dePRESSJA 03 by Kokazone Publishing

Katedra Reklamy, Grafiki Komputerowej i Nowych Medi贸w

dePRESSJA

2009

DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA DEPRESSJA Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie ul.Sucharskiego 2, 35-225 Rzeszów pomysł i realizacja:

prof. Andrzej Głowacki, dr Magda Pińczyńska

Katedra Reklamy, Grafiki Komputerowej i Nowych Mediów

Koło Naukowe Sztuka Cyfrowa

II piętro pok. A219, t: (017) 866-14-43

Księga Rodzaju, 11, 1- 11, 9 Wieża Babel 1. Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa. 2. A gdy wędrowali ze wschodu, napotkali równinę w kraju Szinear i tam zamieszkali. 3. I mówili jeden do drugiego; Chodźcie, wyrabiajmy cegłę i wypalmy ja w ogniu. A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołę zamiast zaprawy murarskiej, 4. rzekli; „ Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobie znak, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi”. 5. A Pan zstąpił z nieba, by zobaczyć to miasto i wieżę, które budowali ludzie, 6. i rzekł; Są oni jednym ludem i wszyscy maja jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. 7. Zejdźmy, więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego! 8. W ten sposób Pan rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi, i tak nie dokończyli budowy tego miasta. 9. Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtąd tez Pan rozproszył ich po całej powierzchni ziemi.

Welche Erfahrungen vermittelt uns Franz Theodor Csokor, der berühmte österreichische Autor Das Stichwort unserer Gegenwart lautet „sich outen“. Jedem empfehle ich jedoch mit dem Outen unbedingt größte Vorsicht walten zu lassen: man weißt doch nie von welcher Seite fällt der Schuss, der einem nicht wiedergutzumachendem Schaden versetzen könnte. Als das Burgtheater entsandt den großen österreichischen Autor Franz Theodor Csokor nach Berlin in Zusammenhang mit den expressionistischen Stücken, die dort gespielt wurden, zeigte er sich an der Spree, von Arnolt Bronnens neuestem Drama, begeistert. Er outete sich indem er folglich an den Direktor Franz Herterich nach Wien kabelte: „empfehle dringend vatermord“ Bei der Einreise nach Österreich wurde er dann in Haft genommen und zwar wegen der Anstiftung zum Vatermord. Es bedurfte die Intervention der höchsten Stellen um ihn weiter nach Wien als einen freien Bürger fahren zu lassen.

Krasinskis „Ungöttliche Komödie“, ein romantisches Drama, geschrieben in den Jahren 1833 –1835 in Paris, inspiriert von Dantes „Divina Comedia“, faszinierte Theodor Csokor. Die Thesen des polnischen großen Autors waren jedoch eindeutig anarchistisch. Eine davon lautete: „Jedes Mittel (es heißt buchstäblich: jedes (!!!!) Mittel) das zum Sturz eines Tyrannen führt, ist gerecht.“ Das Schaffen Krasinskis faszinierte Csokor derart, dass er seine Werke sogar ins Deutsche übersetzte. Er erreichte, dass die „Ungöttliche Komödie“ 1936 am Wiener Burgtheater aufgeführt wurde, nachdem das Stück bereits 1929 in Deutschland zu sehen war. Wer die „Ungöttliche Komödie“ gelesen hat, muss sich über die Entscheidung Csokors, gerade dieses Werk zu übersetzen und auf die deutschen und österreichischen Bühnen zu bringen, wundern, denn es hat alle Eigenschaften eines

Übrigens galt Csokor als „der“ Mann des Theaters und wurde daher - sollte man Johannes Twaroch glauben – von „Neuen Wiener Journal“ mit dem Burgtheaterring geehrt. Er trug diesen Ring mit Stolz, was dessen Stifter – verständlicherweise – stets sehr freute. Aber dann kam die Emigration. Sie materiell zu meistern erwies sich als eine erdrückende Schwierigkeit und Csokor entschied sich den Brillanten aus diesem Ehrenring zu verkaufen. Seit dieser Transaktion trug er die übrig gebliebene Fassung des Steines indem er sie nunmehr nannte: „Burgtheaterloch!“

klassenkämpferischen Dramas, obwohl es erst in der ersten Hälfte des 19. Jahrhunderts geschrieben wurde. Auf der einen Seite steht in diesem Drama das revolutionäre Lager mit Graf Henryk als Haupthelden. Seine Verbündeten sind kleine Bauern, Handwerker, Fabrikarbeiter und Diener. Die Revolution wird als Bewegung gegen die Götter, Könige und Herren dargestellt. Dem entsprechend lautet das Hauptmanifest dieses Lagers: „Gebt uns Brot, Brot, Brot! Tod den Aristokratn! Tod den Händlern! Brot, Brot!“

Nichts in der Welt hat mich ahnen lassen können, dass mich der Name der Strasse im Stryj, wo meine Familie damals wohnte, die Zygmunt - Krasinski- Strasse nämlich, mich eines Tages mit Franz Theodor Csokor verbinden würde. Wo lag Stryj und wo Wien? Wo war Franz Theodor Csokor und wo Adam Zielinski? Wer hier nicht an eine Verdische „Forza del Destino“ glaubt, wird sich nie „ein Realist“ nennen dürfen. „Toh! Toh! Poffare il mondo!” – “Oh! Oh! Die Welt ist ein Tollhaus!”

Auf der anderen Seite – eben das Lager der Aristokraten! Sie stellen in „Okopy Swietej Trójcy“, irgendwo im Osten Polens, die letzte Bastion der alten feudalistischen Ordnung. Es wimmelt hier von Grafen, Baronen, Prinzen und Bankiers. Ihnen allen wirft der zweite Held des Stückes, Pankracy, vor, die Untertanen brutal zu unterdrücken. Die feinen Herren vergeuden ihre Jugend beim Kartenspielen und Trinken, sie pfeifen auf das Schicksal des Vaterlandes. Für Krasinski ist die Aristokratie degeneriert und gehört ausgerottet. Sie wird für ihre blutigen, unmenschlichen Taten schreckliche Strafen zu bezahlen haben. Doch siehe da, Graf Henryk, der mit den Revolutionären ursprünglich gemeinsame Sache machte, wechselt plötzlich die Seiten: Er schließt sich dem rückständigen, aristokratischen Lager an. Weshalb?

