beneden te volgen zodat we besloten dicht in de omgeving van de weg te blijven. Een uur lang waren we bezig toen ik met mijn net een haal onder een groep varenachtige oeverplanten deed. Vanonder een van de bladeren schoot in 'n fractie van een seconde een insect naar mijn gezicht en stak me zonder pardon in de lip om daarna linea recta weer terug onder het blad te schieten. Het was een roofwesp en ik had het nest van de kolonie verstoord dat onder aan het varenblad was gemetseld. Ik schreeuwde het uit van de pijn en de schrik, liet het net vallen en maakte me uit de voeten. Melville en ik bleven op afstand om af te wachten of er nog meer aanvallen zouden volgen maar deze bleven gelukkig uit._ Mijn lip brandde en werd zienderogen dikker. Voorzichtig ben ik daarna het net gaan halen, op alles voorbereid. Na drie uur nam de pijn af. We visten gedurende die tijd echter gewoon door maar bleven op een veilige afstand van alle mogelijke plaatsen waar de wespennesten konden hangen._ De vangst was groot maar de vreemde vis en Rivulussen werden niet gevangen. Eigenlijk was daarmee deze eerste expeditie een teleurstelling geworden. Wat ik niet wist was dat dit niet de laatste teleurstelling zou zijn. Ik had echter al zo'n bruin vermoeden dat de dingen niet gingen zoals ik ze mij had voorgesteld. Door de vaak aanhoudende regen en de telkens weer terugkerende perioden van in het water staan was de wond aan mijn been witachtig geworden en zwol enigszins ontstoken op. Veel pijn deed deze echter niet. Terug op Skull-point besloten we zo snel mogelijk naar de stad terug te keren om van daaruit een nieuwe trip te plannen. Dit lieten we Albert weten en deze vertelde ons dat we van geluk konden spreken daar er naar zijn zeggen rond het middaguur een vliegtuig van de Maatschappij zou landen en ons naar Georgtown kosteloos terug zou vliegen. Even later werd dit echter afgeblazen zodat we uiteindelijk weer even blij waren geweest met de bekende dode mus. Nu wilde ik persĂŠ die dag terug omdat de volgende dag op zondag over de chartervlucht naar de Kaieteur- watervallen met ons contact zou worden opgenomen. Daarom vroeg ik Albert een vliegtuig voor mij te bestellen waarvoor ik dan wel zou moeten betalen uiteraard. Daar de telefoon al enige dagen defect was werd over de radio contact gezocht met allerlei mensen en instanties en Albert liet geen mogelijkheid onbenut. Zelfs de politiecommissaris, een goede vriend van Albert werd ingeschakeld maar er was geen vliegtuig te krijgen. Het grappige was dat toen wij later in de stad een biertje zaten te drinken veel mensen hadden meegeluisterd naar onze pogingen om van Skull-point weg te komen. Oom Albert had de zaak als bijzonder dringend aangegeven en dat zorgde er voor dat dit alles door velen als een spannende zaak werd gevolgd op de vrije radiofrequentie. Hoe dan ook we kwamen niet weg. Er was echter nog het bootje en dat zou die middag om twee uur naar Bartica oversteken. We zouden dan vandaar de snelboot naar Parika kunnen nemen en daarna met de taxi weer naar Georgtown rijden. Dat was weliswaar een langdurige tocht maar we zouden dan tenminste de zondag terug zijn._ We wasten ons en aten snel nog wat waarna oom Albert ons naar de boot bracht. Hij regelde een plaats boven op het dek. Onderin is voor de zwarten zo stelde hij racistisch vast.
37