(“Duga”, mars/prill 1982)
Meditoja për Musa Hotin Gjatë qëndrimit disaditor në burgun e Brukselit kisha kohë të mendoja për shumë gjëra. Dhoma e burgut ishte e vogël, por shumë e lartë. Dritarja ishte në lartësi që nuk arrihej të shikoje asgjë. Nuk kishte as krevat as dyshek. Një beton që kishte formën e dyshekut dhe asgjë. Kjo dhomë nuk ishte burg , por quhej paraburgim. Pasi nuk kisha çka të bëja, mendja më shkonte fillimisht të gazetari, pastaj mendoja se si Musa qëndron i vetmuar pa pasur mundësi të fliste me askënd. Unë nuk kisha fortë gajle që nuk kisha më kë të bisedoja. Sikur të kisha ndonjë libër për të lexuar! Po të kisha libra, edhe mos të dilja aspak jashtë nuk e çaja kokën. Më ndodh që kur filloj të lexoj nuk dal nga banesa më ditë të tëra. Po Musa Hoti ç’bën tani në këto çaste? Më shkonte mendja për të. E pyesja vetën nëse policia do të kishte shkuar në dhomën e tij për ta marrë në pyetje për gazetarin, për Qamilin dhe mua. Ai do të habitej se si gazetari kishte hy në banesën e tij. Sikur Isa të mos ishte në burg, së paku, ishte një lehtësi për të, në fund të fundit, ishte një burrë në shtëpi. E mendoja se kur policia do t’i rrëfente ngjarjen dhe do të krenohej me qëndrimin dhe sjelljen tonë. Kisha mëshirë për nënën e Musa Hotit e cila ishte zënë ngusht. Të na përkrahte ne, kishte frikë se djemtë, që kishte në Kosovë, do të pësonin nga policia serbe në shenjë hakmarrjeje. Të mos nas përkrahte ne, nuk dëshironte, sepse edhe ajo urrente gazetarin serb. Kur e shihja atë, më përfytyrohej nëna ime, të cilën nuk e kisha parë vite të tëra. Nëna e Musës kishte ngjashmëri fizike me nën time. Ne dolëm të prangosur nga banesa e Musës dhe ajo mbeti me lotë në sy, duke na përcjellur. Ajo nuk e dinte se ne do të liroheshim brenda pak ditësh. Ajo kishte përvojë të hidhur me policinë serbe. Burrin ia morën për pak ditë e nuk e pa për shumë vite. Ajo mendonte se edhe ne tani do burgoseshim për vite të tëra. Ne nuk kishin pse të na
177