Mapoula2015

MAPOULA

Donativo de 0.50€

2014/15

INDICE ACTIVIDADES CENTRO - VIDEOCONFERENCIA DE A ESMORGA. - CHARLA CON ANDREA MACEIRAS POR PATRICIA HELENA DÍAZ DA CUNHA 3º ESO A - ENTREVISTA ANDREA MACEIRAS POR LAURA CODESIDO, MARIO ALONSO, MARÍA E BLANCA ORRO 3º ESO B - GALEATRO POR ANDRÉ CAAMAÑO, MARCOS SOUTO E JORGE VARELA 3º ESO A - DE LERIA CON CASTELAO POR EREA SEIJO E NEREA VÁZQUEZ 3º ESO A - UN MÉRCORES ESTÚPIDO POR MANUEL GARROBO PERAL, DIRECTOR DO TEATRO “CAIXÓN DE XASTRE” - MOITO MAXÍN NO NOSO SAMAÍN.CABAZAS - A ARTÍSTICA ÁRBORE DE NADAL. - PRESENTACIÓN - FESTA MAPOULA 2014

BIBLIOTECA “UN DOS ESPAZOS PREFERIDOS: A BIBLIOTECA E AS SÚAS ACTIVIDADES”

OS NOSOS ARTISTAS

- CULTURGAL - MODELADO DE PLACAS POR SONIA ARMADA 1º BACH. D - MODELADO DO DAVID DE MICHELANGELO POR MERCHE BELLO 1º BACH E - MODELLING DAVID FROM MICHELANGELO POR LAURA COBELO 1º BACH C - CARICATURAS DE 1º D BACH. POR ANTÓN PONTE

OS NOSOS CREADORES

-UN ASASINO CELTA POR Mª MERCEDES RIAL BELLO 1º BACH E -POESÍA “RELATO DE SAMAÍN” POR ALEJANDRO TORAL 1º BACH A -UNHA NOITE DE SAMAÍN NO CEMITERIO POR VÍCTOR CHAMORRO RODRÍGUEZ 1º ESO -VIVIR NA GALIZA QUE BONITO É! POR CLARA REY 3º ESO A

SAÍDAS

-DISCIPULI LINGUAE LATINAE IN ITINERERE -SKELETON SEA -MUSEO DO XOGO POR BLANCA ORRO, MARINA DANS, ALEJANDRO PRADA E AISHA PÉREZ ESO -VISITA AO MAC POR NOELIA E SERGIO 1º BACH C -OUR VISIT TO THE MAC MUSEUM POR JACOB AND SANTI 1º BACH C -O QUE DE VERDADE IMPORTA POR ALUMNADO DE ÉTICA E FILOSOFÍA DO DEREITO

LINGUAS: - CELEBRANDO O SAINT VALENTÍN - VIAXE A PARÍS - A CORUÑA DEPORTIVO POR JACK TAYLOR. - TOTALLY NOT CALIFORNIA por Dianna McKnight

TRADUCIÓNS DO INGLÉS DE ALDARA GÓMEZ MATO 1º BACH A

COMPETINDO - JUDO. ENTREVISTA A CRISTINA VIGARAY POR ADRIAN PEDREIRA 1º BACH B

- NEVE. ÚLTIMA SEMANA BRANCA DE iSABEL CONNOSCO - ATLETISMO. O CAMPIÓN MAURO TRIANA ENTREVISTA A MAURO TRIANA POR CARLOS FERNÁNDEZ E ALEJANDRO TORAL 1º DE BACH A - INTERCENTROS: MOITA MÚSICA POR INDIRA DEL CAMPO 1º BACH A FUTBOL 2015 POR LUIS CIPIÓN 2º ESO

MISCELÁNEA: - CONCURSO DE ESOPÍAS

- RESUME DE PELÍCULAS: HIPATIA. AS MULLERES MATEMÁTICAS POR FAIA BERMELLO 4º ESO UNHA MENTE MARAVILLOSA POR MANUEL CASAL 4º ESO OS CRIMES DE OXFORD POR ANA GARCÍA 1º ESO - CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO DIARIO SEN CANDADO POR CAROLINA BARRAL. DEPARTAMENTO DE ORIENTACIÓN - DÍA DAS LETRAS GALEGAS: FILGUEIRA VALVERDE

ADEUSES:

DESPEDIDA A TRES COMPAÑEIROS DE DEZ

A ESMORGA O VENRES 21 DE NOVEMBRO ESTREOUSE A PELÍCULA GALEGA " A ESMORGA" DO DIRECTOR DOMINGO VILLAR, BASEADA NA NOVELA CO MESMO TÍTULO DE BLANCO AMOR. OS ALUMNOS DE 1 DE BACHARELATO ASISTIMOS A UNHA VIDEO-CONFERENCIA NO SALÓN DE ACTOS CO DIRECTOR E OS ACTORES O XOVES 20. TIVEMOS A OPORTUNIDADE DE FORMULARLLES ALGUNHAS PREGUNTAS SOBRE COMO SOLVENTARON O TEMPO (HAI QUE LEMBRAR QUE NA OBRA CHOVE CONSTANTEMENTE) OU SOBRE CUESTIÓNS LINGÜÍSTICAS, XA QUE O LIBRO TEN AS CARACTERÍSTICAS DIALECTAIS DO GALEGO OURENSÁ. IGUALMENTE ESCOITAMOS E VIMOS A OUTROS CENTROS QUE TAMÉN ESTABAN INTERESADOS NESTE FILME. DESDE AQUÍ ANIMAVOS A TODOS AQUELES QUE AÍNDA NON LERON A ESMORGA A FACELO E DIFRUTAR DA SÚA LECTURAE, POR SUPOSTO, CANDO TEÑADES OCASIÓN, SE AÍNDA NON O FIXESTES, VER ESTA FORMIDABLE ADAPTACIÓN AO CINE. A LONGAMETRAXE A ESMORGA DE IGNACIO VILAR (VÍA LÁCTEA FILMES, EDITORIAL GALAXIA E TVG) OBTIVO 16 NOMINACIÓNS AOS PREMIOS MESTRE MATEO 2015 OUTORGADOS POLA ACADEMIA GALEGA DO AUDIOVISUAL. DESTE XEITO, O FILME CONVÉRTESE NA OBRA CON MÁIS NOMINACIÓNS DA PRESENTE EDICIÓN ENTRE AS 111 OBRAS PRESENTADAS.

andrea Maceiras O 23 de febreiro veu ao noso Instituto a autora do libro Nubes de evolución. É Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Filoloxía Galega e fai a súa tese doutoral na Universidade da Coruña.

“Nubes de evolución” (Xerais, 2013) quedou finalista do Premio Fundación Nova Caixa Galicia 2011 nela cóntanos a historia de tres personaxes: Amanda, moza nova e nai solteira; Uxío, mozo rebelde e Luís, profe de instituto, triste e angustiado pola morte da súa esposa.

Os tres coñécense e comezan unha forte amistade a través da pintada When will those cloudsall disappear? nunha estación de autobuses O día do 23 de febreiro do 2015 recibimos no salón de actos do noso instituto a Andrea Maceiras pola súa incríbel obra “Nubes de evolución”.

Empezou cunha breve presentación do espazo e do tempo do libro “Nubes de evolución” coa axuda de varias diapositivas con fotografias tomadas –para sorpresa de moitos- na moi coñecida estacion de buses da Coruña.

Falounos que na época na que ía na universidade da Coruña –na que logo foi licenciada en Filoloxía Hispana e en Filoloxía Galega- tiña que frecuentar a estación de buses.

Recordou, xunto con pequenos fragmentos da historia, os seus días universitarios na afamada estación, rememorou o insoportable frío, as nubes do ceo, e as paredes escuras do lugar, deixándonos claro o moito que chegou a odiar aquel espazo. Aínda que debemos dar grazas a iso, xa que por esa causa, ela, coma distracción, empezou a imaxinarse a vida que poderían ter os múltiples transeúntes e traballadores da estación.

Falounos, pondo con gran énfase, o seu gusto especial como o da protagonista “Ánxela” pola canción de “Angie” dos Rolling Stones que plasmou nunha frase (When will those clouds all disappear?) na parede. Este pequeno verso foi a que enlazou co tempo a Amanda, unha moza de dezanove anos, que vive solteira coa súa filla Ánxela traballando alí – A limpadora da estación-; o Uxío, un rapaz rebelde que transita cada dous días o sitio, con problemas familiares e relacións tensas –Un xove que, verdadeiramente, recordaba a Uxío na súa aparencia-; o Luís, un vello profesor de instituto cheo de manías, por culpa da morte da súa muller- Outro pasaxeiro común-; e tamén do resto dos personaxes sacados, como xa dixemos, das persoas que frecuentaban dita estación. Andrea

revelounos o porque da elección desta canción, pero pondo como preferencia os marabillosos versos de Cantares galegos da nosa Rosalía.

Para rematar a autora respondeu a todas as nosas dúbidas e curiosidades cun riseiro sorriso, aclarándonos a evolución dos tres personaxes que narran a historia, recalcando a súa sorpresa, marabillada ao ver como quedou a portada da súa novela, dunha moza que non aclarou quen era, podería ser a Ánxela que en ningún momento apareceu na historia? Deixounos a mercede da nosa iniciativa.

E coma, agora si, rematou a súa visita asinando exemplares e, por que non? Tamén sacando algunha que outro selfi coas alumnas.

Os que aínda non lestes esta novela, queda dicir que é unha obra optimista, ou como dixo a escritora, “un puzzle vital” cun final bastante positivo. Espero que gocedes da lectura desta xove e incrible autora, Andrea Maceiras.

Agardamos poder volvela ver no noso centro con máis obras.

Patricia Helena Díaz Da Cunha 3 ESO B

1. Ola, Andrea ….Gustaríanos que nos comentases como foi aparecendo en ti a vocación de escribir?

A min sempre me gustou moito ler, de forma que a lectura está na base de todo. Comecei escribindo contos e historias para a miña irmá menor e despois presenteime a algúns certames literarios. Para min a literatura é a miña vocación e a ela dedico a miña vida, tanto persoal como academicamente: como lectora, escritora, estudante e investigadora.

2. Como xorde Nubes de evolución ?

Nubes de evolución xurdiu en primeira instancia a raíz da petición da miña irmá, que me suxeriu que escribise unha historia intimista, onde houbesequeapenas accióncomoexterna e os verdadeiros 1. Ola, Andreanon ….Gustaríanos nos comentases foi aparecendo en ti a vocación protagonistas de escribir? fosen os sentimentos. Naquela época eu pasaba moito tempo na estación de autobuses, un lugar frío e húmido no que nunca me sentía cómoda.

A min sempre me gustou moitocomecei ler, dea observar forma queas vidas a lectura Para pasar o tempo da xente que está na base de todo.aquel Comecei e historias transitaba lugarescribindo e así foroncontos nacendo os personaxes de Nubes para a miña irmá menor presenteime algúns de evolución.

A pesare despois de que eses personaxesa son ficticios, están certames literarios.

Para min a literatura é a miña vocación imbuídos daquela sensación de soidade e insensibilidade que eu tiña e a elacando dedico miña lugar. vida, Despois tanto foron persoal comoos outros ficabaanaquel xurdindo academicamente: lectora, escritora, estudante elementoscomo da novela: a canción dos Rolling, o poema ede Rosalía, o investigadora. propio título.. e a presenza das nubes que envolven a vida dos protagonistas. parecían 2. Como xorde Nubes de Todos evolución ? encaixar coa historia que eu desexaba contar como as pezas dun quebracabezas. E, a medida que deseñaba a a estación menos estraña Nubes de novela, evolución xurdiu foi en volvéndose primeira instancia a raíze máis da propia. A día percorro, non podo petición dade hoxe, miña cando irmá, aque me suxeriu que evitar escribisealbiscar unha as sombras do mundo literario creei para nunca perdo historia intimista, onde nonquehoubese apenasa novela accióne externa e a esperanza os verdadeiros protagonistas fosenUxíoosousentimentos.

Naquela de atoparme con Amanda, Luís ao dobrar unha esquina. época eu pasaba moito tempo na estación de autobuses, un lugar frío e húmido no que nunca me sentía cómoda. Para Xa centrándonos nesta obra,as chamounos moito aqueatención a portada. pasar o 3.tempo comecei a observar vidas da xente a selección desa foto e o seuos deseño? transitabaComo aquelfoilugar e así foron nacendo personaxes de Nubes de evolución. A pesar de que eses personaxes son ficticios, Aestán sensación de soidade capa doimbuídos libro é daquela obra do xenial ilustrador arensáne Antonio Seijas, insensibilidade que eureflectir tiña cando ficaba naquel lugar. daDespois que soubo perfectamente a esencia novela: nostálxica, foron xurdindo os outros elementos da novela: a canción dos e certo cuberta de nubes e, ao tempo, non exenta de positivismo Rolling, o poema de Rosalía, o propio título.. e a presenza das O rostro da fotografía é o nubes quecompoñente envolven adovidaestilo dos real-marabilloso. protagonistas. Todos parecían da actriz galega María Mera.

4. Veste reflectida nalgún dos personaxes do libro? Quen cres que é a verdadeira protagonista do libro?

O personaxe polo que máis cariño sinto é por Luís.

Amanda e Uxío son rapaces, son novos e teñen ante eles unha vida de infinitas posibilidades. Porén, Luís xa é un home maduro, que arrastra moita dor ás súas costas e superar todos os obstáculos que lle pon a vida é máis complicado para el, aínda que finalmente o consiga.

Canto ao personaxe protagonista, a novela é coral na súa estrutura básica, isto é, todos os personaxes son importantes porque grazas a eles coñecemos as distintas perspectivas dunha mesma historia. Aínda así, se tivese que destacar un personaxe de especial relevancia sería Ánxela, o personaxe in absentia, o que non aparece, porque a súa pegada na vida que deixou atrás é tan fonda que alcanza, dun ou doutro xeito, aos tres personaxes do relato.

