WOERDEN, STAD
WAAR HET GROENE HART KLOPT
‘Het is jammer als alles verdwijnt’ -Cultuur en natuur gaan hand in hand-
Gerard den Engelsman is een drukbezet man, ondanks dat hij de pensioengerechtigde leeftijd al lang is gepasseerd. Zo zet hij zich als voorzitter van de gemeentelijke Monumentencommissie Woerden in voor het behoud van het cultureel erfgoed en in het voorjaar is hij druk met het beschermen van weidevogels. ‘Wat we nog hebben, dat moeten we behouden’, is zijn stelregel. 62 - 63
‘Het is een stukje betrokkenheid. Ik ben geboren en getogen in een dorp en heb altijd tussen de boeren gewoond. Mijn vrouw en ik wonen in Harmelen en hebben het hier erg naar ons zin. Het is zonde als dingen voor het nageslacht verdwijnen, maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat je niet alles kunt behouden. Niet alleen in Woerden, maar ook in Harmelen leeft het cultuurhistorisch gevoel nog echt. Op dit moment zijn we druk bezig met het Defensie-eiland in Woerden. Vroeger waren hier de tentenmakerij en de kleermakerij gevestigd. Het is de bedoeling dat daar woningen komen. En de voormalige wasserij moet een culturele bestemming krijgen, onder andere voor toneelvoorstellingen en concerten. De Monumentencommissie beoordeelt ook bouwplannen op het behoud van karakteristieke elementen en wijst bijvoorbeeld boerderijen aan als gemeentelijk monument.’ Wedstrijd ‘De watertoren van Woerden wordt al twintig jaar niet gebruikt. We hebben een wedstrijd uitgeschreven met als doel een originele en realisti-
sche bestemming te bedenken voor die toren. De winnaar is inmiddels bekend. Woerdense bedrijven en inwoners kunnen tegen betaling als ‘vriend van de watertoren’ gebruik maken van het rijksmonument voor vergaderingen en andere bijeenkomsten. Ambachtswoningen vallen onder de cultuurhistorisch belangrijke gebouwen. Je moet dan denken aan een wagenmakerij, een mandenmakerij of een kuiperij. Die zijn meestal alleen aan de buitenkant te bewonderen. Met de Open Monumentendag probeer ik altijd, al naar gelang het thema, bepaalde gebouwen toegankelijk te krijgen.’ ’K’ voor kievit In het voorjaar gaat Den Engelsman zo’n twee tot drie keer per week de weilanden in om de grutto’s, tureluurs en kieviten te beschermen. ‘We nemen de eieren niet mee, maar controleren of ze nog warm zijn. En we zetten stokjes bij de nesten, zodat de boeren eromheen kunnen maaien. Elk nest krijgt een stokje met een nummer en een letter. Heel simpel: ‘K’ voor kievit, ‘G’ voor grutto en ‘T’ voor tureluur. Stel je voor dat er in de