Musa Hoti, Shënime, kujtime, përjetime, dokumente nga Reshat Sahitaj.

Ne të katërt, unë, Beharja, Qamili dhe Bedrija qëndronim ende në hollin e banesës. Me gazetarin serb dhe pjesën tjetër të familjes së Musës na ndante vetëm një portë. Në ato momente isha sa i çuditur, aq i inatosur me guximin e gazetarit serb. Si ishte e mundur të vinte në një familje shqiptare ku dy meshkuj ishin të akuzuar për vrasje të serbëve. I thash Qamilit, pasi ta vërtetojmë se është gazetar dhe serb, po e fusim në veturë dhe ... Duhej të tregoheshim të matur që mos ta frikësonim dhe do të reagonte me britma nga frika. Banesa e Musës ishte në qendër dhe në rrugën ku çdo sekondë kishte kalimtarë, madje banorë e kateve të larta e të mëposhtme do të njoftonin policinë. Ne nuk ishim të përgatitur as psiqikisht për vepra kriminale, as që kishim kryer ndonjëherë më parë e as më vonë.

I shënoj këto radhë ngase tani pas luftës po dëgjojmë sajime e trillime “trimërish”, gjoja, atdhetare duke u mburrur se gjatë luftës kanë vrarë e kanë bërë shumë akte heroike. Ne, shqiptarët kemi dëshirë të mburremi, edhe për akte që nuk i kemi bërë, se për ato që i kemi bërë nuk dimë të ndalemi, duke folur për burrërinë tonë. E pasi ata vetë po tregojnë, shumë vite më vonë po burgosën, sepse shoku i tyre i bisedës po i tradhton. Sido që të jetë ne nuk bëmë akte kriminale, por vetëm zhvillonim aktivitete kulturore.

Qamilit nuk i durohej të priste për të planifikuar se ç’do bënim me gazetarin nga Beogradi. Shumë shkurt u morëm vesh ta fusnim në veturë...

Nuk u përshëndetëm me askënd e madje as me nënën e Musës, e cila u ngrit për të na zgjatur dorën. Me zë të qetë e pyeta gazetarin se kush ishte dhe pse kishte ardhur në familje të Musës.

Qamili e kapi për fyti gazetarin dhe ia futi disa flakaresha. Unë e ndala që të mos i binte se me flakaresha dhe boksa nuk isha i interesuar të përfundonte vizitën gazetari i Beogradit.

Iu drejtova gazetarit butësisht që të na jepte dokumentet për të verifikuar nëse ishte gazetar i “Duga ”, siç pretendonte me lot. Por sa ai deshi ta fuste dorën në xhepin e setrës, Qamili iu afrua dhe e ndaloi të bënte gjeste që do i kushtonin me jetë. Në fakt ne, siç u tha, nuk ishim të përgatitur të vrisnim askënd, por pa revole nuk dilnim nga shtëpia. Shkonim të armatosur kudo, për t’u mbrojtur në 170