Kolga Tbilisi Photo 2017 Catalogue

დამფუძნებელი FOUNDER თანაორგანიზატორი CO-ORGANIZER ფოტოკვირეულის კურატორი PHOTO WEEK CURATOR საორგანიზაციო ჯგუფი ORGANIZING COMMITTEE

დიზაინი DESIGN ჟიური JUDGES

თარგმანი, კორექტურა TRANSLATION, COPY-EDITING

ბესო ხაინდრავა BESO KHAINDRAVA თეონა გოგიჩაიშვილი TEONA GOGICHAISHVILI თინა შელჰორნი TINA SCHELHORN გაგა ლომიძე GAGA LOMIDZE ნინო - ანა სამხარაძე NINO - ANA SAMKHARADZE მარიამ ბულაური MARIAM BULAURI გიგი სირბილაძე GIGI SIRBILADZE მიხეილ ქობულაძე MIKHEIL KOBULADZE ლიკა მამაცაშვილი LIKA MAMATSASHVILI გეგა ქუთათელაძე GEGA KUTATELADZE მანფრედ ცოლნერი MANFRED ZOLLNER სთივენ ბენსონი STEVEN BENSON როზა როთი ROSA ROTH თინა შელჰორნი TINA SCHELHORN მაკა კუკულავა MAKA KUKULAVA გაგა ლომიძე GAGA LOMIDZE

ISBN 978-9941-0-9839-0

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი

ALEXANDER ROINASHVILI HONORARY PRIZE გამოფენები

EXHIBITIONS ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები

AWARD WINNERS

ფოტოკონკურსის ნომინანტები

SHORTLISTED PARTICIPANTS

2016 წელს რომ დავუბრუნდეთ, მრავალი მნიშვნელოვანი მოვლენა გაცოცხლდება მეხსიერებაში. მოვლენები, რომლებიც მსოფლიო მასმედიის ფოკუსში მოექცა და მილიარდობით ადამიანის ყურადღება მიიპყრო: ბრექსიტად წოდებული დიდი ბრიტანეთის სამეფოს მიერ ევროკავშირის დატოვება; კამპანიის დასაწყისში, ერთი შეხედვით, წარმოუდგენელი მოვლენა - დონალდ ტრამპის გაპრეზიდენტება ამერიკის შეერთებულ შტატებში; დევიდ ბოუის, მუჰამედ ალის, ლეონარდ კოენის, ალან რიკმანის, ფიდელ კასტროს გარდაცვალება; თურქეთში სამხედრო გადატრიალების მცდელობა; ლეონარდო დიკაპრიოს ოსკარი; ფეხბურთში პორტუგალიის ნაკრების გამარჯვება ევროპის ჩემპიონატზე; ტერაქტების სერია თურქეთში, ბრიუსელში, ორლანდოში, ნიცასა და ბერლინში; თურქეთში რუსეთის ელჩის მკვლელობა პირდაპირ ეთერში. ზოგი ამ მოვლენათაგანი მეტეორივითაა - ისე ჩაუქროლებს ადამიანის მეხსიერებას, რომ უმნიშვნელო კვალსაც კი არ ტოვებს, თუმცა უკვე წლებია, ტრაგედია, რომელიც სირიაში ტრიალებს, წარმოუდგენელ მასშტაბებს იძენს და გონების თითქოს განუყოფელ ნაწილად იქცა. მრავალი ფოტოგრაფი და ჟურნალისტი ყოველდღიურ რეჟიმში გადმოსცემს ამ მოვლენებს დანარჩენ სამყაროს. 1975 წლის კორეის და ვიეტნამის ომების შემდეგ, სირიის ჰუმანიტარული კრიზისის მასშტაბის კატასტროფა პლანეტაზე ჯერ არ ყოფილა. 2011 წლიდან კონფლიქტის მსხვერპლთა რიცხვი მილიონს უახლოვდება. კონფლიქტის მონაწილე მთავარი ჯგუფები არიან სირიის პრეზიდენტის - ბაშარ ალ ასადის მხარეს მებრძოლი რუსეთი, ირანი, ლიბანის შიიტური დაჯგუფება „ჰესბოლა“, ჩრდილოეთ სირიის ქურთული დაჯგუფებები, მოხალისეთა და არაბულ ტომთა შეიარაღებული რაზმები „შაბიჰა“, „უდაბნოს მიმინოები“, „უდაბნოს ლომები“ და სხვა უფრო წვრილი, დაახლოებით 50-მდე ჯგუფი არიან. მათ შეიარაღებას რამდენიმე ქვეყანა, მათ შორის ჩრდილოეთ კორეა, რუსეთი, ჩინეთი, ერაყი და ეგვიპტე აწვდის. მეორე მხრივ კი, ასადის დასამხობად იბრძვის სირიის ეროვნული საბჭო, „სირიის თავისუფალი არმია“, „ალყაიდას“ სირიის ფილიალი – „ალნუსრას ფრონტი“, „ჰამასი“, „მუსულმანთა საძმო“ და კიდევ სხვა რამდენიმე ათეული დაჯგუფება, რომელთაც ასევე სხვადასხვა სახელმწიფო უჭერს მხარს. ჩვეულებრივი ადამიანისთვის შეუძლებელია გაერკვეს ამ ჯგუფებისა თუ სახელმწიფოების ინტერესებსა თუ მოტივებში, თუმცა უმძიმესია დაჭრილი თუ გარდაცვლილი ადამიანების, განსაკუთრებით კი ბავშვების ყურება; ბავშვების, რომლებსაც ყველანაირი ლოგიკით არაფერი საერთო არ უნდა ქონდეთ ომების გაჩაღებასთან, მაგრამ ომის საშინელი შედეგები რატომღაც მათზე აისახება ხოლმე. არანაკლებ მძიმეა ზოგიერთი ჩინოვნიკის ცინიკური გამონათქვამების მოსმენა, როდესაც მიწასთან გასწორებული ალეპოს ტრაგიზმით სავსე კადრებს გადმოსცემენ. გვახსენდება აწ გარდაცვლილი რუსეთის ელჩი გაეროში, რომლის აზრითაც – ხშირად ბავშვებს მტვერს აყრიან, რათა ისინი დაბომბვის მსხვერპლად წარმოაჩინონ. სიკვდილისგან გაქცევითაა ნაკარნახევი ინსტინქტი, რამაც მილიონობით ადამიანის მიერ სამშვიდობოს გაღწევის სურვილი წარმოშვა. ოთხიათასამდე მიგრანტისთვის კი ხმელთაშუა ზღვის გადალახვის მცდელობა ტრაგიკული გამოდგა. ამ დაუმთავრებელი ომის შედეგები კატასტროფულია. იუნესკოს კულტურული მემკვიდრეობის სიაში მყოფი ქალაქი ალეპო, ათიათასობით უდანაშაულო სიცოცხლესთან ერთად, სრულიად განადგურებულია.. ყველა ადამიანი თავისი განსაკუთრებული, უნიკალური ამბით გამოირჩევა; ამბით, რომელიც თითქმის ყოველთვის დაფარულია ხოლმე ფართო საზოგადოებისგან. არიან ადამიანები, რომლებიც ამ ამბების გადმოცემას ლამობენ, მაგრამ ხშირად ამას ვერ ახერხებენ. მსგავსი ისტორიების გაცოცხლებაში დიდ როლს თამაშობენ ადამიანები, ვისი ნამუშევრების ხილვის საშუალებას ჩვენს წიგნში მოკრძალებულად შევეცდებით. წარმოგიდგენთ თინა შელჰორნის, სთივენ ბენსონის, მანფრედ ცოლნერის, როზა როთისა და მაკა კუკულავას მიერ შერჩეულ ფოტოპროექტებს.

დამფუძნებელი: ბესო ხაინდრავა

If we get back to the 2016 events, many significant episodes will come to our mind; episodes that were under the limelight of mass media and capture attention of billions of people: so called Brexit – the United Kingdom’s planned withdrawal from the European Union; Donald Trump won presidential elections and became the president of the United States of America that at the beginning of the campaign seemed unbelievable; David Bowie, Muhammad Ali, Leonard Cohen, Alan Rickman, Fidel Castro passed away; coup d’état attempt in Turkey; Leonardo DiCaprio won Academy Award; Portuguese football team won its first European Championship; series of terrorist attacks in Turkey, Brussels, Orlando, Nice and Berlin; Russia’s ambassador to Turkey was shot dead in a live television broadcast. Some of these events are like falling star – they disappear in a flash, leaving no trace at all. But since many years tragic events keep going on in Syria, expending more and reaching the limits as if these events became a part of our mind. Many photographers and journalists report on these events every day to the rest of the world. Since the wars in Korea and Vietnam in 1975, Syria is the biggest humanitarian crisis of our time.

From 2011 to today the number of its victims reaches 1 million. Main parties of the conflict are Russia, Iran, Hezbollah – Shia Islamic militant group based in Lebanon, Kurdish groups of Northern Syria, armed groups of Arab mercenaries and tribes “Shabiha”, “Desert Hawks”, “Desert Lions” and up to 50 small groups supporting Bashar al-Assad, the president of Syria. Missiles are provided by North Korea, Russia, China, Iraq and Egypt. On the other hand, Syrian National Council, Free Syrian Army, Syrian branch of Al Qaeda – Al-Nusra Front, Hamas, Muslim Brotherhood of Syria and dozens of other groups, along with other supporting countries, are fighting against Assad. For ordinary people it is hard to decipher intentions and interests of these groups and countries. But it’s extremely stressful to watch dead people, especially children, who logically, have nothing to do with the war, but for some reason they are affected by its horrible outcomes. Cynical statements of some officials are quite embarrassing, when they comment on the events in devastated Aleppo. The words of late Russian ambassador to UN comes to our mind, who said that frequently children are covered with dust to exaggerate the effects of bombing.

An instinct induced by the fear of death provided a thrust to escape a danger and four thousand migrants’ attempt to cross the Mediterranean Sea ended tragically.

Effects of these ongoing wars are disastrous. Ancient City of Aleppo, inscribed on the UNESCO World Heritage list, along with thousands of innocent lives, is totally destroyed..

Each person has its unique story that is almost always hidden from the audience. There are people who wish to share these moments with others, but they are not able to. With this book we’ll modestly try to share with you the works of the people, who play a significant role in revival of such stories. We are pleased to present you photo projects chosen by Tina Schelhorn, Steven Benson, Manfred Zollner, Rosa Roth and Maka Kukulava.

Founder: Beso Khaindrava

მანაბა მაგამედოვა

ალექსანდრე როინაშვილმა, რომელმაც დიდხანს იმოგზაურა კავკასიაში და დაღესტანში, ბევრად უფრო ნათელი წარმოდგენა შეუქმნა ამ რეგიონის ისტორიის, კულტურისა და ყოფის შესახებ მომავალ თაობებს, ვიდრე ეს ინფორმაციულ ნაკადს, თარიღებისა და მოვლენების ამსახველ სიტყვიერ მასალას შეუძლია. თვითმყოფადობა, რომელიც კავკასიის განუმეორებელ ხიბლს ქმნის, სრულად აისახა მის ფოტოებზე. უცნაური დამთხვევაა - ათწლეულების შემდეგ, ოქრომჭედლობის ტრადიციებით სახელგანთქმულ ოჯახში დაბადებული და დაღესტნის ულამაზეს სოფელში, ყუბაჩში ოსტატად ჩამოყალიბებული, აღიარებული ხელოვანი მანაბა მაგომედოვა, თავისი მოგზაურობისა და კულტურის, ყოფის, ეთნოგრაფიის ამსახველ ფოტოებს საქართველოში იღებდა. ცნობილი ოქრომჭედელი, თბილისის სამხატვრო აკადემიის კურსდამთავრებული, სამკაულების, ნაკეთობების, წიგნების ავტორი, მრავალი გამოფენის მონაწილე, საქართველოს და დაღესტნის სახალხო, რუსეთის დამსახურებული მხატვარი, მისთვის ჩვეული ენერგიით ქმნიდა ფოტოალბომს საქართველოს სხვადასხვა კუთხის შესახებ. ამ ფოტოებზე წარმოდგენილი პორტრეტები ისეთივე დაკვირვებით, სახასიათო დეტალებითაა გამორჩეული, როგორც მის ოქრომჭედლურ ნაკეთობებში აღბეჭდილი შტრიხები. მანაბა მაგომედოვას დაუღალავი ახალგაზრდული ენერგია, საქართველოსადმი სიყვარული მისი კუთხეების შესწავლაში, ადამიანებისადმი სითბოს, სიკეთის გამოხატვაში აისახა. ეს იგრძნობა მოგზაურობისას შექმნილ თითოეულ ფოტონამუშევარში. ასეთივე ინტერესითა და ენერგიით იღებდა ალექსანდრე როინაშვილი დაღესტანს - ტრადიციებით განთქმულ მხარეს. მოგვიანებით, ისტორიის პარადოქსის თანახმად, დაღესტნელი ხელოვანის, მანაბა მაგომედოვას ანალოგიური ფოტომატიანე, ალბათ, სიმბოლური დატვირთვის მატარებელია. ალექსანდრე როინაშვილი ხშირად ამბობდა, რომ დაღესტანი მისი მეორე სამშობლო გახლდათ. თავის მხრივ, მანაბა მაგომედოვას საქართველო მიაჩნდა მეორე სამშობლოდ. წელს, ფოტოფესტივალ „ქოლგას“ უკვე ტრადიციად ქცეული როინაშვილის პრიზი ფოტოგრაფიის განვითარებისთვის გადაეცემა სწორედ მას - მანაბა მაგომედოვას - შემოქმედს, მხატვარს, ფოტოგრაფს, რომელმაც განსაკუთრებული სითბოთი და სილამაზით გამორჩეული, მდიდარი ისტორიული ფოტომატიანე დაგვიტოვა საქართველოს შესახებ.

საქართველოს ეროვნული მუზეუმი, თბილისის ისტორიის მუზეუმის კურატორი ლიკა მამაცაშვილი

MANABA MAGAMEDOVA

Alexandre Roinashvili, who traveled to Caucasus and Dagestan, had made a clearer impression of the history, culture and everyday life of the region than any verbal information, dates and events could have done. Distinctiveness that makes the Caucasus unique is fully present in his images.

A strange coincidence – after decades, an acknowledged artist Manaba Magomedova, born in Kubachi, a village in Dagestan, in a famous goldsmith’s family, took pictures depicting her travel to Georgia and its culture, daily life and ethnography.

A famous goldsmith, graduate of Tbilisi State Academy of Art, an author of jewelry, craftworks, books, a participant of many exhibitions, national artist of Georgia and Dagestan, meritorious artist of Russia, had been creating photo album about different regions of Georgia, with practiced enthusiasm. These portraits are distinguished by the same observation, characteristic details as elements in her goldsmithery.

Manaba Magomedova’s tireless energy and love for Georgia manifest itself in studying its regions and expressing warm feelings and kindness towards its people. One can easily identify this feeling in every photograph she made during her trip. Alexandre Roinashvili took pictures with the same interest and energy in Dagestan – a place famous for its traditions. Later, due to the historical paradox, analogous photo-chronicle, created by the Dagestani artist Manaba Magomedova can be considered as a symbolic phenomenon. Alexandre Roinashvili used to say frequently that Dagestan is his second fatherland.

In return, Manaba Magomedova considered Georgia to be her second home.

This year’s traditional prize – 2017 Alexandre Roinashvili Prize for a special contribution to the development of photography goes to the artist, painter, and photographer Manaba Magomedova who left us a unique photo-chronicle about Georgia, filled with warmth and beauty.

Georgian National Museum, Curator of Tbilisi History Museum Lika Mamatsashvili

სვანეთი 1965 წ.

Svaneti 1965

სვანი Svani

ქორწილი ყუბაჩში

Wedding in Kubachi

დაღესტნელი ქალი Dagestani woman

დაღესტნელი მამაკაცები Dagestani men

წყლის მზიდავები

Water carriers

დაღესტანი Dagestan

გამოფენები EXHIBITIONS

ჰორსტ კისტნერი

HORST KISTNER დევიდ მაგნუსონი

დამარხული რეფლექსიები სილოსში

BURIED REFLECTIONS IN SILO ლელა აჰმადზაი

DAVID MAGNUSSON

LELA AHMADZAI

ირანი, ღია პორტფოლიო

ნატა სოფრომაძე

IRAN, AN OPEN PORTFOLIO დღესასწაული

CELEBRATION ნიკოს პილოსი

NIKOS PILOS

მომავალი ჩვენია

The Future is ours ფაუნა - გარეული ცხოველები, ცხვრები და ნიანგები

FAUNA - WILD BEASTS, SHEEP & CROCODILES

NATA SOPROMADZE ჯოვანა დელ სარტო

GIOVANNA DEL SARTO ჩაიხანა

CHAI KHANA

ყინულის გალღობა

BREAKING THE ICE

ჰორსტ კისტნერი ჰორსტ კისტნერი დაიბადა 1969 წელს, ვიურცბურგში. ის პროფესიონალი ფოტოგრაფია, რომელიც TimeLife-ის, Bertelsmann-ისა და GU-სთვის საჭმლის და რეკლამების ფოტოგრაფად მუშაობდა. 2010 წლიდან ის ორიენტირებულია დადგმულ ფოტოგრაფიაზე, სადაც ერთიანდება მისი სიყვარული ვინტაჟური ნივთებისა და კინემატოგრაფიული სცენების მიმართ. 2013 წელს მან თავისი პირველი გამოფენა წარმოადგინა პარიზში, რომელსაც მოჰყვა ექსპოზიციები გერმანიასა და ევროპის სხვა ქვეყნებში. კისტნერის ფოტოები, თავიანთი მკრთალი და ჩაბნელებული კომპოზიციებით, რემბრანდტისა და კარავაჯოს კლასიკურ ტილოებს მოგვაოგონებს. თემატური თვალსაზრისით, ის შთაგონებულია 1950-იანი წლების ამერიკული ფილმებით. ედვარდ ჰოპერის ფერწერაც მნიშვნელოვან როლს ასრულებს კისტნერის ნამუშევრებში და შუქ-ჩრდილის თამაში მათ სიზმრისეულ, მელანქოლიურ სენსუალობას ანიჭებს.

დატეხილი ყვავილები სერიიდან „დაკარგული გრძნობები“ ჰორსტ კისტნერის სურათების სერია „დაკარგული გრძნობები“ შთაგონებულია 1950-60-იანი წლების სტილით. ფოტოები „გასული ემოციების“ შესახებ არის ყოველდღიურობის სიურეალისტური გამოსახულებები, კინოსთვის დამახასიათებელი შუქჩრდილებით. სურათებში წარმოდგენილ ამბებს დასასრული არ აქვთ და ისინი მნახველის ინტერპრეტაციებისთვის ღია რჩება. ხელოვანი თავის ნამუშევრებს მაყურებლის წარმოსახვისთვის ტოვებს. ზოგს, ალბათ, უკვირს, რატომ ყრის ქალი ვარდების თაიგულს ქვაბში, თითქოს მოსახარშად, ან ვარაუდობს, რომ „ბერლინი ‘33“-ში ძაღლი შეჭამს ფრინველს, რომელსაც თვალს ადევნებს, რაც პოლიტიკური ვითარების მეტაფორად იქცევა. „კეისარი“ იმის დასტურია, რომ ძაღლი და პატრონი წლების განმვალობაში ერთმანეთს ემსგავსებიან.

კურატორი: იანინ კოპელმანი

დეჟავიუ

Deja-Vu

HORST KISTNER Horst Kistner was born in 1969, in Würzburg. He is a professional photographer, who worked in the field of food and advertising photography for TimeLife, Bertelsmann and GU. Since 2010 he focuses on artistic for staged photography combining his passion for vintage items and cinematographic scenarios. In 2013 he showed his first solo exhibition in Paris and many shows followed throughout Germany and Europe. Kistner’s photographs with their light-dark compositions are reminiscent of the classical paintings by Rembrandt and Caravaggio. Thematically, he is inspired by American films of the 1950s. Edward Hopper’s paintings also play a major role in Kistner’s work, creating dreamy, melancholic sensual photographs with a special play of light.

BROKEN FLOWERS FROM THE SERIES “LES SENTIMENTS PERDUS” The picture series “Les sentiments perdus” by Horst Kistner is inspired of the style of the 50s and 60s. The photographs on “past emotions” show surrealist photographs of the everyday with a cinematic light guide.

The stories in the pictures have no end; the photographs remain open to the interpretation of everyone who looks at them.

The artist leaves his works to the imagination of the beholder. One wonders why a woman throws a bouquet of roses into the cooking pot, as in “Boiling point” or supposes that the dog in “Berlin ‘33” will have eaten the indicated poultry – a metaphor for the political situation. “Caesar” is the proof that the dog and the owner are more and more similar over the years.

Curated by Janine Koppelmann

მის ფორსაიტი Miss Forsythe

ლოცვა სუფრასთან Tischgebet

დევიდ მაგნუსონი დაიბადა 1983 წელს, ცხოვრობს და მოღვაწეობს სტოკჰოლმსა და გეტებორგში (შვედეთი). სწავლობდა ბისკოპს-არნოს ფოტოგრაფიის სკანდინავიურ სკოლაში. თავისი პროექტების პარალელურად, ის მუშაობს, როგორც თავისუფალი ფოტოგრაფი ისეთი კლიენტებისთვის, როგორებიცაა Save the Children, TIME Magazine, The New York Times, Der Spiegel, GEO და Svenska Dagbladet. დევიდს მიღებული აქვს ჯილდოები და საპატიო სიგელები შვედეთის ხელოვნების კომისიისგან, შვედეთის ავტორების ფონდიდან, საერთაშორისო წლის ფოტოსგან, შვედეთის წლის ფოტოსგან. ასევე, ის შერჩეული იყო World Press-ის ფოტოს მასტერკლასებისთვის.

სიწმინდე სიწმინდის მეჯლისის დროს, ახალგაზრდა გოგონები პირობას დებენ, რომ „ღვთის წინაშე წმინდა ცხოვრებით იცხოვრებენ“ და ქორწინებამდე ქალწულები დარჩებიან. სანაცვლოდ, მამები ხელს აწერენ ვალდებულების პირობას, რომ თავიანთი ქალიშვილების უმანკოებას დაიცავენ. ზოგჯერ აღთქმის ნიშნად, ბეჭდებს ცვლიან. დევიდ მაგნუსონმა ლუიზიანაში, კოლორადოსა და არიზონაში სიწმინდის მეჯლისში მონაწილე ახალგაზრდა გოგონები და მათი მამები გადაიღო და ინტერვიუ ჩამოართვა მათ. „როდესაც პირველად შევიტყვე სიწმინდის მეჯლისის“ შესახებ, წარმოვიდგინე ვერანდაზე მჯდარი გაბრაზებული თოფმომარჯვებული ამერიკელი მამები, რომლებსაც აშინებთ ყველაფერი, რამაც შეიძლება მათი ქალიშვილების ან მათი ოჯახის ღირსება შებღალოს. მაგრამ რაც უფრო ჩავუღრმავდი საკითხს, მივხვდი, რომ მამებს, ნებისმიერი მშობელივით, უბრალოდ, მათთვის საყვარელი ადამიანების შეძლებისდაგვარად დაცვა სურდათ. ზოგჯერ გოგონები თვითონ იჩენდნენ ინიციატივას, რომ დასწრებოდნენ ცერემონიებს. ისინი თვითონვე იღებდნენ ამ გადაწყვეტილებას, საკუთარი ნება-სურვილით და რწმენით და ხშირ შემთხვევაში, მათმა მამებმა არ იცოდნენ, რას ნიშნავდა სიწმინდის მეჯლისი, სანამ პირველად თავიანთი ქალიშვილები არ მიიწვევდნენ. ფოტოსერია ითვალისწინებს იმის გაცნობიერებას, თუ რამდენად გვაყალიბებს საზოგადოება, რომელშიც ვცხოვრობთ და როგორ ვამყარებთ ურთიერთობას სამყაროსთან იმ ფასეულობების გზით, რომლებიც ჩვენად მიგვაჩნია. ეს არის გამოკვლევა, თუ რამდენად პირადი და სუბიექტურია ფოტოდან მომდინარე შეტყობინება და მისი მნიშვნელობა, რომელიც დამთვალიერებელთან ერთად, მუდმივად იცვლება. წიგნი „სიწმინდე“ 2014 წლის მარტში, გამომცემლობა Bokförlaget Max Ström-მა გამოაქვეყნა, სტოკჰოლმის ფოტოგრაფიის შვედურ მუზეუმში გამართული გამოფენის მსვლელობისას. პროექტი შვედეთის ხელოვნების კომისიის დახმარებით განხორციელდა. ის შერჩეულ იქნა კასელის წიგნის ჯილდოსთვის - 2014 წლის საუკეთესო წიგნი. სიწმინდემ“ არაერთი ჯილდო მოიპოვა და გამოქვეყნდა ისეთ გამოცემებში, როგორებიცაა TIME Magazine, The Guardian, Huffington Post, Los Angeles Times, i-D Magazine, The Independent, Der Spiegel, Stern, La Repubblica და BBC.

კურატორი: ქეთევან კორძახია პროექტის მენეჯერი: ნინო-ანა სამხარაძე

DAVID MAGNUSSON He was born in 1983, lives and works in Stockholm and Gothenburg, Sweden. He studied at the Nordic School of Photography Biskops-Arnö. In addition to his projects, he works as a freelance photographer for clients such as Save the Children, TIME Magazine, The New York Times, Der Spiegel, GEO and Svenska Dagbladet. David has received awards and honors from The Swedish Arts Committee, The Swedish Authors Fund, Picture of the Year International, Picture of the Year Sweden, as well as being selected for the World Press Photo Masterclass.

PURITY During a Purity Ball young girls promise to “live pure lives before God” and to remain virgins until marriage. In return, their fathers sign a commitment promising to protect their daughters’ chastity. Sometimes rings are exchanged as a symbol of their vows. David Magnusson has photographed and interviewed young girls and their fathers who have participated in Purity Balls in Louisiana, Colorado and Arizona.

When I first heard about the Purity Balls I imagined angry American fathers sitting on their porches with shotguns in their laps, terrified of anything that could hurt their daughters or their families honor. But as I learnt more, I understood that the fathers, like all parents, simply wanted to protect the ones that they love – in the best way they knew how. It was also often the girls themselves that had taken the initiative to attend the ceremonies. They had made their decisions out of their own conviction and faith, in many cases with fathers who didn’t know what a Purity Ball was before first being invited by their daughters. Purity is intended to make us reflect on how we are shaped by our society and how we interact with world through the values we embrace as our own. It’s an exploration of how the message and meaning of a photograph is something very personal and subjective, always changing, depending on the viewer.

The book Purity was published by Bokförlaget Max Ström in March 2014, during the exhibition at Fotografiska, The Swedish Museum of Photography, in Stockholm. The project was produced with support from the Swedish Committee of the Arts and was selected for The Kassel Book Award - Best Books Of The Year, in 2014. Purity has received several awards and has been featured in international media such as TIME Magazine, The Guardian, Huffington Post, Los Angeles Times, i-D Magazine, The Independent, Der Spiegel, Stern, La Repubblica and BBC.

Curated by Ketevan Kordzakhia

Project Manager: Nino-Ana Samkharadze

ირანი, ღია პორტფოლიო გამოფენა აერთიანებს ირანელი ფოტოგრაფების მიერ მოთხრობილ ამბებს, რაც ირანის, როგორც ღია პორტფოლიოს აღქმას ითვალისწინებს. ირანის თანამედროვე ისტორია სერიოზული სოციო-პოლიტიკური საკითხების ასპარეზია. ამიტომაც, ამ ცვლადი პლატფორმის საშუალებით, ძნელია ამ ქვეყანასთან დაკავშირებით სოციოლოგიური და ისტორიული დასკვნების გამოტანა. ქვეყანაში არსებული ვითარება ღია პორტფოლიოს გავს, რომელიც ათასობით გვერდისგან შედგება და ისტორიული ფაქტების მიხედვითაა დალაგებული, რომლებიც შესწავლილ უნდა იქნას, რომ რეალურ ამბად იქცეს. როგორც კურატორი, გთავაზობთ, რომ ყველა ამბავი ერთმანეთის გვერდით განიხილოთ, რომ სინამდვილის გამოცანა ბოლომდე შეიკრას. ირანელი ფოტოგრაფები ვიზუალურ-ისტორიული ფაქტების არქიტექტორები არიან. ისინი შეგვახსენებენ, რომ ამბავი მოთხრობილია, ხოლო რეალური ამბავი მათთვისაა, ვისაც ის ეხება.

კურატორი: ალი აქბარ შირჯიანი

ამირ ჰოსეინ ქამალი Amir Hossein Kamali

IRAN, AN OPEN PORTFOLIO This exhibition is included Iranian photographers’ stories to reflect Iran country as open portfolio. Contemporary history of Iran is playground of in-depth political-social issues.

Hence, this uncertain platform has not made confident destination sociologically and historically. The situation of country is like an open portfolio with thousands separated pages in the model of historical facts need to be reviewed to become a real story.

As curator, I would suggest to put all stories by each other to complete the puzzle of reality.

Iranian photographers are architect of the visual-historical facts. They remind us that a narrative is narrated and a real story is for whom is connected to.

Curated by Ali Akbar Shirjian

მეჰდი აბასი

Mehdi Abbassi

დღესასწაული საბჭოთა ხელისუფლების ერთ-ერთი გამორჩეული მიმართულება იყო გრანდიოზული მასშტაბების დემონსტრაციებისა და პარადების მოწყობა, სადაც წარმოდგენილი იყო საბჭოთა ქვეყნის მიღწევები ყველა დარგში: სამხედრო, კულტურა, წარმოება, სპორტი და ასე შემდეგ. ეს ღონისძიებები კარგად ორგანიზებული იყო როგორც ფინანსური კუთხით, ასევე დადგმის თვალსაზრისით. საქართველოს ეროვნულ არქივში დაცულია ამ ღონისძიებების ამსახველი უნიკალურ ფოტო- და კინო დოკუმენტები, 1920-იანი წლებიდან 1990 წლის ჩათვლით. გამოფენის მიზანია, საზოგადოებას გააცნოს და გაახსენოს საბჭოთა დღესასწაულები როგორც დედაქალაქში, ისე საქართველოს სხვადასხვა ქალაქში.

CELEBRATION One of the favorite things of Soviet government was large-scale demonstrations and parades, where achievements in various fields were presented: military, cultural, production, sports, etc. These events were well organized both financially as well as in terms of staging.

Unique photo and film materials depicting these events from 1920s to 1990s are kept at the National Archive of Georgia.

The aim of the exhibition is to acquaint or remind the viewers Soviet celebrations held both in the capital city as well as in various cities across the country.

კურატორი: გიორგი კაკაბაძე Curated by Giorgi Kakabadze

1 მაისი, 1982 წელი. ცენტრალურ ტრიბუნაზე (რუსთაველის გამზირი) ფოტო: გივი კიკვაძე May 1, 1982. On the central tribune (Rustaveli Avenue) photo by Givi Kikvadze

გეორგიევსკის ტრაქტატის 200 წლისთავისადმი მიძღვნილი ღონისძიება. 21.11.1983, ფოტო: ანატოლი რუხაძე, სერგო ედიშერაშვილი 200th anniversary of Georgievsky Treaty. 21.11.1983, Photo by Anatoly Rukhadze, Sergo Edisherashvili

საქართველოში საბჭოთა ხელისუფლების დამყარების 60 წლისთავი.

1981 წელი. (ფოტოგრაფი უცნობია, საქინფორმის ფოტოქრონიკა)

60th anniversary of establishing the Soviet government.

1981. (Photo by an unknown photographer, Sakinform photo chronicle)

ნიკოს პილოსი ნიკოს პილოსი ჯილდოების მფლობელი ფოტოჟურნალისტია, რომელიც ამჟამად ათენში (საბერძნეთი) ცხოვრობს და მხატვრული ფოტოგრაფიის ერთ-ერთი გამორჩეული ევროპელი წარმომადგენელია. ის ბევრს მოგზაურობდა ომის, ბუნებრივი კატასტროფების, სიღატაკის, სოციო-ეკონომიკური პრობლემების თუ კულტურული ცვლილებების ფირზე აღსაბეჭდად. მისი ნამუშევრები რეგულარულად ქვეყნდება საუკეთესო საერთაშორისო გაზეთებსა თუ ჟურნალებში და გამოფენები ევროპის სხვადასხვა ქვეყანაში იმართება.

1988 წელს ლიბანში პირველი მივლინების შემდეგ, მან ისეთი მნიშვნელოვანი ისტორიული მოვლენები გადაიღო, როგორიცაა რუმინეთში ნიკოლაე ჩაუშესკუს გადატრიალება, ისრაელი-პალესტინის კონფლიქტი, ომები ყოფილ იუგოსლავიაში, ომი ერაყში, სადაც მან 100 დღე გაატარა სამხედრო განაყოფში განაწილების გარეშე და ლიბანის უკანასკნელი კონფლიქტი. ახლახან, მან ფირზე აღბეჭდა ლიბია-ტუნისის საზღვარზე 2011 წელს მომხდარი კრიზისი, როდესაც სამოქალაქო ომის დროს, ასობით ათასი ლტოლვილი დაიძრა ლიბიიდან. უკანასკნელი სამი წლის განმავლობაში, ის, ძირითადად, საბერძნეთის და კვიპროსის ეკონომიკურ კრიზისზე, სტამბოლის ამბოხებებზე, ევროპაში ნაციონალიზმის აღორძინებაზე და ლტოლვილების მიმდინარე კრიზისზე იღებს ფოტოებს.

გამოსვლა - ლტოლვილი ადამიანები სააგენტო ლაიფის ფოტოგრაფმა, ნიკოს პილოსმა, ლტოლვილთა კრიზისის დოკუმენტურად აღბეჭდვისას, თავისი სტილი გამოიყენა: შავ-თეთრი, მძიმე, მტკიცე და არაორაზროვანი დიპტიქები. ათენში გოეთეს ინსტიტუტისთვის მან საბერძნეთის კუნძულებზე ლტოლვილები გადაიღო, შემდეგ მათ გაყვა მთელ გზაზე: მაკედონიის საზღვრიდან ბალკანეთამდე და უნგრეთამდე. ნიკოს პილოსი მაყურებელს პირდაპირ წარმოუდგენს ლტოლვილების ტანჯვას და მათ ბრძოლას ისე, რომ ღირსების შეგრძნებას არ ართმევს მათ.

კურატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი

NIKOS PILOS Nikos Pilos is an award-winning photojournalist currently based in Athens, Greece, and one of Europe’s noted feature photographers. He has traveled extensively to document war, natural disasters, poverty, socioeconomic struggle and cultural shifts. His work appears regularly in top international newspapers and magazines and has been exhibited throughout Europe.

Since his first assignment in Lebanon in 1988, he has covered major historical events such as the overthrow of Nicolae Ceausescu in Romania, the Israeli-Palestinian conflict, the wars in former Yugoslavia, the war in Iraq where he spent 100 days without being embedded and the latest Lebanese conflict. Most recently, he documented the humanitarian crisis on the Libya-Tunisia border in 2011, when hundreds of thousands of refugees fled Libya during the civil war. For the past three years, he has been mainly covering the Greek and the Cypriot recession, the Istanbul uprisings, the rise of nationalism in Europe and the current refugee crisis.

EXODUS - PEOPLE IN FLIGHT Documenting the refugee crisis, laif photographer Nikos Pilos employed his very own style: in black & white, hard, gritty, unambiguous diptychs. For the Goethe Institute in Athens, he has portrayed refugees on the Greek islands they had stranded on, joined them on their journey to the mainland and further to the Macedonian border, into the Balkans to Hungary. Nikos Pilos conveys the refugees’ suffering and their struggle to the onlooker in an immediate manner, without taking away their dignity.

Curated by Teona Gogichaishvili

მომავალი ჩვენია Die Zukunft ist unsere - თეონა გოგიჩაიშვილის და ინგა შნაიდერის პროექტი გერმანელების და ქართველების მიდგომა ახალგაზრდული კულტურისადმი ჯგუფური ფოტოგამოფენა, რომელშიც მონაწილეობენ: სერა ძნელაძე (საქართველო, 2016), დარო სულაკაური (საქართველო, 2014 -2015), კარმენ კატუტი (რუმინეთი/გერმანია, 2016), ნორმან ბერენდტი (გერმანია, 2007-2012), ისადორა ტასტი (გერმანია, 2006), სანდრა შტაინი (გერმანია, 2016 წლამდე), ნიკოლე ვილკე და შტეფან ლუკა (გერმანია, 2016). ჯგუფური გამოფენა „მომავალი ჩვენია“ ყურადღებას ამახვილებს თანამედროვე ქართველი ახალგაზრდობისთვის მნიშვნელოვან სხვადასხვა ასპექტზე და მას გერმანულ ახალგაზრდულ კულტურასთან დიალოგის რეჟიმში წარმოგვიდგენს. შერჩეული პროექტები ერთმანეთისგან განსხვავდება, მაგრამ ასევე ცხადია გერმანელ და ქართველ ახალგაზრდებს შორის საერთოც იმ თვალსაზრისით, თუ რა დამოკიდებულება აქვთ მათ ისტორიისა და ტრადიციის მიმართ. აქედან გამომდინარე, გამოფენა არა მხოლოდ საზოგადოების ყურადღებას ამახვილებს ორ ქვეყანაში მცხოვრები ახალგაზრდების დღევანდელ პრობლემებზე, არამედ შეუძლია კიდეც წვლილი შეიტანოს მათ შორის ურთიერთგაგების საკითხშიც და საერთო მომავლის სასარგებლოდ, ხედვის გაუმჯობესებაში: ისადორა ტასტის ნამუშევრები („მსოფლიო ახალგაზრდობის დღეები“) წარმოაჩენს თავისუფლებას და სიხალისეს, რისი მეშვეობითაც დასავლეთში მცხოვრები ახალგაზრდები რელიგიასა და რწმენასთან დაკავშირებულ საკითხებს კულტურულ განსხვავებათა მომცველ საერთაშორისო ფესტივალებზე უპირისპირდებიან. დარო სულაკაური დოკუმენტურ რეპორტაჟში წარმოადგენს საკუთარ ქვეყანას და მისი თაობის ვითარებას (რომელიც პატარა ქალაქისთვისაა დამახასიათებელი) და კრიტიკულ დამოკიდებულებას გამოხატავს იქ არსებული მდგომარეობისადმი, სადაც ახალგაზრდა ქალები (თუნდაც ნაადრევი ქორწინების გამო), იძულებული არიან, მშობლების სახლიდან და მშობლიური გარემოდან ჯერ კიდევ მოზარდობის ასაკში წავიდნენ. სერა ძნელაძის ნამუშევრები გვიჩვენებს მისი მშობლიური ქალაქის — ბათუმის პოეტურ სახეებს. ზოგიერთი შერჩეული პროექტი გერმანელი ფოტოგრაფების საქართველოში ვიზიტისას შეიქმნა: სანდრა შტაინმა, კარმენ კატუტიმ და ნიკოლე ვილკემ და შტეფან ლუკამ თავიანთი შეხვედრები მოზარდებთან, სრულწლოვანებთან და მათი ცხოვრების და ოცნებების სამყარო თავიანთ ძლიერ ფოტონამუშევრებში, ინტერვიუებსა და ფილმებში აღბეჭდეს. ბოლოს, ნორმან ბერენდტი ბოლომდე განზავდება თავის დასრულებულ კადრებში და თავისებურად ახერხებს ამას. ის წარმოგვიდგენს ახალგაზრდული კულტურის ისეთ ფენომენებს, როგორიცაა გრაფიტის მხატვრების სამყარო, რომელთაც თავიანთი წესები აქვთ. კურატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი და ინგა შნაიდერი

©კარმენ კატუტი - მწვანე ქალი ©Carmen Catuti - Grüne Frau

THE FUTURE IS OURS Die Zukunft ist unsere Project by Teona Gogichaishvili & Inga Schneider German and Georgian Positions on Youth Culture A photographic group exhibition featuring works by Sera Dzneladze (GE, 2016), Daro Sulakauri (GE, 2014 -2015) Carmen Catuti (ROU/ DE, 2016), Norman Behrendt (DE, 2007-2012), Isadora Tast (DE, 2006), Sandra Stein (DE, up to 2016), Nicole Wilke and Stephan Lucka (DE, 2016), The group exhibition “The Future is ours” / მომავალი ჩვენია places the focus on various facets of present-day Georgian youth and brings them into dialogue with a German youth Culture. The selected projects make the differences, but also the commonalities of young Germans and Georgians clear in relation to the way they each deal with history and traditions. The exhibition therefore raises awareness not only of the present state of young People in the two countries, but is also able to contribute towards mutual understanding and sharpen the gaze in favor of a shared future: The images by Isadora Tast (“World Youth Days”) show the liberality and jollity with which Western youths confront issues of religion and faith in the context of international diversity Festivals.

