ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ ព្រះច្រស្ត្រន្រព្រះក្នុងគ្រួសរកម្ពុា å]z
ថតរូបក្របមុខដោយលោកហ្រមសីហា សម្ត្រងដោយលោកឈៀនចំរើននិងកញ្ញ្រចក់សំចាន់រស្មី
រក្សាសិទ្ធិ© ឆ្ន្ំ២០១៣ដោយអ្នកនិពន្ធខ្ម្រ លោកគ្ូគង្វ្លមឿនច័ន្ទសុខាលោកស្ីទីវលីណាត លោកអ៊ុនមករានិងលោកឈីមកុយ
ក្សម្ួលនិងបោះពុម្ពដោយ គ្ឹះស្ថ្នផលិតស ៀវភៅ«ប្ភពប្ជ្ញ្» ផ្ទះល្ខ១១អាផ្លូវល្ខ២០០២សង្ក្ត់ទឹកថ្ល្ខណ្ឌស្នសុខ ក្ុងភ្នំព្ញប្ទ្សក ម្ពុជជ ទូរស័ព្ទល្ខៈ០២៣៨៨៣៤៤៥ Edited and printed by Fount of Wisdom Publishing House. #11A, St. 2002, Tuk Thla, Sensok, Phnom Penh, Cambodia Tel: 023 883 445, Email: fountofwisdom@online.com.kh
បោះពុម្ពៅទីក្ុងភ្នំព្ញប្ទ្សក ម្ពុជជខ្កុម្ភៈឆ្ន្ំ២០១៣ Printed in Phnom Penh, Cambodia, Febuary 2013
សូមជួយរក្សាសិទិ្ធ។ ហាមបោះពុម្ពផ្សាយឡើងវិញ ដោយមិនបាន សំុអនុញ្ញ្តពីអ្នកបោះពុម្ពជមុន។ All rights reserved.No part of this publication can be reproduced without the prior written permission of the publisher.
មិនអីទ្រអូន!
3 «ប្ពន្ធលោក មានដុំសច់ៅក្នុជងស្បូនធំណាស់ ត្ូវត វ្ ះកាត់យកច្ញទ ើបបា ន» នេះ ជា សម្លេង របស់
វេជ្ជបណ្ឌិតន ិយាយ មក កាន់ ខ្ញុំ កេេយ ពេល បាន ពិនិតេយអ េក ូ ដល់ បេពន្ធខ ្ញុំរ ួច ហើយ។ ខ្ញុំ កំពុងអ ង្គុយ នៅខា ង មុខប ន្ទប់អ េកូសា ស្តេ
នេម ន្ទីរ
ពហុ ពេយាបាល ម ៉េ សា រី ដេល ឋិតនៅ ផ្លូវ ទំនប់ទ ួល គោក កេុងភ ្នំពេញ។ ្នុជងបានហើយ» និយាយ រួច «លោកអញ្ជើញចូលក
វេជ្ជបណ្ឌិតនា ំខ ្ញុំច ូល ក្នុងប ន្ទប់ ពេលគា ត់ ចាប់ ផ្ដើមស រសេរ ខ្ញុំ ក៏ បាន អង្គុយ លើ គេ ជិតប េពន្ធ កាន់ដ េ គាត់ ថ្នមៗ បញ្ជេក ់ ពីក ្តី សេឡាញ់ និង អាណិត យា៉េង ជេល ជេ ចំពោះ គាត់។
2
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
សាម៉េត (ឈ្មេះ បេពន្ធខ ្ញុំ) ដក ដង្ហើមញា ប់ៗ ទឹកម ុខ ស្លេក សា្លេំង ដោយសាររ សម្តី ោក វេជ្ជ បណ្ឌិតប ៉ុនា្មេន ម៉េត់ នេះ ដេល មិនម េនជា ដ ំណឹងល ្អ សមេេប់ យើងនោ ះ ទេ។ ខ្ញុ ំ ងាក ទៅ រក គាត់ ដោយ សម្តេង ការ អាណិត អាសូរ តាម រយៈ ខេសេ ភ្នេកខ ្ញុំ សាម៉េត មិនន ិយាយ អ្វី ទេ តេ ខ្ញុំ អាច យល់ អារម្មណ៍ គាត់ បាន ដោយ សារ ទឹកម ុខប ង្កបន ់ ូវ ភាព ទុកព ្ខ េួយ និង ខ្វល់ ខា្វេយ។ ការ វះ កាត់ ជា រឿង គេះ ថ្នេក់ ាស់! មួយ ទៀត តើ យើងរ ក លុយ ពី ា ដើមេបី បង់ថ ្លេ ពេទេយ? នេះ ជា អ្វី ដេល លេច ឡើងជា បឋម នៅ ក្នុងគ ំនិតខ ្ញុំ។ កំពុងត េ ស្លុង អារម្មណ៍ ខ្ញុំ រៀង ភា្ញេក់ ខ្លួនប ន្តិចជា មួយ នឹង សម្លេង ថ «លោកពូ!អ្នកមីង!សូមអញ្ជើញព ិសទឹក» នេះ ជា ពាកេយរ បស់ គិលានុបេបដ្ឋេកយ ិកា មួយ រូប ដេល កំពុង ហុច ថស ដក់ ទឹកព ីរ កេវម ក យើង។ «អរគុណហើយអ្នកគព្ ្ូ ទ្យ» ទទួល កេវ ទឹកប ណ្ដើរ
ខ្ញុំ និយាយ បណ្ដើរ
រួចហ ុច ទឹកម ួយ កេវ ទៅ ឲេយ សាម៉េត
ជាមួយ ពាកេយដ ៏សេទន់ថ «ញុទ ំ្ ក ឹ បន្តច ិ សន ិ ទៅអន ូ !» គាត់ បាន ទទួល កេវទ ឹកព ី ខ្ញុំដោ យ ដេ ញ័រៗ ខ្ញុំ ក៏ ខិតទៅ ជិត គាត់ ដេម ្ខេង កាន់ កេវទ ឹក ដ េ ម្ខេង ទៀត កៀក សា្មេ គាត់ ថ្នមៗ
3
មិនអីទ្អូន!
ទាំង ពោល ថ «កុំបារម្ភអ ី!អូនប្កដជជឡើងវិញ!» នេះ ជា ពាកេយដ ដេល ដូចដ េល គាត់ បាន និយាយ មក ខ្ញុំ នៅ ពេលខ ្ញុំ ឈឺ ធ្ងន់ ជិត សា្លេប់នៅ សម័យ ប៉ុល ពត។ ពេល នោះ
ោក វេជ្ជ បណ្ឌិតបា ន បញ្ចប់ ការ សរសេរ
ហើយ បេរម ក រក យើងដោ យ ហុច វេជ្ជ បញ្ជេ ថេមទា ំង មន បេសាសន៍ ថ «សូមលោកនាំគាត់ត្ឡប់ទៅផ ្ទះសិន ចុះ
ហើយឲយ្ គាត់លប ្ ថតា ំ្្ន មវជ ្ ប ្ជ ញ្ជន ្ ះ្
បថ ី ្្ង
ក្យ ្ ចាំអញ្ជើញមក យើងនឹងធ្វើការវះកាត់ ហើយ យកដុំសច់នោះទៅវិភាគ ដើម្បឲ ី ្យបានដឹងថ វាមាន ម្រោគមហារីក ឬអត់»។ គេ ន់ តេ ឮ ពាកេយ មហា រីក ខ្ញុំ
តក់ស ្លុត ស្ទើរភ ្លេច ភា្លេំង សា្មេរតី។ រីឯ សាម៉េត វិញ មន ទឹកម ុខ ស្លេក សា្លេំង ទឹកភ ្នេកដ េលដ ក់នៅ ក្នុងភ ្នេកបាន ហូរ ចេញ មក កេេ ដោយ ភាព ស្ងប់ស ្ងៀម ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ ដឹងច េបាស់ ថ គាត់ ពិត ជា ពិបាក ចិត្ត ខា្លេំង ាស់។ ខ្ញុំ ខំ ពងេឹង សា្មេរតីឲ េយ នឹងន ឡើង វិញ ហើយ និយាយ លើកទ ឹកច ិត្តប េពន្ធខ ្ញុំ ថ «មិនអីទ្ អូន! ព្ះទ្ងមា ់ នដំណោះស្យ សម្្ប់យើងជ មិនខាន!»
យើងនា ំ គា្នេ ដើរច េញ ពី មន្ទីរព េទេយ បេកប ដោយ ការ ថប់
4
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
បារម្ភ ជា ខា្លេំង
មេយា៉េង ខា្លេច កេង ដុំសាច់ដ េល នៅ ក្នុងស េបូន
មន មេរោគ មហារីក មេយា៉េងទ ៀត គិត ថ តើ តេូវ រក បេក់ម ក ពី ា ដើមេបីប ង់ថ ្លេ ពេយាបាល ។ យើងក ៍ ធ្វើដ ំណើរ តេឡប់ មក ផ្ទះ វិញ ដោយ រថយន្ត ម៉េក ទីកូរ បស់យ ើង។ ខ្ញុំ បើកឡា ន ទៅម ុខដោ យ ចិត្តក ្ដុកក ្ដួល ពីពេះខ ្ញុំ សេន សេឡាញ់ និង អាណិត បេពន្ធ ខា្លេំង ាស់។ ្ក!ខ្ញុជំពិតជមិនអីទ្!» សាម៉េត «សូមបងកុំបារម្ភព
និយាយ ដើមេបី លួង ចិត្តខ ្ញុំ ខា្វេយ ក្នុងច ិត្តជា អនេក
ពេេះគា ត់ ដឹង ថ ខ្ញុំ កំពុងខ ្វល់ ប៉ុន្តេពា កេយ នេះធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ រឹត តេ ខ្លេច
ចិត្តអា ណិតគា ត ់ទ្វេដ ង ក៍ចាប់ផ្ដើមន ឹកឃ ើញ ដល់ សម័យ ប៉ុលពត ដ េល បេពន្ធខ ្ញុំបា ន បងា្ហេញ សេចក្ដីស េឡាញ់ និង ការ លះ បង ់ដ៏ ចេើន លើស លុប ចំពោះរូបខ ្ញុំ។ ើយ!» ពាកេយ នេះ សាម៉េត «បងពិសទៅ ខ្ញុជំឆ្អ្តហ
បាន និយាយ រាល់ ពេល គេ ចេករ បប អាហារ គឺ បាយ មួយ វេក សមេប េ យ ់ ង ើ ព រី នាក់ ហើយគា ត់ ទទួល ទាន ត ម េ យ ួ សា្លប េ ព េ ប៉ុណ្ណេះ។ មន ពេល មួយ ខ្ញុំ ឈឺ ធ្ងន់ ាស់ រាក ផង ក្អួត
5
មិនអីទ្អូន!
ផង សាម៉េត ខ្នះ ខ្នេងរ ក ស្ទេះ សំបក ឈើ មក ដំ ទឹកថ ្នេំ ឲេយ រួច រត់ ទៅ រេកទ ឹកយ ក មក ដំ ឲេយខ ្ញុំ ងូតផ ង។ ទោះបីគា ត់ នឿយ ហត់ និង ឃ្លេនផ ង គាត់ នៅ តេ ស៊ូ ទេំ បមេើ ថេមទា ង ំ បើ េ ពាកេយ ដ ស ៏ ទ េ ន់ម ក កាន់ ខ ំុ្ញ «កុបា ំ រម្ភអ!ី បងបក ្ ដជបាន ជឡើងវិញមិនខាន!»
