Kolejny numer „Studiów Kulturoznawczych” będzie poświęcony współczesnym odczytaniom i rozwinięciom koncepcji Charlesa Sandersa Peirce`a (1839-1914). Był on wybitnym amerykańskim filozofem, logikiem, fundatorem tak zwanej amerykańskiej linii semiotyki i twórcą – rozpropagowanego przez jego przyjaciela Williama Jamesa (1842-1910) – pragmatyzmu. Pragmatyczna teoria prawdy zakłada, że nie praca rozumu preparującego czyste idee, lecz użyteczność stanowi najważniejsze kryterium prawdziwości sądów i pojęć. Peirce oparł swoją koncepcję znaku na pojęciu triady. Nobilitując odniesienie przedmiotowe i włączając przedmiot w relacje wewnątrzznakowe zapoczątkował całkowicie nowe myślenie o znakach. Zwrócił także uwagę na procesualność sensu i na każdy typ znaku, przyjmując, że „nieautentyczność” znaków nie świadczy o ich małej wadze. Posługiwanie się znakami to niewątpliwie najważniejsza ludzka sprawność, a jej kumulacja to nawyk – najwyższe kryterium