Csokors Berichte aus der Zeit der Verfolgung waren Berichte eines Emigranten, der er aus eigenem Willen geworden ist. Schenken Sie keinem Emigranten Glauben, wenn er Ihnen von seinen vermeintlichen Erfolgen erzählt und den Eindruck zu erwecken versucht, so eine Emigration sei ein Honigschlecken. Und dennoch: In Csokors Buch „Auch heute noch nicht an Land“ finden wir einen Brief, den er am 18. März 1938 aus dem polnischen Chorzów (zu deutsch Königshütte) an Ödön von Horvath - der damals schon in Budapest weilte, wo er als österreichischer Flüchtling ein vorläufiges, freundliches Zuhause fand - geschrieben hat: „In Kattowitz winkten mir vom Bahnhof Theo und Ursel Holz, die liebsten Freunde, in Tränen aufgelöst. Mit dem Auto ging es dann über versteppte Kohlenhalden hierher. Mein Gott – wie sauber fühle ich den Kohlenstaub, der mir Gesicht und Wäsche überzieht, verglichen mit dem, was hinter mir geblieben ist, in meiner so genannten Heimat. Wie köstlich schmeckt mir diese schwefelige Luft, die keine Lüge mehr verpestet.“ Was für eine Willenskraft, wenn man bedenkt, dass gerade Csokor (!!!), eine jener Gestalten war, die nach der Katastrophe ausgelöst durch das Dritte Reich, so etwas wie einen österreichischen Patriotismus möglich machte - bei einem Kosmopoliten wie ihn etwas geradezu Widersinniges. Im Duell mit dem Teufel – wie Hitler einer war - gibt es nur zwei Möglichkeiten: Entweder greift man ihn frontal an und lässt es, in der Hoffnung, dass das Böse besiegt werden könnte, auf einen alles entscheidenden Kampf ankommen, oder man flüchtet vor ihm, dem Teufel, so weit als nur möglich ist. Die Entscheidung, den Teufel durch Flucht zu besiegen, verbindet mich eng mit Csokor. Seine sechsunddreißig Theaterstücke, sieben Prosawerke, zwölf Gedichtbände, vier autobiographische Veröffentlichungen und eine Unzahl von Briefen, Korrespondenz und Impressionen wären größtenteils nicht erschienen, hätte er vor Hitler, diesem verdammten Teufel, nicht die Flucht ergriffen. Auch von mir wäre nichts veröffentlicht – man möge mir die Anmaßung verzeihen, dass ich mich hier nebst Csokor stelle – wäre nicht auch ich vor eben diesem Teufel geflüchtet. Flucht bedeutet nämlich sehr oft die einzige Chance zu überleben. Als Franz Theodor Csokor am 5. Jänner 1969 starb, war er gerade dabei, sein letztes Stück „Alexanderzug“ zu beenden. Er blieb bis zu seinem letzten Atemzug ein Suchender, ein unbeugsamer Verfechter des gelebten Humanismus, des Kampfes gegen jede Unmenschlichkeit. Auf seinem Grabstein steht das Wort „Nondum“, was übersetzt „noch nicht“ bedeutet – ein Ausdruck dessen, dass der Kampf mit dem Teufel noch lange nicht beendet ist. Möglicherweise hat sich Csokor aus eben diesem Grund mit Zygmunt Krasinski beschäftigt, einem der vier größten polnischen Schriftsteller neben Adam Mickiewicz, Juliusz Slowacki und Cyprian Kamil Norwid.

Krasinski hat offensichtlich erkannt, dass eine Revolution nichts anderes ist als ein guter Anlass, neue Unterdrückungen einzuleiten. Und es ist ihm klar geworden, dass sich die Anhänger der Revolution mit allen Mitteln rücksichtslos bereichern wollen, dass die Revolution nichts anderes ist als eine willkommene Möglichkeit für Metzger und Lakaien, ihre Herren zu ermorden und so einen Zustand totaler, ethischer Auflösung herbeizuführen. Auch Csokor hatte erkannt, dass diejenigen, die an der neuen Revolution teilnehmen, nichts anderes im Sinn haben, als die Stelle der bisherigen „Blutsauger“ einzunehmen. Er kritisiert die Revolution, erkennt aber gleichzeitig, dass der aristokratisches status quo nicht mehr zu halten ist. Wo aber findet man Ideen, die die Welt gesunden lassen würden? Dieses Problem fanden Krasinski und Csokor unlösbar, aber wer könnte sich damit brüsten, eine bessere staatliche Form als Demokratie zu formulieren? Der Kreis schließt sich: Als Kind wohnte ich in der Krasinski Strasse und hatte unheimliches Interesse daran zu erfahren, was dieser Krasinski für die Menschheit wohl getan hat, dass man eine der schönsten Strasse meiner Heimatstadt nach ihm benannt hat. Mein Vater nannte ihn übrigens „einen Träumer“, meine Lehrerin bezeichnete ihn als Utopisten, ich selbst, nachdem ich mehrere Male die „Ungöttliche Komödie“ gelesen habe, halte ihn für einen besessenen Kämpfer gegen die Tyrannei, jedoch einen Kämpfer, der sich nicht sicher ist, wie man gegen diese Tyrannei zu kämpfen hat, und der sich auch nicht sicher ist, welche Mittel in diesen Kampf anzuwenden sind. Franz Theodor Csokor hat Gedanken Krasinskis adoptiert, weil die Zeit, in der er lebte, zeigte, dass weder die alte feudale, aristokratische Ordnung, noch die Revolutionen, egal welcher Couleur, zur Lösung der menschlichen Probleme führen. Er suchte also einen dritten Weg. Hier eben deckt sich die Lebenserfahrung von Franz Theodor Csokor mit der meinen! Er und ich flüchteten vor den Diktaturen, aber erst diese Flucht ermöglichte eine wichtige Aufgabe zu erfüllen: „Überleben! Arbeiten mit allen Mitteln daran, dass der Mensch dem Menschen kein Wolf sei. Es darf nicht heißen: homo homini lupus. Der richtige Imperativ wäre vielmehr: homo homini homo.

op.638 2

12 978 189 ukryta struktura „Wieży Babel”

la kogoś z zewnątrz liczby ich splątanie to istna Wieża Babel, ale ta jest wyjątkowa, bo to największa znana liczba pierwsza odkryta przez Edsona Smitha, bezcenna, bo gwarantuje anonimowość i prywatność w sieci, ponieważ liczby pierwsze są podstawą systemów szyfrujących czuwających nad bezpieczeństwem obiegu informacji w sieci. Nasz świat dziś to istna „Wieża Babel” gdziekolwiek jesteś słyszysz różne języki, różne kultury mieszają się i zlewają. Europa, w której runęły mury granic, podziałów a jedyny „mur” to nasze zmagania wewnętrzne jak u bohatera The Wall zespołu Pink Floyd. Nasza walka z ego, libido i zalewającą nas komercją. Brakiem duchowości, zrozumieniem bliskiej osoby.

