From Blog to Book.
www.samverhaert.blogspot.com
2
Contents 1 2013 1.1
1.2
1.3
17 November . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
17
We used to say we were sisters (2013-11-08 22:43) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
17
March . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
17
De schildpad treft geen schuld (2013-03-01 19:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
17
February . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
18
Hamster Rave schreef een novelle: Vis moet zwemmen (2013-02-18 21:19) . . . . . . . .
18
2 2012 2.1
2.2
19 August . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
19
Ricardo van Bar Los Amigos (2012-08-03 17:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
19
March . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
19
De klim (2012-03-06 18:47) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
19
3 2011 3.1
3.2
3.3
3.4
3.5
21 November . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
21
8 redenen waarom ik niet meer geschreven heb (2011-11-21 02:50) . . . . . . . . . . . .
21
August . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
Geen pech maar pizza (2011-08-07 23:43) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
July . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
[foto] Westerns in het Noorden (2011-07-31 02:53) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
June . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
Een Belgische asbestberg in ArgentiniĂŤ (2011-06-30 17:12) . . . . . . . . . . . . . . . . .
22
[Aankondiging artikel] Een Belgische asbestberg in ArgentiniĂŤ (2011-06-28 12:53) . . . .
27
[foto] Verlaten slachthuizen, verdronken dorp en de pampa (2011-06-27 15:25) . . . . . .
27
Sokken als een bolletje in de wasmand (2011-06-08 22:04) . . . . . . . . . . . . . . . . .
27
Vier meisjeshanden (2011-06-05 00:22) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
27
May . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
28
Maradona wereldkampioen 2010 (2011-05-23 02:02) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
28
[infographic] How to make a tiny and shiny golden ring? (2011-05-13 18:42) . . . . . . .
29
Krant en keutel (2011-05-05 03:56) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
30 3
3.6
3.7
3.8
3.9
4
April . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
31
Paasouderen (2011-04-17 20:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
31
PJ Harvey - On Battleship Hill (2011-04-16 17:37) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
31
Snot in de yogales (2011-04-15 17:44)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
32
What most faces do on Facebook (2011-04-08 23:42) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
33
Vinden in de regen (2011-04-06 04:17) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
33
March . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
34
Minolta 1978 (2011-03-22 03:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
34
Latinoritmes van de witte producten (2011-03-21 02:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
34
(2011-03-18 19:32) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
35
Foto’s van de ruimte (2011-03-04 08:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
35
Restaurante Club Colonia (1896) (2011-03-03 22:55) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
35
February . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
35
Wolkenkrabbers en hoogvliegers (2011-02-28 20:25) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
35
Cesar, Daniel, Josué, Marila, Victor, Patrícia (2011-02-18 04:00) . . . . . . . . . . . . .
40
Aankondiging reportage wolkenkrabbers en hoogvliegers (2011-02-14 09:00) . . . . . . .
40
’We zijn allemaal ooit goeie spelers geweest’ (2011-02-10 06:00) . . . . . . . . . . . . . .
41
De Grote Bosbeving (2011-02-09 18:27) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
42
Caïro na relletjes (1952) (2011-02-07 20:05) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
42
De universele en tijdloze horoscoop (2011-02-04 12:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
42
Schuld of sleur (2011-02-02 15:25) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
43
(2011-02-01 15:06) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
43
January . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
43
Wind op kop (2011-01-31 21:58) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
43
(2011-01-21 00:06) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
44
Boowm in het Belgies (2011-01-17 19:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
44
Statiegeld voor zotten (2011-01-14 23:33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
44
Brief aan de warme bakker (2011-01-12 20:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
45
Damhert schaakt vrouw (2011-01-10 18:02) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
45
Slogans voor mantelzorgers (2011-01-08 13:28) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
45
I started a band (on Facebook) (2011-01-07 17:14) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
47
Speculatie (2011-01-06 19:08) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
49
Tijdschuivers (2011-01-03 20:42) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
50
4 2010 4.1
4.2
4.3
4.4
4.5
53 December . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
53
Argentijnse midlifers met maar één cd (2010-12-31 20:18) . . . . . . . . . . . . . . . . .
53
Foto’s Buenos Aires (2010-12-31 19:08) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
54
Lunch voor thuiswerkers (2010-12-23 18:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
54
Een foutje van een kolibrie (2010-12-22 16:33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
55
(2010-12-13 12:07) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
55
La cucaracha (2010-12-11 15:06) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
56
Het verwend nest in São Paulo (2010-12-10 00:25) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
56
November . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
57
Evi Gr. (2010-11-24 01:08) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
57
It takes two to tango (2010-11-10 13:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
57
Het verhaal van elektronische producten (2010-11-09 19:30) . . . . . . . . . . . . . . . .
58
Buenos Eiers (2010-11-03 21:29) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
58
October . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
58
Presidentas als supermama’s (2010-10-29 16:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
58
Wakker worden met een weerwolf (2010-10-25 18:07) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
64
Trillend ooglid (2010-10-19 23:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
65
Scheef oog (2010-10-17 19:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
65
Beelden van B. (2010-10-12 17:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
65
Van A naar B (2010-10-12 15:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
66
September . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
66
Merci om trager te vrijen (2010-09-23 16:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
66
Big Bang Big Boom (2010-09-23 16:10) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
67
26 guitars of love in mijn valies (2010-09-14 15:16) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
67
Beste Peter Holvoet-Hanssen, (2010-09-09 18:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
68
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-08 18:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
68
Into The Great Wide Open (2010-09-07 13:55) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
69
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-01 21:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
69
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-01 21:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
70
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-01 21:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
70
August . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
71
Verkeerd verkeren (2010-08-31 18:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
71
Balzakhaar met Balthazar (2010-08-30 17:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
71
Dieses Wochenende bin ich ein (2010-08-26 17:40)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
72
Reclamestunt tijdens slot Duiker (2010-08-23 08:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
72
Foto’s van de fotografen van de duiker (2010-08-20 18:49) . . . . . . . . . . . . . . . . .
72
De huilende kerk (2010-08-19 22:17) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
74 5
4.6
4.7
4.8
4.9
6
Wordt dan toch niet vervolgd (2010-08-10 20:07) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
74
Mijn rug op (2010-08-08 22:37) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
74
Excentrieke look voor De Duiker (2010-08-03 20:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
75
Blikjes en gorilla’s op Sfinks (2010-08-01 14:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
76
July . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
77
De zoetepeermethode (2010-07-28 11:47) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
77
I’m new here / ik zen hier nief (2010-07-27 13:14) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
77
Coalition of the willing (2010-07-24 21:45) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
78
Niet zo gelikte baselines (2010-07-24 20:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
79
De schreeuw van de straat. Graffitiwoede in Buenos Aires (2010-07-16 17:19) . . . . . .
79
Mijn eerste yogales (2010-07-14 19:49) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
86
Visitekaartjes die werken (2010-07-14 15:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
86
Bejaarde leert het niet af (2010-07-09 07:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
87
Leeuwe Lot (2010-07-08 13:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
88
Tante dood (2010-07-06 17:05) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
88
Kalvergesprekken (2010-07-03 13:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
88
Telefoonseks (2010-07-01 19:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
89
June . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
89
Een gewaarschuwd man (2010-06-29 23:06) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
89
De zweetbeer (2010-06-29 23:03) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
89
Een vogel op je hoofd (2010-06-26 13:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
89
Een jaar Giraffenplein (2010-06-12 11:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
90
Miezeren op de Boomsesteenweg (2010-06-09 22:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
90
Zo’n oranje netje (2010-06-06 09:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
91
Waarom vogelen vogels? (2010-06-03 17:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
91
May . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
91
boos proberen bellen (2010-05-20 08:05) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
91
kannstdunicht (2010-05-11 14:07) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
92
De het-tocht-hier-ochtend (2010-05-08 07:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
92
Ik heb van je naamgenoten (2010-05-07 14:25)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
92
Graffiti in Buenos Aires (2010-05-04 02:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
92
April . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
93
Troebel water tussen Argentinië en Uruguay (2010-04-26 21:40) . . . . . . . . . . . . . .
93
De doden in een miljoenenstad (2010-04-26 15:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
96
Schrootkunst (2010-04-22 02:32) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
98
Argentinië op tape (2010-04-20 17:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
100
La vida gaucha (Argentinië op band) (2010-04-20 17:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
100
Gas doen brannen (2010-04-20 01:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
101
De job van een leven (2010-04-19 16:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
102
Reunionitis (2010-04-19 00:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
102
Drie seconden voor (2010-04-16 02:56) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
103
Tango (go go) (2010-04-13 21:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
104
4.10 March . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
105
Een boekje opendoen over mijn billen (2010-03-27 20:55)
. . . . . . . . . . . . . . . . .
105
De Onmogelijke Hamster Club (2010-03-26 00:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
105
De Luchtbalboys (2010-03-25 14:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
105
Ontkleden ` ontbloten (2010-03-23 14:24) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
106
Het verhaal van flessenwater (2010-03-23 09:37) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
106
Le moustache qui rit (2010-03-22 09:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
107
Naar noten en meer (2010-03-18 15:02) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
107
Sommige dingen zeg je niet (2010-03-15 12:53) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
108
Het nadeel van de twijfel (2010-03-13 18:19) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
108
Dat heeft toch niemand gezien (2010-03-10 16:40)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
109
De elektriciteitskast van het Kievitsnest (2010-03-05 17:31) . . . . . . . . . . . . . . . .
110
Ik ben een vakantielief (2010-03-05 12:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
110
4.11 February . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
110
Waarom Apache wint van De Wereld Morgen (2010-02-28 16:03) . . . . . . . . . . . . .
110
Kaya hierrr! (2010-02-25 14:47) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
112
Impro bij de Post (2010-02-24 10:33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
113
De zomer op de porte-bagage (2010-02-20 20:08) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
114
Voor welke baan zal ik gaan? (2010-02-18 18:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
114
Dat het eeuwen sneeuwen mag (2010-02-18 14:36) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
114
Konijnenoren in een windtunnel (2010-02-16 11:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
115
De ijskwal (2010-02-16 00:10) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
115
Een nummerke doen #02 (2010-02-13 10:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
116
Reizen in poezenland (2010-02-12 19:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
116
C: DOS> en Web 0.0 (2010-02-12 11:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
117
Denkkanonnen (2010-02-10 11:37) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
117
When are you going to touch my private parts? (2010-02-07 13:47) . . . . . . . . . . . .
118
Snit uit de naad (2010-02-07 11:12) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
119
Schoenen poetsen (2010-02-02 21:49) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
119
4.12 January . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
120
Muzes in Berchem (2010-01-28 15:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
120
Madness hamsters (2010-01-27 20:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
120
Graafheid (2010-01-27 15:22) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
121
Het putteke van de bib (2010-01-25 14:08) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
121 7
Haïti - Ein Land stirbt (2010-01-25 08:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
122
Jongens, mag het iets minder cliché aub? (2010-01-24 14:09) . . . . . . . . . . . . . . .
122
Ne nacht me ne poema (emmers vol regen) (2010-01-23 17:33) . . . . . . . . . . . . . . .
123
Buyviagra online casino click (2010-01-22 17:55) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
124
He, ho, le of bi (2010-01-18 00:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
124
Wippende Japanners (2010-01-15 11:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
125
Miep miep bla bla (2010-01-12 18:23)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
125
Een bloedneus in 2010 (2010-01-12 16:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
125
Twee koningen (2010-01-06 14:18) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
126
Vliegeren (2010-01-06 13:12) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
126
Ziekenfabrieken (2010-01-06 13:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
127
Een Nummerke doen #01 (2010-01-03 13:52) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
128
De leugenachtige handel in CO2 (2010-01-02 17:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
128
Geforwarde emailwensen (2010-01-02 11:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
129
Als de kat een koe was (2010-01-01 20:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
129
5 2009 5.1
5.2
8
131 December . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
131
25 dingen over mijn seksualiteit (2009-12-29 11:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
131
Voorgekauwde antwoorden op een toastje (2009-12-25 20:57)
. . . . . . . . . . . . . . .
132
Van oud naar nieuw leuken (2009-12-21 15:32) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
133
Een bord koude pasta (2009-12-18 13:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
134
Pakjestijd (2009-12-16 17:03) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
134
De clown op de luchthaven (2009-12-15 21:45) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
135
De kans dat mijn vliegtuig vandaag crasht (2009-12-11 07:26) . . . . . . . . . . . . . . .
135
1.000.000 glimlachende Guatemalteekjes (2009-12-03 22:45) . . . . . . . . . . . . . . . .
136
Hamster Rave’s eindejaarslijstjes (2009-12-03 16:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
136
Goldcorp devora el territorio por la fiebre del oro (2009-12-01 19:06) . . . . . . . . . . .
137
November . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
138
Origami en twee hondjes (2009-11-30 23:03) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
138
Vuile woorden (2009-11-30 17:14) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
139
Dynamiet in Honduras (2009-11-30 15:45) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
139
De viking die niet keek (2009-11-29 07:18) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
139
Antologie van te schrappen woorden (2009-11-28 07:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
140
Een bewogen weekdier (2009-11-27 15:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
140
10 tactics for turning information into action (2009-11-20 23:08) . . . . . . . . . . . . .
141
Een dansende geit (2009-11-18 23:33)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
141
Bierboom (2009-11-18 02:41) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
142
5.3
5.4
Hoe heet die Duitse woekerketen ook al weer? (2009-11-17 16:32) . . . . . . . . . . . . .
142
Een gram bloed is meer waard dan een ton goud’ (2009-11-16 15:53) . . . . . . . . . . .
142
Artikel dit weekend in De Standaard (2009-11-14 18:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
148
Geen feestjesman (2009-11-14 17:32) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
148
Wellicht te vroeg gejuicht maar toch (2009-11-13 15:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
148
Hoe maak je mestsap? (2009-11-09 16:16) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
149
Niet tevreden met uw korte benen? (2009-11-05 06:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
150
Toen het wél pijn deed (2009-11-04 18:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
150
Hamster Rave’s ecologische pootjesafdruk (2009-11-03 23:12) . . . . . . . . . . . . . . .
152
October . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
152
Later neem ik een stoma (2009-10-30 15:36) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
152
Kort verslag van de nacht (2009-10-29 16:53) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
152
Hey Macarena (2009-10-26 16:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
152
Yolanda Aguilar Urizar (2009-10-23 16:19) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
153
Wanneer vogels plastic eten (2009-10-22 01:02) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
154
Links vs. Rechts in een conceptkaart (2009-10-21 18:19) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
155
De mesthoop en de spiegel (2009-10-20 18:03) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
155
Misschien is de liefde maar zozo (2009-10-20 02:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
155
Drie teelballen (2009-10-19 16:27) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
155
Buurjongen eet pier (2009-10-15 21:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
156
Vroeger: een kruisje voor God (2009-10-14 02:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
156
Vroeger: in mijn sponzen pyjama (2009-10-13 17:05) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
156
Vroeger: stekskes in mijn boekentas (2009-10-13 02:52) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
156
Misselijk worden van Carlisle (2009-10-12 16:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
156
Een pissebed treffen (2009-10-09 22:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
157
Do not flush (2009-10-09 18:16) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
158
De Grote Vriendelijke Reus (2009-10-07 22:13) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
158
Nu ik eraan terugdenk (2009-10-06 02:07) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
159
De weg vragen en in een richting geduwd worden (2009-10-04 01:12) . . . . . . . . . . .
159
September . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
159
De burgemeester van Sipacapa (2009-09-30 16:52)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
159
Hoe hij zich aan haar overgaf (2009-09-28 16:22) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
160
Net een Ardeense chalet (2009-09-26 08:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
161
De collega van de dingetjes (2009-09-25 17:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
161
Zaagsel uit Guatemala (2009-09-25 16:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
161
Doet u aan dingetjes? (2009-09-22 16:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
162
Hoe een poes temmen in een week (2009-09-21 21:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
162
Betrapt met dingetjes (2009-09-21 16:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
163 9
De top 10 van vleeseterscommentaren (2009-09-17 16:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . Een
5.5
5.6
5.7
10
Franse
met
bruine
tanden
(rotte
visies
op
163
ontwikkelingssamenwerking)
(2009-09-17 00:05) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
163
Hamster Rave en het langste been ter wereld (2009-09-11 16:32) . . . . . . . . . . . . .
164
Brief aan de droevige vrouw van 30 (2009-09-11 09:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
165
Dinsdag lievelingsdierendag: olifant eet kind (2009-09-08 09:28) . . . . . . . . . . . . . .
165
Gezinshereniging boven een kom cornflakes (2009-09-06 10:38)
. . . . . . . . . . . . . .
166
De week in twitters: Delia’s gone (2009-09-06 00:28) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
167
Pissen in een bak ijs (2009-09-01 18:12) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
168
Dinsdag Lievelingsdierendag: beer eet vrouw (2009-09-01 09:23) . . . . . . . . . . . . . .
168
Poten thuis (2009-09-01 03:14) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
169
August . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
169
Een oneindige lus voor het slapengaan (2009-08-28 16:02) . . . . . . . . . . . . . . . . .
169
Tonight I’ll be staying here with you (2009-08-27 04:58) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
170
Een sok zijn op zondag (2009-08-24 01:49) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
172
Met de helikopter gaan lopen II (2009-08-20 04:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
172
Met de helikopter gaan lopen (2009-08-18 05:23) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
173
July . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
175
Ik ben u aan het verwaarlozen (2009-07-19 03:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
175
”Javaux minister van groene groenten” (2009-07-12 21:35) . . . . . . . . . . . . . . . . .
175
Facebook Highlights (2009-07-10 03:36) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
176
De cultuur van de angst (2009-07-10 02:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
177
Global Voices Online (2009-07-08 06:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
177
Blo (2009-07-08 05:18) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
177
Haus am See (Peter Fox) (2009-07-05 19:43) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
178
Twee melkvijvers op de bus (2009-07-04 04:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
178
June . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
178
Guatemala kijkt angstig naar Honduras (2009-06-30 20:04) . . . . . . . . . . . . . . . .
178
Telesur verslaat staatsgreep Honduras (2009-06-29 05:54) . . . . . . . . . . . . . . . . .
179
Klein bier (2009-06-28 20:41) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
179
Op café met mijn vriendin (2009-06-26 16:22) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
180
Wordle (2009-06-24 06:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
180
De revolutie na de uren (2009-06-24 05:22) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
181
Kan je verliefd zijn op je acht? Deel 1 (2009-06-22 17:09) . . . . . . . . . . . . . . . . .
181
Krijten is voor lozers (2009-06-21 20:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
181
Weinig dingen zo dubbel als pool (2009-06-21 20:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
182
Krijten is voor losers (2009-06-21 20:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
182
Met slappe benen weliswaar (2009-06-20 22:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
183
5.8
Ravioli dijen donna (2009-06-19 05:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
184
La causa (2009-06-17 06:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
184
Gekko’s smaken naar spekken (2009-06-15 01:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
184
Epidemia de Pánico II (2009-06-09 12:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
185
Epidemia de pánico (2009-06-09 04:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
185
Er begon er één te vibreren (2009-06-09 04:19) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
186
Wereld Milieu Dag in Bagua (Peru) (2009-06-06 08:16) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
186
GT of B (2009-06-05 03:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
186
Document1 (2009-06-04 05:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
187
Groen! (2009-06-04 04:27) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
188
Geduld opgeluld (2009-06-01 04:34)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
188
May . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
188
Consultas populares (2009-05-29 05:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
188
Fotoquiz (2009-05-28 03:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
190
De snor van Werner (2009-05-28 02:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
190
De laatste honderd dagen (2009-05-26 02:52) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
191
Help, ik flapper met mijn hand (2009-05-25 06:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
192
Cfr. kogel 4 (2009-05-23 18:41) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
192
Ik ben geen hert (2009-05-23 18:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
193
Een pelleke in de hand (2009-05-20 05:25) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
193
De inbreker en de schreew (2009-05-19 04:53) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
194
Dierenvragen en Seksuele Dingen (2009-05-18 19:55) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
194
Scheer je been 15 cm langer (2009-05-18 05:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
195
My Pepperheart (2009-05-18 04:43) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
195
Snot en salami (2009-05-17 23:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
196
Land in rep en roer door video vermoorde advocaat (2009-05-17 20:05) . . . . . . . . . .
196
(2009-05-17 07:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
198
Onze vader (2009-05-14 05:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
198
Oude woudreuzen (2009-05-12 04:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
198
Hamster Rave maakt het bont (2009-05-09 21:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
199
Het kind in de vuilzak - epiloog (2009-05-09 19:28) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
200
Het kind in de vuilzak (2009-05-08 21:33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
200
Feestebrij (2009-05-07 23:12) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
200
7 vragen in de taxi (2009-05-05 04:06) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
200
’Krachtige aardbeving in Guatemala’ (2009-05-05 03:52) . . . . . . . . . . . . . . . . . .
201
Het masterplan van de straathond (2009-05-03 12:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
201
Zwemmer rem (2009-05-03 00:49) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
202
Lieveheersbeest (2009-05-01 03:49) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
202 11
5.9
12
April . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
202
Schrijvers brok (2009-04-29 13:41) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
202
Appelogen die meelezen (2009-04-26 22:14) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
203
Moeder waarom leven wij? (2009-04-26 04:42) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
204
Waarom ben jij vegetariër? (2009-04-23 05:33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
204
Martin Bril en de kunst van het kijken (2009-04-23 04:54) . . . . . . . . . . . . . . . . .
205
Winkelgrapjas (2009-04-22 06:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
205
het bier voorbij (2009-04-22 05:58) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
206
Postscriptum bij het wilde feestje (2009-04-20 04:58) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
206
Het wilde feestje (2009-04-20 04:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
206
Samen op de motor (2009-04-17 01:58) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
207
TEST VOOR SLECHTZIENDEN (2009-04-12 22:36) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
208
Schone windenergie speelt het smerig in Mexico (2009-04-12 05:02) . . . . . . . . . . . .
208
De verrassing van oma (2009-04-11 19:36) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
209
Hier en daar (2009-04-09 20:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
209
Lazarus en de leeuw (2009-04-07 03:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
209
Eros en Thanatos (2009-04-06 05:22) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
210
Gebeten door een hond (2009-04-06 04:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
210
Wat ik schrijf is echt gebeurd (2009-04-01 05:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
211
5.10 March . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
212
You have a friend request (2009-03-29 06:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
212
Niet weten waar kijken (2009-03-29 05:49) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
212
Nachtclub (2009-03-27 16:37) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
213
Het nieuws ligt op de straat (2009-03-26 15:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
213
Clichédiarree (2009-03-23 04:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
213
Maandag Anagramdag V (2009-03-23 03:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
213
Zeik ik mezelf ziek? (2009-03-21 04:16) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
214
Afgeperste lijken in de bus (2009-03-20 04:13) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
215
Knikkeren met kaka (2009-03-19 05:41) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
216
Als wat Sien zegt waar is, wat moeten we dan? (2009-03-18 05:11) . . . . . . . . . . . .
217
Maandag Anagramdag IV (2009-03-16 03:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
217
Terugblik op een blog en vieze koe in de laatste alinea (2009-03-14 04:14) . . . . . . . .
218
Een Belg, een Amerikaan en een Italiaan zaten al eens op café (2009-03-12 04:28) . . . .
218
Opgepakt aan de grens (2009-03-09 02:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
219
Macho met lange wimpers (2009-03-08 23:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
220
Maandag anagramdag III (2009-03-08 01:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
220
Drie vragen bij de tandarts (2009-03-08 00:26) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
221
Maandag anagramdag II (2009-03-02 04:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
221
Voor een spiegel staan na een tequila of drie (2009-03-01 19:32) . . . . . . . . . . . . . .
222
5.11 February . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
222
Maandag anagramdag (2009-02-25 05:59) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
222
Kort briefje aan de kortzichtigen die wegkijken als ik hen ’s ochtends begroet (2009-02-24 02:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
223
Een boom van een dag (2009-02-21 03:25) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
223
Een pornofilm (2009-02-12 04:18) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
224
Eerder poef dan pang (2009-02-12 04:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
224
De klos in Guatemala Stad (2009-02-11 06:15)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
224
’t waar willen maken - dialoog voor wegkijkers (2009-02-03 03:29) . . . . . . . . . . . . .
225
5.12 January . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
225
24 buenos días (2009-01-31 05:12)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
225
Bogotá - Colombia (2009-01-26 01:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
226
Arsenicum en aarbeilimonade (2009-01-25 23:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
226
In de disco (2009-01-19 16:16) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
226
Waar is Wally? (2009-01-15 19:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
227
Schuim en schaam (2009-01-15 17:15) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
227
Ook zijn snor (2009-01-07 22:00) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
227
Leuk voor de mama (2009-01-02 04:25)
228
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6 2008 6.1
6.2
6.3
229 December . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
229
Wie doet er mee? (2008-12-22 14:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
229
Bemannen en bemensen (2008-12-19 12:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
229
Vragen bij een digitale fotokader (2008-12-18 18:46) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
230
Vrij op vrijdag (2008-12-16 14:06) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
230
Niet kunnen komen neen (2008-12-08 21:03) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
231
November . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
232
Ik ben een Boursin (2008-11-28 13:47) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
232
Laatste oordeel in Noordstation (2008-11-27 20:40) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
233
Boos op de NMBS (2008-11-27 00:27) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
233
Opperbeste Antwerpse Sauna (2008-11-23 13:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
234
Poëzie op Facebook II (2008-11-21 19:53) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
234
Ik ben beroemd (2008-11-06 21:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
235
Doe de Kievit (2008-11-01 19:24) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
236
October . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
236
Beroerte (2008-10-29 20:01) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
236
Witheid is... (2008-10-29 11:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
237
Ik wil anders (2008-10-29 00:24) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
237 13
Honden aan het trefpunt (2008-10-18 21:10) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
238
Thee voor twee (2008-10-18 20:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
238
Stijgende koopkracht (2008-10-06 12:42) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
238
Brief aan Mevrouw Metro (2008-10-03 20:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
239
September . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
240
Het correcte bioclubje (2008-09-25 20:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
240
Kabaal in de trein (2008-09-10 23:23) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
241
August . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
242
PoĂŤzie op Facebook (2008-08-29 10:40) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
242
Het overvalt je (2008-08-29 10:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
242
Zwerver ontvreemdt pop (2008-08-27 23:21) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
243
Dames en heren appelen en peren (2008-08-20 21:05) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
243
Grijsaard neukt (2008-08-17 13:57) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
244
Zo lekker dat je niet wil delen (2008-08-16 22:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
244
Thuishaven (2008-08-14 21:38) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
244
Ecologische televisie (2008-08-11 19:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
245
Awoe de sterrenhemel van de Disneyraadplaats (2008-08-10 22:19) . . . . . . . . . . . .
246
De Infantiele Consument (2008-08-06 00:31) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
247
Muziek in de wijk (2008-08-02 00:40) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
248
July . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
249
De mannen van den opbouw (2008-07-25 12:32) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
249
De mannen van den opbouw (2008-07-24 16:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
250
Een buurtbewoner op de wei (2008-07-24 16:09) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
251
Juffrouw zomer op de Sfinkswei (2008-07-22 10:20) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
251
June . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
251
Groen is het nieuwe zwart (2008-06-15 12:48) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
251
Verboden toegang (2008-06-06 13:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
252
May . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
253
Sam Verhaert kijkt (2008-05-20 21:25) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
253
Oud ijzer (2008-05-13 23:44) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
253
Een harde noot (2008-05-11 16:24) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
253
March . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
254
Wel? (2008-03-23 15:26) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
254
LBJI: Laat Banksy je inspireren (2008-03-12 12:27) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
254
Slappe muffins. Wie is hier gek? (2008-03-11 21:54) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
254
Politiek op Facebook (2008-03-08 13:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
255
6.10 February . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
256
Drie oplossingen (2008-02-23 22:26) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
256
6.4
6.5
6.6
6.7
6.8
6.9
14
Een avondje troostbuis (2008-02-22 16:47) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
257
De banke (2008-02-16 22:04) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
257
Jean (2008-02-16 21:26) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
257
6.11 January . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
258
Bericht onvolledig (2008-01-30 12:50) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
258
Onder Hoogspanning (2008-01-22 21:35) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
258
Sam Verhaert klimt (2008-01-20 14:56) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
259
De kleine buurvrouw (2008-01-16 20:11) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
260
Multinationale psychopaten (2008-01-11 12:39) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
260
Eine Kneippe in die Sternstrasse (2008-01-06 12:33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
262
Zich slecht voelen (2008-01-06 10:34) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
262
7 2007 7.1
7.2
7.3
7.4
265 November . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
265
Ik word gekopieerd (2007-11-27 20:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
265
De meest duurzame wintersportvakantie (2007-11-07 19:52) . . . . . . . . . . . . . . . .
265
October . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
266
De razende Rus (2007-10-25 00:30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
266
Uniform ` uniform (2007-10-07 11:03) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
267
August . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
268
De Grote Bosbeving (2007-08-13 22:51) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
268
June . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
270
Achter de schermen van de Anarchisten (2007-06-17 22:28) . . . . . . . . . . . . . . . .
270
15
16
Chapter 1
2013 1.1
November
We used to say we were sisters (2013-11-08 22:43) Hamster Rave, ondertussen doorgegroeid tot Sam Verhaert, maakte een documentaire over twee oude guerillastrijdsters, die elkaar na 40 jaar weer ontmoeten. Meekijken kan in HD op Vimeo. IFRAME: //player.vimeo.com/video/77813479?title=0 &byline=0 &portrait=0 &color=ffffff ABOUT WE USED TO SAY WE WERE SISTERS Lila was 25 when the Argentina Anticommunist Aliance riddled el Gringo’ with bullets. He was the guerrillacommander of her Montonero combat unit. Today, 39 years later, she sets out to look for María’, his girlfriend. Although during those years they pretended to be sisters, Lila is not even sure of María’s real name. How do you talk about a period of time in which you weren’t allowed to talk? How do you recognise comrades you only got to know in the underground? In this documentary from photo journalist Sam Verhaert, two people who never thought they would meet again, look for answers. We used to say we were sisters’ was produced for the Diploma on Visual Storytelling and New Media (Pedro Meyer Foundation / World Press Photo). cc 2013.
1.2
March
De schildpad treft geen schuld (2013-03-01 19:38)
17
Foto: ekenitr Onze onderburen hebben een schildpad. Hadden een schildpad. Een schildpad hebben is niet problematisch op zich. Schildpadden zijn ongevaarlijk. Ze kakken in een terrarium, eten sla of plastic zakjes. Maar onze onderburen (het type buren dat in een stinkende grot zonder ramen leeft en waar je af en toe medelijden maar vooral problemen mee hebt), zij hebben de gewoonte hun schildpad uit te laten in de gemeenschappelijke gang. Problemen.(( Niet alleen omdat de gang dan vol plastic zak -en kakjes ligt. Ook omdat je met ochtendprut in je ogen niet oog in oog met een griezelig bejaard dier wil staan. Bij de gemene blik van zo’n strompelend fossiel krimp je als vergankelijk mens in elkaar. De dag beginnen als een verwelkt blad sla is voor niemand leuk.(( Bovendien zijn schildpadden kampioen in camouflage, met schildpatronen die niet veel verschillen van de doorsnee gangtegel. Voor je het weet kets je dat schild tussen de muren richting de voordeur. En krijg je de ongezellig dikke onderbuurvrouw op je dak. Dus schuifel je op kousenvoeten naar de bakker en tippel je na het werk door de gang om het ondier niet voor de voeten te lopen. Met de kuren van je buren leer je leven. Toen er een paar weken geleden aangebeld werd, en ik enthousiast de trap afstormde, checkte ik dan ook meteen of er een schild op mijn pad lag. De gang was vrij. Ik opende de voordeur met een ruk, en voelde ze even hard dichtsmakken. Het is een oude deur, dacht ik, en ook die hebben kuren. Waarop ik ze zo fel openrukte dat ik het hout hoorde versplinteren op wat een tussen deur en muur geprakte tegel leek. Problemen.
1.3
February
Hamster Rave schreef een novelle: Vis moet zwemmen (2013-02-18 21:19) IFRAME: //e.issuu.com/embed.html #2115245/1611037 Ik schreef een novelle in opdracht van het Europees Sociaal Fonds - Agentschap Vlaanderen & Ideeweb.be. Je kan Vis moet zwemmen hier doorbladeren of downloaden als pdf. Gedrukte exemplaren op aanvraag. Korte inhoud Leon Casal verkoopt sinds jaar en dag tegelspreuken op de dorpsmarkt. Poltronvil hangt van boven tot onder vol met spreekwoorden en zegswijzen van zijn hand. Meer is er niet te lezen in het dorp en dat hoeft ook niet voor de grijze marktkramer: Leon heeft een broertje dood aan verandering. Wanneer hij zijn tegels echter aan de straatstenen niet meer kwijt geraakt, moet hij met zijn volkswijsheden de boer op.
18
Chapter 2
2012 2.1
August
Ricardo van Bar Los Amigos (2012-08-03 17:50) [EMBED] Ricardo Aguëro (75) baat al 25 jaar een café uit in de volkse wijk Balvanera, in hartje Buenos Aires. Bar Los Amigos is een van de vele ’parrillas’ in de stad, waar mensen onder de middag een ’chorizo’ (broodje met worst) komen eten, en vaste klanten van Ricardo’s leeftijd hun ’cafe con leche’ (koffie met melk) komen opslurpen. Veel zijn dat er overigens niet. De meeste bezoekers komen voor de telefoonhokjes in de bar. Ricardo werkt van maandag tot zondag, van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds. Zijn blauwe auto, ouder dan zijn café, gebruikt hij ook als verhuiswagen. Niet te vaak, want er zouden eens klanten moeten komen...
2.2
March
De klim (2012-03-06 18:47) De klim Lees jezelf omhoog stijg om te dalen vertrouw het touw grijp de woorden aan dans van rechts naar links van zin naar zin hou vast wat lost denk win lees klim.
19
20
Chapter 3
2011
3.1
November
8 redenen waarom ik niet meer geschreven heb (2011-11-21 02:50)
Sinds ik A voor B verruilde, kwam de klad in dit blad. Minder kantjes. Minder scherpe randjes. De laatste maanden zelfs helemaal geen hamsterzaagsel meer. Ik verklaar me (hem) nader, met 8 hoogstpersoonlijke redenen waarom ik niet meer geschreven heb: 1. De drang om rare verhalen uit den vreemde te brengen, is wat gaan liggen. Na een zekere tijd in het buitenland vervlaamst het exotische natuurlijk: een palmboom is en blijft een boom. 2. Bovendien vervreemdt de Vlaming zelf. Vindt hij het raar om over de oceaan te blijven pennen voor de achterblijvers. Schrijven is blijven en dat heb ik niet gedaan. 3. Om een blog te doen draaien, moet je publiceren. Daar draaide ik mezelf teveel in op. Mijn dag begon met een angstige blik op de bezoekersaantallen en eindigde met een goed gevoel over een ’like’ op Facebook. 4. Ik schrijf tegenwoordig elke dag, voor mijn job. Als copywriter en journalist bedenk ik leuke slogans of koppen. Soms blijft er niet zoveel leukheid meer over op het eind van de dag. 5. Ik schrijf ook op een ander. Op Tumblr, een sneller en groener blad dan Blogspot. Over alles waar Hamster Rave in Buenos Aires op botst of over struikelt. In het Spaans (zie reden 2), en over fotojournalistiek (zie reden 6). Het is meer ’sharen’ (doorverwijzen met een snelle klik) dan delen (zwoegen om een stukje van mezelf in een leuk stukje te steken), dat geef ik toe (zie reden 8). 6. Ik zeg het met beelden. Meer en meer. Sinds ik hier de opleiding fotojournalistiek begon, hang ik meer rond a) op straat, op zoek naar de foto van de eeuw, b) op Flickr, om de weg naar de eeuwige roem te documenteren. 7. Volgens een vriend ben ik minder boos dan vroeger. Minder razend op de wereld of verontwaardigd over zijn bewoners. Dat kan, maar omdat dat teveel klinkt als een inslapende dertiger (zie ook reden 8), zal ik dat nooit of te nimmer toegeven. Fuckers! 8. Ook van de laatste reden hoop ik dat ze niet waar is: ik heb een lief en woon ermee samen. Schrijven om te rijven is voorlopig niet meer nodig. En de dieprode twijfels en lichtroze vreugdes verhuizen van het internet naar de ontbijttafel. Moeten we Hamster Rave begraven? Dat lijkt me voorbarig. ’t Is een winterslaap of een metamorfose misschien. De aard van ’t beestje kennende, is het laatste hiermee nog niet gezegd. 21
3.2
August
Geen pech maar pizza (2011-08-07 23:43)
Een andere bus op de langste straat van Buenos Aires (Hamster Rave). Vier pinkers. Op de langste straat van de stad staat een bus dubbel geparkeerd. Geen autopech, neen hoor. De maag van de chauffeur was toevallig even leeg als zijn bus toen hij voorbij een pizzatent met promoties reed. Even snel een vierkazen voor boven het stuur: een rondje geluk.
3.3
July
[foto] Westerns in het Noorden (2011-07-31 02:53) [EMBED]
3.4
June
Een Belgische asbestberg in ArgentiniĂŤ (2011-06-30 17:12) In een door God vergeten buitenwijk van Buenos Aires ligt tachtigduizend ton asbestafval. Eternit Argentina, een filiaal van de Belgische bouwmaterialenreus, begroef het er twaalf jaar geleden in een beveiligde opslagplaats die allesbehalve veilig blijkt. Een onderzoek uit ArgentiniĂŤ. Gepubliceerd door Sam Verhaert op 30 juni 2011 in de Apache rubriek Fotoreportage, Nieuws, Reportage. Oorspronkelijke artikel vind je hier. 22
In een buitenwijk van Buenos Aires ligt tachtigduizend ton asbestafval. (Foto Edgardo Lobos) Niemand keek ervan op toen eind jaren negentig tienduizend met bouwafval gevulde vrachtwagens door de buurt reden. In González Catán, op veertig kilometer van Buenos Aires, was afval een onderneming als een andere. Het bijzonder transport van Eternit Argentina S.A., een filiaal van de Belgische multinational Etex Group, reed tussen de rookpluimen van de officiële en clandestiene stortplaatsen door. Aan een uitgegraven kuil, een hectare van zeven meter diep, hielden ze halt om er tienduizenden kubieke meters met asbesthoudende golfplaten, leidingen en cementresten in te kieperen. Er ging een zeil overheen en niemand keek er meer naar om. Maar afval trekt afval aan. Bewoners ontdekten het asbeststort eind 2010 en informeerden gemeenteraadslid Lobos. Twaalf jaar na het begin van de stortingen voeren ze, samen met Greenpeace, actie. Groeiende berg “Zie je die muur?” vraagt raadslid Edgardo Lobos. “Die heeft Eternit hier deze week gezet, nadat ik klacht indiende en Greenpeace het verhaal aan de grote klok hing. Daarvoor werd het terrein enkel afgespannen door een draad. Er was niet eens een gevarenbordje. Iedereen kon hier zomaar binnen en buiten.”
Gemeenteraadslid Edgardo Lobos naast een vervuilde rivier in González Catán (Foto Sam Verhaert) Hij wijst naar het bultige, overwoekerde terrein achter de muur. “Dit is een beveiligde opslagplaats’ voor asbestresten, una celda de seguridad. Vreemd genoeg is de berg met de jaren blijven groeien. Het 23
bouwafval is blootgesteld aan de weerselementen. Op een paar honderd meter hiervandaan liggen vier woonwijken en asbestvezels hou je niet tegen met een muur.” “Dat klopt,” zegt asbestexpert Eduardo Rodríguez. “Het inademen van een minimale hoeveelheid microscopische vezels kan dodelijke ziektes als longkanker, asbestosis en mesotelioma veroorzaken, zelfs tientallen jaren later.” Volgens de dokter is er geen vuiltje aan de lucht zolang de viezigheid zorgvuldig is begraven. “Maar als dat niet het geval is, zoals Greenpeace zegt, dan heeft González Catán er een probleem bij.” Helikopter González Catán is een dramatisch uit zijn voegen gebarsten dorp – even groot en dicht bevolkt als de stad Luik – dat tegen Buenos Aires aanschurkt. Maar voor de bewoners is de Argentijnse hoofdstad ver weg: “God is overal maar doet zijn zaakjes in de hoofdstad,” zegt één van hen. De skyline van González Catán wordt gemarkeerd door de groene vuilnisbergen van één van de grootste storten van de hoofdstad. Het dorp is één van de vergeten steden in het stroomgebied van de Matanza-Riachuelo. In dit niemandsland wonen vijf miljoen inwoners? Dat is twaalf procent van de Argentijnse bevolking. Meer dan de helft van hen heeft geen riolering. Decennialang loosden leerlooierijen, papierfabrieken en andere industrieën ongestraft hun chemicaliën en zware metalen. De industrie, de bewoners en de opslag van vuilnis maakten het stroomgebied tot één grote risicozone in de achtertuin van Buenos Aires.
Greenpeace voert actie op de beveiligde opslagplaats van Eternit, februari 2011 Om het probleem in la capital op tafel te krijgen schakelden raadslid Lobos en de buurtbewoners de hulp en de camera’s van Greenpeace in. De milieubeweging kwam zelf bodemstalen nemen en in februari 2011 cirkelde er een helikopter boven het veld. Een spandoek waarschuwde voor Gevaarlijk Afval’. Tien bodemstalen “We vonden bouwresten tot aan de kant van de weg,” zegt campagneleider Consuelo Bilbao van Greenpeace, “terwijl de wet zegt dat er een veiligheidsperimeter van vijftig meter rond het stort moet zijn. Eternit dekte het asbestafval wel af met een plastic membraan, maar dat zit slechts zestig centimeter diep onder de grond in plaats van de vereiste twee meter. En in de beschermende grondlaag die daarboven werd gestort vonden we eveneens asbest. Het Nationaal Instituut voor Industriële Technologie (INTI) en een gespecialiseerd laboratorium in Texas, bevestigden in zeven van de tien bodemstalen dertig procent chrysotiel (witte asbest, nvdr).” “Dat is vrij hoog,” geeft Karel De Wilde, persvoorlichter van Etex Group, aan de telefoon in Brussel, toe. Maar zolang de vezels ingekapseld zitten in het beton is er volgens hem geen gevaar. “De storting gebeurde volledig volgens het boekje.” 24
Resten van verhard cement bovenop de stortplaats (Foto Edgardo Lobos)
Het boekje
Maar wat zegt het boekje eigenlijk over tachtigduizend ton asbestafval? Volgens de milieuwetgeving van de Provincie Buenos Aires hoort het giftig goedje thuis in een beveiligde opslagplaats’. Oorspronkelijk lag het asbestafval midden in de woonwijk San Justo, 15 kilometer verder. Toen Eternit de fabrieksterreinen in San Justo van het bedrijf Monofort overkocht in 1989, kreeg het bedrijf er die afvalberg bij.
Die moest daar weg. Wat ooit werd aangeprezen als hittebestendige en nimmer verslijtbare vezels – asbestos is Grieks voor onvernietigbaar – verhuisde uiteindelijk van San Justo naar de vergeetput van het meer landelijke González Catán.
“Eternit heeft veel geïnvesteerd om van dat afval af te geraken,” zegt dokter Rodríguez. “De onderneming kende de gevaren van asbest. In verschillende landen spanden asbestslachtoffers immers processen aan. Bovendien wisten ze dat ik, in opdracht van het Ministerie voor Volksgezondheid, een wettelijk verbod op asbest aan het uitwerken was. In 2003 zou dat rond zijn, twee jaar vroeger dan in Europa. Op dat moment had de Etex Group zelf de vezel al definitief uit haar vestingen gebannen.”
Gestolen omheining
Maar hoe verklaart het bedrijf dan dat er bouwmaterialen met het Eternit-zegel open en bloot tussen het onkruid liggen? Karel De Wilde: “Iedereen gebruikt bouwmaterialen van Eternit in Argentinië. Dat betekent niet dat wij het daar gestort hebben. We gaan dat opruimen, uiteraard, maar het is niet van ons.” 25
In mei 2011, na herhaalde acties van Greenpeace ommuurde Eternit het terrein (Foto Sam Verhaert) Kon iedereen daar dan zomaar binnen en buiten wandelen om zijn cementresten, leidingen en dakpannen te storten? Agustín Cozzi, zaakvoerder van Eternit Argentinië heeft een antwoord: “We hebben veel problemen gehad met de beveiliging van het domein. González Catán is geen eenvoudige buurt. Onze omheining is verschillende keren gestolen en de bewaker van het terrein is een paar keer overvallen.” Voor Greenpeace zijn dat flauwe excuses. “Het is Eternits verantwoordelijkheid om het terrein te bewaken.” benadrukt Consuelo Bilbao. “Es una celda de seguridad!” Foute vijand Waakt er eigenlijk iemand over bedrijven als Eternit? “Hier in González Catán is alles toegestaan,” gromt oppositielid Lobos. Daarom klaagde hij naast Eternit ook de verantwoordelijke plaatselijke autoriteiten aan, maar daar wringt het schoentje: dat blijken er meer dan een te zijn. Het stroomgebied van de 64-km lange Matanza-Riachuelo valt immers onder drie jurisdicties: de nationale Staat, de Provincie Buenos Aires en de Autonome Stad Buenos Aires. Een gedeelde verantwoordelijkheid’ was jarenlang synoniem voor geen verantwoordelijkheid’. Het resultaat hoopte zich letterlijk op in González Catán.
Het terrein ligt vlakbij verschillende woonwijken (Google Maps) Lobos’ klacht ligt nu op het bureau van de rechter. Of in de kast. Eternit-zaakvoerder Cozzi is er alleszins van overtuigd dat zijn bedrijf niets te vrezen heeft. “Dit is een storm in een glas water. Een kleine onvoorzichtigheid van onzentwege. Er zijn duizenden actoren die dit gebied maken tot wat het is. Raadslid Lobos en Greenpeace hebben de foute vijand gekozen.” 26
[Aankondiging artikel] Een Belgische asbestberg in Argentinië (2011-06-28 12:53) In een door God vergeten buitenwijk van Buenos Aires ligt tachtigduizend ton asbestafval. Eternit Argentina, een filiaal van de Belgische bouwmaterialenreus, begroef het er twaalf jaar geleden in een beveiligde opslagplaats die allesbehalve veilig blijkt. Een onderzoek uit Argentinië.
Lees het volledige artikel donderdag 30 juni 2011 op Apache.be
[foto] Verlaten slachthuizen, verdronken dorp en de pampa (2011-06-27 15:25) [EMBED] Back in the twentieth century, Villa Lago Epecuén was a touristic village at a lake in the province of Buenos Aires. Due to heavy rainfalls in 1985, the village was inundated by the salty waters of Lake Epecuén, reaching 10m high. When water withdrew, a spooky town arose. [EMBED] In the flat province of Buenos Aires, a few towers arise. It are slaughterhouses in decay, designed by the architect Salamone, who was inspired by fascist architecture (nice website, Spanish only). [EMBED] A trip in black and white through the fields of Buenos Aires, Argentina
Sokken als een bolletje in de wasmand (2011-06-08 22:04)
”Lief, wil jij je sokken in het vervolg niet meer als een bolletje in de wasmand gooien?”
... en andere huishoudelijke bekommernissen. We worden groot. We worden groot.
Vier meisjeshanden (2011-06-05 00:22) Vier meisjeshanden rond een schermpje. Veel zwart: basketters, mutsen, en wimpers vier jaar langer geschminkt. Een paar knalgroene en een twee knalrode handschoenen die rond elkaar kruipen. Laat mij, nee laat mij. Aan hun vingertoppen likt de kou. Die zijn bloot want hele handschoenen zijn stom. Gele ook. Twintig wriemelende vingers die gniffelen om de foto’s van zichzelf waarop ze elkaar proberen zijn. Kijk mij, nee kijk mij. 27
3.5
May
Maradona wereldkampioen 2010 (2011-05-23 02:02)
Foto Diego 3336
Maradona campeón del mundo 2010 14-04-2010
Het staat er zwart op wit. Blauw krullende letters op een lichtgebruinde schouder. Cristián lacht zijn tanden en tatoeage bloot. De man is kleiner dan voetbalgod Maradona maar in zijn behaarde schouder zou een voetbal passen. Cristián is een fan, al jaren. ’Maradona is van het volk. Wat hij zegt, hoe hij leeft... Als ik Diego zie spelen, begin ik te huilen.’ Cristián had een voorgevoel. Argentinië zou de finale spelen in Zuid-Afrika en de flamboyante coach zou met de wereldbeker thuiskomen. Cristiáns schouder zou geschiedenis geschreven hebben. Op voorhand bovendien! De geschiedenis liep anders: in de kwartfinale speelden de Duitsers zijn landgenoten naar huis. Maradona coach-af. Hij wijst naar de datum. ’Dat is de dag waarop ik ze heb gezet. Twee weken vóór de wereldbeker, natuurlijk. Als bewijs, voor achteraf ...’ Hij zou er vrienden mee verbazen, met dat bewijs. Misschien zelfs de krant halen met de manier waarop hij zijn geloof droeg. Opwerpen dat een gedateerde tatoe geen sluitend bewijs vormt, en dat hij over voor en na zou kunnen liegen, zou hij maar raar vinden. Daar lieg je toch niet over. Bovendien, tegenover God houdt geen leugen stand. 28
[infographic] How to make a tiny and shiny golden ring? (2011-05-13 18:42)
29
[Click to see my first infographic on visualizing.org] As international gold price hits records, mining companies are struck by gold fever. Gold mining is big business - the last decade, gold price has risen 346 % - and it’s carried out on a massive scale. To get a minimal idea of the huge environmental and social impact of this industrial activity, one should zoom in: what is needed for a 10 gr golden ring? Lots of rock to be removed, lots of water spoiled and lots of toxic chemicals used, provoking local conflicts with affected communities all over the world. More in developing countries, where local regulations are weak and labor is cheap. Zoom out again. An average gold mine produces more than just one ring a day: 25 kg to be exact. The last decade, a yearly average of 2.400 tons of gold was mined worldwide. That’s the equivalent of 240 million rings. And tons and tons of mining waste. Nothing shiny and tiny at all. [it’ my first infographic ever, so feel free to comment.]
Krant en keutel (2011-05-05 03:56)
In een stad als B., waar de stoepen geplaveid zijn met hondendrollen, en bewoners elke morgen de spuit uitrollen om hun stukje voetpad schoon te schrobben, kijk je als voetganger wel uit waar je loopt. Je slalomt tussen gele plasjes, zwarte keutels en meterslange bruine vegen van ongelukkigen die het aan hun been hadden. Als een keffer zich in het midden van de stoep opspant als een veer, en zijn kont samentrekt als een pruilend besje, kijkt geen hond daarvan op. Maar als er plots een baasje, net voor zijn Bobby zijn sluitspier opent, gezwind een krant bovenhaalt om die netjes op de tegel onder de hondenkont te plaatsen, zet ik grote ogen op. Links en rechts steken gejaagde stiletto’s en sportschoenen met air het duo voorbij, maar de stad lijkt even stil te staan bij zo’n onbaatzuchtige daad. Als ik Bobby’s baas bemoedigend aankijk, draait hij zijn hoofd gegeneerd in de richting van zijn vriend. Alsof hij zich schaamt - zelf publiekelijk te kakken is gezet. Bobby nijpt zijn nieren er bijna mee uit. Een keutel valt als een korrelig ei met een plofje op de krant, rolt naar de zijkant maar blijft gelukkig achter een gekreukte pagina van de sport steken. Gerechtigheid, heet dat. Krant en keutel gaan in de vuilbak naast ons. De hond kijkt me aan met een blik van ’ik heb toch niets 30
gedaan’ en ik kijk weer een beetje anders naar de stad. Ontlast, zeg maar.
3.6
April
Paasouderen (2011-04-17 20:20)
Buenos Eiers gaan rapen en met een mandje foto’s teruggekomen.
PJ Harvey - On Battleship Hill (2011-04-16 17:37) IFRAME: http://www.youtube.com/embed/rryc8Kjzx6M?fs=1 Eén van de twaalf clips van PJ Harvey’s album ’Let England Shake’. Ik kan niet goed beschrijven waarom - zat ik in een loopgraaf in mijn vorige leven? - maar dit album maait me elke keer weer neer. De andere videoclips van Seamus Murphy staan op YouTube. Single ’The words that maketh murder’ kan je hier officieel downloaden. 31
Snot in de yogales (2011-04-15 17:44)
Foto Unitopia
Wie zich inschrijft voor pakweg een cursus aquarelschilderen, weet wat te verwachten: papier, verf en een opdracht. Niet zo bij een yogacursus. Yoga is een cultuur, net als yoghurt. Het kan álle kanten uit (zie ook de Dolfijnengeluiden in het Oude Badhuis). Een blik op de leraar geeft meestal een richting aan, maar dan is het eigenlijk al te laat. De mijne had een Thaise vissersbroek aan. Zo’n model waarmee je vissen kan vangen (ik denk dat ze hun oriëntatie verliezen door de ingewikkelde batikpatronen). Hij praatte als een meisje maar was, aan zijn broeksvormen te zien, een man. Yoga is ying en yang tegelijk. Halverwege de les – na het ontspannen, samen ’oooong’ zingen, en een potje circular breathing in kleermakerszit - liet de yogavoorman een doosje met papieren zakdoekjes rondgaan. Ik begon onrustig te schuifelen. ’Neem er maar één want de snot zal hier in het rond vliegen, no importa.’ ’Snot’ klonk erg... werelds. Ik nam voor de zekerheid een tissue en schoof de doos zo vloeiend mogelijk door naar de vrouw met haarband – er waren alleen maar vrouwen - naast me. Er volgde een rare ademhalingsoefening met puffende neusstoten. De leraar sloot zijn ogen en zijn snot vloog inderdaad in het rond. Ik sloot mijn ogen en probeerde te reizen naar een plek waar dat soort dingen niet gebeurden. Blijkbaar viel ik in slaap want ik werd wakker toen de vissersbroek voorstelde om elkaar vaarwel te knuffelen. Euh. Een zwetende vrouw, waar mijn armen niet rond pasten, knuffelde zich erg dicht tegen mij. Ze fluisterde ’namasté’ in mijn oor. Ik wilde net ’no gracias’ zeggen maar de yogavoorman wapperde me geruststellend toe met zijn broek. In yoga kan dat allemaal, jongen. Dit cursiefje verscheen in juli 2011 in Lambik, een nieuw tijdschrift voor Belgen in Latijns-Amerika. 32
What most faces do on Facebook (2011-04-08 23:42)
click to enlarge profile picture
Vinden in de regen (2011-04-06 04:17)
Encontrarse, originally uploaded by sverhaert. 33
3.7
March
Minolta 1978 (2011-03-22 03:09)
Handleiding van de Minolta XG-1 (1978), die ik gebruik voor de opleiding fotojournalistiek. Het toestel wordt aangeschreven als lightweight and compact. Het weegt vier keer zoveel als mijn digitale camera, maar doet het na vier (of drieëndertig) jaar wel nog steeds. Eat this, Mediamarkt!
Latinoritmes van de witte producten (2011-03-21 02:38) Mijn snot zit vol hoofd, ik ril van de warmte en hoest als een hond. Het is nog geen tien uur maar ik heb het gevoel dat ik er al tweeëntwintig uur eerder in had moeten liggen. Eindelijk thuis, denk ik en ik open de deuren van de ijdele hoop. ’BIENVENIDA JASMIN.’ Ik wankel. De welkomstwoorden in netjes uitgeknipte kleurige letters plakken in een vrolijke boog tegen de muur van de onderburen. Onder de boog: een tafel met gebak en gekook, goed voor pakweg twintig Argentijnen. In de hoek boosteren latinoritmes van de witte producten. Er knapt iets in mij: fiesta bij de buren (die gestoorden van ’What if God was one of us’). Dat is als een dertienkoppig cumbiaorkest in je slaapkamer, drie tafelspringers op je nachtkastje en een onderbroekenlolmaker tussen de lakens. Ik wanhoop, meer nog: ik onthoop. In het Spaans klinkt dat als desesperación, een in frennen en gaten gesprongen luchtkasteel van illusies. Een geloof ontdaan van wortel en bladgroen. De nacht valt aan. Ik wroet terwijl de razernij tussen mijn oordopjes woedt. Mijn zenuwen zinken in mijn kussen en ik bijt mijn lip stuk op mantra’s als: ’Dat doen ze expres.’ Ik voel me zo immens en onmenselijk diep geschonden - waarom is stilte geen mensenrecht? - dat ik er het vertrouwen in verlies. Ik zin op ochtendlijke wraak maar hou het uiteindelijk op zinspelen. 34
(2011-03-18 19:32) Ik liet de volleybal voor de pensen en testosteronen onder ons en vond een nieuwe sport: muurklimmen.
Foto’s van de ruimte (2011-03-04 08:51) [EMBED] [EMBED]
Restaurante Club Colonia (1896) (2011-03-03 22:55)
Op de houten tafels liggen grammofoonplaten als onderleggers. Van die oude dikke, met de hand geperste. Sommige plakken staan krom, van de Cinzano, Fernet of Gancia die er decennialang op gemorst is. Er staan tangokrakers op als ’Un poco más de amor’ en ’A ti, Argentina’. Het cliënteel hier zou ze nog beluisteren, ’t is de generatie die de overstap naar de cd-speler de moeite niet meer vond. Oude mannetjes lezen de krant of discussiëren over wat erin staat zonder ze te hebben gelezen. Ze komen en gaan zoals ze gekomen zijn: content omdat niets meer moet. “Ik wil dat jij later ook zo wordt,” zegt ze. Ik ben blij dat er iemand zo iets moois voor me wil. Om een stamcafé te hebben moet je wortel kunnen schieten, denk ik terwijl er een ander plaatje wordt opgelegd. De ventilatoren tegen het geel geschilderde plafond draaien zachtjes, een beetje uit hun as.
3.8
February
Wolkenkrabbers en hoogvliegers (2011-02-28 20:25) São Paulo trilt van de studie-ijver. Het optimisme van de studenten overstijgt de wolkenkrabbers van de Braziliaanse miljoenenstad. Het is moeilijk de voeten op de grond te houden. We willen genoeg geld verdienen én tijd hebben om het op te doen.’ 35
Foto Rogerio Melo SAM VERHAERT, SÃO PAULO (18/02/11, De Tijd) FGV-EAESP, een van de meest prestigieuze businessscholen in Zuid-Amerika, ligt niet aan de rand van een favela. Het leger buldert er niet met tanks voorbij op zoek naar drugsbaronnen. En op de stoep staan geen opdringerige venters, lijm snuivende straatkinderen of getatoeëerde bendeleden. De blitse wolkenkrabber van de Fundação Getulio Vargas staat in het hartje van São Paulo’s financiële centrum. De jongeren die er studeren, zijn nu al binnen. Braziliaanse bedrijven plukken hen zo van de collegebanken. FGV-EAESP mag dan een naam hebben die deuren opent, zonder pasje blijven die van de privé-universiteit gesloten. Onder het oog van een zwarte bewaker, een geblondeerde receptioniste met blauwe oogschaduw en een camera, zippen studenten in maatpak zichzelf binnen. Bij mij zijn vijf telefoontjes en een kopie van mijn paspoort nodig. Niet iedereen komt er zomaar in’, waarschuwt academisch directeur Maria Tonelli. Zoals elk bedrijf denken we aan de veiligheid van onze studenten en docenten.’ Cappuccino Tijdens de rondleiding wordt duidelijk waarom Maria Tonelli haar onderwijsinstelling een onderneming noemt. Op het gelijkvloers springt meteen de Citibank-lounge in het oog, exclusief voor masterstudenten die met een cappuccino binnen handbereik willen internetten in een designsofa. In een gezellig hoekje van de lounge staat een bankautomaat. Op de eerste verdieping zitten de Banco Santander- en de Petrobras-aula. Cadeautjes van ex-studenten die het hebben gemaakt in het Braziliaanse bedrijfsleven. De negende verdieping herbergt het schoolfiliaal van de Bradesco-bank. Handig, want met het maandelijkse collegegeld van 2.422 Braziliaanse reais (1.075 euro) loop je in São Paulo niet over straat. Volgens Maria Tonelli weerhoudt die prijs studenten uit alle hoeken van het land er overigens niet van zich in São Paulo te komen klaarstomen voor de arbeidsmarkt. Voor het eerst krijgen we ook meer buitenlandse studenten op uitwisseling dan dat er studenten van ons vertrekken. Waarom zouden ze? We vertellen hen al jaren dat Brazilië ’t eeuwige land van de toekomst is. En nu zien ze dat die toekomst er eindelijk is.’