5. Por que decidiches que Amanda e a súa irmán estivesen enfadadas? É dicir, se non o estivesen as cousas serían máis doadas.

Cada un dos personaxes principais da novela ten os seus propios obstáculos e dificultades e o feito de que Amanda estea enfada coa súa irmá supón unha traba máis á que ten que enfrontarse. O motor da narración está no conflito e esa é a razón de que na obra apareza este enfado: para que os personaxes poidan solucionar os seus problemas é necesario que estes existan e se manifesten en toda a súa intensidade. Alén disto, un dos motivos esenciais da obra é a soidade, que é algo que teñen en común os tres personaxes.

6. Pensas que os personaxes da historia terían que ter solucionado os seus problemas doutra maneira?

Un problema pode ser solucionado de diversas formas sen que unha delas sexa máis correcta que outras. Ao meu parecer, en Nubes de evolución non importa tanto como solucionan os personaxes os seus conflitos, senón o feito de que son quen de superalos, en boa medida grazas á amizade que van trabando ao longo do relato, a cal lles permite saír do círculo de soidade que cada un deles trazou arredor de si. E para conseguilo baséanse en algo tan simple e fermoso como unha canción: algunhas veces nas cousas máis sinxelas poden atoparse realidades extraordinarias.

7. E xa para rematar un par de preguntas, como cres ti que se podería fomentar a literatura xuvenil nos institutos?

Nas miñas visitas a centros decateime de que unha das mellores iniciativas para o fomento da lectura é a creación de clubs de literatura. Este tipo de iniciativas adoita ter máis éxito do esperado e goza de toda a miña estima e admiración, xa que tanto os/as profes como os/as alumnos/as que neles participan dedican esforzo e tempo a ler, reflexionar e conversar sobre libros con resultados enormemente frutíferos.

8. E cales son os teus escritores/as favoritos agradeceriamos algunha recomendación especial.

Para min é moi difícil elixir un escritor ou unha escritora. Admiro moitos autores/as, estilos e xéneros diferentes e moi distantes entre si e para min non é tan importante quen escriba a obra como a obra en si mesma. Neste sentido tamén me resulta difícil facer recomendacións, pois cada lector ou lectora é diferente e ten os seus propios gustos e criterios.

Porén, o que si podo dicir é que considero que actualmente a Literatura Infantil e Xuvenil galega conta con autores/as e obras excepcionais (que tanto poden ser lidas por nenos e adolescentes como por adultos) e animo a calquera lector ou lectora a achegarse a ela en función das súas propias preferencias e apetencias.

Laura Codesido, Mario Alonso, María Orro e Blanca Orro

MOITAS GRAZAS A VÓS POLO VOSO INTERESE!

GALEATRO Galeatro formouse no 2013 coa intención de levar a escena obras relacionadas cos autores e coa literatura galega. Esta obra retoma a figura dun dos nosos mellores autores: Castelao. É o actor Antonio Martínez o encargado de darlle vida a Castelao.

Ao longo de pouco menos dunha hora, Toni Martínez.

Castelao, cóntanos a vida deste escritor a través dos seus textos, cadros e debuxos; alternando o relato con fragmentos destacados da súa obra.

De leria con Castelao

A obra foi interpretada por un só actor que contaba a vida de Castelao de forma teatral. Ao principio, este personaxe contaba un pouco a vida de Castelao e despois contaba os seus libros de manera interpretada.

Unha das historias que contou foi a do pai de Migueliño, que trata de que o pai de Migueliño emigrou e o neno botáballe tanto de menos que sempre estaba subido a unha silla mirando para o retrato do pai e o día que volveu a xente que emigrou co seu pai, confundía os homes co seu pai, ata que se deu conta de que a súa nai estaba abrazada ao home do retrato.

Outra anécdota é que Castelao era pintor e estudara medicina (''estudei medicina por amor ao meu pai, e non

a exerzo por amor á humanidade'' dicía el). Un día chamouno un señor para que lle axudara porque estaba enfermo o seu fillo, Castelao pensaba que era para exercer como médico e púxose moi nervioso e cando chega alí o señor pídelle que lle faga un retrato do seu fillo que está a morrer, pero di que tal e como está é moi triste, entón o debuxa como un anxo e nada máis acabalo o fillo morre.

Erea e Nerea 3ºA

O PAI DE MIGUELIÑO

O 27 de marzo tivo lugar no noso instituto un monólogo sobre as obras de Castelao.

Por exemplo, explicounos o relato do “Pai de Migueliño”, que trata dun neno que esperaba ao seu pai no porto, xa que este fora a traballar as Américas, pero non sabía ben como era.Estívoo esperando un bo anaco no porto, pensando que cada un dos que pasaba era o seu pai, ata que se atopa con que o seu pai é o máis pobre de todos, e leva unha desilusión.

Despois representou o relato “Retrato” da obra “Retrincos”, na que un pai o chama para que vaia á súa casa, porque o seu fillo está moribundo. Por iso Castelao pensa que vai alí como médico, polo que se pon nervioso, xa que non exerce ben como médico.

Pero ao chegar dáse conta de que non ten que actuar

como médico, senón de retratista. Ao facer o primeiro retrato ao pai non lle gusta porque é demasiado triste, e pídelle que debuxe un anxo. Castelao non sabe como facelo, polo que decide debuxar un anxo que non se parece en nada ao neno. Castelao entrégallo ao pai, e, nada máis saír da casa, o neno morre.

Para acabar, fixo unha reflexión sobre a emigración, na que preguntou se emigrar era un fracaso ou un éxito.

Moitos dixeron que era un éxito, pero el víao como un fracaso xa que é mellor vivir no teu lugar autóctono, rodeado da túa xente e dos teus compatriotas.

Nós estamos de acordo, porque os xoves galegos debemos de defender e loitar pola nosa nazón.

André Caamaño, Marcos Souto e Jorge Varela.3º ESOA

Un mércores estúpido Dicía no seu tempo Enrique Jardiel Poncela que a estupidez é unha asociación internacional – razón non lle faltaba -, e foi esta mesma cita a que me levou a representar “Un mércores estúpido”, transposición case integral da famosa “A cea dos idiotas” de Francis Veber, unha comedia de finais do século pasado na que a estupidez actúa como eixe principal a través duns personaxes que desfilan en dous actos dunha maneira inverosímil e ridícula. Como indica un dos personaxes: “A señora Brocha, organiza todas as semanas o que chaman ela e mais as súas amigas un mércores estúpido (…) que consiste en invitar a unha pobre infeliz para rirse dela toda a noite.”

Todo cambia cando a pobre infeliz, sen vontade ningunha, decide pór patas enriba a vida enteira da señora Brocha, ocasionando malentendidos e situacións tanto embarazosas como irreais. Os xogos lingüísticos e xestuais están a primeira orde do día durante toda a obra, así como personaxes a rentes da loucura e da desesperación. A frase dita e estes factores mencionados, conducíronme a levar esta comedia ás táboas para contemplarmos como a estupidez non é cousa do pasado, senón que continúa vixente na nosa sociedade, na nosa política e economía, e que mellor que contemplalo por medio da risa. Foi posíbel, polo tanto, representar esta aclamada comedia por medio da magnífica colaboración do instituto “Adormideras”, ao que lle agradezo profundamente a súa empatía polos grupos de teatro independentes.

Manuel Garrobo Peral, director do grupo de teatro afeccionado "Caixón de xastre"

SAMAIN Chega o día de Defuntos. En todas as partes comezamos a ver cabazas que representan caras aterradoras que nos invitan a celebrar o Halloween. Pero, ¡ atención! , non é americano todo o que o parece. Ata hai trinta anos por moitas aldeas de Galicia tallábanse cabazas por estas datas, e a día de hoxe cada vez hai mais lugares nos que se está a recuperar esta tradición na forma da festa do S amaín.

S e se busca en libros de etnoloxía polas celebracións que se fan no noso país con

ocasión do día de Defuntos, atoparemos unha serie de costumes ancestrais propias do país.

Desde o deixar un oco na mesa ou racións de comida para os defuntos ata facer colares coas castañas novas. A pouco que se pregunte a persoas de máis de corenta anos de diferentes puntos da nosa xeografía (Noia, Catoira, Cedeira, Muxía, S anxenxo, Quiroga. . . ) lembran que tamén era habitual por Defuntos coller

cabazas, tallarlles unhas caras feroces, poñerlles un pauciños coma dentes e deixalas nos camiños para asustar ós viandantes. Todo isto con ocasión da festividade dos Defuntos, o dous de novembro. Este costume coincide co americano de Halloween e aínda co máis antigo celta do S amaín, no que eran os cranios dos inimigos os que brillaban na escuridade con candeas no seu interior.

A noite do 3 1 de outubro comezaba o aninovo celta, como aínda se celebra na illa de Man. Nesta noite as ánimas dos finados voltan visitar as súas familias e as súas vellas casas para quentárense ao carón do lume e comer dos alimentos que con agarimo lles teñen preparados os parentes.

O cristianismo, adoptando o ano novo dos celtas e a súa festa á honra dos mortos, designaría o primeiro de novembro como día de Todos os S antos, e no século XII, ao día seguinte como día de Defuntos.

S amaín, palabra gaélica, non significa máis que fin do verán, principio do inverno.

Na antiga cultura céltica o tempo de S amaín, especialmente a noite do 3 1 de outubro ao 1 e novembro, era o período máis importante do ano. Eran datas claves para se reunir nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de samaín e concelebrar as farradas festeiras dos guerreiros. Tamén era a noite máis perigosa do ano xa que as portas do outro mundo se abrían nesas horas e as ánimas eran quen de vir visitar este mundo e aos seus moradores, algunas veces con agarimo pero outras para render contas inacabadas.

Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas defuntas e errantes adoitaban poñer no alto das muradas, ou encastradas nas paredes, as caveiras iluminadas dos inimigos mortos en campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da caveira, vén a tradición europea de facer caliveras na cortiza dos melóns, ou cabazos, ou calabazotes. Tradición que, grazas ás investigacións do profesor galego Lopez Loureiro, sabemos que se estende por

toda a antiga xeografía céltica europea e concretamente para o caso de España, por todas as zonas con presencia do elemento céltico ben documentado.

En Galiza atopámola, como xa dixemos, en toda a súa xeografía, non faltando esta tradición en ningunha das súas bisbarras e aportando un folclore similar aínda que dándolles nomes diferentes: calacús polas Rías Baixas, caveiras de melón en Cedeira, calabazotes en Ortigueira, colondros en Ourense. . . etc.

M O I TO M A X Í N N O N O S O S A M A Í N Esmteociutarsiompaoxrinparciimóne.irAa gvreazdfeicxeemmooss auntocdoonscaurpsaortdiceipcbacaizóans.eHaonuimboámmoositvoostrpaabraallo e

próximos anos a seguir participando. Despois de moito debater, os gañadores desta festa- concurso foron para o nivel de bacharelato: Raquel Conde Curiá (2º Bach) e para o nivel da ES O Andrea Pan Céspedes e Paula Fernández Cide de 1 º ES O. Noraboa.

N a d a l e n Ad o r mi d e r a s Coma anos anteriores a árbore de Nadal recíbenos na entrada do instituto con deseño orixinais , de fabricación propia e con materiais reutilizados. E este ao non ía ser menos. As profesoras Mª Luisa e Laura Molina, xunto con varios alumnos levaron a cabo esta orixinal idea. Houbo

que armarse de brochas, cores e encher diferentes espazos con follas a secar. Este foi o magnífico resultado e grazas a el, ao igual que outros anos disfrutamos da festa do Nadal, cantando vilancicos arredor da árbore e contemplando a artística árbore.

Co m o s e f í x o a á r b o r e

Gran festa mapoula 2014

C o m o o u tr o sc f o i u n é x i to u r s o s a p r e s e n ta c i ó n .C d a n os a r e v is i m a x e s . P a o m o e x e m p l o te m o s r a d ar l l e u n a q u í a l g u n ta ha a al g u n h as a c t i vi d a d e s i r e m á i s f e s t i vo f i x e m s c os os p ar a l e r r e l a t o s d e a u t a l u m n o s e a p r o ve i t a m os or e s g al e g o d i p l om as e s , d ar os p r e m i os d o s di c o n vo c a d o s e a g r a d e c e r f e r e n te s c o n c u r s o s d e to d o s . , c om o n on , c ol ab or ac i ón

A BIBLIOTECA UN DOS ESPAZOS PREFERIDOS: A BIBLIOTECA E AS SÚAS ACTIVIDADES Tamén este ano a biblioteca segue a facer actividades nas que o alumnado vai participando e coñecendo máis de preto o que nela podemos atopar.

As actividades que se levaron a cabo foron diferentes, algunhas eran de lectura, actividade moi propia deste recinto, pero outras abarcaban outras actividades que mesturaban o labor dos profes da biblioteca e de diferentes seminarios.

“Todo empezou un día de outono cando ao entrar no centro atopamos escaleiras arriba os primeiros parágrafos de obras literarias, tanto de poesía, literatura clásica ou novela xuvenís ou de misterio : era o día da BIBLIOTECA. Pouco despois fixéronse certames nos que o alumnado participou activamente facendo fermosas cabazas e redactando contos “de terror” para celebrar o Samaín.

Máis adiante, xa preparados para recibir o inverno, as postais de nadal que se fixeron estiveron expostas na “biblio” e nos recibiron de novo ao voltar en Xaneiro. Por esas mesmas datas os alumnos de primeiro da ESO leron coa súa profesora Eva, o conto de Nadal de forma conxunta, interpretando cada un deles un dos personaxes do mesmo.

