449

Ξένος εγώ, λίγη ταυτότητα Πώς θα τη βγάλουμε καθαρή μεταξύ whateverism και στεγνής ιδεολογικοποίησης των πάντων;

Club Avant Garde, 1996, φωτογραφία Σπύρος Στάβερης

aπο τον δημητρη πολιτακη

Πισωγυρίσματα Τι γίνεται αν ό,τι αφήσαμε «πίσω» πάει να προσπεράσει και να ξαναβγεί «μπροστά»; απο τον θοδωρη αντωνοπουλο

ποιουσ θα «δαγκωσει» η εφορια Όλα τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση με το νέο πολυνομοσχέδιο. απο τον γιάννη πανταζόπουλο

me to πολυγθαλυτερο site/οεματικο δηγοσ

Νο1 ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

τχ.449/15102015

www. lifo.gr

Τα μεγάλα κλαμπ που επηρέαζαν τις νεανικές κουλτούρες και γεννούσαν τις νέες τάσεις έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται από παντού. Από τη LiFO Team

tι σκοτωσε το αθηναϊκο clubbing;

2 lifo – 15.10.15

☛ «Το facebook, καθώς και όλα τα κοινωνικά δίκτυα, είναι κατασκοπεία, χάσιμο χρόνου, κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων, αυξάνει τον ναρκισσισμό του ατόμου και μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο, ειδικά για ανηλίκους» σχολιάζει ο/η Ημέρα της Γέννησης στο συλλογικό μας άρθρο «7 πράγματα που θα μπορούσαν να λείπουν από τα social media». Και συνεχίζει: «Προσωπικά, το χρησιμοποιώ αναγκαστικά λόγω κάποιων φίλων και συγγενών. Δεν ανεβάζω τίποτα, δεν κάνω λάικ σε τίποτα, δεν μπορούν να μου κάνουν αίτημα άγνωστοι άνθρωποι, το προφίλ μου είναι κλειδωμένο όσο γίνεται, και παιχνίδια, σέλφι, γκρουπ εκτός των επαγγελματικών ούτε καν. Ως πλατφόρμα επικοινωνίας σε προσκαλεί ανοιχτά να φακελώσεις τα πάντα γύρω από σένα και τις παρέες σου, αλλά έχουμε επιλογές και μπορούμε να μην το κάνουμε, ξέρετε. Εγώ ακόμα και φωτό προφίλ βάζω λουλούδια π.χ.». Και η Ψαρόσουπα συμπληρώνει: «Κάποτε ο κόσμος διαμαρτυρόταν για το φακέλωμα, τώρα τα δίνουν όλα στο πιάτο και νιώθουν περήφανοι! Σβήστε το fb». ☛ Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έγραψε το τελευταίο του editorial και οι αναγνώστες τον αποχαιρέτησαν με τον δικό τους τρόπο. «Είναι πραγματικά υπέροχο να μπορεί να ξεκολλάει ο ταξιδιώτης απ’ το τοπίο και να συνεχίζει το ταξίδι του... Καλή συνέχεια, κύριε Τσαγκαρουσιάνε, σε ό,τι θα κάνετε κι εμείς θα είμαστε εδώ, να αγαπάμε και να στηρίζουμε τη LifΟ και τα καινούργια σας ξεκινήματα. Αν και δεν μπορώ να πω πως αποχαιρετώ ελαφρά τη καρδία τα editorials σας». (Ξέγνοιαστη Μαρξίστρια). «Σίγουρα ένας κύκλος κλείνει για πολλούς από μας. Ευχαριστώ θερμά για όσα γενναιόδωρα προσφέρατε. Σίγουρα θα μου λείψει το εντιτόριαλ, ο χρόνος όμως της ελευθερίας σας θα είναι κέρδος για όλους. Αγάπη!». (και όμως γυρίζει). «Δεν λέω ότι θα λείψει το κύρος, αλλά, όσο να ’ναι, είσαι μια εγγύηση ποιότητας. Λυπάμαι, όχι για τη LifO γενικά, αλλά γιατί θα της λείψεις, ειλικρινά». (ΑΛΕΞ). «Μαζί σας κλείνει και ανοίγει η μέρα μου. Καλή (δεύτερη) αρχή, η επιτυχία είναι –και θα είναι– σίγουρη. Κόντρα στις Κασσάνδρες και τα “άσχημα” σχόλια/διαφωνίες αρκετών ανθρώπων που δεν μπορούν απλώς να εννοήσουν το διαφορετικό και να το αποδεχθούν (αναφορικά με ορισμένες τολμηρές σας αναρτήσεις). Είμαστε πάντα εκεί, σε κάθε βήμα σας. Ανυπομονούμε διακαώς». (J.Pol) «Δεν λυπάμαι, γιατί σίγουρα θα επανέλθετε με κάτι νέο και συναρπαστικό, όπως κάνετε κάθε φορά. Πολλά φιλιά και να είστε καλά». (hali houli). «Απόλαυσε όσο μπορείς το μετέωρο βήμα...». (Nikatsu). «Κ. Τσαγκαρουσιάνε, σκέφτομαι πολύ συχνά πως η ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον η δική μου πραγματικότητα, θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν υπήρχε η LifO. Θα ήταν ίσως αβάσταχτη, ακαταλαβίστικη. Με την κρίση στον Τύπο και τη δημοσιογραφία, η LifO όχι απλώς δεν πτοήθηκε μα βρήκε τρόπους να γίνει ακόμη πιο ελκυστική. Πάντα με υπευθυνότητα και ακεραιότητα. Τα editorials σας τα περίμενα τα τελευταία χρόνια πώς και πώς. Συχνά –δεν αστειεύομαι– μετρούσα, μετρώ τις μέρες. Ευκαιρία να τα ξαναδιαβάσω όλα από την αρχή. Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε, να δημιουργείτε και να αντέχετε. Σας χρειαζόμαστε. Με εκτίμηση». (Μαίρη Καιρίδη)

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Στο «Σιγά τα Αβγά!» ο Θοδωρής Αντωνόπουλος έγραψε για το «εκσυγχρονισμένο» lifestyle στο οποίο επενδύει η Χρυσή Αυγή. Σχολίασε η nitsa: «Το λαϊφστάιλ των φασιστών το υπηρέτησαν όλα τα κανάλια όταν είχαν πρωτοβγεί. Μετά τη δολοφονία Φύσσα, τρέχαν να τα μαζέψουν. Αναρωτιόμουνα πώς βλέπουν το γυμνασμένο κορμί του Κασιδιάρη και δεν βλέπουν το ύφος του... Κατά τα λοιπά, ντροπή μας για το 7%, αλλά αυτό που έχει μια αξία είναι πως όταν πήγαν όλοι στην μπουζού, έξω απ’ τις φυλακές δεν μαζεύονταν ούτε εκατό άτομα να τους υπερασπιστούν. Τέτοια “ιδεολογία”, τέτοιες κότες... Ελπίζω να σαπίσουν στη φυλακή».

Tα μυστικά της πόλης με τα Starbucks Discoveries Περπατήσαμε στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και γνωρίσαμε τα καφέ-μπιστρό του Παρισιού!

Β

ρεθήκαμε στον Κεραμεικό, σε απόσταση αναπνοής από το πολύβουο Γκάζι, με ένα κρύο ρόφημα καφέ Starbucks Seattle Latte, ένα ηλιόλουστο απόγευμα, για να μας κρατήσει συντροφιά όσο θα κάναμε την περιήγησή μας σε ένα από τους μεγαλύτερους δήμους της αρχαίας Αθήνας. Αδράξαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού συμμετέχοντας στο πρόγραμμα των δωρεάν ξεναγήσεων που προσφέρει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Σωματείο Διπλωματούχων Ξεναγών, το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου. Μη χάσετε τις επόμενες ξεναγήσεις στη Μονή Καισαριανής, στην Αρχαία Αγορά, στην Πλάκα και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στις 17/10 (Δείτε εδώ: www.cityofathens.gr/node/27167 το πλήρες πρόγραμμα). Στον χώρο του Κεραμεικού είχαν εγκατασταθεί στο παρελθόν αγγειοπλάστες και αγγειογράφοι, ενώ στη συνέχεια μετατράπηκε στο σημαντικότερο νεκροταφείο της αρχαίας Αθήνας. Αφού κάναμε μια βόλτα και στο μικρό μουσείο που φιλοξενεί ευρήματα από τις ανασκαφές στην περιοχή χρειαστήκαμε κάτι να μας δροσίσει κι έτσι σταματήσαμε σε ένα περίπτερο για να πάρουμε ένα ακόμα κρύο ρόφημα καφέ Starbucks Cappuccino. Έχοντας πάρει πια την απαραίτητη ενέργεια συνεχίσαμε τη βόλτα μας με κατεύθυνση τον Άγιο Παύλο, κοντά στην πλατεία Βάθη, για να γνωρίσουμε τα καφέ-μπιστρό του Παρισιού μέσα από μια εικαστική έκθεση στο κτίριο της Φίνος Φιλμς, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι των Αθηνών», και μείναμε για να ακούσουμε και το αφιέρωμα της Φιλαρμονικής Δήμου Αθηναίων. Μέχρι τις 18 Οκτωβρίου ταξιδεύουμε στο μεταπολεμικό, απελευθερωμένο και αναγεννημένο Παρίσι, εκεί όπου ήκμασε η κουλτούρα των καφέ μέσα από την πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη που παρατηρήθηκε στα μπιστρό, στις υπόγειες μπουάτ και στα καμπαρέ.Μουσική, θεατρικές παραστάσεις, εικαστικές και φωτογραφικές εκθέσεις, street art, εκπαιδευτικά προγράμματα, δράσεις δρόμου, διαλέξεις, ξεναγήσεις και διάφορα παιχνίδια θα λάβουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, κάτω από την πλατεία Ομονοίας, γύρω από την πλατεία Βάθη και την πλατεία Καραϊσκάκη, μέχρι τον σταθμό Λαρίσης, όπου οι περισσότεροι δρόμοι έχουν γαλλικά ονόματα. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ θα βρείτε εδώ: http:// athensartnetwork.blogspot.gr/.

Γνωρiστε τις γεyσεις των κρyων ροφημaτων καφe Starbucks:

☛ Στο «Street Style» o Αλέξανδρος Διακοσάββας ζήτησε από τέσσερις ανθρώπους που εκπροσωπούν διαφορετικά κομμάτια του χάρτη της αθηναϊκής μόδας να μας παρουσιάσουν από ένα look που θεωρούν αντιπροσωπευτικό για το σήμερα. «Δηλαδή, αυτά τα στυλ αντιπροσωπεύουν τους Αθηναίους;» αναρωτήθηκε ο/η FranSin. «Αν εξαιρέσεις το 2ο, τα άλλα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Έχουν δει, δηλαδή, πολλές στον δρόμο με πλισέ πουκάμισο, δαντέλα φουστάνι και γουναρικό στο χέρι; Ή το άλλο με την κάλτσα να πιάνει γόνα; Ας τελειώνει, επιτέλους, αυτή η wannabe λογική. Δυστυχώς, ο μέσος Αθηναίος και γενικότερα Έλληνας, εκτός απ’ το ότι είναι υπέρβαρος, περιορίζεται στο τζιν, στο αθλητικό παπούτσι και κάνα πουκάμισο στο τσακίρ κέφι». ☛ Ο Νικόλας Σεβαστάκης έγραψε για τα «Φαντάσματα του λαού» στη στήλη του. Ο Καλλίμαχος σχολίασε: «Ενδιαφέρον κείμενο. Οι συλλογικές διεκδικήσεις παραμένουν όμως. Και να τονίσω πως ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν βγήκε ποτέ και ούτε θα βγει, εκτός κι αν πεινάσει, γιατί δεν καταδέχεται να καθίσει στο πεζοδρόμιο (“δεν ασχολούμαι με αυτά”, “δεν πάω εγώ σε πορείες και τέτοια”), ενώ η αληθινή αλλαγή, οι συνελεύσεις, η διακίνηση ιδεών και η προσπάθεια αυτο-οργάνωσης, ο αληθινός αγώνας των πολιτών ενάντια στην ανάθεση λοιροδείται...».

URBAN DISCOVERIES BY

feedback448

Δεν ανεβάζω τίποτα, δεν κάνω like σε τίποτα

posts γράμματα e-mails

ΝΕΟ Starbucks Discoveries® Cappuccino: Αποτελεί έναν δροσερό συνδυασμό πλούσιου espresso, με βελούδινο και κρεμώδες γάλα και νότες κακάο, βασισμένο στον πολυαγαπημένο χειροποίητο cappuccino που προσφέρεται σε όλα τα καταστήματα.

Free Press.

Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

Starbucks.

Starbucks Discoveries® Seattle Latte : Παραδοσιακό latte, μοναδικός συνδυασμός καφέ Starbucks® Espresso Roast, με κρεμώδες γάλα, βασισμένο στον αυθεντικό καφέ Starbucks® caffe latte.

Starbucks Discoveries® Chocolate Mocha : Απολαυστικό ρόφημα με πλούσια γεύση σοκολάτας, με νότες καβουρδισμένου espresso που ισορροπούν απόλυτα με το κακάο και το κρεμώδες γάλα.

Starbucks Discoveries® Caramel Macchiato : Φτιαγμένο με Starbucks® Espresso Roast, το κρύο ρόφημα καφέ Caramel Macchiato αποτελεί έναν απολαυστικό συνδυασμό έντονου espresso καφέ με κρεμώδες γάλα και γεύση γλυκιάς καραμέλας.

Θα βρείτε τα νέα κρύα ροφήματα Starbucks σε σούπερ-μάρκετ, μίνι-μάρκετ και περίπτερα σε όλη την πόλη (σε συσκευασία κυπέλλου 220 ml).

15.10.15 – lifo

3

Index

StatusUpdate εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος ... Μίνιμα μοράλια. γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ διευθυντής M. Hulot ... Το «Mount Olympus» του Γιαν Φαμπρ ήταν μια παράσταση που άξιζε και την αϋπνία και την 24ωρη καθήλωση σε μια θέση με τα μάτια στη σκηνή. Είκοσι τέσσερις απολαυστικές ώρες. εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου

Ο Αλέξανδρος Τσιοτίνης έχει δουλέψει στις σημαντικότερες κουζίνες του κόσμου

υπεύθυνος ψηφιακής ανάπτυξης Νίκος Ζαφείρης art director Χρήστος Τζοβάρας υπεύθυνος lifo.gr Άρης Δημοκίδης ... Ενδιαφέρον ανάγνωσμα στο LIFO.gr: «H απίστευτη ιστορία μιας αιγυπτιακής πόλης που παραμένει θαμμένη στους αμμόλοφους της Καλιφόρνια» από τον Θανάση Χαραμή. αρχισυντακτησ lifo.gr Θανάσης Χαραμής προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας

Ο αρχηγός του εστιατορίου CTC μας εξηγεί πώς βρέθηκε να εργάζεται στο Noma και στο L’ Astrance πριν αποκτήσει το δικό του εστιατόριο.

συντονισμός ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη ... Just say no! συντακτική ομάδα columnists: Νικόλας Σεβαστάκης

απο τον m. hulot

Θοδωρής Αντωνόπουλος ... Ανυπομονεί να δει τον... Γαλάτη

Σελ. 16

Τζούλιαν Ασάνζ στον καινούργιο Αστερίξ! Δημήτρης Ρηγόπουλος ... Με αφορμή το ωραίο κινηματογραφικό αφιέρωμα στην απελευθέρωση της Αθήνας, αναρωτιέμαι γιατί να

Αθηναία της εβδομάδας: H Πόπη Γκανά

μην έχουμε στην πόλη μια αίθουσα αφιερωμένη στο ντοκιμαντέρ (τη «μικρή» της Ταινιοθήκης ίσως;).

Η ψυχή των εκδόσεων Μελάνι αφηγείται τη ζωή της

Δημήτρης Πολιτάκης, Θεόφιλος Δουμάνης Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά ... Όσο το νερό στη θάλασσα είναι ακόμα ζεστό, υπάρχουν πολλοί λόγοι να είναι κανείς ευτυχής: ένα βιβλίο και

απο τη σταυρουλα παπασπυρου

μια βουτιά αρκούν. Και δεν κοστίζουν.

Σελ. 28

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ... Blitz και ξερό ψωμί! Διότι η ποίηση ξέρει πάντα να επιστρέφει! Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος

12 πολιτιστικά events που δεν πρέπει να χάσετε

Θέατρο: Ματίνα Καλτάκη Γεύση: Νίκη Μηταρέα ... «Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη,

Τα σημαντικότερα της εβδομάδας.

όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι» είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ.

απο τη lifo team

StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη ... Το πολύ το «Κύρ’ ελέησον» το

Σελ. 36

βαριέται κι ο παπάς. Σύνταξη:

O χορός μας, το ζεϊμπέκικο!

Αλέξανδρος Διακοσάββας ... Montanema handmade village στα Άγραφα. Ένα μαγικό resort στη μέση του πουθενά!

Δέκα πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τον αγαπημένο χορό των πολιτικών μας.

Κατερίνα Ηλιάκη Δημήτρης Κυριαζής Μαρίνα Πετρίδου ... Καλή νέα αρχή, M. Hulot!

απο τον δημητρη κυριαζη

Γιάννης Πανταζόπουλος συνεργατεσ

Σελ. 9

Αργυρώ Μποζώνη Χρήστος Παρίδης ... «Πού πηγαίνουν οι φίλοι όταν δεν σε

Το νέο έργο των Blitz

απο τη ματινα καλτακη

Σελ. 42

ΣΤΗΛΕΣ

ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Πολιτάκης

Good Lifo

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Naked City

Starfax

Δημήτρης Ρηγόπουλος

κωνσταντινος παπαμιχαλόπουλος @ can

Πήγαμε στη νέα παράσταση της ταλαντούχας ομάδας στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.

χρειάζονται πια; Η φιλία είναι κάτι περισσότερο από αντανάκλαση του εαυτού μας; Ή δεν είναι παρά συγκυρίες αναγκών και βεβαιοτήτων;». Μαρία Παππά, Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Φουτσιτζή, Θεώνη Σκαλέρη, Άντα Κολοβού φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Αναστασία Βουτυροπούλου, Freddie F., Στάθης Μαμαλάκης creative media Kώστας Στανέλλος aτελιέ Βανέσσα Φερλέ internet assistant Νινέττα Γιακιντζή διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου senior direct market manager Κώστας Μαντάς direct market managers Βούλα Καραβαγγέλη Γιώργος Λυκουργιώτης Σπύρος Αποστολόπουλος υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Μάγδα Τζακώστα οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε.

Boυλής 22, Αθήνα, 105 63, τηλ.: 210 3254 290, fax: 210 3249 785, info@lifo.gr

4 lifo – 15.10.15

λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Μαριλένα Παππού Άλκηστις Γκούμα κωδικος εντυπου 7639

15.10.15 – lifo

5

kenophobia Oμαδική έκθεση

Έργα από 100, κυρίως νέους και πιο αναγνωρισμένους δημιουργούς. Ο τίτλος KENOPHOBIA σημαίνει τον φόβο του κενού και παραπέμπει στην εγκατάσταση τύπου horror vacui, η οποία καλύπτει με έργα τους τοίχους της γκαλερί. Τα έργα αυτά δεν αποτελούν ειδικές παραγγελίες για την έκθεση αλλά χαρακτηριστικά δείγματα του προσωπικού ύφους και των αναζητήσεων του κάθε καλλιτέχνη και προέρχονται από το κύριο σώμα του έργου τους. Σκοπός της έκθεσης είναι να αναδείξει ένα πανόραμα της σύγχρονης δημιουργίας αλλά και να ανιχνεύσει σχέσεις και πιθανές συγγένειες ανάμεσα στα έργα.

6 lifo – 15.10.15

CAN Christina Androulidaki Gallery, Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι, 13/10-14/11, είσοδος ελεύθερη.

Nicolas Bernier - Martin Messier. Foto: Isabelle Gardner

Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν

iLoveAthens

εικαστικα

15.10.15 – lifo

7

8 lifo – 15.10.15

15

21

οκτωβριου

Talkof theTown

2015

Αλέξανδρος Τσιοτίνης

σεφ «Σημασία έχει να βλέπεις ευτυχισμένους πελάτες» Από τον M. Hulot

σελ. 16

επιμελεια: the lifo team

1

Σύμφωνα με μία θεωρία, ο χορός πήρε το όνομά του από τους «Ζεϊμπέκους» ή «Ζεϊμπέκηδες», μια ομάδα ανθρώπων που έζησαν σε ορεινές περιοχές της κεντροδυτικής Μικράς Ασίας και έγιναν γνωστοί για την «κοινωνική ληστεία», δηλαδή μια υποτυπώδη αναδιανομή αγαθών μέσω κλοπών και ληστειών. Είχαν επίσης τη φήμη αντικρατικής-αντιεξουσιαστικής συμπεριφοράς και πολλές φορές συγκρούστηκαν με την οθωμανική διοίκηση, αν και σε άλλες περιόδους λειτούργησαν ως φρουροί περιοχών, όπως οι δικοί μας κλέφτες και αρματολοί.

2

Ο Θωμάς Κοροβίνης, στο βιβλίο του Οι Ζεϊμπέκοι και το ζεϊμπέκικο (η ιστορία του χορού) περιγράφει τον αρχικό χορό: «Ο Ζεϊμπέκης αρχίζει να ρίχνει τις βόλτες του. Ακουμπάει τα δάχτυλά του με μια ξαφνική, βίαιη κίνηση στο χώμα, σηκώνεται απότομα, παίρνει στα χέρια του το σπαθί ή το όπλο του και συνεχίζει τις βόλτες του… Μια παραδοσιακή εντυπωσιακή φιγούρα είναι να χτυπά ο ζεϊμπέκης το ένα χέρι του στην μπότα του και το άλλο χέρι του στο όπλο του».

3

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, σήμερα υπάρχουν περίπου 150 διαφορετικά είδη ζεϊμπέκικων στην Τουρκία. Για παράδειγμα, το ζεϊμπέκικο «του τράγου», που είναι εμπνευσμένο από τα πηδήματα των κατσικιών, «του Γιουρούκ Αλή Εφέ», ο οποίος είχε πρόβλημα στο δεξί του πόδι και γι’ αυτό, όσοι το χορεύουν, στηρίζονται στο αριστερό τους πόδι κ.ά.

4

Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ο χορός ξεκίνησε από τη Θράκη στην αρχαιότητα και η ονομασία «ζεϊμπέκικος» προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων «Ζευς» και «μπέκος», που στα φρυγικά σημαίνει ψωμί. Υποτίθεται ότι συμβολίζει, κατά κάποιον τρόπο, την ένωση του πνεύματος με το σώμα και χορευόταν προς τιμήν της Κυβέλης.

5

aπο τον δημητρη κυριαζη

8

Υπάρχει μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι Ζεϊμπέκοι ήταν Έλληνες, Μακεδόνες και Θρακιώτες που ακολούθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του. Ονομάστηκαν «Ζεϊμπέκια», δηλαδή ζωέμποροι, και στο πέρασμα των χρόνων δημιούργησαν αυτόν το χορό που τον χόρευαν με τα σπαθιά στα χέρια.

9

Βάσει τουρκικών πηγών, μια μορφή ζεϊμπέκικου χορεύεται ήδη από τα τέλη του 17ου αι. σε πόλεις της Μικράς Ασίας. Ξεκίνησε αρχικά ως αντικριστός χορός δύο ατόμων που έφεραν οπλισμό, αλλά εξελίχθηκε σε μονήρη, αυτοσχεδιαστικό, ανδρικό χορό.

10

Ο μελετητής Σίμων Καράς υποστήριζε ότι η προέλευση του χορού ήταν αρχαιοελληνική, καθώς το ρυθμικό σχήμα των 9 χρόνων διακρίνεται στις ωδές της Σαπφούς. «Οι καρσιλαμάδες και τα ζεϊμπέκικα είναι παράδοσις όχι ανατολίτικη αλλά τούτων των νησιών (Μυτιλήνη-Χίος) και των απέναντι μικρασιατικών παραλίων, όπου κατοικούσε η παλαιά μη-τουρκική φυλή των Ζεϊμπέκων. Κληρονομιά αρχαιοελληνική και ρυθμική και χορευτική, αφού το ρυθμικό τους σχήμα των 9 χρόνων διαφαίνεται στης Λεσβίας Σαπφούς τις ωδές απ’ την αρχαία εποχή. Ο ζεϊμπέκικος, πιο αργός και αξιωματικός, έχει ύφος και ήθος αρρενωπό. Είναι για τους νησιώτες ό,τι τα τσάμικα για τους στεριανούς».

TheBuzz

7

Ένα από τα πιο διάσημα ζεϊμπέκικα όλων των εποχών, το «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», γράφτηκε από τον Μάνο Λοΐζο μετά την ολοκλήρωση της ομώνυμης ταινίας, αφού ο μεγάλος συνθέτης είδε το υλικό. Για τη σκηνή στην οποία ο πρωταγωνιστής χορεύει ζεϊμπέκικο σε μια συνοικιακή ταβέρνα μπροστά στην Ευδοκία λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν». Ο Γιώργος Κουτούζης, ο φαντάρος που χορεύει το ζεϊμπέκικο στην ταινία, έχει πει ότι ήταν η «Άτακτη». Σύμφωνα με την εκδοχή του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο Μάνος Λοΐζος του ζήτησε να γράψει στίχους για το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», αλλά αυτός αρνήθηκε, υποστηρίζοντας ότι δεν το χρειάζεται, ότι μιλάει μόνο του το τραγούδι.

6

Ο Γιάννης Τσαρούχης, ένας μεγάλος θαυμαστής του ζεϊμπέκικου, σε μια εποχή που ο χορός είχε συνδεθεί με τους «μάγκες», είχε πει: «Οι αμαθείς πουριτανοί χωρίζουν τη μουσική σε δημοτική και ρεμπέτικη, σε “υγιεινή ή ανθυγιεινή”, σε χωρική βαλκάνια παραδεκτή ή σε καλλιτεχνικά απαράδεκτη. Ο εθνικισμός μας πιάνει στην τέχνη μόνο όταν πρόκειται να ζημιωθούμε, ποτέ όταν πρόκειται να πλουτίσουμε. Ο πανάρχαιος ζεϊμπέκικος είναι νοσηρός όσο ο Ευριπίδης κι ο Μπωντλαίρ... Τι να γίνει; Όλα δεν μπορεί να ’ναι συγχρόνως υγιεινά και μεγάλα».

H σχέση των Ελλήνων πολιτικών (ή, τουλάχιστον, μιας μεγάλης μερίδας αυτών) με το ζεϊμπέκικο είναι γνωστή. Πρώτος διδάξας ο Ανδρέας Παπανδρέου, που είναι γνωστό ότι αγαπούσε τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και κάποια της Ρίτας Σακελλαρίου. Στην ιστορία έχει μείνει και το ζεϊμπέκικο του Γιώργου Παπανδρέου, τότε υπουργού Εξωτερικών, με τον Τούρκο ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ να βαράει παλαμάκια. Λάτρης του ζεϊμπέκικου υπήρξε και ο Άκης Τσοχατζόπουλος, που έχει απαθανατιστεί πολλές φορές να χορεύει περήφανος. Η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, την ημέρα της εκλογής της, χόρεψε τη «Ρόζα» του Μικρούτσικου, ενώ ακόμα πιο πρόσφατα ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ επέλεξε το «Τραγούδι της ξενιτιάς» σε στίχους Ερρίκου Θαλασσινού και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη στο 41ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Ζεϊμπεκικο: Ο χορος μας!

Αφού αυτός ο θρυλικός χορός είναι ο τρόπος όλων των Ελλήνων πολιτικών να φτάσουν στο κοινό τους, ας μάθουμε μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα γι’ αυτόν.

15.10.15 – lifo

9

Εικονογράφηση: Athenean Sailor / LiFO

Talk of the Town

Το περiπτερο μετρaει μeρες Το νέο πολυνομοσχέδιο βάζει ταφόπλακα στον ναό του πεζοδρομίου.

ποιουσ θα «δαγκωσει» η εφορια Με το πολυνομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ο λογαριασμός για τον πολίτη γίνεται όλο και πιο αφόρητος.

10.000 περίπου περίπτερα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή σε όλη την Ελλάδα.

10 lifo – 15.10.15

«Οικονομική πολιτική σημαίνει: αν κινείται, φορολόγησέ το, αν συνεχίζει να κινείται, ρύθμισέ το νομοθετικά, αν σταματήσει να κινείται, επιδότησέ το» είχε πει ένας παλιός Αμερικανός Πρόεδρος. Η σκληρή πραγματικότητα του τρίτου Μνημονίου έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της και όσο αυξάνονται τα Μνημόνια όλοι γινόμαστε δυνάμει λογιστές. Οι φορολογούμενοι έρχονται αντιμέτωποι για άλλη μια φορά με έναν ακόμα βαρύ λογαριασμό, που θα προέρχεται από φόρους, περικοπές και κατάργηση ελαφρύνσεων. Με τη διαδικασία του «ενισχυμένου επείγοντος» θα γίνει η κατάθεση του πολυνομοσχεδίου και η ψήφισή του στο τέλος της εβδομάδας. Πρόκειται για το πρώτο χτύπημα από αυτά που θα ακολουθήσουν το προσεχές διάστημα. Κατά κύριο λόγο, τα 48 προαπαιτούμενα πλήττουν τη μεσαία τάξη και πιο συγκεκριμένα τους ιδιοκτήτες ακινήτων, αλλά και πολίτες που έχουν εισοδήματα προερχόμενα μόνο από ένα ενοίκιο. Ας δούμε όμως, με τη βοήθεια του φοροτεχνικού Παναγιώτη Παντελή, τα κυριότερα σημεία του πολυνομοσχεδίου και ποιους θα «δαγκώσει» αυτήν τη φορά η εφορία. Θυρίδες. Δέσμευση του 50% των καταθέσεων και του χρηματικού περιεχομένου θυρίδων (το μη χρηματικό περιεχόμενο θυρίδων και οι μη χρηματικές παρακαταθήκες δεσμεύονται στο 100%) για φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή άνω των 150.000 ευρώ. Κατά κύριο λόγο, παρόλο που θυρίδες έχει το δικαίωμα και σήμερα να κατάσχει η εφορία, προβλέπεται η δέσμευση του 50% των καταθέσεων, του 50% του χρηματικού περιεχομένου θυρίδων και του 100% του μη χρηματικού περιεχομένου θυρίδων, όπως, για παράδειγμα, κοσμήματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Αύξηση φόρου ενοικίων. Στο 15% (από 11%) ο συντελεστής για εισόδημα έως 12.000 ευρώ. Στο 35% (από 33%) ο συντελεστής για εισόδημα πάνω από 12.000 ευρώ. Οι αυξημένοι συντελεστές ισχύουν από 1η Ιανουαρίου 2015. Πρακτικά, η αλλαγή αυτή αυξάνει τον φόρο από τα 1.320 ευρώ στα 1.800 ευρώ για έναν φορολογούμενο που έχει συνολικό εισόδημα από ενοίκια ύψους 12.000 ευρώ. Αν το εισόδημα από τη συγκεκριμένη πηγή φτάνει τα 20.000 ευρώ, ο φόρος εκτινάσσεται από τα 3.960 ευρώ στα 4.600, δηλαδή 640 ευρώ περισσότερα. Ανείσπρακτα ενοίκια. Καταργείται η δυνατότητα που είχαν οι ιδιοκτήτες ακινήτων να εκχωρούν στο Δημόσιο μισθώματα που δεν έχουν εισπραχθεί. Η οφειλή του ενοικιαστή μεταφερόταν στην εφορία και ο ιδιοκτήτης ακινήτου δεν

είχε τη δυνατότητα να απαιτήσει ενοίκια. Ουσιαστικά, από δω και πέρα η εφορία, εισπραχθέν ή όχι το ενοίκιο, επιβάλλει φόρο ακόμη και αν ο ιδιοκτήτης δεν θα βάλει ποτέ τίποτα στην τσέπη του. Είναι ένα μέτρο που πιθανόν να δημιουργήσει αναγκαστικές εξώσεις είτε αυτοδικίες, αν και οφείλουμε να επισημάνουμε ότι σήμερα ακόμα και οι νόμιμες εξώσεις απαγορεύονται. ΕΝΦΙΑ. Αλλαγές θα έχουμε και στο κομμάτι του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων, όπου διαφαίνεται πως δεν πρόκειται να πάει χαμένο ούτε ένα ευρώ. Και αυτό γιατί προβλέπεται, σύμφωνα με τις διατάξεις, ότι θα πληρώνεται ΕΝΦΙΑ ακόμη και για €1 φόρο, τη στιγμή που το προηγούμενο όριο ήταν €5. Επομένως, διατηρητέα άνω των 100 ετών, αλλά και οικόπεδα ή αγροτεμάχια μέσα στα οποία βρίσκονται, θα υπολογίζονται στον ΕΝΦΙΑ, καθώς και στον συμπληρωματικό φόρο, και μάλιστα αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου. Το ίδιο θα ισχύσει και για τις εκτάσεις εκτός σχεδίου πόλης ή οικισμού. ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ. Ποινές φυλάκισης για όσους διαπράττουν φοροδιαφυγή, ενώ με διαδικασίες εξπρές θα επιβάλλονται τα πρόστιμα. «Ένα πολύ σοβαρό θέμα όμως που προκύπτει από αυτήν τη ρύθμιση είναι της συνυπευθυνότητας του λογιστή. Πλέον, προβλέπεται ότι ο λογιστής θεωρείται συνυπεύθυνος και συνεργός στο έγκλημα της φοροδιαφυγής, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει και αυτός τις ίδιες ποινές φυλάκισης με τον φοροφυγά. Όπως καταλαβαίνετε, ένας εξωτερικός λογιστής δεν βρίσκεται μέσα στην εταιρεία για να δει αν ο άλλος εκδίδει ή όχι αποδείξεις, αν αγόρασε ή όχι τα εμπορεύματα που δήλωσε. Μπορεί να δει και να προβεί σε έλεγχο μόνο των παραστατικών που του προσκομίζουν. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για τρελά πράγματα» τονίζει ο κ. Παντελής. «Θεωρώ ότι το σημαντικότερο είναι το επόμενο νομοσχέδιο που θα κατατεθεί και θα καθορίσει ποια είναι η φορολογία στα φυσικά και νομικά πρόσωπα για το 2015. Μιλάμε για διατάξεις που θα έρθουν τον επόμενο μήνα και που σε αυτές μπορεί να δούμε να αλλάζουν οι κλίμακες και οι συντελεστές όχι μόνο για τους ιδιοκτήτες ακινήτων που επιβαρύνονται στο πολυνομοσχέδιο αλλά και για 6.200.000 φορολογούμενους. Ίσως αυτά τα μέτρα να είναι πολύ χειρότερα και αυτά που συζητούμε σήμερα να μην είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα έρθουν. Αυτό που συνιστώ στον κόσμο είναι να μην ξεχνά να χρησιμοποιεί τη ρύθμιση των 12 δόσεων που είναι ακόμα σε εφαρμογή, για να μη βρεθούν προ εκπλήξεων» καταλήγει.

