GLORIA by διάλογος (dialogos)

ELIZA ZOLOTA

GLORIA

A Science Fiction Story

ΕΛΙΖΑ ΖΟΛΩΤΑ

ΓΚΛΟΡΙΑ Νουβέλα Επιστημονική̋ Φαντασία̋ Mετάφραση: Ρίτσα K. Κρούπη

ELIZA ZOLOTA

GLORIA A Science Fiction Story English Translation: Ritsa K. Kroupi

Every original copy is signed by the author.

ISBN: 978-960-93-3229-3

Editing: Fani Zolota (niece) Cover illustration: painting by Fani Zolota (mother â&#x20AC; )

GLORIA A Futuristic Story

August 2011

1. Η Γκλόρια και ο Κόσμο̋ Ξύπνησε καταϊδρωμένη, μπροστά στον υπολογιστή… Ήταν καλωδιωμένη, αλλά τα ειδικά γυαλιά δεν τα φορούσε. Την είχε πάρει ο ύπνο̋; Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει αν αυτό που είδε ήταν όνειρο ή ερχόταν μέσα απ’ τον Κυβερνοχώρο… Μα, όπω̋ και να’ χει, πώ̋ είναι δυνατόν να είδε κάτι τέτοιο, αφού όλα είναι ελεγχόμενα; Τα όνειρα, η εικονική πραγματικότητα, η ζωή του καθενό̋; Βρισκόμαστε στην τρίτη δεκαετία τη̋ τρίτη̋ χιλιετία̋… Η Γκλόρια, μια εικοσιπεντάχρονη κοπέλα, που σπούδασε Γενετική αρχικά, ασχολείται τα τελευταία χρόνια με Προγράμματα Τεχνητή̋ Νοημοσύνη̋ στον Κεντρικό Τομέα Ερευνών και Εφαρμογών μια̋ εξαιρετικά προηγμένη̋ χώρα̋… Ο τρίτο̋ μεγάλο̋ πόλεμο̋ είχε τελειώσει, πριν χρόνια, με πολλά θύματα και απώλειε̋, χωρί̋ να επηρεάσει, όμω̋, την Τεχνολογία, που, τελικά, έγινε ο μεγάλο̋ δυνάστη̋ όλων… Το μεγαλύτερο κατοικήσιμο μέρο̋ του πλανήτη, όσο δεν κάλυψαν τα νερά, λόγω του φαινομένου του Θερμοκηπίου, ήταν ελεγχόμενο από δορυφόρου̋ που εξέπεμπαν απ’ όλα τα μήκη και πλάτη και τρισεκατομμύρια δεδομένα συγκεντρώνονταν στον Κ.Τ.Τ.Ν. (Κεντρικό Τομέα Τεχνητή̋ Νοημοσύνη̋). Υπήρχαν, βέβαια, κάποιε̋ νησίδε̋ ανεξέλεγκτε̋ ακόμα αλλ’ αυτό ίσω̋ να’ ταν φήμε̋ προβοκατόρικε̋… Γιατί το Παγκόσμιο Σύστημα, όχι μόνο έβλεπε ό,τι γινόταν στον Πλανήτη, αλλά έμπαινε ακόμη και στα όνειρα των πολιτών, ειδικά σ’ αυτού̋ που το IQ του̋ ήταν πάνω από το μέτριο… Η Γκλόρια σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό τη̋, ήπιε μια γουλιά κρύου καφέ και προσπάθησε να συγκεντρώσει τι̋ σκέψει̋ τη̋… Αδύνατον όμω̋ · ένα̋ δυνατό̋ πονοκέφαλο̋ την εμπόδιζε. Απαλλάχτηκε από τα καλώδια και πλησίασε στο παράθυρο. Η μέρα πρέπει να’ ταν ηλιόλουστη, αν δεν υπήρχε αυτό το Φίλτρο-Δίκτυ στον ουρανό, πάνω από την πόλη, που αντικαθιστούσε την ανύπαρκτη, από χρόνια, στιβάδα του όζοντο̋… Οκτώ το πρωί και πολλή αεροκίνηση υπήρχε εκείνη την ώρα. Δυο πανομοιότυποι άντρε̋, περνώντα̋ με το αεροκίνητό

του̋, σβουριχτά δίπλα από το παράθυρό τη̋, τη χαιρέτησαν. Ήταν δύο κλώνοι, ερωτευμένοι μαζί τη̋, και πήγαιναν στη δουλειά: στο εργαστήριο Ευγονική̋, όπου δούλευαν. Ευτυχώ̋, σήμερα αυτή είχε ρεπό. Δούλεψε μέχρι αργά χθε̋, με επιτυχία, στα προγράμματα και έτσι σήμερα είναι ελεύθερη… Ελεύθερη; Τρόπο̋ του λέγειν, δηλαδή… Μόνο οι σκέψει̋ των ανθρώπων, όταν είναι αποσυνδεδεμένοι, μπορούμε να πούμε, ότι είναι ελεύθερε̋ και πάλι… Υπήρχαν, όμω̋, κάποιε̋ μνήμε̋ μακρινέ̋, νοσταλγικέ̋, ξεφτισμένε̋ απ΄ τα χρόνια, που μερικοί άνθρωποι ακόμη κουβαλούσαν… Η Γκλόρια, μια κοπέλα όμορφη, μοντέρνα και ευφυή̋, γεννημένη στι̋ αρχέ̋ τη̋ χιλιετία̋ από μητέρα μορφωμένη και με ελεύθερε̋ ιδέε̋ (πατέρα δε γνώρισε, ήταν καρπό̋ ενό̋ μεγάλου έρωτα, όπω̋ έλεγε η μητέρα τη̋), έμεινε νωρί̋ μόνη, αφού η μητέρα τη̋ πέθανε, όταν εκείνη ήταν δέκα χρονών… Μέχρι τα δεκαεφτά τη̋ έζησε σε ένα δημόσιο ίδρυμα και από τότε που μπήκε στο Πανεπιστήμιο ζει μόνη τη̋. Όταν τέλειωσε τη Γενετική, άρχισε να εργάζεται, για ένα διάστημα, στην Κλωνοποίηση Ανθρώπων… Στο μεταξύ πήρε πτυχίο πάνω στα Πληροφοριακά Συστήματα και Προγράμματα και λόγω των ικανοτήτων τη̋, μετατέθηκε στον Κεντρικό τομέα ΤΝ Μπορούμε να πούμε, πω̋ η Γκλόρια είναι μια πολύ μοναχική κοπέλα. Τι̋ περισσότερε̋ ώρε̋ τη̋ ημέρα̋ τι̋ περνάει μελετώντα̋ και προτείνοντα̋ προγράμματα ΤΝ και το βράδυ, για διασκέδαση κυρίω̋, σερφάρει στο Διαδίκτυο. Βγαίνει, συνήθω̋, μία φορά τη βδομάδα και πάει σε κάποιο κλαμπ, το Space, που γεμίζει από νέου̋ με εμφυτεύματα, που την κάνουν ν’ αναρωτιέται τι είναι αληθινό επάνω του̋… Εκείνο που είχε δει απόψε, όμω̋, τη̋ φαινόταν τόσο αληθινό! Λε̋ και έβλεπε τι̋ παλιέ̋ βιντεοκασέτε̋ τη̋ μαμά̋, που είχε χρόνια καταχωνιασμένε̋ κάπου για να μην τι̋ βρουν… Η μαμά… Μια γλυκιά νοσταλγία την κυρίεψε… Πόσο μου λείπει̋, μανούλα, σκέφτηκε. Ίσω̋, εσύ να μου ’στειλε̋ εκείνο το όραμα, για να μη νιώθω μόνη και να θυμάμαι όσα μου ’λεγε̋… Καημένη μαμά, ούτε στιγμή δε θα ζούσε̋ σ’ αυτόν τον κόσμο, έτσι ελεύθερο και θερμό πνεύμα, που ήσουν… Η Γκλόρια σκούπισε ένα δάκρυ που κύλισε στο μάγουλό τη̋ και προσπάθησε να βάλει τι̋ σκέψει̋ τη̋ σε μια σειρά.

Χθε̋ βράδυ γύρισε από τη δουλειά αργά και αντί να κοιμηθεί, έκανε μια από τι̋ συνηθισμένε̋ τη̋ βουτιέ̋ στον Κυβερνοχώρο. Παρ’ όλε̋ τι̋ προσπάθειε̋, όμω̋, δεν μπορεί να θυμηθεί, τώρα, αν αυτό που είδε ήρθε από κει μέσα ή μέσα από όνειρο, όταν την πήρε ο ύπνο̋… 2. Τι είδε η Γκλόρια; Βρισκόταν, λέει, σε μια ερημική ακρογιαλιά, σαν εκείνε̋ που τη̋ περιέγραφε η μάνα τη̋. Η θάλασσα ήταν κρουσταλλένια και ο ήλιο̋ λαμπερό̋, δίχω̋ κάλυμμα. Ένα γλυκό αεράκι φύσαγε και σαν να σιγομουρμούριζε ένα παλιό τραγούδι, που τη̋ τραγουδούσε η μαμά τη̋… Ξαφνικά, βγήκε από την θάλασσα ένα̋ άντρα̋ και την πλησίασε. Ήταν ένα̋ ηλιοκαμένο̋ όμορφο̋ άντρα̋, τόσο τέλειο̋, που αναρωτήθηκε αν είναι ολόγραμμα ή κάποιο̋ από του̋ εραστέ̋ τη̋ Εικονική̋ Πραγματικότητα̋, τέλεια κατασκευασμένο̋, που δεν είχε ξαναδεί. Στάθηκε, την κοίταξε για μια στιγμή μέσα στα μάτια… Μετά με το ’να χέρι τη̋ χάιδεψε τα μαλλιά και με το άλλο το πρόσωπο. Ένιωσε καυτή την ανάσα του και ενώ τον κοίταζε αποσβολωμένη, τη̋ έδωσε ένα γλυκό φιλί και…γύρισε να φύγει… “Όχι”, ψέλλισε η Γκλόρια, “μη φεύγει̋… Είσαι αληθινό̋;” Ο άντρα̋ χαμογέλασε και δύο σειρέ̋ μαργαριτάρια άστραψαν στο πρόσωπό του… Τότε άκουσε τη φωνή του: Θα ξανάρθω, Γκλόρια… Θυμήσου, μη ξεχνά̋… Ελευθερώσου… Και ξύπνησε από τον “ύπνο”. “Τι να σημαίνουν όλα αυτά;” σκέφτηκε η Γκλόρια. “ Πολύ παράξενο! Πάντω̋, όπω̋ και να ’χει, ωραίο. Θα ’θελα να τον ξαναδώ, όσο και αν είναι επικίνδυνο…” Το βραδάκι, αφού έκανε ένα χλιαρό μπάνιο, ντύθηκε και είπε να βγει λίγο έξω να ξεδώσει. Ανέβηκε στην ταράτσα του μοντέρνου κτιρίου όπου ζούσε, μπήκε στο αεροκίνητό τη̋, απογειώθηκε και τράβηξε για το Space… Τα φωτάκια από νέον, με το λογότυπο του κλαμπ, φαίνονταν από αρκετά μακριά. Προσγειώθηκε στην ταράτσα και πήρε τον εξωτερικό γυάλινο ανελκυστήρα. Κατέβηκε δέκα πατώματα, άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε μπροστά στη φυμέ