Daro Sulakauri (GE) approaches her country and the (small-town) situation of her generation in a documentary reportage, and refers critically to the circumstances there, in which young Women (due to early marriages, for instance) are obliged to leave their parental homes and familiar surroundings while they are still adolescents.

The shots by Sera Dzneladze (GE) show his home town of Batumi in poetic images.

Some of the selected projects arose in the course of visits by young German photographers to Georgia: Sandra Stein, Carmen Catuti, and Nicole Wilke and Stephan Lucka recorded their Encounters with adolescents, young adults, the reality of their life and dreams in powerful Photographic works, interviews and films.

Finally, Norman Behrendt (DE) immerses himself into Berlin’s graffiti writer scene. With the conscious decision to forgo the depiction of graffiti, he presents this forbidden youth culture phenomena and by portraits of the protagonists themselves.

Curated by Teona Gogichaishvili and Inga Schneider

©ნორმან ბერენდტი - burning down the house, 2007 ©Norman Behrendt - burning down the house, 2007

ფაუნა - გარეული ცხოველები, ცხვრები და ნიანგები ამერიკის ბუნების ისტორიის მუზეუმი, ნიუ იორკი, აშშ - სპეციალური ბიბლიოთეკა. ედვარდ მეიბრიჯი, დიდი ბრიტანეთი (18301904) - ცხოველები მოძრაობაში. როსკოსმოსის არქივი, მოსკოვი, რუსეთი - კოსმოსური ძაღლები. ალექსანდრე ქრისტიანსი, ნამური, ბელგია - მსოფლიოს პარტია. ანდრეა ალესიო, ვენეცია, იტალია - არაბუნებრივი ბესტიარიუმი. ანდრეა ვოლფი, პორტლენდი, აშშ - უკანასკნელი თავის მსგავსთა შორის. ანეტ ვან დერ ფოორტი, გერმანია - ნოეს კიდობანი. ქეროლ ერბი, პესიფიკ პელისეიდსი, კალიფორნია, აშშ - დომინიონი. ქლერ როუზენი, მონკლერი, ნიუ ჯერსი, აშშ - ფანტასტიური დღესასწაულები. დენ ნელკენი, ნიუ იორკი, აშშ - სანამ ძროხები შინ დაბრუნდებიან. დანიელ და გეო ფუქსები, ფრანკფურტი, გერმანია - შენახვა. დაიან ფოქსი, ნოქსვილი, აშშ - არაბუნებრივი ისტორია. ელეინ ლინგი, ტორონტო, კანადა - ფლორიდა. ერან გილატი, თელ ავივი, ისრაელი - ბიოლოგია. ერიკ პილო, პარიზი, საფრანგეთი - ბუნებრივ გარემოში. ფრენკ რობერტი, ვენა, ავსტრია - ტრამვაი, რომელსაც სურვილი ქვია. ჯაკომო ბრუნელი, ლონდონი, დიდი ბრიტანეთი - ცხოველები. ჰენრი ჰორენშტაინი, ბოსტონი, აშშ ანიმალია. იან ვან კოლერი, ბოუზმენი, მიზური, აშშ - ბუნების ისტორია. ჯეისონ დემარტი, ენ არბორი, მინესოტა, აშშ - ბუნების დაცვა. კარენ ნორი, ლონდონი, დიდი ბრიტანეთი - ინდოეთის სიმღერა. კიმბერლი უითჰემი, ნიუ ჯერსი, აშშ - კუნსტკამერა. კლაუს პიჰლერი, ვენა, ავსტრია - ჩონჩხები კარადაში. კურტ ტონგი, ჰონგ კონგი, ჩინეთი - ხალხთა პარკი. ლილი იდოვი, მოსკოვი/ ბერლინი, რუსეთი/გერმანია - ნაშთები. ლორი ნიქსი, ბრუკლინი, ნიუ იორკი, აშშ - ბუნების ისტორიის მუზეუმი. მელანი უოკერი, ბოლდერი, კოლორადო, აშშ - გადაშენების პირას მყოფი სახეობები. პოლ ბერგერი, სიეტლი, აშშ - მთვარის ვერძი/ბანქო. პერტუ საკსა, ჰელსინკი, ფინეთი - ექო. პიტერ თონინგსენი, ალამედა, კალიფორნია, აშშ - მემკვიდრეობა. რებეკა ნორის ვებერი, ნიუ იორკი, აშშ - შუშა ჩვენს შორის. რიჩარდ ბარნსი, ნიუ იორკი, აშშ - ცხოველთა ლოგიკა. რიჩარდ როსი, სანტა ბარბარა, კალიფორნია, აშშ - მუზეუმთმცოდნეობა. არ.ჯეი. კერნი, მინეაპოლისი, აშშ - ღვთაებრივი ცხოველები. რობ მეკინისი, პროვიდენსი, აშშ - ძაღლების და პონების შოუ. რობერტ ჟაო რენუი, სინგაპური - კრიტიკოსი ზოოლოგი. სთივენ ალტჰაუსი, პენსილვანია, აშშ - კვანძი III (ცხენის საჭურველი). ტომოფუმი ნაკანო, ტოკიო, იაპონია - ნადავლი. იასუნორი მაცუი, ოსაკა, იაპონია - ჩრდილები სამოთხეში.

ცხოველთა არაჩვეულებრივი სამეფო - „ფაუნის“ ისტორიულიდან ფუტურისტულ ინტერპრეტაციებამდე. კორატორი: თინა შელჰორნი თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმი (MOMA), თბილისი, საქართველო - ქოლგა თბილისი ფოტო 2017

ანდრეა ალესიო - არაბუნებრივი ბესტიარიუმი Andrea Alessio - Un-Natural Bestiary

ქეროლ ერბი - დომინიონი Carol Erb - Dominion

FAUNA - WILD BEASTS, SHEEP & CROCODILES American Natural History Museum, NYC, USA - Special Library. Eadweard Muybridge, UK (1830-1904) - Animals in Motion. Roskosmos Archives, Moscow, Russia - Spacedogs. Alexandre Christians, Namur, Belgium - Le parti du monde. Andrea Alessio, Venice, Italy - Un-Natural Bestiary. Andrea Wolff, Portland, USA - Last of it’s kind. Annet van der Voort, Germany - Noahs Ark. Carol Erb, Pacific Palisades, CA, USA - Dominion. Claire Rosen, Montclair, NJ, USA - Fantastical Feasts. Dan Nelken, NYC, USA - Till the cows come home.

Daniel+Geo Fuchs, Frankfurt, Germany - Conserving. Diane Fox, Knoxville, USA - UnNatural History. Elaine Ling, Toronto, Canada - Florida. Eran Gilat, Tel Aviv, Israel - Life Science. Eric Pillot, Paris, France - In Situ.

Frank Robert, Vienna, Austria - Endstation Sehnsucht. Giacomo Brunelli, London, UK - The Animals. Henry Horenstein, Boston, USA - Animalia. Ian van Coller, Bozeman, MO, USA - Natural History. Jason Demarte, Ann Arbor, MI, USA - Nature Preserve. Karen Knorr, London, UK - India Song, Kimberly Witham, New Jersey, USA - Wunderkammer. Klaus Pichler, Vienna, Austria - Sceletons in the Closet. Kurt Tong, Hongkong, China Peoples Park. Lily Idov, Moscow/Berlin, Russia/Germany - Relics. Lori Nix, Brooklyn, NYC, USA - Natural History Museum. Melanie Walker, Bolder, CO, USA - Endangered Species. Paul Berger, Seattle, USA - Moonram/ Cards 1989. Perttu Saksa, Helsinki, Finland - Echo. Peter Tonningsen, Alameda, CA, USA - Descend. Rebecca Norris Webb, NYC, USA - The glass between us. Richard Barnes, NYC, USA - Animal Logic. Richard Ross, Santa Barbara, CA, USA - Museology. RJ Kern, Minneapolis, USA - Divine Animals. Rob MacInnis, Providence, USA - The Dog & Pony Show. Robert Zhao Renhui, Singapore - The Critical Zoologist. Stephen Althouse, PA, USA - Knot III (horse armor). Tomofumi Nakano, Tokyo, Japan - Gibier. Yasunori Matsui, Osaka, Japan Shadows in Paradise.

The incredible kingdom of animals - from historic to futuristic interpretations of “Fauna” curated by Tina Schelhorn for MOMA Tbilisi Georgia - Kolga Tbilisi Photo 2017

კარენ ნორი - ინდოეთის სიმღერა Karen Knorr - India Song

რიჩარდ როსი - მუზეუმთმცოდნეობა Richard Ross - Museology

დამარხული რეფლექსიები სილოსში ფრანჩესკო მერლინი, სამუელე პელეკია, იგორ პოზნერი და დევინ იალკინი შავ-თეთრ ფოტოგრაფიაში მომუშავე ავტორები არიან, რომელთა დღიურისებური მიდგომა უკვე მსოფლიოში აღიარებულია, მათი გამოფენების და პუბლიკაციების წყალობით. ოთხი თანამოაზრის ერთობლივი კონცეფცია მიზნად ისახავს მათი ფოტოგრაფიული ძიების ვიზუალური შედეგის გზით, ფოტოგრაფიის, როგორც არსებობის მეტისმეტად ინტიმურ გამოცდილებად სინამდვილის ტრანსფორმირების საშუალების გამოყენების პროცესის და მნიშვნელობის სიღრმისეულ ანალიზს, რაც იმავდროულად, კოლექტიური მეხსიერების ხმად გარდაიქმნება. ფოტოაპარატი გამადიდებელი შუშის მნიშვნელობას იძენს და პიროვნული იდენტობების კოგნიტიურ ფილტრად იქცევა. ინტიმური აღმოჩენების ეს მეთოდი ადამიანებსა თუ უსულო საგნებს ახალ მნიშვნელობას ანიჭებს და მას ახალ მენტალურ და ფიზიკურ სივრცეში ათავსებს - ძალიან ახლოს და, ამავე დროს, გასაოცრად შორს. ოთხ კონტინეტზე გადაღებული ეს ფოტოები მიანიშნებს, რომ ფიზიკური და ემოციური ნაპრალები შეიძლება ამოივსოს იმ ადამიანების დაჟინებული მზერით, რომლებიც საკუთარ თავს ცხოვრების გზაზე შეხვედრილი უცხო ადამიანების თვალებში ეძებენ. იმ დროს, როდესაც დოკუმენტურ თხრობასა და პიროვნულ რეპრეზენტაციას შორის საზღვრები თანდათან სულ უფრო მკრთალდება, რას ნიშნავს იყო ფოტოდღიურების მწარმოებელი ხელოვანი? ცდუნებები, ხსოვნა, მოგონებები და შიშები - ერთი უზარმაზარი ცნობიერების ნაკადია, რომელიც მაყურებელს გამოსახულებების ბნელი გალაქტიკისკენ მიუძღვება.

BURIED REFLECTIONS IN SILO Francesco Merlini, Samuele Pellecchia, Igor Posner and Devin Yalkin, four black&white photographers whose diaristic approach to photography has been recognized worldwide with exhibitions and publications.

Four intimacies blended into a collective reflection that aims at using the visual result of their photographic quest in order to deeply explore the process and the meaning of using photography to transform reality into a very personal account of existence that at the same time becomes voice of a collective memory.

The camera can act as magnifier becoming a cognitive filter for personal identities. This method of intimate discovery assigns new notions to human and inanimate subjects, placing it in a new mental and physical space, drastically close and at the same time unexpectedly distant.

These photographs taken in four continents suggest that physical and emotional gaps can be blurred by the gaze of those ones who look for themselves in the eyes of the strangers encountered during their path.

In a time where the boundaries between the documentary narration of stories and the personal representation are more and more subtle, what does it mean to be a diaristic photographer?

Obsessions, memories, recollections and fears, an huge stream of consciousness that shove the audience into a dark galaxy of images sprinkled with bright fragments of vicious emotions and charming honesty.

იგორ პოზნერი - ეჭვები Igor Posner - Second Thoughts

დევინ იალკინი - ხვალამდე შეხვედრა არ შემიძლია Devin Yalkin - I’ll See You Tomorrow, Until I Cant სამუელე პელეკია - ბედნიერი სიზიფე Samuele Pellecchia - Sisyphe heureux ფრანჩესკო მერლინი - ფარანგი Francesco Merlini - Farang

ლელა აჰმადზაი ლელა აჰმაძაი მულტიმედია ჟურნალისტი და ბერლინში დაარსებული სტუდია „2470.Media“-ს თანათავმჯდომარეა. იგი დაიბადა და გაიზარდა ქაბულში, 17 წლის ასაკში კი საცხოვრებლად გადავიდა გერმანიაში. 2009 წელს მან ჰანოვერის მეცნიერებათა და ხელოვნების სკოლა დაამთავრა და ფოტოჟურნალისტიკასა და დოკუმენტურ ფოტოგრაფიაში მოიპოვა მაგისტრის ხარისხი. 2003 წლიდან იგი რეგულარულად ბრუნდება ავღანეთში, რომელიც მისი შემოქმედების მთავარ თემად იქცა. თავის ნამუშევრებში ლელა ისეთ თემებს ეხება, როგორიცაა კონფლიქტი, გენდერი, ომის დროს ჩადენილი სამხედრო დანაშაულები და ავღანეთის თანამედროვე პოლიტიკური და სოციალური პრობლემები. 2014 წელს მისმა ფილმმა „ჩუმი ღამე - კანდაჰარის ხოცვა-ჟლეტა“ World Press Photo-ს ჯილდო მოიპოვა მოკლემეტრაჟიანი ფილმების კატეგორიაში. ლელა აჰმადზაის ნამუშევრები არაერთ საერთაშორისო ჟურნალში დაბეჭდილა - Der Spiegel, Los Angeles Times, Standart, Courrier International, ARD, Arte, BBC Pashto და სხვ.

შეუპოვარი - ოთხი ქალი ქაბულში, მათი ბრძოლა და ოცნებები ბოლო საუკუნის განმავლობაში ავღანელი ქალების მდგომარეობის ცვალებადობა ძალზე წააგავს ტემპერატურის მრუდის მოძრაობას თერმომეტრის შკალაზე - ბევრი აღმასვლა, ბევრი დაღმასვლა. დროებითი შედარებითი თავისუფლების შემდეგ, 2014 წელს NATO-ს ჯარების ქვეყნიდან გაყვანა კიდევ ერთი გარდამტეხი მომენტი აღმოჩნდა ამ შკალაზე: დაიწყო ახალი რადიკალური ძალების აღმოცენება და თალიბანის გაძლიერება. „შეუპოვარი“ ავღანეთის დედაქალაქ ქაბულში მცხოვრები ოთხი ქალის ცხოვრებას ასახავს 2010-2015 წწ. ოთხივე მათგანს სრულიად განსხვავებული წარსული აქვს და დამოუკიდებლად არსებობას პატერნალისტურ საზოგადოებაში ახერხებენ. მათი ცხოვრების ისტორიები არამხოლოდ იმ პრობლემებს გვაჩვენებს, რომლის წინაშეც ავღანელი ქალები დგანან, არამედ ავღანეთის თანამედროვე ისტორიის უკეთ აღქმაშიც გვეხმარება.

კურატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი

საბა საჰარი (*1976) მიჩვეულია ბრძანებების გაცემას. პროფსიით პოლიციელმა და კინოპროდუსერმა მამაკაცების მიერ დომინირებულ სფეროებში გზის გაკვალვა დამოუკიდებლად მოახერხა. საბჭოთა პოლიტიკამ, რომელიც ქალთათვის განათლების მიცემასა და მათ კვალიფიციურ მუშაკებად ჩამოყალიბებაზე იყო ორიენტირებული, საბას დიდი სარგებელი მოუტანა. სამოქალაქო ომის დროს იგი პაკისტანში გაიქცა. დაბრუნების შემდეგ კი პირდაპირი სარგებელი აქვს ქვეყანაში მყოფი NATO-ს ძალებისგან: როგორც პოლიცია, ასევე მისი სტუდია სუბსიდიებს იღებს.

Saba Sahar (*1976) is used to giving orders. As a policewoman and movie producer, she has made her way in two male-dominated fields.

Young Saba profited from the Soviet policy that educated women to qualify them as workers. During the civil war, she fled to Pakistan.

After her return, Saba benefitted directly from the NATO presence: both the police forces and her film production company received subsidies.

LELA AHMADZAI Lela Ahmadzai is a multimedia journalist, co-heading the studio “2470.media” based in Bernil. Born and raised in Kabul, Lela immigrated to Germany at the age of 17. She graduated in 2009 with master’s degree in photojournalism and documentary photography at the Hannover School of Applied Sciences and Arts.

Since 2003, she regularly returns to Afghanistan which has become her main subject. Her work explores issues of conflict, gender and war crimes and deals with political and social issues of our time. In 2014, the multimedia shot film “Silent Night – The Kandahar Massacre” was awarded with a World Press Photo Award in the category Short Feature.

Her work has been published in numerous international magazines, such as Der Spiegel, Los Angeles Times, Standart, Courrier International, ARD, Arte, BBC Pashto, among many others.

UNDAUNTED - FOUR WOMEN IN KABUL, THEIR STRUGGLE AND THEIR DREAMS For almost a century, the situation of Afghanistan’s women has evolved like the temperature curve on a fever chart: many ups, many downs. After a time of relative freedom, the latest developments suggest that the withdrawal of NATO troops from the country since 2014 marks yet another turning point on this curve: The Taliban are getting stronger, and new radical powers emerge. „UNDAUNTED” portrays four women from Afghanistan’s capital, Kabul, between 2010 and 2015. With very different backgrounds, all four stand on their own feet in a deeply paternalistic society. The stories of their lives help understand better not only the obstacles Afghanistan’s women face, but the recent history of the country altogether.

Curated by Teona Gogichaishvili

მომღერალი პარი ღულამი (*1993) ვარსკვლავია. იგი თითქმის ყოველდღიურად ჩნდება ტელევიზიასა და რადიოში. საქორწილო კონცერტებიდან მისი შემოსავალი 5000 დოლარამდე აღწევს, მაგრამ კონსერვატიული ავღანელებისთვის პოპ მუსიკა ცოდვაა და პარის მუდმივად თავდასხმის საფრთხე ემუქრება. 2002 წელს ოჯახთან ერთად ქაბულში დაბრუნების შემდეგ, ნატოს წყალობით შექმნილმა შედარებით მშვიდმა გარემომ მისი კარიერის წარმატება განაპირობა. პაკისტანში დაბადებული პარი თალიბანის რეჟიმს არ მოსწრებია.

Singer Pari Ghulami (*1993) is a star. She is on radio and TV almost daily. Wedding concerts earn her up to 5000 USD. But for conservative Afghans, pop music is a sin, and Pari lives in constant risk of attack. Returning to Kabul with her family in 2002, the relatively peaceful era of NATO occupation made her career possible. Born in Pakistan, she has never witnessed the Taliban.

ნატა სოფრომაძე ნატალია სოფრომაძე თბილისში მცხოვრები ქართველი ფოტოგრაფია. 2007 წელს დოკუმენტური ფოტოგრაფიის სკოლის, „სეპიას“ დამთავრების შემდეგ, დააარსა ფოტოსტუდია „ბინა“ და 2009 წელს, იმავე სტუდიის ბაზაზე, მეგობრებთან ერთად, ფოტოგრაფიისა და თანამედროვე ხელოვნების შესახებ პირველი ქართული არაკომერციული ონლაინ ჟურნალი „Beat“ დააფუძნა.

2012 წელს, ჟურნალი „Beat“ აგრძელებდა არსებობას ვიდეო ფორმატში, ონლაინ ტელეარხ Artarea-ს ეთერში. 2015 წლიდან, ნატალია სოფრომაძე ქართული ფოტოსააგენტო „Error Images“-ის თანადამფუძნებელი და წევრია.

ხეების საიდუმლო ცხოვრება მე ნამდვილი მონადირე გავხდი, მინდვრებში და ტყეებში ვეძებდი ჩვენს თავს.. ჩემი იარაღით ბევრი რამ მოვინადირე, მაგრამ მხოლოდ ხეებს გააჩნდათ სიყვარული, არა — ჩვენ.. ზაფხული 2016

NATA SOPROMADZE Natalia Sopromadze is a Tbilisi based Georgian photographer. After graduation School of Documentary Photography ‘Sepia’ in 2007 she founded photo studio ‘Bina’ and in 2009, together with her friends, she created non-commercial, first Georgian online magazine ‘Beat’ about photography and contemporary art, based in the same studio. In 2012 ‘Beat’ continued its existence in the video format in the online TV station ‘Artarea’. Since 2015 Natalia Sopromadze has been the co-founder and a member of Georgian photo agency ‘Error Images’.

SECRET LIFE OF TREES I became the real hunter, walking through the fields and the forests in search of us... With my weapon I’ve hunt a lot, but it were only trees having love, not us...

Summer 2016

ჯოვანა დელ სარტო ჯოვანა დელ სარტო არის ლონდონში მცხოვრები იტალიელი დოკუმენტალისტი ფოტოგრაფი, ამჟამად მუშაობს გრძელვადიან პროექტზე „პოლაროიდი ლტოლვილისთვის“. APfaR გამოფენილი იყო გაერთიანებულ სამეფოში, საფრანგეთში, შვეიცარიაში (გამარჯვებული „Lugano Photo Festival Women open call“-ზე), საქართველოსა და იტალიაში.

APfaR-ის სერიის ციფრული რეპროდუქციის შეზღუდული რაოდენობის ხელნაკეთი ღია ბარათები მოიძებნება „ფოტოგრაფების გალერეაში“ ლონდონში. შემოსავალი ირიცხება ორგანიზაციაში „Action from Switzerland charity’s Athena center for women of Chios Island“. APfaR-მა World Press Photo 2017-ის „ხალხის“კატეგორიის მეორე ეტაპის ფინალამდე მიაღწია. გამოცემების და ჯილდოების სია მოიცავს შემდეგ ორგანიზაციებს და მედია კომპანიებს: Amnesty International,National Geographic, Swiss Federal Commission on Immigration (FCM), The Guardian, L’Espresso, La Repubblica, NHS, Traces London,Huffington Post, TPI.

პოლაროიდი ლტოლვილისთვის „პოლაროიდი ლტოლვილისთვის“ აღწერს ლტოლვილების ცხოვრების გარდამავალ ეტაპებს. პოლაროიდის ფოტოებში ასახულია ის შინაგანი სიძლიერე და ღირსება, რაც ლტოლვილებმა გრძელი და სულისშემძვრელი მოგზაურობის დროს შეინარჩუნეს. ეს ფოტოები სწორედ ამ წამებს უკვდავყოფს. პოლაროიდის ყველა ფოტოს, რომელიც ლტოლვილს გადაეცა, უკანა მხარეს მარტივი შეტყობინება აქვს: „სადაც არ უნდა იყოს შენი დანიშნულების ადგილი - მითხარი, როცა იგრძნობ, რომ უსაფრთხო ადგილს მიაღწიე“. ეს არის იმედით აღასავსე შეტყობინება, რომელიც, სამწუხაროდ, ზოგიერთისთვის შესაძლოა არასდროს განხორციელდეს.

2015 წლის ოქტომბრიდან ფოტოგრაფმა სხვადასხვა ადგილი მოინახულა, მათ შორის პრეშევო (სერბეთი), კუნძული ლესბოსი, ათენი, იდომენის და ქიოსის კუნძულები, სადაც იგი სხვადასხვა ასოციაციასთან და არასამთავრობო ორგანიზაციასთან მოხალისედ მუშაობდა. მას ყოველთვის თან ჰქონდა პოლაროიდის ლენდ კამერა, როდესაც პირველი მოგზაურობის დრო პროექტის „პოლაროიდი ლტოლვილისთვის“ შექმნის იდეა გაჩნდა. ეს არის პროექტი, რომელიც გაცემის - ლტოლვილებისთვის რაიმეს უკან დაბრუნების კონცეფციას ეფუძნება, მათი ცხოვრების და მოგზაურობის ფირზე აღბეჭდვის სანაცვლოდ. ფაქტობრივად, ყველას, ვისაც ჯოვანამ ფოტო გადაუღო, ახლა პოლაროიდის ფოტო ნამუშევარი აქვს. მის მიერ გადაღებული პორტრეტები ძალიან გავს საოჯახო ფოტოებს, რომლებშიც მშვიდი და უდარდელი დამოკიდებულება იგრძნობა და მხოლოდ ზედაპირულად ეხება ლტოლვილების ცხოვრებას. „პოლაროიდი ლტოლვილისთვის“ როდი ცდილობს ლტოლვილების მსხვერპლად თუ გმირებად ან ემიგრანტებად წარმოჩენას, ვისიც უნდა გვეშინოდეს, არამედ ისინი აქ წარმოდგენილი არიან, როგორც სიცოცხლით სავსე, მხიარული ადამიანები. კურატორები: გიორგი როდიონოვი და ჯოვანა დელ სარტო

GIOVANNA DEL SARTO Giovanna Del Sarto is London-based Italian documentary photographer, currently undertaking a long term project, A Polaroid for a Refugee. APfaR has been exhibiting in U.K., France, Switzerland (winner of the Lugano Photo Festival Women Open Call), Georgia and Italy.

A Limited Edition Hand embroidered series of digital reproduction APfaR Polaroid postcards are available at The Photographers” Gallery, London. The profit goes to Action from Switzerland charity”s Athena Centre for Women on Chios Island.

APfaR reached the final to second stage of People category at World Press Photo 2017 Publications and commissions include Amnesty International,National Geographic, Swiss Federal Commission on Immigration (FCM), The Guardian, L”Espresso, La Repubblica, NHS, Traces London,Huffingtonpost, TPI.

A POLAROID FOR A REFUGEE A Polaroid for a Refugee depicts points of transition in the lives of individual refugees. The Polaroid pictures reflect the inner strength and dignity maintained by refugees during their long and harrowing journeys. For every Polaroid Giovanna takes, she gives one to the refugee as a reminder of the moment, and on the back is a simple statement: “Wherever your destination may be – tell me when you feel you have reached a safe place.”

This is a message of hope, which, sadly, for some may never be fulfilled.

Since October 2015, the photographer visited various locations including Preševo, Serbia, Lesvos Island, Athens, Idomeni and Chios Island where she volunteered with different associations and NGO. On all of these occasions, she had her Polaroid Land Camera with her – and it was during her first trip that the A Polaroid for a Refugee project was born. It is a very simple project based on the concept of giving – giving something back to the refugees, a moment of their life and journey captured forever. In fact, everyone Giovanna photographed has a Polaroid picture now. The portraits she took are very similar to family pictures, conveying a relaxed and carefree attitude that only scratches the surface of the refugees’ lives.

A Polaroid for a Refugee tries not to show the refugees as victims or heroes, or migrants to fear, but as humans, resilient, joyful individuals.

Curated by Giorgi Rodionov and Giovanna Del Sarto

ჩაიხანა ჩაიხანა საერთაშორისო მედია-გამოცემაა, რომელიც მრავალ სხვა თემასთან ერთად, ყურადღებას ამახვილებს ქალებზე, სოფლის მოსახლეობასა და ეთნიკურ უმცირესობებზე. მისი მიზანია, წარმოაჩინოს ისინი, ვინც ნაკლებად ჩანან კავკასიაში და აამაღლოს საზოგადოების ცნობიერება სხვადასხვა სოციალურ საკითხზე. ახალგაზრდა ქალთა მიერ დაფუძნებული ორგანიზაცია თბილისიდან იმართება და ცნობილია თავისი ინოვაციური და ექსპერიმენტული მიდგომებით დოკუმენტურ ფოტოგრაფიაში, მულტიმედიასა და ფილმებში. სახელი „ჩაიხანა“, ქართულად ჩაის სახლი - სიმბოლური კოლექტიური სივრცეა, სადაც ადამიანები იკრიბებიან და სოციო-ეკონომიკურ საკითხებს განიხილავენ, ერთმანეთს იდეებსა და გამოცდილებებს უზიარებენ. პლატფორმა ამ სივრცეს ახალ სიბრტყეში შლის და ადამიანებს არამხოლოდ სამხრეთ კავკასიაში, არამედ მის ფარგლებს გარეთაც ესაუბრება.

მრავალფეროვანი მიწა სამხრეთ კავკასიის რეგიონის მრავალ ეთნიკურ, რელიგიურ და ენობრივ უმცირესობას ხშირად უწევდა გადარჩენისთვის ბრძოლა ამ მუდმივად ცვალებად გარემოში. საბოლოოდ, მათ ერთგვარი მდგრადი სინერგია შექმნეს რეგიონში. ამ უმცირესობათა მუდმივი ბრძოლის ისტორიები ხშირად უხილავია სამი ქვეყნის ეროვნულ ნარატივში. ეს გამოფენა მცდელობაა, რამდენიმე მათგანს მაინც მოფინოს ნათელი: გიორგი დუნდუა საქართველოში აჭარელი მუსულმანების ცხოვრებას აღწერს, მარი ნიკურაძე - სვანების უძველეს ტრადიციას, ლამპრობას. სომხეთში ფირუზა ხალაფიანი იეზიდთა თემის ნიუანსებს ჩაეძიება, ნელი შიშმანიანი კი ირანელთა ცხოვრებას აშუქებს. გიულ აბასოვა და ლალა ალიევა თათებისა და ლეკების თემებს გაგვაცნობენ აზერბაიჯანიდან. ფოტოგრაფები მნახველებს ეპატიჟებიან ამ უმცირესობათა ტკბილ-მწარე სამყაროში, რომელიც ზეწოლის, წინააღმდეგობებისა და დღესასწაულების ისტორიებს ინახავს.

კურატორები: ქეროლაინ სათკლიფი, ნინო-ანა სამხარაძე

ფირუზა ხალაფიანი - იეზიდი ბავშვების განათლების პრობლემა Piruza Khalapyan - Education problems of Yazidi children

CHAI KHANA Chai Khana is an issue-based international media platform focusing on women, rural communities, and ethnic minorities, and giving voice to the under-represented across the Caucasus. Founded and managed by young women, the Tbilisi-based outlet uses innovative and experimental approaches in documentary photography, multimedia, and film. The name Chai Khana, tea house, represents a symbolic, collective space where people come together to exchange stories, ideas, and experiences. The platform elevates this space to a new level, talking to people in the whole South Caucasus, beyond its many borders.

DIVERSE LAND The South Caucasus region’s many ethnic, religious and linguistic minorities have had to sustain and reinvent themselves in the ever changing landscape, forming a resilient synergy of its own. And yet the story of their timeless struggle has often been left absent from the dominant national narratives of the three countries. This exhibition is an attempt to shed light on just few among many—in Georgia, Giorgi Dundua depicts the lives of Adjarian Muslims and Mari Nikuradze documents the ancient Lamproba celebration among the Svans; in Armenia, Piruza Khalapyan illustrates the intricacies of the Yezidi community and Nelli Shishmanyan documents the lives of Iranians; in Azerbaijan, Gül Abbasova and Lala Aliyeva portray the minority communities of Tats and Lezgins. The photographs invite the viewers to peek into a bittersweet world of oppression, resistance and celebration.

Curated by Caroline Sutcliffe and Nino-Ana Samkharadze

ლალა ალიევა - ლეკები Lala Aliyeva - Lezgins

ყინულის გალღობა თუ არ ხარ ონლაინ, თითქმის არ არსებობ. განსაკუთრებით იმ პირობებში, როდესაც ყველაფერი ჩვენ ირგვლივ ნელ-ნელა ციფრულდება.

MyAngle არის პლატფორმა, რომელიც სამხრეთ კავკასიელ ფოტოგრაფებს თავიანთი ნამუშევრების ინტერნეტსაზოგადოებისთვის გაცნობაში ეხმარება. მიუხედავად იმისა, რომ რეგიონი საკმაოდ პატარაა, ხშირად ხდება ისე, რომ ამ სამი ქვეყნის ხალხმა თითქმის არაფერი იცის ერთმანეთის შესახებ. შედეგად იქმნება საინფორმაციო ვაკუუმი, რაც ხელს უწყობს მცდარი წარმოდგენებისა და სტერეოტიპების ჩამოყალიბებას მაშინ, როდესაც საქართველოს, სომხეთსა და აზერბაიჯანს ბევრად მეტი საერთო აქვთ ყოველდღიურობის, კულტურის, ტრადიციის, სოციალური აქტივობების თვალსაზრისით, ვიდრე წარმოუდგენიათ. ამ გამოფენაზე ნაჩვენებია სამი ქვეყნის ექვს-ექვსი ფოტოგრაფის ნამუშევრები, რომლებიც ერთნაირ თემებს ეხმიანება. და რადგანაც ფოტოგრაფიის ენა ყველასთვის გასაგებია, გვჯერა, რომ ეს შეიძლება ჩვენი მცირე წვლილი აღმოჩნდეს ყინულის გალღობაში.

კურატორი: გიორგი გოგუა

პროექტის მენეჯერი: ნინო-ანა სამხარაძე

BREAKING THE ICE If you are not online, you hardly exist. Especially when everything around us is being digitalized step by step.

MyAngle is a platform which helps photographers from the South Caucasus to be explored in the era of the Internet. Even though the region is quite small, it is often a case when each of 3 countries in the region do not know much about each other. As a result there is an informational vacuum that helps form false imaginations or stereotypes and it”s when Georgia, Armenia and Azerbaijan have more similarities in daily life, culture, traditions or social events then people from these 3 countries can think.

This exhibition showcases work from 6 photographers from each Country about common topics to underline similarities between Georgia, Armenia and Azerbaijan. As photography is a language understandable for anyone, we believe this is the way we can take our part to break the ice which may still exist.

Curated by George Gogua

Project Manager: Nino-Ana Samkharadze

გიორგი გოგუა - უსათაურო George Gogua - Untitled

ჰაიკ ბიანჯიანი - უსათაურო Hayk Bianjyan - Untitled

სთივენ ბენსონი - ჟიურის განაცხადი ისეთი პრესტიჟული ფესტივალის ფოტოკონკურსის ჟიურიში ყოფნა, როგორიცაა „ქოლგა თბილისი ფოტო“ ამაღელვებელი პასუხისმგებლობაა. ძალიან საინტერესოა მთელი მსოფლიოდან ამდენი მაღალი ხარისხის ფოტონამუშევრის ხილვა. სიუჟეტების და წარმოდგენის ფორმების მრავალფეროვნება მუდმივად შეგვახსენებს ფოტოგრაფიული გამოსახულების, როგორც გამომსახველობითი ენის სირთულეს. „ქოლგა თბილისი ფოტოს“ კონკურსი ერთ-ერთი სეგმენტია ფესტივალის მიერ ხელოვნების ამ სფეროსთვის, ზოგადად, პატივის მიგებასთან ერთად, რაც გამორჩეული ფოტოგრაფების აღიარებას და მხარდაჭერას ითვალისწინებს. საუკეთესო დოკუმენტური სერიის კატეგორიაში გამარჯვებული ჯეიკობ ბორდენის ნამუშევარში თითქოს კაფკას რომანის გარემო გაცოცხლდა, მაგრამ მის ფოტოებში ასახული სამყარო გამონაგონი როდია. ჩვენს წინაშე ჩნდებიან ადამიანები, რომლებიც იძულებული არიან, თავი უმძიმეს პირობებში გაიტანონ. როგორც ჯეიკობი აღნიშნავს, „თანამედროვე ქართული საზოგადოება ჯიუტად არ იმჩნევს საბჭოთა არქიტექტურას, რომელიც მთელ ქალაქშია მიმობნეული, ისინი წარსულის დავიწყებას ცდილობენ, რომელიც მათ თვალწინ იფშვნება“. სისასტიკე, რომელიც საუკეთესო რეპორტაჟის კატეგორიაში გამარჯვებული ხავიერ არსენილიასის ნამუშევრებშია ასახული, ცენტრალური ამერიკის ქალაქებში ხდება. ეს ნამუშევრები იმავდროულად შეგვახსენებს, რომ ომი მთელი მსოფლიოს მასშტაბით, ქალაქებშიც მძვინვარებს. ხავიერი წერს, რომ ბანდები „აერთიანებს უბნის ყველა ახალგაზრდას, რომლებიც ტერიტორიის დაცვისთვის ცხოვრობენ და კვდებიან“. საუკეთესო კონცეპტუალური ნამუშევრების ნომინაციაში გამარჯვებული დავიდ კლამერის ნამუშევრებში აღწერილია განთიადის ქალაქ აუროვილის სახელით ცნობილი საზოგადოება, რომელიც 50 წელია არსებობს და რომელიც კაცობრიობის გაერთიანების მიზნით და სულისკვეთებით დაარსდა. კლამერის მიერ შექმნილი ოცნების მსგავსი სახლების და მისი მცხოვრებლების წყვილების შთაგონების წყაროა უკეთესი სამყაროსადმი ადამიანების ოცნების მაკროკოსმიური და მიკროკოსმიური ასპექტები. დავიდის სერიების ირონია იმაში ვლინდება, რომ პლანეტის მცხოვრებთა უმრავლესობისთვის „კაცობრიობის ერთობა“ ჯერ ისევ ოცნებად რჩება. საუკეთესო დებიუტის ნომინაციაში გამარჯვებულად გამოვლინდა ემილე დუკე. მის ფოტო-ესეიში თავმოყრილია სურათები, რომლებიც მიყრუებულ სოფელ აიდარაში მცხოვრები „რუსი ორთოდოქსი სტაროვერების“ მცირე ჯგუფის უბრალო ცხოვრებას გვიჩვენებს; სოფელში, სადაც მხოლოდ ნავის საშუალებით შეიძლება მოხვედრა. ეს ფოტოები თითქოს ვიზუალური ჩურჩულის ფუნქციას ასრულებს და სოფლის მცხოვრებლების და ადგილების ჩუმი შესწავლის ნიმუშია. მატს კარლსონმა ერთი კადრის კატეგორიაში გაიმარჯვა. მისი ფოტონამუშევარი „დიგიტალიზმი“ ადამიანების ურთიერთობაზე ციფრული ტექნოლოგიების გავლენის შესაძლო შედეგებზე ფხიზელი დაკვირვების ნიმუშია. უამრავი ერთდროულად ჩართული ტელევიზორის მიუხედავად, ზრდასრული თითქოს ვერც კი ამჩნევს ბავშვის არსებობას, რადგან თავისი სმარტფონის ჰიპნოზურ მიზიდულობას თავს ვერ აღწევს. ეს კადრი თითქოს დამთვალიერებელს წარსულში, აწმყოსა და მომავალში კომუნიკაციის უნარზე დაფიქრებისთვის განაწყობს. ამ სურათში ფოტოებისთვის დამახასიათებელი, გარკვეული ინფორმაციის ბოლომდე ართქმის თავისებურება თავის ფუნქციას ასრულებს - ჩვენზე გავლენას ვერ ახდენს სმენითი ძალადობა, რაც შეიძლება იმ სივრცეში მოხვედრისას განგვეცადა და ამდენად, შეუმჩნეველ ობიექტურ დამკვირვებლებად ვრჩებით. საუკეთესო მობილური სერიისთვის ჯილდო გადაეცა მარია მოლდესს. „რადიოაქტიური ცხოვრების სურნელი“ მიმდინარე პროექტია, რომელზე მუშაობაც მარიამ 2014 წელს დაიწყო. ეს დაბერების პროცესში მყოფი საზოგადოების „კიტჩური“ მხარისადმი გაბედული და სარკასტული ხედვის ნიმუშია. ხშირად გამოსახულება ინტიმური დეტალებისგან შედგება, რომლებიც უფრო ვრცელ ისტორიას გვთავაზობს ცხოვრების სტილის შესახებ. ნათელი ფერები და გამოქანდაკებული თმა, ქოქოსის მზისგან დამცავი ზეთის სუნსა და სიგარეტის კვამლთან ერთად, ამ ფოტოების დათვალიერებისას ერთმანეთს უკავშირდება. არ შემიძლია, არ გავიხსენო ფილმი „ბრაზილია“, თავისი მეტისმეტად უჩვეულო საზოგადოების სიურრეალისტური ასპექტებით, რომლის ამოცნობაც ძნელია. ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი მობილური კადრის ნომინაციაში გამარჯვებულია. მისი ნამუშევარი, სახელწოდებით „გრანადაში“, გრაფიკული გამოსახულებაა, რომელიც ბნელი ჩრდილების, ნათელი წერტილების და ოდნავი ფერადოვნების ერთიანობაზეა აგებული. სურათის სრულად გასაგებად, დამთვალიერებელს დაფარული ვიზუალური მასალის ამოცნობა უწევს. ძნელია იმის თქმა, როდისაა ფოტო გადაღებული - ღამით თუ მეტისმეტად მზიან ნაშუადღევს, რაც უსახო ადამიანების იდუმალებას ემატება. ჟიური: თინა შელჰორნი, სთივენ ბენსონი, მანფრედ ცოლნერი, როზა როთი, მაკა კუკულავა

STEVEN BENSON - JURY STATEMENT Judging a photography competition for an international festival with the prestige of Kolga Tbilisi is an awesome responsibility. It is a very exciting experience to view so much inspired photography from around the world. The diversity of subject matter and forms of presentation are consistent reminders of the photographic images complexity as a visual language. The Kolga Tbilisi Photo Awards are designed to recognize and support exceptional photographers as part of the festivals overall celebration of the art form.