— γιάννησ πανταζόπουλοσ

2.500 περίπτερα βρίσκονται στην Αττική και περίπου

1.000

στον Δήμο της Αθήνας.

«Τα αθηναϊκά περίπτερα μεταφέρουν μια ατμόσφαιρα ανατολίτικου παζαριού στον ιστό μιας απόλυτα ορθοκανονικής ρυμοτομίας ή μικρά Λας Βέγκας σε βαρετά περιβάλλοντα, χωρίς άλλο ενδιαφέρον» έγραφε πριν από κάνα δυο χρόνια ο Θανάσης Μουτσόπουλος, όταν το περίπτερο ήταν στα φόρτε του. «Το εκδοτικό “μπουμ” και η ταυτόχρονη εκδοτική κρίση των ’90s μετέτρεψε τα περίπτερα σε δισκάδικα και βιντεοκλάμπ. Χιλιάδες (εκατομμύρια) άνθρωποι έφτιαξαν δισκοθήκες και βιντεοθήκες (χρόνια πριν από την ιντερνετική λαίλαπα των downloads) φτηνά, αγοράζοντας εφημερίδες και περιοδικά που αμέσως μετά πετούσαν άθικτα στον κάδο των σκουπιδιών. Εξειδικεύσεις, όπως περίπτερα με τουριστικά σουβενίρ (Σύνταγμα, Πλάκα), κασέτες με δημοτικά (Αθηνάς, Δημαρχείο), ό,τι πάρεις 1 ευρώ (Αθηνάς, Ομόνοια), gay τσόντες (Ομόνοια), vintage ’70s φετιχιστικά πορνό περιοδικά αποκλειστικά (Σταδίου απέναντι από το Attica), έχουν εκτοξεύσει τη λειτουργία τους σε δυσθεώρητα ύψη. Στη δεκαετία του ’80 το Τόκιο (πάλι) απασχολούσε τα media όλου του πλανήτη με τα 24ωρα καταστήματα σε κάθε γωνία (7-eleven) και τους αυτόματους πωλητές, όπου μπορούσες να αγοράσεις από manga έως τσιγάρα, αλκοόλ και, ακόμη, μεταχειρισμένα εσώρουχα μαθητριών με τη φωτογραφία της ιδιοκτήτριας μέσα. Ε, λοιπόν, ό,τι πλησιέστερο σ’ αυτήν τη μητροπολιτική παράνοια της Ανατολής είναι το μέχρι πρότινος ταπεινό αθηναϊκό περίπτερο». Το πρώτο περίπτερο άνοιξε στην Αθήνα, στην οδό Πανεπιστημίου, το φθινόπωρο του 1911. Εκατόν τέσσερα χρόνια μετά, και με την ψήφιση του νέου πολυνομοσχεδίου που ανακοινώθηκε στις 12 του μήνα με τα προαπαιτούμενα του τρίτου Μνημονίου, έρχεται το τέλος τους, γιατί οι άδειες δεν μπορούν να αλλάξουν χέρια, έτσι με τον θάνατο του δικαιούχου το περίπτερο πρέπει να κλείσει. Μαζί με το τέλος τους έρχεται και το τέλος μιας εποχής. «Ακόμα και αν υπάρχουν ενεργές μισθώσεις, καταργείται η θέση, έτσι η κυβέρνηση υποχρεώνει σε ανεργία 12.000 περιπτερούχους μαζί με τις οικογένειές τους» λέει ο κ. Δούκας, ο πρόεδρος Περιπτερούχων και Καπνοπωλών Μικρής Λιανικής Αττικής. Πριν από 104 χρόνια, όταν πρωτοεμφανίστηκε ως θεσμός, το περίπτερο ήταν ένα μικρό, πρόχειρα κατασκευασμένο, ξύλινο κουβούκλιο με ελάχιστα προϊόντα, όπως οι εφημερίδες και τα χύμα τσιγάρα. Οι λόγοι που δημιουργήθηκε ήταν τρεις: «Καταρχάς, για την αποκατάσταση των αναπήρων και των τραυματιών των Βαλκανικών Πολέμων. (Στη συνέχεια νέες νομοθετικές διατάξεις διεύρυναν τις κατηγορίες των δικαιούχων, συμπεριλαμβάνοντας πολυτέκνους και τα άτομα με αναπηρία.) Δεύτερον, για να μπορέσει το κράτος να ελέγξει το καπνικό εμπόριο. Μέχρι τότε διεξαγόταν από πλανόδιους μικροπωλητές και ελάχιστα καπνοπωλεία, με αποτέλεσμα να χάνονται έσοδα. Δίνοντας στα περίπτερα το αποκλειστικό δικαίωμα πώλησης καπνοβιομηχανικών προϊόντων, δημιούργησε έναν φοροεισπρακτικό μηχανισμό που του απέδωσε με ελάχιστο κόστος πολύ υψηλά έσοδα. Ο τρίτος λόγος ήταν η εξυπηρέτηση των τοπικών αναγκών». Σε κάνα δυο χρόνια θα υπάρχει μόνο ως εικόνα σε φωτογραφίες στο instagram και σε παλιές καρτ-ποστάλ της Αθήνας (αλήθεια, στέλνει ακόμα κανείς καρτ-ποστάλ;).

— m.hulot

15.10.15 – lifo

11

φωνή λαού γιαννησ καραμπελασ

Talk of the Town

Ο διοργανωτής του Τour du Péloponnèse μας μιλά εν μέσω του αγώνα για την αγάπη του για τα κλασικά αυτοκίνητα και την ιδέα για τον γύρο της Πελοποννήσου. α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

Ξένος εγώ, λίγη ταυτότητα

α π ό τ ο ν δ η μ ή τρ η π ολ ιτάκ η

Cut

Πώς θα τη βγάλουμε καθαρή μεταξύ whateverism και στεγνής ιδεολογικοποίησης των πάντων;

12 lifo – 15.10.15

Η ψυχική εξάντληση είναι σίγουρα το κυρίαρχο mood των καιρών, όπως μαρτυρά ο επίμονος απόηχος χιλιάδων συζητήσεων περί επικαιρότητας που σβήνουν πριν την ώρα τους: «εγκαταλείπω, ρε φίλε», «κάνω τσεκ άουτ», «αδυνατώ να επιχειρηματολογήσω», «ξέρω γω, σωστό κι αυτό ίσως», «μπορεί να ’ναι κι έτσι, τι να σου πω πια…» (το «πια» και το «πλέον» ζουν μεγάλες στιγμές στις καθημερινές συνομιλίες). Και τότε αρχίζει να τα σκεπάζει όλα το φάσμα του whateverism που λένε στα αγγλικά. Άντε να τη βγάλεις όμως μετά καθαρή με τον σχετικισμό της παραίτησης απέναντι στον οδοστρωτήρα της πραγματικότητας και στην ξερή αποτύπωση θεωρητικών δογμάτων που εξακολουθούν να σκάνε με γδούπο στον δημόσιο διάλογο. Το «ό,τι να ’ναι» μοιάζει αφηρημένα δεκτικό και πολυσυλλεκτικό, αλλά είναι το αντίθετο του πλουραλισμού. Υποχωρεί κανείς στην απάθεια και το μόνο που θέλει είναι κάποιον να του ψιθυρίζει γλυκά τίποτα, χωρίς πολλές εντάσεις και διεγέρσεις. Την ίδια στιγμή, λόγω των ακραίων περιστάσεων που δεν υποχωρούν με καμιά κυβέρνηση, εξακολουθεί να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα μια έντονη αίσθηση πεπρωμένου, κρισιμότητας και μόνιμου κόκκινου συναγερμού, που εντείνει τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και νομιμοποιεί τεράστιες παρεξηγήσεις. Ενώ είναι προφανές ότι «γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε στη μέση των πραγμάτων» (εκτός αν η περιβαλλοντική ή κάποια άλλη Αποκάλυψη είναι όντως προ των πυλών), οι άνθρωποι πάντα θέλουν να πιστεύουν ότι η εποχή τους είναι η πιο κρίσιμη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μόνο που αυτή εδώ μοιάζει πραγματικά να είναι εξαιρετικά κρίσιμη και επείγουσα και μνημειώδης και κοσμοϊστορική εποχή: έχουμε τα δικά μας που μοιάζουν τεράστια και ανεπίλυτα εδώ στις παρυφές του πρώτου κόσμου που κλονίζεται υπό το βάρος των ψευδαισθήσεών του, μας χτυπάνε την πόρτα και άλλοι κόσμοι, τους οποίους είχαμε τη γαϊδουρινή πολυτέλεια να τους αγνοούμε μέχρι και πολύ πρόσφατα. Το ζήτημα είναι, ειδικά από κάποια ηλικία και μετά, πώς, με ποια ταυτότητα, με ποιον εαυτό να διαχειριστεί κανείς όλα αυτά τα ναρκοπέδια, όταν μάλιστα δεν έχει κατορθώσει να μαζέψει τα προσωπικά του κομμάτια ύστερα από τόσες «κρίσεις μέσης ηλικίας», που έχουν καταντήσει ρουτίνα, ανέκδοτο

που λένε μεταξύ τους τα βράδια οι σαρανταφεύγα για να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα. Φτάνεις αναπόφευκτα στο σημείο να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, όπως έχει διαμορφωθεί, και ν’ αρχίζεις να ξανασκέφτεσαι όλη αυτή την (αυτ)απάτη της ωριμότητας. Μήπως, τελικά, δεν έκανες καλά που θυσίασες στον βωμό της ενηλικίωσης και της ωριμότητας εκείνο το ρομαντικό αναρχομποέμ ψώνιο ή εκείνο το αντιδραστικό σκασμένο που ξίνιζε με τα πάντα; Μια ζωή την έχουμε, βρε αδελφέ, ίσως θα έπρεπε να μην έχουμε αλλάξει πίστα. Από την άλλη, τίποτα δεν γερνά πιο άγαρμπα από τον αιωνίως νεανία και, ειλικρινά, δεν θα ήθελα να είμαι νέος σε κρίσιμους καιρούς σαν κι αυτούς που διανύουμε, όπου ο παλιός κόσμος μοιάζει στους νέους πιο ύποπτος από ποτέ αλλά και συγχρόνως «πηγή αυθεντικότητας» (άλλη μεγάλη διαστροφή αυτή) και απτών πραγμάτων στην εποχή της ψηφιακής αλγοριθμικής, ποσοστιαίας αντίληψης. Άσε που είναι άδικο για νέους ανθρώπους να εξαναγκάζονται να κυκλοφορούν ως απολογητές καταναγκαστικών επιλογών (εμείς οι πιο μεγάλοι το ’χουμε, και το φέρουμε ως παράσημο ώριμου συμβιβασμού) ή να πρέπει να αποκρίνονται διαρκώς σε wtf διχαστικά διλήμματα που συχνά θυμίζουν σαδιστική φάρσα (ας φανταστούμε λίγο πώς μοιάζει, λόγου χάρη, το φαιδρό δίπολο Πελεγρίνης - Φορτσάκης ως εξέχουσες περιπτώσεις μετάβασης από την Ανώτερη Παιδεία στην ενεργό πολιτική). Μακάρι να βγουν αλώβητοι από όλο αυτό το μπάχαλο και να διατηρήσουν τον αυτοσεβασμό που φαίνεται να έχει χάσει η δική μου γενιά (ποιοι είμαστε; τι κάναμε λάθος; πού χάθηκε η μπάλα;) που συνεθλίβη μεταξύ της γενιάς των δεινοσαύρων της Μεταπολίτευσης που εξακολουθούν να διατηρούν τον έλεγχο σε όλα σχεδόν τα επίπεδα εξουσίας, ακόμα και με σαραντάρη πρωθυπουργό (σιγά, κι ο Κωστάκης σαραντάρης ήταν και μας άφησε να γκρεμοτσακιστούμε), και της γενιάς της γενικευμένης οργής επί δικαίους και αδίκους. Όπως είχε γράψει και η Τζόαν Ντίντιον στο δοκίμιό της «περί αυτοσεβασμού» πριν από μισό και πλέον αιώνα, έτσι και χάσεις τον αυτοσεβασμό σου, δεν τον ξαναβρίσκεις εύκολα: τρέχεις σπίτι αναζητώντας τον εαυτό σου, χτυπάς την πόρτα, αλλά δεν είναι κανείς μέσα.

Τι είναι το Τour du Péloponnèse; Το Tour du Péloponnèse αποτελεί έναν συνδυασμό regularity rally και touring event για κλασικά αυτοκίνητα. Είναι το μεγαλύτερο ετήσιο διεθνές event του είδους στην Ελλάδα σε χρονική διάρκεια, χιλιομετρικές αποστάσεις και αριθμό ειδικών διαδρομών. Στόχος μας είναι προσελκύσουμε συμμετοχές από όλο τον κόσμο. Απευθυνόμαστε σε λάτρεις ιδιοκτήτες κλασικού αυτοκινήτου αλλά και σε λάτρεις της περιπέτειας. Ποιοι το διοργανώνουν; Το Tour du Péloponnèse διοργανώνεται για δεύτερη συνεχή χρονιά. Η ιδέα και η υλοποίηση ανήκουν στην ομάδα Scuderia Triskelion και συνδιοργανώνεται από το Αγωνιστικό Σωματείο Μηχανοκίνητου Αθλητισμού «Πυθαγόρας», υπό την εποπτεία της ΟΜΑΕ, της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας. Πόσες συμμετοχές έχετε φέτος και από πού προέρχονται οι περισσότερες; Φέτος υπάρχουν 25 διεθνή και ελληνικά πληρώματα με αγωνιζόμενους από την Ολλανδία, τη Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιταλία, τα Σκόπια αλλά και το Ιράν. Ποιες είναι οι πιο εντυπωσιακές φέτος; Σίγουρα η πιο εξωτική είναι ο Samir Shirazi από το Ιράν, ενώ οι Carroll & Campo από τις ΗΠΑ επέλεξαν το TdP για να γιορτάσουν την επέτειο του γάμου τους! Ποιο είναι το πρόγραμμα συνοπτικά; Σχεδιάσαμε ένα regularity rally για κλασικά αυτοκίνητα με γνώμονα το αγωνιστικό ενδιαφέρον και τις όμορφες διαδρομές, ενώ κύριο μέλημά μας ήταν να περιλαμβάνονται όλα τα αρχαιολογικά ιστορικά αξιοθέατα της περιοχής (Αρχαία Ολυμπία, Μυστράς, Μονεμβασιά, Μυκήνες, Αρχαία Επίδαυρος). Γιατί επιλέξατε την Πελοπόννησο; Θέλαμε να προσφέρουμε μια εβδομάδα σε ένα από τα πιο όμορφα και ιστορικά μέρη της Ελλάδας, με απίστευτες και εντυπωσιακές εναλλαγές τοπίου και καιρού. Για τον λόγο αυτό επιλέξαμε την εποχή που την αναδεικνύει περισσότερο, το φθινόπωρο. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε την περιοχή ως ιδανικό προορισμό διεξαγωγής events. Φυσικά, βοήθησε το ότι έδρα της Scuderia Triskelion είναι το Ναύπλιο. Ποια είναι η δική σας αγαπημένη διαδρομή; Προσωπικά, η αγαπημένη μου διαδρομή είναι η κατάβαση από το πανέμορφο χωριό Κοσμάς προς το Λεωνίδιο. Τι αγαπάτε στα κλασικά αυτοκίνητα; Τα πάντα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Το σχήμα, τον ήχο, τη μυρωδιά, την αφύπνιση των αισθήσεων.

15.10.15 – lifo

13

Πισωγυρίσματα

α π ό τ ο ν θ οδωρη αν τ ων οπ ουλο

Belli

«Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω» διακήρυττε ένα από τα δημοφιλέστερα συνθήματα τον Ιούνιο του ’11, όταν το Σύνταγμα ήταν υπό κατάληψη και η χώρα όλη σείονταν από μαζικές αντιμνημονιακές διαδηλώσεις. Σύνθημα που αντανακλούσε την καταβαράθρωση ολόκληρου του παλιού πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη μιας χαλαρής ομοσπονδίας «αριστερίστικων» συνιστωσών σε ευρύτερο πόλο αντίστασης, ελπίδας, αξιοπρέπειας και κοινωνικής αλλαγής απέναντι σε έναν «συναινετικό», αποικιακού τύπου νεοφιλελευθερισμό με σαφή αντιδημοκρατικά, αυταρχικά και ακροδεξιά γνωρίσματα. Πράγματι, τριάμισι χρόνια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία, φέρνοντας τα πάνω κάτω, και παρά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, τη σχεδόν πλήρη συμμόρφωση με τους δανειστές-εταίρους, τη διάσπαση και την υπογραφή ενός ακόμα «βαρέων βαρών» Μνημονίου, κέρδισε άνετα και δεύτερες εκλογές μέσα σε ένα επτάμηνο, για τον επιπλέον λόγο ότι το σύνθημα εκείνο είχε περάσει πια στο συλλογικό υποσυνείδητο – κάπως έτσι, άλλωστε, προέκυψε και το αναπάντεχα πλειοψηφικό «Όχι» του Ιουνίου κόντρα σε κάθε καθεστωτική λογική, σε συνθήκες ακραίας πόλωσης και οικονομικού μπλακάουτ. Γιατί αρχικά (προτού, δηλαδή, δουν «φως» και μπουν διάφοροι απίθανοι πρώην και νυν συστημικοί πολιτικοί τυχοδιώκτες) εξέφραζε κάτι ευρύτερο: την ευχή και κατάρα των μη προνομιούχων, των «ριγμένων», εκείνων που ενώ σνόμπαραν ακόμα και το… ορεκτικό, κλήθηκαν να πληρώσουν στο ακέραιο το ντελούξ δείπνο συν την αξία του «ρεστοράν», όλων όσοι δεν συμβιβάστηκαν με μια πελατειακή, διαπλεκόμενη, αριβίστικη Ελλάδα. Εκτός, βέβαια, από την Αριστερά, η μνημονιακή λαίλαπα «ωφέλησε» τη λαϊκή Δεξιά αλλά και τη χάρντκορ Ακροδεξιά. Η Χ.Α. σταθεροποιήθηκε ως «τρίτος πόλος» παρά τη δραματική επιβεβαίωση του εγκληματικού-συμμορίτικου χαρακτήρα της και τις καθυστερημένες, έστω, δικαστικές της διώξεις, ενώ η πρώτη (ΑΝ.ΕΛ.) έγινε κυβερνητική αυτοκόλλητη του ΣΥΡΙΖΑ, καταξιωμένη όσο ποτέ, παρότι εξέλιπε το μνημονιακό δίλημμα που δικαιολογούσε, υποτίθεται, την παράωρη συνύπαρξη. Απόρροια αυτού του «γάμου» είναι εξάλλου και ο ιδιότυπος εθνολαϊκισμός που διαποτίζει τον δημόσιο λόγο αλλά και το δημόσιο… θέαμα (βλέπε Σαλαμίνα). Και να ’μαστε τώρα, μέσα Οκτώβρη, να ψηφίζουμε στη Βουλή όχι βέβαια την κατάργηση των δύο προηγούμενων μνημονίων «με έναν νόμο κι ένα άρθρο», όπως υποσχόταν προεκλογικά ο Αλέξης κι ας γνώριζε «τι κούφια λόγια ήσανε αυτά», καταπώς λέει ο ποιητής, αλλά τα δρακόντεια προαπαιτούμενα του τρίτου. Το νέο κυβερνητικό αφήγημα εστιάζει στη μάχη κατά της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της διαπλοκής –πρόταγμα όλων σχεδόν των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων–, αλλά έλα που κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει… Εφόσον, μας λένε, αντιμετωπιστούν επιτυχώς αυτά τα φαινόμενα, θα αξιολογηθούμε ευμενώς, θα χαρτζιλικωθούμε περαιτέρω και πού θα πάει, θα ανακάμψουμε κάποια στιγμή. Η δεδομένη κοινωνική ευαισθησία της Αριστεράς θα αποτρέψει φαινόμενα ακραίας φτώχειας και πείνας, ενώ το «θεόθεν» ηθικό της πλεονέκτημα εγγυάται θεσμούς, δίκια και δικαιώματα.

επιμελεια: θεοφιλοσ δουμανησ

Talk of the Town

Verbatim

Τι γίνεται αν ό,τι αφήσαμε «πίσω» πάει να προσπεράσει και να ξαναβγεί «μπροστά»;

❝ Έχει κάνει χειρότερη την κατάσταση που βρήκε από τον Μπους, αφού οι τρομοκρατικές ομάδες έχουν εξαπλωθεί σε όλες τις χώρες… Είναι ο υποκινητής της αυτοκρατορίας… Χρησιμοποίησε νόμους από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να κατασκοπεύσει ανθρώπους και να καταστρέψει τις ζωές τους, ενώ έχει βομβαρδίσει επτά μουσουλμανικές χώρες ❞ Ο σκηνοθέτης όλιβερ στόουν πετάει πέτρες στον Λευκό Οίκο, ρίχνοντας το ανάθεμα στον νυν ένοικό του για όσα έφεραν οι πρώην.

❝ Νιώθω πολύ καλύτερα όταν οπλοφορώ… Εάν όλοι όσοι βρίσκονταν σ’ εκείνη την αίθουσα είχαν μαζί τους ένα όπλο, η έκβαση θα ήταν καλύτερη ❞ Ο υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία

ντόναλντ τραμπ μετά τη νέα σφαγή σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, με λογική που σκοτώνει από μόνη της.

❝ Οι Αμερικανοί αρχικά πολεμούσαν ο ένας τον άλλο, μετά κατέστρεψαν τους Ινδιάνους, μετά είχαν δούλους και μετά έκαναν τον εμφύλιο. Σαν να μην έφταναν αυτά, ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν την ατομική βόμβα. Όχι, ευχαριστώ, προτιμώ να είμαι Ρώσος… Σιχαίνομαι ακόμα και τις ταινίες σας ❞ O κατατρεγμένος ζεράρ ντεπαρντιέ, που βρήκε καταφύγιο στη Μόσχα από τη γαλλική εφορία, βρυχάται δυνατότερα κι από ρωσική αρκούδα για να ευχαριστήσει τους σωτήρες του.

❝ Πρόκειται για μια κατοχή, μια ξένη επέμβαση… Λατρεύω τον καλό ρωσικό κόσμο, τον ρωσικό κόσμο της φιλανθρωπίας, όχι όμως τον ρωσικό κόσμο των Μπέρια, Στάλιν, Πούτιν και Σόιγκου ❞ Η Λευκορωσίδα συγγραφέας σβετλάνα αλεξίεβιτς τιμάται με το βραβείο Νόμπελ και δεν ξεχνάει ανθρώπους που τη σημάδεψαν.

❝ Ας κλείσει τη ρημάδα την τηλεόραση, ας διαβάσει ένα βιβλίο. Να σκεφτεί, να κουβεντιάσει με τον διπλανό του. Πολλά μπορείς να κάνεις για να κρατήσεις το μυαλό σου ανοιχτό, ελεύθερο, αρκεί να το θέλεις. Όλα τα άλλα τ’ ακούω βερεσέ ❞

Αυτό όμως που καταρχάς διαφαίνεται σε μια σειρά από επιλογές προσώπων και πρακτικών είναι αφενός μια «αμοιβαία επωφελής» ανακωχή με τους ολιγάρχες (βιομηχάνους, εργολάβους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μιντιάρχες κ.ά.) συν μία παρασκηνιακή συνδιαλλαγή με τη διαφθορά που αποσκοπεί στο ξαναμοίρασμα της «πίτας», αφετέρου μια ατέρμονη φοροκαταιγίδα που πάλι τους συνήθεις μικρομεσαίους βασικά στοχοποιεί (αυξημένοι ΦΠΑ, διαιώνιση ΕΝΦΙΑ α’ κατοικίας, υποχρεωτική χρήση πιστωτικής... οργουελιανών προδιαγραφών, πιθανή πληρωμή ακόμα και μέρους των μισθών σε πλαστικό χρήμα). Ωραίες οι διακηρύξεις περί «μη κομματικοποίησης» του κράτους, αλλά για να αλλάξεις «τσιμεντωμένες» αντιλήψεις και νοοτροπίες χρειάζεσαι βούληση, χρόνο και μόχθο. Έπειτα, πώς μπορείς να πείσεις τον μέσο ικανό νέο να μην ξενιτευτεί, σιχτιρίζοντάς σε σαν τους προκατόχους σου, ή τον μέσο πολίτη (άνεργο, εργαζόμενο, μικροεπιχειρηματία) να συμμεριστεί το αναβαπτισμένο στην κολυμπήθρα της ΤΙΝΑ όραμα; Που προϋποθέτει να δουλεύει –αν δουλεύει– σαν είλωτας μέχρι τα βαθιά του γεράματα (αν σώσει να τα φτάσει) απλώς για να σιτίζεται και, το σημαντικότερο, να μπορεί πρόθυμα να αποπληρώνει ένα σωρό πιθανά κι απίθανα χαράτσια (αυτά ακριβώς που ο νυν πρωθυπουργός μάς παρότρυνε να μην εξοφλούμε). Ή να γίνει κι ο ίδιος, αν δεν είναι ήδη, «αποικία χρέους», ασορτί με τη χώρα, ενόσω οι πραγματικά έχοντες και κατέχοντες απλώς αλλάζουν βαριεστημένα πλευρό στην πολυθρόνα. Όσο για το δικαιωματικό, έχει δρόμο ακόμα… Κατανοητή, βέβαια, η κόπωση, η απογοήτευση, η πίστωση χρόνου στο «καινούργιο». Και σίγουρα υπάρχει κόσμος –Συριζαίοι και μη– που πιστεύει πραγματικά πως ό,τι καλύτερο (ή… χειρότερο) μπορούσε να γίνει έγινε κι ότι «με αγώνα και συνέπεια» πολλά μπορεί να διορθωθούν. Όμως τα «πακέτα» φαντάζουν ασήκωτα κι αλλήθωρα, η οργή εξακολουθεί να σιγοβράζει και η κυβερνώσα Αριστερά χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να πείσει πως δεν προβάρει απλώς πια ρόλο διεκπεραιωτή και «πυροσβέστη», ανυπομονώντας να στεφθεί εκείνη επόμενος «χαλίφης».

Οδηγίες προς αποχαυνωμένους. Ο συνθέτης χρήστος λεοντής για τα βασικά βήματα προσωπικής απελευθέρωσης.

❝ Βλέπω τον φόβο στα πρόσωπα και τις καρδιές των ανθρώπων, αυτή είναι η αίσθηση που διέπει σήμερα τη χώρα μετά την ήττα του Ερντογάν στις εκλογές. Θέλει να διαχειριστεί την εξουσία με κάθε κόστος… μόνος του ❞ Ο Τούρκος νομπελίστας συγγραφέας ορχάν παμούκ μετά τη σφαγή στην Άγκυρα, τρομαγμένος περισσότερο με τον σουλτάνο στο σαράι.

Ορχάν Παμούκ

Σβετλάνα Αλεξίεβιτς

Ντόναλντ Τραμπ

14 lifo – 15.10.15 Όλιβερ Στόουν

15.10.15 – lifo

15

κει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφι α: π αρι ς ταβ ι τ ι αν

70' με ton

Αλέξανδρο Τσιοτίνη

Μια συζήτηση με τον 30χρονο σεφ με την πείρα στα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, που τώρα πια είναι αρχηγός σε ένα από τα πιο καλοδεχούμενα γαστρονομικά πρότζεκτ των τελευταίων χρόνων.

Τα εργαλεία στην κουζίνα του Αλέξανδρου Τσιοτίνη είναι τοποθετημένα τριγύρω του σε τέλεια τάξη, σαν χειρουργικά εργαλεία. Ο νεαρός σεφ είναι λίγο πειραχτήρι, κάνει μιμήσεις με τη φωνή του και αστειεύεται με τους άλλους μάγειρες, που είναι ήσυχοι και αφοσιωμένοι στις προετοιμασίες για τα πιάτα και μάλλον συγκρατημένοι από την εισβολή μας στην κουζίνα. Τα δάχτυλά του δουλεύουν με μεγάλη επιδεξιότητα και απόλυτη ακρίβεια: ετοιμάζει τσιπς από μελάνι σουπιάς με καπνιστή αντζούγια και κρέμα και στολίζει το πιάτο με ένα μικροσκοπικό κίτρινο πέταλο, από το οποίο κόβει με το ψαλίδι την άκρη, για να μην προεξέχει. «Γενικά, στη ζωή μου θεωρώ ότι είμαι τυχερός άνθρωπος» λέει.

16 lifo – 15.10.15

«Μπορεί να επέλεξα αυτήν τη δουλειά από καπρίτσιο, αλλά ήμουν τυχερός που αποφάσισα κάποια στιγμή στη ζωή μου να γίνω μάγειρας. Και στα 18 ήμουν σίγουρος για το τι ήθελα να κάνω». Ο Αλέξανδρος το ήξερε αυτό από μικρός. Στα 16 του είχε όνειρο ζωής να κάνει κάτι δικό του. «Δεν ήθελα να είμαι υπάλληλος, ήθελα να κάνω δική μου επιχείρηση» λέει. «Και μου καρφώθηκε ότι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο για να κάνεις μια επιχείρηση είναι να φτιάξεις ένα εστιατόριο». Μας αναφέρει την ιδιαίτερη σχέση του με το φαγητό, που ξεκινάει από το κλασικό κυριακάτικο τραπέζι και τη μαγειρική της γιαγιάς του, την οποία βοηθούσε από παιδάκι στο μαγείρεμα και στο στρώσιμο του τραπεζιού. Και διηγείται εντυπωσιακές ιστορίες από

15.10.15 – lifo

17

Talk of the Town

«Η δουλειά του μάγειρα είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες, αλλά πάντα στη ζωή μου πίστευα ότι αν δεν επενδύσεις σ’ εσένα, δεν θα αποσβέσεις ποτέ. Αν δεν θυσιάσεις κάποια πράγματα, αν δεν δουλέψεις αφιλοκερδώς».