θύρα του κλαμπ. Ένα̋ φουσκωτό̋ μπράβο̋ με δεκάδε̋ εμφυτεύματα, ο Μπίλυ, τη χαιρέτησε και την άφησε να περάσει… Ήταν σχετικά νωρί̋ και η παρέα τη̋ δεν είχε έρθει ακόμα. Κάθισε στο μπαρ και χαιρέτησε τον Τζίμυ, τον μπάρμαν. Ο Τζίμυ ήταν ψηλό̋, χαμογελαστό̋, με μακριά μαλλιά, πολλά τατουάζ, σκουλαρίκια και έμοιαζε αρκετά με παλιού̋ ροκάδε̋ μια̋ παρωχημένη̋ εποχή̋… Ένα, δε από τα τατουάζ του απεικόνιζε τον αείμνηστο Τζιμ Μόρισσον… - Γεια σου, Γκλόρια, νωρί̋ ήρθε̋ απόψε. Δεν πειράζει, καλά έκανε̋. Κάτσε λίγο να τα πούμε, τώρα που δεν έχει δουλειά ακόμη. Τι νέα; Καιρό έχω να σε δω… - Ναι, είχα πολλή δουλειά, τελευταία. Γύριζα εξουθενωμένη σπίτι… Τζίμυ, βάλε σε παρακαλώ το γνωστό κοκτέιλ, είπε η Γκλόρια βαριεστημένα. Άλλη φορά τη̋ έκανε καλό να μιλάει με τον Τζίμυ. Απόψε δεν είχε πολλή όρεξη για κουβέντα… - Κατάλαβα, είπε ο πανέξυπνο̋ μπάρμαν. Μήπω̋ μαζί με το “Πάουερ”, θέλει̋ να δει̋ μερικού̋ πολύ ωραίου̋ άντρε̋ από την Εικονική; Να βάλω μπρο̋ το μηχάνημα; Ό,τι θέλει το κορίτσι μα̋! - Όχι, ευχαριστώ, Τζίμυ, να ’σαι καλά, αλλά προτιμώ λίγη πραγματική ζωή… Από το μυαλό τη̋ πέρασε σαν αστραπή το χθεσινό όραμα… Και από τι̋ σκέψει̋ τη̋ την έβγαλε η ηλεκτρονική μουσική που δυνάμωσε ξαφνικά. Ανασήκωσε το βλέμμα και βλέπει, εκείνη τη στιγμή, να μπαίνουν στο κλαμπ οι δύο κλώνοι χαμογελαστοί. Του̋ ακολουθούσε ένα̋ άντρα̋ γύρω στα πενηνταπέντε, που του’ μοιάζαν πολύ… - Γεια σου, Γκλόρια, είπαν και οι δύο μαζί. Σου έχουμε μια έκπληξη απόψε, είπε ο Μπένυ ή ο Μπάνυ. Αυτό̋ που βλέπει̋ είναι ο… πατέρα̋ μα̋, που γνώριζε, πολύ καλά μάλιστα, τη μαμά σου! - Πράγματι, είπε ο “πατέρα̋”. Ήταν καλή και ωραία γυναίκα, τη̋ μοιάζει̋ πολύ, Γκλόρια! Η Γκλόρια χαμογέλασε ευγενικά και κρατήθηκε να μην του πει πόσο του μοιάζουν οι “γιοι” του, γιατί ήξερε την ιστορία… Ότι, δηλαδή, πριν από εικοσιπέντε χρόνια γεννήθηκαν ο

Μπάνυ και ο Μπένυ από διαφορετικέ̋ “μητέρε̋”, αλλά είχαν και οι δύο μόνο το γενετικό υλικό του “πατέρα” του̋. Ήταν από τα πρώτα παιδιά που είχαν γίνει με κλωνοποίηση… Τώρα, πλέον, αυτό κατάντησε ρουτίνα και κανέναν δεν εξέπληττε. Μόνο που ο μέσο̋ όρο̋ ζωή̋ των κλώνων εξαρτιόταν από την ηλικία και την υγεία του “κυτταροδότη”. Σε λίγο ήρθε και ένα ζευγάρι κυβερνοπάνκ στην παρέα: η Τζίνα με τον Μισέλ. Κυκλοφορούσαν πάντα μαζί, οδηγώντα̋, πότε ο ένα̋ πότε η άλλη, το αεροκίνητο σκούτερ του̋. Βρίσκονταν στη μαύρη λίστα και ό,τι στραβό γινόταν για το Σύστημα στον Κυβερνοχώρο, του̋ κουβαλούσαν στην Κρατική Ασφάλεια. Έβρισκαν τρόπο, τι̋ πιο πολλέ̋ φορέ̋, και ξεγλιστρούσαν… Μερικέ̋ φορέ̋, όμω̋, έμειναν για μήνε̋ μέσα… Κυκλοφορούσαν φήμε̋ γι’ αυτού̋ ότι, εκτό̋ από τον επιτρεπτό έρωτα που έκαναν μεταξύ του̋ μέσω του διαδικτύου, έκαναν και πραγματικό-παραδοσιακό έρωτα, τη στιγμή μάλιστα που υπήρχε τόσο μεγάλο̋ έλεγχο̋ για τι̋ γεννήσει̋ και θα ’πρεπε να πάρει̋ ειδική άδεια για να κάνει̋ παιδί με παραδοσιακό τρόπο, αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο… Η Γκλόρια, παρ’ όλα αυτά, του̋ αγαπούσε και του̋ θαύμαζε για το θάρρο̋ του̋. Στο μεταξύ το κλαμπ, σχεδόν, γέμισε από γνωστού̋ και αγνώστου̋. Η Γκλόρια, χαμένη στι̋ σκέψει̋ τη̋, κοίταζε αφηρημένη την είσοδο και… πάγωσε: το χθεσινό “όραμα” με σάρκα και οστά την παρατηρούσε χαμογελαστό και σα να τη̋ έγνεψε… Σηκώθηκε σαν υπνωτισμένη και κατευθύνθηκε προ̋ το μέρο̋ του, διασχίζοντα̋ το πλήθο̋… Μόλι̋ έφτασε, όμω̋, στην πόρτα, τον έχασε! Βγήκε έξω και αντίκρισε τι̋ φαρδιέ̋ πλάτε̋ του μπράβου, τίποτε άλλο… Το ασανσέρ βρισκόταν στον ίδιο όροφο και η πόρτα ανοιχτή! Που πήγε, καπνό̋ έγινε; Έριξε μια ματιά στη σκάλα, τίποτα! Ο μπράβο̋ την κοίταξε απορημένο̋ και ανασήκωσε του̋ ώμου̋. Εκείνη του ’ριξε ένα αμήχανο χαμόγελο και ξαναμπήκε μέσα… - Τι έγινε, ρε Γκλόρια, μύγα σε τσίμπησε; Τη ρώτησε η Τζίνα. - Νόμιζα πω̋ είδα έναν γνωστό, απάντησε αυτή σκεφτική. Ήταν σχεδόν βέβαιη, όμω̋, πω̋ εκείνο̋ υπήρχε και έξω από την εικονική πραγματικότητα ή τα όνειρά τη̋.

Όταν γύρισε στο σπίτι, αντιστάθηκε στην επιθυμία να μπει στο Διαδίκτυο για τη συνηθισμένη τη̋ βουτιά και έπεσε να κοιμηθεί, αφού πρώτα διάβασε μερικά ποιήματα τη̋ μαμά̋ τη̋, καμουφλαρισμένα μέσα σ’ ένα επιστημονικό περιοδικό. Το ΚΟΝΤΡΑΣΤ, ένα από τα τελευταία τη̋, τη̋ άρεσε πολύ. Έλεγε: ΚΟΝΤΡΑΣΤ Το σιέλ τ’ ουρανού ωχριά μπρο̋ το βαθυγάλαζο τη̋ θάλασσα̋… Ύπαρξη γεμάτη αντιφάσει̋: Το αρυτίδωτο πρόσωπο του Ντόριαν Γκρέυ, προκαταβολικά. Η ψυχή δεν πουλήθηκε ακόμα… Μια επιφανειακή τάση που αντιστέκεται-ω̋ πότε, όμω̋;Απειλή η επερχόμενη συρρίκνωση για την πληγωμένη ματαιοδοξία, τα χαμένα όνειρα και τι̋ απατηλέ̋ αγάπε̋… Στο κατώφλι τα γηρατειά και η απόρριψη… Μοναδική λύτρωση: Ο θάνατο̋ του πορτρέτου… (3-9-2010) Ο ύπνο̋ τη̋ Γκλόρια ήταν ανήσυχο̋, αλλά, όταν ξύπνησε το πρωί, δε θυμόταν να είδε κάποιο παράξενο όνειρο. 3. Ουδέν κρυπτόν υπό … το Σύστημα. Όταν έφτασε στο Εργαστήριο το πρωί είχε μια παράξενη αίσθηση ή μάλλον διαίσθηση. Παρ’ όλα αυτά εργάστηκε ασταμάτητα, αρκετέ̋ ώρε̋, πάνω στο τελευταίο αντικείμενό

τη̋: στου̋ αισθητήρε̋ μια̋ ΤΝ, που θα δρούσε “αυτόνομα” μέσα και έξω απ’ τον κυβερνοχώρο. Το μεσημεράκι, πριν προλάβει να κάνει ένα διάλειμμα για να φάει κάτι και να ξελαμπικάρει το μυαλό τη̋, την κάλεσε ο διευθυντή̋ στο Γραφείο του. Ο κύριο̋ Τόμα̋ Σμίθσον, επιστήμονα̋ και ανώτερο στέλεχο̋ του Κ.Τ.Τ.Ν., το ’κανε αυτό, συνήθω̋, για να συζητήσει μαζί τη̋ κάποιε̋ καινοτομίε̋ πάνω στη δουλειά ή να τη συγχαρεί για επιτυχίε̋ τη̋. Η Γκλόρια τον έβλεπε πιο πολύ σαν συνεργάτη και πατέρα τη̋ παρά σαν εργοδότη. Τον εκτιμούσε και τον σεβόταν πολύ. Έβαλε την παλάμη τη̋ στην πόρτα, η οποία άνοιξε και φανέρωσε ένα τεράστιο δωμάτιο με γιγαντοοθόνε̋ στου̋ τοίχου̋, ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, δερμάτινε̋ πολυθρόνε̋, υπολογιστή τελευταίου τύπου και πίσω απ’ αυτόν έναν γκριζομάλλη με γυαλιά. Η Γκλόρια χαιρέτησε ευγενικά. - Γεια σου, Γκλόρια, είπε ο διευθυντή̋ τη̋ εγκάρδια, αλλά η Γκλόρια δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει το σκεφτικόπαράξενο ύφο̋ του… Κάτσε, σε παρακαλώ. (Τη̋ έδειξε μια πολυθρόνα απέναντί του). Κάθισε, νιώθοντα̋ λίγο περίεργα, για πρώτη φορά, μαζί του. - Λοιπόν, Γκλόρια, θα μπω αμέσω̋ στο θέμα, γνωρίζοντα̋ πω̋ ο χρόνο̋ για όλου̋ μα̋ είναι πολύτιμο̋. Ξέρει̋ πόσο εκτιμώ και παραδέχομαι τι̋ ικανότητέ̋ σου στη δουλειά μα̋… Κάτι συνέβη, όμω̋, προχθέ̋… Θα σου κάνω μια ερώτηση και θέλω να ’σαι ειλικρινή̋ μαζί μου… (Είδε απορία στο βλέμμα τη̋, που από ένστικτο η Γκλόρια δεν άφησε να φανεί σαν πανικό̋). Πε̋ μου, Γκλόρια, “είδε̋” κάτι διαφορετικό προχθέ̋ βράδυ στον υπολογιστή σου; - Κάτι διαφορετικό; Τι εννοείτε, κύριε διευθυντά; - Κάποιον άντρα, ίσω̋, που ερχόταν από το παρελθόν και έλεγε ακαταλαβίστικα πράγματα; Η Γκλόρια, μη μπορώντα̋ να κάνει αλλιώ̋, του είπε τη μισή αλήθεια. - Ναι είδα, μα νόμιζα πω̋ ήταν όνειρο, γιατί με είχε πάρει ο ύπνο̋… Κι όταν ξύπνησα, προσπάθησα να θυμηθώ, αλλά

μάταια… Το μόνο που θυμάμαι είναι: κάποιον άγνωστο σε μια ακρογιαλιά… Τίποτ’ άλλο. - Καλά σε πιστεύω, τη̋ είπε ο διευθυντή̋ συγκαταβατικά. Αλλά πρόσεχε, παιδί μου, για το δικό σου καλό και το καλό όλων μα̋… Αν ανακαλύψει̋ κάτι παράξενο, να μα̋ το αναφέρει̋ αμέσω̋! Έτσι καλή μου; Είναι αυτοί οι καταραμένοι χάκερ̋ που εκπέμπουν απ’ τι̋ νησίδε̋, πιθανόν, του διαστήματο̋ και αυτοαποκαλούνται “Ρεβολουσιονέρι Πίπολ”. Η Γκλόρια βγήκε από το γραφείο βυθισμένη σε σκέψει̋ και αντικρουόμενα συναισθήματα. Τη̋ κόπηκε η όρεξη για φαγητό και πήγε να τελειώσει τη δουλειά τη̋ μια ώρα αρχύτερα… Πριν σουρουπώσει γύρισε στο σπίτι τη̋. Έκανε ένα ζεστό μπάνιο και έπεσε με το μπουρνούζι στο κρεβάτι… 4. Το παράξενο ραντεβού τη̋ Γκλόρια Πρέπει να κοιμήθηκε καναδυό ώρε̋. Όταν άνοιξε τα μάτια τη̋, κοίταξε το ρολόι που έδειχνε οκτώ το βράδυ. Ανακάθισε στο κρεβάτι και βάλθηκε να σκέφτεται το γλυκό όνειρο που είδε και την ηρέμησε. Είδε, λέει, τη μητέρα τη̋… Βρίσκονταν μαζί σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι, πιασμένε̋ απ’ το χέρι, εκείνη μικρή. Πολύχρωμε̋ πεταλούδε̋ πετούσαν εδώ κι εκεί. Ξαφνικά βρέθηκε η Γκλόρια με μια απόχη στο χέρι και έπιασε μια πανέμορφη πεταλούδα. - Μανούλα, κοίτα, κοίτα τι ωραία που είναι!!! - Πραγματικά, μωρό μου, είπε η μητέρα τη̋… Άστην τώρα να φύγει, να δει̋ πόσο θα χαρεί! Η Γκλόρια υπάκουσε και η πεταλούδα πέταξε ψηλά ευτυχισμένη… Κι αυτή την ευτυχία την ένιωσε η Γκλόρια σαν δική τη̋! Εκείνη ακριβώ̋ τη στιγμή ξύπνησε, χαρούμενη σαν παιδί. Τέτοιο όνειρο, ίσω̋, είναι κάποιο μήνυμα του υποσυνειδήτου μου, σκέφτηκε, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Ωραίο, αλλά επικίνδυνο… Στάθηκε μπροστά στον υπολογιστή και τον κοίταξε με έναν πρωτόγνωρο φόβο και δισταγμό.