Archetyp „wieży” jest dla mnie symbolem Wszechziemi – Pangea, czasem mitycznej jedności i czasem powstawania życia, ale też symbolicznym dążeniem ludzkości do poznawania i zbliżania się do Boga. Jest mitem, w którym pokazujemy, że jesteśmy zdolni do pokonywania wszelkich przeciwieństw, trudności dane nam są jako lekcja pokory i chęć wyrwania się poza wyznaczony magiczny okrąg świata już poznanego, tworząc uczymy się siebie nawzajem. Nasza wyobraźnia nie zna granic i ograniczeń, nasze emocje są wolne i twórcze, stwarzamy nowy świat, nowe marzenia, bo potrzebujemy wewnętrznej wolności dla naszych snów i marzeń. Poprzez sztukę życie nabiera pełni, budujemy, komponujemy, otwieramy nowe krainy wewnątrz nas samych i dla bliskich wokół. Zmagamy się z naszym własnym żywotem, problemami z dzieciństwa, dorastania, dojrzewania i wymogami dnia codziennego. Zmagamy się z natłokiem nowej rewolucji cyfrowej to nie jest już „Galaktyka Gutenberga” czy kontrkultury „1968”roku a „pomieszanie języków, aby nikt nie rozumiał języka drugiego” z Księgi Rodzaju staje się bez znaczenia, ponieważ żyjemy w sieci oplatających nas liczb, komunikujących nas bez względu na czas i przestrzeń. Wszyscy przymuszeni używamy jednego uniwersalnego języka, wbrew obawom nie jest to tylko język angielski – to system binarny, dwójkowy – mamy go wszędzie, otacza nas, szpieguje, tworzy swój własny świat i pomaga w zapisywaniu naszych wspomnień, naszej rzeczywistości i twórczości - jest wszechobecny. Ten język to muzyka wokół, to obrazy, które zapisujemy, stwarzamy, przesyłamy to kosmos, który widzimy na odległość 13 miliardów lat świetlnych, to neutrina, to nanometria, to obrazy nieosiągalne dotychczas dla żadnego człowieka. To wirtualna „Wieża Babel” sięgająca od 1025 metrów tj. 1 miliard lat świetlnych do 10-9 metrów, czyli 10 angstremów, czyli 1 nanometr.

futur inexistante. Le but innaccesible d’une idee folle. Agata Smolich

coin du ciel. L’homme comme un égoïste qui en pensant de soi même -

Un essayage inutile de créer une construction pour attraper un

pense pour tout le monde. L’homme comme un héros collectif pour la

ы хочешь жить с пользой для себя. You must live for others, if you want to live for the benefit of themselves. debe vivir para los demás, si quieres vivir en beneficio de ellos mismos. Man mus ür die anderen leben, wenn du nützlich für dich selber leben willst. Voce deve viver para os outros, se quiser viver em benefício dos próprios. Vous devez vivre pour les autres, si vous voulez vivr 2 u profit d’eux-memes. Treba živjeti za drugih, ako želiš živjeti s korišću za sebe .Trzeba żyć dla innych, jeśli chcesz żyć z pożytkiem dla siebie. Alteri vivas oportet, si tibi vis vivere. Si deve viver 4 er gli altri, se si vuole vivere a beneficio di se stessi. надо жить для другой, если ты хочешь жить с пользой для себя. You must live for others, if you want to live for the benefit of themselve ebe vivir para los demás, si quieres vivir en beneficio de ellos mismos. Man muss für die anderen leben, wenn du nützlich für dich selber leben willst. Voce deve viver para os outros, se quise ver em benefício dos próprios. Vous devez vivre pour les autres, si vous voulez vivre au profit d’eux-memes. Treba živjeti za drugih, ako želiš živjeti s korišću za sebe .Trzeba żyć dla innych, jeś hcesz żyć z pożytkiem dla siebie. Alteri vivas oportet, si tibi vis vivere. Si deve vivere per gli altri, se si vuole vivere a beneficio di se stessi. надо жить для другой, если ты хочешь жить с пользо ля себя. You must live for others, if you want to live for the benefit of themselves. debe vivir para los demás, si quieres vivir en beneficio de ellos mismos. Man muss für die anderen leben, wen u nützlich für dich selber leben willst. Voce deve viver para os outros, se quiser viver em benefício dos próprios. Vous devez vivre pour les autres, si vous voulez vivre au profit d’eux-memes. Treb vjeti za drugih, ako želiš živjeti s korišću za sebe .Trzeba żyć dla innych, jeśli chcesz żyć z pożytkiem dla siebie. Alteri vivas oportet, si tibi vis vivere. Si deve vivere per gli altri, se si vuole vivere eneficio di se stessi. надо жить для другой, если ты хочешь жить с пользой для себя. You must live for others, if you want to live for the benefit of themselves. debe vivir para los demás, uieres vivir en beneficio de ellos mismos. Man muss für die anderen leben, wenn du nützlich für dich selber leben willst. Voce deve viver para os outros, se quiser viver em benefício dos próprio ous devez vivre pour les autres, si vous voulez vivre au profit d’eux-memes. Treba živjeti za drugih, ako želiš živjeti s korišću za sebe .Trzeba żyć dla innych, jeśli chcesz żyć z pożytkiem dla siebi lteri vivas oportet, si tibi vis vivere. Si deve vivere per gli altri, se si vuole vivere a beneficio di se vous voulez vivre au profit d’eux-memes. Treba živjeti za drugih, ako želiš živjeti s korišću za sebe Trzeba żyć dla innych , jeśli chcesz żyć z pożytk iem dla siebie. Alteri vivas o portet, si tibi vis viv ere. Si dev viv er e r

K g i. il ss alt r ste i , se se di is vu io fic o le ne v be i v er a e aC

lau ra

en powstały zapis, który zmienia z roku na rok wizerunek nas samych, to również medycyna przyszłości niewyobrażalnej – to początek nieśmiertelności? Już dziś technika zwana reinerwacją mięśni daje możliwość poruszania sztucznym ramieniem jedynie za pomocą własnych myśli. Dzięki nam ten „zapis” staje się sztuczną inteligencją, czy kiedyś stanie się naszym mistrzem, nauczycielem? Czy już niepostrzeżenie jest?

