spotyka dużo przykrości i jedna wielka radość. Pod koniec dnia wraca do domu z wypiekami na twarzy. Pełna radości nie może doczekać się jutra, wtedy to bowiem znów spotka się ze swoim przyjacielem, chłopcem o imieniu Palko, który świetnie jeździ na hulajnodze, ma odstające uszy, zabawne włosy, nosi okulary i lubi ją taką, jaka jest.
Lenka Są książki, które przyciągają od pierwszego spojrzenia na okładkę. Zauroczeni musimy zajrzeć do środka, dotknąć, sprawdzić. Lenka Katalin Szegedi zdecydowanie należy do tego typu „wiodących na czytelnicze pokuszenie” książek. Burza płomiennie rudych włosów, magnetyczne spojrzenie czarnych, dziecięcych oczu i już, nie wiadomo kiedy, wychodzimy z księgarni w towarzystwie małej Lenki. I choć książeczka adresowana jest do dzieci, to szybko sami zaglądamy na pierwszą stronę, drugą i następną... i następną... Lenka jest okrąglutka, puszysta, po prostu gruba. Rówieśnicy drwią z dziewczynki, nie akceptują jej wyglądu i odpychają od siebie. Nieśmiała Lenka unika więc dzieci i całymi dniami bawi się sama w domu. Jej pasją jest rysowanie. Pewnego dnia mama prośbą i groźbą nakłania Lenkę, by pobiegła na podwórko pobawić się z koleżankami. Dziewczynkę
Katalin Szegedi, utalentowana węgierska artystka, wystąpiła w Lence w podwójnej roli: ilustratorki i autorki. Historia, którą opowiada słowem i obrazem dotyka spraw trudnych: osamotnienia, wykluczenia z grupy, kompleksów dotyczących wyglądu oraz niełatwej sztuki nawiązywania dziecięcych przyjaźni. Ilustracje są niezwykłe. Zbudowane na zasadzie kolażu i kontrastu, zachwycają barwą i siłą wyrazu. Autorka mocno ograniczyła paletę barw. Czerń, biel, szarość i brąz kontrastujące z intensywną czerwienią, przyciągają wzrok dziecka. Dopiero na ostatniej stronie, gdy Lenka cieszy się na myśl o wspólnej zabawie z przyjacielem, Katalin Szegedi wprowadza nieśmiało nowy kolor, jakby akcentując tym samym zmianę zachodzącą w dziewczynce. Ważny jest każdy szczegół od pluszowej przytulanki po kokardkę we włosach. Dokładny obserwator zauważy zabawę z numeracją stron. Wiele mówią o małej bohaterce, zdawałoby się nieistotne, detale ilustracji: kartka z trupią czaszką doczepioną do drzwi pokoju Lenki, najprawdopodobniej narysowana przez nią samą, jej autoportrety