នៅ សម័យ នោះ ពេល អង្គការ
តមេូវ ឲេយ ផ្លេស់ ប្ដូរទ ីកន្លេង យើងត េូវ ដើរ រាប់ សិប គីឡូ ម៉េតេ ក្នុងម ួយ ថ្ងេ កាល នោះ ខ្ញុំ ខេសោយ ហើយ ឧសេសោហ៍ ឈឺ ាស់ សាម៉េត សុខ ចិត្តទ ទួល យក អីវ៉េន់ទា ំង អស់ ទូល ផង រេក ផង ចំណេក ខ្ញុំវ ិញ ដើរខ ្លួនទ ទេត េ ប៉ុណ្ណេះ។ មន ម្ដងនោ ះ គាត់ ខ ំបក គេ ប់ សេូវ យក អង្ករម ួយ គេប់ៗ
បាន បេហេល
មួយ កា្ដេប់ ដំប បរ ឲេយខ ្ញុំ ហូប។ គិតដ ល ់តេឹមនេះ
យើងក ៍ បាន មក ដល់ មុខផ ្ទះល្មម
ដេល ស្ថិត នៅផ ្លូវ តូចម ួយ ម្ដុំ ផេសោរ ដេប៉ូ សមេបូរ ទៅ ដោយ ផ្ទះ ឈើ ចាស់ៗ មិនទា ន់ មន សំណង់ ថ្មីៗ នៅ ឡើយ ទេ។ យប់ នោះ គេួសារ យើងនា ំ គា្នេ អធិសា្ឋេន
ហើយ ចូល
ដំណេក រៀង ខ្លួន សូមេបី តេ កូនៗ ក៏ម ិនម ើល ទូរទសេសន៍ ដេរ ពេេះ ត េបារម្ភព ី ជំងឺរ បស់ម ្ដេយ គេ។ នៅក្នុងផ ្ទុះ យើង ហាក់ ដូចជា មន ភាព សា្ងេត់ ជេងំ ខ ុស ប្លេកព ី ធម្មតា។
6
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
យប់ កាន់ តេ ជេ
នៅក្នុងប ន្ទប់ខ ្ញុំ មនពន្លឺព េលៗ
ដោយ សារ អំពូល តូចម ួយ ខ្ញុំគេងម ិនលក់ សះ។ «ចក់ៗ ច្្កៗ» សម្លេង ជីងច ក់ និង ចងេិតយ ំ នាំ រំខាន ដល់អា រម្មណ៍ ខ្ញុំ ាស់ ខ្ញុំ ក៏ ងើបឡ ើងស ម្លឹង មើល ទៅ បេពន្ធដ េល សមេេក នៅក ន្លេងផ េសេង ឆ្ងេយ បន្តិចព ី គេ ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ ឃើញ គាត់ កំពុងង ើបអ ង្គុយ
ខ្ញុំ ក៏ ដើរ ទៅ ជិតគា ត់ ដោយ
និយាយ ថ «អូនគ្ងម ិនល ក់ដ្រឬ ?» សាម៉េត តប ថ «ចាសបង!ខ្ញុជំគ្ងមិនលក់សោះ!» ខ្ញុំ នៅ ស្ងៀម បន្តិច ដកដង្ហើមធ ំ រួច ពោល ថ «ហុឺ! ឲ្យ បងសទោ ុំ សដ្លម ិនអាចជួយអ្វីអូនបាន!»
សាម៉េត ក៏ ពោល កាត់ ភា្លេមៗ ដោយ សេទន់ ថ «ន្ះ មិនម្នជកំហុសបងទ្ សូមកុំគិតអ ៊ីចឹងអី» ខ្ញុំ សួរ
ទៀត «ចុះអូនច្ះត្យ៉្ងម៉្ចហ្នឹង?» នាង នៅ ទេឹងប ន្តិច ទើបឆ ្លើយ ថ «អូនបានញំុថ្ន្ំ ហើយត្ៅឈឺក្នុជងពោះដដ្លបុ៉ន្ត្អាចទបា ្ំ ន»។
ខ្ញុំ ក្ដុកក ្ដួល ក្នុងច ិត ្ត ពេេះ អាណិត គាត់ ពន់ព េក ក៍ លូក ដេ ទៅ ចេបាច់ សា្មេ គាត់ ថ្នមៗ ទាំងពោ ល ថ « បងសង្ឃឹមថ ព្ះនង ឹ ជយ ួ ដោះសយ ្ ទក ុ ក ្ខ ង្វលយ ់ ង ើ ជម ន ិ ខាន!»
មិនអីទ្អូន!
7
«ខ្ញុជំក៏សង្ឃឹមអ៊ីចឹងដ្រ!» សម្លេង បេពន្ធខ ្ញុំ តប បេកប ដោយ ភាព អតត់ធ ្មត់ និង ជឿជាក់ ដោយ មន សងេឃឹម នៅ ក្នុង ចិត្ត។ យើងល ុត ជង្គង់ ចាប់ដ េ គា្នេ អធិសា្ឋេនទ ូល អង្វរដ ល់ ពេះអ ស់ ពី ចិត្ត ទើបច ូល សមេេក រៀង ខ្លួន។ ស្អេកឡ ើងថ ្ងេ អាទិតេយ គេួសារ ខ្ញុំ បាន ទៅ ថ្វេយ បង្គំ នៅ កេុមជ ំនុំម ិត្តស ម្លេញ់ ដូចស ព្វ ដង។ សមជិក ពួកជ ំនុំទា ំ ង អស់ រ ួម ទាំង បេសកជន ផង បាន អធិសា្ឋេនឲ េយ គេួសារ យើង ដោយ ទូល សុំពេះជ ួយ ពេយាបាល ជំងឺរ បស់ បេពន្ធខ ្ញុំ មិនត េ ប៉ុណ្ណេះ យើងក ៏ បាន ជូនដ ំណឹងដ ល់ បង ប្អូនរ ួម ជំនឿ នៅ ពេះវ ិហារផេសេងៗ សូម ឲេយព ួកគ េ ជួយ អធិសា្ឋេនផ ង ដេរ។ តាម រយៈ ការ យក ចិត្តទ ុក ដក់ របស់ បង ប្អូន ទាំង អស់ នេះ ធ្វើ ឲេយយ ើងបា ន ធូរ សេល ក្នុងច ិត្តឥ ត ឧបម។ អសា្ចេរេយ ាស់! នៅថ្ងេប នា្ទេប់ យើងបា ន ទទួល បេក ់ គេប់ គេ ន់ ដើមេបី បង់ ថ្លេ ពេយាបាល ឲេយ សាម៉េត តាម រយៈ ជំនួយ របស់ កេុមប េសក ជន កេុមជំនុំ និង សម្ព័ន្ធ ភាព គេូ គងា្វេល។ ថ្ងេ កំណត់ម ក ដល់ ខ្ញុំក៍បា ន នាំ បេពន្ធ ទៅ ជួបព េទេយ ម្ដងទ ៀត ដើមេបី ធ្វើ ការ វះ កាត់។
8
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
យើងធ ្វើ ដំណើរ តាម ឡាន ទីកូដ ដេល ក្នុងនោ ះ មន ផ្ទុក ឥវ៉េន់ខ ្លះ
ដេលសា ម៉េតបា ន រៀបចំ សមេេប់ បេើ បេស់ ក្នុង
មន្ទីរព េទេយ (គាត ់គឺអ៊ីចឹង ទោះបីឈ ឺ ដល់ ថ្នេក់ នេះ ក៍ នៅ តេ រា៉េប់រ ង មិនឲ េយខ ្ញុំព ិបាក ទៀត)។ មកដល់ពាក់កា្ដេលផ្លូវ ខ្ញុំ ឃើញ សាម៉េត មន ទឹកម ុខ ភ័យ បេកញ ើសជោ ក ថ្ងេស ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ សេនព ិបាក ចិត្ត ក៏ស ួ រ ្នឹង?»។ គាត់ ់ដោយ សេទន់ ថ «អូនយ៉្ងម៉្ចហើយហ
សាម៉េតត ប ទាំង ខំ ទប់អា រម្មណ៍ ផង «ខ្ញុជំដូចជឈឺក្នុជង ពោះខា្ល្ំងជងមុន»។
រថយន្តទ ីកូរ បស់ យើងហ ើរ ទៅ មុខដ ូចស ្លឹក សេូវ ពេេះ ខ្ញុំ បាន ជាន់ ហា្គេរប ន្ថេមដោ យ ស្វ័យ បេវត្តិ ភា្លេម នោះ សាម៉េត បាន ឧទាន ឡើងដោ យ សម្លេង ញ័រៗ ថ
«កុំលឿនព្ក
បង! ប្យ័តគ ្ន ្ះថ្ន្ក់! ជិតដល់ព ្ទ្យហើយ ខ្ញុជំអាច ទ្បា ្ំ នមិនអីទ» ្ ។
ខ្ញុំ ក៏ បន្ថយ លេបឿន ភា្លេម ទាំង និយាយ ថ «សុំទោស! មកពីបងបារម្ភពីអូនព្ក»។
គាត់ ងក់ក េបាល តិចៗ ខំបេឹងញ ញឹម ស្ងួត អត់ធ្មត់ន ឹង
9
មិនអីទ្អូន!
ការ ឈឺចា ប់ រីឯ ខ្ញុំវ ិញ មន អារម្មណ៍ ចេបូកច េបល់ បន់ឲ េយ តេ ដល់ ពេទេយ ឆប់ៗ។ មក ដល់ មន្ទីរព េទេយ ខ្ញុំដ ូចជា ធូរ ទេូងប ន្តិច។ «ជម្្ប សួរលោកព!ូ អ្នកមីង! សូមអញ្ជញ ើ ចល ូ តាមខម ំុជ្ញ ក!»
នេះ ជា គិលានុបេបដ្ឋេកយិកា ដដេល
ដេល យើងបា ន ជួប
កាល ពីល ើកម ុន។ កេេយ ពី និយាយ រួច នាង នាំ យើងទៅ បន្ទប់ស មេេក បនា្ទេប់ មក ក៏ យក សម្លៀក បំពាក់ របស់ មន្ទីរ ពេទេយ ដេល តេៀមជា សេច ហុច មក ឲេយ បេពន្ធខ ្ញុំ ហយ ើ បប េ ់ ្ន មង ី ផស ្្ល ស ់ ម្លៀកបពា ំ ក់នះ្ រួចសម្្ក ថ « សូមអក ឲ្យបានស្ួលចុះបន្តិចទៀតខ្ញុជំនឹងវាស់ឈាមជូន»។
ពេល សាម៉េត ផ្លេស់ សម្លៀក បំពាក់ ខ្ញុំ រៀបចំ ឥវ៉េន់ ដក់ ក្នុងទ ូព េទេយ។ បេពន្ធខ ្ញុំស មេេក នៅ ល ើគេ បេហេល ដប់នា ទី ទើបឃ ើញ អ្នកគ េូព េទេយ ដដេល ចូលមក
ក្នុងដ េ មន កាន់
បេដប់ វស់ ឈាម និង ថស ដក់ សីរាំង ចាក់ ថ្នេំ មក ជាមួយ ផង ពេមទា ំង សេដី ថ «អ្នកមីង ខ្ញុជំវាស់ឈាមជូន!» ខណៈ ពេល អ្នកគ េូព េទេយ កំពុង វស់ឈា ម
សេេប់ត េ ខ្ញុំ
កេឡេកទៅ ឃ ើញ ោក ម៉េថយ ជា បេសកជន និង បេពន្ធ
10
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
គាត់ ឈ្មេះឡ ូស ដើរ ចូលម ក សេបពេលជា មួយ ប្អូនថ ្លេ សេី របស់ខ ្ញុំ ម្នេក់ ឈ្មេះ ពៅ បានមកដល់ដ េរ អ្នកទា ំង បី ជមេេប សួរ យើងព េម គា្នេ។ ពេល នោះ អ្នកគ េូ ពេទេយ បាន វស់ ឈាម ឲេយ សាម៉េត រួច រាល់ ល្មម
អ្នកគ េូ ពេទេយ ងាក មក ញញឹម ដក់
យើងទា ំង អស់ គា្នេ ដោយ វចា ថ «តង់ស្យុជងល ្អទ្ សូមកុំ ភ័យអី!អ្នកមីងស ម្្ន្តផ្អៀងទៅខ្ញុជំចាក់ថជ ្ន្ំ ូន»។
អ្នកគ េូព េទេយ បាន ចាក់ ថ្នេំ តេង់ត េគាក រួច បេប់សា ម៉េត ថ «សម្្កចុះអ្នកមីង!បន្តិចទៀតខ្ញុជំនឹងមកទទួល»។ ថ ហើយ នាង កាន់ សម្ភេរៈ ពេទេយ ដើរ ចេញ ទៅ។ អាការៈ សាម៉េត ដូចជា ធ ូរ សេ ល បន្តិច នៅ ពេល នេះ នាង ងើប អង្គុយ។ ោក ម៉េថយ និង ឡូស ដើរ ទៅ ជិតគា ត់ ហើយ ឡូស បាន ចាប់ ដេ គាត់ និយាយ ថ «យើងបានអធិស្ឋ្ន ឲ្យស ម៉្តរ ហូតអ្នកនឹងជសះស្បើយជ មិនខាន»។
សាម៉េតឆ ្លើយ តប ដោយ មន ទឹកម ុខរ ំភើប «អរគុណ អ្នកទាំងអស់គា្ន្ច្ើនណាស់! សូមព្ះប្ទានពរដល់ អ្នកទាំងអស់គា្ន្ផងដ្រ»។
ោក ម៉េថយ ក៏ លូក មត់ថ «មិនអីទ្!សូមសម៉្ត កុគ ំ ិតថជរឿងធំដុំអី!»។
11
មិនអីទ្អូន!
