მოზარდები
ინდივიდუალური განვითარების შედეგად არჩეული ინტერესებისაგან – სახეზეა მექანიკური, გაუაზრებელი და ბრმად მიღებული ნიღბები, ბრმა რწმენით აკრული იარლიყები. ასე ხშირად ხდება პატარა, ტენდენციურ ქვეყნებში. საზოგადოება მათ მომავალ წევრებს „კარგად ნაცად“ ხერხებს სთავაზობს, შეიძლება ითქვას, აიძულებს კიდეც, მიიღონ ჩემი შვილი უცნაურ ისინი. თავისუფალი ექსპერიმენტის მუსიკას უსმენს, პერიოდი კვდება. გარდატეხის უცნაურ ხალხთან ასაკი სხვების დადის, უცნაურად მიმბაძველობაში ილევა. იცვამს... მაგრამ ზრდასრულობასთან ძალიან საინტერესო ერთად, ადამიანები ნელ-ნელა პიროვნებაა აცნობიერებენ საკუთარ თავში ჩამოუყალიბებლობას, ხვდებიან, რომ ვერ მიიღეს სათანადო განათლება, ვერ გაერკვნენ ადამიანებთან ურთიერთობებში, აქვთ პრობლემები ახლობლებთან. იწყება დეპრესია. უუნარობა. იღვიძებს კომპლექსები. საუკეთესო გამოსავალი ალკოჰოლსა და ნარკოტიკებშია, შემოსავლის წყაროდ კი – სათამაშო კლუბები შეიძლება იქცეს, როგორც გადაულახავი ინფანტილურობის კლასიკური გამოვლინება. საზოგადოებისაგან სექსუალური თავისუფლების არარსებობის, სექსუალური თემების ტაბუირებულობის გამო ხშირია შემთხვევითი ორსულობები, სექსუალური გზით გადამდები დაავადებები. 20 წლის ასაკში ერთ დროს უდარდელი მოზარდისაგან უკვე მამა შეიძლება მივიღოთ, რომელსაც ისევ საზოგადოებრივი წნეხის გამო უწევს დაოჯახება, შვილის აღზრდაზე ფიქრი, მაშინ, როცა საკუთარი თავის აღზრდაზე ჯერ კიდევ არ უფიქრია. ერთი სიტყვით, საქართველოში არსებული კულტურული და სოციალური როლები თითქოს ქარხნულად ასხამენ არშემდგარ პიროვნებებს.
10
კინალოკო ზაფხული/2013
დავუბრუნდეთ ოჯახისადმი აჯანყებულ, პროტესტის გრძნობის მქონე ახალგაზრდას, რომელმაც უნებლიედ, ან ძალიანაც გაცნობიერებულად აირჩია განვითარების პირველი, ლოგიკური და ბუნებრივი პროცესი – იდენტურობის ძიების ეტაპი. მან მოახერხა გათავისუფლება იმ სოციალური წნეხისაგან, რომელიც მის გარშემო არსებობდა. საზოგადოებაში გავრცელებულმა ფსევდოღირებულებებმა გულისრევის გრძნობა მოჰგვარეს, გაუჩნდა კონცეპტუალიზაციის, ინფორმაციის ახლებურად აღქმის უნარი. მის ტვინში ყველაფერი ცდის ობიექტია. ეძებს საკუთარ თავს. ზემოთ ნახსენებმა გულისრევამ ისიც უკიდურესობამდე მიიყვანა – უსმენს აგრესიულ მუსიკას, უარყოფს ყველა დოგმას, სურს გამოირჩეოდეს გარეგნულად: იცვამს განსხვავებულად, შეიძლება გაიკეთოს პირსინგი, ტატუ, გაიზარდოს და არ დაივარცხნოს თმა. შვილის ასეთი „ვარიანტი“ ქართველი მშობლებისათვის სიკვდილის ტოლფასია. ისინი ყველანაირად ცდილობენ, „მოაბრუნონ“ ბავშვი და აქციონ რიგით მოზარდად. მომხმარებლური საზოგადოება კივილით ებღაუჭება პოტენციურად დაკარგულ „პროდუქტს“, უყურებს მას, როგორც გასაყიდ, გასასაღებელ საქონელს, რომელიც უარს ამბობს ბაზარზე გასვლაზე. მშობლები მაკონტროლირებელი როლის შესრულებას ცდილობენ, მოზარდს კი დამოუკიდებლობა სურს და თვითგამორკვევისათვის იბრძვის. თუ ასეთ მოზარდებს არ შევრაცხავთ „უკუღმართებად“, არ შეგვეშინდება მათი განსხვავებულობის, მივცემთ საშუალებას გააანალიზონ, როგორ გადავლენ ზრდასრულობაში; თუ არ დავცინებთ მათ და არ ჩავქოლავთ, იდენტურობის ძიება აუცილებლად დასრულდება იდენტურობის პოვნით. ბიჭუნა მოახერხებს, გამოსცადოს თავისი თავი სხვადასხვა კუთხით, სწორად განსაზღვროს, რისი კეთება უნდა ცხოვრებაში. მოახერხებს, მიიღოს განათლება, თუნდაც ეს თვითგანათლებასთან ასოცირდებოდეს. თუნდაც სცემონ ერთ დროს მეგობარმა უბნელმა ბიჭებმა საყურის გამო;