21
in archieven. Het was tijdens zo’n archiefmiddag dat ik stuitte op een artikel in het blad Buiten uit 1911 waarin fotograaf F.F.P. Bins een duinwandeling beschrijft die hij samen met hoteleigenaar Jan Bom op Schouwen maakte. Ik kwam op het idee die wandeling te reconstrueren en deze honderd jaar later opnieuw te lopen. De veranderingen in het duingebied gebruikte ik als aanleiding voor een beeldende weergave. In De Kabinetten van De Vleeshal heb ik bijvoorbeeld een negen meter lange wand gevuld met getallen die de hoogtelijnen weergeven. Naast de harde lijn van de huidige situatie is, als een
soort, te zien hoe het er in 1910 voorstond. Deze gegevens van honderd jaar terug tekende ik in met potlood dat ik vervolgens heb uitgeveegd.
grillig Behalve reflectieve, heb ik ook voorspellende tekeningen gemaakt. Die laten zien hoe het verder zou kúnnen gaan. Een soort half wetenschappelijke fantasie, want echt voorspellen laten duinen zich niet. Duinen zijn grillig. Ook wetenschappers beamen dat. Sowieso vind ik het interessant om te zien hoe anderen naar het gebied kijken. Geografen
Een wandeling, honderd jaar, een reconstructie is behalve de titel van de tentoonstelling van Marinus van Dijke in De Kabinetten van De Vleeshal ook de titel van het 137ste deel van de Slibreeks. Het slibboekje bestaat uit een omslag met daarin drie deeltjes. In het eerste deeltje een wandeling is gebruik gemaakt van de teksten en de foto uit het bovengenoemde artikel van F. Bins. In het tweede deeltje honderd jaar werden twee tekstblokjes uit het boek De Kop van Schouwen onder het zand van Frans Beekman gebruikt. De tekstfragmenten in het derde deeltje een reconstructie zijn ontleend aan het boek Verborgen Wildernis van Kester Freriks. In elk deeltje bevindt zich een gevouwen kaart. isbn 978 90 6354 143 9 www.marinusvandijke.nl | www.vleeshal.nl
bijvoorbeeld. De taal die ze gebruiken is als poëzie voor mij. En soms komen we langs verschillende wegen tot dezelfde conclusies. Zo heb ik op basis van luchtfoto’s die sinds 1953 om de vijf jaar zijn genomen ontdekt dat de windrichting van zuidwest naar meer zuidzuidwest ging. Toen ik dit eens besprak met een waterbioloog bleek hij hetzelfde te hebben geconcludeerd. Niet op basis van het zich verplaatsende zand maar op basis van de vorming van mosselvelden.
gereedschap ‘Mijn Landschap’. Ja, zo kan ik het duingebied wel noemen. Doordat ik er al zo lang kom – als zoon van de vuurtorenwachter van Haamstede speelde ik altijd in de duinen – is het me zo vertrouwd. Maar door de manier waarop ik er nu mee bezig ben, dat heel precies kijken en dat al jarenlang, lijkt het of ik steeds meer ontdek. Terwijl ik dat wat ik ontdek steeds beter kan duiden. Het is als een stuk gereedschap, hoe langer je het gebruikt hoe beter je het kan hanteren. Ik heb dan ook niet de neiging om mijn buitenatelier – ‘de plek’ noem ik het – te verlaten. Ik blijf er terugkomen.