μια πορεία δίπλα σε διάσημους σεφ, που μοιάζουν με μυθιστόρημα. Τον ακούμε να μας μιλάει για μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου (τα περισσότερα με τρία αστέρια Μισελέν), απ’ όπου έχει περάσει ως μαθητευόμενος ή ως σεφ, και κοιταζόμαστε με αμηχανία. Είναι απίστευτο αυτό που έχει καταφέρει πριν ακόμα κλείσει τα 30. «Ξεκίνησα στην Palmie και μετά έφυγα για τη Γαλλία, πήγα στο ινστιτούτο του Paul Bocuse και στη Ferrandi. Όταν ήμουν στην Palmie, δάσκαλός μου ήταν ο Γιάννης ο Μπαξεβάνης, που μαγείρευε στη Χύτρα τότε, στου Ψυρρή, και πήγαινα τα απογεύματα και τους βοηθούσα αφιλοκερδώς, επειδή ήθελα να μάθω. Ο Γιάννης είχε γυρίσει από τη Γαλλία, οπότε με ιντρίγκαρε – τότε ο Έλληνας μάγειρας που είχε δουλέψει στο εξωτερικό ήταν ένας στους 100. Έκανα σχέδια να πάω στην Αμερική, αλλά ξαφνικά βρίσκομαι με έναν φίλο που μου φτιάχνει ένα παραμύθι, το οποίο ήταν εκπληκτικά δομημένο. Αυτός θα έφευγε για Παρίσι να σπουδάσει στην Cordon Bleu και μου παρουσίαζε τα πράγματα τόσο ωραία, που σκέφτηκα “θέλω κι εγώ”. Και αποφάσισα να το κάνω, χωρίς να ρωτήσω κανέναν. Την επόμενη μέρα λέω του πατέρα μου “θα φύγω, πάω Γαλλία να συνεχίσω τις σπουδές μου” και μου απαντάει “είσαι ηλίθιος, αγόρι μου;”. Τα γαλλικά που ήξερα τότε ήταν “καλημέρα”, “καλησπέρα”, “καληνύχτα”. Ήμουν 18μιση χρονών. Την προηγούμενη χρονιά, που του είχα ανακοινώσει ότι θα γινόμουν μάγειρας, δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Όση ώρα μας μιλάει έχει ετοιμάσει γαριδόψωμο με χαβιάρι και ταραμά καπνιστής ρέγγας. Και συνεχίζει φτιάχνοντας ένα συγκλονιστικό μάκι μοσχαρίσιας γλώσσας με σάλτσα φραγκοστάφυλο και πουρέ από μήλα, που το στολίζει με πέταλο μολόχας. Σχολιάζει πόσο έχει αλλάξει η αντίληψη του κόσμου για τον σεφ και τη μαγειρική και συνεχίζει την αφήγηση.

θέσεις”» λέει. «Αν δεν στοχεύεις στα καλύτερα, πώς θα πας μπροστά; Πόσο μάλλον όταν είσαι στα πρώτα σου βήματα, που χτίζεις βάσεις. Υπάρχει ένα εστιατόριο στο Παρίσι που λέγεται L’ Astrance, του Pascal Barbot, ένα ονειρικό εστιατόριο με 25 θέσεις, 3 αστέρια Μισελέν, το οποίο είναι 4 μέρες την εβδομάδα ανοιχτό, επειδή ο σεφ πιστεύει ότι ναι μεν δουλεύουμε πολύ σκληρά, αλλά πρέπει και να ζούμε. Είναι ένα μέρος ποιητικό, όπου όλοι οι μάγειρες θέλουν να δουλέψουν. Πήγαινα, λοιπόν, μια φορά τον μήνα και του άφηνα το βιογραφικό μου. Στο τέλος με είχε μάθει, με γνώριζε. Δεν είχε ανοίξει ποτέ όμως θέση. Κάποια στιγμή, σε μία από τις πολλές επιστροφές μου στην Ελλάδα, χαλάει μια δουλειά στη Σαντορίνη και λέω “δεν του στέλνω άλλο ένα βιογραφικό;”. Βρήκα το e-mail του στο Google και του έγραψα: “θέλω να δουλέψω μαζί σας ως λαντζέρης, ως βοηθός, ως μάγειρας, ως sous-chef, ό,τι θέλετε”. Μου απάντησε “έχω μια θέση για πρακτική για δύο μήνες” και του είπα πως σε δύο μέρες θα ήμουν εκεί. Και όντως, ήταν ένα όνειρο, ακόμα σκέφτομαι αυτούς τους δύο μήνες ως μια εκπληκτική εμπειρία». Έχω χάσει λίγο τον λογαριασμό με τη χρονολογική σειρά των εστιατορίων όπου δούλεψε, αλλά δεν έχει και σημασία, το βιογραφικό του είναι τόσο πλούσιο, που φαίνεται απίθανο. Τον ρωτάω γιατί παρέλειψε να μου αναφέρει ότι έχει περάσει από την κουζίνα του Noma στην Κοπεγχάγη, που θεωρείται το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου. «Στο Noma του Ρενέ Ρετζεπί πήγα τον πρώτο χειμώνα της Κρήτης. Για μένα ήταν τα πιο πεταμένα λεφτά που έχω δώσει στη ζωή μου» λέει. «Τους εκπαιδευόμενους δεν τους είχε στον χώρο όπου μαγείρευε τα πιάτα του. Ήμασταν κλεισμένοι κάπου δίπλα, για να μην κλέψουμε τα μυστικά του. Είναι δεσμευτικός ο τίτλος “το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου”. Αντικειμενικά, πρέπει να υπάρχουν βραβεύσεις,

«Τελικά, πήγα στο Παρίσι κι έκανα δύο πρακτικές, τη μία δίπλα στον Alain Passard (3 αστέρια Μισελέν) και τη δεύτερη στον Michel Bras (πάλι 3 αστέρια Μισελέν). Τελειώνω με σχολές και πρακτικές και ξεκινάω να δουλεύω, ως βοηθός πλέον, στην Hélène Darroze (τότε είχε δύο αστέρια Μισελέν). Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, οι ώρες ανεξάντλητες και η κούραση τεράστια. Σε δύο χρόνια έχασα 60 κιλά. Έφυγα για Παρίσι 130 κιλά και γύρισα 72. Η δουλειά του μάγειρα είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες, αλλά πάντα στη ζωή μου πίστευα ότι αν δεν επενδύσεις σ’ εσένα, δεν θα αποσβέσεις ποτέ. Αν δεν θυσιάσεις κάποια πράγματα, αν δεν δουλέψεις αφιλοκερδώς. Στο Παρίσι δεν το κρύβω ότι δούλευα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι και από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ, μιλάμε για 16ωρα και 17ωρα. Κάπως έτσι είναι η ζωή σε ένα εστιατόριο. Ακούω παιδιά που εκπλήσσονται όταν ακούνε ότι δουλεύεις 9ωρο σε μια κουζίνα. Αν θέλεις να κάνεις ένα επόμενο βήμα, όμως, πρέπει να μη βλέπεις τα συνδικαλιστικά σου. Αν θέλεις να εξελιχθείς και να πας ένα βήμα παραπέρα, πρέπει να κάνεις το κάτι παραπάνω από αυτό που κάνουν οι υπόλοιποι. Μόλις τελείωσα από την Hélène Darroze, γύρισα στην Αθήνα. Είχα αρχίσει να κουράζομαι με τη μαγειρική, σκεφτόμουν ακόμα και να την παρατήσω και να γυρίσω στη σχολή που είχα περάσει στην Ελλάδα. Είπα, όμως, να δώσω κι άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μου και πήγα στη Σπονδή. Έτσι, βρέθηκα δίπλα στον Arnaud Bignon, έναν άνθρωπο που δεν είχε καμία σχέση με τους υπόλοιπους Γάλλους με τους οποίους είχα δουλέψει. Ο Bignon ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος που αγαπούσε πάρα πολύ τη δουλειά –έμπαινε πρώτος κι έβγαινε τελευταίος από το μαγαζί– και τελικά όλη αυτή η τριβή μού ξαναδημιούργησε το ενδιαφέρον και αναζωπύρωσε τη σπίθα που είχα για τη μαγειρική». Την ώρα που μας μιλάει βάζει καπνό σε μια τρύπα από ένα κουτάκι, την οποία κλείνει με μία από τις γκουρμέ μπουκιές που έχει ετοιμάσει

γιατί είναι κίνητρο. Επίσης, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός για το πόσα αστέρια Μισελέν θα πρέπει να υπάρχουν σε κάθε πόλη, μπορεί να υπάρχουν για κάθε καλό μαγαζί. Οπότε αξίζει ο Ρενέ, δεν τίθεται θέμα αν είναι καλό εστιατόριο ή όχι. Το θέμα είναι για ποιον είναι το καλύτερο. Ποιος το ορίζει;». Μας μιλάει για τις περιπέτειες που έζησαν μέχρι να ανοίξει το CTC (λογοπαίγνιο για τη λέξη σίτιση), το πρώτο δικό του εστιατόριο, που άνοιξε πριν από μερικούς μήνες στην Καισαριανή, κοντά στο νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός», έναν μικρό χώρο με 30 θέσεις και «καθαρή», αυστηρή αισθητική (γκρίζοι τοίχοι, λευκά τραπεζομάντιλα, πορσελάνινα πιάτα), που σερβίρει δημιουργική ελληνική κουζίνα. «Η κουζίνα μου είναι ένα μείγμα από τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει έπειτα από τόσα χρόνια» λέει. «Απλώς, επειδή είμαι Έλληνας και οι επιρροές μου είναι ελληνικές, θα βρεις και τραχανά στο μενού, αλλά θα βρεις και μια καλαμποκόσουπα», η οποία είναι και μία από τις μεγάλες επιτυχίες του. «Και χωρίς να είναι αυτοσκοπός, προσπαθώ να χρησιμοποιώ ελληνικά προϊόντα. Ένα εστιατόριο για μένα είναι η μοναδική έμψυχη επιχείρηση, βγάζει στοργή, είναι ανταλλαγή απόψεων, είναι feedback, είναι αισθήσεις, είναι μυρωδιές, αυτή είναι η μαγεία του. Και είναι πετυχημένο αν μπορέσει να ξυπνήσει τις αισθήσεις. Είναι φαγητό, κρασί, σέρβις, καλή διάθεση. Έχουν πεθάνει για μένα οι τύποι που υπήρχαν κάποτε, η ψηλή μύτη και να φοβάσαι να μιλήσεις – κάνω χαβαλέ με τους πελάτες. Το επιχειρείν εμπεριέχει ρίσκο έτσι κι αλλιώς. Εγώ είχα δύο πράγματα ξεκάθαρα στη ζωή μου. Πρώτον, ότι αν κάνω κάτι, θα είναι γαστρονομικό, γιατί αυτή είναι η ζωή μου, μου αρέσει πάρα πολύ η κουζίνα που σερβίρω και θέλω η κουζίνα του δικού μου εστιατορίου –γιατί το θεωρώ σπίτι μου– να αντικατοπτρίζει τον Αλέξανδρο. Το δεύτερο είναι ότι είμαι 30 χρονών, δεν έχω γυναίκα και παιδί και αν, ο μη γένοιτο, δεν πάει καλά

επιμελώς. Όταν ο πελάτης πάρει την μπουκιά, ο καπνός θα βγει από την τρύπα και θα του δημιουργήσει την αίσθηση ότι αυτό που τρώει είναι καπνιστό. «Είναι όλα θέμα αισθήσεων» λέει. Τον ρωτάω πώς κατάφερε να προσεγγίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που φαίνονται απλησίαστοι – δεν τον τρόμαξε ποτέ η ιδέα του σεφ των τριών αστεριών Μισελέν; «Πας, χτυπάς μια πόρτα και το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι σου πουν “λυπούμαστε, δεν έχουμε

18 lifo – 15.10.15

το μαγαζί, ο μόνος που θα χάσει θα είμαι εγώ. Και φυλακή να μπω, θα μπω εγώ. Δεν θα πεινάσει κανένας άλλος. Είμαι πολύ αγχωτικός και δεν θα ήθελα να πάρω κανέναν άλλο στον λαιμό μου. Και ούτε Χρυσοί Σκούφοι ούτε αστέρια Μισελέν έχουν σημασία για μένα, σημασία έχει να βλέπεις ευτυχισμένους πελάτες».

CTC, Ουμπλιανής 14 & Διοχάρους 27, Ιλίσια, 210 7228812

« Ένα εστιατόριο για μένα είναι η μοναδική έμψυχη επιχείρηση, βγάζει στοργή, είναι ανταλλαγή απόψεων, είναι feedback, είναι αισθήσεις, είναι μυρωδιές, αυτή είναι η μαγεία του. Και είναι πετυχημένο αν μπορέσει να ξυπνήσει τις αισθήσεις».

15.10.15 – lifo

19

q Μένω σε ένα διαμέρισμα όχι ιδιαίτερα μεγάλο, προς το μικρό θα έλεγα. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται αυτό το διαμέρισμα βρίσκεται εις τη μεγάλη κοιλάδα που κείται όπισθεν του Υμηττού και ονομάζεται Μεσόγεια, εκεί όπου κατά κάποιον τρόπο είχε αναπτυχθεί ένα κομμάτι της νέας suburbia, πάνω σε παλιές εξοχές και αμπέλια, λοφίσκους και τούμπες μυστήριες.

Urban

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η ρ ηγ όπ ουλο

Talk of the Town

γιώργος δημητριάδης Μουσικός

Με αφορμή το «Best of Γιώργος Δημητριάδης & Οι Μικροί Ήρωες - 20 χρόνια δισκογραφία» ο Γ. Δημητριάδης και αγαπημένοι του καλλιτέχνες θα εμφανιστούν στη σκηνή του Ρυθμός Stage στις 2 και 9 Νοεμβρίου.

Ο αρχιτέκτονας Γεώργιος Κοντολέων (1896-1952) σε εποχές που δεν είχαμε ανάγκη τον δακτύλιο.

Το διαχρονικό μεγαλείο του αθηναϊκού δακτυλίου

1979 Η χρονιά που θεσπίστηκε για πρώτη φορά ο δακτύλιος της Αθήνας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

2 Όρια δακτυλίου Όρια εφαρμογής του μεγάλου δακτυλίου είναι οι εξής λεωφόροι και οδοί: Παραλιακή Λεωφόρος Αλίμου - Βουλιαγμένης - Ελ. Βενιζέλου Περιμετρική Υμηττού - Κατεχάκη - Μεσογείων - Αγ. Παρασκευής Χαλανδρίου - Παπανικολή - (Κ. Παλαιολόγου) - Καποδιστρίου - Κύμης Κασταμονής - Χαλανδρίου - Αναγεννήσεως - Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας - Αθηνών - Θηβών - Γρ. Λαμπράκη έως Κερατσίνι.

20 lifo – 15.10.15

Μεσόγεια

q Κατοικώ στο no man’s land πολλά χρόνια, έχοντας μετατοπίσει και μετακομίσει όλο μου το ενδιαφέρον στον μικρό μου κόσμο, που είναι το δωμάτιό μου. Θα ρωτήσετε γιατί ακόμα μένω εκεί. Απλούστατα γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα και ίσως, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, βαριέμαι να μετακομίζω. Ίσως, πάλι, συνήθισα να μη με ενδιαφέρει το αδιάφορο περιβάλλον.

q Το θέμα είναι ποιος επιλέγει ποιον. Για να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλήξει ακόμα σε μια επαρκή εξήγηση για το λόγο που επέλεξα να μένω εδώ. Θα αναφέρω πρακτικές ανάγκες, δηλαδή υποχρεώσεις μιας πεζότατης πραγματικότητας μέσα στις οποίες θεωρείς πως εσύ κάνεις την επιλογή, αλλά, τουναντίον, επιλέγουν αυτές για σένα. Με συναντάτε σε μια περίοδο αναθεωρήσεων και συμπερασμάτων για μένα, για άλλα και άλλους. Θέλω να φύγω από αυτό το μέρος, όμως ακόμα δεν μπορώ, θέλω να φύγω από τις Αθήνες, όπου σε κάποια στιγμή της ζωής μου βρήκα χώρο να κινηθώ και να προχωρήσω, αλλά κατόπιν συνέβησαν πολλά και άλλα τόσα, που πλέον με κούρασαν πολύ ψυχικά. q Δεν θα καλούσα στη γειτονιά μου κάποιον που περνάει περίοδο έντονης καταθλίψεως, πιστέψτε με. Αυτό το κακό δεν θα το έκανα.

από τον δημήτρη κυριαζή

1

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά φέτος η καλοκαιρινή «άδεια» του δακτυλίου κράτησε περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά / για ολόκληρο τον Σεπτέμβριο τα Ι.Χ. έμπαιναν κανονικά στον δακτύλιο / επανήλθε μόλις την περασμένη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου / τι ακριβώς συνέβαλε στην παράταση της αναστολής ισχύος του παραδοσιακού μέτρου αποτροπής εισόδου αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης δεν το γνωρίζω, αλλά πιθανολογώ ότι φέτος ίσως έπαιξαν ρόλο και οι εκλογές, ενώ το «χεράκι» τους πρέπει να έχουν βάλει και οι γνωστές παράμετροι της κρίσης: οικονομία στη βενζίνη, ελκυστικές, φτηνές κάρτες απεριορίστων διαδρομών για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, περισσότεροι άνθρωποι που δεν εργάζονται και, επομένως, δεν μετακινούνται / αυτός είναι ο λόγος που ο δακτύλιος σταματάει νωρίτερα και το καλοκαίρι / όμως το «θέμα» δεν είναι η καθυστερημένη επιστροφή του αλλά το πώς το ελληνικό κράτος υπονομεύει την εφαρμογή του, παρέχοντας χιλιάδες άδειες δακτυλίου δεξιά κι αριστερά και για ψύλλου πήδημα / αν διαβάσετε στην «Εφημερίδα της Κυβέρνησης» τους δικαιούχους της άδειας, θα σας πέσουν τα μαλλιά / και δεν μιλάμε για αυτονόητα πράγματα, όπως ο γιατρός και οι ανθρώποι που κάνουν αιμοκάθαρση ή έχουν κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας / εδώ μιλάμε για θεσμοθετημένη ακύρωση του μέτρου, με το πολιτικό σύστημα να έχει τη μερίδα του λέοντος στο πάρτι / έχουμε και λέμε: το πρώτο κόμμα δικαιούται μέχρι 300 αυτοκίνητα, μέχρι 200 το δεύτερο, μέχρι 60 το τρίτο, μέχρι 50 το τέταρτο, μέχρι 40 το πέμπτο, μέχρι 30 το έκτο, μέχρι 20 το έβδομο «και πέραν αυτού» / αν όλα αυτά σας ακούγονται ήδη λίγο «κάπως», οι κομματικοί στόλοι με άδειες δακτυλίου διευρύνονται περαιτέρω, καθώς δεν έχουμε υπολογίσει τα αυτοκίνητα με σημείο αναφοράς την εκπροσώπηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: άλλα 60 αυτοκίνητα για το πρώτο κόμμα στην Ευρωβουλή, άλλα 40 για το δεύτερο και πάει λέγοντας / κι αν πιστέψατε ότι όλα αυτά αφορούν τους βουλευτές των κομμάτων, κάνετε λάθος: ο κάθε βουλευτής ή ευρωβουλευτής δικαιούται μέχρι πέντε αυτοκίνητα, ενώ τα γραφεία υπουργών και αναπληρωτών υπουργών μέχρι 20 και 7 για τις ανάγκες των γραφείων γενικών γραμματέων και ειδικών γραμματέων / στους «τυχερούς» ακόμα και όσοι δεν είναι στη Βουλή αλλά ήταν στην προηγούμενη (2 αυτοκίνητα) / αλλά η παράνοια δεν έχει τέλος: 100 αυτοκίνητα για τις ανάγκες των γραφείων της Βουλής των Ελλήνων, που καθορίζονται ύστερα από έγγραφο του Προέδρου της και μέχρι 40 για τις ανάγκες των γραφείων της Προεδρίας της Δημοκρατίας / μέχρι 5 για τις ανάγκες κάθε πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργού και πρώην Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων / οι δημοσιογράφοι συναγωνιζόμαστε τους βουλευτές: μέχρι 120 αυτοκίνητα για κάθε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών που βρίσκεται εντός του δακτυλίου και μέχρι 80 για εκτός, μέχρι 20 αυτοκίνητα για κάθε ημερήσια εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, μέχρι 5 για κάθε ημερήσια εφημερίδα του Πειραιά και των επαρχιών μέχρι 5 για κάθε αθλητική εφημερίδα, «για την κάλυψη εκτάκτων αναγκών πληροφόρησης ύστερα από έγγραφο του διευθυντή των εφημερίδων αυτών» / μέχρι 40 για την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, εφόσον οδηγούνται από ξένο ανταποκριτή / μέχρι 50 για τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, μέχρι 20 για κάθε ραδιοφωνικό σταθμό που λειτουργεί νόμιμα και εδρεύει εντός δακτυλίου, και μέχρι 15 για εκτός, μέχρι 40 για κάθε τηλεοπτικό σταθμό που λειτουργεί νόμιμα και εδρεύει εντός του δακτυλίου και μέχρι 30 αυτοκίνητα για εκτός, και μέχρι 30 αυτοκίνητα για τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας «για την κάλυψη των αναγκών τους» / είπατε τίποτα;

q Αλλιώς ξέρω τις γειτονιές από μικρό παιδί στη Θεσσαλονίκη κι αυτή που ζω τόσα χρόνια τώρα δεν είναι γειτονιά. Πρόκειται για τόπο διαμονής άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων σε μια πολίχνη που, έτσι όπως φτιάχτηκε, δεν είχε, ούτε έχει, τις προϋποθέσεις γι’ αυτή την κοινωνικότητα.

q Για να πω κι ένα καλό, έτσι για γούρι, έχει φύση, έχει ησυχία, τόση, που την ακούς, άρα μέσα της βρίσκουν χώρο οι δικοί σου, προσωπικοί θόρυβοι. Έχει επίσης πολύ ουρανό. Βλέπω πολύ ουρανό, έχω μάθει απ’ έξω όλα τα σχήματα των νεφών.

γειτονιά

(άδειες, άδειες, άδειες)

q Αν προχωρήσω περαιτέρω και κατέβουμε με το Google Earth στη γειτονιά μου, θα βγάλω το «μου», γιατί δεν τη νιώθω γειτονιά μου.

q Αρκετά κοντά μου υπάρχει ένα κτίσμα βαμμένο με ένα απερίγραπτα κακόγουστο χρώμα, απ’ το οποίο το μόνο που άξιζε ήταν ένα σκυλί που καθόταν στη γωνία πάντα στο φανάρι, φρουρός, και τώρα πια δεν είναι εκεί. Πήγε μάλλον σαν σκυλί κι αυτό στ’ αμπέλι… q Νιώθω τυχερός που εδώ έχω γνωρίσει δύο εξαιρετικές φυσιογνωμίες. Ο ένας εξ αυτών είναι αυτός που φτιάχνει αμάξια, πασπαρτού, ιδιόρρυθμος τύπος, ένα είδος που έχει εκλείψει. Όποτε τον φωνάζω σε ώρα ανάγκης, συνεννοούμεθα εξαιρετικά. Κι ο άλλος είναι ένας συμπαθέστατος κύριος που γνώρισα τελευταία, όταν μου άλλαξε ένα τάσι σε μια ρόδα ξεβράκωτη. Γλυκύτατος και βαρήκοος – ωρυόμουν για να με ακούσει. q Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, αυτό θα ήταν η ροή του χρόνου, με ένα είδος χρονοσεισμού, αλλά ακόμα δεν το έχω καταφέρει. q Συνδυάζω τα Μεσόγεια με το «Nowhere Man» των Beatles.

15.10.15 – lifo

21

νυχτεσ

22 lifo – 15.10.15

tι σκοτωσε το αθηναϊκο clubbing; Τα μεγάλα κλαμπ που επηρέαζαν τις νεανικές κουλτούρες, γεννούσαν τις νέες τάσεις και ήταν ο χώρος συναναστροφής όλων των weird και μοναχικών της πόλης έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται από παντού. Στην Αθήνα έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό εντελώς. Τι είναι αυτό, όμως, που οδήγησε στον θάνατό τους; Από τον M. Hulot. Ρεπορτάζ: Μαρία Παππά, Μαρίνα Πετρίδου, Αλέξανδρος Διακοσάββας. Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

15.10.15 – lifo

23

Factory: Αρχείο Βαλλιανάτου. Φωτό: Δημήτρης Ασπιώτης

tι σκοτωσε το αθηναϊκο clubbing;

Τ

ην πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου, και εντελώς απροειδοποίητα, το ραδιόφωνο του BBC άλλαξε τη ροή του προγράμματός του και άρχισε να μεταδίδει συνεχείς ειδήσεις, όπως κάνει σε περίπτωση μιας φυσικής καταστροφής ή όταν πεθαίνει μια μεγάλη διασημότητα. Η αφορμή ήταν τα αποτελέσματα μιας έρευνας που είχε ανακοινωθεί μερικές μέρες πριν, που πιστοποιούσαν αυτό που όλοι είχαν αρχίσει να υποψιάζονται από καιρό: ότι το clubbing έχει αρχίσει να πεθαίνει. Σε μερικές περιοχές, μάλιστα, ήταν ήδη νεκρό. Περισσότερα από τα μισά κλαμπ της Βρετανίας έχουν κλείσει τα τελευταία δέκα χρόνια (από 3.144 το 2005 έχουν μείνει 1.733 το 2015) και όσα έχουν απομείνει δεν βλέπουν και τόσο ρόδινο το μέλλον. Αυτό είναι ένα παράδοξο, γιατί ταυτόχρονα η έρευνα παρουσίαζε μια εκρηκτική αύξηση της βρετανικής οικονομίας που σχετίζεται με τη νύχτα, στην οποία η αξία της υπολογιζόταν στις 66 δισ. λίρες. Το 6% του εγχώριου προϊόντος παράγεται από επιχειρήσεις που έχουν σχέση με τη νυχτερινή ζωή, οι οποίες απασχολούν 1,3 εκατομμύρια ανθρώπους, 500.000 περισσότερους από το 2002. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κρίση στη νυχτερινή ζωή και η διασκέδαση καλά κρατεί, απλώς άλλαξαν οι συνήθειες του κόσμου. Και οι νέες συνθήκες τούς έκαναν να γυρίσουν την πλάτη στα κλαμπ. Αυτή η νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια δεν ισχύει φυσικά μόνο για τη Βρετανία, και στην Αθήνα είναι ίδια και χειρότερη. Κι αν εκεί λειτουργούν τα μισά κλαμπ απ’ όσα λειτουργούσαν πριν από δέκα χρόνια, στην Αθήνα δεν λειτουργεί κανένα. Μιλάμε για μεγάλα κλαμπ στην πόλη, που λειτουργούν σε σταθερή εβδομαδιαία βάση και μαζεύουν πολλά άτομα, όπως ήταν τα κλαμπ τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτήν τη στιγμή η Αθήνα έχει τους περισσότερους DJs απ’ όσους είχε ποτέ και τα περισσότερα μπαρ και καφέ

24 lifo – 15.10.15

όπου μπορούν να παίξουν μουσική, αλλά δεν έχει ούτε ένα κλαμπ. Και κανένας από τους χώρους που υπάρχουν και φιλοξενούν πάρτι δεν είναι όπως τα κλαμπ των ’90s ή έστω των ’00s. Δεν μιλάμε για πολυχώρους, ελληνάδικα και κλαμπ της παραλιακής που μαζεύουν το κοινό των ελληνάδικων.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ «Πώς έφτασε η Βρετανία σε αυτή την κρίση του clubbing;» αναρωτιέται η «Guardian» σε ένα μεγάλο άρθρο για τον θάνατο του clubbing. «Το mainstream (δηλαδή η δημοφιλής κουλτούρα) ποτέ δεν ήταν περισσότερο επικεντρωμένο στη χορευτική μουσική και η house μουσική –κάποτε αντικουλτούρα που ακουγόταν μόνο σε rave πάρτι και πειρατικούς σταθμούς– έχει εδώ και χρόνια γίνει ο ήχος των μεγάλων δρόμων. Όλα τα εμπορικά μαγαζιά παίζουν αποκλειστικά χορευτική μουσική κάθε είδους και τα φεστιβάλ έχουν ριζώσει τόσο βαθιά στις συνήθειες των ανθρώπων, όσο και τα Χριστούγεννα. Το ετήσιο ταξιδάκι για να πάρεις ναρκωτικά και ν’ ακούσεις τους Chemical Brothers είναι τόσο φυσιολογικό για τους περισσότερους, όσο το να αφήνεις στο παράθυρο ένα ποτήρι γάλα για τον Αϊ-Βασίλη». Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για τα κλαμπ. «Μπορεί να φαίνεται ότι είναι υπόθεση μόνο μερικών ηδονιστών, αλλά η επιδείνωση της κατάστασης των κλαμπ ήταν ανελέητη. Τα κλαμπ είναι τα πιο ευάλωτα θύματα της αναβάθμισης, επειδή είναι δύσκολο να αμυνθούν, οι πιο πολλοί άνθρωποι που δεν πηγαίνουν σε αυτά τα βλέπουν απλώς ως δημόσια ενόχληση. Τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες κλαμπ έκλεισαν έπειτα από συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με τους κατοίκους κάθε περιοχής. Οι Αρχές τούς συμπεριφέρονται όπως σε ένα παιδί με κουκούλα που στέκεται έξω από ένα μαγαζί, ψάχνοντας λόγους για να το διώξουν. «Είναι κυρίως η απαγόρευση του τσιγάρου, σε συνδυασμό με την πολύ μικρότερη ανοχή στον θόρυβο, που κάνει την κατάσταση όλο και χειρότερη» λέει ο Andy Peyton, ο promoter του XOYO, ενός

από τα τελευταία μεγάλα κλαμπ του Λονδίνου. «Μια καταγγελία για φασαρία μπορεί να βάλει την άδειά σου σε κίνδυνο. Μάλιστα, δεν αγνοούν πια καμία, ακόμα και για τον παραμικρό θόρυβο. Οι απαγορεύσεις του καπνίσματος οδηγούν τον κόσμο έξω από το μαγαζί. Όλοι βγαίνουν και στέκονται μπροστά στην είσοδο για να καπνίσουν κι αυτό μπορεί να οδηγήσει μια βραδιά στο τέλος της πολύ νωρίς». Το παράδοξο με την άνθηση της νυχτερινής ζωής τη στιγμή που τα κλαμπ κλείνουν μπορεί εύκολα να εξηγηθεί αν προσέξεις πόσα μικρά μαγαζιά έχουν ανοίξει εκεί όπου υπήρχαν παλιά μεγάλα κλαμπ: μπαρ με κοκτέιλ, ντιζαϊνάτες παμπ με άδειες για ποτά μέχρι αργά, μικρά εστιατόρια και γκουρμέ φαγητό του δρόμου. Τώρα, που τα πιο πολλά μέρη κλείνουν στη μία το βράδυ, κανένας δεν αισθάνεται την ανάγκη να μείνει έξω μέχρι τις 6 το πρωί. Δεν μπορείς να ρίχνεις αποκλειστικά την ευθύνη για το κλείσιμο των κλαμπ στις δυνάμεις που το πολεμούν, όμως η μαύρη αλήθεια είναι ότι η όρεξη γι’ αυτού του είδους τη διασκέδαση έχει εξαφανιστεί. Όταν πληρώνεις 9.000 λίρες τον χρόνο για να πας στο πανεπιστήμιο, είναι πολύ δύσκολο να μπορείς να βγαίνεις κάθε βράδυ. Πολλοί νέοι άνθρωποι στις πόλεις πρέπει να ζήσουν με τον σύντροφό τους και να αποκατασταθούν πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι υπό άλλες συνθήκες, για να μοιραστούν ένα κρεβάτι και το ενοίκιο. Και όταν ζεις με τον σύντροφό σου, είναι πολύ πιο πιθανό να πάτε σινεμά ή για φαγητό, παρά σε μια βραδιά με techno. Η ανεργία των νέων είναι σε χειρότερα επίπεδα από ποτέ, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν πολύ λιγότερα λεφτά για νυχτερινή έξοδο, και αυτοί που δουλεύουν παίρνουν τόσο λίγα, που δεν τους φτάνουν να βγάλουν τον μήνα. Αναγκάζονται να ψάξουν και για δεύτερη δουλειά και να δουλεύουν «αντικοινωνικές» ώρες. Το ξενύχτι της Παρασκευής και η έξοδος όλο το Σαββατοκύριακο, όπως παλιά, δεν υπάρχει καν ως επιλογή. Οι πιο πολλοί πάνε για ένα ποτό σε ένα μπαρ, πίνουν κάνα δυο μπίρες και ονειρεύονται να πάνε σε ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κρίση στη νυχτερινή ζωή και η διασκέδαση καλά κρατεί, απλώς άλλαξαν οι συνήθειες του κόσμου. Και οι νέες συνθήκες τούς έκαναν να γυρίσουν την πλάτη στα κλαμπ.

