03
Issue °04 — February 2013
Editorial [Grk]
Ο κλασσικός ορισμός της επιχειρηματικότητας οδήγησε ανθρώπους, κοινωνίες, ολόκληρα έθνη και υπερεθνικές στο χείλος άλλης μιας κατάρρευσης – ή, αν προτιμάτε, κρίσης. Οι πυλώνες των αξιών έχουν διαβρωθεί από λανθασμένες αντιλήψεις περί επιτυχίας και ευτυχίας, ενώ η μοχθηρή κυριαρχία της ισχυρής ελίτ φτάνει σε νέα ύψη φθοράς. Αυτό που προηγουμένως χαιρετούσαμε ως “πολιτισμό”, αποκαλύπτεται σαν κάτι κάθε άλλο παρά πολιτισμένο. Η παιδαγωγία της καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας – να έχεις πάντα όσο περισσότερα γίνεται (και ειδικά περισσότερα από τον γείτονά σου) – έχει αποδειχτεί μη βιώσιμη και αυτοκαταστροφική. Συγχωρέστε αυτά που νιώθουμε, αλλά η μεγαλύτερη τραγωδία είναι να βλέπεις ένα παιδί να γεννιέται με μαγεία και ελπίδα στα μάτια, μόνο και μόνο για να καταλήξει στην αυτο-εμμονή, την απληστία και τον κυνισμό. Είναι αυτό που θέλουμε για μας και τα παιδιά μας; Πραγματικά, είναι αυτό; Όχι, δεν είμαστε “ρεαλιστές” – πιστεύουμε πως τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να επανεξετάσουμε τις αξίες με τις οποίες ζούμε. Η κρίση μας προσφέρει την ευκαιρία να ξαναρχίσουμε από το μηδέν. Ο κόσμος όντως έφτασε στο τέλος του – τελικά, και για μία ακόμη φορά – και είναι στο χέρι μας να τον ανοικοδομήσουμε. Σπάνια έρχονται τέτοιες ευκαιρίες. Αυτοί οι δύσκολοι καιροί είναι η μήτρα της επόμενης γενιάς. Οι λέξεις καθορίζουν τις ζωές μας· δεν πρέπει να τις παίρνουμε ως δεδομένες. Ο χειρουργικός επαναπροσδιορισμός της λέξης “επιχειρηματικότητα”, μπορεί να οδηγήσει σε νέες αξίες διαβίωσης και κοινωνικής παιδαγωγίας, όπου οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να πεθάνουν μαζί δημιουργώντας παρά να ζήσουν χώρια καταναλώνοντας. Όχι, δεν θα είμαστε εκείνοι που θα δουν το χαμό της μαγείας από τα μάτια των παιδιών – όχι πια.
[Eng]
The classic definition of entrepreneurship has driven individuals, societies, whole nations and supranational corporations to the brink of yet another collapse, or if you prefer, crisis. Pillars of principle have become corroded by false notions of success and happiness, while the resentful dominance of the powerful elite is reaching new heights of saturation. What we previously hailed as “civilization” is becoming exposed as anything but civilized. Entrepreneurial capitalist pedagogy – to always have more and more (and especially more than your neighbor) – has proven unsustainable and self-destructive. Excuse our sentiments, but the biggest tragedy of all is seeing a child born with magic and hope in its eyes, only to grow to be self-obsessed, greedy and cynical. Is this what we want for ourselves and our children? Is this it, really? We are not ‘realists’, no, because we believe things can be different. But in order for this to happen we have to re-think the principles we live by. The crisis is offering us this window of opportunity, to wipe the canvas clean and start from scratch. The world has indeed come to an end, after all and yet again, and it’s up to us to reconstruct it. Rarely do such chances appear. These difficult times are the womb for the next generation. Words dictate our lives; they should not be taken for granted. Surgically redefining a word such as “entrepreneurship” can lead to new principles of living and social pedagogy, where persons would perhaps rather die to create, together, rather than live to consume, alone. No, we shall not stand witness to the loss of magic in our children’s eyes, not anymore.