8 10 14 51 87 152
10
11
12
Mam, heb je even? Wat eraan voorafging... door Jipp Heldoorn
Ik lig in bed als ik terugdenk aan het gesprek aan tafel. We hadden het over Brazilië, waar ik met mijn ouders heen ben geweest. Toen mijn moeder zei dat het alweer twee maanden geleden was, kreeg ik het even doodsbenauwd. De laatste keer dat ik ongesteld ben geweest was in Brazilië. Ik zette het uit mijn hoofd op dat moment, maar nu spookt het er toch weer doorheen. Ik fluister naar Luke of hij al ligt te slapen, maar hij reageert niet. Morgen voor de zekerheid een test doen, bedenk ik, en ik sluit mijn ogen. ‘Mam? Heb je even?’ roep ik van onder aan de trap naar boven. Mijn moeder komt vragend de kamer in lopen. ‘Wil je misschien voor mij een test meenemen als je boodschappen gaat doen? Ik denk niet dat ik zwanger ben hoor, maar ik ben niet ongesteld geworden sinds Brazilië en het kan zijn dat het door de medicijnen komt die ik slik. Maar gewoon voor de zekerheid, zodat we in ieder geval vast kunnen stellen dat dat het niet is.’ Ik ben blij dat ik alles aan mijn moeder kan vragen en vertellen. Ik ga er niet vanuit omdat ik en Luke het veilig doen omdat ik ziek ben, van een parasiet, en ik daarom vaak overgeef en medicijnen slik, die niet samen gaan met de pil. Mijn moeder kijkt een beetje zorgelijk, maar zegt vervolgens: ‘Ik zal het straks even voor je halen, geen probleem.’ Ik knuffel haar even flink. Ze is echt de beste. Als mijn moeder terugkomt met de test moet ze zelf snel weg. We spreken af dat we later even zullen bellen. Ze kust me gedag en rent de deur uit, laat voor haar afspraak.
16
Ik heb de test in mijn handen, toch ben ik niet zo zenuwachtig als ik had verwacht. Ik ga er toch vanuit dat ik niet zwanger ben. Ik ga op de wc zitten en lees de gebruiksaanwijzing. Ik doe wat er staat en wacht vervolgens. Lang hoef ik niet te wachten, want er komen twee streepjes te staan. Ik pak de test op en hou hem langs de gebruiksaanwijzing. Ik lees wat erop staat: ‘Indien de uitkomst één streepje is: niet zwanger. Indien de uitslag twee streepjes is: zwanger.’ Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik check nog twee keer de test en de gebruiksaanwijzing. ‘Shit, shit, shit!’ vloek ik hardop en ik blijf nog zo’n tien minuten zo zitten, vloekend, huilend en niet wetend wat te doen. Ik stuur een berichtje naar Luke dat ik een test heb gedaan. Ik kijk snel naar de tijd en weet dat het niet lang meer duurt voordat hij thuis is. Ik hoor de voordeur opengaan, vervolgens een ‘Hallo?’ Ik ben inmiddels op het bed gaan zitten. De deur van de slaapkamer gaat open en ik barst nog harder in huilen uit. Luke slaat zijn armen om me heen, door mijn gezicht weet hij de uitkomst van de test al en zegt dat het wel goed komt, dat we de baby gewoon weghalen en dat ik me dan zo weer goed voel. Ik kijk hem aan, terwijl ik deze reactie van hem al had verwacht, maar het voelt toch als een klap in mijn gezicht. ‘Je wilt het dus niet houden?’ vraag ik, terwijl ik het antwoord dondersgoed weet. ‘Hoe wil je dat gaan betalen? En wat denk je van school? Ik kan toch niet nu al voor een kind zorgen, ik ben zelf nog maar een kind,’ zegt hij. ‘Maar als jij het echt wilt, wil ik wat jij wil.’ Mijn mobiel gaat een paar keer over voor ik het telefoontje van mijn moeder opneem. ‘En?’ vraagt ze. ‘Yep…’ zeg ik. ‘Oeps… Wat zei Luke?’ vraagt ze, redelijk rustig. ‘Hij wil wat ik wil,’ antwoord ik. ‘Straks thuis maar even rustig over praten?’ ‘Graag! Kom maar snel naar huis mam, ik heb je nodig,’ zeg ik tegen haar, en ik hang op. Ik ben al eens zwanger geweest. Aan het begin van mijn relatie met Luke bleek ik zwanger te zijn en toen hebben we samen besloten het weg te halen. Ik wilde het zelf toen ook echt niet. We waren nog maar net samen en we wisten nog lang niet alles van elkaar, als we dan al samen een baby zouden krijgen...!
17
Een oproep tot avontuur! Wat eraan voorafging...
door Lou Niestadt
‘Wil je toch voor de zekerheid een zwangerschapstest voor me halen, mam?’ De vraag komt niet onverwacht. Omdat Jipp al maanden ziek is van een parasiet, die lekker heeft kunnen woekeren omdat er in eerste instantie een verkeerde diagnose was gesteld, is haar pil allang niet veilig meer. Ik heb haar al zo vaak op het hart gedrukt om er condooms bij te gebruiken dat ik me een gebroken plaat voel. Bovendien voelde ze zich zo beroerd dat ze ‘het’ zo goed als niet deden, zoals ze zelf zei. En wij waren er al zo aan gewend dat ze boven de wc hing en continu buikpijn had en misselijk was dat we daar niet meer van opkeken. Toch spookte het vaak door mijn hoofd. Het zou niet de eerste keer zijn...
