reizen over de grens naar BraziliĂŤ, zoals zij, moesten wij de papieren invullen. Wij waren echter van plan te blijven en informeerde bij dat hotel naar een mogelijk ontbijt en een kamer. Het antwoord van de aanwezige poetsvrouw was niet echt bemoedigend. De baas kwam pas over een of twee uur en er was geen suiker en gebrek aan nog veel meer. Wegwezen dus, dachten Melville en ik. Op de rode zandweg die voor het hotel langs liep kwam een man voorbij die hier zo te zien bekend was en we vroegen hem of hij voor ons een onderkomen wist. In plaats van ons de weg uit te leggen bracht hij ons lopend een heel eind verder naar een naar zijn zeggen veel beter hotel dan hetgeen waar wij voor stonden. Hij was zeer spraakzaam en in korte tijd wisten we zijn naam, Terry en de helft van z'n levensloop.
Melville was een beetje op z'n hoede en waarschuwde mij niet teveel van onszelf prijs te geven. De knaap was zonder werk en leek mij een goede gids voor de komende dagen. Zijn toeschietelijkheid bij het geven van informatie leerde ons ook dat de man die hier een vangstation voor tropische vissen dreef kort tevoren was overleden. Wat een pech voor hem en cynisch genoeg ook voor ons. Zou de pech ons ook hier in de savannen ons achtervolgen? Tot nog toe hadden we vandaag alles op rolletjes zien verlopen. Het hotel bleek inderdaad goed en verzorgd te zijn. Ook het ontbijt was heerlijk en sinds dagen had ik niet meer zoveel naar binnen geschranst. Ondertussen lieten we het hotelpersoneel voor ons navraag doen voor een vervoermiddel._ Hier op de savannen waar nauwelijks bomen groeien en veel struiken en gras het landschap bepalen, is een jeep hĂŠt vervoermiddel. Het was weliswaar officieel droge tijd maar de regentijd bleef maar aanduren ook in deze regio. Naar het zeggen van de mensen die hier woonden had het in zeker de laatste honderd jaar niet zo lang en aanhoudend geregend. Op de savannen was daarom veel water, vooral op de wegen waar veel gereden werd
43