the
neuron
stimulating zine
[τεύχος 025] - [270113] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]
i am the cover...
. βρες την σωστή σελίδα
.03 το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] .04 I was just joking... [άρης λάμπος] .06 ένας μυστικός δείπνος [χρήστος-αρμάντο γκέζος] .08 «κούκου!» [μαρία κρητικού] .10 ξέρεις [χρήστος γραβάνης] .11 ισορροπιστής [μ.] .12 ο πρώτος ήχος [κυριάκος χαλκόπουλος] .16 απλά μια μέρα [βάσω μούμου] .18 υπερφόρτωση εγκεφάλου [γιώργος τζαβλάκης] .19 σε κατάσταση αποκατάστασης [πηγή λο.] .20 έσοδα – έξοδα [μικέλα φερούση]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
.22 ο λαβύρινθος [μίνως - αθανάσιος καρυωτάκης] .26 χο [γιώργος μαναδής] .27 να πως είναι η ψυχική μου κατάσταση [κ.κ.] .28 διαΣταύρωση ΧωΡίς φανάρια [δημήτρης ξυδερός] .30 το κενό [γιώτα φλώρου] .38 οδός λογικής [χαρά βογαζιανού] .40 spider girl [δέσποινα χαραλαμπίδη] .42 η συνεκδοχή της νέας υόρκης [baphomet] .48 υπερίων & η πρώτη του υπερίωνα [seitanakos] .50 ποιήματα και χίμαιρες ~ Larry Cool [ν.γ. λυκομήτρος] .52 χωρίς Τ [πνόη] .53 η ερωτική εξομολόγηση ενός Like [γιώργος ιατρίδης] .54 αποχρώσεις [σ.κ.] .55 αποσπασθέν εκ δανικού χειρογράφου [γιάννης τέλιος] .56 γιατί έπρεπε να πηδήξει (ο John Doe) [μαλίνα] .58 δάκρυ [νετρόνιο] .59 χαμογέλα [chupa chap] .60 ρίψασπις νους [εροέσσα] .62 η πειρατεία σκοτώνει την μουσική; [selini] .63 το ερπετό που κάποτε μπορεί να ήταν κυνηγός [φαίη φραγκισκάτου] .64 μιλώντας με φαντάσματα [aeriko]
i am page 02
the neuron stimulating zine
το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έχω να κοιμηθώ. Κλείνω τα μάτια μου αλλά ο Μορφέας αρνείται πεισματικά. Ξέρω πως φταίει εκείνος ο καφές. Ήταν πολύ αργά. Σχεδόν ακούω τα μόρια της καφεΐνης να χορεύουν πάνω στους νευρώνες μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Αλλά η λογική στέκεται εμπόδιο. Οι λογικοί στέκονται εμπόδιο. Αυτοί που αισθάνονται να κινδυνεύει η ζωή τους και η αξία τους απ’ τις πράξεις των άλλων. Όχι γιατί τους απειλούν με κάποιο τρόπο, αλλά γιατί απειλούν τον τρόπο ζωής τους. Και κάπου εκεί ξεκινάει το κυνήγι. Προσχηματικά και μη. Γιατί μπορούν. Έχουν τον τρόπο και τα μέσα. Ίσως να ‘ναι και περισσότεροι, αλλά δεν είναι απαραίτητα πιο δυνατοί. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι συνεχώς. Τα πάντα. Μα κυρίως πως δεν είμαι ο μόνος που κρατάει ένα τέτοιο ημερολόγιο. Απ’ τη δική μου κατάληψη όμως δεν θα μπορέσουν ποτέ να με βγάλουν. Τον δικό μου “χώρο” και χρόνο δεν θα καταφέρουν να τον αξιοποιήσουν. Δεν θα ξεχάσω. Δεν πρόκειται να κοιμηθώ ποτέ ξανά.
i am the un-editorial page
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Όσο κι αν προσπαθώ. Εικόνες και σκέψεις αναδύονται συνέχεια ανατροφοδοτώντας την ακατάπαυστη ενέργεια του εγκεφάλου μου. Προσπαθώ να ξεχάσω. Την πραγματικότητα. Τους τρελούς εκεί έξω που πασχίζουν με την καθημερινότητα της λογικής. Τους τρελούς που έχουν αφιερώσει ένα κομμάτι της ζωής τους στο να χτίσουν κάτι για τους άλλους. Που πασχίζουν να δημιουργήσουν νησίδες και καταστάσεις ελευθερίας μέσα σε ένα κόσμο λογικής. Μέσα σ’ ένα κόσμο που έχει συνηθίσει να αυτοπροσδιορίζεται με βάση την εργασία του. Μέσα σε μια μάζα αργόσχολων. Προσπαθώ να ξεχάσω τους τρελούς που δεν κυνηγούν απλώς τα όνειρα τους, αλλά δημιουργούν και συντηρούν τις συνθήκες, τον “χώρο” και τον χρόνο, ώστε να μπορούν να το κάνουν και άλλοι.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
I was just joking... [άρης λάμπος]
i am a joke
the neuron stimulating zine
i am page 05
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
you're a victim of your own mind.
ένας μυστικός δείπνος [χρήστος-αρμάντο γκέζος]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Το τραπέζι κόντευε να γίνει (σωρός από) σπιρτόξυλα από το βάρος, πλημμυρισμένο από τα σάλια του. Το είχε τονίσει στον σερβιτόρο – «όλα μαζί, να τα βλέπω!» - και τώρα έτριβε τα χέρια και δάγκωνε τα χείλια κι ένιωθε μια ανεπαίσθητη αναταραχή στο παντελόνι του, ένας έφηβος που ετοιμαζόταν να διαπράξει την πρώτη του επαίσχυντη αυτοϊκανοποίηση. Ο σερβιτόρος τον είχε κοιτάξει με δυσπιστία, παρά το καλό του κοστούμι και το λευκό του μαντηλάκι που ξεπρόβαλλε στο πέτο. «Είστε σίγουρος; Είναι το πιο ακριβό μας πιάτο, κύριε», και το «κύριε» το πρόφερε μετά από ένα διάστημα λες και ήταν λέξη άλλης πρότασης, βουτώντας το σε μια περιφρονητική αμφισβήτηση. Λίγες ώρες είχαν περάσει από την απόλυσή του, τόσα χρόνια σκυλίσιας αφοσίωσης ριγμένα στον δρόμο μαζί με χιλιάδες άλλα όνειρα που τώρα μαζεύονταν σαν σκουπίδια από τα απορριμματοφόρα. Πρόσχημα η κρίση, αιτία η απανθρωπιά. Και τώρα στα σαράντα πέντε, ποιος θα τον έπαιρνε για δουλειά; Αν είχε κάποιον να τον περιμένει στο σπίτι – το δικό του ή κάποιο άλλο, δεν είχε σημασία - θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να προβάρει το καλό του κοστούμι στον καθρέφτη, να χτενίσει τα μαλλιά του με μπόλικο ζελέ και να αρωματιστεί, και τώρα να’τος, να στρογγυλοκάθεται στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης, ετοιμοπόλεμος. Πήρε ανάσα κι άρχισε με τους φακέλους σφολιάτας, γεμιστούς με φινόκιο, προσούτο, ροκφόρ και καρύδια, μια χαψιά όλοι, μετά μια σούπα με χοντρά κομμάτια βουβαλίσιου κρέατος και πράσο και μανιτάρια να i am page 06
the neuron stimulating zine
κολυμπάνε. Μετά, στο κυρίως: ολόκληρο το γουρουνόπουλο να κείτεται, με πέτσα καψαλισμένη και χρυσοκόκκινη, σκασμένη εδώ κι εκεί, να αποκαλύπτει από μέσα τα ψημένα σωθικά, νεφρά και συκώτια, λουκούμια που τα έβγαλε με το χέρι του και τα καταβρόχθισε. Αγνόησε τους ψιθύρους και τα καθωσπρεπίστικα βλέμματα – «κοίτα τον, τον άξεστο!» – και προχώρησε βουτώντας με τα χέρια τα ελαφίσια λουκάνικα, την νεφραμιά γεμιστή με πεκορίνο και παστουρμά, και τέλος ένα τσιζκέικ με μαρμελάδα σύκο και ψητό μάνγκο με φουντούκια, περιχυμένο με σως από αρωματισμένο ρούμι και λικέρ σοκολάτας.
