თუნდაც მუდმივად უწევდეს მშობლების განრისხებული სახეების ყურება, თუნდაც ზედაც არ შეხედოს საყვარელმა გოგონამ, განსხვავებული იმიჯის გამო. ბიჭუნა ძლიერია – მან ისწავლა დამოუკიდებლობა. ოჯახს სიყვარულით ქმნის და არა ვალდებულებით. ეს ბიჭუნა არ იქნება ტრავმირებული პირველი სექსუალური გამოცდილების გამო, რადგან როდესაც გახდა 14 წლის და ბიძამ მეძავთან წაყვანა დაუპირა, მან თქვა „არა“ და როდესაც საყვარელმა გოგონამ გაუღიმა, მან თქვა „კი“. როდესაც მამას მისი არ ესმოდა, მან არ თქვა „როგორც გინდათ“, რამდენიმე წლის შემდეგ კი, როდესაც გაცნობიერებულად, საკუთარი თავის პოვნის საფუძველზე, გადააფასა ღირებულებები, უკვე მშობლების სიყვარულით შეძლო გააზრებულ, სასარგებლო დათმობებზე წასვლა. დათმობებზე, რომლებიც მას არ ავნებს, როგორც პიროვნებას – როგორც ხელშეუხებელ თავისუფლებას, როგორც ადამიანს. „ჩემი ბიჭი 10 გოგოს უდრის“ – იტყვის სასოწარკვეთილი დედა მეგობართან და მერე იტირებს: „არ ვიცი რა სჭირს, ამის მაგალითი არც ოჯახიდან ჰქონია, არც მეგობრებიდან, თუმცა, საშინლად გვეუხეშება საუბრის დროს; აქვს იმპულსური, აგრესიული რეაქციები, საერთოდ არ სწავლობს, არ აინტერესებს არცერთი სფერო, გარდა კომპიუტერული თამაშებისა. ამას წინათ, ჯიბეში დანა
ვუპოვნე. მთელ დროს ქუჩაში, უბნელებთან ერთად ატარებს. ვერც კი წარმოიდგენ, მაგრამ ცოტა ხნის წინ სახლიდან ძვირფასი ნივთები დაიკარგა...“ მე თუ მკითხავთ, ამის საპასუხოდ საუკეთესო ის იქნება, თუ მეგობარი გულწრფელი თანაგრძნობით მოუთათუნებს ხელს სასოწარკვეთილ დედას და უპასუხებს: „მეც შეშფოთებული ვარ. ჩემი შვილი უცნაურ მუსიკას უსმენს, უცნაურ ხალხთან დადის, უცნაურად იცვამს... მაგრამ, რაღაცნაირი, ძალიან საინტერესო პიროვნებაა, კარგად ხატავს. ჩემი მეგობარია.“
ლუკა ოცნებობს ძაღლზე
ალექსანდრა აროშვილი
11 კინალოკო ზაფხული/2013