105
Vatran Auraio Marek S. Huberath
Marek S. Huberath nie pisze wiele; w ostatnich latach pochłonęła go praca zawodowa, przez co jeszcze rzadziej ukazują się jego nowe teksty. Niemniej, kiedy już tak się stanie, każdorazowo jest to wydarzenie szeroko omawiane, nawet jeśli oceny są różne. Podobnie rzecz ma się z jego najnowszą powieścią zatytułowaną Vatran Auraio, wydaną razem z dwoma znacznie starszymi opowiadaniami: Spokojne, słoneczne miejsce lęgowe i Maika Ivanna. W powieści tej, choć wydanej niedawno, bardzo widoczne są nawiązania do klasycznej science fiction. Przewijają się echa etnograficznego podejścia Ursuli K. Le Guin, rozważań egzystencjalnych Roberta
Silverberga czy zawodności eksploracji kosmosu Stanisława Lema. W efekcie scenografia książki nie przypomina obecnie pisanej fantastyki. Z drugiej strony nie można powiedzieć, iż jest to powieść pisana współcześnie, ale w stylu retro. Dzieje się tak, dlatego że choć wyimaginowany świat podlega zupełnie innym regułom niż nasz, to problemy w nim obecne są nader aktualne. Również stylistyka utworu ma cechy współczesne. Nieodłączną cechą twórczości Huberatha jest osadzanie fabuł w kontekście religijnym, a mówiąc bardziej precyzyjnie: w chrześcijańskim. Mamy z tym do czynienia także w Vatran Auraio, chociaż nie jest to widoczne na pierw-
szy rzut oka. Moralność, grzech, kara i odkupienie tkwią głęboko w założeniach świata przedstawionego, motywują postaci, wpływają na wydarzenia, ale żeby je dostrzec, należy wniknąć pod fasadę zbudowaną przez autora. Omawiana tu książka prezentuje więc odmienne podejście, niż miało to miejsce na przykład w Miastach pod Skałą, gdzie chrześcijańskie dogmaty stanowiły rdzeń widoczny od początku. Tutaj konieczny jest moment refleksji i głębokie wniknięcie w wykreowany świat, aby go zrozumieć. Cykliczność jest integralną częścią natury, czemu wyraz daje autor. Chociaż przenosi czytelnika na odległą planetę, a żyjące tam istoty w niewielkim