O dia da muller traballadora (8 de marzo) celebrouse cunha busca de información sobre diferentes mulleres que loitaron ao longo do tempo por mellorar a súa situación e conseguir a igualdade: coñécemos a mulleres como Marie Curi, cuxos feitos aínda nos recordan no taboleiro a importancia do seu bo facer.

Pero non foron só os alumnos máis

novos os que participaron nestas actividades tamén os de primeiro de Bacharelato B estiveron lendo novela histórica, que lles permitía ver dende outra perspectiva a realidade histórica.

Neste caso a actividade era máis dilatada no tempo pois durou mes e medio e aínda hoxe realizan a exposición oral do que lles chamou a atención . Parece que moitos deles poden recomendar algunhas das obras lidas, así que se vos interesa, xa sabedes, preguntade por elas.

E se temos sorte, antes de que remate o curso podemos recibir ao alumnos de segundo da ESO para ler os Asterix e aprender un pouco máis non só de Asterix e Obelix, senón da vida nas Galias e en Roma.

En todas estas actividades, colaboran tanto os profes encargados da biblioteca como diferentes seminarios como os das diferentes linguas (autóctonas e de fóra) como os de filosofía e historia nun labor conxunto que vai tendo cada vez maior numero de participantes.

CULTURGAL Tamén grandes artistas do instituto A Feira Galega das Industrias Culturais, Culturgal, celebrou a súa VII edición o pasado decembro no Pazo da Cultura de Pontevedra con 65 expositores, 70 empresas e 150 actividades, todo para ver e disfrutar de venres a domingo, organizada pola Asociación Culturgal, que integra a cinco entidades galegas representativas nos campos do libro, a música, o teatro, o cine e as novas tecnoloxías.

Entre os centos de actividades desenvolvidas destacou a presenza da compañía Chévere (Premio Nacional de Teatro), ou a tamén premiada Ponte nas Ondas, radio por e para xente nova (Premio Ondas) a proxección de A Esmorga e o concerto de Caxade.

Nesta revista nosa temos que fixarnos na exposición Do papel ao xesto. Libros de artistas e outras diverxencias, que amosaba obras plásticas de máis de 30 artistas galegos, co fío común da idea, o formato ou a estrutura interna de libro. Había obra de artistas novos e vellos, con moitas exposicións ás costas ou no inicio desta ruta difícil e fermosa que é a das

artes. Entre eles estaban os nomes de xente que xa pasou por este instituto ou que acaba de chegar, como os ex­alumnos do centro Teresa Búa e Adrián García Suárez (integrante do grupo Cabeza de Corte Aéreo) ou María Álvarez (profesora que se incorporou este ano ao centro).

Deixamos aquí algunhas imaxes das obras para que coñezades unha pequenísima mostra do que se podía ver na exposición Do papel ao xesto. Libros de artistas e outras diverxencias.

TRABALLOS DE VOLUME SONIA ARMADA, 1º BAC D en práctica coñecementos de debuxo técnico, de física e de creación en tres dimensións.

As condicións do traballo eran crear unha Gustoume moito realizar este traballo, xa que composición orixinal a través de poliedros de mestura miña paixón pola música e o cartulina. A miña idea pode parecer moi simple, entusiasmo de poñerme novos retos a min pero qustaríame decir que non todo é o que mesma. parece na primeira impresión.

En principio trátase dunha espiral sen agarres a ningunha superficie que colga desde un único prisma e que só ten un punto de apoio coa base que está no teito. Un dos meus propósitos deste proxecto é desafiar a gravidade pesos no aire (moi físico, mesturando artes e ciencias).

Antes de nada, fixen un O proxecto consistía en construír unha figura a prototipo, para probar a composición e decidín as cores que ía usar, que serían unha serie partir de placas de arxila, que se fabrican estirando o barro cun tubo ou rodillo e cunhas repetitiva de oito, probando para que cada cor coincidise no lugar da volta que me interesaba. táboas simétricas. Cando tiña a estructura do En total fixen dúas voltas de 32 prismas instrumento montada, engadinlle os detalles rectangulares. propios dun violín (ponte, almohadilla, etc) e deixeinos secar. Pensei en facer a parte superior colgante, pero ao ver o que pesaba decidín centrarme na textura e en detalles como os "efes" e os ocos das pezas.

Avísovos de que, a pesar de ter moita necesidade de acabalo (como me pasou a min) a paciencia ten que estar presente en todo momento. No meu caso, a ponte e as cordas déronme moiros problemas e agobiáronme, porque ou escapaban ou rompían... ­ MODELADO DE PLACAS

­ CORPOS XEOMÉTRICOS: Este traballo foi sen dúbida o que máis me gustou da 2ª avaliación e a o que máis traballo lle adiquei no que levabamos de curso. Puxen

Aquí tedes unha imaxe de como ia facendo para suxeitar os poliedros coa forma da espiral segundo os ía constuíndo, con todo o que tiña a man.

Ao final, tiven que engadir un peso no último bloque e unha estructura de arame agarrando o fío, para que, coa forza da gravidade, o último prisma non rompese.

E este foi o resultado! Foi un proxecto durísimo con moitas horas de traballo.

Unhas veces rompeu, polo que tiven que desfacelo, reforzalo e colgalo de novo.

Pero ao final estou orgullosa do meu traballo, porque con el mostro que non todo o que parece simple resulta doado, e que se poden superar os obstáculos se poden superar con paciencia e esforzo.

Fixen unha estrutura de variñas de madeira para colgar a espiral e forreina con cinta de cor vermella, que era máis adecuada para a obra que a cor natural da madeira.

MERCHE BELLO, 1º BAC E ­ MODELADO DO DAVID, de MICHELANGELO: Para rematar coa dinámica de traballo comezada na avaliación pasada, debía dispoñerme a realizar unha copia a escala da famosa escultura do xenio italiano. Esta vez, iamos empregar a técnica do modelado. En lugar de barro, eu decidín empregar unha pasta branca de secado ao aire porque pensei que o acabado acercaríase un pouco máis en canto á cor do mármore da obra real.

Materiais: Arame de dous grosores diferentes (2 e 4 mm por exemplo) Alicates e cortadores de arame Cadrado de madeira aglomerado de de 15x15 aproximadamente e 1 cm de grosor Punta e martelo Pasta para modelar (2 kg aproximadamente) Auga Plantilla en papel á escala que desexamos realizar o proxecto Paus de madeira para traballar o barro ou a arxila Proceso: 1. Medimos (tomando como referencia a folla de papel na que temos plasmada a imaxe real) e marcamos onde irán anclados os pés do noso David, fixándonos que un pé está adiantado.

2. Coa axuda dun martelo e unha punta perforamos a táboa.

3. Tomando novamente as medidas da folla de papel, construímos a estructura de arame. É preferible empregar un arame máis groso para a estructura e un arame máis fino e maleable para as unións das pezas.

4. Ancoramos a estructura á táboa.

5. Pouco a pouco, con moita paciencia e exercitando a nosa capacidade de observación imos engadindo material sobre a estructura intentando manter na medida do posible as

proporcións humanas do David. Podemos comezar polo tronco e continuar polas extremidades.

6. Finalmente, cando a figura de pasta branca se asemelle o máximo posible á orixinal e ti consideres que as súas proporcións son as adecuadas, engade os detalles: os músculos marcados, o pelo, as faccións da cara... (para isto eu empreguei un pauciño de madeiras dos que empregara nos traballos anteriores de barro).

7. Déixase secar para que se endureza. É imprescindible manter sempre a pasta húmida e non esquecer botarlle un pouco de auga por toda a superficie ao gardalo dun día para outro cubríndoo e colocalo nun lugar no que o sol non incida directamente nel, ou pola contra endurecerase e non se poderá seguir traballando.

Como se pode observar o esforzo que me supoxo facer a escultura non deu grandes froitos, posto que a figura non se asemella apenas á orixinal, ademais de que lle saíron gretas.

Este traballo, non foi dos meus favoritos, resultoume bastante complexo e estresante, aínda que me serviu para apreciar máis a beleza e a gran relevancia que ten o David na historia da arte e o infinito talento de Michelangelo, sen dúbida un xenio coma poucos coñeceu o mundo ata agora. o tipo ou tipos de poliedros que Despois de estudar en matemáticas e debuxo empregaremos, as cores dos técnico durante varios anos estes corpos mesmos e os xeométricos, a profesora de volume propúxonos traballar con eles dende un punto tamaños.

3. Comezamos de vista moito máis creativo, artístico e facendo unha entretido, que non fácil. Para a realización plantilla, polo menos no meu caso, xa que deste traballo gozamos de moita máis liberdade que no anterior, por iso, resultoume todos os poliedros serían prismas de base rectangular do mesmo tamaño. Asegureime de máis ameno. A nosa encarga era construír que as medidas fosen as aportunas para que unha estructura con poliedros e nada máis, os mesmos se asemellsen a ladrillos, por iso aínda que había que ter en conta a empreguei cartolina de cor vermella. orixinalidade, os poliedros que resultarían 4. Despois de recortar a plantilla e comprobar máis adecuados para o traballo de cada, a que o desenvolvemento era o correcto combinación das cores e as medidas.

5. Púxenme a realizar as copias convenientes.

6. Recortei e montei todos os poliedros Materiais: ­ CORPOS XEOMÉTRICOS:

Tres cartolinas grandes (2 vermellas e 1 negra) Pegamento de contacto ("Supergen" neste caso) Tesoiras Lapis Regra, escadra e cartabón Témpera branca e negra Un pincel Un recipente con auga Xiz branco Unha imaxe Proceso: 1. Antes de comezar precisamos ter clara a nosa idea, o que queremos transmitir coa nosa obra.

2. Cando xa o temos claro na nosa mente, levámolo ao papel. Debuxamos un bosquexo sinxelo para comprobar se a nosa idea será viable ou non. Neste paso é cando decidimos

7. Antes de pegar as pezas comprobei a súa colocación sobre unha cartolina negra.

8. Peguei a fotografía que decidín utilizar par ao meu proxecto e as pezas simulando unha parede.

9. Mesturando témpera branca e negra con auga para disilvela mellor, quixen imitar o efecto do cemento e pintei as xuntas dos prismas.

10. Recortei os anacos que sobresaían de cartolina negra.

11. Para darlle un toque máis realista, pintei un xiz branco a palabra liberdade sobre a estrutura e un pequeno debuxo dos que as parellas empregan en ocasións para mostrarlle a súa unión ao mundo.

A pesar de que o tempo corría na miña conta, realizar este traballo foi unha experiencia gratificante, o resultado final non destaca pola súa beleza, pero eu quedei satisfeita, xa que penso que logrei plasmar o que desexaba. A imaxe que escollín impactoume dende un primeiro momento; nela pódese observar unha rapaza que non pode fuxir daquel inferno, porque ese é o mundo. O planeta Terra converteuse nun vertedoiro. Esta pode ser unha visión un tanto apocalíptica, pero o que é seguro é que o dano que o ser humano está causando sobra a natureza non é en van e que esa imaxe non está moi lonxe da realidade dangunhas zonas da Terra: montes convetidos en depósitos de lixo, bosques queimados, augas contaminadas... Decidín engadir unhas pequenas herbiñas entre uns ladrillos, porque a natureza loita sempre por ocupar o seu lugar (así é que se producen desbordamentos, cando pretendemos modificar ao nos antollo os caudais dos ríos). A palabra liberdade a modo de pintada é un símbolo reivindicativo, posto que a pesar de que podemos considerar que vivimos nun país libre, a sociedade condiciónanos e, a miúdo, vivimos presos de prexuízos absurdos que nos encadean e non nos permiten medrar como persoas.

LAURA COBELO, 1º BAC C, Bilingual Section MODELLING DAVID, from MICHELANGELO This was our last time piece made from clay. We created a new version of the masterpiece, smaller than the original one, (obviously) with the help of a sheet of paper including the new measurements and instructions (instructions that in this case consisted mainly of photos of the original).

We worked with other materials too: ­A small piece of wood to make the base. ­A few centimeters of wire to build the structure inside the David.

The process was the most difficult part. It was basically adding or extracting material from the first piece of clay (it had to be big enough and we had to previously add a lot of clay to the structure made of wire). The problem arose when the “monster” we had made bore no resemblance to the real David and it seemed that it wouldn´t be similar in a thousand years, so, after the first terrible attempt, we went

through a lot of seemengly endless difficulties ­4 white small pyramids before we could consider our final David to be ­2 white big pyramids finished, even though a lot of us wanted to throw it far, far away. Maybe then it would have been prettier than the gremlin that we had created.

Photo of the most abstract David you'll ever see:

GEOMETRICAL 3D PIECE: This term wasn't as long as the first one, so we only did two tasks. The second was a piece made of paper crafts in which we had to imagine different combinations of polyhedra to get a final mockup.

After reading Alice's Adventures in Wonderland for a few hours the week before we started this project, I had an idea and I said to myself: "What about a chessboard made of cubes and prisms? Well, maybe if I use pyramids too...

And different kinds of prisms.... Yes, that could work." And that's how I decided to create some kind of chessboard without chess pieces and without a board. The idea evolved into a simple pattern of white and black pieces stuck together.

This is a list of the polyhedra that I used: ­3 black cubes ­3 black rectangular prisms

­2 black hexagonal prisms.

OS MEUS COMPAÑEIROS DE 1º D DE BACHARELATO, por Antón Ponte Para facer estas caricaturas, á parte de intentar que se asemellasen a eles físicamente, fixeime tamén na súa personalidade.

Todo comezou cando debuxei a unha das miñas compañeiras e despois chegoume a inspiración e vin que podía tratar de representar os "alter ego" de todos os demais da miña clase.

Espero que vos gusten.