Ο σερβιτόρος ήταν άτεγκτος. Φώναξε τον υπεύθυνο του εστιατορίου, κι εκείνος με τη σειρά του τον υπεύθυνο ασφαλείας. Οι θαμώνες είχαν παγώσει στη θέα ενός καλοντυμένου κυρίου να χοροπηδάει και να ωρύεται ότι δεν έχει να πληρώσει και απορούσαν που τον έβλεπαν να γελάει καθώς τον οδηγούσαν στο αστυνομικό τμήμα – επειδή θα είχε ένα πιάτο φαΐ εκεί, ή επειδή κάποιος στο διπλανό κελί θα του έκανε παρέα; i am page 07
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Στο τέλος είχε χορτάσει για τα καλά. Ένιωθε πως είχε καταπιεί τον κόσμο, πως η κοιλιά του ήταν η υδρόγειος με στριμωγμένους όλους τους λαούς της γης μέσα της, ένιωθε ένας Κρόνος που είχε φάει τα παιδιά του. Όταν έφτασε ο λογαριασμός, ο σερβιτόρος τον άφησε πάνω στο τραπέζι σαν τελεσίγραφο καταδίκης και κοίταξε τον πελάτη του όπως θα κοίταζε κάποιος τα τιμώμενα πρόσωπα ενός δημόσιου απαγχονισμού. «Τέλεια, είναι πάρα πολλά. Δεν έχω να πληρώσω!» «Τι εννοείτε, κύριε;» «Δεν έχω φράγκο, στάλα, τίποτα, καπούτ, πουφ! Πώς το λένε; Τα τελευταία χρήματα τα ξόδεψα προχθές για ένα βιβλίο του Σάλιντζερ. Χαχα!»
«κούκου!» [μαρία κρητικού]
21 Δεκεμβρίου 2012, 01:10 πμ.. Εντός αυτού του 24ώρου, υποτίθεται ότι ο κόσμος μπορεί να καταστραφεί από κάθε πιθανή αιτία που βάζει ο ανθρώπινος νους. Ήδη στις ειδήσεις παίζουν τίτλοι όπως, «Υστερία για τη συντέλεια του κόσμου» κτλ. Αποτελούν απειλή πλανήτες –που παρεμπιπτόντως, ποτέ, κάποιος αστρονόμος δεν παρατήρησε-, ηλιακές εκρήξεις, ηφαίστεια, σεισμοί, εξωγήινοι που επισκέπτονται τη Γη ως κατακτητές και πολλά πολλά ακόμη. Μπορεί αυτά τα νέα να σου φαίνονται λίγο μπαγιάτικα αν τα διαβάζεις το 2013, αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έτσι, δεν είναι;
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Άλλοι γέλασαν πολύ ακούγοντας αυτές τις θεωρίες όλο αυτό το διάστημα.. Άλλοι προσπάθησαν να δουν πίσω απ’ τα φαινόμενα και ν ́ αντιληφθούν τον ουσιαστικό λόγο που αυτή η τρέλα επικρατεί... Άλλοι, πάλι, δεν το πήραν καθόλου ψύχραιμα και για κάποιους λόγους πίστεψαν με μανία στην καταστροφή.. Μπορεί οι περισσότεροι απ’ εμάς να σπάμε πλάκα εν τέλει μ’ αυτές τις ιστορίες, αλλά υπάρχουν περιστατικά που σχετίζονται μ’ αυτές που δεν είναι καθόλου αστεία και θα ‘πρεπε ίσως να μας προβληματίζουν. Στο σχετικά πρόσφατο 1978, τη στιγμή που κάποιοι γελούσαν με τα λόγια ενός ιεροκήρυκα που μιλούσε για επερχόμενη αποκάλυψη, 900 Αμερικάνοι πολίτες στην πόλη Τζόνσταουν, στη ζούγκλα της Γουιάνα, έδιναν τέλος στη ζωή τους πίνοντας χυμό σταφύλι με κυάνιο. Ανάμεσα τους βρίσκονταν και 300 παιδιά που λούστηκαν την παράνοια των μεγάλων. Κάτι τέτοια ακούς και αναρωτιέσαι, μα τι είναι αυτός ο κόσμος τελικά; Ποιοί ακριβώς, είναι οι άνθρωποι; Κι όμως, είναι αλήθεια, εκεί τους οδήγησε μια λάθος πεποίθηση που πίστεψαν φανατισμένα. Ίσως έχουν δίκιο που λένε πως ό,τι βάζει ο άνθρωπος στο μυαλό του γίνεται. Αν δεν αποτελεί αυτό απόδειξη, τι; Οι άνθρωποι που αυτοκτόνησαν, στην ουσία, πέρα απ’ τις θεωρίες, πίστεψαν πως εν τέλει θα πεθάνουν. Το πίστεψαν και το αποδέχτηκαν, οπότε αν και δεν ήταν μια καταστροφή αυτό που τους σκότωσε, ήταν οι εαυτοί τους που έκαναν πραγματικότητα την εικόνα που οραματίσθηκαν. Σ’ αυτό το σημείο πάντα αναρωτιέμαι, αφού οι άνθρωποι αποδεδειγμένα έχουμε τη δυνατότητα ό,τι οραματιζόμαστε να το πραγματοποιούμε, γιατί δεν κάνουμε θαύματα ακόμα; Τώρα θα μου πεις, ωραία ως εδώ, αλλά το θέμα είναι πόσο κούκου είσαι! Όχι, πως δεν είναι κούκου αυτά που λες, αλλά ποια είναι η ψυχική σου κατάσταση; Αυτή, ακριβώς, είναι η ψυχική μου κατάσταση! Αυτή η τρέλα που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε όλοι καθημερινά! Όλο το 2012 ήταν μια παράφρων περατζάδα από τις τρεις φάσεις που περιέγραψα παραπάνω, όχι μόνο όσον αφορά τις θεωρίες των Μάγια, αλλά όσον αφορά όλες τις θεωρίες αυτού του ταραγμένου κόσμου, που τόσα πολλά πάνω του συμβαίνουν. Ο κύκλος έχει ως εξής : Από την αδιαφορία και την απάθεια περνώ στον προβληματισμό διατηρώντας ηρεμία. Μετά απ’ την ανάλυση και την εμβάθυνση λυγίζω και οδηγούμαι σιγά-σιγά στην τρέλα, καθώς στις πιο ευάλωτες στιγμές οι φρίκες βρίσκουν ανοχύρωτο το υποσυνείδητο μου και τροφοδοτούν το αρχέγονο ένστικτο του φόβου, που αν σε καβαλήσει την έβαψες! Ταλανίζομαι, λοιπόν, ανάμεσα σε τρεις βασικές λειτουργίες και για να μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, φαντάζομαι πως μαζεύω όλες τις άχρηστες σκέψεις και σχηματίζω μια πυκνή μπάλα που εκτοξεύω απ’ τον γκρεμό του μυαλού μου στο άπειρο και ξεφορτώνομαι! i am page 08
the neuron stimulating zine
Γιατί, η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω στην καταστροφή του κόσμου, αλλά στην ιστορία του ανθρώπου και αυτό είναι ένα στήριγμα που κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει. Οπότε η ευχή μου για το 2013 δεν θα’ ναι ατομική, ούτε ́θ’ απευθύνεται σε υλικά αγαθά. Η ευχή μου θα ‘ναι σε α’ πρόσωπο πληθυντικό και θ’ αφορά το εμείς. Το εμείς που χάσαμε και χαθήκαμε. Αφού το εγώ, χωρίς το εμείς, δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι, επειδή τον ίδιο μου τον εαυτό βαρέθηκα αρνητικά να προδιαθέτω, αποφάσισα αντί να μιζεριάζω, να σκέφτομαι όμορφες μέρες και χαμογελαστούς ανθρώπους που περπατούν ανέμελα. Έτσι απλά, γιατί η ζωή είναι ωραία. Ναι... Είναι ωραία... Πώς το ξεχάσαμε αυτό;