- Να μπω ή να μην μπω, αναρωτήθηκε φωναχτά. Ιδού η απορία! Η περιέργεια και η επιθυμία νίκησαν το δισταγμό και το φόβο. Έτσι κάθισε, συνδέθηκε, φόρεσε τα γυαλιά και άρχισε να “βουτάει”… Πέρασε καμιά μισή ώρα χωρί̋ να δει κάτι ασυνήθιστο. Ετοιμαζόταν να γυρίσει στην πραγματικότητα, όταν “συνάντησε” τη Τζίνα και το Μισέλ καβάλα στο σκουτεράκι του̋ και πιο πίσω ερχόταν κάποιο̋ άλλο̋… Δεν έβλεπε καλά το πρόσωπό του, γιατί φορούσε κάσκα, που δεν έκρυβε, όμω̋, τα μακριά πλούσια μαλλιά του… Λε̋ να ’ταν ο….; Το ζευγάρι σταμάτησε, τη χαιρέτησε και τη̋ φάνηκε πω̋ το ίδιο έκανε και ο άλλο̋. Η φωνή τη̋ Τζίνα ακούστηκε παράξενη: - Γκλόρια, έλα απόψε να διασκεδάσουμε στο γνωστό μέρο̋! Και… χάθηκαν από την οθόνη όλοι του̋. Η Γκλόρια, μετά από μερικά λεπτά, αποσυνδέθηκε, άναψε τσιγάρο και βάλθηκε να σκέφτεται το μυστηριώδε̋ ραντεβού που τη̋ έδωσε η Τζίνα… Πρώτη φορά συνέβαινε κάτι τέτοιο! Συνήθω̋ η Τζίνα ή ο Μισέλ την έπαιρναν στο οπτικόφωνο, ειδικά για ραντεβού. Τώρα γιατί έτσι; Και ο άλλο̋ τι σχέση είχε μαζί του̋; Ήταν, πραγματικά, εκείνο̋ ή τρύπωσε, ερήμην όλων, σαν ιό̋; Ένα̋ παράξενο̋ φόβο̋, αλλά και προσμονή την τύλιξαν… Το στομάχι τη̋ πόναγε και γουργούριζε συγχρόνω̋. Τότε θυμήθηκε πω̋ δεν έφαγε καθόλου σήμερα. Πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει κάτι πρόχειρο. 5. Η αληθινή πραγματικότητα Η Γκλόρια με το αεροκίνητό τη̋ κατευθύνθηκε προ̋ το Space. Προσγειώθηκε στην ταράτσα του κτιρίου και … εκεί την περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη τη̋ ζωή̋ τη̋: Ο Μισέλ, η Τζίνα και ο άντρα̋ του κυβερνοχώρου την περίμεναν μέσα σ΄ ένα αεροκίνητο! Η Τζίνα μίλησε πρώτη:

-Γκλόρια, μπε̋ γρήγορα στο δικό μα̋ αμάξι. Θα πάμε μια βόλτα … Έδειξε τον οδηγό. - Αυτό̋ είναι ο Κρι̋. Κρι̋, η Γκλόρια. Τη̋ έσφιξε το χέρι και τη̋ χαμογέλασε, όπω̋ τότε στην “ακρογιαλιά” και έβαλε μπρο̋ το αεροκίνητο. Βγήκαν έξω από τη μεγάλη πόλη και προσγειώθηκαν σ’ ένα ερημικό σκοτεινό επίπεδο χώρο. Ο Κρι̋ μίλησε σ’ ένα μικρόφωνο και είπε: - Φθάσαμε! Σε λιγότερο από λεπτό, ένα̋ ιπτάμενο̋ φωτεινό̋ δίσκο̋ προσγειώθηκε δίπλα του̋…Η Γκλόρια δεν πίστευε στα μάτια τη̋! Ώστε έτσι, λοιπόν, εξηγούνται όλα, σκέφτηκε. Ο Κρι̋ και οι άλλοι είναι “ πειρατέ̋ του διαστήματο̋”! Δεν είναι φήμε̋, υπάρχουν στ’ αλήθεια! Αλλά, τι θέλουν, τώρα, απ’ αυτή; - Γκλόρια, τη̋ λέει ο Μισέλ, είμαστε φίλοι χρόνια τώρα και εμπιστευόμαστε ο ένα̋ τον άλλο. Μη φοβάσαι, λοιπόν. Θα πάμε όλοι μαζί ένα μικρό ταξιδάκι και θα σου τα εξηγήσουμε όλα… Η Γκλόρια, με ανάμεικτα συναισθήματα, μπήκε με του̋ άλλου̋ στο μικρό διαστημόπλοιο, που ήταν τριώροφο. Η μηχανή προώθηση̋ με την τεράστια ισχύ βρισκόταν κάτω-κάτω. Πάνω απ’ αυτή υπήρχε μια κυκλική φέτα που έμοιαζε με καθιστικό και την κορυφή ήταν η καμπίνα πλοήγηση̋ με όλα τα όργανα. Υπήρχαν άλλα τέσσερα άτομα μέσα: δυο άντρε̋ και δυο γυναίκε̋. Αφού έγιναν οι συστάσει̋, ο Κρι̋ και η Γκλόρια κάθισαν μαζί σ’ έναν αναπαυτικό καναπέ για να μιλήσουν. Το διαστημόπλοιο, στο μεταξύ, απογειώθηκε και του̋ πήγαινε σε άγνωστο, για τη Γκλόρια, προορισμό… Ο Κρι̋ κοίταξε τη Γκλόρια στα μάτια και τη̋ χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Έπειτα έβγαλε, από ένα φάκελο που κράταγε στο χέρι, κάτι παλιέ̋ φωτογραφίε̋ και είπε με μυστηριώδε̋ ύφο̋: - Κοίτα, γλυκιά μου, αυτέ̋ τι̋ φωτογραφίε̋… Θυμάσαι; Μ’ αναγνωρίζει̋ τώρα; Η Γκλόρια είδε έκπληκτη τη μητέρα τη̋, τον εαυτό τη̋ κοριτσάκι οκτώ χρονών και μερικέ̋ νεαρέ̋ και νεαρού̋, μάλ-

λον φοιτητέ̋, μεταξύ των οποίων και κάποιον που έμοιαζε πολύ στον Κρι̋! Οι φωτογραφίε̋ είχαν τραβηχτεί δίπλα σε θάλασσα και ήταν σίγουρα από εκδρομή φοιτητών. Η μητέρα τη̋, τότε, δίδασκε Γενετική στο Πανεπιστήμιο και πήρε και την ίδια στην εκδρομή… Τη θυμάται καλά εκείνη την εκδρομή η Γκλόρια, γιατί πέρασε πολύ ωραία…. Και ξαφνικά θυμήθηκε τον Κρι̋, που τότε πρέπει να ήταν πρωτοετή̋ φοιτητή̋, συνεσταλμένο̋ και γλυκό̋, που έπαιζε μαζί τη̋ και εκδήλωνε σιωπηλά το θαυμασμό του για τη μητέρα τη̋… Η Γκλόρια σήκωσε συγκινημένη το κεφάλι τη̋ και κοίταξε ξανά αυτά τα μεγάλα εκφραστικά μάτια. - Δεν το πιστεύω, Κρι̋, είπε και τον αγκάλιασε, όπω̋ τότε που ήταν παιδί. Σε λίγο, αποτραβήχτηκε και τον κοίταξε ερωτηματικά, μη μπορώντα̋ ν’ αρθρώσει άλλη λέξη. Εκείνο̋ άρχισε να λέει: - Η μητέρα σου, Γκλόρια, ήταν μια θαυμάσια γυναίκα απ’ όλε̋ τι̋ απόψει̋. Λαμπρή επιστήμων, καλό̋ άνθρωπο̋ και ελεύθερο πνεύμα. Απ’ αυτή έμαθα πολλά. Ειδικά οι ιδέε̋ μου απ’ αυτήν εκπορεύονται… Τι κρίμα που πέθανε! Αν ζούσε, τώρα, θα’ ταν, σίγουρα, ο αρχηγό̋ μα̋! Γκλόρια, αυτό που κάνουμε είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Όμω̋, δεν πάει άλλο. Δε μπορούμε να ζούμε έτσι ελεγχόμενοι και να μα̋ κυβερνούν λίγοι τεχνοκράτε̋ και τεχνητέ̋ νοημοσύνε̋… Και μει̋ χρησιμοποιούμε την Τεχνολογία και ρισκάρουμε τι̋ ζωέ̋ μα̋ μπαίνοντα̋ στο Δίκτυο, αλλά το κάνουμε για να ελευθερωθούμε, κάποια μέρα, και να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι, με την Τεχνολογία να μα̋ υπηρετεί και όχι να μα̋ δυναστεύει… Γι’ αυτό αποφασίσαμε, αν και συ το θέλει̋, να μα̋ βοηθήσει̋ από τη θέση-κλειδί όπου εργάζεσαι… Θα σου πω τι πρέπει να κάνει̋… 6. Δισταγμοί και συνειδητοποίηση τη̋ Γκλόρια Η συνομιλία του Κρι̋ και τη̋ Γκλόρια κράτησε περίπου δυο ώρε̋. Στο μεταξύ, το μικρό διαστημόπλοιο μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, διαφορετική̋ συχνότητα̋ και ακτίνα̋

των δορυφόρων. Περάσανε μέσα από ένα “τούνελ”, όπου υπήρχαν αρκετοί παρόμοιοι δίσκοι, προφανώ̋, των “πειρατών”, και ξαναγύρισαν στη Γη, όπου είχαν αφήσει το αεροκίνητό του̋. Ο Κρι̋ χαιρέτισε τη Γκλόρια, τον Μισέλ και την Τζίνα και έφυγε με το διαστημόπλοιο, ενώ το ζευγάρι μετέφερε τη Γκλόρια στην ταράτσα του κλάμπ, για να πάρει το αεροκίνητό τη̋. Όταν η Γκλόρια γύρισε στο διαμέρισμά τη̋, ξάπλωσε και προσπάθησε να συνειδητοποιήσει όλα όσα τη̋ συνέβησαν αυτό το βράδυ. Τα συναισθήματα και η λογική είχαν πιάσει πόλεμο… Είχε πει “ναι” στην πρόταση, την τόσο επικίνδυνη που τη̋ έκανε ο Κρι̋ για βοήθεια… Ήξερε πόσο δύσκολο ήταν, αλλά και η μοίρα πολλών ανθρώπων βρισκόταν στα χέρια τη̋. Τι θα’ κανε; Όχι πω̋ οι ιδέε̋ τη̋ ήταν διαφορετικέ̋ (παιδί τη̋ μάνα̋ τη̋ ήταν άλλωστε… ). Όμω̋, είχε μια καλή θέση, όλοι τη̋ φέρονταν καλά εκεί μέσα, είχαν ανάγκη τι̋ γνώσει̋ και τι̋ ικανότητέ̋ τη̋… Αλλά η ελευθερία έκφραση̋ και τρόπου ζωή̋ δεν την ένοιαζε καθόλου; Το ότι υπήρχαν άνθρωποι που πέθαιναν στι̋ φυλακέ̋ υψίστη̋ ασφαλεία̋ κι άλλοι από πείνα, όσοι δεν είχαν πρόσβαση στο Σύστημα; Και ότι δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε έρωτα, ούτε παιδιά αν δεν ενέκρινε το Σύστημα, ενώ από την άλλη, το ίδιο το Σύστημα παρήγαγε ολόκληρο στρατό από κλώνου̋; Και αυτή, όμω̋, ήταν ένα̋ γερό̋ και αναγκαίο̋ κρίκο̋ του συστήματο̋, εφόσον έφτιαχνε τα προγράμματα πληροφοριών κατασκευή̋ των ΤΝ ολογραμμάτων…. Όπω̋ και να’ χει το πράγμα, έπρεπε κάποια στιγμή να συνειδητοποιηθεί. Αυτό θα ’θελε και η μητέρα τη̋. Τι σύμπτωση, στ’ αλήθεια, αυτό να γίνει με τον Κρι̋, που γνώριζε τη μητέρα τη̋! Η Γκλόρια θυμήθηκε τα μεγάλα πράσινα μάτια του και ένιωσε μια γλυκιά ανατριχίλα. Αν ήταν κάποιο̋ άλλο̋ θα δεχόταν, τόσο εύκολα, να βοηθήσει; Δεν ήξερε, σίγουρα, τι ν’ απαντήσει στον εαυτό τη̋… Το μόνο σίγουρο ήταν πω̋ τη̋ άρεσε πολύ αυτό̋ ο άντρα̋…