Relatos de MEDO Este curso 2014­2015 o ENDL celebrou por primeira vez un concurso de relatos de medo no primeiro trimestre aproveitando as celebración do Samaín. Había distintas categorías segundo os niveis. Aquí vos presentamos algúns dos gañadores:

O ASASINO CELTA Coma cada mañá, Adela espertou na súa cama do centro da cidade, e sorprendeuse, pero ao escoitar o satánico son do espertador. Aínda deixouno pasar e o seu pensamento comezou a cos ollos pechados estendeu o brazo e intentou divagar sobre o copioso traballo que sobre a mesa acadar coa man esquerda o botón de apagado do a esperaba. odiado aparello. Prendeu a luz, ergueuse moi a Xa case estaba chegando á súa parada cando o modiño poñendo primeiro o pé esquerdo sobre a mozo da carapucha se baixou na estación. Ao alfombra turca e logo o dereito. Mirou as agullas cabo duns segundos, Adela observou que sobre o e case tolea ao ver que era máis tarde do que ela asento o mozo deixara unha peza de cerámica que imaxinaba. Rapidamente abriu as portas do simulaba un símbolo estraño, un símbolo que ela armario e colleu os primeiros vaqueiros azuis que non recordaba ter visto xamais. atopou e unha camiseta negra, puxo as zapatillas Aos poucos minutos chegou ao seu destino. vermellas que adoitaba usar e a chaqueta verde Adela recolleu ás présas a peza do asento e escura. Lavou a cara e recolleu de mala maneira baixou do transporte. Camiñou uns pasos e abriu o longo cabelo castaño que a caracterizaba. Antes a biblioteca ao público.

Comezou nada mais

de saír correndo, colleu o seu maletín de traballo e sentarse no seu posto co novo itinerario. Entre os unha mazá.

libros que tiña que etiquetar atopou un que lle

As rúas da vila aínda estaban a escuras, tan só a chamou moito a atención e nada máis ver o título luz dalgúns farois anciáns as alumeaba.

levou a man ao peto. Alí estaba a peza de

Adela chegou exhausta a parada do autobús, cerámica, o símbolo que simulaba era o mesmo nese mesmo instante parouse o autocar enfronte que o da portada daquel libro sobre os celtas. súa. Subiu as escaleira, pasou a tarxeta e saudou Buscou entre as páxinas e atopouno. Sentiu un ao condutor, xa coñecido.

calafrío.

Aquel

símbolo

representaba

a

Adela sentouse no primeiro asento libre que MORTE! Nese mesmo instante pechou o libro, atopou. Ao seu lado ía un mozo moi estraño. Este apartouno nunha esquina na da mesa e gardou a debía de ter máis ou menos a súa idade, uns vinte peza no peto. Adela ergueuse e deu unha volta anos, o pelo longo e claro, que asomaba pola por entre os estantes intentando esquecerse do carapucha da cazadora que levaba posta. Adela tema, dicíase a si mesma que era algo ridículo e nunca antes vira a ese rapaz no autobús que ela sen transcendencia algunha. collía cada mañá para ir a traballar á biblioteca

Ao longo do día, esqueceuse dos celtas, do mozo e da peza. Estivo entretida catalogando exemplares e axudando aos lectores coas súas pescudas.

Ao serán, pechou a biblioteca, subiuse ao bus e chegou á casa moi cansa. Ceou algo rápido, falou coas súas amigas por teléfono e deitouse a durmir.

Ao día seguinte, coma cada mañá, repetiu a mesma operación e saíu correndo, outra vez chegaba tarde, nin sequera reparou nos adornos do Samaín que había na vila. Ao subir ao autobús, de novo un calafrío percorreu o seu corpo. Alí estaba, na segunda fila, sentado o mozo da carapucha. Ela non tivo máis remedio que sentarse ao seu lado, pois ía ateigado. O mozo baixou na mesma parada que o día anterior. O corazón de Adela comezou a bater descontrolado ao ver que ao seu carón había outra peza do mesmo estilo que a outra, isto xa non era unha casualidade!!

Sen embargo, o símbolo era diferente.

Adela nada máis chegar á biblioteca colleu o libro que o día anterior lle axudara a descifrar o significado do outro símbolo.

Desta vez correspondía a tan só unha letra da escritura celta, era a letra A, a inicial do seu nome!! A moza non acougou en toda a tarde. Intentou distraer os seus pensamentos embriagando a mente con

lecturas de todo tipo, pero era imposible de esquecer algo tan estraño. Á noitiña regresou a pé, negouse a utilizar o transporte. Ao chegar á vivenda prendeu o televisor. Comezou a sentir un bater insoportable nas tempas ao escoitar na canle local que se acababan de saltar as alarmas na biblioteca da cidade. O teléfono soou, Adela correu rapidamente a collelo.

Eran do concello, precisaban a súa axuda.

A moza colleu o abrigo e saíu. Viuse obrigada a coller o último metropolitano que levaba á cidade, pero tan só ía con ela o condutor.

Ao chegar, pedíronlle que revisara por enriba os estantes para ver se faltaba algún exemplar valioso, pois ninguén mellor ca ela coñecía a biblioteca. Todo parecía que estaba en orde. Adela xa ía pechar de novo a porta como fixera había unhas horas, estaba segura de isto, cando dirixiu a vista cara a súa mesa, alí si faltaba algo. O espazo da mesa onde pousara había dous días o libro celta, e ninguén, nin sequera ela, tocara, estaba agora ocupado por unha peza de arxila cun estraño símbolo tallado.

Mª Mercedes Rial Bello 1º Bach. E

POESIA

Nun pequeno pazo labrego, onde unha pequena familia vivía, aconteceu un suceso o cal ninguén crería.

Familia de catro eran: dous felices pais coas súas respectivas nenas.

Mais á noite seguinte a pequena das nenas desaparecería e nese mesmo intre os pais á policía chamarían, e para que algunha proba avisten unha búsqueda iniciarían mais por desgraza destes só unha marca estraña atoparían.

Unha sete anos tiña, a outra a dez non chegaría.

A primeira andaba a estar maliña e a segunda mais sá estar non podería.

Falando cunha vella sobre as bonecas preguntarían e ao mencionar a marca rareira a vella ás bruxas relacionaríaa.

Luísa e Lucía se chamaban, e xogaban soas e sen amigas, mais os seus pais que se preocupaban compráronlles unhas bonecas a medida.

Cada noite cando se deitaban, deixaban as bonecas nas mesiñas e aínda que ninguén as tocaba noutra habitación aparecían.

As neniñas os seus pais avisaban e estes por parvas as tiñan, e cada noite que pasaba as bonecas de sitio cambiaban.

Un dos días á mañá estas xa non aparecían e sen preocuparse de nada os pais do asunto pasarían.

Solución os pobres pais non atoparon e sen saber que facer ao pequeno pazo regresaron, E ao chegar o amencer e sen ningún aviso que deixaron os pais sen motivo ningún de forma misteriosa do pazo marcharon.

Ninguén soubo deles.

Ninguén os deu atopado.

O único que se soubo foron as bonecas que atoparon.

Alejandro Toral 1ª Bach A

NOITE DE SAMAIN NO CEMITERIO Riiiiiiiiiing!!! O teléfono soou fortemente na escura noite de Samaín, de súpeto caín da cama. Eu son Xoán, un xove habitante de Allariz, baixo e cun cabelo negro coma o cacao e ollos azuis. Vivo nun pequeno apartamento cun compañeiro de universidade, Martín.

Ben, levanteime e corrín ata o teléfono. Cando vin quen me chamaba, botei un bafo e respondín con cansazo: ­ Ola Toño . ­ Ola atontao, chamábate para saber o que estabas facendo ­dixo el.

Toño era un rapaz grande e ancho cunhas orellas xigantescas e cabelo louro, sempre está a meterse conmigo. ­ Que vou facer home? nada – contesteille ­ Perfecto – susurrou Toño polo altavoz emitindo un leve risiño. ­ Perfecto por que? ­pregunteille eu. ­ Eu e Xosé queriamos saber se ti e Martín nos acompañades ao cemiterio. ­ Ehh, claro que non! – puxenlle mala cara. ­ Claro como sodes uns galiñas ­dixo cacarexando. ­ Non o somos!!­ enfadeime ­ Pois entón vide ou preferides facer colares con castañas? ­exclamou rindo.

Vale, iremos !!!!!!!!!! – berrei.

Pois vémonos no cemiterio Xoán. Ah!!! e coidado coa maldición.

E colgou, (o pitido do teléfono seguía na miña orella e traguei cuspe dicindo “A maldición”).

Veredes no meu pobo existe a lenda de que en Samain os mortos do cemiterio érguense das tumbas ás doce da noite para festexar a tradicional festa e quen a interrompa acabará moi mal. Cando avisei a Martín enfadouse comigo por aceptar a petición, pero ao final acabamos saíndo do noso apartamento e dirixímonos cara ao cemiterio da nosa vila. Atopábase ao pasar a fraga e a estrada xeral, comezamos a adentranos no bosque e xa estaba a suar abundantemente, ía frío e moito vento, o ceo ameazaba con raios e tronos, seguimos o camiño ata o punto de encontro, un gran camiño de árbores grosas e vellas abríase

paso e coa luz da lúa formábanse siluetas que estremecían o meu corpo, as poliñas secas do chan cruxían ao camiñar sobre elas, unha curuxa pousada nunha pola, cantaba o seu canto monótono e inquedo que facía acelerar o latexooo do meu corazón. Martín e mais eu arrepiabamos de medo ata que vimos de lonxe a estrada e fomos correndo ata ela. Na entrada do cemiterio esperábanos Xosé e Toño con pinta de desesperados, meneando o pé sen parar. ­ Por fin chegades, xa estabamos cansos de esperar – dixo Toño mentres a súa “man dereita”,Xosé, asentia coa cabeza. ­ Estades seguros de que queredes entrar aí? – murmurou en voz baixiña Martín. ­ Claro, se vos atrevedes...pringaos! – exclamou Toño.

Eu pouco a pouco vía como Xosé se acovardaba, el non é un neno forte nin robusto, só intelixente e fraco, os seus ollos son verdes e grandes coma os dun gato, o máis rápido de nós sen dúbida.

Toño rompeu a pechadura da porta dunha pedrada e abriuna, costoulle dado que estaba totalmente oxidada, empurrámola todos e comezou a moverse aínda cun chirrío moi desagradable. Martín decidiu quedarse fóra porque lle daba igual que lle chamasen galiña, os demais entramos.­ Xa esta, e agora ?­ preguntei eu ­ Pois a xogar un poucos cos mortos – dixo decidamente Toño ­ Que? Ti estas tolo, non podemos facer iso­ repliquei ­ Quen nolo impide?, este cemiterio está abandonado e desvencellado dende hai moito tempo­ respondeu Xosé. ­ Pero...­ ­Espera non me digas que cres na “maldición”, ti es parvo ou que che pasa ?­ interrumpeume Toño.­ demostrareicho.

Abofé non estiven moi fachendoso do que fixo, darlles patadas ás tumbas, esborranchar a escritura das lápidas, e de súpeto do peto sacou un rolo de papel hixiénico e empezou a envolvelo nas figuras das tumbas, a imaxe de como quedou o cemiterio de lonxe non era boa para nada.

­ Eh deixádeo xa ! ­ berrei eu Sen facer caso ás miñas palabras, Martin e eu seguimos berrando, pero non facían caso.

Nun breve instante quedeime paralizado e un calafrío percorreu o meu espiñazo e sentín coma se unha man fría e enrugada me agarrara os pés, tiña máis frío que antes, a néboa comezou a descender e o chan quedou absolutamente cuberto pola brétema, vin como Toño e Martín tamén permanecían quietos coma min. ­ Non me podo mover – dixo Martín ­ Eu tampouco­ dixemos á par Toño e eu.

Escoitamos as campás da catedral da cidade, as campás das doce da noite, soltei un berrido polos meus adentros e nun intre despois escoitei un alarido de sufrimento que se desvaneceu na noite estrelada, que nos fixo tremer de puro terror. Decateime dunha cousa : ­ Onde estaba Xosé ?

Fixen un esforzo por moverme e por fin comezei andar, axudei aos demais, corremos de onde proviña o berrido e vimos unha inmensa tumba que antes non estaba alí, ninguén se atrevía a abrila, a chulería de Toño desapareceu por completo. Dispúxenme a ver o que había dentro, empezei a quitar a tapa coa cabeza de medio lado e os ollos entreabertos, tapei a boca e púxenme totalmente vermello, dentro estaba Xosé, morto.

Comezamos a gritar sen parar, Toño rompeu a chorar. Xa deberían de ser as doce a media e as campás cesaron. Corremos por todo o cemiterio dando voltas e cando ollamos a entrada corrín e corrín todo o que puideron as miñas pernas.

Os raios irromperon na noite e, grazas ao ceo, un relámpago alumiñou o noso camiño mais unha sombra terrorífica proxectábase na estrada xeral. Botámonos para atrás medrosos, tanto que caemos ao chan empapado de barro, seguimos arrastrándonos e chocamos de costas cunha lápida. O sorprendente era que cando a siniestra silueta alonxouse da sombra das árbores, vimos a Xosé cunha cabaza na man, as tirou e comezou a rir :

­ Non podo crer que vos tragarades a broma, ja, ja, ja !­ exclamou Xosé. ­ Era unha broma ? ­ diximos desconcertados. ­ Si, e a tragástela con patacas ha ha ha haaa ! Veredes eu fun quen berrei e antes de que viñerades metinme nunha tumba baleira que estaba desvencellada­ aclarou o bromista do meu amigo. Pero aí non acaba a cousa mentres dabades voltas como tolos fun ás agochadas ata o bosque e collín dúas cabazas. ­ Menuda inventiba – dixen eu alegrándome de que só fora unha broma. ­ Como pensastes que estaba morto ? ­ burlouse Xosé ­ Eu vou ser o que te mate !!!­ enfadouse Toño ­ Entón tñalo todo planeado: as campás, a excursión e o demais?...­preguntei eu. ­ Si, acaso estráñavos ?­ ­E como nos paralizaches ?­ dixo Martin. ­ De que falades ? ­ inqueriu Martn ­ De cando sentimos que unha man nos agarraba – aclarei ­ Eu non fixen iso!!!

