ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ
Σχεδιασμός, τυπογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Διορθώσεις τυπογραφικών δοκιμίων: Χαρά Μακρίδη Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Εικονογράφηση βιβλίου: Γιάννης Κοτινόπουλος Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Δημήτρης Κουρκούτης
© Copyright κειμένου: Χριστίνα Ιωάννου © Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός
Γραμματοσειρά Iolkos Apla [αποκλειστική χρήση]
Δεκέμβριος 2022, Α΄ έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ Ανδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684, 210-3304211 e-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr
ISBN 978-960-640-118-3
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ
ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦέΡΟΝ χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν ήταν καθόλου ενδιαφέρων ο ίδιος κι αυτό
έκανε τον Αλέξη να μην μπορεί να του αντισταθεί. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του Αλέξη από την
άλλη ήταν ότι όλοι τον έβρισκαν ενδιαφέροντα, τα
μωρά και οι γιαγιάδες, τα γατιά και τα σκυλιά, οι πέτρες και το χώμα, το νερό και η φωτιά, οι άνδρες και οι γυναίκες, καθώς και όλες οι ταυτότητες φύλου και
τα άτομα όλων των σεξουαλικών προσανατολισμών.
Το θέμα δεν ήταν η σεξουαλικότητα, αλλά πότε δεν είναι;
Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι, ήταν δεν ήταν λίγος
καιρός. Ο Χ. –ας τον πούμε Χ. γιατί είναι τόσο αδιάφορος που ούτε τι όνομα έχει δεν έχω σκεφτεί– στε-
κόταν κάπου. Αδιάφορο και άγνωστο το πού γιατί
κανείς δεν τον είχε προσέξει. Ο Αλέξης από την άλλη
έπινε την ξανθιά του μαργαρίτα, ξινή με μπόλικο λε-
μόνι όπως του αρέσει, στη γωνία δίπλα από τον DJ τον οποίο προσπαθούσε μανιωδώς να ρίξει. Ο DJ είναι
κάποιος ενδιαφέροντας άνθρωπος έτσι κι αλλιώς γιατί
είναι DJ. O Χ. για παράδειγμα δεν ξέρουμε τι επάγγελμα κάνει, γιατί δεν έχει καθόλου ενδιαφέρον να το μάθουμε, όπως επίσης, δεν έχει νόημα να στιγματίσουμε
ένα επάγγελμα με τη σκέψη ότι πραγματοποιείται
από ανθρώπους που
με μεγάλη προβολή σε ένα κάποιο κοινό για να μπορούν όλοι
να τον βλέπουν, να τον ξέρουν και να τον βρίσκουν ενδιαφέροντα. Θα μπορούσε να είναι επηρεαστής ή ινφλουένσερ όπως φανταζόμαστε ότι θα του αρέσει
να αυτοαποκαλείται. Ο Αλέξης μένει σε ένα νεοκλασικό κτίριο με μεγά-
λη αυλή στα Εξάρχεια και έχει πολλούς και πολύτιμους πίνακες να διακοσμούν τους τοίχους του σπιτιού του. Του αρέσουν τα φυτά και γι’ αυτό έχει πολλά.
Αυτά συμμετέχουν αρκετά συχνά στις ιστορίες που ανεβάζει στο διαδίκτυο για την ευχαρίστηση των ακολούθων του, που τον βρίσκουν ενδιαφέροντα. Ο Χ.
δεν έχουμε ιδέα που μένει, αλλά σίγουρα κάπου στη
γειτονιά. Δε μας ενδιαφέρει αν μένει σε πολυκατοικία
ή μονοκατοικία. Το μόνο που ξέρουμε, κι αυτό κατά
λάθος, είναι πως του αρέσει να κάθεται σταυροπόδι σε ένα μικρό μαύρο σκαμπό στο μαρμάρινο μπαλκόνι και να κοιτάει τους περαστικούς. Δεν είμαι σίγουρη αν οι
χαρακτήρες έχουν συναντηθεί στο παρελθόν. Αν υπάρχει τέτοια περίπτωση, μπορούμε να υποθέσουμε ότι
ο Χ. πιθανώς να έχει δει τον Αλέξη να περπατάει στο
δρόμο όπου κατοικεί – το όνομα του δρόμου αδιάφορο.