Jacob Borden’s Best Documentary Awarded photographs seem to have come to life from a novel by Kafka, but the subjects depicted in his images are not fiction. We are introduced to people who have been forced to survive under minimal conditions. As Jacob notes, “Modern Georgian society as a whole seems to willfully overlook the Soviet architecture littered across the city, trying to forget a past which still crumbles before their eyes.”

While the violence displayed in the Best Reportage Award winning photographs made by Javier Arcenillas are about cities in Central America they also remind us that a war is being waged in the streets of cities all over the world. Javier writes, that gangs are “a reference of identity for all young people in the neighborhoods whose future image is to live and die in defense of territory.”

The Best Conceptual Awarded photographs by David Klammer describe a 50 year-old community known as Auroville, the City Of Dawn, built in the spirit of becoming a place of human unity. His dream-like pairings of a home and inhabitants find their inspiration from the macrocosmic and microcosmic aspects of the individuals hope for a better world. The irony of David’s series is that for most of us on the planet ‘human unity’ still remains only a dream.

The Newcomer Award was given to Emile Ducke. His photo-essay is comprised of images that describe the simple life of a small group of ‘Russian Orthodox Old Believers’ inhabiting an isolated village of Aidara that is only reachable by boat. The photographs seem to function as visual whispers - quiet studies representing the people and places of the village.

Mats Karlsson received the One Shot Award. His photograph, ‘Digitalism’, is a sober look at the effect digital technology can have on human interaction.

Even with the tower of numerous televisions running simultaneously the adult seems to be unaware of the child’s existence as he cannot pull himself away from the hypnotic distraction of his smart phone. The image seems to ask the viewer to consider the past, present and future of our ability to communicate with each other. The characteristic of photographs to leave out certain information comes into play in this image – we are spared the auditory assault we might imagine occurring in this space and are permitted to function as an unnoticed objective observer.

The Mobil Series Award went to Maria Moldes. “Scenes of Radioactive Life” is an ongoing series of photographs Maria started in 2014. It is her unflinching sarcastic view of the ‘kitsch’ side of an aging society. The images are often intimate details that tell a much larger story about a way of life. The bright colors and sculpted hair mixed with the imagined scent of coconut suntan oil and cigarette smoke are connected to the experience of viewing these photographs. I can’t help but think of the film Brazil with its surreal aspects of a very odd society that is vaguely familiar.

Jose Luis Barcia Fernandez is the recipient of the One Shot Mobile Award. His photography entitled, ‘Granada’, is a very graphic image built on deep shadows, bright highlights and hints of color. The viewer is asked to decipher the compressed visual material in order to fully understand the picture. We can’t tell if the photograph was made at night or a very bright sunny afternoon adding to the mysteriousness of the faceless subjects.

The Jury: Tina Schelhorn, Steven Benson, Manfred Zollner, Rosa Roth, Maka Kukulava

გამარჯვებულები

WINNERS ერთი კადრი

მატს კარლსონი გერმანია რეპორტაჟი

ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი

კონცეპტუალური ფოტო პროექტი

დავიდ კლამერი გერმანია

დოკუმენტური ფოოტოპროექტი

ჯეიკობ ბორდენი აშშ

ჰუავეის მობილური ფოტო პროექტი

მარია მოლდესი ესპანეთი

ჰუავეის მობილური ფოტო

ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი ესპანეთი

ONE SHOT

MATS KARLSSON GERMANY

REPORTAGE

JAVIER ARCENILLAS SPAIN

CONCEPTUAL PHOTO PROJECT

DAVID KLAMMER GERMANY

DOCUMENTARY PHOTO PROJECT

JACOB BORDEN UNITED STATES

HUAWEI MOBILE PHOTO PROJECT

MARÍA MOLDES SPAIN

HUAWEI MOBILE PHOTO

JOSÉ LUIS BARCIA FERNÁNDEZ SPAIN

NEWCOMMER

NEWCOMMER

გერმანია

GERMANY

ემილე დუკე

EMILE DUCKE

საუკეთესო ერთი კადრი

BEST ONE SHOT

მატს კარლსონი დიგიტალიზმი

MATS KARLSSON Digitalism

საუკეთესო რეპორტაჟი

BEST REPORTAGE

ხავიერ არსენილიასი ბანდის საზღვარი ქუჩების საზღვარზე დაბანაკებული, საზოგადოებისთვის სამუდამოდ დავიწყებისთვის განწირული ბანდები თავიანთ წესებს უდიდესი სისასტიკით ავრცელებენ ცენტრალური ამერიკის ქუჩებში. 1980-იანი წლებიდან სალვადორელი ემიგრანტების დიდი ჯგუფი აშშში გაექცა სისხლისმღვრელ დაპირისპირებებს. ამ ახალგაზრდებმა ჩამოაყალიბეს ჯგუფი, სახელად „მარა“, რომელიც ორ ჯგუფად - „მარა სალვატრუჩად“ (MS 13) და „მარა 18-ად“ (MS 18) იყოფა. ისინი უბნის დაცვის მიზნით ჩამოყალიბდა, რომ სხვა ადგილებიდან მოსული ბანდებისთვის ამა თუ იმ არეალის კონტროლის საშუალება არ მიეცათ. სახელწოდება „მარა“ აერთიანებს უბნის ყველა ახალგაზრდას, რომლებიც ტერიტორიის დაცვისთვის ცხოვრობენ და კვდებიან. ფოტოსერიის მიზანი იყო ახალგაზრდების ყოველდღიური ცხოვრების ფირზე აღბეჭდვა - რომ გამეცნო და უკეთ გამეგო ისეთი სოციალური ელემენტის ფენომენი, როგორიცაა ბანდები და მათი ისტორიები მეჩვენებინა.

JAVIER ARCENILLAS Gang Border Nestled between borders of streets and plunged into a permanent social oblivion, Gang imposes their law on the streets of Central American cities with extreme violence. From the early 1980s a large group of Salvadoran immigrants fleeing the bloody wars and reaches US. These young people form groups that would take the name of “Maras” whose two main aspects would be the “Mara Salvatrucha” (MS 13) and Mara 18 (MS 18) arising as a neighborhood protection organizations to prevent gangs from other places take over the control or command of the area. The Mara is a reference of identity for all young people in the neighborhoods whose future image is to live and die in defense of territory. The aim of the series was the interest in documenting the condition of young people in their daily lives to know and understand the phenomenon of gangs as a social element and giving visibility to their stories.

Kolga Award 2017

საუკეთესო კონცეპტუალური ფოტოპროექტი

BEST CONCEPTUAL PHOTO PROJECT

დავიდ კლამერი აუროვილი განთიადის ქალაქი, ექსპერიმეტული ქალაქია სამხრეთ ინდოეთში, რომელიც თითქმის 50 წლის წინ დაარსდა. აქაურობა უნდა გამხდარიყო ადგილი, სადაც მთელი მსოფლიოს ადამიანები, რასობრივი და სარწმუნოებრივი განსხვავებების მიუხედავად, მშვიდობიანად და პროგრესულ ჰარმონიაში იცხოვრებდა. დღესდღეობით აუროვილში 2 600-ზე მეტი მოქალაქეა და თავის იუბილემდე ცოტა ხნით ადრე, საკუთარ წარსულსა და მომავალთან იბრძვის. ჩემი კონცეპტუალური სერიები „უტოპიაში ცხოვრება“ შედგება პორტრეტებისგან, რომელსაც ციტატები და ისეთი უჩვეულო განათებით გადაღებული შენობების სურათები ერთვის, რომელიც არც დღისას გავს და არც ღამისას.

DAVID KLAMMER Auroville the City Of Dawn, is an experimental township in southern India, founded almost 50 years ago to become a place of human unity, regardless of race, belief for people from all over the world to live together in peace and progressive harmony. Today Auroville has more than 2.600 citizens and shortly before its anniversary struggling with its past and future. My Conceptual Series “Living in Utopia” consists of portraits paired with quotes and pictures of buildings in a strange light that resembles neither day nor night.

Kolga Award 2017

საუკეთესო დოკუმენტური ფოტოპროექტი

BEST DOCUMENTARY PHOTO PROJECT

ჯეიკობ ბორდენი ნანგრევებში საბჭოთა კავშირის ნგრევიდან ოცდახუთი წლის შემდეგ, ბევრ ქართველს ჯერ კიდევ უჭირს ახალ ეკონომიკურ პირობებთან შეგუება. საქართველოს დედაქალაქ თბილისის გარეუბანში უხსოვარ დროს აშენებული და მიტოვებული სამხედრო ჰოსპიტალი 150 ოჯახისთვის, რომელთაც სამსახურის და შესაბამისი სახლის პოვნა ვერ მოახერხეს, თავშესაფრის მოვალეობას ასრულებს. უკანასკნელი ორი ათწლეულის განმავლობაში, 1990-იანი წლების დასაწყისიდან, აფხაზეთიდან ლტოლვილები ამ შვიდსართულიან კომპლექსს თავშესაფრად იყენებდნენ. ადგილობრივი მთავრობა შენობას ნაკლებად აქცევს ყურადღებას და მათ მიმართ მხოლოდ მაშინ იჩენს ინტერესს, როდესაც ელექტროენერგიის ან წყლის მიწოდებას უწყვეტს, რომლებიც მაცხოვრებლებმა მავთულებისა და მილებისგან კუსტარულად დამზადებული სტრუქტურის საშუალებით გამოიყვანეს. თანამედროვე ქართული საზოგადოება ჯიუტად არ იმჩნევს საბჭოთა არქიტექტურას, რომელიც მთელ ქალაქშია მიმობნეული, ისინი წარსულის დავიწყებას ცდილობენ, რომელიც მათ თვალწინ იფშვნება.

JACOB BORDEN In Ruins Twenty-five years after the fall of the Soviet Union, many Georgians are still adjusting to life in the new economy. On the outskirts of Georgia’s capital, Tbilisi, an abandoned military hospital from the bygone era serves as a refuge to some 150 families unable to find jobs and affordable housing. Refugees from the Abkhazia War in the early 90s have used the seven-story complex as shelter for the past two decades. Local government pays little attention to the building, and when they do it’s to cut off electricity and water, which residents have diverted through a jerry-rigged lattice of wires and pipes. Modern Georgian society as a whole seems to willfully overlook the Soviet architecture littered across the city, trying to forget a past which still crumbles before their eyes.

Kolga Award 2017

NEWCOMER AWARD

ემილე დუკე აიდარა აიდარა განცალკევებით მდებარე დასავლეთ ციმბირის ვაკეზეა გადაჭიმული. ამ სოფელში მისვლა, სადაც 150 ადამიანი ცხოვრობს, ნავის საშუალებითაა შესაძლებელი. მოსახლეობა, ძირითადად, სტაროვერი რუსი ორთოდოქსების თემისგან შედგება, რომლებიც თავიანთი რელიგიის მკაცრი წესებით ცხოვრობენ. სტაროვერები საკუთარ თავს თავდაპირველი ორთოდოქსული ტრადიციების დამცველებად თვლიან, როდესაც ისინი ძირითად ეკლესიას მე-17 საუკუნეში განხორციელებული რეფორმისადმი პროტესტის ნიშნად გამოეყვნენ. რწმენის გარდა, აიდარას მოსახლეობის ყოველდღიურობა მინდორსა და ბაღებში დამქანცავი სასოფლო-სამეურნეო საქმიანობისგან შედგება – ისინი საკუთარ თავს თვითონვე ინახავენ. სოფელ აიდარას გარეუბანში ერთი შეხედვით უსასრულო ტყეა გადაჭიმული ციმბირის ვრცელ მიწაზე. ზაფხულობით მიწა შრება და ტყეში ხანძარი ხშირად ჩნდება და ვრცელდება. სოფლის მოსახლეობა ხანძრის გასაკონტროლებლად შემხვედრ ცეცხლს აჩაღებს.

EMILE DUCKE Aidara Aidara lies in isolated West Siberian Plain. Only reachable by boat, the village of 150 inhabitants is mainly consisting of a community of Russian Orthodox Old Believers who live under the strict rules of their religion. Old Believers see themselves as the preservers of original Orthodox traditions, after they separated from the main church as a protest against reforms in the 17th century. Beside the faith, everyday life of Aidara’s inhabitants consists of exhausting agricultural work on the fields and in their gardens – their sustenance is almost self-sufficient. At the outskirts of Aidara village a seemingly endless forest spreads out, reaching deep in the Siberian wideness. In summer times the ground dries out – frequently forest fires arise and grow fast. The inhabitants of the village then lay controlled backfires, in order to bring the forest fire under control.

Kolga Award 2017

ჰუავეი მობილური ფოტო : საუკეთესო ფოტოპროექტი

HUAWEI MOBILE PHOTO: BEST PHOTO PROJECT

მარია მოლდესი სცენები რადიოაქტიური ცხოვრებიდან „სცენები რადიოაქტიური ცხოვრებიდან“ ჩემი პირველი სერიაა, რომლის გადაღებაც 2014 წლის ზაფხულიდან დავიწყე. ეს არის ღია სერია, რომელზე მუშაობასაც ვაგრძელებ. მინდოდა ყურადღება გამემახვილებინა დაბერების პროცესში მყოფი საზოგადოების კიტჩურ მხარეზე. ეს ნამუშევარი სილამაზის ტრადიციულ კანონებს შორდება. ამიტომაც ამ სცენების მოქმედი პირები აუცილებლად ახალგაზრდები არ არიან. მიზნად დავისახე, რომ სრულიად ყოველდღიური სცენებიდან სიურრეალური ელფერის მქონენი შემერჩია, თავისი ფერებით, სიცოცხლისუნარიანობით და ირონიით.

MARIA MOLDES Scenes of Radioactive Life “Scenes of radioactive life” my first series, I started the summer 2014, is an open series in which I continue to work. I wanted to reflect the more kitsch side and the aging society. This work wants to be a break with the traditional canons of beauty, in which the protagonists of the scenes do not necessarily have to be young characters; I intend to take from totally everyday scenes, scenes with surreal dyes loaded with color, vitality and irony.

Kolga Award 2017

ჰუავეის მობილური ფოტო : საუკეთესო ერთი კადრი

HUAWEI MOBILE PHOTO: BEST ONE SHOT

ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი გრანადაში

JOSÉ LUIS BARCIA FERNÁNDEZ LN Granada Kolga Award 2017

ერთი კადრი

ONE SHOT

ნომინანტები

SHORTLIST

ალენ შრიოდერი ბელგია Alain Schroeder Belgium

ბენჯამინ ფილარსკი საფრანგეთი Benjamin Filarski France

დინა ლიტოვსკი აშშ Dina Litovsky United States

ინგმარ ბიორნ-ნოლტინგი გერმანია Ingmar Bjoern-Nolting Germany

მარი ნაკანი საქართველო Mari Nakani Georgia

ალექსანდრე თაყაიშვილი საქართველო Aleksandre Takaishvili Georgia

ბექა ჩოკოშვილი საქართველო Beqa Chokoshvili Georgia

დმიტრო კუპრიანი უკრაინა Dmytro Kupriyan Ukraine

კამილო პასკარელი იტალია Camillo Pasquarelli Italy

მარტინ გერნერი გერმანია Martin Gerner Germany

ალექსანდრუ ილეა რუმინეთი Alexandru Ilea Romania

გაეტანო ფიზიკარო იტალია Gaetano Fisicaro Italy

ენრიკო ფაბიანი ინდოეთი Enrico Fabian India

ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia

მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy

ამინ ხოსროშაჰი ირანი Amin Khosroshahi Iran

გიიომ დ’იუბერი საფრანგეთი Guillaume D’hubert France

ვალერი მელნიკოვი რუსეთის ფედერაცია Valery Melnikov Russian Federation

კირსტინ შმიტი გერმანია Kirstin Schmitt Germany

მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy

ანა ყაჭეიშვილი საქართველო Anna Kacheishvili Georgia

დავიდ მარტინ ჰუამანი ბედოია პერუ David Martín Huamaní Bedoya Peru

თამარ მესარკიშვილი საქართველო Tamar Mesarkishvili Georgia

ლელი ბლაგონრავოვა საქართველო Leli Blagonravova Georgia

მატს კარლსონი გერმანია Mats Karlsson Germany

არნე პიპკე გერმანია Arne Piepke Germany

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

თილ რიმელე გერმანია Till Rimmele Germany

ლუჩია კატანეო იტალია Lucia Cattaneo Italy

მაქსიმილიან მანი გერმანია Maximilian Mann Germany

ასტრიდ შულცი დიდი ბრიტანეთი Astrid Schulz United Kingdom

დიდიე ბიზე საფრანგეთი Didier Bizet France

ილია იეფიმოვიჩი ისრაელი Ilia Yefimovich Israel

მარიკა დი ბელგია Marika Dee Belgium

მიმი მოლიკა დიდი ბრიტანეთი Mimi Mollica United Kingdom

მიშელ ვოზნიაკი აშშ Michele Wozniak United States

ტაირ იუნი თურქეთი Tahir Ün Turkey

ალენ შრიოდერი ბელგია Alain Schroeder Belgium

დინა ლიტოვსკი აშშ Dina Litovsky United States

იოჰანა-მარია ფრიცი გერმანია Johanna-Maria Fritz Germany

ნიკ ჰანესი ბელგია Nick Hannes Belgium

ნათან დვირი აშშ Natan Dvir United States

ტიმ ბრედერეკე გერმანია Tim Brederecke Germany

ანტუან ბრუი საფრანგეთი Antoine Bruy France

დიტერ ზაიცი გერმანია Dieter Seitz Germany

კარლ მანჩინი იტალია Karl Mancini Italy

პედრო ფარიას-ნარდი დომინიკელთა რესპუბლიკა Pedro Farias-Nardi Dominican Republic

ნაიჯელ დიკინსონი დიდი ბრიტანეთი Nigel Dickinson United Kingdom

უენდი საქსი აშშ Wendy Sacks United States

არნე პიპკე გერმანია Arne Piepke Germany

დომინიკა გეზიკა პოლონეთი Dominika Gesicka Poland

კირსტინ შმიტი გერმანია Kirstin Schmitt Germany

პიერპაოლო მიტიკა იტალია Pierpaolo Mittica Italy

პაველ ვოლკოვი რუსეთის ფედერაცია Pavel Volkov Russian Federation

უილიამ გუდუინი აშშ William Goodwin United States

ასტრიდ შულცი დიდი ბრიტანეთი Astrid Schulz United Kingdom

ედუარდ კორნიენკო რუსეთის ფედერაცია Eduard Korniyenko Russian Federation

მარკო ძორძანელო იტალია Marco Zorzanello Italy

რობინ ჰინში გერმანია Robin Hinsch Germany

პიერპაოლო მიტიკა იტალია Pierpaolo Mittica Italy

ფარშიდ ტაესაზი ირანი Farshid Tighehsaz Iran

გაეტანო ფიზიკარო იტალია Gaetano Fisicaro Italy

ელენა გრომი უკრაინა Elena Grom Ukraine

მაქსიმილიან მანი გერმანია Maximilian Mann Germany

სადეღ სური ირანი Sadegh Souri Iran

რია შარმა ინდოეთი Riya Sharma India

ფილიპ უორვიკი დიდი ბრიტანეთი Filip Warwick United Kingdom

გრისელდა სან მარტინი აშშ Griselda San Martin United States

ემილე დუკე გერმანია Emile Ducke Germany

მეგან ი. დოჰერტი აშშ Megan E. Doherty United States

საშა მასლოვი აშშ Sasha Maslov United States

რობერტა კორეჯა იტალია Roberta Corregia Italy

ქრისტოფერ ბუთი დიდი ბრიტანეთი Christopher Booth United Kingdom

დავიდ არიბას გონსალესი ესპანეთი David Arribas Gonzalez Spain

თომაშ ლაჩნი დიდი ბრიტანეთი Tomasz Laczny United Kingdom

მიმი მოლიკა დიდი ბრიტანეთი Mimi Mollica United Kingdom

სიმონე ტრამონტე იტალია Simone Tramonte Italy

სადეღ სური ირანი Sadegh Souri Iran

ჯოვანი კოკო იტალია Giovanni Cocco Italy

დავიდ ვერბერკტი უნგრეთი David Verberckt Hungary

იაკობ შნეტცი გერმანია Jakob Schnetz Germany

მიშა დომოჟილოვი რუსეთის ფედერაცია Misha Domozhilov Russian Federation

სტეფანი გენგოტი იტალია Stephanie Gengotti Italy

სილვია ლანდი იტალია Silvia Landi Italy

ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain

დემეტრის კოილალოსი საბერძნეთი Demetris Koilalous Greece

ინგმარ ბიორნ ნოლტინგი გერმანია Ingmar Bjoern Nolting Germany

მიჰალ ადამსკი პოლონეთი Michal Adamski Poland

ტიმ ბრედერეკე გერმანია Tim Brederecke Germany

დოკუმენტური DOCUMENTARY

დიდიე ბიზე საფრანგეთი Didier Bizet France

იორგ გლეშერი გერმანია Jörg Gläscher Germany

ნათან დვირი აშშ Natan Dvir United States

ფარშიდ ტაესაზი ირანი Farshid Tighehsaz Iran

სტეფანო სკირატო იტალია Stefano Schirato Italy

ფრანსუა კლაინი გერმანია François Klein Germany

ანიკ დონკერსი მექსიკა Annick Donkers Mexico

მარკუს დრინკვატერი დიდი ბრიტანეთი Marcus Drinkwater United Kingdom

ჰანეს ვიდემანი გერმანია Hannes Wiedemann Germany

დემეტრის კოილალოსი საბერძნეთი Demetris Koilalous Greece

ქსენია დიოდოროვა რუსეთის ფედერაცია Ksenia Diodorova Russian Federation

დავიდ მარტინ უამანი ბედოია პერუ David Martin Huamani Bedoya Peru

მაქსიმილიან მანი გერმანია Maximilian Mann Germany

კონცეპტუალური CONCEPTUAL

დიდიე ბიზე საფრანგეთი Didier Bizet France

შიმონ მორიჩ-შაბიანი უნგრეთი Simon Móricz-Sabján Hungary

დინა ლიტოვსკი აშშ Dina Litovsky United States

მაქსიმ სარიჩაუ ბელორუსია Maxim Sarychau Belarus

ალიონა ჟანდაროვა რუსეთის ფედერაცია Alena Zhandarova Russian Federation

ილია იეფიმოვიჩი ისრაელი Ilia Yefimovich Israel

ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain

იაკობ შნეტცი გერმანია Jakob Schnetz Germany

ნაიჯელ დიკინსონი დიდი ბრიტანეთი Nigel Dickinson United Kingdom

ანა ყაჭეიშვილი საქართველო Anna Kacheishvili Georgia

იოჰანა ლანდშაიდტი გერმანია Johanna Landscheidt Germany

ხოან ალვადო ესპანეთი Joan Alvado Spain

ვალერი მელნიკოვი რუსეთის ფედერაცია Valery Melnikov Russian Federation

ჟან-კლოდ შანშირი იტალია Jean-Claude Chincheré Italy

ანეტა ვოიჩიკი პოლონეთი Aneta Wojcik Poland

კაია რატა პოლონეთი Kaja Rata Poland

ხუან არისტიდეს ოატმენდიზი კუბა Juan Aristides Oatmendiz Cuba

ვერნერ მანსჰოლტი გერმანია Werner Mansholt Germany

სადეღ სური ირანი Sadegh Souri Iran

ან გლავაცკიხი რუსეთის ფედერაცია Ann Glavatskikh Russian Federation

კარინა-სირკუ კურცი გერმანია Karina-Sirkku Kurz Germany

ჯეიკობ ბორდენი აშშ Jacob Borden United States

ინგმარ ბიორნ-ნოლტინგი გერმანია Ingmar Bjoern Nolting Germany

სილვია ლანდი იტალია Silvia Landi Italy

ანტონია გრუბერი გერმანია Antonia Gruber Germany

კარლოს ალბა აპარისიო დიდი ბრიტანეთი Carlos Alba Aparicio United Kingdom

ჰირო ტანაკა იაპონია Hiro Tanaka Japan

ინდრანილ ბანერჯი ინდოეთი Indranil Banerjee India

სიმონე ტრამონტე იტალია Simone Tramonte Italy

დავიდ კლამერი გერმანია David Klammer Germany

კირსტინ შმიტი გერმანია Kirstin Schmitt Germany

რეპორტაჟი REPORTAGE

კამილო პასკარელი იტალია Camillo Pasquarelli Italy

ფარშიდ ტაესაზი ირანი Farshid Tighehsaz Iran

დევიდ და ანიტა ჰოუი აშშ David & Anita Howe United States

ნათან დვირი აშშ Natan Dvir United States

ამინ ხოსროშაჰი ირანი Amin Khosroshahi Iran

კარლ მანჩინი იტალია Karl Mancini Italy

ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain

კრუზ-ებერჰარდი აშშ Cruz-Eberhard United States

ნატა სოფრომაძე საქართველო Nata Sopromadze Georgia

ნინა რიოდერი გერმანია Nina Roeder Germany როსიო დე ალბა აშშ Rocio De Alba United States

ელენა ანოსოვა რუსეთის ფედერაცია Elena Anosova Russian Federation ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia

ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი ესპანეთი Jose Luis Barcia Fernandez Spain

ენრიკო ფაბიანი ინდოეთი Enrico Fabian India ერეკლე მუმლაძე საქართველო Erekle Mumladze Georgia

პოლ-რუბენ მუნდთალი გერმანია Paul-Ruben Mundthal Germany პიერ ლუიჯი დოდი იტალია Pier Luigi Dodi Italy

რუსუდან ტყემალაძე საქართველო Rusudan Tkemaladze Georgia

ლორენცო მანჯალარდი იტალია Lorenzo Mangialardi Italy

ჯოშუა სარინანა აშშ Joshua Sariñana United States

ვალერი მელნიკოვი რუსეთის ფედერაცია Valery Melnikov Russian Federation

რუსუდან ტყემალაძე საქართველო Rusudan Tkemaladze Georgia

სტეფანი მინზენმეი გერმანია Stefanie Minzenmay Germany

ლუის როდრიგესი ესპანეთი Luis Rodríguez Spain

მობილური ერთი კადრი MOBILE ONE SHOT

ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia

სადეღ სური ირანი Sadegh Souri Iran

ქიან ძაო აშშ Qian Zhao United States

მარია მოლდესი ესპანეთი Maria Moldes Spain

ანა ფერნანდეს კიროსი ესპანეთი Ana Fernandez Quiros Spain

ლელი ბლაგონრავოვა საქართველო Leli Blagonravova Georgia

სალომე ბენიძე საქართველო Salome Benidze Georgia

ჰან-შინ ხაუ სინგაპური HanShun Zhou Singapore

მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy

ამინ ხოსროშაჰი ირანი Amin Khosroshahi Iran

ლუდოვიკ ბროკერო საფრანგეთი Ludovic Broquereau France

სერა ძნელაძე საქართველო Sera Dzneladze Georgia

ჰელმუტ ჰერგარტენი გერმანია Helmut Hergarten Germany

მაქსიმილიან მანი გერმანია Maximilian Mann Germany

არია აბოლჰასანი ირანი Arya Abolhassani Iran

მანთენ პატელი ინდოეთი Manthan Patel India

სილვია ლანდი იტალია Silvia Landi Italy

მობილური სერია MOBILE SERIES

მიმი მოლიკა დიდი ბრიტანეთი Mimi Mollica United Kingdom

გიორგი ნიკოლაიშვილი საქართველო Giorgi Nikolaishvili Georgia

მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy

ტური კალაფატო იტალია Turi Calafato Italy

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

ნაიჯელ დიკინსონი დიდი ბრიტანეთი Nigel Dickinson United Kingdom

დინა ალფაზი ისრაელი Dina Alfasi Israel

მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy

ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი ესპანეთი Jose Luis Barcia Fernandez Spain

დინა ალფაზი ისრაელი Dina Alfasi Israel

ტური კალაფატო იტალია Turi Calafato Italy

ელენა ანოსოვა რუსეთის ფედერაცია Elena Anosova Russian Federation

ნენე ხოშტარია საქართველო Nene Khoshtaria Georgia

ერთი კადრი

ONE SHOT

ალექსანდრე თაყაიშვილი - გოგონა ბრუკლინში Aleksandre Takaishvili - Girl in Brooklyn

ალექსანდრუ ილეა - აიოდჰია - მდინარის პირას Alexandru Ilea - Ayodhya - By The River

ალან შრიოდერი - კუშტი Alain Schroeder - Kushti

გიიომ დ’იუბერი - თანაგრძნობა ეშმაკისადმი Guillaume D’hubert - Sympathy for the devil

ამინ ხოსროშაჰი - ცხოვრების ხაზები Amin Khosroshahi - lines of life

ამინ ხოსროშაჰი - დაწერე შენი საშინაო დავალება Amin Khosroshahi - Write your Homework

არნე პიპკე - ლონდონი Arne Piepke - London

ბენჯამინ ფილარსკი - ლამა ნიმა რინპოჩე სინდჰუპალჩოკიდან მიდის Benjamin Filarski - Lama Chokyi Nyima Rinpoche leaving Sindupalchowk

ბექა ჩოკოშვილი - უსათურო Beqa Chokoshvili - Untitled

ანა ყაჭეიშვილი - მზის კაცი Ana Kacheishvili - Man of Sun

ასტრიდ შულცი - მბაიე, დამზადებულია სენეგალში Astrid Schulz - Mbaye, Made in Senegal

ასტრიდ შულცი - ერთხელ (დაფნა) Astrid Schulz - Once Upon A Time (Daphne)

დიდიე ბიზე - 9-11-ის 15 წლისთავი Didier Bizet - 15th anniversary 9-11

დიდიე ბიზე - 9-11-ის 15 წლისთავი Didier Bizet - 15th anniversary 9-11

კამილო პასკარელი - ხალხი აპროტესტებს ინდოელების მიერ დაწესებულ კომენდანტის საათს Camillo Pasquarelli - The Crowd Violate the Curfew Imposed by the India

ირაკლი ძნელაძე - ქალიშვილი Irakli Dzneladze - Daughter

ქრისტოფერ ბუთი - დოკუმენტური სერიიდან „ძნელი სასიყვარულო ურთიერთობები“ Christopher Booth - From The Documentary Series Difficult Romances

ქრისტოფერ ბუთი - სოჰო Christopher Booth - Soho

დათო ქორიძე - შესვენება Dato Koridze - Respite

დავიდ მარტინ ჰუამანი ბედოია - მონარინჯისფრო David Martín Huamaní Bedoya - Half Orange

დინა ლიტოვსკი - მაღალი წრის საერთაშორისო წვეულებაზე პირველად გასული გოგონა მთქნარებისას Dina Litovsky - A Debutante yawns at the International Debutante

დინა ლიტოვსკი - ტრამპის მხარდამჭერები ნევადაში Dina Litovsky - Trump supporters in Nevada

დმიტრო კუპრიანი - თეატრალური წარმოდგენა გოგოლის ფესტივალზე Dmytro Kupriyan - Treatre play GOGOLFEST

ენრიკო ფაბიანი - თეთრეულის მთა Enrico Fabian - A mountain of Clothes

ფარშიდ ტაესაზი - მცირე სიამოვნებანი Farshid Tighehsaz - Small Pleasures

ფილიპ უორვიკი - საზღვრის მიღმა - იდომენი Filip Warwick - Over the border - Idomeni

გაეტანო ფიზიკარო - სხვა რაუნდი, სხვა შეჯიბრი Gaetano Fisicaro - Another Round Another Race

ჯოვანი კოკო - ერთად ბედნიერად Giovanni Cocco - Happy Together

ილია იეფიმოვიჩი - წყვილი Ilia Yefimovich - Couple

ილია იეფიმოვიჩი - კედელი Ilia Yefimovich - Wall

ინგმარ ბიორნ-ნოლტინგი - სოციალურ კლასებს შორის, მარაკეში, მაროკო Ingmar Bjoern-Nolting - Between social classes, Marrakech, Morocco

ლუჩია კატანეო - საშობაო წვეულება - ბენინი Lucia Cattaneo - Christmas party - Benin

ხავიერ არსენილიასი - ჰაიტი Javier Arcenillas - Haiti

ხავიერ არსენილიასი - ჰაიტი Javier Arcenillas - Haiti

ხავიერ არსენილიასი - განათებები Javier Arcenillas - Luminarias

ხავიერ არსენილიასი - ნადირის შეპყრობა Javier Arcenillas - Rapa Das Bestas

კირსტინ შმიტი - ჯარისკაცების დასვენების დღე Kirstin Schmitt - Sildiers Day Off

ლელი ბლაგონრავოვა - წითელი ფარდა Leli Blagonravova - Red Curtain

მარიკა დი - ჰავანის იმედგაცრუებული ახალგაზრდობა Marika Dee - Havana’s Disenchanted Youth

მარტინ გერნერი - ბრძოლა მოსულისთვის, ერაყი, სასწრაფო დახმარების საავადმყოფო ერბილში Martin Gerner - Battle for Mosul, Iraq, Emergency Hospital Erbil

მიმი მოლიკა - ბავშვები ნანგრევებში Mimi Mollica - Kids on the Rubbles

მატია ვაკა - დოკუმენტური სერიიდან „როგორ უნდა მოვიქცეთ ომის დროს ექსტრემალური ვითარებებისას“ Mattia Vacca - From The Documentary SeriesHow to act in extreme situation or instances of war

მატია ვაკა - არდია Mattia Vacca - S’ Ardia

მაქსიმილიან მანი - უსათაურო Maximilian Mann - Untitled

მიშელ ვოზნიაკი - მარკის ხე Michele Wozniak - Mark’s Tree

მასიმო ბარბერიო - N3 Massimo Barberio - N3

ტიმ ბრედერეკე - ქართველი მეცხვარეები Tim Brederecke - Georgian Shepherds

ნათან დვირი - რესპუბლიკის უსაფრთხოების ეროვნული კომიტეტი Natan Dvir - RNC Security

ნაიჯელ დიკინსონი - პუნანელი მომთაბარე მონადირე და შემგროვებელი, რომელიც საბოლოო საცხოვრებელში ცხოვრობს Nigel Dickinson - Penan nomadic hunter gatherer, now living in settled accommodation

პაველ ვოლკოვი - ღია ბარათი 1488 Pavel Volkov - Postal 1488

პიერპაოლო მიტიკა - ებრაელები ჩერნობილში თავიანთი წარსულის ძიებაში Pierpaolo Mittica - Jewish in Chernobyl in search of their past

რია შარმა - მშიერი ლეოპარდი Riya Sharma - An Hungry Leopard

რია შარმა - დიდებული სპილო Riya Sharma - Majestic Elephant

რობერტა კორეჯა - ყალყზე შემდგარი ცხენი ბრომოს მთაზე Roberta Corregia - Rising horse on Mount Bromo

სადეღ სური - უკანასკნელი ფოტო - სომაიე Sadegh Souri - The Last Photo - Somayyeh

სილვია ლანდი - ჩრდილებში Silvia Landi - In the Shadows

სილვია ლანდი - სამხრეთ აფრიკული ბარბექიუ Silvia Landi - South African Braai

სტეფანო სკირატო - ტყუპები Stefano Schirato - Twins

სტეფანო სკირატო - საუკეთესო შეთავაზება Stefano Schirato - The Best Offer

ტაირ იუნი - თვალთვალი Tahir Ün - The Watching

თამარ მესარკიშვილი - ქალი სანაპიროზე Tamar Mesarkishvili - A Woman on the Beach

თილ რიმელე - შავი პროტესტი სანქტ-პეტერბურგში, რუსეთი Till Rimmele - Czarny Protest in Saint Petersburg, Russia, 8th O

თილ რიმელე - ქალთა საერთაშორისო დღე სანქტ-პეტერბურგში, რუსეთი Till Rimmele - International Women’s Day in Saint Petersburg, Rusia

უენდი საქსი - ჰალუცინაციები, სერიიდან „ურჩხულები კარადაში“ Wendy Sacks - Seeing Things, from the series, Monsters in the Closet

ვალერი მელნიკოვი - არტილერიის ცეცხლში Valery Melnikov - Under the shelling

უილიამ გუდუინი - კრევეტების დედოფლის დარბაზში William Goodwin - In the Hall of the Shrimp Queen

მარი ნაკანი - დები Mari Nakani - Sisters

დოკუმენტური

DOCUMENTARY

ალენ შრიოდერი ცხოვრება სიკვდილისთვის ტორაჯაში (ინდონეზია) სიკვდილთან დაკავშირებული რიტუალი კომპლექსური და ძვირადღირებულია. ამიტომაც, როდესაც ადამიანი კვდება, ოჯახს დაკრძალვის ცერემონიალის გასამართად კვირები, თვეები და წლებიც კი ჭირდება. პანგალას რეგიონში მა’ნენე-ს, ან გვამების განწმენდის ცერემონიალი ბრინჯის მოსავლის შემდეგ იწყება. კუბოებს საფლავებიდან იღებენ და ხსნიან. მუმიებს წმენდენ, მზეზე აშრობენ და ტანსაცმელს უცვლიან. საყვარელ ადამიანებთან კავშირის და წინაპრებისთვის პატივის მიგების ამ წამებს სევდანარევი სიხარულის განწყობა ახლავს თან.

ALAIN SCHROEDER Living for Death In Toraja (Indonesia), the rituals associated with death are complex and expensive.

Therefore, when a person dies, it can take weeks, months even years for the family to organize the funeral. In the region of Pangala, the Ma’ Nene, or cleaning of the corpses, ceremony takes place after the rice harvest. Coffins are removed from their burial sites and opened. The mummies are cleaned, dried in the sun and given a change of clothes. Expressions of sadness are mixed with the overall happy atmosphere surrounding these moments of bonding with loved ones and honoring ancestors.

Kolga Award 2017

ანტუან ბრუი აუთბეკის მითოლოგიები - თეთრების თხრილები დღეს კუბერ პედიში იზოლაციაში მუშაობენ. კლიმატური პირობები თითქმის აუტანელია. თითოეული გეოლოგიური სამუშაო აქაურობისთვის დამახასიათებელ სიცარიელეს ათასგვარი მანქანების განუწყვეტელი ხმაურით ავსებს. ადამიანები გამუდმებით თხრიან თეთრ მთებს, რომ იქედან ხშირ შემთხვევაში, სულ მცირე რაოდენობის ძვირფასი მტვერი მოიპოვონ. ოპალის ავსტრალიური ქალაქი აუთბეკის წითელი მიწების დასალიერში მდებარეობს. დასახლებას ქვების მომპოვებელი სამუშაოების ოქროს ხანა ახსოვს 1960-80იან წლებში, როდესაც დიზელი იაფი იყო. დღესდღეობით, სამთო მრეწველობის ანკლავი სრულიად განადგურებული ჩანს. და მაინც, ზოგიერთმა მაცხოვრებელმა მიწისქვეშ, ე.წ. თხრილებში ცხოვრება არჩია. მოსახლეობა ათასობით ისტორიის მქონე უამრავ თხრილს იცავს. დადგენილია, რომ მთელ ქალაქში დაახლოებით 750 000-დან 3 მილიონამდე თხრილია.

ANTOINE BRUY Outback Mythologies - The White Man’s Hole Today in Coober Pedy, the work is secluded. Climatic conditions are almost unbearable.

Each prospecting gives place to an uninterrupted broom of machines of all kinds and noises coming to populate the emptiness of the land. In an iterative way, men dig white mountains to draw most of the time only a few precious dust. The Australian town of opal is isolated on the edge of the red lands of the Outback. The hamlet experienced the golden age of rock mining in the 60s to 80s, when the price of diesel was cheap.

Today, the mining enclave seems totally disaster-stricken. And yet, some of its inhabitants have taken up residence underground, in artifact concretions called dug-out. The population is the guardian of myriad holes like as many thousand stories. It is estimated that around 750,000 to 3 million holes have been dug around the city.

Kolga Award 2017

არნე პიპკე და ინგმარ ბ. ნოლტინგი უმარილო წყალი კურა (ქართულად: მტკვარი), რომელიც 1 515 კმ-ზეა გადაჭიმული, კავკასიის რეგიონში ყველაზე გრძელი მდინარეა. ის სათავეს იღებს თურქეთიდან, გაივლის საქართველოს და აზერბაიჯანში, კასპიის ზღვაში ჩაედინება. თავიანთი ნამუშევრით „უმარილო წყალი“ არნე პიპკე და ინგმარ ბიორნ ნოლტინგი საქართველოში, აზიისა და ევროპის განუსაზღვრელი საზღვრის გაყოლებაზე, მდინარის სანაპიროზე თავიანთ მოგზაურობას აღწერენ. ფოტოგრაფები მოგვითხრობენ ისტორიებს მდინარის პირას მცხოვრებთა ყოველდღიურობის, კულტურული და ეთნიკური განსხვავებების და პირადად შეხვედრილი ადამიანების შესახებ. ისინი შეხვდნენ ფერმერებს, უმუშევრებს, ყოფილ ლტოლვილებს, პენსიონერებს და იმამს - ჩვეულებრივი ადამიანები მტკვრის პირას თავიანთი ცხოვრების ისტორიების და ოცნებების შესახებ უამბობენ.