για να τα δώσουν όλα. Όλα τα μπαρ έχουν πια δικό τους DJ που παίζει τη μουσική που θα ήθελες ν’ ακούσεις, που είναι και δωρεάν, και όλοι είναι ικανοποιημένοι με αυτό – η εποχή που θα πήγαιναν σε ένα μεγάλο κλαμπ έχει περάσει προ πολλού. Και αν θέλει κάποιος, μία στο τόσο πάει σε ένα πάρτι ή σε ένα μεγάλο event, το κλαμπ σε σταθερό χώρο είναι αυτό που εξαφανίζεται. Όλα τα παραπάνω ισχύουν κι εδώ, είναι όμως αυτοί οι λόγοι που οδήγησαν στον θάνατο του clubbing στην Αθήνα;

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ CLUBBING ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ «Το ζήτημα του πώς τα πράγματα άλλαξαν τόσο γρήγορα και τόσο εντυπωσιακά (προς όλες τις κατευθύνσεις και όχι μόνο αναφορικά με την πτώση και τον θάνατο του clubbing) είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση» λέει ο Γιάννης Παπαϊωάννου, μουσικός και δημοσιογράφος. «Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το να πηγαίνεις να χορέψεις σε κάποιο πάρτι ήταν σαν να είχες βρει την είσοδο σε μια γαμάτη μυστική κοινωνία. Όταν το ραδιόφωνο σε είχε ποτίσει με την μπαμπαδίστικη και νερόβραστη britpop των Oasis, η χορευτική μουσική των πάρτι είχε όλη την κοινωνική αποξένωση του punk και την επιδημία της ψυχεδέλειας. Κι εδώ θεωρώ πως βρίσκεται το βασικό μέρος του προβλήματος, στο γεγονός ότι η χορευτική μουσική ήταν απολύτως συνδεδεμένη με τα ναρκωτικά. Αυτό σήμαινε έτσι κι αλλιώς ότι θα είχε μια σύντομη διάρκεια ζωής για τους περισσότερους: όσο υπέροχα και αν ήταν τα RN

(=Really Nice, η γονεϊκή συνταγή που γέννησε τα Μitsubishi το 1997), απλώς δεν μπορείς να παίρνεις ecstasy κάθε Σαββατοκύριακο για περισσότερο από μερικά χρόνια. Κι όταν η λάμψη χάνεται από την εμπειρία του ecstasy, τότε η λάμψη χάνεται και από τη χορευτική μουσική και από τον χώρο στον οποίο χορεύεις. Αυτό, βέβαια, δεν θα ήταν πρόβλημα αν ο κύκλος των νέων μυημένων αυξανόταν, μένοντας πιστός στο αγαπημένο ναρκωτικό των raves, και δεν τολμούσε να κάνει ένα μεγάλο βήμα και να περάσει σε πιο “μεγάλα” και ακριβότερα σπορ χημικής διασκέδασης για το Σαββατοκύριακο. Είναι γνωστό ότι η κοκαΐνη δεν σε καθηλώνει στην πίστα, αντίθετα σε στήνει κάθε 10 λεπτά στις ουρές για την τουαλέτα, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα στα κλαμπ στη δεκαετία των ’00s να απεικονίζει ένα κοινό που κάθεται και πίνει και δεν τολμάει να κουνηθεί στον ρυθμό, ενώ ο

DJ μπορεί να τα δίνει όλα στα decks. Και κάπως έτσι το clubbing έχασε για πάντα τη σφραγίδα του cool, ανταλλάσσοντάς την με τα ανταλλακτικά οφέλη όλων των εμπορικών προϊόντων που διαφήμιζε». «Η Ελλάδα δεν είναι φιλική προς τα κλαμπ για τρεις βασικούς λόγους» λέει ο Βαγγέλης Καμαράκης, ένας από τους διοργανωτές των πάρτι Yes it does! Sure it Does!: «Ο πρώτος είναι ότι υπάρχει ήδη μια κυρίαρχη κουλτούρα βραδινής διασκέδασης, αυτή που συνδέεται με την ελληνική μουσική. Τα κάπως πιο “δυτικότροπα” κλαμπ στις καλύτερες στιγμές τους ανταγωνίστηκαν στα ίσια αυτή την κουλτούρα, αλλά ως εκεί. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με υπέροχο κλίμα, που σου επιτρέπει να μην κλείνεσαι σε εσωτερικούς χώρους πολλούς μήνες τον χρόνο. Ο τρίτος, και ίσως ο βασικότερος, είναι η επέλαση του concept café/μπαρ/κλαμπάκι/τσιπουράδικο/brunch, που, σε συνδυασμό με τη χαλαρή νομοθεσία και την εφαρμογή της, επιτρέπει στους Έλληνες να παραμένουν σε έναν χώρο, που αρχικά έχει διαμορφωθεί ως café, έως τις 7-8 το πρωί, αν το θέλουν, ακούγοντας δυνατή μουσική. Στον χώρο αυτό η είσοδος είναι δωρεάν και τα ποτά φθηνά σε σύγκριση με τα κλαμπ. Επίσης, στις “καλές εποχές της νύχτας” κανείς δεν θα τους έριχνε πόρτα, επειδή δεν συνοδεύονταν. Αν συνδυάσει κανείς και τους 3 παράγοντες, πιθανώς να σκεφτεί ότι για τους Έλληνες ξενύχτηδες το clubbing δεν είναι αναγκαιότητα αλλά επιλογή. Ο ξενύχτης Γερμανός, Γάλλος, Αμερικανός που θέλει να συνεχίσει το βράδυ

Τα μεγάλα κλαμπ ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας μύριζαν «μούχλα», διασκέδαση με το ζόρι, και εκμετάλλευση, μια ρετσινιά που ίσως τα συνοδεύει ακόμα.

15.10.15 – lifo

25

tι σκοτωσε το αθηναϊκο clubbing; του, αφού κλείσουν τα μπαρ το αργότερο στις 2-3 η ώρα, θα πάει αναγκαστικά σε κλαμπ, ο Έλληνας όχι απαραιτήτως. Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τον παράγοντα “οικονομική κρίση”, καταλήγει πως για τους επιχειρηματίες ένα κλαμπ είναι μια επένδυση με πολύ υψηλό ρίσκο, διότι οι πιθανοί πελάτες είναι απλώς πιο λίγοι. Θα μου πει κάποιος: μα στα ’90s πώς τα καταφέρναμε; Η απάντηση είναι πως τα καταφέρναμε περίφημα τότε που η ηλεκτρονική μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις ήταν φρέσκια, είχε δυναμική μεγάλη, ήταν μέρος της κουλτούρας της αλλαγής, κάπως σαν το ροκ εν ρολ τις προηγούμενες δεκαετίες. Μετά, όλο αυτό, σχεδόν νομοτελειακά, έκανε τον κύκλο του. Εμείς φροντίσαμε ωστόσο να του βγάλουμε την ψυχή, φτιάχνοντας τεράστιους, άψυχους χώρους για να παίζουν οι progressive house DJs (την περίοδο που ήταν της μόδας βρίσκεται το χρονικό σημείο, κατά τη γνώμη μου, που ξεκίνησε το κακό) και μετά τύποι σαν τον Tiesto, για ανθρώπους που στοιβάζονταν σαν τις σαρδέλες και οι οποίοι είχαν πληρώσει έναν σκασμό λεφτά στην είσοδο και 10-12 ευρώ για μια μπόμπα ποτό. Τα μεγάλα κλαμπ, ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μύριζαν “μούχλα”, διασκέδαση με το ζόρι, και εκμετάλλευση, μια ρετσινιά που ίσως τα συνοδεύει ακόμα».

«Η γενιά του ελληνικού clubbing, η γενιά που βγήκε εκτός εαυτού, όχι στο φοιτητικό αμφιθέατρο αλλά στο “άλλο”, του Βασίλη Τσιλιχρήστου, έχει σαρανταρίσει» λέει η Έφη Αλεβίζου, δημοσιογράφος. «Επίσης, έχει βγάλει προ πολλού άσπρα μαλλιά, αφού αρχικώς τα έβαψε πράσινα (για όποιον θυμάται τον Αχιλλέα στo Avant Garde της οδού Λεμπέση) ή ροζ, πολύ πριν από την περούκα της Σκάρλετ Γιόχανσον στην ταινία Χαμένοι στη μετάφραση. Οι δε DJs της γενιάς αυτής φέρουν με υπερηφάνεια την καλοδεχούμενη, σταφιδιασμένη πτώση ενός ώριμου αχλαδιού της κατηγορίας Κάιζερ ή ενός ντιριντάχτα ξεμωραμένου μπλιμπλικιού του Sven Vath. Ο πανδαμάτωρ χρόνος, και τα λοιπά και τα λοιπά. Σημαντικό χαρακτηριστικό της ντόπιας αυτής ποικιλίας διασκεδαζόντων είναι ότι διαμόρφωσαν την όποια κλαμπίσια κουλτούρα τους παράλληλα με την μπουζουκένια καλλιέργειά τους, αφού μπουζούκια και rave συμπορεύτηκαν στη χώρα τούτη, αγκαζέ με την άνοδο του Χρηματιστηρίου, των glossy εντύπων, τη μεταμεσονύκτια trash TV και την πασοκική γενναιοδωρία. “Ανήκω στα ’90s, σ’ εμένα και στα όνειρά μου” θα μπορούσε να είναι μια πιθανή επιφυλλίδα της εποχής, αν δεν ήταν μέρος από τραγούδι του Γιώργου Μαζωνάκη, ο οποίος, επίσης πιστός στα καλέσματα των τότε καιρών, τα έσπαγε μέχρι πρωίας στο +SODA. Ένα πρώιμο candy crash soda saga υφαινόταν με αληθινούς χαρακτήρες, σε πραγματικό χρόνο, πολλά beats per minutes και καθολική συμμετοχή. “Σε τι πάρτι ήσουν, παιδί μου;” με ρώτησε ένα πρωινό Κυριακής, νωρίς το μεσημέρι δηλαδή, η μητέρα μου. “Σε ένα πάρτι όπου ήταν όλη η Αθήνα, μαμά” της απάντησα και πήγα για ύπνο. Το δεύτερο στην ιστορία των πάρτι των Οινοφύτων μόλις είχε λάβει τέλος. Τα άλογα είχαν γυρίσει στον στάβλο, το σανό ξεκουραζόταν και ο Άλεξ προετοίμαζε το επόμενο. Ο καιρός πέρασε, η Αθήνα άφησε τα ταβάνια για τα ντιβάνια των ψυχα-

26 lifo – 15.10.15

+SODA: Αρχείο Μπάμπη Μουζάκη

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

παλι με χρονια με καιρους...

Factory, +Soda, αξέχαστες βραδιές στα Οινόφυτα μέχρι το ξημέρωμα. Νύχτες που πέρασαν και δεν θα ξαναζήσει η Αθήνα.

Εκτός από τυφλό ηδονισμό, σε ένα κλαμπ έβρισκες ασφάλεια, διαφυγή, την αίσθηση ότι ανήκεις κάπου, και τα πράγματα που εμφανίζονταν μέσα από αυτή την κοινωνικοποίηση ήταν θεαματικά, πραγματικά προχωρημένα.

ναλυτών, τα κλαμπ συρρικνώθηκαν σε μέγεθος και κοινό, τα φαρμακεία και οι φούρνοι γιγαντώθηκαν, η κουλτούρα του clubbing άρχισε να μυρίζει σαν υπερώο καμένου κομμωτηρίου, οι σκυλάδες νίκησαν παρασύροντας στους κύκλους του τσιφτετελιού τους ψευτοηλεκτρονικάδες με tribal τατού, η μουσική πρωτοπορία σνόμπαρε το παραδοσιακό clubbing πειραματιζόμενη με υπέροχα ακοινώνητους ήχους που ξεπηδούν από προγράμματα στο Book Mac Pro και όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν social, το αυτί των hipsters δεν ίδρωσε και η έκφραση “σκάβει”, ως χαρακτηρισμός της τελειότητας, θάφτηκε μαζί με κάποιο CD του Carl Cox». «Τη δεκαετία του ’90 ο κάθε ιδιοκτήτης, όπως ο Μελετόπουλος με το Εργοστάσιο και το Άτομο, που μετά έγιναν Camel και U-Matic, είχε διακοσμητή, συγκεκριμένα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, που μετά σκηνοθέτησε την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων» λέει ο Χρήστος Καλοπήτας, διοργανωτής των θρυλικών Jungle Parties. «Η διακόσμηση πάντα άλλαζε, το ποτό ήταν καλύτερο και γενικά ήταν καλύτερη η συμπεριφορά προς τον πελάτη, που πέρναγε καλά. Δεν έκανες ένα μαγαζί για να βγάλεις λεφτά. Σήμερα έχουν χαθεί όλα αυτά, δεν υπάρχει το flyer, η αφίσα που συνηθίζαμε να κάνουμε εμείς, που συνεχίζει στην Ευρώπη ή στην Ίμπιζα. Το εικαστικό κομμάτι, που ήταν βασικό στοιχείο, χάθηκε εντελώς. Εδώ το clubbing έγινε μια επιχείρηση. Ο θάνατος του clubbing, όμως, έχει σχέση και με την οικονομική κρίση. Παλιά, ο κόσμος που πήγαινε στο Εργοστάσιο είχε λεφτά να βγαίνει Δευτέρα, Τρίτη. Μετά, αυτό έγινε Παρασκευή ή Σάββατο

και μετά καθόλου». «Πιστεύω πως το μεγαλύτερο κακό έγινε όταν άρχισαν να μπαίνουν τα ελληνικά στα προγράμματα αρκετών κλαμπ» λέει η Φώφη Τσεσμελή, DJ. «Παλιότερα, υπήρχε διαχωρισμός. Αν ήθελες ν’ ακούσεις ελληνική μουσική, θα πήγαινες σε κάποια πίστα ή σε κάποια μουσική σκηνή κατηγορίας ανάλογης με το γούστο σου. Αν ήθελες να χορέψεις δυνατά, πήγαινες σε κάποιο κλαμπ. Αυτό που ξεκίνησε ως πλάκα ή ως highlight μιας ξέφρενης βραδιάς μάς οδήγησε σε όλα αυτά τα υβρίδια μαγαζιών, τα “σούπερ μάρκετ”, όπως χαρακτηριστικά τα αποκαλώ, στα οποία ακούς τα πάντα και, πλέον, είναι αμφίβολη και η ποιότητα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε, επίσης, το ότι και η Ελλάδα ακολούθησε την πορεία του παγκόσμιου clubscene. Μετά τη χρυσή εποχή των 00’s επήλθε μια σχετική πτώση. Πολλά μαγαζιά-κολοσσοί έκλεισαν και όλη η σκηνή έκανε μια μικρή παύση, για να πάρει μια νέα τροπή. Τώρα, τα κλαμπ είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και πίσω τους βρίσκονται επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον τομέα. Παλιότερα, θεωρώ πως οι περισσότεροι επιχειρηματίες δεν έμπαιναν στη νύχτα για πλάκα. Είχαν ένα όραμα. Είχαν ταξιδέψει στο εξωτερικό, είχαν δει τι γίνεται εκεί, οι περισσότεροι είχαν γνώση της μουσικής κι έρχονταν να υλοποιήσουν μια ιδέα, ένα πρότζεκτ. Άλλος ένας λόγος είναι η (ποπ) υποκουλτούρα στο lifestyle και στη μουσική, με την οποία βομβαρδίζουν το κοινό καθημερινά τα περισσότερα media στον κόσμο. Μάθαμε στο ευκολοχώνευτο, στο αναμασημένο (από το εξωτερικό), στο μέτριο, και ο πήχης συνεχώς κατεβαίνει. Συνεπώς, η μουσική παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Ένας επιχειρηματίας, λοιπόν, προτιμά να πάρει έναν DJ (από τους εκατοντάδες που υπάρχουν πλέον) με γνώμονα την εξοικονόμηση χρημάτων (αφού παίζουν και με ελάχιστα για να κάνουν το κομμάτι τους) ή γιατί έχει κόσμο να του φέρει, λες και είναι PR-τζής. Οι γνώσεις, οι ικανότητες και οι δυνατότητες αυτών των ανθρώπων είναι περιορισμένες κι έτσι βγαίνεις για να ακούσεις μέτρια ή κακή μουσική, κατεβασμένη από το ΥouΤube… Γιατί να βγεις, λοιπόν; Δεν είναι τυχαίο που στα περισσότερα μαγαζιά ο κόσμος δεν χορεύει κι απλώς συνυπάρχει μ' ένα ποτό στο χέρι».

NO SEX, NO CLUBBING O Γρηγόρης Βαλλιανάτος, ιδιοκτήτης του θρυλικού Factory, δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα: «Δεν έχει πεθάνει το clubbing, έχει μεταλλαχθεί. Ίσως χρειάζεται να διακρίνουμε συνιστώσες στην εξέλιξή του. Η πρώτη φαντάζομαι ότι είναι το ψωνιστήρι, το οποίο έχει υποκατασταθεί από το κινητό τηλέφωνο. Δεν αναφέρομαι μόνο στο σεξ, γιατί ίσως έτσι περιορίζομαι στο γκέι κοινό, αλλά γενικότερα στην επικοινωνία, στο socializing. Πλέον, με το τηλέφωνο δημιουργείται μια κοινωνική συνθήκη μέσω της οποίας σου ανοίγονται εικόνες, ήχοι, πόρτες, φάτσες. Άλλαξε ο τρόπος που ο καθένας “κυνηγάει”, διότι αυτά που σου προσφέρει η τεχνολογία είναι πολύ πιο αποτελεσματικά, πιο ευρέα, και δίνουν τη δυνατότητα της πρωτοβουλίας. Ο κόσμος δεν έχει πάψει να βγαίνει, απλώς βγαίνει μέρα (με το τηλέφωνό του). Αυτή η εξήγηση είναι καταλυτική, όλες οι άλλες πάσχουν. Ωστόσο, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τους σημερινούς ανθρώπους των smartphones με τους

ανθρώπους εκείνων των εποχών, πρόκειται για άλλο είδος. Θαυμάζω αυτούς που μπορούν να φτιαχτούν εγκεφαλικά, να καυλώσουν μέσα από το μόνιτόρ τους, αυτό είναι το μέλλον. Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να επιβιώνει στην εποχή του. Σίγουρα πολλά παιδιά δεν μπορούν πια να διασκεδάσουν χωρίς το τηλέφωνό τους. Δεν θα τους πω εγώ αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αρνούμαι πεισματικά! Στα ’80s το clubbing ήταν πολύ εκλεκτικό, πιο “ταξικό-κοσμικό”. Αστική τάξη, άνθρωποι που κυκλοφορούσαν, τουρίστες, διάσημοι καλεσμένοι. Η Αυτοκίνηση και το Εργοστάσιο του Μάκη Σαλιάρη ήταν θρυλικά μαγαζιά. Στα ’90s τα κλαμπ είχαν καλό ήχο, μουσική που δεν ήταν αποδεκτή απ’ όλους –μετά μπήκαν τα ελληνικά κι εξισορρόπησε το πράγμα–, πολλά ναρκωτικά, που τότε ήταν ακόμα πιο δυνατά, και γενικά μια ατμόσφαιρα που δεν την έβρισκες αλλού. Υπήρχαν μεγάλα μαγαζιά που είχαν προσέξει τη διακόσμηση, είχαν επενδύσει στην επικοινωνία, στον ωραίο ήχο. Το clubbing χαρακτηριζόταν από “θρησκευτική” κατάνυξη, μια αίσθηση εκκλησίας, στοιχείο που πλέον έχει αλλάξει. Από το 2000 κι έπειτα αρχίζει η αλλαγή. Οι ακριβές παραγωγές δεν βγαίνουν, υπάρχει μια πόλωση. Σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλα μαγαζιά. Γίνονται πολλά ιδιωτικά πάρτι και τα μεγάλα ονόματα έρχονται κατά περίπτωση, σε ειδικούς χώρους. Φυσικά, το γεγονός ότι έχει εκλείψει η καθημερινή διασκέδαση οφείλεται και στην ανεργία. Ο κόσμος προτιμά να σαπίζει στο σπίτι μέχρι να φτάσει στην κανονική κατάθλιψη ή να βγει σε πολύ μικρά μαγαζιά, στα οποία βέβαια δεν περιμένεις να ακούσεις μουσικάρες, εκτός από συγκεκριμένες εξαιρέσεις. Έχει κλείσει ένας κύκλος, έχουμε επιστρέψει στις αρχές των ’80s, αλλά για άλλους λόγους. Ο κόσμος τότε ήταν κλεισμένος στο σπίτι, τώρα είναι “ανοιγμένος” στο σπίτι, κάνει τα περισσότερα πράγματα από εκεί, πιο πολλά απ’ όσα έκαναν οι άλλοι έξω, στο μεσοδιάστημα». Τα κλαμπ, όμως, είχαν πάντα διαφορετικό ρόλο στην κοινωνία από αυτόν που έχουν τα πάρτι και τα φεστιβάλ. Το κλαμπ ήταν ένας σταθερός χώρος όπου οι άνθρωποι που ήξερες ή θα ήθελες να γνωρίσεις επέστρεφαν κάθε εβδομάδα. Ήταν ένα μέρος αλληλοϋποστήριξης και αλληλεγγύης για όλους, ό,τι κι αν ήσουν, όπου gay, άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, διαφορετικής εθνικότητας, άνθρωποι που θεωρούνταν «κοινωνική ανωμαλία», συναντιούνταν και συναναστρέφονταν και το κλαμπ γινόταν ένα μέρος με τεράστια κοινωνική σημασία. Εκτός από τυφλό ηδονισμό, σε ένα κλαμπ έβρισκες ασφάλεια, διαφυγή, την αίσθηση ότι ανήκεις κάπου, και τα πράγματα που εμφανίζονταν μέσα από αυτή την κοινωνικοποίηση ήταν θεαματικά, πραγματικά προχωρημένα. Χωρίς τα κλαμπ, χάνεις την ευκαιρία να αναπτύξεις νέες σκηνές και να πειραματιστείς. Όλες οι σημαντικές υποκουλτούρες των τελευταίων 40 χρόνων, μέχρι το τέλος των ’00s, γεννήθηκαν εκεί μέσα. Η μόδα, τα νέα μουσικά είδη, τα ναρκωτικά, οι νέες τάσεις. Μπορεί ο θάνατός τους να μη σημαίνει και το τέλος της νυχτερινής ζωής, αλλά αλλάζει εντελώς το είδος της διασκέδασης που σου επιτρεπόταν να έχεις. Η ζωή θα συνεχιστεί και χωρίς αυτά, αλλά η διασκέδαση έχει γίνει βαρετή και νερόβραστη. Και αυτό θα κάνει πολύ καιρό να αλλάξει. ¶

15 κλαμπ που άλλαξαν τον τρόπο διασκέδασης στην αθήνα Εργοστάσιο στη Βουλιαγμένης (’80s) Ο ναός στη χρυσή εποχή του αθηναϊκού clubbing. Ήταν στεγασμένο σε ένα παλιό εργοστάσιο, ενώ τα καλοκαίρια πήγαινε κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Mad Club στην Πλάκα (’80s), και αργότερα στη Συγγρού (’90s) Highway στην πλατεία Μαβίλη (’80s) και το Fuzz στον ίδιο χώρο (’90s) με το Acid Ηouse. Αυτοκίνηση στην Κηφισίας (’80s) Club Tessera στην Πειραιώς, με τα πρώτα techno after-parties (’90s) +Soda (’90s) Amfiteatro στην παραλιακή (’90s) Factory στην Ομόνοια (’90s), με θρυλικά πάρτι που έχουν αφήσει ιστορία για τον πρωτοποριακό, free loving χαρακτήρα τους. Φάρμα στα Οινόφυτα (’90s) Babes in Toyland (’90s) Άλσος με τα Sunrise parties (’90s) Άτομο, Camel και Umatic (’90s) Ρώσικη ντίσκο στο Σύνταγμα (’00s) Venue ( ’00s) Luv (’00s)

15.10.15 – lifo

27

οιAθηναίοι

απο τη σταυρουλα παπασπυρου. φωτογραφια: παρις ταβιτιαν

στην Πανόρμου, στην περιοχή του Γηροκομείου. Οι γειτονιές των παιδικών μου χρόνων δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Όλα τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες με αυλή ή το πολύ διώροφα και όλοι οι δρόμοι χωματόδρομοι, εκτός από τον κεντρικό. Τα απογεύματα του καλοκαιριού περνούσε καταβρεχτήρας του δήμου και τρέχαμε από πίσω του. Μια περίοδο, πολύ κοντά μας έμενε η Νάνα Μούσχουρη. Δεν θυμάμαι να την είδα ποτέ, αλλά την είχα ακούσει μια φορά να τραγουδάει. Ήμουν παιδί ντροπαλό και μάλλον καταπιεσμένο, αλλά όχι δειλό.

q Από την Α’ Δημοτικού διάβαζα κάτι παραμύθια σε φτηνές εκδόσεις με λίγες μαυρόασπρες εικόνες που τ’ αγοράζαμε από το ψιλικατζίδικο. Στο σπίτι μιας γειτόνισσάς μας, επίσης, ανακάλυψα τον Θησαυρό των γνώσεων και μου άρεσε να διαβάζω τα βιογραφικά γνωστών ποιητών και ν’ αντιγράφω τα ποιήματα που τα συνόδευαν. Από εκεί έμαθα τον Βιζυηνό, τον Καββαδία, τον Ζαχαρία Παπαντωνίου. Στην εφηβεία δανειζόμουν εξωσχολικά από τη βιβλιοθήκη της ΧΕΝ. Με είχαν γοητεύσει η Αναφορά στον Γκρέκο του Καζαντζάκη, το Πόλεμος και Ειρήνη του Τολστόι, ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι κι άλλα πολλά... Έδωσα εισαγωγικές χωρίς να κάνω καθόλου φροντιστήριο και πέρασα στο Πάντειο, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών.

q Γύρω στα είκοσι δύο έπιασα δουλειά σ’ ένα ατελιέ γραφικών τεχνών όπου έφτιαχναν κυρίως τουριστικά προσπέκτους ξενοδοχείων. Καθώς ήμουν ορθογράφος –το μόνο καλό για το οποίο επέμενε ο πατέρας μου!–, έκανα παράλληλα και τη διόρθωση των κειμένων. Έτσι, εντελώς τυχαία, ήρθα σ’ επαφή με αυτό που λέμε παραγωγή εντύπου και σιγά-σιγά η τυπογραφία και ο κόσμος της με κέρδισαν ολοκληρωτικά. Ποτέ ως τότε δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με τα βιβλία. Η τύχη παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μας από τα σχέδια. Άλλωστε, και τον Μιχάλη σ’ ένα βιβλιοπωλείο, στη «Δωδώνη», τον γνώρισα.

q Έπειτα από κάποιο διάστημα άρχισα να εργάζομαι ως διορθώτρια κι επιμελήτρια σε διάφορους μεταπολιτευτικούς οίκους (Πλειάς, Οδυσσέας, Θεμέλιο), στο Μορφωτικό της Αγροτικής Τράπεζας, που έκλεισε μόλις ανέλαβε η ΝΔ, και τέλος, για έντεκα χρόνια, στις εκδόσεις της Εστίας. Όσο ασχολιόμουν με την επιμέλεια, τόσο πιο έντονα ένιωθα την ανάγκη να επέμβω στη συνολική εικόνα του βιβλίου, να το αναλαμβάνω από το χειρόγραφο ως το βιβλιοδετείο, να το παρακολουθώ να παίρνει μορφή. Περνούσα οχτάωρα ολόκληρα ελέγχοντας την εκτύπωση φύλλο-φύλλο, μελετούσα τον σχεδιασμό, τις γραμματοσειρές, το σχήμα, τα χαρτιά των σοβαρών εκδοτικών οίκων, και οι τυπογράφοι, καθώς με έβλεπαν αφοσιωμένη, χατίρι δεν μου χάλαγαν! Στην πορεία ανακάλυψα πως μέχρι κι εξώφυλλα μπορούσα να φτιάχνω.

q Σκεφτόμουν καιρό να κάνω δικές μου εκδόσεις, αλλά τα οικονομικά και η διαχείρισή τους με αποθάρρυναν. Ώσπου το 2001 απέκτησα χρήματα από μια μικρή κληρονομιά και το αποφάσισα. Η αρχή στο Μελάνι έγινε έναν χρόνο μετά, με τα Βαλκάνια, η άγνωστη γειτονιά μας του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Είχα επιμεληθεί τα βιβλία του στην Εστία, είχαμε γίνει φίλοι, ήξερε τι λαχταρούσα, κι όσο μ’ έβλεπε να διστάζω, με έσπρωχνε: «Ξεκίνα επιτέλους! Όπως είπε και ο δικός σας, ο Λένιν, όποιος δεν πηδάει, σέρνεται».

q Όταν έκανα το άλμα, όλοι απόρησαν. Ορισμένοι εκδότες, πάντως, που εκτιμούσα και ζήτησα τις συμβουλές τους, υπήρξαν πολύ γενναιόδωροι. Τρέφω μεγάλο σεβασμό για εκείνους που αφοσιώνονται στη δουλειά τους, που τη βλέπουν ως προέκταση της προσωπικότητάς τους, που την κάνουν με αγώνα και άγχος, θέλοντας ν’ αφήσουν κάτι πίσω τους. Αυτό προσπαθώ κι εγώ. Το δυστύχημα είναι πως οι συστηματικοί αναγνώστες στην Ελλάδα, αυτοί που δεν αρκούνται σ’ ένα μπεστ-σέλερ τον χρόνο, ζήτημα να ξεπερνούν τα 10.000 άτομα. Σ’ αυτούς τους λίγους απευθυνόμαστε και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν υπάρχουν καλοπληρωμένοι άνθρωποι στον χώρο μας.

q Από την αρχή ήθελα να μοιραστώ τίτλους και συγγραφείς που μου έκαναν εντύπωση μέσα από καλαίσθητες εκδόσεις που ν’ αναδεικνύουν, χωρίς να καπελώνουν όμως, το κείμενο. Βάση ήταν η λογοτεχνία, ελληνική και ξένη, αλλά σταδιακά ανοίχτηκα και σε μαρτυρίες, σε βιογραφίες και σε φιλοσοφικά δοκίμια βατά στον μέσο αναγνώστη. Υπήρξαν φορές που πλήρωσα ακριβά δικαιώματα για σημαντικά ξένα ονόματα, ενώ μέσα στην κρίση πήρα το ρίσκο να εκδώσω τις Ιστορίες του Καντέρμπερυ, ακρογωνιαίο λίθο της αγγλικής λογοτεχνίας, που δεν είχαν μεταφραστεί ποτέ στη γλώσσα μας. Αντίστοιχα ριψοκίνδυνο είναι να εκδίδεις νέους ποιητές και διηγηματογράφους, αλλά βλέποντάς τους να κερδίζουν βραβεία και να βρίσκουν τη θέση τους στον χώρο αποζημιώνεσαι...

q Δυσκολεύομαι στις δημόσιες σχέσεις. Παραλύω στη σκέψη ότι θ’ απευθυνθώ σε κοινό. Εμένα μου αρέσει να κάθομαι στη γωνιά μου, να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θέλω ν’ αναγνωρίζεται ο κόπος μου. Σε γενικές γραμμές, πάντως, καλά κύλησαν τα πράγματα. Μπόρεσα να συστήσω εδώ τον Ντέιβιντ Σεντάρις και τον Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, πλάι σε μικρά πεζά μεγάλων κλασικών πρότεινα και επιλεγμένα έργα πιο σύγχρονων δημιουργών, όπως οι Μαξ Φρις, Σύλβια Πλαθ, Τζον Ίρβινγκ ή ο Πασκάλ Κινιάρ. Για μεγάλο διάστημα δεν μ’ απασχολούσαν οι πωλήσεις, και όποιο κέρδος προέκυπτε πάλι στις εκδόσεις επέστρεφε. Από το 2011, βέβαια, άρχισαν να σκάνε στην αγορά κανόνια, ο τζίρος έπεσε στο μισό χωρίς ν’ ανεβεί έκτοτε, κι ενώ από τον περασμένο Νοέμβριο κάτι είχε αρχίσει να κινείται, ήρθαν το καλοκαίρι τα capital controls και όλα πάγωσαν. Παρεμπιπτόντως, με το που έκλεισαν οι τράπεζες, κατακλυστήκαμε από χειρόγραφα. Έρχονταν είκοσι νέοι φάκελοι την ημέρα. Σαν να είχε έρθει το τέλος του κόσμου κι όσοι είχαν γράψει κάτι να σκέφτηκαν «ή θα το στείλω τώρα ή ποτέ!».

q Σ’ αυτά τα δεκατρία χρόνια κυκλοφόρησαν από το Μελάνι 320 τίτλοι, από τους οποίους 70 με 80 κάθε τόσο ανατυπώνονται. Τώρα, ανάμεσα σ’ άλλα, ετοιμάζουμε τη νέα συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Ευσταθιάδη, τις Σημειώσεις για τη μελωδία των πραγμάτων του Ρίλκε από το ταξίδι του στη Φλωρεντία το 1898, και ξανατυπώνουμε τον συγκεντρωτικό τόμο με τα ποιήματα του Μιχάλη Γκανά. Το πόσες νέες εκδόσεις και ανατυπώσεις θα κάνεις ταυτόχρονα είναι μεγάλη σπαζοκεφαλιά. Πρέπει να υπολογίσεις το κόστος και να βρεις τη χρυσή τομή. Ο Συμβιβασμός του Καζάν, για παράδειγμα, που τον διάβασα μέσα σε μια νύχτα, στα είκοσί μου, και μου άλλαξε τη ζωή, έχει εξαντληθεί. Μου τον ζητάνε επίμονα, αλλά έτσι ογκώδης που είναι, ακόμα κι αν ξεπουλήσει, πάλι χρεωμένη θα βρεθώ. Θα τον ανατυπώσω, όμως, σίγουρα. Όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν, η ζωή –και η δουλειά!– συνεχίζονται.