Gdy słyszę, że Guillermo Habacuc Vargas uważa się za artystę i na Biennale Sztuki Bienart na Korsyce przywiązał liną do ściany psa i zamęczył go nie karmiąc nie dając nic do picia aż zwierzę zdechło na oczach publiczności to myślę, że nasz świat zwariował, że pycha ludzka uległa degradacji i wstyd mi za organizatorów biennale, wstyd mi za Homo Sapiens i że zabijanie uchodzi za tak zwaną sztukę. Dziś po prawej stronie dla zabawy zapisuję „liczbowe obrazy” kultury człowieka w wielkim skrócie – dzieła największe i znakomite, pełne matematycznej harmonii, proporcji, złotego podziału i oparte na ciągu Fibonacciego. Ale czy jutro, gdy dotknie nas epidemia amnezji opisana w „Sto lat samotności” Gabriela Marqueza spowodowana naszym „niewolnictwem i uzależnieniem od świata cyfrowego” ten świat nie stanie się waszym mistrzem. Nowe media a szczególnie Internet jak twierdzi profesor Gary Small gwałtownie przyspieszają ewolucję naszego mózgu. Rozwijają i zmieniają niepostrzeżenie nas samych, możemy oszukać nas mózg tak by nasz umysł „opuścił” ciało i wszedł w inne na przykład znajdujące się w wirtualnych światach jak twierdzą naukowcy z Karolinska Institutet, polega to na wywołaniu w człowieku złudzenia zmiany ciał. Polega to na dostarczaniu do mózgu stałych bodźców z różnych zmysłów. Czy nasza nowa „Wieża” to nie zapowiedz epoki uduchowionych maszyn Kurzweila -„The Age of Spiritual Machines”? Czy era sztucznej inteligencji i sztuki opartej na języku binarnym? Czy tylko zrozumienie, że jesteśmy wszyscy dziećmi Gaji zwanej kiedyś Pangea odbywającymi „kosmiczną podróż”, jako jej mieszkańcy stanowiący część Drogi Mlecznej?- AG

a świecie

Wieża „Ro ss

ija” w Mo

ybudowa

jwyższa n

skwie mia

na razie w

Fostera n a

ła osiągn

ąć 612 m

ie zostanie

na i nie się

u gnie chm

Normana

kryzysu n

towana p rzez

etrów

z powodu

PS. Projek

Spacer po wieży Babel… Moje aktualne położenie: wieża Babel. Babel zapachów, smaków, Babel języków i kolorów skóry, Babel flory i fauny… wreszcie Babel emocji… Obserwuję… Ranek… 7.30, ranek… 10, ranek… 12 – każde z tutejszych żyć rozpoczyna się o innej porze. Leniwe, niezestresowane życie w kraju pomarańczy i drzew butelkowych. Otwiera życie oko, szykuje śniadanie na tarasie, myje się, ubiera i wsiada na rower… Jeśli to życie wstało tym rankiem o 7.30, doświadcza jeszcze odrobinę zimowego chłodu, pomykając zaspanymi uliczkami. Życie obudzone o 10 ma już nieco cieplej- czuć promienie ziewającego jeszcze słońca… Pomarańcze na drzewach zaczynają rozświetlać się pełnią koloru… świat zdecydowanie się budzi, choć jeszcze przeciąga dość mocno. Tu czas biegnie powoli, jednak intensywnie… Kolejne, więc, to życie zbudzone o 12, doświadcza pełni ciepła… Może bezkarnie włożyć na siebie leciuchną kurteczkę i pedałować na swoim wehikule ku kolejnym doznaniom… Życie mija kościoły, fontanny, place, sunie wąskimi uliczkami. Słyszy. Przesuwające się pudła i kontenery świeżych jabłek, gruszek, truskawek. Czuje. Zapach cafe latte niesiony delikatnym ruchem wiatru. Osiada zapach ten na życia włosach, otula. Życie pije swoją kawę… myśli, obserwuje. Po raz kolejny. Zewsząd dobiegają różniste dźwięki. Cała gama wysokich i niskich tonów. Dysonanse odgłosów miasta i zwykłej ludzkiej codzienności wpadają samoistnie do uszu. Dzieje się dużo. Nawet bardzo dużo. Każdy inaczej, każdy gdzie indziej i po co innego… Spotyka życie ludzi. Różnych ludzi. W kolejnych rozmowach życie czuje głód poznania drugiego człowieka, poznania jego kultury. To niczym tęsknoty za cząstką samego siebie, gdzieś kiedyś, gdzieś dawno... może na tamtej niedokończonej Babel zostawioną? Prawdziwe saudades...