ARNE PIEPKE & INGMAR B. NOLTING Water Without Salt Kura (georgian: Mtkvari) is with its 1,515 kilometres the longest river in the Caucasus region. It rises in Turkey, crosses Georgia and drains into the Caspian Sea in Azerbaijan.

With their work “Water without Salt” Arne Piepke and Ingmar Björn Nolting documented their journey along the river in Georgia – along the undefined borders of Asia and Europe. Their photographs tell stories about the daily life, the cultural and ethnical differences along the river and their personal encounters. They met farmers, unemployed people, former refugees, pensioners and an Imam - common people telling them about their life, their stories and dreams along Kura.

Kolga Award 2017

ასტრიდ შულცი ვიეტნამის 100 სახე სერია „ვიეტნამის 100 სახე“ წარმოგვიდგენს საზოგადოებას, რომელიც ცვლილებების ზღვარზეა. აქ ვხვდებით ადამიანებს განვითარებადი ქვეყნიდან, რომლებიც ტრადიციასა და თანამედროვეობას შორის არიან მოქცეული. ვიეტნამი ისევ კომუნისტური ქვეყანაა, მაგრამ მან კარი გაუღო დასავლეთს და უკვე სწრაფად ვითარდება. მის ქალაქებს თითქმის ვეღარ იცნობთ — ისინი სულ სხვაა, ვიდრე 10 წლის წინ. ამ ინფორმაციით დატვირთული, იმაზე დავფიქრდი, თუ რა ხდებოდა „დახურულ კარს“ მიღმა. მინდოდა, ფასადის მიღმა, ახლოდან დამენახა და გამომეკვლია, თუ როგორ იყენებენ ადამიანები თავიანთ პირად სივრცეს შინ და სამსახურში. 2013-დან 2016 წლამდე, ვიეტნამის ძირითად ქალაქებში 150 ადამიანი გადავიღე. შედეგი ახლო ხედით წარმოგიდგენთ ჰანოის (ჩრდილო ვიეტნამი), დანანგს, ჰუეს, ჰოი-ანსა (ცენტრალური ვიეტნამი) და ქალაქ ჰო-ში-მინს (სამხრეთ ვიეტნამი) შორის სხვაობებს და ადამიანების პირად ცხოვრებასა და პრობლემებში წვდომას გთავაზობთ. ზოგიერთი მათგანი შეიძლება ნაცნობი მოგეჩვენოთ, ზოგიც — მოულოდნელი.

ASTRID SCHULZ 100 Faces of Vietnam The series ‘100 Faces of Vietnam’ represents a society, which is on the brink of change; it shows the people from a developing country caught between tradition and modernity.

Vietnam is still a communist country, but it has opened its doors to the West and it is developing fast. Its cities are almost unrecognizable from how they looked 10 years ago. With this in mind, I was wondering, “What is going on behind doors?”. I wanted to take a closer look behind the facade and explore how people use their personal spaces at home or at work. From 2013 to 2016 I photographed 150 people in Vietnam’s major cities. The result provides an intimate look into the diversity of Hanoi (North Vietnam), Da Nang, Hue and Hoi An (Central Vietnam) and Ho Chi Ming City (South Vietnam) and offer an insight into private lives and concerns. Some of them may appear familiar; others are quite unexpected.

Kolga Award 2017

დიდიე ბიზე ზაფხული ყირიმში 2014 წლის 18 მარტს გამოაცხადეს, რომ რეფერენდუმის შედეგად მიღებული გადაწყვეტილების თანახმად, უკრაინის ყირიმის ნახევარკუნძული რუსეთის ფედერაციას უნდა შეუერთდეს. მას შემდეგ, ყირიმში ტურიზმი შეწყდა. დასავლეთის მედია-საშუალებების მიხედვით, ორ წელიწადში სტუმრების რაოდენობა ექვსი მილიონიდან სამ მილიონზე ნაკლებ ადამიანამდე შემცირდა. ამასობაში, ადგილობრივი პრესა აცხადებს, რომ აქაურობა მხოლოდ წელს 6 მილიონზე მეტმა ტურისტმა მოინახულა. უკრაინელებისა და ყირიმელი თათრებისთვის ტურიზმის ინდუსტრია დღეს უკვე წარსულია. ვლადიმირ პუტინმა, ყირიმში ტურიზმის აღორძინებისთვის, იქაურ რუსებს ფინანსური დახმარება, ხოლო რუს ტურისტებს იაფი, კომპლექსური პაკეტი შეთავაზა დასასვენებლად. ყირიმის უკრაინის მმართველობაში გადასვლიდან სამოცდაორი წლის შემდეგ, რუსები იალტაში ლენინის სახელობის სანაპიროზე ნებივრობენ.

DIDIER BIZET Summer in Crimea On the 18th March 2014, it was announced that the Ukrainian peninsula of Crimea would unify with the Russian Federation after a winning “yes” vote in the referendum.

Since then, tourism in Crimea has collapsed. In two years, the number of visitors has dropped from six million to less than three million, according to western medias. Meanwhile, local press states that more than 6 million tourists have visited the area this year alone. For Ukrainians and the Crimean Tatars, the tourism industry is now a thing of the past. Vladimir Putin has moved to restart tourism in Crimea by introducing financial aid to the Russian community, and by offering cheap, all-inclusive holiday packages to Russians tourists. Sixty two years after Crimea was transferred to the Ukraine, the Russian community can be found relaxing along the Lenin Embankment in Yalta.

Kolga Award 2017

დათო ქორიძე ლელო ტყავისგან შეკერილი ბურთი, რომელიც ნახერხით და ქვიშით არის სავსე, 16 კილოს იწონის. ლელოსთვის მზადება დილიდან იწყება. მღვდელი ბურთს და მონაწილეებს დალოცავს, რის შემდეგაც ბურთს თამაშის დაწყებამდე ტაძარში ინახავენ. საღამოს დადგომასთან ერთად იკეტება გზა, მობილიზებულია პოლიცია და სასწრაფო დახმარება. წელს გამარჯვებისთვის ბრძოლა 3 საათს გაგრძელდა და ლელო ქვემო შუხუთმა დადო. საბოლოოდ კი, ბურთი წინა წელს ლელოზე გარდაცვლილი „ბულუას“ (ოთარ იმნაიშვილის) საფლავზე მიიტანეს.

DATO KORIDZE Lelo During Easter, in a village named Shukhuti, Guria region, locals celebrate Lelo. Inhabitants of upper and lower Shukhuti are competing each-other. The ball is made of leather, filled with sand and sawdust and weights 16 kilos. Preparations start in the morning. Local priest puts his blessings on the ball and all the participants. The ball is kept in the church until beginning of the game. In the evening the road is closed, police and ambulance is mobilized also. This time the game took three hours and the lower Shukhuti was the one to place Lelo. In the end the ball was placed on a grave of “Bulua” (Otar Imnaishvili) who died the year before during the game.

Kolga Award 2017

დავიდ არიბას გონსალესი ჭრილობები/ნაიარევები ესპანეთი იმ მცირე ქვეყანათაგან ერთ-ერთია, სადაც მწევრებით ნადირობა კანონიერად ითვლება. ის, რაც ერთ დროს სოფლად ოჯახებისთვის თვითგადარჩენის წყაროდ ითვლებოდა, დღეს (როდესაც ეს სიცოცხლისთვის საჭირო საქმიანობად აღარ ითვლება), ეს საქმიანობა გადაიაზრეს და სპორტის სახეობად აქციეს. სანადირო სეზონის დასასრულს, თებერვალში, ძაღლებს, რომლებიც დაზიანებების, კონკურენტუნარიანობის უქონლობის ან ასაკის გამო არასაჭირო ხდებიან, უპატრონოდ ტოვებენ, ან უარეს შემთხვევაში, ხოცავენ უკიდურესად აგრესიული - ჩამოხრჩობის მეთოდით. თავშესაფრებში ან სახლებში ცდილობენ, ამ დიდი რაოდენობით მიტოვებულ ძაღლებს ღირსეული ცხოვრება დაახვედრონ. ესპანეთში კანონი, რომელიც ცხოველთა უფლებების დაცვის თვალსაზრისით სიმკაცრეს არ იჩენს, ყოველწლიურად აგრძელებს არსებული მდგომარეობის ხელშეწყობას.

DAVID ARRIBAS GONZALEZ Scars/Cicatrices Spain is one of the few countries where the hunting with greyhounds is a legal activity.

What was a way of survival for the family in the rural areas, now (when it is not a vital activity anymore) has been reinvented and turned into a sport. At the end of the hunting season, on February, the dogs that are not useful either by injuries, lack of competition or by the age, are abandoned or, on the worst of cases, are killed using practices highly aggressive such as being hung. Dog’s shelters and houses of reception try to give a dignified life to the higher quantity of these abandoned hounds. The Spanish laws, that are not strict concerning animal rights, keep this situation going on each year.

Kolga Award 2017

დავიდ ვერბერკტი რასაც მდინარე გვაძლევს მშენებლობების გაცხარებული ბუმის ადგილას, ბანგლადეშში, სამშენებლო ქვიშის და ხრეშის სერიოზული ნაკლებობაა. ქვეყნის ჩრდილოეთში, მშრალი სეზონებისას, ჰიმალაის მდინარეები გადათხრილია ძვირადღირებული ქვების გამო, რომელსაც სამშენებლო მიზნებით, ხრეშს ურევენ. ათასობით გადმოსახლებული მუშა თავს იყრის თამაბილსა და ბჰოლაგანჯში, რომლებიც აქ თავიანთი ოჯახებით ჩამოდიან და მოძიებულ ქვებს ხელით ეზიდებიან. ცნობილია, რომ ამგვარი სამუშაოები ძალიან დაბალანაზღაურებადია, მაგრამ მხოლოდ ეს სამუშაოა ხელმისაწვდომი ბევრი გაჭირვებული ოჯახისთვის. შეუსაბამო სამუშაო პირობების გამო, ბევრი სერიოზული უბედური შემთხვევის მსხვერპლი ხდება ან მთელი ცხოვრება ჯანმრთელობის პრობლემა აწუხებს, რაც მათ ხშირად შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანებად აქცევს და ისინი საზოგადოებრივი ცხოვრების აქტიური წევრები აღარ არიან. ამავდროულად, სხვა „ინდუსტრია“ ანადგურებს გარემოს მდინარეების ამოშრობის გზით, რაც თავის მხრივ, გარდაუვლად ანგრევს ჰაბიტატს და ყველაფერს მდინარის კალაპოტის გასწვრივ.

DAVID VERBERCKT What the River gives Subject of a frantic construction boom, Bangladesh is in acute shortage of sand and gravel for building purposes. The Himalayan rivers in the north of the country are being dug up during the dry season for their quality stones that will be crushed into gravel for the construction sector. Thousands of migrant workers converge to Tamabil and Bholaganj with their entire families to extract and carry stone by hand. Such jobs are notorious for being indecently low paid but are usually the only ones available for a lot of people with poor livelihoods. With inadequate working conditions, many face serious accidents and health problems that affect them for life, often leaving them disabled and unable to be active part of the society. Yet another “industry” destroying the environment by eroding the rivers, further irreversibly deteriorating the habitat and everything along the waterways.

Kolga Award 2017

დემეტრის კოილალოსი ცეზურა „ცეზურა“ არის ფოტოსერია ლტოლვილების და ახალმოსახლეთა გარდამავალი მდგომარეობის შესახებ, რომლებიც ეგეოსის ზღვის გადაკვეთის შემდეგ, საბერძნეთის ტერიტორიაზე შედიან. „ცეზურა“ გამოხატავს მდუმარე პაუზას ლექსში/მუსიკალურ ფრაზაში და აქ გამოყენებულია, როგორც ორ სასტიკ პერიოდს შორის შესვენების აღმნიშვნელი მეტაფორა. „ცეზურას“ გმირებს დროებითი იდენტობა აქვთ, ვინაიდან ისინი გაურკვევლობის მდგომარეობაში აღმოჩნდებიან და ერთსა და იმავე დროს, მოუსვენრობის და სიმშვიდის გაორებულ გრძნობას გამოხატავენ. ირგვლივ სივრცე გაურკვეველი, ჩაკეტილი და უცნობია — აშკარა ორიენტირების გარეშე, მაგრამ იმავდროულად, ის რეალურ ტოპოგრაფიულ კონტექსტს ქმნის. „ცეზურა“ პერსონალური ისტორიების კრებულია, რომლებიც შუალედურ, ნეიტრალურ სივრცეში აღმოჩნდნენ; ამავე დროს, ისინი აშენებენ და ზრუნავენ დროებით მიკროკოსმოსზე, რომელსაც გზად ქმნიან. „ცეზურა“ არ ცდილობს პასუხების გაცემას ან ისტორიული განაცხადების გაკეთებას, ადამიანური აგონიის გამოვლენის გზით. ის უფრო მეტად აღძრავს კითხვებს ადამიანური მდგომარეობის და იდენტობის შესახებ.

DEMETRIS KOILALOUS Caesura CAESURA is a series about the transitory state of refugees & migrants entering Greece, after crossing the Aegean Sea. CAESURA manifests a silent pause in a verse/musical phrase-here used as a metaphor for a break amid 2 violent periods. Caesura’s characters have a temporary identity as they pose in a state of uncertainty, emanating an ambiguous feeling of restlessness & tranquility. The space around remains uncertain, reclusive & undisclosed-without distinct landmarks–yet it constitutes an actual topographic context. CAESURA is a collection of personal narratives of people caught in an in-between & neutral space; at the same time they build & shield the temporary microcosms, which they create en route. CAESURA does not attempt to provide answers or make historic statements by exposing the human agony but it rather raises questions about human condition & identity

Kolga Award 2017

დიტერ ზაიცი ძუ მგელის ოცნებები, შესწორებული უკანასკნელად ძუ მგელი აკბარა, თავის მეწყვილესა და ლეკვებთან ერთად, ცდილობს თავი დააღწიოს დაუძინებელ მტერს - ადამიანს. ის ოცნებობს თავისუფლებაზე და ვერ აცნობიერებს, რომ გარდაუვალი დასასრული უახლოვდება. ჩინგიზ აითმატოვის 1986 წლის რომანში „სასიკვდილო განაჩენის ადგილი“ ძუ მგელის პერსპექტივით დანახულ სამყაროს ვხვდებით, სადაც ის ადამიანთა სამყაროს ეგოიზმის და დანაშაულებების წინააღმდეგ იბრძვის. ამით მწერალი ყოფილი საბჭოთა საზოგადოების პრობლემებიდან გამოყოფს ფუნდამენტურ საკითხს იმის შესახებ, თუ „რა ქმნის ადამიანს ადამიანად“. დღესდღეობით ეს საკითხი კიდევ უფრო აქტუალური ჩანს. ჩემ მიერ წარმოდგენილ სერიას „ყაზახეთის პროექტი“ საფუძვლად უდევს აითმატოვის იგავი და მის მიერ მოთხრობილი ამბის გაგრძელებას ცდილობს. დღეს, 30 წლის შემდეგ, როცა საბჭოთა კავშირი დიდი ხნის დანგრეულია, ქვეყანა თანამედროვე საზოგადოებად უნდა იქცეს: მოვლენათა განვითარება და პორტრეტები გვიამბობს ამბებს, სადაც ერთმანეთს შესანიშნავად უკავშირდება და თანაარსებობს ტრადიციული ყაზახური ფოლკლორი, საბჭოთა კულტურული მემკვიდრეობა და დასავლური კაპიტალიზმის კულტურული გავლენები. სურათები 2009-2016 წლებშია გადაღებული. ისინი ნაწილია წიგნის, რომელიც 2017 წელს გამოქვეყნდება და რითაც დასრულდება „ყაზახური პროექტი“.

DIETER SEITZ The Dreams of the She-Wolf, Revised One last time the she-wolf Akbara, with her wolf and the small ones tries to escape from her worst enemy, man. She dreams of life in freedom and does not realize that her end is inevitable. In Chingis Aitmatov’s 1986 novel “Place of Execution” from the she-wolfs perspective we experience the fight of creature against selfishness and crime of men’s world. He thus drew a line from the problems of the former Soviet society to the fundamental debate about “what actually makes man a human being”.

This question today seems to be even more actual than before. The presented series of my “Kazakhstan Project” takes up Aitmatov’s parable and tries to continue his narrative. Today, 30 years later and a long time after the fall of the Soviet Union, it is about the transformation of the country into a modern society: The scenarios and portraits are telling stories of the exciting relations and links between traditional Kazakh folk culture, the cultural heritage of the Soviet era and the cultural influences of Western capitalism.

The images have been shot between 2009 and 2016. They are part of a book going to be published in 2017 and will complete “The Kazakhstan Project”.

Kolga Award 2017

დინა ლიტოვსკი მითფეკინგი სერია მოგვითხრობს, თუ როგორ ფუნქციონირებს სექსუალური პოლიტიკა ღამის ცხოვრების გლამურული დედაქალაქის, ნიუ იორკის მითფეკინგის უბანში. ერთ დროს მშრომელთა ჭუჭყიანი უბანი, რომელიც ცნობილი იყო თავისი დინამიური გეი ღამის ცხოვრებით და სექსის ტრანსგენდერი მუშაკებით, ახლა უკვე სანახაობრივ, მაღალი კლასის გასართობ ადგილად გარდაიქმნა მარტოხელა ჰეტეროსექსუალი ახალგაზრდებისთვის. სამი წლის მანძილზე გადაღებული ეს ფოტო ესეი იკვლევს ქალებსა და მამაკაცებს შორის ურთიერთობის იმ საკითხს, რომელიც სექსუალურ ასპარეზად რჩება და თანამედროვე რომანტიკული ურთიერთობის ვუაიერისტულ ხედვას გთავაზობთ.

DINA LITOVSKY Meatpacking A series taking a look at how sexual politics play out in the Meatpacking district, the glamorous nightlight capital of NYC. The formerly gritty, working-class neighborhood that used to be known for its dynamic gay nightlife and transgender sex workers has been recently transformed into an ostentatious, high-gloss carnival for the young, single and heterosexual. Photographed over three years, this photo essay explores the interactions between men and women in an area that remains a sexual playground, offering a voyeuristic glimpse of contemporary romance.

Kolga Award 2017

დომინიკა გეზიკა ეს ნამდვილ ცხოვრებას არ გავს არსებობს ადგილი, სადაც არავინ იბადება და არავინ კვდება. ცხადია, ადამიანი შეიძლება ყველგან მოკვდეს, მაგრამ აქ მისი დაკრძალვა შეუძლებელია, ვინაიდან, როგორც აღმოჩნდა, აქ სხეული არ იხრწნება. აქ ადამიანი ვერ დაიბადება, რადგან ფეხმძიმე ქალებს სამშობიაროდ კუნძულზე უშვებენ. ზამთარში აქ სრულიად ბნელა, მაგრამ ზაფხულში მზე არასოდეს ჩადის. აქაურობას ლონგიერბიენს უწოდებენ და ის სვალბარდის ყველაზე დიდი დასახლება და ადმინისტრაციული ცენტრია. ასევე, ესაა მსოფლიოს ყველაზე ჩრდილოეთით მდებარე ქალაქი. მართალია, ძნელია აქაურობის საცხოვრებლად საუკეთესო ადგილად მიჩნევა, მაგრამ ბევრ ადამიანს ეს ქალაქი ერთი ნახვით უყვარდება. ზოგიერთი აქ ორი კვირით მოდის, სხვები ხუთი ან მეტი წელი რჩება, მაგრამ ცოტა ვინმე თუ გადაწყვეტს აქ სამუდამოდ დარჩენას. ზოგჯერ ისეთი შთაბეჭდილება გექმნება, რომ ადამიანები აქ რაღაცისგან თავის დასაღწევად ჩამოვიდნენ და ეს, უბრალოდ, თავშესაფარია. ეს ნამდვილ ცხოვრებას არ გავს..

DOMINIKA GESICKA This is not real life There is a place where no one is born and no one dies. Of course you can die anywhere but you cannot be buried here as it has been discovered that bodies fail to decompose here. You cannot be born here because pregnant women are to return to the mainland to give birth. In the winter time it is completely dark, but in the summer sun never sets.

The place is called Longyearbyen and it is the largest settlement and an administrative center of Svalbard. It is also the world’s northernmost city. Although it is difficult to regard it the best place to live, many people fall in love with it at first sight. Some people come here just for two weeks and stay for five years or more, but not many decide to settle down here permanently. Sometimes you have an impression that people here are trying to escape from something; that this is just a retreat. This is not real life…

Kolga Award 2017

ედუარდ კორნიენკო არა საბავშვო თამაში სახელმწიფო სკოლა სამხრეთ რუსეთის ქალაქ სტავროპოლში, ოლიმპიური კურორტი სოჭიდან დაახლოებით 150 მეტრში მდებარეობს. ის იმპერიის ხანის ცნობილი რუსი გენერლის, ალექსეი ერმოლოვის სახელს ატარებს და ინსტიტუციაც სამხედრო საქმეზეა ორიენტირებული, ისევე როგორც მისი დასახელება. აქაური მოსწავლეებისთვის ყველაზე საინტერესო მომენტია, როდესაც საველე მომზადებისას სამოგზაუროდ მიდიან. გასვლებისას, ისინი დროს ბაზაზე ატარებენ, გადიან ფიზიკურ წვრთნას და იარაღის გამოყენებას სწავლობენ. ბევრ ინსტრუქტორს სამხედრო სამსახური აქვს გამოვლილი და მათ მოსწავლეებს, რომლებსაც ხშირად სამხედრო წარსული აქვთ, მოწონთ ის დისციპლინა, რომელსაც მასწავლებლები კურსის განმავლობაში მოითხოვენ. შეიძლება სასტიკად ჟღერდეს, მაგრამ ეს არის ხოლმე მათთვის მთავარი ხიბლი. ცუდი ქულების მქონე სტუდენტებს საველე მომზადებაზე არ უშვებენ, ხოლო ისინი, ვისაც ამის უფლებას აძლევენ, მეგობრებთან ერთად სახლიდან მოშორებით ღამის გათევის შესაძლებლობით ტკბებიან.

EDUARD KORNIYENKO Not A Children’s Game The state-run school is based in the southern Russian city of Stavropol, some 150 miles from the Olympic resort of Sochi. It is named in honor of Alexei Yermolov, the famous Russian imperial general, and the institution itself is as military-influenced as its name.

A highlight for lots of these youngsters is the trips they go on for field training. During the outings, they spend time at a base, undergo physical drills and practice using weapons. Many of the instructors have seen active service and their students – who often come from military backgrounds – appreciate the sense of discipline these teachers bring to their courses. It might sound tough, but it is seen as a treat. Students with bad grades aren’t allowed to go, and those who attend enjoy the opportunity to spend a night away from home with their friends.

Kolga Award 2017

ელენა გრომი ჰიპოქსია აეროპორტი. დონბასი უკრაინის უდიდესი ინდუსტრიული ნაწილია.

2014 წელს რუსეთმა უკრაინის წინააღმდეგ ჰიბრიდული ომი წამოიწყო: სეპარატისტების შეიარაღებულმა ჯარმა, რომელსაც მხარს რუსეთის არმია უჭერდა, მაისში დონბასის ნაწილი დაიპყრო. სეპარატისტების მმართველობაში აღმოჩნდა რეგიონის უდიდესი ქალაქი დონეცკი. უკრაინის სამხედრო ნაწილები ცდილობდა შეენარჩუნებინა ეს სტრატეგიული ობიექტი, მაგრამ 242-დღიანი სასტიკი ბრძოლების შემდეგ, იძულებული გახდნენ, იქაურობა დაეტოვებინათ. ქვეყნის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი აეროპორტი დღესდღეობით დანგრეულია. პირველი ბრძოლის შემდეგ, ჩემი მანქანა აეროპორტის ტერიტორიაზე იდგა. მას ჭურვი მოხვდა. ბრძოლებს შორის, ჩემმა მეუღლემ მანქანის გამოყვანა მოახერხა. მე ვიპოვე ტყვია და სამახსოვროდ შევინახე. აეროპორტი არის ადგილი, სადაც ხალხი უკან ბრუნდება, სადაც ადამიანები ერთმანეთს ელოდებიან. ის სახლის სიმბოლოა. როდესაც ამის შესახებ ვფიქრობ, ყოველთვის სუნთქვა მეკვრის. პროექტში ჩემს ფოტოებთან ერთად, სხვა ავტორების ნამუშევრებსაც ვიყენებ.

ELENA GROM Hypoxia Airport. Donbass is the largest industrial part of Ukraine. In 2014, Russia began a hybrid war against Ukraine: armed platoons of separatists, supported by Russian troops annexed part of the Donbass in May. Under the control of separatists appeared Donetsk - the largest city in the region. Ukrainian military tried to keep this strategic object, but after 242 days of fierce fighting was forced to leave it. One of the largest airports in the country is completely destroyed now. During the first battle, my car was parked at the airport. It was pierced by burst. Between battles, my husband managed to take the car. I found a bullet and kept it as a memento. The airport is a place where people come back, where someone waits for you, it is a symbol of home. When I think about it, I always catch my breath. In the project I use my photos along with the photos from other authors.

Kolga Award 2017

ფარშიდ ტაესაზი პეპლების თვითმკვლელობა ყოველ მეორმოცე წამს დედამიწაზე ერთი ადამიანი იკლავს თავს და ამგვარი სიკვდილი, რომლის თავიდან აცილებაც სასურველია, სიკვდილიანობის სხვა შემთხვევებს შორის პირველ ადგილზეა. მიახლოებითი სტატისტიკის მიხედვით, ირანში 18-დან 25 წლამდე ასაკის 4 000-ზე მეტმა ადამიანმა მოიკლა თავი. ზიგმუნდ ფროიდი იყო პირველი, ვინც თვითმკვლელობის ფენომენი ფსიქოანალიზის თვალსაზრისით შეისწავლა. ის მიიჩნევდა, რომ თვითმკვლელობა რეპრესირებული რისხვის ფორმაა, რომელსაც გამოვლენის შესაძლებლობა არ მიეცა. ჩემს ფოტოებზე გამოსახული ადამიანების უმრავლესობას, ალბათ, ყოველდღე ვხვდებოდი. ვხედავდი მათ საქციელს. ვესაუბრებოდი მათ, ზოგს საათობით, ზოგს რამდენიმე წამით. ყველა ამ ადამიანს და პერსონაჟებს ჩემი სხვა ფოტოებიდან რაღაც საერთო აქვთ და ესაა სიკვდილზე ფიქრი. ყველა, ვისაც უკანასკნელი რამდენიმე წლის განმავლობაში ვუღებდი სურათს, საუბრობდა სიკვდილზე ან სიკვდილის სურვილზე.

FARSHID TIGHEHSAZ The Suicide of Butterflies Every forty seconds on planet earth a person commits suicide and this most preventable way of death receives the Gold medal among other competitors. In Iran, according to the presumptive statistics, more than 4,000 people with an age range of 18 to 25 years old have ended their lives. Sigmund Freud was the first person to have a psychoanalytic view of committing suicide. He considered it as a form of repressed anger that has not had a chance of outbreak. Most of the characters in my photos are the people who I might meet every day. I have witnessed their actions. I have spoken to them, some for hours and some for seconds.

All these characters and also the characters in my other photos have something in common and that is pondering over death. All the people who I have taken photos of during the last few years have talked about death and a willingness to die.

Kolga Award 2017

ფრანსუა კლაინი ესაიას ოცნება - ერიტრეას არეული სინამდვილე პატარა ქვეყანა აფრიკის რქასთან. ერიტრეა დიქტატორულ სახელმწიფოდ ითვლება, რომლის მოსახლეობაც ევროპაში გადასახლებულ აფრიკელთა ყველაზე დიდი თემისგან შედგება. უპერსპექტივობა, სასტიკი და სამხედრო სამსახურში თითქმის მუდმივი გაწვევა და დანგრეული ეკონომიკა ახალგაზრდებს ქვეყნიდან გაქცევას აიძულებს.

FRANÇOIS KLEIN Isaya’s Dream - Eritrea’s confusing reality Small country by the horn of Africa. Eritrea is considered as a country where dictatorship is flourishing and its population represents the largest community of African migrants in Europe. Due to the lack of perspective and brutal, almost perpetual conscription combined with a collapsed economy force the youth to leave the country.

Kolga Award 2017

გაეტანო ფიზიკარო შავი სისხლი - მოწამლული მხარე იტალიაში კამპანიის რეგიონი უკანასკნელ წლებში ყურადღების ცენტრში მოექცა პრობლემის წყალობით, რომლის გამოც მას ცეცხლიანი მხარე შეარქვეს. 1980-იანი წლების მეორე ნახევრიდან ზოგიერთ მხარეში, განსაკუთრებით ნეაპოლიდან კაზერტამდე, დაახლოებით 10 მილიონი ტონა მომწამვლელი და რადიოაქტიური ინდუსტრიული ნარჩენები მიწასა და კარიერებში, კანონიერ თუ უკანონო ნაგავსაყრელებზე დაწვეს. მაგრამ ამ საქმეში პოლიტიკური ლიდერების და დამნაშავეთა სამყაროს თანამშრომლობა კვლავ გრძელდება. 2 მილიონ ადამიანზე მეტი, რომელიც 1 700 კვ.კმ-ზე გადაჭიმულ ამ მხარეში ცხოვრობს (რომელიც 88 ქალაქს მოიცავს) დაავადებულია და მათ იტალიის ერთ-ერთ ყველაზე მასშტაბურ ეკოკატასტროფასთან გამკლავება უწევთ. ეკოკატასტროფა ადამიანის ჯანმრთელობაზეც აისახება.

GAETANO FISICARO Black Blood - Land of Poisons Campania, Italy’s region, in recent years has been under the spotlight for the problem known as the Land of Fire. From the second half of the 80’s in several areas, particularly in areas from Naples to Caserta, about 10 million tons of industrial waste, toxic and even radioactive materials were burned on the land and in quarries in legal and illegal landfills, though the complicity of political leaders and crime organization goes on. More than 2 millions of people who live in the area of about 1,700 square kilometers, which includes about 88 cities, are affected and they have to deal with one of the greatest hardships and environmental disasters of Italy. The environmental disaster is then associated with consequences on human health.

Kolga Award 2017

გრისელდა სან მარტინი კედელი „კედელი“ დოკუმენტურად ასახავს იმ ოჯახებს, რომლებიც გამწვავებული ქსენოფობიური პოლიტიკური დაძაბულობის დროს, ერთმანეთს ტიხუანა-სან დიეგოს საზღვართან არსებულ ღობესთან, მეგობრობის პარკის მახლობლად ხვდებიან. პარკი ორეროვანი ხალხის შეხვედრის ერთადერთი ადგილია 2 000 მილის სიგრძის საზღვრის გასწვრივ, რომელიც შეერთებულ შტატებს და მექსიკას ყოფს. როდესაც ის 1971 წელს გახსნეს, ღობის მოვალეობას ეკლიანი მავთული ასრულებდა. დღეს მასიური ლითონის კედელი, რომელიც რამდენჯერმე გაამყარეს, ორ ერს კიდევ უფრო მეტად ყოფს. ფოტოსერია მზარდი ქსენოფობიური პოლიტიკური ატმოსფეროს პირობებში, სადაც საზღვრის გაძლიერების პრაქტიკამ საჯარო სივრცეები დაპატიმრების და თავშეკავების ლოგიკის მიხედვით შეცვალა, ამ სასაზღვრო შეხვედრებს იკვლევს. დიდი და „ლამაზი“ კედელი, რომლის აგებასაც ზოგიერთი პოლიტიკოსი პირდება ხალხს, უკვე არსებობს. მაგრამ მასიური ლითონის ღობის და სამხედრო მეთვალყურეობის ქვეშ მყოფი გამშვები პუნქტების მიუხედავად, სიყვარულმა არ იცის საზღვარი.

GRISELDA SAN MARTIN The Wall “The Wall” documents families who meet on both sides of the Tijuana-San Diego border fence at Friendship Park at a time of rising xenophobic political tensions. The park is the only binational meeting place along the 2,000-mile border dividing the United States and Mexico. When it was inaugurated in 1971, the fence was just a strand of barbed wire. Today, a massive metal wall that has been reinforced multiple times separates the two nations. ‘The Wall’ examines these border interactions at a time of rising xenophobic political climate where border enforcement practices have reshaped public spaces through logic of detention and containment. The big and “beautiful” wall that some politicians promise to build, it already exists. But despite the massive metal fences and militarized checkpoints, love has no borders.

Kolga Award 2017

ჰირო ტანაკა 42-ესა და მე-7-ს მახლობლად ნიუ იორკში, თაიმს სქვერი მსოფლიოს სხვადასხვა მხრიდან სრულიად განსხვავებულ ადამიანებს იზიდავს. აქაურობა ისეთ ილუზიას თუ შეგრძნებას მიქმნის, რომ ამ სივრცეში ყველაფერი თავმოყრილია დედამიწის სხვადასხვა წერტილიდან: ადამიანებს შორის პოლიტიკური თუ პირადი - რასობრივი, გენდერული, დისტანციური საზღვრები, დრო, რომელიც გამოვიარეთ, საგნები, ბგერები, სუნები, ემოციები და ყველა სახის საქმიანობა, ერთად შერეული, ამ ქუჩაზე ერთ დიდ ნაკადს ქმნის. ფასეულობის შესახებ ყველას თავისი წარმოდგენა აქვს და ისინი საკუთარ საქმეს აკეთებენ. იმ ადამიანების მთელი გამოცდილება, რომლებიც აქ დგანან, შეიძლება ერთი განსაკუთრებული წამი ან ამქვეყნიურ ცხოვრების უმნიშვნელო ნაწილი იყოს. საინტერესოა, სად მიდიან ისინი? საიდან მოდიან? რას ამბობენ მათი თვალები? რას ფიქრობენ?

HIRO TANAKA Around 42nd and 7 th In New York, Times Square attracts so many different people from all over the place.

This place gives me illusions or feelings that area has everything from everywhere.

Border between people either political or personal, across race, gender, distance, time we all passed through, things, sounds, smell, emotions and all kind of activities merging all together making one big stream on the street. Everybody has their own concept of values and just doing their own things. All those experiences for people who stood there could be one limited special moment or just a part of negligible mundane life. It makes me wonder, where are they going? Where are they coming from? What reflects in their eyes? What do they have in their mind?

Kolga Award 2017

ინგმარ ბიორნ-ნოლტინგი და არნე პიპკე საბჭოთა უტოპიის ნარჩენები ვაზიანი, თავისი გაცრეცილი მრავალსართულიანი შენობებით, საბჭოთა ხანაში ააშენეს და ის ახლომდებარე სამხედრო ბაზაში განაწილებული ჯარისკაცების საცხოვრებელი იყო. იმ დროს მოსახლეობა მატერიალურად კარგად ცხოვრობდა და აქაურობა ყვაოდა. საბჭოთა კავშირის ნგრევის შემდეგ, აქ დაბანაკებულმა რუსმა ჯარისკაცებმა აქაურობა დატოვეს და თავის ქვეყანაში დაბრუნდნენ. აქ სოციალისტური ოცნებების ნანგრევებიღა შემორჩა, რომელიც ყველაზე გაჭირვებული ადამიანების თავშესაფრად უნდა ქცეულიყო. სახელმწიფომ ბინები 50 ლარად გაყიდა სახლკარდაკარგულ, უსახლკარო და აფხაზეთიდან დევნილ ადამიანებზე. მართალია, დრომ ცემენტი მტვრად აქცია, მაგრამ ხალხი უკეთესი მომავლის მოლოდინშია. „საბჭოთა უტოპიის ნარჩენები“ არნე პიპკეს და ინგმარ ბიორნ-ნოლტინგის ნამუშევარია, სადაც წარმოდგენილია ყოფილი სამხედრო ქალაქის დღევანდელი მდგომარეობა. მასზე აღბეჭდილია მოსახლეობა, ასახულია მათი ყოველდღიურობა და ვაზიანის მიმართ მათი დამოკიდებულება.

INGMAR BJÖRN NOLTING & ARNE PIEPKE Remains of a Soviet Utopia Vaziani, an estate of rundown tower blocks, was constructed during the soviet era and served as accommodation for soldiers, stationed in a nearby military base. Back then the population lived in prosperity and the settlement flourished. After the downfall of the USSR, the stationed Russian soldiers left the housing estate for home. All that was left were the ruins of a socialistic dream, which should become a new home for the poorest of the poor.

The government sold the flats for 50 Lari to people with deprived backgrounds, homeless and refugees from Abkhazia. Although time shattered concrete to dust, the people stay – they hope for a future in their home. The work ‘Remains of a Soviet Utopia’ by Arne Piepke and Ingmar Björn Nolting, documents the present conditions in the former military town – it portrays the inhabitants, reflects their daily life and their connection to Vaziani.

Kolga Award 2017

იაკობ შნეტცი ჩვეულებრივი ომი 2016 წლის ივნისში, მსოფლიოში იარაღის ყველაზე მასშტაბური ბაზრობა Eurosatory პარიზში გაიმართა. დაინტერესებულმა პირებმა და ჯარისკაცებმა მთელი მსოფლიოდან მოიყარეს თავი, რომ წარმოდგენილი იარაღის უახლესი სისტემებისთვის თვალი შეევლოთ. ნამუშევარი წარმოგიდგენთ სამყაროს, რომელიც ხშირ შემთხვევაში, საიდუმლოდ რჩება, მაგრამ ის აწმყოს განვითარებას სავალალო მიმართულებით წარმართავს.

JAKOB SCHNETZ War As Usual In June 2016, one of the largest arms fairs in the world, the “EUROSATORY” took place in Paris. Interested parties and soldiers from all over the world gathered to have a look on the newest weapon systems presented. Insight in a world that is most of the time a secret one, but that shapes the present in a sad kind.

Kolga Award 2017

ხავიერ არსენილიასი Latidoamerica პროექტი მიზნად ისახავს ჰონდურასში უმართავი სისასტიკის აღწერას იმ ფონზე, როდესაც სოციალური და პოლიტიკური ფაქტორები სულ უფრო ხელს უწყობს ამგვარი სისასტიკის დანერგვას. მე ცენტრალურ ამერიკაში 5 წელიწადზე მეტი გავატარე და ფირზე აღვბეჭდე მათი საზოგადოების ტრანსფორმაციის პროცესი. ვაპირებ ამ რეგიონში ახალ თემებზე მუშაობას და უფრო დაწვრილებით ანალიზს, რაც უფრო დაჩაგრული ჯგუფების მიმართ (როგორებიცაა ჰომოსექსუალები ან ტრანსსექსუალები, რომლებიც მუდმივად სისასტიკის და ცუდი მოპყრობის ობიექტები არიან) გენდერული ნიშნით სისასტიკის და შეუწყნარებლობის დოკუმენტაცია იქნება. ჰონდურასი მსოფლიოში ყველაზე სასტიკ წერტილად ითვლება. ყოველდღიურად, ისეთი ქალაქების ქუჩებში, როგორებიცაა სან პედრო სულა ან ტეგუსიგალპა, უამრავი მკვლელობა, ძარცვა და სისასტიკე ხდება.

JAVIER ARCENILLAS Latidoamerica This project aims to document the axis of uncontrolled violence in Honduras as social and political factors are feeding more and more aggressively such violence. I have been working in Central America more than 5 years documenting the transformation of their society. I would like to continue working on new themes for reflection and more detailed analysis that could serve as documentation of gender violence or intolerance towards more disadvantaged groups such as homosexuals or transsexuals who undergo numerous episodes of violence and mistreatment constantly. Honduras is considered to be one of the most violent places on earth. Every day on the streets of cities like San Pedro Sula or Tegucigalpa, murders, robberies and violence are present.

Kolga Award 2017

ჟოან ალვადო კუბელი მუსლიმები - ტროპიკული რწმენა ნაკლებად ცნობილი ფაქტია, რომ უკანასკნელი წლების განმავლობაში, სულ უფრო მომრავლდა იმ კუბელების რიცხვი, რომელთაც ისლამი მიიღეს. ეს ზრდა მჭიდროდ უკავშირდება კუბაში ამჟამად მიმდინარე ცვლილებებს, რაც საყოველთაო რელიგიურ შემწყნარებლობას გულისხმობს. კუბელი მუსლიმები, რომელთა რაოდენობაც 3 000ს შეადგენს, ცხოვრობენ არა მხოლოდ ჰავანას სხვადასხვა უბანში, არამედ ისეთ პროვინციებშიც, როგორებიცაა კამაგუეი, სანტიაგო და ვარადერო. რამ განაპირობა კარიბის ზღვის სოციალისტური კუნძულის შუაგულში მუსლიმური საზოგადოების გაჩენა? „კუბელი მუსლიმები“ არის პროექტი, რომელიც საბოლოო პასუხის გაცემას როდი ითვალისწინებს. მისი მიზანია განსჯისთვის მასალის მიწოდება. მსოფლიოში მუსლიმთა ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული საზოგადოების თავისებურებების გაცნობა კუბისა და ისლამის მიმართების ახლებურ ხედვას გვთავაზობს. ის ხილული სტერეოტიპების მსხვრევას ითვალისწინებს და კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს ისეთ საკითხებს, როგორიცაა იდენტობა, რწმენა და ტრადიციები.