Isto é un verdadeiro Samaín, onde se pasa medo pero con grandes aventuras

Víctor Chamorro Rodríguez 1 E.S.O

Vivir na Galiza que bonito e!

Neste mes de Outubro, decidín por fín coller o meu caderno de investigación e viaxar a terras galegas disposta a elaborar unha reportaxe exclusiva sobre a cultura galega.

Despois dun primeiro día moi longo, déitome na cama, collo o meu caderno e relato a miña primeira impresión da sorprendente Galicia.

Día 1. Chegada.

Hai tempo que teño curiosidade polas terras galegas, e hoxe por fín atópome nelas para explorar as súas tradicións. Debido a que estamos a finais do mes de Outubro dispóñome a analizar a festividade tan coñecida e apreciada nestas terras que establece, según o pobo celta, o fin do verán: o Samaín.

Neste día de chegada tiven tempo para explorar un pouco sobre o lugar e puiden comprobar que todo o que falan sobre as paisaxes galegas non podería ser máis certo. As súas costas son tan impresionantes como contan e a cantidade de vexetación enmarca unhas magníficas vistas do territorio.

No referente á propia festividade, creo que comparada co Halloween das terras inglesas, non ten nada que ver. Os seus preparativos e a súa ilusión de cara á noite festiva son moi escasos, por non dicir nulos. Teño a impresión de que a tradición que tan coñecido fai ao pobo galego estase a perder. Aínda que a poboación non ten trazas de colaborar, manteño a esperanza de que os demais días os meus sentidos non capten o mesmo que hoxe.

Fin do apartado 1, 30 de Outubro de 2014 Deixando ó lado as observación profesionais que no caderno relato, penso que non está todo visto e que de seguro, o espírito do Samaín segue presente en moitos cidadáns.

Debido a isto, ao día seguinte dispóñome a

realizar unha enquisa polas rúas galegas.

Efectivamente, poucos galegos preservan a tradición polo que despois dun largo día de traballo volvo desilusionada ao meu aloxamento e comezo a relatar os acontecementos do día de hoxe no meu caderno.

Día 2. Preparativos do Samaín.

Pois non andaba desencamiñada cando afirmei que a tradición estaba a perderse nas cidades galegas. No día de hoxe realicei unha enquisa na que puiden comprobar a cantidade de persoas que seguía a celebrar a festividade, cun resultado afirmativo dunha notable minoría.

Fin do apartado 2, 31 de Outubro do 2014 Xa acabada a tarde, cando cría que non ía conseguir nada proveitoso da viaxe e investigación sobre esta festa galega, recibo unha chamada que me devolve a esperanza.

— Boas noites. Escoitei o rumor polas rúas de que unha periodista está a realizar un artígo sobre o Samaín. Estou a dirixirme á persoa correcta?

— Sí, son eu. Algún problema?

— Non oh, todo o contrario! Quería ofrecerlle a posibilidade de alonxarse durante o resto da festividade na miña casa, nun pobo no que se segue a tradición ao pé da letra, de maneira que poida engadir á reportaxe cantidade de información sobre os seus verdadeiros costumes.

— Pois estaría encantada!

— Entón, recolla as súas cousas, que nunha hora paso a recollela.

— Moitísimas grazas, ata logo!

Ao chegar instálome no cuarto de invitados, colaboro nos preparativos e recollo todos os datos que podo. Incluso decoro unha cabaza! Xa está todo preparado, e pasamos una noite de verdadeiro Samaín.

—É así en todas as aldeas! Estase a perder nas cidades pero aquí coma o primeiro día! — dicía continuamente a muller.

Antes de marchar, asisto a unha comida celebrando o ‘Día de todos os santos’ e despídome da familia que me acollera esta última noite: ­Moitas gracias por todo, prometo manter o contacto e avisarvos no momento no que publique o meu artigo. ­Grazas a ti! Volve pronto!

Xa no aeroporto e antes de despegar o avión saco o meu caderno, tendo aínda presente as preciosas vistas da paisaxe galega pola ventaniña e escribo: Día 3. Regreso: Descarto todas as miñas anteriores anotacións, xa que puiden comprobar o interiorizado que se atopa o Samaín nalgunhas zonas de Galicia. Logrei aprender moito sobre a súa historia, os seus costumes e preparativos... De feito garantizo un moi bo artigo!

Tamén me gustaría remarcar que, esta festividade, é do máis entretida e pode ser un bo tempo para pasar coa familia ou os amigos. Penso que debería volver a introducirse nas cidades, así ademais de pasalo en grande, podemos conservar unha tradición que ten orixe nos tempos celtas.

Espero poder volver traballar en reportaxes da cultura galega, e remato esta anotación co que penso que é unha boa maneira de resumir esta excursión: VIVIR EN GALICIA QUE BONITO É Clara Rey 3º ESO A

Neste fermoso mosteiro cisterciense, Milagros fíxonos un

Salve Amici et Amicae!

percorrido explicativo polas distintas estancias: Claustro dos Outro ano máis, os alumnos de Humanidades do Instituto

Peregrinos, cociña, Sala Capitular, e Claustro dos medallóns

aproveitaron para realizar unha excursión e asistir ás

polo que entramos á impresionante igrexa de fachada

xornadas de teatro clásico greco­latino en Lucus Augusti.

barroca.

Nesta

ocasión

acompañáronnos

tamén

alumnos

do

Castelo de Narla. Neste castelo­ fortaleza atópase un

bacharelato de Ciencias Sociais

e

mesmo

algúns

Logo dunha breve pausa, reanudamos o noso camiño cara ó

compañeiros

de

Ciencias

interesados nesta actividade.

Como xa fixeramos o curso anterior, aproveitamos para facer

interesante museo etnográfico e da historia composto por algunha visita cultural , da que se encargaron Milagros e Ángel do departamento de Historia

tres corpos: Planta Baixa: acolle diferentes coleccións relacionadas con

Saímos ás 9.45 h. do Instituto camiño da nosa primeira

oficios

tradicionais

(cesteiros,

zoqueiros,

labores

parada, Sobrado dos Monxes.

agrícolas...), e mesmo cadeiras de man e de montar a cabalo.

1ªPlanta: está adicada á cociña e aos seus elementos:forno, lareira mobiliario,cerámica... conta tamén cun dormitorio , escritorio e parladoiro.

Torre da homenaxe: entre outras

cousas

relacionadas co sistema defensivo, alberga unha

relacionadas co sistema defensivo, alberga unha

comedia.

colección de todo tipo de armas e armaduras.

Os rapaces de “Noite Bohemia” presentáronnos ao

Moitos de nós subimos enriba da torre para ver as

longo de 60 minutos un elenco de escravos, soldados e

marabillosas vistas que se observan desde alí (hai foto)

mulleres da rúa con gags adaptados ao público xuvenil

Por último, visitamos no exterior unha pequena capela

actual.

do século XVIII.

Alumnos e profesores gozamos moito coa súa execución.

De volta ao autobús, collemos rumbo á nosa última

Ao remate da representación emprendemos o regreso á

parada. Xa en Lucus Augusti tivemos tempo para

Coruña

xantar e recuperar forzas para, xa pola tarde asistir á

Por último, os profesores queremos agradecer, unha vez

representación do grupo “Noite Bohemia” que, nesta

máis, a boa actitude e excelente comportamento que

ocasión, puxeron en escena Miles Gloriosus de Plauto.

mantiveron os nosos alumnos durante toda a xornada, na que ,como xa pasara no curso pasado, non nos acompañou a metereoloxía.

GRATIAS ET SALUTEM PLURIMAM! IN ANNUM PROXIMUM!

Nesta comedia plautina nárranse as aventuras dun

militar

farfulleiro

obsesionado

con

conquistar a mulleres alleas. As trampas que lle tende o seu enxeñoso escravo e as debilidades que padece o Miles polo sexo feminino, son o fío condutor desta

SO CANDO OS AÍNDA NON LEVABAMOS UN MES DE CUR AIS OS PROFES ALUMNOS E ALUMNAS DE 1ºA DE ESO, E M OSICIÓN MARÍA E LEANDRO, FOMOS VISITAR A EXP SKELETON SEA. URA ARTE E SKELETON SEA É UN PROXECTO QUE MEST , JOÃO PARRINHA, ECOLOXÍA, CREADO POR TRES SURFEIROS INALIDADE DE LUIS DE DIOS Y XANDI KREUZEDER, COA F E, PERO CUN CONSERVAR LIMPOS OS OCÉANOS. É ART ZAS FEITAS CO ESTILO MOI PARTICULAR, XA QUE SON PE LIXO QUE CHEGA ÁS PRAIAS.

A REINTERPRETACIÓN ARTÍSTIC A DESTES MATERIAIS DÁLLES U NHA SEGUNDA VIDA, AO CREAR NOV OS OBXECTOS E INSTALACIÓNS DE TÉCNICA MIXTA. A NECESIDADE URXENTE DE MANTER OS MARE S LIMPOS, RESPECTAR A NATURE ZA E OS DEREITOS HUMANOS É A MENSAXE QUE OS TRES ARTIST AS QUEREN COMUNICAR COA M OSTRA SKELETON SEA. BOIAS, CORDAS, ÓSOS DE BALE A, ESPIÑAS DE PEIXES, BALIZA S, ANACOS DE MADEIRA E METAL OXIDADO, SON A MATERIA PRIM A DAS SÚAS GRANDES ESCULTUR AS. A SÚA MENSAXE, Á QUE QUEREMOS UNIRNOS, NON POD E SER MÁIS CLARA: COIDA OS OCÉANOS E AS PRAIAS, A VIDA MARIÑA -E, POLO TANTO, A NOS A VIDA- DEPENDE DELES.

etonpajkcm

M

O D O U SE

X OG O

Crítica O día 21 de maio fomos a Ponteceso visitar o museo do xogo. Alí coñecimos a Ricardo (o director) que foi o noso guía. Falounos dos xogos galegos tradicionais e da variedade de xogos que existen en Galicia. O museo ten varias salas divididas segundo a época e o lugar. A primeira que visitamos foi o apartado de Galicia. Alí ensinounos as canicas da época, algunha moneca de trapo e, por último, os xogos de forza.

Tamén hai unha zona reservada para Eduardo Pondal, que é de Ponteceso e é o autor dun poema que se tomou como letra do himno galego. A seguinte sala está dedicada aos deportes e xogos de todo o mundo e todas as súas variantes. Na última sala, ademais da exposición había varios xogos cos que podiamos interactuar.

Despois de saír do museo fomos ver o Dolmen de Dombate. Alí o profesor de histoia Angel Corral explicounos a construción, a función e algúns detalles da súa historia, como que se creou hai máis de 6.000 anos.

Alex Prada Rodríguez e Aisha Rey Pérez de 1º ESO Blanca Orro Toral e Marina Dans 2º ESO A

O MUSEO M.A.C

En dous días diferentes de febreiro, os alumnos de 1

When we arrived, we met our Englishspeaker guide, Bacharelato C, D e E de Volume do Bacharelato de whos name was Sonia Esturao. She guided us through Artes visitamos o MAC, Museo de Arte Contemporánea the artworks showed in the exhibition on the first floor.

It was called Y la luz se hizo Gas Natural Fenosa. O guía, Jorge, levounos a dúas and was about pieces in which the most important exposicións distintas. A primeira, situada na planta factor were the light effects on different materials. We baixa, consistía nalgunhas esculturas da colección finished the guided tour early, and we were allowed to permanente do museo. Chamounos a atención que stay longer, so we had enough time to have a look at moitas eran de temática vinícola, porque se fixeron some other exhibitions at the museum with our classdurante unha feira do viño en Ourense, e todas mates and teacher. talladas en grandes bloques de madeira.

Jakob & Santi , 1 º C B A C A segunda exposición, co nome Y la luz se hizo, tiña como temática a bioloxía relacionada coa arte, evolución do ser humano e todo o que ésta

representa. Grazas a esta visita, algúns abrimos as nosas mentes a distintos tipos de arte que non coñeciamos, o cal nos resultou moi interesante.

Noelia e Sergio. 1ºC BAC

A couple of months ago, our group, 1 º C BAC , went to visit the MAC (Museum of Contemporary Art Gas Natural Fenosa) as an activity of the Bilingual Section of Volume.

O QUE DE VERDADE IMPORTA O xoves 19 de marzo os alumnos de Ética e Filosofía do Dereito acudimos á 6ª edición do congreso “O que de verdade importa”. Nesta ocasión os ponentes foron Amuda Goueli, Anne Dauphine e Enhamed Enhamed.

Amuda Goueli contou como pasou dunha infancia en Exipto, nunha aldea onde non había luz eléctrica a fundar Destinia.com, a primeira axencia de viaxes on­line de España, pasando por diversos empregos e aprendendo o español, lingua que logo lle serviría para saír do seu país natal, conseguindo hoxe en día un total de 19 empresas en todo o mundo.

Así, con Amuda aprendemos a importancia de aproveitar as oportunidades e valorar o pouco que un ten.

Anne Dauphine ensinounos como ser felices a pesar das dificultades. Ela sufriu unha dolorosa experiencia cando á súa filla de dous anos de idade lle diagnosticaron unha enfermidade incurable, que acabaría coa súa vida, apoiándose en moitas ocasións no seu marido e o seu fillo Gaspard, quen lle recordou o verdadeiro sentido de ser feliz no seu día a día.

Enhamed Enhamed, cego desde os oito anos, logrou converterse nun famoso nadador paralímpico grazas á axuda do seu entrenador e da súa nai, conseguindo 4 medallas nos Xogos Paralímpicos de Pekín e escalando o monte Kilimanjaro no 2014, entre outras metas deportivas.

