MondoManila

41 pangangapa sa mga bagong kapitbahay, bistado ko na ang hirit ng mga tao. Lalo na ang hirit ng mayayabang.

Noong unang kita ko pa lang sa kanya, napagtanto ko na na si Mutya ay institusyon ng kayabangan.

“Ako nga pala si Tony,” sabi ko, nanunulay ako sa makitid na tulay ng diplomasya. Kalilipat lang namin at ayokong lumikha kaagad ng kaaway hanggat hindi ko pa tantyado ang likaw ng bituka ng mga taong nakatira sa lugar na lilipatan namin.

Tumingin lang sa akin si mutya. Ang tingin niya, parang nakakaloko, parang pakiramdam ko, bobo ako na nakikipag-usap sa isang taong nakukulitan sa akin. Iyon ang pakiramdam ko nang tingnan ako ni Mutya.

“Ako ang mutya rito,” mahinang sabi niya. mahina pero tumagos sa pandinig ko. Tama ba ang narinig ko? ”Ikaw ang mutya rito?” paniniyak ko.

“Oo,” sagot niya.

Hindi ko pa alam noon na mutya ang pangalan niya. Nagulat ako nang sabihin niyang siya ang mutya ng looban. Ang pagiging mutya kasi, karaniwang ikinakabit sa mga babae, at hindi sa mga lalake. At kung ang isang lalake‟y ginawang mutya ng looban, nangangahulugang bakla.

“Bakla ka?” tanong ko. Alam ko, hindi magalang ang tanong ko. Parang masyadong deretsa, walang pagdadahan-dahan. Pero iyon naman din ang gusto kong ipadama sa kanya, na ako‟y hindi marunong magpatumpik-tumpik.

“Bakla ako?” parang nagtatakang balik ng tanong niya sa akin.

“Bakla ako?” ulit ni Mutya.