ពេល នោះ ខ្ញុំក ៏ ដើរច ូល ទៅ កាន់ សា្មេ គាត់ ថ្នមៗ ម្ដងទ ៀត ពេមទា ំង និយាយ ថ ៖ «សូមព្ះគង់ជមួយអូន! យើង រង់ចា ំអូនៅខាងក្្បន្ទប់វះកាត់»។ និយាយរួចយើង
នាំ គា្នេ អធិសា្ឋេនម ្ដងទ ៀត
ដោយ ដក ់ដេ លើ សាម៉េត ទាំង
អស់ គា្នេ។ អ្នកគ េូ ពេទេយ បាន នាំ បេពន្ឋខ ្ញុំ
ចូល ក្នុងប ន្ទប់វ ះ កាត់
ហើយ ោក ម៉េថយ ឡូស សេី ពៅ និង ខ្ញុំ ចាំ នៅ ខាង កេេ។ ព ួកគ េ យក ចិត្តទ ុក ដក់ជ ួយ លើកទ ឹកច ិត្តខ ្ញុំ ជាចេើន ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ មន ភាព កក់ក ្ដេ ប៉ុន្តេក ្នុងនា ម ជា មនុសេស ខ្ញុំ នៅ តេ មន ចិត្ត បារម្ភ ចំពោះ សាម៉េត ដេរ។ បនា្ទេប់ ពី យើងបា ន រង់ ចាំ អស់ ពេល ជាង បី ម៉េងដោ យ ចិត្តអ ន្ទះសា ទា្វេរ បាន បើកឡ ើង។ នុះ! ោក វេជ្ជ បណ្ឌិត ចេញម ក ហើយ រួម ទាំង ក្លិនថ ្នេំ ពេទេយ ភាយ ចេញ មក ដេរ ខ្ញុំ មន អារម្មណ៍ភ ័យ អរៗ រក ថ មិនត េូវ។ គាត់ ឈប់ ហើយ សេដីទា ំង ញញឹម ថ «រួចហើយមិនអីទ្!គាត់រឹងមាំគួរ ឲ្យស រសើរបន្តិចទៀតគ្យកគាត់ច ្ញម កហើយ»។
ខ្ញុំ និង ម៉េថយ ឆ្លើយ ពេម គា្នេ ដោយ ចិត្តរ ំភើប ថ «អរគុណ
12
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ច្ើនណាស់លោក!» ោក ម៉េថយ ទះ សា្មេ ខ្ញុំ សេ លៗ
រួម ទាំង វចា ថ «អរគុណព្ះអង្គ!»។ នៅ ពេល នោះ ម៉េងប េហេល ១១ ពេឹក។ ងុឺតៗ រា៉េកៗ បាន បន្លឺឡ ើង គឺ ជា សម្លេង គេ ពេទេយ ដេល សាម៉េត គេងនៅ លើ នោះ កំពុងរ ុញ ចេញ ពី បន្ទប់វ ះ កាត់ ដោយ ោក គេូ ពេទេយ បី នាក់ និង អ្នកគេូព េទេយ ម្នេក់។ សាម៉េត មិនស ន្លប់ ទេ ពេេះព េទេយ បេ ើវិធីចា ក់ ថ្នេំ ស្ពឹក តេង់ឆ ្អឹងខ ្នងរ បស់ គាត់។ គាត់ប ើកភ ្នេកព េឹមៗ ហើយ យើងទា ំង អស់ គា្នេ ក៏ ដើរ ជាមួយ កេុមគ េូព េទេយ ដេល រុញ គេ ចូលដ ល់ បន្ទប់ ហើយជ ួយ លើក សាម៉េត ដក់ល ើ គេ ក្នុងប ន្ទប់ស មេេក វិញ។ ោក គេូព េទេយ ម្នេក់ បេ ប់យ ើង ថ
« គាត់ម ិនអីទ្!
គ្្ន់តអ ្ ស់កមា្ល្ំងប៉ុណោ្ណ្ះ ល្ង្ចបន្តិច បើគាត់ដ ើរ ខ្យល់ហើយ គាត់អា ចញុ្ំទឹក និង អាហារខ្លះបាន»
និយាយ រួច កេុមគ េូព េទេយ ក៏ ដើរ ចេញ ទៅ។ មួយ សន្ទុះ កេ យ មក សាម៉េត បើកភ ្នេកឡ ើងស នេសឹមៗ ខំ បេឹងន ិយាយ
ទាំង ញញឹម ស្ងួត ទៅ កាន់ ោក ម៉េថយ
ឡូស និង សេីពៅ ដោយ សម្លេង តិចៗ ថ «សូមអរគុណ ដល់អ ្នកទាំងអស់គា្ន្ច្ើនហើយ»។
មិនអីទ្អូន!
13
ោក ម៉េថយ តប ភា្លេម ថ «មិនអីទ្!យើងសប្បាយ ចិត្តណាស់ដោយបានជួយសម៉្តនិងគ្ួសរ»។
អ្នកស េីឡ ូស ក៏បន្ទរដោ យ ពាកេយ សេទន់ដ េរ ថ «កុំគួរ សមអី!សូមស ម្្កចុះឲ្យឆប់មានកមា្ល្ំង!»។
ពេលនោ ះ ប្អូនថ ្លេ សេី ក៏បា ន បញ្ចេញ ពាកេយ សេទន់ដ េរ ថ «ម្នហើយ! សូមបងសម្្កឲ្យបានស្ួលចុះ ដើមេបីឲ ្យឆប់មានកមា្ល្ំងសូមកុំគិតពីពួកយើងអី!»។ សាម៉េត ក៏ធ ្មេចភ ្នេកស ម្ងំ គេង។ មួយ សន្ទុះ ធំ កេយ មក អ្នកទា ំង បីក ៏ ជមេេបលា យ ើងត េឡប់ ទៅ ផ្ទះ វិញ។ កេេយ ពី ពួកគ េ តេឡប់ ទៅវ ិញ អស់ សេេប់ តេ សាម៉េត ខាំ ធ្មេញ ជេួញ ចិញ្ចើម ថ្ងូរត ិចៗ បេ ប់ខ ្ញុំ ថ ឈឺ ចាប់ ក្នុង ពោះ តេង់ក ន្លេងវ ះ កាត់ ខា្លេំង ាស់។ ពេល នោះ ខ្ញុំ ដូចជា រញីរ ញ័រ មិនដ ឹងជា តេូវ ធ្វើ អ្វីទ េ ទមេេំទ ប់អា រម្មណ ៍បាន ក៏ រត់ ទៅ បេប់អ ្នក គេ ូ ពេទេយ ដេល យាម បេចាំ ការ អ្នកគ េូ ពេទេយ ក៏ បេញាប់ បេញាល់ រៀបចំ ថ្នេំ ទាំង ពោល ថ «មិនអីទ្លោក! ខ្ញុជំនឹងចាក់ថ្ន្ំ ឲ្យគា ត់ឥ ឡូវបន្តិចទៀតគាត់ធ ូរហើយ»។ បនា្ទេប់ ពី ចាក់
ថ្នេំបា ន បេហេលដ ប់ប េ ំនា ទី សាម៉េត ក៍ បាត់ ឈឺ ចាប់ បន្តិច ម្ដងៗ រួចសម្ងំ គេងទៅ ឯ ខ្ញុំក ៏ បាន ធូរ សេល ក្នុងច ិត្តដ េរ។
14
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
អ្នកគ េូ ពេទេយ បាន យក ដុំ សាច់ ដេល បាន វះ កាត់ យក ចេញ ពី ក្នុងស េបូន របស់ សាម៉េតម ក បងា្ហេញ យើងឃ ើញ វ មន រាង មូល ទំហំ ប៉ុនចា ន ចង្កឹះ។ រយៈ ពេល បួនប េ ំថ ្ងេ នៅ មន្ទីរព េទេយ
មន គេួសារ យើង
និង បង ប្អូនប េុស សេីរួមជ ំនឿ ជាចេើន នាក់ ដូចជា ពួកជ ំនុ ំ គេូ គងា្វេល និង បេសក ជន ខ្លះ ជួយ ជា ថវិកា ខ្លះជ ួយ ជា គេឿង ឧបភោគ បរិភោគ ដូចជា ម្ហូបអា ហារ ផ្លេ ឈើ ទឹក ដោះ គោ ឆៅ ជាដើម។ ធ្វើ ឲេយយ ើង គា្មេនខ ្វះ ខាត អ្វី សះ ជា ពិសេស ពួកគ េ តេងអ ធិសា្ឋេនឲ េយ យើងម ិនដ េល ខាន ឡើយ ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ និង បេពន្ធ ពេមទា ំង គេួសារ មន ចិត្ត រំភើប ឥត ឧបម ចំពោះ ពេះគ ុណ ដ៏ថ ្លេ ថ្លេ
ដេល បាន បងា្ហេញ យា៉េង
អសា្ចេរេយ តាម រយៈ បង ប្អូនទា ំង អស់ នេះ។ ថ្ងេ ទី បេ ំ សាម៉េតបាន ធូរ សេល មេនទ េនហ ើយ ហើយ យើងក ំពុងរ ៀបចំ ឥវ៉េន់ដ ើមេបីចេញ ពី មន្ទីរព េទេយ
សេប់ តេ
អ្នកគ េូ ពេទេយ ដេល តេងត េ មើល ថេ សាម៉េត រាល់ថ្ងេ បាន ដើរ ចូល មក ហុចក េដស វិភាគ ដុំ សាច់ ឲេយ មក យើងដោ យ ទឹក
15
មិនអីទ្អូន!
មុខញ ញឹម សេស់ សេ យ ហើយ បន្លឺ ថ «សូមអបអរ! លោកពូអ្នកមីង!ដុំសច់នោះគា្ម្នជំងឺមហារីកទ» ្ ។
យើងអ រ ដូចក ើតម ្ដងទ ៀត ខ្ញុំ និង សាម៉េត បន្លឡ ឺ ើងពេម គា្នេ ថ «អរគុណណាស់ អ្នកគ្ូព្ទ្យ! សូមព្ះប្ទាន ពរ!»។
ខ្ញុំមើលទៅបេពន្ធ មន ទឹកម ុខស េស់ បស់ គាត់ លើក ដេ បេទូល ឡើងល ើ កេបាល ដោយ ពោល ពាកេយ ថ «ទូលបង្គំសូម អរព្ះគុណដល់ទ ្ង់»។
ទឹកភ ្នេកន េ ក្ដីអ ំណរ
បាន ហូរ កាត់ ផេនថ ្ពេល់ របស់
សាម៉េត រីឯ ខ្ញុំវិញបា ន ជញ្ជូនឥ វ៉េន់ច េញ ពី ពេទេយ ដោយ ចិត្ត រំភើប ឥត ឧបម ក៍ ចេះ ត េសរសើរ តម្កើង និង អរ ពេះ គុណ ដល់ ពេះ យេស៊ូវ ជានិច្ច។
យើងបា ន ទទួល បទ ពិសធន៍
ក្នុងព េះ គុណ ដោយ សារ តេ ការ ឈឺ ចាប់ និង ទុក្ខល ំបាក ធ្វើ ឲេយ យើង សា្គេល់ព ី សេចក្ដីស េឡាញ់ របស់ ពេះ ដេល បាន ផ្ដល់ ឲេយ នោះ រក អ្វី បេៀប ផ្ទឹមព ុំបា ន ឡើយ។
16
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ជាង ដប់ឆ ្នេំ កេ យម ក ខ្ញុំ និង ភរិយា ធ្វើ ដំណើរ កាត់ មុខម ន្ទីរព ហុ ពេយាបាល ម៉េ សារី យើងងា ក មុខស ើច ដក់ គា្នេ ដោយ មន ក្ដី សងេឃឹម៕
លោកមឿនច័ន្ទសុខា គ្ូគង្វ្លន្ព្ះវិហារមិត្តសមា្ល្ញ់ និងជវិចិត្ករ
ន្រះាផ្ទះខ្ញុំឬ?