”Mijn generatie laat geen kansen liggen. Nog voor 2025 is Brazilië de vijfde economie ter wereld” (Patrícia Rezende, 25 jaar)
Aan de andere kant van de stad, in de wolkenkrabber van de Business School São Paulo (BSP). Reken maar van yes! Nog vóór 2025 zijn wij de vijfde economie ter wereld’, zegt de MBA-studente Patrícia Rezende (25) terwijl ze uit het raam tuurt, een slagroomsoes in de ene en een verse sinaasappelsap in de andere hand. De receptie na een lezing over sociale media is een prima plek om te netwerken. Patrícia werkte sinds haar 16de, maar ging opnieuw studeren toen ze zag dat sociale netwerken dezelfde vlucht vooruit namen als de economie. Van alle internetgebruikers zijn Brazilianen diegenen die het meeste 36
tijd doorbrengen op blogs en sociale netwerken, vooral op Googles Orkut. Mijn generatie laat geen kansen liggen. We zijn opgegroeid met sociale media. Dat maakt ons enorm proactief’, zegt Patrícia. Volgend jaar lanceer ik met een paar medestudenten een bedrijfje. Neen, daar kan ik nog niets over zeggen, t blijft geheim.’ Armando Colletto, de decaan van de BSP, komt erbij staan. Voel je het optimisme? Daar heeft deze generatie alle redenen voor. De Braziliaanse economie bevindt zich op een zeer bijzonder punt. De combinatie van stabiel politiek beleid (niemand verwacht veranderingen onder presidente Dilma Rousseff), een sterke munt, snelle economische groei en grootse infrastructuurwerken voor de wereldbeker in 2014 en de Olympische Spelen in 2016 maakt van Brazilië een veilige haven voor investeerders. De toekomst lacht deze jongeren toe.’
”We werken op café of op de universiteit. Mijn laptop is mijn kantoor.” (César Matsumoto, 24 jaar) César Matsumoto (24) is die toekomst al aan het schrijven. Nog voor hij afstudeerde aan FGV-EAESP, werkte hij al als consultant in complexe intelligentie’. Als hij me ziet fronsen, stelt hij voor naar het Engels over te schakelen. Daarna tekent hij een mindmap met pijlen naar begrippen als transdisciplinaire dialoog’ en U-theorie’. De young potential praat als een dertiger. Multinationals en het stadsbestuur van São Paulo huren hem geregeld in om innovatieprocessen te begeleiden. Ik ontmoet César de volgende dag in The Hub, een vrijplaats voor jonge ondernemers in de sociale economie. Webdesigners met ingewikkelde brilmonturen, investeerders in pak en kunstenaars op teenslippers zitten op multifunctionele designmeubels van gerecycleerd karton. Ze discussiëren over de ecologische uitdagingen van het WK en de Spelen. De ruimte baadt in het licht, er zijn druiven en bananen in houten bakjes. Ideaal, want ik mis soms wat vitaminen’, zegt César lachend. We zijn een snelle generatie. We werken op café of op de universiteit. Mijn laptop - binnenkort koop ik een Mac - is mijn kantoor.’ Op zijn 18de droomde César van een wereld zonder grenzen. Nu zegt hij realistischer te zijn. In 2025 heb ik mijn eigen consultancybureau. Multilatina uiteraard, want ook in de omringende landen zijn zaken te doen. Dat vergeten mijn leeftijdsgenoten wel eens.’ César is een wereldverbeteraar, maar eentje met beide voeten in de wereld. Dat mag best wat opbrengen. Hij werkt nu voor 200 reais per uur (90 euro). Binnen vijf jaar wil hij 500 reais vragen, net geen minimum maandloon in Brazilië. (Césars verhaal is dat van vele Brazilianen. Toen zijn ouders, Japanse immigranten, in de jaren zestig aankwamen, verkochten ze zelfgemaakte juwelen. Ze pikten een graantje mee van de economische groei en schoven op naar de C-klasse. Die nieuwe middenklasse’ heeft een maandinkomen tussen 1.126 en 4.854 reais (506 tot 2.181 euro). Toen Luiz Inácio Lula da Silva in 2003 begon te regeren, kon 27 procent van de bevolking zich(tot de C-klasse rekenen, nu is dat al 50,5 procent. Zwart-wit César was een voorbeeldige student en kreeg een renteloze lening van FGV-EAESP. Maar dat heb ik verzwegen. Uit schaamte. Het is een school voor rijken. Heb je gemerkt dat er geen enkele negro rondloopt?’ Een teer punt. Brazilië is een van de tien meest ongelijke landen ter wereld. Er is verbetering maar de ongelijkheid kleurt er nog altijd behoorlijk zwart-wit. Maatschappelijk succes lees je vaak af aan de huidskleur. De zwarten die ik op de universiteit heb gezien, werkten als bewaker of onderhoudspersoneel’, zegt César. (Hoe zit dat op de publieke universiteiten, waar de helft van alle studenten school loopt? In de gangen van de faculteit economie van de Universiteit van São Paulo (USP) is er op het eerste gezicht meer kleur. Dit jaar zullen er bijna 3.000 economen afstuderen. De USP onderricht zo’n 88.000 jongeren, op kosten van de staat. Josué Braga (25), laatstejaars boekhoudkunde, zou het anders niet kunnen betalen. Hij komt uit Bahía, de zwartste staat van het land. Ik kus beide handen dat ik hier binnen ben geraakt. De onderwijskwaliteit aan privé-universiteiten, op dure scholen als FGV-EAESP na, verbleekt bij die van de USP’, zegt hij. Volgens de jongste Academic Ranking of World Universities is dat zelfs de beste van het continent. Josué heeft er hard voor moeten blokken. De toelatingsproeven zijn zo moeilijk dat je er enkel in komt als je over een degelijke achtergrondkennis beschikt.’ 37
”Ik blijf proberen tot ik in de toelatingsproeven slaag. Ik wil journalist worden.” (Marila, 22 jaar)
En daar knelt nu net het schoentje. Alle professoren en studenten zeggen het, maar Josué kan het weten: het publieke basisonderwijs is ondermaats. Klassen met veertig leerlingen, slecht betaalde leerkrachten, te weinig leermiddelen. Volgens het nationaal onderwijsinstituut INEP zit 85 procent van de schoolgaande jeugd in hetzelfde schuitje. Wie het geld heeft, stuurt zijn kind tussen zijn 6 en 17 dus naar een dure privéschool (15 %), om op latere leeftijd gratis hoogstaand onderwijs te genieten. Men verwijt Lula da Silva - de eerste Braziliaanse president zonder universitair diploma - zijn eenzijdige investeringen in hoger onderwijs. Maar voor de decaan van de USP-faculteit economie, Reinaldo Guerreiro, maakte Lula de juiste keuze. Glunderend zegt hij dat de evaluatiecommissie CAPES zijn masteropleidingen administratie en economie zonet met de hoogste scores van het land heeft beloond. Wat ik zeg, is niet democratisch. Maar voor mij is dit een noodzakelijke opoffering om straks een goed onderrichte elite van masters en MBA’s aan het hoofd van ons land te krijgen.’ Marila (22) is zover nog niet. Ze woont in een arme buitenwijk van São Paulo. Ik tref haar in een aula van de rechtenfaculteit, een voormalig klooster en een van de oudste gebouwen van het stadscentrum. Het marmer blinkt. Een trap kronkelt prestigieus rond een galerij met schilderijen van voorname clerici.( Marila zit met haar vriendinnen, 16 en 18, te giechelen op de tweede rij. Ze dragen sportschoenen met een logo dat lijkt op dat van Nike. Een schooljaar lang komen ze hier bijscholen in de zogenaamde cursinho. De niet-gouvernementele organisatie Educafro gebruikt de aula om leerlingen van afro-Braziliaanse afkomst, wiens ouders geen goed basisonderwijs konden betalen, klaar te stomen voor de toelatingsproeven van de publieke universiteit. Brahma Marila heeft er net de eerste proeven op zitten. Ik begreep er niet veel van, zo veel moeilijke woorden. Maar als ik nu niet slaag, blijf ik proberen. Ik wil journalist worden.’ Haar leerkracht geschiedenis knikt haar bemoedigend toe vanachter zijn katheder. Na de les vertrouwt hij me toe dat die kans klein is. Van de vier jongeren die volgend jaar aan de USP mogen beginnen, zal er maar één op een publiek schooltje hebben gezeten.( Als ik uit de aula kom, begint het te gieten. Prostituees die als flamingo’s tegen de etalage van de Banco do Brasil staan, halen een paraplu boven. Donkere figuren tegen de gevel van de faculteit schuilen onder kleurloze dekens. Een man op teenslippers pist in een hoek. In de kelder van de rechtenfaculteit is het droog. Studenten roken rond een tafelvoetbal. Het rode licht van de toog belicht een karikatuur van presidente Dilma. In deze fakbar’ heeft haar huidige vicepresident nog nachtenlang zitten discussiëren. Tweedejaars Diego Degani (26) en Daniel Teixeira (27) vieren het einde van de examens. Ze praten over voetbal en drinken Brahma, een Braziliaans biermerk van AB InBev. Het lukt waarschijnlijk niet eens om een ticket te krijgen voor de wedstrijden in onze stad,’ zucht Diego. Daniel vult aan: We zijn heel pessimistisch over de wereldbeker. Dit land beschikt niet over de infrastructuur om zo’n evenement te organiseren.’ De geplande snelheidstrein die je in tweeënhalf uur van São Paulo naar Rio de Janeiro zou brengen, lijkt er in elk geval niet meer te komen vóór 2014. Voor de Olympische Spelen lukt het misschien nog net.
”Sommige jongeren denken dat de wereld is ontstaan op het moment dat ze werden geboren.” (Maria Tonelli, directeur FGV-EAESP)
Toen bekend raakte dat Rio de Spelen binnenhaalde, zei president Lula, met de tranen op zijn wangen, dat zijn land niet langer tot de tweede klasse behoorde. Daniel gelooft er niet echt in. Sommigen gaan hier heel veel geld aan verdienen. Vandaar de opgeklopte euforie. Maar in de Braziliaanse politieke context staan zulke evenementen voor massale fraude.’ Politiek. Bijna alle studenten die ik spreek, hebben er iets over te zeggen. Goed bezig, te links, te rechts. Eén constante in de verhalen: te corrupt. Lula’s presidentschap kende inderdaad de nodige 38
schandalen. En zijn opvolgster, Dilma Rousseff, heeft het thema vooralsnog niet bovenaan op haar agenda gezet. Veel jongeren van de gouden generatie keren de oude politieke cultuur dan ook de rug toe. Ze kijken vooral naar hun portemonnee. In de woorden van één van hen: We willen genoeg geld verdienen én tijd hebben om het op te doen.’ Diego en Daniel zijn tevreden met een job als rechter. Maar niet in de hoge magistratuur, die zijn politiek benoemd.’ Diego en Daniel bestellen nog een liter bier. Een paar stoelen verder zit Victor Gadelha (20). Hij is niet vies van de politiek. Vertegenwoordigt al twee jaar de studenten in de Faculteitsraad. Kan het goed uitleggen, een echte advocaat. Hij heeft zich pas nog kwaad moeten maken over de kortzichtigheid van sommige medestudenten om privé-initiatief buiten de universiteit te willen houden. Ik kan uren praten over de thema’s van je artikel’, snoeft hij. We vertrekken naar zijn appartement. De B van Big De plassen zijn alweer opgedroogd, diesel dampt door de straten. Victor is in kostuum. Hij komt net van zijn stage, een advocatenkantoor met 400 werknemers. Hij stelt voor de metro te nemen, maar vertelt er meteen bij dat hij wel een eigen auto heeft. Maar het verkeer in deze stad is een hel. Ik gebruik hem enkel om met vrienden naar het winkelcentrum te gaan, mijn Volkswagen Fox 2011 1.6. Een cadeautje van mijn pa.’ Victors vader is een bouwondernemer in Fortaleza, 3.000 kilometer ten noorden van São Paulo. Een achtergestelde regio die zich snel zal ontwikkelen. Er vestigen zich steeds meer bedrijven, en die hebben goede advocaten nodig. Binnen tien jaar heb ik er mijn eigen kantoor: mijn manier om iets terug te doen voor de regio. De markt in São Paulo is toch verzadigd.’ Als we zijn appartement naderen, in het financiële centrum, vraagt hij me bezorgd naar de toestand in Europa. Hij is niet de eerste die denkt dat het hele continent op straat staat te schreeuwen voor een boterham. De financieel-economische crisis is redelijk geruisloos aan de Brazilianen voorbijgegaan. Victor is daar best trots op: We kunnen heus wel wat hebben op dit moment in de geschiedenis. Van alle BRIC-landen staan wij er het beste voor.’ Het kan aan hun optimistische geest liggen, maar voor zowat alle Brazilianen die ik spreek, staat Brazilië niet voor niets vooraan in de afkorting van The big four’. Meest gehoord: Brazilië heeft een grote voorsprong op de andere BRICs op het vlak van democratie.’ Ook vaak vermeld: De BRIC-landen zijn grote afzetmarkten. Kijken hoe we straks kunnen samenwerken.’ Victor stelt me voor aan een vrouw die hij zijn secretaresse noemt. Het blijkt een empregada, een meid. We zien haar koken, wassen en schoonmaken voor Victor en zijn twee huisgenoten. Veel meer dan een ei bakken, kunnen we niet’, zegt hij lachend. Zijn maten zijn er niet. Op hun bedden liggen stapels onuitgepakte cursussen. Een van hen heeft anderhalve meter flatscreen tegen de muur hangen. Die jongen staat al wat verder dan ik,’ legt Victor uit. Maar hij ziet het minstens even groot. Maria Tonelli van FGV-EAESP glimlacht om zoveel zelfvertrouwen. Deze generatie heeft de recessie en mega-inflatie van de jaren tachtig niet meegemaakt. Sommige jongeren denken dat de wereld is ontstaan op het moment dat ze werden geboren. Ze moeten nog leren alles een beetje in perspectief te zien.’ (In een immer uitdeinende stad met 11 miljoen inwoners, de tweede helikoptervloot ter wereld en het zesde grootste bruto nationaal product ter wereld is dat niet evident. Zeker niet voor de hoogvliegers van deze snelle generatie. In het land van de toekomst is morgen vandaag. Dit artikel kadert in een vierdelige reeks waarin De Tijd gesprekken met de Gouden Generatie in de vier BRIC-landen aangaat. Lees ook de bijdrages van mijn collega’s over Rusland, India en China.
39
Cesar, Daniel, Josué, Marila, Victor, Patrícia (2011-02-18 04:00)
Morgen in De Tijd: de toekomstvisie van de zogenaamde / zogezegde gouden generatie in Brazilië.
Aankondiging reportage wolkenkrabbers en hoogvliegers (2011-02-14 09:00)
De economische opgang van Brazilië, Rusland, India en China is onovertroffen, en lijkt niet aan stoppen toe. Maar willen die BRIC-landen hun vooruitgang consolideren in een blijvende macht en welvaart, dan zullen het hun huidige topstudenten zijn die daarvoor moeten zorgen. De Tijd ging ter plekke praten met die gouden generatie van de nieuwe economische wereld, over de toekomst en het verleden, over hun dromen en verwachtingen, en over ons. Ik ging op pad in São Paulo, Brazilie en kondig nu al -ben twee weken uithuizig- aan: mijn reportage ’Wolkenkrabbers en hoogvliegers’ verschijnt op zaterdag 19 februari. 40
Rechtenstudent Daniel Teixeira (27) was behoorlijk sceptisch over de toekomst van zijn land. Zo heb ik er niet veel gesproken.
’We zijn allemaal ooit goeie spelers geweest’ (2011-02-10 06:00)
Foto blmurch ’We zijn allemáál’, hij pauzeerde even, ’ooit goeie spelers geweest, jongen.’ Na het testosteronenclubje, tijdens mijn eerste volleybalavontuur in Buenos Eiers, had ik een nieuwe club gevonden. Naast het spoor, in een volkswijk van de stad. Diego heette me welkom in de sportzaal op de derde verdieping. Een vijftiger van het type weelderige om de kaalheid te verbergen - haardos. Ik zag hem letterlijk denken. Hij was in sporttenue. Een behaarde hand leunde op zijn pens, met de andere trok hij van zijn sigaret. Ik denk dat ik beteuterd keek - ik wil niet in voltooid verleden termen sporten - want hij klopte me hard op mijn schouder. Er viel wat asse op mijn knielap. De toekomst lacht me buikschuddend toe. 41
De Grote Bosbeving (2011-02-09 18:27)
Gestruikeld over een digitale archiefdoos. In 2007 werkte ik met mijn tekenzus onderstaand kinderboek uit. Geen enkele uitgever hapte toe. Loes zou later wel Geert De Kockere’s kinderboek ’Van Uil tot Mol’ illustreren. Herken je de uil?
[EMBED] Open publication
Caïro na relletjes (1952) (2011-02-07 20:05)
IFRAME: http://www.youtube.com/embed/fJGZvaMNstU?fs=1 Hoe ziet Egypte er straks, na de huidige ’relletjes’, uit?
De universele en tijdloze horoscoop (2011-02-04 12:57)
Het immer creatieve Information is Beautiful gooide 22.000 horoscopen samen om tot deze metatekst te komen, die opgaat voor álle tekens van de dierenriem, élke dag van het jaar. Herken je jezelf erin? Copywriters op weekbladredacties vinden vast inspiratie in deze graphic. Voor meerwaardezoekers van het type National Geographic is er de ’how they did it’ en andere dataparels van David McCandless. 42
Schuld of sleur (2011-02-02 15:25)
Foto TheGiantVermin Als ik overdreven panisch ben voor sleur, routine en settelen, en daarom elke drie dagen van slaapkant verwissel in ons grote bed, en als mijn lief zich nog eens naar links omdraait zoals de vorige twee nachten wel kon maar nu niet meer omdat het bed ophoudt bed te zijn aan haar linkerkant, en ze met een smak uit bed valt, is dat dan mijn schuld?
(2011-02-01 15:06) Eerste website van mijn hand
3.9
January
Wind op kop (2011-01-31 21:58)
Beelden uit het verpletterende surfoord Cuesta del Viento. De wind nog in het hoofd. Vanaf vandaag: in de rechterkolom een vaste link naar Hamster Rave’s flickr(tje). 43
(2011-01-21 00:06) [EMBED] Hamster Rave zit een weekje op een wave. Begin februari golf ik beelden uit.
Boowm in het Belgies (2011-01-17 19:51)
Foto Dimormar! Grote zus stuurde een klein verslag door over haar stage in een Nederlandse kleuterklas. Klasse! - Jufff, waarom praat jijjj so wraar? - Omdat ik in BelgiÍ woon. - Ow. Seg ’s wat in het Belgies. Seg eens boowm in het Belgies. - Boom.
Statiegeld voor zotten (2011-01-14 23:33)
Foto Ian Sane In Buenos Eiers is klant meer nar dan koning. Zeker in middelmatig grote winkels die mee willen spelen met de grote jongens, houden ze je voor de zot. Neem het systeem van de lege bierflessen. Die geraak je enkel aan de straatstenen kwijt. Je betaalt er statiegeld voor, dat je niet terugkrijgt. Met je lege literfles kan je wel een nieuw (statiegeldvrij) biertje kopen. Een Argentijn heeft dus altijd minstens een lege fles in huis. Als je - mijn geval - twaalf flessen wil kopen voor een feestje, moet je een speciale behandeling afdwingen. Na een heleboel vijven en zessen, net voor sluitingsuur, was dat gelukt in supermarkt EKI. Met het kasticket zou ik de twaalf terug mogen omwisselen. Dat was anderhalve maand geleden. Een naam als EKI voorspelt niet veel goeds. Gisteren sjokkel ik er met een karretje vol leeggoed heen. Ik krijg uiteraard eerst een dikke neen en een neus in de lucht. Ik schakel meteen over op de Argentijnse 44
modus: verhef mijn stem, maak handgebaren en stevig van mijn tak. Het werkt. Ze bekijken het bonnetje. Dat blijkt op 27/01/09 afgestempeld te zijn, om 23.19 uur. Nemen ze niet aan. Zuchten, blazen, argumenteren dat a) ik niet in Buenos Aires was in 2009, b) de winkel toch niet meer open is om 23.19 uur, c) hun kassa misschien niet goed afgesteld stond. Dan toch een ja. Nog voor ik die kan innen, wordt dat weer een neen, met een verklarend staartje: ’Het systeem neemt dit bonnetje niet aan, door de foute datum.’ 0@¥]°? Als mensen het op het systeem steken, klopt er iets niet. In de eerste plaats met die mensen, dan met het systeem. ’t Is een pracht van een stad, maar in Buenos Eiers kies je beter eieren voor je geld.
Brief aan de warme bakker (2011-01-12 20:09)
Beste bakker, Ik wil je bedanken. Je was de eerste bakker die me welkom heette in deze stad. Wat was ze heet he. Je zweette. Middenstander om den brode brak je het ijs als medestander: je vroeg of ik vegetariër was. Ik keek vanachter twee tassen vol prei en bladgroen hoe je dat wist. Toen zei je serieus, dat je later ook vegetariër wilde worden want geef toe dat was toch zielig voor de dieren. Je gaf me een plastic zakje maar dat hoefde niet en een hand. Een bakkershand als een zoet broodje. Welkom. Dank u, bakker, dat was warm. Hamster Rave
Damhert schaakt vrouw (2011-01-10 18:02) [EMBED]
Slogans voor mantelzorgers (2011-01-08 13:28) Moest voor het werk een stukje schrijven over mantelzorg. Ik botste daarbij op drie Nederlandse slogans om deze naastenzorg te stimuleren. Een slechte, een middelmatige en een goede. Waarom werkt de derde 45
slogan beter dan de anderen?
De essentie in vier woorden, maar een hoog Bond zonder Naam-gehalte. ’Samen’ dat is iedereen, maar vooral niemand. Uitroeptekens verraden meestal dat er helemaal niets is om van de daken te schreeuwen.
Goed idee (jij kan buiten je eigen kadertje denken en voor anderen zorgen), maar het werkt niet. Te complex. Zou over eender welke zorg kunnen gaan. Slogan dooft uit als een kaars. Bovendien slecht leesbaar.
De perfecte combinatie van de twee vorige voorstellen. De slogan vermijdt het oubollige ’samen’ en de moraliserende aanspreking ’kan jij?’. Het gaat hier over ’Ik’ en dat wordt dik in de verf gezet. Je leest verder, omdat het vraagteken verraadt dat je als lezer een antwoord gaat krijgen op een vraag (’En jij, wat doe jij eigenlijk?’). Dat antwoord is behoorlijk verrassend. Want hoeveel nadruk ’ik’ ook krijgt (een ik in een individualistische maatschappij, in zijn eigen cirkeltje), ’ik’ blijkt mantelzorger te zijn. En dus altruïstisch, de ’ik’ voorbij. Daar zijn geen uitroeptekens voor nodig.
46
I started a band (on Facebook) (2011-01-07 17:14)
Van iemands Facebookstatus gerat en zelf mee aan de slag gegaan. Te stom voor woorden natuurlijk. Maar he, heeft alles zin?
Jaren negentig filosofische zeikteksten op cheapo casiobeats. Hitje op Stubru. Daarna niets meer van gehoord. Zanger rijdt zichzelf te pletter in de Liefkenshoektunnel. 47
Ingeweken Caboverdiaan haalt alle instrumenten uit de kast voor een grijs album dat zelfs zijn vrienden niet willen kopen.
Hiphop uit de Vlaamse klei. Een ongekende hit, wordt tot aan de West Coast meegerapt. Onverstaanbaar, maar volgens de Parental Advisory Board net daarom een warning waard.
48
Speculatie (2011-01-06 19:08) Ik speculeer maar maar maakt men speculaaskruiden eigenlijk van fijngemalen speculaasjes?
49
Tijdschuivers (2011-01-03 20:42)
Foto ucumari • Zwembroek inpakken • Aanschuiven • Bus op • File • Bus af • Aanschuiven • Medische controle op zwammen en schurft 50
• Zwammen noch schurft • Aanschuiven • Bewijs medische controle voorleggen • Inkomkaartje krijgen • Aanschuiven • Inkomkaartje betalen met gepast geld want geen wisselgeld • Aanschuiven • Ticketje tonen aan badmeester • Nummer krijgen • Zwembroek uitpakken • Zwemmen
51
52
Chapter 4
2010
4.1
December
Argentijnse midlifers met maar één cd (2010-12-31 20:18)
[EMBED] (laat de video lopen en lees verder) Honderd jaar geleden, toen kinderen hun ouders nog in dezelfde kamer hoorden vrijen, toen de buren nog een ei kwamen vragen en en passant omelet bleven eten, toen de deuren van de kerken niet eens gesloten konden worden, toen er nog geen dubbel glas en lamellen bestonden, moest ook het woord ’privacy’ nog uitgevonden worden. Noemde je iemand voyeur, dan zette die grote ogen op. Mijn huis is honderd jaar geleden gebouwd. Er op gebouwd om binnen te kijken, af te luisteren en mee te ruiken. Om bespied, geluistervinkt en besnuffeld te worden. Zes vensters van mijn appartement geven uit op een gedeelde binnenplaats. Ik zie soortgelijke appartementen boven, onder, links en rechts van het mijne. Hoest er dus een buurman in de richting van de patio, dan hoor je of hij groene of witte slijmen heeft. Telefoneert er een buurvrouw, dan hoor je haar vriendin roddelen aan de andere kant van de lijn. Sterft er een poes, huilt de blok mee. Allemaal altijd overal, goed en wel. Ik sta daar voor open. Eén en al oor. Samen uit, samen thuis. Maar de overonderbuurman (een verdiep lager, andere kant van de patio) en de overonderbuurvrouw gaan erover. Die Argentijnse midlifers hebben namelijk een moderne geluidsinstallatie, met afstandsbediening en druk vormgegeven boxen, maar slechts één cd. Naar de titel is het raden, dat kan ik hiervandaan niet zien. Maar het moet ’Women of the nineties’ zijn. Of ’Strongest voices on earth’. Nummer twee is hun favoriet: ’One of us’. Op het moment van schrijven staat dat nummer voor de achtste (!) keer op. Ik loop de ene muur op en de andere af. Er zinken verschillende zenuwen in mij. Ik word krank! Net op het moment dat ik mijn geloof in de mensheid, samen met een zware cactus van ons balkon wil smijten, zwaait mijn buurvrouw naar me en zie ik haar lippen: ’What if God was one of us?’ (zet de video af en nooit meer aan) 53
Foto’s Buenos Aires (2010-12-31 19:08)
Meer foto’s op Hamster Rave’s Flickr. Happy millennium.
Lunch voor thuiswerkers (2010-12-23 18:01)
Foto · skëne · • 2 bananen • 2 nectarines 54
• 3 abrikozen • 2 pruimen • handvol ’graan-flakes’ • halve appel • scheut water • ijs • snuif guaraná • snuif açaí Blenden naar blijheid.
Een foutje van een kolibrie (2010-12-22 16:33)
Wow. Zit hier rustig te werken bij een broeierige dertig graden. Komt er plots een kolibrie aan mijn speldje zuigen. Dacht dat het een echte bloem was, foutje. Kleine hersenpan natuurlijk, zo’n kolibrie. Happy Kolibrie ginds. Knaag van Hamster Rave.
(2010-12-13 12:07) De trein stopt. Een man in een overal komt overal vertellen dat iedereen eruit moet, anders rijdt hij niet meer. Ofzo. Iedereen eruit. De trein rijdt weer, vanwaar hij komt. Twee minuten later komt hij terug aan. Of is dat een andere? Een nieuwe start. Niemand vindt dit raar. We staan niet meer stil maar ik sta er toch even bij stil. We zijn in beweging en ’t beweegt me. De trein in beweging, ik sta erbij stil. We staan stil omdat we stilstaan. Waren we in beweging geweest, Iedereen blij. 55
La cucaracha (2010-12-11 15:06)
Foto J. Rangel Al vier heb ik er gepakt. Voelsprieten vermorzeld, poten gebroken, buik opengereten, pantser gekraakt. Ik ben een beest. In deze oorlog zonder wetten gelden alle wapens. Bottinnes en bezems. Hysterisch gekres - zie ze schichtig worden. Die klootzakken sprayen hun eitjes in het rond, wist je dat? Ze ritselen als guerrilleros, hit-and-go. Zelfs een luchtaanval, geschampt op mijn schouder. Ik loop al lang niet meer op blote voeten. Als een kip zonder kop, met vel. ’k Laat alle lichten branden, dat brandt in hun ogen. Ze grijnzen me toe vanuit hun laffe schuilplaatsen. ’t Zijn dinosaurussen. Die beesten overleven de mens. Ik zing van ’s ochtends tot ’s avonds: La cucaracha, la cucaracha, ya no puede caminar. Post traumatic stress disorder. Vietnam is er een gezellig uitje bij.
Het verwend nest in São Paulo (2010-12-10 00:25)
Dit kan natuurlijk niet: meer dan twee weken niet meer geblogd. Dat komt: ik ben iets voor De Tijd aan het schrijven. Over jongeren in São Paulo, geen drugsbendes maar young potentials die het daar BRIC-gewijs gaan maken. Ik plak het hier wel, als het zover is. Bewitloofd. Nu zweet ik nog een traan weg. Bloedserieus: schone kansen krijg ik hier. Ik ben een verwend nest en ik woon mezelf uit. Wil er iemand een enveloppe Spekulaaspasta opsturen? 56
4.2
November
Evi Gr. (2010-11-24 01:08)
Foto eMaringolo Dankzij Evi. Flink beginnen lopen in Buenos Eiers. Et c’est parti en andere muziek waar je snel mee wegkomt. In blokken van honderd meter tjokken. Een damspel uitjoggen. De stad vol afval en afvalligen. Uitlaatgassen, kakkerlakkarkassen. Honderden hondendrollen. Overal. Overvallen worden - of je dat non-stop lopen in te beelden. Druipen van de diesel en glinsteren als neon. Zweten ten voete uit. Ruiken naar gruyère. Evi Gr. ik zien a geire.
It takes two to tango (2010-11-10 13:44)
Foto zabara tango Ik had het natuurlijk moeten weten. Toch ging ik op mijn eentje naar mijn eerste tangoles. Beetje op mijn eigen leren Buenos Airessen, he. Er zouden er nog wel alleen... Het regende zuur dus ik kwam als een waterkip de parket opgeschoven. Te laat natuurlijk, want de koppeltjes zwierden al geometrisch gepassioneerd rond elkaar. Er was nog een oma over. Ik stapte drie keer op haar enkel, verstijfde en begon als een plank te stuiteren. Af en toe moest ik met de leraar. Een man die ademde. Om mijn gezwenk te oefenen werd ik het laatste kwartier aan een pilaar gezet. We mochten elkaar wel. It takes two to tango. 57
Het verhaal van elektronische producten (2010-11-09 19:30) Hoe lang houdt jouw gsm het nog vol? En je computer? The Story of Stuff bracht net een volgende episode uit: over elektronische apparaten die ontworpen worden om zo snel mogelijk stuk te gaan. Completer dan het verhaal over flessenwater, eenvoudiger dan dat over de leugenachtige handel in CO2, wel nog steeds very American. Maar wel een afvalbergenhoog probleem waar ik zelf elektronische woedeaanvallen van krijg. Wat jij? [EMBED]
Buenos Eiers (2010-11-03 21:29) ’Het ruikt hier naar ei’ zeggen Argentijnse vrouwen als er teveel testosteronen in de lucht hangen. In een sportclub bijvoorbeeld, walmt het naar mannen onder elkaar. Zo ook op mijn eerste volleybaltraining met de dertigplussers. Men spoot heupschokkende gebaren in het rond en lulde wat aan over homo’s. Testikeltaal. Wanneer de bal het net in ging, was dat steeds de schuld van de kut van uw – mijn? - zus of moeder. Ow. In de douche nadien veel scheve piemels. Dom. Na de training was er pizza. Niet een spies voor onderweg - het was bijna middernacht – maar echt pizza (mv.). Er werd gretig opgeschept. Al snel hing er over de tafelgenoten een web van kaasdraden, olijven op de knooppunten. Op de hoek van de tafel zat een vijftiger met het postuur en de humor van Xavier van F.C. De Kampioenen. Iedereen balkte door elkaar, maar het hoogste woord werd gevoerd door een klein mannetje met een oorbel, een rozentattoo en een ringbaardje. Hij had het kapsel van mijn vriendin. Ik dronk drie pintjes, vatte moed en zei iets mannelijks dat niemand hoorde.
4.3
October
Presidentas als supermama’s (2010-10-29 16:31) Dilma twaalfde in opvallende rij vrouwelijke leiders in Latijns-Amerika
Foto Isaac Ribeiro 58
Dilma twaalfde in opvallende rij vrouwelijke leiders in Latijns-Amerika Dilma twaalfde in opvallende rij vrouwelijke leiders in Latijns-Amerika Dilma twaalfde in opvallende rij vrouwelijke leiders in Latijns-Amerika 30/10/2010, De Tijd - SAM VERHAERT Wereldwijd zwaaien op dit moment slechts twaalf verkozen vrouwen de plak over hun land. Drie van hen zijn latina’s. Dilma Rousseff wordt zondag in Brazilie waarschijnlijk de nummer vier en de twaalfde regeringsleidster in de geschiedenis van Latijns-Amerika. Verrassend in een continent van macho’s en Maria’s, of het logische gevolg van de ruk naar links? Ze overdrijven, met al die presidentas.’ Taxichauffeurs in Buenos Aires staan niet bekend om hun vrouwvriendelijke opmerkingen. Vraag je hun of ze dat dan niet normaal vinden, aangezien er toch evenveel vrouwen als mannen zijn, dan doen ze er een schepje mannenzweet bovenop: Echt waar? Heeft elke man hier dan geen vijf vrouwen?’ De jongste vijf jaar vertoonden de cliche s over Zuid-Amerika echter barstjes. In 2005 verbaasde Michelle Bachelet, presidente tot begin dit jaar, Jan en alleman door in het conservatieve Chili de verkiezingen te winnen. De impact op de regio kan je gerust historisch noemen. Twee jaar later zou de Argentijnse Cristina Ferna ndez de Kirchner volgen, dit jaar nam Laura Chinchilla de sjerp over in Costa Rica. Ook aan het hoofd van de kleine Caribische eilandenstaat Trinidad en Tobago staat een vrouw, zij het dan als een (rechtstreeks verkozen) premier. Zondag kan Dilma Rousseff het twaalfde vrouwelijke staatshoofd van het continent worden. Nu hangt ze nog ergens onderaan in de Forbes-top 100 van machtige vrouwen. Straks staat ze misschien naast Angela Merkel als machtigste staatsleider in mantelpak.
Michelle Bachelet - Foto Chile Ayuda a Chile Isabel Pero n Toeval of niet: de eerste presidente ter wereld was een latina. Isabel Pero n volgde in 1974 in Argentinie haar overleden echtgenoot op. Sindsdien kwamen ook in andere continenten de vrouwelijke regeringsleiders op. Vandaag komt ook Europa sterk uit de hoek, met verkozen vrouwelijke leiders in Duitsland, Ierland, Finland, IJsland, Litouwen en Slowakije. In de rest van de wereld gaat het om Bangladesh, India en Liberia. Maar nooit is de trend van vrouwen aan de top zo sterk geweest als de voorbije veertig jaar in LatijnsAmerika. Ook in Bolivia, Hai ti, Nicaragua, Ecuador, Brits Guayana en Panama stonden al vrouwen aan het roer. Maar deze presidentes waren veeleer uitzonderingen die de regel bevestigden: in de politiek dragen mannen de broek. En als ze die uitlenen aan hun vrouw, is dat meestal tijdelijk. Zo niet de jongste vijf jaar’, zegt Sonia Montan o, directrice gender bij de Economische Commissie van de Verenigde Naties voor Latijns-Amerika (CEPAL). De laatste vier presidentes hebben stuk voor stuk zelf hun strepen verdiend. Dat er achter elke vrouw een sterke man met lange armen staat, gaat niet meer op.’ Meer nog: de sen oras hebben zich stuk voor stuk opgewerkt in traditioneel mannelijke functies. Dat 59
hielp. Braziliaanse onderzoekers stelden vast dat de geloofwaardigheid van vrouwelijke leiders steeg naarmate ze meer mannelijke’ eigenschappen als besluitvaardigheid, moed en macht toegedicht kregen. Zo veroorzaakte Michelle Bachelet ophef in de regio als eerste vrouwelijke minister van Defensie. De Costaricaanse Laura Chinchilla was minister van Justitie, Dilma Rousseff minister van Economie, voor president Lui z Ina cio Lula’ da Silva haar als kabinetschef vroeg. Cristina Ferna ndez de Kirchner zat al twaalf jaar in het parlement toen ze in 2007 haar man, Ne stor Kirchner (afgelopen woensdag onverwacht overleden), opvolgde. Ze vroeg meteen diens achternaam te laten vallen en haar aan te spreken met Ferna ndez. Ook verwees ze consequent naar zichzelf als presidenta’, een verbuiging die in het Spaans niet bestond. Toen ze met 43 pro- cent van de stemmen won, vervaagde haar gendergevoeligheid echter snel. Vanop de oppositiebanken in het parlement riepen feministen dat die er nooit geweest was. Maar ze speelde het wel slim uit’, zegt Elisabet Gerber, onderzoekster bij de Friedrich Ebert Stiftung (FES) in Chili. Vrouwen zijn de jongste jaren immers stemmenkanonnen. Het heeft lang geduurd eer vrouwen op iemand van hun eigen geslacht begonnen te stemmen. Maar in Chili bijvoorbeeld is het electoraal rendement van politica’s nu hoger dan dat van hun mannelijke collega’s: procentueel bekeken worden ze meer verkozen dan mannen.’ Ze staan symbool voor politieke vernieuwing. Ironisch genoeg zetten gevestigde partijen hen meestal in om hun beleid voort te zetten. Met een nieuw elan. Als vrouw. Bachelet zorgde voor continui teit na drie regeerperiodes van dezelfde centrumlinkse coalitie. Ferna ndez kwam op voor de partij van haar man, die zelf partijvoorzitter werd. En in Brazilie schoof Lula Dilma naar voren, toen hij na twee ambtstermijnen moest aftreden.’ Latijns-Amerika heeft leidsters in alle geledingen van de maatschappij, van weversvakbonden tot boerenbewegingen. Qua politieke vertegenwoordiging, een indicator van de millenniumdoelstellingen van de Verenigde Naties, doet het continent het dan ook niet zo slecht. Gemiddeld is bijna e e n op de vijf parlementszetels ingenomen door een vrouw. Dat is meer dan het wereldwijde gemiddelde (18 %) en dat van de VS (17 %), maar komt nog niet in de buurt van ons land (38 %), Zweden (46 %) of Rwanda (56 %). Zonder nationale quota was dit niet mogelijk geweest’, legt Sonia Montan o uit. In liefst 13 ZuidAmerikaanse landen is 20 tot 50 procent van de zetels gereserveerd voor vrouwen. In 1991, voor de invoering van de quota in Argentinie , namen ze nog geen 6 procent van het parlement in. Nu staat Argentinie , net als Costa Rica, bijna in de globale top 10, met net geen 40 procent vrouwelijke vertegenwoordiging. Chili, dat geen nationale quota heeft, hobbelt achterop op de 80ste plaats.’
Cristina Fernández de Kirchner - Foto ¡Que comunismo! Link met links Heeft het fenomeen van de presidentas misschien iets te maken met de ruk naar links van het voorbije decennium? Afgezien van Costa Rica bevindt zowel Chili, Argentinie als Brazilie zich eerder aan de linkerkant van het politieke spectrum. Volgens Mari a Escobar-Lemmon, politicologe aan de universiteit van Texas, is er een verband. Linkse 60
presidenten in Latijns-Amerika geven sneller ministerposten aan vrouwen, dan hun collega’s van conservatieve partijen. Meer kans ook dat dat een prestigieuze post als Defensie, Economie of Buitenlandse Zaken is. Dat maakt het moeilijker voor een opvolger om vrouwen helemaal te weren uit het kabinet. Volgens Montan o is er meer onderzoek nodig om die link hard te maken. Het doet er ook niet zo toe, als de positie van de vrouw maar verbetert. Vrouwelijke politici in landen als Mexico, Argentinie , Uruguay en Peru overstijgen zelfs de partijgrenzen om daar samen voor te ijveren. Links en rechts dienen in zogenaamde bancadas femeninas’ samen wetsvoorstellen in rond thema’s als familiaal geweld en arbeidsrechten. Dat werkt vaak beter.’ Er is immers nog werk aan de winkel. Het laatste Global Gender Gap’-rapport van het Wereld Economisch Forum ziet maar lichte vooruitgang in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Voor politieke en economische participatie, en de toegang tot gezondheid en onderwijs horen Cuba, Costa Rica en Argentinie tot de top 30, 14 plaatsen onder Belgie . Omdat mannen in Brazilie een derde meer verdienen dan hun vrouwelijke collega’s, scoort het land slecht (85ste plaats). Guatemala en Suriname figureren niet eens in de top 100. Daarom stem ik zondag op een vrouw.’ De Braziliaanse journaliste Fernanda Papa is van mening dat ze als vrouw beter af is met een cheffin. Uit onderzoek van de universiteit van Mississippi blijkt inderdaad dat politica’s meer aandacht besteden aan vrouwenbelangen en thema’s als kinderen en het gezin dan mannen. In conservatief Latijns-Amerika, maar evenzeer in progressieve Scandinavische landen. Dertig jaar geleden noemde men hen daarom supermadres’: goede moeders die voor hun burgers zorgden, zonder evenwel de traditionele rol van de vrouw ter discussie te stellen.
Laura Chinchilla - Foto Gobierno de Guatemala Op zijn vrouwtjes Tijden veranderen. De huidige generatie politica’s durft voorzichtig feministische standpunten in te nemen. Bachelet drukte een vernieuwend beleid rond kinderopvang door - al werd ze uitge- spuwd toen ze de morning-afterpil verdedigde. Onder Ferna ndez kwam het homohuwelijk er. En Dilma Rousseff moest haar mannetje staan toen de evangelische lobby haar in volle campagne een babymoordenares noemde door haar onduidelijk standpunt over abortus. Voor Montan o maakt het in principe niet uit wie er aan de touwtjes trekt. In de eerste plaats moet een land goed bestuurd worden. Vrouwen zijn daar niet per se beter in.’ Regeren ze op zijn vrouwtjes’, zoals CD &V-politica Marianne Thyssen het uitdrukte? Daar geloof ik niet in. Een horizontale stijl, liever, zachter: allemaal stereotypen. Is er een overeenkomst tussen de stijl van Margaret Thatcher en Michelle Bachelet? Wat hebben de centrumlinkse Ferna ndez en de liberale Chinchilla gemeen? Ik zou het niet weten.’ Misschien de manier waarop taxichauffeurs en de pers op hen reageren? Een deel van de Argentijnse pers schrijft nog steeds meer over Ferna ndez’ kleding, gewicht en make-up dan over haar beleid. Bachelet moest tijdens haar campagne antwoorden op de vraag wie haar kind naar school zou brengen. En over Rousseff schrijft men als een harde ex-guerrillera die martelingen doorstond tijdens de militaire dictatuur maar de zachte, vrouwelijke kant van Lula zou missen. Fernanda Papa en de Elisabet Gerber hopen in ieder geval op Dilma. Als rolmodel. Zoals Bachelet 61
destijds: toen die in een schooltje vroeg wat de leerlingen later wilden worden, antwoordden alle meisjes: ’Presidenta’. Vijf jaar eerder was dat totaal ondenkbaar. Toen ze die vraag in Finland stelde, waar presidente Tarja Halonen aan haar tweede ambtstermijn bezig is, kreeg ze dezelfde antwoorden. Een jongetje bleef stil. ’Wil jij dan geen president worden?’ vroeg Bachelet. ’In mijn land worden jongens geen president.’ Op zijn vrouwtjes Tijden veranderen. De huidige generatie politica’s durft voorzichtig feministische standpunten in te nemen. Bachelet drukte een vernieuwend beleid rond kinderopvang door - al werd ze uitgespuwd toen ze de morning-afterpil verdedigde. Onder Fernández kwam het homohuwelijk er. En Dilma Rousseff moest haar mannetje staan toen de evangelische lobby haar in volle campagne een babymoordenares noemde door haar onduidelijk standpunt over abortus. Voor Montaño maakt het in principe niet uit wie er aan de touwtjes trekt. In de eerste plaats moet een land goed bestuurd worden. Vrouwen zijn daar niet per se beter in.’ Regeren ze op zijn vrouwtjes’, zoals CD &V-politica Marianne Thyssen het uitdrukte? Daar geloof ik niet in. Een horizontale stijl, liever, zachter: allemaal stereotypen. Is er een overeenkomst tussen de stijl van Margaret Thatcher en Michelle Bachelet? Wat hebben de centrumlinkse Fernández en de liberale Chinchilla gemeen? Ik zou het niet weten.’ Misschien de manier waarop taxichauffeurs en de pers op hen reageren? Een deel van de Argentijnse pers schrijft nog steeds meer over Fernández’ kleding, gewicht en make-up dan over haar beleid. Bachelet moest tijdens haar campagne antwoorden op de vraag wie haar kind naar school zou brengen. En over Rousseff schrijft men als een harde ex-guerrillera die martelingen doorstond tijdens de militaire dictatuur maar de zachte, vrouwelijke kant van Lula zou missen. Fernanda Papa en Elisabet Gerber hopen in ieder geval op Dilma. Als rolmodel. Zoals Bachelet destijds: toen die in een schooltje vroeg wat de leerlingen later wilden worden, antwoordden alle meisjes: Presidenta’. Vijf jaar eerder was dat totaal ondenkbaar. Toen ze die vraag in Finland stelde, waar presidente Tarja Halonen aan haar tweede ambtstermijn bezig is, kreeg ze dezelfde antwoorden. Een jongetje bleef stil. Wil jij dan geen president worden?’ vroeg Bachelet. In mijn land worden jongens geen president.’ Wereldwijd zwaaien op dit moment slechts twaalf verkozen vrouwen de plak over hun land. Drie van hen zijn latina’s. Dilma Rousseff wordt zondag in Brazilië waarschijnlijk de nummer vier en de twaalfde regeringsleidster in de geschiedenis van Latijns-Amerika. Verrassend in een continent van macho’s en Maria’s, of het logische gevolg van de ruk naar links? Ze overdrijven, met al die presidentas.’ Taxichauffeurs in Buenos Aires staan niet bekend om hun vrouwvriendelijke opmerkingen. Vraag je hun of ze dat dan niet normaal vinden, aangezien er toch evenveel vrouwen als mannen zijn, dan doen ze er een schepje mannenzweet bovenop: Echt waar? Heeft elke man hier dan geen vijf vrouwen?’ De jongste vijf jaar vertoonden de clichés over Zuid-Amerika echter barstjes. In 2005 verbaasde Michelle Bachelet, presidente tot begin dit jaar, Jan en alleman door in het conservatieve Chili de verkiezingen te winnen. De impact op de regio kan je gerust historisch noemen. Twee jaar later zou de Argentijnse Cristina Fernández de Kirchner volgen, dit jaar nam Laura Chinchilla de sjerp over in Costa Rica. Ook aan het hoofd van de kleine Caribische eilandenstaat Trinidad en Tobago staat een vrouw, zij het dan als een (rechtstreeks verkozen) premier. Zondag kan Dilma Rousseff het twaalfde vrouwelijke staatshoofd van het continent worden. Nu hangt ze nog ergens onderaan in de Forbes-top 100 van machtige vrouwen. Straks staat ze misschien naast Angela Merkel als machtigste staatsleider in mantelpak. Isabel Perón Toeval of niet: de eerste presidente ter wereld was een latina. Isabel Perón volgde in 1974 in Argentinië haar overleden echtgenoot op. Sindsdien kwamen ook in andere continenten de vrouwelijke regeringsleiders op. Vandaag komt ook Europa sterk uit de hoek, met verkozen vrouwelijke leiders in Duitsland, Ierland, 62
Finland, IJsland, Litouwen en Slowakije. In de rest van de wereld gaat het om Bangladesh, India en Liberia. Maar nooit is de trend van vrouwen aan de top zo sterk geweest als de voorbije veertig jaar in LatijnsAmerika. Ook in Bolivia, Haïti, Nicaragua, Ecuador, Brits Guayana en Panama stonden al vrouwen aan het roer. Maar deze presidentes waren veeleer uitzonderingen die de regel bevestigden: in de politiek dragen mannen de broek. En als ze die uitlenen aan hun vrouw, is dat meestal tijdelijk. Zo niet de jongste vijf jaar’, zegt Sonia Montaño, directrice gender bij de Economische Commissie van de Verenigde Naties voor Latijns-Amerika (CEPAL). De laatste vier presidentes hebben stuk voor stuk zelf hun strepen verdiend. Dat er achter elke vrouw een sterke man met lange armen staat, gaat niet meer op.’ Meer nog: de señoras hebben zich stuk voor stuk opgewerkt in traditioneel mannelijke functies. Dat hielp. Braziliaanse onderzoekers stelden vast dat de geloofwaardigheid van vrouwelijke leiders steeg naarmate ze meer mannelijke’ eigenschappen als besluitvaardigheid, moed en macht toegedicht kregen. Zo veroorzaakte Michelle Bachelet ophef in de regio als eerste vrouwelijke minister van Defensie. De Costaricaanse Laura Chinchilla was minister van Justitie, Dilma Rousseff minister van Economie, voor president Luíz Inácio Lula’ da Silva haar als kabinetschef vroeg. Cristina Fernández de Kirchner zat al twaalf jaar in het parlement toen ze in 2007 haar man, Néstor Kirchner (afgelopen woensdag onverwacht overleden), opvolgde. Ze vroeg meteen diens achternaam te laten vallen en haar aan te spreken met Fernández. Ook verwees ze consequent naar zichzelf als presidenta’, een verbuiging die in het Spaans niet bestond. Toen ze met 43 procent van de stemmen won, vervaagde haar gendergevoeligheid echter snel. Vanop de oppositiebanken in het parlement riepen feministen dat die er nooit geweest was. Maar ze speelde het wel slim uit’, zegt Elisabet Gerber, onderzoekster bij de Friedrich Ebert Stiftung (FES) in Chili. Vrouwen zijn de jongste jaren immers stemmenkanonnen. Het heeft lang geduurd eer vrouwen op iemand van hun eigen geslacht begonnen te stemmen. Maar in Chili bijvoorbeeld is het electoraal rendement van politica’s nu hoger dan dat van hun mannelijke collega’s: procentueel bekeken worden ze meer verkozen dan mannen.’ Ze staan symbool voor politieke vernieuwing. Ironisch genoeg zetten gevestigde partijen hen meestal in om hun beleid voort te zetten. Met een nieuw elan. Als vrouw. Bachelet zorgde voor continuïteit na drie regeerperiodes van dezelfde centrumlinkse coalitie. Fernández kwam op voor de partij van haar man, die zelf partijvoorzitter werd. En in Brazilië schoof Lula Dilma naar voren, toen hij na twee ambtstermijnen moest aftreden.’ Latijns-Amerika heeft leidsters in alle geledingen van de maatschappij, van weversvakbonden tot boerenbewegingen. Qua politieke vertegenwoordiging, een indicator van de millenniumdoelstellingen van de Verenigde Naties, doet het continent het dan ook niet zo slecht. Gemiddeld is bijna één op de vijf parlementszetels ingenomen door een vrouw. Dat is meer dan het wereldwijde gemiddelde (18 %) en dat van de VS (17 %), maar komt nog niet in de buurt van ons land (38 %), Zweden (46 %) of Rwanda (56 %). Zonder nationale quota was dit niet mogelijk geweest’, legt Sonia Montaño uit. In liefst 13 ZuidAmerikaanse landen is 20 tot 50 procent van de zetels gereserveerd voor vrouwen. In 1991, voor de invoering van de quota in Argentinië, namen ze nog geen 6 procent van het parlement in. Nu staat Argentinië, net als Costa Rica, bijna in de globale top 10, met net geen 40 procent vrouwelijke vertegenwoordiging. Chili, dat geen nationale quota heeft, hobbelt achterop op de 80ste plaats.’ link met links Heeft het fenomeen van de presidentas misschien iets te maken met de ruk naar links van het voorbije decennium? Afgezien van Costa Rica bevindt zowel Chili, Argentinië als Brazilië zich eerder aan de linkerkant van het politieke spectrum. Volgens María Escobar-Lemmon, politicologe aan de universiteit van Texas, is er een verband. Linkse presidenten in Latijns-Amerika geven sneller ministerposten aan vrouwen, dan hun collega’s van conservatieve partijen. Meer kans ook dat dat een prestigieuze post als Defensie, Economie of Buitenlandse Zaken is. Dat maakt het moeilijker voor een opvolger om vrouwen helemaal te weren uit het kabinet. 63
Volgens Montaño is er meer onderzoek nodig om die link hard te maken. Het doet er ook niet zo toe, als de positie van de vrouw maar verbetert. Vrouwelijke politici in landen als Mexico, Argentinië, Uruguay en Peru overstijgen zelfs de partijgrenzen om daar samen voor te ijveren. Links en rechts dienen in zogenaamde bancadas femeninas’ samen wetsvoorstellen in rond thema’s als familiaal geweld en arbeidsrechten. Dat werkt vaak beter.’ Er is immers nog werk aan de winkel. Het laatste Global Gender Gap’-rapport van het Wereld Economisch Forum ziet maar lichte vooruitgang in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Voor politieke en economische participatie, en de toegang tot gezondheid en onderwijs horen Cuba, Costa Rica en Argentinië tot de top 30, 14 plaatsen onder België. Omdat mannen in Brazilië een derde meer verdienen dan hun vrouwelijke collega’s, scoort het land slecht (85ste plaats). Guatemala en Suriname figureren niet eens in de top 100. Daarom stem ik zondag op een vrouw.’ De Braziliaanse journaliste Fernanda Papa is van mening dat ze als vrouw beter af is met een cheffin. Uit onderzoek van de universiteit van Mississippi blijkt inderdaad dat politica’s meer aandacht besteden aan vrouwenbelangen en thema’s als kinderen en het gezin dan mannen. In conservatief Latijns-Amerika, maar evenzeer in progressieve Scandinavische landen. Dertig jaar geleden noemde men hen daarom supermadres’: goede moeders die voor hun burgers zorgden, zonder evenwel de traditionele rol van de vrouw ter discussie te stellen. Op zijn vrouwtjes Tijden veranderen. De huidige generatie politica’s durft voorzichtig feministische standpunten in te nemen. Bachelet drukte een vernieuwend beleid rond kinderopvang door - al werd ze uitgespuwd toen ze de morning-afterpil verdedigde. Onder Fernández kwam het homohuwelijk er. En Dilma Rousseff moest haar mannetje staan toen de evangelische lobby haar in volle campagne een babymoordenares noemde door haar onduidelijk standpunt over abortus. Voor Montaño maakt het in principe niet uit wie er aan de touwtjes trekt. In de eerste plaats moet een land goed bestuurd worden. Vrouwen zijn daar niet per se beter in.’ Regeren ze op zijn vrouwtjes’, zoals CD &V-politica Marianne Thyssen het uitdrukte? Daar geloof ik niet in. Een horizontale stijl, liever, zachter: allemaal stereotypen. Is er een overeenkomst tussen de stijl van Margaret Thatcher en Michelle Bachelet? Wat hebben de centrumlinkse Fernández en de liberale Chinchilla gemeen? Ik zou het niet weten.’ Misschien de manier waarop taxichauffeurs en de pers op hen reageren? Een deel van de Argentijnse pers schrijft nog steeds meer over Fernández’ kleding, gewicht en make-up dan over haar beleid. Bachelet moest tijdens haar campagne antwoorden op de vraag wie haar kind naar school zou brengen. En over Rousseff schrijft men als een harde ex-guerrillera die martelingen doorstond tijdens de militaire dictatuur maar de zachte, vrouwelijke kant van Lula zou missen. Fernanda Papa en Elisabet Gerber hopen in ieder geval op Dilma. Als rolmodel. Zoals Bachelet destijds: toen die in een schooltje vroeg wat de leerlingen later wilden worden, antwoordden alle meisjes: Presidenta’. Vijf jaar eerder was dat totaal ondenkbaar. Toen ze die vraag in Finland stelde, waar presidente Tarja Halonen aan haar tweede ambtstermijn bezig is, kreeg ze dezelfde antwoorden. Een jongetje bleef stil. Wil jij dan geen president worden?’ vroeg Bachelet. In mijn land worden jongens geen president.’
Wakker worden met een weerwolf (2010-10-25 18:07) Tien jaar in een andere taal leven is niet zonder gevolgen. Zo wordt mijn lief hier elke ochtend wakker met een weerwolf in het haar, beetje last van nerven want het huis een slachtveld, haar kleed verwelkt en de rug vermeuzeld. Ze schrijft dan snel een briefje aan haar opa, een douaan. Met een balpunt natuurlijk. En lacht zich een beuk. Puntzuigpoëzie voor Zuid-Afrikanen, vind ik dat. Inspirerend. 64
Trillend ooglid (2010-10-19 23:20)
Foto Johan J.Ingles-Le Nobel
... In de meeste gevallen wordt een trillend ooglid veroorzaakt door vermoeide ogen, langdurig PC-gebruik of stress. Ontspanning en de ogen rust geven is vaak voldoende om de klacht te laten verdwijnen...
Het flikkert als in een oude film. Ik geeuw terwijl ik het lees, met trillend ooglid. Op een computerscherm, yep.
Scheef oog (2010-10-17 19:44) Appartementenzoektocht. Patserige paleizen, fletse flats en krottige kruipkoten. Ook een met een plafond van 1m75 dat me met een scheef oog naar de immobiliënverkoper deed kijken.
