Γεφυρώνοντας τις διαφορές
Μπορεί η κρίση να είναι λυτρωτική για τις ανθρώπινες σχέσεις; Η Εύη Καρκίτη σχολιάζει ένα από τα βασικά αιτήματα της εποχής, την ανάγκη για συνεργασία.
M
ία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της περασμένης χρονιάς υπήρξε η γαλλική ταινία «Οι άθικτοι». Η ιστορία έχει ως εξής: ένας τετραπληγικός (ύστερα από ατύχημα) δισεκατομμυριούχος αποφασίζει να προσλάβει για συνοδό του τον πιο αναπάντεχο υποψήφιο, έναν πρόσφατα αποφυλακισθέντα, έγχρωμο νεαρό, με θλιβερή οικογενειακή ιστορία, ο οποίος έχει μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια των υποβαθμισμένων προαστίων του Παρισιού. Κι όμως, οι δύο άνδρες με το τόσο διαφορετικό, ταξικό, μορφωτικό και εμπειρικό background καταφέρνουν να γεφυρώσουν όσα τους χωρίζουν και να βιώσουν μια βαθιά, ουσιαστική και ωφέλιμη ανθρώπινη σχέση. Το ότι η ταινία βασίστηκε πάνω σε αληθινή ιστορία έχει μια κάποια σημασία, στην πραγματικότητα όμως όχι πολύ μεγάλη. Οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς απέδωσαν αυτήν την αληθινή ιστορία με τέτοιον τρόπο, που μέσα από ένα στενάχωρο θέμα πρόσφεραν συγκίνηση αλλά και γέλιο. Με άλλα λόγια, πέτυχαν να δράσουν λυτρωτικά για τον θεατή, ο οποίος βλέποντας τα δεινά των δύο πρωταγωνιστών έρχεται αντιμέτωπος –και από τη μία
32 CLOSE UP
και από την άλλη πλευρά- με το άγριο πρόσωπο της ζωής. Πώς το κατάφεραν; Μετατρέποντας σε αφήγηση ένα από τα βασικά αιτήματα της εποχής: αυτό της αποδοχής πέρα από την παραπλανητική διάσταση του οίκτου, της συνεννόησης, της ανάγκης του να έρθει ο ένας κοντά στον άλλον. Μπορεί να συμβεί και έξω από τη μεγάλη οθόνη; Ναι, μπορεί, καθώς η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές, αλλά και μεγαλύτερες προκλήσεις. Το τέλος των βεβαιοτήτων και οι αιφνίδιες αλλαγές που έφερε στη ζωή των περισσότερων η κρίση είναι η αφορμή για να δούμε κάτι που δεν προλαβαίναμε νωρίτερα, χαμένος ο καθένας στη δική του «μυθολογία» περί ζωής. Ποτέ δε γίνεται πιο φανερό απ’ ό,τι στις περιόδους που τα πράγματα ζορίζουν, ότι, δηλαδή, δίπλα μας ζουν άνθρωποι που μπορεί να μη μας μοιάζουν, που πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τίποτε κοινό μαζί τους, τίποτε να πούμε και τίποτε να μοιραστούμε, με τους οποίους στην πραγματικότητα αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Αυτές οι ζόρικες εποχές είναι εκείνες που δίνουν την ευκαιρία να γεφυρώσουμε τις διαφορές, χωρίς αποσιωπητικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Η συνεννόηση και η αμοιβαία προσέγγιση είναι τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να φέρουν τη συνεργασία, το μόνο που χρειαζόμαστε, στην ουσία, για να πάμε μπροστά και να δημιουργήσουμε όχι μόνο μια καλύτερη προσωπική ζωή, αλλά και μια καλύτερη χώρα. close up.
Φ ΩΤ. : s e ya n t. b l o g s p ot. g r
VIEWMASTER