3 «ឃូសៗ» បុបា្ផេ និង កេសរ ក្អកទៀតហើយ ខ្ញុំ ស្ទុះ ចេញ ទៅ យក ទឹកនៅ កេបេរ មុងឲ េយ ពួកគ េញុំា «ន្ះកូនញុជំាទឹក បន្តិចទៅ!» ខ្ញុំន ិយាយ តិចៗ ពីពេះជា ពេល រំលង អ្រធាតេ
គេ ទាំង ពីរនា ក់ បាន ផឹកទ ឹកហ ើយ រួច គេងល ក់ បាត់ ទៅ។ លុះ ពេឹកឡ ើង សុខ សាន្ត ហើយ និងខ ្ញុំ កំពុងស្ថិតនៅ ផ្ទះ បាយ ផ្ទះ យើងត ូច គា្មេនប ន្ទប់ គឺ មន តេទូម ួយ បាំង ធ្វើ ដូច ជា ជញ្ជេំងប ន្ទប់គ េង។ ខ្ញុំ និយាយ ទៅគា ត់ ថ «យប់ម ិញ បងមានឮបុបា្ផ្ និងក្សរក្អកដ្រទ្?»។
ប្តី ខ្ញុំង ក់ក េបាល ដោយ និយាយ តប វិញ ថ ដ្លអ ូនបានឲ្យទឹកគ្ផឹក!»។
«ល្អណាស់
18
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ឥឡូវ នេះ ពួកគ េទា ំង ពីរ នាក់ ឈឺ ទៀត ហើយ ខ្ញុំ មិនអា ច ទេេំ រស់ នៅ ផ្ទះ នេះប ន្តទ ៀត ទេ វ មិនគ េ ន់ត េ ក្តេ ទេ ថេម ទាំង មន ក្លិនស ំរាម ដេល គេ បោះ ចោល នៅ កេបេរ នេះ ទៀត។ ប្តី ខ្ញុំ ទុកចា ន នៅក ្នុងចា ន ដេក
ងាក មុខម ក រក ខ្ញុំ ទាំង
បង្កប់ន ូវ ក្តីបា រម្ភ ហើយ និយាយ មក ខ្ញុំ ថ «បងក៏គិតដូច អូនដរ្ យើងគរួ នយ ិ យជមួយម។ ្៉ កាលពម ី ស្ ល ិ មញ ិ គាត់ប្ប់បងថ បើសិនជ យើងមានលុយ គាត់អា ច ឲ្យដ ីទំហំ
៥ម*២០ម
មកឲ្យយើងសង់ផ ្ទះៅលើដី
របស់គា ត់ » ។
ខ្ញុំ ឆ្លើយ «ត្យើងអត់មានលុយទ ្ លុះត្យើង ទៅខ្ចីលុយព ីធនាគារ!» គាត់ តប វិញ «ល្អ! យើងគួរត្ ទៅថន ្្ង ្ះត្ម្តងទៅ!» ខ្ញុំ ឆ្លើយ «ល្អណាស់បង តោះ យើងទៅ !»
ខ្ញុំ ផ្ញើ កូនទា ំង ពីរ ជាមួយ ម្តេយ ក្មេក ហើយ យើងទា ំង ពីរ ជិះ ម៉ូតូទៅ ធនាគារ។ នៅតាម ផ្លូវ មន រថយន្ត ម៉ូតូត ូចធ ំ បើក បរ ខា្វេត់ ខ្វេង បង្កឲ េយច រាចរ កក ស្ទះ។ ពន្លឺព េះ អាទិតេយ ជះ កម្តេម ក លើ ផ្ទេ មុខព ួកយ ើង ហើយម ិនយូរប៉ុនា្មេន យើងក ៏ បាន មក ដល់ ធនាគារ។
19
ន្ះជផ្ទះខ្ញុជំឬ?
បុគ្គលិកព ីរនា ក់ បាន អញ្ជើញ យើង ឲេយអ ង្គុយ នៅ ជិតត ុ ធំ មួយ ម្នេក់ ក្នុងច ំណម ពួកគ េបាន សួរ យើង ថ ោក ទាំង ពីរ តេូវ ការ បេ ក់ក ម្ចី ដើមេបី សង់ ផ្ទះ មេនទ េ? មើល ទៅ គាត់ ដូចជា ច ង់ជ ួយ ដល់ យើង ខ្ញុំ និយាយ ដោយ ញញឹម ទៅ កាន់ សា្វេមី របស់ ខ្ញុំ។ បនា្ទេប់ ពី យើងបា ន បំពេញ ឯកសារ មួយ ចំនួន
ដ េល
ធនាគារ តមេូវ ឲេយយ ើងប ំពេញ បុគ្គលិកទា ំង ពីរ នោះ ក៏ ចេញ ពី តុ ដេល នៅ ចំពោះ យើង សំដៅទៅ កាន់ បន្ទប់ម ួយ ទៀត។ ខ្ញុំ និង សា្វេមី បាន អង្គុយ រង ់ចាំ ដោយ ក្តី សងេឃឹម «ខ្ញុជំខ្សឹប តិចៗទៅប្តីរបស់ខ ថ ្ញុជំ ពួកគ្ដូចជ ចាប់អា រម្មណ៍ក្នុជង ការឲយ្ បក ្ យ ់ ង ើ ខណា ី្ច ស់។ប្តខ ី ម ំុជ្ញ ន ិ បានឆយ ើ្ល តបគ្ន ្ ់ ត្ង ក់ក្បាលហាក់ដូចជយល់ព្មចំពោះការរំពឹងទុក របស់ខ ្ញុជំ»។
មួយ សន្ទុះ កេ យ មក បុគ្គលិកធ នាគារ ម្នេក់ បាន ដើរ សំដៅ មក ពួកយ ើង ហើយ និយាយ ថ «សូមអធ្យាស្័យ បងទាំងពីរ ធនាគារខ្ញុជំមិនអាចធកា ្វើ រសម្្ចចិត្តកុជង ្ន ការផ្តល់ប្ក់កម្ចី
ជូនបងទាំងពីរៅថ្ង្ន្ះបានទ្
ប៉ុនព ្ត្ ួកយើងនឹងទូរស័ពទៅ ្ទ បងៅថ្ងស ្ ្អ្ក»។
20
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ឮ ដូចោ្នេះ ខ្ញុំហា ក់ដ ូចជា អស់ សងេឃឹម ក៏ និយាយ តប ថ ចាស! អរគុណស មេេប់សេវកម្ម ខ្ញុំ បេកដ ជា រងចាំ ទូរ ស័ព្ទ ពី ប្អូនស េី។ ខ្ញុំម ើល មុខប ្តី ខ្ញុំ គាត់ មន សា្នេម ញញឹម លាយ ជាមួយ អារម្មណ៍ខ ្វល់ ខា្វេយ
ខ្ញុំ ក៏ បន្លឺស ម្លេង តិចៗ ដោយ
ញញឹម ថ «បង!ខ្ញជ ុជំ ឿថគ ្បយ ់ ៉្ងនឹងបានប្សើរ»។ ពួកយ ើងទា ំងព ីរ បាន លា បុគ្គលិក ហើយ ទាញ ម៉ូតូធ ្វើ ដំណើរម ក ផ្ទះវ ិញ។ លុះព េឹកថ ្ងេ សៅរ៍
បនា្ទេប់ ពី សេស់ សេូបអា ហារ ពេល
ពេឹករ ួច ខ្ញុំ និង ប្តីក ំពុងអ ង្គុយ នៅ កេបេរ មត់ ទា្វេ ផ្ទះ ឮ សម្លេង ទូរ ស័ព្ទរោ ទ� រឺុង! រឺុង! រឺុង!។ ខ្ញុំក៏ស ្ទុះ ទៅ លើកដោ យ គិតក ្នុង ចិត្ត ថ វ បេ កដ ជា ខាង ធនាគារ ហើយ។ «ជម្្បសួរ!» ខ្ញុំនិយាយ។ ខាង ធនាគារ «ជម្្បស ួរបងស្ី!ខ្ញុជំសូមជម្្បថ យើងម ិនអនុញ្ញ្តឲ្យខ្ចីតាមចំនួន ដ្លបងបានស្នើសុំ ទ្ យើងអនុញ្ញ្តត ្ឹមត ្ ៥០០០ ដុលអា ្ល្ ម្រិក ប៉ុណោ្ណ្ះ»។
កេេយ ពីប ញ្ចប់កា រ សន្ទនា តាម ទូរស ័ព្ទ ខ្ញុំ មន អារម្មណ៍
ន្ះជផ្ទះខ្ញុជំឬ?
21
កេៀម កេំប ន្តិច ពេេះ ៥០០០ ដុលា្លេ មិនគ េប់គ េ ន់ដ ើ ម េ ប ី សង់ ផ្ទះ មួយ សមរមេយបា ន ទេ។ ខ្ញុំ និង សា្វេមី អង្គុយ អធិសា្ឋេន «ឱព្ះអង្គអើយ! យើងមា នកូនតូចៗ ពិតជត្ូវកា រ មានទឹកស្អ្ត ជម្ក សុវត្តិភាព និង បរិយកាសល្អ សូមជួយពួកយើងផង»។
ថ្ងេ បនា្ទេប់ ខ្ញុំបា ន ផ្ញើ សា តាម ទូរ ស័ព្ទ ដេ ទៅ កាន់ មិត្តភ ក្ត ិ រួម ជំនឿ ឲេយគ េ បន្តអ ធិសា្ឋេនឲ េយ យើង ពីពេះយ ើងច ង់ មន ផ្ទះ ថ្មី ផ្ទេល់ ខ្លួនស មេេប់ រស់ នៅ។ មួយ សបា្តេហ៍ កេ យ ខ្ញុំ បាន ទទួល សារ ពី មិត្តស ម្លេញ់ ដ៏ ល្អម ្នេក់ គាត់ បាន សួរ ខ្ញុំ ថ៖ «លីណាត តើអ្នកអាចសង់ ផ្ទះបានទ្ បើសិនជខ្ញុជំឲ្យអ្នកខ្ចី ៥០០០ ដុលទ ្ល្ ៀត ដោយអត់មានយកការប្ក់?»
ខ្ញុំ សបេបាយ ចិត្តម េនទ េន ហើយក ៏ ឆ្លើយ តប ថ «ចាស ប្្កដណាស់!»
ពេលប់ ចូល មក ដល់ បនា្ទេប់ ពី អាហារ ពេល លា្ងេច សា្វេមី និង ខ្ញុំ បានបេុងបេៀប និយាយ ជាមួយ ម្តេយ ខ្ញុំ អំពីកា រ សង់ ផ្ទះ។ ខណៈនោះ គាត់ដ ូចជា មន ទឹកម ុខក េៀម ហើយ ប្លេក
22
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ខុស ពី ធម្មតា គាត់ អង្គុយល ើ អងេឹងត ូចម ួយ ដេល ស្ថិត នៅ ខាង មុខទា ្វេរផ ្ទះ ដោយ យោល ខ្លួនត ិចៗ ចោល ភ្នេកស ម្លឹង ទៅ ឆ្ងេយ ដូចជា ក ំពុងគ ិតអ ្វី មួយ។ ឃើញ ដូច្នេះ ពួកយ ើង ដូចជា មន អារម្មណ៍ខ្វល ខា្វេយ ខ្លះ ដេរ។ ទីប ំផុតគា ត់ បាន បន្លឺស ម្លេង «ម៉្មិនឲ្យកូនឯងសង់ ផ្ទះៅលើដីនោះទ្
ពីព្ះវាជកម្មសិទ្ធរបស់ប ង
ប្ុសឯ ងដ្លរ ស់ៅប្ទ្សអា ឡឺម៉ង់»។
សា្វេមី របស់ ខ្ញុំន ិយាយ ទៅ កាន់ ម្តេយ គាត់ ថ «ម៉្គួរត្ ប្្ប់ខ្ញុជំឲ្យបានលឿនជងន្ះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុជំយកព្លគិត អំពីរឿងទិញផ្ទះវិញ»។
រឿង ដេលក ំពុងក ើតឡ ើងដ ូចជា មិនស ូវ ល្អ តេ ខ្ញុំ នៅ តេ មន ជំនឿ លើ ពេះ ថ ទេងន ់ ឹងម ន មធេយា បាយ សមេេប់ យើង ហើយ យើងបា ន សមេេច ចិត្តទ ិញ ផ្ទះ វិញ។
នៅ ចម្កេរដូង
មន សំណង់ ផ្ទះ ល្វេងជា ចេើន ដក់ ថ «ផ្ទះលក់» យើងបា ន ដើរ ទៅ កាន់ ផ្ទះ ល្វេងម ួយ បុគ្គលិកម ្នេក់ បាន យក តារាង តម្លេ សមេេប់ ផ្ទះន ីមួយៗ «តម្ល្ ៣០០០០ដុល្ល្ សម្្ប់ផ្ទះ មួយ»។
យើងម ិន មន លុយ គេប់គ េ ន់ស មេេប់ ផ្ទះ នេះ ទេ
ៀត។ ដូច្នេះ អ្វីដ េល យើងអា ច ធ្វើ បាន គឺ អធិសា្ឋេនទ
23
ន្ះជផ្ទះខ្ញុជំឬ?