Ναι, το είδα με τα μάτια μου! Αυτό το θαύμα συμβαίνει, υπάρχει! Είμαι και εγώ μέρος του, πρέπει απλά να το συνειδητοποιήσω και τότε όλα θα μπουν στη θέση τους! Τα πράγματα θα ξεδιαλύνουν! Δεν θα με προβληματίζει πια το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, αφού το κενό θα διαχωρίζεται αμέσως απ’ το ουσιώδες και θα χάνεται από μόνο του. «Ναι!», το δηλώνω, «Υπήρξα μάρτυρας πως μια φλόγα, στη μέση του πουθενά, μπορεί να καίει τόσο δυνατά που να διατηρεί επτά δισεκατομμύρια υπάρξεις εν ζωή! Μια απ’ αυτές τις υπάρξεις είμαι και εγώ, και μπορώ ανοίγοντας τα μάτια μου το πρωί να βλέπω αυτό το αστέρι κάθε μέρα! ». Αν ρωτούσε εμένα ο Σαίξπηρ «To be or not to be?», προσωπικά θα ‘λεγα σίγουρα το πρώτο! Ας καλωσορίσουμε όλοι, λοιπόν, το 2013, όπως κάναμε κάθε χρονιά και ας οραματιστούμε μόνο όμορφες εικόνες. Γιατί, πράγματι, οι άνθρωποι κρατάμε το μέλλον στα χέρια μας, απλά δεν τ’ έχουμε ακόμα καταλάβει... i am page 09
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Η τελευταία μου σκέψη, λοιπόν, τα βράδια θα ‘ναι η μεγάλη τύχη μου! Το ασύλληπτο δώρο να υπάρχω σ’ ένα σύμπαν, είτε είναι το μοναδικό, είτε είναι περισσότερα! Είδα με τα μάτια μου τον ήλιο! Υπήρξα μάρτυρας πως, πράγματι, ένα σώμα μπορεί να είναι τόσο φλογερό, ώστε κοντά του να διατηρεί άλλα σώματα και μάλιστα να επιτρέπει σε ένα απ’ αυτά, τον πλανήτη μας, να φιλοξενεί επτά δισεκατομμύρια ψυχές που έχουν την ευκαιρία να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να μαλώσουν, να γκρεμίσουν, να δημιουργήσουν και πάλι απ’ την αρχή!
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
ξέρεις [χρήστος γραβάνης]
Ξέρεις; Ξέρω πολλά μα… Μου φαίνονται όλα, τόσο λίγα Θα μου πεις; Δεν ξέρω… Γιατί; Γιατί η φωνή μου είσαι συ Κι εγώ είμαι το φως σου Εγώ δεν μιλάω και εσύ δεν βλέπεις Φως… Σκοτάδι Φως… Σκοτάδι Εγώ εμπνέομαι απ’το φως και ζωγραφίζω το σκοτάδι Φως… Σκοτάδι
i am page 10
the neuron stimulating zine
ισορροπιστής [μ.]
i am page 11
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Όλοι οι άνθρωποι είναι τρελοί. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια κάποια ψυχική κατάσταση. Όλοι οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί. Όλοι; Τι φαντάστηκες; Πως η διαφορετικότητα του καθενός μας κάνει παράταιρους; Κι όμως αυτό μας συμπληρώνει. Και κάθε φορά που βλέπουμε κάποιον «τρελό», ταραζόμαστε γιατί δεν μας ταιριάζει. Η δική μας διαφορετικότητα δεν αναγνωρίζει την δικιά του. Πάντα συμπαθούσα τους «παρμένους», ίσως γιατί η ψυχική τους κατάσταση είχε μια κάποια σταθερότητα. Ήταν φερέγγυοι σε σχέση με τους άλλους, τους «λογικούς» και «μετρημένους». Κι ας ήμουν και εγώ ένας απ’ τους άλλους. Ήσυχος και εντός ορίων, ντροπαλός και άνευ ενδιαφέροντος. Κατά βάθος όλοι αυτοί οι αδιάφοροι άνθρωποι είναι κρυφο-αυνάνες. Την βρίσκουν με την ηδονή της ζωής που επέλεξαν. Μαζεύουν home-made βιντεάκια και φωτογραφίες από ισορροπημένες στιγμές, γεμίζουν άλμπουμ και τα βλέπουν ξανά και ξανά ικανοποιώντας τις επιλογές τους, την κανονικότητά τους, την ανύπαρκτη ψυχική τους εμβάθυνση, την ζωή τους πριν τον θάνατο. Κι αν σου έλεγα ότι μπορείς να είσαι όσο τρελός θέλεις; Αν σου έλεγα πως εγώ τότε θα σε αγαπώ περισσότερο γιατί θα αγαπώ την ελευθερία σου; Κι ας τρομάζουν οι άλλοι, εγώ θα είμαι εκεί, φτερούγα να σε σκεπάσω ή να σε βάλω πάνω να πετάξουμε μαζί. Να ζήσουμε πριν πεθάνουμε πραγματικά. Να κάνουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι. Να τα κάνουμε όλα. Την τρέλα μας την χαλάνε οι ενοχές και την ελευθερία μας οι κανόνες. Την αγάπη μας την αμαυρώνουν τα προσωπεία και οι βαρετοί αυνάνες. Τα όνειρά μας γεμίζουν από τηλεοπτικές εικόνες και οι επιθυμίες μας μετρούνται σε χρήματα, ακόμα. Ζούμε στην δικτατορία της ισορροπίας και αρνούμαστε να δούμε πως πραγματικά είναι το πλαίσιο που λέμε Καθημερινότητα και Ζωή. Ήμουν ήσυχος, ήμουν ήρεμος, ήμουν λογικός. Και τώρα... είμαι λογικός με ανησυχία. Είμαι «παρμένος» με μέτρο. Είμαι ο πιο ισορροπημένος άνθρωπος που γνώρισες και όμως είμαι ανεπαρκής. Γλίτωσα από την φιληδονία αλλά όχι από τους κανόνες. Έκανα ένα βήμα για να βρεθώ στην μέση, ανάμεσα σε ισορροπημένους και ανισόρροπους. Με λες Πραγματιστή με βλέμμα Ονειροπόλου. Η Χώρα που ζω χάνεται γιατί οι λογικοί δεν μπορούν να δεχτούν την αλλαγή της Πραγματικότητάς τους. Τα κουτάκια εντός του κρανίου τους δεν κάμπτονται, δεν αυξάνουν πλευρές και γωνίες, δεν κονιορτοποιούνται. Αφήνουν ανάμεσά τους τόσο κενό χώρο όσο να βρει διόδους να χωρέσει η Θλίψη, η Απογοήτευση και ο Ψυχαναγκασμός. Παλιάτσος και Ληστής. Ένα βήμα με χωρίζει και από τους δύο και αναρωτιέμαι τι θα με σπρώξει πού. Κάποια στιγμή το σχοινί θα σπάσει και θα αναγκαστώ να διαλέξω. Όχι όμως για όσο ελπίζω. Για πόσο ακόμα θα είμαι απλά ο Ισορροπιστής;
ο πρώτος ήχος [κυριάκος χαλκόπουλος] Είμαι ένας ήσυχος ένοικος αυτού του αρχαίου κτιρίου. Η ζωή μου εδώ, στα τρία έτη που αριθμεί, κύλησε δίχως ιδιαίτερα γεγονότα, σιωπηλά, ειρηνικά. Αυτό ίσχυε για τις εξωτερικές εκδηλώσεις της. Ποτέ δεν έφερα εδώ κάποιον γνωστό μου, διότι δεν έχω φίλους. Ποτέ δεν έκανα τον οποιονδήποτε θόρυβο που θα μπορούσε να εκτιμηθεί πως θα ακουγόταν πέρα από αυτούς τους πένθιμους τοίχους. Αλλά το φαινόμενο της εσωτερικής μου ζωής ήταν πολύ διαφορετικό.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Εκεί διαρκώς γίνονταν απειράριθμες σκέψεις, σκέψεις πολλών ειδών, σκέψεις με τις οποίες προσπάθησα να με βοηθήσω.