Beelden van B. (2010-10-12 17:15) [EMBED] Beelden van B. (en bij uitbreiding de rest van Argentinië) staan vanaf nu op Hamster Rave’s Flickr. 65
Van A naar B (2010-10-12 15:51)
De lucht is blauw. Er hangt iets in maar ik zie nog niet wat. 79 appartementunits, 14 airconditioners, 28 schotelantennes en 15 televisieantennes loenzen onbeleefd bij me naar binnen. De stad zoemt op mijn venstertje in. Klein ventje dat niet terugkijken durft. ’k Klap mijn laptop open - de wereld binnenlaten. 26 draadloze netwerken poppen up. Richard wordt Ricardo. Ik ben elders. Met lijf en leden aangekomen – hoeveel kilo, vroeg mijn vader typisch – maar mentaal nog even onderweg. Van A naar B. Wat een show, daar in A. Het regende momenten en waaide complimenten op de grootste afscheidstournee van mijn geschiedenis. Defilés van ’Doet-da-goe-ginder’. Woorden die wegen. Ik heb ze in een zakje gedaan. En mag er af en toe één van oppeuzelen, voor onderweg. Merci A. Hallo B.
4.4
September
Merci om trager te vrijen (2010-09-23 16:50)
De campagne Antwerpen zegt merci wordt een succes genoemd met ”meer dan 10.000 uithangborden in 66
de stad”. Jammer genoeg laat ze niet meer creativiteit toe dan het toevoegen van je eigen naam. Dat kan beter. Download het bestand via http://www.antwerpenzegtmerci.be/ #/afdrukken, en pas beeld en tekst aan in Illustrator of iets dergelijks. Plak jouw affiche op fotomuur van de Facebookgroep. De campagne stopt op 30 september, daarna kom je het originele ontwerp maar onderaan deze post halen. Geen dank!
Big Bang Big Boom (2010-09-23 16:10) [EMBED] Big Bang Big Boom is de nieuwe animatie van graffitikunstenaar Blu. Tien minuten van een ongekende creativiteit, pure waanzin!
26 guitars of love in mijn valies (2010-09-14 15:16) Ben er alvast aan begonnen. Het Grote Inpakken: een valies lang kiezen wat ik niet meeneem. Wikken en opnieuw wegen. Er mag 2 x 23 kg mee, net iets meer dan de essentie. Ruimte voor twijfel dus. Zo heb ik plots een minidisc - Ken je dát nog? Ooit het van het. Zou de cd’s binnen de kortste keren naar de rommelmarkt verdringen. - van The Radios vast. Ik kan toch geen minidisc van The Radios 67
meenemen naar Buenos Aires!? Maar sentiment is een zwaar argument.
Begin jaren negentig. Ik zie mezelf op kousenvoeten dansen op de parket in het huis van mijn vriendje. Ik blijf slapen en trakteer de ouders op een show. No Television, wel een cassettebandje op volume tien. ’26 Guitars of Love’ in de living. Ik flapper de solo op mijn flikker. Lachen! De gitaren van liefde gaan de valies in, oh no!
Beste Peter Holvoet-Hanssen, (2010-09-09 18:51) Beste stadsdichter, U weet toch: stadswallen hebben oren. Ze hoorden mijn naam in een glas op een feestje vallen – daar waar ze zomers fabriceerden. Ze slikten even maar draaiden het al gauw van tong tot tong. Luistervinken vliegen niet, ze lopen als een vuurtje. Rad van tong wij Antwerpenaren. Loze vinken aan het spit, soms. Ze zeiden dat ze je hoorden zeggen dat: je in je tweede dichtjaar wel ’s iets met ’de jonge garde’ wilde doen. En mij noemde, begot! Benoemen misschien, dat past beter bij een garde. Eerlijk? ik wil ook wel ’s iets met een oude garde doen. Laat maar komen, je verhaal. Dichten op commando, gardes leren dat van jongsafaan. Maar. Wat u vast niet weet, Peter: ik schrijf straks vanuit een andere stad aan de stroom, een oceaan verder. Kunnen letters zwemmen, vraag je. Een o drijft, off course, maar een i gaat meteen de dieperik in. Gelukkig varen er tussen Buenos Aires en Antwerpen containerbegrippen als ding, verhaal en containerbegrip. Je leest me nog, Sam Verhaert
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-08 18:21) Tijd voor reclame. Ik doe ’t niet graag. ’t Is een kwestie van boterhammen.
68
In oktober heeft Argentinië er een freelance correspondent bij. Een Antwerpse blogger die zijn lief achterna reist. Hij zoekt werk. Als columnist, onderzoeksjournalist of literair blogmachine.* Dat laat ik aan de media die deze week dit bericht in hun bus krijgen. In zijn rugzak: • De schop waar hij mee graaft (cfr. reportage over mijnbouw in Guatemala, De Standaard); • De pen waar hij de Latijnsamerikaanse samenleving mee fileert (cfr. artikel over politieke graffiti in Buenos Aires, Kunsthart); • Voldoende journalistieke 2.0 skills om uw buitenlandpagina’s beter te doen werken (podcast, fotoslide, twitter, video, ...); • Oog voor detail en een camera voor de kunst (cfr. one-minute movie, foto’s van de doden in een miljoenenstad); • De levensvragen van een aanstormend dertiger (cfr. Brief aan de droevige vrouw van dertig, ’Een sok zijn op zondag’ en ’Kalvergesprekken’). Vertel het voort. Bij de volgende revolutie in Latijns-Amerika weten jullie hem te vinden.
Into The Great Wide Open (2010-09-07 13:55)
Als weekendtripper naar een oogverblindend festival op de Waddeneilanden gegaan. Part of the job. Verslagje gemaakt binnen de uren. Tekst en beeld op Flickr...
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-01 21:21) Tijd voor reclame, al doe ik dat niet graag. ’t Is een kwestie van boterhammen. In oktober heeft Argentinië er een freelance correspondent bij. Een Antwerpse blogger die zijn lief achterna reist. Hij zoekt werk. Als columnist, onderzoeksjournalist of literair blogmachine. Dat laat ik aan de media die deze week dit bericht in hun bus krijgen. In zijn rugzak: • De schop waar hij mee graaft (cfr. reportage over mijnbouw in Guatemala, De Standaard); 69
• De pen waar hij de Latijnsamerikaanse samenleving mee fileert (cfr. artikel over politieke graffiti in Buenos Aires, Kunsthart); • Voldoende journalistieke 2.0 skills om uw buitenlandpagina’s beter te doen werken (podcast, fotoslide, twitter, video, ...); • Oog voor detail en een camera voor de kunst (cfr. one-minute movie, foto’s van de doden in een miljoenenstad); • De levensvragen van een aanstormend dertiger (cfr. Brief aan de droevige vrouw van dertig, ’Een sok zijn op zondag’ en ’Kalvergesprekken’).
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-01 21:21) Tijd voor reclame, al doe ik dat niet graag. In oktober heeft Argentinië er een freelance correspondent bij. Een Antwerpse blogger die zijn lief achterna reist. Hij zoekt werk. Als columnist, onderzoeksjournalist of literair blogmachine. Dat laat ik aan de media die deze week dit bericht in hun bus krijgen. In zijn rugzak: • De schop waar hij mee graaft (cfr. reportage over mijnbouw in Guatemala, De Standaard); • De pen waar hij de Latijnsamerikaanse samenleving mee fileert (cfr. artikel over politieke graffiti in Buenos Aires, Kunsthart); • Voldoende journalistieke 2.0 skills om uw buitenlandpagina’s beter te doen werken (podcast, fotoslide, twitter, video, ...); • Oog voor detail en een camera voor de kunst (cfr. one-minute movie, foto’s van de doden in een miljoenenstad); • De levensvragen van een aanstormend dertiger (cfr. Brief aan de droevige vrouw van dertig, ’Een sok zijn op zondag’ en ’Kalvergesprekken’).
Freelancer in Buenos Aires (2010-09-01 21:21) Tijd voor reclame, al doe ik dat niet graag. In oktober heeft Argentinië er een freelance correspondent bij. Een Antwerpse blogger die zijn lief achterna reist. Hij zoekt werk. Als columnist, onderzoeksjournalist of literair blogmachine. Dat laat ik aan de media die deze week dit bericht in hun bus krijgen. In zijn rugzak: • De schop waar hij mee graaft (cfr. reportage over mijnbouw in Guatemala, De Standaard); • De pen waar hij de Latijnsamerikaanse samenleving mee fileert (cfr. artikel over politieke graffiti in Buenos Aires, Kunsthart); • Voldoende journalistieke 2.0 skills om uw buitenlandpagina’s beter te doen werken (podcast, fotoslide, twitter, video, ...); • Oog voor detail en een camera voor de kunst (cfr. one-minute movie, foto’s van de doden in een miljoenenstad); • De levensvragen van een aanstormend dertiger (cfr. Brief aan de droevige vrouw van dertig, ’Een sok zijn op zondag’ en ’Kalvergesprekken’). 70
4.5
August
Verkeerd verkeren (2010-08-31 18:21)
Foto wieswies Wat kan verkeren, kan verkeerd gaan. Sinds juni copywrite ik een brochure voor een Multinationale Onderneming in Opleidingsland. Mijn teksten moeten bedrijven lokken naar een opleidingsdag rond e-HRM. Daar leren ze hun Menselijke Bronnen Managen met een muisklik. Het kan verkeren.
Zonet de multinational aan de lijn gehad. Mijn teksten blijken té eenvoudig te zijn. Mijn taal té simpel. Ze willen meer vaktermen als SaaS, ERP en Best of Breath. Woorden van duizend frank. Het kan verkeerd gaan. Tijdens mijn eerste stapjes als copywriter in de commerciële sector struikel ik over een vraag. Heeft een klant het ooit bij het verkeerde eind?
Balzakhaar met Balthazar (2010-08-30 17:57)
[EMBED] Hadden we Balthazar niet in Berlijn zien optreden, we zouden vergeten hoe lekker rechtopstaand Balzakhaar voelt. Retestrak! 71
Dieses Wochenende bin ich ein (2010-08-26 17:40)
Foto Dietmar Mathies Ik doe mijn blaue Liebelingshose aan en passeer nog eens langs de Kneippe in die Sternstrasse. (Wat ben ik groot geworden sindsdien)
Reclamestunt tijdens slot Duiker (2010-08-23 08:09) De boot met de duiker en de reuzin is het Kattendijkdok nog niet goed uitgevaren, of er ontrolt zich een reusachtig spandoek, twintig bij tachtig meter, vanaf het dak van één van de wolkenkrabbers aan de kade. Tweehonderdduizend toeschouwers, de krop nog in de keel en de zon in de kleren, lezen: DAG DUIKER, DAG REUZIN, BEDANKT OM LANGS TE KOMEN. HET WAS FANTASTISCH! WE BELLEN NOG... - BASE. Freedom of Speech De organisatie is niet op de hoogte van de stunt. De krantencommentaren op maandag zijn vernietigend. Verontwaardigde klanten van BASE zeggen hun abonnement op. Op Stubru vindt men het wél kunnen. De naam van de provider is een hele week lang in het nieuws. Slechte reclame is ook reclame.
Foto’s van de fotografen van de duiker (2010-08-20 18:49) Nog nooit werd een evenement van de Zomer van Antwerpen zo massaal vastgelegd op de gevoelige plaat. Het was niet evident om een glimp op te vangen van de duiker of de reuzin zonder een wegwerptoestel, polaroid, reflexcamera of telelens in je oog te krijgen. Ze waren met tienduizenden: fotogenieke fotografen. 72
73
De huilende kerk (2010-08-19 22:17)
Foto Dunechaser Vandaag kocht ik een steenboor. Dat voelde erg mannelijk, een betonboor maatje 10 in mijn achterzak. Vandaag zou ik het zelf doen. Mijn boormachine was een gun. De blauwe steen in de nieuwe toiletten van de leegstaande kerk straks een zeef. De zon glasraamde op de tegels en het boren galmde tot in de hemel. Tussen het steengruis en het stof liep er plots water uit het gaatje. Niet veel, het druppelde niet eens op de grond. Maar toch, uit de wand die er al vijfentachtig jaar staat, kwam echt waar vocht. Toen de blauwe steen (zij?) ook bij een tweede gat een traan wegpinkte, was ik even ontroerd. Omdat dat echter niet strookte met mijn mannelijke klus, boorde ik extra hard en dieper dan nodig.
Wordt dan toch niet vervolgd (2010-08-10 20:07) ... waardoor ik dus lijfgedwongen niet mee zal doen aan de casting voor De Duiker, en er bijgevolg niet excentriek hoef uit te zien. Dat zou toch al moeilijk zijn geweest bij dit waterlandersweer. Ik voel me een natte vod van bijna 29. De zomerblues, bestaat die?
Mijn rug op (2010-08-08 22:37) Mijn rug op Je kan mijn rug op, rug. Ik draag je waar je me vroeger droeg, spalk je pijn, sleur wervelschijven mee in een stijve schotelvod. Het slijt slijt, bol maar af. Mijn rug op (reprise) Keer terug, rug. Recht me, hecht me straks weer strak. Tors fier, zwier trots, wenk, rek, strek, zwenk waarheen ik veer. 74
Draag, lap mijn lijf traag, mijn rug weer op.
Excentrieke look voor De Duiker (2010-08-03 20:35)
Foto annais Ik doe mee met De Duiker, zijn hand en de reuzin op de Zomer Van Antwerpen. Tenminste, dat wil ik reuzegraag, zozeer heeft ’De Olifant’ me in 2006 bij mijn slurfje gegrepen. Straattheatergezelschap Royal de Luxe selecteert dertig sterke mannen of vrouwen om de reuzemarionetten voort te trekken. De casting is binnen negen dagen. Gisteren zei De Groote baas Patrick plots dat ik me tegen dan best een excentrieke look aanneem want dat de echte manipulateurs nogal artistiek geleest zijn. Dat zegt hij nú! Paniek! Kan ik nog aan een spoiler beginnen – helpt mosterd? Koop ik een hoedje of doe ik iets ingewikkeld met een doek op mijn hoofd? Een pamperbroek misschien? Puntige schoenen of eerder blote voeten? Ja, met een teenring. En als ik nu begin met het dagelijks stretchen van mijn oorlel, past er tegen de twaalfde vast een bobijn van mams naaimachine in. Wordt vervolgd. 75
Blikjes en gorilla’s op Sfinks (2010-08-01 14:50)
Drie dagen media gemaakt voor De Wereld Morgen op Sfinks Mixed 2010. Foto’s van blikjes en video’s over gorilla’s... 76
4.6
July
De zoetepeermethode (2010-07-28 11:47)
Foto Pil Pas om 5u54 legde de laatste kamermug het loodje. Net als haar zusjes eerder die nacht, genadeloos geslachtofferd. Niet met chemische brol als DEET en muggensteentjes, maar met de zoetepeermethode. Ontspan. Kruip tot aan het voorhoofd onder het laken. Denk alleen maar aan zoet. Sluit je ogen en denk. Aan caramel en tiramisu, natuurlijk, maar vooral aan rijpe peren. Daar zijn vrouwtjesmuggen gek op. Sappige peren. Ze ruiken dat. Ontspan. De vleermuis in je schakelt nu een instinctieve radar in. Geluidsgolfgewijs slaag je erin om de vleugelslagen van de mug perfect te lokaliseren. Je voelt zelfs haar pootjes als ze op je bezweet voorhoofd landt. Blijf een peer. En controleer jezelf. Laat haar landen, likken, zich verlekkeren en verliezen. Span op. Mep zo hard je kan op je hoofd! Sla je kop beurs! En ontspan. Val in slaap op het licht ritmisch gezoem tussen je oren.
I’m new here / ik zen hier nief (2010-07-27 13:14) [EMBED] Originele tekst en muziek van Smog. Kippenvel-cover van Gil Scott-Heron op dienst laatste album I’m new here (torrent). Beetje triestige vertaling van Hamster Rave. I’m new here / ik zen hier nief I did not become someone different That I did not want to be But I’m new here Will you show me around Ik zen ni veranderd in het type tiep dak ni wil zen Mor ik zen hier nief Wilde gij mij leiden No matter how far wrong you’ve gone You can always turn around Veur mij geen erg a ge rondjes draait A ge wilt, draaien we terug Met a woman in a bar Told her I was hard to get to know 77
And near impossible to forget She said i had an ego on me The size of Texas Well I’m new here and I forget Does that mean big or small ’k Zien een vrouw oep café ’k Zeg ’k zen moeilijk te doorgronden En nog moeilijker te vergeten Ze zegt ge hèt een ego, zegt ze Zo groot als ’t stad Maar ik zen hier nief en weet ni is dat dan groot of klein No matter how far wrong you’ve gone You can always turn around Voor mij geen erg a ge rondjes draait A ge wilt, draaien we terug And I’m shedding plates like a snake And it may be crazy but I’m the closest thing I have To a voice of reason En ik vervel platen als een slang En ’t mag zot zen mor er is maar één ding da ni zot draait das dees stem Turnaround turnaround turnaround And you may come full circle and be new here again x5 Lief draait draait draait maar rond Doet een rondje en komt zachtjes terug ge zijt as nief x5
Coalition of the willing (2010-07-24 21:45)
Coalition of the willing is een animatiepareltje - écht voor elk wat wils - dat het geloof in digitaal activisme aanwakkert na de klucht van Kopenhagen. Hoopvol! [EMBED] Via On-point.be 78
Niet zo gelikte baselines (2010-07-24 20:59)
Foto Chuck “Caveman” Coker Elk zichzelf waarderend merk heeft er één onder het logo plakken. Een baseline: vat de essentie van je organisatie of bedrijf, in de woorden van de doelgroep. Blijft tussen de oren hangen en bekt lekker weg. Hoezeer ik er ook van gruw, Delhaize slaagt erin rond haar klanten een luchtbel te blazen met ’Leef zoals je wil’. IKEA verlekkert ons bij bosjes om asap te kopen met ’Leef nu!’ Coca-Cola heeft het alleenrecht op ’Enjoy’. Baselines zijn niet altijd zo gelikt (lees: doortrapt). Niet achter elke slogan zit een cashend reclamebureau. De kleine middenstander bijvoorbeeld, vertrouwt wel eens op eigen kunnen. Terecht, creativiteit genoeg in de Vlaamse huiskamers, kerkstraten of kmo-zones. Ik kan even geen voorbeeld bedenken - helpt u? maar vaak rijmen hun slogans op de naam van het bedrijf. Gedicht, het gat niet eens gelicht. Af en toe stoot je op onbegrijpelijke baselines. Dat zijn de beste. Neem café 2060 II. Dat is een niet zo hippe kroeg vlakbij Park Spoor Noord. De baseline op de vitrine lijkt kant noch wal te slaan: ’Hola hola, straks geen koffiekoeken voor u, he’. Niet gelikt, wel plakkend. Intrigerend, uitnodigend zelfs. Hoe zou dat zitten met die koffiekoeken? Wil er iemand van de doelgroep dat mee gaan checken?
De schreeuw van de straat. Graffitiwoede in Buenos Aires (2010-07-16 17:19)
De muren van Buenos Aires schreeuwen. Op elke straathoek braken politieke slogans en tekeningen hun ongenoegen uit. Waar komt de graffitiwoede van de Argentijnen vandaan? En waarom reageren ze die af op de muur? De antwoorden vind je op straat. Sam VERHAERT. Gepubliceerd in Kunsthart (15/07/10) 79
Ze hadden het moeten weten. Toch schrokken ze in het Centro Cultural de España in Buenos Aires (CCEBA). De verf was nog nat. Op de muur prijkte, twee meter op twee, Juan Carlos I, koning van Spanje. Brutaal onthoofd, blauwe bloeddruppels rond de nek. De Argentijnse graffiti-artiest Nazza Stencil stond ernaast. CCEBA had hem uitgenodigd om, een paar dagen voor de opening van een conferentie over straatkunst, iets te komen spuiten. ’Jullie kennen mijn werk, jongens. Ik schijt op instellingen, ook op jullie koning.’ De koning onthoofden in het jaar dat Argentinië tweehonderd jaar onafhankelijkheid viert, wat zouden ze daar van denken in Spanje? CCEBA belegde een spoedvergadering. Maar Nazza hield de eer aan zichzelf en overspoot de koning. In de plaats kwam een skelet dat rond een spuitbus danste. Op de bus: een flakkerende molotovcocktail. Graffiti in Buenos Aires is licht ontvlambaar.
CCEBA had dus geen betere plek kunnen kiezen voor een conferentie over interventies in de stad. ’Buenos Aires is uniek,’ vertelt gastspreker El Tono, een Franse graffiteur die in Barcelona woont. ’Nergens anders in Latijns-Amerika vind je zoveel diversiteit op de muren.’ Wie zich samen met dertien miljoen mieren door groot-Buenos Aires wriemelt – een nest zo groot als 80
Oost-Vlaanderen – moet het hem nageven. Er zijn maar weinig witte muren. In de oude wijken San Telmo en Palermo bots je overal op ironische stencils (afdrukken gespoten door uitgesneden sjablonen), met de hand getekende affiches en opruiende stickers. De overheidsgebouwen in het centrum worden tijdens betogingen beklad met pintadas (politieke slogans). En politici betalen schilderbendes onder tafel om de stad in hun partijkleuren te verven. ’Dit is geen kunst,’ beweert een stencil op één van de stadsmuren. ’Het is een revolutie!’ heeft iemand er in haastige letters onder geklad. In Buenos Aires schreeuwen de muren harder dan in andere Latijnsamerikaanse steden. Niemand kijkt er op van slogans als ’Wij zijn lesbos – uw moeders, dochters en zussen’, ’Zolang er miserie is, is er rebellie!’ en (president) ’Cristina Kirchner = hoer’. Dat heeft zo zijn redenen. Het land van Che Guevara
Buenos Aires noemt zich graag het ’Parijs van Latijns-Amerika’. Een plek waar decennialang Europese migranten toestroomden en zich al snel een relatief grote en geletterde middenklasse vormde. Argentijnen zijn een trots en intellectueel volk dat Europese kranten leest en in de stadsmuren een uitlaatklep vindt voor politieke frustraties. Anarchistische slogans in de jaren twintig, populistische boutades in de jaren veertig en artistieke kreten wanneer de stormen van mei ’68 de Argentijnse kust bereiken. Terwijl iemand in Buenos Aires ’Het is strikt verboden te verbieden (Wet van 13 mei 1968)’ neerkladt, reizen er stencils de wereld rond van de meest beruchte Argentijn ooit: Ernesto ’Che’ Guevara. Nog geen tien jaar later wordt het spook van het communisme brutaal de mond gesnoerd. ’Schilderen tijdens de militaire dictatuur (1976-1983) was je leven riskeren.’ Filmmaker Juan Trasmonte herinnert zich in het boek Graffiti Argentina dat de muren in Buenos Aires in die tijd spatvrij waren. ’De militairen plaatsten een ring rond de Obelisk met de slogan “Stilte is gezondheid”. Officieel een campagne tegen de geluidshinder van het verkeer, maar de dubbele betekenis was duidelijk.’ Als de dictatuur barsten begint te vertonen en men de eindbalans opmaakt (minstens 10.000 ’vermisten’), eist men de straat weer op. Met de losse pols spuiten collectieven als Los Vergara en Secuestro poëtische en politieke spitsvondigheden op de muur. ’De muren hebben oren’, ’Blaffende honden luisteren niet’, ’De enige kerk die verlicht is een brandende kerk’, ’Doet u dit thuis ook?’ of ’Ik heb een poster van jullie allemaal in mijn kamer - El Che’. Een logische reactie, schrijft onderzoeker Lyman Chaffee in Political Protest and Street Art. ’Graffti is overal ter wereld een alternatief antwoord op een orde die door de staat of de samenleving wordt opgelegd.’ Na de verstikkende dictatuur kan de Argentijnse samenleving weer naar adem happen. Als in geen ander land gebruikt ze de muren tegen het grote vergeten. Duizenden silhouetten
81
Een donderdag in juli op de Plaza de Mayo. Tegen de achtergrond van het roze presidentieel paleis schuifelen bejaarde vrouwen in een cirkel. Er huppelen toeristen achteraan met hun camera´s: ze proberen én de ’Dwaze Moeder’ met het witte sjaaltje én de foto van hun vermist kind op het schermpje te passen. De Madres kijken er niet meer van op. Ze doen het al 17 jaar, rondjes lopen om gerechtigheid te eisen. En vooral, om niet te vergeten. In 1983, aan de vooravond van de democratie, plakten ze samen met kunstenaars en studenten de stad vol met duizenden levensgrote silhouetten. In elk silhouet stond de naam van een ’vermist’ slachtoffer. Door de doden een gezicht te geven, kwam de nationale tragedie pas echt tot leven. Na de stilte kon er weer geschreeuwd worden. Vandaag de dag kan je niet door Buenos Aires wandelen zonder op een stencil te stuiten van een man met een baret en een vraagteken in het aangezicht. Julio López, een sleutelgetuige in de processen tegen de militairen, had de raadselachtige eer om als eerste Argentijn in 2006 voor de tweede keer te ’verdwijnen’. Het ligt er dik op: ’Waar is hij?’ Sommige groepen gaan verder om het blazoen van de militairen te bespatten. De kinderen van verdwenen ouders (HIJOS) bekogelen van tijd tot tijd de huizen van beulen en de detentiecentra waar ze gemarteld hebben met rode verfbommen. Of ze overplakken, samen met straatkunstcollectief Grupo de Arte Callejero, reclameborden met zelfgemaakte ’Stadskaarten van de Genocide’. Voorbijganger houden halt om te kijken of er rode bollen in hun wijk staan. Die duiden de adressen aan van de medeplichtige maar ongestrafte militairen. De grove borstel, zeg maar. Pijlen over de oceaan
82
De graffiti van Nazza Stencil richt zich onder andere tegen de bobalizering. ’De massamedia behandelen ons als bobos (idioten). We moeten allemaal hetzelfde voelen, denken, produceren en consumeren. Wie afwijkt van de norm is subversief of marginaal.’
Graffiti maakt de afwezigen aanwezig. Het is de stencil die hen vermenigvuldigt. Vanaf 2001 zetten jongeren deze goedkope techniek massaal in om hun ongenoegen als een kanker over de stad te verspreiden. In dat jaar stuikt de Argentijnse economie in elkaar onder het gewicht van een nooit geziene schuldenberg. Op twaalf dagen tijd treden vier presidenten af. De beroofde middenklasse staat op straat. Letterlijk, om met een lepel op een kookpot te slaan voor de verzegelde deuren van buitenlandse banken. De crisis schudt het politieke bewustzijn van de jeugd bruut wakker. Stencilcollectieven als Run don´t walk, Bs. As. Stencil, Vomito Attack richten hun pijlen op de Verenigde Staten, de kerk en de politici. ’Dat ze allemaal vertrekken!’ wordt de slogan van een generatie. Wie goed kijkt vindt nog stencils op oude muren van het centrum: ’Kill Bill’ onder een portret van Bill Gates, ’Disney War’ onder Bush Junior met Mickey Mouse-oren, het vrijheidsbeeld met een zeis. Onder invloed van design en reclame verpakken de stencileros hun boodschappen steeds compacter en visueel sterker. Ook de overgewaaide hiphop-graffiti beïnvloedt de vorm, al houdt die zich zelf ver van het politieke. Tijdens die crisisjaren ontwikkelt ook Nazza Stencil, de man die de koning van Spanje een kopje kleiner maakte, een eigen stijl. De belangrijkste proteststem in de Argentijnse graffitiscène noemt de spitsvondige slogans van de jaren tachtig een belangrijke inspiratiebron. De stenciltechniek liet hem toe om in artistieke richting te evolueren. Nazza ziet het groots. 83
Foto Nazza Stencil Neem America libre, een postkoloniaal tweeluik. Deel één staat in La Matanza, een reusachtige buitenwijk van Buenos Aires genoemd naar een slachtpartij onder inheemse volkeren in koloniaal Argentinië. Daar schiet een van de oorspronkelijke inwoners een pijl af. Tienduizend kilometer verder, in Barcelona, ligt koningin Isabel de Borbón, koloniaal boegbeeld, op de grond met pijlen in arm en oog. Ook hier: blauwe bloeddruppels. Nazza spuit liefst in de sloppenwijk zelf. Dat is een politieke keuze. Hij toont een huizenhoog portret van een vuilnisman. ’Een hommage, geschilderd op een plaats die verf nodig had.’ Een van zijn laatste stencils is een levensgroot silhouet van een jonge gast, de handen boven het hoofd. Drie meter verder de schaduw van een man met een pistool. Hij lacht: ’Als je beter kijkt, zie je dat het een Bijbel is. Hier berooft een pastoor een straatjoch.’ Verdraagzaam voor verf
Belgrano, Noord-Buenos Aires. De man in maatpak, het haar strak in een staartje, is ongemakkelijker dan de verkoper met tattoo en piercing. Hij heeft een briefje vast, met de kleuren en merken van de spuitbussen die hij wil. Niet voor hemzelf... voor zijn zoontje van dertien. Lynk, artiest en verkoper in een van de best bezochte graffitishops van de stad, kijkt er niet van op. ’Het is heel normaal dat een vader zijn zoon daarin steunt. Graffiti wordt hier niet zo scheef bekeken.’ Sego, artiest uit Mexico Stad, verbaast zich wel over de reacties in Buenos Aires. ’Toen ik gisteren aan het spuiten was, kwamen mensen me zelfs tips geven.’ Komt die tolerantie voort uit de toenadering van het officiële kunstcircuit naar straatkunst? Het prestigieuze Palais de Glace exposeerde in 2008 het werk 84
van tweeënveertig straatartiesten en dit jaar zette CCEBA een conferentie rond straatinterventies op. El Tono, de Parijzenaar, heeft een andere verklaring: ’Vakwerk wordt hier meer geapprecieerd: het met de hand schilderen van uithangborden is in Latijns-Amerika gebruikelijk. Als ik toestemming vraag om rustig te kunnen schilderen zijn acht op tien reacties in de arme wijken positief. Men kan er geen verf betalen en als ik klaar ben zijn ze trots op hun kunstige voorgevel.’ ’Het patrimonium in deze stad is ook niet zo “mooi” als in Europa,’ vindt Ruiz Maximiliano, auteur van Graffiti Argentina. Claudia Kozak, professor literatuurwetenschappen en auteur van het boek Contra la pared (Tegen de muur), beaamt dit: ’Buenos Aires is niet zo geordend. Er is veel meer ruimte voor spontaniteit en wanorde. Graffiti eist die ruimte op.’ Voor Kozak is graffiti dan ook eigen aan de stedelijke cultuur. ’In Buenos Aires is graffiti officieel niet toegestaan, maar de stadsbewoners zien het niet als een onwettelijke vandalenstreek. Het hoort erbij.’ Graffitiverkoper Lynk kent nog een reden: politieke partijen doen het zelf. Tijdens verkiezingstijd vechten ze immers een verwoede strijd uit op de muren van de stad. Ze betalen schilderbendes om de slogans van rivaliserende partijen te overschilderen in de eigen partijkleuren of hun kandidaten door het slijk te halen. Lynk: ’Dan kunnen ze het ons moeilijk verbieden, he.’ Wie in België betrapt wordt, riskeert een boete tot 250 euro. In Buenos Aires laat de politie betijen. Lynk is er gerust in. ’We gaan heus niet dezelfde weg op als in Europa. Daarvoor hebben we genoeg echte sociale en politieke problemen.’
HART is een tijdschrift voor hedendaagse kunst. Het eerste nummer van HART verscheen in 2006 als antwoord op de verschraling van de cultuurberichtgeving in de gevestigde media. HART groeide in geen tijd uit tot een bijna vanzelfsprekend onderdeel van het Belgische kunstgebeuren en begint zich steeds meer te profileren als een kunstkrant voor de Benelux (en omgeving). Lijst verkooppunten. Meer info:
• Charlotte Lau, Hermanos en las calles. La historia del arte urbano político y no-político, Stanford: Stanford University, 2008. Beschikbaar op http://bsasgraffiti.wordpress.com/ • Engelstalige Graffiti-tours in Buenos Aires: http://graffitimundo.com • GAC, Pensamientos, prácticas, acciones, Buenos Aires: Tinta Limón, 2009. Downloaden via http://grupodeartecallejero.blogspot.com/ • Nazza Stencil: http://www.flickr.com/photos/nazza stncl; http://www.fotolog.com/nazza stncl • Ruiz Maximiliano, Graffiti www.graffitiargentina.com
Argentina,
Londen:
Thames
&
Hudson,
2008.
• Amelie Lambert, Stencil Bs. As., 2008. http://www.youtube.com/watch?v=qeTdtqEwrkc 85
Mijn eerste yogales (2010-07-14 19:49)
Foto Tony George Ik dacht eerst dat het uit het aanpalende Oude Badhuis kwam, dan dacht ik aan Marokkaanse kinderen op straat, misschien het gepiep van een matje op parket... en pas daarna begon het me te dagen dat de dolfijngeluiden uit de luidsprekers kwamen. Komaan, doe dan toch moeite om me te verrassen op mijn eerste yogales.
Visitekaartjes die werken (2010-07-14 15:15)
Ben over een leuk ’visitekaartje’ aan het nadenken - ’Heb je een stukje papier en een bic?’ klinkt zo twintiger - en botste daarbij op twee geweldige voorbeelden. 86
Vast man en vrouw.
Bejaarde leert het niet af (2010-07-09 07:46) In het ziekenhuis. Liftdeuren open. Een bejaarde man hangt over zijn vrouw in rolstoel om haar te zoenen. Zij: ’Neeje, neeje!’ Hij: ’Neeje?’ Zij: ’Neeje. Ge moet dat afleren.’ 87
Leeuwe Lot (2010-07-08 13:48) Wat is het lot van een leeuw geel zijn zonder zorg een geeuw loer liggen lauweren rusten er wel van lusten van het leven een prooi. Mooi. Beetje naar kijken lam lijken leeuw zijn. (trotse peter van Leeuwe Lot)
Tante dood (2010-07-06 17:05) Voor de GB Express zit een man zonder huis. Hij zit naast een omgedraaide pet met wat kleingeld en een bordje: ’DAKLOOS’. Dat is duidelijke communicatie: ik heb geen plek om te slapen en kan je kleingeld goed gebruiken. Een tijdje geleden was hij minder duidelijk. Toen stond er naast de pet iets heel anders te lezen: ’TANTE DOOD’. De link was vaag maar de boodschap sloeg aan. Schoof hij bij zijn tante aan tafel? Zocht hij geld voor haar begrafenis? Het zou me niet verbazen als de pet toen sneller vol zat. Nu is hij weer ’DAKLOOS’ - al is zijn TANTE niet minder DOOD dan voorheen. Benieuwd wat er volgt. Kijken hoe hij de GB-gangers binnenkort weet te raken, net voor ze zichzelf laten verleiden door lepe reclamestunts en kleurrijke verpakkingen.
Kalvergesprekken (2010-07-03 13:46)
Feest. Drie keer na elkaar een koe-en-kalvergesprek voelen doodbloeden met ’Ik ging eigenlijk eens drinken halen’.Goed wetend dat het daar sterft eens vriendelijk knikken. Zo van ’Ja natuurlijk, tot zo.’ Schoneschijnrunderen, wij, ongelooflijk. 88
Telefoonseks (2010-07-01 19:34) In een belwinkel van een Paki gaan smelten om de andere kant van de wereld te horen. Vijfenveertig graden in de sweat shop. De stoel van mijn kotje plakte en het rook er naar telefoonseks.
4.7
June
Een gewaarschuwd man (2010-06-29 23:06) Ik schrijf het bericht van de zweetbeer op de trein. Plots buigt een oude man, net voor het afstappen, zich over me. Ademt. ’Misschien onbelangrijk’, zegt hij met een heel belangrijk gezicht, ’ze kunnen vanachter gewoon lezen wat je aan het schrijven bent. Ik zag iemand dat net doen.’ Ik ben er weer twee waard. Dankuwel.
De zweetbeer (2010-06-29 23:03) Neuzen liegen nooit. Daarnet was het weer zover. Aan de vergadertafel zat een zweetbeer. Kleffe walmen van ongewassen oksel, plakkende bilnaad, parelend rug -en aangekoekt schaamhaar golfden voorbij. Zoals gebruikelijk bij zweetberen moest je geen windhaan zijn om de haard te lokaliseren. Schuin over me: een man. Uiteraard. Alleen mannen (alleen) wassen zich te weinig. Met een baard, natuurlijk, etensresten incluis. Als hij sprak kraakte zijn stijfgezweten hemd. Ik telde vijf okseloevers in gebroken wit en metselde een muurtje van snot in mijn neusvleugel. Op de weg naar huis dacht ik: misschien ligt het aan mijn neus? Mijn reukorgaan is er de laatste tijd, omgekeerd evenredig met mijn ogen, op vooruit gegaan. Specialiteit: dode dieren in stilstaand water, groenafval in gesloten zakjes, adems in mijn gezicht, zweetberen aan mijn zijde. Geen vuiltje aan de lucht of ik heb het opgesnuffeld. Maar daar belde een medevergaderaar me al op om me gerust te stellen. Ook zij leek de okselhaarklonters door haar bosbessenmilkshake te proeven. Vanavond wás ik mezelf. Ik begin met mijn neusharen.
Een vogel op je hoofd (2010-06-26 13:35)
Foto gwendolen Er landde een vogel op het hoofd van mijn kleine zus. Zomaar, tijdens het fietsen. Ze zag het als een 89
aanval - met drie pikken zit zo’n vogel door je hersenpan - en sloeg hem weg. Maar deze gevleugelde, een jonge kauw, fladderde op en installeerde zich op haar schouder. Floot erbij. Nu houdt mijn zusje veel van dieren. Trucjes leren aan de kippen, op schapen rijden, gaan wandelen met de cavia’s en wenen om dode konijnen. Vroeger natuurlijk, maar nu nog, als dierenarts in opleiding. En kauwen zijn intelligente vogels, dus dat kon geen toeval zijn. Hij mocht wel een stukje meefietsen. Kleine moeite want een vogel is nogal aërodynamisch van aard. Misschien gewoon wat moegevlogen, ’t fladderbeest. Mensen keken wel een beetje raar. Mijn zus keek raar terug. Een jongetje wees, en ze vroeg of hij een vogel wilde. ’Ja, maar die vogels is niet van mij.’ Eerlijk. Mijn moeder zag de zwarte kauw en vond dat maar een eng voorteken. Waarvan kon ze niet precies bedenken. ’s Ochtends was de vogel gevlogen. De poes van de buren wordt ondervraagd.
Een jaar Giraffenplein (2010-06-12 11:34)
Het giraffenplein is jarig. Een jaar geleden werd het minuscule driehoekje aan de achterkant van de Antwerpse Zoo ingehuldigd. Grote afwezige op de Fiesta Giraffa was de Koninklijke Maatschappij der Dierkunde zelf. Die heeft nooit veel interesse gehad in de Kievitbuurt. Als je vandaag aan het Giraffenplein, waar de Ommeganckstraat en de Provinciestraat elkaar raken, door de kijkgaten van de dierentuinmuur probeert te loeren, zie je meteen wat ik bedoel. Omdat de Zoo niet zoo groot is, begon ze een paar jaar geleden uit te breiden. Een groeiscenario dat voor ontstemde buurtbewoners zorgde. Het Masterplan omvatte de sloop van een dertigtal prachtige huizen in de Ommeganckstraat. Met de voordeuren verdween de ommeganck en de straat werd een baan met een blinde muur. De streep Afrikaanse savanne aan de andere kant was misschien beestig voor de dierentuinbezoeker, de versteende Kievitbuurt werd er niet warmer op. Buurtcomité De Ploeg ging bij de Stad onderhandelen om kijkgaten te maken in de muur. Zo geschiedde. Wie echter vandaag op het Giraffenplein komt, ziet enkel bamboestruiken voor de kijkgaten woekeren. Wel eens door een bamboestruik proberen kijken om een giraf te spotten? Om erover te kúnnen zien moet je er zelf één zijn. Antwoord van de Zoo: de lichten van auto’s en straat zouden de dieren ’s nachts opschrikken. Zo? Een arrogant staaltje lange-nekkenbeleid, als je ’t mij vraagt. Zo jammer.
Miezeren op de Boomsesteenweg (2010-06-09 22:15) In de spits door de regen van de Boomsesteenweg getrapt. Druppels in een mierenhoop. Wind op kop in beide richtingen. De mensen die er wonen nat van ellende. Een levensweg lang miezeren. 90
Zo’n oranje netje (2010-06-06 09:20) Er is hier precies iemand zo’n oranje netje van de ajuinen rond mijn hartspier aan het spannen. Strak snoerwerk want ’t pulkt er in ruitjes door. (Bij een aankoop van vijf euro krijg je van de Hema een bonkie.) Mijn vakantielief is nog geen uur vertrokken en ik mis ons al rot.
Waarom vogelen vogels? (2010-06-03 17:20)
Foto dragonseye Dat een hamster hamstert, een rat rat en je een vis kan vissen begrijp ik. Maar waarom vossen vossen en vogelen vogels eigenlijk? Is er een taalkundige in de zaal?
4.8
May
boos proberen bellen (2010-05-20 08:05)
Foto Photocapy Al eens boos proberen bellen met een fietsbel? Als er een dubbel geparkeerd portier openzwaait, of een harmonicabus je tegen de stoeprand ramt, bijvoorbeeld? Onmogelijk. ’Ping!’ klinkt altijd lief. 91
kannstdunicht (2010-05-11 14:07)
kunstlicht-knutsellicht-kannstdunicht-straatsgewricht-nachtluchtzich t
De het-tocht-hier-ochtend (2010-05-08 07:57) Goeiemorgen is het laatste woord dat je wil horen. Rottemorgen, het-tocht-hier-ochtend, donderkankerdag. Je probeert het met allebei maar er zijn geen juiste benen over vandaag. Er ligt kouwe lasagna op tafel en op je maag komt de waaszweer van gisteren opzetten. De bakkes zuur want er woont een in wijn gemarineerd vogeltje in. Een palet afwas met ergens middenin de kraan – ja, je moét met je handen langs die vettige boorden om eraan te beginnen. Beginnen, nog zo´n woord. Ochtenden waar je van de wereld niet wil weten. Vastbesloten om je van Facebook te smijten. Al die zever. Er zijn ook goeie dingen aan, probeert een stem in uw linkeroor nog. Inderdaad, maar dat noem je dan een nadeel.
Ik heb van je naamgenoten (2010-05-07 14:25) Mijn moeder schrijft regelmatig openhartige mails over de kapriolen van de creaclub en de uitstapjes met haar lieve man naar sam.verhaert@gmail.com. Die komen aan bij een andere Sam Verhaert, een producer in Gent. Gisteren heb ik hem aangeschreven om uit te leggen dat ze dat niet met opzet doet. Zo zijn moeders. Dat hij die boodschappen mag doorsturen maar dat ik het niet erg vind dat hij een beetje in mijn emailleven snuistert. Naamgenoten, antwoordde hij eerstdaags, is niet de verleden tijd van naam genieten. En we moesten maar eens afspreken want ik was precies ook een bezige bij. Goed idee, Sam Verhaert, kunnen we een bvba opzetten: Sam Verhaert en Sam Verhaert. Met zo´n naam kan het bijna niet misgaan, we halen er misschien zelfs de Goednieuwskrant mee. De telefoon opnemen: ’Sam Verhaert van Sam Verhaert en Sam Verhaert.’ Narcisme, je wordt er mee geboren.
Graffiti in Buenos Aires (2010-05-04 02:39) (druk bezig aan een stuk over politieke graffiti in Buenos Aires, dra meer ...) 92
Stencil door Bs As Stencil
4.9
April
Troebel water tussen Argentinië en Uruguay (2010-04-26 21:40)
Internationaal vonnis in grensconflict over omstreden papierfabriek
BUENOS AIRES - De Finse papierfabriek aan de riviergrens mag blijven van het Internationaal Strafhof in Den Haag. Argentijnse milieugroepen steigeren. “Dan blijft de brug naar Uruguay ook dicht.” 93
Normaal passeert er niemand op de brug over de Río Uruguay. De grens tussen Uruguay en Argentinië wordt al vierenhalf jaar bezet door Argentijnse rivierbewoners. Die pikken het niet dat Uruguay een gigantische papierfabriek aan de overkant heeft laten neerpoten. Maar nu zondag was er veel beweging. Meer dan 50.000 bezorgde Argentijnen zwaaiden met borden en spandoeken, de witte rookpluimen van de fabriek op de achtergrond. “Finland guilty!” schreeuwden ze. In het Engels want dit grensconflict heeft internationale dimensies aangenomen. Troebel water Al bij de bouwplannen in 2003 was de Orion fabriek van het Finse bedrijf Botnia - tegenwoordig UPMKymmene - erg omstreden. De fabriek, door iedereen nog steeds Botnia genoemd, verwerkt pijnbomen en eucalyptus tot celulosepasta, bedoeld voor papierproductie. Een erg vervuilende activiteit, die in Latijns-Amerika minder goed gereguleerd is dan in Europa. Argentijnse rivierbewoners van het stadje Gualeguaychú, 230 km van de hoofdstad Buenos Aires, zien vanop het strand recht op de fabriek. Ze klagen over de vervuiling die hun kant opstroomt en de biodiversiteit van de rivier bedreigt. Het ruikt er naar spruitjes. De Argentijnse overheid en verschillende universiteiten geven hen gelijk. Eind 2005 bezetten ze de brug om de druk op te voeren. Hun overheid zwijgt. Op Googlemaps verschijnt de weg als onderbroken. Een jaar later overtuigen ze presidente Cristina Kirchner om de zaak voor het Internationaal Strafhof in Den Haag te brengen. Het water tussen Uruguay en Argentinië wordt steeds dieper. Dubbelzinnig vonnis 94
Na vier jaar werk sprak Den Haag vorige week een opvallend gematigd vonnis uit. Dat laat openingen voor beide partijen. Uruguay heeft het Bilateraal Verdrag van de Uruguay rivier inderdaad geschonden door op eigen houtje de vergunning te verlenen aan de Finnen. Een tik op de vingers. Maar het land faalt niet in de milieucontrole van Botnia’s industriële activiteiten. Daarnaast kan Argentinië volgens het Strafhof het verband tussen de vervuiling en de fabriek niet voldoende aantonen. Over geurhinder staat niets in het bilaterale verdrag uit 1975 dus daar spreekt het hof zich niet over uit. Besluit: de fabriek mag blijven en de grens moet weer open. Maar los het zelf maar op. Opluchting in Fray Bentos, het Uruguayaanse rivierstadje aan de andere kant van de brug. Daar ligt de economie stil sinds de Argentijnse dagjesmensen wegblijven. Zo´n 350 tegenbetogers worden door de politie gestopt aan de brug als ze optrekken naar de Argentijnse massa. Problemen vermijden. Bruggen bouwen
Het vonnis is geen eindhalte in dit grensconflict. Daags na het nieuws uit Den Haag kondigde Kirchner aan dat ze deze week zou samenzitten met haar ambtgenoot uit Uruguay, José Mujica. Dat is een sterk signaal. De relaties zijn serieus vertroebeld en er zijn veel diplomatieke plooien glad te strijken. Maar de actievoerders van Gualeguaychú geven aan dat de brug geblokkeerd blijft zolang Botnia in Uruguay zit. Dat is nog minstens 38 jaar. De Argentijnse regering zegt alvast er alles aan te zullen doen om hen van het tegendeel te ’overtuigen’. Maar ook tussen de overheid en de boze burgers is het water 95
dieper dan vroeger. Sam Verhaert - Foto´s Gonzak Dit artikel verscheen eerder op De Wereld Morgen.
De doden in een miljoenenstad (2010-04-26 15:04)
Waar leg je de doden van een miljoenenstad? In Buenos Aires stapel je ze netjes boven, onder en naast elkaar. Gelijk in kasten. Dodenflats onder de grond. Kerkhof La Chacarita is 142 voetbalvelden groot, drie verdiepen diep. Het gras is er grijs. Sterven is verhuizen, van hoogbouw naar wortelkrabber. Terug naar af of voor sommigen nog dieper dan dat. Naar dwaalgangen met maar één perspectief, dat van de tunnel. De dood ademt symmetrie.
96
97
Schrootkunst (2010-04-22 02:32)
�Oud ijzer, koper, lood en zink, platte batteries.� Of hoe Carlos Regazzini er in Buenos Aires grootse schrootkunst van last. (zie ook wikipedia, spaans)
98
99
ArgentiniĂŤ op tape (2010-04-20 17:11)
Mijn eerste filmpje gemaakt. Voor J.
La vida gaucha (ArgentiniĂŤ op band) (2010-04-20 17:11)
[EMBED]
La vida gaucha from hamster rave on Vimeo. Vanochtend een filmpje in elkaar getangood. Eerste impressies van een buitenlander in Buenos Aires. Een streep tango, een bol mate thee en een ontregeld hart. 100
Gas doen brannen (2010-04-20 01:01)
Gas doen brannen, klinken ambeteren, maskes repareren. 101
De job van een leven (2010-04-19 16:01)
Hij werkt in shiften van 15 seconden - licht op rood, zebrapad opsloffen (3 sec.), reclamebord omhoog tillen (9 sec.), zebrapad afsloffen (3 sec.) - waarna hij 30 seconden groen licht heeft om over zijn job na te denken.
Reunionitis (2010-04-19 00:39)
Foto le vent le cri �Op de volgende vergadering zullen we dan afspreken wanneer we een overleg plannen om die andere vergadering voor te bereiden. Daar kunnen we die dingen dan eens ten gronde bespreken. Maakt er iemand een powerpointje tegen dan? We sturen nog een doodle door.� 102
Drie seconden voor (2010-04-16 02:56) Drie seconden voor
een lijk de kast invroor
alle steen verroest 103
een beeld huilen moest. Fotos in Cementerio Recoleta en Rosedal, Buenos Aires, Argentinië.
Tango (go go) (2010-04-13 21:20)
Foto lulazzo April in Antwerpen. De eerste tango´s dansen de winter ´t Kattendijkdok in. De lente loopt me op hakken voorbij. Ik vertrek met de zuiderzon. Wacht – zelfde muziek, zelfde pasjes - een halve draai verder. Waar de zomer in de lucht is blijven hangen. Buenos Aires ruikt naar het oktober van bij ons. (Ons?) De zon staat er even hoog maar twee seizoenen verder. Of terug, daar draaien we omheen. Er vliegt een vlucht eenden over. Die overwinteren in het Noorden en keren straks opgewarmd terug naar hun stad. Aan de andere kant van de wereld staan de dingen op hun kop. 104
4.10
March
Een boekje opendoen over mijn billen (2010-03-27 20:55) Ik word graag gelezen. Niet alleen door u. Mijn buik wordt warm van een osteopate die mijn rug leest. Ik verzin klachten om me te laten strippen door een MRI. En gisteren gaf ik me bloot in een gesprek met een Human Resource consultant. Ik had een gladde haai in wolfskleren verwacht. Type ’Ons bedrijf zit niet op jou profiel te wachten. Of vergis ik me?’ Maar ík vergiste me. Het was een lieve mevrouw en ik lag meteen met de billen bloot op de sofa. Snel alle kaarten op tafel gesmeten. Boekje opengedaan over en open boekje geworden voor. ( . ) Ik ben het niet te buiten gegaan – er schuilt geen potlood in deze venter. Maar ik ben me wel gaan afvragen waarom ik zo graag gelezen word. Wil ik een goed boek zijn? Of zoek ik betekenis, zin misschien? En krijgen mijn letters, lijf en leven dat pas als een lezer die erin legt? Hmm... moeilijk. Misschien eerst iets over lezen.
De Onmogelijke Hamster Club (2010-03-26 00:01) [EMBED] Liefst Kitty, Vorige week de hoofdrol gespeeld in een spotje voor het goede doel. Nu ja, goede doel. De hete grond onder mijn pootjes en uw voeten. De mannen van The Impossible Hamster Club leggen in een lijvig rapport uit dat globale economische groei niet houdbaar is. Het gáát gewoon niet. Vrienden van hen schreeuwen dat er nog 100 - ondertussen 81 - maanden over zijn om het klimaat te redden. Doemzaaidenkers? Bekijk deze animatie dan maar ’s (ik speel er niet in mee, een hamster heeft ook maar vier poten). Zaagsels, Hamster Rave
De Luchtbalboys (2010-03-25 14:31)
Foto Antwerphopper Ik ben trager gaan fietsen bij ’t lezen van de naam van de voetbalclub op de Luchtbal en daarna geraakte ik precies niet meer in gang. Koninklijke Voetbalclub de Luchtbalboys. Een naam die doet dromen van 105
sambavoetbal, gewonnen kopduellen, vervaarlijke omhaals, leer hoog op de volley genomen, trefzeker in de winkelhaak getrapt. Maar het verhaal van de Luchtbalboys is er één van verliezers. Pakkend opgetekend door Stijn Tormans en Saskia Vanderstichelen in Knack (27/05/09).
Ontkleden ` ontbloten (2010-03-23 14:24)
Foto amatamoda Als ontkleden betekent dat je je kleren uitdoet, moet je ze dan weer aandoen bij het ontbloten?
Het verhaal van flessenwater (2010-03-23 09:37)
[EMBED] Hoe krijg je mensen zo gek dat ze tot 2000 keer meer betalen voor water in een flesje dan water uit de kraan? Door vraag te creëren en consumensen murw te kneden tot niemand er nog van opkijkt. Annie Leonard licht in deze nieuwe animatie in de stijl van The Story of Stuff toe hoe bedrijven dat doen. Is flessenwater gezonder of lekkerder? Waarin verschilt het van kraantjeswater en wat is de ecologische voetafdruk ervan? De (weliswaar beknopte) antwoorden vind je in The story of bottled water. ”How ’manufactured demand’ pushes what we don’t need and destroys what we need most.” (lees hier meer over Kraantjeswater in Vlaanderen) 106
Le moustache qui rit (2010-03-22 09:21)
Infographic twoeyes Snorren mogen weer. Oef. De grens tussen fout en goed is maar een paar haartjes dik, dus ik nodig u (m/v) uit om erover te gaan. UPDATE: Infographic over de betrouwbaarheid van baarden.
Naar noten en meer (2010-03-18 15:02)
Vandaag lieveheersbeestje ingeslikt, voorproefje van de zomer denk ik, ze smaakte naar noten en meer. (nog 8 dagen en ik verander het adres naar hamsterrave.blogspot.com) 107
Sommige dingen zeg je niet (2010-03-15 12:53)
Foto Shirin K. A. Winiger ”En toen werd het stil.” Alleen zieke feestverbrodders, mentale sfeerverbrekers of minderwaardigheidscomplexe disgenoten vinden er plezier in om dat, als het gesprek even stilvalt, op tafel te gooien - alsof ze erop hebben zitten wachten. Sommige dingen zeg je niet.
Het nadeel van de twijfel (2010-03-13 18:19)
Foto hto2008 2u ’s nachts in Antwerpen-Noord. De bel overstemt onze Texas Hold ’em maar net. Een strakgekamde dertiger aan de voordeur. 108
Hij zegt:
“Sorry voor het storen, ik ben een van uw buren. Mijn sleutel is gebroken. Ik heb mijn vriendin gebeld maar die is in Brussel en kan niet komen opendoen. De nachtslotenmaker op de Turnhoutsebaan kost twintig euro en die heb ik niet.Neen, hij wil het cash. Ik ben Turk. Kan je me helpen? Ik werk in pitazaak Mama’s Garden. Ik geef je geld morgen terug. En een gratis schotel! 0484 ... euh 28 00 93. Ja, mijn gsm staat af. Laat maar. Sorry voor het storen.”
Ik denk:
Nog nooit gezien precies maar ik ken maar weinig buren. Check, hij heeft wel een kapotte sleutel vast. Een vriendin, een goed teken op één of andere manier. Nachtslotenmaker? Het kán bestaan. Op de Turnhoutsebaan kan alles. Twintig euro lijkt me veel, maar het kan natuurlijk. Even doorvragen Sam: “Kan de slotenmaker niet langskomen? Of kan je het hem morgen niet geven? Op de Turnhoutsebaan kan alles.” Hij ziet er sympathiek uit, zo’n verhaal verzin je toch niet op dit uur? Ik heb geen probleem met Turken. Mmm pita. Er klopt iets niet maar ik sta met mijn rug tegen de deur. Hoeveel geef ik hem? Een ingeving: “Wat is je gsm-nummer?” Twijfelt hij nu aan zijn eigen nummer? Een vrouwenstem: “Het spijt ons, maar het nummer dat u hebt gebeld wordt niet herkend.” “Sorry man, maar hier zeggen ze dat het nummer niet bestaat.” Was ik nu net bijna in het zak gezet? Ik voel me er alleszins een. Als je het nadeel van de twijfel begint te geven, doet de stad haar werk.
Dat heeft toch niemand gezien (2010-03-10 16:40)
“Dat heeft toch niemand gezien.”
Het kwam er wat onzeker uit, uitgespuwd midden in een waggel van het ene been op het andere. Ze zwalpte in haar zin en haperde bij ’toch’. Het tweede deel van haar walm klonk daardoor als een vraag.
Het was nacht en ze hing half over de schouder van haar man, op een plein waar je er niet van opkijkt. Hij keek me aan alsof er geen vrouw half over zijn schouder hing. Liet me met een knikje passeren, schatte vervolgens de gehoorsafstand fout in en snerpte haar toe: “Je hebt op je botten gepist!” 109
De elektriciteitskast van het Kievitsnest (2010-03-05 17:31)
gelukkig zijn er nog zekeringen -heden.
Ik ben een vakantielief (2010-03-05 12:30) Ik heb deze week nog niet geschreven. Dat komt: ik ben een vakantielief. Niet ik heb, ik had of ik wil. Neen, ik bén er een. Zelf ook een beetje met vakantie he. ’t Is leuk, nog zeker tot zondag. Daarna kom ik hier op deze pagina’s uitwenen. Misschien geef ik haar een pluk gras van Spoor Noord mee.
4.11
February
Waarom Apache wint van De Wereld Morgen (2010-02-28 16:03) Naamsveranderingen, nooit gemakkelijk. Er waren er twee deze week, allebei in Alternatieve Medialand. De blog die al een jaar als De Werktitel gebookmarkt stond werd Apache, een nieuwslabo voor verantwoorde journalistiek. En Indymedia neemt na tien jaar burgerjournalistiek PALA onder de arm om aan De Wereld Morgen te gaan werken slash erover te schrijven. Beide initiatieven smaken naar meer, daar niet van. Beter een paar pikante plakken salami dan een uitgedroogde mediaworst. Maar in het wedstrijdje goeie namen bedenken gaat de gouden plak naar Apache terwijl De Wereld Morgen zich verslikt in goeie wil. 110
De Werktitel laat zich Apache noemen naar een groepje experimenterende vrijbuiters rond de Franse componist Maurice Ravel. Akkoord, over het Parijs van begin vorige eeuw kunnen er maar weinig lezers meepraten en dat is ook wel wat bourgeois. Maar er is wel een verhaal. ’Apache’ is kort en krachtig, bekt goed en klinkt internationaal zonder Engels te zijn. Onafhankelijke journalisten als schenenstampers, keetmakers en penkrijgers. Prima.
De Wereld Morgen dan. Het woord ’wereld’ zou per Vlaams decreet uit elke baseline, productnaam en slogan geweerd moeten worden. Het bulkt van de holheid. De wereld is alles, overal en altijd maar klinkt door die alomtegenwoordigheid eerder als niets, nergens en nooit.