JOAN ALVADO Cuban Muslims – Tropical Faith Although is still widely unknown, the number of Cubans embracing Islam has constantly increased in the recent years. This growth is strongly linked with the current scenario of changes in Cuba, which includes a higher tolerance towards religions. With a current population around 3.000, Cuban Muslims are present in several districts of La Habana but also have expanded to many other provinces, like Camagüey, Santiago or Varadero.

Why a Muslim community is born in the middle of a Socialist Caribbean Island? The “Cuban Muslims” project is not aiming to give closed answers, but provide clues for reflection. By delving into one of the most unique Muslim communities worldwide, an innovative approach to Cuba and Islam is generated. The goal is to break visual stereotypes, questioning issues like identity, faith and traditions.

Kolga Award 2017

იოჰანა-მარია ფრიცი ჩიტივით ჩემი გრძელვადიანი პროექტით „ჩიტივით“, ვეხები ცირკის თემას მუსლიმურ ქვეყნებში და კონფლიქტურ რეგიონებში თავისუფლების სურვილის საკითხს. გარე პერსპექტივით (ის, ვინც „დასავლური“ სტერეოტიპების მიხედვით აზროვნებს), ირანის, პალესტინის ან ავღანეთის მსგავსი ქვეყნებისთვის ცირკის იდეა შეუთავსებელია. როგორ შეიძლება, რომ ცირკის მსახიობმა შექმნას ასეთი თავისუფალი სივრცე და რა ოცნებებს და იმედებს უნდა დაუკავშიროს მან თავისი ხელოვნება? რა ტიპის გარეგანი ეფექტი უნდა შექმნას ცირკმა ამ ქვეყნებში, რომ ადამიანს ყოველდღიური უბედურებიდან (ღაზის სექტორი) თავშესაფარი მისცეს ან ახალგაზრდა გოგონებმა მშობლების სახლის გარეთ თავისუფლება და თანასწორობა იგრძნონ (ავღანეთი)? ცირკი არის ადგილი, რომელიც რელიგიის, ეროვნების თუ კანის ფერის მიხედვით გარჩევისგან თავისუფალია და ამდენად, გაურკვევლობის ან კონფლიქტის დროს, თავშესაფრის როლს ასრულებს.

JOHANNA-MARIA FRITZ Like a Bird With my long-term project “Like a Bird” I deal with circuses in Muslim countries and the desire for freedom in conflict areas. Seen from an outside perspective, e.g. someone from the “West”, one doesn’t associate countries like Iran, Palestine or Afghanistan with the idea of the circus. How can the circus artists create this kind of free space and which dreams and hopes do they connect with their art? What kind of external effect does the circus create in these countries - as a place of escape from the everyday adversities (Gaza Strip) or the possibility for young girls to experience a free and equal atmosphere outside their parents’ house (Afghanistan). A circus is a place free of religion, nationality or skin color and thus a refugee in times of uncertainties or conflict.

Kolga Award 2017

იორგ გლეშერი ლუთერლენდი 1517 წელს, ზუსტად 500 წლის წინ, მარტინ ლუთერმა, თავისი 95 თეზისით, კათოლიკური ეკლესიის ძალაუფლება შეარყია. მის ასპარეზზე გამოჩენას ქრისტიანულ რწმენაში ფუნდამენტური ცვლილებები მოყვა. „ლუთერლენდში“ ეკლესიის შენობები ცარიელია; ეკლესიაში სიარულის მსურველთა რიცხვი იკლებს. ამ ფონზე, ფოტოგრაფმა იორგ გლეშერმა 2015 წლის ოქტომბრიდან არა მხოლოდ რეფორმაციის სამშობლოში იმოგზაურა, არამედ გერმანიის სხვა რეგიონებიც მოინახულა. პროტესტანტიზმის ძიებისას, ის შეხვდა ადამიანებს და იხილა ლანდშაფტები, სადაც ლუთერის იდეები ცოცხალი აღმოჩნდა. მის ფოტოებში წარმოდგენილია პრაქტიკაში განხორციელებული და ცოცხალი რწმენა. მათში ასახულია საკუთარ სულიერ სამყაროში ჩაძირვის და ჩაფიქრების, ასევე სხვებთან ერთად ყოფნის და სოლიდარობის სიტუაციები. ფოტოპროექტი გვიბიძგებს, რომ ძირითადი ფასეულობების შემცველ რელიგიურ ფესვებზე დავფიქრდეთ, რაზეც ჩვენი საზოგადოება თანხმდება და რომელსაც ის ემყარება.

JÖRG GLÄSCHER Lutherland In 1517, exactly 500 years ago, Martin Luther shook the power of the Catholic Church with his 95 theses. His appearance triggered fundamental changes in the Christian faith.

In “Lutherland”, church buildings are empty; the number of church exits is growing.

Against this backdrop, the photographer Jörg Gläscher traveled since October 2015 through the core land of the Reformation, but also through other regions of Germany.

In his search for the presence of Protestantism he encountered people and landscapes in which the ideas of Luther were alive. His photographs show snapshots of a practiced and lived faith. They hold down situations of inwardness and contemplation as well as those of community and solidarity. The photographic project invites us to reflect on the religious roots of central values on ​​ which the cohesion of our society is based.

Kolga Award 2017

კარლ მანჩინი Ni Una Menos არგენტინაში ფემიციდი - ქალების მკვლელობა - დანაშაულის ახალი კატეგორიაა, რომელიც 2012 წელს სისხლის სამართლის კოდექსში შეიტანეს და ის სამუდამო პატიმრობით ისჯება. კანონმდებლობის გამკაცრების მიუხედავად, ქალთა მკვლელობების რიცხვი ქვეყანაში იზრდება. სტატისტიკის თანახმად, ამჟამად ქალს ყოველ ოცდაათ საათში კლავენ. პრობლემა განსაკუთრებით სერიოზულად დგას ქალაქურ ვილებში, ჯურღმულებში, სადაც ადამიანები სიღატაკეში ცხოვრობენ. კრიმინალის მაჩვენებელი ძალიან მაღალია და ახალგაზრდებს საფრთხე ემუქრებათ. ხშირად ახალგაზრდა გოგონები მშობლების სახლს ტოვებენ, სადაც ისინი საოჯახო სისასტიკის მსხვერპლი ხდებიან კრიმინალი შეყვარებულის გამო. კრიმინალი შეყვარებულები, თავის მხრივ, გოგონებს ნარკოტიკების სამყაროს აზიარებენ და ისინი ტრეფიკინგის მსხვერპლი ხდებიან - მათ იტაცებენ და მეძავობას აიძულებენ. ხშირად 1316 წლის გოგონები ფეხმძიმდებიან. არაიშვიათად პოლიცია არ ასაჯაროებს ინფორმაციას, კორუფცია ყვავის და ქალები შინაურ და ფსიქოლოგიურ სისასტიკეს განიცდიან წლების განმავლობაში.

KARL MANCINI Ni Una Menos In Argentina femicide, the killing of women, is a new category of crime recorded in the Criminal Code in 2012 and it’s punished by life imprisonment. Despite the tightening of legislation, murders of women are increasing in the country. Currently, according to statistics, a woman is killed every thirty hours. The problem is particularly serious in many Villas of the cities, slums where people live in poor condition, criminality is very high and the youngsters are in danger. Often young girls leave the family home in which they suffer domestic violence for a love affair with people belonging to gangs who introduce them to the world of the drug or they become victims of the human traffic, kidnapped and forced to prostitution. Frequently girls between13 and 16 get pregnant. Often police doesn’t take the reports, corruption is very common and women suffer domestic and psychological violence for years.

Kolga Award 2017

კირსტინ შმიტი და ხუან არისტიდეს ოატმენდიზი ახალი ადამიანები კარლოსი, ერთ-ერთი მგზავრი ღელავს: „ყოველდღიურად სულ უფრო მეტი ადამიანია ქუჩაში!“ – „რას ეძახიან ადამიანს, რომელიც არც ქალია და არც მამაკაცი?“ მისი ცოლი როზაც თავშეუკავებლად პასუხობს: „ტრანსვესტიტი, ტრანსგენდერი, გეი, ერთსქესიანი, მესამე სქესი?!“ – „ჩემზე ლაპარაკობთ! სულ ეს ვარ! არავითარი თეორია! არავითარი მეცნიერება! არავითარი მსჯელობა! არავითარი იარლიყი! საქმე დახურულია“, პასუხობს რაინიერი და ტუჩების ხატვას აგრძელებს.

- „Oye tremendo arroz con mango!“* პასუხობს კარლოსი, „როდის უნდა დამთვრდეს ეს? ვინ ან რა ხარ საერთოდ?“ - „ახალი ადამიანი!“** რაინიერი ხმამაღალი სიცილით ამბობს და თან პარიკს ისწორებს: „Viva la revolución compañeros!“, იტყვის და მანქანიდან სწრაფად გადადის.. * სლენგი. გამოთქმა, რომელიც რაღაც სკანდალურს ან არეულობას გულისხმობს. ** ალუზია სოციალისტური რევოლუციის ძირითად მიზანზე: ახალი ადამიანის შექმნა

KIRSTIN SCHMITT & JUAN ARISTIDES OATMENDIZ The New Men Carlos, a random passenger is concerned:”Everyday more of your people are in the streets!” - “How do you call someone who is neither woman nor man?” His wife Rosa is clueless too:”Transvestite, Transsexual, transgender, queer, non binary, third sex?!” -”I am! That’s all! No theory! No sciences! No discourses! No label! Case closed!” responds Reinier & keeps painting lips. - “Oye tremendo arroz con mango!”* replied Carlos, “where is this supposed to end? What the hell are you?” - “The new man!”** Reinier laughs loud while he is fixing his wig:”Viva la revolución compañeros!” he replies & jumps out of the car... * slang expression for a something scandalous or a big mess ** Allusion to the central aim of the socialist revolution: The creation of the NEW MEN

Kolga Award 2017

ქსენია დიოდოროვა სიღრმეში ეს არის პროექტი შეზღუდული გონებრივი და ფიზიკური შესაძლებლობების მქონე ადამიანების შესახებ, რომელთაც მთელი ცხოვრება სანქტ-პეტერბურგის ფსიქონევროლოგიური ინტერნატების დახურულ კარს მიღმა გაატარეს. აქაურობა ქალაქგარეთ, საზოგადოების მზერისგან მოწყვეტილია, რის გამოც ისინი, ფაქტობრივად, უხილავი რჩებიან. მაგრამ ამ საავადმყოფოებში, დახურულ კარს მიღმა ადამიანები ცხოვრობენ და აქაური ცხოვრება თავისი რიტმით მიმდინარეობს. ეს ცხოვრება განსხვავებულია და ზოგჯერ რთული გასაგებია მათთვის, ვინც ამ სამყაროს მიღმა ცხოვრობს. მართალია, ამ ტიპის ცხოვრება განსხვავდება, მაგრამ ის მაინც თავისებურად მშვენიერია, რადგანაც მას თავისი დინამიკა და მნიშვნელობა აქვს. პროექტის მიზანი ამ ადამიანების საზოგადოებისთვის ჩვენება და მათზე ყურადღების გადატანაა. პროექტი ორი ტიპის გამოსახულებებისგან შედგება - საავადმყოფოს პანორამული ხედებისგან და ახლო ხედით გადაღებული დეტალებისგან.

KSENIA DIODOROVA Deep Inside This is a project about people with mental and physical disabilities that spend their whole life behind the closed doors of psychoneurological internats in St. Petersburg that are hidden from the eyes of the society outside of the city, which makes them literally invisible. But inside these asylums behind those doors life happens and it flows in its own specific rhythm, which is different and sometimes difficult for those living in outside world to grasp. Despite the fact that this form of life is very different, it is still beautiful in its own way as there is a certain dynamic and special meaning in it. The purpose of the project is to make these people visible to the society and raise awareness. The project consists of two types of the images - the panoramas of the asylum’s recreation and of the images that are the close-up shots of the details.

Kolga Award 2017

მარკო ძორძანელო თოვლიანი მხარე. ტურიზმი კლიმატური ცვლილებების ხანაში 2015-16 წლები ყველაზე ცხელი იყო, ისტორიული მონაცემების მიხედვით (NASA). კლიმატური ცვლილება უკვე მომავლის ჰიპოთეზა აღარ არის, ის აწმყოს ფენომენია. ერთი ჰაბიტატიდან მეორეზე გადასვლა საზოგადოებას აიძულებს, შეეგუოს (ადაპტაცია), გადასახლდეს (მიგრაცია) ან წინააღმდეგობა გაუწიოს, გარემოზე ხელოვნური მუტაციებით ზემოქმედების გზით. ნამუშევარი იკვლევს საზოგადოების წინააღმდეგობას ამ ეპოქალური ცვლილებების პირობებში, ზამთრის სამთო ტურიზმის პრიზმიდან. დოლომიტის სათხილამურო კურორტი ერთ-ერთი უდიდესია მსოფლიოში, სადაც მთებზე, 1 200 კმ.-ს მანძილზე, ხელოვნურ თოვლს ყრიან. ეკონომიკური და სოციალური მარცხის თავიდან ასაცილებლად, სახელმწიფო სამსახურებმა და კერძო პირებმა ხელოვნურად აღადგინეს „ზამთარი“. ნოემბრიდან მარტამდე დოლომიტი სახეს იცვლის და თვალისმომჭრელი ხედების მქონე ადგილიდან ის ხელოვნური თოვლით უზრუნველყოფილი უზარმაზარი პარკისთვის იდეალურ სივრცედ გარდაიქმნება.

MARCO ZORZANELLO SNOW-LAND. Tourism in the era of Climate Change 2015-16 were the hottest years in historical record (NASA). Climate change is no longer a future hypothesis, but a present phenomenon. The transition from one habitat to another forces society to adapt itself (resilience), to move (migration) or to resist, impressing artificial mutations on the environment. This work explores the RESISTENCE of the community in the face of this epochal change, through the lens of MOUNTAIN WINTER TOURISM. The Dolomites ski resort, one of the largest worldwide, provides for artificial snow on 1,200 km of slopes. In order to prevent an economic and social collapse, Public Administrations and private bodies have reacted by artificially rebuilding the “WINTER”.

From November to March the Dolomites change their skin, turning their breathtaking views into the ideal background for a huge park of artificial SNOW.

Kolga Award 2017

მეგან ი. დოჰერტი ეზოების უკანა ნაწილი ამ სერიისთვის ფირზე აღვბეჭდავდი პატარა ქუჩის სამღვდელოების უკანასკნელ წარმომადგენლებს, რომლებიც ჩიკაგოს ბანდებთან მუშაობს. ჯიმ ფოგარტის, რომელიც ცნობილია „ძმა ჯიმის“ სახელით, ბამბის ქსოვილების ნარჩენებისგან დამზადებული, 30 წლის განმავლობაში ხმარებისგან დახეული ხელნაკეთი ტანსაცმელი აცვია. ის სწორედ ამდენი წელი ფეხით დადიოდა საშიშ ქუჩებში, მხოლოდ კრიალოსნის ამარა. მას მოქმედების ვრცელი არეალი აქვს ქალაქში. ქალაქის სამხრეთ ნაწილში მდებარე უკანა ეზოების უბანი ჩემი პირველი დაკვირვების წერტილია. ნაკლებად მნიშვნელოვანია, გარეგნულად რას შეეხება პროექტი. ყველაზე მეტად მინდა, რომ ეს გააცნობიეროს დამთვალიერებელმა. მინდა, დამთვალიერებელმა რაიმეს გაგების მცდელობაზე უარი თქვას. არსებობს ადამიანის ბუნებაში ისეთი სისავსე, რომელიც გაგებას არ ექვემდებარება. ზოგიერთი ამ გამოსახულების ლირიზმი მიზანმიმართულად კიდევ უფრო გამოკვეთს ამ მხარეს. ისინი პაუზებია, რომლებმაც განწყობა უნდა შეგიქმნათ, ფიქრი რომ შეწყვიტოთ და გრძნობებს მინებდეთ, გაიხსნათ.

MEGAN E. DOHERTY Back of the Yards I’ve been documenting the last remaining member of a tiny street ministry that works with gangs in Chicago. Jim Fogarty, known as “Brother Jim,” wears a hand-sewn habit made out of scraps of denim, now tattered after over 30 years of use. That’s how long he’s been traversing the dangerous streets by foot, carrying only rosary beads to pass out. His path across the city is broad, and the Back of the Yards neighborhood on the city’s South Side is my primary vantage point.

Less important that what the project is ostensibly “about” is what I want to happen to the viewer. And that’s this: I want you to stop trying to understand. There’s fullness to humanity that escapes comprehension, and the lyricism of some of these images punctuates because they are meant to. They are pauses meant to attune you, and to stop your thinking so you may feel, so you may be more open.

Kolga Award 2017

მიჰალ ადამსკი მიწასთან ახლოს, ციდან შორს არსებობს ადგილები, რომლებიც ჩვენს უმრავლესობას არ აინტერესებს. იქ მოხვედრა თუ გადაწყვიტეთ, მთავარი გზიდან უნდა გადაუხვიოთ, ხმის მაიზოლირებელი კედლების მიღმა გაიხედოთ და დაიოკოთ ფიქრები. პოლონეთის პროვინციაში ვიმოგზაურე. ცხოვრებას აქ ქალაქებისგან განსხვავებული რიტმი აქვს. აქაურობა მხოლოდ არდადეგებზე, ფესტივალებზე ცოცხლდება - როდესაც ნიჭიერთა შოუების ვარსკვლავები ან „პოპულარული“ მუსიკალური ჯგუფები აქ კონცერტების გასამართად ჩამოდიან. „მიწასთან ახლოს, ზეცისგან შორს“ არის ამბავი ადამიანებზე, რომლებიც აფასებენ მშვიდობას, ტრადიციას და კავშირს საკუთარ ადგილთან. იმავდროულად, ისინი სხვადყოფნაზე ოცნებობენ. მათ სურთ, რომ მათი ცხოვრება უფრო ექსპრესიული და მიმზიდველი გახდეს. შევეცადე, სამშობლოს, როგორც მიკროკოსმოსის კონცეფცია განმესაზღვრა. ადგილი, რომელიც იქ მცხოვრები ადამიანებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ადგილი, რომლის შეცვლაც სურთ, მაგრამ იმავდროულად, მასთან კავშირში ყოფნასა და ტრადიციის გაფრთხილებაზე ზრუნავენ.

MICHAL ADAMSKI Close to the Ground far from Heaven There are places in which most of us are usually not interested. If you want to get there you need to drive off the main road, you need to look behind the sound walls and calm down your thoughts. I have traveled across Polish province. Life has a different rhythm there than in the cities. These places come to life only during holidays, festivals - when stars from a talent show or “popular” music band come to perform there. “Close to the ground, far from heaven” is a story about people who value peace, tradition and their connection to their place. At the same time they dream to be someone else. They want their life to become more expressive and exciting. I’ve tried to define the concept of homeland as a microcosm. Place, which is so important for people who live there. Place which they want to change but at the same time they want to stay connected and keep alive their tradition.

Kolga Award 2017

მიმი მოლიკა Terra Nostra (ჩვენი მიწა) Terra Nostra პერსონალური პროექტია ჩემი სამშობლოს, სიცილიის და აქ კოზა ნოსტრას დამანგრეველი არსებობის შესახებ. ყურადღება გავამახვილე არქიტექტურაზე, ხალხზე, ყოველდღიურობაზე და ლანდშაფტებზე, ბანდასთან დაძაბულ ურთიერთობაზე, მაფიის მემკვიდრეობის კვალზე. Terra Nostra, არსებითად, სიყვარულის გამოხატულებაა საკუთარი მიწის მიმართ, რომელთან მიჯაჭვულობასაც მძაფრად ვგრძნობ და რომელთანაც ისევ ძლიერად ვაიგივებ თავს. ვფიქრობ, ტრავმული წარსულით დატანჯული და რთულ აწმყოში მცხოვრები სიცილია გაძლიერდება და საკუთარ მიწაზე მფლობელობას დაიბრუნებს და იქაურ ხალხს დაიცავს, სამართლიანობის და თანასწორობის პრინციპების თანახმად.

MIMI MOLLICA Terra Nostra Terra Nostra is a personal project on my homeland Sicily and the signs of the destructive presence of Cosa Nostra in the island. I looked at the architecture, people, routine and landscapes, photographing the problematic entanglement with the mob, focusing on the legacy of Mafia’s imprint in Sicily. Terra Nostra is ultimately a labor of love towards a motherland I overwhelmingly feel attached to and with which I strongly, still identify myself. Tormented by a traumatic past and challenged by a difficult present my hopes are for Sicily’s bright side to become stronger and reclaim ownership of its land and protect its people, while keeping on distinguishing itself for its leading role in pursuing justice and equality.

Kolga Award 2017

მიშა დომოჟილოვი გალია ვიტალი სმოლიანეცი ლომების და ვეფხვების ცნობილი რუსი მწვრთნელია, რომელიც რუსეთის სახელმწიფო ცირკში მუშაობს. 2015 წლის თებერვალში მან გმირულად გადაარჩინა ადამიანი ავტოსაგზაო შემთხვევის დროს. მაგრამ ადამიანის სამშვიდობოზე გაყვანის მცდელობისას, როდესაც მან მანქანის მოძრავი ბორბლებიდან მამაკაცის გადმოთრევა თითქმის ბოლომდე შეძლო, ის თვითონ მოექცა ბორბლების ქვეშ. მომთვინიერებელი როგორღაც გადარჩა, მაგრამ ორივე ფეხი დაკარგა - მუხლს ზემოთ ორივე მოაჭრეს. პროთეზისტმა აღიარა, რომ ვიტალის შემთხვევა ძალიან რთულია. რეაბილიტაციას დიდი ხანი დაჭირდება და ამგვარი ოპერაციის შემდეგ, ყველა პაციენტი ვერ ახერხებს ისევ სიარულს. მაგრამ ვიტალიმ მიზნად დაისახა, რომ იმავე წელს ცირკის არენაზე დაბრუნებულიყო. მას პროგრამაში ცვლილებები უნდა შეეტანა, რადგანაც იმავე ტრიუკებს ვეღარ გააკეთებდა, რომლებსაც წინათ აკეთებდა. ამჟამად ვიტალი ექვს ძუ ლომთან, ერთ ძუ და ერთ ხვად ვეფხვთან ერთად გამოდის.

MISHA DOMOZHILOV Cage Vitali Smolyanets is a famous Russian lion and tiger tamer who works in the Russian State Circus. In February of 2015 he heroically saved a man in a car accident. However, while dragging the man away to the side of the road, almost pulling him off of the wheels of a moving truck, he got under the wheels himself. Somehow the tamer survived, but he lost both of his legs. He had both of his legs amputated above the knees. His prosthetist admitted that Vitaly’s case is very complicated. Rehabilitation will take a long time, and not all patients with similar challenges are able to walk again. But Vitaly set himself the goal of making it back to the circus arena the same year. Vitaly had to introduce changes to his program, by taking off stunts that he is not able to perform anymore. Vitaly performs with six lionesses, one tigress and one tiger.

Kolga Award 2017

ნათან დვირი რესპუბლიკელთა ეროვნული ყრილობა რესპუბლიკური პარტიის ეროვნული ყრილობა კლივლენდში (ოჰაიოს შტატი) 2016 წლის ივლისში ჩატარდა. კლივლენდს 50 000-ზე მეტი ადამიანი ესტუმრა, დელეგატების, რეგისტრირებული პარტიის წევრების და მხარდამჭერების და მედია საშუალებების 15 000 წარმომადგენლის ჩათვლით. პოლიციის ვარაუდით, 18 000-ზე მეტი ადამიანი მიიღებდა მონაწილეობას საპროტესტო გამოსვლებში და სასტიკი შეტაკებების მოლოდინში, კლივლენდის ცენტრში, ქუჩებში სამართალდამცავების უპრეცედენტო რაოდენობა გამოიყვანეს. გარემო და მოვლენები მონუმენტურად, თეატრალურად და სიურრეალისტურადაც კი გამოიყურებოდა. ეს სერიები დამკვირვებლის პოზიციიდანაა გადაღებული, რომელიც „წარმოდგენის“ მიმდინარეობას ადევნებს თვალს, როდესაც ყრილობაზე დონალდ ტრამპს ერთხმად ირჩევენ რესპუბლიკური პარტიის საპრეზიდენტო კანდიდატად.

NATAN DVIR The Republican National Convention The Republican National Convention took place in Cleveland, Ohio in July 2016. Over 50,000 visitors arrived at Cleveland for the convention including delegates, registered party members and supporters, and over 15,000 members of the media. The police estimated over 18,000 people will participate in protests and expectations of violent clashes led to unprecedented large security forces dominating the streets around downtown Cleveland. The setting and events often seemed monumental, theatrical, and even surreal. This series is photographed from a point of view of a spectator, watching the “play” unfold as Donald Trump was unanimously selected by the convention as the Republican Presidential Nominee.

Kolga Award 2017

ნიკ ჰანესი ხმელთაშუა ზღვა. ადამიანის მუდმივობა „შეიძლება წყნარი ოკეანე ყველა ოკეანესთან შედარებით ყველაზე მეტად გავაიგივოთ უცვლელობასთან, მაგრამ ხმელთაშუა ზღვაში მუდმივად არის ადამიანი.“ (ერნლე ბრედფორდი) 2010-დან 2014 წლამდე ხმელთაშუა ზღვის სანაპიროები მთელი სიგრძე-სიგანით შემოვიარე და 20 სხვადასხვა ქვეყანაში ფირზე აღვბეჭდავდი დღევანდელობის ისეთ საკითხებს, როგორიცაა ტურიზმი, ურბანიზაცია და მიგრაცია. პროექტზე მუშაობის პროცესში, რეგიონში საინფორმაციო საშუალებებით მუდმივად ჩნდებოდა ახალი ამბები: კრიზისი საბერძნეთში, არაბული გაზაფხული, ლტოლვილების ნავი ლამპედუზაზე, ომი ლიბიაში, სირიასა და ღაზაში. „ხმელთაშუა ზღვა. ადამიანის მუდმივობა“ რეგიონის კალეიდოსკოპური პორტრეტია, რომელიც ხშირად ცივილიზაციის აკვნად ითვლება. სერიებში შეპირისპირებულია პარალელური რეალობები და წინა პლანზეა წამოწეული ხმელთაშუა ზღვის რეგიონის პარადოქსები.

NICK HANNES Mediterranean. The Continuity of Man “The Pacific may have the most changeless ageless aspect of any ocean, but the Mediterranean Sea celebrates the continuity of man.” (quote by Ernle Bradford) From 2010 until 2014 I travelled the length and breadth of the Mediterranean shores, documenting various contemporary issues such as tourism, urbanization and migration in 20 different countries. While I was working on this project, the region continuously hit the headlines: crisis in Greece, the Arab Spring, boat refugees on Lampedusa, wars in Libya, Syria, and Gaza. ‘Mediterranean. The Continuity of Man’ is a kaleidoscopic portrait of the region that is often considered to be the cradle of civilization. This series juxtaposes parallel realities and exposes the paradoxes of the Mediterranean region.

Kolga Award 2017

პედრო ფარიას-ნარდი ცივი ვაჭრობა „ცივი ვაჭრობა“ საზღვართან მყოფი ჰაიტელი ყინულით მოვაჭრეზე მოგვითხრობს. ფალას ტატი უნემანტიდან (ჰაიტი) დახაბონში (დომინიკელთა რესპუბლიკა) დადის ყინულის ბლოკების საყიდლად და შემდეგ მას ჰაიტის ქუჩებში ყიდის. განთიადისას, ის ფაბრიკაში მიდის და ბლოკებს ათვალიერებს. დღეების მიხედვით, ის მაქსიმუმ 3-დან 4 ბლოკამდე ყინულს ყიდულობს. დაახლოებით 07:15-ზე ფოლასი ტვირთავს თავის მზიდს და ორი ქვეყნის სასაზღვრო გასასვლელისკენ იღებს გეზს. სულ 150 კგ. და ტვირთია. საზღვრის გადაკვეთის შემდეგ, ფალასი თავის მუდმივ კლიენტებს ეძებს: ორი ქალბატონი, რომლებიც საკვებს ყიდიან და ხალხისთვის ცივი სასმელის შეთავაზება სურთ; მშენებლობის მუშები, რომელთაც ცივი სასმელი წყურიათ; და გამვლელები, რომლებიც ხედავენ მას და თითო ნატეხს ყიდულობენ საჭმელზე მისაყოლებლად. ფალასი 8-დან 10 აშშ დოლარამდე გამოიმუშავებს. ფალასი შინ ნაღუადღევს, კარიბის მცხუნვარე მზეზე, ყინულის უკანასკნელი ნაჭრით ბრუნდება, რომელიც ოჯახისთვის მიაქვს.

PEDRO FARIAS-NARDI Cold Trade Cold Trade is about a Haitian ice seller across the border. Fallace Tati crosses from Ounaminthe, Haiti to Dajabon, Dominican Rep. to buy ice blocks and sell it on the streets of Haiti. He arrives at the factory at the break of day and start looking for blocks to buy, depending on the day he buys 3 to 4 blocks maximum. Around 7:15 AM, Fallace has loaded his wheelbarrow and pushed it to the border gate between the two countries, a 150 kilos plus cargo. After crossing the border, Fallace looks for his regular customers: two ladies that sells food and need it to offer cold drinks; construction workers, thirsty for a cold drink, and passerby that sees him, and buys a small chunk for the meal of the day. Fallace makes from 8 to 10 US Dollars for his work. Fallace walks home with the last piece of ice for his family early in the afternoon, under the gaze of the merciless Caribbean sun.

Kolga Award 2017

პიერპაოლო მიტიკა ჩერნობილი 30 წლის შემდეგ ოდესმე გიფიქრიათ, რას ნიშნავს დაბინძურებულ მიწაზე ცხოვრება და ყოველდღიურად დაბინძურებული საკვების მიღება? ოლიამ კარგად იცის: ამის გამო, ის სისმსივნით დაავადდა, მისი მეგობრის, ანიას მსგავსად. ისინი ქიმიოთერაპიის კურსს გადიან, ათასობით უკრაინელ ბავშვთან ერთად. მაგრამ ისინი ჩერნობილის ერთადერთი მსხვერპლები როდი არიან. ვლადიმირი ერთ-ერთია იმ მცირერიცხოვან მეხანძრეთა შორის, რომელიც 1986 წლის 26 აპრილის იმ საზარელ ღამეს გადაურჩა, როდესაც ჩერნობილის ატომური ელექტროსადგურის ნომერი ოთხი რეაქტორი აფეთქდა. ამჟამად ის რადიაციით გამოწვეულ დაავადებას ებძრვის. 7 წლის ვლადიკი და 6 წლის იგორი მეტისმეტად დაბინძურებულ სოფელ რადინკაში ცხოვრობენ. ისინი მსხვერპლები და ჩერნობილის მემკვიდრეობის მოწმენი არიან. ჯერ ადრეა იმის თქმა, თუ რა ბედი ეწევათ ოლიას და ანიას, ისევე როგორც ჯერჯერობით შეუძლებელი ჩერნობილის დავიწყება. 30 წლის შემდეგ, ჩერნობილის ისტორია ახლა იწყება.

PIERPAOLO MITTICA Chernobyl 30 years after Have you ever asked to yourself how is to live on a contaminated land eating everyday contaminated food? Olia knows very well: she got a cancer from that. Like her friend Ania. They are doing chemotherapy like thousand and thousand children here in Ukraine. But they are not the only victims of Chernobyl. Vladimir is one of the few firefighters who survived that tremendous night of 26 April 1986 when reactor number four of Chernobyl nuclear power plant exploded. Now he is fighting against illness due to radiation exposure. Vladik, 7 years old and Igor 6 years old, live in a high-contaminated village called Radinka. They are all victims and witnesses of Chernobyl legacy; It is too early to know the destiny of Olia and Ania, as it is too early to forget Chernobyl. 30 years after, Chernobyl is just at the beginning of its story.

Kolga Award 2017

რობინ ჰინში საბიქი (2017) 2017 წლის იანვარში გადაღებულ ნამუშევარზე აღბეჭდილია ჩრდილოეთ ერაყში ერაყის სამხედრო ძალებს, ქურთების ფეშმერგას და ე.წ. ისლამურ სახელმწიფოს შორის მიმდინარე ომი. კერძოდ, მე ორიენტირებული ვარ რეგიონზე, რომელიც ერბილსა და მოსულს შორის მდებარეობს. განადგურებული ლანდშაფტი ფონად გამოვიყენე და ამ უაზრო ჯოჯოხეთის მიმართ, რომელიც ახლა მძვინვარებს ცენტრალური ევროპიდან თვითმფრინავით სულ რაღაც 3 საათის მგზავრობის მანძილზე, ჩემი სუბიექტური დამოკიდებულება შევიმუშავე. გადამწყვეტი მომენტის ანტითეტურობის საშუალებით შევქმენი გამოსახულებები, რომლებიც შთაბეჭდილებას გვიქმნის ამ დაუჯერებელი აპოკალიფსის შესახებ - თუ რა უსწრებდა წინ არსებულ ვითარებას და რა მოხდა შემდეგ. ამ გზით, ფოტოგრაფირება და ფოტოების ერთად აწყობა კრიპტოგრაფიის ერთგვარ ფორმად იქცევა.

ROBIN HINSCH Sabiq (2017) The work shot in January 2017 captures the ongoing war between Iraqi military forces, Kurdish peshmerga forces and the so-called Islamic state, in northern Iraq. Precisely, I focused on the region between Erbil and Mosul. Using the devastated landscape as a backdrop, I developed my own subjective view on this insane inferno, which is happening right now just 3 hours by plane away form central Europe. I worked in an antithesis way of the decisive moment to create images which are giving a glimpse of the for- and after of a situation to confront the viewer with this unbelievable end time scenario.

Through that the act of photographing and piecing them together becomes a form of cryptography.

Kolga Award 2017

სადეღ სური მომლოდინე გოგონები ირანში სიკვდილით სჯიან ბავშვებს, რომლებმაც ისეთი დანაშაული ჩაიდინეს, როგორიცაა მკვლელობა, ნარკოტიკების ტრეფიკინგი და შეიარაღებული ძარცვა. ისლამური სადამსჯელო კანონის თანახმად, დანაშაულისთვის პასუხისმგებლობის ასაკად გოგონებში 9 წელი ითვლება მაშინ, როცა საერთაშორის კონვენციებმა 18 წლამდე პიროვნებების სიკვდილით დასჯა აკრძალა. უკანასკნელ წლებში ახალი კანონების მიღების შესაბამისად, ირანის საკანონმდებლო სისტემა განაჩენის გამოტანის შემდეგ, ბავშვებს ახალგაზრდა დამნაშავეთა გამოსასწორებელ ცენტრში ათავსებს. შედარებით უმნიშვნელო დანაშაულისთვის დაკავებულებს სასჯელის მოხდის შემდეგ ათავისუფლებენ, ხოლო მათ, ვისაც სიკვდილს უსჯიან, მაშინვე ახრჩობენ, როდესაც 18 წელი უსრულდებათ, თუკი მომჩივანმა მხარემ ამასობაში საჩივარი არ გაიტანა. გადაღებების დროს, ზოგიერთი გოგონა სასჯელის აღსრულებას ელოდა. თუმცა, ზოგიერთმა ახლო ნათესავმა (კერძო საჩივრებისას) საჩივარი უკან გაიტანა და ზოგიერთი გოგონა გაათავისუფლეს. ახლა ისინი ჩვეულებრივ ცხოვრობენ. ეს პროექტიც გრძელდება.

SADEGH SOURI Waiting Girls In Iran, death penalty is given to the children for the crimes such as murder, drug trafficking, and armed robbery. According to the Islamic Penal Law, the age when girls are held accountable for their crimes is 9 years old, while the international conventions have banned the death penalty for individuals under 18. Pursuant to the passing of new laws in the recent years, the Iranian Judiciary System detains children in Juvenile Delinquents Correction Centre after their verdict. Those with minor crimes are freed after spending their term and those who are sentenced to death are hanged after reaching 18 if the next of kin (private complainants) do not take back their complaints. At the time of the shooting, some girls were waiting for their execution. However, some of the next of kin (private complainants) withdrew their complaints and some of the girls were freed. They are living their normal life now. And this project still continues.

Kolga Award 2017

საშა მასლოვი ვეტერანები „ვეტერანები“ არის იმ ადამიანების პორტრეტების სერია, რომელთაც მეორე მსოფლიო ომში მიიღეს მონაწილეობა - მოვლენა კაცობრიობის ისტორიაში, რომელსაც კატასტროფის, ადამიანური ტრაგედიის და ჩვენს ცივილიზაციაზე გავლენის მასშტაბებით, ვერ შეედრებოდა და დღესაც ვერ შეედრება ვერც ერთი მოვლენა. თითოეულმა ადამიანმა, რომელიც მონაწილეობდა ომში - ჯარისკაცმა თუ გენერალმა, პატიმარმა თუ გუშაგმა, სამედიცინო მუშაკმა თუ ინჟინერმა, თავისი წვლილი შეიტანა სამყაროს იმ სახით ფორმირებაში, რომელსაც დღეს ვხედავთ და აღვიქვამთ. პროექტი ითვალისწინებს ფოტოზე აღბეჭდილი თითოეული ადამიანის ემოციების მიღმა გაღწევას. ომიდან 70 წლის შემდეგ, რომელმაც მილიონობით ადამიანი იმსხვერპლა, ფოტოგრაფი ცდილობს, გააანალიზოს და ერთმანეთს შეადაროს იმ ადამიანების ცხოვრება, რომლებიც გადარჩნენ და დღესაც ცოცხლობენ.

SASHA MASLOV Veterans Veterans is a series of portraits of people who took part in the Second World War - the one event in human history that could not - and still cannot - be compared with any other event on the scale of catastrophe, human tragedy, and the degree of impact on the future of our civilization. Every single person who participated in the war, whether they were a soldier or a general, prisoner or a guard, medical worker or an engineer, took part in shaping the image of the world as it is seen and perceived today. This project aims to look behind the emotional drape of each individual photographed. After 70 years after the war that took millions of lives, the photographer strives to analyze and compare the lives of those who survived and are still living.

Kolga Award 2017

შიმონ მორიჩ-შაბიანი ტალახის ქვეყანა უნგრეთში ჭუჭყიანი გზების რაოდენობა ძალიან დიდია. ბევრი ადამიანი, ბევრ ქვეყანაში, ჩვეულებრივ, ბინძური გზების პირად ცხოვრობენ და მათ ამ დროს სხვა არჩევანი არ აქვთ. დასავლეთ ევროპაში საზოგადო გზების 96 პროცენტი ასფალტითაა დაფარული, მაგრამ უნგრეთში ეს მაჩვენებელი მხოლოდ 38 პროცენტია. სხვაობა კიდევ უფრო დიდია სოფლად. ჩონგრადის ოლქის სოფლები - ჩონტელეკი და ტომორკეინი მდინარე ტისას პირას მდებარეობს. მოსახლეობის მესამედზე მეტი ბინძური გზების პირად ცხოვრობს. წვიმიან ამინდში გზა მდინარის გასწვრივ სრულიად გაუვალი ხდება. „ტალახის მხარე“ გაუკაცრიელებული ველებით, მიგრაციით და მზარდი სიღატაკით ხასიათდება. ევროკომისიის მიერ გამოქვეყნებული მონაცემების თანახმად, ყოველი სამი უნგრელიდან ერთი, რაც საბოლოოდ 3,3 მილიონ ადამიანს შეადგენს, სიღატაკეში ცხოვრობს. მათგან 1,2 უკიდურეს სიღატაკეში ცხოვრება უწევს, რაც 9,9 მილიონიანი ქვეყნისთვის მეტისმეტად დიდი მაჩვენებელია.

SIMON MÓRICZ-SABJÁN Mud Country The number of dirt roads is amazingly high in Hungary. Many people live habitually and inevitably along dirt roads in the rural areas of many countries. While in Western Europe 96 percent of public roads are paved, this ratio in Hungary is only 38 percent. The difference is even greater in rural areas. The villages of Csanytelek and Tömörkény in Csongrád County are situated by the river Tisza. More than third of the population lives along dirt roads. In rainy weather the ground alongside the river becomes completely impassable. Depopulated boonies, migration and the spreading of poverty characterize “Mud Country”. According to data released by the European Commission, one in every three Hungarians, that is 3,3 million people live in poverty. 1,2 million of them must endure extreme poverty, which is an extraordinarily high number for a country with a population of 9.9 million.