Εδώ και τρία χρόνια βρέθηκα σε αυτό το μέρος, ψηλά, σε ένα από τα κτίρια της πλατείας Ναυαρίνου, κυνηγημένος από τη δυστυχία, σχεδόν αφανισμένος από τον ψυχικό πόνο. Κάποτε, στην αρχή της διαμονής μου εδώ, τα πράγματα μέσα μου ήταν τόσο άσκημα που αληθινά απορούσα και εγώ τι θα μου συμβεί στο τέλος. Έπειτα, αργά-αργά, πολύ αργά, κατόρθωσα με ένα αχανές ποτάμι από σκέψεις να πετύχω να βελτιωθεί λιγάκι η ψυχική μου ζωή.
Εξωτερικά όλα έμοιαζαν σχεδόν απαράλλακτα. Πάλι ήμουν κάτι σιωπηλό, κάτι απόμακρο, κάτι που κοιτούσε λυπημένα, ανέκφραστα και που δε μιλούσε. Εσωτερικά όμως είχε γίνει κάποιο σημαντικό βήμα για να καλυτερεύσουν όλα, αν και αυτό δεν έγινε εύκολα, και πάμπολλες ήταν οι κρίσεις πως στην πραγματικότητα καθόλου δεν είχε κερδηθεί τίποτα, πως ήταν και αυτή η πίστη ότι είχα κατορθώσει τελικά να με βοηθήσω απλώς άλλη μία πλάνη και τίποτε που να το υπερέβαινε αυτό. Και πέρασαν πάλι μέρες και χρόνια, και ήρθε το αποψινό βράδυ. Σε αυτό έκανα την πρώτη μου κίνηση, την πρώτη μου ενέργεια, έπειτα από τότε που ήμουν πολύ μικρός, τον πρώτο ήχο στη ζωή. Λοιπόν δε με ξαφνιάζει που αυτό το μουσικό όργανο παρήγαγε μια τόσο ζοφερή νότα έπειτα από χρόνια στα οποία δεν χρησιμοποιούταν καθόλου. Από εκείνη την ώρα δεν έχω σκεφτεί κάτι το ιδιαίτερο. Πήγα λίγες φορές στο μπάνιο, για να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Εκεί κυρίως παρέμεινα και πάλι ανέκφραστος. Το πρόσωπό μου, κανονικό, με κοιτούσε με σοβαρότητα και κάποια θλίψη. Μια φορά όμως φαντάστηκα μια έκφραση κακόβουλη, και η φαντασία μου την απεικόνισε στη γυάλινη επιφάνεια. Όμως και αυτό το ξεπέρασα, διότι μου φάνηκε ομοίως ασήμαντο. Ήταν κακή η ενέργειά μου; Προσπάθησα με αυτήν ίσως να ζήσω, ή μάλλον αυτό δεν είναι σωστά διατυπωμένο: δεν προσπάθησα να ζήσω με αυτήν, δεν γνώριζα ότι θα ένοιωθα ζωντανός διαπράττοντας την, ή για να είμαι ακόμα πιο ακριβής δεν το γνώριζα συνειδητά, κάτι μέσα μου ίσως να το γνώριζε όμως, και με παρότρυνε να προβώ σε αυτήν την ενέργεια. Είμαι τριάντα-δύο ετών. Δε νομίζω ότι η ζωή μου διατρέχει κάποιον κίνδυνο. Έξω, όταν βγήκα στο μπαλκόνι, όλα έμοιαζαν σκοτεινά. Μα και το μπαλκόνι ήταν βέβαια βυθισμένο στο σκοτάδι. Για να δει κανείς κάτι εδώ θα έπρεπε όχι μόνο να έχει καρφώσει το βλέμμα του πάνω του, αλλά και να περιμένει ακριβώς κάτι να διακρίνει, μέσα στις σκιές. Τούτο i am page 12
the neuron stimulating zine
δε το θεωρώ πιθανό. Βέβαια αν πίστευα σε μεταφυσικές εξηγήσεις, ή έστω σε κάποια μυστική ένωση των ανθρώπων με δυνάμεις ενός πεπρωμένου, τότε θα μπορούσα όντως να ανησυχήσω πως κάποιος με είδε τότε. Αναρωτιέμαι πώς θα ένοιωθε ένας τέτοιος παρατηρητής μου. Σίγουρα την καθοριστική στιγμή μια έκπληξη. Αλλά και από πού θα με κοιτούσε; Τα αντικρινά κτίρια είναι πολύ μακριά. Από κάτω βέβαια, το δρόμο, θα γινόταν να με βλέπει κάποιος, όμως πόσο συχνά κανείς από εκεί σηκώνει το κεφάλι του για να κοιτάξει στους ψηλούς ορόφους αυτών των κτισμάτων; Και γιατί άλλωστε να το κάνει; Όχι, δε νομίζω ότι με έβλεπε κανείς ούτε από εκεί. Όσο φαντάζομαι κάποιον άλλο σε εκείνο το δρόμο, όχι εκείνον τον μεμονωμένο άνθρωπο που στεκόταν μπροστά από το κτίριο μου, μα έναν που περπατούσε εκείνη την ώρα προς τα πάνω, αναγκάζομαι να σκεφτώ πως θα κατάλαβε κάτι από εμένα μόνο πολύ αργά, μια στιγμή ίσως πριν να ακουστεί ο έντονος ήχος μπροστά του. Μα τότε όσο γρήγορα και να είχε γυρίσει έπειτα το κεφάλι του προς το κτίριο δε θα είχε καταφέρει να δει τίποτα, διότι ήδη ήμουν στο εσωτερικό του σπιτιού.
Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν κατάφερα να ακούσω σχεδόν τίποτα σημαντικό. Αρχικά διαπιστώθηκε μια κραυγή, όμως αυτήν τη διαδέχτηκε πλήθος αδιευκρίνιστων ομιλιών που έφταναν ως εμένα μόνο ως ένα βουητό. Και κοιτούσα τη γυάλινη επιφάνεια της μπαλκονόπορτας, που σχεδόν παρουσίαζε το ίδιο ενδιαφέρον με εκείνο το βουητό, αφού και τα δύο ήταν ενοχλητικά ασήμαντα. Κατόπιν όμως υποχώρησα και από εκείνη τη θέση. Την πρώτη στιγμή δεν το είχα καταλάβει, αλλά όντως είχα αρχίσει να αισθάνομαι κάτι. Να αισθάνομαι! Αυτό είχε χρόνια να μου συμβεί! Και όμως ήταν Τι όμορφα που αλήθεια, αισθανόμουν, έμοιαζαν εξάλλου και αυτό που αισθανόμουν εκείνη την ώρα, έτσι απαίδευτος που ήμουν καθώς αποσύρθηκα στην εκλεπτυσμένη διάκριση στο σαλόνι, όλα της σημασίας του λόγω της τα έπιπλα και οι πολυκαιρίας του πόνου στην σκοτεινοί τοίχοι! Όλα παρουσιάζονταν ψυχή μου μου φαινόταν απλά σαν κάτι που περιείχε μια σαφή σημασία. να έχει τη γενική σημασία Ενώ ως τότε τα προσπερνούσα όλα αυτά πώς ήμουν ζωντανός. εκτιμώντας πως είναι ανούσια, τώρα Ναι, ένοιωθα, και γι αυτό πραγματικά τα αντιλαμβανόμουν σαν κάτι αντιλαμβανόμουν ότι ζω! εξαίσια όμορφο, σαν να ήταν όχι υλικά αντικείμενα αλλά ένας πίνακας που απέδιδε στην εντέλεια κάποιον συναισθηματικό τόνο, και τώρα αυτόν εγώ τον κατανοούσα και τον βίωνα. i am the unfortunate page 13
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Για την ακρίβεια είχα υποχωρήσει ως λίγο πίσω από τη μπαλκονόπορτα. Αυτό διότι ήθελα να ακούω, να ακούω τι συμβαίνει κάτω, παρόλο που δε μπορούσα να το δω. Ω πόσο θα ήθελα εκείνη την ώρα να τολμούσα να κατέβαινα στο δρόμο για να παρατηρήσω τι συνέβαινε! Αλλά αυτό δεν στάθηκε δυνατό, θα ήταν ίσως εξαιρετικά επικίνδυνο. Τι κρίμα όμως!
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Και, χαμογελώντας, βυθίστηκα στο άκρο του δωματίου. Δε μπορούσα βέβαια να καθίσω στην παλιά πολυθρόνα, αλλά στάθηκα μπροστά από τη βιβλιοθήκη, και κοιτούσα τα βιβλία μου. Και ήταν σαν να είχε τραβηχτεί από γύρω μου κάποια ξύλινη επιφάνεια που με διαχώριζε από τον έξω κόσμο, κάποιο αρχαίο εμπόδιο, και τώρα επικοινωνούσα με αυτόν, ξανά, ξανά έπειτα από τόσα έτη, και πλημμύριζα από χαρά και αγαλλίαση που επιτέλους είχε επιτευχθεί κάτι τέτοιο! Ότι δεν κατανοούσα πώς είχε επιτευχθεί, και γιατί, δε με ενοχλούσε, διότι ήταν τόσο έντονη η βεβαιότητα ότι το έχω πετύχει που όπως κάποιος που ήταν φυλακισμένος δε θα εξέταζε πώς συνέβη να του εξασφαλιστεί η διαφυγή του αλλά θα στεκόταν κατ αρχήν στην αντιδιαστολή της παλιάς απελπισίας στο κελί, και της τωρινής του χαρούμενης ελευθερίας, έτσι και βραδυκίνητων εγώ δεν ασχολούμουν ουσιαστικά καθόλου με σκέψεις για το από τη χρόνια λόγο που είχε συμβεί αυτή η τεράστια αλλαγή. ασυναισθησία Βέβαια δε μου διέφευγε η παραμονή μου εσωτερικών στο μπαλκόνι πριν από λίγο. Ήδη την γραναζιών της σκεφτόμουν, όχι τόσο ενοχλημένος όσο ψυχής μου. τώρα, αλλά ήδη την είχα κατά νου. Απλώς έμοιαζε ακόμα με κάτι ανισοβαρές σε Πολύ αργότερα σκέφτηκα την σύγκριση με την επίπτωση τη δραματική που προοπτική κάποιος να κτυπήσει είχε στην εσωτερική μου ζωή. Ήταν σα να στην πόρτα μου. Στάθηκε αυτή είχα πατήσει ένα μυρμήγκι, και αυτό για η δεύτερη μεγάλη ενοχλητική κάποιο λόγο είχε αλλάξει τα συναισθήματά μου σκέψη όμως. Από εκείνη μου προς το καλύτερο. Λοιπόν δεν είναι την ώρα ως αυτή τη στιγμή υπερβολικό να δοθεί η προσοχή στον ίδιο έχουν περάσει τρεις ώρες, είναι τον αφανισμό του εντόμου, πλέον περασμένα μεσάνυκτα, όταν όλα προτρέπουν να και όμως ακόμα ανησυχώ ότι σταθεί αυτή σε κάποια τιτάνια θα ακουστεί αυτό το κτύπημα. μεταβολή μέσα μου; Ω, φυσικά Τι φαντάζομαι, ωστόσο; υπήρχε σύνδεση ανάμεσα στο Κάποιον εσμό κατηγόρων που ένα και το άλλο, σχέση αιτίου και αιτιατού, ή μάλλον κάτι θα έχει σκαρφαλώσει ως αυτό το ύψος, και πιο σκοτεινό, αφού φυσικά που μέσα στη νύκτα, κρατώντας αναμμένες το ίδιο το γεγονός ήταν τόσο δάδες, θα με πυρπολήσει; Ή κάποιον ασήμαντο που μόνο υπό ανώνυμο νόμο, κάποια δικαστική εντολή, συνθήκες που οι ίδιες θα κάποια έρευνα, που δειλά θα φτάσει ως και όφειλαν να εξεταστούν ως το την πόρτα μου; πραγματικό αίτιο είχε αναχθεί Μα είναι τόσο κουτό όλο αυτό, και είναι σε κάτι ικανό να προκαλέσει μια κουτό διότι φυσικά ακόμα και μία τέτοια κίνηση των κολοσσιαίων και εξέλιξη δε θα μπορούσε να με απειλήσει καθόλου. Δεν είμαι γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, δεν φέρω κάποιο επιφανές όνομα και δεν έχουν χαραχθεί τα αρχικά μου i am page 14
the neuron stimulating zine
στην πολυθρόνα. Άλλωστε στη θέση της τοποθέτησα, από έναν ανόητο φόβο, ένα άλλο έπιπλο, ώστε να μην υποδηλώνει τίποτε την απουσία της. Οπότε όλα αυτά παραπέμπουν, αν το σκεφτώ λογικά, αν είμαι ικανός για λογική σκέψη, απλώς και πάλι στον προηγούμενο φόβο, ότι κάποιος με παρακολουθούσε τις λίγες στιγμές που ήμουν στο μπαλκόνι, στο σκοτάδι, στο σκοτάδι μέσα θα με παρακολουθούσε και σκέψου πόσο αφύσικο είναι αυτό!
Και δεν κατορθώνω να μη χαμογελάσω λιγάκι με τη σκέψη ότι είναι σχεδόν το ίδιο αφύσικο με την νυκτερινή μου ζωηρή πορεία από το μπαλκόνι ως το σαλόνι, από όπου, με τη σκέψη ότι κάποιος στεκόταν κάτω, στο δρόμο, πήγα να πάρω την ξύλινη πολυθρόνα, και, σιωπηλά, αλλά νοιώθοντας ήδη το προμήνυμα πως αφού την άφηνα να γκρεμιστεί, μια στιγμή μονάχα αφού χανόταν κάθε δυνατότητα να την επαναφέρω στη θέση της ισορροπίας της και να ματαιώσω την ενέργειά μου, θα ερχόταν κάποια μεγάλη αλλαγή, την ανέβασα πάνω από τα κάγκελα, και χαμογελώντας τρελά, και βλέποντας στη φαντασία μου ένα πρόσωπο μοχθηρό ως το δικό μου, την εγκατέλειψα στη δύναμη της βαρύτητας.