’Morgen’ klinkt al even vaag. Zweverig, zeggen anderen. Want de combinatie ruikt al 50 jaar lang naar de etensresten in de baarden van wereldverbeteraars en muffe rasta’s gewikkeld in jute doeken. Trouwens, De Wereld Morgen bestond al. Dat blad ging samen met Wereldwijd over in MO*Magazine – schrijven die ook niet over de wereld morgen?
Neen, dan was de werktitel onsnieuws.be nog beter, ondanks het Gazet van Antwerpen-gehalte: je wist tenminste wat je kon verwachten. Een gemiste kans, dat wel, maar meer hoef ik daar ook niet op liggen inhakken. Uiteindelijk, what’s in the name en misschien zoek ik wel een job in die sector. 111
Kaya hierrr! (2010-02-25 14:47)
(klik om te vergroten) Aan de Permeke, waar auto’s, trams en fietsers zich sowieso in driehoeken moeten wringen, zat het verkeer vandaag echt muurvast. Een jonge hond zigzagde er tussen de paaltjes, vooraan een rij auto’s stond er één met het portier aan passagierskant wagenwijd open. In die wagen het gebries van een chauffeur: “Kaya hierrr. Kaya!”
Kaya had geen oren naar zijn baasje want he, hier stond nog een boom en joh, wat rook het daar gek en cool, wat een drukte allemaal. Het duurde maar een korte penis lang of de eerste chauffeur in de rij begon te toeteren.
Het baasje stormde de wagen uit om het beest te vangen. Maar hoe meer de ene hier gromde, des te minder de ander zich daar van aantrok. Snuffel hier, plasje daar. Het baasje, eveneens door het dolle heen, probeerde nog van tactiek te veranderen door het lief te vragen. “Komaan Kaya...” Maar Kaya, die al om de hoek was, wist: je kan niet slaan en zalven tegelijk, baas. 112
Impro bij de Post (2010-02-24 10:33)
Het postkantoor gonst want er wordt hard gewacht. De mensen op hun beurt, de brieven op de bodes, de bedienden op de pauze. Wachtende consumensen eten alles (zie ook: televisiereclame), zelfs postproducten. Dus liggen er her en der foldertjes over de Post-multifix 5+ " investering (sic, ik verzin dit niet). Er hangen posters met goedgemutste Vlaamse gezinnen zonder geldzorgen en op displays wisselen reclameslogans en het weer elkaar af. Slim bekeken. Maar de Post laat zijn kantoren ook de ruimte om de verkoop improviserend aan te zwengelen. Naast het loket vind je daarom steevast een driepikkel met lichtblauw ruitjespapier met wervende reclameslogans. In het kantoor van Stuivenberg schreef een communicatieve ambtenaar bijvoorbeeld: En van a 1 En van a 2 En van a 3? Neen Van a 4? Neen Allee hopla van a 5 dan! [kopie van een grote hand, plakband aan de rand] Wij bieden 5 procent! (sic) De boodschap gaat in tegen alle regels van de reclame. Ik weet niet of ik er echt tegen moet zijn dat een bedrijf anno 2010 zijn werknemers vraagt om zelf de communicatie op zich te nemen – In Latijns-Amerika zou ik het vast charmant noemen. Maar het amateurisme doet een mens twee keer nadenken voor hij zijn spaarcenten in de Post-multifix 5+ " belegt. Misschien schuilt er een uitdagende communicatie-baan in. Ik wacht nog even af. 113
De zomer op de porte-bagage (2010-02-20 20:08)
Foto: Sam en vrienden, Veerse Meer, zomer 2008 Akkoord, het is nog te vroeg om te juichen – de dooi is maar half ingezet en de ijzige wind guurt nog over de stadstoendra - maar stof rok en korte broek alvast af, want vandaag kon ik het voelen: de lente komt eraan en de zomer reist mee op de porte-bagage. Ze zijn in topvorm.
Voor welke baan zal ik gaan? (2010-02-18 18:46) “Schrijf een boek”, zegt mijn vader. “Doe iets met terminale kindjes,” suggereert mijn moeder, “daar hebben ze altijd vrijwilligers nodig.” “Het onderwijs, is dat niets voor jou?” vraagt een vriendin. “Stop met zeuren man, geniet van je vrije tijd”, blowt een vriend. Stel dat alles kan qua nieuwe carrière – neen wacht, schrap ’stel’, anything goes – wat zou jij, die me van binnen en van buiten gelezen hebt, me dan aanraden? Wie moet ik beslist aanschrijven om straks geen muren stuk te lopen?
Dat het eeuwen sneeuwen mag (2010-02-18 14:36)
Foto Klaartje 114
Konijnenoren in een windtunnel (2010-02-16 11:59)
Foto campra De laatste wagons knarsten zich uit het station. Laatkomers haastten zich via de roltrappen naar hun bed en aan het Astridplein mocht een dakloze met een neen onder de arm er niet meer in van de rode beren van B-Security.
Ze zat op een bankje naast spoor 24. Meer dan een meisje, minder dan een vrouw. Ze droeg een diadeem met konijnenoren: twee keer 24 centimeter bruine pluche, een van de twee hing een beetje slap. Kwam ze van een dronken vrijgezellenfeestje? Waren haar vriendinnen misschien even weg? Of zat ze werkelijk de nacht uit in een windtunnel, met een paar konijnenoren op haar hoofd? En wat ging daar verdorie in om?
De ijskwal (2010-02-16 00:10)
Het koudste plekje van de stad ligt onder Centraal Station. Doorwinterde pendelaars vermoedden dat al langer, met hun ijsneuzen priemden ze die waarheid de tweede klasse rond. Nu is er officieel uitsluitsel. Daar op -1, waar daklozen in de vries staan voor een warme maaltijd, en niet-daklozen hun fiets verliezen, pal in de overdekte fietsenstalling, ligt het levende bewijs.
Een ijskwal. Een glazige bult van een centimeter of zes. Spiegelglad. Je kan je klok gelijk zetten op de druppels die er uit de betonnen plafond op neerplonken, en de plak wordt dikker terwijl je ernaar kijkt. Sommige treinreizigers spreken over een stalagmiet. In eerste klasse huivert men over een nieuwe ijstijd. Beslist de moeite waard om er even voor om te rijden – een meter of vijf na de trap – heeft u tenminste een stoer winterverhaal om later aan uw kinderen te vertellen. 115
Een nummerke doen #02 (2010-02-13 10:00)
Reizen in poezenland (2010-02-12 19:00)
Afbeelding Simon’s Cat Het brood was niet gerezen. Twee sneden ervan en je kon gerust het middagmaal overslaan. Had nochtans naast de verwarming gestaan. Juiste hoeveelheid gist, maatbeker lauw water, afgestreken snuif zout, dito suiker. Exact veertig minuten rust onder een handdoek op een warme plek, maar plat als speculaas. Aap uit de mouw - “O ja, ik zag gisteren Richard ...” - was de kater, die mee in de bakvorm was gekropen om een half uurtje in poezenland te liggen reizen. Die doet dat expres, dat kan niet anders. 116
C: DOS> en Web 0.0 (2010-02-12 11:44)
Web 0.0,
herinnert u het
zich nog?
Denkkanonnen (2010-02-10 11:37) ’t Hing te hangen in de lucht sneeuwkanonnen denkballonnen zou hij zou zij zucht. Zulke vlokken half begonnen pulken gokken tijd gewonnen en mouche matjes dempen wat hij zij hardop denken. 117
When are you going to touch my private parts? (2010-02-07 13:47)
Foto Reigh LeBlanc
Ik moest deze week onder de MRI-scanner.* Erin eigenlijk. Een vrouw in het wit gaf me een hoofdtelefoon mee - Aurore, ben jij dat? -. Het ongebroken wit van een MRI-scanner ziet er dan wel spitstechnologisch uit, het apparaat klinkt als een botte ponsmachine uit de industriële revolutie.
Het scannend oog van de Magnetic Resonance Imaging ziet álles. Van skimmen of diagonaal lezen geen sprake. Je lichaam wordt werkelijk binnenstebuiten gekeerd, meer nog: binnen en buiten verliezen hun betekenis. Het lijf: een open boek.
Zou zo’n machine ook je gedachten kunnen lezen? Dat ik er zo van houd om verzorgd te worden.** Dat dokters en verplegers, osteopaten en therapeuten me alleen daardoor al beter maken. Dat de tijd die iemand voor me maakt dan dubbel telt. Dat ik zo graag gelezen (lees: gescand en geanalyseerd) wordt. Ik hoop van niet, dat hoeft niemand te weten.
* Een deel van mijn rug blijkt afge- en dus versleten. Is dat omdat ik bijna dertig ben?
** Over zorgen gesproken, ik hoorde van een masseuse dat een orthodoxe jood haar vroeg: ’When are you going to touch my private parts’. Goeie vraag. 118
Snit uit de naad (2010-02-07 11:12)
Foto Tante Nonneke Tante Nonnekes komen voor in de beste families. Die van ons, de zus van mijn grootmoeder zaliger is sinds ze haar habijt draagt een vast element op de familiefeesten. Deze keer had ze een foto bij van haar zus in de klas. Maria Van Wesemael, de tweede naaister in de rij. Ik vind dat een ongelooflijk schoon beeld van antropologische, haast archeologische waarde. Zo ging het er dus aan toe. De fotografie van die tijd liet niet toe om niet te poseren, maar de fotograaf heeft ze zo goed georkestreerd dat je het gevoel hebt als vlieg op de muur mee te mogen kijken naar de les basiscorsage. De 6 vrouwen zijn stuk voor stuk erg bezig: ze naaien, strijken of meten op. Ijver die moest leiden tot nijver in de fabriek, of snit die aan de haard uit de naad gewerkt zou worden - mijn oma had 11 kinderen. Nu jij. ...
Schoenen poetsen (2010-02-02 21:49)
Foto [auro] Ik kan proberen om het te verbergen. Het stiekem doen, als ik alleen thuis ben. De vuile vodden verstoppen en de deur openzetten om de geur weg te waaien. Maar het zou toch uitkomen. Eerlijkheid dwingt, jongens en vooral meisjes: ik poets graag schoenen. 119
Ik haatte het als kind maar nu maakt het me blij. Leer invetten, ik word daar rustig van. De bijenwas tussen de vingers voelen glippen, het zoeken naar verse stukjes vod, de marsepeingeur van het vet in de woonkamer. Het is duurzaam omgaan met uw gerief, er heel goed voor zorgen en er trots mee rondlopen. Premature vadergevoelens, denk ik. Ik ben tenslotte bijna dertig.
4.12
January
Muzes in Berchem (2010-01-28 15:46)
Het is Gedichtendag en straks overhandigt Moussem me in CC Berchem de tweede prijs voor een van onder het stof gehaald gedicht. Hopelijk lopen er muzes rond. (postscriptum: ik kreeg zonet 5 poĂŤziealbums als prijs en verdubbel meteen mijn collectie - ik lees dat eigenlijk niet graag. De muzes hadden blijkbaar al afspraakjes met echte dichters.)
Madness hamsters (2010-01-27 20:01)
Foto Crowcombe Al 120
Graafheid (2010-01-27 15:22)
Foto duncan
Graafheid. Hoe ouder we worden, hoe jonger het begrip. Met de jaren minder relevant, gelukkig maar. In de (onze) jaren negentig draaide het er allemaal om, en wij eromheen met onze slappe puberbenen. In de jaren nul flirtten we er nog wel eens mee, door af en toe een andere pet op te zetten en er iemand mee binnen te draaien. Maar nu halen we het nog maar zelden uit de kast met dure imago’s. Identiteitje spelen, been there, denken we.
Maar als je me in n’ snowboardshop dropt, overvalt de Graafheid me weer als vroeger. Skaters, surfers en boarders ademen het uit: een air van ’zie mij hier graaf doen’. Juiste muts, juiste pet in de juiste hoek, juiste zogezegd afgeleefde broek. ’Dees is een bángelijk deck, gast.’ Graafheid valt of staat met de juiste Antwerpse toengval - een Oost-Vlaming is per definitie minder graaf.
Op zo’n plaatsen vraag ik me af of mijn jeans wel kan. Mijn jasje is waarschijnlijk iets te saai. Mijn baard iets te geit en mijn trui te wollig. Wat een burgernicht, ik hoor het ze denken. Dan verliest mijn voornaam zijn hoofdletter, mijn piet zijn centimeters en denk ik ’wacht maar, ik schrijf straks iets heel gemeens over jullie.’ Dan zullen we wel eens zien wie hier de graafste is. Jow.
Het putteke van de bib (2010-01-25 14:08)
Trouwens, over de Permeke gesproken: weet er iemand waarom het er na al die jaren nog steeds naar het putteke ruikt? Ik kan toch niet de enige zijn bij wie de beergeur de leeshonger verdrijft? 121
Haïti - Ein Land stirbt (2010-01-25 08:00)
Ik zocht eigenlijk iets om te lezen in de rode zeteltjes van Antwerpens Permeke bib, maar toen ik de cover van Der Spiegel passeerde, kon ik alleen maar kijken. Ik heb lang gekeken. De essentie van Haïti’s verhaal gevat in vier verpletterende woorden en een stilmakend beeld van Reutersfotograaf Eduardo Munoz. Een dramatische cover, iets anders kan je niet maken als je de toestand van Haïti wil beschrijven. Raak.
Jongens, mag het iets minder cliché aub? (2010-01-24 14:09)
122
Foto Thomas Hawk Er waggelen twee russen arm in arm de straat over op een zondagmiddag en ze beginnen erbij te zingen.
Ne nacht me ne poema (emmers vol regen) (2010-01-23 17:33)
(vrij naar Buckets of Rain, Bob Dylan) Emmers vol regen Emmers verdriet Meer emmers vul ik van mijn leven ni. ’k Hem emmers met stralen van de maan. Ik hem zoveel liefde, poezeloeke, Ma ik kan da ni aan. Ik draai a zacht of hard als een boor. Mor ik zien mezelf draaiend opgaan in smoor. A mannen die komen, a mannen die gaan. Mor as gij mij echt wilt, poezeloeke, zal kik er staan. Ik kan aan awe mond en a vingers ni tippen Zoals gij draait met a lippen Den blik van ne poema op de preerie Alles aan u, poezeloeke, brengt mij miserie. Dag of nacht de russen misschien Da kan a ni schelen want gij hebt zin. Nen tijger zo staark, als gij me mij vrijt. Ik hem gen keus, poezeloeke, Ik kom mee me a. Emmers vol regen Emmers verdriet Meer emmers vul ik van men leven ni. Ik doen wa ik moet doen en ik doen da goe Ik doen het voor u, poezeloeke, als gij meedoe.
123
Buyviagra online casino click (2010-01-22 17:55)
De inhoud van mijn spambox de laatste weken, in een Wordle gegoten. Daar schuilt (gratis, online te bestellen, erectieproblemenverhelpende) poëzie in.
He, ho, le of bi (2010-01-18 00:51)
Foto DawnOne De voorbije dagen waaide het in de vier richtingen in mijn geboortedorp. Van over de velden tot aan de kerktoren wervelde het nieuws. Men sprak erover in de Delhaize en er werd getamtamd in sms-taal. Een lopend vuurtje dat de sneeuw deed smelten - vrouwentongen kunnen niet tegen de vrieskou. “Y is lesbisch.” Hier in de stad, waar de pleinen de velden hebben verdreven en men kerken kraakt, komt deze wervelstorm vreemd over. Dat dit anno 2010 nog zo’n groot nieuws is, stemt tot nadenken. Misschien moest Y tot haar 23ste wachten voor ze de ruimte voelde om uit de kast te kunnen komen. Waarop ruimte en kast meteen dichtgetimmerd werden door de poortwachters van de seksuele voorkeur. Stempeltje in de hand: 124
he, ho, le of bi. Als straks de tooggesprekken daar weer versaaien, hoop ik dat X, Z en de rest van het alfabet zich ook uiten. Zodat de stormen aan kracht afnemen, in een glas water te vangen zijn, of gewoon weggewaaid kunnen worden wegens niet relevant.
Wippende Japanners (2010-01-15 11:50) Twee Japanners met een reisgids op de Amsterdammer. Iemand schreef van op het perron in grote letters spiegelschrift in het stof van hun raampje. Ze begrepen het niet. Er stond dan ook WIPPEN waar JAPPEN had moeten staan.
Miep miep bla bla (2010-01-12 18:23) Eind januari treed ik op als clown in een kleuterklas om iemands stage op te leuken. Ik kreeg net onderstaande richtlijn doorgestuurd en ben op één of andere manier zenuwachtiger dan daarvoor. “Kleuters zijn echt met weinig tevreden. Gewoon een beetje miep miep, bla bla en die vinden dat al geweldig.” Ik vind dat eng. Waarschijnlijk beginnen er straks een paar te wenen als ze ruiken hoe griezelig ik dat vind, dat is zoals bij honden. Miep miep. Bla bla.
Een bloedneus in 2010 (2010-01-12 16:57)
Foto Scuola di Atene 125
Mijn tomatensoep is oranje en als ze rood kleurt, doe ik of mijn neus bloedt. Even smaakt het naar misselijk worden maar dat lepel ik snel weg. Niemand heeft iets in het snuitje. Een bloedneus in 2010, dat klinkt apocalyptisch.
Twee koningen (2010-01-06 14:18)
Twee Marokkaanse jongetjes voor de deur. Komen drie koningen zingen. Ze hebben een muts op maar zijn niet verkleed. EĂŠn herinnert zich de tekst een beetje van op school, en wacht na elk vers op zijn kameraad, die hem namompelt: Drie koningen drie koningen (x2) Geef mij een nieuwe hoed (x2) Mijn moeder is verschenen (x2) Mijn vader is verdwenen (x2) Ik heb geen geld (x2) In het oosten... verteld. (x2)
Vliegeren (2010-01-06 13:12)
Trouwens, probeert hij hier nu de ogen van zijn vliegin te bedekken?! Dat vind ik bijna vertederend. 126
Ziekenfabrieken (2010-01-06 13:01)
Foto ortizmj12 In een ziekenhuis ruikt het naar zieke mensen. Dan mogen ze het er nog zo wit schilderen, de geurkiemen kruipen er in het behang en de Novilon plakt van het zweet. Huis, dat klinkt te gezellig. Fabriek eigenlijk. Er zijn magazijnen met nieuwkomers. En rayons met onsverlaters. Sta je met iemand in de lift, dan weet je ĂŠn niet waar kijken, ĂŠn niet hoe. Want het kan heel erg zijn, de dingen waar zij voor op bezoek komen. Of ze zijn zelf bijna dood, dat ruik je niet. Je vindt er nooit de uitgang, een ziekenhuis heeft te veel deuren. 127
Een Nummerke doen #01 (2010-01-03 13:52)
De leugenachtige handel in CO2 (2010-01-02 17:51)
[EMBED] The Story of Cap & Trade from Story of Stuff Project on Vimeo. Annie Leonard legt, een paar jaar na het fantastische The Story of Stuff, uit waarom we ons niet mogen laten bedotten door de CO2-handel in The Story of Cap and Trade. Moeilijker verteerbaar maar minstens even verpletterend. Ze werkt ondertussen verder aan The Story of Electronics en The Story of Bottled Water. Uitkijken dus. 128
Geforwarde emailwensen (2010-01-02 11:59)
Foto pyza* De voorbije weken stapelden de superlatieve wensen zich op in de inbox. 2010 werd me klikgewijs voorspoedig, fantastisch, gelukkig, vrede- en liefdevol, knallend (vuurwerk erbij) en sprankelend (glas champagne) gewenst. Soms in rode letters of met groen erbij. Er waren tantes en ooms als dansende elfen en Jingle bells miauwende katten. Van hartes in bijlage. Geen enkele wens kwam echt aan. ’t Is te gemakkelijk om in een paar tellen wat wensen boven uw adresboek uit te hoesten. Je leest de haast erin. De bijvoeglijke naamwoorden zijn bovendien al te vaak bijgevoegd. Herkauwd, uitgespuwd, geslikt en verteerd. Een vicieuze taallus want wat moet je dan nog in 2010? ’Fantastisch’ klinkt niet eens fantastisch. Bij ’gelukkig’ denkt niemand meer aan geluk. Dat wens ik u dan ook niet toe. Een hamster die van zijn baasje -lid van de Flickrgroep I Love Hamstersmet een kerstmuts op de foto wordt geplet, nog net. Ik schrijf u graag.
Als de kat een koe was (2010-01-01 20:59) -
Ik ken jou niet. Dan moet je me lezen. Ik ken jou ook niet. Stel me vragen. Ben je gelukkig? Ja... vind ik een slechte vraag. Hoe woon je? In een mooi huis hier vlakbij. Met de man die daar naar ons staat te kijken. ... Als ik vrijgezel was, zou je helemaal mijn type zijn. Dat zeg je mooi. Maar na ’als’ zeg je beter niets. ... Ik ga je lezen.
129
130
Chapter 5
2009
5.1
December
25 dingen over mijn seksualiteit (2009-12-29 11:44)
Foto motleypixel Mijn ogen gingen deze week open op http://25thingsaboutmysexuality.blogspot.com. Dat is een blog waar lezers hun seksleven anoniem delen door er 25 dingen over te schrijven. Je leest er ervaringen (I’ve kissed more girls than boys. I’ve also kissed more girls than my boyfriend), fantasieën (I am very, very attracted to male dominance. Sometimes I feel guilty about this, like it makes me a bad feminist), trivia (I love getting my boots shined and polished) en bekentenissen (I like watching anime porn because the acting is better). De persoonlijkheid van de getuigenissen werkt en de meer dan tweehonderd bijdragen zijn stuk voor stuk eerlijke zelfportretten. Met vulgariteit of uitbuiting heeft dat niets te maken. De comment-functie is uitgeschakeld, wat me een goede keuze lijkt. Het is niet omdat je iets deelt, dat je er perse commentaar op wilt. In dit geval kunnen reacties de afgewerkte posts ook niet meer verrijken. Deze blog is minstens even literair als seksueel. Zoals één lezer op het einde van zijn post schrijft: I love writing stories about sex more than I love having sex. Bekijk het maar... 131
Voorgekauwde antwoorden op een toastje (2009-12-25 20:57)
Foto ucumari Er zijn veel bubbels. Die vragen me hoe het was en laten me wegkomen met voorgekauwde antwoorden op een toastje. Anekdotiek die het goed deed in eerdere welkomstbabbels. Na een tijdje weet je wat werkt, daarna wat ze eigenlijk horen willen. Ook willen ze weten wat ik nu ga doen, want ja ... Prik. Ow. Euh. Niet weten wat je gaat doen is not done onder grote mensen. Geen werk-, bouw-, koop- of trouwplannen op tafel kunnen leggen is soms voldoende om eronder gekeken te worden. Een tante morst mozzarella op het tapijt. Een nonkel verkoopt vettige klap waarna het stil wordt. Buiten smelt het. De Kopenhagenkrop zit er nog en ik vraag me af wat ik daar aan kan doen. (Aan de familie die meeleest: no offence, het was best leuk vandaag. Maar in 2010 stap ik af van de pure belevingsblogs. Een scheut fictie drinkt lekkerder. Die twintig procent overdrijving trek ik gegarandeerd op. Dit is nog maar het begin.) 132
Van oud naar nieuw leuken (2009-12-21 15:32)
Foto Koffiemetkoek Oudejaarsnacht staat weer voor onze deur te dralen. Dat zorgt voor een zekere onrust in ons aller kopkes. Want er kan maar één nacht de leukste zijn. Twee jaar geleden in Berlijn bijvoorbeeld. Een Nederlandse kunstenares staat met haar worstvingers in mijn buik te priemen. Ze past net niet in haar jurk, ruikt naar feromonen en lauwe champagne en tuit de lippen terwijl ze haar stem verlaagt: ’Wat. Voel. Jij? Zeg mij wat jij voelt en doe het. DOE! HET!’ Het jaar daarvoor: Antwerpen. Ik sta eerst als een randdebiel op de vensterbank te breaken en geef daarna nog eens ouderwets -doch stiekem- over in de plantenbak van de gastheer. Of vorig jaar: ik dans met honderden gemaskerde indianen de mist weg op een bergfestival van de Zapatisten. Vrienden van me zijn wel eens ’s nachts naar Duitsland gelift. Anderen organiseerden een walking dinner in de Hobookse polder. Sommigen deden niet aan ’gedoe’ en telden af voor Felice. ’There ’s too much entertainment out there,’ zei een Amerikaanse vriend die, na twee maanden bij zijn ouders in de V.S., weer opgelucht rust vond in San Marcos, Guatemala. ’It’s making them crazy, Sam.’ ’t Wordt hout vasthouden om de rust van ginder hier niet te zien smelten. Kruipt er iemand tussen oud en nieuw mee in een iglo als de sneeuw er dan nog ligt? Ook leuk. 133
Een bord koude pasta (2009-12-18 13:30)
”Ook al weet ik dat ik er niet slecht uitzie, toch kijkt mijn vriend me aan alsof ik een bord koude pasta ben zodra hij is klaargekomen. Totdat hij opnieuw zin krijgt. Dan word ik weer mooi, zijn ogen maken zich los van de tv en zijn handen grijpen me als ik langs loop.” Een vrouwelijk personage uit Baudoins stripboek Het Model.
Pakjestijd (2009-12-16 17:03)
Foto Adams K. De vrienden één voor één uit hun doosje halen. Graag terug zien. Uitpakken met verhalen. En ze weer inpakken. 134
De clown op de luchthaven (2009-12-15 21:45)
Foto paul adrian Er mieren een heleboel fluo mannetjes in gekke wagentjes rond het vliegtuig. Ze rijden brandstof, bagage en voedsel aan - vliegtuigen slikken veel. Ik plak met mijn neus tegen het glas van het luchthavengebouw in Cancún. Achter mijn rug reizigers die niet graag onderweg zijn. Komt er plots een man met een slipjas, een rode neus en een waggelhoed op me af. Hij zet me tegen de glazen wand om me te fouilleren. Zijn pruik knikt dat ik oké ben en hij volgt zijn neus verder de hal in. Een clown! Geen [kloon], dat klinkt nog sympathiek, maar een [klawn]... daar ben ik niet voor. Er bestaan er teveel slechte van. Clowns vallen of staan met hun kunde. Niets zo treurig als een leuke clown die ’alsof’ doet, met te fleurige kleurtjes en rekballonnen om een dode mus mee te vouwen. Gert van Samson of die rooie van Mc Donalds bijvoorbeeld: niet alleen nep, ook nog eens vals. Nepvrolijkheid, in het echte leven al ergerlijk, bij clowns gewoonweg erg. Wat een lul. Ik blijf nog tien minuten fluo mannetjes kijken tot iedereen vergeten is hoé voor aap ik stond en druip langs het glas naar een bankje in de hoek.
De kans dat mijn vliegtuig vandaag crasht (2009-12-11 07:26)
135
1.000.000 glimlachende Guatemalteekjes (2009-12-03 22:45)
Foto lifeabundantly De vrouw van de president lanceert een campagne: ’Een miljoen glimlachende kinderen in Guatemala’. Sandra Colom gaat 1.000.000 pagadders van de 151 armste dorpen in het land weer blij maken. Hoog tijd want na aanhoudende droogte kampen verschillende gemeenschappen met hongersnood. Op het platteland is 51 procent van de kinderen onder de vijf chronisch ondervoed. Daarmee staat Guatemala aan de top in Latijns Amerika. Dus doet Sandra, die alvast als presidentskandidaat voor 2012 gelanceerd is, een warme oproep naar ondernemers en particulieren. Om tonnen speelgoed te leveren. Speelgoed. Een miljoen stuks om precies te zijn. Een jaar of vijftien geleden kwam er een soortgelijke oproep uit De Droomfabriek rollen. Er werden een paar containers bezeken teddyberen en rammelende robots verscheept en de Afrikaantjes waren er heel blij mee. Behoorlijk fout, maar dat was televisie.
Hamster Rave’s eindejaarslijstjes (2009-12-03 16:51)
Screenshot Our Daily Bread Vroeger oefende ik heimelijk op interviews met mezelf. Voor de dag dat ik beroemd zou zijn. Las ik een interview, dan bedacht ik zelf de antwoorden. Interessant antwoorden is niet iedereen gegeven, daar train je best op. Roemloos afgaan kan iedereen. Sinds ik blog zijn de rollen omgedraaid. In een jaar Guatemala bijvoorbeeld (december 2008-2009) werden de meeste antwoorden al geschreven. Bij wijze van eindejaarslijstjes stel ik de juiste vragen hieronder. De ’Net Gemist’ van 2009. (Mijn huisgenote noemt me een narcist maar wie schrijft er niet om gelezen te worden?) 136
Iedereen waarschuwt voor het geweld in Guatemala: iets van gemerkt? Guatemala kent een redelijk conservatieve maatschappij. Botste dat? Een paar keer heb je de controle verloren, klopt dat? Je bent 28 geworden, de dertig nadert. Doet dat je iets? Geef eens een voorbeeld. Je begon dit jaar te schrijven over Hamster Rave. Is dat een uitvergrote Sam Verhaert? Op welke post kreeg je opvallend weinig reactie? Een uitsmijter: hebt u wel eens een blote oma gezien?
Goldcorp devora el territorio por la fiebre del oro (2009-12-01 19:06) El oro no se come. Estos días, se devora. La onza del metal precioso superó los 1.195 US $, un record histórico. En tiempos de crisis global financiera, el mundo entero se enferma por la fiebre de oro. Empresas mineras como Goldcorp ganan a costo de las comunidades en San Marcos. Publicado en la página web de COPAE, Guatemala (01/12/09). English version available. Los últimos meses, las monedas y los lingotes de oro se han vendido como tamales de navidad. El dólar cayó, la crisis financiera arrastró todo, pero el oro no perdió posición. Es el principal refugio de inversores nerviosos, y bancos alrededor del mundo están asegurando su futuro almacenando el metal. Según el World Gold Council, la reserva de oro almacenado es de casí 30.000 toneladas. En 2008, 31 % de la demanda total de oro era para la inversión (identificable), 57 % se utilizó para joyería y 12 % en uso industrial y dental. O sea, casí un tercio del oro que se extrae no se usa. Se guarda en cajas fuertes. Los pobladores que viven sobre las reservas de este metal no tienen caja fuerte ni oro. Empresa hambrienta Los mineros están con hambre. En el departamento de San Marcos, la empresa Canadiense Goldcorp Inc. tiene, a través de sus subsidiarios Montana Exploradora y Entremares de Guatemala, 15 licencias vigentes. Según los últimos datos del MEM, sus licencias ocupan 573 kilómetros cuadrados, lo que equivale al 15 % del territorio de San Marcos. Actualmente, Marlin I es la única licencia donde se está sacando metales en San Marcos. Su impacto es enorme. Montana Exploradora devora el territorio de San Miguel Ixtahuacán y Sipacapa, 24 horas por día. En 2008, se excavó y procesó 1.845.000.000 toneladas de roca en la mina Marlin (según el Informe Anual de Goldcorp). Son más de 1.000 camiones por mes. Dicho de otra forma, 55 piscinas olímpicas de tierra contaminada con cianuro. Cada mes. El mismo año, Montana extrajo y vendió 241.300 onzas de oro, con el precio promedio del oro a 870 US $/ onza. Los datos son orgullosamente publicados en su página web para los tiburones accionistas en los 7 mares del neoliberalismo. Algunos inversionistas golosos en Canadá, Suecia, Noruega y otros países febriles ya sacaron sus calculadoras para 2009 porque el precio del metal casí triplicó. Cuando Montana, en 2002 todavía parte de Glamis Gold, empezó sus exploraciones en San Marcos, el oro se cotizaba a 309,66 US $. No sorprende que Goldcorp Inc., la empresa mamá en Canadá, afirma ser la minera de oro más rentable del mundo. Fanfarronea que de todas las empresas mineras, la suya crece a mayor velocidad. ’Calidad’. Migajas para los pobres El clima actual le favorece bastante a las industrias extractivas. El Estado de Guatemala aún más. El Director Ejecutivo para Centroamérica y Sudamérica de Goldcorp Eduardo Villacorta, en las audiencias de la Comisión de transparencia del Congreso de la República, afirma que la Mina Marlin utiliza 12 litros de agua por segundo. Saquemos nuestros calculadoras, por favor. Son 1.036.800 litros diarios. Una familia campesina, gasta unos 30 litros por día, podría sobrevivir 91 años con esa cantidad. La empresa le ha pagado 0.000.000 Q al estado y otros 0.000.000 Q a las comunidades. No obstante, en El Ingeniero, su folleto para las comunidades, Montana afirma de haber invertido 15.407.810 Q de 2006 al 2008 en proyectos de desarrollo comunitario. Aunque eso le corresponde al Estado de Guatemala, y no a un Santa Claus falso, seamos honestos: no es poco. 137
Sin embargo, hay que entenderlo como migajas para los pobres. No alcanza ni siquiera a un porciento si lo comparamos con las ganancias netto de Montana en ese periodo: 188.800.000 US $. Más de un millar y medio de Quetzales. Para los que quieren marearse: mamá Goldcorp, que saca oro en todas las Américas, ganó 2.344.000.000 US $ en estos años. En Quetzales ni cabe en la calculadora. Ni El Ingeniero, ni la página web, mencionan el conflicto social que causa la distribución de sus proyectos ’de desarrollo’. Donde hay ganadores, hay perdedores. Como explica el Padre Eric Gruloos: ”Los que se atreven a oponerse a la mina, cosechan el rencor de sus vecinos. Los trabajadores de la mina amenazan a mis parroquianos. ’Si la mina no nos da la cancha deportiva, el asfalto o el maestro para nuestra escuela, es porque usted no se ha callado.’ Este terror me recuerda al conflicto armado.” Goldcorp no vino a San Marcos a ’desarrollar’ los pueblos. Vino a sacar metales de gran valor en circunstancias favorables. Punto. Vino a ganar dinero y gana un dineral con este clima financiero. Es una empresa gorda. Y le encanta comer del plato de los demás.
5.2
November
Origami en twee hondjes (2009-11-30 23:03)
Foto Nevada Tumbleweed Ineens zaten er drie lifters op de achterbank: een Canadese vrouw in floeren broek en twee hondjes. Lulu, een grijze poedel met de vacht van een versleten teddybeer en Guapo, een chihuahua-reu met de gestalte van een rat. Lulu krabbelde bij me op schoot. ’Het is omdat jij maakt een geluidje met de mond,’ legde ze uit in gebrekkig Spaans (ze woonde 4 jaar in Guatemala; ik zong mee met de radio). Dat vinden honden blijkbaar leuk. De gladde Guapo slingerde bij elke bocht zowat de auto uit. Hij ging ook met zijn kont tegen mijn hand duwen. Honden doen vaak van die vieze dingen. Er waren koetjes en kalfjes over honden en puppies en we kwamen te weten dat Lulu normaal heel speels maar nu een beetje lui was want erg zwanger. Zozo. ’Guapo is de papa!’ zei de Franse r trots. Een chihuahua die een poedel afrijdt? Dat is als een kleuter die de juf verkracht. Bah. Het begon al naar hond te ruiken. ’Heeft iemand een stukje papier?’ klonk het plots. ’Ik maak origami’s.’ Geluksvogels wij. Tien minuten later vloog er een kraanvogel door de auto, die flapperde als je aan zijn staart trok. Hij landde op het dashboard. Daarna zwom er een vis op de achterbank. Zijn mond ging open en toe en ze maakte er zelf vissengeluiden (!) bij. Ik hield het niet meer en vroeg of ze ook een hond kon vouwen. Overbodige vraag, de ruiten dampten aan. 138
Vuile woorden (2009-11-30 17:14)
Foto inferis Ik ga er géén woorden aan vuil maken maar er heeft iemand in mijn handpalm gekakt.
Dynamiet in Honduras (2009-11-30 15:45)
Foto jlduron Een dag voor de verkiezingen in Honduras ontdekt de politie een lokaaltje met dynamiet, een handleiding om explosieven te maken, t-shirts van het (ex-)revolutionaire Frente Sandinista uit Nicaragua en een Venezolaanse vlag. Right!
De viking die niet keek (2009-11-29 07:18) Ik had laatst een gesprek met een man die me niet aankeek. We staarden samen op de achterbank, ik naar hem, hij naar de wilde weg. Hij had erg lange benen en een beetje een volle poep, in zijn hoofd pasten veel kronkels, dacht ik. Mijn been raakte het zijne en misschien maakte dat hem ongemakkelijk. Ik maakte me een beetje zorgen. Praatte deze reus wel met mij? Of was hij misschien gebrekkig? Met autisten moet je niet lachen. Ik vermoedde zijn ogen blauw want hij was een Noor. Een Noorman eigenlijk. Hij dacht misschien aan zijn bisovergrootvader, die heel erge dingen gedaan had met de vrouwen in onze Lage Landen. Historisch schuldbesef: doordat zijn voorouders lekker waren komen eten bij de onze, konden zij blijven groeien. De mensen in centimeters en hun staten met sociale welvaart op onze kas. Hmm, ’t was misschien beter zo. Ik kroop in een hoekje. 139
Antologie van te schrappen woorden (2009-11-28 07:01)
Foto rinkel80 Woorden met een v of een w die gerust uit de poëzie geschrapt mogen worden: Verlangen, verdwijnen, verdriet. Vrijheid, vreugde, verte. Woorden, wereld, weten. Waarom, wanhopig, wasikmaareendichterdankonikdichterbijjezijn.
Een bewogen weekdier (2009-11-27 15:35)
Foto Ana Gonzalez Op digitale camera’s -ik ben toch niet gek- lijkt de week altijd bewogen. Zondag: vanop de hoogste vulkaan van Midden-Amerika ziet een schare gringo’s mijn zon opkomen door hun schermpje. Het kan de andere vulkanen geen barst schelen en ze kunnen ook mijn rug op. Ik besef dat ik in de bergen hoor en luister naar ’t woeden van de wind. Maandag: ik viermaalvier 3 Nederlandse journalisten naar de mijnsite. De cameraman filmt met statief en vertelt dat er programma’s zijn om je beelden achteraf schokkerig over te laten komen. Dinsdag blijkt: onze secretaresse loopt al 5 weken tjilpend rond met een dode mus in haar buik. Ergens anders scheurde de nacht een voorhoed en werden de morgen erna middelen geslikt. Bitter. Woensdag: een dagje een zee. Zo haai als een garnaal. 140
Donderdag: Ik rommel wat aan. Zo ook moeder aarde. Bij mijn eerste aardbeving (Nicaragua, 2000) moest ik huilen. Maar nu ze bast vanuit de buik, tril ik van opwinding. Resonantie. Ik wil er één voor kerst in de koekenstad.
10 tactics for turning information into action (2009-11-20 23:08)
[EMBED] 10 Tactics provides original and artful ways for rights advocates to capture attention and communicate a cause. It includes a 50-minute film documenting inspiring info-activism stories from around the world and a set of 15 cards – filled with tools tips and advice – for you to work through as you plan your own info-activism. After the 4th December launch, the film and cards will be released on this website. (tip van mijn sluier: ben zelf bezig aan een artikel over zin en onzin van digitaal activisme)
Een dansende geit (2009-11-18 23:33)
Foto Al aka pintofeggs Een geit reikt dansend naar een plukje gras met haar achterbeen gestrekt aan een touwtje in de berm. Lekker. Mekker. Mooi. 141
Bierboom (2009-11-18 02:41)
Foto MikeMurga Tien, negen, acht, ... Zoals elk jaar telden het voorbije weekend duizenden Guatemalteken in 29 departementen simultaan af. ’s Anderendaags stond het spektakel op alle voorpagina’s. Een nieuw Mayakalenderjaar? De herdenking van de vredesakkoorden? Neen, men vierde het aansteken van de Galloboom. Yep. De Arbol Gallo [spreek uit: gayo] is een reusachtige plastic kerstboom die men al 24 jaar tussen kathedraal en stadhuis poot. Een griezelig perfecte kegel van lichtjes (doen het altijd goed in het donker, zie ook de Dageraadplaats), op de top de rode haan van het biermerk. Juist, een bierlogo in plaats van een kruis. ’s Lands meest populaire popbands zetten het evenement luister bij. Rode chicas Gallo met volgetapte borsten dansten zich dronken en de massa keelde, ja brulde zich hysterisch, om de haan. Vuurwerk bij de nul. Wat flikkert er eigenlijk op de kerstboom op de Grote Markt? Een kruis, de Jupilerstier of een -A-?
Hoe heet die Duitse woekerketen ook al weer? (2009-11-17 16:32) Scheiße, ik ben de naam van de winkel helemaal kwijt. Ik herinner me de huiskleuren rood met wit in een goedkoop lettertype. De slogan zei het allemaal: je bent gek als je niet koopt. Er lopen bedienden in polohemdjes rond die als stront behandeld worden en de klant als lastige vliegen afschepen met de duurste brol van het schap (digitale fotokaders enzo). Maar hoe de Duitse woekerketen heet: schade, ganz vergessen. Goh, gezellig nu ik eraan denk. De kersthausse in de stad. Waar je genegenheid voor de ander wordt afgemeten aan de euro’s die je ervoor wil dokken. Waar je heerlijk kan soezen in de winkelgangen der vergetelheid en kopen = zijn. Ik tel de dagen af, jongens.
Een gram bloed is meer waard dan een ton goud’ (2009-11-16 15:53) De Standaard, zaterdag 14 november 2009 SAM VERHAERT Ongelijk duel in Guatemala: Belgische missionaris versus Canadese goudreus 142
Een Oost-Vlaamse pater
in Guatemala neemt het op tegen een van de grootste mijnmaatschappijen ter wereld. Hij organiseert de Maya-indianen in hun verzet tegen een goudmijn. Het dorp is verscheurd: Als de confrontatie niet snel stopt, ontploft het hier.’
Vanop een reclamepaneel lacht een indiaan met een helm op de weggebruiker toe. Ik geloof in de mijn want ik geloof in ontwikkeling’, luidt de bijbehorende slogan. Getekend: Goldcorp Inc. Bulldozers rijden af en aan tussen de steile maïsvelden. Het asfalt is nog vers in deze uithoek van Guatemala, Midden-Amerika. Plotseling scheuren een terreinwagen met militairen en een vrachtwagen met explosieven voorbij. Explosieven? Een mijn die zeven ton goud en negentig ton zilver per jaar opdelft, heeft veel springstof nodig. Militairen? Het dynamiet mag niet in verkeerde handen vallen. De burgeroorlog mag dan al dertien jaar voorbij zijn’, vertelt pater Eric Gruloos, maar het sociaal conflict dat de goudmijn de laatste maanden in mijn dorp veroorzaakt, doet me er vaak aan terugdenken. De spanning is hier te snijden.’ De missionaris uit Maarkedal (60), spil in het conflict, maakt weinig zinnen af. Hij spreekt vlotter Mam dan Maarkedals, en er is veel te vertellen. Het is ironisch. De eerste bulldozer in San Miguel Ixtahuacan heb ik destijds gekocht. Toen ik hier aankwam, waren er geen wegen. Ik liet een Maya de machine besturen. Die bulldozer werkte bevrijdend.’ 24 jaar geleden, bij zijn aankomst in San Miguel, trof Gruloos een overwoekerde kerk. De vorige pastoor was gevlucht tijdens het gewapend verzet dat in 36 jaar 200.000 doden en een ontwrichte samenleving achterliet. Toen guerrilla en staat in 1996 een vredesverdrag sloten, vlogen de grenzen open voor buitenlandse bedrijven. Lakse milieuwetten, lage belastingtarieven en stijgende metaalprijzen leidden tot een snelle uitverkoop van de Guatemalteekse bodemrijkdommen. De Wereldbank sponsorde Montana Exploradora met 45 miljoen dollar om in naam van de Canadezen de Marlin-mijn uit te baten. Het vlakbij gelegen dorp reageerde euforisch: San Miguel is gered uit de armoede!’ Gruloos was nuchterder: Ik heb de impact van mijnen in Peru gezien. Het is niet al goud wat blinkt.’ Moord en brand
143
Foto Alejandro Alfaro De zaak begon te escaleren in maart van dit jaar. Zoals elke dag praatte padre Eric op de parochieradio over het leven in San Miguel. Die dag sprak hij over de barsten in een honderdtal huizen aan de rand van de mijngroeve. Slecht gemetseld, volgens Montana. Het gevolg van de explosies en het zware transport van de mijn, volgens Amerikaanse burgerlijke ingenieurs van het Unitarian Universalist Service Committee. Zuster Maudilia, voorzitter van het Miguelens Verdedigingsfront (FREDEMI) en Gruloos’ rechterhand in het verzet tegen de mijn, sloeg de marimba aan en een kinderkoor viel in met een lied geschreven door de pater, dat via de radio tot over de verste akkers schalde: Wat gebeurt er toch met ons dorp? De angst verlamt ons. Waar verberg je je, God? Een gram bloed is toch meer waard dan een ton goud.’ Plotseling werd een briefje onder de deur van het radiolokaal geschoven, afkomstig van de Organisatie voor de Sociale Schoonmaak. We hebben de dictator die ons volk kwam verdelen gevraagd terug te keren naar zijn land. Hij wil niet luisteren, onze kogels zullen hem dus naar de andere wereld helpen.’ Gruloos besloot kalm te blijven en niet te reageren. Pas drie maanden later, in juni, luidde hij voor het eerst in 24 jaar de alarmbel. Toen klaagden inwoners van Agel, een gehucht naast de mijn, over testboringen van Montana op hun gronden. Ze vreesden voor hun watervoorraad. De Marlin-mijn verbruikt twaalf liter water per seconde, meer dan een miljoen liter per dag. Volgens zuster Maudilia komt een boerenfamilie daar 91 jaar mee toe. Er zouden in de regio acht waterputten opgedroogd zijn sinds de komst van de mijn. Gruloos ging poolshoogte nemen, maar kon het conflict niet oplossen. Twee dagen daarna stak een boze menigte de boorinstallaties en een pick-up van Montana in brand. Moederbedrijf Goldcorp schreeuwde moord en brand. Canada communiceerde dat een pastoor en zijn non boeren met stokken, machetes en pistolen aanvoerden. Ik heb nog nooit een wapen gezien,’ zegt Gruloos daarover. De mijn heeft me nooit om mijn versie gevraagd. Ze logen, zoals ze altijd liegen.’ Na het incident vroeg de ceo van Montana in een persoonlijke briefwisseling met de bisschop van het departement San Marcos om Gruloos weg te halen uit San Miguel. Maar de bisschop bond niet in: Gruloos blijft. Op 16 juni, een paar dagen na de brand, organiseerde Montana een vredesmars van de mijngroeve naar de kerk. 1.400 in het wit uitgedoste werknemers en sympathisanten van het mijnbouwbedrijf legden bij de kerk witte rozen neer en eisten het vertrek van de dorpspastoor. Waarom geweld nu er vrede heerst?’, klonk het. Stop het aanzetten tot geweld, padre!’ Dat was het begin van een lastercampagne waarin het bedrijf me systematisch beschuldigt van het aanzetten tot geweld’, zegt Gruloos. Ik heb een klacht ingediend en een open brief geschreven aan 144
Goldcorp.’ In die brief neemt Gruloos geen blad voor de mond: Uw bedrijf zet zijn arbeiders tegen ons op. Als de confrontatie niet stopt, kan het hier ontploffen.’ Zware metalen
Zondagochtend. Mannen met cowboyhoeden en vrouwen in geruite rokken, hun kind op de rug, stromen de kerk binnen. Aan het altaar projecteert de pastoor foto’s die een onderwijzer van zijn leerlingen maakte: zieke kinderen met zweren en kale plekken. Druk gefluister: Zouden er toch te veel zware metalen in het water zitten?’ COPAE, een onderzoekscommissie van het bisdom die het rivierwater analyseert, beweert dat al twee jaar. We onderzoeken de rivieren stroomopwaarts en stroomafwaarts van de mijn,’ legt biologe Ana Gonzalez uit. Stroomopwaarts is er geen probleem. Voorbij de mijn overschrijden de hoge concentraties arsenicum, koper, zink en andere metalen de normen van de Wereldbank en laten ze die van Canada ver achter zich. Wie het water gebruikt om te wassen, zijn akkers te besproeien of te koken, kan ziek worden.’ Maar niet iedereen gelooft de onderzoekscommissie van het bisdom. Niet onpartijdig genoeg en niet verbonden aan een gecertificeerd laboratorium, luidt het. Het Guatemalteekse ministerie van Milieu zegt geen middelen te hebben om het water of de zieke kinderen te onderzoeken. En Montana wijt de huidziektes aan gebrekkige hygiëne. Goudontginning is volgens ngo’s als Oxfam en Earthworks nochtans één van de meest vervuilende industrieën ter wereld. De impact op het landschap is enorm waar een berg is, komt een krater en om de gouddeeltjes aan de afgegraven rotsmassa te onttrekken wordt cyanide gebruikt, een erg giftige stof. In 2008 besproeide de Marlin-mijn 1.845.000 ton bergwand met een cyanideoplossing. Dat zijn 13 olympische zwembaden vervuild rotsafval per week. In haar vijfjarig bestaan gebruikte Montana meer dan 3,2 miljoen kg cyanide. Het grootste milieugevaar dat moderne dagmijnbouw meebrengt, zo geeft de mijnindustrie zelf toe, is zure mijndrainage. Dit onomkeerbare proces treedt op als sulfiden van de afgegraven rotsmassa in contact komen met de weerelementen en het rivierwater verzuren. Gruloos vreest voor de landbouw in zijn dorp: Als Montana hier in 2015 vertrekt, blijven wij met een ondergrond vol zware metalen zitten.’ Wegen en schooltjes
145
Na de ochtendmis werd ik aangesproken door de moeder van de onderwijzer die de foto’s van zijn zieke leerlingen maakte’, vertelt Gruloos. Of ik alsjeblieft wilde verzwijgen wie die foto’s nam, omdat ze bang was voor haar zoon. Om maar te zeggen wat voor een angstklimaat hier heerst.’ Volgens Gruloos komt die angst voort uit het geld dat de mijn in San Miguel binnenbrengt. Montana betaalt zijn werknemers meer dan behoorlijk: de ongeschoolde arbeiders verdienen tweehonderd euro, zeventig euro meer dan arbeiders in de rest van het land. Die arbeiders zijn tot veel in staat om hun inkomsten te verdedigen. Ze waarschuwen mijn catechisten dat er bloed zal vloeien als ze nog over de vervuiling spreken. Of ze komen ’s nachts, in een dronken bui, in de lucht schieten voor hun huis.’ Daarnaast investeert de mijnmaatschappij fors in de gemeenschappen: asfaltwegen, bruggen, elektriciteit, schooltjes en een gezondheidspost in de kleuren van haar logo. Wie zich openlijk tegen de mijn verzet, krijgt de hele gemeenschap over zich heen: “Als jij met die pater blijft samenwerken, is het jouw schuld dat we straks geen asfaltweg krijgen”. Het is een vorm van terreur.’ Kruimels voor de armen
Foto Steven Heyvaert Een andere onderwijzer, Sergio Lopez (35), is het daarmee eens. Op een buurtvergadering in augustus werd beslist om de kleine projecten die Montana ons aanbood, niet te aanvaarden’, zegt hij. Omdat ik een van de weinigen in het dorp ben die kan schrijven, werd mij gevraagd om het verslag van de vergadering te maken. De vergadering verliep zonder problemen, maar ’s avonds stond mijn buurman plots voor mijn deur te schreeuwen dat ik naar buiten moest komen, dat hij me zou vermoorden. Ik was bang en sloot me op in mijn kamer. De man verkoopt bouwproducten die Montana zou kunnen gebruiken in zijn projecten. Hij was boos was dat die waren weggestemd.’ De investeringen van Montana in San Miguel beliepen tussen 2006 en 2008 zo’n 1,2 miljoen euro. Toch 146
geen klein bier. Dat zijn kruimels voor de armen,’ vindt Gruloos. Zeker in vergelijking met het geld dat naar Canada vloeit, gaat het om verwaarloosbare bedragen.’ Montana maakte in diezelfde periode dankzij de stijgende goudprijs een nettowinst van 123 miljoen euro. Moederbedrijf Goldcorp, dat zich er in zijn jaarrapport op beroept ’s werelds efficiëntste en snelst groeiende goudproducent te zijn, bezit veertien mijnen in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika: goed voor 1,5 miljard euro nettowinst sinds 2006. Die gemeenschapsprojecten moeten van de overheid komen’, zegt Gruloos, niet van een bedrijf dat de publieke opinie voor zich wil winnen. Op feestgelegenheden staan ze hier als Sinterklaas snoepjes uit te delen aan de kinderen. De ouders krijgen een kippenbil. Dat is gewoon pervers.’ Goldcorp verbindt zich ertoe sterke, open en transparante relaties op te bouwen met de gemeenschappen. Daar betalen we vijfentwintig promotoren voor’, zegt Filogonio Gomez, woordvoerder gemeenschapsontwikkeling bij Goldcorp. Vijftien daarvan zijn lokale leiders in de gehuchten rond de mijn. Die informeren de mensen over het bedrijf, en omgekeerd. Ze voelen perfect aan wat er leeft in hun gemeenschap.’ En daar profiteert de mijn van,’ vult Gruloos fel aan. In de burgeroorlog ging men op dezelfde manier te werk om gemeenschappen te controleren. Ze zoeken openingen om verdeeldheid te zaaien. Familiedisputen of alledaagse conflicten komen plots in het teken van het mijnconflict te staan. Ze bieden bijvoorbeeld de zus van lokale verzetsleiders werk aan, om hun tegenstanders te muilkorven. Hele families worden uit elkaar gescheurd.’ Dina Aloi, bij Goldcorps hoofd Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen, kaatst de bal terug. Ze begrijpt niet dat de katholieke kerk mensen tegen elkaar opzet en verdeeldheid zaait. De Belg in zijn pastorij blijft lang stil als hij die uitspraak krijgt voorgelegd. Kijk, Guatemalteken hebben een aangeboren respect voor gezag’, zegt hij uiteindelijk. Vrouwen zwijgen als ze slaag krijgen, boeren onderwerpen zich slaafs aan koffiebazen... Maar soms moet je tegen het gezag ingaan. Het is voor het eerst in 24 jaar parochiewerk dat ik sommigen vrijuit hoor spreken.’ Prostitutie is geen ontwikkeling
Foto Alejandro Alfaro Ach, ze verwijten me ook dat ik de revolutie preek, omdat ik over de sociale en ecologische impact van de mijn spreek in plaats van over God. Ze willen dat ik een voorbeeld neem aan de Pinkstergemeenschappen hier, en me beperk tot evangeliseren. De meeste evangelische kerken, die twee derde van de dorpsbewoners hier ontvangen, zwijgen in alle talen over de mijn. Ze houden de mensen kalm. Ik ben er zeker van dat Goldcorp daar miljoenen in pompt. Het bedrijf misbruikt het geloof. Vertel mij eens, waar zit God in de globalisering? Bij de rijken of bij de armen?’ Wil Gruloos de goud- en zilvermijn dan weg? De pastoor twijfelt. Je kunt de mijn niet plots sluiten. Meer dan 800 grote gezinnen zijn er afhankelijk van. Dat is misschien een vijfde van San Miguel, een arm dorp waar één op de tien het geluk in de VS gaat zoeken.’ Gruloos weet dat hij San Miguel geen alternatief kan bieden. Maar hij wil dat de onrechtvaardige leegroof stopt. Goldcorp betaalt maar één procent van de totale productie aan de staat voor het gebruik van de natuurlijke rijkdommen. De helft daarvan is voor San Miguel. Goldcorp volgt de regels van het spel en 147
schuift alle verantwoordelijkheid af op de staat, en eigenlijk hebben ze gelijk. Maar dan moeten ze ook niet zeggen dat ze ontwikkeling brengen. Vóór de komst van de mijn waren er tien cafés in het dorp, nu 44. Men zegt dat er prostitutie is. Dat heeft niets te maken met ontwikkeling. In het Mam bestaat er niet eens een woord voor.’ Sinds de komst van de mijn staat alles hier op zijn kop voor het geld. Ik zeg het niet graag, maar een goudmijn haalt het slechtste in de mens naar boven.’
Artikel dit weekend in De Standaard (2009-11-14 18:57)
De Standaard Weekendbijlage Hoera!
Geen feestjesman (2009-11-14 17:32) Ik ben geen feestjesman. Na 28 herfsten neem ik dat best gewoon aan. Als ik me er niet naar voel, hoef ik niet aan feestjes te doen. Mensen verheffen er hun stem, gaan meningen spuien. Gesprekken worden babbels worden praatjes wordt geblaat. Spring-in-‘t-velders hand in hand met de tafelspringers op de rand. Een stel dist, iemand stoot een glas. De handen tastelijker, de tongen losser. Veel ikken in de middelmaat van een wij. Schapen van meelachers, meedrinkers en meepraters. De groep een wei, het feest een ronkend beest. Soms helpt de roes, maar meestal is het bier te flauw (de moppen lauw). Soms plakken ze me een glimlach op, liften de mondhoeken met een touwtje om de oren: ’Je kan het zo leuk maken als je zelf wil.’ Het woord leuk. Neen, ik zou het graag zijn, een feestjesman. Ik ’zou graag’, niet langer ’ik wil’. En dat is mooi genoeg.
Wellicht te vroeg gejuicht maar toch (2009-11-13 15:48) Zaterdag publiceer ik dan toch in De Standaard met een reportage over de Grote Vriendelijke Reus. De weg naar de ’ja’ had alles weg van een ’neen’ en meer dan twee voeten in de aarde. Drie, misschien vier volle weken met een rotte vlinder in mijn buik rondgelopen. Drie, maximum vier minuten om de hoop op antwoord te refreshen. Om een ’wellicht dit weekend’ te slikken. ’t Betekent veel voor deze blogger – acht, misschien zelfs achtenhalf- en hij wil dat dan ook graag delen – een dikke vier voor jullie lezers, is dat oké? 148
Hoe maak je mestsap? (2009-11-09 16:16)
Foto Angeluzzo Zaterdag composthoopdag gehad. Een aanrader jongens, want een hoop doet leven: ik ben zondag vijf keer wezen kijken of er misschien al iets meer verteerd was dan de vorige keer. Potgrond is de basis en daar moesten we dringend terug naar toe. Ik deel mijn verworven mesthoopskills dan ook met graagte. In een hoek van de tuin: een schaal met drie betonblokken rond, daarop een verloren autoband uit de wei naast het huis. Ben je mee met het beeld? Hou het vast want het wordt een boeltje. Een koker van kippendraad er rond - de kippen moeten zich maar even lekker voelen met een vierkante meter minder. In het midden, op de band, een verroest fietswiel uit diezelfde wei. Daarop tegelstukken en droge takken. Alle bananenschillen, avocadopitten en uipellen er bovenop. Af en toe een laag zand of krakende bladeren om de hoop uit te drogen. Een stuk golfplaat tegen de regen. Het sap dat door takken, tegels, wiel en band in de schaal drupt, is organische topmest waar pieren van gaan likkebaarden. Hun staart bij aflikken, zeg maar, zoals in dat raadsel waarom honden zich eigenlijk pijpen. Omdat ze dat kunnen. 149
Niet tevreden met uw korte benen? (2009-11-05 06:59)
Foto: Slechte Guatemalteekse Gazet Smeer uw sandalen in met secondenlijm, koop u een handvol krachtige heliumballonnen en leef nog lang en gelukkig.