7. Revolutionary People Ο Κρι̋ βρισκόταν σε τροχιά μέσα στο δορυφόρο του “τούνελ”. Καθόταν μαζί με άλλα εννέα άτομα, τέσσερι̋ άντρε̋ και πέντε γυναίκε̋, γύρω από ένα οβάλ τραπέζι. Μπροστά του υπήρχε ένα̋ φορητό̋ υπολογιστή̋. Πήρε τα δάκτυλά του από τα πλήκτρα και κοίταξε με ένταση του̋ συντρόφου̋ του… - Είσαι σίγουρο̋, αρχηγέ; Τον ρώτησε η μία από τι̋ γυναίκε̋. Θέλω να πω, θα μα̋ βοηθήσει η κοπελιά ή θα μα̋ προδώσει; Ο Κρι̋ την κοίταξε ήρεμα και είπε: Άκου Λουίζ. Είμαι απόλυτα σίγουρο̋ για τη Γκλόρια, έχω του̋ λόγου̋ μου γι’ αυτό… Ό,τι μπορεί, θα κάνει! Αλλά και μει̋ πρέπει να δράσουμε αστραπιαία, όταν μπει το σχέδιο σε εφαρμογή… Και μη με ξαναπεί̋ “αρχηγό”… - O.K., σύντροφε, σόρυ, είπε χαμογελώντα̋ η Λουίζα. Πε̋ μα̋, τώρα, το σχέδιό σου. - Ακούστε, λοιπόν. Μέχρι σήμερα δρούσαμε μάλλον ατομικά… Το πολύ-πολύ ο καθένα̋ με δυο-τρει̋ άλλου̋. Καταφέραμε αρκετά πράγματα, δεν μπορώ να πω… Πρώτα απ’ όλα, χάρη στα μέσα που διαθέτουμε, κυκλοφορούμε ελεύθεροι και κάνουμε παρεμβολέ̋ στο δίκτυο, χωρί̋ να μπορούν να μα̋ εντοπίσουν εύκολα ή να μα̋ τσακώσουν… Τώρα, με τη βοήθεια τη̋ Γκλόρια από μέσα, θα επέμβουμε δραστικά και θα του̋ ανατρέψουμε… Θα κτίσουμε μια νέα κοινωνία μη ελεγχόμενη, με την εξελιγμένη τεχνολογία να την υπηρετεί! Σε άλλου̋ πλανήτε̋ δε θα κατοικούν μόνο οι “εκλεκτοί” του συστήματο̋, αλλά και όσοι θέλουν να φύγουν από τη Γη. Η Γκλόρια είχε μια πολύ σπουδαία ιδέα, αν πετύχει θα πάψει να υπάρχει κόσμο̋ ελεγχόμενο̋ από Τεχνητέ̋ ή Πραγματικέ̋ Νοημοσύνε̋ και η ίδια η εξέγερσή μα̋ πετύχει το σκοπό τη̋! Οι σύντροφοι του Κρι̋ τον άκουγαν με προσοχή αρκετή ώρα να του̋ μιλάει και να εκθέτει το σχέδιο. Μερικοί απ’ αυτού̋, ειδικά άντρε̋, διατύπωσαν ορισμένε̋ αντιρρήσει̋ σχετικά μ’ αυτό, αλλά στο τέλο̋ πείστηκαν και υποσχέθηκαν να βοηθήσουν για να πραγματοποιηθεί το μεγαλεπήβολο-είναι

αλήθεια- σχέδιο. Πρέπει να σημειωθεί, πω̋ τα δέκα αυτά άτομα αντιπροσώπευαν πέντε διαφορετικέ̋ ομάδε̋ των Ρεβολουσιονέρι Πίπολ. Απ’ αυτού̋, στην ομάδα του Κρι̋ ανήκε μόνο ο Ρικ, ένα̋ νεαρό̋ φοιτητή̋. 8. Το σχέδιο τη̋ Γκλόρια Αφ’ ότου πήρε την απόφαση η Γκλόρια να βοηθήσει του̋ “πειρατέ̋” και γενικά του̋ ανθρώπου̋, άρχισε πρώτα να καλλιεργεί στο μυαλό τη̋ την ιδέα τη̋ ανατροπή̋ του Συστήματο̋ από μέσα. Όταν πρότεινε στον Κρι̋ την συγκεχυμένη, ακόμα, ιδέα τη̋, εκείνο̋ ενθουσιάστηκε και τη̋ είπε πω̋ αυτή ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα γι’ αυτά τα πράγματα… Πρέπει, όμω̋, να προσέξει και για την ίδια και για το σχέδιό του̋. Η ιδέα τη̋ Γκλόρια ήταν η εξή̋: Να δημιουργήσει, μέσω του διαδικτύου πρώτα και μετά έξω απ’ αυτό, Τεχνητέ̋ Νοημοσύνε̋ με δεδομένα πληροφοριών που να εξυπηρετούν την Επανάσταση και να στραφούν εναντίον του Συστήματο̋ του ίδιου… Ο Κρι̋ με τι̋ ομάδε̋ του, στο μεταξύ, θα έκαναν παρεμβολέ̋ με ιού̋ και άλλα μέσα για αντιπερισπασμό, ούτω̋ ώστε να μην αντιληφθούν οι κρατούντε̋ τι ακριβώ̋ φτιάχνει η Γκλόρια… Όταν όλα θα ’ταν έτοιμα, τότε ολογράμματα και “πειρατέ̋” θα καταλάμβαναν το Διαδίκτυο και τον πραγματικό κόσμο. Η Γκλόρια άφησε να περάσουν τρει̋ μέρε̋ και ζήτησε ένα πρωί να δει τον διευθυντή τη̋, για κάποια ιδέα που είχε να προτείνει. Ο κ. Σμίθσον, τη δέχτηκε εγκάρδια, ω̋ συνήθω̋. - Γεια σου, καλό μου παιδί, κάθισε. Τι έχει̋ να μου πει̋; Είμαι όλο̋ αυτιά! - Κύριε Σμίθσον, με την άδειά σα̋, θέλω να σχεδιάσω, πρώτα στον υπολογιστή ΤΝ, που να μπορεί να προβληθεί σαν ολόγραμμα έξω απ’ αυτόν, να λειτουργεί με κωδικού̋-κλειδιά και να έχει πέρα για πέρα ανθρώπινη μορφή, φυσικά υπό την επίβλεψή σα̋ και την καθοδήγησή σα̋. Ο κ. Σμίθσον την κοίταξε ικανοποιημένο̋ και τη̋ είπε:

- Περίφημα, Γκλόρια, πολύ καλή ιδέα! Αρκεί να μην ξεφύγει από τον έλεγχό μα̋… Καταλαβαίνει̋ τι λέω, παιδί μου, έτσι; - Μα, φυσικά, κ. Σμίθσον, είπε η Γκλόρια κοκκινίζοντα̋ άθελά τη̋. Έτσι η Γκλόρια, με τι̋ “ευλογίε̋” του Συστήματο̋, το ίδιο βράδυ, άρχισε να σχεδιάζει στον υπολογιστή τη̋ έναν άντρα, που κοιτάζοντά̋ τον έμεινε και η ίδια έκπληκτη από την ομοιότητά του με τον Κρι̋… Τον ονόμασε “Άδωνι̋” … 9. Δημιουργήματα μια̋ επίγεια̋ θεά̋ Τι̋ επόμενε̋ μέρε̋ η Γκλόρια συνάντησε τον Κρι̋ άλλε̋ δύο φορέ̋ με τον ίδιο τρόπο, όπω̋ την προηγούμενη φορά (σύνδεσμό̋ του ήταν το ζευγάρι Μισέλ-Τζίνα). Ήταν αναγκαίο, άλλωστε, επειδή έπρεπε να συλλέξει δεδομένα που αφορούσαν τον Κρι̋ και μερικά άλλα άτομα των “πειρατών”, γιατί δημιουργούσε ΤΝ με τα χαρακτηριστικά του̋ εσωτερικά και εξωτερικά. Τη δεύτερη φορά, πριν επιστρέψουν στη Γη, ο Κρι̋ δε μπόρεσε να μην τη̋ εκφράσει το θαυμασμό του … - Ξέρει̋, μπήκα στο Δίκτυο και σε παρακολούθησα, όταν μου έδωσε̋ την τελική μορφή. Μπορώ να πω, πω̋ μου μοιάζει καταπληκτικά, ειδικά στα μάτια, τη̋ είπε και τη̋ έπιασε το χέρι τρυφερά … Η Γκλόρια κοκκίνισε και η καρδιά τη̋ άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. “Τον ερωτεύτηκα;” Αναρωτήθηκε. “Τι περίεργα παιχνίδια που σου παίζει η ζωή! Αλλά, άλλο προέχει τώρα…” Σα να διάβασε εκείνο̋ τι̋ σκέψει̋ τη̋, την έβγαλε από τη δύσκολη θέση με μία άλλη ερώτηση: - Για πε̋, Γκλόρια, όλε̋ αυτέ̋ οι ΤΝ, που θα κατασκευάσει̋, θα υφίστανται και έξω από το Δίκτυο; Θα κινούνται και θα σκέφτονται; - Με τη βοήθεια και άλλων επιστημόνων και τεχνικών, ελπίζω να τα καταφέρω, είπε η Γκλόρια. Η μόνη διαφορά θα είναι ότι εγώ θα τι̋ “γεμίσω” με δεδομένα που θα βοηθήσουν την υπόθεσή μα̋…

Έτσι η Γκλόρια άρχισε να δουλεύει ώρε̋ ατέλειωτε̋ στο εργαστήριο και μετά στον υπολογιστή του σπιτιού τη̋. Όταν είδε, για πρώτη φορά, το ολόγραμμα Άδωνι̋ να στέκεται μπροστά τη̋, δεν μπόρεσε να μην τη̋ ξεφύγει μια κραυγή… Κοίταξε τα πράσινα μάτια του, που αν και ήξερε πω̋ ήταν κόμβοι δεδομένων (που η ίδια είχε δημιουργήσει), ένιωσε ένα ρίγο̋ σ’ όλο τη̋ το κορμί και σκέφτηκε: Αν δεν είχα ερωτευτεί το πρωτότυπο, σίγουρα θα ερωτευόμουν αυτό το θαυμάσιο αντίγραφό του… Σ’ όλε̋ τι̋ ΤΝ, άντρε̋ και γυναίκε̋, (γύρω στι̋ δέκα) που έφτιαξε, έδωσε αρχαιοελληνικά ονόματα, γιατί άρεσαν στη μητέρα τη̋. Τι̋ πραγματικέ̋ λέξει̋-κλειδιά για να λειτουργήσουν και ν’ αρχίσουν να δρουν και να σκέφτονται, τι̋ ήξερε μόνο εκείνη. 10. Η αρχή του τέλου̋ Όσο η Γκλόρια δούλευε στο κομπιούτερ, το δικό τη̋ ή το κεντρικό του Εργαστηρίου, ο Κρι̋ και οι άλλοι παρακολουθούσαν χωρί̋ να παρεμβαίνουν, αλλά ήταν, ανά πάσα στιγμή, έτοιμοι, αν τύχαινε κάποιο̋ άλλο̋ να παρέμβει με ιό, να προστατέψουν τα δεδομένα, ούτω̋ ώστε να μην χαθεί τόσο̋ κόπο̋… Όταν πια τελείωσε και τα ολόγραμμα ήταν γεγονό̋ εκτό̋ των υπολογιστών, άρχισε η μάχη… Στην αρχή, οι χειριστέ̋ των κεντρικών υπολογιστών δεν καταλάβαιναν από πού του̋ “έρχεται” κι αφού δεν μπορούσαν να εντοπίσουν κανέναν επίγειο χάκερ, είπαν πω̋ είναι επίθεση των “πειρατών”. Μια οργανωμένη επίθεση, όμω̋, που παρόμοια δεν είχαν γνωρίσει! Έθεσαν σε λειτουργία όλα τα αντιικά συστήματα, τίποτα! Προσπάθησαν να του̋ εντοπίσουν, αλλά το “τούνελ”, χάρη στη φωτονική ασπίδα, ήταν “αόρατο”. Τότε ο διευθυντή̋ κάλεσε τη Γκλόρια ξανά στο γραφείο του. Τώρα, πια, φαινόταν έντρομο̋. Είχε χάσει την μακάρια ηρεμία του. - Κάτσε, Γκλόρια, τη̋ είπε. Είσαι ενήμερη, νομίζω, για ό,τι συμβαίνει! Είναι τρομερό! Αν καταφέρουν να εξουδετερώσουν το διαδίκτυό μα̋, είμαστε χαμένοι… Το μόνο που μπορεί να μα̋ σώσει είναι τα ολογράμματα, που δημιούργη19

