De arabische kunstenaar die in Europa kunst wil gaan maken, ziet zich voor een dubbele uitdaging gesteld Abdelkader Benali Op een dag wordt de Arabier wakker in een hotelkamer in een middelgrote Europese stad om te ontdekken dat hem iets is ontnomen. Bij het ontbijt kijkt hij schichtig om zich heen om te zien of hij signalen kan opvangen van de persoon die hem dit heeft aangedaan. Ook een dief moet ergens ontbijten. Hoe hopeloos naïef deze gedachte is, weet de Arabier wel maar in de loop der jaren heeft hij naïeve gedachten leren cultiveren bij gebrek aan reële gedachten. Alleen de hoop laat ruimte voor vooruitgang. Als hij de dief niet voor het middaguur vindt, zal hij aangifte doen. Het vreemde en ook beangstigende is, dat hij niet weet wat hem is ontstolen. Roerend in zijn ei ziet hij de situatie bij de politie al voor zich. “Waar wilt u aangifte van doen?” “Diefstal.” “Wat?” “Weet ik niet. Moet ik nog zien achter te komen.” Rare jongens, die Arabieren.
28
traduit de l’arab e
Sinds hij in Europa is, doet hij z’n best om niet over te komen als een rare Arabier. Toen hij zijn vaderland verliet, hield zijn familie niet op te zeggen: “Wees een ambassadeur voor de Arabieren. Hang niet de paljas uit. Spreek met twee woorden. En respecteer de gastvrijheid die je ontvangt.” Ga daar maar eens aanstaan. Kort samengevat, hij moest nederigheid betrachten. Om de woorden kracht bij te zetten kreeg hij een blauwe stropdas mee die, in de ogen van zijn familie, hem als geschikt moest doen overkomen in de ogen van de mensen. Maar wat brengt die nederigheid hem nu hij in de ontbijtzaal zit, bestolen en wanhopig? Inwendig kookt hij van woede terwijl er aan de buitenkant alleen maar hoffelijkheid en een zekere vorm van berusting te zien is. Vandaag hoeft hij niet te werken. Hij heeft een job in het hotel als manager; in ruil ontvangt hij kost en inwoning en een redelijk maandloon. Hij spreekt zijn talen, in tegenstelling tot zijn collega’s. Maar een paar mensen kennen hem bij z’n achternaam. De meesten noemen hem bij zijn voornaam. Als hij afwezig is, wordt hij de Arabier genoemd. Een medewerker in een dronken bui biechtte hem dat op. “Wanneer je er niet bij bent dan ben je de Arabier. We haten je, Arabier! We houden van je, Arabier!”