Toen het wĂŠl pijn deed (2009-11-04 18:01)
En dus niet... 150
zoals de voorstellen van...
mijn vorig baasje... Foto’s genomen op tentoonstelling van Verbeke Foundation.
151
Hamster Rave’s ecologische pootjesafdruk (2009-11-03 23:12)
Voor de baasjes die nog een stoer, pluizig, verstandig en niet onknap huisdier met een kleine ecologische pootjesafdruk, zoeken: Hamster Rave doet niet in huis en staat open voor bijna alle voorstellen, zolang het geen pijn doet.
5.3
October
Later neem ik een stoma (2009-10-30 15:36) Ik denk dat ik iemand ben die later een stoma zal nodig hebben. Misschien kies ik er zelfs voor. Het bespaart tijd en wc-papier en je anus wordt er weer mooi roze van. Je kan hem kneden als je zenuwachtig bent of ermee op de bomma meppen als die een domme opmerking maakt. Ja, een stoma, dat lijkt me gaaf. Later mag het lopen zoals het loopt.
Kort verslag van de nacht (2009-10-29 16:53) Kort verslag van de fantastische nacht: er waren 2.000 concertgangers en ik was de (b)lankste.
Hey Macarena (2009-10-26 16:51) [EMBED] Hoeveel keer heb jíj er in je leven op gedanst? De Macarena: sinds 1993 een klapper op fuifjes van ongewassen tieners die ondertussen naar dertigers ruiken. Het begon met 12 stapjes waar zelfs gehandicapte kleuters hun hand niet voor omdraaien: rechterarm naar voor, linkerarm naar voor, en de hele debiele reuteketeut tot en met de slag van je linkerhand op je linkerbil. Het was pas in de volgende stap dat het verschil tussen de have’s en de have-not’s duidelijk werd. De kontdraaibeweging, die had je in je of die had je niet in je. Vrouwen waren daar meestal beter in en gebruikten haren en borsten om de swing te verlengen. Mannen probeerden te imponeren door op het einde van de 90° draai een gat in de lucht te stoten. Ik heb dat zelf een keer op vijfentwintig gedaan, schaam ik. 152
Yolanda Aguilar Urizar (2009-10-23 16:19)
Yolanda Aguilar Urizar werd in 1979 ontvoerd door het Guatemalteekse leger. Tijdens het gewapend conflict (1960-1996) kwamen 200.000 Guatemalteken om, waarvan er 45.000 ’verdwenen’. Haar getuigenis staat in een rapport van de kerkelijke waarheidscommissie REHMI tussen honderden andere weerzinwekkende verhalen. “In de eerste kamer was een stoel, daar begreep ik dat ze me gingen folteren. Natuurlijk kleedden ze me uit. Er kwam iemand binnen en die zette de radio op, zodat ze mijn kreten niet zouden horen.” “Zodra ik naakt was kwam er een jongen van een jaar of 19 binnen. Blauwe ogen, blond, leek recht uit het college te komen. Hij zei: ’Kijk, we willen je geen kwaad doen en ik wil met je praten, dat je me alles zegt wat je weet, want er zijn hier een paar van mijn kameraden en die zijn heel slecht en als je me niets vertelt, zal hij iets slecht met je doen. Dus laten we vrienden zijn, ik wil dat je me alles vertelt.”’ “En dan is er het moment van de verkrachting... een twintigtal mannen hebben me verkracht. Het enige dat ik me herinner is dat terwijl de ene bezig was, de andere aan mijn borsten zat en ik verschillende keren het bewustzijn verloor.” “Ze sloegen me in het gezicht en anderen duwden sigaretten uit op mijn borst en elke keer dat ik bij bewustzijn kwam, was er een andere vent bezig. Daarna lag ik in een plas urine, sperma, misschien bloed, denk ik. Het was echt heel vernederend.” “Ze brachten me naar een bad vol stront met een verschrikkelijke geur en ik herinner me dat ze me er één of twee keer instaken. De ervaring dat je stikt is één van de meest verschrikkelijke die er is, elke keer je wil ademen slik je stront, dus je doet er alles aan om niet te ademen maar dat lukt niet.” Zaak 5447, Guatemala, 1979. 153
Wanneer vogels plastic eten (2009-10-22 01:02)
Chris Jordan maakte foto’s van dode albatrossen in Midway Atoll, een streep zand in de Pacific. De jonge vogels zitten boordevol plastic afval, dat hun ouders voor voedsel aanzagen. Meer beelden op zijn website. 154
Links vs. Rechts in een conceptkaart (2009-10-21 18:19)
Wat is het verschil tussen Links en Rechts? Het is me al twee keer gevraagd door een tiener. De volgende keer haal ik deze ’concept-map’ boven. De man achter www.informationisbeautiful.net en de vrouw achter www.itsbeenreal.co.uk slagen erin moeilijke concepten oogbaar te maken. Op mkandlez Flickr pagina vind je andere overzichtelijke data over de varkensgriep, alternatieve energie en caloriebommen.
De mesthoop en de spiegel (2009-10-20 18:03) Ik wist nochtans niet dat ze een mondharmonica had waar ik me een blaas op zou oefenen, dat ze mijn compost een hoop zou verbeteren, dat ze ’n spiegel zou kopen zodat ik me niet meer voor de wazige camera van mijn laptop weg hoefde te scheren, dat ze licht zou vangen in een lampenkap van ijzerdraad en kranten en het huis zou opgeuren met een vaas geel gerooide bloemen uit het veld hiernaast. Dat wist ik niet, maar ik zei wél dat ze het leegstaande kamertje kon betrekken. En nu kleurt een Spaanse burgerlijk ingenieur het boek hier in. Akkoord, het wc-papier vliegt er twee keer zo snel door, en is er minder vrijheid om zonder kleren grote boodschappen te doen. Maar er is leven in de brouwerij en als we niet oppassen maakt dat alleen al ons zat.
Misschien is de liefde maar zozo (2009-10-20 02:35) Misschien is de liefde maar zozo. Mijn huisbazin vloog weer ’s in de rum en boerde het verdriet er mee uit. Ik kauwde op een kip en dronk er oranje limonade bij. Dat hij haar sloeg en na 20 jaar huwelijk plots een kind had met een hoer van de carwash. Een paar bonen slikten zich weg. Dat ze mijn broeken gestreken had - dat moet je niet doen, niemand strijkt mijn broeken in België - en bij elke strijk een ween omdat ze vroeger die van hem... Misschien is de liefde - neen jongen, blijf nog wat langer het is nog vroegmaar zozo.
Drie teelballen (2009-10-19 16:27) Het is zaterdagnamiddag en Hamster Rave is bij de dierenarts. De praktijk blinkt. Hamster Rave piept dat hij is opgestaan met drie teelballen. Geen probleem, zegt dierenarts Karel want uit zijn opleiding heeft hij onthouden dat je patiënten onmiddellijk gerust moet stellen. Een patiënt met stress is een zieke patiënt, weet Karel. Hij zet zijn warmste stem op en legt uit dat hij Hamster even onderaan zal onderzoeken. Ausculteren noemen ze dat in jargon, voegt Karel toe want tijdens zijn stage leerde hij 155
dat wetenschappelijke termen stressverlichtend werken bij knaagdieren. Hamster is op zijn gemak, vlijt zich neer en steekt zijn testikels in de lucht. Karel kneedt, duwt, blaast en streelt. Vijf minuten, tien minuten... Alles is in orde meneer, u hebt er maar twee. Hamster Rave, die zich die zaterdagnamiddag maar wat verveelde en gewoon zin had om iemand aan zijn ballen te laten zitten, haalt een briefje van twintig euro uit zijn wang. Elke twintig euro is er één, denkt Karel en wast zijn handen langdurig.
Buurjongen eet pier (2009-10-15 21:09) [EMBED] Fantastisch bericht uit Boechout aangekregen. Mijn buurjongen at een pier en ving er 8 euro voor.
Vroeger: een kruisje voor God (2009-10-14 02:11) Vroeger. Dan sliep ik in een stapelbed en mijn zus onder me. Overdag maakten we er ’kampen’ in met dekens en wasknijpers en soms mochten we daar in slapen. Oma kwam een keer slaapwel zeggen, met een kruisje erbij. Toen ik vroeg waarom ze dat deed zei ze uit voor God. “God is stom,” zei ik. En oma dat ik dat nooit mocht zeggen, want dat haar dat veel verdriet deed. Waarover ik even moest nadenken.
Vroeger: in mijn sponzen pyjama (2009-10-13 17:05) Vroeger. Dan stond ik op den allee in mijn sponzen pyjama, met mijn blote voeten op het traptapijt te draaien. Om te bedenken wat ik hen beneden zou vertellen. Soms oefende ik dat half hardop: “Ik kan niet slápen.” De truck was om ’slapen’ lang te rekken. Alsof je ’t heel graag wilde maar echtigintechtig niet kon. Meestal was het dat niet. Wilde ik gewoon nog wat mee in de zetel kruipen voor de tv. Tussen een tas thee, de papa en de mama, en met wat geluk een wafeltje.
Vroeger: stekskes in mijn boekentas (2009-10-13 02:52) Vroeger. Dan puften we met onze R4 naar de onthaalmoeder om mijn zus er te gaan afzetten. Dan had ik een doosje stekskes in mijn boekentas verstopt om eens iets stoer aan de Kevin te laten zien (zodat die mijn brooddoos niet meer zou afpakken). Dus oefende ik alvast een paar keer bij mezelf in de auto: “He Kevin, ik heb stekskes bij... Kevin, kijk hier, stekskes...” Tot mama het hoorde, en de stekskes afpakte. Dom. Het doosje mocht wel mee.
Misselijk worden van Carlisle (2009-10-12 16:46)
Foto Alejandro Alfaro 156
Ik ben hier nog maar een keer misselijk geworden van een mens. De gringo rechts die daar wat staat te staan. Carlisle Johnson, de meest reactionaire Amerikaan in Guatemala. Officieel is hij journalist bij een obscure radio in Antigua. Maar iedereen zegt dat hij wordt betaald door de mijnindustrie om ngo’s te komen lastig vallen. Een evenement over mijnbouw: daar is Carlisle al. Begint een scène te maken, luid te telefoneren, het woord op te eisen om het boeltje te boycotten. Houdt vast bij wie er wel en niet is. Dat is zijn job. In Antigua kwam hij dat op onze conferentie proberen. Toen voelde ik de afkeer voor het eerst. Het is zijn achterbakse blik, het gebrek aan respect erin. Zijn zweterige sportschoenen ook (niet op de foto). Daar sprak hij een inheemse vrouw met kind aan: wat zij hier in feite kwam doen. Racist eerste klas. Van de strekking dat je ngo’s best verbiedt. Wilde ook dringend de organisator spreken en lachte in mijn gezicht als hij mij zag. Later zag ik hem in de jeep van het Ministerie van Energie en Mijnbouw stappen. Zie je de achterdocht van de man met de rode pet? Die weet waarom Karlyle daar wat staat te staan. Hij luistert de Belgische pastoor van San Miguel af. Dat doet hij altijd op die manier. Wie weet hoeveel micro’s die in zijn jasje heeft steken. Samen met een paar parlementsleden bezocht hij later die dag de Marlin mijn. Ging binnen, maar kwam niet buiten. Op dat moment steeg de helikopter van CEO Milton Saravia op, richting Guatemala Stad. Vriendendienst. Ik vind dat pervers.
Een pissebed treffen (2009-10-09 22:11)
Foto slinky2000 Een glas water aan de mond zetten en iets op de bodem zien. Uitgaan van een pluchke en doorzetten. Een pissebed treffen. 157
Do not flush (2009-10-09 18:16)
De Grote Vriendelijke Reus (2009-10-07 22:13)
Foto Alejandro Alfaro De GVR, hij bestaat! Hij woont in een uithoek van Guatemala en doet zich voor als een aimabele pastoor van San Miguel Ixtahuacรกn, die het opneemt tegen een Canadese goudmijn. 158
Maar de Roald Dahllezers weten natuurlijk beter. Deze man loopt ’s nachts rond met een dromenvanger en eet snoskommers met hopen.
Nu ik eraan terugdenk (2009-10-06 02:07) Nu ik eraan terugdenk, volgens mij zag ik bij ´t vertrek mijn vader wenen.
De weg vragen en in een richting geduwd worden (2009-10-04 01:12) Ik vraag meestal de weg aan vrouwen omdat die op één of andere manier minder eng zijn om aan te spreken. Als zij mij niet eng vinden helpen ze me vriendelijk op weg -ook als ze daar geen idee van hebbenen soms slaan ze een praatje. Hoe ik hier (daar, op de plek dat de vraag gesteld wordt) verzeild ben, willen ze af en toe weten. Dan, gisteren bijvoorbeeld, zeg ik dat ik net ben afgezet. En dan vragen ze: ’Afgezet? Door wie? De bus, je collega, je vriendin?’ Dan pauzeren ze soms even, kijken nog ’s naar me -ik heb dan een hemdje, een snor en een oorbel aan- en voegen eraan toe: ’Of je vriend?” En ze eindigen met een korte maatschappijanalyse: ’Want tegenwoordig...’
5.4
September
De burgemeester van Sipacapa (2009-09-30 16:52) 30 september 2009 (MO) - Sipacapa is een afgelegen bergdorp in een uithoek van Guatemala. Alle omliggende Mayadorpen spreken Mam, maar in Sipacapa spreekt men Sipacapense. Sipacapa heeft zich altijd verzet tegen de buitenwereld’, weet burgemeester Delfino Tema.
Toen de Spaanse kolonisatoren hier binnenvielen, hielden de dorpsbewoners stand door wespen en bijen op hen af te sturen.’ 159
Aan het begin van de 21ste eeuw probeerde een Canadese mijnbouwmultinational het op een andere manier. Onder Sipacapa en buurdorp San Miguel Ixtahuacán zou een grote goudader liggen. Het bedrijf kwam met mooie beloften en veel geld aanzetten, maar verzweeg de chemicaliën en de hoeveelheid water die het nodig had om het goud uit de rotsen te halen. Ik ben samen mijn broers in het verzet gegaan. In 2005 organiseerden we hier, naar inheemse gewoonte en gesteund door internationale verdragen, een consulta comunitaria, een volksraadpleging. Het resultaat was een verpletterend no a la minería’. Vier jaar later hebben 36 gemeenten in het westen van Guatemala, samen een half miljoen mensen, zich uitgesproken tegen mijnbouw op hun grondgebied.’ Volgens de overheid zijn onze consultas wel wettig, maar niet bindend. Om de mijn buiten de deur te houden, heb ik met een eigen partij deelgenomen aan de gemeenteraadsverkiezingen: van gehucht tot gehucht met een generator, een kleine tv en een film over de impact van goudmijnen. Ik had het nooit verwacht, maar nu ben ik burgemeester, en de Marlin-mijn is in het dorp hiernaast.’ De meeste mijnwerkers komen echter uit Sipacapa. Burgemeester Tema zucht. Het is niet gemakkelijk. We zijn nu twee jaar bezig en merken dat we het verzet, onze basis hebben verwaarloosd. De mensen geloven zelfs dat we van kamp hebben gewisseld.’ Goldcorp Inc. heeft zes mensen in dienst die dag in dag uit huisbezoeken afleggen. Daar zitten zelfs ex-verzetsleiders bij. Ze worden ingezet om verdeeldheid te zaaien onder mijn burgers en hen ervan te overtuigen hun gronden aan het bedrijf te verkopen.’ Die middelen heeft de burgemeester niet. Bovendien slorpt het administratieve werk bijna al zijn tijd op en komt men elke dag aankloppen voor kleine en grote problemen die niets met mijnbouw te maken hebben. Maar Delfino Tema laat het hoofd niet hangen. Hij nam een aantal ngo’s in de arm om de Sipacapenses een alternatief voor de mijn te kunnen bieden. Een driehonderdtal gezinnen stapten in een project van duurzame koffiebouw. De eerste struiken zijn geplant en de mensen zijn enthousiast. Een naam voor de koffie hebben we nog niet – maar Café de la Resistencia klinkt niet slecht, hè?’ Dit artikel verscheen in het oktobernummer van MO* Magazine.
Hoe hij zich aan haar overgaf (2009-09-28 16:22)
Foto Paul L. Nettles De bus is altijd een beetje rijden. Deze zondag, na een weekend aan oceaan, was er plots paniek. De vrouw rechts van me kreeg het lauwe vlokkenbier van een zatlap over zich heen. De man gaf zich aan haar over, laat ons zeggen. Ik kon nog net mijn rugzak optillen voor het geurige sap erin trok. De maag van mijn vriendin -links van me- keerde terug naar de scampi’s van die middag. Lazarus werd uit de bus gesmeten. We reisden verder en er werd nog wat nagepraat. Wat later stapte de vrouw af zonder veel 160
poeha. Even wisten de andere passagiers niet waar kijken. Ter hoogte van haar schouderbladen plakte haar blouse in het zuur. Aan haar bips kleefden nog wat brokjes. De bus schokschouderde de berg op.
Net een Ardeense chalet (2009-09-26 08:01)
Foto J. Star Buiten was er slagregen en in de huiskamer rook het al een poosje naar dennenhout. Niemand wist waarom. Vader kreeg er honger van maar zei niets. Gezellig, net een Ardeense chalet, zei de dochter toen en ze zocht haar pantoffels omdat ze dat erbij passen vond. Uit de keuken kwam plots een gil toen moeder de kaasplank op het vergeten gasvuur zag branden, en vader mompelde later die avond iets over rookworstschade.
De collega van de dingetjes (2009-09-25 17:01) Om mijn collega kan je niet heen. Mensen knuffelen hem omdat ze dat gezellig vinden. Dan noemen ze hem ’mijn dikkertje’. Vindt hij dat erg? Zijn lichaam heeft moeite met koolhydraten, volgens zijn diëtist. “Ik mag een heel kalf verorberen,” zegt hij stoer, “maar de tortillas laat ik best staan.” De laatste weken knuffelt hij volop terug want hij is gedumpt door zijn lief. Ze zouden gaan bouwen maar ze heeft tijd nodig. Als hij het middagmaal oversloeg tekende hij grondplannen uit met een handig computerprogramma. Dan zag je hem schuiven met bedden, vensters en kasten. Mijn collega weet veel van computers maar weinig van vrouwen. Die komt niet meer terug, zeggen onze vrouwelijke collega’s. Laatst sliepen we samen op een hotelkamer. Mijn collega heeft een olifantenhuid en een pyjamabroek die ik hem zag uitdoen onder de lakens. Ik stelde voor om zijn schoenen op de vensterbank te zetten. Dat was oké. Bijna alles is oké voor mijn collega. Hij snurkte snel in en droomde van een kast van een huis of een kalf van een vrouw. Gezellig.
Zaagsel uit Guatemala (2009-09-25 16:57) Ik zou u zo graag. Ik zou u zo graag meer verhalen voorschotelen. Het knaagt als ik een paar dagen geen zaagsel uit Guatemala heb, wist je dat? Maar ik maak hier precies niets meer mee. Mijn omgeving lijkt te hebben afgesproken om een tijdje niets schrijvenswaardig te doen. Vergat gelukkig mijn collega op de hoogte te brengen. Ik volg hem op de voet. 161
Doet u aan dingetjes? (2009-09-22 16:31)
Foto Alícia Nu we het toch over dingetjes hebben. Hoe zit dat met u en uw dingetjes? Doet u niet aan zulke dingen? Vindt u het ondingen? Of praat u er misschien liever niet over? Want zelfs de beste vrienden gebaren naar hun krommen aas als het laatste grote taboe van het Avondland op de gesprekstafel komt. Zeker als er iemand met andersoortige geslachtsdelen bij is, weten ze niet waar kruipen. Af en toe zijn er durvers, die de dingetjes bij naam noemen. “’t Is de naakte waarheid”, roepen ze. “Alle mannen doén het, maar niemand geeft het toe.” Dan durft niemand niemand aankijken. Hoogstens onder tafel. Een blote zich zien geven is natuurlijk veiliger dan uzelf blootgeven. En als ik u nu eens uitnodig dat hieronder anoniem, voor An en alleman, te doen?
Hoe een poes temmen in een week (2009-09-21 21:00)
Foto Esparta Ik heb een straatkat getemd in een week. Een wilde. Eerst vluchtte ze voor me als ware ik een hond. Daarna kreeg ze drie dagen lang een schoteltje melk, voor op momenten dat ik werken was. Op een ochtend liet ze me toe tijdens het melk slurpen. Op vrijdagavond kreeg ze een hele avond lang kaas geserveerd, en zat ze in de openstaande deur wat van het gezelschap te genieten. Dat gezelschap beweerde dat ze alleen op eten uit was, maar ik wist beter: deze poes zocht gewoon een tof baasje. En nu ligt ze hier naast me op een zondagskussen en komt voorzichtig om kopjes vragen (die nacht zou ze inbreken en 162
wat met haar pootjes op mijn rug komen duwen). Vroeger twijfelde ik er wel eens over maar nu weet ik het zeker: ik kan een tijger aan.
Betrapt met dingetjes (2009-09-21 16:46) Hij antwoordt snel met ’dingetjes’ als we plots het kantoor binnenkomen en vragen wat hij zit te bekijken, maar heeft moeite om iets weg te klikken dat eerder dingen lijken.
De top 10 van vleeseterscommentaren (2009-09-17 16:15)
Foto Vanni Bassetti 10 jaar geleden stopte ik met het eten van vlees. Ik deed niets raars. Ik spoot geen ganzenlevers op, verhakselde geen kuikenhaantjes. Ik nam zelfs niet deel aan de jaarlijkse Bitterballenboef (een erg rare wedstrijd voor wie de meeste slagersafvalballen binnenhouden kan). Neen, ik liet het vlees gewoon voor wat het was: beest. Maar dat was raar genoeg. Want er is geen maaltijd voorbijgegaan zonder dat mijn bord volgespouwd werd met cliché-braakballen en grappen die te lang op het schap hebben gelegen. De top 10 van vleeseterscommentaren:
“Ik ben een echte carnivoor, ik. Drink je wél melk? Ik zou echt niet zonder kunnen/ voel me zwak zonder mijn dagelijkse portie vlees. Maar je eet wel eieren?! Doe je het voor de dieren of voor je gezondheid? Maar soms eet je wél vlees, consequent kan je dat niet noemen. Maar je eet wel vis?! Dan moet je wel andere... euh dingen eten, he. En je schoenen, die zijn toch ook van leer? Sla is voor konijnen (bulderlach).” Ik eet geen vlees. Zij wel. Denk je dat ik ooit begonnen ben over hun vleesconsumptie tijdens het eten? Nougaballen. Het mag smakelijk blijven.
Een Franse met bruine tanden (rotte visies op ontwikkelingssamenwerking) (2009-09-17 00:05)
Ik ben een Franse met bruine tanden. Ik rook zelfrol en heb mijn dreads – ik heb al heel lang dreadsin twee dotjes gedaan om er als een twintiger uit te zien. Ik woon nu zes jaar in Guatemala. Ik heb zelf een project opgezet in een gemeenschap omdat ik geen werk bij ngo’s vond. Dat is mislukt. Heb 8000 ¬ van mijn spaargeld geïnvesteerd in schoolmateriaal, werkgerief, sanitaire voorzieningen, de hele 163
bazaar. Wat heb ik ervoor teruggekregen? Ondank en achterbaksheid. Ze zijn gaan lopen met mijn geld en nu geef ik Franse les. Het volgende zeg ik tegen een Guatemalteekse die naar me zit te luisteren: jullie zouden in opstand moeten komen (zoals wij, in ’68). Want jullie onderwijs is een grap. En daar gaat het fout. Bijvoorbeeld: op een keer ging ik met mijn leerlingen rond in de stad om aan mensen te vragen of ze de betekenis van de drie recycleerpijlen kenden. Niemand! Guatemalteken hebben totaal geen milieubewustzijn. Vind je het gek dat ze alle afval gewoon uit de bus kieperen? Ze weten niet eens waar de pijlen voor staan. Ik rol nog een sigaret. Tegen de Belg die me doodbliksemt als hij zijn vraag stelt: O jawel, ik zie Guatemala dolgraag en ik ben niet verzuurd. Ik heb zelfs een Indiaanse vriendin. En 3 setjes van inheemse klederdracht. Drie, ja. Zeg ik iets verkeerd of zit er misschien iets tussen mijn tanden ?
Hamster Rave en het langste been ter wereld (2009-09-11 16:32)
Gisterenavond ging Hamster Rave dineren met de vrouw op de foto. Hilde mat twee meter en tien centimeter, liep met een kruk en rook naar ajuinen. Het is een beetje een onwennige avond, dacht Hamster, maar zo gaat het vaak, in het begin. Hij had zich opgekleed. Hilde bleek over een been te beschikken dat 30 cm langer was dan het andere. De vrouw met het langste linkerbeen ter wereld, verzekerde ze. En dat de wetenschap voor een raadsel stond. Ik mag dan wel een hamster zijn, dacht Hamster Rave, maar ik zit er toch maar mooi mee aan tafel. Hilde vertelde dat ze agressieve Duitse pillen slikte om haar rechterhelft bij te laten benen. Die maakten haar winderig, pardon. Hamster apprecieerde de openheid. Haar boterham verdiende ze met advertenties allerlei. Dat lukte aardig, maar voorlopig wilden de reclamebureaus maar van één houding weten: de luchtfietshouding. Ze schoof een krantenknipsel over de tafel, Hr. Rave begreep het meteen. Toen Hilde daar een beetje over begon te neuten, stelde hij een combo voor: ’Een te lang linkerbeen en een pluizig knaagdier, die combinatie verkoopt als zot, geloof me.’ Daar geloofde ze jammer genoeg niets van. En met een beenhard ’Hier trap ik niet in, cavia’ eindigde de avond. 164
Brief aan de droevige vrouw van 30 (2009-09-11 09:04)
Foto fikirbaz Beste droevige vrouw van 30, Even twijfelde ik om je met meisje aan te spreken. Maar dat past niet nu je jezelf met een drie moet voorstellen. Dertig, de levensfase waarin ’t begint te vreten. De tijd: aan je gedachten. Je leven: aan je lijf. De biologische klok: aan ’t geluk. T’k. T’k. T’k. ’t Is je blik, denk ’k. Met de drie is hij veranderd. Niet de groefjes rond de ogen, som van ’t lachen en ’t huilen op je twintig. Niet de huid, ooit perzik nu aardbei. Niet alléén dat. ’t Is de angst erin. Ik schrik ervan en daarom schrijf ik je. Je bent begonnen met de pil en je bent ermee gestopt. Je verzekert me dat ál je vriendinnen kinderen hebben. Of een man. Of toch minstens een huis. Het lijkt me sterk maar je weet het zeker. Er zijn familiefeesten waar ze ernaar vragen. Er is je moeder, een vrouw van vijftig die al aan kleinkinderen denkt en altijd de eerste die nog een schepje in de emmer der wanhoop doet. Omgevingsdruk, het woord is door een leeftijdsgenote uitgevonden, wist je dat? De tijd is een enge man die je tegemoet wandelt. Omkijken kan nog -koop een kleedje, ga uit met je zusjemaar terugkeren is onmogelijk. Hij loopt. En je buik zou zo graag... Je kan geen vijf jaar meer... Het spijt me zo, droevige vrouw van 30. Alle keren dat ik geen raad met je wist. Onze gesprekken van vroeger kon ik volgen en leiden. Verdriet om een prins losten we op door tijd te omarmen. Maar met deze vragen kan ik niet om de droefheid heen. Mijn antwoorden zijn op, sorry. Hopelijk komt het goed. Ik denk het wel. Laat me weten hoe ’t met je gaat, bijtijds. Liefs, Sam
Dinsdag lievelingsdierendag: olifant eet kind (2009-09-08 09:28) Dinsdag lievelingsdierendag brengt een selectie van filmpjes, foto’s en verhalen waarin dieren iets buitengewoon dierlijks doen. Waar de natuur het even van de mens wint. Omdat die wel eens vergeet dat er met schattige, lieve of getemde dieren niet altijd te praten valt. ’t Blijven beesten natuurlijk. 165
Deze week een olifant op hol in Honolulu (dank aan zus F). Leuk he, het circus? [EMBED]
Gezinshereniging boven een kom cornflakes (2009-09-06 10:38)
Vanmorgen op een doos ontbijtgranen gelezen: ’Tegenwoordig is er nauwelijks tijd om rustig samen te ontbijten. Hebt u het ook zo druk ’s ochtends? Zou u niet liever wat meer tijd met het gezin doorbrengen? Dat kan perfect met Kellogg’s Cornflakes.’ Mijn melk gulpte bijna de kom weer in. Mr. Kellogg’s verkoopt een handvol geplette en geroosterde maïskorrels onder het mom van gezinshereniging? Quality time boven een bord cornflakes, nee maar. Die groene haan heeft ons jarenlang reclame voor het snelle ontbijt binnengelepeld. Sommigen onder ons sloegen zelfs over op ontbijtrepen. Ontbijtrepen, stel je voor. En nu dit. Neen, ik ben lang genoeg in de publiciteitsmelk geweekt. Tijd voor harde acties: de granen terug in de doos gescheten en ze zonder zegel naar de klantendienst in Amerika gestuurd. Koekje van eigen deeg. 166
De week in twitters: Delia’s gone (2009-09-06 00:28)
Foto homer4k
Ik vinger tot het me in de gitaar zit, rook een sigaar en dek mezelf onder met ’Goodnight Johnny’. We geven een lift aan een verwaaide vrouw met vier kinderen -’Mijn man is slecht, heel slecht’- en een gezwollen kaak. Het doet een mens erg goed af en toe nog eens te denken aan toen het erg slecht ging. Een Baskische stoot in de ecologische economie keilt me omver door me guapo te noemen. Ik kwijl iets over het broeikaseffect. Na 420 dubbelzinnige naar seks ruikende grappen van een collega met rimpels en goesting is de werkrelatie niet half zo leuk meer. De nieuwe smurfenstrip heet Les Schtroumpfeurs de Flûte en al wil ik het niet: ik denk iets pervers over vader Abraham. First time I shot here, shot her in the side. Hard to watch her suffer, but with a second shot she died. Delia’s gone, one more round, Delia’s gone. 167
Pissen in een bak ijs (2009-09-01 18:12)
Er bestaan geen mannen die het niet graag zouden doen. En er zijn geen vrouwen zonder nijd. Dat is niet eens mensenkennis, dat is wetenschap. Met een hete straal in een vol urinoir ijsblokjes pissen. Het geel op ’t glazig wit horen klateren. ’t Doen kraken als sneeuw voor de zon en ’t rotsvaste geloof dat je er twee helemaal hebt weggezeken. Minstens twee. Smelten van genot.
Dinsdag Lievelingsdierendag: beer eet vrouw (2009-09-01 09:23)
Vanaf vandaag is dinsdag lievelingsdierendag. Deze wekelijkse rubriek brengt een selectie van filmpjes, foto’s en verhalen waarin dieren iets buitengewoon dierlijks doen. Waar de natuur het even van de mens wint. Omdat die wel eens vergeet dat er met schattige, lieve of getemde dieren niet altijd te praten valt. ’t Blijven beesten natuurlijk. Deze week een Russische beer die een landgenote aanvalt. Let op de snelheid van het lievelingsdier. [EMBED] 168
Poten thuis (2009-09-01 03:14)
Sinds gisteren woon ik in een nieuw huis, midden in het groen.* Altijd raar de eerste nacht. Zeker als je voor ’t slapengaan merkt dat er al iemand woont. Als ik niet snel een foto had getrokken zou je me niet eens geloofd hebben: dertigpoten bestaan. Geen inbrekers meer, vaarwel machohaan, groeten ook aan de blote oma en adios aan de buren die me van kindermoord verdenken.
5.5
August
Een oneindige lus voor het slapengaan (2009-08-28 16:02)
Laatst was Hamster Rave alleen en wilde het internet op. Een beetje smurfen voor het slapengaan. ’t Moet echter van twee kanten komen en het wereld wijde web wilde niet. Hamster vond het internet maar het internet vond van niet. Die avond was er namelijk sprake van een Oneindige Lus:
Firefox heeft vastgesteld dat de server het verzoek voor dit adres doorverwijst op een manier die nooit zal eindigen.
Nooit. Dat klonk erg definitief. “Een oneindige lus is als een vicieuze cirkel,” zei Hamster en hij dacht met weerzin aan zijn looprad. Het internet vroeg hem of hij het opnieuw wilde proberen, maar dat was 169
duidelijk een valstrik. Ik mag dan wel een hamster zijn, dacht Hamster Rave, ik ben niet achterlijk. ”Een nooit eindigend verzoek in gang zetten is erom vragen,” vond Hamster. Hij herhaalde die zin omdat hij hem erg goed gevonden vond. En nestelde zich in zijn zaagsel.
Tonight I’ll be staying here with you (2009-08-27 04:58)
170
Na anderhalve maand continu (!) mensen om me heen, ben ik weer alleen. Eindelijk tijd voor mezelf: na het werk koop ik meteen een nieuwe gitaar en tweedehands schoenen voor respectievelijk 3 en 111 euro. Beetje geluk kopen.
Mevrouw er zit blauwe verf op die schoenen, ik betaal daar niet meer voor dan 111 euro. 150 zeg ik u jongen, die verf gaat eraf met thinner. Ja dan gaat het zwart er ook af. Ok, maar dat kan je weer bijverven, 130 euro dan. Mevrouw, ik ben niet gek, in San Marcos loopt trouwens maar één iemand met maat 45 rond die schoenen met blauwe verfspatten wil kopen: 111. Goed, maar zonder zakje. Deal.
Op mijn eigen dus. Des avonds. Ik djengel wat Bob Dylan en omdat het niet meer in de vingers zit trek ik mijn kleren uit. Mijn pumps hou ik aan.
GCG Throw my ticket out the window CG Throw my suitcase out there too C Bm C Throw my troubles out the door Bm Am I don’t need them any more GCGG ’Cause tonight I’ll be staying here with you
Later merk ik een ananas op in de fruitmand, probeer er seks mee te hebben en hou er een pikkend wondje aan over. 171
Een sok zijn op zondag (2009-08-24 01:49)
Foto klavr De zondag. Vroeger verachtte ik hem. Ellenlange Josdagen dat mijn ouders in de zetel lagen te potverteren, pianomuziek het huis in slaap wiegde, vrienden onbereikbaar waren want in dezelfde nesten zaten, en het enige leuke vooruitzicht de kijkbuisavond op BRT was. Godbetert. Verloren dagen voor rusteloze puistkoppen die zich exact gedragen zoals de opvoedboekjes hen beschrijven. “Ik dacht er vroeger ook zo over,” kreunde mijn moeder dan vanuit de zetel. “Ik word nooit zo,” zweerde ik. Ik ben 28 nu en, zucht, zie de zondag zo graag. Zondag zonderdag. Zonder snel, zonder moeten, zonder meer. Oh en ook wel mijn God: ben ik een sok?
Met de helikopter gaan lopen II (2009-08-20 04:35)
Foto Wies Willems Mijn oom* heeft net een helikopter gekocht. Vorig jaar een Porsche, daarvoor een zwembad en ook wel eens een vlucht struisvogels, herinner ik me. Nu dus een helikopter. Nonkel Piet werkt in de metaalsector. Harde wereld. Lijkt zijn geluk aan te willen schroeven. Kop in het zand, geld schijten en proberen om aan de draaimolen der verveling te ontsnappen. Jeetje. Nonkel Piet vliegt mijn petje te boven. Ik denk eraan om met kerstmis met zijn vliegmachine te gaan lopen. Of mezelf de familie uit te schroeven. Er zijn grenzen. Persoonlijk Noot voor Nonkel Piet 172
Niets persoonlijk, Nonkel Piet. Ik vind u een sympathieke nonkel en ik weet dat je hard werkt voor je nieuwe aankopen. Maar jezelf een helikópter aanschaffen, gaat dat niet wat ver? In tijden van klimaatcrisis benzine verbrassen om pleziervluchtjes op zondag te maken, is dat wel verantwoord? Nieuwe hoogtes willen bereiken in een glimmend pronkstuk, is dat wel nodig? Ken je Icarus? Of heeft je linkse regelneef daar geen zaken mee? Draait hij in cirkeltjes of nog wel bij met de jaren? Ja, hoe zie je dat persoonlijk zelf, Nonkel Piet?
Met de helikopter gaan lopen (2009-08-18 05:23) Ik ben er weer, een mand vol letters onder de arm. Bijvoorbeeld. Vorige week zaterdag was ik op wandel in Quiché, een bergachtige regio in het hart van Guatemala. 89 procent van de bevolking is indiaans en de armoedecijfers gaan dezelfde richting uit.
Ik stootte er, aan de rand van een gehucht waar bijna geen auto’s komen, op het optrekje van een grootgrondbezitter met cowboybotten. Hacienda Mil Amores: een enorme lap grond met koeien en indianen die de gazon onderhielden.
Er stond een helikopter geparkeerd van een Amerikaans stel. Een afgestreken grijsaard in hemd en een vrouw met vlecht en een gebatikte broek die wat langs elkaar heen praatten. De twee waren uit verveling een koffietje komen drinken in de Mil Amores, een honderdtal kilometers vliegen van de hoofdstad. Dat las je goed, ja. Met de helikopter. 173
Ik heb op hun tafeltje overgegeven en ben als straf voor zoveel schaamteloze decadentie met hun vliegmachien gaan lopen.* ’t Was snel gedaan met lachen. ’t Moest maar eens gedaan zijn, verdomme.
174
Het kleinste kind kan met een helikopter vliegen. Laat je niets wijs maken. Foto’s: Wies Willems
5.6
July
Ik ben u aan het verwaarlozen (2009-07-19 03:15)
Foto Cayusa He, schoon paar ogen daar. Ik ben u aan het verwaarlozen. En lezersogen moet je nochtans soigneren. Met rare prentjes, pikante woorden of aangebrande lettersoep. Maar dat gaat even niet, want ik begin hier aan het evenement waar ik een half jaar aan heb voorbereid: Het Gehoofdletterde Internationale Seminarie over Mijnbouw ’El Dorado II’. Dus ga ik uw zwoele blikken missen, vrouwvolk. En ook de kritische visie van de mannelijkheden zal er even niet zijn, zo ongeveer tot 14 augustus. Dan is het feest. Als het ondertussen knaagt over ’t een of ’t ander, voed ik u natuurlijk met graagte met wat woordenpap. Leest u lekker elders, loenst u maar wat in het rond, maar kom zeker terug. Hamster Rave ziet jullie graag.
”Javaux minister van groene groenten” (2009-07-12 21:35) Om het contact met de onderbuik van Vlaanderen niet te verliezen, is het niet slecht af en toe wat op fora rond te zwerven. Daar vind je Verrotte Vlaamse reacties op de Olijfboomcoalitie in Franstalig België, 175
als die van ’rikvertrekuitbelgie’. Misschien toch maar beginnen zoeken naar een hutje in de Ardennen.
• rikvertrekuitbelgie op 12 juli 2009 om 19:21
WIK 2016: Walonie in actie tegen 2016. Nog 7 jaar potverteren en de federale kas leegzuigen. Dardenne minister van groen bier. Javaux minister van groene groenten. Joelle minister van groene non. Ze zijn nu al met 40 % van de Belgen verantwoordelijk voor 20 % van de ekonomie. Met het groene marshallplan wordt richting 10 % ingezet. om tegen 2022 een volledig communistische comune te zijn met 0 % ekonomie. Ik heb er neits op tegen dat walen het communisme koesteren maar niet op onze rug.
Facebook Highlights (2009-07-10 03:36)
4 van mijn facebookvrienden zijn fan geworden van ’I don’t sleep enough because I stay up late for no reason’. 3 zijn onverwijlde fans van ’u nog eens omdraaien op zondagochtend’. 2 kameraden zijn trouwe volgers van ’keihard binnendraaien met mijn lief’. Zelf ben ik een eigen pagina aan het oprichten: ’Als die zever op Facebook niet snel opdroogt, word ik écht een zuurpruim – en ik háát zuurpruimen want het enige dat die zeikers kunnen is overal op kakken’. Fans? 176
De cultuur van de angst (2009-07-10 02:57)
Foto xaminmo ”De gewone huis-, tuin- en keukengriep eist elk jaar in Europa alleen al tienduizenden levens, wereldwijd honderdduizenden, een dodentol waarbij die van de varkensgriep (nog geen honderd slachtoffers) in het niets verzinkt. Die varkensgriep was, net zoals de vogelgriep zes jaar geleden een ietwat overroepen probleem. Vals alarm. De remedie was erger dan de kwaal, behalve voor de producenten van virusremmers en mondmaskertjes.” Joel De Ceulaer in Knack (20/05/09) over de Cultuur van de Angst. Ondertussen, bijna twee maand later, zijn er 429 doden. Toch staat dat hier nog élke dag in de krant. Laat jullie niets wijsmaken, jongens, ze doen het ervoor.
Global Voices Online (2009-07-08 06:34) Onderaan rechts staat sinds vandaag een nieuwe button. Waarom precies, dat kan ik nu nog niet zeggen. Maar laat ons zeggen dat we ermee bezig zijn. Wordt vervolgd.
Blo (2009-07-08 05:18) Ik heb er twee dagen cursus ’veilig computeren’ opzitten. Dat klinkt overbodiger dan het is. Over een gevoelig thema als mijnbouw wil. De belangen zijn groot, zo ook de middelen die ingezet worden. En al is de Belgische context natuurlijk niet hetzelfde, wat meer voorzichtigheid kan geen kwaad.
• Wie nog niet naar Firefox is overgeschakeld, begint daar best mee. Het programma wordt elke dag verbeterd, door duizenden geeks over de hele wereld. Internet Explorer ook, maar dat duurt véél langer, en je moet er een firma voor betalen. • CustomizeGoogle is een add-on die je in Firefox kan installeren (kijk onder extra, of bij opties). Daar kan je Onder ’Extra’ Ik geef een overzicht van tips en tricks om je computergedrag wat te beveiligen. 177
Haus am See (Peter Fox) (2009-07-05 19:43) [EMBED]
Ich hab den Tag auf meiner Seite ich hab Rückenwind Ein Frauenchor am Straßenrand der für mich singt Peter Fox is een Berlijnse hiphop- en reggeatonproducer die met het album ’Stadtaffe’ solo gaat. En hoe. In de single Haus am See’ horen we strijkers en handclaps, trommen en een triangel. Dit is akoestische hiphop die doet heupwiegen. Slome reggeaton die druipt van het vet. Een groove om Sie tegen te zeggen. Zilverzachte clip, maar van een ongelooflijke cool (check de dansende worm). Wat de instrumentale begeleiding vermeligt, wordt door Peter Fox bebaarde stem en het Duits an sich stevig verrauwt. Verdrietig vandaag? De oplossing is een muisklik ver. Den tag auf deiner Seite du hast Rückenwind. (hele songtekst hier voor wie zich aan de karaokeversie waagt)
Twee melkvijvers op de bus (2009-07-04 04:09)
Foto treffsie Ik kijk uit een dode hoek terwijl de bus rond een berg kronkelt. Ze heeft haar kind op de schoot. Een knul van twee die mama´s gsm tussen haar borsten verstopt en er weer uitvist. Melkvijvers, denk ik zonder het te willen. Ik voel me een laffe loenzer van het te mannelijke type, maar ik kan niet anders dan naar het vlees kijken en hoe haar kind daarmee in de weer is. Poëzie. Ik wou dat ik twee handjes was.
5.7
June
Guatemala kijkt angstig naar Honduras (2009-06-30 20:04)
Prent Fo, Prensa Libre 178
30 juni 2009, Dag van het Leger. President Colón spreekt zijn Guatemalteekse militairen toe naar aanleiding van de gebeurtenissen in Honduras: ’En durf er eens aan te denken...’
Telesur verslaat staatsgreep Honduras (2009-06-29 05:54) Dat militairen beslissen om de Hondurese president ’s nachts uit zijn bed te lichten om hem en zijn familie op het vliegtuig te zetten naar Costa Rica is moeilijk te geloven anno 2009. Maar dat de Venezolaanse openbare omroep Telesur, die voor de rest behoorlijk bericht over de staatsgreep, daarna met een cameraploeg een rondleiding krijgt in het gehavende huis van de president, deed ons echt op het puntje van onze stoel zitten. Wat voorafging aan deze beelden: een straf discours van Venezolaans president Chavez die de staatsgreep veroordeelt, en zegt het Hondurese volk kost wat kost te zullen steunen. [EMBED] In het filmpje wandelt een verslaggever via de geforceerde achterdeur de villa van Manuel Zelaya binnen. Mooie tuin. We zien de ingetrapte deur van zijn slaapkamer, een verdwaalde sok of onderbroek – dat is niet duidelijk – op de vloer. Zijn echtgenote slaapt blijkbaar in een andere kamer, dat weet televisiekijkend Latijns Amerika dan ook weer. In de kamer van het dochtertje van de afgezette president speelt dramatische muziek. Op de kast staat een pop in camouflagepak met een rode baret: juist, Hugo Chavez. Wij donderden van onze stoel. Dat geloof je enkel als je ’t ziet.
Klein bier (2009-06-28 20:41)
Foto Hector García Zondag in België: voetbal op radio 1. De studio in Brussel flitst van reporter naar reporter. Voor ze het woord mogen nemen om de kabbelende wedstrijden in de motregen te verslaan, krijgen ze de vraag: Wat ben je daar aan het drinken?’ Het antwoord – het moet, dat staat zo in het contract - wordt een beetje vals gezongen: Juuuuuuuuuupiler. Jupiler, mánnen weten waarom.’ Onmogelijk? Niet in Guatemala, waar reporters in spervuurspaans provinviale partijtjes verslaan alsof het wereldtoppers zijn. Waar de hele bus de wedstrijd volgt. Waar de ene Gooooooooooooooooooooooooooool!’ – drie bochten, een stop en een inhaalmanoeuvre op een helling lang – naadloos overgaat in de andere. Waar nog gescoord wordt. Daar antwoordt elke verslaggever voor hij zijn relaas begint met een slogan die niet meer van tussen de oren te krijgen is: Gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaallo, het béste bier!’ We zouden het nog gaan geloven, mochten we niet uit België komen. 179
Op cafĂŠ met mijn vriendin (2009-06-26 16:22)
Ik trek me terug in het enige warme cafĂŠ van de stad. Mijn vriendin laptop mag op schoot. Het heeft goed te doen met dit herfstweer. Er is verlichting die mensen mooier doet lijken, er zijn roestrode muren, dito onderleggers en er staat wat bamboe in de hoek. De espressomachine reutelt. Ik zit op een gietijzeren stoel met een kussentje. Na elke zin die ik schrijf neem ik een hap van een groot stuk cake: banaan met noten. Of ik slurp van mijn thee: appelkaneel. Ik denk heel even dat ik iemand een mop in plat Antwerps hoor vertellen en besluit het daarbij te houden.
Wordle (2009-06-24 06:38)
Dit is een woordwolk van de pagina hieronder. Wordle is een online tool om discours te analyseren. Het telt het aantal keren dat bepaalde woorden voorkomen in een tekst of op een website, en geeft dat vervolgens grafisch weer. Je kan je eigen woordwolk naar smaak vormgeven. Aardig. Je bedenkt er vast iets leuks mee. O ja, veel voorkomende woorden in jouw taal kan je eruit filteren. Doe je dat niet dan krijg je zoiets:
180
De revolutie na de uren (2009-06-24 05:22)
Foto JMC Photos Vandaag werd de revolutie gesmeed. Met rum en collega’s, onder spaarlamplicht na de uren. Het ijzer voor sommigen te heet, voor anderen niet heet genoeg. Er is geen weg terug versus laten we onszelf alstublieft niet voorbijsteken. Een aangebrand debat over heroïsch discours en machotaal enerzijds, en pacifisme en kak intrekken anderzijds. Er moet iets gebeuren want we gaan langzaam dood. En als dat gebeurt, hoe snel bloeden we dan niet dood? ’t Ging dieper dan anders en we aten nog een chipje. Rond negen uur borgen we de revolutie weer op om het bed in te kruipen. Morgen opstand om 7u00, ook belangrijk.
Kan je verliefd zijn op je acht? Deel 1 (2009-06-22 17:09) Ze zat naast me in de klas van ’t Groen Schooltje in Hove. Lotje, Jommekeskop uit Mortsel met stoere zussen en een papa die trombone kwam spelen in de klas. Ik kende nog geen vlinders maar had wel rupsen in de buik. Ze wriemelden mijn lijf in bochten waar het geen blijf mee wist. Kan je verliefd zijn op je acht? En twintig jaar later, met een zware rugzak van latere liefdes op de rug, nog precies vertellen hoe dat voelde? Ja. Het was een graagbijzijn, een warmwordenvan en een stoerdoenvoor. Voor Lotje. Lotje werd Lot toen ze peace- en anarchietekens op haar kaften begon te zetten –de hele klas deed met haar mee zonder te weten wat of hoe- en sigaretten rolde met gepikte blaadjes van haar zus en gedroogd gras van het voetbalveld –alleen de stoersten van de klas deden mee, zonder te weten wat of hoe. Lot werd Lotte. Ik was zestien en plots zat ze naast me in de tram. Ik was blij dat ik nog iets stoers kon vertellen voor ze afstapte in Mortsel (ik was naar ’t Stad geweest). Veel later: Lot kreeg een kindje en stierf. Op een moment dat ik haar graag op café was tegengekomen. Om zonder stoerdoenvoor een beetje in elkaars rugzak te snuffelen. Om over rupsen en anarchie te praten en daar prima blijf mee te weten. Wat of hoe, dat hadden we ondertussen wel geweten. In samenwerking met bloggend Klasgenootje Marie Meeusen, die deel 2 schreef.
Krijten is voor lozers (2009-06-21 20:15) Weinig dingen zo dubbel als pool. Een cafésport die avonden kraakt of maakt. De bron van bergen frustratie of tonnen euforie. Elke stoot weer bereken je met een moeilijk gezicht hoeken, kracht en de plek waar je de witte bal gaat raken. Voor beginners is geloof primordiaal, met vertrouwen begonnen is half gewonnen. Dus leg je er je technisch kunnen, je strategisch inzicht, je vertrouwen en -ach waarom niet- al je hoop in. Als je de witte bal dan in een pocket ziet verdwijnen, je keu over het laken krast of je gewoon helemaal 181
géén ballen raakt, is de afgang gi-gan-tisch. Het gaat altijd te snel om op fouten te analyseren en replay is er nooit. Wat blijft is een diepe frustratie, een slok van je pint en het blauwe krijt om de misser te vergoelijken. Zo gaat het meestal. Speel je met zijn vieren, moet je ook nog eens uren wachten voor je dat kan rechtzetten en het geklungel van je medestander erbij nemen. Maar soms gaat het goed, zo gaat dat met pool. Dan klopt de hoek en klinken de ballen, geketst of gestreeld, op je kunnen. Een bal die tegen het plastic van de pocket knalt, dat is orgasmatisch. Per ongeluk pot je er wel eens twee tegelijk. Dan is de tafel te klein voor je ego: to-ta-le euforie. Al toon je dat natuurlijk niet. Een goede pooler blijft altijd cool. Beginnersgeluk? Neen joh, de stoot van de week. That’s me. En krijten is voor lozers.
Weinig dingen zo dubbel als pool (2009-06-21 20:15) Weinig dingen zo dubbel als pool. Een cafésport die avonden kraakt of maakt. De bron van bergen frustratie of tonnen euforie. Elke stoot weer bereken je met een moeilijk gezicht hoeken, kracht en de plek waar je de witte bal gaat raken. Voor beginners is geloof primordiaal, met vertrouwen begonnen is half gewonnen. Dus leg je er je technisch kunnen, je strategisch inzicht, je vertrouwen en -ach waarom niet- al je hoop in. Als je de witte bal dan in een pocket ziet verdwijnen, je keu over het laken krast of je gewoon helemaal géén ballen raakt, is de afgang gi-gan-tisch. Het gaat altijd te snel om op fouten te analyseren en er is nooit replay beschikbaar. Wat blijft is frustratie, een slok van je pint en nog wat bijkrijten om de misser te vergoelijken. Zo gaat het meestal. Speel je met zijn vieren, moet je ook nog eens uren wachten voor je dat kan rechtzetten en het geklungel van je medestander erbij nemen. Maar soms gaat het goed, zo gaat dat met pool. Dan klopt de hoek en klinken de ballen, geketst of gestreeld, op je kunnen. Een bal die tegen het plastic van de pocket knalt, dat is orgasmatisch. Per ongeluk pot je er wel eens twee tegelijk. Dan is de tafel te klein voor je ego: to-ta-le euforie. Al toon je dat natuurlijk niet. Een goede pooler blijft altijd cool. Beginnersgeluk? Neen joh, de stoot van de week. That’s me. En krijten is voor sullen.
Krijten is voor losers (2009-06-21 20:15)
Foto Conanil Weinig dingen zo dubbel als pool. Een cafésport die avonden kraakt of maakt. De bron van bergen frustratie of tonnen euforie. Elke stoot weer bereken je met een moeilijk gezicht hoeken, kracht en de plek waar je de witte bal gaat raken. Voor beginners is geloof primordiaal, met vertrouwen begonnen is half 182
gewonnen. Dus leg je er je technisch kunnen, je strategisch inzicht, je vertrouwen en -ach waarom niet- al je hoop in. Als je de witte bal dan in een pocket ziet verdwijnen, je keu over het laken krast of je gewoon helemaal géén ballen raakt, is de afgang gi-gan-tisch. Het gaat altijd te snel om op fouten te analyseren en replay is er nooit. Wat blijft is een diepe frustratie, eventueel een slok van je pint en het blauwe krijt om de misser te vergoelijken. Zo gaat het meestal. Speel je met zijn vieren, moet je ook nog eens uren wachten en het geklungel van je medestander erbij nemen. Maar soms gaat het goed. Dan klopt de hoek en klinken de ballen, geketst of gestreeld, op je kunnen. Een bal die tegen het plastic van de pocket knalt, dat is orgasmatisch. Per ongeluk pot je er wel eens twee tegelijk. Dan is de tafel te klein voor je ego: to-ta-le euforie. Die je uiteraard niet toont. Een goede pooler blijft altijd cool. Beginnersgeluk? Neen joh, de stoot van de week. That’s me. En krijten is voor losers.
Met slappe benen weliswaar (2009-06-20 22:44)
Nog één maand (te) gáán. 183
Ravioli dijen donna (2009-06-19 05:48)
i Foto Sebastian Bergmann De ravioli die ze hem voorschotelde was tussen haar dijen gerold en de saus werd straffer met elke hap. Hamster Rave depte wat zweet op. Er was meer decolleté dan blouse bij deze vrouw. Ze tuitte lippen en tepels in een sappig Spaans accent waarop hij debiel van sí knikte. You re so hot you re making me sexistic, dacht hij omdat hij dat pas gehoord had in een Amerikaanse serie (Hamster had met wat gringo’s naar de Flight of the Conchords gekeken). Ze was verdorie in de veertig, bazin van een Italiaans restaurant, en niet eens een hamster. Maar hij zat er wel samen mee aan tafel. Als hamster. Krijg nu een stijve, een pizzastoot die vrijwilliger voor mijn organisatie wil worden, mompelde hij. Toch was Hamster Rave op zijn hoede – hij mocht dan wel een hamster zijn, hij was niet naïef - want op de bus had hij Casino Royale gezien, waarin James Bond zich liet verleiden door een valse vrouw. Hamster Rave haatte slangen. Als ze knipperde duurde dat langer dan nodig en dat gaf hem de tijd om een microfoontje te zoeken. Vast in de hanger die op haar linkerborst leunde. Hij kreeg een koffie voorgeschoteld waar hij op kon gaan zitten. Zij begon aan haar derde kop. Ze vroeg iets over mijnbouw in Peru maar hij hoorde wil je mijn kamer zien ik ben alleen thuis lieve hamster. Er was geen microfoon te bespeuren, besloot Hamster en hij flapte er iets poëtisch uit in zijn beste Italiaans, waar ze vast niet van terug zou hebben. Vi faccio più umida quello Fontane di Trevi.’ Ja, Hamster Rave was helemaal klaar voor deze Donna, de fun en de tits.
La causa (2009-06-17 06:21) Daar de goede zaak* me niet loslaat. Blijf ik hier best nog wat plakken. Hier spreekt men van ’La causa’. Dat is het waarom en het waarvoor in één.
Gekko’s smaken naar spekken (2009-06-15 01:50) In tropische streken hoor je wel eens een gekko schetteren, een hagedisvormig beestje zonder hoeken of slechte bedoelingen. Gekko’s hangen vaak een beetje rond in de buurt van spaarlampen. Ze kunnen uren 184
blijven plakken want hun pootjes en buik staan vol minuscule zuignapjes. Als je ’t licht uitdoet, schijnen ze nog wat na, zoals de fluorescerende sterren die je in je kamer had. Soms, als gekko’s nog niets hebben gegeten, kan je er doorheen kijken. Gisterenavond zag ik een Salvadoraans exemplaar. Hij hing al een tijdje tegen het plafond, recht boven mijn bed. Omdat ik de laatste ben om de zuigkracht van dit reptiel in vraag te stellen, dommelde ik in zonder enige angst. Dom. Ik droomde van spekken op een stok boven een kampvuur in de Ardennen en ik werd wakker met een kronkelende gekko in mijn mond. Wow. Ik heb zijn hoofdje ingeslikt van de schrik en ik kan het volgen in het donker. Het is er bijna. Zijn lijfje heb ik voorlopig terug tegen het plafond geplakt. Dat deed het gelukkig nog. Ik heb een rare smaak in mijn mond.
Epidemia de Pánico II (2009-06-09 12:44)
Vlaanderen Bebouwde Kom. Foto stond niet bovenaan de Flickr’ favorieten. Paniekstemgedrag in Vlaanderen. Jammer. (De rechtse epidemie, Foto zus Fien)
Epidemia de pánico (2009-06-09 04:38)
Mexico Stad. Foto stond bovenaan de Flickr’ favorieten (Creative Commons). Terecht. (Epidemia de Pánico, Foto Eneas) 185
Er begon er één te vibreren (2009-06-09 04:19) Het water was troebel en dieper dan gedacht. Het duurde dan ook vier minuten voor ik mijn mobiele telefoon uit de dorpsfontein kon vissen. Hij heeft al ’t een en ’t ander meegemaakt, maar een cocktail van tweehonderveertig seconden elektronica en brak water gaat er wat over. Drie dagen lang heb ik niemand kunnen bellen om te zeggen dat ik onbereikbaar was. Mijn gsm lag broederlijk te drogen op de modem. Warmtekrachtrecuperatie. Ze hebben een massa positieve vibes uitgewisseld en ’t een en ’t ander op elkaar afgestraald want toen ik vandaag de batterij er weer in stak, begon er één spontaan te vibreren. Jeuijh!
Wereld Milieu Dag in Bagua (Peru) (2009-06-06 08:16)
Foto dhperu De indianen in het Peruaanse Amazonewoud, die meer dan vijftig dagen lang protesteerden tegen de uitverkoop van hun territorium, kregen vrijdag, op Wereld Milieu Dag de Peruaanse politie op hun dak. Voorlopige balans: 38 doden. Of hoe repressie en extractieve industrieën hand in hand gaan. Te zot voor woorden. De foto’s zijn eng.