Kolga Award 2017

სიმონე ტრამონტე არალყუმი – ხელოვნური უდაბნო არალის ზღვა ოდესღაც მსოფლიოში უდიდესი ტბა იყო. იმის გამო, რომ მისი შემოგარენი ძირითადად უდაბნოებისგან შედგებოდა, საბჭოთა მთარობამ გარემოს შეცვლა გადაწყვიტა და არალში ჩამდინარე მდინარეებს გეზი შეუცვალა, რომ ბამბა გაეშენებინა (სტალინისეული „ბუნების გარდაქმნის დიადი გეგმა“). დღესდღეობით არალის ადგილას მარილი გაჩნდა და მზარდი გაუდაბნოება სერიოზულ ეკოლოგიურ კრიზისამდე მივიდა. „კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე საშინელი ეკოლოგიური კატასტროფა“ — ასე აფასებს არალის ზღვის ისტორიას ელ გორი. ყარაკალპაკები ამის გამო თავიანთი იდენტობის, მათი თემის გადარჩენის ძირითადი საფუძვლის, თანდათანობით ნგრევას განიცდიან. არალის ზღვა არყოფნად იქცა.

SIMONE TRAMONTE ARALKUM – A man made desert The Aral Sea was once one of the largest lakes in the world. Since the surrounding areas were mostly desert, the Soviet government started to transform the environment by diverting the course of the rivers that fed Aral, in order to grow cotton (“The great plan for the transformation of nature”, of Stalin). Today, the Aral has been replaced by salt and the progressive desertification has led to a growing environmental crisis. “The worst ecological disaster in the history of mankind”, is how Al Gore, defines the story of the Aral Sea. The karakalpaki are therefore experiencing a slow erosion of their identity, i.e. the essential condition for their survival as a community. Aral Sea has become the place of absence.

Kolga Award 2017

სტეფანი გენგოტი Amori nomadi, სიყვარული ცირკში (მსოფლიოში სიმცირით მეორე ცირკის, The Brunette Bros Family-ს ცხოვრება და თავგადასავალი) ცირკი. ალბათ, ამაზე ანაქრონული არაფერი არსებობს. გასული ათასწლეულის მემკვიდრეობა, რომელიც ევროპის ბევრ დავიწყებულ სახელმწიფოში, სინამდვილის პარალელურად, მიკროკოსმოსებში განაგრძობს არსებობას. ისინი გამოხატავენ სიამოვნებას და ნოსტალგიას იმ დროების მიმართ, რომლებიც ისტორიის გაცვეთილ წიგნებშია დამარხული. ცირკი ისე მოძველებულია და, იმავდროულად, იმდენად სრულყოფილია, როგორც გლობალიზებული, მულტიეთნიკური სამყარო საზღვრებს გარეშე, ბორბალი, რომელიც გამუდმებით ბრუნავს და ჭრიალებს. ცირკი, თავისი მომხიბვლელობით და სასოწარკვეთილებით ცხოვრების მეტაფორაა.

STEPHANIE GENGOTTI Amori nomadi, Circus love (Life and adventures of the second smallest circus in the world, The Brunette Bros Family) The Circus. Perhaps there is nothing more anachronistic. A legacy of a past millennium, kept alive in microcosms on the fringe of reality, in many of the forgotten European States. They manifest for pleasure and nostalgia of times now buried among the ruined pages of worn history books. The Circus so outdated, yet so perfect, like a symbol of a world without frontiers, globalized, multiethnic, a wheel, which spins and squeaks, relentlessly and without a pause. The Circus with its delight and its despair is a metaphor for life.

Kolga Award 2017

ტიმ ბრედერეკე და მაქსიმილიან მანი შინ ყოფნის სურვილი ჩვეულებრივ, პანკისის ხეობა მშვიდი ადგილია საქართველოს ჩრდილოეთ ნაწილში. მაგრამ ჩეჩნეთის საზღვართან მდებარე პატარა რეგიონმა საერთაშორისო მასშტაბით გაითქვა სახელი, როგორც „ტერორის ხეობამ“. ჩეჩნეთის ომის დროს, აქაურობა კონტრაბანდისტების და სამხედროების თავშესაფრად იქცა. ალ-ყაიდა მას სამალავად იყენებდა და 2016 წელს დაახლოებით 50 ახალგაზრდა ადგილობრივი სოფლებიდან სირიაში, ISIS-ში გაწევრიანდა. მხოლოდ რამდენიმე ტურისტი ახერხებს პანკისის ხეობაში შესვლას. აქ დაახლოებით 7 000 ადამიანი ცხოვრობს 9 სოფელში, ერთმანეთის გვერდიგვერდ. მათ უმრავლესობას ჩეჩნური წარმოშობის ძალიან სტუმართმოყვარე ქისტების მუსლიმთა ეთნიკური ჯგუფი შეადგენს. წარსულის მიუხედავად, სოფლის მოსახლეობის უდიდესი ნაწილი ცდილობს, რომ რეგიონის ცუდი სახელი გამოასწოროს და რადიკალურ შეხედულებებს გაემიჯნოს. ეს არის ტიმ ბრედერეკეს და მაქსიმილიან მანის დოკუმენტური ნამუშევარი.

TIM BREDERECKE AND MAXIMILIAN MANN The desire for a home Usually the Pankisi Valley is a quiet place in northern Georgia. But the small region near the Chechen border was internationally known as “The Valley of Terror”. During the Chechen wars, it was a land of smugglers and militants; Al-Qaida used it as a hiding place and in 2016 about 50 young men from the local villages joined ISIS in Syria. Only a few tourists make their way to the Pankisi Valley. About 7000 people live in 9 villages next to each other. Most of them are “Kists” – a very hospitable Muslim ethnic group originally from Chechnya. Despite their past, most villagers try to change the bad reputation of the region and dissociate from radical believes. A documentary work by Tim Brederecke and Maximilian Mann.

Kolga Award 2017

თომაშ ლაჩნი გაქრობა დანაკარგის და სწრაფვის შეგრძნება თომას ლაჩნის ფოტო-წიგნის მთავარი თემაა. მან თავისი ამბავი საკუთარ გამოცდილებაზე ააგო და ამასობაში, განქორწინების შემდეგ, ის თანდათან კარგავდა კავშირს შვილებთან. თომაშ ლაჩნის დამთვალიერებელი სიზმრისეულ სამყაროში გადაყავს, რომელიც ავტობიოგრაფიულის და გამონაგონის ელემენტებისგანაა აგებული. სიხარულის, სევდის, იუმორის, მელანქოლიის და ზოგჯერ შიშისგან შემდგარი ექსპრესიონისტული ნამუშევრით ავტორი ქმნის სამყაროს, სადაც იდენტობის და რაიმესთან კავშირის საკითხები კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება.

TOMASZ LACZNY Dissapearance The feeling of loss and longing are the main theme of autobiographical photobook of Tomasz Laczny who based his story on his own experiences while gradually losing the contact with his children after divorce. Tomasz Laczny guides the viewer through a dream world built of autobiographical and fictional elements. Composed with elements of joy, sadness, humor, melancholy and sometimes horror with expressionistic twist the author creates the world where questioned are issues of identity belonging and connection.

Kolga Award 2017

რეპორტაჟი

REPORTAGE

ამინ ხოსროშაჰი პლასკოს ნგრევა პლასკოს შენობა მოდერნიზმის ნიმუში იყო თეირანში, რომელიც 2017 წლის 19 იანვარს ძლიერი და მასშტაბური ხანძრის გამო განადგურდა. ამ 16-სართულიანი შენობის ნგრევამ 16 მეხანძრის და 10-ზე მეტი გამყიდველის და მუშის დაღუპვა გამოიწვია, რომლებიც ხანძრის დროს შენობაში იყვნენ (11:05). ხანძარი სწრაფად გავრცელდა, ცეცხლის გაჩენასა და ნგრევას შორის შუალედი 3 საათი იყო. ნგრევის და გვამების ძებნის პროცესი დაახლოებით 10 დღე გაგრძელდა. ეს კატასტროფა ირანელი ხალხის და მთავრობისთვის უზარმაზარი შოკი აღმოჩნდა. ამ მოვლენამ ბევრი კითხვა და გამოწვევა გააჩინა კრიზისის მართვასთან დაკავშირებით.

AMIN KHOSROSHAHI Plasco Collapse Plasco Building was Icon of Modernism in Tehran, which collapsed during the huge and extensive fire at 19 January 2017. The collapse of this 16-stair-building caused death of 16 firefighters and more than 10 sellers and workers who were inside the building at the time of the fire (11:05 AM). Fire spread rapidly in a way that period between flames and the collapse took less than 3 hours, but debris process and corpse search continued nearly 10 days. This catastrophe was a huge shock for Iranian people and government and arouses lots of questions and challenges regarding the crisis management.

Kolga Award 2017

ანიკ დონკერსი ექსტრემალური რესლინგი სერია „ექსტრემალური რესლინგის“ შექმნა მექსიკური პროფესიონალური რესლინგისადმი ჩემმა ინტერესმა განაპირობა. მალე გავეცანი ქვე-ჟანრებს, როგორიცაა ეგზოტიკური რესლინგი და ექსტრემალური რესლინგი. ეს ნახევრად ლეგალური უკომპრომისო ჟანრი ამჟამად მექსიკო სითიში აკრძალულია, მისი სახიფათო ბუნების გამო, მაგრამ დედაქალაქის გარეთ ღონისძიებები მაინც ტარდება, მათ შორის საგულისხმოა ტურნირი ტულანსინგოს არენაზე, სადაც ერთ დროს მანქანის სამრეცხაო იყო. ამ სოფელში დაიბადა მექსიკის ყველაზე ცნობილი პროფესიონალი რესლერი ელ სანტო. მონაწილეები პროფესიონალურ წვრთნას გადიან და მათ ცოტა უფრო მეტს უხდიან, რისკის ფაქტორის გათვალისწინებით. ისინი სხვადასხვა იარაღით მონაწილეობენ: სკამებით, ჭიკარტებით, თოკებით და ფლურესცენციური სინათლით და რინგს საომარ ზონად გარდაქმნიან. მაგრამ პროფესიონალი რესლერების საზოგადოება ჩაკეტილია და ძალიან ცოტას თუ მიუწვდება მათზე ხელი. უკანასკნელ წლებში მექსიკა ძალიან სასტიკ ადგილად იქცა. ჩემზე შთაბეჭდილება მოახდინა იმ ფაქტმა, რომ ადამიანები პროფესიონალური რესლინგის სახიფათო სამყაროთი დაინტერესდნენ და ჩემი კამერაც მაყურებლისკენ მივმართე, რომ გამეგო მიზეზი.

ANNICK DONKERS Lucha Libre Extrema The Lucha Libre Extrema series emerged from a growing interest I had in Mexican professional wrestling. I was soon drawn towards sub-genres of the sport such as Lucha Libre Exótica and Lucha Extrema. This semi-clandestine hardcore genre is currently prohibited in Mexico City because of how dangerous it is, but events still take place outside the capital, notably at a car wash-turned-arena in Tulancingo, the village where El Santo, Mexico’s most famous pro wrestler, was born. The participants receive professional training and are paid a little bit more because of the risks they take. They perform with a variety of weapons: chairs, thumbtacks, wire, and fluorescent lights, turning the ring into a war zone. Yet the community of luchadores “extremos” is closely knit and few outsiders have gained access. Mexico has been a very violent place in recent years.

As such, I found it fascinating that people were drawn to the dangerous world of Lucha Libre Extrema and turned my camera to the audience in an attempt to understand why.

Kolga Award 2017

კამილო პასკარელი ქაშმირის დაუსრულებელი ზამთარი ბრიტანეთის ბატონობის დასრულების შემდეგ, ქაშმირის ბრძოლამ აზადისთვის თავისუფლებისთვის რამდენიმე ეტაპი გაიარა: ოთხმოცდაათიან წლებში შეიარაღებული ამბოხი ინდოეთის ჯარებმა დაუნდობლად ჩაახშეს და ახლა, იმ პერიოდში აღზრდილმა თაობამ ქვებით ბრძოლა გადაწყვიტა. ამ ახალგაზრდა ბიჭებისთვის ორი აზრი არ არსებობს: ინდოეთმა, თავისი 600 000-იანი ჯარის წყალობით, უკანონო ოკუპაცია განახორციელა, რის გამოც ქაშმირი მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე მილიტარიზებული ზონაა. 2016 წლის ივლისში, უსაფრთხოების ძალების მიერ ქაშმირის შეიარაღებული ჯგუფის მეთაურის, ბურჰან ვანის მკვლელობას შეტაკებების, კომენდანტის საათის, წამებების და რეპრესიების ახალი ზაფხული მოყვა. ჯერ კიდევ გაუნელებელი სიბრაზის მიუხედავად, ქაშმირელი ხალხი ტანჯვის დაუსრულებელ ზამთარშია დატყვევებული და იმედი აქვთ, რომ ერთ დღესაც, გაზაფხული მათ აზადის დადგომას ამცნობს.

CAMILLO PASQUARELLI The Endless Winter of Kashmir Since the end of the British dominion, the Kashmiri struggle for azadi – freedom – has gone through different chapters: an armed insurgency during the nineties was crushed

by Indian troops pitilessly, and now the generation grown up during that period has decided to fight with stones. For this young boys there is no doubt: India is carrying out an unlawful occupation, only possible thanks to the 600.000 troops that make Kashmir one of the most militarized zone in the world. A new summer of clashes, curfew, martyrs and repression came after the killing of Burhan Wani, the commander of a Kashmiri armed group, by the security forces on July 2016. Despite this fresh anger, the people of Kashmir are trapped into an endless winter of suffering lives hoping to see one day flourishing the spring of azadi.

Kolga Award 2017

დავიდ მარტინ უამანი ბედოია სიკვდილი სიმაღლეებზე უანკაველიკას და ხუნინის (პერუ) მწვერვალებზე ბევრი პრობლემაა, რომლებიც ერთმანეთს უკავშირდება. ერთ-ერთი მათგანი პირდაპირ გავლენას ახდენს ათასობით ადამიანზე, რომლებიც ალპაკას, ცხვრების და მსხვილი რქოსანი საქონლის მოშენებითაა დაკავებული. ისინი ზღვის დონიდან 4 ათას მეტრზე მუშაობენ და ამიტომაც მათ დაბალი ტემპერატურის პირობებში უწევთ ცხოვრება. ინფრასტრუქტურის ნაკლებობა სიცივისგან ათასობით ცხოველის დაღუპვის მიზეზი ხდება. ეს პირობები მუშების ჯანმრთელობასა და ეკონომიურ მდგომარეობაზეც აისახება.

DAVID MARTIN HUAMANI BEDOYA Death in the heights In the heights of Huancavelica and Junín (Peru) there are many problems that are crossed. One of them directly affects the situation of thousands of people who are engaged in raising alpacas, sheep and cattle in general. The low temperatures, which occur due to work being done at more than 4 thousand meters above sea level, and the lack of infrastructure causes thousands of animals to die from the cold, affecting the workers themselves in their health and economy.

Kolga Award 2017

დავიდ კლამერი უტოპიაში ცხოვრება აუროვილი, განთიადის ქალაქი, ექსპერიმენტული ქალაქია სამხრეთ ინდოეთში, რომელიც თითქმის 50 წლის წინ დაარსდა. აქაურობა უნდა გამხდარიყო ადგილი, სადაც მთელი მსოფლიოს ადამიანები, რასობრივი და სარწმუნოებრივი განსხვავებების მიუხედავად, მშვიდობიანად და პროგრესულ ჰარმონიაში იცხოვრებდნენ. დღესდღეობით აუროვილში 2 600-ზე მეტი მოქალაქეა და თავის იუბილემდე ცოტა ხნით ადრე, საკუთარ წარსულსა და მომავალთან ბრძოლა უწევს. ჩემი კონცეპტუალური სერია „უტოპიაში ცხოვრება“ შედგება პორტრეტებისგან, რომელსაც ციტატები და ისეთი უჩვეულო განათებით გადაღებული შენობების სურათები ერთვის, რომელიც არც დღისას გავს და არც ღამისას.

DAVID KLAMMER Living in Utopia Auroville, the City Of Dawn, is an experimental township in southern India, founded almost 50 years ago to become a place of human unity, regardless of race, belief for people from all over the world to live together in peace and progressive harmony. Today Auroville has more than 2.600 citizens and shortly before its anniversary struggling with its past and future. My Conceptual Series “Living in Utopia” consists of portraits paired with quotes and pictures of buildings in a strange light that resembles neither day nor night.

Kolga Award 2017

დინა ლიტოვსკი სანტა კლაუსების ყრილობა სანტა კლაუსის 1 000 მონაწილეზე მეტი (მათ შორის 750 პროფესიონალი) განმასახიერებელი ესწრებოდა პროფესიონალი სანტების მსოფლიოში უდიდეს ყრილობას „აღმოაჩინე სანტა 2016”-ს, ბრენსონში (მიზურის შტატი). რამდენიმე დღის მანძილზე, სანტები ჩართული იყვნენ ჯგუფურ საქმიანობაში, როგორიცაა წითელი კოსტიუმების პარადი, თოვლთნ დაკავშირებული ოლიმპიადა და საზეიმო ვახშამი. „აღმოაჩინე სანტაზე“ წარმოდგენილი იყო ვორქშოპებიც, სადაც სხვადასხვა საკითხთან დაკავშირებით სასარგებლო რჩევებს იძლეოდნენ - როგორიცაა წვერის სათანადო მოვლა თუ მტირალა ბავშვების დამშვიდება. ბევრი სანტა უკვე გადამდგარი პროფესიონალი ან ვეტერანი იყო, რომლებიც საბავშვო საქველმოქმედო დაწესებულებებსა თუ საავადმყოფოებში მოხალისეებად მუშაობენ. ისინი თავიანთ სამუშაოს მთელი სერიოზულობით ეკიდებიან და ხანმოკლე, მაგრამ ინტენსიური სამუშაოსთვის მთელი წელი ემზადებიან. სერიები გადაღებულია „National Geographic“-ის ციფრული ვერსიისთვის.

DINA LITOVSKY Santa Claus Convention More than 1000 participants, including 750 professional Santas Claus impersonators, attended Discover Santa 2016, the largest professional Santa convention in the world held in Branson, Missouri. For several days, Santas engaged in-group activities such as the Parade of Red Suits, Sno-lympics, and gala dinners. Discover Santa also offered workshops giving tips on a variety of subjects, from properly grooming the beard to calming crying kids. Many of the Santas are retired professionals or veterans, who found their calling through volunteer work at children’s charities and hospitals. The men take their job very seriously, preparing for the short but intense period of work all through the year. The series was photographed for National Geographic digital.

Kolga Award 2017

ფარშიდ ტაესაზი ჰარუმანი ჰარუმანელი ხალხი ამ რიტუალს „პირ შალიარის ქორწინებას“ უწოდებს. ცერემონიალი სოციალურ და კულტურულ ღონისძიებებში ადამიანების აქტიურ ჩართულობას ითვალისწინებს და ის ყოველ წელს სულ უფრო მდიდრულად ტარდება. მართალია რიტუალს კავშირი აქვს ქორწინებასთან, მაგრამ თავისი არსით, ეს არის ტრადიციული ცერემონიალი, რომლის დროსაც ადამიანები ღმერთისადმი აღავლენენ ლოცვას. ჰარუმანი მთიანი რეგიონია, რომელიც ერაყის ქურთისტანის და კერმანშას პროვინციების ფარგლებში მდებარეობს, ირანის დასავლეთ ნაწილში. პირ (წმინდა) შალიარი ერთ-ერთი ისტორიული ტაძარია, რომელიც მათ შორის მდებარეობს. ისტორიკოსების და ადგილობრივების თანახმად, პირ შალიარი ჯამასბის ვაჟი იყო, ხოლო ჯამასბი ზოროასტრიზმის ერთ-ერთი სულიერი წინამძღოლი გახლდათ, რომელიც ჰარუმანში ცხოვრობდა. რწმენის თანახმად, პირ შალიარმა განკურნა მეფის ასული და მასზე დაქორწინდა; ცერემონიალი კი მათ ქორწინებას ეძღვნება.

FARSHID TIGHEHSAZ Hawraman Hawraman’s people call this ritual “Wedding of Pir-e Shaliar.” The ceremony is indicative of the active participation of people in social and cultural events, and every year it is held more gloriously than before. Although this ritual is referred to as a wedding, it is in essence a traditional ceremony during which people pray to God. Hawraman is a mountainous region located within the provinces of the Iraqi Kurdistan and Kermanshah, which is situated in western Iran. Pir (saint/magi) Shalyar is one of the historical temples being located among them. According to historians and local residents, Pir Shalyar was Jamasb’s son and Jamasb was one of the Zoroastrian spiritual leaders who lived in Hawraman. Pir Shalyar is believed to have cured a princess and married her; the ceremony marks their marriage.

Kolga Award 2017

ჰანეს ვიდემანი ბზარები შეერთებული შტატების პატარა განაპირა ქალაქებში სხეულის მჭრელები ადამიანის და მანქანის დაახლოებას ცდილობენ. ისინი იგონებენ მოწყობილობებს და გაჯეტებს, რომ საკუთარ სხეულებში გადაინერგონ და ტრანსჰუმანური მომავლის ზღვის გოჭებად იქცნენ. მათი სახიფათო ექსპერიმენტები და ტექნოლოგიის განმათავისუფლებელი პოტენციალისადმი მტკიცე რწმენა თანაბრად უპირისპირდება მეცნიერებას, მედიცინას და ეთიკას. ჰანეს ვიდემანი ამერიკელი სხეულის მჭრელების საზოგადოებას 2015-16 წლებში დაყვებოდა. ოპტიმიზაციის საუკუნოვანი მითი, მომავალი, ინოვაცია დღესდღეობით უპირატესად გაპრიალებული ინტერფეისების ესთეტიკაში ვლინდება; ის თვითნაკეთი მოწყობილობების, ბინძური ინტერიერებისა და სხეულებრიობის მაღალი რეზოლუციის ბრუტალურ გამოსახულებებს ერთმანეთს უპირისპირებს.

HANNES WIEDEMANN Grinders In rural small towns in the United States hackers are working on merging man and machine. They develop devices and gadgets to implant into their own bodies, becoming guinea pigs of a transhuman future. Their risky experiments and strong faith into technology’s emancipatory potential challenges science, medicine and ethics equally. Hannes Wiedemann followed the US-american bodyhacking community in 2015/16.

The age-long myth of enhancement, the future, and innovation, today, is predominantly illustrated via aesthetics of smooth interfaces; he counters with makeshift arrangements, dirty interiors, and ruthless high-resolution images of corporality.

Kolga Award 2017

ინდრანილ ბანერჯი შეფერხება დატვირთული ქუჩის კუთხეები, მანქანების საყვირების ხმა, საცალფეხო ბილიკზე მძინარე უსახლკარო ადამიანები, საცობი, ახლომდებარე ქალთა სასწავლებლის მოსწავლეები კვეთენ ქუჩას - ჩვეული ყოველდღიურობა. ეს დღეც დედაქალაქის დანარჩენ დღეებს გავდა. ყოველდღიურად ხალხის საკმაო ნაწილი იყენებს ვივეკანანდას გზისა და რაბინდრა სარანის კვეთას. ამიტომაცაა ეს გზაჯვარედინი ერთ-ერთი ყველაზე გადატვირთული ჩრდილოეთ კოლკატაში. 2016 წლის 31 მარტი იყო, 12:15 საათი. დედაქალაქში ცხოვრება შეწყდა. ხალხი, ვინც ხიდის ქვეშ საგზაო სიგნალს ან ხილის გამყიდველებს თუ მძღოლებს ელოდა, სიზმარშიც კი ვერ იხილავდა ასეთ კოშმარს. ეს იყო ყველაზე კატასტროფული შემთხვევა, რაც უკანასკნელ პერიოდში კოლკატას თავს დატყდომია. ესტაკადა ჩაინგრა და რამდენიმე ადამიანის სიცოცხლე იმსხვერპლა. სიხარულის ქალაქში ცა ჩამოიქცა.

INDRANIL BANERJEE Interruption Busy street corners, blaring horns of vehicles, homeless people sleeping on the footpaths, traffic jam, school children of a nearby girls school crossing the road, like all their daily routine. It was just like another day in the Metropolitan. A commendable amount of people uses this crossing of Vivekananda Road and Rabindra Sarani for their daily access, which is one of the busiest crossings of North Kolkata. It was 31st of March 2016, 12:15 p.m. on clock. The life in metropolitan was interrupted. The people who were waiting for the traffic signal under the bridge or the fruit sellers or the pull car drivers never dreamt of such a nightmare. It was the most catastrophic disaster Kolkata has faced in recent times. The Flyover collapsed down claiming several lives. The sky fell apart on the city of joy.

Kolga Award 2017

ინგმარ ბიორნ-ნოლტინგი შივას გამოქვაბული ინდუისტურ მითოლოგიაში შივა ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ღვთაებაა. ის გამოქვაბულში ცხოვრობდა. გამოქვაბულები - ეს ბუნებრივად გაჩენილი თავშესაფრები - ინდუიზმში გასხივოსნების ადგილად ითვლებოდა. ამიტომაცაა, რომ ინდუისტი გურუ და ზოგიერთი სადჰუ „ჯჰილმილის გამოქვაბულში“, ზღვის დონიდან 1900 მეტრზე, ჩრდილოეთ ინდოეთის ჰიმალაების კალთებზე დასახლდნენ. ცივილიზაციიდან შორს, ისინი ბუნებასთან ჰარმონიაში ცხოვრობენ და საკუთარ სულიერებაზე ზრუნავენ. მათი ყოველდღიურობა „დჰუნას“ მარადიული ცეცხლთან რელიგიური რიტუალების ჩატარებისგან, ასკეტური ცხოვრებისა და მედიტაციებისგან შედგება. ისინი იმით ირჩენენ თავს, რაც ხელში მოხვდებათ ან რასაც გამოქვაბულში მათი გურუს, მუკეშ გირისგან რჩევის და მითითებების მისაღებად მოსული მომლოცველები მოუტანენ. ველურად გაზრდილ კანაფს ისინი რელიგიური რიტუალებისას იყენებენ და მათთვის ის შივას საჩუქრად ითვლება.

INGMAR BJOERN NOLTING The Cave of Shiva In hinduistic mythology Shiva, one of the most important of the principal deities, used to live in a cave. Being a naturally formed shelter, caves are considered to be a place of illumination in Hinduism. That is why a hinduistic guru and some sadhus have settled in the “Jhilmil Cave” at the bottom of the northern Indian Himalayas at 1900 meters altitude. Away from civilization they live in harmony with nature and cultivate their spirituality. Their daily routine is based upon religious rituals, asceticism and meditations, centered on the always-lit fireplace ‘Dhuna’. They live from whatever nature has to offer and from donations from pilgrims, visiting the cave to seek advice and guidance from their Guru Mukesh Giri. The self-grown cannabis plants are used for religious rituals and are considered as gift from Shiva.

Kolga Award 2017

იაკობ შნეტცი მარშრუტკა „მარშრუტკა“ საზოგადოებრივი ტრანსპორტის ყველაზე მნიშვნელოვანი და განსაკუთრებული კომპონენტია ტომსკისთვის. მძღოლების დიდი ნაწილი თავიანთი ავტობუსების მფლობელებიც არიან და საკუთარ ტრანსპორტს თავიანთი გემოვნების მიხედვით რთავენ -ასე რომ, საზოგადოებრივი ავტობუსი კერძო სივრცედ, მობილურ მისაღებ ოთახად იქცევა, რომელიც მორთულია ფერადი ხალიჩებით, ფარდებით, დროშებით, საგულდაგულოდ დამზადებული საათებით, გირლიანდებით, ინდივიდუალურად დამზადებული სავარძლების გადასაფარებლებით - და მძღოლების გემოვნების შესაბამისი მუსიკით: ჯაზი, ფოლკი, პოპი, კლასიკური მუსიკა. ჩემთვის ავტობუსები საიდუმლო სამალავივითაა, სახალისო ადგილი არარაციონალიზებული და სტერილური სივრცით, რაც მას გერმანიის და დასავლეთ ევროპის ტრანსპორტისგან განასხვავებს. ბოლო გაჩერებამდე გავყევი ტრანსპორტს და მძღოლებს გავესაუბრე, დიდი დრო გავატარე ამ ავტობუსებში და ვისწავლე, როგორ უნდა გაუფრთხილდე ამ კერძო, მობილურ სივრცეებს და როგორ დააფასო მძღოლების გულითადობა. ესაა ტომსკში ავტობუსით მგზავრობისადმი სიყვარულის ვიზუალური გამოხატულებები.

JAKOB SCHNETZ Marshrutka “Marshrutka” are the most important component unit of public transport and very special for Tomsk. A big part of the drivers are also the owners of their busses and all they decorate them according to their personal taste – so the public bus becomes a very private space, a kind of mobile living room, embroidered with colorful carpets, curtains, flags, elaborate timepieces, holiday lights, customized seat covers – and music to taste of the drivers: Jazz, Folk, Pop, classical music. For me, the busses are a place of concealment, a place of enjoyment of a not rationalized and sterile space, which for me the public transport in Germany and Western Europe is. I went to final stops and met the drivers, spent a lot of time in these busses and learned to cherish these private, mobile spaces and the cordiality of the drivers. Visual declarations of love to bus travel in Tomsk.

Kolga Award 2017

ჟან-კლოდ შანშირი ხეტიალი ლიბანში ბეირუთი კონტრასტებით აღსავსე, მძლავრი ქალაქია; ეს არის „შუა აღმოსავლეთის მარგალიტის“ ვიწრო ქუჩებში უმანკო გამომეტყველებით მოგზაურობა.. ბავშვები. თითქმის ორი წელია, თვალს ვადევნებ სირიელი ლტოლვილების ლიბანში გაქცევას, მათთან და მათ პრობლემებთან მჭიდრო კავშირი მაქვს. პროექტი ორიენტირებულია ბავშვებზე - ნებისმიერი კონფლიქტის მთავარ მსხვერპლებზე.

JEAN-CLAUDE CHINCHERE Swing in Lebanon Beirut is a strong city, full of contrasts; this is a journey through the alleys of the “Middle-East Pearl” with an innocent look...the children. For almost two years I follow the exodus of Syrian refugees in Lebanon, living in close contact with them and their problems.

The project is focused on children, the first victims of any conflict.

Kolga Award 2017

კარლ მანჩინი არცახელი ქალები 2016 წლის 2 აპრილს, აზერბაიჯანის სამხედრო ძალებმა იერიში მიიტანეს მთიანი ყარაბაღის მთელ სასაზღვრო ზოლზე, რითაც განაახლეს კონფლიქტი, რომელიც 25 წლის განმავლობაში, ოფიციალურად არც დასრულებულა. მთელი სოფელი გაარიდეს დაბომბვას და გაქცეული ოჯახები დედაქალაქ ხანქენდის სასტუმროებში შეხიზნეს. პრაქტიკულად, ქვეყანაში მცხოვრები ყველა ქალი, ისეთებიც კი, რომელთაც აქამდე სამხედრო საქმე და პოლიტიკური საკითხები არ აინტერესებდათ, აქტიურად ჩაება ამ მოვლენებში. ისინი ზრუნავდნენ თავიანთ ჯარისკაცებზე და ნებისმიერი სახის წამოწყებაში მონაწილეობდნენ. ყველა ქალს პროფესიული სამხედრო განათლება აქვს ოჯახში. ბევრ მათგანს მთავრობაში მნიშვნელოვანი თანამდებობა უკავია. ჩვეულებრივი დედიდან კულტურის მინისტრამდე, ქალები ყარაბაღის სულია. ისინი მშვიდობის შედეგად მიღწეულ დამოუკიდებლობაზე ოცნებობენ, რომ შემდეგ საკუთარი შვილებისთვის სხვა მომავალი ააშენონ. მათ ძლიერი სიყვარული შეუძლიათ, ჩუმად იტანჯებიან და საკუთარი ტრადიციების სჯერათ. ისინი გაბედულები და მოწყვლადები არიან. ეს მათი ისტორიაა.

KARL MANCINI Women of Artsakh On April 2,2016, Azeri forces attacked all along the contact line the border with Nagorno Karabakh, reopening a conflict that had never officially closed in 25 years.Whole villages have been evacuated to the bombing and displaced families arranged in hotels in the capital Stepanakert. Practically every woman in the country, even the most disinterested previously in military and political issues, was actively involved in the events supporting their soldiers and taking part in every kind of initiative. Every woman has a professional military in the family. Many hold important positions in the government.

From the simple mother to the minister of culture women are the soul of Karabakh.

They dream of independence made of peace to build a different future for their children.

They love intensely, suffer in silence and believe in their traditions. They are brave and fragile. This is their story.

Kolga Award 2017

მარკუს დრინკვატერი ევროპის ყველა ჭიშკარი ლტოლვილებს, რომლებსაც გეზი ევროპისკენ აქვთ აღებული, ბელგრადი მოულოდნელ სახლად ექცათ. გართულებული საემიგრაციო კანონის და საზღვრების გამკაცრების გამო, ბალკანეთის გზა მიგრანტებისთვის, რომლებიც ევროპაში შესვლას აპირებენ, გადაკეტილია. ფეხით თუ სარგებლის მომლოდინე კონტრაბანდისტების გადაჭედილი სატვირთო ავტომობილებით დასავლეთ ევროპაში ჩასვლის მსურველებს ნულ გრადუსზე დაბალი ტემპერატურა ხვდებათ. გათბობის გარეშე, სუფთა წყლის მწირი რესურსით და შეზღუდული საკვებით, რომელსაც დიდი რაოდენობით ადამიანები იყოფენ, ყოველდღიურობა გადარჩენისთვის ბრძოლაა სივრცეში, რომელსაც მიგრანტების წრეში არაოფიციალურად „ბუნაგს“ ეძახიან. ყინვისგან თავდასაცავად, როდესაც ღამ-ღამობით ტემპერატურა -15 გრადუსზე დაბლაა, ადამიანები რკინიგზის შპალებს და ნაგვის ყუთიდან ამოღებულ აალებად პროდუქტებს წვავენ, რითაც მომწამვლელი ბოლის ხარჯზე თბებიან.

MARCUS DRINKWATER At the Gates of Europe For refugees making the journey into Europe, Belgrade has become an unexpected home. Due to a hardening of immigration legislation and heavy border reinforcements, the Balkan route for migrants wishing to gain entry to Europe is currently at a standstill.

Whether attempts are made on foot or in the jam-packed lorries of profit-driven smugglers, those desperate to reach Western Europe face sub-zero temperatures. With no heat, a single, meager source of clean water to and finite sustenance to share between such a number of people, every day is a battle for survival in what is informally referred to amongst migrants as ‘the Squat’. To save themselves from frostbite in temperatures known to fall below -15C at night, people burn railway sleepers and flammable products taken out of bins, providing them heat at the cost of toxic fumes.

Kolga Award 2017

მაქსიმ სარიჩაუ 404: ვერ მოიძებნა როგორ შეიძლება, რომ ადამიანი უბრალოდ გაქრეს? მშვიდობიან დროს, დღევანდელ ციფრულ საზოგადოებაში, როდესაც ადამიანის ყოველი ნაბიჯი მობილური ოპერატორების ან სათვალთვალო კამერების მიერ აღირიცხება, ასეთი რამ შეუძლებელი ჩანს. მაგრამ ადამიანები მაინც ქრებიან. მიზეზები სხვადასხვაა: სულიერი დაავადება, დაუსახლებელ ტერიტორიაზე ორიენტაციის დაკარგვა, მკვლელობა და თვითმკვლელობა, მოტაცება. უმეტეს შემთხვევაში, დაკარგულის ნათესავები მარტო უმკლავდებიან თავიანთ მწუხარებას და ძიებისას მხოლოდ მეგობრების და ირგვლივ მყოფი ადამიანების გულისხმიერების იმედი აქვთ. ბელარუსში პოლიცია და მაშველი სამსახურები მსგავს საქმეებში არ ერევიან ან მათი ჩარევა უშედეგოა. დაკარგული ადამიანების მაძიებელთა ჯგუფ „ანგელოზის“ მოხალისეებს გავყევი და შევეცადე იმ ადგილების ატმოსფერო გადმომეცა, სადაც ადამიანები გაუჩინარდნენ. ეს ადგილები ყოველდღიური ცხოვრებისთვის მოუხერხებელია, სადაც მაძიებლები დაკარგულებს ეძებენ. ისინი უსიერ ტყეებს ათვალიერებენ და საუკეთესოს მოლოდინში ნაბიჯ-ნაბიჯ წინ მიიწევენ.

MAXIM SARYCHAU 404: Not Found How can a person just disappear? It seems impossible in peacetime, in today’s digital society where each step is logged by mobile operators and surveillance cameras. But people are disappearing, and the reasons are different: mental illness, the loss of orientation in an uninhabited area, homicide and suicide, kidnapping. In most cases, relatives of the missing are alone with their grief and in search can only rely on the strength of friends and responsiveness of the people around. In Belarus, the police and the rescue services do not engage in such cases or are ineffective. Following the volunteers from search group “Angel”, I tried to convey the atmosphere of the places where people had disappeared. These places are uncomfortable areas of our daily life that searchers should discover. They gaze into the darkness of the forest and step by step to move forward, hoping for the best.

Kolga Award 2017

მაქსიმილიან მანი ოცნება რუსეთზე დნესტრისპირეთს მიწის თხელი ზოლი უკავია მოლდოვასა და უკრაინას შორის. აქ 500 000ზე მეტი ადამიანი ცხოვრობს და თავისი დედაქალაქი, საპარლამენტო წყობა, ჯარი, ჰიმნი და საკუთარი ვალუტა აქვს. მას დამოუკიდებელი ერისთვის დამახასიათებელი ყველა ატრიბუტი აქვს, მაგრამ დამოუკიდებელი არ არის.

MAXIMILIAN MANN The Dream of Russia Transnistria is a thin strip of land between Moldova and Ukraine. It is home to more than 500,000 people and has a capital city, parliamentary government, a standing army, a national anthem and its own currency. It has all the trappings of an independent nation-but isn’t.

Kolga Award 2017

ნაიჯელ დიკინსონი ბელადი ალმირ ნარაიამოგო, ბრაზილიის ამაზონი ამაზონიის ტომის ბელადის, ალმირ ნარაიამოგოს თავისთვის, რომელიც კაკუალის მახლობლად, რონდონიაში (ბრაზილია) 1 350 სურუიელი ინდიელის ლიდერია, მთავრობამ 100 000 აშშ დოლარის ჯილდო დააწესა. ის თავისი ხალხის და ტყის გადარჩენისთვის იბრძვის. ამ მიზნისთვის ის მსოფლიოს ყველაზე თანამედროვე მაღალტექნოლოგიურ საშუალებებს იყენებს: კომპიუტერებს, სმარტფონებს, Google Earth-სა და ტყის ციფრულ სათვალთვალოს. ჯერჯერობით ბრძოლა ეფექტურია და შედეგიც იმედისმომცემი და უპრეცედენტოა. 2013 წელს, ალმირ ნარაიამოგო სათავეში ჩაუდგა თავის ხალხს, რომ მსოფლიოში პირველი და ერთადერთი ძირძველი ტომი ყოფილიყო, რომელიც წარმოების ნარჩენების და ტყის გაჩეხვის და გადაგვარების შემცირების გაეროს პროგრამის ფარგლებში თავის პროექტს აამუშავებდა და ინდუსტრიულ სამყაროს ნახშირორჟანგის გადასაყრელად კვოტას შეთავაზებდა. თავიანთი ხელშეუხებელი ტყის 250 000 ჰექტარზე ნახშირორჟანგით ვაჭრობის საშუალებით, ორმოცი წლის სურუიელმა უზრუნველყო თავისი თემის დაცვა და მომავალიც. მაგრამ მათ მიწას ხშირად თავს ესხმიან ხე-ტყით უკანონოდ მოვაჭრენი, ხე-ტყის მასალისადმი რომელთა ლტოლვასაც შეძლება სურუიელების მიწა შეეწიროს.

NIGEL DICKINSON Chief Almir Surui, Amazon Brazil An Amazonian tribal chief Almir Narayamogo, leader of 1350 Surui Indians in Rondônia, near Cacoal, Brazil, with a $100,000 bounty on his head, is fighting for the survival of his people and their forest, and using the world’s modern hi-tech tools: computers, smartphones, Google Earth and digital forestry surveillance. So far their fight has been very effective, leading to a most promising and novel result. In 2013, Almir Narayamogo, led his people to be the first and unique indigenous tribe in the world to manage their own REDD+ carbon project and sell carbon credits to the industrial world. By marketing the CO2 capacity of 250 000 hectares of their virgin forest, the forty year old Surui, has ensured the preservation, as well as a future of his community. However their land is often attacked by illegal logging traffickers whose thirst for timber could destroy their lands.

