scen.: Marzena Sowa rys.: Sandrine Revel wyd.: Centrala 7/10 Marzena Sowa kontynuuje temat, dzięki któremu osiągnęła międzynarodowy sukces. Po serii o „Marzi”, opowiadającej o jej dzieciństwie w PRL-u, idzie w kierunku pozbawionym wątków autobiograficznych, ale umiejscowionym w tych samych czasach. No, prawie tych samych, bo tłem dla fabuły są czasy wcześniejsze, lata 50. i stalinowska Polska. Głównymi bohaterami są dzieci, co – również za sprawą punktu wyjścia dla historii – od razu przywodzi na myśl „Weisera Dawidka” Pawła Huelle. I tu pojawia się problem, ponieważ w „Dzieciach i Ludziach” tytułowe postacie (i nie chodzi tu o ludzi, choć poniekąd chodzi, bo przecież dzieci to też ludzie, ale jednak trochę inne, więc nie chodzi) są niewiarygodne. Wydają się zbyt dojrzałe, inteligentne i świadome, a przede wszystkim pozbawione dziecięcej naiwności. Wyglądają jak bezosobowe nośniki treści, które co jakiś czas wręcz deklamują ważne zdanie-przesłanie. Mimo tej sztuczności komiks nie jest łopatologiczny. Ma bardzo ciekawą konstrukcję: najpierw w jednej sytuacji przedstawia wszystkie postacie dramatu, by później pokazać ich w zupełnie nowej, często zaskakującej sytuacji. Dlatego też mimo paru niedociągnięć „Dzieci i ludzie” są ciekawą i świetnie narysowaną opowieścią o ciężkich czasach i dramatycznych wyborach.
wyd.: Timof Comics 6/10 To nowelka, mała etiuda, nastawiona bardziej na budowanie atmosfery niż opowiadanie historii. Nie jest to zarzut, ale nie jest to też zaleta, a tym samym „Ogród” okazuje się komiksem, którego część zalet równie dobrze można nazwać wadami. Z jednej więc strony epizodyczność tej opowieści intryguje, a do tego zachwyca brakiem dosłowności. Natomiast z drugiej irytuje psychologicznym spłaszczeniem bohaterów i nadmierną liniowością wydarzeń (wszystko idzie po nitce do kłębka). Podobnie jest z innym rzeczami, bo klimat komiksu można nazwać z jednej strony świetnym (za sprawą powolnej i wciągającej narracji), a z drugiej zbyt rozwodnionym (przez nadmiar niepotrzebnych błyskotek rysunkowych). „Ogród” zdaje się więc dryfować pomiędzy byciem dobrym a nieudanym komiksem, ale jest jedna rzecz, która przechyla szalę na jasną stronę mocy. Agata Bara to bardzo utalentowana rysowniczka. Delikatną, wręcz szkicową kreską i niemal umownym kolorem potrafi obronić tę epizodyczność i ten klimat. Ostre rysy twarzy każdego z bohaterów, ich charakter przedstawiony za pomocą paru maźnięć sprawiają, że wierzy się w tę historię. A to przecież najważniejsze.
SZKICOWNIK scen. i rys.: Michał Śledziński wyd.: ATY 8/10
W zeszłym roku wydawnictwo ATY wpadło na świetny pomysł. Postanowiło wydać szkicownik Karola Kalinowskiego, w którym znajdowały się rysunki, projekty tak zrealizowane, jak i nie, oraz opowieści autora dotyczące każdej z prac z całej jego kariery twórczej. Miało to być wydawnictwo jednorazowe, ale wyszło na tyle świetnie i spotkało się z tak dużym odzewem, że trójka chłopaków z niezależnej oficyny postanowiła pójść za ciosem. Efektem jest kolejny szkicownik, którego bohaterem został Michał Śledziński. I jest to znakomite kompendium wiedzy o tym, co słynny Śledziu w swoim życiu robił (zaznaczam, że nie ma tu pikantnych szczegółów dotyczących jego przeszłości, chodzi o to, co w życiu robił rysunkowo). „Szkicownik” to mnóstwo rysunków z reklam, animacji, komiksów, kilkanaście tysięcy znaków opowieści Śledzińskiego o projektach, fuchach i planach, a także niepublikowane wcześniej komiksy i ciekawy wywiad-prawie-rzeka z bohaterem wydawnictwa. Ale to nie tylko pozycja dla fanów Michała Śledzińskiego, lecz także dla ludzi, których ciekawią metody pracy nad komiksem, poszukiwanie inspiracji i trudna współpraca ze zleceniodawcami. Poza tym „Szkicownik” to poza kawałkiem historii także kawał świetnej literatury, bo Śledziu po raz kolejny potwierdza, że w luźnym bajaniu jest prawdziwym mistrzem. I nie tylko w tym, czego dowodzi „Szkicownik”.
| BARTOSZ SZTYBOR
OGRÓD scen. i rys.: Agata Bara
tekst
DZIECI I LUDZIE