Z notatnika Małgorzaty Weresińskiej Zaczęło się od tego, kiedy to Stwórca na nieszczęście ludzi i dla ich nauki powiedział „Zejdźmy, więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego” i odtąd obcy sobie ludzie rozproszyli się po całej ziemi. Na czym polega ich nieszczęście? Na czym polega ich nauka? Wieża Babel - owoc zgodności międzyludzkiej stał się murem nieporozumienia. Nie jest jednak tak, że rzecz stała się tysiące lat temu, a my jesteśmy współczesnymi ofiarami dawnych błędów naszych przodków. Bo o ile oni nie mogli się porozumieć ze względu na mnogość języków o tyle my ludzie XXI wieku wykształceni i inteligentni na drodze tworzenia tzw. wysoko rozwiniętej cywilizacji i kultury, ów problem rozwinęliśmy do stopnia, w którym nie umiemy się porozumieć w obrębie nawet jednego języka. Na tym niewątpliwie polega nasze nieszczęście… „Człowiek stworzony jest na to, aby żyć w gromadzie. Z samotności rodzi się rozpacz” To zdanie Juliusza Verne, tak prawdziwe jak proste uświadamia nam, że nie możemy i jak bardzo nie chcemy być sami, niezrozumiani. Umiejętność porozumiewania się jest w tej kwestii kluczowa. I nie chodzi tu bynajmniej o słowa. Umieć przekazać coś, czego nie da się ująć w słowa to SZTUKA. Takich sztukmistrzów, twórców i artystów było i jest wielu. Jedynych i niepowtarzalnych, którzy chcą dzielić się z nami swym geniuszem, wizją świata i odwagą. „Piękno rzeczy śmiertelnych mija, lecz nie piękno sztuki” Leonardo da Vinci Język sztuki jest dla nas często, a raczej zbyt często niezrozumiały. Jest to język, którego z różnych przyczyn nie chcemy się nauczyć nie chcemy usłyszeć jej głosu, gdyż sztuki nie słucha się uchem, lecz sercem. Budując własną Wieżę Babel, tępo wpatrzeni w jej złudny kształt i nierealny wierzchołek desperacko pragniemy wyrazić siebie, przemówić, być razem. Ale nie dopuszczamy do siebie głosu serca, więc jesteśmy sami. I to jest nasza nauka…

Ka ta

aP iąt ek

Valencia. To miejsce, gdzie spotykają się całe gamy zapachów i dźwięków, gamy całe wyrazów i barw; i gdzie ta różność cała znajduje wspólną drogę porozumienia, gdzie toczy wspólną rozmowę. Buduje nową torre Babel...Vamos a construir una torre – creo, creo, creo! / A pesar de otras palabras y otros colores/ Para encontrarnos/ En el otro mundo. W świecie z większym spektrum rozumienia. I choć z pozoru świecie pełnym rozdźwięków, to jednak takim, gdzie może powstać wspólna melodia... Donde picos de montanas/ Donde dentro de los nubes/ Se puede mirar a los ojos del Dios/ Escaleras al pasadizo./ Caín y Abel quisieran estar por allá./ La gente sin países/ No nombrados constructores de la torre Babel. I człowiek nagle wie, że nigdy Babel nie istniał do końca... że są międzynarodowe języki. Uśmiechu, tańca, dźwięków i koloru. Serdeczności z pokoju obok, czy tej spotkanej na ulicy... Tyle, że ten język pozwala nam porozumieć się w sprawach naprawdę ważnych, w sprawach ludzkich, bazowych, o których, osiągając kolejne pułapy rozwoju cywilizacji, zapominamy. Tu nagle przestają liczyć się sukcesy, przestaje liczyć się świat dookoła, a zaczyna sam człowiek, w najczystszej swojej postaci... Vivimos en otros sitios de la tierra./ Cada uno tiene su propio centro del mundo/ Pero siempre soñamos con la torre Babel/ Tan alta que en nuestros sueños toca las estrellas. Este punto señalaron juntos/ Había tantos que nadie puede contarlos/ Ponga una torre – pirámide de los sueños/ Alguien pensó… y después el silencio cortó un grito... Grito de tus sueños, de tus saudades... saudades za miejscem, za światem, za Tobą w pełni brzmiącym... Zaprowadził Cię tu, na Twoją wieżę Babel... To nie Babel języków. To tysiące punktów widzenia, miliony wirujących tak różnie dusz. Nie jeden, a nieskończoność sposobów na jutro… Nieopisana wielość grymasów na ludzkich twarzach, gama uśmiechów i załamań światła na łzach… Nie ma takich wyrazów, którymi da się zrozumieć ludzi, razem i każdego z osobna, ale istnieje całe spektrum środków do poznawania, odkrywania i czucia, po to, by drugim człowiekiem dopełniać samego siebie. I może na tym polega piękno tego świata? Może kara wieży Babel to tylko próba uleczenia ludzkości z nieświadomości różnic? Próba uczenia nas siebie nawzajem, a także tego, że nauczyć drugiego człowieka do końca się nie da…

k.k.

* W powyższym artykule użyto fragmenty tekstów z musikalu “Metro”, utworu “Wieża Babel”

Zapraszam do udziału przy tworzeniu numeru 4 dePressji pod hasłem przewodnim

ŚWIATY NARYSOWANE ŚWIATŁEM Teksty proszę przesyłać do 30.04.2009 na maila aglowacki@wsiz.rzeszow.pl lub do 219

7456

734673657

2736722777467264762764

726347264767

726476777779

3475485 88

38557 365

57 77

5 75 7 9 9 5 5

900

0 0 08 83 7 5 8 3

5 78 75 8 4 7 5

78 657483

7155555

8 98 68 5 6 35 58 6 3 78 483

Na podstawie dokumentacji zdjęciowej wypożyczonej od innych artystów i galerii (przedstawiającej np. momenty wręczania prestiżowych nagród, otwarcia wystaw itp.) wykonam w procesie obróbki cyfrowej „dokumenty fotograficzne”, „pamiątki z prywatnego archiwum” przedstawiające poszczególne życiowe sukcesy. Stworzę dokumentację tego, co mogłoby się zdarzyć, ale się nie zdarzyło. Ale czy na pewno się nie zdarzyło skoro mozolny proces postprodukcji cyfrowej, długie godziny spędzone nad zdjęciem powodują, że efekt tak bardzo odciska się w mojej pamięci, aż niemal staje się prawdą. Zdjęcia będą projekcją w przyszłość, jej zaklinaniem. Zwizualizują czas przyszły dokonany. Mamy do czynienia z artefaktem złożonym z wielu warstw interpretacji tekstualnej. Jest to spojrzenie kobiece, co znaczy także w tym przypadku przewrotnie sensualne, ale i krytyczne, niemal szydercze...Jak artystka sama mówi projekt ten z jednej strony opowiada o tym co oznacza bycie artystą, jakie się z tym wiążą nadzieje, starania i rozczarowania. Istotą sukcesu jest dziś bowiem nie tylko talent, ale cały splot czynników zewnętrznych (zaplecze instytucjonalne, kontakty itp.). Sens tej pracy wykracza jeszcze poza problemy fotografii, dotykając zagadnienia szczęścia i sztuki jako jego symulatora. Jest to odwiecznym pragnieniem artystów, bo w ten sposób przechodzą do historii, są zapisani w czymś [medium] dodatkowym bardziej trwałym. Ta wciąż pociągająca a nieprosta relacja sztuka – życie ma miejsce i wciąż się rozgrywa po raz kolejny… W dodatkowy wymiar gry wprowadzeni zostajemy przez instalację animującą niebo pełne gwiazd, jego ogrom nas fascynuje, a patrzenie na gwiazdy sprawia prawdziwą przyjemność. Wykorzystam przesąd mówiący o tym, że spadająca gwiazda spełnia życzenie – wystarczy tylko o nim pomyśleć. Na moim niebie gwiazdy będą spadały co rusz… Od tej pory wszystko będzie takie samo, my zaś będziemy tkwili w tej pułapce, niezdolni do wprowadzania zmian i bezsilnie wpatrujący się w ekrany telewizorów, na których migać będą resztki rzeczywistości.4