NEW YORK TIMES 06-06-09 LIMA, Peru Clashes between indigenous protesters and security forces on a remote jungle highway in northern Peru left more than two dozen dead on Friday, including nine police officers, heightening tension over intensifying protests by indigenous groups over plans to open vast tracts of rain forest to oil drilling, logging and hydroelectric dams. More ... GLOBAL VOICES ONLINE 05-06-09 The continuing tense situation in the Amazon Region of Peru has taken a turn for the worst and has become unbearable in city of Bagua. Reports coming from that area are truly alarming. More ...
GT of B (2009-06-05 03:48) Liefste Kitty, Gisteren zat ik een werkdag lang op de bus – hallo benen, we zijn er bijna- en nam ik de tijd om wat rijen op een ding te zetten. Bijvoorbeeld de vraag of ik nog iets langer wil blijven in San Marcos. Heb pro’s, amateurs en contra’s bij elkaar geharkt in een bochtig hanenschrift. Rechts staat voor België, links voor Guatemala (al las je dat net omgekeerd). Zoals je ziet zit ik er nog midden in en ben ik er nog lang niet 186
uit. Liefs, Sam
Document1 (2009-06-04 05:35)
Foto thorinside Zo even bulkte ik nog van de krasse ideeĂŤn waar ik vanavond mijn pen aan zou scherpen, maar nu bots ik op het witte vlak van het onbewaarde Document1. Dat steekt de ogen uit. Want zo gaat dat met losse ideeĂŤn, opgepikte woordflarden en 3D-associaties. Als je die niet razendsnel vastgrijpt en met fors in papier krast, verdampen die. Dan gaan die naar iemand anders, denk ik. Ik ben zelf geen onbeschreven blad: ik heb wel eens onder invloed van Hollands gras de allesverklarende formule ontdekt, maar de beste ideeĂŤn komen toch nog steeds uit de buitenwereld en niet uit mezelf. Dus die gaan we niet meer laten vliegen. Vanaf morgen kom ik niet meer buiten zonder schrift, pen en vlindernet onder de arm. Ga er alvast voor zitten. 187
Groen! (2009-06-04 04:27)
Kleur bekennen, dat doen we niet vaak, zo voor de verkiezingen. Zeker niet als Jan en alleman meeleest of -luistert. Ik en mijn elektronisch potlood, de rest buiten mijn stemhok graag. Maar ik beken vandaag. Niet omdat ik er uit gewoonte op stem. Niet omdat ik honderd procent achter hun mensen, stijl en programma sta. Wel omdat ik gek zou zijn om, gezien de huidige ecologische crisis*, niet groen te stemmen. En omdat Donkergroen! vooralsnog niet bestaat. Over de verbondenheid van de ecologische crisis met de energie- en financiële crisis, las ik deze week een fantastisch artikel. Jammer genoeg in het Spaans maar laat dat jullie vooral niet tegenhouden.
Geduld opgeluld (2009-06-01 04:34) Waarom. Zo. Belachelijk. Veel. Woorden? Wat is dat toch met die ceremoniële poespas hier? Dat potgedraai, dat tussen haakjes’, dat alsgodhetwil’. Die zucht (en drang, dat verlangen) om te herhalen (telkens weer, opnieuw dezelfde dingen zeggen). Tot in den treure bedanken –op een poëzieavond krijgt zelfs de aanwezige pers applaus-, te lauweren –Meneer de Mevrouw de Koningin- en diploma’s uit te delen als zoete broodjes. Waarom zooo laaang? Je bent pas iemand als je naam opgesmukt wordt met Licenciado of Dr. ervoor. Vergaderingen: nog erger. Denk aan 10x Ik heb zoiets van’ voor de point bereikt wordt. Een avond waarvan men vijf keer zegt dat hij erg speciaal is, wordt banaler met de keer. Ik kan nog langer doorzagen, maar vat het liever samen: mag het alsjeblieft wat minder zijn, Guatemalteken lief, er wordt er hier ene zot.
5.8
May
Consultas populares (2009-05-29 05:01) Gisteren was het feest in Comitancillo. De bewoners van dit afgelegen bergdorp, in het Westen van Guatemala, vierden de 4e verjaardag van de volksraadpleging. In 2005 spraken de bewoners zich massaal uit tegen mijnontginning op hun territorium. Dat was één van de eerste ’consultas populares’ in het land, een voorbeeld voor heel wat maya dorpen. Anno 2009 hebben 33 gemeentes, goed voor meer dan een half miljoen Guatemalteken, de mijnbouw weggestemd. Volgens de overheid zijn de consultas wettelijk, maar niet bindend. Internationaal recht spreekt dat tegen. De organisatie waar ik werk financierde het verjaardagsfeest. 188
Bewoners van Comitancillo kijken bezorgd naar een video over de gevolgen van de goudmijn in het nabijgelegen dorp San Miguel de Ixtahuacรกn.
Alcaldes comunitarias, inheemse burgermeesters uit de gehuchten van Comitancillo, tekenen de acte waarin ze zich opnieuw uitspreken tegen de ontginning van metalen in hun dorp.
189
Vat perfect samen waar ik mee bezig ben: een alcalde comunitario voor het opschrift ’Het milieu, de exploitatie van open pit mijnen, de gevolgen ervan en de inheemse volkeren’.
Fotoquiz (2009-05-28 03:20)
Een cadeautje uit Guatemala voor wie weet wat dit is.
De snor van Werner (2009-05-28 02:39) : {)" Ik begin vandaag met een -zet je schrap- smiley. Ik eindig er ook mee. Beiden stellen een man met een snor voor. Al zijn er verschillen. Dat zit zo: ik lees hier met een maand vertraging het rapport van het Vlaamse Parlement (De Standaard, 25-26/04/09). Daarin deelt de politieke redactie van de krant punten uit aan de beste en slechtste volksvertegenwoordigers, met naam, toenaam en foto. De moeite voor wie nog niet weet op wie stemmen. Open de haakjes. Jan Peumans (N-VA), Rudi Daems (Groen!) en Annick De Ridder (Open VLD) staan op de eretribune, Hugo Philtjens (Open VLD), Bob Verstraete (Open VLD) en Marcel Logist (S.PA) worden aan de schandpaal genageld. Sluit de haakjes. Eén van de kandidaten die het er belabberd van afbrengt is Werner Marginet (Vlaams Belang). Het 190
Lokerse gemeenteraadslid dat ’minder [opviel] door zijn parlementaire activiteiten, en meer door lokale incidenten met allochtonen in Lokeren’. De kwezel ziet er uit als in de smiley: een snor met een plukje haar onder de mond. Krapuul met een das. Wil het toeval dat ik er ook zo uit zie. Zag. Ik scheer me weg. ; {)
De laatste honderd dagen (2009-05-26 02:52)
Foto Dale En. Hoe is het op het werk? Dat zijn vragen die men stelt. Ik heb daar nog niet veel over geschreven. Maar de laatste honderd dagen zijn ingezet, dus ik blik graag terug: ’Goed, dank je. Het leven is hard’, Wat een weer’ of Ik heb zoiets van’ is minder betekenisloos dus ik smijt er wat veelbetekenende cijfers tegenaan:
1. 114 dagen staken me voorbij aan een rotvaart die in de verste verte niets met mañana te maken heeft. Vadertje Tijd in een 4x4. 2. Sinds 13 januari 2009 heb ik 55 megabytes aan word- en exceldocumenten gescheten. Dat is bijna een halve MB per dag! 3. Ik ben gemiddeld 4 keer per dag gaan plassen in de Casa Diócesana. Dat herinner ik me goed omdat de wc’s er onaangenaam tochten. Het ruikt er naar nat en aan de klink hangt kaka, denk ik. 4. Er kropen 750 mails de deur uit. Dat is een angstwekkend gemiddelde van zes en halve mail per dag. 5. Ik reisde een keer of tien naar Guatemala Stad (6 - 7u). 6. Daar stond ik één keer, tijdens een lastige planningsvergadering over de Internationale Conferentie Over Mijnbouw (zo één die in cirkeltjes draait), op het punt om NEUK UW MOEDERS’ te brullen (in het Spaans klinkt dat precies minder fel). 7. Dan at ik een paar broodjes geduld. 8. Of dacht ik na over de vraag van COPAE, de organisatie waar ik werk, of ik wil blijven. Moeder Aarde is ook benieuwd. Paniek! 9. En voor wie eraan twijfelt, ik ben hier graag. 8 ofzo. 191
Help, ik flapper met mijn hand (2009-05-25 06:09)
Foto Mary Martin Help. Ik kijk tegenwoordig langer dan gewoonlijk naar kinderen. Er zijn er hier erg veel. Ingewikkeld op moeders rug, aan borsten gelebberd of op de schoot in de bus. Als ze terugkijken trek ik een gekke bek of flapper ik met mijn hand. Als het lukt levert dat een klepperend geluid op en dat vinden kinderen -somsleuk. Het zal toch geen waar zijn, he. Er rispt hier verdorie een vadergevoel* op! Kan je geloven dat mijn spellingchecker ’vadergevoel’ niet herkent en suggereert om dat te veranderen in ’moedergevoel’ ? Pfuh, belachelijk.
Cfr. kogel 4 (2009-05-23 18:41)
Ik verga van de jeuk. Het voordeel van de twijfel is voor mietjes. Bah. 192
Ik ben geen hert (2009-05-23 18:30)
Foto macwagen Dirk en Ivo, goede vrienden, gaan herten jagen. Ze steken twee bergen, een rivier en moeras over. Dirk moet niet plassen dus ze lopen nog een eindje door een bos. Stop’, zegt Ivo. Dit is een perfecte plek om een hert te zien. Ze verstoppen zich in het groen. En wachten, hun geweer in de aanslag. Eén uur, twee uren, vijf uren... Plots komt er een naakte man vanachter een boom, die wild met zijn armen zwaait: Niet schieten! Niet schieten! Ik ben géén hert!’ PANG! Dirk knalt de man omver, de kogel recht tussen zijn ogen. Ivo springt op en tiert als een waanzinnige: VERDOMME DIRK! BEN JE GEK? HIJ ZEI TOCH “IK BEN GEEN HERT”?!’ Dirk, totaal opgefokt, serieus in de war: VERDOMME IVO! IK VERSTOND “IK BEN ÉÉN HERT”!’* (nog grappiger met gebaren erbij)
Een pelleke in de hand (2009-05-20 05:25) ... en 10 kogels in de lucht:
1. Gisteren staakte De Morgen 2. Een lijf heeft een paar enkelingen (neusbrug, navelenbuik, venusheuvel, ...), erg veel paren (wreven, kloten, pupillen, ...) maar geen enkel trio 3. In de wachtzaal hangt een bordje dat ik niet mag roken of op de grond rochelen 4. Ik krijg jeuk van Coldplay en toch download ik hun gratis cd om eens te proberen 5. FN Herstal levert machinegeweren aan de Guatemalteekse politie 6. Wie uit principe gratis kaaschips, instantsoep of staaltjes antiroosshampoo weigert in het station -al heeft hij trek, een thermos warm water onder de arm of extreem veel pellekes- verdient respect 193
7. Ik heb maar één rug en hij lijkt serieus naar de kloten 8. Euceta mag je gerust kwakzalf noemen 9. Vandaag is morgen gisteren 10. Dirk en Ivo, goede vrienden, gaan herten jagen. Ze steken twee bergen, een rivier en moeras over. Dirk moet even plassen en wordt gebeten door een ringslang, recht in zijn eikel. Paniek. Ivo besluit hulp te zoeken. Een moeras, een rivier en twee bergen over. De dokter hoort Ivo’s verhaal en zegt dat de ringslang dodelijk is. Tenzij het gif eruit wordt gezogen. Ivo snelt richting Dirk. Twee bergen, een rivier en een moeras over. Dirk is er erg aan toe. ’En?’ kreunt hij, ’wat zei de dokter?’ Ivo zucht: ’Je gaat sterven, vriend.’
De inbreker en de schreew (2009-05-19 04:53)
Er was een diepe, niet zo lange schreeuw en ik vermoedde dat die uit mijn keel kwam. Het was vier uur in de ochtend en ik plakte tegen mijn matras. Hij was erg symmetrisch geweest, zacht hard zacht. WHAAHW’, klonk het. Een bijna bolle angstkreet, gesloten, zonder nagalm. Nagalm, dat was beter geweest. Ook ontbraken er g’s, en een langgerekte r misschien. Een schreeuw als deze lacht een inbreker zo weg. Ik was in mijn oude kamer in Boechout. Mijn kleine zus kwam totaal verlamd van angst mijn kamer binnen. De honden woest aan hun ketting. (Mijn ouders hebben geen honden, maar die naast mijn huis, hier in San Marcos, blaften van wel). Ze schokte dat... er een inbreker in huis was... en dat hij haar. Volgde. Op dat moment zagen we een schaduw mijn kamer binnenkomen. Bang is een te kort woord. Schrik klinkt enger. Ik bedacht dat schreeuwen het beste was maar er kwam enkel gepiep uit. Dat kon niet zijn, ik moest mezelf vermannen en brullen als een leeuw. Alarm slaan, verstijfd of niet. Het klonk als een huilende wolf. Of iets anders met veel verdriet (la llorona). Het was de meest angstige kreet die ik ooit heb gehoord. Het was donker en ik wist niet waar kijken.
Dierenvragen en Seksuele Dingen (2009-05-18 19:55) Het idee komt niet van mij, maar van een meisje uit de lagere school. Eentje die haar opstellen vooraan in de klas mocht komen voorlezen. En nu blogt. Af en toe gebruikt ze de zoektermen die verdwaalde lezers op haar pagina doen belanden. Om iets nieuw mee te schrijven. Bijzonder meta, dus het werkt. Wie per abuis op deze pagina’s strandt kan ik niet traceren, maar hun zoektocht wordt mooi bijgehouden. Die is samen te vatten in twee categorieën: Dierenvragen en Seksuele Dingen. Ik ben er nog niet uit over 194
wie dat iets zegt, en wat precies, maar ik deel de zoektermen graag met je. Hou iets vast. Dierenvragen: hond verhaart verschrikkelijk wat te doen, hamsters grommen, geluid miereneter, kat huppelt, gorilla’s flossen, waarom heeft een hamster een lik steen nodig? Seksuele dingen: boeken zoeken met fotos van jonge vrouwen die neuke, pis op oma, grijsaard neukt, split in rok benen bloot, bips buurvrouw, forbidden places, verantwoord neuken. En eentje waarvan ik het nog niet goed weet: dekken siberische boskat kosten.
Scheer je been 15 cm langer (2009-05-18 05:30)
Photoshop Disasters is een vermakelijke portaalblog voor alle Photoshop misbaksels die de reclamewereld uitbraakt sinds het ontstaan van het computerprogramma. Have you seen a truly awful piece of Photoshop work? Clumsy manipulation, senseless comping, lazy cloning and thoughtless retouching are our bread and butter. If it is commercial and awful then please let us know!
My Pepperheart (2009-05-18 04:43) [EMBED] (Open volume. Bekijk grotere afbeelding) Men beschouwt PES (Adam Pesapane) als de koning van de stop motion animatie - en wij die hem nog niet kenden! De Amerikaan maakt erg knappe filmpjes met dagelijkse gebruiksvoorwerpen. Dit minimalistisch idee slaat alles. (via On-point) 195
Snot en salami (2009-05-17 23:38)
Foto Caveman 92223. Kunstwerk We are family Patricia Piccinini Als je snot naar salami smaakt...
Foto Ben Chau ... heeft de varkensgriep je dan te pakken?
Land in rep en roer door video vermoorde advocaat (2009-05-17 20:05) Vrees voor georkestreerd complot tegen regering [EMBED] Dit artikel verscheen eerder op de site van Mo* Magazine GUATEMALA, 17 mei 2009 (MO) - Het land staat op stelten. Op twee plaatsen wordt vandaag betoogd. Tegenstanders van de president eisen zijn aftreden. Voorstanders spreken van een samenzwering om het 196
land te destabiliseren. Aanleiding is een postume, ietwat mysterieuze video die de president van moord beschuldigt. De politieke crisis ontstond begin deze week. Toen werden, op de begrafenis van de advocaat Rodrigo Rosenberg (47), honderdvijftig kopieën van een video uitgedeeld. Vorige week zondag werd Rosenberg, tijdens een fietstochtje in Guatemala Stad, door onbekenden doodgeschoten. In de video die hij achterliet, beschuldigde hij president Álvaro Colom, diens echtgenote en enkele hooggeplaatste financiers van diens partij van de moord. De video, die een aantal dagen voordien was opgenomen, ging vergezeld van een brief met soortgelijke aantijgingen. President beschuldigd Als u dit bekijkt, is dat omdat ze me vermoord hebben.’ Op rustige toon vertelt de advocaat dat de entourage van de president daarvoor verantwoordelijk is. Rosenberg verdedigde de zaak van de ondernemer Khalil Musa (74), die een maand geleden samen met zijn dochter (49) om het leven werd gebracht in Guatemala Stad. Volgens Rosenberg werd Musa uit de weg gemaaid omdat men bang was dat hij een aantal schandalen binnen Banrural, de tweedegrootste bank van het land, aan de grote klok zou hangen. Deze bank financiert de programma’s van Sandra de Colom, echtgenote van de president. Rosenberg acht beiden medeplichtig aan deze moorden, en aan die op hemzelf. Rijk en arm protesteert De video stond in een mum van tijd op het internet. Het land reageerde geschokt. Via sociale netwerksites als Facebook en hi5 werd razendsnel opgeroepen voor protestbijeenkomsten in de hoofdstad. Enkele columnisten spraken smalend van modedefilés. De manifestanten die zich met de vermoorde advocaat vereenzelvigen komen immers voornamelijk uit de midden -en hogere klasse van het land. Hun hoofdeis: het onmiddellijke aftreden van de president om de onafhankelijkheid van het onderzoek te waarborgen. Aan de andere kant van het plein voor het presidentieel paleis stonden deze week meer volkse aanhangers van Colom, uit de buitenwijken van de hoofdstad, om hun te steun betuigen. De regering voorzag in geluidsversterking en videoschermen, die de installaties van Coloms tegenstanders veruit overtroffen. Vrees voor geweld Vandaag worden tienduizenden betogers verwacht in de hoofdstad. Er zijn twee afzonderlijke optochten gepland om confrontaties te vermijden. Colom laat aanhangers van zijn partij Nationale Unie voor de Hoop (UNE) uit het hele land aanvoeren. Hij kreeg hiervoor heel wat kritiek van de oppositie. De situatie is gespannen. Volgens een politiek analist van het tijdschrift El Observador is niet uit te sluiten dat er incidenten zullen zijn. “Bepaalde machtsgroepen, zoals de oude oligarchie, militaire groeperingen en grote nationale industrieën hebben er alle belang bij om het land te destabiliseren. Ze maken de weg vrij voor oppositieleider Otto Pérez Molina van de Patriottische Partij. En daarvoor durven ze best in betogingen infiltreren om oproer te zaaien.” Een georkestreerd complot? In een televisieboodschap en interviews met de Spaanstalige CNN eerder deze week hamerde de president op het bestaan van een complot. Hij verweet de oppositie zijn beleid te willen destabiliseren. Het klopt dat Coloms zwakke centrumdemocratische regering voortdurend onder vuur genomen wordt. De machtsgroepen waarvan sprake springen massaal op dit schandaal. Maar er lijkt meer aan de hand. Aan de echtheid van de video twijfelt niemand, ook de VN-commissie tegen straffeloosheid Cicig niet. Maar de inhoud ervan en de hulp bij de opnames, doen twijfels rijzen over een mogelijke samenzwering. Rosenberg nam zijn afscheidsvideo op in het kantoor van een bevriende journalist en advocaat. Mario David García is bekend als advocaat om zijn extreemrechtse ideologie en zijn banden met militaire groeperingen. In ’88 en ’89 was García openlijk betrokken bij de staatsgrepen tegen de regering van Vinicio Cerezo. 197
Het discours dat García in zijn wekelijkse radioshow Hablando Claro verkondigt, vertoont bovendien opvallend veel gelijkenissen met de geschreven en gesproken boodschap van Rosenberg. Blijft de vraag waarom Rosenberg vermoord werd. Werd hij in de val gelokt, werden er in naam van Coloms entourage dreigtelefoontjes gepleegd en werd er op de video aangestuurd voor men hem vermoordde? Is dit een sinister plan van de georganiseerde misdaad met politieke banden? Zou best kunnen in een door geweld en straffeloosheid getekend land. Dat moet blijken uit het onderzoek van Cicig. Zoals directeur Carlos Castresana deze week aan CNN toevertrouwde: “In Guatemala blijft 98 procent van de misdaden ongestraft. Ik hoop dat de zaak Rosenberg tot de 2 procent behoort die we kunnen oplossen.”
(2009-05-17 07:00) Guatemala staat op stelten. Op twee plaatsen wordt vandaag betoogd. Tegenstanders van de president eisen zijn aftreden. Voorstanders spreken van een complot dat het land wil destabiliseren. Aanleiding is een postume, ietwat mysterieuze video die de president van moord beschuldigt. Lees meer...
Onze vader (2009-05-14 05:38)
Foto tarotastic Deze morgen op een verjaardagsfeestje geweest. Lees dat even opnieuw. Zo. Afspraak om 7u (!) ’s ochtends in een met slingers versierde garage. De familie op plastic stoelen in een cirkel, zoals dat hier gaat op feestjes. Er was ontbijt met light taart. Dat mag u ook twee keer lezen. Boterbiscuit met slagroom en een halve aardbei die tegen je gehemelte bleef plakken. Voorts een oom met een gitaar. En Happy Birthday uit onfrisse monden. De jarige (65) was diabetespatiënt en had een zonnebril op omdat hij blind was. Hij zag er een sterke man uit, die al hard had gevochten. Zijn dochters huilden toen ze speechten. Ik pinkte mee. Ze vroegen ook of we mee wilden bidden. Ik keek wat in mijn beker thee. En sloot per ongeluk af met Adem’.
Oude woudreuzen (2009-05-12 04:48) In het Amazonewoud staan oude reuzen van 130 meter hoog. Bejaarde bomen. Die groeiden op een arme bodem, met een vruchtbare humuslaag van nog geen 30 cm dun. Hoe kan dat? 198
Leonardo Boff legt uit dat het woud over de bodem groeit, in plaats van uit de bodem. Planten en bomen zijn met elkaar verbonden via hun wortels en ondersteunen elkaar aan de basis. Ze vormen een enorme weegschaal. Het hele bos beweegt en danst. Als één boom neergehaald wordt, sleurt die dus verschillende andere mee.’(1) Wow. Met het woud aan mensen dat de planeet bevolkt is dat misschien ook zo. Er rest de aarde niet veel humus meer, dat is bekend. Om daarin als mens en als planeet te overleven moeten we wel verstrengelen en vergroeien. Dat is minder bekend. Niet snel snel omhoog maar langzaam en in de breedte. En wat vaker samen dansen, wat bejaarden wel eens doen. (1) Leonardo Boff (1996), Cry of the Earth, Cry of the Poor, p 90.
Hamster Rave maakt het bont (2009-05-09 21:34)
Hamster Rave was dronken. Niet aangeschoten of gewoon wat licht. Neen. Hamster Rave was totáál van de wereld. Zatter als een kanon. Op heldere dagen wist hij dat dat niet zonder gevaar was. Vanavond kon hem dat geen lor schelen. Ik mag dan wel een hamster zijn,’ lalde hij, dat wil nog niet zeggen dat ik niet kan matsen. Ik zuip jullie allemaal onder tafel, gasten.’ Hamster Rave hing zelf als een bloemzak tegen een tafelpoot, naast een vingerhoed met goedkope tequila en een plasje braaksel. Slechts twee stamgasten van café de Space Wagon – mannen die wel eens naar National Geographic kijken omdat ze het geloof in de mens een beetje kwijt zijn - besteedden aandacht aan het beestje. Hadden ze vroeger ook gehad. De bassen trilden in de bezopen vacht van de goudbloemhamster en het gebonk deed zijn oortjes flapperen. Er werd een mazout op hem gemorst en iemand gooide een peuk in zijn richting. Ja, de Space Wagon zat goed vol vanavond. He barman!’ schreeuwde Hamster Rave. Barman! Doe ze nog ’s vol, jom.’ De barman keek de andere kant uit. Hij wist dat dronken knaagdieren voor problemen zorgen. Toen Hamster Rave agressief rechtkrabbelde - Verdomme, ’t is niet omdat ik een hamster ben...’- merkte hij dat zijn vingerhoed tequila in lichterlaaie stond. Hamster Rave zag het plots heel helder – waarschijnlijk een genster van de peuk - en besefte dat de toekomst van de Space Wagon in zijn pootjes lag. De vlammen likten al aan de tafelpoot en het zou niet lang meer duren of... In een ruk had hij de vingerhoed beet en hoewel zijn pootjes eraan bleven plakken, kapte hij de brandende tequila naar binnen. Hamster Rave bedacht nog dat zijn heldendaad de lokale krant wel zou halen en even vroeg hij zich af of er medailles op hamstermaat zouden bestaan. Daarna verschroeide zijn slokdarmpje. Zijn maag, die nog vol tequila zat, ontplofte met een niet zo luide knal. De dierenliefhebbers begonnen over moeilijke vrouwen, de muziek dreunde voort en een stukje vacht landde in een lauwe beker bier. 199
Het kind in de vuilzak - epiloog (2009-05-09 19:28) Vijgen na Pasen. Het veldje lag vanmorgen bezaaid met witte pakketjes en één van de straathonden stonk harder dan anders uit zijn bek.
Het kind in de vuilzak (2009-05-08 21:33) Of ik soms een vuilzak heb buitengekeild? komt mijn buurman aankloppen. Het is laat op de avond, ik ben Van Vlees en Bloed’ aan het bekijken -dank u voor het postpakketje mama- en voel onheil. In het straatje naast mijn huis staat een troepje buren rond een zwarte zak die blinkt in het licht van een zaklamp. Het waait donkere speculaties, een vrouw zucht o mijn god. De zak is goed dichtgeknoopt en bijzonder zwaar. Dat kan geen afval zijn. Er hangt een scherpe lucht rond. Dat ruikt als verrot vlees. Hij staat bol. Misschien een kind? Nog meer o mijn god. Ik leun een beetje stoer op één been en stel voor om hem te openen. De Europeaan, de rede in persoon, presente. Dat doen ze liever niet op hun eigen erf. Wij hebben hier niets mee te maken. Er wordt een schop bijgehaald en de zak verhuist naar een veldje verderop. De vrouwen en kinderen mogen niet mee. Ik blijkbaar wel. De schop, voorzichtig want wie weet, haalt de zak open. Er tuimelen witte bolletjes, met blinkend plastic en bloemmotiefjes uit. Luiers, een hele zak volgekakte luiers. Ik doe of ik dat wel had verwacht en maak een verbindende grap over de pampers en het kind waarvoor ze vreesden. Niemand lacht echt maar misschien is dat alleen in het Nederlands grappig.
Feestebrij (2009-05-07 23:12) ... proberen inhaken op de feestebrij maar de draad al kwijt zijn nog voor hij op te pakken is.
7 vragen in de taxi (2009-05-05 04:06)
Foto Kaptain Krispy Kream Zeven vragen die de taxichauffeurs me haast elke dag stellen, en een originele conclusie tijdens de laatste rit. 1. Vanwaar bent u? De States? 200
2. 3. 4. 5. 6. 7. 8.
Europa... daar is het heel erg koud, niet? België... welke taal spreken ze daar? Hoeveel uren vliegen is dat? Wat kost een ticket? Is er werk in België / heb je een visum nodig? Welke munt hebben ze daar? Logisch, vandaar Euro-pa natuurlijk.
’Krachtige aardbeving in Guatemala’ (2009-05-05 03:52)
Foto Joe Penniston De Cocos -en de Caribische Plaat die botsen. Dat klinkt als het leidmotief van een geflopte Disneyfilm.
Het masterplan van de straathond (2009-05-03 12:15)
Foto Alex Montandon Straathonden hebben op het eerste zich niet echt een plan. Ze liggen er meestal eenzaam bij, als zwabbers in de goot der vergetelheid. Krabben zich verveeld achter hun hangoren, vangen een vlo tussen hun hoektanden of dromen rusteloos van iets lekkers. Of van een baasje. Niet zelden moeten ze wegduiken voor goed gemikte stenen in achterafsteegjes, of hun staart intrekken voor voorbijrazende vierwielers. Blaffen ze niet dan bijten ze in het stof. Soms gaan ze op snuffel om een 201
been te vinden of iemand waarmee ze erom kunnen vechten. Gewoon om een robbertje te grommen. Maar soms scherpen de schoeljes hun tanden om in bende de straten af te schuimen. Met schuim op de bek maken ze passanten duidelijk dat de straat hún huis is. Dat de roedel regeert. Piraten en tolmeesters van de weg. Sommige teefjes vinden dat imposant. Daarmee zetten ze zich dan aan het vrijen. Niet te lang, dat laat het straatritme niet toe, maar wel erg vaak. Erop, erin en erover, planmatiger dan je zou denken. Op termijn proberen ze tot meer veredelde straathonden te komen. In een uniform grijs, zonder vlekken of rare oren, een type dat bij regen kan kwispelen. Een door weer en wind gevormde, diep doorwinterde soort, een groep opperbastaarden, over de grenzen heen. Die orde op zaken gromt. Het recht van de blafste.
Zwemmer rem (2009-05-03 00:49)
Foto Auntie Shadrach De kleur van de zwembadmuur was moeilijk te zien onder water dus gokten neus en voorhoofd op (bl)auw.
Lieveheersbeest (2009-05-01 03:49) Mijn rug is deze week op traditioneel Chinese wijze behandeld. Door een alternatief uitziende arts met kleine ogen en een dunne gibberassistente van een jaar of vijftien. Goedgeluimd plaatste hij een soort plastic kopjes op en rond mijn ruggenwervels. En zoog die vervolgens vacuüm met een handig pompje. Cupping, om natuurlijke genezing te stimuleren. Of zoiets. Waar het na tien minuten zuigen erg paars uitsloeg, zat het volgens hem goed fout. Mijn rug staat voor veel open. Na drie dagen kruip ik echter nog steeds rond als een lieveheersbeest. Tien violetkleurige zuigplekken zo groot als appelen schijnen bijna door mijn T-shirt heen. Iemand vraagt me of ik een tatoeage heb. Dus ik wring me in Spaanse bochten, zoek handen en tanden en beeld me haast een verschot uit: Wel, mijn rug is deze week op traditioneel Chinese wijze behandeld. Door een alternatief uitziende ...’
5.9
April
Schrijvers brok (2009-04-29 13:41) 13:26 Dit is een test. Een uitdaging zowaar. Ik geef mezelf 15 minuten om een blog online te zwieren. Want het echte werk wacht in grote exceldocumenten met begrotingen en doelstellingen enzo. Vooral doelstellingen. 13:27 Het lukt deze dagen niet om zwierbare schrijfsels uit het toetsenbord te wringen. Ik 202
zou 13:28 iets kunnen vertellen over het koppel in een straatstalletje, langs ĂŠĂŠn van de drukst bereden wegen van Guatemala. Dat tussen de uitlaatgassen verharde kauwgommen en lauwe frisdranken verkocht. En hoe ze uitlegden dat ze er al 30 jaar stonden, met hun stalletje. 13:29 Elke dag, ook op zondag. En ik zou kunnen beschrijven hoe de man de verrimpelde hand van zijn vrouw 13:30 zachtjes vasthield en ze elkaar wat streelden. Elke dag, ook op zondag. 13:31 Maar aan dat soort meeldraderij doe ik niet mee. Dus skim ik mijn week op zoek naar andere 13:32 verhalen. Misschien is het de moeite om te beschrijven hoe een vriendin die in een bank werkt me 5 euro leende, recht uit de kluis, als ik het morgen maar zou terugbrengen maar shit neen 13:33 dat leest geen hond. Ik schrijf mezelf vast. En dan moet de brok ook nog eens herlezen worden. 13:34 Dat kan ik in de volgende minuten doen. Misschien bedenk ik nog wel een leuk einde. 13:35 Of zo. 13:36 ... 13:37 Of... 13:38 ... 13:39... 13:40 Of misschien ook niet.
Appelogen die meelezen (2009-04-26 22:14)
Foto gjcharlet Lezer, Hebt u vandaag het onbehaaglijke gevoel dat er iemand over uw schouder mee zit te lezen? Een loenzende buitenstaander, een letterdief, een vreemd paar ogen. Dat kan best, want vanaf vandaag stel ik elke zondag als gastblogger een vraag op Appelogen.be. Of snot speeksel kan worden, bijvoorbeeld. En die durven wel eens doorklikken. Aan de lezers van Appelogen.be die hier terecht komen via de Hamstervraag: welkom. Op uw vertrouwde blog stel ik de vragen. Hier vindt u al eens een antwoord. Met zaagsel, Hamster Rave 203
Moeder waarom leven wij? (2009-04-26 04:42)
Foto dgoodin Gestruikeld over twee fragmenten in een boek en twee godverdomse dagen plat op mijn gezicht blijven liggen. P 49. Als je een miljoen jaar gelijkstelt aan een seconde, dan is het universum vijfenhalf uur oud. De geschiedenis van de Aarde zou iets meer dan een uur duren, die van de mens een paar seconden, en onze individuele verhalen zouden zo onbeduidend klein zijn dat ze niet gemeten zouden kunnen worden. P 52. Leven is niet enkel en alleen het resultaat van toeval. Biochemici en moleculaire biologen hebben via computermodellen aangetoond dat dat wiskundig gezien onmogelijk is. Om de aminozuren en tweeduizend onderliggende enzymen samen te laten komen in een keten en om die een levende cel te laten vormen, zou meer tijd nodig zijn dan de leeftijd van het universum- miljarden en miljarden jaren. De mogelijkheden hiervoor zijn tien tot de duizendste tegen een. Leonardo Boff (1997), Cry of the Earth, Cry of the Poor.
Waarom ben jij vegetariër? (2009-04-23 05:33)
Keer op keer, de vraag op mijn bord. Steevast aan tafel voorgeschoteld. ’Waarom ik eigenlijk vegetariër ben?’ Waarna, telkens weer, de uitleg (1. ecologie, 2. de vleesindustrie, 3. overconsumptie en 4. gezondheid) en een debat dat warmte en smaak onttrekt. Geen zin meer, weg sfeer. Zo niet de laatste keer. Toen ik uitschoot, mijn aardappel de lucht in vloog, en met mijn vork wees: ’Waarom eet jij eigenlijk vlees?’ 204
Martin Bril en de kunst van het kijken (2009-04-23 04:54)
Foto roel1943 Martin Bril is dood. De eerste schrijver van wie ik de cursiefjes helemaal uitlas. De vaste waarde in de rechterbovenhoek toen ik nog in Leiden was. Groot voorbeeld voor kleine sam. De kunst van Brils’ kijken wordt toegelicht in een oud interview in De Volkskrant (28/09/01). Volgens hem kijkt hij niet anders dan anderen. Ziet hij ook niet meer dan anderen. Hij heeft zich alleen getraind in het waarnemen van de goede details omdat ze zo belangrijk zijn bij het neerzetten van mensen, de personages in zijn miniaturen. Het zegt iets over iemand als hij een pinkring draagt. Ik zal altijd vermelden dat hij een pinkring droeg, met name als het een gouden is. Ik zal er alleen nooit bij zetten wát het betekent een pinkring te dragen. Omdat het typisch een suggestief detail is waarvan het mooi is dat in het midden te laten. Maar iedereen denkt er iets bij - als je het opschrijft.’ Meer over Brils leven en pen in ’Postuum: De oppervlakte was diep genoeg’.
Winkelgrapjas (2009-04-22 06:35)
Zonder woorden. [EMBED] 205
het bier voorbij (2009-04-22 05:58)
Foto: Lauren Bailey het gezelschap lauw het bier voorbij de gezelligheid de ruimte al vaak verteld en de verhalen steeds kleiner
Postscriptum bij het wilde feestje (2009-04-20 04:58) Ik was het die hoopte dat de jongen zou vallen.* Terwijl ik zijn zwaai- en wiekgestuiter stond te observeren, wilde ik simpelweg dat hij het evenwicht verloor. Omdat dat, kan je nagaan, een beter einde van mijn schrijfsel zou zijn: onzekere jongen tussen de grote mensen, doet of hij loos gaat en knalt tegen de vlakte, terug bij af. Slecht van me. Dat ik hoop op drama omdat dat beter schrijft. Op emotie die gladder binnenglijdt en een lot dat lekkerder leest. Vandaag hoorde ik dat er iets scheelde’ met die jongen. Dat maakt zijn personage veel minder interessant. Ik besluit hem te beschrijven alsof ik dat niet weet en de informatie achter te houden voor mijn lezers. Soms is het ware leven net geen boek waard.
Het wilde feestje (2009-04-20 04:35) Hij is hooguit achttien maar hij meent het: Boooorn to be wild!’ Het komt er luider uit dan voorzien. Op zijn eentje naar het feest gekomen, een jongetje op avontuur. Werpt zijn handen in de lucht als hij roept, wijsvingers hemelwaarts, en trekt een moeilijk hoofd. Schokt net na de tel met zijn schouders en draait zich weg van de mensen die doen of ze hem niet aanstaren. Dat zijn een handvol feestgangers in een binnentuin aan het meer van Atitlan, Guatemala. Beetje verveeld dat er niet meer volk is komen opdagen en eigenlijk niet zo tevreden met de gasten die er wel zijn. Maar he, het is zaterdag dus praten ze wat langs elkaar heen en vertellen over hoe goed ze de organisator van de avond kennen. Joh. In een hoek van de tuin, onder een golfplaten afdak, wanen drie veertigers in hemd, als hippies blijven plakken aan het meer, zich nu eens Axel Rose, dan weer Kurt Cobain. Ook Bob Marley komt langs die avond. Ze brengen vlekkeloos gekopieerde gitaarsolo’s en ow yeah’s waar het hoort. Netjes. Maar niemand danst. Hier en daar wiebelt iemand met een glas rode wijn. De bruine krullenboljongen is sober maar hij danst wél. Eerst voorzichtig, aan de rand van het groen. Benadrukt de eerste en de derde tel met een halfgemeend handgebaar. Sluit zijn ogen, tapt wat met zijn 206
rechtervoet en probeert het Engels mee te lippen. Het volk begint te minderen, iemand valt in slaap. Later die avond, de band zinkt onvermoeibaar dieper weg, durft hij de pit van de grasvlakte aan. Daar zet hij zich eerst aan het armwieken, dan aan het kniezwengelen. Zijn hoofd schudt vervaarlijk aritmisch heen en weer, zijn voeten zwieren hem de hele tuin rond. Iemand hoopt dat hij valt* maar de jongeman blijft gaan. Hij is zich ten volle bewust van zijn gestuiter – nu eens links, dan weer rechts - maar doet alsof hij er niet meer om maalt. Bij de eerste noten van een nummer kromt hij zijn rug, wijst dankvol naar de sterren en zet, voor de tweede keer die avond maar luider nu, zijn keel open. Booooorn to be wiiiiild!!’ Van Steppenwolf geen sprake. De band zet een beetje verbaasd Creams ’Sunshine of your love in’ maar lijkt na de enthousiaste reactie van zijn fan, best bereid om dat ietsje wilder dan normaal te spelen.
Samen op de motor (2009-04-17 01:58)
Foto René Ehrhardt Vanaf nu is het verboden om in Guatemala met zijn tweeën op een motorfiets te zitten. Dat besliste de regering van Alvaro Colóm. Bovendien moeten motorrijders op een fluovestje en op hun helm een rugnummer dragen. De mannen die Guatemalteekse buschauffeurs bij bosjes neerkogelen werken immers vaak met zijn tweeën. De ene zaait terreur, de andere wacht buiten op zijn motor. Daarmee verdwijnen ze als dieven in de nacht, de stadsbrousse in. De motorrijders – hier vaker met zijn vieren op de baan dan alleen – weten niet wat hen overkomt. Wie het openbaar vervoer niet vertrouwt maar geen auto kan betalen, en elke ochtend vrouw, kind of buurman aan de school of op het werk gaat afzetten, heeft pech. Jammer ook voor de boodschappers en pakjesbrengers die zich veiliger voelen met een hulpje achterop. Neen, de nieuwe wet is onverbiddelijk. De regering moet iets met het geweld. Ze slaat een mal figuur met een moordcijfer dat Irak en Colombia achter zich laat (48 per 100.000 personen). Dus verdrijft ze het kwaad door het de middelen te ontnemen. Listig. Er werd nog even geijverd voor een verbod op het opwachten van andere personen vanop je motorfiets, en ook het voorstel om bij wet de motor uit motorfietsen te halen ging even rond, maar beiden ketsten gelukkig af op een dosis gezond verstand. 207
TEST VOOR SLECHTZIENDEN (2009-04-12 22:36)
Foto Nicholas Macgowan Slechtziende: als u zonder bril of lenzen naar de lucht kijkt, ziet u die dan onscherp? Kan lucht wel (on)scherp gezien worden? We bedoelen lucht lucht: helblauw, vaalgrijs, donkerdreigend enzo. Geen fijnomlijnde suske en wiskewolken, geen droevige bomen, voorbijvliegende pelikanen (hier) of flirtende stadsmussen (daar) op de achtergrond. Gewoon contrastloze lucht die u bij wijze van test eerst zonder en dan mét oogcorrectoren bekijkt. Verandert er iets? Wij weten het antwoord, maar willen de pret voor de bij- en verzienden onder ons niet bederven. Wie nog niet slechtziend is, maar toch heel graag de test wil doen, raden we twee zaken aan. 1) rode chilipepers snijden en zich achteloos in de ogen wrijven (fun), 2) dubbel zoveel masturberen (dubbel fun, schijnt te helpen). Als u beide verblindende processen wil combineren om nóg sneller aan de test te kunnen meedoen, vergeet dan u handen tussen proces 1 en 2 niet te wassen.
Schone windenergie speelt het smerig in Mexico (2009-04-12 05:02)
Foto Lionoche Ik tekende ooit een petitie tegen een windmolen. Omdat er een laan bomen, op een berg in de Ardèche, voor zou sneuvelen. Ik herinner me mijn twijfel van toen –weegt het ene op tegen het andere?- door wat ik vandaag las over Mexico. ’t Is een Latijns-Amerikaans verhaal uit de duizend. Over een paar hoge bomen die alles vangen. Schone energie is niet altijd schoon. Het Amerikaanse NACLA tijdschrift vertelt in Clean Energy Plays Dirty in Oaxaca hoe Mexicaanse boeren en indianen in de staat Oaxaca hun akkers verliezen aan wat het grootste windmolenpark van 208
Latijns Amerika moet worden. Het plaatje oogde nochtans mooi. In januari opende president Felipe Calderón met veel aplomb het Eurus windmolenpark. De Mexicaanse cementreus Cemex, derde grootste in de wereld, en het Spaanse energiebedrijf Acciona Energia, beiden beursgenoteerd, beweerden voldoende groene elektriciteit te leveren voor een stad met een half miljoen inwoners. Een schoon verhaal van eeuwige wind en ontelbare Megawatts. Landvergunning werden voor een peulschil verkregen, omkoping en misleidende contracten met de lokale bevolking deden de rest. Cemex en Acciona vertelden er niet bij dat de schone energie enkel voor de fabrieken van Cemex zou dienen. De lokale bevolking zag elk voordeel voorbijwaaien. De hoge bomen: de neus in de wind. Meer info van de Spaanse waakhond Observatorio de Multinacionales en América Latina...
De verrassing van oma (2009-04-11 19:36) Ik wist natuurlijk wel dat de buurman deze week zijn moeder na een heupbreuk in huis had genomen. Ik had hem zelfs verteld hoe mooi ik dat vond. Ik zag deze ochtend bovendien dat er vanonder hun deur zeepwater kwam gelopen en eigenlijk wist ik dat ik hard moest kloppen om mijn komst aan te kondigen. Dat ze vandaag de blote oma in haar rolstoel zouden wassen, was nieuw.
Hier en daar (2009-04-09 20:50)
Brusselse blogs volgen met je RSS-reader, skypen met de familie in Boechout, mailen met vrienden van ’t stad, chatten met een tante in Duitsland, om de drie dagen in het Vlaams bloggen en dagelijks vrienden onderhouden op Facebook. En dat. Allemaal. Achter een scherm in Guatemala. Hier en daar klopt iets niet.
Lazarus en de leeuw (2009-04-07 03:20) Een bezopen type staat tegen een standbeeld van een leeuw te lallen. Ik vraag me af wat die daarvan vindt. 209
Eros en Thanatos (2009-04-06 05:22)
Aan de rand van het erf ligt een haan in een positie, een haan absoluut onwaardig. Uit zijn bek hangt een slijmdraad die tegen zijn bevederde borst plakt. Zijn enorme kam hangt plat naast zijn kop. Wat er nog van pluimen opstaat is met bloed beklit. Een andere haan komt hem af en toe recht op zijn schedel pikken. Nog even en hij zit erdoor. Er kan er maar één de voorste zijn. Er zijn loyale kippen die langskomen en vriendelijk doen alsof hij er nog even kranig als vroeger uitziet. De uitgetelde haan probeert zijn nek te rechten en wat bazig te kijken maar de vogel schaamt zich natuurlijk dood. Wat een afgang. Plots komt er een witgevlekte duif aanvliegen, die zich voor de reutelende haan placeert. De doffer (mannetjesduif) vult borst en veren met air, koert een paar keer diep, opent zijn staartveren en begint rondjes te draaien. Hij brengt een balts ten berde waar geen enkele duivin aan zou kunnen weerstaan. Even denkt de haan aan het hanenhiernamaals. In een laatste helder moment daarna vindt hij het gewoon erg eigenaardig, geflipt zelfs, maar kraait er verder niet meer naar.
Gebeten door een hond (2009-04-06 04:00)
Ik ben dit weekend gebeten door een hond, een mug en een kip. De hond baart het meeste zorgen. Het hysterisch blaffend straatschoelje had mijn kuit beet na een laffe aanval in de rug. Dat was 56 uur geleden, ergens ver weg op een bergpad, aan de grens met Mexico. Uit nieuwsgierigheid toch maar even opgezocht hoe dat juist zat met hondsdolheid. Soms is het beter niet te weten dan te weten. Mijn Lonely Planet In Guatemala the risk on rabies is greatest in the northern provinces along the Mexican border. Most cases are related to dog bites. Waarvan akte. Gezondheid.be Hondsdolheid of rabiës is voor de mens een 100 % dodelijke hersenontsteking (...) Er bestaat geen behandeling (...) Binnen de 48 uur na infectie, dus voor het verschijnen van de eerste ziektetekens, moet een behandeling worden ingezet (...) Verdacht is het als een dier agressief en onrustig is. Quid erat. De symptomen: lichte koorts, algehele malaise, hoofdpijn en verminderde eetlust, zere keel en misselijkheid, prikkelbaarheid, verhoogde spierspanning en overgevoeligheid voor fel licht en harde geluiden. Dat is het geval, maar ik heb ook een kater van de fantastische tequilanacht onder de sterren gisteren. Met volstrekt gelijkaardige symptomen. De belangrijkste diagnostische symptomen zijn echter abnormale gevoelens in het gebeten lichaamsdeel. Een gevoel van pijn, koude, jeuk of tintelen treedt bij 80 % van de patiënten op. Ook dat is het geval. Mijn kuit jeukt, al wil het toeval - o ironie - dat de mug waarover ik sprak me juist naast de beet gestoken heeft en het onderscheid niet meer te maken is. Ziekenhuis San Marcos - We hebben hier geen vaccin, je moet tot morgen wachten. - Kan ik zonder gevaar gaan slapen, mevrouw? Er zijn al meer dan 48u gepasseerd sinds de beet en ik heb gelezen dat... - ... Als die hond rabiës had, zou je het hier nu niet staan vertellen. (postdata: dit bericht werd gisterenavond geschreven, zo ook een eerste aanzet van een afscheidsbrief. Ben met een heel, héél klein hartje gaan slapen en vreesde wakker te worden met schuim op de lippen, of helemaal niet meer. Ondertussen eerste vaccinatie gekregen en alles weer onder controle.) 210
Wat ik schrijf is echt gebeurd (2009-04-01 05:34)
Foto Mike Kline Alles wat ik schrijf is echt gebeurd. Toch is de manier waarop het neergeschreven is, soms interessanter dan hoe het beleefd werd. Hou dus rekening met een overdrijvingsfactor van twintig procent. Omdat u natuurlijk niet weet waar die twintig project juist zit, en ik niet zou willen dat u de strafste, meest ware details als onwaar afdoet, help ik u een handje. Dat idee is niet nieuw. Dave Eggers begint zijn meesterlijk debuut A Heartbreaking Work of Staggering Genius met te zeggen dat alles wat hij schrijft waar is. In een fantastisch nawoord gaat hij vervolgens met de grove pen door zijn autobiografisch werkstuk om te controleren of dat ook echt wel zo is. Wie beweert dat zijn verhalen waar zijn, moet het nauw nemen met de waarheid. Als we al mijn dichterlijke vrijheden, literaire verdraaiingen en kleine of grote overdrijvingen tegen het licht houden, zal je zien dat ik nooit boven of onder de twintig procent ga. Neem de maand maart bijvoorbeeld. 29/3. De man met de cowboyhoed in de nachtclub zei niet letterlijk Kom hier, geil wijf, dat ik u tetten vastpak en ja, dat ik u hard, verdomme...’ (eigenlijk zei hij niets) maar alles aan hem walmde in die richting. 26/3. Slechts één van de twee agenten stampte op de burger in Guatemala Stad. Maar er waren er wel twee, en de andere zag er minstens even vilein uit. De titel Het nieuws ligt op straat’ liet misschien uitschijnen dat de gestampte op straat lag. Dat was niet het geval. Ik heb er dan ook even over nagedacht maar vond het toch de best denkbare titel. 21/3. Als ik in het wilde weg pols over de (ab)normaalheid van een koudegenererende urinenood, is dat niet altijd op café, zoals vermeld. Ik herinner me dat ik het ook op weg naar een café, op de Dageraadplaats eens heb gedaan. Op café’ klonk gewoon lekker. Ik schaam me meestal niet om te zeggen dat het over mezelf gaat en verberg me dus niet achter ik ken iemand die...’. Al zal ik dat vanaf nu wel zo doen, aangezien ik écht geïsoleerd ben in mijn problematiek. 19/3. De getande randen van toiletpapierhouders hangen niet altijd vol met kakarestjes en er is dus niet altijd stront aan uw knikker. Er zijn er ook propere, maar die bleven onvermeld in dit stuk om de toiletpapierhouder-houders onder druk te zetten. 14/3. Een koe drinkt water en geen pis, zoals gezegd. Pis rijmde echter dichterlijk en vrij op dan hebt u het mis’. Koeien hebben wel de gewoonte weinig gène te hebben over de plaats waar ze wateren. 8/3. Ik kon met mijn hoofd, hoe gevoelig ook, niet echt voelen of mijn tandarts een BH droeg, dan wel 211
stalen tepels had. Omdat mijn kruin er een klein schaafwondje aan over heeft gehouden, veronderstel ik dat logischerwijs. 31/3. Er is eigenlijk niet echt sprake van een klein schaafwondje, maar om je artikel niet als een kaars te laten uitdoven, helpt het om te werken met een uitsmijter. Bij deze.
5.10
March
You have a friend request (2009-03-29 06:11)
Euh. Zijn er nog Facebookers met wie Sven graag vrienden wil worden of ben ik de enige?
Niet weten waar kijken (2009-03-29 05:49)
Foto Banksy Het lijkt een parochiezaal, maar God is hier in geen jaren gepasseerd. Witte muren kijken op een leeg vierkant waar TL-lampen zich in de tegelvloer spiegelen. Blauwe kerstverlichting slingert wat in het rond. Het tocht. Plastic cafĂŠstoelen staan in halve cirkels rond kwikkele tafels. De meeste zijn leeg, hier en daar zit een groepje mannen naar een podium te staren. Hier kom je niet om met elkaar te praten. Links vooraan zitten 7 vrouwen weinigverhullend op een rij. Er is ook een lege stoel. Daarnaast een opstapje naar het podium met in het midden een blinkende paal. Er hangt een vrouw rond die doet alsof het haar opwindt. Als de slip uitgaat, gaat de stroboscoop aan. De spiegelwand achter het podium maakt de zaal dubbel zo leeg. De aanwezigen vergaat het niet beter: 212
Vrouw 1 (Hondureña, gestrande immigrante): Ik krijg 10 euro voor wie ik mee naar boven neem. Ik doe alles, behalve anaal.’ Collega 1 (Amerikaan, rookt als hij zat is): I know I gonna wake up feeling really bad. Shit, what the hell are we doing here...’ Man 1 (narco met cowboyhoed, schurkt tegen Hondureña aan): Kom hier, geil wijf, dat ik u tetten vastpak en ja, dat ik u hard, verdomme...’ Vrouw 2 (Salvadoreña, op weg naar de VS): Het leven hier is hard, ja. Maar ik moet iets om rond te komen.’ Collega 2 (bestelt emmer met zeven pinten, klopt Sam lachend op de schouder): No son buenas las chicas?!’ DJ (lalt door zijn micro): Las tetas, olé olé!’ Sam (verlamd, ziet alleen zichzelf in de spiegel, kleiner dan ooit): Ik wil hier weg.’
Nachtclub (2009-03-27 16:37) Damn. Ik ben naar een nachtclub geweest gisteren. Geef me een dag om dat te verwerken en ik beloof erover te bloggen.
Het nieuws ligt op de straat (2009-03-26 15:59) Ik begon al te panikeren dat ik vandaag niet zou weten waarover te schrijven - ik was dan wel in Guatemala Stad, maar er was nog niets noemenswaardig gebeurd - toen ik gelukkig twee agenten op een burger zag stampen. Oef.
Clichédiarree (2009-03-23 04:04) Dat het hier heel anders is, een lappendeken ja, erg veel contrasten... En dat de indianen, prachtige mensen met hun zelfgewoven klederdracht, heel arm zijn maar toch heel vriendelijk, echt waar, en o ja, rijk aan cultuur natuurlijk, met al hun piramides enzo. Maar wel gevaarlijk hoor, met die bendes in de stad. En haha, er had iemand een kip meegenomen op de bus! Zonnige groetjes uit Guatemala. (en dat vandaag de laatste, historische keer mag zijn dat iemand deze clichés de wereld in wierp)
Maandag Anagramdag V (2009-03-23 03:21) Ik zou nog even kunnen doorgaan met de anagramologie en langs mijn neus weg Behaert Vlas Gromt, Botervet Grashalm, Verbal Arms Ghetto en Savable Germ Troth kunnen vermelden, maar ik besluit dat niet te doen. Vanaf vandaag zal het Hamster Rave Blogt zijn (weet er iemand of ik mijn url nog veranderen kan). De avonturen van Hamster Rave (spreek uit: reeif), één van de dapperste en meest sluwe hamsters die deze planeet ooit gekend heeft, zullen hier binnenkort te lees staan. Ter voorproefje alvast een billboard van een fotoshoot waarmee Hamster Rave een tijdje geleden in California 56.000 US $ opstreek. Hij kocht er hamsterkorrels van een erg duur merk mee. 213
Zeik ik mezelf ziek? (2009-03-21 04:16)
Foto pdvos Is er een dokter in de zaal? Ik heb een probleem, dat wel eens medisch van aard kan zijn. Een tiental mensen weten ervan. Op café pols ik wel eens in het wilde weg (’ik ken iemand die...’) maar vooralsnog ben ik geen gelijken of antwoorden tegengekomen. Dus probeer ik het maar via het bescheiden Sportpaleis aan lezers dat hier passeert. Als ik het koud heb, moet ik plassen.* Neen wacht, als ik het koud heb, is dat omdat ik moet plassen. Chronologisch gezien moet ik dus eerst nodig, om het vervolgens echt ijskoud te krijgen. Daarna vraag ik me af waarom ik hier (of daar) sta te rillen, om vervolgens te beseffen dat mijn blaas stuiptrekt. Met de verlossende plas keert de warmte terug. Rugrillingen kruipen er de toiletmuren van op. Is dat een ziekte? Slorpt een uitgezette blaas mijn lichaamswarmte misschien op? Is mijn gewater warmteregulerend of heb ik ergens een verdwaalde zenuw die het grappig vindt om die twee zaken gecombineerd door te seinen? Ben ik, met andere woorden, abnormaal? Zo ja: HELP! Het spreekt voor zich dat de omgevingstemperatuur aan de lage kant moet zijn om het koud te krijgen, pipi of geen pipi. In woestijngebieden en aan playas del sol is me dit nog niet overkomen. Al zoek ik daar natuurlijk minder frequent de wc op. 214
Afgeperste lijken in de bus (2009-03-20 04:13)
Foto Prensa Libre (klik voor Spaanstalige infografiek in flash) De kranten koppen het al maanden in Guatemala in bloedrode en gitzwarte blokletters, maar nu loopt het echt uit de hand. In de hoofdstad worden en masse buschauffeurs achter hun stuur neergeknald. Balans in 2008: 85 doden, sinds januari dit jaar om de andere dag een lijk in de bus. Niet dat de boeven met het geld van de dag gaan lopen. Deze systematische roofmoordenaars zijn sluwer dan dat. Ze laten loopjongens een gsm in de handen duwen van een chauffeur met de boodschap dat ze een telefoontje kunnen verwachten. Tien minuten later gaat die over. Dat ze 50 euro per week moeten betalen of er zal wat zwaaien. Revolverlopen vooral. Wie weigert wordt bij daglicht omver gemaaid. Zonder meer. Soms gaat het hulpje dat het ritgeld int ook tegen de vlakte, of treft een verdwaalde kogel een passagier. De chauffeurs, veelal jonge gasten, zijn het beu en geven er de brui aan of proberen de regering onder druk te zetten door het stadsverkeer lam te leggen. Wie er achter dit georkestreerd geweld zit is niet duidelijk. De straffeloosheid in deze zaken benadert de 98 %. De kranten spreken over jeugdbendes en drugskartels, maar zwijgen over de pieten daarboven die baat hebben bij terreur. Die willen maar al te graag Coloms zwakke centrumdemocratische regering neerhalen, maar beginnen bij zijn volk. Af en toe, gisteren nog, haalt een van de passagiers een pistool uit zijn broekzak om de delinquenten mores te leren. De mensen zijn het geweld beu (vorig jaar meer moorden dan in de ergste jaren van de burgeroorlog) en nemen het recht in eigen handen. Voor wie zich geen auto kan veroorloven, worden de busreisjes er voorlopig niet veiliger op. 215
Cartoon Prensa Libre
Knikkeren met kaka (2009-03-19 05:41)
Foto holeymoon Als je de pech hebt een grote boodschap achter te moeten laten in een bruin café waar dito strepen de toiletmuur afkorrelen, of erger, in een massatankstation waar zwetende Duitsers een klevende film op de bril achterlaten, dan kan je er donder op zeggen dat er een met eenlijnspenissen bekraste toiletpapierhouder de muur naast je latrine siert. Met propere namen als Kimberley-Clark en Deloitte klinkt zo’n wit apparaat hygiënischer dan het is. Immers: het vel dat eruit komt wapperen is altijd dunner dan je denkt - he, zijn dit mijn vingers al- en de rol zal altijd afscheuren op de foute plek. Daar begint de pret. De goede plek is op een comfortabele twintig centimeter onder de rolkast. De foute plek is bijgevolg ergens diep verborgen ín de bak. Als het vel op de foute plek scheurt, moet je eerst je pols omwringen om met je 216
hand die vergeelde krocht in te kunnen duiken. Vervolgens tracht je met de toppen van je vingers een fikse swing aan de rol te geven opdat je het uiteinde, of het begin zo je wil, terug zou vinden. In theorie heb je 50 % kans dat je de goeie kant op draait. Maar omdat het flinterpapier zichzelf vaak in een middelpuntvliedend enthousiasme oprolt in de andere richting, halveert die kans. (Dat gaat zo door tot er plots twee meter rol op de natte vloer kletst. ) Omdat dit iedereen, vel per vel en keer op keer, overkomt, mag je er zeker van zijn dat de getande randen van jouw toiletpapierhouder vol, maar dan ook vĂłl, kakarestjes hangen. Stront aan je knikker, lezer, knoop dat er maar in voor de volgende keer dat u moet.
