lecionkarstwo jest najstarszym działem w historii szkolnictwa artystycznego w Nałęczowie. Mimo upływu 110 lat, nadal się rozwija. Forma wyrobów, pewne rozwiązania konstrukcyjne i dekoracyjne się zmieniają. Poszerzany jest też zakres funkcji. Pozostaje odwieczne piękno zawarte w naturze materiału, w jego nieprzekształconej naturalności, witalności, różnorodnej barwie, elastyczności, naturalnej skłonności do rytmizacji. Głównym materiałem, za pomocą którego pracujemy, jest wiklina korowana i niekorowana, brązowa, biała, różnokolorowa. Pracując z uczniami staramy się poszukiwać tej „idealnej, czystej formy”, wynikającej z właściwości materiału, jego możliwości. Poszukujemy piękna, wynikającego z samej wikliny, z logiki konstrukcji opartej na jej właściwościach, z podkreślenia ładu opartego na rytmie, bez nadbudowywania zbędnej dekoracyjności przedmiotu. Dążenie do prostoty formy, nowoczesnych kształtów i rozwiązań, przy szacunku i pokorze do naturalnego materiału, jest już od kilkudziesięciu lat rozpoznawalną dewizą szkoły, jej stylem i tradycją. Młodzież, przez cztery lata nauki w szkole, uczy się projektować formy użytkowe i dekoracyjne. Zdobywają wiedzę techniczną i technologiczną oraz nabywają umiejętności manualne tak potrzebne w plecionkarstwie, w którym nadal najważniejsza jest praca ręczna, wymagająca dużo cierpliwości, czasu i doświadczenia. W klasie czwartej przy realizacji dyplomu, uczniowie mają najwięcej swobody. Dla każdego ucznia, dla każdej osobowości, można znaleźć odrębną przestrzeń twórczą, w której najlepiej będzie mógł się zrealizować, wyrazić swoją ekspresję. Wiklina daje wręcz nieograniczone możliwości kształtowania formy. Powstają zarówno prace wymagające dużej dyscypliny, podporządkowane rygorom geometrii opartej na płynnej linii konstrukcji, rytmie wybicia płaszczyzn prętami lub splotów, uwzględniające funkcję mebla, jak i ergonomię, ale i kompozycje przestrzenne bardzo swobodne, kreatywne, ekspresyjne, traktujące wiklinę w zupełnie inny, nowatorski sposób. Droga kreacji poprzez wiklinę nie jest zamknięta, ciągle się rozwijamy, szukamy nowych rozwiązań, form i obszarów działania, nie odrzucając naszej długoletniej tradycji wypracowanej przez wielu wybitnych artystów, pedagogów i uczniów. Zbigniew Strzyżyński
56 —– 57
p