Dous momentos a destacar que fixeron que nos emocionaramos foi, o primeiro, cando Anne Dauphine contou que ten outra filla coa mesma enfermidade, que xa nin fala nin ve e perdeu toda a motricidade, e que a pesar de todo, eles son unha familia feliz; o outro cando lle preguntaron a

Enhamed Enhamed que lle houbera gustado ver de todos estes anos como invidente, e a súa resposta foi os ollos de orgullo dos seus pais cando recibiu as medallas de ouro nas olimpíadas, tamén dixo que non renunciaría a todo o que é na actualidade a cambio de volver a ver.

As súas vidas son grandes exemplos de loita e superación.

De todos eles aprendemos que non importa de onde veñas ou a túa situación inicial, tanto económica como social, senón a capacidade de loita e superación, a realidade precaria de algunhas persoas e a súa vontade de seguir adiante, a dificultade de convivir día a día con enfermidades crónicas e dexenerativas, así como que as discapacidades non son un límite ou impedimento para seguir realizando unha vida cotiá ou hábitos deportivos, como no caso de Enhamed.

Alumnos de Ética e filosofía do Dereito.

CELEBRANDO

SAN VALENTÍN móstrase nas parellas de namorados que expresan o seu amor e cariño. O día de San Valentín celébrase o 14 de febreiro, algúns países recoñéceno oficialmente como día dos namorados, noutros como “día de amor e de amizade” e outros como “día do amigo segredo”.

Na clase de francés fixemos unha Os alumnos de 4º ESO de francés actividade para conmemorar o día de fixemos unha actividade sobre o San San Valentín dende diversos puntos.

Valentín coa profesora de francés Lucía Primeiro fixemos corazóns con cartolina.

Pérez. Puxemos o mural na entrada do instituto, co obxectivo de que a xente Despois enfocamos o amor dende soubese que era San Valentín, distintos puntos de vista: festividade moi recordada en Francia, e que ao mesmo tempo aprendesen algo de O primeiro e o punto de vista do amor: francés. Nós traballamos moito. paixón, regalos (lencería, perfumes, Buscamos no dicionario adxectivos en xoias...), afecto, luxuria, felicidade, francés axeitados, fixemos corazóns, desexo… fixemos as letras e puxemos a purpurina. O segundo refírese ao que tamén debería Pasamos un bo rato pero, o máis ser: tenrura, confianza, complicidade, importante aprendemos francés, as súas risas, amizade, respecto, aloumiños, caricias… estruturas e vocabulario.

San Valentín é unha celebración E por ultimo o que non debe de ser: tradicional de países anglosaxóns que se violencia, posesión, control, discusións, foi incorporando a outros países ao ciúmes, tiranía, agresións, desprezo, longo do século XX, principalmente desconfianza, acoso...

SAINT VALENTIN

Français Les élèves de 4º ESO de français avons fait une activité a propos de la Saint Valentin avec la prof de français Lucía Pérez. Nous avons mis le mural dans le hall du lyceé, pour que le gens le voient. La Saint Valentin est très a fêtée en France en même temps nous avons appris un peu de français. Nous avons beaucoup travaillé. Nous avons recherché dans le diccionaire les adjetifs en français. Nous avons fait les coeurs.

Nous avons fait les lettres et nous avons mis paillettes. Nous avons passé un bon moment mais le plus important c’est que nous avons appris le français, les structures et le vocabulaire.

La Saint Valentin est une fête traditionnelle des pays anglo-saxons qui s´est introduite dans autres pays tout au long du XX s, principalement das les couples d´amoreux qui expriment leur amour et affection. On fêtee le 14 de février l´onomastique de la Saint

Valentin. Dans d´autres pays la Saint Valentin est connue comme le jour de l´amour et l´amitié ou comme le jour de l´Ami Secret.

Dans la classe de français nous avons fait une activité pour fétér la Saint Valentin d´après différents points de vue. Premier, nous avons fait des coeurs en carton.

Après nous avons travaillé l´amour dès trois points de vue: Le premier point de vue, l´amour en tant que: passion, cadeaux (lingerie, parfums, bijoux...) folie, luxure, bonheur, désir...

Le deuxiéme évoque c´est qu´il devrait être aussi: tendresse, confiance, complicité, rires, amitié, respect, caresses, câlins...

Finalement c´est qu´il no devrait point être: violence, passion, control, jalousie, bagarre, tiranie, agressions, harcèlement, disputes...

VIAXE A PARÍS DO DEPARTAMENTO DE FRANCÉS

O Departamento de Francés organizou a primeira viaxe cultural a París da historia do centro na que participaron alumnos de 2º , 3º, 4º da ESO e 1º de Bacharelato: en total 26 alumnos acompañados da directora do centro Dna Carmen Tembrás Alonso e da profesora de Francés Lucía Pérez Romero. A viaxe tivo lugar do 23 ao 29 de abril. Saímos de Oporto en avión ás 8h20 con dirección París e chegamos ás 11h25 ao aeroporto de Orly.

O 1º día instalámonos no hotel B&B Malakoff Porte de Vanves. Hai que dicir que quedamos gratamente sorprendidos e agradecidos polo trato, a calidade do almorzo e as instalacións. Pola tarde visitamos a Tour Montparnasse e as Catacumbas cunha calor impresionante …

No 2º día viaxamos polo río Sena no barco da compañía Bateaux Mouches, logo paseamos polos xardíns das Tuileries, visitamos a Place de la Concorde e ás 15h15 entramos ao

museo do Louvre onde vimos a Victoria de Samotracia, a Venus de Milo, a Gioconda de Leonardo da Vinci, As vodas de Caná, e a sala de Exipto entre outras obras de arte. Dirixímonos ao Arc de Triomphe dando un paseo polos Champs Elysées e dende alí baixamos cara á Tour Eiffel onde tiñamos cita para subir ás 23h00.

No 3º día fomos ver a Cathédrale de Notre­Dame, o Palais de Justice, a Sainte Chapelle, a casa do concello de París, a 1er Arrondissement e a Conciergerie pola mañá. Pola tarde visitamos a Fontaine de Saint­Michel, o Panthéon, o Quartier Latin, o Palais e os Jardins du Luxembourg e a igrexa de Saint Suplice onde se rodou a película d' "O Código da Vinci".

No 4º día visitamos o Sacré­Coeur, a Place du Tertre, onde están os pintores e artistas parisinos e onde algunha nena se fixo inmortalizar por unha das artistas. Baixamos ao muro dos “Je t'aime” onde está escrito en todas as linguas do mundo a palabra “QUÉROTE” a Place des Abesses, o Moulin Rouge e a rúa Pigalle e para finalizar o Musée George Pompidou.

O 5º día dirixímonos ao Château de Versailles, onde non puidemos entrar, xa que estaban a rodar unha película, pero puidemos admirar os seus

xardíns, labirintos, estanques, fontes, o Grand Trianon e o Petit Trianon. Algúns alumnos deron un paseo en barca polo xigantesco estanque.

Regresamos a París despois de xantar en Versailles e visitamos dous puntos emblemáticos da Revolución Francesa: a Place de la Nation e a Place de la Bastille.

O 6º día trasladámonos a Disneyland Paris onde pasamos todo o día. A elección do parque non foi a máis axeitada nin acertada: elexiron Walt Disney Studios en vez de Eurodisney, pero agora xa está feito e non hai remedio. En fin.... Pasámolo ben e divertímonos, que é o importante. Á volta paramos en París centro, cerca da Pont Neuf, para facer as últimas compras de agasallos e serviunos para admirar a Île de la Cité de noite. Se París xa é impresionante de día non vos podedes imaxinar de noite.

O 7º día regresamos á Coruña. Collemos o avión en Orly con destino a Oporto ás 12h55 e chegamos ás 14h00 (hora local) onde nos estaba a esperar un autobús da compañía Monbus para trasladarnos a Coruña, a onde chegamos as 19h45.

O balance da viaxe é moi satisfactorio e positivo.

Para o curso que vén cambiaranse algúns pequenos detalles, pero o conxunto da viaxe: PERFECTO.

O curso anterior no IES Adormideras impartiu clase Jack Taylor orixinario do país de Gales, gran afeccionado ao fútbol. E con este artigo dános a súa visión do fútbol que se xoga aquí, da paixón dos seus seguidores en diferenza co fútbol británico que el coñece tan ben.

A CORUÑA = DEPORTIVO

A Coruña is relatively unknown in the United Kingdom, but the exploits of its most successful football team, Deportivo, A Coruña, put the city on the map for football fans such as myself during their glory years of the 90's and early 00's. Indeed, one of the first things that sprung to mind upon being assigned to a school in A Coruña was that I would have the opportunity to make regular visits to the Riazor. During my time here I have attended the majority of the home games, and it has been interesting to note the differences between the Riazor and that of the various stadiums I have gone to in the UK. For me, the atmosphere at the stadium is a lot more exciting. The fans, particularly the Riazor Blues, sing incredibly loud, and don't relent for the whole 90 minutes, regardless of what is happening on the pitch. In the UK, for many teams the fans are very fickle - if the team isn't winning they get angry and impatient, and boo their team. Another aspect I love is that you are able to stand and watch the game - in the UK, you are not allowed to

stand anywhere in the stadium, and I believe that this is a great shame. The Riazor Blues are keen to show their political allegiances and ideologies, whereas for the majority of the grounds I have visited in the UK, the supporters don't concern themselves with these things. The ticket prices are a lot more reasonable too - to watch my team Huddersfield town, who play at the same level, it costs 35 euros or more! As a result, there are a lot more young people at the Riazor than in the UK - most football fans where I'm from are old men, as teenagers can't afford or don't want to spend money on football. Generally speaking, I would say that in terms of a match day experience, the Riazor is more similar to South American football than the frequently overtly civilized and sterile stadiums across the UK. Overall, I will miss my trips to the Riazor, and it is a pity that I won't be here to see Depor play Barcelona and Real Madrid.

A Coruña é relativamente descoñecida no Reino Unido, pero as fazañas do seu equipo de fútbol máis exitoso, o Deportivo da Coruña, puxo a cidade no mapa para os afeccionados ao fútbol coma min durante os seus anos de gloria nos 90 e primeiros do 2000. De feito, unha das primeiras cousas nas que pensei cando me asignaron un instituto en Coruña foi que tería a oportunidade de ir a miúdo a Riazor. Durante o meu tempo aquí asistín á maioría dos partidos xogados na casa, e resultoume interesante observar as diferenzas entre Riazor e os diversos estadios aos que fun no Reino Unido. Para min, o ambiente no estadio aquí é moito máis emocionante. Os siareiros, especialmente os Riazor Blues, cantan incriblemente forte, e non paran durante os 90 minutos, independentemente do que suceda no terreo de xogo. No Reino Unido, os afeccionados de moitos equipos non teñen tanta paciencia : se o equipo non está gañando, cabréanse, impaciéntanse e apupan o seu equipo. Outro aspecto que me gusta moito é que podes poñerte de pé e mirar o partido. No Reino Unido, isto non se permite

en ningún sitio do estadio, e creo que é lamentable. Os Riazor Blues mostran as súas preferencias políticas e ideoloxías, mentres que na maioría dos campos aos que fun no Reino Unido, os seguidores non se preocupan destas cousas. Os prezos das entradas son moito máis razoables tamén aquí. Para ver o meu equipo Huddersfield Town, que xoga na mesma categoría, custa 35 euros ou máis!

Como consecuencia, aquí hai un montón de rapaces novos en Riazor, moitos máis que no Reino Unido. A maioría dos seguidores de onde eu son, son homes vellos, xa que os adolescentes non poden ou non queren gastar diñeiro no fútbol. En xeral, falando dun día de partido en Riazor, Riazor é máis parecido ao fútbol sudamericano que aos civilizados e pouco ruidosos estadios do Reino Unido.

Desde logo, botarei de menos as miñas visitas a Riazor, e é unha mágoa non poder estar aquí para ver xogar o Depor co Barcelona e o Real Madrid.

Tradución Aldara Gómez Mato 1ºA Bach

TOTALLY NOT GALIFORNIA!!!

When I first got the job as a Language Assistant in Spain, I was working in Southern California, where I grew up. I had a boring job in the office of an IT firm and was looking for something else. I didn‛t speak Spanish (I had studied French in high school) and even though I had studied in Andalucía for one semester, I had never heard of Galicia. Most people outside of Spain don‛t know about Galicia, much less A Coruña! The concept of Spain that we have in the US includes Andalucía, Barcelona, and Madrid. The only thing I knew when I arrived here was that it was on the ocean (thanks to Google Maps) which was enough for me, since being a California girl, it is necessary for me to live next to the ocean.

that I received a good education because I was able to concentrate and learn at my own pace. My siblings and I did extra classes outside of the house as well, so it wasn‛t just my parents who taught us; I learned religion from a priest and French from nuns from Poitiers. I liked it at the time, but I don‛t think I would now since I‛ve become very outgoing and I like to be surrounded by people. I also played soccer for one season, but sports are not my strong suit!

I suppose one day I‛ll return to California, but I am so happy here. I love that there is a city center and that I can afford to live so close to the beach. The cost of living is affordable here. I love living without a car because California traffic is the most stressful thing ever. I don‛t like that I also had no idea that I would love it here quite so much. I love the Celtic culture, the everything closes at mid-day here, and I still get hungry at American mealtimes, but music of the bagpipes, the kind people, and the delicious food- the tortilla is the single- at least I‛ve finally got used to things being closed on Sundays. I miss my family, best thing to come out of Spain since Christopher Columbus (oh, and by the way, in especially my niece and nephews a lot, and my parents keep trying to come up with ways America we don‛t call it omelette, it‛s just to tempt me to come back home, but it will Spanish Tortilla), as well as the wild and beautiful coastline. I have fallen in love with be hard to find a job there that I like as much as being a Language Assistant in Coruña. I even love the rain. I think it is very beautiful, which is a good thing because Coruña! I am studying to be a Speech Therapist, so hopefully one day I will be able there is a lot of it! to use my skills in teaching English as a foreign language!