Als wat Sien zegt waar is, wat moeten we dan? (2009-03-18 05:11)
Foto Dhammza ’Als jonge mens denk je ook dat je het allemaal wel gaat weten als je ouder wordt, dat je de liefde gaat snappen en het verdriet zult kunnen ontlopen. Maar dat is helemaal niet waar. Je kunt niets ten gronde ontrafelen. Je kunt lessen trekken uit wat je hebt meegemaakt, uit wat je jezelf hebt aangedaan. Je kunt proberen te vermijden dat je nog eens in die val trapt. Maar dat betekent niet dat je het de volgende keer wel goed zult doen.’ Sien Eggers in De Standaard (1/03/09)
Maandag Anagramdag IV (2009-03-16 03:04)
... hoe zen woedt. 217
Terugblik op een blog en vieze koe in de laatste alinea (2009-03-14 04:14)
Foto roel Sam Verhaert Blogt vandaag voor de 84ste keer in 21 maanden. Platvloerse laag-, heupwiegende middelmatig- en rimpelloze hoogstaandheid hebben dit blogboek doorwaggelt. Maar Sams’ analen zijn sinds juni 2007 wel aardig gevuld geraakt. U denkt misschien: Mijn pennenkennis brengt het er belabberd van af met een gemiddeld oprisping van één schrijfbal per week.’ Als dat door uw hoofd flitst, werp ik u volgende pennenstreek toe: U bent het rechte eind. Maar kijk, het verdubbelde gemiddelde in 2009, van één naar twee, belooft meer soeps. Het vet moet nog komen, man.’ Na herlezing verzacht ik met: Blijf vooral reageren want u weet niet half hoe blij uw 111 commentaren me hebben gemaakt. Als ik triestig ben zoek ik mijn webstatistieken op - echt waar - en als het moet vervorm ik ze tot ten hemel rijzende lijnen.’ Het is mogelijk dat u denkt: Allemaal goed en wel.’ En dat u daar stopt omdat u a) dat een mooie, voor zichzelf sprekende uitdrukking vindt, b) het even niet meer weet, wat niet erg is, want ik vaak het ook weet even niet meer. Misschien maakt u uw redenering echter af: Allemaal goed en wel, beste vriend, kribbel zoveel je wil. Bloggers blijven egosuckers, die zich geheel naar het systeem plooien door identiteitje te spelen, elk op hun eigen hyperindividuele pagina.’ Als u dat eventueel zou denken, dan vergoelijk ik me met twee replieken:
1. U hebt dit niet zelf verzonnen. Deze uitspraak komt namelijk van een Zapatista-activist (02/01/09, San Cristobal, Mexico) die de alternatieve media helemaal niet zo alternatief vond. Het zou me verbazen als u letterlijk hetzelfde zou denken als hij. Maar het kan. 2. U weet dat zijn boutade me sindsdien achtervolgt en vaak doet twijfelen over het opzet en de inhoud van deze pagina. Dat u dit er toch, samen met de prut, de pus en de pis, wil inwrijven, pikt. Maar het opent de ogen weer even waarvoor dankjewel. Heel - waarschijnlijk niet maar toch wie weet minikansje - héél misschien denkt u: Elk elk elk, een koe drinkt melk.’ Maar dan hebt u het mis. Een koe drinkt water en pis.
Een Belg, een Amerikaan en een Italiaan zaten al eens op café (2009-03-12 04:28) Een Belg, een Amerikaan en een Italiaan zaten al eens op café. Niet bij wijze van mop ofzo. Er was geen spook met een bloedende vinger, Jantje was op verlof, Wablaft viel niet van zijn kruk en Wablieft bleef dus niet alleen over. Neen, de drie mannen zaten gewoon op café en er viel weinig te lachen. Maar ik vond het toch de moeite waard om het te vertellen. 218
Opgepakt aan de grens (2009-03-09 02:51)
Foto f-sosa No es no.’ Aldus een snor aan de grens. Buitenlanders mogen niet aan politieke activiteiten deelnemen in El Salvador. Terug naar Guatemala met jullie bus.’ Een snor van weinig woorden. Acht uur rijden in een busje met twaalf Guatemalteken om van een zenuwachtige grenswacht te horen dat je het land, aan de vooravond van een historische verkiezing, niet binnen mag? We zijn nochtans officieel uitgenodigd in San Isidro, El Salvador. Niet om aan politiek te doen, wel om over de goudmijn in het Westen van Guatemala te komen vertellen aan boeren in dezelfde schuit. Plan B. Andere grenspost. Mijn Zapatista T-shirt en het Ché-petje van mijn collega worden ingewisseld voor een minder revolutionaire plunje. Ik overweeg de cowboyhoed van een boer die naast me zit maar dat is vast even verdacht. Een vrouwelijke snor deze keer. Waar we heen gaan? - Naar het strand. - Welk strand? - El Zonte. (In koor, want dat hadden we gerepeteerd.) - Zijn jullie daar uitgenodigd? - Neen... ja. Neen! (Dat hadden we niet gerepeteerd.) - Veel plezier. Vijftien minuten op Salvadoraanse bodem later: politiecontrole. De smeris werpt een blik op mijn paspoort, klikt triomfantelijk zijn gsm open: Ik heb ze te pakken, maat.’ Gerepatrouilleerd, beboet en de grens over gezet. Plan C zal zondag van het FMLN moeten komen. 219
Macho met lange wimpers (2009-03-08 23:31)
Foto laz-lo photo Ze zeggen dat hij een steen heeft opgegeten. De beste kameraad van mijn collega Roberto is vel over been gestorven. Het is een reus van een rottweiler met de Bijbelse naam Malaquias. Ze zeggen dat honden dat doen, stenen opeten. Ik zeg dat hij botweg stierf van verdriet om, en uit medelijden met zijn baasje. Roberto. Eet pasta om aan zijn thuisland herinnerd te worden, drinkt rode wijn om dat weer te vergeten en grijpt naar wat hem ontglipt. Vrouw en hond, zwarte gaten in die volgorde. Dertien jaar geleden, op zijn 28ste, komt Roberto zin zoeken in Guatemala. Hij blijft ergens haken bij een nonkel pastoor en leert zelf prediken. Niet voor God maar voor het volk. De bevrijdingstheologen achterna ontketent hij de revolutie in bergdorp Sipacapa, wanneer dat bedreigd wordt door de Canadese Marlin goudmijn. Schittert in het eerste referendum van het land. El pueblo unido, maar dan echt. Verfilmd, vereeuwigd. Roberto. Karakterkop. Blauwe ogen krullenbol die zijn commentaar in het Spaans bedenkt maar in het Italiaans uitzingt. De bollewangenharlekijn van de commedia dell’ arte, steeds een twist sneller dan de rest. Maar ook cynisch en tragikomisch, de donkere glansrol als droevige clown. Roberto, macho met lange wimpers, om mooier te kunnen wenen. Hij verlaat Sipacapa na acht jaar rust te hebben gevonden in het onrust stoken. Een vrouw achterna, zoals dat gaat. Ze kennen elkaar twee jaar en in zijn verhalen lijkt alles goed te gaan. Malaquias mag met hem mee naar de grote stad. Maar daar, daar komen tegenstelling en tegenslag elkaar plots tegen. Roberto en Malaquias worden verlaten en de steen in zijn maag begint te groeien. Malaquias stopt met eten, sterft van verdriet. Als collega’s proberen we mee te lijden zonder eronder te lijden. Moeilijk want als hij om vijf uur tot morgen’ zucht, ademt hij tristezza. Mijmert flamenco op weg naar huis, kookt zijn penne in tangotranen, zet intrieste gedichten en oude zwart-wit foto’s uit Sipacapa op Facebook. Kleedt zich er uit. ’t Grote vermageren, laag voor laag, tot op het bot.
Maandag anagramdag III (2009-03-08 01:11)
...een ket welgeweend... 220
Drie vragen bij de tandarts (2009-03-08 00:26)
Foto tony newell 1. Hoe stijf van de spanning sta je als je dit een uur volhoudt zonder er erg in te hebben? Ik pas natuurlijk niet in die stoel, de hoofdsteun bobbelt ergens tussen schouders en nek. Of ik wat onderuit kan zakken. Dat kan. Veel goede wil tonend verschuif ik mijn achterwerk tot de plek die voor de knieholtes van Guatemalteekse patiënten voorzien is. Mijn hoofd rust op de steun. Tussen de contactpunten hals en kont zweeft een plank. Ziet u het voor zich? Dat is mijn romp. 2. Waarom moest die lul dat er zo nodig bij zeggen? Haar lamp is een langnekstier met hendelhoorns en één zwart oog in het midden. Beschuldigende blik, dat ik vaker had moeten flossen. Ik guts kil zweet en mijn nagels kleuren wit aan de rand. Niet omdat het pijn doet (mijn rechterhelft is zo lam als een schaap), maar omdat ik weet dat het pijn kan doen. Als de boor aan komt draven. Telkens ze van instrument veranderen wil, stokt de adem in mijn opengebroken mond. Haken, klemmen, schrapers, naalden, tampons en stofzuigers: smijt dat er allemaal maar in, maar, por favor, niet de boor. De aangeboorde angst komt uit België. Mijn tandarts verzekerde me ooit dat je als tandarts de boor best zo weinig mogelijk gebruikt: Wat weggeboord is komt nooit meer terug.’ En dan: Een boor, moet je weten, snijdt als een mes door boter.’ 3. Zijn uw tepels van staal? Toch de boor. Het ruikt verbrand en ik denk aan de boter. Speekselfonteinen stuiven uit mijn mond. Vast op haar gezicht. Sorry, probeer ik te denken. Aankijken durf ik niet –te dichtbij- dus zoek ik betekenisvolle patronen in het plafond. Terwijl kil metaal heen en weer krast, rusten haar warme handen op mijn baard, wrijft haar borst tegen mijn kruin. Ze stelt vragen en ik kan enkel ja of neen knipperen. Locked-in syndrom, zoals in die film. Sorry mevrouw, voor mijn adem en mijn gebit. Vanaf morgen flos ik drie keer per dag. (Ik meen te voelen dat u geen BH draagt vandaag).
Maandag anagramdag II (2009-03-02 04:20)
Zwansasfalt is goedkoper... 221
Voor een spiegel staan na een tequila of drie (2009-03-01 19:32)
Mag dit wel? Voor een spiegel staan na een tequila, of drie. Plakken ze daar geen -isme op? Op lachstuipen terugkaatsen. Op lichtende ogen. Of moet dit juist? Om graag te kunnen zien. He, gij daar. Ik eigenlijk ook van u.
5.11
February
Maandag anagramdag (2009-02-25 05:59)
Nu je ’t zegt. Tikkeltje tendentieus, de titel die hierboven normaal in kapitalen staat. ’SAM VERHAERT BLOGT’ Tijd om t anders te doen. Daarom, vanaf vandaag wekelijks, tot de inspiratie ons nekt: Maandag Anagramdag. Volgende week, meer. Denk mee, volge weer. 222
Kort briefje aan de kortzichtigen die wegkijken als ik hen ’s ochtends begroet (2009-02-24 02:50)
Foto Drome San Marcos, 23 februari 2009 Beste straatmens, geachte passant (m/v), Doe ik het misschien fout? Dan vertelt u me dat best. Want de volgende keer dat u me voor aap zet, door geen gehoor te geven aan mijn vriendelijke buenos días’... Ja, de volgende keer dat u zich tot de kasseien wendt als ik u groet, waardoor ik mijn días’ weer moet inademen en me verslik in mijn eigen uitasem... De volgende keer dat u me dat dus flikt, zal ik het niet laten je de weg te versperren met een struisvogelimitatie waar u niet goed van zal zijn: hoogopgeheven knikpoten, een domkijkende bek die naar voren schokt en een struis van een gat dat naar achteren wobbelt in de tegentijd. Er zal luidkeels bij gebuenosdiast worden, zodat de medestraatgangers ook gewaarschuwd zijn. Als er dan -stel- nog geen goeiemorgen, morgen’ afkan, zal ik u die met een vlugge tongdraai ontlokken. Het is maar dat u het weet. Ik doe ook maar mijn best. Tot morgen, Sam Verhaert
Een boom van een dag (2009-02-21 03:25) Vijf afspraken afgewerkt op één dag. Op vijf flessenhalslocaties in de hoofdstad vier organisaties met vuur en één osteopate met elektroshocks aangedaan. Ertussen met bussen, taxi´s en benen geraced. Gelobbyt, mouwgewreven en gedaan gekregen. Zottenwerk maar ongelooflijk berk. (Ik bedoel hier voldoeninggevend, maar a) dat rijmt niet, en b) dat verwijst niet half zo leuk naar de titel als berk. Berk.) 223
Een pornofilm (2009-02-12 04:18) De flapuit van de bende. 10 jaar, vrolijk aan het voetballen met zijn schavuiten in Mezquital, een krottenwijk van Guatemala Stad waar maras of jeugdbendes de plak zwaaien: - He gringo, heb je een pornofilm voor ons? - Euh, neen. - Zullen we je er één cadeau doen?
Eerder poef dan pang (2009-02-12 04:00)
Foto Surizar Vanaf zes uur zitten ze binnen. Ze vrijwilligen in een sloppenwijk van Guatemala Stad. Zo één waarover de kranten blokletteren. Als ze 10 doffe schoten horen, zegt er iemand That’s in our barrio’. Schoten klinken niet als knallen, weet je. ’t Is eerder poef dan pang. Wanneer 10 minuten later de ambulances naderen, zijn ze even stil. Dan schenkt iemand de glazen bij en vertelt een ander een mop.
De klos in Guatemala Stad (2009-02-11 06:15)
Foto borderfilms Dat je er als een opgejaagde toerist uitziet, dat weet je. Dat ze je aan je debiel rugzakje van het Ziekenfonds herkennen, ook. Ze kunnen je lezen. De bendes, de narcos, je hebt erover gelezen. Over het gratuite en georkestreerde geweld in Latijnsamerikaanse grootsteden schreef je ooit een thesis. Maar dat was een literatuurstudie. 224
Guatemala Stad, van de naam alleen al knijpen je billen samen. Maar je doet alsof je er elke dag ronddrentelt. Been there, done that. Rugzak losjes over één schouder –toeristen die hun rugzak op hun buik dragen, vragen erom, vind je. Ach, wat kan er gebeuren? Met je jas open oog je breder, denk je, dus die rits gaat naar beneden. Het werd toch al te warm. Als je een straat wilt oversteken in een rustige buurt – te rustig?- stopt er een zwarte 4x4 voor je. Geblindeerde ruiten, de schaduw van een chauffeur, type gorilla. Je denkt aan ontvoeringen, laat de jeep passeren en steekt over. De man toetert, het raampje aan de passagierszijde schuift open, ze roepen je. Je bent de klos, dat voel je. Een beetje stoer probeer je Qué pasa?’ te roepen en je gaat op de jeep af. Vooral niet weglopen nu, dát is erom vragen. Roofmoord op Belgische vrijwilliger in Guatemala, ofzo. Aan de passagierszijde zit een vrouw. Voor de gorilla met zijn vierwielaandrijving optrekt, geeft ze je een flyer: Loop je gestresseerd rond? Last van spanningen? Bezoek dan ons yogacentrum. Thaïse massages in een relaxerende omgeving, bel etcetera etcetera’. Je voelt je een idioot. Er ontsnapt een wind.
’t waar willen maken - dialoog voor wegkijkers (2009-02-03 03:29)
Foto: gari.baldi - Waar ’t willen maken? - Daar waar ’t in ’t wil de weg is... - ... Moet je t ... - Waar? - Maken. Daar.
5.12
January
24 buenos días (2009-01-31 05:12) 28/01/09 – 14:00 Na de snor, het idee voor een nieuw project: de nekflap. Haarscherpe foto’s binnen een maand of twee. 30/01/09 – 9:00 Op weg naar het werk 24 ’buenos días’ teruggekregen. Dat zijn er 0,03 per meter. 30/01/09 – 22:00 Iemand nieuw durven opbellen. Afspreken dat ze terug zal bellen om af te spreken. Voor echt dan. De avond weg internetten. Niet gebeld worden. 225
Bogotá - Colombia (2009-01-26 01:39)
(Voor onze doden geen minuut stilte) Foto: Gert Steenssens
Arsenicum en aarbeilimonade (2009-01-25 23:31) 18/01/09 – 10:00 Patrouillerende shotguns bewaken hier overheidsgebouwen, mijnbouwbedrijven, bankkantoren en brouwers die komen leveren. 20/01/09 – 18:00 3 seconden rood licht’ voor beide richtingen geeft Guatemalteekse wegpiraten de tijd om er, eventueel, nog snel zonder brokken door te peren. 22/01/09 – 15:00 Gewapend met n camera -voor het geval dat- stiekem stalen van rivierwater rond de mijn genomen. Gecheckt op metalen en arsenicum (!) gevonden. 24/01/09 – 19:30 Plonsbad op de kermis met drijvende schalen waar je 1 Quetzal (0,10 ¬) in moet mikken. 4 Q. later prijs: n blikje aardbeilimonade dat smaakt zoals ’t klinkt! 25/01/09 – 07:00 ’t Kraakt me hier s nachts dat het vriest. Iemand een osteopaat gezien?
In de disco (2009-01-19 16:16) 17/01/09, 22:00 In de disco: lichtgevende sterren aan het plafond, daaronder mijn hoofd, en 20 tot 40 cm (!) lager de reggeatondansende rest. 17/01/09, 23:00 DJ besluit het tempo van de avond wat op te voeren: Handen hoog wie nog vrijgezel is!’ 17/01/09, 24:00 2 meiden in de disco: of ik een vriendin in België heb. Quid non. En dat ik moet stoppen met daarover te liegen want ja ja, dat kennen we ... 18/01/09, 19:00 Nog nooit zo vastberaden mijn hand in eigen nat gedoopt als daarnet, toen mijn kersverse gsm de wc in plonsde. 226
Waar is Wally? (2009-01-15 19:30)
Schuim en schaam (2009-01-15 17:15) 10/01/09, 21:00 - Trekking naar vulkaan ... And then I really felt like: oh my God, I really feel like: oh my God, I really ... (x oneindig, uit een oneindig aantal Amerikaanse monden) 11/01/09, 17:00 - Na de trekking Hoe zoek je ook alweer de diepte op als everyone around ya cirkels aan de oppervlakte zwemt? 13/01/09, 18:00 - Aankomst in thuisstad San Marcos Een getunede taxi haalt mijn chickenbus in: op zijn spoiler is een blacklight-TL-houder met colsonbandjes gemonteerd! 13/01/09, 19:00 - Eerste contact met nieuwe collega Stotterend onwennig toch leuk proberen zijn door hem bier in te schenken en het glas zien overstromen met massa’s schuim en evenveel schaam.
Ook zijn snor (2009-01-07 22:00) 03/01/09, Festival van de Waardige Woede Ojee, wat als mijn held Subcomandante Marcos, na 15 jaren iconisering met pijp en bivakmuts, even geen zin meer heeft om zichzelf een kanker te roken? 05/01/09, 12:00 15 regels in een mototaxi op de grens tussen Mexico en Guatemala, waaronder deze: ’Verboden deze taxi te gebruiken om met je lief af te kunnen spreken’. 05/01/09, 21:00 Eerste spektakel bij de indiaanse familie van Jonas´ vrouw: de gringo buikdanst! 227
06/01/09, 21:00 Tweede spektakel bij de lieve Popti’-sprekende familie van Jonas´ kersverse echtgenote: de Belg haalt plots zijn lenzen uit zijn ogen! 07/01/09, 9:30 Derde spektakel tijdens het bezoek aan de nieuwe familie van vriend Jonas: de man met de oorbel vraagt schaar en spiegel om zijn baard bij te knippen! Vooralsnog ook zijn snor...
Leuk voor de mama (2009-01-02 04:25) Als we de zelfverklaarde youthwatchers mogen geloven, wordt Twitter één van de grootste jongerentrends van 2009 (naast iPod-battles, het ontvrienden op Facebook – ben jij er al mee begonnen? - en swaffelen want nu iedereen het beestje en wat je ermee kan doen een naam kan geven, zal er meer dan ooit geswaffeld worden). Twitter dus. Twitter is dé manier om via sms of internet vrienden, collega´s en familie op elk moment een antwoord te geven op de vraag Wat ben je aan het doen?’. Zo´n beetje zoals je status op Facebook, maar dan nóg aanweziger. Daar zijn veel dingen over te zeggen, maar dat ga ik hier, vanuit het zuiden van Mexico, niet doen. Interessanter is de poging mijn doen en laten vanaf nu in Twitterberichten om te zetten en die hier te posten. Diarreemails zijn soms ook fijn om lezen maar kosten beide partijen veel computertijd. Dus probeer ik af en toe mijn indrukken te reduceren tot een minimale 140 karakters. Schrijven is schrappen, dat is leuk voor mij, en lezen is weten, dat is leuk voor de mama. 28/12/08, 16:00 Toeristen in Mexico hebben stuk voor stuk een baard, of ´t moeten vrouwen zijn. Om minder op te vallen, denk ik erover voor ´n snor only te gaan. 29/12/08, 21:00 Een backpackersstel danst bokkesprongen in een pleincirkel van 300 Mexicanen die zich afvragen of het zich in zijn thuisland ook zo aanstelt. 01/01/09, 04:00 Honderden gemaskerde indianen dansten de mist van oudejaarsavond tot nieuwjaarsnacht weg op het Festival van de Waardige Woede. Fantastisch, I´m in!
228
Chapter 6
2008 6.1
December
Wie doet er mee? (2008-12-22 14:39)
(Foto: John & Mel Kots)
Bemannen en bemensen (2008-12-19 12:04) Ik las net in een Nederlands rapport dat het lokale kantoor in Guatemala Stad bemenst werd door een vrouw. Bemenst in plaats van bemand, schitterend! Dus als iemand niet mens of menshaftig genoeg is, moet-ie zichzelf maar vermensen. De taal is altijd menselijk geweest, zo ook het vergissen. 229
Vragen bij een digitale fotokader (2008-12-18 18:46)
(Foto: Medialoog) Hoe kán iemand wild worden bij het idee van een digitale fotokader? Technisch gezien, bedoel ik. Wat gaat er door een hoofd bij de aankoop van een houtkleurig plastic kader met een snoer? Vanwaar het gekwijl? Wat doet geloven dat een scherm, dat ’t hele digitale fotoarchief met powerpointachtige overgangen aan elkaar diarreet, een goed cadeau is? De Vrije Mediamarkt weet het antwoord vast. Ze slagen er in om hun klanten – Ik ben toch niet gek! zestig tot driehonderddertig euro voor zevendertig verschillende modellen te laten dokken. Op sommige kaders kan je het uur lezen. Handig voor momenten waarop je én het uur én je kleinkinderen, gestorven hond of zonsondergang-aan-zee wil bekijken. ’The picture tells your story’, blokletteren de exemplaren van Sony boven haarscherpe foto’s van blauwgeoogde baby’s of papa’s op de renbaan. Dat het ware leven, zoals altijd bij foto’s, net naast de kader valt, staat er niet bij.
Vrij op vrijdag (2008-12-16 14:06) Vier keer heeft hij het me gevraagd. Dat is niet weinig op drie jaar. Vier keer samen met de coördinator in een klein en kil achteraflokaaltje, om niet gestoord te worden door collega’s die hun cafeïneverslaving in de keuken kwamen inlossen. Vier keer dezelfde vraag, op dezelfde officiële toon, achter dezelfde gesloten deur. Meestal frulde ik wat met het dopje van een fles bruiswater om dan te bedenken dat dit misschien liet uitschijnen dat ik zenuwachtig was. Wat ik niet wilde zijn. De vraag. Of ik van mijn vier/vijfde geen voltijdse wilde maken nu er ruimte voor was. Van 30 uur en 30 minuten arbeid naar 38 uur zonder meer. Ik heb vier keer naar de wand achter de coördinator gekeken – licht vergeeld glasvliesbehang met een oude poster van een Globelinkactiviteit. Als een vraag zo gewichtig gesteld wordt, mag het antwoord er niet uit flappen. Dat lijkt me weinig professioneel. Dat ik er dus over zou nadenken. Dat verliep in drie fases. 230
De radicale fase: nope, geen denken aan! Vol-tijds, dat klinkt even eng als het in werkelijkheid is. Met het woonwerkverkeer en de treinvertragingen erbij, komt dat neer op 60 procent van je wakkere uren werken. Arbeid maakt bijlange niet vrij. Ik mag een dwaas heten als ik zou zwichten voor deze uitbuitende werklogica. I’m free!’(en ik spring op de motorkap van een passerende Mercedes). De realistische fase: het systeem brengt me aan het twijfelen. De meeste vrienden en collega’s hunkeren naar een full time. Meer werk, meer poen, meer geluk. Welke carrièrekansen laat ik bovendien niet schieten door hier niet op in te gaan? Ik ben een luiwammes als ik dit laat liggen. De rustige fase: leunt aan bij de radicale fase maar dan minder rechtdoorzee. Ik heb huis, partner, auto noch kind (af) te betalen dus financieel heb ik die extra dag niet nodig. Een vrije vrijdag (!) geeft me ruimte om al een beetje uit te rusten vóór het weekend en ook op vrijdagavond actief te zijn. Dat zouden mijn “k ga toch nt komen, blf id zetel zittn, ben kapot vd werkweek”-vrienden beter ook doen. En bovendien behoud ik zo de tijd voor mijn vrijwillige engagementen. Vier keer heb ik beleefd geweigerd na het doorlopen van deze fases. Om begin november plots zelf de vraag te stellen, met twee flessendoppen in de hand en drie in de mond: of ik van 4 op 5 naar 0 op 5 kon gaan. Paukenslag, een koude tocht door het achteraflokaal. Ik heb mijn ontslag gegeven om negen maanden voor CATAPA te gaan werken in Guatemala. Vrijwillig. Om de boerengemeenschappen te ondersteunen die zich bedreigd weten door mijnbouwmultinationals. ’t Is de som van alle vrije vrijdagen bij elkaar. ’t Is weer vijf op vijf maar dan anders. ’t Is de radicale, realistische en rustige fase in één.
Niet kunnen komen neen (2008-12-08 21:03) Niet eens aan tafel geroepen maar toch gemompel van niet echt honger merci. Niet kunnen komen neen spijtig ook niet echt gevraagd misschien. Twee treuzelmussen op een draad. De straat laat. Geen toe maar blik geen kom op je kan. Geen k wil iets zeggen ik maar kijken naar het einde ervan. 231
6.2
November
Ik ben een Boursin (2008-11-28 13:47)
(Foto BruceTurner) ’t Is zoals vroeger, wat ze ons met de Granny’s gelapt hebben, vloek ik. Die werden plots een centimeter korter terwijl de prijs van de koeken hetzelfde bleef. Een centimeter Granny, dat is heel wat. ’t Is van bedriegt den boer. Nu dus ook met Boursin, het Franse roomkaasje. Dat is kleiner geworden, ik ben er zeker van. ’t Zijn hufters, een centimeter van hun kaasje afromen en de winst in hun Franse zakken steken. Ik voel me ’n genaaide consument dus ik snel naar mijn blog om de kaasmannen van Boursin in een pittig stuk te verpletteren. Ik google nog snel even om hun reclameslogans te kunnen verkrachten – du pain, du vin, du Boursin, daar valt iets mee te doen. Perfect, Unilever zat er ooit voor iets tussen, mijn vingers jeuken en ik voel hoe het cynisme het van me overneemt. Tot ik lees dat er naast de Boursin van 150 gr, die ik goed ken, ook één van 80 gr bestaat. Die kende ik nog niet, besef ik, en ik voel mezelf weer wat kleiner worden. Beetje wit weggetrokken en een uitsmeerbaar ego. 232
Laatste oordeel in Noordstation (2008-11-27 20:40)
(Foto Enric Martinez) Het Noordstation, een uur voor middernacht, is een troosteloze ruimte in Brussel. Iedereen wacht er op iets. En hangt in de grauwte. Zo ook een wankele man rond ons groepje. Die spuwt zijn woede in het rond. Rochelt in zijn bouwvakkerhemd dat wij Vlamingen zijn en hij racist. We proberen rond hem te kijken. Of erdoor als dat niet gaat, en niet teveel naar elkaar want wat kan je er aan doen... Tot hij me aanwalmt. Je m’ appelle Janssens.’ Ik zet een stap opzij –echt vreselijk dat ik dat doe, maar ik doe het. Hij volgt. C’est un nom flamand. Je m’ appelle Janssens.’ Ik kijk hem voor de eerste keer aan. De linkerkant van het gezicht geschaafd, olifantenhuid, diepe ogen. Moi, je m’ appelle Sam.’ Hij recht zijn rug en gaat zachter praten: Je m’ appelle Janssens...’ De man steekt zijn hand uit. Ik weiger – wat een hufter ben ik eigenlijk, ik weiger echt. Hij biedt zijn hand weer aan. Enchanté Janssens.’ Enchanté Sam’. Ik zie zijn en voel mijn ogen schitteren, we schudden handen en alle slechte dingen die met voor’ beginnen van ons af.
Boos op de NMBS (2008-11-27 00:27)
Hoeveel keer nog kan de NMBS de Antwerpse pendelaars tussen spoor 5 en 23 heen en weer laten sjouwen, vóór de meute echt kwaad wordt? Tussen spoor 5 en 23, moet je weten, past een appartementsblok van 11 verdiepingen. Dat zijn 4 roltrappen of een lift waar je aan kan vragen waar ze heengaat. Dan antwoordt ze met Deze lift gaat naar boven’. Of naar beneden, al naargelang. Het duurt dus even voor een kudde perronschapen daar is. Bij de eerste volksverplaatsing (9u15) zijn de mensen zichtbaar geïrriteerd. De stationsomroeper lijkt in koffiepauze als het spoor een tweede keer verandert (9u30). Dan klinkt er hoongelach en beginnen enkele reizigers erg stuurs voor zich uit te staren. Bij de derde spoorwijziging (9u55) zucht de aangroeiende massa opgelucht en wringen ze zich als blikvissen in de trein. Maar wat als dit nog 45 minuten langer duurt? Of een halve dag? Worden mensen dan écht boos? Worden mensen nog boos in groep? En hoe gaat dat dan? Misschien eens ’t een en ’t ander in gang zetten bij wijze van experiment. 233
Opperbeste Antwerpse Sauna (2008-11-23 13:34)
(Foto Happeningfish) Deze week een opperbeste stadssauna ontdekt onder het stadion van den Beerschot. In fitnesszaak Better Bodies kan je jezelf voor een prikje een beter lijf voorspiegelen. Op de toog staan grote witte bussen met glanzend appelblauwzeegroene en fluo gele etiketten. Er blinken spierkasten op, en brutale letters MORE, FASTER, HARDER. Aan de ijzeren kont van de barman te zien, doen de poederstaaltjes van Better Bodies hun werk. De sauna ligt achter de housemuziek en de gymtoestellen, in een achterafkamertje. Voor drie euro gaan een Kielse wereld en je poriën voor je open. Drie euro is erg weinig voor een beter geporied lijf. Dan neem je de sauna zoals hij is. Met onbezette gyprocwanden in de kleedkamer, met een grijsgebladderde douche die niet helemaal doorloopt en een mozaïek die wel wat tegeltjes mist. Met een dompelbad onder een bruin golfplaten dak en een zweethok waar een echte hamer als noodhamer gebruikt wordt. Met sociale Kielse ratten die met jou over eucalyptusmengelingen praten en besluiten dat die van den Aldi op niks trekt’. Zalig. Better Bodies heeft er een beste klant bij.
Poëzie op Facebook II (2008-11-21 19:53) Het grote Feestboek blijft maar poëzie in zijn rechterkolom op me afsturen. Nadat de sexy meisjes zoals Emma bij vrij op mij wachtten (sic), doen ze onder het kopje Advertise alweer beroep op mijn veronderstelde mannelijkheid. Mannelijke en België? Reageer op onze poll en laat ons weten wat uw mening. Maak kans op een reis voor een week ter waarde van 3000. Alles kan beter, denk ik, alles kan korter, denkt een verhakselaar: Maak uw mannelijke waarde week. 234
Ik ben beroemd (2008-11-06 21:20)
Foto {platinum }
Gisteren. Ik wandel in een wagon van A naar B. Spot op weg naar mijn werk een juffrouw en kijk ernaar door mijn wimpers – zoals alleen vrijgezellen naar juffrouwen door hun wimpers kijken. Als ik haar kruis, knikt ze, een tikkeltje onzeker in haar sjaal. Ik voel mezelf terugknikken, al ken ik haar noch pluim. Vandaag. Ik fiets naar het mooie Wilrijk en aan de lichten van de R11 passeer ik een jongeman die ook op een fiets zit. Dat gebeurt vaak, in Wilrijk. Hij kijkt, ik kijk terug en hij knikt een beetje verlegen maar goed bedoeld. Zo ook mijn hoofd. De man is me totaal onbekend. Het lijkt erop dat ik beroemd ben geworden, beste lezer. Dat is geen leuke vaststelling. Beroemde mensen hebben het lastig en moeten zonnebrillen dragen op regendagen. Neen, voor beroemde mensen schijnt de zon niet vaak. Hoe ik zo beroemd ben geworden dat een heleboel onbekenden me toeknikken? Door te schrijven, denk ik. Drieduizend hits per dag, mijn beste. Het fotootje rechts bovenaan deze pagina, met de helft van mijn gezicht, doet de rest. (ik herinner me nu dat ik beide personen mijn linkerkant toonde. Dat is mijn goeie, meest herkenbare kant.) Het is natuurlijk ook de periode. In de herfst doe ik mensen altijd denken aan iemand die ze kennen – is het omdat mensen indommelen en vergeten, worden mijn gezichtstrekken misschien universeler door de koude? Ik schreef daar vorig jaar nog over, toen iemand mij probeerde te kopiëren. Dat is waarschijnlijk gelukt. Waarmee ik het succes van vandaag en gisteren kan verklaren. Wij zijn goed bezig, Sam, ook al zeggen ze van niet. 235
Doe de Kievit (2008-11-01 19:24)
Met Kievitsnest de deuren van de leegstaande kerk in de Provinciestraat open gezet. Stadsmussen laten binnenvliegen om er hun eieren te komen leggen. Samen warm gebroed onder een regenkoepel en er schoon vogeltjes uit laten komen. Een mooie dag, voorwaar.
6.3
October
Beroerte (2008-10-29 20:01)
Even geschrokken van het nieuws van 12 u, jongens: vandaag is Wereldberoertedag. Dat is natuurlijk ernstig te nemen, Wereldberoertedag, en je hoort me ook niet lachen. Neen, ik schrok ervan, van zo’n dag. Ik verstijf als ik denk aan de dagen die ons nog te wachten staan: Wereldsecretaressedag, Wereldglaucoomdag, Wereldslappepiemeldag, Wereldkonijnenaandendraaddag en Wereldwerelddag. Brr. 236
Witheid is... (2008-10-29 11:09)
Ik wil anders (2008-10-29 00:24) Anders wil ik. Meer van de bodem, ergens mooi, of dicht op mij. Beter dan gewoon goed en sneller dan het gaat wel. Rust ook, graag een donsdeken vol. En licht, minder zwaar alsjeblieft. Laat t minder zijn, ik wil anders. Of berusting, wat grijzer gras, om dat te kunnen laten. 237
Honden aan het trefpunt (2008-10-18 21:10) Wie een duidelijke plaats zoekt om af te spreken in Antwerpen Centraal of Brussel Zuid, kan dat nu bij het ING Trefpunt doen. Het ING Trefpunt. Een plastic buskot uit een slechte sciencefictionfilm, dat de openbare ruimte opgekocht heeft met haar lelijkheid. Er steken flat screens in die beursnieuws brengen en onder de geluidsparaplu’s zie je al eens een verdwaalde Japanner staan. Er daadwerkelijk afspreken, dat doet natuurlijk geen hond, al is het een mooie plek om samen een drol te leggen.
Thee voor twee (2008-10-18 20:11)
(Foto Archeon) Je hebt thee in papieren builtjes. Rechthoekige zakjes die altijd - al stoppen ze er goudsbloem in - vaal ogen. Zonder envelopje en met een paar muffe kreuken erin. Ze verdrogen op de bodem van je theedoos, wachten zich grijs tot ze gekozen worden. Je hebt ook thee in plastic builtjes. Parmantige driehoekige etuitjes. Die mogen steevast als eerste. De kruiden knapperen in hun netje, overgeuren de andere. Ze blinken, deze luxebuiltjes, maar zijn niet composteerbaar, stukken duurder en niet per se beter. En toch doen hun verkopers je geloven dat ze betere thee bevatten. Dat de Sunshine Mix of de Mélange d’ Étoile je dag opfleuren. Neen, aan de voorkeur voor mooi ontkomt geen enkele theedrinker als hij boven zijn doos hangt. Schijnkeuzes maken en weten dat je in het ootje genomen wordt. Een duffe, lauwe boel.
Stijgende koopkracht (2008-10-06 12:42) De stem van het volk, gehoord op het nieuws van 12u: “Ja, alles wordt duurder. De lonen, die gaan wel omhoog maar toch niet in vergelijking met de koopkracht.” Dat is een mooie: ”maar toch niet in vergelijking met de koopkracht.” Stond ze misschien onder een spandoek (MEER KOOPKRACHT NU!) waar haar oog op viel midden in haar zin? Had ze haar man die ochtend nog boven zijn gazet horen vloeken op de tanende koopkracht en dacht ze dat ze dat niet onvermeld kon laten? Of sleurde ze het woord er gewoon een beetje bij zoals iedereen doet op dit moment? 238
Brief aan Mevrouw Metro (2008-10-03 20:48)
Geachte Monique Raaffels, Mag ik u, als directeur van Mass Transit Media, de uitgever van Metro, gewoon Mevrouw Metro noemen? Dat leest vlotter. Vandaag stond het weer groen op wit in uw treinkrant: Metro is gratis. Laat het milieu er niet voor betalen. Dat is erg nobel. U denkt aan het milieu en vraagt uw lezers plichtbewust om mee te doen. Elke dag geven wij 270.000 Metro’s weg. Graag gedaan. Dus waarom zou u er na lectuur niet iemand anders een plezier mee doen? Uit respect voor het milieu drukken wij op gerecycleerd papier. Denkt u mee aan het milieu? Graag Mevrouw Metro, wij doen niet anders. Begrijp ik u goed dat we een ander ook zijn leesbeurt moeten gunnen om het milieu te sparen? Volgens uw website doen we dat al. Elke metro zou zo’n drie keer gelezen worden, goed voor 813.800 paar ogen per dag. Knap dat u dat kan meten overigens. En leuk voor uw adverteerders natuurlijk. Maar hoe laat ik mijn 28 pagina’s metro elke dag door twee andere –ik citeer uw website- jonge, actieve stedelingen’ doorbladeren? Door uw krantje te laten liggen in de trein, wetende dat het schoonmaakpersoneel van de NMBS het aan het einde van de dag bij het restafval gooit? Dat lijkt me niet de beste optie. In de colofon van uw krant komt u met het antwoord: Neem metro mee naar het werk of naar huis. Laat Metro niet achter op de openbare weg. Het heeft vast te maken met uw stijl om complexe zaken vereenvoudigd neer te schrijven maar ik haal deze wonderoplossing niet uit uw advertentie. Misschien uw copywriters even vermanen morgenvroeg. Dat ze dat van naar huis meenemen er nog ergens tussen flansen. Trouwens Mevrouw Metro, in welke zin respecteert ú het milieu precies? Akkoord, u drukt op recyclagepapier. Al ’s een krant op spierwit, niet-gerecycleerd papier gezien? U zou ze niet meer gratis weggeven, me dunkt. Dus voor de rest? Door elke dag zevenenhalf miljoen pagina’s papier te grabbel te gooien in trein- en metrostations, universiteiten, hogescholen en Panos-filialen? Die vormen, in uw achtjarig bestaan – ik doe een vlugge rekensom - duizenden ton gerecycleerd papier bij elkaar. Die dodebomen-stapel helpt het milieu niet en dat weet u vast. Maar daarover geen woord in uw advertentie. Ik begin te vermoeden, Monique Raaffels, dat het appél dat u op de lezer doet minder met het milieu dan met uw advertentieinkomsten te maken heeft. U bent immers twee keer directeur. Als directeur van Concentra Media Regie moet u de advertenties binnenhalen voor de Concentra groep en dus ook voor 239
Metro. Neen, dat is niet zo nobel. U overspoelt onze ochtend met uw vervuilende papierberg. Zonder dat we daar om vragen. Nikske graag gedaan’ dus. En al helemaal geen plezier’, respect’ en milieu’. Met groet, Sam Verhaert PS. Ik zoek nog een plek waar ik met mijn columns terecht kan. U mag ze gratis in Metro opnemen. Graag gedaan.
6.4
September
Het correcte bioclubje (2008-09-25 20:39)
Ik ben 15 euro armer maar ik glimlach het weg als ik de bio-shop uitwandel. Mams is jarig en ik ga haar een 100 procent biologische appeltaart bakken. Ik voel me een Goed Mens en ik straal de straat op. Dat ik de moeite genomen heb verder te fietsen dan de plaatselijke City Delhaize en dat ik er vrij en bewust voor kies om méér te betalen, alleen maar voor de wereld & knap hoor. En toch knaagt er iets. Twee dingen om precies te zijn. Ik verfoei mensen die geluk proberen kopen of zin en status zoeken in hun winkelkarretje, maar ik lijk het zelf te doen. Bovendien besef ik, na het lezen van Benjamin Barbers’ De Infantiele Consument, dat mijn keuze voor bio helemaal niet zo vrij en bewust is als ik zelf denk. Immers, de markt vertelt ons niet wat we moeten doen, de markt geeft ons wat we willen - na ons eerst verteld’ te hebben wat we eigenlijk willen.’ Voor zij die al eens iets biologisch kopen: worden jullie ook blij bij het volladen van je kar in de Bio Planet? Kiezen jullie ook gretig voor plantaardige chipolata’s, eieren van kippen met belachelijk vrije uitloop en artisanaal bereide yoghurt (je weet wel, die met een dikke laag, door de boerin geplette, bosbessen onderin)? Speuren jullie eveneens de rekken van de GB Express af naar groene labels met EKO of AB (Agriculture Biologique)? Om ze vervolgens ostentatief aan de kassa boven te halen en ze semi-achteloos op de salontafel te laten slingeren als er visite is? Ik wel. Een vriendin, die helemaal niet zo into bio is, zei me vorig jaar dat ze het maar elitair gedoe vond. Een echte hype, al die bio.’ Ik stuiteren en blazen natuurlijk. Dat je het haast 240
verplicht bent aan de wereld als je er de middelen voor hebt, dat het gezond én lekker is. Ik goochelde met voedselkilometers en voetafdrukken, googlede naar groentenkalenders en voedselteams. Een beetje dramatisch sprak ik de hoopgevende woorden uit dat je als consument wel degelijk de macht hebt om dingen te veranderen. Maar nu, terwijl ik mijn taart sta te bakken, snap ik haar punt. Hoewel ik achter de essentie van bio sta, laat ik me evenzeer vangen. En met mij het hele correcte bioconsumentenclubje. Want bio is evengoed een sfeertje. Een gezellig onderonsje. Een ons-kent-onsje van blanke hogeropgeleiden met een hart voor de wereld en een zwak voor hun lichaam. Ik ken mensen, nochtans consuminders in hart en ziel, die beginnen kreunen als ze het logo van Ben & Jerry’s zien. Ze doen dat omdat het merk waarmee ze zich identificeren past in hun ecologisch denkkader. Het is klimaatneutraal én fair trade, dus erop kicken mag’ als het ware. Handig voor Ben en Jerry. Marketeers verpakken bio als een goed gevoel. Het heeft iets van een religie. Het kopen van biologische producten werkt louterend en eraan meedoen doet je status in het clubje stijgen. Je doet het evenzeer voor de wereld als voor jezelf. Moeder aarde is een god, bioshops zijn tempels, de producten in de rekken aflaten voor onze ecologische schuld. Ik besluit mijn taart zonder label te presenteren.
Kabaal in de trein (2008-09-10 23:23)
Ik zit in een laptop met mijn trein of andersom want het is nog vroeg. Ik luister muziek en pendel mezelf wakker. Jackson C. Frank, Herbert en Thomas Otten vergezellen me maar het geluid lijkt niet echt lekker door mijn hoofdtelefoon te stromen. Of ik, of mijn laptop is afwezig. Mijn buurman, type startersbaan, hangt zo’n beetje half over mijn scherm mee te lezen met de brief die ik schrijf en ik erger me een bult. Wat kijken de mensen chagrijnig vandaag. Als ik de tunnels van Brussel Centraal binnendender, zet ik het volume op maximum maar dat helpt niet. Dan stel ik vast dat mijn hoofdtelefoon helemaal niet ingeplugd is. Als ik hem uitdoe, hoor ik hoe mijn 241
muziek al veertig minuten plus tien minuten vertraging door de coupé knalt. Ik weet niet hoe snel ik terug in mijn laptop kruip.
6.5
August
Poëzie op Facebook (2008-08-29 10:40) In de rechterkolom van mijn Facebook, onder het kopje Advertise, warempel een streepje poëzie: Nog Single?
De sexy meisjes zoals Emma wachten op u! Sluit aan me vandaag bij vrij om meer te zien!
Het overvalt je (2008-08-29 10:04)
Foto: Transylvaniaguide Vijf mensen hoorden hem van op de derde verdieping schreeuwen op straat. Vier van het gelijkvloers wisten niet wat ze zagen. Op twintig meter afstand stonden tien mensen te kijken. Zeven toeschouwers wachtten af op vijf meter. Iemand belde de honderd en een ander waarschuwde de politie op honderdentwaalf. Zij waren met twee, gaven hem drie messteken en zes vuistslagen in zijn gezicht. Ze gingen er vandoor met zijn tassen, dat waren er twee. Hij was alleen en met het bloed zag je hem vanalles verliezen. 242
Zwerver ontvreemdt pop (2008-08-27 23:21)
Hij had een paspop van haar gestolen. Nou ja, gestolen. Geleend voor een nachtje. Overdag zwierf hij de stad bij elkaar, ’s nachts droomde hij die stad in een leegstaande havenloods. Uitgerekend daar, in het verlengde van zijn huis, organiseerde de Zomer van Antwerpen een voorstelling van de Nederlandse Judith Nab. Iets met paspoppen, getiteld ’All the people I didn’t meet’. Op een ochtend ontbrak er een pop. Ze werd gevonden in de kamer van de man, die alweer op de zwerf was. Naast een hoopje zure kleren en wat blikjes bier zat het vrouwenmodel gehurkt te staren naar een sjofele matras. De muur erachter witgekakt door de duiven. Hoe had hij haar daar zo mooi gezet? Het waren slappe poppen die leeg voor zich uit konden kijken of doods in een rare hoek konden liggen. Om ze in een zithouding te zetten had je veel geduld nodig. Heeft hij met haar proberen praten, schuchter fluisterend of alcoholtriest mompelend? Vertelde hij misschien over de angstige blikken van mensen die hem uit hun straatbeeld wegkijken? Over de vuilbakken waarin hij zijn menszijn omruilt voor wat anderen weggooien? Sliep hij met haar? Vast wel, even. Niet pervers neen, gewoon een lief ontmoeten. Om r daarna weer zachtjes neer te zetten, zodat hij de hele nacht verhalen kon vertellen aan iemand die de tijd nam om te luisteren.
Dames en heren appelen en peren (2008-08-20 21:05)
Misschien nog een steeltje te zuur maar fel blakend van gezondheid, springgroen in de schil, zoetgeel van 243
inborst en helemaal klaar voor de komende herfstdorst! Schalt de trompetten maar: de nieuwe appeloogst is daar!
Grijsaard neukt (2008-08-17 13:57)
Schrijven is fijn, gelezen worden is fijner. Google Analytics erkent de ijdelheid van mooischrijvers en doemdenkers en biedt gratis een webspion aan om u tegen te zeggen. Verscholen achter een html-struik screent hij al - let wel - ál uw bewegingen op mijn pagina’s. Gisteren bijvoorbeeld: 20 unieke bezoekers, waarvan 45 % voor de eerste keer, gemiddeld 2’55” blijven hangen, van pagina x naar y doorgeklikt en op punt a, b of c de pagina weer verlaten. Grote broer is hier en hij is wakker. Griezelig om weten: Google Analytics traceert ook via welke zoekwoorden je in mijn webspinsels terecht komt. Zo zag ik dat ik tweemaal werd gegoogled – waarvan eenmaal door mezelf, dat moet gezegd – en dat er ook mensen zijn die hier per toeval belanden. Wie op ecologische televisie’ googlet, komt niet bij producent Sharp uit maar bij het commentaar daarop. Net goed. De eenzame die hier op een post over een oude man en een citaat van Pfeiffer landde, kreeg geen waar voor zijn zoektermen ’grijsaard neukt’ (!). Hij verliet de pagina na 0’4”.
Zo lekker dat je niet wil delen (2008-08-16 22:31) De nieuwe reclameborden van Appelsientje al gezien? Het beste onder de zon zit achter prikkeldraad tegenwoordig. Meestal staat t op de salontafel van op elkaar uitgekeken tweeverdieners die Eos en Libelle lezen en al eens naar de Zomer van Antwerpen gaan om ’s anderendaags tegen hun voortuinburen te klagen dat ze er hun auto nergens kwijt kunnen. Een karton Appelsientje Fruitsensatie Mango-sinaasappel-carambola (sic) vind je ook in de afbladderende, energiezuipende koelkast die studenten met tegenzin delen terwijl ze dingen blaten als: “Als je zelf geen fiets pikt, pikken ze die van jou wel.” Appelsientje Fruitsensatie Ananas-sinaasappel-caja (sic) staat ook in het rek – tussen het biologisch en economisch fruitsap - van supermarkten waar je kan leven zoals je wil, als je er maar voor legt. Het Nederlandse Frieslandfoods, met 15.300 werknemers actief in meer dan 100 landen, selecteert al sinds 1987 ’de beste zongerijpte vruchten voor u’. Voor haar nieuwe sapje kiest het echter voor een afschrikwekkend beeld met ijzeren pinnen en de zuurmakende slogan Zo lekker dat je niet wil delen’. Zo lekker dat je niet wil delen. Altijd een beetje voor op de Belgen en helemaal mee met hun tijd, die Nederlanders.
Thuishaven (2008-08-14 21:38) Een fietstocht in de Antwerpse haven als die van deze week beschrijf je niet met de losse pols. Daar ploeter je op, zucht je om en schaaf je aan. Omdat de tijd me nu even mist, gooi ik alvast wat woordgruis te grabbel. Taalkruim voor hongerige stadsduiven en verstilde koelkastpoëten dus. Vertrek van deze letterpuinhoopjes om je eigen haven op te bouwen, woord voor steen en steen voor woord. C’est à vous! 244
Foto: g-flow Een schoorsteen lucht haar hart raast vuur als ze zuur stof tongt sist gas en donder wolken in een gloed van roesvrij staal ze maken hier vast staaltjes sterk karakter en chemische verbindingen die doen glimlachen stuwen ze denken we door een kluwen van lieve blikken buizen de stad in weer door wind gehavend tikt tijd een tandrad weg en de maan fietst nog een stukje mee in de richting
Ecologische televisie (2008-08-11 19:34)
Televisieconstructeur Sharp heeft een ecologisch LCD televisiescherm op zonne-energie gefabriceerd. Het bedrijf klinkt trots in haar persbericht: Dit zou de 1,6 miljard mensen die geen toegang hebben tot elektriciteit, toch kunnen toelaten om TV te kijken.’ Hoezee! Champagne en kaviaar voor iedereen! 245
Awoe de sterrenhemel van de Disneyraadplaats (2008-08-10 22:19)
(Foto: Kenson)
De sterrenhemel van de Dageraadplaats blijft, bijna een jaar na de zogenaamde opwaardering van het Antwerpse plein, voor heel wat toogpraat zorgen. De fans jubelen in hun duvels, de tegenstanders sputteren in hun whiskey. Op 12 meter hoogte overspant een gigantisch stalen net het plein met honderden fonkelende lichtjes. Op café riep ik deze week nog van ’awoe’, zonder erg goed te kunnen zeggen waarom. Eerder scherp van pen dan rad van tong, leg ik in mijn eigen literair café uit waarom ik niet overtuigd ben door argumenten als daar zijn: Je kan hier toch geen echte sterren zien. Een misser van formaat om de discussie te openen met een negatief argument. Dat is het hem juist. Waar zijn de échte grote beer en zijn dierenriemvrienden? Weggefilterd in een land dat je vanuit de ruimte ziet flikkeren. We schijten licht. Dat we daardoor geen vallende sterren, melkwegen en planeten meer zien is al tragisch. Dat we die dan maar gaan namaken is diepdroef en intriest. Disneyland in Antwerpen, een prefabfirmament dat de lichtvervuiling wil oplossen door er zelf aan te doen. Dat is als drinken om te vergeten dat je drinkt om te vergeten.* Het is toch gezellig/romantisch. Dat kan best zijn. Zo kan t ook gezellig zijn in een door asielzoekers bezette kerk en in die miserie is zelfs een romantisch moment niet uitgesloten. Maar gezellig of romantisch zijn geen echte argumenten, hoogstens indrukken: ze maken de kunstmatige sterrenhemel nog niet nodig. Zou de Dageraadplaats haar unieke karakter verliezen als er geen sprake was van een verlicht stalen web? Ook zonder surrogaathemel kan je er onder een lindeboom de krant lezen op zondag, hippe moeders zien flaneren met hun bengels, oude Marokkaanse mannen aan een bankje horen discussiëren en het druk filosoferend en degusterend terrasvolk observeren. Intensiteit haal je niet uit verlichting. Het stoort toch ook niet. Alweer een negatief argument. Dat doet het wel. Het span wordt uiteengehouden door acht stalen masten van een halve meter dik. Overdag - nog steeds goed voor het leeuwendeel van onze actief geconsumeerde tijd- staan die joekels daar maar. ’s Nachts verlicht de kooi van LED-lampjes het basketbal- en voetbalveld eronder. “Die verbruiken toch bijna niets,” klinkt het dan. Met toch bijna niets’ is alles natuurlijk gezegd. Wat was less ook al weer? Maar het is toch mooi. Fout. Het is kitsch (Van Dale spreekt over ’schijnkunst die van een vals sentiment getuigt’). De geconstrueerde sterrenhemel is plat, in beide betekenissen van het woord. Nep, fake, goedkoop, instant. Stijger 246
maar... over smaak valt heus te discussiëren. © Kamagurka
De Infantiele Consument (2008-08-06 00:31)
De markt vertelt ons niet wat we moeten doen, de markt geeft ons wat we willen - na ons eerst ’verteld’ te hebben wat we eigenlijk willen. (Benjamin R. Barber, De Infantiele Consument. Hoe de markt kinderen bederft, volwassenen klein houdt en burgers vertrapt.) 247
Muziek in de wijk (2008-08-02 00:40)
“Pas op!” Het klinkt luider dan nodig. Ze moet gewoon met een opgeklapte tafel passeren, tussen wat napraters door, en kan er eigenlijk perfect langs. De muziek is afgelopen, de plastic bekers vertrapt, de wijk tevreden. Maar deze vrijwilliger in de veertig kijkt streng voor zich uit. Met een uitgestreken gezicht probeert ze de tafel bovenop de stapel opgeklapte tafels te gooien. Omdat ze zelf niet veel boven die stapel uitkomt, besluit ze een nieuwe te vormen. Daar heeft ze als vrijwilliger het recht toe. De tafel ligt nog niet neer of haar ogen speuren het plein al af naar een volgende taak: nog een tafel. Aan haar hoofd hangt een grijsbruine vlecht. Haar ogen flitsen vastberaden achter een grote ijzeren bril. Verder een iets te nauw aansluitend T-shirt van de Zomer van Antwerpen, een knieshort, opgetrokken witte kousen en beide voeten op de grond. Daarmee waggelt ze zich weer richting tafels. Spot twee lege sangriabekers, grijpt ze in één haal van de grond, schudt haar hoofd zo van als je het niet allemaal zelf doet’, ziet vervolgens een collegavrijwilliger sukkelen met het opklappen van een tafel, zet de bekers neer, corrigeert de collega nogal druk, zucht en zet zich aan het opklappen van haar eigen tafel. Vrijwilligers, heerlijk. De maand augustus begint wondermooi. 248
6.6
July
De mannen van den opbouw (2008-07-25 12:32) Bram Gijssels
Bram vangt al drie weken zon, regen en wind op de wei. Er stonden net geen koeien meer toen hij hier de eerste piketten in de grond sloeg. Kersvers afgestudeerd in de Interactieve Communicatie en dus erg blij dat hij met een walkietalkie mag rondlopen. Rik Everaert
249
In juli komt Rik elk jaar op vakantie in Boechout. Dan verruilt hij de camping van zijn ouders, uitgeweken Boechoutenaren, in het Zuiden van Frankrijk voor de sfeer van den opbouw. Ik moet toch iets doen?’ klinkt het eerst. Maar dan: Neen serieus, hier lopen superfijne mensen rond. Wel iets te weinig vrouwen, dat mag gezegd.’ Jaques van Groep J
Het is het twaalde jaar dat Jaques de leiding mag nemen over zijn persoonlijke opbouwploeg. Groep J(aques). Die zette de houten balustrades van het Kidsdorp in elkaar. Een combinatie van zwaar en verfijnd labeur, maar daar draait hij als beenhouwer zijn hand niet voor om. Geschreven op Indymedia’s mediakamp. Foto’s: Pieter Bleuze
De mannen van den opbouw (2008-07-24 16:11)
Foto: Inge Driesen Ze spuwen op de grond en kloppen elkaar vuilbekkend op de schouders. Geen mast is hen te hoog, geen vracht te zwaar. Het zijn durfals en waaghalzen die wijdbeens over de wei slenteren en grappen maken door hun walkietalkies. Sommigen roken en praten een beetje over vrouwen. Anderen schuiven ongeduldig 250
aan voor een portie spek met spinaziestoemp en fluisteren vriendelijk dankuwel tegen de kokkin. Geschreven op Indymedia’s mediakamp
Een buurtbewoner op de wei (2008-07-24 16:09) Een man met grijze baard hobbelt op zijn fiets de Sfinkswei op. Hij draagt een blinkende helm en twee velkleurige hoorapparaten. De vijftiger remt om een praatje met me te slaan. Zegt dat hij doof is en dat ik luider zal moeten spreken. Of in zijn linkeroor, dat werkt beter. Ik knik terwijl de grijsaard van zijn fiets stapt en losjes tegen zijn zadel aan gaat leunen. Hij is een man uit de straat, zegt hij, en kent het Sfinksfestival al jaren. Neen, nooit geen last gehad van de Sfinks. Ja, de muziek natuurlijk, dat komt tot bij hem in den hof. Maar dat hoort alleen zijn vrouw, dus dat is geen probleem. Geschreven op Indymedia’s mediakamp.