មួយ ខេ កេ យម ក ម្តេយ ក្មេកន ិយាយ មក កាន់ ខ្ញុំ ដោយ ញញឹម «ម៉្ចង់ឲ្យកូនសង់ផ ្ទះៅលើដី ដ្លបា នចាក់ គ្ឹះរួចហ ើយ ៅគីឡូម៉្តល ្ ្ខ៦ ដ្លមា នទំហំ ៥ម*២០មដីន្ះជ កម្មសិទ្ធផ្ទ្ល់របស់ក ូន»។
ខ្ញុំ បាន បេបដ ់ ំណឹងល ្អ នេះ ដល់ ប្តី ដេល កំពុងអ ង្គុយ នៅ ចង្កេនបា យ យើង មន ភាព រីករាយ ជាមួយ គា្នេ ពីពេះ ដី នោះ ល្អ ជាង ដី ដេលព ួកយ ើងច ង់ស ង់ ពីមុន។ ខ្ញុំ ទូរ ស័ព្ទ ទៅ មេ ជាង សំណង់ ដេល ា្លេប់ ជជេក គា្នេព ីរ បី ដង ហើយ អញ្ជើញ គាត់ ឲេយ មក ជួបខ ្ញុំ ម្តងទ ៀត ដើមេបី ធ្វើ កិច្ច សនេយា។ នៅ ថ្ងេ បនា្ទេប់ ខ្ញុំទ ូរស័ព្ទ ទៅ ហាង សំណង់ ដើមេបី ទិញ សម្ភេរៈ មួយ ចំនួនដ ូចជា ខេសោច់ ស ុីម៉ង់តន៍ ន ិង ដេក។ មួយ ខេ កន្លងទៅ លុយ យើងក ៏ អស់ តេ ផ្ទះ នៅ មិនទា ន់ សង់ រួច ដូច្នេះយ ើងទា ំងព ីរ ចាប់ ផ្តើមបា រម្ភ ហើយ អធិសា្ឋេន ក្នុងច ិត្ត ថ «ព្ះអង្គអើយ! សូមជួយ ដ្បិតយ ើងដឹងថ ទ្ងមា ់ នគ្បម ់ ធ្យាបាយឲ្យយ ើងសង់ផ ្ទះបាន»។
មួយ សបា្តេហ៍ កេ យម ក មន ស្តេី ចំាស់ ម្នេក់ ជា គេីស្ទ បរិស័ទ បាន ទូរស័ព្ទ មក ខ្ញុំ សុំ ទិញ ដី មួយ កន្លេងរ បស់ សា្វេមី ខ្ញុំ
ដេល ស្ថិត នៅ ខាង មុខព េះ វិហារ តូចម ួយ នៅភូម ិ
24
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
សេនស ុខ។ វ មន ទំហំ ៧ម x ១២ម ជា ដី ដេល យើងស ្ទើរ តេ ភ្លេច ថ អាច មន គេ ទិញ។ យើងបា ន លក់ ក្នុងត ម្លេម ួ យ សមរមេយ ពីពេ ះជា ត ំបន់ដ េល គេ ទើបត េ អភិវឌេឍ។ យើងបា ន ធ្វើ កិច្ចស នេយា លក់ ដី នោះ ទៅ ឲេយ ពេះ វិហារ។ នៅ ទី បំផុតផ ្ទះ យើងបា ន សង ់រួច ជា សា្ថេពរ
វ មន ទំហំ ធំ
ហើយ រឹង មំ ដេល យើងអា ច សង់ បន្ថេម ២ ទៅ ៣ ជាន់ មន ចង្កេ នបា យ ទូលាយ និង បង្អួចធ ំៗ។ អគុណព េះ ជាម្ចេស់
ដេល បាន ផ្តល់ ក្តី សេឡាញ់ ដល់
យើងតា ម រយៈ ម្តេយ ក្មេក បង បេុស និង មិត្តស ម្លេញ់ ខ្ញុំ៕ នៅ ថ្ងេរ ី ផ្ទះម ក លំនៅ ថ្មី យើងម ិនចា ំចាប់ តេូវ ការ ឡាន ដឹកទ ំនិញ ទេ ពីពេ ះស ម្ភេរៈ ដេល យើង មន មិនច េើន ទ េ គេេន់ត េ យក តុ កអីប ី កងា្ហេ ពូក... គឺអស់ហើយ៕
លោកស្រីទីវលីណាត បុគ្គលិកអង្គការទស្សន:ពិភពលោក ប្ចាៅ ំ កម្ពុជជ
(World Vision Cambodia)
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
3 សេរី និង ខ្ញុំភ ័យ ខា្លេច ហើយ បារម្ភ ជាខ្្លាំង ខណៈ េពល មក ដល់ ផ្ទះ ម្តេយ ឪពុកខ ្ញុំ ខ្ញុំ នឹកភ ្នកក ្នុងច ិត្ត ថ «ហុឺ! មិន ដឹងជ គា ត់ដឹងថ ខ ្ញុជំ និង ស្រី ស្ាញ់គា្ន្ខា្ល្ំង េហីយ ព្មអ នុញ្ញ្តឲ្យយើងរៀបការឬអត់»
ខ្ញុំ ពិតជា ចង់
បាន ការ គាំទេ ការ អនុញ្ញេត និង ការ ជូនព រ ពី ម្តេយ ឪពុកខ ្ញុំ ាស់។ េយីង បាន កេកឈ រ ឡើងម ុនគា ត់ ខ្ញុំ ចាប់ ផ្តើមន ិយាយ ថ «ម្៉អើយ! ស្រី និង ខ្ញុជំបានសម្្ចចិត្តរៀបការ ហើយសូមម ៉្អនុញ្ត ្ញ និងគាំទ្ពួកយើងផង»។
«មិនបាន មិនបាន មិនបានជដាច់ខាត េបីឯង រៀបការជមួយសហ ី្ ង ឹ្ន េយីងមន ិ ទទួលសល ្្គ ់ និងមិន
26
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ទៅចូលរួមទ្» នេះ ជា សម្តី ម្តេយ ខ្ញុំ។ «ម៉្! សូមម្តា្ត្ ផង! ដ្បិតយ ើងស្ាញ់គា្ន្ណាស់» «យើងខំឲ្យឯង រៀនសូតបា ្ នខ្ពស់
ខ្វះអីស្ី
កូនគ្អ្នកមានទ្ព្យ
សម្បត្តិ និង ចំណ្ះវិជ្ជ្ ហ្តអ ុ ្វីមកជ្ើសរីសកូន យួនរស់ៅតំបន់អនាធិបត្យ្យដ ូច្ន្ះ» គាត់បន្តដោយ
លើកព ី សា្ថេនភា ព កេុមគ េួសារ និង ចំណេះ វិជា្ជេ របស់ សេរី ដោយ និយាយ កាន់ តេ ឮឡើងៗ។ ខ្ញុំ បាន សួរ គាត់ វិញ ថ «ព្លបាស ៉្ ្ាញ់ និង ចង់ រៀបការជមួយម៉្ តើព្លនោះដោយសរត្ម្៉
ំុ នបន្តថ មានចណ ំ ច ុ លឥ ្អ តខះ្្ច ឬដោយសរអ? ី្វ » ខ្ញបា «ឧទាហរណ៍ ស្រីជកូនយួន មានចរិតមិនល្អ និង មានចណ ំ ច ុ ខសា ្ យជចន ើ្ ត្នា ងជអ ក ្ន មាននិងជ អនិកជនមកពីអាម្រិកតើម្ន ៉ ឹងគិតយ៉្ងណា?»
ម្តេយ ខ្ញុំ តេង មន ក្តី សេមេច ង់ឲ េយ ខ្ញុំ រៀប ការ និង ទៅ រស់ នៅ បេទេស កេ ជាពិសេសស ហរដ្ឋ អាមេរិក។ ទោះជា ខ្ញុំ អង្វរគា ត់ និង បេ ប់ហ េតុផ ល ក៏ គាត់ មិនព េម សា្តេប់ ហើយ មិនអា ច ប្តូរកា រ សមេេច ចិត្តរ បស់ គាត់ បាន ដេរ។ ដោយ ទឹកម ុខអ ស់ សងេឃឹម និង មន សម្ពេធ ជាខា្លេំង
27
ស្ាញ់ដល់ម្ល្៉ះ
សេរី មិនន ិយាយ អ្វីទាំងអ ស់ តេ នាង ខំ ទប់តំណក់ទ ឹកភ ្នេក ដេល ហៀប នឹងហ ូរវិញ។ សេរី សេឡាញ់ និង សា្តេប់ បងា្គេប់ ពេះ និង ជា កូនដ េល សា្តេប់ បងា្កេប់ ម្តេយ ឪពុក ជាកូន ខ្មេរ កាត់ ចិន សមេបុរ ស ែភ្នកត ឹង រ ស់ នៅ ក្នុងក េុមគ េួសារ ដេល មន ជីវភា ព កេីកេ នៅ ក្នុងស ហគមន៍ កេី កេ មួយ។ ខ្ញុំ សា្គេល់ នាង នៅ ពេល ខ្ញុំ ចូល បមេើ ការងារ នៅ អង្គការ មួយ ក្នុងត ួ នាទី ជា អ្នកស មេប សមេួល កម្មវ ិធី ចំណេក នាង ជា អ្នកស មេប សមេួល កម្មវ ិធី បង ធម៌ក ម្ពុជា ែដល ពេល នេាះ ខ្ញុំ ជា បុគ្គលិកថ ្មី។ ឃើញព ី អាកបេប កិរិយា និង ជ ីវិតខា ង ពេលឹង វិញ្ញេណ របស់នា ង ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ បាក់ ចិត្តល ួច សេឡាញ់ នាង។ ថ្ងេ មួយ
បនា្ទេប់ ពី ដំណើរ កំសាន្ត ទៅេ លង ផ្ទះ បុគ្គលិក
ម្នេក់ រ ួម ជាមួយ បុគ្គលិកផ េសេង ទៀត ចិត្តខ ្ញុំ នៅ មិនស ុខ មន អារម្មណ៍ អន្ទះសា ចង់សា រ ភាព បេប់ នាង ពី ដួងច ិត្តខ ្ញុំ។ ខ្ញុំ ក៏ បាន ផ្ញេីសា រ តាម ទូរ សព្ទ ដេ ទៅ នាង ដោយ សរសេរ ថ «សួស្តីស្រី! ខ្ញុជំរីករាយណាស់ដ្លបា នដើរល ្ង ជមួយគា្ន្ ខ្ញុជំនឹកនាង និង ចង់សរភាពរឿងមួយ»។
នាង មិនយ ល់ ពី អត្ថន័យ ក៏ ទូរ ស័ព្ទ មក វិញ ពេលនោះ ខ្ញុំ
28
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ភ័យ ជា ខា្លេំង បនា្ទេប់ព ី លើកទ ូរស័ព្ទ ខ្ញុំ មិនអា ច និយាយ សូមេបី តេ មួយ ម៉េត់ េពល ឮនា ង និយាយ «អាឡូ!អាឡូ!មករា» ខ្ញុំ បាន ាត់ជ ួបនា ង និង បាន សារភាព បេប់ ដោយ ផ្ទេល់ មត់ ជាមួយ បាច់ ផ្កេ មួយ បាច់ នាង ក៏ ថ «យល់ព ្ម»។ ទោះ ជា ដឹង ថ មន ឧបសគ្គ ជាចេើន ដូចជា ការ ជំទាស់ ពី ម្តេយ ឪពុក ខ្វះ ខាត ថវិកា រៀបការ ក៏ យើងនៅ តេ សេឡាញ់ គា្នេ ចំាយ ពេល សា្គេល់ ចិតគា ្ត ្នេ ទៅ វិញ ទៅ មក ដូចជា ខ្ញុំ បាន នាំបង ប្អូនស េី ខ្ញុំ ទៅេ លង ផ្ទះ នាង ជា ពិសេស នោះ គឺកា រ អធិសា្ឋេនជា មួយ គា្នេ អស់ រយៈ េពល មួយ ឆ្នេំ សេេប់ តេ ការ មួយ បាន កើតឡ ើង។ ម្ចេស់ ជំនួយ របស់ អង្គការ យើង បាន អញ្ជើញ សេរីឲេយ ទៅ បន្តកា រ សិកេសោនៅ បេទេសដិនម ៉េក រយៈ ពេល ៣ែខ ែដល ជា សុបិន និង សំណូម ពរ អធិសា្ឋេនរ បស់ នាង ជា យូរ មក ហើយ ដោយ ការ នឹករ លឹក គា្នេ ជា ខា្លេំង
េយីង តេងត េ ាត់ជ ួប គា្នេ