Kolga Award 2017

სადეღ სური საწვავის კონტრაბანდა ყოველდღიურად ექვსი მილიონი ლიტრი დიზელი და ნავთი გააქვთ კონტრაბანდით ირანიდან პაკისტანში, რაც ყოველწლიურად დაახლოებით ორი მილიარდი ლიტრი გამოდის. უმუშევრობა, გვალვა და საწვავზე დაბალი ფასები ირანში პაკისტანთან შედარებით საწვავის კონტრაბანდის მთავარი მიზეზია, რის გამოც სისტანის და ბელუჯისტანის პროვინციებში მცხოვრები ახალგაზრდები ამ შემოსავლიან და სახიფათო სამუშაოს ირჩევენ. პროვინციაში 3 000-ზე მეტ სატრანსპორტო საშუალებას გადააქვს საწვავი. საწვავის კონტრაბანდის აღკვეთის მიზნით, პოლიცია კონტრაბანდისტებს საზღვრის გადაკვეთის საშუალებას არ აძლევს სხვადასხვა გზით. ამიტომაც, საწვავით დატვირთული ტრანსპორტის მძღოლები ძალიან სწრაფად დადიან, რომ პოლიციას თავი დააღწიონ. შედეგად, მანქანები ავარიაში ხვდება, ყირავდება ან ცეცხლი ეკიდება. საზღვრის გადაკვეთა მანქანებისთვის ნებართვის გარეშე აკრძალულია. თუკი მანქანა სასაზღვრო ზონაში შედის, პოლიციას სროლის უფლება აქვს. ყოველდღიურად საშუალოდ 10-დან 20 ადამიანს ასახიჩრებენ ან კლავენ.

SADEGH SOURI Fuel Smuggling Six million liters of diesel and paraffin oil are smuggled from Iran to Pakistan every day, which amounts to about two billion liters every year. Joblessness, drought, and the low price of fuel in Iran compared to Pakistan are the main reasons for fuel smuggling, which have led most of the young people in Sistan and Baluchistan Province to choose this profitable and dangerous job. More than 3000 vehicles in the province are smuggling fuel. To prevent the fuel smuggling, the police do not allow the smugglers to cross the border in various ways. Therefore, the drivers of fuel vehicles drive very fast to escape from the police. As a result, the vehicles crash, capsize, and catch fire. Crossing the border is forbidden for the vehicles without permission. If vehicles enter the border zone, the police have the right to shoot. An average of 10 to 20 people are maimed or killed every day.

Kolga Award 2017

სილვია ლანდი ჭარბწონიანობა სიმსუქნე გლობალურ პრობლემად იქცა, რასაც ჭარბწონიანობის გლობალურ პრობლემას უწოდებენ და რაც მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის შეფასებით, ეპიდემიაა, რომელიც ყველა ერის ჯანმრთელობას უქმნის საფრთხეს. მართლაც, კაცობრიობის ისტორიაში პირველად, მსოფლიოში ჭარბწონიანი ადამიანები წონანაკლული ადამიანების რიცხვს აღემატება. ეს პრობლემა არც იტალიისთვისაა უცხო: 57 000 ადამიანზე მეტი იღუპება ჭარბწონიანობით გამოწვეული პათოლოგიებისგან. 48 წლის ჯოვანი ცხოვრობს რომში (იტალია). მრავალი წელია, რაც მას სიმსუქნე აწუხებს და დროთა განმავლობაში, წონაში იკლებს და ისევ იმატებს (300 კგ.-ზე მეტს აღწევს). ის ყოველთვის ებრძოდა თავის სხეულს და ჭარბწონიანობამ დიდი გავლენა მოახდინა მის ემოციურ და სამსახურებრივ ცხოვრებაზე. მას არ აქვს სამუშაო, ის იზოლირებულია და მშობლების სარდაფში ცხოვრობს მრავალბინიან საცხოვრებელ კომპლექსში, ბევრი კიბით, რის გამოც მისთვის სახლიდან გასვლა პრობლემაა. ტანსრული ადამიანებისთვის სხეული შეიძლება მტრულ ადგილად, ციხედ იქცეს, რომლიდან გაქცევასაც ისინი ვერ ახერხებენ.

SILVIA LANDI The Obesity way Obesity has become a global problem, called Globesity, and is now considered an epidemic by WHO, which threatens the health of all nations. Indeed, for the first time in human history, the world has more overweight than underweight people. Also Italy isn’t immune to this problem: more than 57.000 people die due to pathologies caused by obesity. Giovanni, 48 years old, lives in Rome (Italy), he suffers from severe obesity since many years, and over time has lost and put on weight, up to more than 661 lb (300 kg).

He has always battled against his body, and obesity has deeply influenced his emotional and work life. He doesn’t have a job, he is separated, and he lives in his parents’ basement, in a condo with a lot of steps, which makes it difficult for him to go out home. For those who are obese, the body can become an inhospitable place, a prison they cannot escape from.

Kolga Award 2017

სიმონე ტრამონტე ქალურობის შურისძიება დღევანდელ საზოგადოებაში, რომელსაც „გამოსახულების ცივილიზაციას“ უწოდებენ, მუდმივად ისეთი გამოსახულებების ზეგავლენას განვიცდით, რომლებიც თავს გვახვევს მოდელს, რომელსაც არაცნობიერად ვუახლოვდებით. დღესდღეობით, ძირითადად, მოდის სისტემა ადგენს ქალის სილამაზის სტერეოტიპებს. შეგვიძლია თუ არა ეს საზოგადოებრივ სენად მივიჩნიოთ? ცხადია, შეგვიძლია. ადამიანი საზოგადოებრივი არსებაა. მას სხვების აღიარება ჭირდება. „ამაოება ყველაფრის საფუძველია“, წერდა გუსტავ ფლობერი. ჯერ კიდევ ანტიკურ საბერძნეთში იცოდნენ, რომ თეატრს განმწმენდი დანიშნულება ქონდა, მაგრამ ის, რომ „ცეკვამაც“ შეიძლება თავისი შედეგები მოიტანოს, შედარებით ახალი აღმოჩენაა. ბურლესკი ხელს უწყობს საკუთარ სხეულთან ჯანსაღი ურთიერთობის და ქალურობის აღდგენას და ქალს ესთეტიკური სტანდარტებისგან, კოდირებული ქალურობისგან ათავისუფლებს. ბურლესკის წარმატების საიდუმლო ისაა, რომ ის საშუალებას იძლევა, საკუთარი ფიზიკურობა იუმორისკენ მიმართოს, თუნდაც ჩვეულებრივი, არასრულყოფილი სხეულის მფლობელმაც. ეს ფემინიზმის ახალი ფორმაა.

SIMONE TRAMONTE The Revenge of Femininity In today’s society, defined as “the civilization of image”, we are constantly exposed to images that impose on us a model that unconsciously we tend to achieve. Today it is mainly the fashion system that establishes female beauty stereotypes. Could we define this as a social disease? Yes of course. Man is a social being; he needs to be accepted.

“Vanity is the basis of everything,” wrote Gustave Flaubert. Already the ancient Greeks knew that the theater was cathartic, but also a “dance” can be a bit provoking, which is a more recent discovery. Burlesque helps to regain a healthy relationship with body and femininity and releases women from aesthetic standards, from a coded femininity. The secret of success of Burlesque is that it gives the power to play with their physicality with humor, even with a normal or non-perfect body. It’s a new form of feminism.

Kolga Award 2017

ვალერი მელნიკოვი დარღვეული სიჩუმის ნამსხვრევები სირია ჯერ კიდევ საკუთარი ხალხის სისხლში იძირება, აფეთქებებისა და თავდასხმებისგან ნადგურდება. სამოქალაქო ომი ოთხი წელია მიმდინარეობს. გაეროს წარმომადგენლების თქმით, სამხედრო ოპერაციების დროს, 250 ათასზე მეტი ადამიანი მოკლეს. სამთავრობო ძალები სხვადასხვა შეიარაღებული დაჯგუფების წარმომადგენელ მილიციას უპირისპირდებიან. სირიის და მისი მოქალაქეების მომავალი ჯერ კიდევ მორიგი ნაღმის სქელ ნისლშია გახვეული. სირია ნარჩენებადაა ქცეული, დარღვეული სიჩუმის ნამსხვრევებად.

VALERY MELNIKOV Splinters of broken silence Syria continues to sink in blood of own people, to collapse from explosions and attacks.

Civil war goes four years. According to UN figures, more than 250 thousand people were killed in military operations. Government forces confront militias belonging to various armed groups. The future of Syria and its citizens are still covered with a thick smoke of the next projectile. Syria has turned into splinters. Splinters of broken silence.

Kolga Award 2017

ვერნერ მანსჰოლტი წმინდა აგატას დღე წმინდა აგატას დღე კატანიაში (სიცილია) უმნიშვნელოვანესი რელიგიური დღესასწაულია. მას ქალაქის მფარველის პატივსაცემად ზეიმობენ და ერთ-ერთი ყველაზე კათოლიკური რელიგიური დღესასწაულია, მასში მონაწილე თუ მისით დაინტერესებული ადამიანების რაოდენობის გამო. ყოველ წელს, 3-დან 6 თებერვლამდე, აქაურობას მილიონზე მეტი მორწმუნე სტუმრობს. ახალგაზრდა აგატა ქრისტიანთა უმცირესობის წარმომადგენელი იყო და მე-3 საუკუნეში ცხოვრობდა. რომაელ მმართველს ის თავისთვის უნდოდა, მაგრამ აგატამ მას უარი უთხრა. მას ავიწროებდნენ და შემდეგ, 5 თებერვალს, მკერდის მოკვეთით სიკვდილამდე აწამეს. ზოგიერთი ქრონიკის თანახმად, ვულკან ეტნას ამოფრქვევის დროს, მე-12 საუკუნეში, ლავა სწორედ იმ ეკლესიასთან გაჩერდა, სადაც მორწმუნეები წმ. აგატას წამების დღის აღსანიშნავად ილოცებოდნენ. ფოტოსერიაში წარმოდგენილი არიან პროცესიის და დღესასწაულის მონაწილეები და დამკვირვებლები დღისით და ღამით, დაბნელებამდე.

WERNER MANSHOLT Festa Sant’Agata The festive Sant’ Agata is the most important religious festival in the city of Catania/ Sicily. It is celebrated in honor of the saint patron of the city, and is one of the most Catholic religious holidays, because of the number of people that involves and attracts.

Every year from 3rd to 6th Febuary come more than a million faithful. The young Agata was part of the Christian minority and lived in the 3rd century. The roman governor wanted her for himself, but Agata refused. She was persecuted and martyred by cutting of her breast until she was put to death on Febuary 5th. According to some chronicles after eruption of the Enta volcano in the 12th century the lava stopped just at the church where the faithful were in prayer for the celebration of the martyrdom of St.Agata. The photo series portrays the attenders and observer of the procession and festivity by day and night until dawn.

Kolga Award 2017

კონცეპტუალური

CONCEPTUAL

ალიონა ჟანდაროვა პიურე სამკუთხედის არომატით მინდა ვცადო ის, რაც აქამდე არასდროს მიცდია; მინდა გავაფართოვო სამყაროს აღქმა. მხიბლავს მეიგავეობის შესაძლებლობა, როდესაც ჩემი პერსონაჟები მეყოლება; ჩემი შინაგანი მსოფლაღქმის ვიზუალურ ფორმად, ქაოსიდან კოსმოსად გარდაქმნა. ეს აზრი ისევე მიზიდავს, როგორც დიდი ძალა, თავისუფლების არჩევანი და ნება. მთავარია სამყაროს ჩემეული აღქმა ვიზუალურ ფორმაში შევფუთო, რომ შემდეგ მან იარსებოს, ვიგრძნო ის და მასში ვიცხოვრო, დავტკბე და სამყაროს ჩემეულ სურათში ცვლილებებს ვადევნო თვალი. მაინტერესებს სიღრმეების წვდომა, უცნობის გახსნა და განტოლების ამოხსნა. მე თითოეული პიროვნების უნიკალურობის და განსხვავებულობის თემას, შინაგან და გარე სამყაროს შორის მიმართებას ვიკვლევ. ვარღვევ პირობითობებს, რომლებშიც ჩემი ნების გარეშე აღმოვჩნდი და ამიტომაც, მინდა სამყაროსთან კომუნიკაციის საკუთარი წესები შევქმნა.

ALENA ZHANDAROVA Puree with a taste of Triangles I like to try something what I didn’t do before, to expand the perception of the world. I fascinate by the opportunity to try myself as a fabler with my own heroes, the chance to transform my inner feeling of the world to visual form, from chaos to cosmos. It attracts me as a big power, the freedom of choice and will. It’s important for me to envelop my own perception of the world to the visual form in order to be, to feel, to reside my own life, to delight and observe the changes in my picture of the world. I’m very interested to move deeper, to go wider, to unlock the unknown and solve the equation. I explore the theme of uniqueness and diversity of each person, the connection between inner and external world. I break the conventions in which I was placed and try to create my own rules of communication with the universe.

Kolga Award 2017

ანა ყაჭეიშვილი ჩემი ფანჯრიდან „დაკარგული გზატკეცილი“ ადამიანები ყოველდღე მიმოდიან. ჩვენ, ყველანი, სინათლის და სიბნელისკენ მივიწევთ და პირიქით.

ANNA KACHEISHVILI From my window “lost highway” Humans come and go every day. We are all headed towards light and darkness and vise versa.

Kolga Award 2017

ანეტა ვოიჩიკი Ad Maiorem Dei Gloriam/ღვთის სახელით რას ეფუძნება დღეს პოლონური კათოლიციზმი? რა ენას იყენებს ის? რა ადგილი უკავია მას საზოგადოებრივ ცხოვრებაში? არის თუ არა თანამედროვე ერთგულების ახალი ფორმები ცვლილებების გამოხატულება თუ ისინი უბრალოდ ძველი შინაარსის ნიღაბია? როგორ აყალიბებს რელიგიურობა პოლონელებს იმის მიუხედავად, მიაკუთვნებენ თავს ამ კატეგორიას თუ არა? შეუძლია თუ არა ადამიანს მისგან თავის დაღწევა? უნდა დასახელდეს ქრისტე პოლონეთის მეფედ თუ არა? უნდა შეასრულოს თუ არა მღვდლის ლიტურგიისთვის გამიზნულმა სამოსელმა პოლიტიკური პოსტერის ფუნქცია? პროექტი პოლონური კათოლიციზმის შესწავლის მცდელობაა. მეცნიერული ფასადი, რომლის მიღმაც ვიმალები. ის დამთვალიერებლისთვის დაგებული მახეა. ჩემი სათქმელი საფრთხეს არ შეიცავს, რადგანაც ის ობიექტურობის და მიუკერძოებლობის პრინციპებს ეფუძნება. ამიტომაც, ის საშუალებას მაძლევს, თავიდან ავიცილო ისეთი ადამიანების რეაქციები, რომლებიც აშკარად კრიტიკულ სათქმელს შეტევად ჩათვლიან და თავდაცვაზე ზრუნვას დაიწყებენ.

ANETA WOJCIK Ad Maiorem Dei Gloriam/ For the Greater Glory of God What is the essence of the Polish Catholicism today? What language does it use? What is its place in the public life? Are the new forms of the modern devotion an expression of changes or are they only a mask for the old content? How does religiousness shape Poles, irrespective of the fact whether they identify with it or not? Can one escape from it? Should Christ be the king of Poland? Should the chasuble – a priest’s liturgical vestment – serve as a political poster? The project is a case study of the Polish Catholicism.

The scientific façade behind which I am hiding is a trap set for the viewers. My message seems safe, as it bears the semblance of objectivity and impartiality. Thence, it allows me to avoid the resistance of people who would treat a clearly critical message as an attack and react defensively towards it.

Kolga Award 2017

ან გლავაცკიხი მაჟორეტების შოუ კიმრის რაიონის ქალაქ ბელი გოროდოკში ანსამბლი „მაჟორეტები“ 7 წლის წინ გამოჩნდა. ახლა უკვე ისინი რუსეთის ორგზის ჩემპიონები არიან. ანსამბლი „მაჟორეტები“ ჩვენი ქვეყნის ქორეოგრაფიაში სრულიად ახალი მიმართულებაა, რომელიც რუსეთის ცენტრალურ ნაწილში 30 წლის წინ გაჩნდა, ხოლო მსოფლიოში უკვე 60 წელზე მეტია, რაც პოპულარობით სარგებლობს. ერთ მშვენიერ დღეს ტალდომის მაჟორეტების გუნდი ბელი გოროდოკში ჩავიდა. წარდგენის შემდეგ, კულტურის განყოფილების ხელმძღვანელმა ცირკის მწვრთნელ ელენა ოსმოლოვსკაიას შეთავაზა, რომ მსგავსი ანსამბლი მათ ქალაქშიც დაეფუძნებინათ.

- თავიდან 16 ადამიანი მოვიდა, ჩვენ ერთი წარმოდგენა მოვამზადეთ 7 თვეში. ინტერნეტის საშუალებით ვისწავლეთ, როგორ უნდა დაგვეტრიალებინა ჯოხი, არ ვიცოდით, როგორ უნდა დაგვებზრიალებინა ის, - იგონებს ელენა. ახლა უკვე მაჟორეტების ოთხი ჯგუფია. ისინი ბავშვებს 3,5 წლიდან იღებენ.

ANN GLAVATSKIKH Mazhorett-show Ensemble Majorettes in the town Belyi Gorodok Kimry area appeared 7 years ago, now they are two-time Champions of Russia. Ensemble Majorettes – is quite a new direction in the choreography of our country. It appeared in the central part of Russia 30 years ago, and is popular in the world for over 60 years. Once on the day of the district majorettes’ team from Taldom came to Belyi Gorodok. Following the presentation, the head of the culture department proposed a circus trainer Elena Osmolovskaya try to organize the same ensemble in their town. - At the beginning 16 people came, we have prepared one show in 7 months. We train by the Internet, how to turn a stick, we could not understand how it spins, - says Elena. Now there are four groups of majorettes, they accepted children from 3.5 year.

Kolga Award 2017

ანტონია გრუბერი T.T.C. ეს სერია ციფრულ ფოტოებს აერთიანებს, რომლებიც ანალოგური მანიპულაციის საშუალებით დამუშავდა. მთავარი თემა შინაგანი კონფლიქტი, მცდარი თვითაღქმა, ადამიანის ფსიქიკა და მოდის ინდუსტრიის ზეწოლაა. კლასიკურ პორტრეტსა და მოდის ფოტოგრაფიას შორის ზღვარი გაუქმებულია და წინა პლანზე გამოდის გადაღებული ობიექტი. ამ ფონზე, მაინტერესებს ისეთი საკითხები, როგორიცაა საჯარო და პირადი სფეროები, ასევე ქალის როლი მოდის ინდუსტრიაში. სერიები ადამიანის ფიზიკური და ფსიქოლოგიური მოწყვლადობის ვიზუალურ კვლევას გვთავაზობს.

ANTONIA GRUBER T.T.C. The pictures of the series are made of digital photos, which were subjected with an analog manipulation. The basic themes are the feeling of inner conflict, false self-perception, the human psyche and the pressure of the fashion industry. The boundary between the classical portrait and fashion photography will be dissolved and the role of the photographed body comes to the fore. Against this background I handle with interests like the public and private spheres as well as the role of women in the fashion industry. The series is a visual examination of the physical and psychological fragility of the human.

Kolga Award 2017

დიდიე ბიზე ფხენიანი-პარიზი უზარმაზარი სპექტაკლი: მთელი ქვეყნის ანარეკლი, რომელსაც მმართველი დიქტატურა ტურისტების თავაზობს. ჩრდილოეთი კორეა მუდმივად და სისტემატურად ერთსა და იმავე იმიჯს ანიჭებს უპირატესობას. ყველა, ვისაც ჩრდილოეთ კორეაში ობიექტური სინამდვილის ჩაწერა, ვიდეოს ან ფოტოს გადაღება სურს, იმედგაცრუებული დარჩება. ჟურნალისტების მსგავს ტურისტებს აიძულებენ კონკრეტული წერტილებიდან ან პერსპექტივიდან გადაიღონ სურათები. რაც მთავარია, მთელი სცენარი გათამაშებულია „მსახიობების“ მიერ. ეს სერია იძულებითი ნარატივის შედეგია, რაც 2012 წელს ფხენიანში მოგზაურობიდან ჩამოვიტანე. „ფხენიანი-პარიზის“ გამოსახულებები წარმოგვიდგენს ერთ სინამდვილეს, რომელიც თანამედროვე ზღაპართანაა დაკავშირებული. მასკარადი, რომელიც თქვენმა გიდებმა მოგზაურობისას მოგიმზადეს, ხუმრობაა; დღეს მეც იგივე გავაკეთე, როცა ეს „კორეული“ აბსურდი და ბანალური სიტუაციები დავდგი დასავლურ სამყაროში, რითაც ორი, ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული სამყაროები პარალელურად წარმოვადგინე.

DIDIER BIZET Pyongyang-Paris An immense spectacle: the reflection of an entire country, revealed by the ruling dictatorship to tourists. North Korea continually and systematically offers the same imagery.

Anyone wishing to objectively record, film or photograph in North Korea, will be sorely disappointed. Tourists, like journalists, are bound to take images from a particular spot, or from a specific angle, and above all, according to a set-up that is written and played out by ‘actors.’ This series is the result of a forced narrative that I brought back from my trip to Pyongyang in 2012. My images of Pyongyang-Paris show one reality intertwined with a modern fable. The masquerade that your guides prepare for you during your trip was a joke; today I did the same by staging this “Korean” in absurd and banal situations in an occidental world, offering a parallel the two most extreme different worlds.

Kolga Award 2017

კარლოს ალბა აპარისიო წვრილმანებზე დაკვირვება „წვრილმანებზე დაკვირვება“ მოგითხრობს იმის შესახებ, თუ როგორ პოულობს თავის ადგილს უცხოელი ახალ ქვეყანაში და ახალ უბანში. მე ემიგრანტი ვარ. გზად ნაპოვნი ნივთების შეგროვებით და ერთგვარი ვიზუალური არქეოლოგიის გამოყენების გზით, აღმოვაჩინე ისტ ლონდონი და მისი მცხოვრებლები. ობიექტების და ფოტოების კომბინაცია საშუალებას მაძლევს, მაყურებელს ჩემი ნამუშევარი უფრო ფიზიკური კუთხით და იდუმალების შეგრძნებით წარვუდგინო. ამ ელემენტების წყალობით, ანალიტიკურ და ექსპრესიულ სამყაროს ვქმნი. მაგრამ ამ ნამუშევრის ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტი ადამიანები არიან, რომლებსაც იმ სიგნალების და ნივთების საშუალებით შევხვდი, რომელთაც ქუჩაში ვპოულობდი. ისინი გამოუკვლეველი სამყაროს გასაღების ფუნქციას ასრულებენ. ეს არის ნამუშევარი, რომელიც კოლექციის, ისტორიის, ვიზუალური და სოციალური ანალიზის გზაჯვარედინზეა. შევეცადე, ამ დროს არ დამევიწყებინა ფოტოგრაფიული ესთეტიკა და ფოტოგრაფიის პოეტური ღირებულება.

CARLOS ALBA APARICIO The observation of trifles “The observation of trifles” is about how a foreigner finds his way in a new country and a new neighborhood. I am the immigrant. Taking objects that I found on the streets and using them as a kind of visual archaeology, I discovered East London and its denizens.

The combination of objects with photographs helps me to introduce to the audience my work through a more physically way and with a mystery feeling. Thanks to these elements I am making an analytic and expressive world. But the most important aspect of this work is the people who I met thanks to the signals and ways that I followed guided by the objects that I found on the street. They are the key to open an unexplored world.

It is a work that is at the crossroads of the collection, history, visual and social analysis.

I have attempted to do not forget the photographic aesthetic and the photographic poetic value.

Kolga Award 2017

დევიდ და ანიტა ჰოუი და კრუზ-ებერჰარდი უსაფრთხოების საბნები ჩვენს პროექტში გამოსახულების პროვოკაციულ შინაარსსა და მეტისმეტად რბილი მატყლისგან დამზადებული საბნების ხელშესახებ კომფორტს შორის კონტრასტი საგანგებოდაა წარმოდგენილი. ჩვენ ვიკვლევთ გამოყოფილი და კონტექსტიდან ამოღებული გამოსახულებების სიმბოლური გამოყენების ნიმუშებს, რომელიც უკავშირდება უსაფრთხოება/საფრთხის თემას და ემოციებს. ეს საბნები და მათი ბუნებრივი გარემო ჰიბრიდულ ობიექტებს ქმნის, რომლებიც სხვადასხვანაირად ფუნქციონირებს ბოლომდე დაუსრულებელი გამოსახულებებიდან და მუდმივად გამოკრთება ხოლმე ჩვენს ეკრანებზე. ინსტალაციაში დამთვალიერებელი ხედავს, უშუალოდ ეხება და მოძრაობს ჩამოკიდებული ორმხრივი ბანერების/საბნების თითქმის ცერემონიულ (ლაბირინთულ) რიგში. სივრცე ღია და დახურულია, შეხებისას რბილია და ახლოცაა და შორეულიც, შინაურიცაა და უცხოც, არასრულყოფილიცაა და ალეგორიულიც.

DAVID & ANITA HOWE & CRUZ-EBERHARD Security Blankets In our project, a contrast is deliberately made between provocative image content and a comforting tactile experience of super-soft fleece blankets. We explore the symbolic use of appropriated and decontextualized images related to the theme and emotions of security/insecurity. These blankets and their habitat constitute hybrid objects that operate very differently from images that are never embodied and flicker endlessly across our screens. In the installation the viewer encounters, directly touches, and moves through an almost ceremonial (labyrinthine) array of suspended, double-sided banner/blankets. The environment is open & closed, soft to touch, close-by and distant, domestic/foreign, incomplete and allegorical.

Kolga Award 2017

დემეტრის კოილალოსი ჰეტეროტოპია პირდაპირი მნიშვნელობით, ჰეტეროტოპია არის „სხვა“ სივრცე: სინამდვილის მიღმა არსებული შრე — ფენომენების და დეფინიციების სამყაროს მიღმა არსებული მნიშვნელობის უკიდურესი სივრცე. ფუკოსეული ჰეტეროტოპია არის წერტილი, სადაც უტოპია და სინამდვილე ერთმანეთს ხვდება და კონკრეტულ გეოგრაფიულ სივრცეს კი არ გულისხმობს, არამედ კულტურისა და ძალაუფლების მიმართების მიღმა არსებულ სივრცეს, რომელიც თანამედროვე საზოგადოებებს განსაზღვრავს. ანალოგიურად, სოია გულისხმობს მესამე — გამოცდილების სივრცეს; იტალო კალვინოს თქმით, ესაა ინტერაქციების და ალეგორიულად შეკავშირებული ძაფების სამყარო, რომელიც „..მიუთითებს სისხლს, ვაჭრობას, ძალაუფლებას, ორგანიზაციას და ა.შ. შორის ურთიერთობაზე“, რომელიც ქალაქის ცხოვრებას ამთლიანებს. „ჰეტეროტოპიის“ საშუალებით, მინდა, თანამედროვე ისრაელში კულტურას, ძალაუფლებას და ხელისუფლებას შორის მიმართების საკითხი დავსვა.

DEMETRIS KOILALOUS Heterotopia Literally speaking HETEROTOPIA is defined as the ‘other’ space: an underlying layer beyond reality – an ultimate space of meaning behind the world of appearances and definitions. Foucault’s Heterotopia is the point where Utopia meets reality and does not refer solely to a specific physical geographical space, but rather to a space of underlying relationships of culture and power, which determine contemporary societies. Similarly, Soja refers to the third space as the space of experience; in Italo Calvino’s words it is a world of interactions and allegoric interwoven threads, which “…mark relationships of blood, trade, authority, agency etc.” that keep a city’s life together. Through “HETEROTOPIA” I want to raise questions about relationships of culture, power and authority in contemporary Israel.

Kolga Award 2017

ჰან-შინ ხაუ გაშმაგებული ქალაქი გაეროს თანახმად, 2050 წლისთვის მსოფლიოს მოსახლეობა 10 მილიარდს მიაღწევს, რომლის სამი მეხუთედი ჩვენს უკვე გადატვირთულ ქალაქებში იცხოვრებს. ჰონგ კონგი მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე მჭიდროდ დასახლებული მხარეა, რომლის მოსახლეობაც 7 მილიონს აღემატება, მაგრამ მიწის 25%-ზე ნაკლებია ათვისებული. როდესაც ჰონგ კონგში პირველად ჩავედი, მაშინვე ისეთი საზოგადოების პირისპირ აღმოვჩნდი, რომლის წევრებიც ფიზიკური და მენტალური სივრცის დაპყრობაში დაუნდობლად ეჯიბრებიან ერთმანეთს. ეს პროექტი ამ ქალაქში ცხოვრების ქაოსური ტემპის შესახებ მოგვითხრობს. ამ პროექტისთვის ფოტოები დამზადებულია შავ-თეთრ ნეგატიურ ფირზე, მულტიექსპოზიციური გზით (10-დან 25-მდე).

HANSHUN ZHOU Frenetic City A UN report suggested that by 2050, the world’s population would reach 10 billion, with three-quarters of humanity living in our already swelling cities. Hong Kong is one of the most densely populated areas in the world, with a population of over 7 million but less than 25% of its land developed. When I first arrived in Hong Kong, I was immediately confronted by a society that is in fierce competition for physical and mental space. This project is a documentation of the chaotic pace of life in this city. The photographs in this project are created with multiple exposures of 10 to 25 on B&W negative film.

Kolga Award 2017

ჰელმუტ ჰერგარტენი განეწყვე (დაივიწყე) პოზიტიურ(ი აზროვნება)ად დონალდ ტრამპის ხელისუფლებაში მოსვლიდან, მუდმივად გვესმის „ამერიკა უპირველეს ყოვლისა“. მოდით, 10 წლით უკან გავიხედოთ და გადავხედოთ დღევანდელ მედიასაშუალებებს, რასაც ტრამპის საქმეების და სიტყვების შესახებ წერენ. ეს ყველაფერი მომავლის შესახებ დიდ კითხვის ნიშნებს გვიტოვებს. ეს კითხვებია: როგორ იტანენ ამ ყველაფერს არამდიდარი ადამიანები? ვის დავუჯეროთ - პრესას, ტელევიზიას თუ ტრამპს? უკეთესი ცხოვრებისთვის ყველას ძალისხმევა და ენერგიაა საჭირო. ყველამ პოზიტიურად უნდა იფიქროს. ფოტოები გადაღებულია ნიუ იორკის 125-ე ქუჩაზე - „მდიდარ და თეთრკანიან სამხრეთელებსა“ და შავკანიანების ჰარლემს შორის საზღვარზე. „დაივიწყე პოზიტიური აზროვნება“ ყოველგვარი განვითარების ნეგატიური მხარეა. „განეწყვე პოზიტიურად“ პოზიტიური გზაა უკეთესი მომავლისთვის. „განეწყვე პოზიტიურად“, საჭმელ-სასმელი, ჯანდაცვა, კომუნიკაციის კონფიდენციალობა, შავკანიანთა უფლებები, სამუშაო, მომავალი, თავისუფლება, ფული და მომხმარებლები. „დაივიწყე ნეგატივი!“

HELMUT HERGARTEN (for) GET (about) POSITIVE THINKING Since Donald Trump we hear “America first”. So let’s take a look back for 10 years. And read todays media about what Trump is doing & saying. All that leaves us with big questions about future. And the questions are: how not rich people can stand all that. Who to believe - the press, TV, Trump? Everyone should get power and all energy for having a better life. Everyone should think positive. The photos are from 125th street NYC, a border between the “richer and whiter south“ and black Harlem. Forget about positive thinking is the negative side of all development. Get positive thinking is the positive way for a better future. GET POSITIVE THINKING, eat & drink, healthcare, communications privacy, black rights, work, future, freedom, money & customers. FORGET ABOUT NEGATIVE!

Kolga Award 2017

ილია იეფიმოვიჩი ადგილობრივი ჩემი ნამუშევარი იკვლევს ადამიანებს შორის კონფლიქტს და მის შეპყრობილობას ტერიტორიის იდეით. როგორც დამკვირვებელი, იდეების ლაბირინთს ვაგებ, რომელიც პარალელურ რეალობებს ქმნის და ნაცნობი და ჩვეული ადგილების რეპრეზენტაციების გაერთიანების გზით, სიურრეალური ნარატივების თავშესაფარში იყრის თავს. ამ გამოსახულებების, როგორც წმინდა წყლის ფოტოების შერჩევით, ჩემ მიერ შექმნილი დოკუმენტაცია უკავშირდება ფოტოგრაფიას არა მხოლოდ ტექნიკური, არამედ არტისტული თვალსაზრისითაც. ყურადღებას ვამახვილებ ფოტოგრაფირების აქტზე - არა მაინცდამაინც ფოტოგრაფიის იდეაზე ან თეორიაზე, არამედ ფოტოგრაფიაზე, როგორც გამოგონილი სინამდვილის აგების საშუალებაზე. ეს არის გზა, რომელიც მეხსიერების შექმნის, მეხსიერებაზე უპირატესი ფენომენის აგების საშუალებას იძლევა - როგორიცაა გრძნობა, შთაბეჭდილება. ფოტოგრაფი რეალობაში არსებულ ობიექტს იღებს და მას ახალ სივრცეში ათავსებს. სამყარო, რომელიც ამ სივრცეში იქმნება, გამოგონილია.

ILIA YEFIMOVICH A-Local My work researches the human conflict and its obsession with territory. As an observer I’m building a maze of ideas that create parallel realities that merge into a sanctuary of surreal narratives from the combination of their representations of the familiar and common places. By choosing these images as pure photographs, this document that I am creating approaches photography not only in a technical way but in an artistic way.

The attention is paid to the act of photographing, not necessarily to the idea or theory of photography, but photography as a tool for building a made-up, fictional reality. A tool that allows for the possibility of creating a memory, the possibility of building something more than a memory: a feeling, an impression. The photographer takes an object that exists in reality and transfers it to a new location. The world that is created in this space is a fictional.

Kolga Award 2017

იოჰანა ლანდშაიდტი რეზინის სული ჩემს არტისტულ ნამუშევარში, საზოგადოებრივი ნორმების და კონვენციების საკითხს ვეხები; ვცდილობ, მათი იდეა აბსურდულობამდე დავიყვანო. ზებუნებრივი ელფერის მქონე სურათებში წარმოდგენილია სიტუაციები, რომლებიც დამთვალიერებელს კომიკურად და ტრაგიკულად ფიქრისკენ აღძრავს. მე მაინტერესებს გარე სამყაროს სუბიექტური შინაგანი პროექციები, რაც სინამდვილეს გარდაქმნის. ჩემი პირველადი მედიუმი ფოტოგრაფიაა, რომელსაც პერფორმაციული, ინსტალაციური და სკულპტურული ელემენტებით ვავსებ. ისტორიულად, ფოტოგრაფია მიჩნეული იყო სინამდვილის ობიექტურ ასახვად. ამ მოსაზრების საპირისპიროდ, ჩემს ნამუშევარში არაცნობიერი ამოდის ფენომენის ზედაპირზე. ჰიპერრეალური იერის მქონე საკუთარი ძალისხმევით აგებული ან ნაპოვნი სცენები ფოტოს საშუალებითაა მოხელთებული. სინამდვილის საზღვრები გადამოწმებულია და კითხვის ნიშნის ქვეშაა დაყენებული. ამის შედეგად, სიზმრისმაგვარი მდგომარეობა იქმნება. საკითხი ასე დგას: რა არის სინამდვილე და რა მიმართება აქვს მას შინაგან, ხშირ შემთხვევაში ირაციონალურ, აბსურდულ მისწრაფებებთან.

JOHANNA LANDSCHEIDT Rubber Soul In my artistic work, I am presently dealing with social norms and conventions; I try to lead them to absurdity. In supernaturally looking pictures situations are presented which, in comic and tragic ways, stimulate the viewer to think. I deal with inner projections on the outer world, with the subjective force, which transforms reality. My primary medium is photography, which I expand through performative, installative and sculptural elements. Photography was historically understood as an objective imprint of reality.

Contrary to this idea, in my work the unconscious power comes to the surface of the phenomenon. Hyperreal appearing self-built or found scenes are captured photographically. The limits of reality are scanned and questioned; a kind of dream state arises.

The issue is raised of what reality is and how it interacts with the inner, often irrational, absurd striving.

Kolga Award 2017

კაია რატა აქა-იქ ზოგჯერ ასე მგონია, რომ ყველაფერი დაინგრევა. მჭვარტლისგან განაცრისფერებული სახლები და დანგრეული ქვაფენილები მთის გვირაბებში ჩაინგრევა. მე სილეზიის პატარა ქალაქში ვცხოვრობ და შეიძლება აქ ოდესღაც საინტერესო რამეები ხდებოდა. მაგრამ ეს იმდენი ხნის წინათ იყო, რომ უკვე მეხსიერების სიღრმეშია დალექილი. ის არც მახინჯია და არც ლამაზი. არ არსებობს წინა თაობების მემკვიდრეობა, არც ახლანდელი თაობის წყალობით არსებობს რაიმე გამორჩეული. ჩემს ქალაქს მაღაროში ჩასასვლელი გაუქმებული ხვრელი ანიჭებს თავისებურებას. ამის გარეშე, ის ყველგან იარსებებდა; ან შეიძლება აქ და იქ. „აქა-იქ“ პოლონურ ენაზე არის „gdzieniegdzie”. მაგრამ მას სილეზიურ დიალექტზეც აქვს ეკვივალენტი - „kajnikaj”. თუ ამ უკანასკნელს გამოვიყენებთ, ჩემი ქალაქი ნაკლებად „აქა-იქ“-ის შესაბამისი იქნება. ეს არის სინამდვილის დამორჩილების აშკარა ფორმა, რაც მასზე ამგვარი მითოლოგიის დაშენების და შექმნის საშუალებას გვაძლევს. პროექტი 20 ნამუშევრისგან შედგება.

KAJA RATA kajnikaj Sometimes it seems to me that everything is going to collapse. The houses, grey from soot, and the broken pavements will fall on the mine corridors below. I live in a small town in Silesia, and at some point there might have been something interesting going on here, but it was so long ago, that it is long since buried in memory. It is neither pretty nor ugly. There is no heritage of previous generations, not even any hint of flair in the current ones. If not for the dead mine shafts protruding from below, my town might be located anywhere; or perhaps here and there. „Here and there” is „gdzieniegdzie” in Polish. But it also has its equivalent in the Silesian dialect - „kajnikaj”. If we use the latter, my place will become less „here and there”. This is an obvious form of taming the reality, allowing us to build upon it and create a mythology of sorts. The project contains 20 works.

Kolga Award 2017

კარინა-სირკუ კურცი Ungleichgewicht (დისბალანსი) „დისბალანსი“ ეხება საკვებისგან გამოწვეული დარღვევების თავისებურებებს. ნამუშევარი ეფუძნება დაავადებული ადამიანების ნარატივებს, რომლებთანაც კურცი ხანგრძლივი პერიოდის მანძილზე, ინტენსიურად თანამშრომლობდა.

KARINA-SIRKKU KURZ Ungleichgewicht (imbalance) UNGLEICHGEWICHT approaches essential traits of eating disorders. The work is based upon narratives of affected people with whom Kurz collaborated intensively for a lengthy period of time.

Kolga Award 2017

კირსტინ შმიტი საოცნებოს მოლოდინში ჰავანა მომლოდინე და ცოცხალი ქალაქია. ეს კარგად ჩანს მის არქიტექტურასა და ყოველდღიური ცხოვრების მინიატურებში. მოლოდინი კარგად ასახავს ქვეყნის განვითარებად და წარმმართველ ენერგეტიკას. მოლოდინის დუალიზმი, რაც შეიძლება, ერთსა და იმავე დროს, დამანგრეველიც იყოს და შემოქმედებითიც, მაოცებს. საკუთარ თავს ვეკითხები, რა იქნება, მოლოდინი რომ ქრონიკულ მდგომარეობად იქცეს? - კოლექტიურ ქრონიკულ მდგომარეობად? - რა იქნება, თუკი აღარ დავიცდით? „საოცნებოს მოლოდინში“ მიმდინარე გრძელვადიანი პროექტია, რომელზე მუშაობაც 2014 წლიდან დავიწყე. „საოცნებოს მოლოდინში“ მოლოდინის ალეგორიაა: ხვალინდელი დღის, შესაბამისი წამის, ვიღაცის ან რაღაცის მოლოდინი, რაც ხსნას მოგვიტანს, იქნებ..

KIRSTIN SCHMITT Waiting for the Candymen Havana is a waiting & vibrant city. This is reflected in the architecture & in everyday life miniatures. Waiting describes well one formative & dominant vibe of the country.