Πόπη Γκανά Εκδότρια. Γεννήθηκε στον Νέο Κόσμο, ζει στην Πανόρμου. Πιστεύει πως η τύχη παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μας από τα σχέδια.

28 lifo – 15.10.15

☛

q Γεννήθηκα στον Νέο Κόσμο, μεγάλωσα στον Άγιο Σώστη, στο Κουκάκι και στο Παγκράτι και τώρα μένω κοντά

Info Η Πόπη Γκανά είναι η δημιουργός των εκδόσεων Μελάνι. www.melanibooks.gr

παρουσιαση

KYKNOS: Ελληνική Εταιρεία Κονσερβών Πιστοποιημένες ντομάτες με σεβασμό στην υγεία και το περιβάλλον. Εκατό χρόνια μετά την πρώτη μέρα λειτουργίας του, o KYKNOS, από τα πλέον αγαπημένα ελληνικά brands, συνεχίζει να παράγει με φροντίδα, μέριμνα και μεράκι ντομάτες για την ελληνική κουζίνα. Η εταιρεία είναι η πρώτη που εδώ και μια δεκαετία εφάρμοσε την ολοκληρωμένη διαχείριση στην καλλιέργεια της ντομάτας της που φέρει την ετήσια πιστοποίηση σύμφωνα με το διεθνές πρότυπο Global Gap. Η μακροχρόνια και συμβολαιακή σχέση με τους καλλιεργητές της, οι ορθές γεωργικές πρακτικές που ακολουθεί αλλά και τα προγράμματα που βλέπουν μακριά και στοχεύουν τόσο στη βελτίωση της παραγόμενης τροφής όσο και στην προστασία του περιβάλλοντος είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το προφίλ της εταιρείας που καινοτομεί και αποτελεί αναπόσπαστο κομάτι της ελληνικής κουζίνας όλα αυτά τα χρόνια.

παρουσιαση

☛ Νέος Κρίνος Λεωφ. Δεκελείας 108, 210 2513220, fb: Νέος Κρίνος Αll day café-bar bistrot. Έφτασε στη Νέα Φιλαδέλφεια με φρέσκο αέρα, καινούργια ατμόσφαιρα και νέα προϊόντα. Με freestyle μουσική και extra chic μοντέρνα διακόσμηση, θα σου φτιάξει τη διάθεση οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Με εξαιρετικής ποιότητας καφέ, μοναδικά ροφήματα σοκολάτας από αυθεντικές κουβερτούρες, κοκτέιλ, εκπληκτικούς γλυκούς λουκουμάδες, homemade cupcakes, χειροποίητες πίτες και χυμούς αλλά και πιάτα ζυμαρικών, σαλάτες και πίτσες φτιαγμένα με μεράκι, είναι ένα in στέκι για όλες τις παρέες. Για την πρώτη «καλημέρα» της ημέρας, για ένα ήρεμο απόγευμα με την οικογένεια, για μια ξεχωριστή βραδιά για την παρέα.

Extra tip για τους γονείς: ο KRINOS διαθέτει παιδότοπους αλλά και παιδικά μενού για να μπορέσουν να διασκεδάσουν και οι μικροί μας φίλοι.

30 lifo – 15.10.15

Τhe Good LiFO

crash test ρωτα τον υπευθυνο

η α γ ορ α τ ησ ε

β δ ομ

α δ ασ

design

Daddy Wool

personal shopper

εχεισ γουστο

Ένας χειροποίητος (αληθινά) παραμυθένιος κόσμος, φτιαγμένος από μαλλί.

Tι άλλο μπορεί να κάνει ένας γραφίστας με πάθος για το animation και τις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων; Αν πιάνουν τα χέρια του, μπορεί να φτιάξει έναν μαγικό κόσμο από παραμυθένιους ήρωες, ζώα και πουλιά, τα οποία είναι και καρφίτσες ή μενταγιόν, και να τα πουλάει σε όσους είναι ακόμα ρομαντικοί. Τα μάλλινα γλυπτά-καρφίτσες που βλέπετε στη φωτογραφία έχουν 7 εκατοστά ύψος και 6,5 πλάτος και είναι κατασκευασμένα με την ιδιαίτερη μέθοδο του needlefelting, που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως με τη βοήθεια ειδικών βελονών πλεξίματος υφαίνεις τις ίνες του μαλλιού μέχρι να σχηματιστεί μια συμπαγής και ελαφριά μάζα. Με αυτήν τη μάλλινη

μάζα, που πλέον θυμίζει βαμβάκι, ο καλλιτέχνης συνθέτει και δημιουργεί τις φιγούρες και τα σχήματα που επιθυμεί. Για να τελειοποιηθούν οι ήρωες του Daddy Wool προστίθενται όμορφες λεπτομέρειες, όπως τα vintage γυάλινα μάτια, και αφού αρωματιστούν με αιθέριο έλαιο λεβάντας (για προστασία από το σκόρο), συσκευάζονται σε όμορφα γυάλινα βάζα. To κάθε γλυπτό είναι χειροποίητο και η κατασκευή του χρειάζεται 1-2 μέρες για να ολοκληρωθεί. Αυτά τα όμορφα αντικείμενα είναι μία από τις ομορφότερες ιδέες που είδαμε να βγαίνουν από Έλληνα δημιουργό τον τελευταίο καιρό. Δείτε όλες τις δημιουργίες του Daddy Wool στο www.etsy.com/shop/ DaddyWool 15.10.15 – lifo

31

personal shopper

ΡΩΤα ΤΟΝ υπευθυνο

BOJESEN Tα πολύχρωμα διακοσμητικά Songbirds είναι ένα σχέδιο από τα μακρινά ’50s του Σκανδιναβού σχεδιαστή Kay Bojesen, το οποίο δεν βγήκε στην παραγωγή παρά το 2012 από τους Ruth, Otto, Kay, Peter & Sunshine και τη Rosenthal. Κυκλοφορεί σε έξι αποχρώσεις. www.myran.gr

ê

Κυρία Ασημούλα [κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων «ntetiskas», ερμού 79-81]

CONVERSE Δίχρωμα γεωμετρικά σχέδια πάνω σε off white φόντο μετατρέπουν τα κλασικά Converse σε άλλη μια εντυπωσιακή εκδοχή αυτού του classic υποδήματος. www.converse.gr

å

ΙΚΕΑ Σύγχρονοι καλλιτέχνες σχεδιάζουν εντυπωσιακά πόστερ για τη σειρά Ikea Art Event. www.ikea.gr

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

å

Στα πωλητήρια του Μουσείου Μπενάκη υπάρχουν μερικά από τα ομορφότερα αντικείμενα στην Αθήνα. Απόδειξη αυτός ο μοναδικός, χειροποίητος πολυέλαιος από τενεκέ, δημιουργία του καλλιτέχνη Νίκου Στεφάνου. Δείτε τις συλλογές του πωλητηρίου του Μουσείου Μπενάκη στο www. benakishop.gr.

ADIDAS

Η Mary Katrantzou συνεργάζεται με την Adidas και το αποτέλεσμα είναι μια σειρά ρούχων που ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο casual-sport look της Αdidas και στο υψηλό γούστο της Ελληνίδας σχεδιάστριας. Στη φωτογραφία, κοντό γυναικείο Τ-shirt με σχέδια εμπνευσμένα από την αθλητική παράδοση της Adidas. www.adidas.gr

é

Η κυρία Ασημούλα δουλεύει ως πωλήτρια στο κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων «Ntetiskas» τα τελευταία είκοσι χρόνια. Πήγε μια μέρα για συνέντευξη και την προσέλαβαν αμέσως. Είναι πάντα ειλικρινής με τις πελάτισσές της, προσέχει πολύ την εμφάνισή της και δεν νευριάζει ποτέ. Είναι η ψυχή του μαγαζιού κι έχει αδυναμία στις ηθοποιούς.

Τι κάνει το μαγαζί ξεχωριστό; Είμαστε πάντα συνεπείς και στην ποιότητα και στις τιμές, και σίγουρα στην εξυπηρέτηση. Έχουμε τα πάντα από γυναικείο ντύσιμο, παντελόνια, μπλούζες σακάκια, βραδινές τουαλέτες, γούνες. Οι τιμές είναι από 10 έως 150 ευρώ. Πελάτες μας είναι υπουργοί, ηθοποιοί –η Νόνικα Γαληνέα, η Σμάρω Στεφανίδου, η Βάνα Μπάρμπα– και τραγουδίστριες της Λυρικής Σκηνής. Τι είναι αυτό που κάνει τον πελάτη ευχαριστημένο; Το χαμόγελο, η ειλικρίνεια και η εξυπηρέτηση. Το παν είναι η εξυπηρέτηση. Όσοι έρχονται, ξαναέρχονται και μας συστήνουν και στους γνωστούς τους. Η συμπεριφορά μας είναι κάτι για το οποίο μιλάνε όλοι. Στο τέλος, ζητάνε πάντα την κάρτα μας. Η εμφάνιση του πωλητή πόσο σημαντικό ρόλο παίζει; Πολύ σημαντικό. Αν είσαι απεριποίητη πώς θα σε εμπιστευθεί η πελάτισσα που θα έρθει; Όταν δεν ξέρω εγώ να ντυθώ, πώς θα πείσω την άλλη; Όταν κάτι δεν της πάει της πελάτισσας, της το λέτε; Αν δεν της πάει, δεν μπορώ να της πω το αντίθετο. Η πελάτισσα είναι κινητή διαφήμιση για το μαγαζί. Οπότε, όχι, δεν το κάνω ποτέ. Εμείς δεν χρειαζόμαστε διαφημίσεις και ούτε τις κυνηγάμε. Θέλουμε μόνο ο άνθρωπος που θα φύγει από δω να είναι καλά ντυμένος κι εκείνος θα κάνει τη διαφήμιση. Τι σας εκνευρίζει στη δουλειά σας; Υπάρχουν πελάτες δύσκολοι, που δεν θέλουν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους. Αλλά, γενικά, είμαι θετική με όλα. Δεν με νευριάζει τίποτα. Μ. Π.

ê

τσιτσιμπιρα

φραουλολεμοναδα

arizona

ξινομηλο/τζιντζερ

firefly

εκχυλισματα βοτανων

tranquini

ροδακινο/γκοτζι μπερι

berrywhite

pimento

amstel radler

Αίσθηση φρεσκάδας με τζίντζερ και λεμόνι από την Κέρκυρα, από την οικογένεια του Γιώργου Χειμαριού.

«Κοκτέιλ για καουμπόηδες» με λεμονάδα και φράουλες. Πολύ soft.

Αγγλικό φυσικό αναψυκτικό με guarana, ginger, βατόμουρο και ξινόμηλα ποικιλίας Bramley.

Ανθρακούχο νερό με πράσινο τσάι, λεβάντα, χαμομήλι, λεμονόχορτο και βατόμουρο για γαλάζιο χρώμα.

Ροδάκινο και γκότζι μπέρι με εχινάκεια και λευκό τσάι σε ανθρακούχο νερό.

Ένα αναψυκτικό-δυναμίτης με τζίντζερ και πιπεριά τσίλι. Αν δεν ήταν τόσο γλυκό, θα ήταν πολύ πιο δυνατό.

Μια μπίρα χωρίς αλκοόλ που πίνεται παγωμένη. Μια έκρηξη δροσιάς και ενέργειας.

τσιτσιμπιρα

guarana/lime

crash test

xειμαριοσ

ποτα χωρισ αλκοολ 32 lifo – 15.10.15

εχεισ γουστο!

Euangelia Boubouli Σχεδιάστρια μόδας

Πώς θα περιέγραφες το στυλ σου; Το στυλ μου είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζομαι. Είναι ο συνδυασμός ιστορίας και τέχνης, ένας μαξιμαλιστικός μινιμαλισμός με διάθεση για χιούμορ, σαρκασμό και διαφυγή από την πεζή πραγματικότητα, με σύμμαχο τη δημιουργία. Πώς αντιδρά ο κόσμος όταν σε βλέπει στον δρόμο; Με τον κόσμο έχουμε μια πολύ διαδραστική συνθήκη και διασκεδάζω πολύ με αυτό. Άλλες φορές γελάω πολύ με έξυπνες ατάκες και άλλες φορές προβληματίζομαι με κακότροπες συμπεριφορές. Όπως και να ’χει, όταν πρέπει να πάω κάπου, η διαδρομή δεν είναι ποτέ βαρετή.

kειμενο μαρινα πετριδου

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

Σου αρέσει ο τρόπος που ντύνονται οι Αθηναίοι; Πιστεύω στη διαφορετικότητα των ανθρώπων, δεν εκτιμώ εκείνους που θέλουν να μοιάζουν με άλλους για να εντάσσονται σε ομάδες και σύνολα. Είναι σαν να είσαι με μια παρέα και όλοι να συμφωνούν με όσα λες. Δεν έχει ενδιαφέρον όταν δεν υπάρχουν διαφορετικές γνώμες, δεν υπάρχει προσωπικότητα ή εξέλιξη. Πόση ώρα σου παίρνει να ετοιμαστείς; Όταν βγαίνω για δουλειές, κάνω πέντε λεπτά, αλήθεια! Φοράω μία από τις στολές μου, περνάω ένα μολύβι στα μαλλιά μου, αν έχει στραβώσει το λοφίο μου το ισιώνω, και φεύγω! Όταν έχω διάθεση και περισσότερο χρόνο, μπορεί να ασχοληθώ πολλές ώρες για να είναι όλα στη εντέλεια, αλλά αυτό δεν γίνεται πολύ συχνά πια. Έχεις κάποια σχέση με την Μπουμπουλίνα; Η Μπουμπουλίνα, ως γνωστόν, πήρε το όνομά της από τον δεύτερο άνδρα της που ήταν καπετάνιος και τον έλεγαν Δημήτρη Μπούμπουλη. Γενεαλογικά, λοιπόν, μ’ εκείνον έχω συγγένεια. Όπως και να ’χει, η επαναστατική διάθεση είναι οικογενειακό μας θέμα. Δείτε τη δουλειά της Euangelia στο www.facebook.com/euangelia405/ timeline

15.10.15 – lifo

33

Τhe Good LiFO

ελληνικα πετρελαια

Βombay Το νέο super premium gin «Star of Βombay» παράγεται σε περιορισμένη ποσότητα, αποκλειστικά στο αποστακτήριο Laverstoke Mill, στο Hampshire της Αγγλίας. Η γεύση του, εκτός από τα οκτώ πολύτιμα βότανα που αποτελούν τη βάση όλων των gin «Βombay Sapphire», έχει εμπλουτιστεί με ελαφρά αποξηραμένο φλοιό περγαμόντου από τα βουνά της Καλαβρίας στη Νότια Ιταλία και από τους ευωδιαστούς σπόρους του κίτρινου τροπικού ιβίσκου από το Εκουαδόρ. Το νέο super premium gin «Star of Bombay» είναι εδώ για να σας προσφέρει στιγμές απόλαυσης και απαράμιλλης ποιότητας. www.bombaysapphire.com, www.facebook.com/BombaySapphire www.twitter.com/BombaySapphire

Δωδώνη

Market Research

επιμελεια: the lifo team

34 lifo – 15.10.15

Η γαλακτοβιομηχανία ΔΩΔΩΝΗ καλύπτει από το 1963 έως σήμερα τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες των Ελλήνων και διεθνών καταναλωτών για προϊόντα 100% ελληνικά και αγνά, ταυτίζοντας το όνομά της με την υπεροχή στη γεύση και την υψηλή ποιότητα. Με αυθεντικές γεύσεις και μια ευρεία γκάμα από 9 κατηγορίες αμιγώς ελληνικών προϊόντων και 80 ξεχωριστούς κωδικούς, η εταιρεία ΔΩΔΩΝΗ διατηρεί εδώ και 52 έτη ζωντανή την παράδοση και κάνει την καθημερινότητά μας πιο νόστιμη και ξεχωριστή!

Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ήταν ο βασικός χορηγός του συνεδρίου του Βαλκανικού Συλλόγου Γεωφυσικών (BGS) που πραγματοποιήθηκε 4-8 Οκτωβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, με τη συνδιοργάνωση της Ελληνικής Ένωσης Γεωφυσικών (HGU) και της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων της Περιφέρειας Κρήτης. Το συνέδριο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και οι εταιρείες που έλαβαν μέρος έτυχαν διεθνούς προβολής, ενώ παρουσιάστηκαν περισσότερες από 130 επιστημονικές εργασίες σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις στη γεωφυσική επιστήμη στους τομείς της γεωλογίας, της αναζήτησης υδρογονανθράκων, της σεισμολογίας, της γεωθερμίας, της μηχανικής και του περιβάλλοντος στην περιοχή των Βαλκανίων.

ΟΤΕ-COSMOTE Ο Αριστείδης Γκουντούρας, συνιδρυτής της ελληνικής και πολλά υποσχόμενης startup εταιρείας Winks, είναι ένας από τους 500 περίπου νέους ανθρώπους που έχει στηρίξει τα τελευταία 13 χρόνια το Πρόγραμμα Υποτροφιών ΟΤΕCOSMOTE. Έτσι και φέτος, επιβεβαιώνοντας την πίστη τους στη νέα γενιά, οι δύο εταιρείες ενισχύουν σημαντικά το πρόγραμμα, αυξάνοντας τις υποτροφίες από είκοσι σε πενήντα. Αυτές απευθύνονται σε πρωτοετείς φοιτητές στην Ελλάδα που αντιμετωπίζουν οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες. Η υποβολή αιτήσεων γίνεται αποκλειστικά στην ιστοσελίδα www.ote-cosmote-scholarships. gr, έως και τις 16 Οκτωβρίου 2015, στις 17:00.

Lidl Τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου η εταιρεία Lidl εγκαινίασε το νέο της κατάστημα στην Ερμούπολη Σύρου, φτάνοντας συνολικά τα 221 καταστήματα Lidl στη χώρα μας. Στεγάζεται στο ανακατασκευασμένο κτίριο της παλιάς Πειραϊκής-Πατραϊκής με σεβασμό στην ιστορία και στην αρχική χρήση του και το περιβάλλον. Στο πλαίσιο των εγκαινίων του νέου καταστήματος οι καταναλωτές είχαν την ευκαιρία να προμηθευτούν ποικιλία προϊόντων για τον εξοπλισμό του νοικοκυριού τους αλλά και φρεσκοψημένα αρτοσκευάσματα, φρέσκα φρούτα, λαχανικά και μια μεγάλη ποικιλία τροφίμων στις ανταγωνιστικότερες τιμές.

Λουμίδης Παπαγάλος Το καλοκαίρι η Αντίκα του Λουμίδης Παπαγάλος κέρασε πάνω από 400.000 ελληνικούς από καρδιάς και μοίρασε χαμόγελα στις γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Στις 19 Οκτωβρίου, η Aντίκα του Λουμίδης Παπαγάλος ανάβει και πάλι τις μηχανές της για να κεράσει 130.000 επιπλέον ελληνικούς από καρδιάς. Αναζητήστε την, λοιπόν, και απολαύστε το πλούσιο άρωμα και τη μοναδική γεύση του αυθεντικού ελληνικού καφέ Λουμίδης Παπαγάλος

Week

πρεμιερες Ό,τι ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. Σελ. 36

βιβλιο

θεατρο

εικαστικα

Ο Γ.I. Μπαμπασάκης για τον Αστράγαλο της Αλμπερτίν Σαρραζέν. Σελ. 41

Η Ματίνα Καλτάκη για τη νέα παράσταση των Blitz. Σελ. 42

Ο Χρήστος Παρίδης μιλά με τον Davide Balula. Σελ. 43

Η περίπτωση Πάνκεϊκ Για τη συλλογή διηγημάτων «Τριλοβίτες» που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Από την Τίνα Μανδηλαρά σελ. 40

Το Youth του Πάολο Σορεντίνο στις αίθουσες Μετά τον θρίαμβο του Grande Bellezza, o σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει με το πολυσυζητημένο Youth. Στη νέα του ταινία πρωταγωνιστές είναι δύο παλιοί φίλοι κάποιας ηλικίας οι οποίοι συναντιούνται σε ένα ξενοδοχείο στις Άλπεις. Ο Φρεντ, συνθέτης και μαέστρος, τα έχει παρατήσει. Ο Μικ, σκηνοθέτης κινηματογράφου, εργάζεται ακόμα. Και οι δυο αντιμετωπίζουν με περιέργεια και τρυφερότητα τις ζωές των παιδιών τους, τους ενθουσιώδεις σεναριογράφους του Μικ αλλά και τους υπόλοιπους ενοίκους του ξενοδοχείου. Την ώρα που ο Μικ πασχίζει να τελειώσει το σενάριο για μια ταινία που προσδοκά να είναι η καλύτερή του, ο Φρεντ δεν δείχνει διατεθειμένος να αναπολήσει τη μουσική του καριέρα. Αλλά υπάρχει κάποιος που με κάθε κόστος θέλει να τον δει ξανά να διευθύνει ορχήστρα. Η ιστορία και οι πρωταγωνιστές είναι αρκετά για να μας ιντριγκάρουν να δούμε την ταινία. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε αν ο αγαπητός σκηνοθέτης κατόρθωσε να έχει ένα αποτέλεσμα τόσο υψηλό όσο και στην προηγούμενη ταινία του. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο στη σελ. 38 15.10.15 – lifo

35

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

-21

05. 9ο Διεθνές Φεστιβάλ

1 5 ΩΒΡΙΟΥ

Επιστημονικών Ταινιών της Αθήνας

ΟΚΤ

Θα προβληθούν οι καλύτερες επιστημονικές ταινίες της χρονιάς και θα απονεμηθούν βραβεία σε πέντε κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Καινοτομίας & Τεχνολογίας, Τέχνης, Επικοινωνίας της Επιστήμης και Κοινού. Θα πραγματοποιηθούν και φέτος μαθητικές προβολές με σκοπό την επιμόρφωση και την επαφή των νέων με τον κόσμο της επιστήμης. r Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας-Instituto Cervantes de Atenas, Μητροπόλεως 23, Αθήνα, 1925/10, είσοδος ελεύθερη

The

12

ΘΕΑΤΡΟ

06. Το ’21 Ο Άρης Μπινιάρης, με αφετηρία κείμενα από πηγές της επαναστατικής περιόδου (αποσπάσματα από τα πρακτικά των Εθνοσυνελεύσεων και από απομνημονεύματα αγωνιστών, άρθρα της εφημερίδας του Μεσολογγίου «Ελληνικά Χρονικά» αλλά και από την επιστολογραφία της εποχής), χρησιμοποιεί ως όχημα το κλασικό ροκ τρίο –ο ίδιος στην κιθάρα, ο Τάκης Βαρελλάς στο μπάσο και ο Βασίλης Γιασλακιώτης στα ντραμς– και την ηλεκτρική ένταση του garage ήχου του για να δημιουργήσει μια σκηνική εμπειρία μοναδική, με ενεργειακό πεδίο τόσο ισχυρό, που ο κάθε θεατής νιώθει να φτάνει σ’ αυτόν η πύρα από ένα ανοιχτό καμίνι. r Gazarte, Βουτάδων 32-34, Γκάζι, 17, 18, 25, 26, 31/10 & 1/11, εισ. €15 (κανονικό), €12 (φοιτητικό)

Ο,ΤΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

01. Let Me Know!

☛ stop the press ! Το δεύτερο άλμπουμ των Keep Shelly in Athens «Now I'm Ready» με τα φωνητικά της Myrtha και guest την Ocean Hope κυκλοφορεί στις 16 του μήνα από τη Friends of Friends.

Δύο μέρες αφιερωμένες στην alternative ελληνική μουσική σκηνή διοργανώνονται στις 16 και 17 Οκτωβρίου στο Χυτήριο. Οι εμφανίσεις ξεκινούν με dream pop και electronica ήχους από τους Birthmark και περνούν σε alternative, punk, funk και ρoκ μελωδίες από τους Sexy Christians. Ακολουθούν οι My Drunken Haze με νεοψυχεδέλεια, ’60s garage και αιθέρια φωνητικά, ενώ η πρώτη μέρα ολοκληρώνεται με τους Keep Shelly in Αthens στην τελευταία τους εμφάνιση πριν από την περιοδεία τους στην Αμερική. Το Σάββατο στη σκηνή θα βρεθούν οι Pop Eye και η Dusk, γνωστή από το κομμάτι «Chances». Στη συνέχεια, ατμοσφαιρικοί ήχοι από τους Empty Frame, ψυχεδελική ροκ από το συγκρότημα Echo Train και μια εμφάνιση από το δίδυμο των Noise Figure που μόλις κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ, «Apheliοn». Η βραδιά ολοκληρώνεται με ποπ, ηλεκτρονικές, garage μελωδίες και πειραματισμούς με αφρικάνικα κρουστά από τους Baby Guru. r Θέατρο Χυτήριο, Ιερά Οδός 44, 16/10-17/10, 20:00, Αθήνα, εισ.: €6

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

02. GOAT + Kooba Tercu

36 lifo – 15.10.15

ΠAΡTΙ

07. 6 years six d.o.g.s ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

03. animATheca

diorama_boxes

Εγκαίνια: Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου, 20:30 Ο αρχιτέκτονας Θόδωρος Μπρουσκομάτης δημιουργεί ποπ εικονοστάσια για τους «αγίους» της καρδιάς μας. Θήκες της ψυχής ή αλλιώς… animATheca, έτοιμες να προσκυνηθούν από τους ζώντες. Ο Μπρουσκομάτης αφηγείται μέσα από τα εικονοστάσιά του ιστορίες αγάπης, λατρείας, ματαίωσης, εξορίας και υπαρξισμού. Οι ημερομηνίες της έκθεσης συμπίπτουν με τη διεθνή μεξικάνικη γιορτή των νεκρών, από την οποία άλλωστε έχει εμπνευστεί. r Comme il Faux Bar, πλατεία Καρύτση 6, 15/1015/11, είσοδος ελεύθερη ΠΑΡΤΙ

Από τα συγκροτήματα που έχουν συζητηθεί όσο λίγα μέσα στα τελευταία χρόνια, οι Σουηδοί Goat έχουν καταφέρει να συσπειρώσουν γύρω τους διάφορα, φαινομενικά ασύνδετα ακροατήρια της ροκ, δημιουργώντας ένα χαρμάνι από ρυθμούς afrobeat, σκληρές κιθάρες και αφιονισμένους ψυχεδελικούς ήχους. Η φημολογούμενη καταγωγή τους από το Korpilombolo, ένα χωριό με πλούσια παγανιστική παράδοση, έχει δημιουργήσει έντονη μυστικιστική μυθολογία γύρω από το όνομά τους, κάτι που και οι ίδιοι οι Goat ενισχύουν, φορώντας στη σκηνή μάσκες και πολύχρωμες στολές. Θα είναι η πρώτη τους, πολυαναμενόμενη εμφάνιση στην Αθήνα.

04. Yes it does!! Sure it

r GAGARIN 205, Λιοσίων 205, 17/10, εισ: €22 (προπώληση), €25 στο ταμείο.

r Μπελ Ρέυ, Κουκάκι, Φαλήρου 88, 18/10, 18:00, είσοδος ελεύθερη

does!! wishes: Happy Birthday Μπελ Ρέυ

Όταν η ομάδα του Μπελ Ρέυ ζήτησε από τους Yes it does!! Sure it does!! να σχεδιάσουν μαζί κάτι για τα πρώτα της γενέθλια, ενθουσιάστηκαν με την ιδέα και σκέφτηκαν να κάνουν κάτι διαφορετικό: ένα απογευματινό πάρτι στο οποίο καλεσμένοι θα είναι όλοι οι φίλοι του καταστήματος και οι φίλοι των Yes it does!!

Sure it does!!. Το event αναμένεται να ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα και θα ολοκληρωθεί μετά τα μεσάνυχτα.

To six d.o.g.s κλείνει έξι χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα και το γιορτάζει με πολλή μουσική, ζωντανές εμφανίσεις και DJ sets. Το διήμερο πάρτι ξεκινάει την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου με psychedelic και synth-pop ακούσματα στο live από το πρότζεκτ του Γιώργου Αθανασίου, «Colour for a Rebel». Ακολουθεί ο κινηματογραφιστής και μουσικός Γιάννης Βεσλεμές ή Felizol, οι Dream Weapons και ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ. Η βραδιά συνεχίζεται με DJ sets και μουσικές επιλογές από τον DJ Chevy και τον Bad Spencer, ενώ στα decks θα βρίσκονται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες οι Amateurboyz. Την επόμενη μέρα το πάρτι συνεχίζεται με heavy και ρoκ ήχους από το συγκρότημα Bombing The Avenue και «διαγαλαξιακό» ροκ από το τρίο των Stereovoid. Τη σκυτάλη παραλαμβάνουν μερικοί από τους πιο τακτικούς επισκέπτες του six d.o.g.s, και συγκεκριμένα οι δυάδες των Runner & Lostra, ClubKid & Lex, Lemos & Pan, Αnestie Gomez & Mr. Roussos. r six d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 16/1017/10, 21:30, είσοδος ελεύθερη ΠAΡTΙ

08. Athens Exotica presents: Davadur! Το Tesla παρουσιάζει το Davadur, δύο νύχτες-κόλαση που θα αλλάξουν όλες τις νύχτες στο Tesla bar και θα σηματοδοτήσουν την αρχή μιας νέας εποχής στην αθηναϊκή διασκέδαση, με μουσική κατεύθυνση προς την Ανατολή, τη Μεσόγειο και το μεγαλύτερο μέρος της Μαύρης Ηπείρου. Στο πλαίσιο της Athens Exotica εξερεύνησης θα διευρυνθούν τα όρια της μουσικής που ακούμε τα βράδια. Στόχος είναι κάθε Σάββατο να παίζονται πληθωρικοί ρυθμοί όλων των πολιτισμών που διασταυρώνονται στη γεωγραφική περι-

r Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα, Σερβίων 8 (2ος

ει για πολλές ώρες.