Juffrouw zomer op de Sfinkswei (2008-07-22 10:20) Ze pijpte regenstelen terwijl hij het bakken liet regenen. Het watergeweld klotste in het rond en zoog zich een weg in een soort goot der vergetelheid. Juffrouw zomer werd bemind door kasteelheer winter en de mensen wisten even niet meer waarom God hen ook al weer geschapen had. Ze waren koud en hadden het nat. Ja, ze kloegen zich een been op een nationale feestdag om snel te vergeten. Geschreven op Indymedia’s mediakamp.
6.7
June
Groen is het nieuwe zwart (2008-06-15 12:48)
Ik draag Vegetarian Shoes. Het zijn zwarte sneakers van kunstleer die niet langs kinderhandjes in zweterige ateliers zijn gepasseerd. Ik vind ze mooi, geef er graag een woordje uitleg bij en het is leuker voor de koeien onder ons. Verantwoord leven kan leuk en hip zijn. Dat zegt het Nederlandse boek Veggie in pumps. Deze gids voor een ecofabuleus leven’ toont dat het kan: groen leven én genieten. Weg met de bebaarde sandalenman en de behaarde langerokkendraagster: veggies zijn hip en kiezen daar bewust voor. De Britse modejournaliste Tansim Blanchard heeft haar boek naar deze trend genoemd: Groen is het nieuwe zwart. Ze vertelt milieubewuste fashionista’s waar ze biologische, eerlijke en slavenvrije mode kunnen kopen. De groene, 251
sociale medemens die zijn garderobe spijzen wil, kan dat nu ook conform de eigen ideologie doen. Dat koopt plezieriger, nietwaar? Consumeren mag weer, zolang het goed is voor onze planeet. Groen leven was nog nooit zo simpel. Vijf eurocent van je brood gaat rechtstreeks naar de Siberische tijger en zijn habitat. Je betaalt voor internetfilmpjes van een in het groen vrijend stel en je geld gaat naar het Amazonewoud. Dat lucht op. De groene saus Als er één trend is in het begin van deze eeuw, dan is het dat bedrijven en overheden royaal zijn met de groene saus. Dat is natuurlijk goed, maar al te vaak wordt de groene boodschap misbruikt als vaseline voor het consumentisme. Green sells. De biorayon in Delhaize krijgt er elk kwartaal een schap bij en communicatiebureaus verkopen hun lentegroene scheten als zoete broodjes. Voor de schoon ogen van moeder aarde? Uit duurzame overwegingen? De consumens verdwaalt in het oerwoud van blad- en boomvormige labels en logo’s en vraagt zich af wie hier eigenlijk voor de gek gehouden wordt: Ons aller Big Momma of zijzelf? Heeft deze groene wasserette enig effect op het leefmilieu, het klimaat en de biodiversiteit van onze planeet? Het antwoord is ja. Een beetje. De niet-groenen van hart krijgen of nemen sneller een portie groenvoer op hun bord. Omdat het goed staat, omdat het meer kwaliteit biedt of om zich een geweten te kopen. Ik gruwel van de Leef zoals je wil’-filosofie van Delhaize, maar als de supermarktketen beslist om de plastic tasjes te vervangen door biologisch afbreekbare, mag ze daar gerust mee uitpakken. Het glossy lifestylemagazine Goodies, voor iedereen die lekker wil leven zonder de wereld uit te wonen’ doet het goed in Nederland. Dat zijn er weer een paar tienduizend meer die een seconde langer twijfelen in de winkel. Een grijze massa die haar gedrag een beetje bijkleurt, bereikt soms meer dan een reeds overtuigd donkergroen groepje. Het antwoord is ook neen. Een wasmachine kan de wereld niet redden. Groen is vandaag een goed gevoel dat je kan kopen, beschik- en betaalbaar voor steeds meer Westerlingen, maar je passeert er wel voor langs de bedrijfskassa. Die lijkt vooralsnog op groene biljetten te azen, eerder dan op de instandhouding van de aarde. Bovendien, als groen nu het nieuwe zwart is, kan blauw morgen evengoed die rol overnemen. Of zwart zelf, als we echt klimaatmoe zijn. Want zo gaat dat met modes. Deze column verschijnt ook in Koppelteken.
Verboden toegang (2008-06-06 13:30)
Oké. Er zijn dingen die je graag doet, die je opwinden, prikkelen en uitdagen. Dat er een werkwoord voor bestaat heb je niet door. Je doét het gewoon.* De taal hinkt achterop en is slordig en verspillend met woorden als je haar erbij haalt. Zo van: ’Ja, onbewaakte, leegstaande gebouwen, stations, tunnels enzo... Grootse bouwwerven ook, waar je eigenlijk niet in mag maar het toch doet. Omdat het, ik weet niet, het geeft een kick. Of op daken van hoge gebouwen ofzo, en dan uitkijken over de stad. Das echt zot! Liefst stedelijk, ja...’ Tot een medeblogger je erop wijst dat het al bestaat: URBAN EXPLORING. Aha. Een benoembare hobby erbij! 252
Op het web:
• Tchorski maakt fantastische foto’s van zijn verlaten spots, veelal in het Zuiden van het land. • Forbidden-Places, wereldwijd opgevat, is eveneens de moeite. Check ook hun videos. • Xerbutri bezoekt tunnels, sporen, bruggen en verlaten gebouwen in NL, BE, DU. • De creatievelingen van Red Bull springen natuurlijk snel op de kar door je uit te dagen iets te doen met de talloze Belgische ’Lost Highways’. • En wij? * cfr. Neuken. We kenden het woord niet eens. Maar we deden het gewoon.’ (Ilja Leonard Pfeiffer (2006) Het Ware Leven, een roman)
6.8
May
Sam Verhaert kijkt (2008-05-20 21:25) voor de eerste keer naar vogels in de Ardennen... [EMBED]
Oud ijzer (2008-05-13 23:44) Ge loopt oep looie bene meneer oud ijzer in uwen darm zinkt en t houdt u warm platte batterieën vreten doe gen zeer.
Een harde noot (2008-05-11 16:24) Op samenhuizen.be: Hey, Ik ben Annelies en zoek een nieuwe huisgenoot. Zelf ben ik leerkracht Nederlands in het hard van Brussel. (...) 253
6.9
March
Wel? (2008-03-23 15:26)
LBJI: Laat Banksy je inspireren (2008-03-12 12:27) [EMBED]
Slappe muffins. Wie is hier gek? (2008-03-11 21:54)
Er staat een grote, onrijpe ananas op het tafeltje van een man met grijze baard en mediterrane huid. En een wit plastic bekertje dat, verduurd door het rollen en kraken tussen duim en middenvinger, op barsten staat. Er wordt een fles rode wijn boven tafel gehaald door zijn linkerbuur, een Portugees type. Het rood vloeit in ’t wit. Twee tafels verder zit een vrouw met een verward kapsel en een grote korst onder haar rechteroog. Er staan lege blikjes op de tafeltjes rond haar. Ze houdt er één boven haar hoofd en kijkt of er nog pils uit komt. Een beetje. Ze zitten in de Food Court, weet een bordje boven hun hoofden. Het is een vierkante ruimte met houten 254
tafeltjes. Men consumeert er tijd om het hongergevoel bij een weggevallen trein tegen te gaan. Op drie van de vier hoeken rond de Court verkopen Délifrance, Twist en Häagen Dasz zoete en zoute troep. Ademwalm van een dag vol koffie – zal me goed doen-, klontjes – doe maar twee – en sigaretten – hehe, éffe pauze – plakt op het gebak in de toonbank. Panini’s hebben de lichaamstemperatuur van ongeduldig aan roltrappen aanschuivende pendelaars. Slappe muffins vragen 2,55 ¬. Op de vierde hoek zit een zaak zonder naam, geblokletterd Hamburgers – Hotdogs’. Klopt van tijd tot tijd een zurig reuktapijt uit over de voedselspeelplaats. Recht op het bord van een schare schrokkende onthaasters die er hun wachttijd proberen doden. Zo doet een juffrouw met een zwarte fluwelen jas moeite om te genieten van het meest gezonde dat ze in het station kon vinden. Een plastic doosje verpakt een slaatje dat verzuipt in een van glucose vergeven vinaigrette. Twee stoelen verder zit een oudere vrouw met een blauw gewatteerde jas. Ze schreeuwt luid van Saloppes’ en Fils de putes’. De juffrouw duikt bang in haar bakje, prikt met een wit vorkje naar een olijf of zo. De Food Court is een Telenet Hotspot, zegt een plakkaat boven een beige vest die het lijf van een grijsaard draagt. Zit met de handen in het haar, geeft geen kick en lijkt zijn mail ook niet per se te willen checken vandaag. Drie tafeltjes naar links probeert een verliefd stelletje elkaar niet te verblinden. Ze frunniken wat aan elkaars handen. Aan een tafel naast de ananasman - de ananas blijft onaangeraakt maar de wijnbeker is alweer leeg - zit een veertiger wild te gesticuleren. Hij lijkt een driftige discussie met zijn disgenoot te voeren. Fronst de wenkbrouwen, zucht hoog en laag en gebaart van si en là. Maar er zit niémand over hem. Van een microfoontje of oortjes geen sprake. Als deze man al belt, is het met zichzelf. Geen hond kijkt ervan op. De juffrouw breekt haar vorkje op een wegfloepende olijf.
Politiek op Facebook (2008-03-08 13:11)
What would your name be like if you were a pornstar? Take the Quiz. (Facebook) Steen en been. Al eeuwenlang klaagt men over de jeugd van tegenwoordig. Over haar gebrek aan idealisme, engagement en politiek bewustzijn. Over haar politieke onverschillig- en onwetendheid en haar zucht naar plat en smaakloos vertier. Dat is achtereenvolgens de schuld geweest van voorbijtrekkende circussen, vieze boekjes, televisie en games. Het laatste decennium jammert men vooral over de banaliteit van vrouwe Internet. Leute en vermaak zat voor de jonge surfer op de golven van het web. Maar politiek: ho maar. Neen, dat joenk hangt doelloos rond in virtuele werelden, klikt zichzelf een bestaan achter een flatscreen en chat zich lam met prietpraat. Janus has thrown a sheep at you. Click here to bite, dropkick, high five, hug, kiss, lick or throw a sheep 255
at Janus. Welkom op Facebook, de online community waarop elke week twee miljoen nieuwe gebruikers intekenen. Facebook is een virtueel platform waar vooral jongeren hun foto’s, filmpjes en vriendjes uitwisselen. En domme quizjes doorsturen of schapen naar elkaar keilen. Bijzonder geestig, dat wel. Maar gebeurt er nog iets wezenlijks in deze cyberpraatbarak? Of houden Facebookgebruikers die aan social networking doen zich bij voorbaat ver van politiek, en vice versa?* Wie binnen Facebook zoekt op politics’, vindt - de groep 50 Mistakes Women Make When Having Sex (aka Politics of Fucking)’ buiten beschouwing gelaten – een aantal discussiegroepen. Vooral in kleine studentenmiddens zet men hierover wel eens een virtueel boompje op. Maar dat is een marginaal verschijnsel. Er zijn groepen die wél massa’s gebruikers bereiken. I bet I can find 1,000,000 people who dislike George Bush!’ slaagde in een half jaar tijd in het opzet maar de promostunt die op de overwinning volgde smaakte bitter (een beroemde Amerikaanse blogger gooide haar politieke analyses twee weken lang te grabbel, en vraagt nu 30 dollar voor haar boek in twee delen). Ondertussen probeert een nieuwe groep 5 miljoen Bushhaters te vinden. Facebook heeft massa’s causes waarbij je je kan aansluiten. Je kan met tienduizend tegen het communisme in Venezuela zijn, tegen Robert Mugabe in Zimbabwe, tegen de AKP in Turkije en voor de Amerikaanse troepen in Irak. Je kan doneren – waar gaat dat geld eigenlijk heen? – of je kan recruteren onder je vriendjes. Een keer klikken op de applicatie volstaat om ook ergens tegen of voor te zijn. Stop Global Warming’ en Animal Rights’ doen het goed met meer dan een miljoen fans, maar Save Water, Drink Beer’ en andere alcoholvariaties boeren ook niet slecht. En de politiek, zoekt die toenadering tot het jonge kiesvolk? Niet echt. Jong VLD staat aan top met 244 groepsleden, de andere jongerenpartijen komen niet eens in de buurt. Neen, politiek gezien is het voorlopig niet veel soeps onder de Facebookzon. Web 2.0-toepassingen als Facebook bieden nochtans heel wat mogelijkheden. Begrippen als user generated content’ en open source’ zouden perfect in een groots participatief project kunnen passen. Kijk naar de samenleving als een groot open source programma, dat met broncode en al gedownload kan worden, en er openen zich nieuwe perspectieven. In web 2.0 worden consumenten producenten. Stel je een maatschappij voor die als een WIKI beschikbaar is voor commentaar én voor verbeteringen van telkens nieuwe jongeren. Dat kan alleen maar de goede kant uitgaan. Al zal de politiek, het systeem zo je wil, wel twee keer nadenken voor het haar bestel te grabbel gooit. In afwachting daarvan hopen we op jong internettalent om nieuwe Facebookapplicaties te bedenken. Met zaken die er wél toe doen, genre I bet I can find 1,000,000 people who take their protest to the streets’. Vroeger lachtte men met geeks en computernerds. Maar deze systemshifters en html-freeks hebben de kennis en creativiteit om Facebook politieker te maken dan het nu is. Dat ze zich bij deze uitgedaagd voelen en het recht in ons aller gezicht smijten. Of hoe Facebook in het echt eruit ziet: [EMBED]
6.10
February
Drie oplossingen (2008-02-23 22:26) Beur een cake op versier een slinger en draai een tong met een serpentine. Wentel je in een ween en huil uit en in. Trek de vraag tot een teken dat roept naar een voorbijgaande zin en stamp drie kasseien diep de straat in. (in progress, please help) 256
Een avondje troostbuis (2008-02-22 16:47) Als een mens geveld is door een epidemie –1 % van de Belgen is besmet: paniek! – vermag hij al eens iets meer. Bijvoorbeeld zich in de ouderlijke zetel voor de televisie vleien. Een paar fragmenten uit dit avondje troostbuis voor wie daar niet bij kon zijn: De Janssens in China. Lulu Wang probeert een hele uitzending lang een glimp van emotie op het gezicht van burgervader Patrick te toveren. Dat lukt ei zo na, als hij advies mag geven aan een collega burgemeester. Een klein vissersdorpje aan het Taihu-meer zoekt uitwegen om het vissen te vervangen door toerisme, maar heeft daar geen ervaring mee. De Janssens komt met de oplossing: waterskiën. Dat doen rijke toeristen graag. En behoud alstublieft één van uw oude steegjes, want daar kijken rijke Amerikanen graag naar. Bij ons, in Brugge kijken ze ook graag naar de kantklossers. Of nummer alle stenen en bouw ze elders weer op, zoals bij ons, in Bokrijk. Neen, maar waterski, dat zou echt wel aanslaan. (Eén – China voor beginners) Er is een zwijgzame gek die een hele week hondenvoer eet (mengt blikinhoud met verse salade, geeft geen krimp bij het verorberen, smeert geleiachtige derrie op zijn boterham, een guts ketchup erbovenop, doopt zijn brokjes in een glas melk). Er is een andere gek die zich op een dieet van fastfood zet. Wat blijkt: die laatste is dikker geworden dan die kerel van de brokken. We zien hem voldaan de set afkwispelen. (Jim TV – Brainiacs) Patrick is onder de indruk van het politiecorps van Shangai. Zo ook de makers van de serie. Beelden van een blits en agressief promofilmpje van de Shaiganese politie krijgen volgende voice-over mee. “De Chinese politie werkt met een groot netwerk van Chinese burgers die vrijwillig spioneren en informatie verschaffen over kleine en grote misdaden om het systeem en de tevredenheid van de burger te dienen.” Geen vragen, geen noten, geen bedenkingen, niets. (Eén – China voor beginners)
De banke (2008-02-16 22:04)
Jongeren die op zoek zijn naar een eerste baan, willen het liefst aan de slag bij een bank. Dat blijkt uit een enquête van jobkrant Vacature. Bij een f*cking bank? Ja, jonge starters - Vacature noemt hen kwijlend young potentials’- hebben blijkbaar natte dromen over de grote financiële instellingen. KBC en Fortis op kop, Dexia en ING doen mee in de top tien. De banken dus. Die met hun bankgeheimen, die in wapentuig en mensenrechtenschendende bedrijven investeren. Die niet meer kunnen achterhalen wat er precies met uw geld gebeurt – dat geven ze écht toe. De moderne sokken onder de matras, die uw duiten steken waar de zon niet schijnt. En niet al te snel zál schijnen. De renteniers op uw grafzerk, de uitkleders, de gewetenlozen, de poenverpakkers die het bloed vanonder uw nagels zuigen. Daar wil de gemiddelde postpuber het liefst zijn boterham en extralegale voordelen gaan verdienen? ’t Is de schuld van de banke.
Jean (2008-02-16 21:26) De kroeskop van Jean Uwineda piekt niet hoger dan mijn kuif. Zweet op zijn voorhoofd. Vader en moeder verloren in de oorlog en aangespoeld in Antwerpen. Zijn matzwarte enkels zijn dunner dan mijn polsen. Zijn mond is kleiner en van zijn hart weet ik het nog niet. Maar deze jonge Rwandese snaak springt een kop hoger dan ik. Volleybal, lezers, geen homo-erotische passage. Een terrein vol bleekscheten met dikke wagens. En Jean, met de bus. Hoe schoon een panter die afzet en boven de bierbuiken komt te zweven? Hoe schoon het rekken van lijf en tijd om het terrein te overschouwen? Hoe schoon de kracht van zijn uithaal? Zeer schoon. Zeer schoon. 257
6.11
January
Bericht onvolledig (2008-01-30 12:50)
Bericht onvolledig waarschuwt mijn mobiele telefoon. Ik lig in bed. Of ik het bericht wil lezen? De sterveling die hierop ’Ach neen, laat maar’ antwoordt, moet nog geboren worden. Dus ja, graag, snel bitte. ’...uur in. x’ Tenzij je natuurlijk zoiets binnenkrijgt. Een abrupt afgebroken woord, een intiem voorzetsel, een punt. Een kusje. Onze kronkelende hersenmassa heeft de ongelooflijke vaardigheid om wggltn zkn aan te vullen en de wereld in je hoofd te doen passen. De slaap kan me toch niet vatten dus ik doe een aanvullende poging. ’he, onduidelijk wannr en wr we mrgen vergaderen. maak jij agenda op? k stuur nog n mail met plaats & uur in. x’ ’Niet schrikken, kerel. Ik stap eruit. Had mss beter kunnen leven maar heb overal van geproefd. t is goed geweest, ik stap het vagevuur in. x’ ’Warmte uit mijn navel. Gloed onder mijn buik. Nieuwe slip. Het kroest en knettert, Sam. Hier zit vuur in. x’ Meer aanvullingen?
Onder Hoogspanning (2008-01-22 21:35)
VT4 start met een tweede reeks van hun “groene mobiliserende programma Onder Hoogspanning”. Neem een stevige bruine enveloppe bij de hand, ga er eens goed voor zitten en lees het mailtje dat ik daarover kreeg even mee:
“In Onder Hoogspanning strijken we 9 dagen lang neer bij een gezin in Vlaanderen. Gedurende deze dagen zal het gezin milieubewuster en energievriendelijker moeten leven, zonder daarbij aan comfort te moeten 258
inboeten maar wel heel wat euro’s uit te sparen! Ze krijgen hierbij de hulp van een green coach, iemand die het gezin handige tips en weetjes meegeeft én een cheque van 1000 euro om het energieverbruik in huis aan te pakken. Maar dit is niet alles. Het gezin krijgt nog een extra opdracht, een opdracht die iets te maken zal hebben met het milieu. Als het gezin slaagt in zijn opdracht, is er een energiecheque van 3000 euro te winnen. Momenteel zijn we dus nog op zoek naar leuke (grote,kleine of samengestelde) gezinnen of studentenhuizen die de uitdaging willen aangaan. Het is zeker niet de bedoeling dat het gezin/ de studenten een week verlof nemen of de hele week thuis blijven. Alles blijft (moet) zijn gewone gangetje gaan (werk, school, lessen, hobby’s&)! Vereisten; klant bij Electrabel en zeer gemotiveerd om de uitdaging aan te gaan!” Geïnteresseerden kunnen een leuk briefje voor de groene jongens van VT4 in de enveloppe doen. Verontwaardigden hebben die al lang vol gekotst. Spui en spouw uw commentaar over deze misselijkmakende vorm van branded entertainment en greenwashing naar: VT4 Onder Hoogspanning Fabriekstraat 55 1930 Zaventem onderhoogspanning@vt4.be
Sam Verhaert klimt (2008-01-20 14:56)
259
De kleine buurvrouw (2008-01-16 20:11)
Ze is 150 cm klein maar haar ogen zijn reusachtig. Haar doorzichtige huid plakt tegen haar jukbeenderen. Ik schrik als ik haar aankijk – heeft ze een ziekte? -, zij duikt in elkaar. Ik probeer te glimlachen maar ze wendt haar hoofd af. Een opgeschrikte vogel. Ik zie haar meestal ’s ochtends, als ik mijn huis verlaat en me omdraai om de deur achter me te sluiten. In die beweging zie ik haar in de deuropening naast de mijne een sigaretje roken. Dat is bijzonder dichtbij voor het moment van de dag. Ik tracht ’hallo’ te zeggen want we zijn tenslotte buren en ik zit in een buurtcomité om mijn buren beter te leren kennen dus moet ik nu ook maar ’hallo’ zeggen tegen mijn buurvrouw. Maar door de angst in haar kijkers te zien probeer ik mijn begroeting in te slikken. Veel meer dan een nasale ’ha’ kan ze niet gehoord hebben. Ik maak me uit de voeten. Morgen vraag ik hoe het met haar gaat.
Multinationale psychopaten (2008-01-11 12:39)
Multinationale ondernemingen hebben alle psychologische kenmerken van een psychopaat. Ze zijn bedrieglijk, liegen herhaaldelijk, lichten mensen op voor eigen voordeel, veronachtzamen andermans veiligheid, hebben ernstige problemen met sociale normen en wettelijke regels, zijn onbekwaam om schuld te voelen, ongevoelig voor andermans gevoelens en onbekwaam om langdurige relaties te onderhouden. 260
De makers van The Corporation (2003) stellen deze onthutsende diagnose op aan de hand van een internationaal erkende checklist. In hun bekroonde documentaire kleden ze de multinationale onderneming volledig uit en leggen ze de mechanismen die erachter schuilen op voortreffelijke wijze bloot. Aan het hoofd van deze psychisch gestoorde, milieuvernietigende en mensenrechtenschendende molochs staan volgens de filmmakers vaak goedmenende en vriendelijke ceo’s. Dat lijkt me vreemd. In de documentaire zie je een groepje actievoerders de tuin van de topman van Shell betreden. Die is niet gediend met het moordenaar’-spandoek dat tegen zijn garage hangt. Na een paar uren gejouw en gesnauw zijn beide partijen echter samen koffie aan het drinken. De Shellman: Uiteindelijk kwamen we er in die discussie op uit dat zij bezorgd zijn over zaken, waar ik ook bezorgd over ben.’ In Mo*Magazine (48) vertelt VN-rapporteur Jean Ziegler over zijn ontmoeting met Peter Brabeck, de baas van Nestlé, ’s werelds grootste voedsel- en watermultinational. ’Vorig jaar maakte Nestlé 6,2 miljard euro winst. Het concern stelt wereldwijd 300.000 mensen tewerk. Brabeck is een aardige man, maar zijn opdracht bestaat erin winst te maximaliseren. Als hij dat niet doet, gaat hij eruit en komt er een andere figuur. Dat overstijgt het persoonlijke, het is een systeem.’ Kan je de top van multinationale ondernemingen dan werkelijk niet met de vinger wijzen voor het slechte nieuws dat ze over de wereld brengen? Dat zou goed nieuws zijn voor slechte mensen (dixit Noordkaap). ’Je moet een onderscheid maken tussen de instelling en het individu,’ vindt Noam Chompsky. ’Slavernij was een verschrikkelijke, monsterachtig geïnstitutionaliseerde arbeidsvorm. Maar de individuele slavenhouders konden best bijzonder aardige mensen zijn, goedwillig, charmant, lief voor hun kinderen, ja zelfs voor hun slaven.’ Is het dan geoorloofd zich te verschuilen achter een mens- en planeetonterend systeem? Hoe kan het dat de goedlachse, zachtaardige en naar lavendel ruikende profeten van de neoliberale economie hierin gewetenloos meedraaien? Dat ze het systeem dagelijks voeden met het laaghartig offeren van de mondiale rechtvaardigheid? Weten deze toplui misschien niet waar ze mee bezig zijn? Staan hun wolkenkrabbers te ver van de sweatshops? Dat zou kunnen. In één van zijn films wil Michael Moore een Amerikaanse ceo trakteren op een bezoek aan diens fabriek in Indonesië. De man weigert maar geeft toe dat hij er nog nooit geweest is. Delokalisatie laat wel toe om geen notie meer te hebben van de arbeidsomstandigheden en sociale uitbuiting aan de andere kant van de wereld. Maar de verklaring dat de top zich er niet bewust van is, is naïef. En dat het management zou geloven in de duurzame ontwikkeling die hun concerns bespoedigen, evenzeer. Simpel gesteld: we hebben hier te maken met gewetenloze geldwolven. Door dollartekens verblinde plunderaars die zich bloeddorstig op al wat kreupel, stemloos en zonder verweer is, storten. Opgegeilde kolonisten die over lijken gaan om hun onverzadigbare honger naar goud en macht te stillen. Het kan deze moderne conquistadores simpelweg niet schelen langs welke kant ze de berg beklimmen. Als ze maar snel en voorspoedig aan de top staan. Mocht er onderweg wroeging optreden kopen ze dat wel af met de bouw 261
van een schenkinkje hier en een ziekenhuisje of schooltje daar. Of zetten ze dure communicatiebureaus in om het bedrijf en hun persoonlijke geweten te greenwashen met een streepje Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Ze verzinnen wel wat, wees maar gerust. Neen, het is te eenvoudig om de mensen aan de top af te dekken door het systeem te beschuldigen. Schiet verdorie ook op de pianisten. Zij spelen misschien niet hun eigen partituur maar zij zĂtten daar wel om de toetsen te bedienen. Ze hebben nochtans de macht en middelen om voor mooie noten te zorgen. Maar ze blijven het smerig spelen. Dat is minstens even geschift als de psychopaat die hen ruggensteunt. (Deze column verscheen eerder in het driemaandelijks tijdschrift Koppelteken van Jeugddienst Globelink en op www.11.be)
Eine Kneippe in die Sternstrasse (2008-01-06 12:33)
Langs buiten ziet het er donkerder uit dan het binnenin is. Een barman met poedelhaar en een met pelskraag afgezette jas schatert zijn gezelschap bij elkaar. Ik krijg een kop koffie nog voor ik zit. Dass ich ein Fremde bin... undsoweiter. Een klein opgezet reetje en een marter zitten op een wild flikkerende jackpot. Iemand heeft er serpentines rond gedrapeerd. Feest. Achter de protserige toog staat een bespiegeld altaar van sterke drank op schappen. Aan de eikenhouten wieken van een ventilator hangen kleurige lampions en blinkende slingers die verbonden zijn met de hoeken van de bar. Men heeft er hier een vrolijke tent van gemaakt, in de Berlijnse Sternstrasse. Een geblondeerde vrouw op een kruk laat in haar rokje kijken. Ik zoek de schakelaar van de ventilator om de poppen hier echt aan ’t dansen te krijgen.
Zich slecht voelen (2008-01-06 10:34)
Er stond politie op de Turnhoutsebaan deze morgen. Straat met de combi afgezet, oranje kegels. Twee mannen in burger liepen ertussen. Ze praatten, verzetten wat kleinere gele kegeltjes. Een paar mensen 262
zagen het aan. Zelfmoord, legde een vrouw in buitenlands Antwerps uit. Het was niet duidelijk hoe ze dat wist. Ze wees naar vijf hoog. ’Ambras met de vrouw, met vriendin.’ Sommige donkere dagen kondigen zich aan. Met een te luide radioreclame, een plotse zelfmoord voor je deur en een onaangekondigde afgelaste trein. Dan baat er niets, schaadt er iets. Zich slecht voelen en vanuit de oranje banken van de internationale de dag zien verwateren.
263
264
Chapter 7
2007 7.1
November
Ik word gekopieerd (2007-11-27 20:51) Nadat er om de twee weken iemand me komt zeggen dat ik hen aan iemand doe denken die ze kennen. Nadat er om de twee maanden iemand me zegt dat ik als twee druppels op een kennis van hen lijk. En nadat je vervolgens toch aan de uniciteit van je gezichtstrekken (en bij uitbreiding van je persoontje) begint te twijfelen, vragen de mensen me nu of ik van job ben veranderd. Want ze krijgen mails van een jonge gast uit het Antwerpse, uit de socioculturele sector dan nog (Antwerpen Open), met de welluidende maar absoluut onoriginele naam Sam Verhaert. Help, ik word gekopieerd.
De meest duurzame wintersportvakantie (2007-11-07 19:52) Het jeukt dit jaar om te gaan wintersporten. Niet alleen omdat ik er zin in heb. De bergen, krakende sneeuw, ijle hoogtes. Het jeukt ook om ecologische redenen. De impact van een skivakantie op de Alpenweides en- dorpen en op het klimaat in bredere zin is niet gering. Dat weet u ongetwijfeld. Transport, massale verplaatsingen op korte tijd, energieverslindende liften, leeggekapte pistes, verdwijnende biodiversiteit...
Bon, het jeukt dus. Een beetje surfen op het web leert wel dat je mits bewuste keuzes je impact fel kan verkleinen (zie onder). Daarom mijn vraag aan u, wintersporters: wie wil er mee op ’de meest duurzame wintersportvakantie’ ooit? En wie wil dit mee met mij uitzoeken en organiseren? Afhankelijk van de deelnemers en hun beschikbaarheid kiezen we een periode. Het zal waarschijnlijk geen vakantie(piek)periode zijn. Voel je vrij om commentaar te leveren. Voel je ook vrij om dit te verspreiden naar andere ecologisten, geitensokken, halfzachte groentjes en bewuste consumenten met jeuk. 265
Links Pdf-je over impact van skivakanties en enkele suggesties - aanrader!: http://www.milieudefensie.nl/publicaties/magazine/2007 /januari/wintersport Tips om wijs op wintersport te gaan, wel van een greenwashend vakantiebedrijf: http://www.tui.nl/nl/duurzaamtoerisme/wijsopwintersport /verblijf.html Parels van de Alpen, zogenaamde milieuvriendelijke accomodaties: http://www.alpine-pearls.com/alpine pearls/live/ap navi /powerslave,id,38,nodeid,38,p,0, guage,en.html Overzicht van milieuvriendelijke skiresorts: http://www.skiclub.co.uk/skiclub/resorts/greenresorts/overview.asp
7.2
lan-
October
De razende Rus (2007-10-25 00:30)
Het Russisch gefluister van de eerste rij overstemt drie tenoren, vier baritons en drie bassen vooraan in de kerk. Een kortharige dertiger leunt over zijn kerkstoel en slaat een praatje met twee vrouwen achter hem. Hij toont de heren van het Antwerps-Russisch Orthodoxe koor zijn rug en ratelt in het wilde weg. De in het zwart gestoken klankkasten moeten het gezien hebben. Maar ze geven geen krimp. Handen op de rug, borst vooruit, een resem kinnen op een rij. “’We willen dichter bij God zijn’ is de titel van het volgende lied,” legt de omvangrijkste Antwerpse bariton uit. “Deze liederen worden in Rusland traditioneel tijdens de mis gebracht. Wij brengen deze kerkgezangen als concert. Dat is uitzonderlijk. We doen het zodat jullie er kennis mee kunnen maken. Zo kunnen jullie ook dichter bij God komen.” Een stijf, Antwerps echtpaar op de vierde rij knikt. Goed zo. Het koor zet in. De Rus van de eerste rij blijft praten. Hij doet allang geen moeite meer om te fluisteren. Het koorgezang rafelt uiteen boven de hoofden van het luidruchtige drietal. Het stel van de vierde rij schuifelt een beetje ongedurig op de stoelen en de dame priemt in zijn richting. Het lijkt haar niet te lukken om dichter bij God te komen. Ze spitst haar oorbellen. Zegt hij daar iets over glasnost? Is zijn berenmuts zoek? Hij overloopt zijn dag waarschijnlijk. Dat hij hard heeft moeten metsen ofzo. Werkt vast in het zwart... Er moet hem misschien iets van het hart. Hij mist Siberië, of neen, hij heeft een hekel aan Tsjetsjenen en wil daar indruk mee maken op de vrouwen. Zijn vrouw heeft hem vast verplicht om mee te gaan en nu wil hij haar vriendin inpalmen. Typisch... De koormannen planten hun kin weer op de borst en zetten een nieuw lied in. De Rus raast voort. Misschien is Russisch geen fluistertaal. Vast niet. De taal van tirannieke Tsaren en huisgebrouwde wodka moet wel uit de onderbuik komen. Ze dient versterkt te worden door een dik behaarde klankkast en uitgespuwd tussen een stel grof bebaarde lippen. Kan je dan sereniteit verwachten tijdens een concert, dat er bovendien normaal gezien geen is? De kerk zit vol Antwerpse Russen. Die kijken er niet van op. Ze piepen met hun stoelen, gaan om een drankje of verorberen plakkerig uitziende hapjes die een collectief kwekende Russische mama’s achter in de Kerk verkoopt. De dame zucht, de orthodoxen zingen en een baby huilt in een onverstaanbaar taaltje. Cultuurbarbaren, bah. 266
Uniform ` uniform (2007-10-07 11:03) Kledij in beweging Krax, Vakblad voor het jeugdwerk (okt. 2007) Jeugdbewegingen zitten weer in de lift, maar de 250.000 Vlaamse leden en leiders dragen hun dassen, hemden, rokjes en riemen anders dan vroeger. Het uniform is niet langer uniform en in de strakke bewegingskledij van weleer zit beweging.
“Beige hemd, groene trui, groene lange broek, korte broek of rok, riem, das met dasring en eventueel groene of beige kousen”: het basisuniform van een goede Scouts of Gids, zoals het te lezen is op de website van de eerste jeugdbeweging. Het is al jaren zo, stichter Baden Powell liep er gelijkaardig bij. Honderd jaar later voegt Scouts en Gidsen Vlaanderen er een nota aan toe: “we nodigen je graag uit tot uiteenlopende combinaties, speelse variaties en fantasie, om met deze kledij op een individuele wijze het gemeenschappelijke karakter van scouting uit te dragen”. Op die uitnodiging wordt gretig ingegaan. Vlaamse kinderen en jongeren naaien vignetten van hun idool op hun hemd, taggen hun naam met alcoholstift op hun das en laten een print van 2015 - De Tijd Loopt’ op hun rokje strijken. Lintjes, touwtjes en scoubidous fleuren hemden in saaie kleuren op, er hangen kappen waar er voordien geen hingen en Bob Marley straalt op de rug van menige tiener. Vooral jongeren hebben de neiging om hun uniform tot een persoonlijke outfit te tunen’. Alles behalve eenvormig dus. Dat vindt Jan Van Reusel, communicatieverantwoordelijke van Scouts en Gidsen Vlaanderen, niet erg. “We laten onze groepen heel vrij in het opstellen van regels voor het dragen van hun spelkledij. Als iemand bijvoorbeeld zijn mouwen van zijn hemd wil knippen, dan zal het nationale verbond de laatste zijn die hier iets op zegt. Wel geven we richtlijnen over de plaats van de verschillende kentekens. In 1994 hebben we het basisuniform gerestyled tot prijsbewuste, kwalitatieve en ethisch verantwoorde kledingsstukken voor jongens en meisjes. Daarom spreken we liever van bewegingskledij. Het is vriendelijker, creatiever en meer uitnodigend.” Chiro, met 96.000 leden nog steeds de grootste jeugdbeweging van Vlaanderen, heeft het over chirokledij. Dat is een assortiment aan kleren, in de kleuren rood, blauw en beige, waaruit je als groep kan kiezen. “Ons uniform is niet langer uniform, er is e e n stijl maar er zijn vele opties,” zegt Ju rgen Sprangers van het nationale secretariaat. 267
“De strakke combinaties van vroeger kwamen nogal elitair over. In 1995 heeft Chiro resoluut gekozen voor eigentijdse kledij als spannende T-shirts en hippe broekrokjes.” Sprangers benadrukt het belang hiervan: “De chirokledij is nog steeds het uithangbord van de beweging. De chirojongens en meisjes moeten zin hebben om in hun hemd op de wei van Werchter te staan dansen. Als we willen dat Chiro een geslaagd merk blijft, moeten we blijven vernieuwen.” Daarom wil Sprangers eind maart met de pedagogische leiding het beleid omtrent de chirokledij nog eens herdenken. “In de Chiro zijn alle groepen al autonoom en vrij, niks is dwingend, ook niet wat betreft Chirokledij. We willen wel kijken of we meer opties kunnen aanbieden zodat ze nog vrijer’ een assortiment kunnen puzzelen naar keuze, al is ook dat dus niet verplicht’, eigenlijk is bij ons niks verplicht.” GEEN HONDENDROL OP MIJN HEMD Ee n van de oorspronkelijke bedoelingen van het uniform was het neutraliseren van klassenverschillen. Eenvormige kleding overstijgt rangen en standen zodat kinderen uit alle sociale milieus op een gelijkwaardige manier met elkaar kunnen omgaan. Maar een basisuniform (hemd, broek of rok en das) kost al gauw honderd euro. “Dat is inderdaad niet voor iedereen even snel op te hoesten,” geeft Jurgen Sprangers toe. “In een aantal Antwerpse chirogroepen hebben we een heleboel kansarme leden die zich dit niet kunnen permitteren.” Net als Chiro proberen de andere jeugdbewegingen hier wel een mouw aan te passen via tweedehandshandel of solidariteitsfondsen. Niet iedereen is even enthousiast over het gebruik van een uniform. Jeugd Rode Kruis en de Jeugdbond voor Natuur- en Milieustudie (JNM) hebben geen uniform. Thomas de Maeseneer, voorzitter van JNM, de snelst groeiende jeugdbeweging van Vlaanderen, huivert bij het verplichte uniform. “Er hangt een militaristisch geurtje aan. Historisch gezien heeft de JNM ook nooit een uniform gehad (JNM ontstond in 83 uit een fusie van de Wielewaaljongeren en de Belgische Jeugdbond voor Natuurstudie, op haar beurt voortgekomen uit de uniformloze Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie, red.). Ik zie niet in waarom we dat nu zouden moeten invoeren. Onze leden mogen zelf kiezen wat ze dragen. JNM verkoopt ook wel topjes, sweaters en T-shirts maar we gaan hen niets opdringen.” Jongeren laten zich trouwens niet eender wat op de mouw spelden. Toen Scouts en Gidsen Vlaanderen recentelijk een nieuw logo voorstelde, regende het reacties op het forum, omdat de steenman nogal op een hondendrol leek. Tomb schreef: “Dit kan toch niet serieus zijn?? De gedachte erachter vind ik best goed gevonden, maar de uitvoering ervan ... spuuglelijk! Zoiets draag ik niet op mijn hemd, me dunkt!” Het toont aan dat leden trots zijn op hun jeugdbeweging en dat ze er graag mee naar buiten treden. Dat ze de straten graag opfleuren met hun bewegingskledij tijdens de dag van de Jeugdbeweging. Maar dat het er wel goed moet uitzien. De nationale secretariaten van de jeugdbewegingen zouden hier handig op kunnen inspelen door nog meer eigentijdse en modieuze kledij en gadgets aan te bieden. Zodat kinderen hun hemd op familiefeesten dragen en jongeren ermee worden binnengelaten in discotheken. Zodat de dag van de Jeugdbeweging nog maar moeilijk te onderscheiden is van andere uniforme dagen.
7.3
August
De Grote Bosbeving (2007-08-13 22:51)
De Grote Bosbeving is het verhaal waarvoor zus Loes de illustraties en ik de tekst maakte. Met dit kinderverhaal bestoken we momenteel het Vlaamse uitgeverslandschap. Veel leesplezier en ja, feel free to comment! 268
De Grote Bosbeving Wat een nacht! De aarde had gerommeld en gekraakt. Het hele bos schudde en beefde. Urenlang... En toen de zon de dieren uit het bos wekte, keken ze raar op. Wat was hier allemaal gebeurd? De kat bekeek het bos met slaperige ogen. Zag ze dat goed? Op de plaats van de jonge berk stond nu... de oude eik. De wortels van de beuk wezen in de lucht en zijn kruin stak in de grond. De heuvel was een vallei geworden en de rivier stroomde een eindje verder dan normaal. ”Ooh aah, wat een troep!” riep de kat, die niet van troep hield. Ze dacht heel even na - katten kunnen erg snel denken: ”Vannacht is er een bosbeving geweest. Dat moet ik de andere dieren vertellen!” De kat huppelde snel van boom naar boom en van hol naar hol met het nieuws. De wolf begroette haar niet met ’ooh’ en ’aah’, zoals de andere dieren, maar zei droogjes: ”Wacht eens even, kat. Je huppelt. Katten huppelen toch niet? Dat doen alleen konijnen.” De ijdele kat stopte met huppelen, bekeek zichzelf en krijste: ”Wat is dit?!” Ja, deze fiere boskat was opgestaan met een donzig konijnenstaartje en pluizige achterpootjes. ”Ik begrijp het al,” zei de wolf, die nog sneller kon denken dan de kat. ”De bosbeving van vannacht was bijzonder groot en hevig. Ze heeft álles door elkaar geschud. Jouw lichaam is terecht gekomen op dat van het konijn.” De wolf voelde zichzelf een groot denker. De kat begon zachtjes te miauwen. Dat het niet waar kon zijn, dat het een drama was. De wolf probeerde haar –een beetje onhandig misschien- te troosten door haar te aaien met zijn grote pluimstaart. ”Wolf!” riep de kat die nu een beetje op een konijn leek. ”Je hebt de pluimstaart van de eekhoorn!” ”Waaah!” De wolf zette het op een jammeren van jewelste. ”Boehoe, ik ben mijn stoere vlassige staart en mijn potige lijf kwijt. Kijk nu eens hoe stom ik eruit zie. Ik ben toch geen onnozele, zielige eekhoorn... boehoehoe,” huilde de wolf en hij probeerde ook zichzelf te troosten met zijn vederzachte staart. ”Help! Heeeelp!” Moeder gans kwam op het lijf van de wezel aangestoven. ”Ik ben één van mijn kleintjes kwijt!” De wolfeekhoorn en het katkonijn zetten het op een zoeken. ”Oh sorry, is dat van jou?” mompelde de wezel sloom en hij liet een klein gansje uit zijn bek vallen. De wezel waggelde teleurgesteld weg. ”Ik vond het al zo vreemd dat deze lekkere hapjes me zomaar volgden.” Moeder gans snoof van woede. De dieren die nog sliepen werden gewekt door het tumult. Eén voor één merkten ze de verschrikkelijke gevolgen van de bosbeving op. Álle dierenlichamen waren door elkaar geschud. Het everzwijn, met de stekels van de egel op zijn rug, vond het gek dat de dieren er ’s nachts niets van hadden gemerkt. Maar niemand kon zich iets herinneren... ”Het moet een gigantische bosbeving zijn geweest,” piepte meneer eekhoorn angstig, terwijl zijn kattenpootjes hem een wasbeurt gaven. ”Dit heb ik nog nooit meegemaakt,” zuchtte de miereneter, terwijl hij een ei legde. ”Hé, wat leuk, een ei! Lekker...” Het bos stond op stelten. De rat fladderde vrolijk rond als een vleermuis en de vleermuis spon voor het eerst in haar leven een spinnenweb. De boskip rende rond als een rat en juffrouw rat kreeg het lijf van een kater die achter haar aan holde. In het hele bos was maar één dier dat nergens last van had... De uil. De uil was die nacht zoals steeds gaan jagen aan de weides achter het bos. Toen hij die ochtend het nieuws vernam, schudde hij zijn grijze hoofd. ”Zo kan het niet verder, vrienden. We moeten terug naar hoe het vroeger was.” Iedereen knikte angstig. 269
De uil zette al de dieren op een rij: de wolf met de eekhoornstaart (die zichzelf onophoudelijk streelde), de wezel met de kont van moeder gans (die er kleine gansjes mee probeerde lokken), de miereneter met de bips van de boskip (die nog meer eieren perste), ... De uil begon aan een moeilijke opdracht. De uil ruilde lichamen en hoofden om, wisselde dieren van plek en dat alles in een flitsend tempo. De wezel kreeg zijn gladde buik terug van de gans. De gans kreeg haar verenpak terug van de wezel. De kleintjes wisten weer wie ze moesten volgen. Het was een gepuzzel en gedoe maar de uil was de beste puzzelaar van het bos. Dat wist iedereen. Toen het begon te schemeren waren de dieren weer hun oude zelf. Ook de rivier, de heuvels en bomen stonden weer op hun normale plaats. ”Dat moeten we vieren!” knorde het everzwijn luid. ”Snij de paddestoelenpastei aan –grote stukken graag, ik heb honger! -, breng de bosbessencake en laat het ambersap vloeien.” Er klonk gejuich. ”O ja,” mompelde de uil, ”vraag de nachtegalen of ze een lied willen komen zingen. Zo hoort het.” Hij was blij orde op zaken te kunnen stellen. Maar toen de nachtegalen het feest inzongen waren niet alle dieren tevreden... De wolf miste zijn zachte, troostende pluimstaart al. De kat voelde zich toch mooier met een konijnenkontje. De miereneter, die zijn mieren graag met een eitje erbij at, betreurde dat hij geen eieren meer kon leggen. De egel had altijd al willen vliegen en juffrouw rat zou wel eens willen grommen als een wolf. De dieren dronken veel ambersap en bij elke beker wilden ze nog liever van lichaam wisselen. Maar de oude uil moest er niet van weten. ”Geen denken aan!” en humeurig maakte hij zich klaar om te gaan jagen. Hij streek zijn veren glad en vertrok klapwiekend. Maar de kat had een slim plannetje bedacht en ze riep alle dieren samen. ”Luister,” fluisterde ze en toen ging ze zo zacht praten dat de uil, die zeer goede oren had, het nooit zou kunnen horen. ”Als we nu eens... ja, en dan... uit de hoge eik... oh ja, en spechten in plaats van nachtegalen... psssws... fantastisch!” Meteen daarna zetten de spechten een ritmisch muziekje in. De dieren van het bos, normaal gezien geen grote dansers, begonnen te dansen zoals ze nog nooit hadden gedaan. Ze walsten, ze huppelden, ze sprongen en ze stampten. De konijnen deden haasje over, meneer en mevrouw eekhoorn sprongen samen uit de hoge eik (meneer eekhoorn was wel heel bang), de wolf liet zich vallen van een hoge steen en de gansjes waggelden zo hard ze konden. De bosgrond schudde en beefde onder het gedans. De aarde rommelde en kraakte. Het zou een wilde nacht worden. Ja, met dieren die zo hevig tekeer gingen zat een nieuwe bosbeving er wel in.
7.4
June
Achter de schermen van de Anarchisten (2007-06-17 22:28)
Achter de schermen van de Anarchisten 270
Drie campings in de buurt van Heiligendamm boden 12.000 demonstranten een toevluchtsoord om hun blokkadeacties tegen de G8-top voor te bereiden. Black blockers, queers, clowns en andere activisten hielden de basisdemocratische campings zelf draaiende. Een verslag uit Camp Reddelich, een voorbeeldig andersglobalistisch alternatief. Reddelich is niet meer dan een handvol huizen op een heuvel, in het Noordoosten van Duitsland. Maar de weg erheen ziet groen van de combi’s en het gonst er van de bedrijvigheid. Spandoeken met opschriften als ’Tropical temperatures in Hawailigendamm’ en ’G8 Gegenwind’ schermen Camp Reddelich af van nieuwsgierige politiefotografen. Aan een zelfgemaakte barricade bewaken de rabbits, een groepje vrijwilligers, de ingang van het kamp. De Bullen van de Polizei komen er niet meer in. Dat beslisten de kampbewoners toen de agenten ’s nachts meermaals hun sirenes tussen de tentjes hadden laten loeien. Kwestie van hen terug te treiteren. Camp Reddelich oogt als een festivalcamping. Tentjes staan kriskras door elkaar. Hanenkammen, zwarte kaptruien en petjes met pins zoeken naar lege plekjes. Iemand komt voorbij met een dampend bord veganistisch eten, recht uit de volkskeuken. ”Ik moest niet meer dan een vrije bijdrage betalen, geweldig! Ik heb 2 euro gegeven. Er hing een bordje dat er al voor 27.000 euro kosten aan eten zijn en dat er 7.000 euro is binnengekomen.” Op een gesjorde uitkijktoren loeren twee rabbits in het zwart met hun verrekijker naar de rondcirkelende helikopters, het alarm binnen handbereik. ”Selbstorganisierte Camps sind kein Pauschalurlaub! Die Camps sind Mitmachcamps. Sie funktionieren nur, wenn alle mithelfen statt zu konsumieren!” De website van camping-07 is duidelijk. Wie hier logeert moet zijn steentje bijdragen. Dat gaat om meer dan de 5 euro –please support activism, donate- per overnachting. Kampeerders maken de camping: sprokkelhout verzamelen, wc’s kuisen, zitbanken timmeren, afval ophalen, geluidsoverlast beperken en koken voor 4000 mensen. Camp Reddelich is onderverdeeld in barrio’s of wijken. De queers, een vrolijk allegaartje van holebi’s, transgenders en transseksuelen die zichzelf buiten de heteronormen plaatst, hebben hun eigen barrio, de Belgen en Nederlanders zitten samen met het netwerk Dissent in de yellow barrio en de gemediatiseerde zwartgeklede Autonomen zoeken elkaar op in de black barrio. De barrio’s besturen het kamp op basisdemocratische wijze. Van onderuit, zeg maar. Elke ochtend en avond wordt er een plenum gehouden. Vertegenwoordigers van de verschillende barrio’s vinden elkaar in het overkoepelende plenum in de grote blauwe circustent. Daar is een discussie gaande over hoe het kamp moet reageren als de politie binnenvalt. De activisten gebruiken gebarentaal om hun standpunten te ondersteunen. Vergaderen met zo’n massa is immers niet evident. Een vinger omhoog is een punt maken, twee vingers is een direct antwoord daarop. Wie de L van Language vormt tussen duim en wijsvinger vraagt om vertaling. Duits en Engels wisselen elkaar snel af in het veelal jonge internationale gezelschap. Draaien met de handen naast het hoofd staat voor toestemming, een vuist is een veto.
De vijfvingertactiek De chemische wc’s zijn beklad met slagzinnen en stickers als ’Smash G8’, ’Anticapitalista’ en ’Consume, be silent, die’. Mannen schuiven aan bij een gigantische douchecel met door de zon verwarmd water. In de bar zaagt men hout voor ’s avonds. Vanuit een hoekje waait Bob Dylan over het terrein. De zon schijnt en het idealisme broeit. Het wij-gevoel doet dromen. Dat het anders kan. 271
Op een open vlakte krijgen een 300-tal kampbewoners actietraining van de koepelorganisatie Block G8. Vier uur lang trainen ze op vreedzame blokkadetechnieken, het vermijden van escalaties en omgaan met politiegeweld. De actietrainingen zullen de hele week doorgaan om duizenden activisten klaar te stomen tegen woensdag en donderdag, de eerste dagen van de top. ”Wir gehen, um zu bleiben! Dat is ons lemma. In deze training leer je hoe we op de wegen naar Heiligendamm geraken en hoe we er kunnen blijven.” De actietrainer van dienst maakt zijn publiek enthousiast. De helft van de manifestanten mag als politieagenten op een rij gaan staan, de andere helft probeert er door te breken. Een eerste aanval van de actievoerders, in blok naar voren, wordt tegengehouden. ”Het is goed om eens agent te zijn,” zegt een aanhanger van de jonge Grünen. ”Zo’n massa die op je afkomt, is echt wel beangstigend.” Ander plan: de vijfvingertactiek, een uiterst succesvolle doorbraakmethode bij de blokkades van kerntransporten. Waar de politie tot dusver geen antwoord op heeft. De actievoerders verdelen zich in vijf groepjes, van pink tot duim, en stellen zich terug als een gesloten hand op. Onder oppeppend geschreeuw –”wir sind friedlich, was seid ihr!?”- lopen ze op het cordon af. Tien meter voor de confrontatie –”split, split!”- gaan de vijf vingers hun eigen weg. De agenten schuifelen zenuwachtig mee. Elke vinger valt vervolgens uit elkaar, agenten grijpen naar de eerste rij en alle anderen glippen tussen de mazen van het net. Wanneer meer dan de helft van de manifestanten zich achter de verdwaasde agenten bevindt, hebben ze weinig andere keuze dan de anderen ook door te laten. Het is een eenvoudige maar goed uitgekiende techniek en ze zal de actievoerders nog van pas komen. ”Als je door een hond wordt gebeten, probeer dan vooral je arm niet weg te trekken, dat maakt de wonde dieper.” ”Politiepaarden zijn erop getraind in massa’s te trappen. Bovendien zijn ze doof.” ”Bij peperspray haal je je sjaaltje boven dat bij voorkeur in azijn of citroensap is gedoopt. Probeer je ademhaling te controleren en niet in paniek te geraken. De street medics zullen je ogen uitspoelen.” Het regent straffe verhalen en actietips tegen politiegeweld. De grote groep minder ervaren actievoerders fluistert opgewonden tegen elkaar. De spanning stijgt. Sommigen beslissen af te haken, anderen voelen zich net gesterkt door de grote groep. Het rollenspel gaat door. Tijdens de training van de zitblokkade, armen en benen in elkaar gestrengeld, dreigt de politie zogezegd met geweld. Wie blijft er en voor wie is dit genoeg om ermee te stoppen? Iedereen vormt kleine affinity groups van vijf tot vijftien personen die snel tot een gezamenlijk standpunt komen. De spreekbuizen van de verschillende groepjes leggen het standpunt voor in het plenum. Teneur: ”Wir sind gekommen, um zu bleiben.”
Met 6.000 betogers rond de politie De nacht valt. Aan kleine vuurtjes wordt gefluisterd. Gedecentraliseerde groepjes smeden plannen om de wegen naar het kuuroord Heiligendamm te blokkeren. Gekopieerde stafkaarten van de kustregio, beschikbaar aan de ingang, gaan van hand tot hand. Caffeïnehoudende drankjes ook. Vandaag wordt er geen alcohol geserveerd, morgen grote dag. Om drie uur ’s nachts schelt het alarm van één van de megafoons vanop de uitkijktoren over het kamp. ”Polizei, police! Aufstehen, get up!” wordt er van barrio naar barrio geroepen. In een mum van tijd staat het halve kamp met pompend hart rond de toren. Adrenaline voor niets, zo blijkt. Vals alarm, het is onduidelijk hoe dat kon gebeuren. Mensen proberen terug te gaan slapen maar Camp Reddelich zoemt van de opwinding. Helikopters doorkruisen het luchtruim en de honden van de buren blaffen. 272
Drie uur later vinden de eerste voorbereidende vergaderingen plaats. Boterhammen worden gesmeerd, regenjassen ingepakt, water met Malox vermengd tegen het traangas. De queers gaan in roze want Pink is black. Om acht uur verlaat een stratenlange stoet het kamp, vinger per vinger, op weg naar Heiligendamm. Wanneer de politie een eerste weg afsluit, slaat de groep links het bos in. ”Dit is ongelooflijk,” zegt een Belgisch meisje, ”Ik had verwacht dat ze het hele kamp zouden omsingelen en we geen twee straten ver zouden komen. Maar ze lijken met zo weinig ...” Bij een asfaltweg iets verder in het bos staat dezelfde politie-eenheid er terug. Drie boomstammen en een enorme mensenmassa houden hen tegen. De regio telt 16.000 agenten maar deze eenheid is kansloos. Niet veel later beginnen 8 helikopters boven het bos te cirkelen. ”Warmtegevoelige camera’s,” denkt iemand. ”Worden normaal gezien ingezet tegen terroristen. Het lijkt wel oorlog!” De optocht gaat verder over de velden, een colonne journalisten in het kielzog. Een Berlijnse punkster: ”Dat hebben we graag. Dit toont de andere kant van de beweging, bovendien zullen ze hopelijk de repressie van de politie wat afzwakken. Duitsland wil geen mal figuur slaan.” Ze draagt een pin met ACAB erop: ’All Cops Are Bastards’. Wanneer de eerste eenheid zwaar bewapende agenten met schilden de velden in komt lopen, splitsen de verschillende vingers op. Ze steken op verschillende plaatsen een beek over. Natte voeten, brandnetels, een enkele doorweekte rugzak. Niets voor de agenten, die keren terug om hun collega’s op de hoofdweg te gaan helpen. Maar ook dat is tevergeefs want voor ze er erg in hebben, zitten er duizend jongeren te juichen voor hen. En duizend jongeren achter hen. En nog eens vierduizend daar rond. ”Perfect, nu zullen hun collega’s ook wel afzien van traangasgranaten,” zegt de Berlijnse.
Twee dagen en twee nachten lang zal de hoofdweg naar Heiligendamm op vreedzame wijze bezet blijven. De verschillende barrio’s van Camp Reddelich zetten de logistiek op om eten, drank en slaapzakken naar de blokkades te brengen. Het Legal Team onderhandelt met de politie om de transporten door te laten. De sfeer is uitgelaten. De organisatie van de top heeft een aantal genodigden laten weten dat ze best in hun hotel blijven omdat de vier wegen geblokkeerd zijn. Gejuich. De zwartgeklede Autonomen breken de versperring van prikkeldraad af en gebruiken de veiligheidsnetten om hangmatten tussen de grote linden mee te maken. De clowns gaan klaprozen aan de agenten aanbieden. Een sambaband speelt op de hartslag van de beweging. Het rommelt in Rostock. Artikel op mo.be
273
BlogBook v0.4, LATEX 2Îľ & GNU/Linux. http://www.blogbooker.com Edited: November 8, 2013