When I was your age, I didn‛t go to regular high school. I did homeschool, so my high school experience was very different. I feel Dianna McKnight

que recibín unha boa educación porque era capaz de concentrarme e aprender ao meu propio ritmo. Os meus irmáns e eu tamén iamos a clases fóra de casa, non só meus pais eran os que nos ensinaban; aprendín relixión cun cura e francés dunhas monxas de Poitiers. Nese tempo gustábame, pero non creo que agora me gustase porque me volvín moi extrovertida e gústame estar rodeada de xente. Tamén xoguei ao fútbol unha tempada, pero os deportes non son o meu punto forte!

Supoño que algún día retornarei a California, pero estou moi feliz aquí. Encántame que haxa un centro da cidade e que poda permitirme vivir tan cerca da praia. O coste da vida aquí é asequible.

Cando me deron o traballo como lectora en España, eu traballaba no sur de California, onde me criei. Tiña un traballo aburrido nunha oficina dunha empresa tecnolóxica e estaba buscando outra cousa. Non falaba español (estudara Francés no instituto) e aínda que estudara en Andalucía un semestre, nunca escoitara falar de Galicia. A maioría da xente fóra de España non sabe nada sobre Galicia, menos aínda de Coruña. O concepto de España que temos en Estados Unidos inclúe Madrid, Barcelona e Andalucía.

E a única cousa que sabía ao chegar era que estaba ao lado do mar (grazas a Google Maps) o que era suficiente para min, porque Encántame vivir sen coche porque en California o tráfico é o máis estresante do ao ser una chica californiana, é necesario mundo. Non me gusta que todo cerre a para min vivir ao lado do mar. mediodía, e ségueme vindo a fame as horas de comer americanas, pero polo menos logrei Tampouco tiña nin idea de que me ía gustar estar aquí tanto. Encántame a cultura celta, acostumarme a que as cousas pechen os domingos. Boto de menos a miña familia, a música das gaitas, a xente amable e a deliciosa comida – a tortilla é a mellor cousa sobre todo aos meus sobriños e sobriñas, e os meus pais seguen inventando maneiras de que saíu de España desde Cristóbal Colón convencerme para que volva a casa, pero (por certo, en America non a chamamos sería moi difícil encontrar un traballo alí que omelette, é simplemente Spanish Tortilla), me gustase tanto como ser lectora en así como a salvaxe e bonita costa.

Enamoreime de Coruña. Incluso encántame a Coruña! Estou a estudar para ser logopeda, e espero que un dia poida usar as miñas choiva. Penso que é moi bonita, o que é bo habilidades para ensinar inglés como unha porque hai moita! lingua estranxeira.

Cando tiña a vosa idade, non ía ao instituto tradicional. Estudiaba na casa, polo que a miña experiencia foi moi diferente. Sinto

TRADUCIÓN: Aldara María Gómez Mato 1ºA Bach

CRIS VIGARAY, A GRAN JUDOKA Cris é unha alumna de 1º de Bacharelato de Humanidades do noso centro. Ten 17 anos é unha moza que se gañou un oco no mundo do judo feminino por dereito propio. Entre os seus títulos destaca o 1º posto en nove campionatos de Galicia en distintas categorías, 1º posto na copa de España categoría júnior, 3º posto no campionato de España na categoría de menos de 48 e un quinto posto na Copa de Europa. O seu esforzo e adicación son algo digno de admirar canto menos e, no mellor dos casos, imitar e reproducir os mesmos.

Con cantos anos empezaches no judo e por que? Empecei cando ía en cuarto de primaria, supoño que tería nove anos, o que é bastante tarde porque a xente con tres anos xa está dando guerra no tatami.

Lembro que probei con moitísimos deportes como ximnasia rítmica, baloncesto, fútbol... pero ningún me convenceu, ata que cheguei ao judo e dixen “ Isto é o meu!”. Así que me quedei con iso.

Como foi para ti o comezo no mundo do judo?

A verdade é que os primeiros anos era moi mala. De feito no meu primeiro campionato quedei de penúltima ou así, e miña nai díxenlle ao adestrador que non se me daba moi ben, pero el reprendeuna :” Tranquila, toda persoa que chega a ser boa comeza mal”. E isto marcoume.

Mantiveches sempre a mesma constancia na práctica do teu deporte?

Non, houbo un ano que o deixei por completo e arrepíntome moitísimo.

Ademais ese ano tiven a oportunidade de quedar campioa de España facilmente, pero por non adestrar rematei terceira. Foi o ano do que máis me arrepinto por ter faltado ao adestramento e deixalo un pouco de lado.

O resto de persoas que practican judo adícanlle o mesmo tempo e empeño ca ti?

Supoño que a xente que sente este deporte igual ca min si que lle pon as mesmas ganas porque o judo é un deporte moi custoso e no momento que deixas de adestrar perdes moito.

Fálanos da túa competitividade dentro deste deporte?

O judo ao ser un deporte individual esíxeche moito porque non tes un equipo no que apoiarte, entón é como como se a presión estivese sempre encima túa, o que che pode xogar unha mala pasada porque os nervos son moi traicioneiors. Iso si, tes os teus compañeiros de ximnasio pero á hora da verdade quen sae a pelexarse son eu soa e hai que saír a por todas.

Cóntanos algo da túa recente lesión?

A miña lesión non ía ser tanto se a tivera coidado no seu momento, pero como xa levo un ano arratrándoa comecei cunha tendinite de nada no ombro que ao non curala chegou un punto no que agora non podo adestrar e téñenme que operar dentro dun mes porque teño unha especie de rotura no menisco.

Tes algunha aspiración especial no teu fututo con este deporte?

Home, como todo deportista quero chegar algún día ás Olimpíadas. Quen non soña con chegar a elas? Iso está claro, pero de momento o meu obxectivo é quedar campioa de España e a partir de aí ir sumando.

Por que significa tanto para ti o judo, por que ata o punto de “sacrificar” a túa integridade física polo que pode parecer só o mero feito de competir?

A ver, o judo é algo que esixe moito, quizás incluso máis do que poidas chegar a dar nalgún momento, e está claro que é como se te atara,unha vez que o probas necesitas máis, ata que chega un momento no que é a túa vidae non saes do tatami. É o que me pasa a min, eu entreno porque me divirte pero sobre todo para ircompetir e gañar. Intento dar o mellor de min nos entrenamentos para despois dálo na competición. Aínda que me doia todo.

Tiveches que realizar algún sacrificio polo judo?

Si, de feito a miña vida social é moi limitada por iso, porque case tódolas fins de semana vou fóra a competir, a sitios coma Madrid ou Portugal Poucas son as fins de semana que estou na Coruña, e cando estou teño que dedicarme a adestrar para a fin de semana seguinte.

Ademais pola semana entre adestrar e estudar hai veces que me saturo e non dou feito.

Canto vas tardar en recuperarte?

Os médicos din que catro meses para empezar a facer o mínimo e seis para adestrar en serio. Agardo que sexa menos porque os médicos ás veces un pouco esaxerados.Ademais canto máis traballe a recuperación menos terei que estar sen competir.

ÚLT IMA SEMANA BRANCA DE ISABEL CONNOSCO ESTE

ANO VOLTAMOS FACER UNHA SEMANA BRANCA EN XANEIRO. FOMOS A FORMIGAL. ESTACIÓN PRECIOSA E NEVE EN ABUNDANCIA AINDA QUE OS CANÓNS TIVERON QUE FUNCIONAR ALGO. BO TEMPO. ALGÚNS COMO XA SABIAMOS ESQUIAR DOUTROS ANOS PERFECCIONAMOS MOITO.

OS

NOVOS TOMARON O SEU PRIMEIRO CONTACTO E PARECE QUE LLE GUSTOU. DESTA VEZ FOI UN POUCO ESPECIAL PORQUE ISABEL XA NON VOLVERÁ CONNOSCO Á NEVE. (SE É QUE ALGÚN PROFE TEN A BEN VOLVER A REALIZAR ESTA ACTIVIDADE). A NOSA PROFESORA DE EDUCACIÓON FÍSICA LEVABA XA UN MONTÓN DE ANOS FACENDO A ACTIVIDADE DA SEMANA BRANCA. DESDE CANDANCHÚ A SERRA NEVADA.

ANO TRAS ANO PASARON MOITAS PROMOCIÓNS QUE GRAZAS ELA APRENDERON A ESQUIAR.

DESDE

AQUÍ QUERÉMOSLLE DAR AS GRAZAS POR ESTE ESFORZO QUE FIXO E DESEXARLLE MOITA SORTE NESTA NOVA ETAPA QUE COMEZA.

HDAJKGJHAJD

N Ó I P CAM RO U A M A N A TRI

Proclamouse campión de España sub 23 nos 200 metros lisos.

O sábado 22 de febreiro de 2015 Mauro Triana bateu o record absoluto de Galicia con 21s 69 d.

Campión de España!!

O atleta coruñés logrou a súa primeira medalla de ouro nuns campionatos de España despois de conseguir un total de 4 medallas de prata (Zaragoza, Aranjuez de xuvenil e San Sebastián e Castellón de júnior) ademais da medalla de bronce júnior en Castellón, todas elas nos 200 metros lisos.

Mauro Triana fixo un gran Campionato de España. Foi o único atleta por debaixo dos 22 segundos en toda a competición.

ENTREVISTA: 1. Cal foi a túa motivación para comezar a facer atletismo?

- Con 8 anos probara co meu actual adestrador nas escolas do club, pero obrigado polos meus pais, polo que o deixei ese ano. Máis tarde volvín empezar grazas a que tiña unha amiga que practicaba este deporte e a min sempre me gustara iso de ver quen corría máis ou quen saltaba máis lonxe,etc.

2. Cantos anos levas practicando este deporte?

- Practicándoo máis ou menos en serio dende setembro de 2010.

Logo tiven máis momentos difíciles, como todo atleta, nos adestramentos que son de sufrir, así que eses non contan demasiado.

7. Que estás estudando? Que che leva a facer iso?

- Estou estudando o grao en fisioterapia, principalmente pola súa relación co deporte e con poder axudar á xente que, aínda que non sexa deportista, sufra algún tipo de enfermidade.

8. Como fas para compaxinar os estudos cos entrenamentos?

- Nese sentido non podo levar as cousas ó día como a maioría dos meus compañeiros de carreira porque estou todo o día fóra (adestrando ou en clase), así que intento atender todo o que poida na facultade para (isto non lle vai gustar aos profesores) logo poder estudar toda a fin de semana antes ao exame.

3. Cal é a túa sensación ao correr?

- Pois cando estou ben de forma e estou correndo ben, teño como unha sensación de satisfacción polo que estou facendo moi grande, pero cando non estou correndo tan ben agóbiome un poco e desexo que remate a 9. Cales son os teus obxectivos para a carreira ou a serie con todas as miñas vindeira temporada de aire libre? forzas.

- Mellorar as miñas marcas e facelo o mellor posible nos campionatos de España Promesa 4. Que é para ti o atletismo? e Absoluto, xa que hai europeo sub23 pero - Un deporte moi sacrificado no que prima o piden unhas mínimas desorbitadas debido a compañeirismo e a satisfacción de ver que non teñen diñeiro para levar á xente. Por resultados polo teu traballo, aínda que nunca intentalas non será, pero está moi difícil… se vexan inmediatamente.

10. A que queres chegar no atletismo? Cal é 5. Como é a túa relación co teu entrenador a túa meta? e os compañeiros?

- Non teño ningunha meta concreta, só quero - Moi boa, teño a sorte de adestrar nun disfrutar del mentres poida e que me leve a grupo como é o do Coruña Comarca no que a onde me teña que levar. gran maioría somos amigos e amigas, incluíndo ao adestrador. Este último, José 11. Por último, se queres cóntanos algunha Carlos Tuñas, é o que nos motiva e, por anécdota, situación... que lembres do IES suposto, o que fai que melloremos. Se el non Adormideras. estivese non fariamos nin a metade do que Xa que a entrevista básase no deporte, facemos. gustaríame mandarlles ánimos á xente que aínda ten que realizar a proba de resistencia 6. Tiveches algún momento difícil ao longo da en clase de educación física, que eu a odiaba, temporada? era a peor situación na que me vía tódolos - A nivel de lesións, tiven una sobrecarga que cursos. E tamén mandarlles saúdos a non me deixaba case nin andar a unha semana profesores como Garrote, Tallos, Ángel do campionato de España promesa (sub23), Corral Entrevista realizada por Carlos pero ao final indo ao fisio e descansando …

Férnandez e Alejandro Toral 1ºA Bach. conseguín recuperar a tempo.

INTERCENTROS MUSICAL Intercentros é un festival cun obxectivo integramente solidario que se leva a cabo dende hai trece anos.

Neste festival disfrútanse actuacións de baile, música e canto de gran número de centros escolares privados da Coruña. Adormideras é a excepción deste ano, xa que é o primeiro centro público coa oportunidade de participar, aínda que de momento só na modalidade de canto.

Para elixir aos representantes para a Gala Final, cada centro tivo un proceso interno de casting e semifinal. No instituto, esta semifinal viviuse con bastante emoción. Catro duetos de primeiro e segundo de bacharelato loitaban polo posto, e tras unha dura elección do xurado, o dueto que representará a Adormideras o 13 de marzo no Coliseum será o formado por Ana e Indira de 1ºA. Ata ese día haberá un gran un gran esforzo e traballo por parte de Sergio (o coordinador) e das participantes para preparar a actuación cun único lema: “Terra de homes”. Esta organización trae a nenos enfermos dende África ata España para operalos e que poidan ter unha mellor calidade de vida.