‘
Ze kende Luke maar net, toen ze zwanger bleek te zijn. Holy f*ck!, dacht ik toen. Wat nu?! Ik zag allerlei bezwaren opdoemen. Niet alleen omdat ze zo jong zijn, maar ook omdat ons hele gezin een kind krijgt als Jipp een kind krijgt. En Pascal en ik zijn net bijna uit de kinderen... We hadden niet voor niets gekozen om samen geen kinderen meer te ‘krijgen’. Ik had op mijn 29e drie prachtige dochters, een geschenk van Kees, maar onze relatie had het niet gered. We zijn uit elkaar gegaan toen ik zwanger was van Jipp. Toen ik Pascal op mijn 31e ontmoette, werd hij op zijn 27e ineens vader van drie meisjes van vijf, drie en twee. Wij zijn als gezin gestart. De weekenden waarin de kinderen bij Kees waren, waren zalig voor ons om samen te zijn. Mijn buit was binnen, ik hoefde geen kinderen meer, maar ik wilde Pascal uiteraard geen ‘eigen kinderen’ ontzeggen. Ik vond niet dat ik wel van hem mocht verwachten dat hij voor mijn kinderen zorgde, maar dat ik hem geen kinderen meer wilde schenken. Toch kwam er twee keer een moment dat we dachten ‘wel leuk, nog een kind samen!’ De eerste keer was Jipp vier, zij was onze graadmeter, hoeveel jaar zou er tussen de jongste en de nieuwste komen te zitten? Na een halfjaar was ik nog niet zwanger, iets wat me nog niet eerder overkomen was, want Kees en ik hoefden maar naar elkaar te kijken en het was raak. Na een halfjaar kwamen Bertus en Annet, de ouders van Pascal bij ons langs. Zij waren achttien en twintig toen Annet zwanger werd van Pascal. Twee jaar later werd er nog een tweeling geboren. Ze zijn nog altijd bij elkaar en waren dus ook heel jong weer uit de kinderen. Ineens zagen we dat als we samen nog een kind zouden krijgen, we zo’n vijf jaar later pas echt samen zouden zijn. Hmm... Misschien toch beter van niet! ‘Wie gaat er condooms halen?! IK!’ De tweede keer dat we toch nog een poging wilden wagen, was Jipp zeven. Ineens was daar weer
‘
dat verlangen naar een baby samen, maar weer was ik na een halfjaar nog niet zwanger. En weer kwam er dat moment van ommekeer. We gingen een weekendje met de kinderen naar een huisje in Center Parcs. Onze kinderen konden er naar hartenlust spelen, zwemmen en fietsen terwijl wij lekker met een wijntje op het terras zaten. Ineens vielen ons alle ouders van kleine kinderen op die achter hun kroost aan moesten rennen om hen van de verdrinkingsdood te redden of te behoeden voor een ernstige valpartij. We keken elkaar geschrokken aan. Op welke roze wolk hadden wij gezeten?! Waarom waren we vergeten dat kinderen helemaal niet kunnen zwemmen en fietsen als ze geboren worden, en wij hadden nog maar net enorme hoeveelheden bloed, zweet en tranen gedept. We hadden het geworstel om maillootjes om klamme zwemlesbeentjes te krijgen, om maar iets te noemen, al ver achter ons gelaten. Gingen we dat echt nog een keer doen? Die roze wolk waar we op terecht gekomen waren, bleek lang niet zo rooskleurig als we hadden gedacht. ‘Wie gaat er condooms halen?! IK!’ Die eerste keer dat Jipp zwanger was, wilden we weliswaar de keuze bij hen laten, maar hebben we ze toch ietwat dwingend geadviseerd om voor een abortus te gaan. ‘Gelukkig’ zagen ze zelf ook in dat dit avontuur nog een brug te ver was en hebben ze er inderdaad voor gekozen om het weg te laten halen. Ook geen grapje, maar eentje van tijdelijke aard, waar een kind voor de rest van je leven is (als je geluk hebt...). Je mag denken wat je wilt. Je weet tenslotte wat er gaat komen. De ondertitel is immers niet voor niets De geboorte van een tienermoeder. Waarom nam ze geen spiraaltje als ze zo vruchtbaar bleek te zijn? Waarom lette ze niet beter op? Waarom heeft ze haar pil niet beter geslikt? Heeft ze het niet expres gedaan? Waarom? Waarom? Waarom? Ik heb het ook allemaal gedacht. Maar je kind afkeuren omdat ze ‘het in jouw ogen niet goed doet’ is alsnog je kind aborteren omdat ze niet is zoals jij denkt dat ze zou moeten zijn. Hoe dan ook, de vraag om voor de zekerheid een zwangerschapstest te halen, deed me gek genoeg niet blikken of blozen. Blijkbaar had de eerste keer al een zaadje gepland in mijn weten, in de mogelijkheid dat zoiets kan gebeuren. Ik voelde een berusting die ik niet van mezelf gewend was. Ik was niet boos, niet teleurgesteld, niet ongerust, niet .. geirriteerd en niet bezorgd. Wel verbaasd over mijn eigen reactie. ‘Als het zo is, dan is het zo. En zo niet dan niet. Huh?!’
31