Pierre Debusschere : C’est également ce que j’essaie de faire dans mon travail. Les questions contemporaines m’occupent en permanence. La façon dont je traite la peau, par exemple, est imprégnée des problématiques actuelles. Mon travail prolonge la façon dont les gens cherchent à se montrer aujourd’hui. Il s’accompagne d’une recherche sur l’image et sur l’identité. La peau nue est présente partout, notamment du fait des réseaux sociaux. À la télévision, surtout aux États-Unis, des parties du corps sont floutées, des mots sont supprimés. Je trouve cette censure ridicule : ces mots sont employés au quotidien par tout le monde ! C’est la raison pour laquelle, dans mes photos, j’exhibe souvent la peau, mais en la floutant volontairement. Je retravaille mes photos selon plusieurs couches ou layers : je veux montrer sans montrer, cacher certaines parties – qui ne sont pas celles que cacherait la censure. Le plus souvent, les visages se dérobent : les individus sont là mais ils ne sont pas identifiables. Aussi, en floutant certains visages, je prétends rendre mes photos plus universelles. Peter de Caluwe : Dans mon approche des sept péchés capitaux, pour la saison prochaine, je partage ta recherche d’universalité. Je ne veux pas que les péchés soient abordés comme des « cas pathologiques », par exemple. Plutôt que de traduire les noms des sept péchés dans un langage que nous comprenons, je préfère garder une distance en conservant leur appellation latine. Parler d’acedia invite beaucoup plus au questionnement qu’évoquer simplement « la paresse ». Les termes latins nous font pénétrer dans le domaine du symbolique. De même, quand je vois les images que tu as conçues pour notre saison, je ne vois pas une personne mais une idée, un archétype… Pierre Debusschere : D’autant plus que les couleurs de mes photos, par exemple, reprennent les couleurs historiquement associées à chaque péché : superbia (orgueil – violet), avaritia (avarice – jaune), luxuria (luxure – bleu), invidia (envie – vert), gula (gourmandise – orange), acedia (paresse – bleu clair), ira (colère – rouge). Même si on ignore cela, mes images ont un côté viscéral, direct. Pour les spectateurs moins familiers d’opéra, se laisser guider par les émotions et vivre la représentation de l’intérieur permet d’accéder plus facilement à l’art. La même chose se produit avec mes images : leur caractère immédiat ou viscéral permet d’y pénétrer facilement. Il y a un côté assez naïf et frontal dans mes photos. Mais, du fait de leurs différentes couches, elles demandent un temps de lecture et d’appropriation. Je pense qu’elles peuvent
© 254FOREST
72 SAISON 2014-2015
LA MONNAIE
DE MUNT
Pierre Debusschere: Dat is wat ik ook probeer te realiseren in mijn werk. Ik ben voortdurend geboeid door de actualiteit. De manier waarop ik de huid behandel, bijvoorbeeld, is doordrongen van actuele problematiek. Mijn werk bouwt voort op de manier waarop mensen zich tegenwoordig proberen te tonen. Dat gaat gepaard met een vraagstelling over imago en identiteit. De naakte huid is alomtegenwoordig, in het bijzonder door toedoen van de sociale media. Op de televisie, met name in Amerika, worden lichaamsdelen gemaskeerd of worden woorden met een ‘piep’ overstemd. Ik vind die censuur belachelijk: het gaat om woorden die iedereen dagelijks gebruikt! Daarom toon ik in mijn foto’s vaak de huid, maar dan opzettelijk vaag. Ik bewerk mijn foto’s in verschillende lagen: ik wil tonen zonder te tonen, bepaalde delen verbergen – maar niet die delen die de censuur zou verbergen… meestal de gezichten: het gaat om individuen, maar ze kunnen niet worden geïdentificeerd. Door bepaalde gezichten flou weer te geven wil ik mijn foto’s universeler maken. Peter de Caluwe: In mijn benadering van de zeven hoofdzonden, het volgende seizoen, deel ik met jou die zoektocht naar het universele. Ik wil bijvoorbeeld niet dat die zonden als iets ‘ziekelijks’ worden benaderd. In plaats van de zeven hoofdzonden te benoemen in een taal die we begrijpen, houd ik liever een zekere afstand door de Latijnse benamingen te gebruiken. Als je het over acedia hebt, stemt dat veel meer tot nadenken dan ‘luiheid’. De Latijnse benamingen brengen ons op het terrein van de symboliek. Zo ook wanneer ik de beelden zie die jij voor ons seizoen hebt ontworpen. Dan zie ik geen persoon maar een idee, een archetype… Pierre Debusschere: Des te meer omdat de kleuren van mijn foto’s bijvoorbeeld verwijzen naar de kleuren die vroeger met elk van die zonden in verband werden gebracht: superbia (hoogmoed – violet), avaritia (hebzucht – geel), luxuria (wellust – blauw), invidia (afgunst – groen), gula (gulzigheid – oranje), acedia (luiheid – lichtblauw), ira (gramschap – rood). Zelfs als je dat niet weet, hebben mijn beelden een visceraal, direct aspect. Voor toeschouwers die minder vertrouwd zijn met opera, is het zich laten meeslepen door emoties en de voorstelling van binnenuit beleven een makkelijke manier om toegang te krijgen tot deze kunstvorm. Hetzelfde geldt voor mijn beelden: het directe of viscerale karakter ervan maakt het mogelijk om er makkelijker in door te dringen. Mijn foto’s hebben een vrij naïeve, frontale kant. Maar door die verschillende lagen vergt het tijd om ze te interpreteren en ze je eigen te maken. Ik denk dat ze SEIZOEN 2014-2015 73