1 Sentencje i filozofie na użytek młodych, za: Sontag S. , Notatki o kampie, Literatura na Świecie, nr 9/1979 w: Kulpa R., Kicz Subwersja - Kamp. Szkic antropologiczny http://www.nic-tak-samo.uni.wroc.pl/teksty/kulpa.html). 2 Ibidem 3 Ibidem 4 Przemysław Czapliński P., Symulakry i symulacja , Baudrillard, Jean http://wyborcza.pl/1,75517,3158406.html

Trzeba być dziełem sztuki albo ubierać się w dzieło sztuki Oscar Wilde1 Gdy myślimy o scenie aktualnej sztuki najnowszej, trudno się oprzeć proroczemu i inteligentnemu przeczuciu Wilda. Doszło tu już wręcz do kolejnych wcieleń i przebrań. Mają w niej miejsca inscenizacyjne performowanie dawnego malarstwa i totalna zmiana ról, miejsc, technik i narzędzi. Wszystko odsyła do wszystkiego, dzieło jest tylko kolejną warstwą, której transformacja ma trudny do ustalenia początek i nie czuje się jego końca. Tematyka krytyczna, polityczna, zaangażowana czy genderowa odsyła do zdekonstruowanych przedmiotowo dzieł o tektonice wizualnej i mentalnym charakterze silnie odmiennych od tradycyjnych, czyli transgresyjnych i subwersywnych. Tak projekt Agaty Zbylut W sztuce marzenia się spełniają, ale nie wszystkim krąży wokół kilku spraw, a odnosi się do pracy Katarzyny Kozyry W sztuce marzenia stają się rzeczywistością. Polemizuje jednak z jej intuicjami potwierdzającymi rekompensacyjne możliwości działań artystycznych, chociaż u Kozyry są one przepełnione aż nieznośną groteską. Zatem tautologiczna dyskusja wspięła się na kolejne piętro potencjalnych znaczeń sztuki czy nawet jej prymatu wobec rzeczywistości, skoro antyteza Zbylut dotyczy symulacji nie realności. Świadomość tej wysublimowanej sztuczności zawiera w tytułach prac artystek wskazanie na obszar czyli „w sztuce”, a nie zaś na sztukę jako przedmiot umożliwiający realne zmiany. Ma to zasadnicze znaczenie gdyż definiuje przestrzeń artystyczną jako pole gry kolejnych mutacji znaków [fotomontaż, zawłaszczenie] niż rzeczywisty obiekt sentymentalnych spełnień. Jak mówi Agata Zbylut granica pomiędzy artystyczną fikcją i dokumentem zostanie zatarta i przywołuje precedens [1840] artystycznej mistyfikacji Hipolita Bayard’a, który sfotografował siebie jako nieboszczyka, dając tym samym wyraz goryczy jaką czuł nie mogąc odnieść sukcesu jako autor. O co chodzi Zbylt?! O zadośćuczynienie [symboliczną zemstę] ale nie tak złośliwie autodesktrukcyjną jak u Bayard’a. Na najwyższych piętrach mistyfikacji wkrada się i zawłaszcza sukces innych, a nie czyni zabiegów mających wywołać - u odnoszących sukces - samopotępiający wyrzut sumienia. Jednocześnie modyfikuje kod znaków opisujących życiorysy i sensy należące do odmiennych spektakli; trwania i jego autorskich aranżacji w symulacyjnych wcieleniach sztuki. Czy to nie jest fałszerstwo?! Pewnie tak, ale i także w tym samym stopniu jest nim cała sztuka. Co dopiero dzisiejsza – najnowsza w sensie nowych operatywnych poza przedmiotowych [multimedialnych] formuł, czerpiących z oznak dominacji hiperrzeczywistości. Wpisujących się już nie w jakikolwiek ład, lecz dyskursy destabilizacji [Magdalena Pustoła o myśli Rancier’a] i rozbijania szczelność i oczywistości dotychczasowych relacji.

Rodzi się poczucie niepewności, co jest realne, a co nie, co z kolei jest żartem, a co serio. Porównując się z pierwszym w długiej serii fałszerstw w historii fotografii autorka komplikuje jednak o wiele bardziej sytuację niż Bayard wynalazca, który chciał zademonstrować, że świat się na jego geniuszu nie poznał. Tutaj mimo, że tytułowo życzenia są nie spełnione to właśnie w równoległej rzeczywistości bytu sztuki dochodzi do ich realizacji. A ta mistyfikacja dowodzi, że świat jednak artystkę poznał i podziwia. Głównie jednak poświadcza jej przekonanie, że fotografia która miała stać się obiektywnym medium odwzorowującym rzeczywistość, została zmanipulowana w warstwie kontekstualnej. Przywołać można raz jeszcze Wild’a, który kazał włączyć sztukę [portret] w szatańsko powikłaną intrygę, która wzięła się z podziwu dla wiecznej młodości przezeń symulowanej Jakie to smutne! – szeptał Dorian Gray, mając oczy wciąż wpatrzone we własny portret. – Jakie to smutne! Będę stary, obrzydliwy i ohydny. Obraz ten jednak pozostanie zawsze młodym. Nigdy nie będzie starszym, niż w dzisiejszy dzień czerwcowy…Gdyby była tylko inna droga! Gdyby mogło stać się, abym ja był zawsze młodym, a obraz starzał się.” Jest sukcesem, że w tak bogatej i oryginalnej generacji sztuki nowo-medialnej Agata Zbylut zaznacza bardzo wyraźnie, bo i przewrotnie, własną obecność. Tworzy artefakty przykuwające uwagę niezwykłymi dość ekscentrycznymi efektami wizualnymi. Zgodnie z klimatem kampu, znajduje ona ujście w szczególnym zamiłowaniu do przerysowania osobistych manieryzmów i widzi wszystko przez różowe okulary estetyki sztuczności.2 Te artystyczne zabiegi czytamy jako przepuszczony przez ironiczny filtr dystansu do świata i nieco prześmiewczy, ale co ważne odkrywczy, komentarz ukazujący całkiem nowe, nieoczekiwane i pozbawione rutyny konteksty funkcjonujących powszechnie w kulturze masowej komunałów i stereotypów. Artystka obnaża w ten sposób delikatność wszelkich granic, nieznajomość braku kryteriów i odpowiednich umiejętności u oceniających artefakty. Dotyka problemu plagiatu i kopii, których sens jest na tyle zatarty, że zupełnie wyjątkowo zwraca czyjąś uwagę dokonywana w ten sposób kradzież intelektualna, bo po prostu jakieś prawdziwe wartości w sensie jakościowej różnicy nie istnieją, zostały rozmyte jak brzeg przez morze sztucznych, wyjałowionych i oszukańczych narracji medialnych. Autorka powołuje się na współtworzenie kampu, a ten ma upodobanie do przekraczania granic, swego rodzaju hermafrodytyzm.3 Przytoczmy trafne wyjaśnienia szczecińskiej artystki zwizualizuję to, co oznacza artystyczny sukces.

