lav, ovojpat poglasno. Toj ja krena glavata. Me gleda{e vtren~eno, pa pomisliv deka }e me napadne. Me izmerka od glava do petici. - Pa, kako ste - zapo~na toj. - [tom sum tuka, zna~i ne ba{ najdobro - sakav da izlezam pameten. - Vie ste lud? - [to? Kakvo e ova pra{awe - se pobuniv. - Mala {ega - re~e toj - za da vidam kako }e izreagirate. Mi ka`aa deka ste mnogu temperamenten ~ovek. - Ponekoga{. - Dajte mi gi racete. Jas gi pru`iv, a toj mi gi prifati vo negovite. - [to ve ma~i, ka`ete mi slobodno. Od kade da po~nam. - La`ev. - Dobro, prodol`ete. - Kradev. - Prodol`ete. Tuka prekinav. Za ova treba da odam vo crkva, a ne kaj doktor Mihajlovski. Naedna{ kako da se razbudiv. [to baram tuka, tuka ne mi e mestoto, mo`am sam da se sredam, imam prijateli na koi mo`am da im se ispovedam, vsu{nost neli za toa se prijatelite. - Izvinete doktore - stanav jas otkako si gi istrgnav racete od negovite - mislam deka treba da si odam, ve}e mi e podobro. Blagodaram - trgnav jas - parite ve}e vi gi uplativ na va{ata `iro smetka. Prijatno. Zaminav. Po pat se smeev. Glasno se smeev.
88