តាម រយៈ ទូរស័ព្ទ និង សារអេឡិច តេូ និកទៅ វិញ ទៅ មក។ ំង ពីរ នឹក គា្នេ ជាខា្លេំង េពល នោះ ជា ពេល ដេលធ ្វើ ឲេយ យើងទា ដេល ជា អារម្មណ៍ម ួយ មិនអា ច បំភ្លេច បាន។ តាម រយៈ ការ បេ ប់ព ី សកម្ម ភាព សិកេសោ ការ រស់ នៅ និង
29
ស្ាញ់ដល់ម្ល្៉ះ
ការ បងា្ហេញរ ូប ថត របស់ស េរីដល់ ម្តេយ ឪពុកខ ្ញុំ
េធ្វី ឲេយ ពួក
គាត់ មើល ឃើញព ី គុណស មេបត្តិ របស់ សេរី។ នេះ ជា សញ្ញេ វិជ្ជ មនមួយ សមេេប់ ពួកយ ើង ពេេះ ពួកគា ត់ បាន សួរ នាំ ខ្ញុំ ពីសុខ ទុក្ខរ បស់ស េរី «តើនា ងទៅរ ៀនរយៈព្លប៉ុនា្ម្ន ខ្?តើត្ឡប់មកវិញព្លណា?»។
ដោយ ដឹងច េបាស់ ថ កេយ រៀប ការ យើងម ិនអា ច រស់ នៅ ជាមួយ ម្តេយ ឪពុកបា ន
ខ្ញុំ ក៏សមេេច ចិត្តទ ិញផ្ទះ តូច
មួយ ដោយ បាន ចេកចា យ គំនិតន េះ ជាមួយ សេរី
តាម ទូរ
ស័ព្ទ « អាឡូ!អូនសុខសប្បាយទ្?» ខ្ញុំ និយាយ ខេសឹបៗ។ «ចាស! អូនសុខសប្បាយទ្! ចុះបង និង ក្ុមគ្ួសរ សុខសប្បាយទ្?» បនា្ទេប់ ពី ការ សន្ទនា អស់ រយៈ ពេលជិត
មួយ ម៉េងម ក «ែអ្ហម» ខ្ញុំបា ន សមេួល បំពង់ក ហើយ បាន និយាយ ពី គោល បំណង របស់ ខ្ញុំ ក្នុងកា រ ចង់ទ ិញ ផ្ទះ «បង បានរកឃើញផ្ទះមួយដ ្លមា នតម្លស ្ មរម្យនិងស្ថិត ៅព្កឯង
ចមា្ង្យ១០គីឡូម៉្តព ្ ីកន្ល្ងធ្វើការ
របស់យ ើង តើអូនយល់យ ៉្ងណា? សា្ងេត់ បន្តិច នាង
ឆ្លើយ តប ដោយ អំណរ ថ «អូនជឿនិងទុកចិត្តចំពោះការ សម្្ចចិត្តរបស់ប ង»។
30
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ខ្ញុំ មិនម ន លុយ ចេើន ទេ ហើយ លុយ ដេល មន ជាបេេក ់ សនេសំ របស់យ ើងទា ំង ពីរ បមេុងស មេេប់ រៀប ការ
ខ្ញុំ បាន
សមេេចច ិត្តល ក់ រថយន្ត កាមរី តូចម ួយ ពណ៌ ស ដេល ជា ទី សេឡាញ់ និង ជា រថយន្តដ ំបូងផ ង នៅ តេ មិនគ េប់ស មេេប់ ជួស ជុល លាប ថ្នេំ និង ធ្វើរ បង។ អ្នកខ ្លះ បាន និយាយ បងា្អេក់ កំុឲ េយ ខ្ញុំទ ិញ ផ្ទះ នោះ ជា ពិសេស ម្តេយ និង មីងរ បស់ សេរី ពេះ គាត់ ចង់ ឲេយ យើងរ ស់ នៅ ជាមួយ គាត់។ ខ្ញុំ សមេេច ចិត្តន ិយាយ បេ ប់ន ិមិត្ត និង អ្នកដ ឹកនាំ នៅ កន្លេងធ ្វើ ការ ពី ការ តាំង ចិត្តរ បស់ខ ្ញុំ ក្នុងកា រ ចង់រ ស់ នៅ តេ ពីរ នាក់។ «ខ្ញុជំគាំ ទ្គំនិតរបស់ម ករា» ជា សម្តី ខេសឹបៗ របស់ ោក គេូ ម្នេក់
ហើយ គាត់ យល់ ពេមឲ េយខ ្ញុំ ខ្ចីល ុយ តាម ចំនួនដ េល ខ្ញុំ តេូវ ការ នេះ ជា ការ អសា្ចេរេយ ាស់ មក ពី ពេះ។ នៅ ម៉េង ៩ៈ២០ នាទី ពេឹកថ ្ងេ ទី១៧ ែខធ្នូ ឆ ្នេំ២០១០ សេរី បាន មក ដល់ អាកាស យាន្ត ដ្ឋេន ភ្នំពេញ
ហើយ គួរ ឲេយ
រំភើប បំផុតនោ ះ គឺម ្តេយ ឪពុកខ ្ញុំ បាន ទៅ ទទួល នាង ដេរ។ ពេល តេឡប់ មក ដល់ ផ្ទះ ថ្មីរ បស់ យើង ជាមួយ កេុមគ េួសារ ខ្ញុំ ផង
ម្តេយ ខ្ញុំ ហាក់ ដូចជា សម្តេង អារម្មណ៍ សបេបាយ រីក រាយ
31
ស្ាញ់ដល់ម្ល្៉ះ
ដោយ និយាយ ជាមួយ សេរី «ស្រីទៅនោ ះរងទ្? េមីល ទៅដូចជ ស្អ្តនិងសជងមុន» សេរី បាន តប វិញ ដោយ
ទឹកម ុខអ ៀន បេៀន ថ «ចាសរងណាស់!អរគុណ!» ដោយ ឃើញ សញ្ញេ វិជ្ជមន ខ្ញុំ បាន នាំ សេរី ទៅ សួរ សុខ ទុក្ខម ្តេយ ឪពុកខ ្ញុំ េដយ មន អំណយ ដេល នាង បាន ទិញ ពី បេទេស ដិនម ៉េក
ធ្វើ ឲេយ ពួកគា ត់ សបេបាយ ចិត្ត ជាខា្លេំង។
ឆ្លៀត ពេល នោះ ខ្ញុំចា ប់ ផ្តើមស ុំ ការ អនុញ្ញេតគា ត់ ម្តងទ ៀត ចំពោះ ការ រៀប អាពាហ៍ ពិពាហ៍ របស់ យើង «ម៉្! បា៉្! សូម យល់ព ្មឲ្យយើងរៀបការផង េយីងចង់ឲ្យលោកទាំង ពីរប្សិទព ្ធិ រជ័យដល់យ ើងក្នុជងពិធីនោះ»។
«មិនអីទ្!» គាត់ ឆ្លើយ តប ទាំង សា្ទេក់ ស្ទើរ ។ នៅ ថ្ងេ ទី៦ ែខមករា ឆ្នេំ២០១១ ជាថ្ងេ ដ៏ អសា្ចេរេយ និង រីក រាយ បំផុត គឺជា ថ ្ងេ រៀបការ របស់ ខ្ញុំ កេមស ម្លេង ភ្លេង ការ ដ៏ អឺងក ង និង ភ្ញៀវ កុះ ករ រួម ជាមួយ អ្នកផ ្លូវ ចៅ មហា ដេល មន សំនួន វោហារ និង ោក មេ បា ដ៏ សេស់ សងា្ហេ ពេម ទាំង មន គេូ ផេសំផ ្គុំ រួម ទាំង បង ប្អូនស េី បេុស និង មិត្តភ ក្ត ិជាចេើន បាន ចូល រួម យា៉េងអ ធិកអ ធម ក្នុងអា ពាហ៍ ពិពាហ៍ ក្នុងព េះ
32
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
អម្ចេស់ ដោយ បេពេឹត្ត ទៅ នៅ ពេះ វិហារ របស់ សេរី ដេល មន កេុមជ ំនំុភា គ ចេើនបា ន ចូល រួម ពេម ទាំង ញាតិ មិត្តជ ិតស ្និទ្ធ ជាចេើន មិនម េនជា គេីស្ទ បរិស័ទ ផង ដេរ។ ទោះ បីន ឿយ ហត់ បន្តិច តេ ខ្ញុំ មិនអា ច បំភ្លេចអា រម្មណ៍ នៅ ពេល នោះ ជាពិសេស នៅ ពេល ខ្ញុំ ឃើញ ម្តេយ ឪពុកខ ្ញុំ យំ ដោយ រំភើប ក្នុងព េល ធ្វើ ពិធីលា ង ជើង គេប់ គា្នេ រលីង រោង ខ្លះ យំ រួម ទាំង សេរីផ ង ធ្វើឲ េយខ ្ញុំ ស្ទើរ ទប់ទ ឹកភ ្នេកម ិនបា ន។ ពិធបា ី ន បញ្ចប់ ទៅ នៅ លា្ងេចថ ្ងេ ដដេល បេកប ដោយ ភាព សបេបាយ រីករាយ និង ជាទីបនា្ទេល់មួយដល់ម្តេយឪពុក ពេម ទាំង សាច់ ញាតិ ទាំង សង ខាងផង៕
លោកអ៊ុនមករា បុគ្គលិកអង្គការ អភិវឌ្ឍស្ដ្ឋកិច្ចភូមិយើង
(Develop our Village Economy)
ជួយផង!ជួយផ ង!
3 «រុឺង... រុឺង...»
ខ្ញុំ ស្ទុះ ទៅ លើកទ ូរ ស័ព្ទ យា៉េង បេញាប់
ទាំង គិតក ្នុងច ិតថ ្ត
បេេកដ ជា ទូរ ស័ព្ទ របស់បេពន្ធខ ្ញុំ ហើយ
ពីពេះយើងទ ន្ទឹងរ ង់ ចាំថ្ងេកំណើត កូនទ ីពីររ បស់ យើង។ «រ៉្នី! តើអូនម្នទ្?» ខ្ញុំ សួរបន្ថេមទៀត ពីពេះខ្ញុំ ឮ សម្លេងដ ូច ជា មនុសេស ម្នេក់ កំពុងថ ្ងូរ
ដោយ ការឈឺ ចាប់
«អូន!តើអូនៅឯណាហ្នឹង?» ខ្ញុំ សេកទា ំងស្លន់ ស្លេ ។ រ៉េនឆ ី ្លើយដោយសម្លេង ខេសោវៗថ «ខ្ញុជំពិតជត្ូវកា របង ឥឡូវន ្ះ» សេេប់ តេ ពេល នោះ ទូរសព្ទ័ ដច់ឈិប។ ខ្ញុំ ភ័យ
សេឡាំងកា ំង
បេញាប់ បេញាល់ ជិះ ម៉ូតម ូ ក ផ្ទះ យា៉េងល ឿន
ដោយ មិនបា ន សុំកា រ អនុញ្ញេតព ី បេាន ឡើយ។ ពេល ខ្ញុំបា ន មក ដល់ ផ្ទះ ខ្ញុំ ឃើញ ទឹកម ុខរ ៉េនីពោ រ ពេញ
34
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ទៅ ដោយ ការ ឈឺចាប់ ដេកដ ួល នៅ លើ ឥដ្ឋ ខ្ញុំ សេកភា្លេត់ សម្លេងថ «ស្ល្ប់ហើយ អូន!» ទាំង ស្ទុះ ទៅ លើកគេេហ៍ នាង ឡើង។ រ៉េនី និយាយ តិចៗ «បងខ្ញុជំឈឺណាស់! ខ្ញុជំស្ល្ប់ឥឡូវ ហ្នឹងហ ើយ!»។
ខ្ញបា ុំ ន នឹកចា ំ ពី កំណើត កូនប េុស ទីមួយ
របស់ យើង គឺ ដនីញ៉េល។ រ៉េនី ឈឺ ចុកចា ប់ ជា ខា្លេំង នាង តេូវ ទទួល ការ វះ កាត់ ដោយ ពេះ សា្ថេន ភាព កូនក ្នុងផ ្ទេ។ ខ្ញុំ ដឹកនាងទៅ មន្ទីរព េទេយ កាល់ ម៉េត
ដេល មន ចម្ងេយ
បេហេលជា ៣០នាទី ពី ផ្ទះ របស់ យើង។ ចរាចរណ៍មន ការ កក ស្ទះ ជាខា្លេំង ធ្វើ ឲេយ យើងជា ប់ គាំង នៅ កា្ដេល ចំណម ឡាន និង ម៉ូតូ អស់ រយៈ ពេល ជិត២០ នាទី ហើយ ធុំ ក្លិន ឈ្ងៀម ផេសេង។ «លឿនឡើងៗ!» នាងយំ ហើយ សេកឡ ើងថ «សុំ នរណាមា្ន្ក់ជួយខ្ញុជំផង!»