Όχι, δε το νομίζω ότι υπάρχει κάτι εδώ που να με κάνει να κινδυνεύσω. Κανείς δε θα μου χτυπήσει την πόρτα. Είναι μόνο ίσως το άτσαλο λίκνισμα των φτερούγων της Ερινύας που θολώνει τη σκέψη μου και με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος, κάποιο ανθρωπάκι, που θα φτάσει ως και την πόρτα μου, που θα υποχρεωθώ να του ανοίξω, και που θα με κοιτάξει με ένα βλέμμα που ήδη θα φανερώνει ότι με υποψιάζεται, καίρια, παντοτινά, αθάνατα. Η λογική σκέψη, από την άλλη, υποδεικνύει την πλήρη ασφάλειά μου. Κανείς δε ξέρει καν την ύπαρξη της παλιάς ξύλινης πολυθρόνας. Κανείς δεν ήρθε εδώ. Και αν μπορεί να ειπωθεί πως θα είναι προφανές πως το έπιπλο αυτό γκρεμίστηκε από αυτό το κτίριο, και πάλι αριθμούν εδώ πάνω από εκατό ζωές, και δε θα υποψιαστούν εμένα, έναν ήσυχο, μοναχικό άνθρωπο, που όμως σε απάντηση του παλιού του πόνου τώρα τρέφει μέσα του μια δύναμη ζωής, ήδη μελανή ίσως από το έγκλημα, αλλά υπαρκτή, μια μαύρη φλόγα για να ζεσταίνει την ψυχή για πάντα, αυτός ο ειρηνικός κάτοικος της πλατείας Ναυαρίνου. i am page 15
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Ω, μα ήδη αφού άρχισε να πέφτει- και έπεφτε τόσο ευθέως, και τόσο σιωπηλά, και όλο και πιο γρήγορα- το ήξερα ότι κάτι σημαντικό είχε μόλις σφραγιστεί. Όχι, δε στάθηκα για να δω όλη την πορεία της. Έμεινα μόνο για τη στιγμή που απαιτούνταν ώστε να είμαι βέβαιος πως σε λίγο θα συντριβόταν πάνω στο σώμα εκείνου του ανθρώπου. Έπειτα πισωπάτησα, μέσα στις σκιές, και άκουσα τη κραυγή, και ακολούθως το βουητό.
απλά μια μέρα
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
[βάσω μούμου]
i am page 16
the neuron stimulating zine
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
i am page 17
υπερφόρτωση εγκεφάλου [γιώργος τζαβλάκης]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Πάνε ώρες που τη δίψα μου ψάχνω να κορέσω Με μάτια κόκκινα απ’ του μυαλού το πηγαινέλα Με στόμα που σιγομουρμουρίζει προσευχές στης τρέλας τον βωμό Τα λογικά μου νιώθω να χάνω καθώς η άμπωτη κι η πλημμυρίδα των σκέψεων παλινδρομούν Πάνε μέρες που ο κρύος αέρας παγώνει το πρόσωπό μου Βαδίζω για χιλιόμετρα κοιτώντας τις γραμμές από τις πλάκες πρέπει πάντα με το δεξί πόδι να τις περνώ, αλλιώς κατάρρευση, καταστροφή. Υπνοβάτης και αναχωρητής σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος. Πάνε χρόνια που ψάχνω μια φωτιά να ανάψω καίω τις σάρκες μου και θριαμβεύω πάνω στην ύπαρξή μου. Με πυρωμένο κάρβουνο σκαλίζω τ’ όνομά μου κι από τις στάχτες φτιάχνω καθρέπτη και τη ψυχή κοιτώ. Ο έρωτας που κρύβεται, μήπως κοιμήθηκε κι αυτός νωρίς; Πάνε αιώνες που τα πόδια μου χτυπώ στο πάτωμα. Μαζεύω σε ένα τσουβάλι μνήμες, επιθυμίες, όνειρα και σε έναν βαθύ και λασπωμένο λάκκο τα χωματίζω. Μου παν την άνοιξη καρπό θα πετάξουν. Γελάω και απ’ τους σπασμούς νιώθω τα δάκρυα να με πνίγουν Σε ένα δωμάτιο βάζω τις σκέψεις μου να αναπαυτούν κι αυτές γλιστρούν, λιώνουν κι απ’ τα πορτοπαράθυρα ξεχύνονται
i am page 07 i am page 18
the neuron stimulating zine
σε κατάσταση αποκατάστασης [πηγή λο.] Σε κατάσταση αποκατάστασης Μ’ αρέσει να συνδέω και να αποσυνδέω τα αντίθετα, να πιάνω τα σχετικά και να καταλήγω σε άσχετα. Τόσο σχετικό το πρόσωπο,τόσο άσχετο το κορμί. Όσο για το μέσα ακόμα το κυνηγώ. Το κυνηγώ ανάμεσα σε άγραφες σελίδες και σε γεμάτες νύχτες. Μια με καταπίνει και δύο το γνωρίζω, στο τρία σηκώνομαι και τραγουδώ πόσο τρελό είναι το σ’αγαπώ. Το σ’αγαπώ που δεν είπες,το σ’αγαπώ που ψελλίζω, εκείνο που θάψαμε στη λάσπη του χειμώνα. Να αισθάνεσαι το πέταγμα του εντόμου, νόμιζα πως μου είχες πει. Να μετράς τις βαριές ανάσες πριν κοιμηθείς, μα να μην ξεχνάς να ξυπνάς με το φως. Όχι την λάμπα ούτε τον ήλιο, το φως που έχεις μέσα σου.
Και εμείς κοιτάμε τα δάχτυλα μας που μαυρίσανε, κοιτάμε τα μάτια μας που θολώσανε, ακούμε τα παγωμένα μας χνώτα. Κοιτάμε τις καρδιές που ρίξαμε στις ρόδες του αυτοκινήτου, εμείς είμαστε αυτοί που χάσαμε την στάση, μα είμαστε και αυτοί που θα πηδήξουμε τα κάγκελα. Πως νιώθεις; Δεν με έχει ρωτήσει κανείς,μήνες τώρα. Με ρώτησε και δεν τον άκουσα. Σε άκουσα να λες πως νιώθεις μπλε. Είχα σκεφτεί το κίτρινο πως σου πηγαίνει. Αύριο θα βάλουμε όλοι από ένα μπλε κορδελάκι στο παντελόνι μας. Μα το κίτρινο δεν το θες; Το ήθελα για ένα βράδυ, τώρα πάρτο πίσω,είναι δικό σου. Πως νιώθεις; Δεν σου απάντησα, γιατί μπορεί να μην νιώθω, ή μάλλον μπορεί να νιώθω ότι δεν μπορώ. Δεν μπορώ να νιώσω.Αλήθεια; Αλήθεια ή ψέμα,με διέλυσες. Και τώρα; Και τώρα το μπλε φοράω και δεν έχω ανάγκη τις κίτρινες υποσχέσεις σου. Θα χαμογελάσω,το αποφάσισα. Θα αλλάξω,το ορκίζομαι. Μέχρι το τέλος του χρόνου θα αλλάξω και χαμόγελο σε άλλο χρώμα θα βρω. i am page 19
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Απρόσκλητες συγκινήσεις με κοιμίζουν, εικόνες καπνισμένες με ξυπνούν. Αυτή η πόλη σαπίζει ακόμα και στον ύπνο της. Αυτή η πόλη κλείνει τον ουρανό και ανοίγει τα μπουκάλια.
ourpoisonchoos poisonchooseyo urpoisonchoosey isonchooseyour chooseyourpoiso hooseyourpoiso ourpoisonchoos urpoisonchoosey urpoisonchoosey rpoisonchoosey έσοδα – έξοδα [μικέλα φερούση]
Το επόμενο ραντεβού μου ήταν στις 19:00. Άνοιξα το παράθυρο του γραφείου κι άναψα ένα τσιγάρο. Αν δεν ερχόταν σήμερα ο ασθενής μου, ήμουν χαμένος για τα καλά. Λίγο πριν αρχίσει να με επηρεάζει αυτή η σκέψη, χτύπησε το κουδούνι. Πάτησα το μπουτόν για να ανοίξει η πόρτα, πέταξα άτσαλα τη γόπα έξω απ’το παράθυρο και το έκλεισα.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Ο προβληματισμένος -και λιγάκι προβληματικός- νεαρός μπήκε, με καλησπέρισε και κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα. Εδώ στην Ελλάδα δε χρησιμοποιούμε καναπέδες. Θεράποντες και θεραπευόμενοι, έχουμε αμφότεροι αρκετό εγωισμό για να αφεθούμε έτσι απλά.