Upadek naszej osobistej Wieży „Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa. A gdy wędrowali ze wschodu, napotkali równinę w kraju Szinear i tam zamieszkali. I mówili jeden do drugiego: «Chodźcie, wyrabiajmy cegłę i wypalmy ją w ogniu». A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołę zamiast zaprawy murarskiej, rzekli: «Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobie znak, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi». A Pan zstąpił z nieba, by zobaczyć to miasto i wieżę, które budowali ludzie, i rzekł: «Są oni jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego!» W ten sposób Pan rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni Ziemi, i tak nie dokończyli budowy tego miasta. Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtąd też Pan rozproszył ich po całej powierzchni Ziemi.” – w taki sposób Stary Testament opisał historię Wieży Babel. Zatem Biblia powiada, że ludzie na całym świecie posługiwali się tym samym językiem. Dogadywali się bez przeszkód więc wspólnie tworzyli nowe, rozmaite projekty, w tym również Wieżę Babel, która miała być dowodem ich - na pozór – wielkiej siły i błyskotliwości. Chcieli pokazać Bogu, że potrafią tak wiele jak On. Jednak z czasem relacje ludzi pogorszyły się. Zaczęli być wobec siebie pyszni i pazerni. Zdominowały ich uczucia niskie – zazdrość, zawiść. Ich zamiary stały się niezgodne z wolą boską dlatego Bóg pomieszał języki i nikczemni ludzie rozproszyli się po całej Ziemi. Historia Wieży Babel zawiera ostrzeżenie, że nawet najwspanialsze dzieła ludzkie, tworzone bez szacunku dla praw Bożych czy jako znak samowystarczalności człowieka - nie ostaną się i są skazane na ruinę. „Lepiej chyba pójść choćby kawałek dobrą drogą, niż zajść daleko, lecz źle„ - jak twierdził Platon. Wydawało się, że nie ma nic prostszego od komunikowania się tylko jednym językiem. A jak jest w dzisiejszych czasach ? Czy aktualnie, mimo zgodności rodzaju języka potrafimy rozmawiać i współpracować ze sobą ? Czy wspólnie potrafimy rozwiązywać problemy i zgodnie żyć ? Czy potrafimy szczerze wysłuchać i zrozumieć drugiego człowieka ? Nie patrząc na nic dookoła wędrujemy w labiryncie własnych spraw. Zapominamy, że wokół nas są ludzie, którzy potrzebują naszej pomocy i dobrej rady. Jeśli możemy bierzmy ale i dajmy innym radość, zrozumienie, służmy pomocą i wsparciem. Niestety dzisiejsze życie to egoistyczne dążenie do doskonałości i własnych przyjemności. Myśl tylko o sobie przekracza wszelkie granice, ludzie nie potrafią pojąć rzeczywistości. Czy można zbudować miłość, przyjaźń, gdy wspólny dialog nie współgra ? Zdecydowanie nie. “Przecież z obfitości serca usta mówią” (Mt 12,34). Robert Escarpit w opowiadaniu „Antybabel”, daje do zrozumienia, że w momencie rozmowy powinno się odłożyć wszystkie inne sprawy na drugi plan i skupić się uważnie słuchając drugiego człowieka. Wówczas budowa wspólnych relacji będzie szybsza i o wiele łatwiejsza. Z własnego doświadczenia wiemy, że po ukończonych rozmowach czujemy bliskość z drugą osobą lub wręcz przeciwnie – awersja i niechęć stwarza psychiczny mur. Bywa tak pod wpływem jakiegoś – czasami niezbyt ważnego - incydentu, po którym poróżniamy się i zatrzymujemy wzajemną „budowę” komunikowania się. Odbudowa jest niełatwa. Różnorodność zdań, poglądów nie powinna mieć wpływu na stosunki rozmówców. Innym aspektem jest rodzaj języka. Kombinacje językowe, liczba oficjalnych języków wciąż się zmieniają. Aktualnie przewaga danego języka zależy od roli w świecie. Kiedyś, przez wiele lat oficjalnym językiem była kościelna łacina, następnie język francuski a po drugiej wojnie światowej - język angielski. Najbardziej jednak liczy się nasz język wiodący. Język naszej kultury, ten którym posługujemy się od urodzenia. Znajomość języków obcych może być nam bardzo użyteczna dlatego pozostaje nam szlifowanie i dążenie do poprawnej formy wypowiedzi. Współczesny świat usiłuje eliminować Boga i świętość z życia publicznego, kultury, sztuki. Przewartościowanie dóbr materialnych stało się miarą wszystkich wartości. Dla swoich korzyści ludzie zdolni są poświęcić swoje zdrowie, sumienie, czystość a nawet wolność. Chciwość i pycha potrafią doprowadzić do zguby. Bóg w Księdze Rodzaju, kara budujących za ich wyniosłość, mieszając im języki. Więź interpersonalna okazuje się być bardzo kruchą. Nie należy budować relacji na wzór „Wieży Babel” lecz tworzyć Wieżę pozytywnych relacji międzyludzkich. Kamieniem węgielnym życia powinno być radzenie sobie z wszelkimi słabościami albowiem efektem może być nasz osobisty „upadek wieży” inteligencji werbalnej.

