dhe i binte sirenës në shenjë përshëndetjeje. Shoferi tjetër i lënë pas, për t’i treguar tjetrit se edhe ai ishte shqiptar dhe nuk e lejonte ta tejkalonte aq lehtë, rriste shpejtësinë e veturës për ta tejkaluar. Këto ishin raste që të jepnin kënaqësi, por kishte edhe raste pasojash tragjike. Vdekje të tilla kishte në demonstratën e Hagës, të Cyrihut, të Mynhenit, si dhe në Nju Jork. Jam i bindur se këta shqiptarë, vdekur në autostradat e botës e meritojnë titullin e viktimës së luftës. Është e vërtetë se kanë vdekur në ndeshje komunikacioni, por nuk vdiqën duke ikur me dhunë nga policia serbe siç ndodhi në vitin 1999. Këta ishin viktima që u nisën për të shtuar një njeri më shumë kundër reprezaljeve që Serbia bënte mbi vëllezërit tanë në Kosovë. Grupi ynë në Bruksel, që më shumë merreshim me aktivitete kulturore, ishim prezent në çdo demonstratë të metropoleve europiane. Pasi kisha përgatitur pjesën teatrale, dëshiroja ta hapja shkollën shqipe, e cila nuk do kishte asgjë të përbashkët me atë të Ambasadës Jugosllave. Për këtë inisiativë kisha biseduar disa herë me Hazir Dërrallën, Hysen Xhelilin dhe Qamil Zekollin.
Në foto: Hazir Haziri (Dërralla), Shaqiri dhe Musa Hoti Pasi ne konsideroheshim ende të ri, të vjetrit nuk dëshironin ta përkrahnin idenë e hapjes së shkollës shqipe. Përveç që nuk donin të 164