A nosa dedicación foi recompensada cun estupendo segundo posto para o instituto nesta nosa primeira participación en Intercentros.

Indira del Campo Rodríguez 1ºA BACH Ana Mª Bergantiños Rancaño 1ºA BACH

FÚTBOL INTERCENTROS 2015 Outro ano máis o noso instituto participou na fase de grupos dos xogos escolares no cal participaron 3 equipos: son os equipos da ESO, Bacharelato e tamén o equipo feminino.

No cadro da ESO os participantes acadaron o terceiro posto ó impoñerse por 5­3 ó Eusebio da Garda, tamén cabe destacar que o máximo goleador do torneo nesta categoría está neste equipo.

despois dun gran partido do equipo no que os xogadores deixaron todo no campo.

Luis Cipión 2º ESO O paso das nenas polo intercentros non foi moi bó futbolisticamente, pero serviu para afianzar lazos entre as xogadoras, e aínda que non quedasen das mellores, fíxeronlle referencia na primera parte do documento feito dos xogos escolares: "Estou orgullosa de ser un punto de referencia para as nenas, independentemente das aspiracións que teñan". Son as palabras que a galega Verónica Boquete, actual campioa da champions feminina , escribiu despois de ser elixida polo embaixador de fútbol feminino da UEFA en Europa. Sen saber que, un día máis tarde, a capitana do IES Adormideras en Xogos Escolares, Tati, fixouna como a seu modelo a seguir.

E por último cabe destacar a aportacion do noso equipo de Bacharelato que perdeu na final despois dunha tanda de penaltis por 5­3,

Concurso de Esopías Esopía é un relato, comentario ou poema, cun máximo de 140 carácteres (tweet), onde cada palabra leva un número de letras igual ás sucesivas cifras do número π.

Aquí estan os nosos comentarios dalgunhas pelis e libros matemáticos: RECOMENDAMOS:

HYPATIA. As mulleres nas matemáticas A pesar de que é un texto curto gustoume moito xa que descubrín moitos dos inventos e libros que escribiu Hypatia así como o famosa que chegou a ser.

Recomendaríao xa que trae moita información, non só sobre Hypatia senón sobre outras moitas mulleres que tiveron gran importancia na historia como Teano ou Sofia Kovalevskaya.

Faia Bermello 4º ESO

Unha Mente Marabillosa Matemáticas relacionadas coa película: Matemáticas vistas en clase: Min 7:24 menciónanse os números enteiros Min 11:25 móstranse intervalos Min 37:11 menciónanse as funcións racionais Hora 1 e Min 48 móstrase como o protagonista debuxa un infinito mentres anda en bicicleta.

Opinión sobre a película: É unha gran historia sobre a loita constante dun home por superar as adversidades, un relato que che ensina que nunca hai que renderse nin deixar de loitar por conseguir as túas metas por ambiciosas que sexan e os obstáculos que haxa.

Recomendo esta película porque para min é xenial, estremecedora, apaixonante, etc.

Esta película fíxome entender como é o mundo dos esquizofrénicos e a dificultade que teñen para diferenciar entre o real e o imaxinario. Sinceramente unha das mellores películas que vin.

Manuel Casal Ríos 4ºESO

Algunhas escenas da pelicula Unha mente marabillosa:

LIBRO :Os crimes de Oxford de Guillermo Martínez Este libro gustoume moito xa que a min me gusta moito a intriga e aquí haina de principio a fin porque non sabe quen é o asasino ata o final, e apetéceche lelo para descubrilo.

Outra cousa que me chamou a atención, a utilización das matemáticas para resolver un crime xa que nunca lera un libro igual.

O narrador é un estudante matemático arxentino que vai estudar a Oxford cunha bolsa. Alí vive de aluguer na casa de Mrs. Eagleton e a súa neta Beth que a coida porque está enferma. Beth conta que a súa avoa morra xa pero o médico dille que vai durar 10 anos máis e decide matala. O día do asasinato coñece ao prestixioso matemático Arthur Seldom. Este é o pai de Beth e para que non a culpen consegue facer crer a todos que o asasino o coñece e está retándoo a un problema de matemáticas mediante unha serie de números pitagóricos.

Van aparecendo mensaxes 1º un círculo coa morte de Mrs. Eagleton, 2º un peixe coa morte dun ancián, 3º un triángulo coa morte dun músico e o cuarto o Tetraktuy onde morren 10 nenos.

Ao final conseguiu que lle culpasen o condutor do autobús dos nenos que tamén morrera e necesitaba un órgano para a súa filla, pero Seldom non matou a ninguén xa que a 2º e a 3º morte foron naturais.

Ana García Rivera 1º ESO

VIOLENCIA DE XÉNERO A nós tamén nos preocupa, estamos con todas para calquera cousa.

No IES Adormideras gravouse unha curtametraxe moderna contra a violencia de xĂŠnero.

Houbo diferentes castings en distintos institutos.

CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO “DIARIO SEN CANDADO” O 25N é un día marcado, desgraciadamente, no almanaque pola existencia da violencia de xénero. Este día serve para lembrar a existencia deste problema e poder unirnos para previlo e dar a voz de alarma cando se detecte.

O IES de Adormideras participa activamente organizando unha serie de actividades en torno a este día e facilitando a divulgación de actos que se realizan desde o concello da Coruña en diferentes lugares da cudade. Dentro do programa para a prevención da violencia de xénero, impartíronse dúas

sesións de 50 minutos cada unha, que baixo o título “somos dous” foi recibida polos alumnado da ESO ao longo do curso.

Debemos destacar este ano algo novidoso ocorrido entre as paredes deste instituto. Alumnos de 1º de bacharelato convertéronse en actores durante uns días para interpretar unha curtametraxe que baixo el título “Diario sen candado” pretende ser unha ferramenta educativa moi útil para futuras xeracións.

Carolina Barral Lázaro Departamento de Orientación

Letras galegas 2015 FILGUEIRA VALVERDE Xosé Fernando Filgueira Valverde naceu en Pontevedra en 1906.

Realizou estudos de Dereito, Filosofía e Letras (alcanzando o título de doutor) e Psicoloxía nas Universidades de Santiago de Compostela e Zaragoza.

En 1923 formou parte do grupo de fundadores do Seminario de Estudos Galegos, onde dirixiu a sección de Historia da Literatura.

Desde ese momento e ata á súa morte, acontecida en Pontevedra en 1996, o erudito pontevedrés mantería unha gran actividade na promoción de iniciativas culturais.

Filgueira Valverde iniciou o seu amplo labor docente en 1927 no Instituto de Ensino Medio de Pontevedra. En 1935 gañou unha cátedra no Instituto Balmes de Barcelona e posteriormente exerceu en Lugo e na cidade do Lérez, da que foi alcalde. Pola súa dedicación ao ensino recibiría o alcume do "velloprofesor".

Museo "Rosalía de Castro", o Instituto Padre Sarmiento de Estudos Galegos e o Museo de Pontevedra. No bienio 1982-83 exerceu o cargo de Conselleiro de Cultura da Xunta de Galicia.

Na década de trinta foi colaborador habitual de El Pueblo Gallego e Logos, publicación esta última en que mantería unha sección de comentarios bibliográficos asinados co pseudónimo J. A. Para alén destes artigos, a súa obra literaria atinxe a narrativa, a poesía, o ensaio e o teatro. Así, na súa producción Membro numerario da Real figuran o libro de relatos Os nenos Academia Galega desde 1942 e (1925) e a semblanza O vigairo correspondente das Reais (1927); o texto teatral Agromar.

Academias de Historia, de Lingua e Farsa pra rapaces (1936) de Belas Artes de San Fernando, —estreado en 1932—, de novo en 1972 foi nomeado vocal do asinada por J. Acuña; as antoloxías Instituto da Lingua Galega da Cancioneiriño de Compostela Universidade de Santiago de (1932) e Cancioneiriño novo de Compostela. Dirixiu ademais o Compostela (1969), en que recolle

composicións do medioevo e etapas posteriores que fan referencia á capital galega, ou o volume de prosas literarias Quintana viva (1971).

Porén, a maior aportación de Filgueira Valverde constitúena os seus traballos no campo da investigación. Moitas destas prosas, espalladas pola imprensa diaria, foron recollidas polo autor nos nove volumes editados baixo o título xenérico de Adral entre os anos 1979 e 1996. As súas aportacións ao coñecemento da lírica medieval verían a luz en 1992 no libro Estudios sobre lírica medieval: traballos dispersos (1927-1987).

XOSÉ FILGUEIRA VALVERDE O pasado 15 de maio, tanto os alumnos de 3º ESO-A como os da clase B tivemos a oportunidade de visitar unha vez máis a sede da Real Academia Galega para presenciar unha conferencia da vida e logros de Xosé Filgueira Valverde, autor ao que este ano se homenaxea adicándolle o Día das Letras Galegas.

Primeiro escoitamos a algunhas celebridades como o presidente da Real Academia Galega ou o director da Voz de Galicia e tamén ao fillo de Xosé.

A continuación a xornalista de V Televisión, Paloma Ferro leu un fragmento dunha das obras para dar a coñecer, ás persoas que nunca leran as súas obras, un pouco o seu modo de redactar. Como invitados estaban familia e amigos

do autor, nós, os alumnos do IES Adormideras, e o alumnado correspondente á Universidade Senior. Cabe dicir que a ambos se nos adicaron unhas palabras ao final da conferencia.

Tivemos o pracer de escoitar falar ao filólogo Xesús Ferro Ruibal que fixo que nos preguntaramos “Como sería Galicia se non existira Filgueira?” Ata que el mesmo respondeu a súa pregunta comentándonos a importancia que tiveron as obras e actos de Filgueira para Galicia, xa que sen eles agora mesmo pode que a nosa lingua case non fose empregada ou que o museo de Pontevedra fose un museíño e que pouca xente defendera o galego como el defendeu desde o seu cargo de conselleiro de Cultura. E tampouco poderían Carlos Núñez ou Amancio Prada gravar cancións populares a partir de fichas de Xosé.

Finalmente fóisenos entregado un libro da Antoloxía de Xosé Filgueira cos seus artigos publicados na Voz de Galicia.

Sinceramente penso que esta é unha experiencia que non todos poden vivir e que a ninguén lle importaría repetir.

Clara Rey 3º ESO A

DESPEDIDA A TRES COMPAÑEIROS DE DEZ Vánsenos tres compañeiros moi queridos este curso: José Manuel Garrote, José Luis Sánchez Zas e Isabel Tabeayo. Os tres levaban máis de vinte anos no IES Adormideras, polo que a pegada que deixan aquí é moi intensa, tanto nas moitas xeracións de alumnos ás que ensinaron, como nos seus compañeiros de tanto tempo.

De Garrote, podo dicirvos que non podedes atopar ninguén que fale mal del. Sempre tratou con respecto a profesores e alumnos, escondendo trala súa tranquila aparencia unha boa persoa disposta a botar unha man a aqueles alumnos ou profesores que o demandaran. Non é moi falador, pero se dicía algo, todo o mundo o escoitaba, porque seguro que tiña razón. Os alumnos sabían que sempre que tiveran dúbidas, aí estaba para solucionalas, e ninguén cuestionou nunca o seu sentido da xustiza.

Aínda espero atopar a Mr. Zas en calquera corredoiro do Instituto, ou máis probablemente, tecleando nun ordenador, co seu pelo despeiteado e o seu sorriso amable. Home renacentista, valía o mesmo para explicar os elementos básicos da Ciencia a nenos de 1º da ESO que os máis complexas cuestións aos rapaces de 2º de Bacharelato. De actualidade, viaxes, música ou moitos outros temas tamén sabía o seu. O idioma, á carta: en inglés, galego ou castelán a elixir. E sacaba tempo para manter o crecente equipamento informático do Centro, sen perder o bo humor.

Isabel entendía dar clase de Educación Física como unha formación integral en valores para o alumnado. Cando estes o comprendían, chegaban a ver a boa xente que era, cunha entrega total ao ben dos rapaces. Nas excursións á neve e noutras actividades moitos tivemos a ocasión de apreciala no que vale. A súa constancia no seu labor foi un exemplo para todos.

Ademais, non se pode esquecer o gran apoio que foi para nós a presenza do seu home, José Luís, en tantas actividades do Centro.

Compañeiros excelentes, e profesores magníficos os tres, desexámosvos o mellor a partir de agora. Deixades un gran burato no IES Adormideras e no noso corazón que non será fácil de encher. Boa sorte amigos e ata a próxima.

Deica outra compañeiros!

EQUIPO DE MAQUETACIÓN

1º de Bach A

1º de Bach B

1º de Bach C

Beltrán Jiménez, Iván Wenceslao Bergantiños Rancaño, Ana María del Campo Rodríguez, Indira Díaz Varela, Jacobo Gómez Mato, Aldara María Mata Rodríguez, Alejandro Morín Jiménez, Irene Ucha Fariña, Carlos

Baeza Bouzas, Pablo Doolittle Llanos, Félix Iglesias Mora, Juan Martínez Vigaray, Cristina Souto González, Yanira Varela Varela, Iván Vázquez Martínez, Jonathan

Anllo Otero, Laura Cainzos Sanmartín, Martín Castro Vázquez, Alejandro González Besada, Diana Rebeca González Rosas, Julia Lena Fernández, Sabrina López Juárez, Irene Sierra Manjarrés, Diana Melisa Viejo González, Zoe María

Dirixidos polo seu profesor Andrés Lariño

PORTADA: MAPOULAS de CLAUDE MONET (1873) CONTRAPORTADA: PORTAS REALIZADAS POLOS NOSOS ALUMNOS DE ARTE, ENTRE ELES SOFÍA ÁLVAREZ E NOELIA JUSTO