គេបគា ់ ្នេ បាន ចៀស ផ្លូវ ឲេយ យើងទៅ សា្ថេន ភាព ចរាចរ ណ៍កក ស្ទះ
ទាំង លំបាក នៅ ក្នុង
សម្លេង របស់ អ្នកដ ំណើរ ម្នេក់
ដេល ស្ថិត នៅ ក្នុងច រាចរ កក ស្ទះ នោះ សេេកឡ ើងថ «សូម ឲ្យគាត់ទៅ ផង!»។
35
ជួយផង!ជួយផង!
ពេល យើងម ក ដល់ មន្ទីរព េទេយ គេ បាន ដក់ នាង លើ គេ មន កង់ រួច រុញ ចូល ក្នុងប ន្ទប់ស ង្គេះ បនា្ទេន់ យា៉េងប េញាប់ អ្នកគ េូ ពេទេយងា កមក បេ ប់ឲ េយ ខ្ញុំ អង្គុយ រង់ ចាំ នៅ កេ បន្ទប ់ សង្គេះ បនា្ទេន់។ ខ្ញុំ ពេួយ បារម្ភ ជាខា្លេំង
ចុងដ េ ចុងជ ើង
តេជាក់ ដូចទ ឹកក ក។ «អូយ! អូយ! ខ្ញុជំឈឺណាស់! ខ្ញុជំឈឺ េញ ពី ក ្នុង ណាស់! ជួយខ្ញុជំផង!» នេះ ជា សម្លេង របស់ រ៉េនីច បន្ទប់ស ង្គេ ះ បនា្ទេន់។ អស់ ពេល បេហេល៣ ០នាទី ខ្ញុំ ឃើញ អ្នកគ េូ ទេពេយ ដើរ ចេញ ពី បន្ទប់ស ង្គេ ះ បនា្ទេន់ មន ទាំង បេឡាក់ ឈាម ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ រឹត តេស ្លុត ជាខា្លេំង។ អ្នកគ េូ ពេទេយ បេប់ខ ្ញុំ ថ នាង បេកទ ឹក ភោ្លេះ ហើយទ ឹក ភោ្លេះន េះ ចេះ តេ ហូរ ដូច្នេះដើមេបីស ុវត្ថិភាព របស់ ម្តេយ និង ទារក នាង តេូវ តេ សា្នេក់ នៅ មន្ទីរព េទេយ។ អ្នកគ េូព េទេយ និយាយ ទៀត ថ
«នាងធ្ល្បមា ់ នបញ្ហ្
កាលពីកំណើតកូនទីមួយ ហើយល ើកន្ះ នាងមិន អាចផ្តល់កំណើតកូនទីពីរតាមប្បធម្មជតិបានទ្»
ពេល ដើរ ចេញ ពី បន្ទប់ស ង្គេះ បនា្ទេន់ គេ បេប់ឲ េយ យើង ទៅ សា្នេក់នៅ អា គារ អ្នកជ ំងឺជា ន់ ទីពីរ។ រេ៉នី យំ ពីពេះឈ ឺ ខា្លេំង ពេក ខណៈ ពេល ដើរ ឆ្ពេះ ទៅ កាន់ បន្ទប់។
36
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
រ៉េនី សម្លឹង មក ខ្ញុំ ន ិយាយ ខេសោវៗ ថ «ខ្ញុជំចង់ចាប ំ ន្តច ិ សិន បើសន ិ ជគាន ្្ម ជម្ស ើ កព ្ កា ី រវះកាត់»។ នាង
ដក ដង្ហើមវ េងៗថ្ងូរ ទាំង ឈឺ ចាប់ រួចន ិយាយ ថ « ខ្ញុជំគិតថ ខ្ញំុជ អាចផល ្ត ក ់ ណ ំ ត ើ ឲយ្ កន ូ នះ្ តាមបប ្ ធម្មជតិបាន»
ខ្ញុំ ពេយាយាម យល់ ពី កេសភ េ ្នេក គាត់ ក៏ យល់ ពេមតាម នាង រួច ខ្ញុំ បេប់គព េូ េទេយថ
«យើងមិនចង់វះកាត់ភា្ល្មៗនោះ
ីរបីម ៉េង គេ មក បេប់ខ ្ញុំ ឲេយ យក ទ្»។ បាន បេហេល ជាព បេពន្ធ ទៅ ជួបអ ្នកគ េូព េទេយ។ អ្នកគ េូ ពេទេយ បាន សួរ ថ «តើ សម្្ចចិត្តយ៉្ងណាហើយព ីរឿងវះកាត់នោះ?»។
ពេល ឮ អ្នកគ េូពេទេយស ួរ បេពន្ធខ ្ញុំ ដូច្នេះ បេះ ដូងខ ្ញុំ ោត ញាប់ឡ ើងៗ ដុក ដក់ៗ «ខ្ញុជំមិនទាន់ចង់ទ្អ្នកគ្ូព្ទ្យ» រ៉េនី ឆ្លើយ ដោយ ទឹកម ុខឈ ឺ ចាប់។ រ៉េនី បាន សុំ អ្នកគ េូ ពេទេយ ថ «តើខ្ញុជំអាចសុំពន្យារព្លបន្តិចសិនបានឬទ្?» អ្នកគ េូព េទេយ តប ថ «ខ្ញុជំមិនអាចធនាបានទ្ប៉ុន្ត្ចាំ ខ្ញុជំមើលអ ្កូសិនថតើកូននិងទឹកភ្ល្ះៅល្អឬអត់»
រ៉េនី ដក់ កេបាល លើ សា្មេ ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏គ េហ៍ គាត់ ទៅ បន្ទប់ម ើ ល អេកូ។ បេហេល១៥នាទីក េយ មក យ ើងទ ទួល លទ្ធ ផល ថ ទារក និង ទឹក ភោ្លេះ មិន មន បញ្ហេ ទេ។
37
ជួយផង!ជួយផង!
អ្នកគ េូ ពេទេយ និយាយ ថ «អូនឯង អាចរង់ចា ព ំ ីរបី ម៉្ងទ ៀតបាន ត្គួរដើរច ុះឡើងៗ ឲ្យបានច្ើនដង ធ្វអ ើ ៊ីចឹង ជួយឲ្យកូនឆប់កើត»។ ខ្ញុំ គេ ហ៍គាត់ ដើរ ចុះ
ឡើងជា ចេើន ដង នៅ មុខប ន្ទប់យ ើង ហើយ ទឹក ភោ្លេះច េះ តេ ហូរ មិនឈ ប់។ យើងរ ង់ចា ំ រយៈ ពេល ជា ចេើន ម៉េង តេ មិន ឃើញ មន សញ្ញេ ល្អ ា មួយ កើតឡ ើង សះ។ ដល់ ស្អេកឡ ើង យើងប េញាប់ ទៅ ជួបអ ្នកគ េូ ពេទេយ គាត់ បាន សួរ ថ «យ៉្ងម៉្ចហើយរ ៉្នី?» រ៉េនី ឆ្លើយ ទាំង ទឹក មុខឈ ឺច ុកចា ប់ថ «មិនទាន់កើតទ្ អ្នកគ្ូ! ប៉ុន្ត្ទឹក ភ្ល្ះច្ះត្ហូរមិនឈប់សោ ះ»។ អ្នក គេូពេទេយ និយាយ
ថ «មិនល្អទ្ ដ្លទុកឲ្យវាកើតតាមធម្មជតិយូរព ្ក នោះ។ឥឡូវស ម្្ចចិត្តទៅវះឬក៏អត់?»
រ៉េនី សម្លឹងម ុខខ ្ញុំដោ យ ទឹកម ុខព េួយ ហើយ ងក់ក េបាល ដក់ ខ្ញុំថ គាត់ យល់ ពេមវ ះ កាត់។ នៅ ពេល កំពុងធ ្វើ ការ សមេេច ចិត្ត
អ្នកគ េូព េទេយ បេប់ឲ េយ ទៅ មើល អេកូម ្តងទ ៀត
តើកូន និង ទឹក ភោ្លេះ យា៉េងម ៉េចហ ើយ។ ខ្ញុំ គេ ហ៍គាត់យ ឺតៗ ទៅ កាន់ បន្ទប់អ េកូ
នៅ ទីនោះ គេូ
ពេទេយ បាន ឲេយគា ត់ ដេកល ើ គេ ហើយ ចាប់ ផ្តើមព ិនិតេយម ើ ល
38
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
បាន បេហេល ជា១៥នាទី គេូ ពេទេយ អេកូប េ ប់យ ើង ថ ក ូន និង កមេិតទ ឹក ភោ្លេះ នៅ ល ្អ ទាំង អស់។ យើងក ៏ តេឡប់ ទៅ កាន់ បន្ទប់អ ្នកគ េូពេទេយវ ិញ។ អ្នកគ េូព េទេយ និយាយ ថ «ខ្ញុជំសុំមើលល ទ្ធផលបន្តិច?» ខ្ញុំ ក៏ហ ុចឲ េយ ហើយ គាត់ មន ការ ភា្ញេក់ ផ្អើល មេនទ េន រួច បេេប់យ ើងថ «ឥឡូវ អូនមានជម្ើសពីរគឺ ចង់វះកាត់ ឥឡូវហ ្នឹងក ៏បានឬចង់រង់ចា ព ំ ីរបីម៉្ងទៀតក៏បាន»។
រ៉េនីញ ញឹម ទាំង ទឹកម ុខឈ ឺ ចាប់ រួច និយាយ ថ «ខ្ញុជំចង់ រង់ចា ំបន្តិចសិនអ្នកគ្ូ!»។ គេូ ពេទេយ បាន បេ ប់ ថ «ឥឡូវ អូនទៅបន្ទប់សិនចុះ ហើយប ន្តដើរច ុះឡើងៗ ដើម្បឲ ី ្យ
ង ើ ឆ យ ើ្ល ថ «អរគុណអក ្ន គ!ូ្ »។ កូនឆប់កត ើ »។ ពួកយ ពួកយ ើងដ ើរ យឺតៗ ទៅ កាន់ បន្ទប់វ ិញ។ ខណៈ ពេល កំពុងដ ើរ បេពន្ធខ ្ញុំឈ ឺ ចាប់ ជា ខា្លេំង ឯ ទឹក ភោ្លេះក ៏ ចេះ តេ ហូរ មិនច េះ ឈប់។ ខ្ញុំបា ន គេ ហ៍គាត់ ចូល បន្ទប់ ហើយ បេប ់ គាត់ ថ «រ៉្នី បងចង់ច្ញទៅ ខាងក្ បរិវ្ណមន្ទីរ ិយាយ ថ «បងទៅចុះ! អូនអាច ព្ទ្យប ន្តិច»។ រ៉េនីន ន ឱប ហើយ ថើបគា ត់ មួយខេសឺត ៅមា្ន្ក់ឯងបាន»។ ខ្ញុំបា រួច ក៏ ចេញ ទៅ។
39
ជួយផង!ជួយផង!