Το αντίθετο αποκλείεται. Αν ο Αλέξης έχει τύχει να
ρίξει το βλέμμα του πάνω στον Χ. θα ήταν φευγαλέα
και χωρίς πραγματικά να τον βλέπει.
Στο πάρτι είμαστε σχεδόν βέβαιες ότι ο Χ. είδε
τον Αλέξη ή έτσι τουλάχιστον λένε οι πηγές. Ο Αλέ-
ξης ούτε που παρατήρησε την ύπαρξη του Χ. κι ας ένιωσε το αόρατο νέφος του έρωτα να τον πνίγει. Ο
βήχας τον οποίο δικαιολόγησε στον DJ ως τσιγαρόβηχα, δεν ήταν παρά τα πρώτα καρδιοχτύπια του για τον αδιάφορο Χ. που δε γνώριζε και μάλλον, δεν είχε ακόμα δει. Δε θα μπορούσε να είναι τσιγαρόβηχας άλλωστε γιατί ο Αλέξης δεν καπνίζει. Ο Χ. από την άλλη
καπνίζει, αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει καθόλου. Με φραγμένο λαιμό από το βήχα, ο Αλέξης κατευθύνθηκε προς το πλησιέστερο μπαλκόνι όπου υποψιαζόμαστε, γιατί δε μας νοιάζει και πολύ, ότι πήγε και ο Χ. για να καπνίσει το τσιγάρο του. Το πρώτο βλέμμα ήταν καθοριστικό. Αν κοιτούσαμε το πρόσωπο του Χ. θα
βλέπαμε μία ξεκάθαρη έκφραση πόθου και απόλυτης
λύτρωσης. Αυτή που βρίσκει κανείς στα μάτια του
ερωτικού συντρόφου όταν γίνεται για πρώτη φορά
ορατός από τη δυνατότητα ενός κοινού ερωτικού μέλλοντος. Ο Αλέξης, όμως, κοιτούσε τον Χ. χωρίς να τον βλέπει. Κανείς δεν ξέρει τι έβλεπε ο Αλέξης εκείνη τη
στιγμή γιατί κανείς δεν έχει παρατηρήσει έναν Χ. την ώρα που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στέκεται σε
ένα μπαλκόνι και να καπνίζει ή να κάνει τέλος πάντων
ό,τι θα έκανε ένας Χ. Μπορεί παρ’ όλα αυτά ο Αλέξης
να παρατήρησε τον Χ.; Μπορεί να τον είχε δει και πιο
πριν στη γειτονιά; Αυτό θα πίστευαν οι πιο πολλοί
μαθαίνοντας τη συνέχεια της ιστορίας. Άλλοι, βέβαια, θα την απέδιδαν σε ένα τυχαίο γεγονός. Τυχαία δεν
είναι όλα· άλλωστε; Ο Αλέξης, εξαντλημένος από το ερωτικό φτέρνισμα και το βήχα που τον έδερνε ή επίτηδες αν υποθέ-
σουμε ότι είχε δει τον Χ., παραπάτησε προσπαθώντας
να κατευθυνθεί πίσω στο σπίτι και στο σαλόνι με τα
ποτά όταν ο Χ. τον είδε, ταράχτηκε και γλίστρησε κά-
τω από τον ώμο του για να τον στηρίξει.
Οι δυο τους κοιτάζονται. Τα μάτια του Χ. λάμπουν
για πρώτη φορά. Τα μάτια του Αλέξη δε λάμπουν για
πρώτη φορά. Και τότε γίνεται κάτι που κανείς, ποτέ,
δεν έχει καταφέρει επαρκώς να περιγράψει. Πέφτει
μία στιγμιαία, αλλά αιώνια σιωπή, ο χρόνος χύνεται
στο κενό, το πάτωμα μικραίνει και χωράει μόνο αυ-
τούς τους δύο, και η λάμψη από τα μάτια του Χ. που
δεν είχε ξαναεμφανιστεί ποτέ, περνά για πρώτη φορά
στα μάτια κάποιου άλλου, σε αυτόν που τον λένε Αλέ-
οι χαρακτήρες πάλλονται και στροβιλί-
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