księgi zaklęć, nie ma czarodziejskiej różdżki, nie ma walki o nadprzyrodzone zdolności. Nie ma nawet klucza do tej magii, jakiegoś rozkładu jazdy, według którego ta magia się porusza. Jest jedna mała staruszka, która się zmniejsza do rozmiarów flakonika, być może dlatego, że nazywa się Flakonik, i pięć jej przygód. To magia spokojna i pełna radości, magia, nie naznaczona żadną prze-
wrony? Jak pocieszy dziewczynkę z sąsiedztwa? Jak utrze nosa zarozumiałym damom na szkolnym balu? Jak przyniesie torbę makaronu ze sklepu, gdy jest pięć razy mniejsza od tej torby?
mocą i ani trochę czarna. Tak mocno jest to różna wizja magii od tej w dzisiejszych książkach i filmach – cała ta książka jest tak różna! A jednak staroświeckie przygody potrafią naprawdę wciągnąć – bo jak pani Flakonik wróci do domu na czas, skoro tak wielki ogród ma do pokonania? Jak pogodzi zwaśnione
na codzienność, że to tak naprawdę historyjki o tym, że to co bardzo blisko, może spowszednieć i przestaje się to zauważać, że czasem trzeba na nowo odkryć piękno w rzeczach zwykłych.
Zadziwiające jest pokazanie świata – mam wrażenie, że to nie pani Flakonik się zmniejsza, ale świat rośnie, że to kwestia innego spojrzenia
Książka została po latach wznowiona w serii Mistrzowie Ilustracji, więc oczywiście mistrzowsko została zilustrowana. Obrazy Krystyny Witkowskiej kipią energią, są kwieciste, zamaszyste, są pełne obłych, flakonikowych kształtów, pełne barwnych plam – i znów myślę, jak inna estetyka rządzi się tą książką, jak różna jest od dzisiejszych różowobrokatowych „ilustracji” spod kalki.
I kolejny raz doceniam serię Dwóch Sióstr, myśląc, że takie właśnie pozycje powinny kształtować wrażliwość estetyczną dzieci.