ខ្ញុំ ចេញ ទៅ កន្លេង សា្ងេត់ក ្នុងប រិវេណ មន្ទីរព េទេយ អធិសា្ឋេន
ដើមេបី
ខ្ញុំដ ើរ ចុះ ឡើងជ ុំ វិញ អាគារ ពេទេយ នៅ ជាន់កេម
ដេល ពេញ ទៅ ដោយ មនុសេស។ ដោយ បារម្ភ ចំពោះ បេពន្ធកូន ខា្លេំង ពេក ខ្ញុំអ ធិសា្ឋេនដ ូចម នុសេស ឆ្កួត មិនអ ៀន ខា្មេសនឹង មនុសេស ដេល នៅជ ុំវិញខ ្ញុំឡ ើយ។ សក់ ខ្ញុំ បះ ជេង ភ្នេកខ ្ញុំ ឡើងក េហម គួរ ឲេយ ខា្លេច ហើយ សេកអ ធិសា្ឋេនស ុំ ជំនួយ ពី ពេះ ជាម្ចេស់ នៅក ្នុង សា្ថេនភា ព ដេល ខ្ញុំ កំពុងជ ួបប េទះ នេះ។ មន សម្លេង អ៊ូអរ ជាចេើន ខ្លះ យំ ខ្លះសេេកហៅ ឲេយ គេជ ួ យ សម្លេង រោទ៍ និង ស ម្លេង បេកាស ព័ត៌ មន ផេសេងៗ ដេល ធ្វ ើ ឲេយ ខ្ញុំ ពិបាក ផ្តេតអា រម្មណ៍ក ្នុងកា រ អធិសា្ឋេន។ បាន បេហេល៣០នាទី ខ្ញុំ បេញាប ់រត់ ទៅ រកបេពន្ធខ ្ញុំ វិញ ពេល ជិតដ ល់ ខ្ញុំ ឮគា ត់ យំ ពីពេះឈ ឺ ចាប់ ខា្លេំង ពេក ហើយ ខ្ញុំ បាន ចូល ក្នុងប ន្ទប់ រួចគ េហ៍ គាត់ ចេញ មក កេ។ នៅ ពេឹកថ ្ងេ ទី បី
ពេះ អាទិតេយ រះ ឡើង យា៉េងអ ួអាប់ តាម
វំងន ន បន្ទប់ដ េលយ ើង សា្នេក់នៅ ។ ខ្ញុំ និង រ៉េនី អធិសា្ឋេន សុំ ពេះអង្គឲេយក ូនន េះបា ន កើត ឆប់ៗ។ រ៉េនី ពេយាយាម ញុំា បាយ សាច់ មន់ ន ិង ស៊ុត ទា ដ ើមេបី ជួយ ឲេយ គាត់ មន កម្លេំង ឡើងវ ិញ កេេយ ពី ការ ឈឺ ចាប់ ដ៏ យូរ នេះ។
40
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
«តុក! តុក! អ្នកជំងឺ រ៉្នី! សូមចុះទៅក្មជ ួប ព្ទ្យ» ឮអ្នកគ េូព េទេយគោះទា្វេរបន្ទប់ដូច្នេះ ខ្ញុំក ៏ឆ្លើយ ថ
«នាងចុះទៅឥឡូវហើយ»។ នៅពេល រ៉េនី ញុំា អាហារ រួច ខ្ញុំ ក៏ គេ ហ៍នាងយឺតៗ ទៅ ជួបអ ្នកគ េូ ពេទេយ។ កំពុងដ េលយ ើងអ ង្គុយក ្នុងប ន្ទប់ព ិគេះយោ បល់ ម្តង ទៀត អ្នកគ េូព េទេយ សួរថ «យ៉្ងម៉្ចហើយរ ៉្នី?» រ៉េនី និយាយ ថ «ខ្ញុជំមានអារម្មណ៍ដូចថ្ង្មុនអ៊ីចឹង ប៉ុនឈ ្ត្ ឺខា្ល្ំងជងថម ្ង្ ុន ខ្ញុជំមានអារម្មណ៍ថ កូនហាក់ ដូចជ ច ្ញម កអ៊ីចឹង»។
អ្នកគ េូព េទេយ និយាយ ថ «អើល្អហើយ!ខ្ញុជំគិតថន្ះ ជថ្ង្ចុងក្យស ម្្ប់ឯងហើយ
បើសិនកូនមិន
កើតទ ្យ ើងនឹងវះកាត់ហើយ»។
ខ្ញុំ បាន សួរ រ៉េនី ដោយ ទឹកម ុខដ ូចម នុសេស ទើបភា ្ញេក់ ពី ដេក ថ «តើអូនចង់រង់ចា ទ ំ ៀតឬ?» រ៉េនី បាន និយាយ ថ «ចាស! ខ្ញុជំមានអារម្មណ៍យ៉្ង ខា្ល្ំងថកូនន្ះនឹងកើតឥឡូវហ្នឹងហ ើយ»។
អ្នកគ េូព េទេយ និយាយ ថ «អូនឯងអាចទៅបន្ទប់សិន
ជួយផង!ជួយផង!
41
ចុះ ហើយរង់ចា ំពីរបីម៉្ងទៀតបាន ហើយប ើសិនជ មិនទាន់កើតទៀតយើងន ឹងវះកាត់ភា្ល្មៗ»។
ខណៈ ពេល យើងក ំពុងដ ើរ ទៅ កាន់ បន្ទប់ស មេេក វិញ ខ្ញុំបា ន និយាយ ទៅ រ៉េនី ថ «ជការល្អ! អូនគួរត្វះកាត់ តាមគ្ូព្ទ្យទៅ»។
ពីរ បីនា ទី កេ យ មក រ៉េនី បេប់ខ ្ញុំ ថ «បង! ខ្ញុជំមាន អារម្មណថ ៍ កូននះ្ ចង់កត ើ មកហយ ើ »។ នាងនិយាយ
ខេសោវៗថ នាង អាច បង្កើតក ូនន េះ តាម បេបធ ម្មជាតិ បាន។ នៅ ថ្ងេ ទីបី យើងបា ន រង់ ចាំ រហូត ដល់ ម៉េង២ ទៀប ភ្លឺ ដេល តេូវ ជា ថ្ងេ អាទិតេយ ថ្ងេ ទី២ ខេឧសភា ឆ្នេំ២០០៩។ ទឹក ភោ្លេះ បាន បេកខា ្ចេយដូច ទឹកបា ក់ ទំនប់ អ្នកគ េូ ពេទេយ ពីរ បី នាក់ ស្ទុះ សា្ទេ គេ ហរ៉េនីចូល ក្នុងប ន្ទបក ់ ើត។ ខ្ញុំ បាន រង់ ចាំ ជាចេើន ថ្ងេ រហូត ដល់អ ្នកគ េូព េទេយទាំង អស់ សា្គេល់ មុខខ ្ញុំ។ អស់រ យៈ ពេល បេហេល ជា កន្លះម ៉េង ខ្ញុំ បាន ឮ សម្លេង យំ ដ៏ គេលួច របស់ ទារក ហើយ គិតក ្នុងច ិត្ត ថ នោះ ហើយ ជា កូនរ បស់ខ ្ញុំ។ ខ្ញុំស បេបាយ រីក រាយ កេ លេង លាយ ឡំ ទៅ ដោយ ទឹកភ ្នេករ លីង រោង ផង។
42
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ខ្ញុំ រត់ ចូល ក្នុងប ន្ទបក ់ ើត ហើយ សួរ អ្នកគ េូ ពេទេយ ដេល ដើរ ចេញ មក ថ តើប េពន្ធ និង កូនរ បស់ ខ្ញុំ យា៉េងម ៉េចហ ើយ? អ្នកគ េូព េទេយ បេ ប់ខ ្ញុំថ «ទាំងមា្ត្យទាំងកូនមានសុខ ភាពលទ ្អ » ្ ។
ខ្ញុំ រំភើប ចិត្តជា ខា្លេំង ដេល ទទួល បាន ដំណឹងដ ៏ ល្អ នេះ ហើយ ខ្ញុំ បាន ផ្ញើ សារ ទៅ អ្នកផ ្ទះ និង កេុមជ ំនុំ ឲេយបា ន ដឹង ថ បេពន្ធ និង ក ូនរ បស់ ខ្ញុំ មន សុខភាព ល្អ ទេ។ ពេល កំពុង សរសេរ សារ ខ្ញុំបា ន ឮ បេពន្ធខ ្ញុំ និយាយ ទៅ កាន់ អ្នកគ េូ ពេទេយ ថ «ខ្ញអា ុជំ ចមើលកូនខ្ញុជំបន្តិចបានទ្?» អ្នកគ េូ ពេទេយ ក៏ យក ទារក ទៅ ដក់ កេបេរម ្តេយ ដើមេបី ទទួល ទឹកដោ ះ ដំបូង។ ខ្ញុំ ឃើញ បេពន្ធរ បស់ ខ្ញុំញ ញឹម យា៉េង សេទន់ សក់ រញេ រញេ គា្មេន របៀប ញើសហ ូរ តាម ក និង ថ្ងេស ហើយ នាង អស់ កម្លេំង ជា ខា្លេំង ភ្នេកប ិទព េឹមៗ ហាក់ ដូចជា ចង់ស មេេក។ កេេយ ភ្លៀង ា្លេក់ មេឃសេឡះ! គេូ ពេទេយ បេប់ឲ េយ យើង សមេេកនៅ មន្ទីរព េទេយ ពីរ បី ថ្ងេ ទៀត។ គេូ ពេទេយ ជាចេើន បាន លាន់ មត់ ថ «យើងមិនជឿសោះថអ្ហ្ងអាចទៅរ ួច» អ្នកគ េូព េទេយ
ដេល ា្លេប់ តាម ដន សា្ថេន ភាព បេពន្ធខ ្ញុំ
43
ជួយផង!ជួយផង!
និយាយ ទាំង ញញឹម ថ «ន្ះជករណីមួយក្នុជងចំណោម ករណីជច្ើន ដ្លស្ត្ីមា្ន្ក់អាចធ្វើបាន។ ខ្ញុជំស្ទើរត្ មិនជឿសោះថ
នាងអាចទទ ្ំ ្បាន
នាងជស្្តី
កា្ល្ហានម្ន!
កេេយ ពីបា ន ចំាយ ពេល អស់៧ថ្ងេ នៅ មន្ទីរព េទេយ គេូ ពេទេយ បាន អនុញ្ញេតឲ េយយ ើងច េញ ទៅ ផ្ទះ បាន។
ខ្ញុំ បាន
ចុះ ទៅ កាន់ កន្លេងប ង់ប េ ក់ ដើមេបី បង់ថ ្លេ សេវផ ្តល់ កំណើត ដល់ មន្ទីរព េទេយ។ ខ្ញុំប ើកឡា ន កូរ៉ូ ឡា ពណ៌ ទឹក មស ដឹក បេពន្ធ និង កូនរ បស់ខ ្ញុំ បេកប ដោយ ក្តី អំណរ និង រំភើប ចិត្ត ជាខា្លេំង។ នៅ តាម ផ្លូវ យើងបា ន និយាយ គា្នេ ពី រឿង រា៉េវ ទាំង ប៉ុនា្មេន ថ្ងេ ដេលយ ើង សា្នេក់នៅ មន្ទីរព េទេយ ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ ទប់ទ ឹក ភ្នេកម ិនបា ន។ នៅ ថ្ងេ អាទិតេយ យើងបា ន ទៅ ពេះ វិហារ ហើយ ោក គេូ គងា្វេល និង ក េុមជ ំនុំ បាន អធិសា្ឋេនប េទាន ពរ ដល់ យើង និង កូនត ូចរ បស់យ ើង។ អស ់រយៈ ពេល៧ថ្ងេ ធ្វើ ឲេយ ខ្ញុំ បាន ដឹង ថ បេេកដ ជា មន នរា ម្នេក់ក ំពុងម ើល ថ េរកេសោ យើង។
តើ ខ្ញុំ អាច ថ្លេងព ី អ្វី
44
ស្រឡាញ់ដល់ម្ល្រ៉ះ
ទៀត? ខ្ញុំ មន កូនព ីរ នាក់ បេកប ដោយ សុខ ភាព ល្អ រួម ទាំង ម្តេយ ដ៏ រឹងមំ កា្លេហាន និង ស្មេះ តេង់ គឺជា រ៉េនី បេពន្ធរ បស់ ខ្ញុំ។
លោកឈីមកុយ ប្ធនអង្គការ ជម្ុញយុវជនកម្ពុជជ
(Teen Challenge of Cambodia)
អ្វីដែលខ្ញុំចង់បានពីលោកអ្នក! សូមជំរាបយើងខ្ញុជំឲ្យបានដឹងថ សៀវភៅន្ះបានផ្តល់ចំណ្ះដឹងយ៉្ងណា ហើយអ ្នកបានទទួលអ្វីខ្លះ ជប្ោជន៍សំរាប់ការរស់ៅរបស់អ្នក សូមទាក់ទងមកការិយល័យយើងខ្ញុជំតាម: ទូរស័ព្ទល្ខ:(៨៥៥)២៣-៨៨៣៤៤៥ សរអ្ឡិចត្ូនិច: fountofwisdom@online.com.kh គ្ហទំព័រ:www.fountofwisdomph.com យើងខ្ញុជំរីករាយនឹងទទួលគំនិត ព្មទាំងោបល់ផ្ស្ងៗ ដើម្បីក្លំអស ៀវភៅន្ះ ឲ្យមានភាពកាន់ត្ប្សើរឡើង!
&k*