- Ja ky është, dhe ne posa u nisëm që t’ua sillnim në polici, sepse për ne ky është i dyshimtë. Shefi i njësitit të policisë dha urdhër të na venin prangat të gjithëve, përveç Behares. Gazetari zbriste shkallët para nesh, pas tij unë, Qamili dhe Beharja. Pasi na dërguan në polici dhe na morën shenjat e gishtërinjve, mua dhe Qamilin na dërguan në një celulë të burgut, ku na mbajtën disa ditë. Më vonë e kemi kuptuar se grupi i shqiptarëve që rrinte në kafenenë përballë banesës së Musa Hotit ishin përcjellësit e gazetarit serb. Në mesin e tyre kishte pasur edhe të dërguar specialë të shërbimit sekret jugosllav që përkujdeseshin për jetën e gazetarit. Nga kjo mësuam se Serbia edhe pse e dërgonte njeriun në ndonjë mision krejt të parëndësishëm, atë e shoqëronte për t’ia siguruar jetën. Grupi i shqiptarëve në kafene, posa kishte parë se unë dhe Qamili jemi ngjitur në banesën e Musës, menjëherë kishte telefonuar policisë dhe ambasadës së Jugosllavisë në Bruksel. Sikur ne të kishim pasur njohuri se shqiptarët e përcillnin gazetarin serb, do ta dinim se policia nuk do vononte të vinte.
172