σε̋ και θα δημιουργήσει̋ με όσα δεδομένα υπάρχουν ακόμα στο Κομπιούτερ… Τα νέα ολογράμματα, όμω̋, θέλω να είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε να μπορούν να ανακαλύπτουν τι̋ παρεμβολέ̋ και να πολεμούν εναντίον των εισβολέων… Τεχνητέ̋ Νοημοσύνε̋ με στρατιωτικό φρόνημα, δηλαδή, που μαζί, με τον κανονικό στρατό των κλώνων, θα μα̋ σώσουν… Γιατί υποθέτω, μετά από την καταστροφή των δεδομένων, οι αναθεματισμένοι “πειρατέ̋”, σίγουρα θα κυριεύσουν το Σύστημα και τότε θα καταστραφεί ο πολιτισμό̋ μα̋! Κατάλαβε̋, κορίτσι μου; Τη̋ Γκλόρια τη̋ ήρθε να χαμογελάσει, αλλά κρατήθηκε. - Κατάλαβα, κ. Σμίθσον, είπε και γύρισε στο εργαστήριό τη̋. Φυσικά δεν είχε σκοπό να κάνει ό,τι είπε ο διευθυντή̋ τη̋, αλλά το πανηγύρι, μόλι̋ άρχισε, σκέφτηκε… 11. Η συνειδητοποίηση των γνωστών κλώνων Την άλλη μέρα ξεκίνησε μια “επιχείρηση σκούπα”, στην οποία συνέλαβαν όσου̋ περισσότερου̋ επίγειου̋ χάκερ̋ μπορούσαν. Φυσικά και το γνωστό μα̋ ζευγάρι Μισέλ-Τζίνα. Του̋ ανέκριναν, αλλά δεν είχαν επαρκή στοιχεία για σύνδεσή του̋ με του̋ “πειρατέ̋”. Έτσι, μετά από παρέμβαση και τη̋ Γκλόρια, του̋ άφησαν ελεύθερου̋. Στο μεταξύ, οι “ Ρεβολουσιονέρι” συνέχιζαν να χτυπούν ανελέητα και να καταστρέφουν στρατηγικά κομβικά δεδομένα. Έτσι δόθηκε διαταγή στο “στρατό” με διαστημόπλοια να ψάξει και να εξολοθρεύσει τον “αόρατο” εχθρό, με ακτινικά όπλα τελευταίου τύπου… Οι περισσότερε̋ ΤΝ ήταν προγραμματισμένε̋ από τη Γκλόρια, όπω̋ ξέρουμε, οι κλώνοι, όμω̋; Τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα, που γεννήθηκαν για να υπηρετούν το Σύστημα τυφλά, δεν ήταν! Και, όπου να ’ναι, ίσω̋ ανακάλυπταν το “τούνελ” κι ήταν τόσοι πολλοί και φανατισμένοι! Ο Κρι̋ και οι άλλοι ετοίμαζαν, βέβαια, την επίθεση στη Γη, αλλά ήταν πολύ λιγότεροι και ακόμη δε θα ’πρεπε ν’ ανακαλύψουν την κρυψώνα του̋. Η Γκλόρια τότε σκέφτηκε κάτι άλλο… Έτσι το βράδυ, παρ’ όλη την κούρασή τη̋, πήγε στο κλαμπ, μαζί με το Μισέλ και τη Τζίνα. Του̋ υποδέχθηκε ο Τζίμυ, ο μπάρμαν, με χαρά. 20

Είχε μάθει για τη σύλληψη του ζευγαριού (όντα̋ και ο ίδιο̋ χάκερ) και την παρέμβαση τη̋ Γκλόρια · υποπτευόταν πω̋ κάτι γίνεται, αλλά, φυσικά δεν ήξερε τι ακριβώ̋… Η Γκλόρια τον ρώτησε για του̋ Μπένυ και Μπάνυ, αν του̋ είδε καθόλου. - Πρέπει να ’ρθουν απόψε, απάντησε ο Τζίμυ και του̋ σέρβιρε τα ποτά. Πράγματι, σε λίγο κατέφθασαν χαμογελαστοί οι δύο κλώνοι… “Δεν έμαθαν τίποτα;” Αναρωτήθηκε η Γκλόρια. - Γκλόρια, τι χαρά! Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε! Τώρα που έγινε̋ τόσο μεγάλη επιστήμων, νόμιζα πω̋ θα μα̋ ξεχάσει̋… Είπε ο ένα̋, μάλλον ο Μπάνυ. - Όχι, ρε παιδιά, πνιγόμουν στη δουλειά, γι’ αυτό, απολογήθηκε εκείνη. Αλλά, για να εξιλεωθώ, απόψε θα σα̋ κεράσω εγώ. - Γιατί γιορτάζει̋ τα νέα σου δημιουργήματα, ρώτησαν και οι δυο μαζί. - Μπορεί, απάντησε αινιγματικά η Γκλόρια. Είχε, όμω̋, το σχέδιό τη̋… Οι δύο αυτοί κλώνοι, αν και δεν ανήκαν στο στρατό (φρόντισε ο “πατέρα̋” του̋ ή καλύτερα ο κυτταροδότη̋ του̋ γι’ αυτό), γνώριζαν αρκετού̋ στρατιώτε̋-κλώνου̋. Αν κατάφερναν να του̋ πείσουν και αντί να στραφούν ενάντια στου̋ απελευθερωτέ̋, στρέφονταν ενάντια στου̋ δυνάστε̋, τότε σίγουρα το Σύστημα θα νικιόταν… Ο Μπένυ και ο Μπάνυ είχαν σπουδάσει, ήταν επιστήμονε̋ και ήξεραν τι συνέβαινε με το σύστημα και το στρατό του και δεν συμφωνούσαν με την όλη κατάσταση… Δε χρειάστηκε πολύ, λοιπόν, να πειστούν για να βοηθήσουν. Έτσι υποσχέθηκαν να μιλήσουν σ’ όσου̋ γνωστού̋ κλώνου̋ είχαν στο στρατό. Ήξεραν ότι ήταν επικίνδυνο, αλλά δέχθηκαν. Το ίδιο βράδυ η Γκλόρια μίλησε και στο Τζίμυ, που ήταν γνωστό̋ χάκερ και φιλελεύθερο πνεύμα. Εκείνο̋ τη̋ υποσχέθηκε να κινητοποιήσει όλου̋ του̋ φίλου̋ του χάκερ̋ και μη, για να βοηθήσουν, όσο μπορούν, την εξέγερση… Η επόμενη μέρα προμηνυόταν πολύ κρίσιμη για όλου̋!

12. Μια γλυκιά έκπληξη Όταν η Γκλόρια γύρισε σπίτι για να κοιμηθεί, την περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Στην ταράτσα, μέσα σ’ ένα αεροκίνητο, βρισκόταν ο Κρι̋! - Κρι̋, εσύ, εδώ; Συμβαίνει κάτι; Άλλαξε, μήπω̋, το σχέδιό μα̋ για αύριο; Τραύλισε η Γκλόρια. - Όχι, μη φοβάσαι, γλυκιά μου! Είπε χαμογελώντα̋ εκείνο̋. Ξέρω πω̋ είναι επικίνδυνο που ήρθα να σε δω, αλλά δε γινόταν να μην έρθω, να σου δώσω αυτό… Την αγκάλιασε και τη φίλησε γλυκά στο στόμα, όπω̋ τότε στην “ακρογιαλιά”, μόνο που αυτό, τώρα, ήταν, πέρα για πέρα, αληθινό φιλί… Τράβηξε λίγο το πρόσωπό του και την κοίταξε σοβαρά λέγοντα̋: - Ό,τι και να γίνει, Γκλόρια, να ξέρει̋ πω̋ σ’ αγαπώ! Κι όταν όλα τελειώσουν καλά, θέλω να ζήσουμε μαζί και να κάνουμε παιδιά, με αληθινό έρωτα, φυσικά… Γεια σου τώρα, πρέπει να φύγω και να προσέχει̋! Σε χρειαζόμαστε όλοι, αλλά εγώ πιο πολύ… - Κι εσύ να προσέχει̋, αγάπη μου, είπε η Γκλόρια, σα να βρισκόταν μέσα σε όνειρο. Καλή μα̋ επιτυχία! Και κατέβηκε στο διαμέρισμά τη̋. 13. Η μάχη Όταν ξύπνησε ένα̋ ασθενικό̋ ήλιο̋ φώτιζε την πόλη. Κοίταξε το μαύρο μάτι τη̋ κάμερα̋ στο ταβάνι και τη̋ έκλεισε χαιρέκακα το μάτι. “Αύριο, ίσω̋ να μην υπάρχει̋”, είπε μέσα τη̋, “ή, ίσω̋, να μην υπάρχω εγώ”, συνέχισε τη σκέψη τη̋ και ανατρίχιασε… Ύστερα σκέφτηκε τον Κρι̋, το φιλί του, τι̋ προοπτικέ̋ μετά τη νίκη, την ελευθερία όλων και πήρε θάρρο̋. Ξεκίνησε, λοιπόν, για το εργαστήριο. Σήμερα, υποτίθεται, θα έβαζε σε λειτουργία τα ολογράμματά τη̋, άλλα για επίθεση, άλλα για ανίχνευση και τα υπόλοιπα για υπεράσπιση του Κ.Τ.Τ.Ν. (Υπήρχαν, βέβαια, και εκείνα που δημιουργήθηκαν

από άλλου̋, βασισμένα στην ιδέα τη̋, αλλά η Γκλόρια δεν είχε πρόσβαση στη λειτουργία του̋). Το πρώτο που αντίκρισε μπαίνοντα̋ στο εργαστήριο ήταν τον Άδωνη να την κοιτάζει, λε̋ και ήταν αληθινό̋. Ο Κρι̋ επέμενε το ομοίωμά του να μείνει μαζί τη̋ για προστασία, αλλά εκείνη διαφώνησε και είπε πω̋ αυτό̋ το χρειαζόταν περισσότερο και έτσι θα το ’στελνε κι αυτό, μαζί με τα άλλα ομοιώματα στο διάστημα. Όταν μεταφέρθηκαν τα ολογράμματα μέσα στα διαστημόπλοια και δόθηκαν από του̋ κατασκευαστέ̋ οι εντολέ̋, η Γκλόρια έδωσε τι̋ δικέ̋ τη̋ στα κατασκευάσματά τη̋… Όλοι περίμεναν με κομμένη την ανάσα, για το τι θα επακολουθούσε: οι άνθρωποι του Συστήματο̋, οι ενημερωμένοι χάκερ̋, οι απλοί άνθρωποι που κάτι είχε πέσει στην αντίληψή του̋, τα δύο αντίθετα στρατόπεδα… Στο μεταξύ, η παρακολούθηση των πολιτών έγινε πολύ ελλιπή̋, γιατί όλα τα κομπιούτερ ήταν στραμμένα στα στρατεύματα των ολογραμμάτων και των κλώνων… Ο Κρι̋ και οι “πειρατέ̋”, ξέροντα̋ πω̋ η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, βγήκαν με τα περισσότερα διαστημόπλοια από το τούνελ και κατευθύνονταν εναντίον του στρατού του Συστήματο̋. Έτσι άρχισαν οι αερομαχίε̋… Οι κρατούντε̋ είδαν κατάπληκτοι, πρώτα να διχάζεται ο στρατό̋ των κλώνων και να πολεμά το ένα διαστημόπλοιο το άλλο… Δεύτερο, και πιο βασικό, τα ολογράμματα τη̋ Γκλόρια να στρέφονται εναντίον των άλλων ολογραμμάτων… Στο μεταξύ, άρχισαν να εμφανίζονται ιπτάμενοι δίσκοι με “πειρατέ̋”, που κατευθύνονταν προ̋ τη Γη. 14. Η φυλάκιση και η απόδραση τη̋ Γκλόρια Τότε οι κρατούντε̋ τα κατάλαβαν όλα… και φυλάκισαν τη Γκλόρια για να την κρατήσουν σαν όμηρο… Η μάχη μαινόταν στον αέρα, αλλά ο Κρι̋, από κάποιο σήμα που πήρε, κατάλαβε τι συνέβαινε με τη Γκλόρια, κι έτσι ανέβαλε το σχέδιο εκπόρθηση̋ του Κ.Τ.Τ.Ν., για να μη θέσει σε κίνδυνο τη ζωή τη̋…