-Πώς πήγε η προηγούμενη εβδομάδα; -Καλύτερα, γιατρέ. Νομίζω ότι αντιμετώπισα σωστά τον προϊστάμενο και δεν άφησα να με επηρεάσει η συμπεριφορά του. -Καλό αυτό. Το αποτέλεσμα; -Έγινε και πάλι το δικό του. Αλλά δε με επηρέασε. -Αφού δεν επηρεάστηκες λοιπόν από αρνητικές συμπεριφορές, να υποθέσω ότι αυτή την εβδομάδα ήταν καλύτερα τα πράγματα και μέσα στη σχέση σου; -Το αντίθετο, τσακωθήκαμε πάλι. -Και ο λόγος; -Τα κοινά οικονομικά μας προβλήματα. Τόσο κοινά, που τα έχει όλη η Ελλάδα μαζί με εμάς. Δε μπορεί να καταλάβει ότι είμαι ψύχραιμος γιατί ξέρω πως δεν έχω ευθύνη για αυτό, αλλά εκείνη το εκλαμβάνει ως αναισθησία. -Είσαι; -Δεν ξέρω. -Αν δεν ξέρεις εσύ, τότε ποιος; Αφού του έθεσα την ερώτηση ματ, άρχισε να μονολογεί προσπαθώντας να φτάσει στην απάντηση. Δεν είναι ότι δεν τον πρόσεχα όσο μίλαγε, αλλά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πού θα κατέληγε, αξιοποίησα το χρόνο του μονολόγου του για να κάνω έναν πρόχειρο υπολογισμό των εξόδων μου για την επόμενη εβδομάδα.
i am the poisonous page 20
seyourpoisoncho ourpoisonchoos yourpoisonchoo rpoisonchooseyo onchoosey our onchooseychoos seyourpoisoncho yourpoisonchoo yourpoisonchoo yourpoisonchoos the neuron stimulating zine
-Δε συμφωνείτε γιατρέ, έτσι δεν είναι; Το βλέπω στο ύφος σας. -Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό; -Φαίνεστε προβληματισμένος.
-Αυτό εσένα δεν πρέπει να σ’ επηρεάζει, όπως δεν άφησες να σε επηρεάσει και ο προϊστάμενός σου. Έχεις κάνει πολύ σημαντικά βήματα. Στην επόμενη συνάντηση όμως περιμένω μια εμπεριστατωμένη απάντηση για τα περί αναισθησίας που μου ανέφερες. -Εντάξει γιατρέ, ευχαριστώ.
Έβαλα τα 40 ευρώ στην τσέπη κρατώντας τα, για να είμαι σίγουρος ότι δε θα τα χάσω. Κλείδωσα το ιατρείο και βγήκα έξω με κατεύθυνση το φαρμακείο στη γωνία (αυτό που παρέπεμπα όλους μου τους ασθενείς όταν χρειαζόταν). Ο φαρμακοποιός με ρώτησε χαμογελώντας: -Τα γνωστά;
Ακούστηκε σαν μπάρμαν που ετοιμαζόταν να μου σερβίρει το συνηθισμένο μου ποτό. Του απάντησα κι εγώ με το ύφος θαμώνα: -Ναι Σπύρο, τα γνωστά. -Ορίστε γιατρέ. -Τι σου χρωστάω; -40 ευρώ.
Έβγαλα τα χρήματα όπως τα κρατούσα μέσα στην τσέπη και τα αντάλλαξα με το θησαυρό των αντικαταθλιπτικών. Γύρισα σπίτι με το βραβείο που αποκόμισα από το μόχθο μου και έριξα μια ματιά στο ημερολόγιο με τα ραντεβού μου. Η επόμενη κλεισμένη συνάντηση ήταν σε 10 μέρες και το κουτί με τα χάπια κρατάει για 7 ημέρες… Έβαλα ένα ποτήρι νερό, ήπια το ένα από αυτά και ξάπλωσα γαλήνιος.
i am page 21
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Έβγαλε από την τσέπη του 40 ευρώ και τα άφησε στο γραφείο μου. Με καληνύχτισε και έφυγε κλείνοντας προσεκτικά την πόρτα. Άναψα άλλο ένα τσιγάρο, αυτή τη φορά αδιαφορώντας για τον καπνό που θα γέμιζε το γραφείο. Άλλωστε, δεν είχα άλλο ραντεβού. Ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος μου πελάτης εδώ και 5 ημέρες.
ο λαβύρινθος [μίνως - αθανάσιος καρυωτάκης] Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί βρέθηκα εδώ. Ποτέ μου δεν είχα διαπράξει κάποιο έγκλημα. Το μοναδικό μου ατόπημα ίσως να ήταν που περνούσα πολλές ώρες ονειροπολώντας. Δημιουργούσα με το μυαλό μου υπέροχες ιστορίες. Ιστορίες που μονάχα στα πιο κρυφά σου όνειρα έβλεπες. Μερικές φορές γινόμουν λιοντάρι, άλλες πρίγκηπας και κάποιες φορές, ελάχιστες, πάστορας.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Ωστόσο, αυτές οι ονειροπολήσεις μου απ’ ό,τι φάνηκε δεν άρεσαν στη μικρή κοινωνία του απομακρυσμένου χωριού όπου έμενα. Θα σας εξιστορήσω λοιπόν, όλα εκείνα τα γεγονότα που ουσιαστικά είναι υπεύθυνα για τον εγκλωβισμό μου σ’ αυτό το καταραμένο δωμάτιο. Οι γονείς μου ήταν πλούσιοι. Είχαν μια γιγαντιαία έπαυλη σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό στην Ουαλία. Καταγόμασταν από αριστοκρατική γενιά. Είχαμε πάμπολλα χρήματα κι έτσι δεν χρειάστηκε ποτέ να δουλέψω. Από μικρό παιδί διάβαζα αλλόκοτα βιβλία. Θυμάμαι πως διάβαζα κυρίως μύθους και θρύλους της ευρύτερης περιοχής. Το παράξενο ήταν ότι το χωριό μας είχε αρκετούς που σχετίζονταν τόσο με την οικογένειά μας όσο και με διάφορα παγανιστικά στοιχεία. Ήμουν μοναχικός τύπος. Δεν είχα φίλους και δεν με ενδιέφερε να έχω. Πέρναγα ωραία επισκεπτόμενος το μικρό δασύλλιο που υπήρχε δίπλα στο σπίτι μου και ονειροπολώντας ανάμεσα από τις φυλλωσιές. Δεν ήξερα το λόγο, αλλά κάτι σ’ εκείνο το δάσος έδειχνε να είναι διαφορετικό. Απόπνεε μια έντονη αίσθηση μυστηρίου και μαγείας. Μερικές φορές θυμάμαι είχα αντικρίσει και κάποιες νεράιδες. Το περιστατικό που άλλαξε βέβαια ολότελα τη ζωή μου έλαβε χώρα όταν πάτησα τα δεκαοχτώ, την ημέρα ενηλικίωσης. Βρισκόμουν ξανά στο δάσος, όταν πέρασε από μπροστά μου ένα τραγόμορφο πλάσμα. Κατάφερα να το δω ελάχιστα. Θύμιζε εκείνα τα τραγόμορφα πλάσματα της αρχαιότητας που αρέσκονταν στο να κυνηγάνε γυναίκες και να επιδίδονται σε ποικίλες μορφές ακολασιών. Παρακινούμενος απ’ ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ξεκίνησα να ακολουθώ το πλάσμα. Χωρίς να ξέρω το γιατί, ένιωθα πως κάποια ανώτερη δύναμη είχε προνοήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια για τη συνάντηση που επακολούθησε. Με νομίζουν τρελό, μα δεν είμαι. Αυτά που εξιστορώ συνέβησαν αλήθεια. Δεν είμαι τρελός. Αυτοί απλά δε μπορούν να δεχτούν την αλήθεια. Κάτω από ελάχιστο φως του ηλίου, μέσα στις φυλλωσιές και ανάμεσα από τα βρύα συνέχισα να ακολουθώ προσεχτικά το πλάσμα. Κοράκια πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου. Εικόνα σίγουρα αρκετά μακάβρια, αλλά ήμουν συνηθισμένος. Δεν με πείραζαν ούτε κατά διάνοια τα κοράκια. Για να πω την i am page 22
the neuron stimulating zine
αλήθεια, τα κρωξίματα που έβγαζαν είχαν αρχίσει να μου αρέσουν. Περπάτησα ώρες μέχρι να βρεθώ εκεί όπου ο Πάνας είχε χαθεί. Ανάμεσα στα βρύα υπήρχε ένας αρχαϊκός ναός. Μπορεί να είχε πέσει η μία από τις δύο κολόνες που στήριζαν την είσοδο ή η μούχλα να κάλυπτε σχεδόν όλη την επιφάνεια του μαρμάρου, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουνα βέβαιος ότι ο Πάνας είχε χαθεί μέσα στην τρύπα που οδηγούσε στο υπέδαφος. Καθώς επεξεργαζόμουν τον ναό, τα μάτια μου είδαν τον Τζέικομπς, τον υπηρέτη των γονιών μου που είχε κρυφτεί πίσω από ένα κούτσουρο. Οι γονείς μου πρέπει να είχαν αντιληφθεί τις περιπλανήσεις μου και να είχαν στείλει κάποιον να με παρακολουθήσει. Ταράχτηκα. Οι γονείς μου δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να μάθουν την αλήθεια. Με φρενήρεις ρυθμούς άρχισα να τρέχω προς το σπίτι μου. Ήθελα να προλάβω να ακούσω τί θα τους έλεγε ο υπηρέτης.