όροφος), Βοτανικός, 17-18/10, 21:00

r Tesla Bios, Πειραιώς 84, 17/10, 22:30, είσοδος ελεύ-

ΕΚΘΕΣΗ/ΦΑΓΗΤΟ

09. «ZΥΘΟΓΝΩΣΙΑ»

Microbreweries and Premium Beers

Η έκθεση «Ζυθογνωσία», η μόνη έκθεση στην Ελλάδα αφιερωμένη στις μπίρες υψηλής ποιότητας, οργανώνεται στην Αθήνα για 2η φορά. Φιλοξενεί ζυθοποιίες και μικροζυθοποιίες από όλη την Ελλάδα και μπίρες υψηλής ποιότητας, ελληνικές και εισαγόμενες, και πολλά ενδιαφέροντα σεμινάρια και ομιλίες από ειδικούς της μπίρας. r The Hub Events, Αλκμήνης 5, Κάτω Πετράλωνα, 12:00-21:00, www.zythognosia.gr

ΘΕΑΤΡΟ

10. «Μια φορά κι ουδέποτε…» Butoh Performance / Butoh Labor Berlin Αυτό που συνδέει τους χορευτές που θα πάρουν μέρος στο καλλιτεχνικό γεγονός που οργανώνει το Εργαστήρι Butoh του Βερολίνου είναι η επιθυμία τους να ανακαλύψουν και να αναδείξουν τον προσωπικό τους

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

11. Νυχτερινή

επίσκεψη στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών

Έπειτα από μισό περίπου αιώνα, το ιστορικό τηλεσκόπιο Δωρίδη ξαναλειτουργεί και το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, όπου στεγάζεται, ξανανοίγει τις πύλες του στο κοινό. Οι επισκέπτες του Κέντρου έχουν τη δυνατότητα να ξεναγηθούν στο Μουσείο Γεωαστροφυσικής, στη βιβλιοθήκη του ΕΑΑ, η οποία περιλαμαπό κοντά έναν μεγάλο αριθμό επιστημονικών οργάνων του περασμένου αιώνα. Παράλληλα, μπορούν να θαυμάσουν τα πρώτα τηλεσκόπια της Ελλάδας. r Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, Πνυκός 1, Θησείο, 20/10. Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας.

ΘΕΑΤΡΟ

Büchner / Ομάδα 4Frontal

Έξι ηθοποιοί υπό τους ήχους της μουσικής ενός DJ στήνουν ένα ξέφρενο πάρτι για να γιορτάσουν τον θά-

χορό και την προσωπική τους έκφραση. Εμπνεόμενοι

νατο της λογικής τη στιγμή που το μυαλό θολώνει, η

από το Butoh, θέτουμε υπό αμφισβήτηση τη συμβατι-

λογική παραχωρεί τη θέση της στο έγκλημα, το χέρι

κή αντίληψη περί ωραίου, στοχεύοντας στην υπέρβα-

σφίγγει τη λαβή του μαχαιριού και η ζωή μετατρέπε-

ση των αποδεκτών μορφών και αντιλήψεων του προσ-

ται σε ένα τρομερό πάρτι χωρίς αύριο. Και είμαστε όλοι

διορισμένου και αναμενόμενου. Για δύο συνεχόμενες

καλεσμένοι.

βραδιές, επτά χορευτές/επιτελεστές θα δείξουν τη χο-

r BIOS Main, Πειραιώς 84, από 15 Οκτωβρίου, Πέμ.Κυρ.: 20.30. Εισ: ¤12, ¤8 (φοιτητικό/ανέργων)

ρευτική τους τέχνη.

Kristof Ο μουσικός γιορτάζει τα γενέθλιά του με ένα live στο Booze.

Γιατί αποφάσισες να πας στο Βερολίνο; Πες μας λίγα πράγματα για τη ζωή σου εκεί. Με κάλεσαν σε ένα κάστινγκ για μια ταινία (με είχαν δει στη Βασίλισσα Αντιγόνη του Τηλέμαχου Αλεξίου) και μετά τα skype-castings θέλανε να με δουν και από κοντά. Κάτι οι τάσεις φυγής, κάτι οι αναζητήσεις περί ολοκλήρωσης-συνέχισης σπουδών, να και το σπιτάκι.

βάνει πλήθος ιστορικών συγγραμμάτων, και να δουν

12. Βόιτσεκ του Georg

the face

small

θερη

α π ο τ h ν k at ε ρ ι να η λ ι α κ η

οχή στην οποία βρισκόμαστε και ο κόσμος να χορεύ-

moyσικη n

Άκουσε το νέο καταπληκτικό EP της Kelela, το «Hallucinogen» που κυκλοφορεί από τη Warp.

Το «Oracle» πώς προέκυψε; Όταν ένα αγαπημένο μου πρόσωπο μου έκανε δώρο ένα παλιό game boy που είχε μέσα την κασέτα «The legend of Zelda: The Οracle of Αges». Εμπνέομαι τρομερά από τις ιστορίες του παιχνιδιού αυτού και από τη μυθολογία μας. Ασχολείσαι με το πιάνο, τη σύνθεση και την υποκριτική. Τι σε έχει κερδίσει; Ασχολούμαι με το πιάνο, αλλά δεν αποκαλώ τον εαυτό μου πιανίστα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι πιανίστας. Η σύνθεση είναι κάτι τελείως αυθόρμητο και πηγαίο. Αγαπώ να αυτοσχεδιάζω στο πιάνο και μετά να φτιάχνω δομές, ατμόσφαιρες και να

έχω ένα κομμάτι κ.λπ. Η υποκριτική, πάλι, είναι κάτι μπερδεμένο. Δεν λέω «Α! Ναι, γεια. Είμαι ηθοποιός». Αγαπώ πολύ το θέατρο και το σινεμά και την τηλεόραση και όλα. Πιστεύεις ότι η μουσική μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται κάποιος; Η μουσική είναι μια μάγισσα. Μπορεί να κάνει τα πάντα, π.χ. να είσαι στο «λάθος» μέρος, να ακούσεις το «σωστό» κομμάτι, να σε κατευθύνει στο πώς θα σκεφτείς κάτι κι ανάλογα να πράξεις. Ή κι αντίστροφα... Πώς ακριβώς σκοπεύεις να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου στο Booze; Περιμένω όποιον θέλει να έρθει να ευχηθεί, να ακούσει τη μουσική μου, να κόψουμε τούρτα, να φάμε γλυκάκι. Ε, και να μην πιούμε και τίποτα; Δώρα ευπρόσδεκτα, επίσης.

15/10, Booze Cooperativa, 21:00. Είσ.: €8 με μπίρα ή κρασί. Μπορείτε να ακούσετε και να κατεβάσετε το πρώτο άλμπουμ του Kristof εδώ: https://kristof. bandcamp.com.

15.10.15 – lifo

37

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Νιότη Youth

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό Θερινός

Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Κέιν, Χάρβεϊ Καϊτέλ

ΓΛΥΦΑΔΑ ODEON 1 - ΔΑΝΑΟΣ 1 - ΕΜΠΑΣΣΥ - ODEON OPERA 1 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ

38 lifo – 15.10.15

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Ο Πάολο Σορεντίνο και ο Λούκα Γκουαντανίνο, οι δύο Ιταλοί σκηνοθέτες που ξεχωρίζουν διακριτά από τους συμπατριώτες τους σύγχρονους κινηματογραφιστές, στο μέτρο που καταπιάνονται με τραγωδίες χωρίς να φοβούνται την αγγλική γλώσσα και τους μεγάλους σταρ, το μελό και τις ακραίες συγκρούσεις, την πρωταγωνιστική σκηνογραφία, την έντονη μουσική και την ακροβατική σκηνοθεσία, μοιάζουν στη χρήση της αισθητικής και της αισθαντικότητας, αλλά βασικά διαφέρουν σε όλα τα (ουσιαστικά) υπόλοιπα. Η κύρια αντίθεσή τους εντοπίζεται στον πυρήνα του έργου: ο Γκουαντανίνο, όπως αποδεικνύει και το Bigger Splash, εκτός από το ντεμπούτο του με το Είμαι ο έρωτας, πιστεύει στην κάθαρση της τελευταίας στιγμής και την επιδιώκει με μπλέξιμο των genres. Ο Σορεντίνο κινείται γύρω από την ψυχική αποσύνδεση, τη βαθιά μοναξιά του ήρωα, ένα βαρύ ennui που παλεύει με τη ματαιότητα σε ένα παρατεταμένο υπαρξιακό ταξίδι που βρίσκεται κοντά στο τέλος, την ίδια στιγμή που κοντοθυμάται τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος. Το Il Divo, το This must be the place και το Grande Bellezza είχαν έναν κεντρικό ήρωα, σταρ στο μικρό ή μεγάλο σύμπαν του, αποτραβηγμένο στις σκέψεις του και εξόχως μελαγχολικό. Ο Τόνι Σερβίλο ως Ρωμανός περιπατητής και Τζούλιο Αντρεότι και ο Σον Πεν ως καμένος ρόκερ σε απόσυρση ήταν οι θλιμμένοι κλόουν μπροστά σε έναν τοίχο από βαλσαμωμένα θηράματα, θηρία κι αυτοί, αλλά που μονολογούσαν σιωπηρά, εκλιπαρώντας για την έκπληξη. Στη Νιότη το σκηνικό είναι πιο πλούσιο και η «δράση» μοιράζεται σε δύο πρωταγωνιστές, τον Φρεντ και τον Μικ, μουσικοσυνθέτη και σκηνοθέτη αντίστοιχα, κολλητούς από παλιά, που κάνουν τις διακοπές τους σε ένα ελβετικό σανατόριο. Ο ήρεμος Φρεντ δέχεται πρόταση από τη βασίλισσα να διευθύνει μια συναυλία και πιέζεται σοβαρά, καθώς έχει πάρει την απόφαση να μην ασχοληθεί ξανά με τη μουσική για προσωπικούς λόγους. Αντίθετα, ο ανήσυχος Μικ έχει φέρει μαζί του τους σεναριογράφους του στο θέρετρο των Άλπεων και ετοιμάζει μανιωδώς την ταινία-διαθήκη του. Με τέτοια επαγγέλματα ο Σορεντίνο κάνει πάρτι, μια οπτικοακουστική συμφωνία, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γηραιοί φίλοι αντιπαραθέτουν τις διαφορετικές ενέργειές τους, τις κόντρες στη φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, την οπτική τους πάνω στη ζωή και τον θάνατο, με αιχμή τη νεότητα του τίτλου, που διαταράσσει τις αναμνήσεις και τις διακοπές τους, καθώς οι συναντήσεις τους σε αυτό τον επίγειο παράδεισο κυμαίνονται αγρίως από αιθέριες υπάρξεις, ταλαιπωρημένα σώματα σε spa αποκατάσταση, φαντάσματα του παρελθόντος, ενήλικα παιδιά με απαιτήσεις και προβλήματα, μια τσαντισμένη ντίβα του σινεμά (θαύμα η Τζέιν Φόντα) ως τον... Μαραντόνα. Ο Φρεντ/Μάικλ Κέιν και ο Μικ/Χάρβεϊ Καϊτέλ προέρχονται από διαφορετικές χώρες και σχολές υποκριτικής, αλλά επειδή είναι σπουδαίοι ηθοποιοί, με αντίληψη των λεπτομερειών και την απαραίτητη ωριμότητα να συλλάβουν την υπαρξιακή κρίση χωρίς το άγχος της εμφατικής έκφρασής της, είναι ιδανικά συμπληρωματικοί στους ρόλους, μετατρέποντας δύο «απίθανους» χαρακτήρες (πόσες πιθανότητες έχεις να δεις αυτούς τους δύο μαζί με τους υπόλοιπους επισκέπτες, μαζεμένους σε έναν τόσο θεσπέσιο χώρο!) σε ανθρώπους που παρατηρούν και συλλογίζονται ισόποσα, και συγκινητικά. Με τον φελινικό του μανδύα αυτήν τη φορά στραβά ριγμένο στον ώμο –τα φαντάσματα της Ιουλιέτας;–, ο Πάολο Σορεντίνο γλιτώνει την υπερβολή με τη συνέπεια και την προσήλωσή του σε ένα οριοθετημένο και καλιμπραρισμένο δράμα για την άπιαστη νιότη, ανάλαφρο και βαρύ όταν πρέπει, λοξοκοιτώντας συχνά στην τέλεια ομορφιά που παρενοχλεί το λυκόφως των γερόλυκων.

Κινηματογράφος

Ο Φρεντ και ο Μικ, δυο παλιόφιλοι, βρίσκονται για διακοπές σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στις παρυφές των Άλπεων. Ο Φρεντ, συνθέτης και μαέστρος, τα έχει παρατήσει. Ο Μικ, σκηνοθέτης κινηματογράφου, εργάζεται ακόμα. Και οι δυο αντιμετωπίζουν με περιέργεια και τρυφερότητα τις ζωές των παιδιών τους, τους ενθουσιώδεις σεναριογράφους του Μικ αλλά και τους υπόλοιπους ενοίκους του ξενοδοχείου. Την ώρα που ο Μικ πασχίζει να τελειώσει το σενάριο για μια ταινία που προσδοκά να είναι η καλύτερή του, ο Φρεντ δεν δείχνει διατεθειμένος να αναπολήσει τη μουσική του καριέρα. Αλλά υπάρχει κάποιος που με κάθε κόστος θέλει να τον δει ξανά να διευθύνει ορχήστρα.

ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΊΑ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Black Mass

Regression

Σκηνοθεσία: Σκοτ Κούπερ Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Τζόελ Έτζερτον, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Ντακότα Τζόνσον

Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Αμενάμπαρ Πρωταγωνιστούν: Ίθαν Χοκ, Έμα Γουότσον, Λοτέρ Μπλιτό

Βιογραφία του διαβόητου Γουάιτι Μπάλτζερ, του ιρλανδικής καταγωγής γκάνγκστερ που έστησε ένα ασύλητο άνδρο παρανομίας στη Βοστώνη της δεκαετίας του ’80 με την προστασία του γερουσιαστή αδελφού του και την παράξενη συνεργασία του με τον κυβερνητικό πράκτορα Τζον Κόνολι, με ανταλλαγή τους Ιταλούς μαφιόζους της πόλης. Ο σκηνοθέτης Σκοτ Κούπερ, που δείχνει να έχει αυτοπεποίθηση στους αργούς χρόνους και την υπομονετική ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκής (Σκουριασμένη Πόλη), κάνει ακριβώς το ίδιο στην Ανίερη Συμμαχία, ίσως έχοντας εμπιστοσύνη στην οδυνηρά βίαιη, παρατεταμένη ανομία του Μπάλτζερ, αλλά προφανώς προσπαθώντας να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από τους φρενήρεις σκορσεζικούς ρυθμούς των αντίστοιχων επικών γκανγκστερικών φιλμ, όπως τα Καλά Παιδιά και το Καζίνο, αποφεύγοντας το κοφτό μοντάζ, την πλημμύρα τραγουδιών και το χιούμορ – με εξαίρεση μερικές σκηνές όπου ο Μπάλτζερ δοκίμαζε την αντοχή των μελλοντικών του θυμάτων για να σκορπίζει προειδοποιήσεις και απειλές. Κάποιοι χαρακτήρες φαίνονται εντελώς δευτερεύοντες, με αποκορύφωμα τον σεναριακά «υπανάπτυκτο» ρόλο του αδελφού πολιτικού (κρίμα για τον Κάμπερμπατς), ενώ ο Τζόνι Ντεπ βελτιώνεται σημαντικά από τα πρόσφατα ατοπήματα του Μορντεκάι και του Transcendence, αλλά η μεταμόρφωσή του σε στυγνό εγκληματία παραείναι φορτωμένη με δολοφονικό βλέμμα και μακιγιάζ – σε κάποιες στιγμές εκφραστικής έμφασης και λευκού φωτισμού θυμίζει αλμπίνο βρικόλακα. Το δράμα για την ακραία παρερμηνεία της αδελφικής ομερτά ακολουθεί ένα σταθερό τέμπο, και μολονότι δεν απογοητεύει ακριβώς, γειτονεύει περισσότερο με μια παράθεση γεγονότων, παρά με ένα ενδιαφέρον θρίλερ γύρω από αυτά.

VILLAGE RENTI 1,4,8,20 - VILLAGE MALL 2,7,12,13 - VILLAGE FALIRO 2,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,4 - VILLAGE PAGRATI 4,5 - STER ILION 1,2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1,2 - ODEON STARCITY 1,5 - ΑΣΤΟΡ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ - NANA 1,2,5 - ΑΕΛΛΩ 3,4 - ΜΑΓΙΑ ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1,2 - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 2 - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΣΠΟΡΤΙΓΚ - ZEA - ΑΙΓΛΗ 1

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ La loi du marché Σκηνοθεσία: Στεφάν Μπριζέ Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Λεντόν, Ιβ Ορί

Δίκαιο Βραβείο Ερμηνείας στο 68ο Φεστιβάλ Καννών για τον πολύπλευρο Βενσάν Λεντόν στον ρόλο του 50άρη απολυμένου εργάτη που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην εργασία στην ελεύθερη αγορά. Το τραχύ κι επίκαιρο κοινωνικό δράμα του Στεφάν Μπριζέ γυρίστηκε με συνθήκες και λογική ντοκιμαντέρ, με τον Λεντόν να παίζει (φυσικά και αβίαστα) μαζί με ερασιτέχνες, και όλο το έργο είναι πάνω του, κυρίως στην εξευτελιστική ταπείνωση ενός υγιούς ανθρώπου που καταρρακώνεται από την κοινωνική ακύρωση. Αυτός είναι ο πολιτικοφανής περιορισμός και ταυτόχρονα η ερμηνευτική δύναμη της ταινίας. ΑΣΤΥ - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

Περιμέναμε 6 χρόνια την επιστροφή του Ισπανοχιλιανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, μετά το παραγνωρισμένο Αγορά, και ο δημιουργός του Others και του Mar Adentro δεν καταφέρνει να κολλήσει σωστά και πειστικά τα κομμάτια ενός αστυνομικού θρίλερ, με το δράμα άποψης που επιχειρεί στη Σκοτεινή Ανάμνηση. Βασισμένος στα πραγματικά περιστατικά σατανισμού που παρατηρήθηκαν στην Αμερική των αρχών των ’90s, ο Αμενάμπαρ συνεχίζει την ανενδοίαστη σταυροφορία εναντίον όχι μόνο της Εκκλησίας και του δόγματος αλλά και της χριστιανικής πίστης που ξεκίνησε με την τραγική διαδρομή της Αλεξανδρινής Υπατίας από την επιστημονική γνώση στο βίαιο λιντσάρισμα. Η σεναριακή αφορμή δίνεται με την κατάθεση μιας νεαρής στη Μινεσότα, η οποία κατηγορεί τον πατέρα της για σεξουαλική κακοποίηση και σατανικές τελετουργίες εις βάρος της. Επειδή ο πατέρας, πρώην μέθυσος και νυν φανατικός χριστιανός, δεν θυμάται τίποτε, ο ανήσυχος τοπικός ντετέκτιβ καταφεύγει στη βοήθεια ενός ψυχολόγου που με ύπνωση θα αποσπάσει πληροφορίες όχι μόνο από τον βασικό κατηγορούμενο, αλλά και από τη γιαγιά της, τον αποξενωμένο αδελφό της και έναν άλλο αστυνομικό, ύποπτο για συμμετοχή σε αιματοβαμμένες, ανεξακρίβωτες τελετές, καθώς οι πηγές συγκρούονται, η μικρή έχει βρει στη γειτονική εκκλησία καταφύγιο και ο ντετέκτιβ δεν είναι σίγουρος αν οι επιστημονικές διαδικασίες βρίσκουν στόχο. Όταν μια ταινία που από την αρχή έχει βάλει στο μάτι την επικίνδυνη, προσωπική και συλλογική υστερία που προκαλεί η δογματική πλύση εγκεφάλου σε ανθρώπους που δεν έχουν τις πνευματικές και ακαδημαϊκές ικανότητες να διακρίνουν την ψύχωση από τη λογική, χρησιμοποιώντας ωστόσο ένα ασταθές μείγμα ιταλικού giallo και χιτσκοκικών τρικ, το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο, καθώς το σενάριο μοιάζει κατασκευασμένο και, ούτως ή άλλως, το υλικό είναι φτωχό.

VILLAGE RENTI 2,6,11 - VILLAGE MALL 4 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 5 - ODEON STARCITY 5 - VILLAGE FALIRO 6 - STER ILION 5 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 2 - ΔΕΞΑΜΕΝΗ NANA 3,6 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2 - ΑΕΛΛΩ 3 - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΦΟΙΒΟΣ - ΑΒΑΝΑ - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ

Αρκαδία, Χαίρε Hail, Arcadia Σκηνοθεσία: Φίλιππος Κουτσαφτής

Φυλακίζοντας στιγμές στην απέραντη γραμμή του χρόνου, αποτυπώνοντας αποσπασματικές εικόνες μιας ένθεης φύσης, συνυφαίνοντας μύθους αλλοτινούς και ιστορικές μαρτυρίες, το κινηματογραφικό βλέμμα επιχειρεί να καταγράψει την ταυτότητα ενός τόπου που συναντά και συναντιέται με τα μεγαλειώδη ερωτήματα της ζωής. Αρκαδία χαίρε: μια περιπλάνηση σε έναν τόπο που ακόμα και σήμερα τον ακολουθεί ο μύθος μιας αινιγματικής επιγραφής: «Et in Arcadia ego». Ένας χαιρετισμός, σύντομος κι αμφίθυμος, όπως το πέρασμα του δρομέα που διανύει τα μεσάνυχτα τον κάμπο της Τεγέας. ΑΑΒΟΡΑ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ 2

Τελικά, τι ακριβώς χρειαζόμαστε για να «ζήσουμε»; Πόσο το σπίτι μας είναι το κέντρο των «εξερευνήσεών» μας; Ποιος είναι ο πραγματικά ζωτικός χώρος και πώς μπορεί να «χωρέσει» καλύτερα τις επιθυμίες μας; Μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μόνοι μας, χωρίς επιρροή από τις εικόνες life style που μας περιβάλλουν; Η φαντασία και η τέχνη μπορούν, και με ποιον τρόπο να μας βοηθήσουν; Σε κάθε στάδιο της ζωής συμβαίνουν αλλαγές που επιβάλλουν την αναπροσαρμογή και του προσωπικού μας χώρου. Πώς μπορούμε να σχεδιάσουμε τη διαβίωσή μας στη συνεχώς μεταβαλλόμενη νέα πραγματικότητα; Στο εργαστήριό μας δεν θα ανακαλύψουμε τον τροχό: θα αξιοποιήσουμε βιώματα και εμπειρίες, παλιές ιδέες και σύγχρονες ανάγκες, θα επιστρατεύσουμε τη δημιουργικότητά μας για να αντλήσουμε γνώση και έμπνευση, να ανοίξουμε νέους δρόμους που θα ταιριάζουν στον καθένα μας ξεχωριστά. Ένα δυσεπίλυτο τεχνικό ή αρχιτεκτονικό ζήτημα, ένας χώρος ή απλώς ένα δωμάτιο θα αποτελέσουν την αφορμή για να σκεφτούμε και να εμβαθύνουμε, να εμπλουτίσουμε τις επιλογές μας. Σας περιμένουμε για να δουλέψουμε «μαζί» πάνω σ’ αυτές τις βιωματικά ενδιαφέρουσες διαδρομές, να ταξιδέψουμε στην έμπνευση και στη δημιουργικότητα, να σας βοηθήσουμε να βρείτε λύσεις που πραγματώνουν τις προσδοκίες σας! Το περιεχόμενο των εργαστηρίων του Art think HOME κατανέμεται σε 2 ενότητες δραστηριοτήτων: Ι. Καταγραφές - Χαρτογραφήσεις, ΙΙ. Αναπαραστάσεις - Το σπιτικό μου Στο εργαστήριο μπορούν να συμμετάσχουν όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας και προηγούμενης εμπειρίας σε σχέση με τον σχεδιασμό, τη διαμόρφωση χώρου ή τη σχέση τους με την τέχνη. Το εργαστήριο υποστηρίζεται από οπτικοακουστικό υλικό και διαδραστικές εφαρμογές. Διάρκεια ενότητας: 16 ώρες (8 δίωρες εβδομαδιαίες συναντήσεις) Για περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές: https://lessismoreathens.wordpress.com, lessismoreath@gmail.com, 210 3224441, 6973 981454

15.10.15 – lifo

39

διηγημα

«Τριλοβίτες» του Πάνκεϊκ: γραφή από σκόνη και αίμα «Ένας από τους καλύτερους διηγηματογράφους των τελευταίων πενήντα ετών», όπως έγραφε η «Guardian», κυκλοφορεί επιτέλους στα ελληνικά σε αριστοτεχνική μετάφραση του Γιάννη Παλαβού.

40 lifo – 15.10.15

Τριλοβίτες Μτφρ.: Γιάννης Παλαβός Εκδόσεις Μεταίχμιο Σελίδες: 240

από την τίνα μανδηλαρά

μπρις ντ’ τζ. πάνκεϊκ

Βιβλίο

Ο

ποιο διήγημα του Μπρις Ντ’ Τζ. Πάνκεϊκ και να πιάσεις –αν και το πιθανότερο είναι να σε πιάσει αυτό από τον λαιμό– νιώθεις σαν να επιστρέφεις πάντα στον ίδιο τόπο: σε αυτό το περιβάλλον της απόγνωσης, στο Ροκ Καμπ, στη φανταστική γη των Απαλαχίων. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι, ανθρακωρύχοι, εργάτες, αυτοσχέδιοι μποξέρ, διοργανωτές κοκορομαχιών, ξεπροβάλλουν από τα κατεστραμμένα σπίτια και δραπετεύουν διαρκώς με προορισμό την άβυσσο. Ονειρεύονται τη ζωή σε αλλότριους τόπους –το Σικάγο, το Μίσιγκαν ή την Κίνα– μέσα από φαντασιώσεις, μνήμες ακόμα και φαντάσματα και, αντ’ αυτής, βιώνουν, σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας, τη μοίρα τους ήσυχα και καταστροφικά. Μόνο που, σε αντίθεση με την αρχαία τραγωδία, δεν υπάρχει γι’ αυτούς καμία εξιλέωση ούτε κάθαρση, παρά

μόνο η ανάμνηση κάποιας πρόσκαιρης σπίθας και της εμμονής τους να γδέρνουν τις σάρκες και τις ψυχές τους. Σάμπως να σχηματίζουν μόνοι τους τον μαύρο ρέοντα ποταμό, γεμάτο αίμα και σκοτεινά νερά, που ξεβράζει κουφάρια ζώων, και ανθρώπινα απομεινάρια. Όταν μάλιστα τα νερά στεγνώσουν, εκεί κάπου στη Δυτική Βιρτζίνια, αυτό που εμφανίζεται είναι στεγνή γη και μια σκόνη που σκεπάζει τα χείλη. «Σε τέτοια μέρη δεν γλιτώνει κανένας» ή «Τα σκατά πάντα βουλιάζουν και όλες αυτές οι πόλεις ρίχνουν τα σκατά τους στο ποτάμι και εκείνα καταλήγουν στο Δέλτα». Αλλά τι το ψάχνεις; «Όλα τα νερά των αρχαίων βουνών κυλούσαν προς τη Δύση. Όμως το έδαφος ανυψώθηκε. Τίποτα πια δεν έχω, μόνο τις ισιάδες της όχθης και τα απολιθώματα που μαζεύω. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και ανασαίνω. Ο πατέρας είναι ένα γκρίζο σύννεφο μες στις καλαμιές και η Τζίνι μονάχα η αποφορά των βάτων ψηλά στην πλαγιά». Και κάπως έτσι, μνήμες, άνθρωποι, έδαφος, χθόνιο στοιχείο, αίμα, ενοχή, πληγές και εσωτερικά αδιέξοδα ενώνονται σε αυτόν το φανταστικό τόπο που έχει στήσει τόσο μαστόρικα το δαιμονικό πλάσμα, ο Ντ’ Τζ. Πάνκεϊκ, ο οποίος κατέθεσε στη σύντομη ζωή του μια σειρά από αριστοτεχνικά διηγήματα, γραμμένα κυριολεκτικά με τα σπλάχνα, την καρδιά και το αίμα. Όσοι αναρωτιούνται πώς μπορεί κανείς να γράφει ενορατικά και ταυτόχρονα καλοδουλεμένα, αρκεί να δει πώς κεντάει με αιματοβαμμένη πένα ο νεαρός αυτός Αμερικανός λίγο προτού προβεί στο απονενοημένο διάβημα μόλις στα 27 του χρόνια. Τα διηγήματα του Πάνκεϊκ (γεννήθηκε το ’52 και αυτοκτόνησε το ’79), τα περισσότερα εκ των οποίων ανακαλύφθηκαν post-mortem, τον ανέδειξαν –τραγική ειρωνεία, είναι αλήθεια– «σε έναν από τους πέντε καλύτερους διηγηματογράφους των τελευταίων πενήντα ετών», όπως έγραφε χαρακτηριστικά η «Guardian», με μια «γραφή ασθμαίνουσα, χαραγμένη στο μυαλό του αναγνώστη», όπως έλεγε η Μάργκαρετ Άτγουντ. Η μία και μοναδική συλλογή που κληροδότησε στους αναγνώστες ο συγγραφέας κυκλοφορεί τώρα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με τον τίτλο Τριλοβίτες. Ευτύχησε, μάλιστα, να πέσει στα χέρια του διηγηματογράφου Γιάννη Παλαβού, ο οποίος φαίνεται να κατοίκησε για λίγο στο δυστοπικό σύμπαν του Πάνκεϊκ, μεταφράζοντάς τον αριστοτεχνικά και γράφοντας μια όμορφη εισαγωγή γι’ αυτά τα άρρηκτα συνδεδεμένα με τη γη της Δυτικής Βιρτζίνια, όπου γεννήθηκε ο συγγραφέας, κείμενα: «Οι χαρακτήρες του Πάνκεϊκ είναι βγαλμένοι από τα σπλάχνα αυτής της φτωχής Πολιτείας των Απαλαχίων – και η φράση “από τα σπλάχνα” δεν είναι σχήμα λόγου αλλά κυριολεξία, μια και αρκετοί ήρωες των διηγημάτων είναι ανθρακωρύχοι ή αγρότες» επισημαίνει εύστοχα ο Παλαβός. Όχι τυχαία, στα περισσότερα από τα διηγήματά του παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να σκάβουν βαθιά στη γη ή να ψάχνουν για απολιθώματα, να ξεθάβουν πτώματα, να ξεκοιλιάζουν ζώα σε μια προσπάθεια ανεύρεσης του βαθύτερου εαυτού – κι αυτό που μονίμως ανακαλύπτουν δεν είναι παρά κόκαλα, σάρκα και αίμα. Το «Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα» θα μπορούσε να λειτουργεί ως λάιτ μοτίφ στα διηγήματα του πιστού και καθολικού Πάνκεϊκ, ο οποίος βλέπει τον Εσταυρωμένο ριγμένο καταμεσής της Βιρτζίνια. Τον δικό τους σταυρό –στο ξύλο του Σταυρού αναφέρεται η συλλογή του «Εν τω Ξηρώ»– σέρνουν άλλωστε και οι πρωταγωνιστές του: ο νεαρός Κόλι στους Τριλοβίτες, που θέλει να παραμείνει στη γη του και να ζήσει τον έρωτά του με την Τζίνι, η οποία του υποσχόταν ότι θα

«ζούμε με μάνγκο και αγάπη» και τον αφήνει τώρα προδομένο, να νιώθει λες και είναι «εκατό χρόνων». Έτσι νιώθουν σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές του, όπως ο Σκίβι και ο Γκίμπσον στον «Καβγατζή», οι οποίοι χτυπιούνται μέχρι θανάτου, ξέροντας εκ των προτέρων πως στον αγώνα της πάλης είναι όλοι ηττημένοι. Ζώντες τε και τεθνεώτες, νεαροί που γλίτωσαν τον πόλεμο του Βιετνάμ, προτιμώντας να κόψουν τα άκρα τους –βλέπε διήγημα «Τιμή στους πεσόντες»–, αλλά και ο έφηβος που αναζητά τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένα τα όνειρα, διορθώνοντας αμάξια στη «Σωτηρία μου», είναι εγκλωβισμένοι στην ίδια αδιέξοδη μοίρα. Το ίδιο νιώθει ακόμα κι ο πιτσιρικάς, ο Μπο, στο «Κυνήγι της αλεπούς», γιατί επιμένοντας στην έκπληξη, ο Πάνκεϊκ δεν προτιμά αρματωμένους ενήλικες κυνηγούς αλλά έναν ατζαμή έφηβο. Άλλωστε, οι γέροι είναι ανήλικοι και οι μεγάλοι ενήλικες στην άχρονη γη του Ροκ Άιλαντ που ξεβράζει στεγνές ψυχές και τρωγλοδύτες: σπαρακτική είναι η ιστορία με τη δεκαπεντάχρονη πόρνη στο « Ένα μόνιμο δωμάτιο» που δείχνει το αδιέξοδο των σχέσεων στα μέρη εκείνα. Κανένα έλεος για τους κατατρεγμένους που ζουν περιμένοντας την τιμωρία ή την οιμωγή, ούτε καν η αυγή δεν ξημερώνει την ελπίδα: «Η αυγή είναι η σπίθα που καίει την κορυφογραμμή. Το πρωινό φως αλλάζει τους τόνους της ομίχλης και απλώνει ένα κοκκινωπό χρώμα στα λιθόστρωτα του Ροκ Καμπ. Οι φανοστάτες τρεμοπαίζουν και σβήνουν. Στην άλλη άκρη της φουρκέτας το φανάρι αναβοσβήνει. Έρημος ο δρόμος μπροστά του. Ποιος να στρίψει, ποιος να σταματήσει, να πάει πού».

