Σχεδιασμός, τυπογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Διορθώσεις τυπογραφικών δοκιμίων: Δανάη Αλεξοπούλου Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου
Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Δημήτρης
Κουρκούτης
© Copyright κειμένου: Παναγιώτης Χριστοδούλου
© Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός
Γραμματοσειρά Iolkos Apla [αποκλειστική χρήση] Μάρτιος 2023, Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ Ανδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684, 210-3304211 e-mail: iolkos@otenet.gr www.iolcos.gr
ISBN 978-960-640-136-7
Ο Παναγιώτης Χριστοδούλου γεννήθηκε το 988 και μεγάλωσε στο Ζευγολατιό Κορινθίας. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών στο Εθνικό Μετσόβιο
Πολυτεχνείο με μεταπτυχιακές σπουδές στη Νανοτεχνολογία.
Απέκτησε διδακτορικό τίτλο από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και πλέον συνεχίζει ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ETH Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Έχει εκδώσει μια σειρά από επιστημονικές μελέτες. Η ξένη ιτιά είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Από ένα παλιό γραμμόφωνο σ’ ένα άδειο σχεδόν δωμάτιο, την ώρα που παρέσερνε ο αγέρας τις κουρτίνες κι ο γρύλος
σήμαινε το σούρουπο, μάταια πάσχιζε ένα παλιό τραγούδι να
ξορκίσει μία βαθύτερη σιωπή.
Τ Ο ΣΥΡΤ ά ΡΙ [1]
Στο βάθος του ξεχασμένου για χρόνια συρταριού,
καλά χωμένο, ένα γράμμα που αγνοώ
κι όμως, οι λέξεις με προδίδουν.
Έπιασα στα χέρια το χαρτί
φυσώντας τη σκόνη στον αγέρα, κάτω από τη σκιά του δέντρου.
Και κατακάθισε η τέφρα στη σκιά, όπως η λάβα που πλάκωσε τους Πομπηιείς.
Τ Ο ΠΟΥΛ ί [1]
Χειμώνας. Δυο ξεραμένοι σκελετοί το δέντρο·
κι όμως, μέσ’ από το έλλειμμα αυτό της φυλλωσιάς
κατάφερε κελάηδημα πεισματικά να ξετρυπώσει.
Ανένδοτη που μοιάζει η ομορφιά την ώρα του χαμού.
Επέστρεψα πάλι και πάλι, μα το πουλί είχε πια χαθεί.
Τ Ο ΣΥΡΤ ά ΡΙ [2]
Ζωντανά τα ποιήματα των πεθαμένων
που κανείς δεν τόλμησε να λυπηθεί
έγραφε το γράμμα στο συρτάρι.
Απ’ τις γωνίες, ναυάγια πατρίδων ξέβραζαν
θλιμμένες γεύσεις παλιών δαγκωματιών.
Ύστερα, γαλήνια στο δέντρο έγειρα την ώρα που σουρούπωνε.
Πώς ν’ αρνηθώ του ανεπίστρεπτου την προσφορά;
Θα μ’ οδηγήσεις, το γνωρίζω, με ασφάλεια
– με την ασφάλεια που έφτασαν στη Γη απ’ τον Παράδεισο
οι πρώτοι άνθρωποι.
Τ Ο ΠΟΥΛ ί [2]
Εκεί, ανάμεσα στις χλωμές κιτρινιασμένες τους σελίδες,
ένα πουλί εγκλωβισμένο πάντα ακούγεται
λίγο πριν το τέλος.
Εδώ, αγαπητέ αναγνώστη,
λανθάνουσα άνοιξη δε θ’ ανταμώσεις.
να κελαηδά
Τ Ο β Ι β Λ ί Ο
τὸν δ᾿ οἶον νόστου κεχρημένον
(εκείνον που τον παίδευσε του γυρισμού ο πόθος)
ΟΔύΣΣΕΙΑ, ΡΑψΩΔίΑ Α, ΣΤ. 13
Η
βαλίτσα ακουμπισμένη στην εξώπορτα
και πάνω της ριγμένο για το δρόμο το βιβλίο.
«Τα πήρες όλα;» ρώτησε από το βάθος μια λυγισμένη πια φωνή, ενώ εγώ έσπευσα να την καθησυχάσω.
Οι αποστάσεις έχουν, άλλωστε, στις μέρες μας εκπέσει.
Στη διάρκεια του ταξιδιού διάβαζα πάλι και πάλι
τον ίδιο εκείνο στίχο
και τόσο φθόνησα την άσβηστη ελπίδα του για γυρισμό.
Μιαν ελπίδα που είχα πίσω μου για πάντα πια αφήσει.
0