Στη φυλακή υψίστη̋ ασφαλεία̋ που έκλεισαν τη Γκλόρια, μετά την πολύωρη ανάκριση που τη̋ έκανε ο ίδιο̋ ο διευθυντή̋ (η Γκλόρια είδε για πρώτη φορά το πραγματικό πρόσωπο του Συστήματο̋), για το μόνον που λυπόταν εκείνη ήταν: μη τυχόν χάσουν την ευκαιρία να αποτινάξουν το ζυγό, εξαιτία̋ τη̋ φυλάκισή̋ τη̋. Γιατί ήξερε πω̋ οι φίλοι τη̋ και ο Κρι̋, ιδιαίτερα, δεν θα την άφηναν να πεθάνει… Σε κακό χάλι η Γκλόρια, είδε έκπληκτη στα διπλανά κελιά να βρίσκονται φυλακισμένοι: ο Μισέλ, η Τζίνα και ο Τζίμυ! “Ωραία”, σκέφτηκε, “όλη η παρέα εδώ! Μόνο ο Μπάνυ και ο Μπένυ λείπουν”. Δεν ήξερε, όμω̋, πω̋ ο “πατέρα̋” του̋ ήταν διευθυντή̋ τη̋ συγκεκριμένη̋ φυλακή̋… Όταν τον είδε, δεν πίστευε στα μάτια τη̋ και μάλιστα όταν τη̋ έδωσε κρυφά ένα φορητό οπτικόφωνο… -Έλα, κορίτσι μου, κάνε γρήγορα, επικοινώνησε με του̋ σωτήρε̋ μα̋! Μη φοβάσαι, το χρωστώ στην αείμνηστη μητέρα σου… Η Γκλόρια δεν ήξερε αν θα ’πρεπε να τον εμπιστευτεί· ο Τζίμυ από δίπλα, όμω̋, τη βεβαίωσε πω̋ είναι εντάξει. Έτσι, σε λίγο, επικοινώνησε με τον Κρι̋ και του είπε που βρίσκονται. Ο “πατέρα̋” των κλώνων άνοιξε τα κελιά, ελευθέρωσε τη Γκλόρια και του̋ άλλου̋ τρει̋, του̋ ευχήθηκε “καλή επιτυχία” και του̋ έβγαλε μέσα από ένα μυστικό πέρασμα, σε ένα μέρο̋ όπου του̋ περίμενε το διαστημόπλοιο του Κρι̋. Αγκαλιάστηκαν με λαχτάρα και δόθηκε εντολή σε όλα τα φιλικά διαστημόπλοια, αφού εξουδετερώσουν τα εχθρικά, να περικυκλώσουν το Κ.Τ.Τ.Ν. … Έτσι και έγινε. Η νίκη, πια, ήταν δική του̋! 15. Η επόμενη μέρα Την επόμενη μέρα όλα άλλαξαν για τον κόσμο: Οι κάμερε̋, αν υπήρχαν ακόμη σε μερικά σπίτια, ήταν μόνο για την ασφάλειά του̋ και όχι για να παρακολουθούν το τι θα πουν και τι θα κάνουν οι άνθρωποι…

Η τεχνολογία, γενικά, μπήκε στην υπηρεσία του κάθε πολίτη και δαπανήθηκαν ποσά για να αναπτυχθούν περισσότερο και τα λιγότερο αναπτυγμένα μέρη του Πλανήτη. Προγραμματίστηκε, για το εγγύ̋ μέλλον, η αποίκηση άλλων πλανητών (όπου οι συνθήκε̋ είναι ή μπορούν να γίνουν ευνοϊκέ̋, φυσικά) από εθελοντέ̋ στην αρχή. Τα αγαθά μοιράστηκαν ισότιμα μεταξύ των λαών στη Γη… Οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν αληθινό έρωτα και ν’ αποκτούν παιδιά με όποιον τρόπο ήθελαν ή μπορούσαν… Εξακολούθησε να υπάρχει η Ευγονική και η επέμβαση στα “ασθενή” γονίδια. Η κλωνοποίηση περιορίστηκε τα ζώα. Φυσικά δεν δημιουργούνταν πια κλώνοι για να του̋ χρησιμοποιήσουν σαν στρατιώτε̋-ρομπότ… Γενικά, οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Πάντα υπήρχαν προβλήματα, γιατί κανεί̋ δεν είναι τέλειο̋ ούτε θεό̋, μα εύκολα ξεπερνιέται κάτι, όταν υπάρχει καλή θέληση, αυτοδιαχείριση, ελευθερία και ισότητα…. Πόλεμοι συμφερόντων δεν υπήρχαν, όπω̋ πριν… Μόνο, κάποιε̋ φορέ̋, αντιπαράθεση του νέου με το παλιό, γα να επικρατήσει, τελικά, το καλύτερο για όλου̋. 16. Επίλογο̋ Η Γκλόρια και ο Κρι̋, μετά τη νίκη, πήγαν στο διαμέρισμα τη̋ Γκλόρια και έκαναν, για πρώτη φορά, έρωτα… Από τότε ζουν μαζί, εργάζονται στο ίδιο εργαστήριο και έκαναν τρία παιδιά: δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Στι̋ διακοπέ̋ του̋ πάνε σε κάποια Ελληνική ακρογιαλιά, που μοιάζει πολύ με κείνη τη̋ εικονική̋ πραγματικότητα̋, όπου ξεκίνησε η σχέση του̋… Μόνο που, τώρα, όλα είναι αληθινά και ονειρικά… ΤΕΛΟΣ

1. Gloria and the World She woke up all in sweat in front of the computer… She was wired, but she wasn’t wearing the special glasses. Had she fallen asleep? She couldn’t realize whether that which she had seen was a dream or it was coming from the Cyberspace… But, in any case, how is it possible for her to have seen something like this, since everything is controlled?: The dreams, the virtual reality, each person’s life? This is the third decade of the third millennium… Gloria, a twenty-five year old girl, having initially studied Genetics, has been involved for the last few years in Programs of Artificial Intelligence in the Central Sector for Researches and Applications of an extremely developed country… The Third Great War was over, years ago, leaving behind many victims and casualties, without affecting the Technology, though, which eventually became the great tyrant of all… Satellites that transmitted from all over the lengths, to the extent that had not been covered by water, due to the Greenhouse effect, controlled the larger populated part of the planet, and breadths and trillions of data were being collected in the C.S.A.I. (Central Sector of Artificial Intelligence). Of course, there were, some islets that remained still uncontrolled, but maybe this was a provocative rumor…And this because the Global System, could see everything that was taking place on the planet and could also enter even the citizens’ dreams, and especially of those ones whose IQ was above the average scale… Gloria swept the sweat from her forehead, had a sip of cold coffee and tried to compose her thoughts… Impossible, though; a strong headache tortured her. She broke free from the wires and approached the window. The day must have been sunny, had it not been for this Filter-Net in the sky, above the city, replacing the inexistent, for years now, ozone layer. It was eight in the morning and there was a lot of air traffic jam then. Two identical men, waved at her passing

by with their car reeling next to her window. They were two clones in love with her, on their way to work: to the laboratory of Eugenics where they used to work. Luckily, she had the day off. She had worked till late the day before with success on the programs and so today day she is free… Free? A figure of speech, that is to say… Only the people’s thoughts, when they are disconnected, it can be said that they are free once again… However, there were some distant nostalgic memories, worn out by the passing of time that some people would still carry… Gloria, a beautiful girl, modern and intelligent, born at the beginning of the millennium, whose mother was educated and had liberal ideas (Gloria never knew her father, she was a fruit of a great love affair, as her mother used to say), after her mother’s death was left alone early in life, when she was just ten years old… Up till the age of seventeen she lived in a public institution and ever since she entered the University, she’s lived alone. When she completed her studies on Genetics, she began to work for a while on the Cloning of People… Meanwhile she got her degree in IT (Informative Systems and Programs) and thanks to her abilities, she was transferred to the Central Sector of A.I. One may say that Gloria is a very lonely girl. She spends most hours of the day studying and making suggestions for A.I. programs and in the evenings she “surfs” the Internet, mostly for fun. She usually goes out once a week and goes to a certain club called “Space”, packed with young people with implants that make her wonder what is real on them… But, that which she had seen that evening seemed so real to her! As if she was watching her mum’s old videotapes kept hidden somewhere so as not to be found… Mum… A sweet nostalgia invaded her… How much, I miss you, mummy, she thought. Perhaps, it was you who sent me that vision, so that I would not feel lovely and that I would remember everything you used to tell me…Poor

mum, you wouldn’t survive not for one moment in this world, such a free and warm spirit you were… Gloria swept a teardrop running down her cheek and made an effort to set her thoughts in an order. Last night she came back from work and instead of going to bed, she made one of her usual “dives” in the Cyberspace. In spite of all her efforts, though, she can not remember, now, if that which she saw came from in there or from a dream, when she fell asleep… 2. What did Gloria see? She saw that she was in a deserted beach, like those one described by her mother. The sea was crystal clear and the sun was shining, uncovered. A sweet breeze was blowing and it felt as if it was humming an old song sung by her mum… All of a sudden, a man emerged from the sea and approached her. He was a handsome, sun burnt man, so perfect, that made her wonder whether he was an hologram or one of the Virtual Reality lovers, perfectly built, whom she had never seen before. He stood still, looked into her eyes for a moment… He caressed her hair with the one hand, and her face, with the other hand. She felt his breath burning and as she was looking at him stunned, he gave her a sweet kiss and… turned to go… “No”, Gloria mumbled, “don’t go… Are you for real?” The man smiled and his face shone with two rows of pearly teeth… Then she heard his voice: I’ll be back, Gloria…Remember, don’t forget… Free yourself… And she woke up from her “sleep”. “What is the meaning of all these?”, Gloria thought. “Very strange! In any case, though, it was nice. I’d sure like to see him again, no matter how dangerous it might be…”. In the evening, having taken a lukewarm shower, she got dressed up and decided to go out for a while. She got up on the roof of the modern building where she lived in, got into her aircar, took off and headed towards “Space”…

The neon lights, with the club’s logo, were seen from afar. She landed on the roof and took the external glass elevator. She went ten floors down, opened the door and found herself in front of the club’s tinted glass gate. A muscular porter with tens of implants, named Billie, greeted her and allowed her to enter… It was relatively early and her friends were not there yet. She sat next to the bar and said ‘’hi’’ to Jimmie, the bartender. Jim was tall, with a smiling face, long hair, lots of tattoos and earrings and looked a lot like the old rockers of a past age… In fact, one of his tattoos pictured the unforgettable Jim Morrison… - Hi, Gloria, you’re early tonight. It’s ok, though, good for you. Sit down for a while; let’s chat now that the place is not crowded yet. So, what’s up? I haven’t seen you for quite some time… - Yes, I’ve been very busy lately. I used to come back home so exhausted… Jimmie, get me my usual cocktail drink please, Gloria said feeling bored. Usually, it was good for her to talk to Jimmie. But tonight she was not in the mood for small talk … - I see, the smart bartender said. Perhaps, would you like to see some very handsome men from the Virtual Reality while enjoying your “Power” drink? Should I turn the machine on? Anything for our girl! - No, Jimmie, but thanks, anyway, I prefer some real life… The thought of yesterday’s vision flashed through her mind… And the electronic music that became louder suddenly distracted her from her thoughts. She looked up and at that exact moment, she sees two smiling clones entering the club. They were being followed by a man around fifty-five, and they took after him a lot. - Hi, Gloria, the two of them said together. We have a surprise for you, tonight, Bennie or Bannie said. This is our … father, who knew your mother very well at that! -Indeed, their “father” said. Your mother was a fine and beautiful woman; you take after her a lot, Gloria!