Klaudia Czuchra

świat- współczesna Wieża Babel

verden- det moderne Babel Tårn

jeden cel- zbliżyć sie do prawdy

et mål- tættere på sandheden

jedna droga- dialog

en vej mod målet- dialog

Znaleźć miejsce… swoje miejsce… takie, by być tego świata tylko drobiną. Szelestem trzcin opleść niepokoje Tak, by wiatr je owinął. Otulić się, schronić, nie zadawać pytań. Przez chwilę, chociaż poczuć piękno świtań. Znaleźć miejsce… takie miejsce… gdzie uszy nie słyszą wyroków, trzaśnięć drzwiami. Gdzie w krystalicznej fali cząsteczek powietrza, rozminę się ze złymi myślami? Chcę łapać chwilę! Tę swoją chwilę – tę, której, na co dzień mi brakuje… Nie pędzić. Nie czekać. Nie błądzić nigdzie. I choć samotny, lepiej się czuję… Więc oto moje miejsce. Znalezione w betonowym buszu. Miejsce, w którym oddech mój jest tylko dla moich uszu….

Op.58 albo 85

Rzeczywistość czy tylko totalny ekran?

B i e l e t n i k o w a

S w i e t ł a n a

KOŁO SZTUKI CYFROWEJ

świecie Wielkiego Brata w obecnej rzeczywistości zamykającej koniec sytemu panoptykonu, koniec wszechwładzy despotycznego spojrzenia, koniec systemu zamknięcia, koniec granic i centralnego punktu panoptykonu -zbliża się era hipermediów, dlaczego, ponieważ to nie my oglądamy media to one oglądają i inwigilują nas. „Rzeczywistość” czy tylko „kino” – osoba pisząca scenariusz /miała przecież spuchnięty palec/ czy scenariusz, który ją stworzył i pobił? Takie echo żartu, człowieka, który utracił swój cień. Czy nasze codzienne rzeczywistości to tylko odbicie doskonałych remakeów naszej nowej kombinatorycznej kultury? Kiedyś sztuka była zapisem – odzwierciedleniem rzeczywistości, potem dzięki odkryciom fizycznym stała się czynnikiem ukazującym budowę materii stając się abstrakcyjna, dziś jest bez związku z jakąkolwiek rzeczywistością. Powstaje „nowa rzeczywistość” wytwarzana z „kostek pamięci” i ich oprogramowania. Tak zrodzona może być powielana bez końca. Czy wszystko wokół to technologiczna i psychodeliczna fantazja? Zlepek następujących po sobie efektów specjalnych? Nieustanna reklama niszcząca intensywność i przyśpieszająca bezwładność życia? Czy Efekt Beaubourg jak pyta Jean Baudrillard to maszyna do wytwarzania próżni? „Nowy człowiek” to nieustanna żądza zobaczenia wszystkiego i manipulowania wszystkim, sprostytuowania sztuki i kultury czy tylko nowy „hipermarket kultury”, jako wielka symulacja i organizacja życia społecznego? Wystawianie martwych ciał noworodków i odartego ciała ludzkiego ze skóry na wystawie w Blue City w Warszawie to nauka? Sztuka? Targowisko próżności? Czy tylko czysty interes? Świat bez głębi a jedyną perspektywą jest „wielki ekran’ – totalny pełen reklamy rzeczywistości, która stała się reklamą, zapętleniem kodu z kodowanymi, z peselowanymi? Czy telewizja stała się policyjna zwana inaczej nadzorująca, przemysłową czy my się w niej przeglądamy czy ona nas przegląda? Rejestruje? Kataloguje? Czy w przyszłości miasta, osiedla będą budowane wokół hipermarketów, jako wyraz całego stylu życia? Jako opętani światem rzeczy nie zgubiliśmy już całkiem naszej świadomości rzeczywistości duchowej? Czy sens życia zastąpimy sensem informacji, czy staniemy się tylko przekazem medialnym, kodem informatycznym, scenariuszem napisanym w pijanym widzie? Czy to wszystko jest symbolicznym rytuałem przemocy, zaburzeniem snu czy wypartej nieświadomości, przypadkiem sadyzmu czy jej masochizmu? Tracimy pamięć czy jej nie posiadamy? Czy jestem jeszcze człowiekiem czy tylko kopią zapisaną, zlepkiem miliardów komórek, z których się składem i z każdej z nich można mnie wytworzyć- sklonować? Czy Ja to mój mózg i ciało, czy tylko mój mózg nieznający granic tej rzeczywistości? Jak twierdzą fizycy cały wszechświat można zredukować do zer i jedynek i zamknąć go liczbą nie mniejszą jednak niż 10 do potęgi 100 bitów, ta liczba to 1 i sto zer- nazwana jest gugolem.? Może dobrze, że istnieje „mur” Maxa Plancka, który wyznacza „granicę” wszechświata i dalej już tylko „rusztowania i podpory” kiedyś udamy się tam wszyscy. Czy powstaną dzieła nowe niosące zwrot akcji, czy potrzebna jest zbiorowa terapia sensem czy tylko wyjście z symulatora udającego rzeczywistość i przejście w matrixsa? Która rzeczywistość jest prawdziwa ta przed 14 czy po 14 dniu miesiąca? Wiem również, że świat, w którym być może kiedyś zabraknie nam marzeń i wyobraźni, nie będzie światem do życia. W momencie zaniedbania radości spadają na nas choroby i gorycz, pierwsza umiera bowiem kreatywność. Jak mawiał Nachman – „ nie pytaj nigdy o drogę kogoś, kto ją zna, gdyż wtedy nie będziesz mógł pobłądzić? Szukaj własnej, doświadczaj siebie w harmonii, poszukuj własnej tożsamości, nie patrz na cudze ręce, jeśli twoje czynią zło. Jedno jest pewne – teraźniejszość = dziś, czyli 13,7 miliarda lat po Wielkim Wybuchu.…. Tu i teraz. AG 3

KWIECIEŃ

MAJ