Asgjë nuk ndodh rastësisht “Fill pas ngjarjeve të Pranverës së Kosovës të vitit 1981, jo vetëm unë, por edhe një numër i madh i bashkatdhetarëve tanë u angazhuam që ta ringjallim emigracionin shqiptar në Belgjikë, veçanërisht atë emigracion që kishte prejardhje nga Kosova. Me këtë dëshironim që të bëjmë një organizim të mirë politik me shpresë se mund t’i jepnim një shtytje dhe një ndihmesë, jo vetëm kërkesave të njohura të studentëve në Prishtinë, por edhe ta afishojmë në opinionin perëndimor pozitën tejet drastike të shqiptarëve. “ Sezoni i gjuetisë’ mbi të cilët tashmë ishte shndërruar në platformë politike të UDB-s dhe poltronëve të Serbisë në Kosovë”, vazhdon tutje Musa Hoti. "Ne aso kohe ishim aktivistë, por, fatkeqësisht, nuk kemi ditur që të kërkonim gjëra siç dalin sot në shesh, por, ja se, atëbotë e kërkonim një republikë shqiptare në kuadër të ish-Jugosllavisë. Ky është një realitet mjaft i hidhur për ne, ngase ne me vonesë i kuptuam gabimet dhe dobësitë tona", thotë zoti Hoti, i cili tashmë gradualisht nis të futet në storen e tij që ta shpalosë para lexuesve të “KOMBI”-t. “Ndërsa”, shton ai, “sa i përket rastit tim, unë mendoj se asgjë nuk ndodh rastësisht, ngase jam i bindur që rasti im ishte rast i elaboruar në projektet e sigurimit serb dhe atij jugosllav ku kishin arritur tek përfundimi se do të ishte mirë që pikërisht në Bruksel UDB-ja ta likuidonte ndonjërin prej aktivistëve shqiptarë, jo për ta dobësuar aq shumë lëvizjen, por për t’i frikësuar të tjerët që po vepronin si dhe ata që kishin dilema t’i bashkangjiteshin aktivitetit politik atje apo jo. Kështu, ndodhi që pikërisht unë të jem njëri prej regjistrit të UDB-s, njeriu, vrasja e të cilit besonin ata se do t’i disiplinonte shqiptarët tjerë atje. Kjo s’është dhe s’mund të ishte e rastit. E them këtë edhe nga shkaku se unë kam provuar t’i evitoj sulmet e shërbimit sekret jugosllav, por kam reaguar vetëm atëherë kur, siç i thonë fjalës, s’kisha më nga t’ia mbaj, por isha mbështetur për muri”, rrëfen zoti Hoti.
344