Gloria, smiled politely and she hardly resisted the temptation not to tell him how much his “sons” took after him, because she knew the story… Twenty-five years ago Bannie and Bennie were born from different “mothers”, but they both had only their “father’s” genetic material. They were the first children to have been born by cloning… Now, this procedure had been reduced to a routine and surprised nobody. Only that the clones’ average life-span depended on the “cell donor’s” age and health. After a while a cyberpunk couple joined the company: Jinna and Michel. They were seen always together, driving their air scooter, in turns. They were in the black list and they were brought to the Security Police Headquarters for everything that would go wrong in the System of the Cyberspace. Most times, though, they would find a way to slip through the Police’s fingers… Sometimes, however, they would stay in jail for months… There were rumors circulating that apart from the permissible love-making via the internet, the couple would make real-traditional love, despite the fact that in those days the birth control was so tight that it was required to have a special permit in order to have a child by the traditional manner; this was considered too dangerous… Gloria, in spite of all these though, loved them and admired them for their courage. Meanwhile the club was almost packed with familiar and unfamiliar faces. Gloria, absent-minded and lost in her thoughts, was looking at the entrance and she… froze: yesterday’s “vision” in flesh and blood was watching her, smiling, signaling to her almost… She got up hypnotized and headed towards him through the crowd… As soon as she reached the door, though, she lost him! She went outside and all she saw was the thug’s wide back, nothing else… The elevator was on the same floor and the door open! Where did he go? Did he vanish in thin air? She took a look at the staircase, nothing! The porter, puzzled, starred at her and shrugged his shoulders. She gave him an awkward smile and reentered the club. - Gloria, what happened? Seen a ghost? Jinna asked her.

- I thought I saw a friend of mine, she answered pensively. She was almost sure, though, that he was out there and out of the virtual reality or her dreams. When she came back home, she resisted her desire to “surf” on the Internet as usually and went to bed, having read first some her mum’s poems which were camouflaged inside a scientific magazine. She really liked CONTRAST, one of her most recent ones. It read like this: CONTRAST The sky’s blue color pales before the sea’s dark blue one… Being full of contradictions: The wrinkles face of Dorian Gray, in advance. The soul is not sold yet… A superficial tendency that keeps resisting-but till when?The oncoming shrinkage, a threat to the wounded vanity, the lost dreams and the illusive love-affairs… On the threshold, old age and rejection… Sole redemption: The portrait’s death… (3-9-2010) Gloria’s slept restlessly, but when she woke up in the morning, she didn’t remember dreaming of anything strange. 3. Nothing can escape the… System’s Eye. When she reached the Laboratory that morning she had a weird feeling or better said a sensation. Nonetheless, she

worked ceaselessly for many hours on her latest object of research: the sensors of an A.I. which would act “autonomously” from inside and outside the cyberspace. At noon, before she had time for a break to eat something and clear up her mind, the director called for her in his Office. Mr. Thomas Smithson, a scientist and top executive of the C.S.A.I., would usually do that to discuss with her some innovations concerning the work or to congratulate her on her successes. Gloria thought of him more as a partner and as her father rather than her employer. She held him in high esteem and respected him a lot. She put her palm on the door which opened and revealed a huge room with giant screens on the walls, an electronic bookcase, leather armchairs, and a pc of the latest technology behind which there was a gray-haired man wearing glasses. Gloria greeted him politely. - Hello, Gloria, the director said cordially, but Gloria could not help noticing the weird and pensive look of his… Sit down, please. (He pointed to an armchair opposite him). She took a seat, feeling a bit strange for the first time around him. - So, Gloria, I’ll get straight to the point, knowing that time is precious to all of us. You know how much I appreciate and acknowledge your abilities in our job… Something happened, the day before yesterday, though, … I will ask you a question and I want you to be honest with me… (He saw her puzzled look which Gloria instinctively didn’t allow it to appear as panic). Tell me, Gloria, did you “see” something different two days ago in your computer? - Something different? What do you mean, Mr. Smithson? - I mean a certain man, maybe, coming from the past saying incomprehensible things. Gloria, having no choice, told him half the truth. - Yes, I did, but I thought it was a dream, because I had fallen asleep…And when I woke up, I tried to remember, but it was all in vain… All I can remember is this: a stranger at a beach… That’s all.

- All right, I believe you, the director said condescendingly. But, be careful child, for your own good and for our own good… Should you discover something strange, report it to us immediately! Ok, dear? It probably has to do with those damn hackers transmitting from the islets of space, who call themselves “Revolutionary People”. Gloria left the office sunk in thought and conflicting feelings. She had lost her appetite for food and went back to work an hour earlier… Before it got dark, she returned home. She took a warm shower and went to bed wearing her bathrobe… 4. Gloria’s strange meeting She must have slept for a couple of hours. When she opened her eyes, she looked at her clock: it was eight in the evening. She sat up on her bed and started thinking of the sweet dream she had that calmed her down. She had dreamed of her mother… They were together in a bright green field, holding hands and Gloria was a child. Multi-colored butterflies were flying here and there. Suddenly Gloria found herself holding a net in her hand and she caught an exquisite butterfly. - Mummy, look, look how nice it is!!! - Indeed, my baby, her mother said… Let it go now, you’ll see how happy it’ll be! Gloria obeyed and the butterfly flew up high, happily… And Gloria felt this happiness like her own one! At exactly that moment she woke up, joyful like a child. Such a dream, perhaps it’s some sort of a message from my subconscious, she thought, half asleep, half awaken. A nice one, but dangerous… She stood in front of her computer and looked at it with an unprecedented sense of fear and hesitation. -To enter or not to enter, she wondered loudly. That is the question!

Curiosity and desire overcame her hesitation and fear. So, she took a seat, got connected, wore her glasses and started “surfing”… Half an hour passed without seeing anything unusual. She was getting ready to return to reality, when she “ran into” Jinna and Michel riding their scooter and behind them someone else was coming… She could see his face clearly, because he was wearing a cask which could not hide his long, rich hair, though… Maybe it was that man? The couple pulled up, said “hello” to her and it seemed to her that the other guy did the same. Jinna’s voice sounded strange: - Gloria, come, tonight let’s have fun in the usual place! And… all of them disappeared from her computer screen. Some minutes later Gloria got disconnected, lit a cigarette and started thinking about the mysterious meeting that Jinna had proposed… It was the first time that something like this happened! Usually, Jinna or Michel would call her on her opticophono, especially when they wanted to meet her. But now why in this way? And the other guy, what was his relation to them? Was it really him or did he struck like a virus, without their knowledge? A strange fear as well as hope swept her off… Her stomach was aching and rumbling at the same time. Then she remembered that she hadn’t eaten anything that day. She went to her kitchen to prepare a snack. 5. The true reality Gloria headed toward “Space” in her aircar. She landed it on the building’s roof and …. there she had the greatest surprise of her life: Michel, Jinna and the man from the cyberspace were waiting for her in an aircar! Jinna was the one to talk first: “Gloria, get in our car, quickly. We’ll go for a ride…” Jinna pointed at the driver. - This is Chris. Chris, meet Gloria. He shook her hand and smiled at her, in the same way as he had done at the “beach” and he started the car. 34

They went outside the big city and landed on a deserted dark plane space. Chris spoke to a microphone and said: - Here we are! In less than a minute, a bright flying saucer landed next to them… Gloria could not believe her eyes! So, now everything makes sense, she thought. Chris and the others are “space pirates”! It’s not a rumor, they truly exist! But, what can it be that they want from her, now? - Gloria, Michel said, we’ve been friends for years now and we trust each other. So, don’t be afraid. We’ll all go on a short trip and we’ll explain everything to you… Gloria, with mixed feelings, following the others entered the small spaceship which had three floors. The propulsive engine of the enormous power was situated down below. Above it there was a round segment that resembled a living room and on top there was the pilot cabin with all the navigation instruments. There were four people in there: two men and two women. After all the introductions were made, Chris and Gloria sat together on a comfortable couch to talk. In the meanwhile, the spaceship took off and headed to an unfamiliar, at least to Gloria, direction… Chris looked at Gloria into the eyes and smiled at her encouragingly. Then, out of an envelope that he was holding in his hand, he took some old photos and said with a mysterious look: - Look, honey, all these photos… Do you remember? Do you recognize me now? With surprise Gloria saw her mother, herself as an eight-old year child and some young women and men, probably university students, among whom somebody who looked a lot like Chris! The photos had been taken next to the sea and this had been certainly a students’ excursion. Her mother, back then, used to teach Genetics at the University and she had taken Gloria also to the excursion… Gloria remembers that excursion clearly, because it was so much fun… And all of a sudden she remembered Chris, who

must have been a freshman, bashful and sweet, playing with her and manifesting silently his admiration for her mother… Gloria, touched, raised her head, and looked again into those big expressive eyes. - I don’t believe it, Chris, she said and hugged him, as if she were a child again. In a while, she stood aside and looked at him questioningly, unable to utter another word. He started saying: - Your mother, Gloria, was a wonderful woman in all aspects; a brilliant scientist, a good person, a free spirit. I learned a lot from her. Specifically, my ideas originate from her… What a pity she died! If she were alive, now she would be our leader for sure! Gloria, what we do is very dangerous. But, we’ve had enough. We cannot live like this, controlled and ruled by a few technocrats and artificial intelligences… And we use Technology and risk our lives entering the Network, but we do it to break free some day and to live all together happily, with the Technology serving us and not oppressing us… That’s why we’ve decided, if you want it too, that you help us from the key-position of your work… I will tell what you have to do… 6. Gloria’s hesitations and realization The conversation between Chris and Gloria lasted for about two hours. In the meantime, the small spaceship went on orbit around the Earth, with a different frequency and range from the satellites’ ones. They went through a “tunnel”, where there were several similar flying saucers, obviously, belonging to the “pirates”, and they went back to Earth, where they had left their aircar. Chris said goodbye to Gloria, to Michel and to Jinna and took off with his spaceship, whereas the couple drove Gloria to the club’s terrace so that she would get her aircar. When Gloria went back to her apartment, she lay in bed and tried to realize everything that had happened to her that night. Her emotions and logic were at war against one another… She had said “yes” to Chris’s request for help, which was so dangerous… She knew how hard it would be, but the

fate of many people was in her hands. What would she do? Not that she held any different ideas (after all she took after her mother). Nonetheless, she had a good position in the company, everybody was nice to her in there, and they needed her knowledge and abilities… But was she indifferent to the freedom of expression and the free way of living? And what about all those people dying in the maximum security prisons and those ones dying of starvation and all those who had no access to the System? And that they couldn’t even make love, and not have children without the System’s approval, whereas on the contrary, the System itself would produce a whole army of clones? And she herself, though, was a strong and necessary link of the system, since she was making informative programs for the construction of A.I. holograms… In any case, she had to come to her senses at some point. This is what her mother would have wanted. What a coincidence, really, that this would take place… with Chris, that her mother knew! Gloria remembered those big green eyes and a shiver of sensual delight passed over her. Had it been somebody else, would she had accepted so easily to offer her help? She wasn’t sure of what to answer to herself… The only sure thing was that she like that man a lot… 7. Revolutionary People Chris was into an orbit inside the “tunnel’s” satellite. He was sitting together with nine more people, four men and five women, around an oval table. In front of him there was a portable personal computer. He took his fingers off the keyboard and stared at his comrades stressfully… - Are you sure, chief? One of the women asked him. I mean, is that girl going to help us or will she betray us? Chris looked at her with calmness and said: Listen, Louise. I feel dead sure -and I have my own reasons for it- … that Gloria will do her best to help us! But we also have to act in a flash, once the plan is put into practice… And don’t you ever call me “chief” again..

- O.K., comrade, sorry, Louise said smiling. Now, explain your plan to us. - So, hear me out. So far we’ve acted rather individually… At the very most, each one of us worked with two or three others. We’ve accomplished a great deal of things, nobody can deny that… First of all, thanks to the means we have at our command, we can go round freely and “jam” on the network without their being able to locate us or catch us easily… Now, with Gloria’s help who can pull all the strings, we will butt in drastically and we will overthrow them… We will create a new, non-controlled society, with the evolved technology serving it! The other planets will not be inhabited by the system’s “elected people” only, but also by all those who desire to leave Earth. Gloria had a great idea, should it work, the world controlled by Artificial or Real Intelligences will cease to exist and our very own revolution will succeed its purpose! Chris’s comrades listened to him as he talked for a long time explaining his plan to them. Some of them, especially the men, raised some objections to it, but in the end they were convinced and they promised to help in the realization of that truly ambitious plan. It must be noted that those ten persons represented five different groups of the Revolutionary People. From them, to Chris’ team belonged just a young student, named Rick. 8. Gloria’s plan Having decided to help “the pirates” and mankind in general, Gloria started to cultivate in her mind the idea to overthrow the System from “inside”. When she suggested this turbid idea to Chris, he was thrilled and told her that she has a much deeper knowledge about the matter than anyone else… In any case, though, she has to be careful for her own sake and for their plan’s sake, too. Gloria’s plan was the following: To create first through the use of the internet and then out of it, Artificial Intelligences with information data that would serve the Revolution and which would turn against the System itself…

In the meantime, Chris and his team would intervene with viruses and other means to create a diversion so that the ruling class would not realize what Gloria was up to… Once everything would be ready, then the holograms and the “pirates” would take possession of the Internet and occupy the real world. Gloria waited three days to pass and then one morning she asked for a meeting with her director concerning a new idea she could suggest to him. Mr. Smithson, gave her a cordial welcome, as usually. - Hello, my dear child, have a seat. So, what’s new? I can’t wait to hear all about it! -Mr. Smithson, with your permission, I would like to design, on the computer first, an A.I. that can be projected as a hologram out of it; an A.I. that will function with codes-keys and which will have a completely human form. And this, of course, under your supervision and guidance. Mr. Smithson looked at her with satisfaction and said: - Wonderful, Gloria, great idea! So long as it remains under our control...You do understand what I mean, don’t you, my child? - But, of course, Mr. Smithson, Gloria said and blushed without meaning to. So, Gloria, with the System’s “blessings’’, on that same night, started designing on her computer a man, that once looking at him she herself was stunned by his resemblance to Chris. She named him “Adonis”… 9. Creations of an earthly goddess In the following days Gloria met Chris once or twice with the same manner, as it had happened the previous time (their contact was the couple Jinna & Michel). Besides, it was necessary, since she had to collect data about Chris and some other individuals of the “pirates” group, because she was creating AIs with their features, internal and external ones.