Π

ροφανώς, πουθενά. Είναι σίγουρο ότι εδώ το αμερικανικό όνειρο ξεπατώνεται συθέμελα και βλέπει τα ξέφτια του να σκορπίζονται μαζί με τις στάχτες των νεκρών του πολέμου του Βιετνάμ. Βαθιά πολιτικό, το έργο του Πάνκεϊκ διαθέτει, σε κάθε διήγημα σχεδόν, αναφορές στις αμαρτίες των πολιτικών: στο ψευδεπίγραφο «κόλπο του Κένεντι για να τσιμπήσει ψήφους», λανσάροντας στους Αμερικανούς, αντί το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, στην αμφισβητούμενη «Ομιλία της Ατιμίας» του Περλ Χάρμπορ, στους hobo, τους πλανόδιους, δηλαδή, εργάτες που μετακινούνταν σε αναζήτηση εποχικής εργασίας κατά την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης και αργότερα. Εκτεταμένες αναφορές γίνονται επίσης στους ανθρακωρύχους και στη μεγάλη απεργία των αρχών του αιώνα που στιγμάτισαν τα μέρη όπου μεγάλωσε ο συγγραφέας. Πολιτική μαζί και μεταφυσική καταγράφουν μια αέναη άνωθεν τιμωρία που στοιχειώνει όλες τις γενιές, διαμορφώνοντας έναν μοναδικό καμβά και μια τεράστια πινακοθήκη όπου πεσόντες άγγελοι συνευρίσκονται με τους ζωντανούς νεκρούς της νεκρής αυτής χώρας της Δυτικής Βιρτζίνια. Μόνο που εδώ η κόλαση αποκτά τη μορφή ενός ντραγκστόρ και οι φωτιές τής καίνε εσωτερικά τα σπλάχνα. Στέρφες μένουν εδώ οι αγκαλιές, όπως και τα τοπία, στέρφες από χάδια και αγάπη στο άνυδρο τοπίο. Ο Τσέχοφ σίγουρα θα καταλάβαινε πολύ καλά τι κινεί τους χαρακτήρες του Πάνκεϊκ, τι τους οδηγεί και κυρίως τι έκανε τον ίδιο τον συγγραφέα να καρφώσει στο κεφάλι του μια καραμπίνα και να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα: «Τίποτα δεν θέλησα περισσότερο στη ζωή μου, αλλά μη με ρωτάτε γιατί δεν το έκανα και μη ρωτάτε τι έγινε το όνειρο, γιατί δεν ξανάρθε ποτέ να μου ψιθυρίσει το τραγούδι του» έγραφε στη «Σωτηρία μου». Έφυγε νωρίς και δεν είχε καν την ηλικία του Ιησού. Άφησε όμως ανεκτίμητες λέξεις που καίνε ακόμα.

Radio Bookspotting από τον γιώργο-ίκαρο μπαμπασάκη

Ο θηλυκός Ζενέ Για τον «Αστράγαλο» της Αλμπερτίν Σαρραζέν. Τα ονόματα. Ανν, Ρολάντ, Φρανσίν, Ζιλιέν, Ζινέτ, Εντί, Νινί, Πιερ, Πέντρο, Αννί, Νουνούς, Ντεντέ, Ζαν. Όλες και όλοι στον ημίκοσμο, στα όρια του υποκόσμου, μικροαπατεώνες, μικροκακοποιοί, μικροεγκληματίες, όλοι έχουν αλλεπάλληλα πάρε-δώσε με τους διάκονους του νόμου και της τάξης, που, στο βιβλίο αυτό, σε αυτήν τη φαντασμαγορία της ελευθερίας και της πλήρους ζωής εν τέλει, παραμένουν ανώνυμοι, και σχεδόν αθέατοι, απόντες, σκιές απειλητικές δίχως υπόσταση. Κι άλλα ονόματα, θρυλικά πια: Αλμπερτίν Σαρραζέν, η συγγραφέας, ο θηλυκός Ζαν Ζενέ, όπως τη χαρακτήρισαν, το ατίθασο κορίτσι με τα κοντά μαλλιά και το αέναο βαρύ τσιγάρο και το αγέρωχο βλέμμα, η κοπέλα που γεννήθηκε το 1937 και δεν πρόλαβε να κλείσει τα τριάντα της. Και: Patti Smith, η ιέρεια του punk, η μεγάλη καλλιτέχνις που δόξασε το επιτήδευμα της ζωής. Αλλά και Jean-Jacques Pauvert, ο επινοητικός εκδότης, ίσως ο πιο τολμηρός σε όλη τη Γαλλία, αν δεχτούμε ότι ο μέγας Gérard Lebovici, ο εκδότης του Guy Debord και του Jacques Mesrine, τίθεται πέρα από κάθε συναγωνισμό. Ο Pauvert εξέδωσε τον Αστράγαλο (μτφρ. Σώτη Τριανταφύλλου, εκδ. Πατάκη) το 1965, έναν χρόνο πριν από το περιβόητο Σκάνδαλο του Στρασβούργου και δύο χρόνια πριν από τη μεγαλειώδη Γιορτή της Ποίησης, τον Μάη του ’68, και σήμερα, πενήντα χρόνια, μισόν αιώνα μετά, διαβάζω αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο και διαπιστώνω ότι δεν έχει χάσει στάλα από τη δροσιά και τη φρεσκάδα του, δεν έχει χάσει στάλα από την υγρή του φλόγα. Η Patti Smith υπογράφει έναν πρόλογο που κάνει τις λέξεις να εκραγούν, που θυμίζει με ένταση και πάθος τα χρόνια της αθωότητας και της αναζήτησης. Γράφει: «Το ύφος της Σαρραζέν είναι μοναδικό: ποιητικό, εξερευνητικό, χωρίς στολίδια». Γράφει: «Η Σαρραζέν χρησιμοποιεί μια γλώσσα που κυμαίνεται από την αργκό των παρανόμων μέχρι την πιο πλούσια καθαρεύουσα». Γράφει: «Τα φωτεινά της μάτια με οδήγησαν μέσα στα σκοτάδια της νιότης μου, τις νύχτες των εκατό ύπνων». Και η Σώτη Τριανταφύλλου μεταφράζει εξαίσια τον Αστράγαλο!

αλμπερτίν σαρραζέν

Ο αστράγαλος Μτφρ.: Σώτη Τριανταφύλλου Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 254

Τα ποτά. Η δραπέτισσα, η Ανν, και ο εραστής της, ο Ζιλιέν, και όλοι όσοι συναντιούνται μαζί τους, τους περιβάλλουν, τους φιλοξενούν, τους φυγαδεύουν, τους συμπαρίστανται, τους αγαπούν, πίνουν και πίνουν και πίνουν. Όχι για να μεθύσουν, για να βγούνε από τα ρούχα τους, για να ξεσαλώσουν, αλλά για να γλεντήσουν, να ευθυμήσουν, να ανακουφιστούν από τις πιέσεις των εκπροσώπων του νόμου, να χαλαρώσουν. Η Ανν, είκοσι χρονών, έχει αποδράσει από τη φυλακή, αρνείται τον παρατεταμένο σωφρονισμό, πηδάει από έναν τοίχο, τσακίζει τον αστράγαλό της. Θέλει να ζήσει μες στην ποίηση της ομορφιάς και της ελευθερίας, και πληρώνει το τίμημα. Συναντάει τον Ζιλιέν κι αρχίζει να ζει από κρυψώνα σε κρυψώνα, ελεύθερη πάντως, απόλυτα εναρμονισμένη με τις επιθυμίες της, αχόρταγη για εμπειρίες, για έρωτες, για φιλίες, για αγάπες. Αλλά και για μόρφωση. Η Ανν διαβάζει, καταβροχθίζει τις σελίδες, γίνεται απόγονος του Φρανσουά Βιγιόν και του Ζαν Ζενέ. Διαβάζει, ερωτεύεται, διασκεδάζει, πίνει, γράφει, περιπλανιέται, λατρεύει το Παρίσι, καπνίζει. Διακηρύσσει: «Μυρίζω το Παρίσι, κρύβομαι στην καρδιά του, ξαναγύρισα. Νικημένη, σπασμένη, αλλά είμαι εδώ. Άλλωστε, όπως λέγαμε συχνά στη φυλακή, νικητής είναι εκείνος που σπάει. Παρίσι, επιστρέφω στα ερείπια του εαυτού μου, για να ξαναρχίσω να ζω και να παλεύω». Τα τσιγάρα. Φυσικά, Gauloises και Gitanes, τι άλλο; Η Ανν καπνίζει, ο Ζιλιέν καπνίζει, όλες και όλοι καπνίζουν, και πάλι όχι για να ντουμανιάσουν τις κάμαρες, όχι για να δείξουν ότι είναι κάτι που δεν είναι, αλλά γιατί απλούστατα όλες και όλοι κάπνιζαν στον ημίκοσμο της δεκαετίας του 1950 και εκείνης του 1960. Και πιο μετά. Όλες και όλοι κάπνιζαν χωρίς να το κάνουν θέμα, επρόκειτο για μια συνήθεια, ακόμα και μανία, dans le café de la jeunesse perdue, ναι, μέσα στο καφενείο της χαμένης νιότης, όπως μάθαμε τόσο από τον Debord όσο και από τον Patrick Modiano, αλλά και από τους σκηνοθέτες της nouvelle vague. Η Αλμπερτίν Σαρραζέν γίνεται η «μικρή αγία των περιθωριακών συγγραφέων», γίνεται η μούσα της Patti Smith, γίνεται το σύμβολο της ελευθερίας μέσα από τις καθημερινές της συνήθειες και την ποιητική, πάντα όμως μεστή και γεμάτη ακρίβεια καταγραφή τους. Ονόματα, ποτά, τσιγάρα, και μαζί περίπατοι, φιλία, χάδια, φιλιά, έρωτες, σκέψεις, μελαγχολία, λυτρωτική αμεριμνησία μιας κοπέλας μόλις είκοσι χρονών που θέλησε να λούσει τα κύτταρά της όλα στη λίμνη της ελευθερίας. «Σκέφτομαι τη ζεστασιά του καπνού που κυλάει», γράφει η Σαρραζέν, «ρευστός, με κάποια στυφάδα στον λαιμό και στο στήθος, κάνοντας το αίμα να μυρμηγκιάζει~ σκέφτομαι όλα τα τασάκια που έχω αδειάσει στη ζωή μου». Και αλλού: «Σφίγγω τα δάχτυλά μου γύρω από το ποτήρι~ κονιάκ, ζεστό μου μαργαριτάρι, χρώμα μου, ύπνε μου». Πράγματι, ένας ύμνος στην ελευθερία, ένα τραγούδι διακοσίων πενήντα σελίδων για την ομορφιά της περιπέτειας. radiobookspotting.blogspot.gr/ 15.10.15 – lifo

41

6 a.m. How to disappear completely

Οι Blitz στη ζώνη μιας μελλοντικής ευτυχίας

απο τη ματινα καλτακη

Θέατρο

Με σύνθημά της τη φράση «όχι άλλη πραγματικότητα», η θεατρική ομάδα Blitz επιστρέφει στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, με μια νέα παράσταση που προβληματίζει.

42 lifo – 15.10.15

Σ

τις παραστάσεις ανοιχτής ερμηνείας, όπως είναι η τελευταία των Blitz, 6 a.m.

How to disappear completely, προσέρχομαι ακολουθώντας τα ίχνη που οι ίδιοι οι δημιουργοί έχουν δώσει ως σημεία/πεδία αναφοράς που ενέπνευσαν τη δουλειά τους (Ρομαντισμός, η ποίηση του Χέλντερλιν, το Μανιφέστο του Φουτουρισμού, η ταινία Στάλκερ του Ταρκόφσκι, οι ουτοπίες της σύγχρονης αρχιτεκτονικής και ο designer και περφόρμερ Vito Acconci κ.ά.). Ταυτόχρονα, έχω κατά νου αυτά που ο Χρήστος Πασσαλής, η Αγγελική Παπούλια και ο Γιώργος Βαλαής έχουν δηλώσει ότι απασχόλησαν ως αιτούμενα την παράστασή τους: η αναζήτηση ενός άλλου κόσμου, μιας νέας αντίληψης της πραγματικότητας, με μια διαφορετική πνευματικότητα, που να μην ταυ-

i blitz 6 a.m. How to disappear completely Σκηνοθεσία: blitz theatre group Στeγη Γραμμaτων & Τεχνων - Κεντρικh Σκηνh 9-18 Οκτωβρίου 2015 20:30 www.sgt.gr

τίζει τη ζωή με την επιβίωση. Αναγνωρίζεται κάτι απ’ όλα αυτά στην παράστασή τους; Λάθος ερώτημα. Το ζήτημα δεν είναι να αναγνωρίσεις πού, ας πούμε, στη σκηνική πράξη αναγνωρίζονται οι ξεπερασμένες σήμερα ιδέες του Μαρινέτι για την ομορφιά των μηχανών και του βιομηχανικού μέλλοντος. Το 1909 μπορεί να έμοιαζε επαναστατικό κάποιος να γράφει: « Ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο του οποίου η εξάτμιση κοσμείται με μεγάλους σωλήνες, σαν ερπετό με εκρηκτική ανάσα – ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο που καλπάζει μανιασμένο είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης». Ή το άλλο: «Θα δοξολογήσουμε τον πόλεμο –τη μόνη υγιεινή του κόσμου–, τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, τη χειρονομία των αγγελιαφόρων της ελευθερίας που σπέρνουν τον όλεθρο, τις ωραίες ιδέες που γι’ αυτές αξίζει κανείς να πεθάνει, και την περιφρόνηση για τη γυναίκα». Σήμερα δεν είναι. Σκέφτομαι τον Μαρινέτι, τότε που ζούσε, ανθρακωρύχο – να κατεβαίνει, προτού ο ήλιος ανατείλει, στα έγκατα της γης για ένα μεροκάματο της συμφοράς. Σκέφτομαι τον Μαρινέτι, σήμερα – να κάνει βόλτα στο ερημωμένο Ντιτρόιτ, εκεί όπου άλλοτε χτυπούσε η καρδιά της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Τα καλλιτεχνικά μανιφέστα είναι κι αυτά φτερά στον άνεμο, ωραίες ιδέες που επιβεβαιώνουν τη δύναμη των λέξεων να σαγηνεύουν (ναι, ακόμη και σήμερα) και να διαμορφώνουν μικρές κοινότητες όπου μπορούμε να νιώσουμε ότι «ανήκουμε». Γιατί, ακόμη και σ’ αυτό το γενικώς παρωχημένο, πια, Μανιφέστο του Φουτουρισμού βρίσκεις μέρη που μιλούν για μας, τώρα: «Βρισκόμαστε στο έσχατο ακρωτήρι των αιώνων!… Ποιος ο λόγος να κοιτάμε προς τα πίσω, όταν αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις μυστηριώδεις πόρτες του Αδύνατου; Ο Χώρος και ο Χρόνος πέθαναν χθες. Ζούμε ήδη στο απόλυτο, διότι έχουμε δημιουργήσει την αιώνια, πανταχού παρούσα ταχύτητα». Κάπως έτσι καταλήγω ότι τα ίχνη που δίνουν οι δημιουργοί δεν οδηγούν οπωσδήποτε τους θεατές σε αξιόπιστα ερμηνευτικά μονοπάτια. Μήπως η ταινία Στάλκερ (1979) του Ταρκόφσκι βοηθάει καλύτερα στην πρόσληψη της παράστασης των Blitz; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι, ναι, ο κόσμος της ταινίας περνάει σ’ αυτό το άξενο περιβάλλον από μεταλλικές κατασκευές της παράστασης, όπου ένα σύνολο ανθρώπων αγωνίζονται να υπάρξουν, κινούμενοι διαρκώς, προσπαθώντας να χειριστούν διάφορα αντικείμενα και κοιτώντας σταθερά προς τα πάνω, προς την ανεξέλεγκτη δύναμη που κάθε τόσο τους πετροβολεί. Γυρνώντας σπίτι, άνοιξα το Σμιλεύοντας τον χρόνο, κι εκεί που ο Ταρκόφκσι μιλάει για το Στάλκερ ξαναβρήκα όλα εκείνα που με ωθούν να αναζητώ στο θέατρο απαντήσεις που εκ των προτέρων γνωρίζω ότι δεν θα βρω: «Πιστεύω ότι οι πληγές πάντοτε επουλώνονται μέσα από μια πνευματική κρίση. Αυτή η κρίση είναι απόπειρα να βρει κανείς τον εαυτό του, να αποκτήσει νέα πίστη. Είναι ο κλήρος κάθε ανθρώπου που έχει πνευματικούς στόχους· δεν αποφεύγεται, εφόσον η ψυχή διψά για αρμονία και η ζωή είναι γεμάτη παραφωνία. Αυτή η διχοτόμηση αποτελεί το ερέθισμα για να κινηθούμε, την πηγή του πόνου και ταυτόχρονα της ελπίδας μας, επιβεβαίωση του πνευματικού μας δυναμικού και βάθους» (εκδ. Νεφέλη, 1987). Στο σημείο αυτό ο Ταρκόφσκι συναντά τον ξεχασμένο ποιητή Φρίντριχ Χέλντερλιν (1774-1843), του οποίου το ποίημα «Θρήνοι του Μένωνος για τη Διοτίμα» (1801) είναι ο μόνος λόγος που ακούγεται στην παράσταση

των Blitz. Φτάνουν, όμως, σε όσους από τους θεατές δεν έχουν πιάσει το βιβλίο στο χέρι τους, αυτοί οι κρουστοί, παλλόμενοι από πόνο και πάθος, στίχοι; «Θα ’θελα να γιορτάσω – αλλά τι; Να τραγουδήσω με τους άλλους,/ όμως στην τόση μοναξιά μου λείπει καθετί το θεϊκό./ Αυτή, αυτή είναι η αναπηρία μου, το ξέρω, μια κατάρα / μου παραλύει τους τένοντες και με καταβάλλει ό,τι κι αν αρχίσω […] γράφει. Κι όμως. Μέσα στην απόγνωση της απώλειας, ο Χέλντερλιν λέει το μεγάλο Ναι, καταφάσκει στη ζωή, νιώθει “ότι η χαρά είναι πιο άφθαρτη από τους θυμούς και τις φροντίδες / και ότι καθημερινά στο τέλος μια χρυσή μέρα απομένει”» (F. Holderlin, Ελεγείες, Ύμνοι και άλλα Ποιήματα, μτφρ. Στέλλα Νικολούδη, εκδ. Άγρα 1996).

Γ

ια μένα η παράσταση των Blitz αποτυπώνει μία μη αναστρέψιμη ρήξη. Ένα πολύτιμο απόθεμα τέχνης του λόγου, που ξεκινάει από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και γονιμοποιεί μέσα στους αιώνες σπουδαίους ποιητές και συγγραφείς, μοιάζει να μην μπορεί πια να «επικοινωνήσει» με τους σημερινούς ανθρώπους, της τεχνολογικής εποχής. Έχω την εντύπωση ότι μέσα στον 21ο αι., όσα θεωρούνταν έως τώρα κορυφαία επιτεύγματα της σκέψης και του πνεύματος θα ξεχαστούν ή θα αποτελέσουν «συλλεκτικού» τύπου αντικείμενα για κάποιους λίγους – αν θα είναι εξέχουσα ελίτ ή περιφρονημένο περιθώριο, μένει να αποδειχθεί. Πρόκειται για ένα εν εξελίξει δράμα που κάποιοι από μας βιώνουν σαν ένα τέλος με ορίζοντα το σκοτεινό σύμπαν και τις μαύρες τρύπες του. Η ρήξη αποδίδεται σκηνικά στη σχέση λόγου-σκηνικής δράσης. Από τη μία οι στίχοι του Χέλντερλιν, από την άλλη ο παρηκμασμένος, μεταβιομηχανικός κόσμος της παράστασης – που ορίζουν η «μεταλλική» σκηνογραφία της Έφης Μπίρμπα, οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα, οι ήχοι του Γιώργου Κωνσταντινίδη και του Coti Κ. Καμία επικοινωνία μεταξύ τους. Καμία επικοινωνία του λόγου ούτε και με τις κινήσεις των περφόρμερ, επίμονα επαναλαμβανόμενες, συχνά σπειροειδείς, καταποντισμοί σε πηγάδια, μιμήσεις αυτοκτονιών και φόνων. Αν φορέας συναισθημάτων είναι η ποίηση του Χέλντερλιν που ακούγεται μικροφωνημένη, τα πρόσωπα μοιάζουν να μοιράζονται μόνο τον αγώνα της επιβίωσης. Γι’ αυτό και είναι εξηγήσιμη η χλιαρή υποδοχή της παράστασης από την πλειονότητα των θεατών: στη δομική ρήξη που προτείνει η σκηνική πράξη κανείς δεν πατάει καλά. Επιπλέον, λείπει από την παράσταση των Blitz (από τις περισσότερες παραστάσεις τους, για την ακρίβεια) η ζεστασιά του συναισθήματος. Ακόμη κι αν οι ίδιοι υπάρχουν ως σκέψη και (συν-)αίσθημα στις σκηνικές δημιουργίες τους (με τις αγωνίες, τις επιθυμίες, τις αγάπες τους), η εντύπωση που υπερισχύει είναι αυτή της «εγκεφαλικής κατασκευής». Ο Χέλντερλιν, γράφοντας για τους Έλληνες ως θεμελιακή αναφορά ως προς την τέχνη του λόγου, και την έννοια του τραγικού, επισημαίνει την αδυναμία των Γερμανών να προσεγγίσουν το ιδανικό τους, αφού τους λείπει το «ιερό πάθος». Έχω την εντύπωση ότι κάποιες σκέψεις του είναι πολύ χρήσιμες για τη συνέχεια των Βlitz.

Aν επικοινωνούν καλύτερα με το κοινό άλλων ευρωπαϊκών χωρών παρά με το ελληνικό, ίσως να σημαίνει ότι κάνουν τέχνη ως ξένοι. Το στοίχημα είναι, αφού προσέγγισαν την τέχνη τους ως ξένοι, να κατορθώσουν να δημιουργήσουν στη συνέχεια ως Έλληνες. Εκτός κι αν δεν τους ενδιαφέρει.

συνεντευξη

Ο Davide Balula φέρνει τα μάρμαρα της Ακρόπολης στις αίθουσες μιας γκαλερί

αυτά. Αλλά ζω σε μια τρίτη χώρα, η οποία μου δίνει πολλαπλές ταυτότητες. Αυτό είναι που μάλλον με κάνει περισσότερο συνειδητοποιημένο όσον αφορά τη γλώσσα, τις συνήθειες και την κουλτούρα. Πολύ απλά, η ελληνική κληρονομιά είναι παγκόσμια. Αποτελεί ένα συναρπαστικό κομμάτι της Γη. Έχει βαθιές ρίζες. Σκέψου τη φυσιολογία του εδάφους στα νησιά, τη σκληρότητά τους και τη «βαρύτητα» των βράχων. Το ίδιο και στα βουνά, η φύση της κατασκευής τους έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Το μάρμαρο είναι βαρύ υλικό, το ξέρω. Μπορεί να εντυπωσιάσει και να αφήσει έντονα τα σημάδια του. Ίσως να μην μπορεί να πετάξει στον αέρα, αλλά η μαρμαρόσκονη από αυτό προέρχεται κι έχει ενδιαφέρον η διαπίστωση ότι μια μάζα ελαφρότητας μας αποκαλύπτει πως ακόμα και κάτι βαρύ δεν διατηρείται απαραίτητα για πάντα.

— Η «καταστροφή» που προκάλεσες στον χώρο της γκαλερί είναι μια απόπειρα να κατευθύνεις μια κατάσταση περισσότερο από το να τη σχολιάσεις, σχεδόν σαν να θέλεις να επέμβεις στην ίδια τη ζωή; Προτιμάς κάτι τέτοιο από το να ξεκινάς από την αρχή; Δεν πιστεύω ότι κάνουμε «κάτι από την αρχή». Είμαι ένας πραγματιστής που πιστεύει στην ανεξαρτησία και στη συνύπαρξη. Η κλίμακα και η οργάνωση ενός δωματίου, ενός κτιρίου, μιας πόλης, μιας ηπείρου, του ηλιακού συστήματος, όλων των πραγμάτων εν κινήσει, ακόμα και σε μοριακό επίπεδο, σχετίζονται μεταξύ τους πολύ, ανάλογα με τη γωνία από την οποία τα παρατηρείς. Οπότε, η φύση και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε μες στη φύση ομαδικά χρειάζεται να ανιχνευτεί σε διαφορετικές κινήσεις, ταχύτητα και μεγέθη, πιθανόν πολύ συχνότερα απ’ όσο νομίζουμε. Περισσότερο από ποτέ πιστεύω ότι Davide Balula έχουμε αρχίσει να κατανοούμε την κλίμακα GAGOSIAN και τον ρυθμό, και μάλιστα όλο και γρηγοΜέρλιν 3, Κολωνάκι, 210 3640215 ρότερα. Αλλά ακόμα έχουμε θέματα σχετικά Έως 19/12 με την ιδιωτικότητα, καθώς προσπαθούμε να Δευτ.-Παρ.: 11.00-18.00 σκεφτούμε διαπλανητικά. & Σάβ.: 11.00-15.00 — Εννοώ αν η χρήση του μαρμάρου, φέρ’ ειπείν, είναι μια δική σου προσπάθεια να συνδέσεις το ιστορικό και αισθητικό παρελθόν της Αθήνας με το παρόν. Όπως με τους δύο άντρες που χόρεψαν ζεϊμπέκικο στο opening, έναν χορό του οποίου οι ρίζες χάνονται στους αιώνες, αλλά επιβιώνει μέχρι σήμερα. Παρελθόν και παρόν, ναι, και το μέλλον επίσης. Το ζεϊμπέκικο είναι καταπληκτικό! Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτό. Το χορευτικό μέρος ήταν αυτό που πραγματικά συμπλήρωνε την όλη εγκατάσταση. Η ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων, το συναισθηματικό λιθαράκι στην ύλη, στον χώρο και στα νοήματα. Είναι η εσωτερικότητα, η παράδοση, αλλά αυτοσχεδιαστική. Είναι η δημόσια εκδήλωση της αρρενωπότητας, αλλά με Davide Balula έναν άφυλο ηδονισμό.

— Για ποιον λόγο έχει σημασία η δυαδικότητα στη δουλειά σου, από πού ξεκίνησε αυτό; Δεν έχω ιδέα. Ίσως από το γεγονός ότι σκεφτόμαστε «από» το ίδιο μας το σώμα και καθεμιά σκέψη μας συνδέεται με μία άλλη; Δεν ερμηνεύω απαραίτητα τη δυαδικότητα ως έχει, αλλά νομίζω ότι αυτό που με ενδιαφέρει σε αυτήν είναι η συνύπαρξη, ο χώρος, η πιθανή σύνδεση και η ένταση ανάμεσά τους.

— Η φθορά στα δύο έργα από μάρμαρο στην Αθήνα είναι σαν να εξηγεί γιατί η έκθεση δεν έχει τίτλο. Ο χρόνος έχει πάντα κυρίαρχο ρόλο στη δουλειά σου; Χα! Θα μπορούσα να μιλάω ατέλειωτες ώρες για το ζήτημα αυτό, οπότε ας θέσω θέμα χρόνου και καλύτερα να ολοκληρώσουμε εδώ τη συνέντευξη….

Ο Πορτογάλος καλλιτέχνης εμπνέεται από τις βόλτες του στην Αθήνα και τον Πικιώνη για το έργο του που εκτίθεται στην γκαλερί Gagosian.

Η

απο τον χρηστο παριδη

Εικαστικά

βιβλιοθήκη καλύφθηκε από έναν κατάλευκο τοίχο, τα σανίδια-ψαροκόκαλο από ένα νέο δάπεδο και ο χώρος ελαχιστοποιήθηκε στο ισόγειο διαμέρισμα της οδού Μέρλιν 3, όπου βρίσκεται ο εκθεσιακός χώρος της γκαλερί Gagosian. Ο πορτογαλικής καταγωγής, αλλά μεγαλωμένος στη Γαλλία καλλιτέχνης Ντάβιντε Μπαλούλα έστησε μία in situ εγκατάσταση, εμπνευσμένη από τις βόλτες του στην Αθήνα και κυρίως από τον περίφημο περιβάλλοντα χώρο της Ακρόπολης που διαμόρφωσε ο Πικιώνης. Τα εγκαίνια της έκθεσής του είχαν μορφή περφόρμανς, καθώς ανάμεσα στα έργα και τις παρεμβάσεις του στο δάπεδο και τους τοίχους της γκαλερί δύο άντρες ερμήνευσαν, χωρίς μουσική, ένα ζεϊμπέκικο.

— Τι γνώριζες για την Ελλάδα και την Αθήνα πριν έρθεις; Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν διαφορετικές από αυτές που περίμενες; Δεν είχα επισκεφθεί ξανά την Ελλάδα. Έχω κάνα-δυο Έλληνες φίλους, οι οποίοι μου έχουν μιλήσει για τη χώρα, και, φυσικά, ήμουν πολύ περίεργος να τη δω από κοντά. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο ακόμα και από σκόρπιους στίχους της Σαπφούς ή τον Ηράκλειτο και τους φίλους του, αυτό που κυρίως με ενδιέφερε πριν έρθω ήταν το φαγητό. Με το που έφτασα, ένα είναι βέβαιο, ότι δεν απογοητεύτηκα. Επιτέλους, κατάλαβα τι είναι η κάππαρη! Εννοώ, η καλή κάππαρη… Που δεν συγκρίνεται με όλες αυτές του εμπορίου με τα συντηρητικά, που ήξερα μέχρι τότε.