The duality of the wait, which could be so destructive & creative, fascinates me. I ask myself what if, when the wait turns into a chronic condition? - A collective chronic circumstance? - & What if we don´t wait anymore? WAITING FOR THE CANDYMEN is an ongoing long-term project since 2014. WAITING FOR THE CANDYMEN is allegory of Waiting: Waiting for tomorrow, waiting for the right moment, waiting for someone or something that brings redemption–perhaps…

Kolga Award 2017

ნატალია სოფრომაძე უხილავი ასაკი ფოტოსერია „უხილავი ასაკი“ წარმოგვიდგენს ხანშიშესულ ქალებს, რომლებიც ჩვენგან ზურგით დგანან. ნამუშევარი ბებიაჩემის ხსოვნას ეძღვნება; ის ჩემს მეხსიერებას თეთრთმიანი შემორჩა. მან შთამაგონა, რომ საქართველოში მცხოვრები მოხუცი ქალბატონებისთვის ფოტოები გადამეღო. ესაა სერია ცოცხალი ადამიანების შეწყვეტილი სიცოცხლის შესახებ; ამბავი ქალებზე, რომლებიც ნახევრად ცოცხლები არიან; რომლებიც არსებობენ და, იმავდროულად, არც არსებობენ ჩვენს საზოგადოებაში.

NATALIA SOPROMADZE Invisible Age Photo series “Invisible Age” shows elderly women standing with their backs to us. “Invisible Age” is dedicated to the memory of my grandmother; I’ve always remembered her with white hair; she inspired me to take photos of old ladies living in Georgia. This is a series about interrupted life, while still being alive; a story about women with half-lives, who exist and at the same time doesn’t exist in our society.

Kolga Award 2017

ნათან დვირი პლატფორმები „პლატფორმები“ არის სერია, რომელიც ნიუ იორკის მეტროს უნიკალურ არქიტექტურას და ამ სივრცეში დროებით მოხვედრილ ადამიანებს იკვლევს. სხვადასხვა ტიპის მილიონობით მგზავრი ერთმანეთს დროებით ხვდება მატარებლის მოლოდინში და ძალიან ცოტა მათგანი გამოესაუბრება ხოლმე ერთმანეთს. სადგურების არქიტექტურა ხშირად ერთმანეთს გავს და ოთხკუთხედის და მართკუთხედის მოტივებს იმეორებს. მეტროს პლატფორმის წინ, სალიანდაგო გზები სვეტებით იყოფა და ვიზუალურად, ფოტოფირის ხვეულს მოგვაგონებს. სივრცე დანაწევრებულია ვირტუალურ ეკრანებად და საპირისპირო მიმართულებით მდგარ მგზავრებზე დაკვირვების ვუაიერისტულ შესაძლებლობას გვთავაზობს. ინტერაქცია ან მისი ნაკლებობა ვლინდება ადამიანების სხეულის ენასა და მათ სივრცობრივ განლაგებაში. პლატფორმა ერთგვარ სცენად გარდაიქმნება, სადაც „მსახიობები“ მატარებლის ჩავლამდე საკუთარ ადგილს იკავებენ და მომდევნო აქტისთვის ადგილს უთმობენ სხვებს.

NATAN DVIR Platforms “Platforms” is a series exploring the unique New York underground architecture and the people that temporarily pass though it. Millions of commuters from all walks of life meet temporarily while waiting for their train yet few actually interact with each other. The stations’ architecture is often repetitive and includes many square and rectangle motifs. The opposite subway platform is dissected by columns standing between the tracks and visually resembles a roll of photographic film. The space is fragmented into virtual display windows inviting a voyeuristic opportunity to gaze at commuters traveling in the opposite direction. Interactions, or lack of, manifest themselves in the body language and spatial locations of the people observed. The platform becomes a stage of sorts where the “actors” take their place until the train passes and invites the following act.

Kolga Award 2017

ნინა რიოდერი ბრილიანტის მწვანეს ელფერი სერია წარმოადგენს ფოტოგრაფიისადმი პოეტურ მიდგომას და ეხება რამდენიმე განსხვავებულ დისკურსს იდუმალის და არაცნობიერის, სიკვდილის, აბსურდული ბიოლოგიური ფენომენების და სხეულის ამბივალენტური გამოსახულების შესახებ. რიოდერისეულ გამოსახულებებში ზოგჯერ წარმოდგენილია სივრცე, რომელიც თხრობასა და ქმედებაზე მიუთითებს, მაგრამ ბოლომდე ნათელი არასდროსაა. თავისი ორაზროვნებით, დისტანციისა და ესკაპიზმისადმი მიდრეკილებით, ფოტოები ერთგვარ პოეზიას და საიდუმლოს ავლენს - მსგავსი განწყობა გერმანული რომანტიზმისთვისაა დამახასიათებელი. რიოდერის ფოტოების ენიგმურობა მიანიშნებს განწყობებზე, რომლებიც მუდმივად იგრძნობა, მაგრამ არასდროსაა ხელშესახები. ისეთ ბუნებრივ ობიექტებთან ფიზიკური ინტერაქცია, როგორიცაა ლემნა ან პალმა, წარმოდგენის ნაწილია და „საკუთარი თავის დაკარგვის და პოვნის“ შეგრძნების მეტაფორებია.

NINA ROEDER Bath in Brilliant Green This series shows a poetic photographic approach, which deals with different discourses about the uncanny and unconscious, death, absurd biological phenomena and an ambivalent image of the body.

Röder’s images show a space in between, wherefore narrations and actions are indicated, but are never completely legible. In their ambiguity - the photographs reveal a certain kind of poetry and mystery– a mood that can be found in German romanticism - in their longing for distance and escapism. The enigmatic states of mind in Röder’s photographs indicate moods, which are present, but never concrete.

The physical interaction with natural objects like algae or palm trees present a performance and are metaphors for the feeling of “losing and finding oneself”.

Kolga Award 2017

ქიან ძაო ნაჭერი, კიდე „2014 წლის 11 აგვისტოს შანხაიდან სან ფრანცისკოში გავფრინდი. მთელი მგზავრობისას 9 872 მილი გავიარე და ფრენას 10 საათი და 50 წუთი დაჭირდა. შანხაისა და სან ფრანცისკოს შორის დროისმიერი სხვაობა 15 საათი იყო. ამიტომაც სამი დღე დამჭირდა, რომ ამას შევგუებოდი. ყოველდღე, სულ ცოტა, ათი საათი მეძინა.“ სერიები ეფუძნება ჩემს ყოველდღიურ ცხოვრებას და წარმოსახვას. დისტანციას ვინარჩუნებ იმ ქალაქიდან, რომელშიც ვცხოვრობ. ორიენტირები, სავაჭრო ცენტრები და ახალი უბნები მეხმარება გამოსახულებებსა და მეხსიერებაში არარსებული ქალაქის აგებაში: გამონაგონი ქალაქი, რომელიც არსებული ადგილის საფუძველზე იქმნება, მაგრამ ასოციაციური პროცესის შედეგად გარდაიქმნება. ექსცენტრული გამოსახულებები, სადაც ადამიანები თითქოს ნისლიდან გამოდიან, რაღაც უჩვეულოს და თან საინტერესოს უკავშირდება. ეს გამოსახულებები დამთვალიერებლებს ხელახლა დაკვირვებისკენ, მიახლოებისა და იმ საკითხის გამოკვლევისკენ უბიძგებს, თუ რა შეიძლება იყოს იმ სხვა განზომილებაში.

QIAN ZHAO Offcut, The Edge “I flew to San Francisco from Shanghai on August 11, 2014. The whole journey extended 9,872 miles, and the flight took 10 hours and 50 minutes.

The time difference between Shanghai and San Francisco was 15 hours, so I took three days to get adjusted. I slept for at least ten hours each day.”

This series is based on my daily life and imagination. I keep a distance from the city now I live in. Landmarks, shopping malls and new neighborhoods help me to construct an unreal city in images and memory: a fictitious city that is based on an actual place but that is transformed by an associative process. With people seeming to appear out of mist, the slightly off-kilter images connect to something odd but interesting. These images ask viewers to look again, to step closer, and to investigate what might be there in that other dimension.

Kolga Award 2017

როსიო დე ალბა ის, ვინც იპოვნა წყალობა ამ მულტიმედიურ სერიაში ხელოვნებაში, ქანდაკებასა და ინსტალაციებში აბსტრაქტულ ტენდენციებს ვაერთიანებ, რომ წარმოვაჩინო ჩემი ბრძოლა იმის წინააღმდეგ, რასაც „სიკვდილის რადიკალურ მიღებას“ უწოდებენ. ეს არის ჩემი დასრულებული სერიის -„გოგონა-ანაქრონიზმი“ გაგრძელება, სადაც სამედიცინო კუთხით დადგენილი ჩემი მშფოთვარე ნევროზი სიკვდილის მიმართ ჩემმა შიშმა გამოიწვია. „ის, ვინც იპოვნა წყალობა“ გვთავაზობს ცხოვრების გარდაუვალი დასასრულის და დაბერების პროცესის ფიზიკური გარდაქმნების იდეის დამორჩილების და მისდამი დაპირისპირების ჩემეულ გადაწყვეტილებას. ასეთი გახსნილი ნარატივის საჩვენებლად, დაბერების პროცესში მყოფი ჩემი შიშველი სხეულის კვლევა დავიწყე. ნაოჭების, ჭრილობების და ძვლების შეცვლის მტკივნეული ნაკვალევის მოსახელთებლად, გამოვიყენე მაკრო ოპტიკა. ჩემი მიზანია სიკვდილის შესახებ მარგინალიზებული დიალოგების მხილება; მედიაში უფროსი თაობის წარმომადგენელთა სამწუხარო ნაკლებობის შემოტანა და საკუთარი თავის მიღებისკენ მოგზაურობის გზით, „სხეულის გამო სირცხვილის“ გმობა.

ROCIO DE ALBA She Who Found Grace In this multimedia series, I integrate abstract trends in art, sculpture, and installations, to illustrate my struggle towards what is called: “radical acceptance of death.” Functioning as an expansion from my finalized series entitled “Girl Anachronism,” which dichotomized my medically diagnosed anxiety disorder provoked by my fear of dying. She Who Found Grace examines my determination to conquer and confront the inevitable end of life and the physical transitions of the aging process. In order to convey such a divulged narrative, I commenced a brazen exploration of my aging naked body. I utilize macro optics to capture wrinkles, scars, and painful bone displacements. My objective is to denounce marginalized dialogues about death; bring awareness to the unfortunate absence of senior communities in the media and denounce “body shame” via my journey in to self-acceptance.

Kolga Award 2017

რუსუდან ტყემალაძე რატომ? – რატომაც არა?! სიცოცხლესთან, ზნეობასთან, ტრადიციასთან, დისციპლინასთან, სტაბილურობასთან დაკავშირებულ საკითხებს მიემართება კითხვა - „რატომ?“. პროგრესის, სურვილის, ოცნების, თავგადასავლის, მომავლის პასუხია - „რატომაც არა?!“ ეს ტყუპი ძმები არც ახალია, არც ძველია, მაგრამ ყოველთვის აღწევდა ხელოვნებაშიც, როგორც მდუმარე გამოწვევა. ეს ფოტო პროექტი კიდევ ერთი ძლიერი ადამიანური ენისთვის - კლასიკური ხელოვნებისთვის ამ ორი განცხადების მნიშვნელობის შესახებ მოგვითხრობს.

RUSUDAN TKEMALADZE Why? – Why not?!

The question of life, moral, tradition, discipline, stability – “why?” The answer of progress, desire, dream, adventurism, future – “why not?!” These twin brothers are neither old nor new, but they’ve always gone through arts as a silent challenge. This photo project represents the relevance of these two statements through the classical art, another powerful human language.

Kolga Award 2017

სტეფანი მინზენმეი დაცული კონფიდენციალობა – დაიცავი საკუთარი თავი!

2014 წელს დავიწყე პორტრეტების სერია „დაცული კონფიდენციალობა - დაიცავი საკუთარი თავი!“. სერიის შთაგონება წამოვიდა იმისგან, თუ როგორ უმკლავდებიან ახალგაზრდები დღევანდელ მედიას. მათთვის, როგორც „ციფრულ ხანაში დაბადებულებისთვის“, ინტერნეტის და სოციალური ქსელების მიერ შემოთავაზებული ინფორმაციული შესაძლებლობების გამოყენება იოლი და ბუნებრივია. იმავდროულად, სოციალური მედიის გამოყენების გზით, ინფორმაცია ასევე გაჯერებულია ამ მედიის უკონტროლობით. ინფორმაციის გადაცემა საკუთარ მონაწილეობას უზრუნველყოფს. ჩემი ნამუშევარი საპირისპირო მოვლენას ეხება: ბავშვების სახეები გაბუნდოვანებული და დაფარულია, რაც მოულოდნელია და გარკვეულ დისკომფორტს იწვევს. რედუცირების და მსხვილმასშტაბიანი პრეზენტაციის (70 სმ x 100 სმ) გამო, პორტრეტები ძალიან ძლიერ, თითქმის სკულპტურულ იერს იძენენ, თუმცა „ინფორმაციის“ დიდი ნაწილი დაფარულია. ამის მიუხედავად, ანალოგური, ჰაპტიკური გამოსახულება სტატიკურად და მნიშვნელობის მატარებლად იქცევა მაშინ, როდესაც სოციალურ მედიაში გამოქვეყნებული სახელდახელო ციფრული გამოსახულება უკონტროლოდ იკარგება ინტერნეტ-სივრცეში..

STEFANIE MINZENMAY Protected Privacy – Protect Yourself!

In 2014 I started my portrait series “Protected Privacy – Protect Yourself!”. The origin of my series was how young people deal with today’s media. As “digital natives”, their use of the information possibilities offered by the Internet and social networks comes easily and natural to them. At the same time, through the use of social media, information is also being fed with uncontrollable permanence to this media. The granting of information secures one`s own participation. My work plays with the direct opposite: The faces of the children are obscured and hidden, which is unexpected and leads to some irritation. Due to a reduction and a large-sized presentation (70 cm x 100 cm) the portraits receive a very strong, almost sculptural presence although a lot of “information” is hidden. Nevertheless the analogue, haptic image becomes static and significant whilst the fleetingly digital image posted to the social media gets uncontrollable lost in the Internet...

Kolga Award 2017

ჰუავეი მობილური ფოტო სერია

HUAWEI MOBILE PHOTO SERIES

დათო ქორიძე გზა დატვირთული სამუშაო დღის შემდეგ, ყოველდღე ერთსა და იმავე გზას გავდივარ. სახლისკენ მიმავალი გზა ჩემთვის ტიპური რუტინა იყო, სანამ გზად ადამიანების, შენობების და ავტობუსის გაჩერებების გადაღება არ დავიწყე. მე ირგვლივ მიმდინარე მოვლენების მაყურებელი აღმოვჩნდი. მაგალითად, შევნიშნე, ერთ დღეს როგორ გაქრნენ მეყვავილე გოგონა და მზესუმზირის გამყიდველი და მათ ადგილას ბილბორდი გაჩნდა. ვხედავდი, როგორ ეზრდებოდა მუცელი ბოშა გოგონას, რომელსაც ქმარი ყოველდღე აკითხავდა ბავშვებით. ასე მეგონა, თითოეულ მათგანს ვიცნობდი. ეს არის მონოტონურობის დასამარცხებლად გამიზნული თამაში.

DATO KORIDZE Road After a busy day at work, I take the same road every day. The way back home was a typical routine for me, until I started taking pictures of people, buildings, and bus stops on the way. I became a spectator of the things happening around. For example, I noticed florist girl and sunflower seeds seller disappeared and being replaced by a billboard. I saw a growing belly of a gipsy girl, whose husband used to visit her everyday with kids.

I felt like I knew all of them. It is a game to defeat monotony.

Kolga Award 2017

დინა ალფაზი ყოველდღიური წამები ადამიანები დიდი შთაგონების წყაროა. ძირითადად, ქუჩის სცენებს და პორტრეტებს ვიღებ, ვცდილობ ინტიმური მომენტები მოვიხელთო. ყოველდღიურად სამსახურში მატარებლით ან ავტობუსით დავდივარ. ყოველდღე, ორი საათის მანძილზე სხვადასხვა ადამიანთან ერთად ვმგზავრობ. თავდაპირველად, დროის გაყვანის მიზნით, ვაკვირდებოდი მათ და ვცდილობდი გამომეცნო, სად მიდიოდნენ, როგორ ცხოვრობდნენ და რა ინტერესები ქონდათ. ამ დაკვირვებასთან ერთად, სხვადასხვა ინტიმური მომენტი აღმოვაჩინე და ჩუმად ფოტოების გადაღება დავიწყე. შედეგით გაოცებული დავრჩი. ვცდილობ, ემოცია და ამბავი გადმოვცე. თითოეული ადამიანი სამყაროა, რომელსაც თავისი ისტორია აქვს. ფოტოგრაფიის და მონტაჟის საშუალებით, ჩემი პერსპექტივით დანახულ წამებს წარმოვადგენ. ბედნიერი, სევდიანი, სასაცილო წუთები, რომლებიც აფიქრებს ან რაიმე გრძნობას აღუძრავს დამთვალიერებელს.

DINA ALFASI Everyday Moments People are great inspiration. I shoot mostly street scenes and portraits, trying to capture intimate moments. Daily I get to work by train or bus. For two hours I’m in a place with different people each day. At first, to pass time, I’ve been only observing them and tried to guess where they’re going, what their story and what they are dealing with. Along with this observation I discovered various intimate moments and started to take pictures secretly. I was surprised about the results. I attempt to convey emotion and story. Each person is a world, each with its own story. With photography and editing, I try to pass it away as I see from my perspective. Happy, sad, funny moments that make a viewer to think or feel.

Kolga Award 2017

ელენა ანოსოვა შორეული პროექტი რუსეთის უკიდურესი ჩრდილოეთით მდებარე შორეულ ტერიტორიებზე მომზადდა, სადაც მიუწვდომლობასა და იზოლაციაში, ბუნებისადმი განსაკუთრებულ დამოკიდებულებასა და საუკუნოვანი ცხოვრების ნირში რეგიონის განუმეორებელი მითოლოგიის ნაკვალევი იკითხება. აქ გამონაგონი უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე თანამედროვე სინამდვილე. აქაურობა თავისი ცხოვრების რიტმით ცხოვრობს, სადაც წარსული და აწმყო უჩვეულოდ უკავშირდება ერთმანეთს. დღესდღეობით სოფლის მოსახლეობას 100 ზრდასრული შეადგენს, ხოლო უახლოესი ქალაქი 300 კმ-ითაა დაშორებული. აქ არ არის გზები და ერთადერთი, რაც მას ცივილიზაციასთან აკავშირებს, შვეულმფრენია, რომელიც თვეში ორჯერ დაფრინავს. თანამედროვე ცივილიზაცია აქ ნელა და ფრაგმენტულად შემოდის, ის ადგილობრივ ცხოვრებაშია რთულად გაზავებული.

ELENA ANOSOVA Out of the way The project was created on the far away territories of the Extreme North of Russia, where bad accessibility and isolation, special relationship with nature and following the century-long ways of life involve unique mythology of the region where the fictional things are very often more important than modern reality. These lands are immersed into the flow of their own life activity, where the past and the present surprisingly interlace. Nowadays the population of the village is 100 adults and the closest town is 300 km away, there are no roads and the only thing that connects it with civilization is the helicopter that shuttles twice a month. Modern civilization penetrates slowly and fragmentarily in there, it is intricately woven into the local way of life.

Kolga Award 2017

ირაკლი ძნელაძე პირველად ბათუმში 12 მარტს ბათუმში პოლიციასა და დემონსტრანტებს შორის შეტაკება მოხდა. 40 ადამიანი დააკავეს, 21-მა დაზიანება მიიღო. პოლიციას რეზინის ტყვიების და ცრემლსადენი გაზის გამოყენება მოუხდა მას შემდეგ, რაც შეკრებილებმა 7 მანქანა დაწვა და პოლიციის შენობას ქვების სროლა დაუწყო. საპროტესტო აქციას წინ უსწრებდა ბათუმში პოლიციის შეცვლა. ერთი თვის განმავლობაში, საქართველოს სხვა ქალაქიდან ჩამოყვანილმა პოლიციელებმა სრულიად ჩაანაცვლეს ისინი, ვინც ბათუმში რამდენიმე წელი მუშაობდა. ეს საქართველოში ჩვეულებრივი პრაქტიკაა. ახალი პოლიცია აქტიურად სჯიდა ადამიანებს, ვინც საგზაო წესებს არღვევდა. არეულობა მაშინ დაიწყო, როდესაც ერთმა მამაკაცმა უარი თქვა ჯარიმის გადახდაზე, არასწორ ადგილას მანქანის გაჩერების გამო. ამას რამდენიმე ადამიანის დაპატიმრება მოყვა, რის შემდეგაც, იმავე დღეს, რამდენიმე აგრესიულად განწყობილი ახალგაზრდა პოლიციის შენობასთან მივიდა. გამოძიება გრძელდება.

IRAKLI DZNELADZE For the first time in Batumi On March 12 in Batumi took place clashes between the police and protesters. 40 people were detained, 21 were injured. The police had to use rubber bullets and tear gas after the crowd set fire to 7 cars and began throwing a police station with stones. Protest actions were preceded by a change of police in the city of Batumi. Within a month, police from another Georgian city completely replaced those who had worked in Batumi for several years. This is common practice for Georgia. The new police began to actively penalize people who broke the rules of the road. The violence broke out after a man refused to accept a fine for parking in the wrong location. This was followed by the arrest of several people, after which a crowd of mostly young aggressively minded men came to the police building on the same day. Ongoing investigation.

Kolga Award 2017

ხავიერ არსენილიასი დნესტრისპირეთი არსებობს სახელმწიფო (რომელიც აღიარებული არ არის), რომელსაც ლენინთან გამომშვიდობება არ სურს. უკრაინასა და მოლდოვას შორის, რომლებმაც 1990-იან წლებში დამოუკიდებლობა მოიპოვეს, არის საბჭოთა კავშირის ეს ნაშთი, სადაც ადამიანები წელიწადში 320 ევროდ ცხოვრობენ.

JAVIER ARCENILLAS Transnistria There is a state (not Recognized) that refuses to say “Goodbye” to Lenin. Amid Ukraine and Moldova, which became independent in the 90s, this vestige of the USSR lives with the salary of 320€ per year.

Kolga Award 2017

ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი სიმბოლოები და ნიშნები ამ სერიაში წარმოვადგენ 10 ქუჩის ფოტოს, ყველა მათგანზე ყოველდღიურობაა ასახული, სადაც კომპოზიციებში შუქ-ჩრდილების გეომეტრია დომინირებს. ახალი ბაუჰაუსის სტილის გაგრძელების მსგავსად, სერიების წყება მაღალკონტრასტული განათებითაა შექმნილი, სადაც საგნები თითქოს მუდმივად სინათლეზე გასვლას ცდილობენ. დოკუმენტური საკითხების გარდა, უპირატესობას ვანიჭებ სინათლის საშუალებით ემოციების და განწყობების გამოხატვას, რითაც ყოველდღიური ცხოვრების ამსახველ სცენებს იდუმალების ელფერი ეძლევა. ამჟამად მადრიდში ვცხოვრობ, მაგრამ ესპანეთის ჩრდილოეთში, ასტურიის პატარა ლამაზი სოფლიდან, პოლა დე სიეროდან ვარ. როდესაც მადრიდში ჩავედი, დიდი ქალაქებისთვის დამახასიათებელი მარტოობა, დაძაბულობა და გაუცხოება შევნიშნე, რაც საინტერესო მეჩვენა და რამაც მაიძულა, რომ გამოკვლევა მეწარმოებინა და ფოტოები გადამეღო. ამან ქალაქის გაცნობასა და ახალ გარემოსთან ადაპტაციაში შემიწყო ხელი. ამ ტიპის ფოტოგრაფია ბუნებრივად შევითვისე ისე, რომ წინარე ფოტოგრაფიული გამოცდილება არ გამომიყენებია. უბრალოდ, მომეწონა ეს ესთეტიკა, ის ყველაზე მეტად შეეფერებოდა იმ ტიპის ემოციებს, რომელთა გამოხატვაც ფოტოებით მსურდა. ამით გამოირჩევა ჩემი ფოტოების სტილი. ამ სერიის ფოტოები გადავიღე iPhone-ით (6 და 6S), 2014-სა და 2016 წლებს შორის მადრიდში. ტოლედოში, სევილიასა და ოვიედოში.

JOSE LUIS BARCIA FERNANDEZ Symbols And Signs In this series I present 10 street photographs, all candid, in which geometry of light and shadows prevails in the composition. Almost like a continuation of the new Bauhaus style, the conductive thread of the series is made of high contrast lighting, in which the subjects wander in a continuous search of light. Beyond documentary issues, I prefer to focus on expressing emotions and moods through the use of light, giving certain mystery to routine scenes of daily life. I am currently living in Madrid, but I come from Pola de Siero, a beautiful little village in Asturias, in north of Spain. When I came to Madrid, I noticed that solitude, stress and alienation of the big cities, which I found really interesting and impelled me to go out to explore and take photos. This process helped me to get to know the city and get myself adapted to this new environment. I was naturally approaching this type of photography, without having any reference to previous photographic currents. I simply liked this aesthetic and it was the kind of photography that best suited the type of emotions that I wanted to express in the photos and that have defined my style of photography. The pictures of this series were taken with iPhone (6 and 6S) between 2014 and 2016 in Madrid, Toledo, Seville and Oviedo.

Kolga Award 2017

ჯოშუა სარინანა სტრუქტურის გამოსახულება სულ მცირე, ორი კამერა ყოველთვის თან დამაქვს ხოლმე. ჩემი ფოტოების დიდი ნაწილი სამსახურსა და სახლს შორის მანძილზეა გადაღებული. მე სტატას ცენტრის (კომპიუტერული, ინფორმატიკის და ინტელექტის კვლევის ცენტრი) მეორე მხარეს ვმუშაობ, სადაც სხვათა შორის, კომპიუტერული ცენტრი და ხელოვნური ლაბორატორია და ენათმეცნიერებისა და ფილოსოფიის დეპარტამენტია განთავსებული. ამ შენობას დღეში რამდენჯერმე ვხედავ. ის გადასაღებად ადვილია, რადგან თითქოს ფოტოს გადასაღებად დგას. ამიტომაც მუდმივად ვეჩეხები ადამიანებს, რომლებიც ამ შენობის ფოტოს იღებენ. მაგრამ ძნელია შენობის განსაკუთრებული სურათი გადაიღო, რომელიც ინტერნეტში განთავსებული უამრავი ფოტოსგან განსხვავებული იქნება.

JOSHUA SARINANA Image of Structure I always have at least one camera with me at all times, and most of my images are made between work and home. Because I work across the street from the Stata Center which contains the Computer Science and Artificial Laboratory (CSAIL) and Department of Linguistics and Philosophy, among other things - I come across the building several times a day. It’s an easy building to shoot in that it lends itself to photography, and I’m constantly bumping into people taking a photo of it. However, it’s difficult to make a unique image of the building that stands out from the plethora of photos online.

Kolga Award 2017

ლორენცო მანჯალარდი ლანდშაფტები ეს პროექტი 2012 წელს დავიწყე. თავიდან ბევრ ხალხს ვიღებდი მატარებელში, როდესაც სახლიდან უნივერსიტეტში დავდიოდი. მაგრამ სწავლის დამთავრების შემდეგ, მატარებლით მგზავრობა აღარ მიწევდა და გადავწყვიტე, ქუჩებში მესეირნა. მე მათ „ლანდშაფტები“ დავარქვი, რადგან მწამს, რომ ლანდშაფტი მხოლოდ ბუნებრივი ან „კლასიკური ფოტოგრაფიის“ ნიმუში არ არის. მჯერა, რომ გამოსახულება, სადაც ბავშვი ფანჯრიდან იყურება, უკვე ლანდშაფტია; ღამით ჩართული ქუჩის ლამპიონი ლანდშაფტია. მე არ ვამზადებ რეპორტაჟს; მე არ ვყვები ისტორიას. ვფიქრობ, რომ თითოეულ სურათს შეუძლია ამბის თხრობა. ის, რაც ყველა გამოსახულებას აერთიანებს, ფოტოგრაფიის ენა, ჟესტები, შავ-თეთრი განათებაა. ლეგენდარული ფრანგი მომღერალი ჟორჟ ბრასენსი ამბობდა: „ჩემს თანამგზავრს პეიზაჟივით მომხიბვლელი თვალები ქონდა“.

LORENZO MANGIALARDI Landscapes I started this project in 2012. At the beginning I photographed many people on the train, during the trip from home to University. But, when I graduated I came down from the trains and I decided to walk around the streets. I called it “Landscapes” because I believe that the landscape is not only the natural one, or the “classic photographic” one. I believe that a child watching at the windows is a landscape; a street lamp turned on at night is a landscape. I do not create reportage; I do not tell a story. I think that every single image can tell a story. The only thing that binds together all the images is the photographic language, some gestures, the whites and the blacks of light. Georges Brassens, the legendary french singer said: “A la compagne de voyage / Dont les yeux, charmant paysage”.

Kolga Award 2017

ლუის როდრიგესი დანიელას დაბადება ეს არის დანიელას დაბადების ისტორია. ის ჩემი უმცროსი შვილია. როდესაც ორი უფროსი ქალიშვილი შემეძინა, მობილური ტელეფონები არ არსებობდა. როდესაც შევიტყვეთ, რომ დანიელა იბადებოდა, გადავწყვიტე, მისი დაბადება ჩემი აიფონით გადამეღო. ეს ფოტოები ჩემთვის განსაკუთრებულია.

LUIS RODRIGUEZ Daniela´s birth This is the story of Daniela´s birth. She’s my youngest daughter. When my two elder daughters were born, there were no mobile phones. But when we know Daniela was on her way, I decided to documentary her birth with my iPhone. These pictures are very special to me.

Kolga Award 2017

მასიმო ბარბერიო Non ducor, duco (მე არ მიმიძღვებიან, მე მივუძღვები) როდესაც ამ პროექტზე მუშაობა დავიწყე, არაფერი ვიცოდი ფრანჩესკოს ნამდვილი ცხოვრების შესახებ, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რომ არ მინდოდა „ჯანმრთელობის პრობლემასთან დაკავშირებული მორიგი ისტორიის“ გადაღება. ჟურნალისტური თვალსაზრისით, სერიას ბევრი რამ აკლია, მაგრამ გადავწყვიტე მხოლოდ მასზე და ჩვენ მიერ ერთად გატარებულ დროზე და არა მის დაავადებაზე ვკონცენტრირებულიყავი. არ ვაპირებ ისეთი ნამუშევრის გაკეთებას, რომელიც გაფანტული სკლეროზის მქონე ყველა პაციენტს დაეხმარება, მათ ცხოვრებისგან გაკვეთილის მიღების გზას აჩვენებს ან მკურნალობის რაიმე მეთოდის შესახებ ინფორმაციას გაუზიარებს. ამისთვის არსებობს მეცნიერული მიმოხილვები, გურუები და მღვდლები. არ ვიცი, რამდენად შეუძლია ფოტოგრაფიას დღეს გავლენის მოხდენა; მაგრამ შემიძლია ვთქვა, რომ მე მის ცხოვრებაზე გავლენა მოვახდინე, ისევე როგორც მან - ჩემსაზე: ისტორიის საამბობად კარგი დასაწყისია და კიდევ უფრო უკეთესი დასაწყისია შესანიშნავი ურთიერთობისთვის, პორტრეტისთვის.

MASSIMO BARBERIO Non ducor, duco (I am not led, I lead) When I’ve started this work, I didn’t know anything about Francesco’s real life, but I was completely aware I didn’t want to shoot the “usual health issue”. From a journalistic point of view there are still many moments missing, but I’ve decided to focus only on him and the time we spend together, and not on his disease. I’m not going to do a work that will help all the people affected by MS, showing another possible way to learn from life, or about another medical treatment: there are scientific reviews, guru and priests for that. I don’t know if photography that can have an impact still exists; for sure I’m having an impact on his life as he’s doing the same on mine: a good point to start a story, the best one to start the most amazing relationship, a portrait.

Kolga Award 2017

მაქსიმილიან მანი ოცნების ფაბრიკა ბოლივუდი ერთ-ერთი უდიდესი კინოინდუსტრიაა მსოფლიოში იმ თვალსაზრისით, თუ რამდენი ადამიანია მასში დაკავებული და რამდენ ფილმს აწარმოებენ. ბოლივუდი წელიწადში 200-300 ფილმს უშვებს და ამიტომ, ფილმების ფონისთვის მას დიდი რაოდენობით ადამიანი ჭირდება.

MAXIMILIAN MANN Dream Factory Bollywood is one of the biggest film industries in the world in terms of the number of people employed and the number of films produced. Bollywood produces between 200300 films per year and for all these films Bollywood needs a lot of background-actors.

Kolga Award 2017

მიმი მოლიკა ნორა ეს არის ჩემი შვილის, ნორას ფოტოების სერია, რომლებსაც ქუჩაში სრულიად უცხო ადამიანებთან ერთად ვუღებდი. ამ პროექტის ასპექტები მრავალშრიანი და მრავალმხრივია. ერთ-ერთი შემადგენელი ელემენტი ისაა, რომ ამ სერიის საშუალებით, მინდოდა ნორას მიერ საკუთარი გარემოს აშკარად ნახევრადცნობიერი აღქმა მომეხელთებინა. შეგრძნების ამგვარი მდგომარეობა დაძაბულობას ქმნის ნორასა და იმ ადამიანებს შორის, რომლებთან ერთადაც ისაა გადაღებული. ამ ოდნავ უჩვეულო მდგომარეობის გამო, ნორა თითქოს ამ კოლაჟში ჩაკრულია, თითქოს ის ამ კონტექსტის ნაწილი არ არის და ნაწილობრივ და დროებითაა მასში ჩართული. აჩრდილისებური არსება, რომელიც დამთვალიერებელს სურათზე გამოსახული სხვა პერსონაჟების გაცნობის საშუალებას აძლევს, გადაღებულია სმარტფონით - იმ ხელსაყრელი საშუალებით, რომელსაც საკუთარი შვილებისთვის სურათების გადასაღებად ნებისმიერი მშობელი იყენებს.

MIMI MOLLICA Nora There is a series of portraits of my daughter Nora photographed with complete strangers on the streets. The aspects of this project are multiple and multifaceted, one of the consistent elements to be found across the series is Nora’s apparently semi-conscious awareness of her surroundings. Such state of feeling helps create suspense, an unresolved tension between Nora and the range of people she is photographed with. This slight offbeat makes Nora appear as a cut-out glued in a collage, something/someone otherwise out of tune with the context she appear temporarily semi-involved in. A ghostly creature that offers the viewer a key to read further the other characters present in the pictures, all taken with a smartphone as to use a fair tool any parent would use to snap a picture of their own kids.

Kolga Award 2017

ნაიჯელ დიკინსონი „აქ ვარ“, იაპონია 1. „აქ ვარ“, ტოკიო (იაპონია); 2. ტოკიოს ღამის ხედი მორი თაუერიდან; 3. მგზავრები მეტროში, პიკის საათი, ტოკიო; 4. პოსტერები მიწისქვეშა გასასვლელში, ტოკიო; 5. ფუჯის მთის ხედი ტოკიო-კიოტოს ზეჩქაროსნული მატარებლიდან; 6. მგზავრები მეტროში კითხვის დროს; 7. იაპონელი ტურისტები ოქროს ტაძრის ტერიტორიაზე; 8. ინფორმაცია შეზღუდვების შესახებ შუასაუკუნეების ციხე-სიმაგრეში, კიოტო; 9. იაპონელი ტურისტები ოქროს ტაძარში, კიოტო; 10. ტოკიოს ხედი; 11. შინ დაბრუნება.

NIGEL DICKINSON “I am here”, Japan 1. “I’m here”, Tokyo, Japan 2. Nighttime view from top of Mori Tower across Tokyo 3.

Passengers in subway, rush hour, Tokyo 4. Posters in underground walkway, Tokyo 5.

View of Mount Fuji from Bullet train Tokyo-Kyoto 6. Passengers reading in subway 7.

Japanese tourists in grounds of Golden Temple, Kyoto 8. Restriction notices in Medieval Castle, Kyoto 9. Japanese tourists at Golden Temple, Kyoto 10. View across Tokyo 11.

Flight home.

Kolga Award 2017

ტური კალაფატო ჰანამი ალუბლის ყვავილობა იაპონიაში ყოველწლიური ბუნებრივი მოვლენაა; გაზაფხულობით ალუბლის ხეები (მათი რამდენიმე სახეობა არსებობს) ყვავის და მათი ყვავილები მხოლოდ რამდენიმე დღე ძლებს. ჰანამი (ყვავილების დათვალიერება) იაპონური ჩვეულებაა ალუბლის ყვავილობის სეზონზე ბაღების და პარკების მონახულებისას (ეს ჩვეულება საუკუნეების მანძილზე არსებობს). ათასობით ადამიანი აწყდება პარკს და სასიამოვნოდ ატარებენ დროს. ისინი სასმელს და საჭმელს მიირთმევენ ალუბლის ხეების ქვეშ და ზოგჯერ მათი დროსტარება გვიან ღამემდეც გრძელდება.

TURI CALAFATO Hanami Cherry Blossom in Japan is an annual natural event; during spring time Cherry trees (there are several varieties of them) bloom and their flowers last for just a couple of days. Hanami (flower viewing) is the Japanese custom to visit gardens and parks during the Cherry Blossom season (this custom is centuries old). Thousands of people crowds the parks enjoying their time out, and having food and drinks under the Cherry trees, sometimes even up to late at night.

Kolga Award 2017

ჰუავეი მობილური ფოტო ერთი კადრი

HUAWEI MOBILE PHOTO ONE SHOT

ანა ფერნანდეს კიროსი - ბურთებს შორის Ana Fernandez Quiros - Between bubbles

ანა ფერნანდეს კიროსი - ბრინჯის მინდვრები და შენობები Ana Fernandez Quiros - Rice fields and buildings

ამინ ხოსროშაჰი - დამოუკიდებლობის დღე Amin Khosroshahi - Independence Day

დინა ალფაზი - ცა Dina Alfasi - Air

დინა ალფაზი - ცრემლები Dina Alfasi - Tears

დინა ალფაზი - ნათლისღება Dina Alfasi - Epiphany

არია აბოლჰასანი - თავისებური მიახლოება Arya Abolhassani - Close Encounters of Some Kind

ელენა ანოსოვა - ნათლისღება Elena Anosova - Epiphany

ენრიკო ფაბიანი - უადგილოდ Enrico Fabian - Out of place

გიორგი ნიკოლაიშვილი - განათებული ისტორია Giorgi Nikolaishvili - Illuminated History

ირაკლი ძნელაძე - თავისუფლება Irakli Dzneladze - Freedom

ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი - ზამთარი 7 José Luis Barcia Fernández - Inviernos 7

ხოსე ლუის ბარსია ფერნანდესი - შეერთება José Luis Barcia Fernández - Raccord

რუსუდან ტყემალაძე - ლაზერული ხმლები Rusudan Tkemaladze - Lightsabers

ლელი ბლაგონრავოვა - იპოდრომზე Leli Blagonravova - In the Hippodrome

ლუდოვიკ ბროკერო - უსათაურო Ludovic Broquereau - Untitled

ლუდოვიკ ბროკერო - უსათაურო Ludovic Broquereau - Untitled

მანთენ პატელი - ოქროს საათი Manthan Patel - Golden Hour

მანთენ პატელი - გაელვება Manthan Patel - The Glimpse

მასიმო ბარბერიო - მორფინი Massimo Barberio - Morphine

მატია ვაკა - ბალ-მასკარადი Mattia Vacca - Masquerade ball

პოლ-რუბენ მუნდთალი - ტალღების ჭვრეტა სტამბულში Paul-Ruben Mundthal - Watching the Waves in Istanbul

პიერ ლუიჯი დოდი - გრძელი ძროხა Pier Luigi Dodi - Long Cow!

სადეღ სური - ბებია Sadegh Souri - Grandmother სალომე ბენიძე - რკინიგზის სადგური Salome Benidze - Railway Station სალომე ბენიძე - კოსმეტოლოგებს დიდი თვალები აქვთ Salome Benidze - Beauticians Have Large Eyes

სერა ძნელაძე - უსათაურო Sera Dzneladze - Untitled ტური კალაფატო - მატარებელში მარტო Turi Calafato - Alone in the Train სილვია ლანდი - ცაში ფრენა Silvia Landi - Flying in to the Blue

ვალერი მელნიკოვი დამასკოს სამხედრო აკადემიის ახალგაზრდა ქალი კადეტები Valery Melnikov Young women cadets of Military Academy in Damascu ერეკლე მუმლაძე - გააჩნია..

Erekle Mumladze - It depends... ნენე ხოშტარია - უსათაურო Nene Khoshtaria - Untitled

www.kolga.ge