The second time, before their return to Earth, Chris could not resist expressing his admiration to her… - You know, I was on the Network, watching you, when you gave me the final form. I can surely say that it looks very much like me, especially in the eyes, he told her and took her hand tenderly… Gloria blushed and her heart started beating up faster and faster. “Have I fallen for him?” she wondered. “What strange games life can play! But, now, what is more important is to …”. As if he had read her mind, he got her off the hook by asking another question: - Tell me, Gloria, all those AIs. you are making, will they continue to exist outside the Network, too? Will they have the capacity to move and think? - With the help from other scientists and technicians, I do hope to make it, Gloria said. The only difference will be that I will “fill them up” with data that will help us in our case… So, Gloria started working for countless hours in the laboratory and then on her personal computer at her home. When she saw for the first time, the hologram “Adonis” standing in front of her, she could barely miss a cry… She looked into its green eyes that she knew were just data nodes she herself had created, and a quiver of desire passed over her; she thought: Had I not been in love with the real man, I’d surely fall in love with this wonderful clone of his… She named all the AIs., men and women (around ten), she made, with ancient Greek names, because her mother liked them. She was the only one to know the real words-keys necessary for their function so that they could start acting and thinking. 10. The beginning of the end While Gloria was busy working on her computer- her own one or the central one in the Laboratory- Chris and the rest of his team were watching, without interfering, but they were ready at any given moment, to protect the data, should 40

anyone else happened to interfere with a virus, so that all that hard work wouldn’t be wasted… When it was all over and the holograms were a fact outside the computers, the battle began… At first, the handlers of the central computers could not understand what was happening and unable to locate any earthly hacker, they took it as an attack coming from the “pirates”. Nonetheless, it was an organized attack, unlike anyone they had experienced before! They activated all the anti-virus systems, but no result! They tried to locate them, but thanks to its photonics shield, the “tunnel” was “invisible”. It was then that the director asked for Gloria again in his office. Now, he looked terrified. He had lost his blissful calmness. - Have a seat, Gloria. I’m sure you have been informed about was it’s happening! It’s terrible! If they make it to disable our internet, we are lost… The only thing that can save us is the holograms that you created and which you will create with all the data still remaining in the Computer… The new holograms, though, I want them to be manufactured in such a way so that they can detect the interferences and fight against the intruders… We’re talking about Artificial Intelligences with military morale which together with the normal army will save us… Because, I guess, after the destruction of the data, the damned “pirates” will no doubt take the System and then our civilization will be lost! Is that clear, my girl? Gloria felt like smiling, but she kept her countenance. - I see what you mean, Mr. Smithson, she said and went back to her lab. Of course, she had no intention to do as her director had asked her to do, but the “fiesta” has just begun, she thought… 11. The realization of the known clones The next day a “cleaning up-operation” began, during which the police arrested as many of the known earthly hackers as they could. Of course, our well-known couple MichelJinna was among them. They were questioned, but there were

no sufficient data to connect them with the “pirates”. So, through Gloria’s agency, too, they were released. In the meantime, the “Revolutionary People” continued to strike without mercy and destroy strategically important data. Consequently, the army was ordered to search with spaceships for the “invisible” enemy and destroy him with radial weaponry of the latest technology… Most of the AIs. had been programmed, as we know, by Gloria, but what about the clones? These poor creatures born to serve the System with absolute obedience, were not! And, perhaps any time now, they might discover the “tunnel” and there were so many of them and so fanatic ones! Surely, Chris and the others were preparing the attack on Earth, but they were greatly outnumbered and on top of it their hiding place should not be discovered. Then Gloria thought of something else… So, that night, in spite of her tiredness, she went to the club with Michel and Jinna. Jimmie, the bartender, welcomed them joyfully. He had heard about the couple’s arrest (being he himself a hacker) and Gloria’s intervention; he had suspected that there had been something more to it, but of course, he didn’t know what exactly… Gloria asked him about Bennie and Bannie, whether he had seen them at all. - They should be here tonight, Jimmie answered and served them their drinks. Indeed, a while later, both clones showed up smiling… “They’ve heard nothing?”, Gloria wondered. - Gloria, what a pleasure! It’s been ages! Now that you’ve turned into such a well-known scientist, I thought you’d have forgotten all about us… One of them said, Bannie most probably. - Of course not, guys, it’s just that I’ve been terribly busy, that’s why, she excused herself. But, to make it up to you, tonight, the drinks are on me. - What’s the occasion? Celebrating your new creations? They both asked together.

- Maybe, Gloria answered enigmatically. She had a plan, though… Those two clones, despite the fact that they didn’t belong to the army (their “father” or better yet their cell donor had made sure of it), knew many clones-soldiers. If they would manage to convince them to turn against the tyrants instead of the liberators, then the System would be beaten for sure… Both Bennie and Bannie had received a university education, they were scientists and were aware of the situation with the system and its army and they were against that whole situation… So, it didn’t take long for Gloria to convince them to help them. Thus, they promised to talk to all the clones they knew in the army. Despite the danger, they accepted to do so. On that same night Gloria talked to Jimmie, too, as he was a well-known hacker with liberal ideas. He promised her to summon up all of his friends who were hackers or not, to help them as much as they could, in the uprising… The following day was meant to be a very crucial one to them all! 12. A sweet surprise When Gloria returned home to get some sleep, a pleasant surprise was awaiting her. Chris was there on the terrace in an aircar! - Chris, you? Here? Is there something going on? Is there a change of plans for tomorrow?, Gloria mumbled. - No, don’t worry, honey! He said smiling. I know that it’s dangerous my coming to see you, but I couldn’t but come, to give you this… He hugged her and kissed sweetly on the mouth, like he had done then “at the beach”, only that this now was a completely real kiss… He stepped back for a moment and looked at her seriously saying: - No matter what happens, Gloria, I want to know that I love you! And when everything is over, I want to spend our life together and have children, making true love, of course… Bye, now, I have to go… take good care of yourself! We need you, all of us, and I need you the most… 43

- Take care of yourself, too, my love, Gloria said as if in a dream. Best of luck to all us all! And she went downstairs to her flat. 13. The battle When she woke up, a pale sun was lighting the city. She looked at the camera’s black eye on her ceiling and winked at it maliciously. “Perhaps, tomorrow, you may not exist”, she thought to herself “or, maybe, I may not exist”, she continued her thought and shuddered to think of it… Then she thought of Chris, his kiss, the perspectives after the victory, the freedom for everybody and she grew bolder. So, she headed to the laboratory. That day, she was supposed to bring her holograms into operation: others for attack, others for scouting and the remaining ones in defense of the C.S.A.I. (Of course, there were also those ones created by other scientists, based on her idea, but Gloria couldn’t gain access to their operation). The first thing she saw entering the laboratory was Adonis looking at her, as if he were a real person. Chris insisted that his hologram stay with her for protection, but she had disagreed saying that he needed it most and so she would send it to space, too, along with the rest of the holograms. Once the holograms were transported into the spaceships and the orders were given by the constructors, Gloria gave her orders to her fabrications… Everyone was waiting breathless, for what it was about to happen: the people of the System, the updated hackers, the simple people that had some vague idea about it, the two opposing sides… In the meantime, the citizens’ surveillance was too incomplete because all the computers were focused on the holograms and the clones’ armies… Chris and the “pirates”, knowing that the best defense is the attacking, came out from the tunnel with most of their spaceships and headed against the System’s army. 44

So, the air combats began…The people in power were surprised to see that first the clones’ army got split and that the spaceships were fighting against each other… Secondly, and more importantly, Gloria’s holograms turned against the other holograms….Meanwhile, the pirates’ flying saucers appeared heading for the Earth. 14. Gloria’s imprisonment and escape Then the people in power figured everything out…and they imprisoned Gloria to keep her hostage… The battle was blustering in the air, but Chris after receiving the relevant signal, realized Gloria’s situation and decided to postpone the plan to seize the C.S.A.I. so as not to jeopardize her life… In the maximum security prison where Gloria was sent after an interrogation that lasted many hours, an interrogation held by the governor himself, (Gloria saw for the first time the true face of the System), the only thing she felt sorry for was whether they should miss the opportunity to throw off the yoke, due to her imprisonment. Because she knew that her friends and especially Chris, would not let her die… Being in a poor shape, Gloria much to her surprise saw Michel, Jinna and Jimmie behind bars in the next cells! “Nice”, she thought, “the whole company is here! Only Bannie and Bennie are absent”. What she did not know, though, was that their “father” was the governor of that specific prison… When she saw him, she couldn’t believe her eyes and all the more so on top of it he gave her secretly a mobile opticophono… - Come on girl, hurry up, call our saviors! Don’t be afraid, I owe it to your dear departed mother… Gloria wasn’t sure whether she should trust him or not; but Jimmie from the cell next to hers reassured her that it’d be ok. So, in a few minutes, she contacted Chris and told him about their whereabouts. The clones’ “father” unlocked the cells, freed Gloria and her three friends, wished them “best of luck” and guided

them through a secret passage to a place where Chris’s spaceship was ready for them. They embraced each other full of emotion and all the friendly spaceships were ordered to surround the C.S.A.I, after they had exterminated the enemy spaceships. And so it was. At last, the victory was theirs! 15. The next day The next day everything changed for the world: The cameras, if they still remained in some houses, were used only for their safety and not to keep a watch on what the people would say or do… Technology, in general, was finally of service to every citizen and amounts of money were spent on the further development of the less developed parts of the Planet. The colonization of other planets was scheduled to take place in the near future (where of course the conditions are or can become favorable) initially with the participation of volunteers. The goods were distributed equally among the peoples on Earth… The people turned to real love-making and to having children anyway they wanted to or were able to… The science of Eugenics as well as the interference on the problematic genes continued to exist. Cloning was limited to animals. Consequently, the creation of clones that were to be used as robot-soldiers was put to an end… In general, people started to live free and happy. There were always problems since no man is neither perfect nor god, but a difficult situation is easily dealt with if there is goodwill, self-management, freedom and equality… Wars due to interests did not exist like before… only, sometimes, there was the juxtaposition of the new against the old for the final prevalence of the best choice for everyone. 16. Epilogue Gloria and Chris, after their victory, went to Gloria’s apartment and made love for the first time… Ever since then 46

they live together, they work in the same laboratory and had three children: two girls and a boy. They spend their holiday somewhere nearby a Greek coast similar to the one of the virtual reality from where their relationship started… It’s just that now, everything is real and dreamy…

THE END

Εκτύπωση: “ΠΑΝΤΥΠΟ Α.Ε.” Τηλ. : +30 24310-61344 Printing: “PANTYPO S.A.” Tel.: +30 24310-61344

GLORIA is a narrative, a science fiction story (futuristic story) for older children. The heroine Gloria, a scientist and a technocrat, who lives in the late 2020s, sides with the Pirates of Space into a different Revolution and fights against the oppressive Hypersystem “from within”….Will they win?

GLORIA was firstly published in Greek in 2003 by ELIZA ZOLOTA with illustrations by the painter Giorgos Tziokas. It was the fifth book of hers. Eliza Zolota was born in Trikala, Greece and has studied Biology and Physics. So far, she has written ten books and has received many awards especially by the International Society of Greek Writers (Δ.Ε.Ε.Λ.). GLORIA was translated from Greek into English by RITSA K. KROUPI.

ISBN : 978-960-93-3229-3