— Χρησιμοποιείς πολλά και διαφορετικά μέσα στη δουλειά σου, απ' όσο ξέρω. Τι σε ώθησε να χρησιμοποιήσεις στην Αθήνα μάρμαρο; Αναρωτήθηκα, μάλιστα, αν θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για σένα να έχεις στη διάθεσή σου ένα παλιό, παροπλισμένο νεοκλασικό παρά ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι… Πάντα τείνω να αντιδρώ στον χώρο και στο context, έτσι ώστε να προσφέρω στον εαυτό μου μια γκάμα επιλογών τη στιγμή της εγκα-

τάστασης και να προσαρμόζομαι αναλόγως. Αυτό που πιθανόν συμβαίνει και με κάνει να καταλήγω σε ντόπια υλικά και στις συνήθειες των ανθρώπων είναι ότι, όπως είναι φυσικό, προσπαθώ να εναρμονιστώ με το περιβάλλον. Φαντάζομαι ότι είναι και μια δικαιολογία ώστε να συναντάω καινούργιους ανθρώπους – και τι καλύτερο από το να συνεργάζεσαι μαζί τους και να τους γνωρίζεις ουσιαστικότερα! Εντάξει, αν πιεις αρκετά ποτά μαζί τους και χορέψετε, αυτό υποθέτω πως βοηθάει ακόμα πιο πολύ. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορείς να το κάνεις αυτό κάθε μέρα. Οπότε προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα και να είμαι παραγωγικός. Ανέκαθεν μου προξενούσαν μεγάλο ενδιαφέρον τα παραπεταμένα υλικά, χαμένα κομμάτια, υπολείμματα, μπάζα, σκόνη, όλα όσα συνυπάρχουν με την κατασκευή. Επισκέφθηκα την Ακρόπολη κι ενθουσιάστηκα με το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτήν –το δάπεδό του έχει «γυαλίσει» από την τριβή– αλλά και με την προσέγγιση του Πικιώνη, έναν αρχιτέκτονα που δεν γνώριζα πριν. Το μάρμαρο μπορεί να μετατραπεί στην πιο λεπτή σκόνη, τόσο ελαφριά που να την παίρνει ο αέρας. Μάλιστα, στο τέλος της μέρας μπορεί να χρειαστεί να λουστείς για να φύγει από το σώμα σου. Και μια και μιλάμε για μπάνιο, ήθελα να επέμβω και στην ντουζιέρα της γκαλερί, αλλά αυτό θα περιέπλεκε πολύ τα πράγματα στην έκθεση γενικότερα. Όσον αφορά αυτό που με ρωτάς, ίσως ένα νεοκλασικό σπίτι να με οδηγούσε σε κάτι εντελώς διαφορετικό, δεν ξέρω…

— Μεγάλωσες στη Γαλλία, αλλά έχεις πορτογαλική καταγωγή. Βρήκες ομοιότητες μεταξύ Ελλήνων και Πορτογάλων, υπήρξε κάτι που να σε βοήθησε να αναγνωρίσεις ευκολότερα την πραγματικότητά μας; Πιστεύω ότι η Ελλάδα και η Πορτογαλία έχουν πολλά κοινά και υποθέτω ότι όντως είμαι κι εγώ ευαισθητοποιημένος σε σχέση με

i

15.10.15 – lifo

43

TAste of the week papada (€10,75) έχει σουξέ γιατί βλέπω τα πιάτο να κυκλοφορεί σε πολλά τραπέζια. Πρόκειται για αφράτα, χειροποίητα ψωμάκια που γίνονται στον ατμό, γεμιστά με χαμόν papada, και προσφέρουν ακαταμάχητη γεύση. Από τα κυρίως, το πιάτο Pork Βelly Ιberico (€18,50), που σιγομαγειρεύεται για 12 ώρες, είναι για πολύ μερακλήδες που θα εκτιμήσουν την πληθωρική γεύση και τη νοστιμιά από το λιπάκι του. Καλοφτιαγμένο ήρθε και το μοσχαρίσιο κιλότο με περουβιανές κίτρινες πιπεριές aji amarillo και σιναπόσπορο (€21) που συνόδευαν γλυκοπατάτα πικάντικη και λατινοαμερικάνικη πατάτα γιούκα διπλοτηγανισμένη. Γλυκός επίλογος με Namelaka valrhona (€9) καραμέλα και λευκή σοκολάτα, που χαρίζουν προκλητική γεύση. Το εστιατόριο Νikkei προσφέρει μια ξεχωριστή γευστική εμπειρία σε ένα περιβάλλον που σε κερδίζει και σε κατακτά με τη φιλοξενία του. ☛ Νikkei, Λεβέντη 3, Κολωνάκι, 210 7239366

Η Ασία γιορτάζει στην Αθήνα Tiradito και ceviche στο Νikkei, μεζέδες στο κλασικό Μελάνι και αλλαγές στον Βασίλαινα. ramino O Όμιλος Καστελόριζο επεκτείνεται, κάνοντας το επόμενο βήμα του. Ο λόγος για το νέο εστιατόριο Ramino που αναμένεται να ανοίξει έως το τέλος του ερχόμενου μήνα, στην καρδιά της εμπορικής αγοράς της Γλυφάδας, ακριβώς δίπλα στο γνωστό Mezze.

Βγες

aπο τη νικη μηταρεα

επιτέλους

νεο μενου

44 lifo – 15.10.15

r Ραντεβού με την εξωτική κομψότητα δίνεις στο ολοκαίνουργιο εστιατόριο Nikkei στην καρδιά του Κολωνακίου. Ο χώρος σε ταξιδεύει στο μακρινό Περού με τοπικά υφαντά που είναι σαν να υφαίνονται σε έναν «αόρατο» αργαλειό και σε υποδέχονται στο έμπα του μαγαζιού. Ο αρχιτέκτων Γιώργος Παντελούκας έστησε ένα όμορφο σκηνικό με καναπέδες και περουβιανές μαξιλάρες, ψηλά τραπέζια από κορμό δέντρου και παιχνιδιάρικη γοητευτική μπάρα. Ένα υπέροχο σύμπαν που απογειώνει ο εσωτερικός κήπος, ο οποίος καταλαμβάνει το πίσω μέρος της μπάρας, με δέντρα και εξωτικά φυτά σε μπλε φόντο. Αισθάνεσαι όμορφα και θέλεις να το κάνεις στέκι σου. Το διαπιστώνεις από τις νεανικές παρέες που βράδυ καθημερινής κατακλύζουν τον νέο χώρο με εντυπωσιακά κοκτέιλ στο χέρι, τα οποία έχουν την υπογραφή του Σπύρου Κερκύρα, άφθονα Nikkei χαμόγελα και καλή διάθεση. Η κεφάτη ατμόσφαιρα μου θύμισε εποχές προ κρίσης. Πράγματι, σε πείσμα της ζόρικης εποχής, υπάρχουν άνθρωποι της εστίασης, όπως ο Γιάννης Μωράκης και ο Γιώργος Μελισσάρης, αισιόδοξοι, που τολμούν νέα επιχειρηματικά ανοίγματα. Έχει ενδιαφέρον να χαζεύεις την ανοιχτή κουζίνα, όπου ο σεφ Θάνος Στασινός και η ομάδα του ετοιμάζουν με προσήλωση πιάτα περουβιανά που παντρεύονται με ιαπωνικά fusion στοιχεία. Η κουζίνα Νikkei εξυψώθηκε με το εστιατόριο Pakta στη Βαρκελώνη των αδερφών Adria και αμέσως αγαπήθηκε και διαδόθηκε. Εκεί βρέθηκε και ο σεφ Θάνος Στασινός για να μυηθεί στα μυστικά της και να μας τη σερβίρει στο καινούργιο Νikkei. Εδώ θα παραδοθείς στη γοητεία των ceviche, των tiraditos και των tataki. Το μενού δεν είναι φλύαρο και σε βάζει στη φιλοσοφία της κουζίνας, ξεκινώντας με ceviche λαυράκι με καλαμπόκι και γλυκοπατάτα σε χυμό από λάιμ και μίριν (€10,50). Η σαλάτα κινόα συνδυάζεται με τη δροσιά του μάνγκο και απογειώνεται με τις πιπεριές τσέρι (€11,50). Στο τραπέζι-κορμό δέντρου προσγειώνεται το πιάτο tiradito με μυλοκόπι κομμένο αριστοτεχνικά, το οποίο αγκαλιάζει τη βελούδινη σάρκα του λάιμ και ενισχύεται με περουβιανή καυτερή πιπεριά rocoto, που έχει σχήμα καμπανούλας, και μάνγκο που ισορροπεί την ένταση (€13). Από τα ορεκτικά, τιμήσαμε τα Gyoza γεμιστά με ιβηρικό χοιρινό σε soya dashi σος (€11,50) που έγιναν στον ατμό και μετά πέρασαν από ελαφρύ σοτάρισμα – γευστικές μπουκιές που τρώγονται βουλιμικά. Το εναλλακτικό Bao Ban με ιβηρική Nikkei

Το Vespa Rossa, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, ανοίγει την όμορφη σάλα του και μας υποδέχεται με ολοκαίνουργιο μενού που περιλαμβάνει: «Παραδοσιακά φαγητά από διάφορα μέρη της Ιταλίας που έχω δοκιμάσει σε τρατορίες και κάποια από αυτά τα πειράζω» εξηγεί ο σεφ και συνιδιοκτήτης Κώστας Τσίγκας. Στη Σικελία μας ταξιδεύει η μαύρη πολέντα με φασόλια, γαρίδες, πανσέτα και καυτερό λουκάνικο, ενώ το πιάτο με τα χειροποίητα ζυμαρικά καβατέλι με τρούφα και φρέσκο λουκάνικο που φτιάχνει η κουζίνα μάς πάει στο Πιεμόντε.

vespa rossa Ναϊάδων 2 & Αντήνορος, Παγκράτι, 210 7234551

r Δεν τη λες παραδοσιακή αλλά ούτε και μοντέρνα, είναι απλή, αλλά ασυναγώνιστη σε όλα εκείνα τα μαγειρέματα με τα οποία καταπιάνεται τέσσερα χρόνια και βάλε. Ο λόγος για την ψαροταβέρνα Μελάνι στα Βριλήσσια, που την τρέχει με αγάπη και γνώση ο Γιώργος Οικονόμου. Το μεράκι του Γιώργου θα το ανακαλύψεις σε μικρές λεπτομέρειες, όπως το αλάτι που έρχεται στο τραπέζι και το μαζεύει μόνος του από τα βράχια της Κύθνου, η ρίγανη που η ευωδιά της σπάει μύτες και τη συλλέγει από το Μαντούδι της Εύβοιας. Το θέμα «ψάρι και θαλασσινά» το κατέχει πολύ καλά, αφού είναι ο ίδιος δεινός ψαράς. Ο Γιώργος δεν έχει σπουδάσει την τέχνη Μελάνι της μαγειρικής, τελείωσε Οικονομικά στο πανεπιστήμιο. «Δεν μεγάλωσα σε σπίτι όπου η μαγειρική ήταν στην πρώτη γραμμή», λέει και συνεχίζει, «μου άρεσε να αναζητώ τη φρέσκια ύλη και να πειραματίζομαι στην κουζίνα με τα θαλασσινά και τα ψάρια που έβγαζα μόνος μου». Στον κατάλογο μην αναζητήσεις πιάτα εξεζητημένα, όλα είναι απλά και γνωστά. Μεζέδες κλασικοί, φτιαγμένοι όμως με φροντίδα, που πείθουν ότι υπάρχει η προσωπική σφραγίδα του εστιάτορα. Θα το καταλάβεις από τις πρώτες μπουκιές που προσφέρει το καρπάτσιο φρέσκιας γαρίδας από τη Χαλκιδική, «ντυμένο» με σταγόνες ελαιόλαδο και λεμόνι, ραντισμένο με αλάτι και φρέσκο πιπέρι (€9). Ένα μετάξι η γαρίδα στο στόμα, που άφηνε ανεξίτηλα τα αρώματα του ελαιόλαδου και του λεμονιού και απογείωνε ο κόκκος αληθινού θαλασσινού αλατιού. Τόσο απλά αλλά και τόσο γευστικά, που η παρέα το τίμησε με όρεξη στο ξεκίνημα. Η βραδιά βγάζει έναν καλοκαιρινό απόηχο, είναι γλυκιά και της ταιριάζουν οι θαλασσινοί μεζέδες. Μια πληθωρική χωριάτικη σαλάτα (€7) προσγειώνεται στο τραπέζι με κριθαροκουλούρα και μπόλικη ξινομυζήθρα στην κορυφή, ανοίγοντας την κουίντα για την παρέλαση των θαλασσινών πιάτων που ακολούθησαν. Καλοφτιαγμένα ήρθαν τα αχνιστά μύδια με ούζο και θυμάρι (€10) που σε βάζουν στον πειρασμό να βουτάς την μπουκιά σου από το χωριάτικο ψωμί που έχει έρθει από τα Βίλια στο ζουμάκι τους, όπου το ούζο «ακούγεται». Ακολουθεί το φρέσκο γεμιστό καλαμάρι (€14,50) που μοσχοβολάει πριν ακόμη καθίσει η πιατέλα στο τραπέζι. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και τα παρατεταμένα «μμμ» ήταν η καλύτερη επιβεβαίωση για τον μάγειρα. Η γλύκα τού ιδανικά ψημένου καλαμαριού συναντούσε τη γέμιση από ντομάτα, γραβιέρα Σφακιών, γαρίδα, άνηθο, κρεμμύδι ξερό και φρέσκο, πιπεριά πράσινη και κίτρινη και μια ιδέα σκόρδο. Το κρεσέντο νοστιμιάς συνεχίστηκε με τη σουπιά, μαγειρεμένη με μελάνι, φρέσκο κρεμμυδάκι, μάραθο, κόλιανδρο, άνηθο και κόκκινη πιπεριά (€8). Αν και είχαμε σκάσει, αποδείχθηκε ότι ήταν δύσκολο να αντισταθούμε στον γεμάτο αυτοπεποίθηση κιτρινόπτερο τόνο (€11) από τα νερά της Κύθνου, ελάχιστα ψημένο, με ζουμερή σάρκα και νόστιμη συνοδεία από μανιτάρια σοταρισμένα σε κρασί, κρεμμύδι, λίγο σκόρδο, πιπέρι και δίπλα τραγανά φύλλα πιπεράτης ρόκας και ντοματίνια. Το Μελάνι είναι ένα φροντισμένο ψαρομαγάζο της γειτονιάς που δεν κάνει εκπτώσεις στην πρώτη ύλη κι έχει γευστικές επιδόσεις που σε κερδίζουν. Στο Μελάνι καταφέρνουν, με τη φιλόξενη διάθεση και τις ορεκτικές γεύσεις τους, να χαρίσουν την αίσθηση της καλής ζωής και όταν κάποιος από την παρέα πιάσει την κιθάρα, τότε δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώσουν συμμετοχή στο κέφι. ☛ Μελάνι, Εθνικής Αντιστάσεως 26, Βριλήσσια, 210 6847026 r Η χειμερινή σεζόν βρίσκει το εξαιρετικό ιστορικό εστιατόριο του Βασίλαινα στον Πειραιά –το πρώτο εστιατόριο που καθιέρωσε από το 1928 το menu degustation στην Ελλάδα– με καινούργιο σεφ στην κουζίνα. Ο Ρενάτο Μεκόλι, έπειτα από πέντε χρόνια γόνιμης συνεργασίας με τον ιδιοκτήτη Θανάση Βασίλαινα, παραδίδει τα ηνία στον Άνταμ Κοντοβά, Βασίλαινας έναν σεφ που έχει θητεύσει στο πλευρό του Γιάννη Μπαξεβάνη, έχει μαγειρέψει στην κουζίνα του Amanzoe στο Πόρτο Χέλι, για 2 χρόνια βρέθηκε να μαγειρεύει στην Ιρλανδία και μέχρι πριν πάρει τη μεταγραφή δούλευε ως sous-chef του Jean-Charles Metayer στο εστιατόριο Premiere του Athenaeum Intercontinental. Ο Θανάσης Βασίλαινας περιμένει από τον νέο σεφ στην κουζίνα του «να συνεχίσει στη ρότα που έχουμε με ελληνικές πρώτες ύλες και σύγχρονη ελληνική μαγειρική, βάζοντας τη δική του σφραγίδα στο μενού». Αναμένουμε τα καινούργια πιάτα να κάνουν το ντεμπούτο τους στο τέλος του μήνα. ☛ Βασίλαινας, Αιτωλικού 72, Πειραιάς, 210 4612457

ΤΑΥΡΟΣ

Ορισμένες ατυχίες στα επαγγελματικά σας θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με ψυχραιμία, καθώς από την Παρασκευή και μετά αρχίζει να βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση και θα πρέπει να είστε σε εγρήγορση. Κάποιες ανάγκες που προκύπτουν σχετικά με οφειλές προς το Δημόσιο μπορεί να σας βγάλουν εκτός προγράμματος και ίσως χρειαστεί να αναβάλετε για λίγο διάστημα τις αλλαγές που σκοπεύατε να κάνετε στο σπίτι ή το γραφείο. Βάλτε σωστές προτεραιότητες, αν δεν θέλετε να χάσετε τον ύπνο σας αργότερα. Στον αισθηματικό τομέα επικρατεί αρμονία στη σχέση σας και είναι ιδανική στιγμή για γάμο ή συγκατοίκηση με το ταίρι σας. Αφροδίτη και Δίας ενδυναμώνουν την ενέργεια και την αυτοπεποίθησή σας και καθώς καταφέρνετε να ξεπεράσετε τις ανασφάλειές σας σχετικά με την εμφάνισή σας, η ερωτική σας ζωή είναι σε άνθηση. Αφιερώστε χρόνο στην ψυχαγωγία σας και μην κλείνεστε στο σπίτι.

ΔΙΔΥΜΟΣ Είστε γεμάτοι ενέργεια και αποφα-

ΚΑΡΚΙΝΟΣ Η λανθασμένη κρίση σας θα σας οδηγήσει σε εσφαλμένες ενέργειες που θα προκαλέσουν προβλήματα στη δουλειά σας, ενώ ταυτόχρονα η επιδειξιομανία και η άσκοπη σπατάλη χρημάτων θα σας φέρουν σε αδιέξοδο. Αν έχετε οικογενειακή επιχείρηση, δεν θα λείψουν οι εντάσεις σχετικά με την κοινή διαχείριση των πόρων σας, και εξαιτίας της αποποίησης των ευθυνών από την πλευρά σας. Οι όποιες απώλειες θα αποφευχθούν μόνο στην περίπτωση που θα καταφέρετε να προσγειωθείτε. Ο τομέας των διαπροσωπικών σας σχέσεων χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, καθώς υπάρχουν ζητήματα με ορισμένα οικεία σας πρόσωπα που είναι στον αέρα και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν εγκαίρως, προτού ξεφύγουν από τον έλεγχό σας. Μερικοί μπορεί να δυσαρεστηθούν, αλλά το ξεκαθάρισμα είναι μονόδρομος και δεν σηκώνει καμία αναβολή.

ΛΕΩΝ Η αύξηση του εισοδήματός σας ενδυναμώνει την αυτοπεποίθησή σας και ξεπερνάτε όλες τις ανασφάλειες που σας κρατούσαν στάσιμους. Κάποιες προτάσεις συνεργασίας που θα προκύψουν μπορεί να σας προβληματίσουν αρχικά, αλλά καλό θα είναι να μην απορρίψετε τίποτα εξαιτίας του ήδη φορτωμένου σας προγράμματος, γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν σας δίνονται συχνά. Αν το βάλετε σκοπό και οργανωθείτε σωστά, στο χέρι σας είναι να τα συνδυάσετε όλα και να αντεπεξέλθετε σε όλες σας τις υποχρεώσεις με επιτυχία. Η προσοχή σας είναι στραμμένη στην οικογένεια, κυρίως στα γηραιότερα μέλη, και η αλήθεια είναι πως ένα άγχος σάς πιάνει κατά διαστήματα σχετικά με την υγεία τους, με αποτέλεσμα να βλέπετε εφιάλτες που σας γεμίζουν με αγωνία. Αυξήστε τις επαφές με τους γονείς σας.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Πολύ θετικές είναι οι εξελίξεις στα επαγγελματικά σας, καθώς Αφροδίτη και Δίας δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για να πετύχετε τους στόχους σας και είναι ιδανική στιγμή για να ξεκινήσετε μια καινούργια επιχείρηση ή να αλλάξετε κατεύθυνση, σε περίπτωση που δεν είστε ικανοποιημένοι από την υπάρχουσα δουλειά σας. Αν αναζητάτε εργασία, στείλτε βιογραφικά, ξεσκονίστε τις επαφές σας και επικοινωνήστε μαζί τους, δίχως να ντρέπεστε να εκφράσετε τις ανάγκες σας. Όσο θα παριστάνετε τους άνετους, τόσο θα μειώνονται οι πιθανότητες να βρείτε δουλειά. Η διάθεσή σας είναι σε υψηλά επίπεδα και είναι ευκαιρία να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας για ορισμένα άτομα που ενδεχομένως να είχατε παρεξηγήσει εξαιτίας των πιέσεων που δεχόσασταν για αρκετό διάστημα. Τώρα που έχετε βρει τις ισορροπίες μέσα σας, καλό θα είναι να δώσετε τόπο στην οργή και να βελτιώσετε τις διαπροσωπικές σας σχέσεις, κάτι που θα σας δώσει μεγάλη ανακούφιση. ΖΥΓΟΣ Προσέξτε τις συνεργασίες σας και μην

ΤΟΞΟΤΗΣ Κάποιο νομικό ζήτημα που προκύπτει μπορεί αρχικά να σας προκαλέσει πανικό, αλλά δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ανησυχείτε. Η οικονομική σας κατάσταση σας επιτρέπει να αντιμετωπίσετε οποιεσδήποτε ανάγκες μπορεί να προκύψουν, οπότε μείνετε επικεντρωμένοι στη δουλειά σας η οποία έχει πολύ καλές προοπτικές βελτίωσης, αρκεί να μη σας πιάσει η επιπολαιότητα και μείνετε αδρανείς με τη σιγουριά πως θα κρατήσει επ’ άπειρον η σιγουριά που αισθάνεστε. Αλλαγές στο οικογενειακό σας περιβάλλον προβλέπονται μέσα στις επόμενες μέρες και για κάποιους από εσάς μπορεί να σημαίνουν την είσοδο ενός νέου μέλους στην οικογένεια, ενώ για κάποιους άλλους την έξοδο ενός μέλους από την οικογένεια. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα χρειαστεί να προσαρμοστείτε στις νέες συνθήκες άμεσα, ώστε να δώσετε ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς που θα το χρειαστούν, ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Έχετε αποφασίσει πως δεν θέλετε κανέναν πάνω από το κεφάλι σας και είστε διατεθειμένοι να μείνετε έστω και για κάποιο διάστημα δίχως εργασία μέχρι να οργανώσετε κάτι δικό σας. Αν έχετε εξασφαλίσει τα προς το ζην, κάντε το. Αν όχι, μέχρι να δημιουργήσετε κάτι δικό σας και να αρχίσει να αποδίδει, έχετε σκεφτεί πώς θα ζείτε; Εκτός κι αν έχετε στο μυαλό σας να επιστρέψετε στο πατρικό σας, κάτι που θα είναι ό,τι χειρότερο έπειτα από όλο αυτό το διάστημα που ήσασταν κύριοι του εαυτού σας. Η αισιοδοξία και η θετική σας ενέργεια μπορεί να σας βοηθούν να ξεπερνάτε τις όποιες αντιξοότητες με ιδιαίτερη ευκολία, αλλά υπάρχει περίπτωση να υπερεκτιμήσετε καταστάσεις και ανθρώπους και στο τέλος να πληγωθείτε. Μην πέφτετε με τα μούτρα σε σχέσεις που δεν έχουν δοκιμαστεί και μην έχετε την ψευδαίσθηση πως σκέφτονται και λειτουργούν οι πάντες όπως εσείς.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

επαφίεστε στη σιγουριά που μπορεί να αποπνέουν ορισμένοι, καθώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος εξαπάτησης. Αν σας προσλάβουν σε μια καινούργια δουλειά, φροντίστε να κατοχυρωθείτε, γιατί δεν θα θέλατε να δουλεύετε για κανένα τρίμηνο δοκιμαστικά και να φύγετε στο τέλος άδειες τις τσέπες. Αν έχετε δική σας επιχείρηση, δώστε έμφαση στη σωστή προώθηση των προϊόντων σας, δίχως να τσιγκουνεύεστε τα χρήματα που θα πρέπει να διαθέσετε για διαφήμιση. Συμβουλευτείτε κάποιον έμπειρο, ώστε να είστε σίγουροι για τα αποτελέσματα. Ήλιος και Αφροδίτη ευνοούν τον αισθηματικό τομέα και είναι ιδανική στιγμή για να κάνετε μελλοντικά σχέδια από κοινού με τον σύντροφό σας. Γάμος και σχέσεις διανύουν μια περίοδο ηρεμίας και όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που θα πρέπει, αντί να σας προβληματίζουν, να τις απολαμβάνετε με τον καλύτερο τρόπο.

Έχετε αρχίσει να διαπιστώνετε πως όσο και να αγχώνεστε και να στενοχωριέστε δεν αλλάζει κάτι και πως για ό,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις σας καλό είναι να μη χολοσκάτε, οπότε και μόνο με αυτή σας την αντιμετώπιση γίνεστε δέκτες θετικών γεγονότων στη ζωή σας. Εκμεταλλευτείτε το επόμενο διάστημα για να εντείνετε τις προσπάθειές σας στα επαγγελματικά και τακτοποιήστε και ορισμένες οφειλές, ώστε να φύγει ένα βάρος από πάνω σας. Οργανώστε το πρόγραμμά σας έτσι ώστε να σας μένει και κάποιος χρόνος για την προσωπική σας ζωή. Αποκαλύψεις και κουτσομπολιά θα σας κουράσουν πολύ και ίσως αποφασίσετε να διευρύνετε τον κοινωνικό σας κύκλο, ώστε να ακούσετε και κάτι που θα σας ενδιαφέρει πραγματικά. Το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς και ήρθε η στιγμή για να γίνουν ριζικές αλλαγές στις σχέσεις σας, ώστε να αισθάνεστε ικανοποιημένοι από τις συναναστροφές σας και όχι ανεκπλήρωτο κενό.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Ενώ τα οικονομικά σας δεν είναι

ΙΧΘΥΣ

στην καλύτερη κατάσταση, αντί να ψάχνετε τρόπους και εναλλακτικές λύσεις για να βγείτε από το αδιέξοδο, ασχολείστε με ίντριγκες και κουτσομπολιά, με αποτέλεσμα να μένουν πίσω καίρια ζητήματα που θα τα βρείτε, όμως, πολύ σύντομα μπροστά σας. Ίσως να είναι κι ένας τρόπος να ξεχνάτε τα προβλήματά σας, μην αδιαφορείτε όμως εντελώς γι’ αυτά, γιατί δεν πρόκειται να ξεπεραστούν ως εκ θαύματος. Οι πιέσεις από το οικογενειακό σας περιβάλλον σχετικά με γάμους και καταστάσεις που σας προκαλούν αναφυλαξία θα γίνουν η αιτία να ψυχραθούν οι σχέσεις σας, αλλά ίσως να είναι κι ο μόνος τρόπος να περάσετε ένα διάστημα μόνοι σας και να ξεκαθαρίσετε μέσα σας τι είναι αυτό που αναζητάτε και θα σας κάνει ευτυχισμένους. Είναι ένα διάστημα βαθιάς περισυλλογής και αποφάσεων που θα πρέπει να παρθούν έπειτα από ώριμη σκέψη.

Daily starfax Καθημερινές αστρολογικές προβλέψεις στο www.lifo.gr από τη Μαριβίκυ Καλλέργη.

Υπάρχουν αρκετά ζητήματα που σας απασχολούν σχετικά με το μέλλον και τη σταδιοδρομία σας, αλλά είναι τόσο πολλές οι υποχρεώσεις σας, που δεν σας αφήνουν και πολλά περιθώρια να χάνετε χρόνο αναλογιζόμενοι πιθανά σενάρια αποτυχίας. Με αυτό τον τρόπο οδηγείστε στην επίλυση των προβλημάτων σας δίχως να το αντιλαμβάνεστε, κάτι που θα σας δώσει περισσότερη ανακούφιση, όταν μάλιστα διαπιστώσετε πως έχετε ξεπεράσει τον όποιο κίνδυνο. Οικονομικά είστε σε καλό δρόμο, αρκεί να αποφύγετε περιττές αγορές μόνο και μόνο για να ανεβαίνει η ψυχολογία σας. Προσέξτε θέματα υγείας που σχετίζονται με το κυκλοφορικό σας σύστημα εξαιτίας της καθιστικής ζωή που κάνετε λόγω επαγγέλματος. Μην αμελείτε να γυμνάζεστε. Όσο περισσότερο ασκείστε, τόσο περισσότερο θα απολαμβάνετε και την ερωτική σας ζωή, οπότε βάλτε πρόγραμμα (στη γυμναστική).

☛

σιστικότητα και ίσως αποφασίσετε ή να αλλάξετε κατεύθυνση στη δουλειά σας ή να συμπεριλάβετε μια ακόμα δραστηριότητα, παρεμφερή με την υπάρχουσα εργασία σας, που θα συμβάλει στην αύξηση των εσόδων σας αλλά και των ευθυνών σας. Οι αποφάσεις που θα πάρετε αυτό το διάστημα μπορεί να αποδώσουν μέσα στους επόμενους μήνες, οπότε θα πρέπει να είστε υπομονετικοί και να μην απογοητεύεστε, αν δεν βλέπετε άμεσα αποτελέσματα. Δώστε έμφαση στην κοινωνική σας ζωή και μην αποφεύγετε συνεχώς τις προτάσεις για έξοδο που σας γίνονται προφασιζόμενοι προβλήματα υγείας, γιατί στο τέλος θα αρρωστήσετε πραγματικά και δεν θα σας πιστεύει κανείς. Όσο κι αν αισθάνεστε κουρασμένοι, βάλτε στόχο να διασκεδάζετε και να βρίσκεστε με φιλικά σας πρόσωπα μια-δυο φορές την εβδομάδα, γιατί εκτός του ό,τι κινδυνεύετε να γίνετε μονόχνοτοι, μπορεί να δημιουργηθούν και παρεξηγήσεις.

από τη μαριβίκυ καλλέργη (starfax@lifo.gr)

καλούν αυξημένη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση και είστε περισσότερο πρόθυμοι να εντείνετε τις προσπάθειές σας, κάτι που θα φέρει επιτυχίες στα επαγγελματικά και συνεπώς αύξηση του εισοδήματός σας. Ίσως αποφασίσετε να διαθέσετε ορισμένα χρήματα για να επεκτείνετε την επιχείρησή σας ή για να αγοράσετε καινούργιο εξοπλισμό. Σε γενικές γραμμές, είναι μια θετική εβδομάδα και η ζωτικότητά σας θα είναι στα ύψη, οπότε θα πρέπει να εκμεταλλευτείτε όλη αυτήν την ενέργεια εποικοδομητικά. Ένα καινούργιο ειδύλλιο ίσως αρχίσει να αναπτύσσεται με κάποιο πρόσωπο από το εργασιακό σας περιβάλλον και θα αδημονείτε να πάτε στη δουλειά σας, σε αντίθεση με άλλες φορές που μπορεί να πηγαίνατε με το στανιό. Αν είστε σε σχέση, είναι κατάλληλη εποχή για να κάνετε κάποιες προσπάθειες ώστε να βρείτε και πάλι τις ισορροπίες με το ταίρι σας.

StarFax

ΚΡΙΟΣ Οι θετικές όψεις του Δία με τον Άρη προ-

sudoku 1 3

2 7 1

3 7 5

8 7 6 2 5 4

4

5 2 8 7 1

6 8 6 7

3

4

3 8 7

2 6

Η λύση του προηγούμενου 9 1 4 3 8 7

5 8 6 2 1 9

3 7 2 6 4 5

6 9 7 5 3 4

1 4 8 7 6 2

2 5 3 1 9 8

4 2 9 8 7 1

7 6 1 9 5 3

8 3 5 4 2 6

2 3 1 8 9 6 5 4 7 5 4 8 1 3 7 6 2 9 6 7 9 2 5 4 3 8 1

15.10.15 – lifo

45

☛ Γιωργος Μπουνιας Εικαστικός και συντηρητής έργων τέχνης και αρχαιοτήτων. Δραστηριοποιείται ως freelancer στην Ιταλία και στην Ελλάδα, σε εικαστικά πρότζεκτ και sites, μουσεία και γκαλερί. Φωτογραφήθηκε την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου σε εγκαταλελειμμένο κτίριο στο κέντρο της πόλης.

❝ Στην Αθήνα αγαπώ το πλούσιο πολιτισμικό της παρελθόν και τη σύγχρονη ζωντάνια της, που σε συνάρτηση με τους δύσκολους ρυθμούς της και την γκρίζα όψη της με κάνουν καλύτερο καλλιτέχνη και άνθρωπο ❞

46 lifo – 15.10.15

Stay tuned για πληροφορίες σχετικά με τις ημερομηνίες της επόμενης έκθεσης «Naked City».

οι αθηναιοι γδυνονται για καλο σκοπο

NakedCity

φωτογραφια: πάρις ταβιτιάν

15.10.15 – lifo

47