i am page 23
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Έφτασα σχετικά γρήγορα στο σπίτι. Οι γονείς μου βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη. Γρήγορα κατευθύνθηκα στο δωμάτιό μου και άλλαξα τα βρώμικα ρούχα μου. Δεν έπρεπε να δώσω στόχο. Άλλωστε, ο πόθος για εκείνον τον ναό δεν είχε σβήσει από τα εσώψυχα. Ένιωθα πως έπρεπε οπωσδήποτε να επιστρέψω
σ’ εκείνο το μέρος. Ήταν γραφτό να διαβώ την είσοδο. Ήταν γραφτό να συναντήσω τον Πάνα. Ο Τζέικομπς έφτασε στο σπίτι. Είπε στους γονείς μου ότι στεκόμουν μπροστά από κάτι δέντρα και χάζευα για ώρες. Πως ήταν δυνατόν να μην έχει δει το ναό; Η μοναδική εξήγηση που μπόρεσα να δώσω ήταν ότι μια ανώτερη δύναμη προστάτευε τις εξορμήσεις μου στο δασύλλιο. Από εκείνη τη μέρα και μετά πήγαινα συχνότερα στο δάσος. Ωστόσο, δε μπορούσα να διαβώ ακόμα το κατώφλι του ναού. Μονάχα ύστερα από έναν μήνα, τότε που ήταν Παρασκευή και δεκατρείς κατάφερα να περάσω την πύλη.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
*χρησιμοποίησε μολύβι και βρες την άκρη Βρέθηκα σ’ έναν ιδιόμορφο λαβύρινθο. Παντού υπήρχαν διάφορα έντομα. Κυρίως, έβλεπες κάτι τεράστιες, φιλικές κατσαρίδες και κάτι πανέμορφες ακρίδες, ενώ παράλληλα με την είσοδό μου στον ναό, χιλιάδες μύγες κάθονταν πάνω στα μαλλιά μου. Δεν με ενόχλησαν ποτέ τα έντομα, γιατί ένιωθα πως ήταν φυσικό να γίνεται αυτό. Κάθε μέρα λοιπόν, κατέβαινα τα σκαλιά της μισογκρεμισμένης εισόδου και παρέα με τα έντομα εξερευνούσα το λαβύρινθο. Κάθε μέρα προχωρούσα και λίγο παραπάνω. Ύστερα από περίπου δύο μήνες κατάφερα επιτέλους να φτάσω στο κέντρο του λαβυρίνθου, εκεί όπου καθόταν στο θρόνο του ο Πάνας, ο φίλος μου. Ήταν τόσο όμορφος. Τα τεράστια κέρατα φανέρωναν τη δύναμή του, ενώ η i am page 24
the neuron stimulating zine
μακριά γκρίζα γενειάδα που έφτανε μέχρι το πάτωμα φανέρωνε ακόρεστη σοφία. Εκεί, στο κέντρο του λαβυρίνθου, κάτω από το υπέδαφος, μέσα στα βρύα και ανάμεσα από πάμπολλες σκαλιστές πέτρες, ο Πάνας προσπάθησε να με μυήσει στον κόσμο των ονείρων. Συμμετείχα σε διάφορες τελετές. Έπρεπε να ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη διαδικασία μύησης μέχρι να γίνω και εγώ σαν εκείνον. Αρχικά, έπρεπε να συμμετέχω σε όργια με αμέτρητες γυναίκες. Υπήρχαν φορές μάλιστα που πήγαινα μέσα σε μια μέρα τόσο με τη μητέρα όσο και με την κόρη της. Πολλές φορές συνουσιαζόμασταν και οι κόρες με τις μάνες μαζί. Δεν είχαν πρόβλημα, τους άρεσε. Μπορούσε ο καθένας να το δει στα μάτια τους και στον τρόπο με τον οποίο έκαναν άγριο έρωτα μαζί μου. Η διατροφή μου από τότε που συνάντησα το μέντορά μου άλλαξε και αυτή άρδην. Έτρωγα από το πρωί μέχρι το βράδυ έντομα του λαβυρίνθου. Κυρίως κατσαρίδες έτρωγα, τις λάτρευα.
Το μαχαίρωσα στην καρδιά. Το είχα σκοτώσει. Ξεκίνησα να το μεταφέρω προς το ναό. Μολαταύτα, όλον αυτόν τον καιρό δεν είχα προσέξει ότι με παρακολουθούσαν σε κάθε μου βήμα. Με αποτέλεσμα όταν φτάσω στην είσοδο του ναού να ορμήσουν πάνω μου τέσσερις γεροδεμένοι άντρες. Ο πατέρας μου βρισκόταν σε μια γωνία και κοίταζε. Βλέποντας το σκοτωμένο μωρό στην αγκαλιά μου μαρμάρωσε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ο ηλίθιος ότι το είχα σκοτώσει. Δεν με ένοιαζε που το είχα σκοτώσει. Έτσι έπρεπε να γίνει. Με μετέφεραν λοιπόν σ’ ένα κέντρο ψυχικής αποκατάστασης, αυτό το όνομα του είχαν δώσει. Στην ουσία πρόκειται για ένα τρελοκομείο. Δεν είμαι όμως τρελός. Αυτοί δε μπορούν να καταλάβουν το σκοπό μου. Αυτοί δε μπορούν να καταλάβουν τί θα κέρδιζα αν με άφηναν να φτάσω στο κέντρο του λαβυρίνθου κρατώντας το μωρό. Η τελευταία μύηση όμως θα πραγματοποιηθεί, καθώς ο φίλος μου, ο Πάνας, μου έδειξε έναν τρόπο για να ξεφύγω απ’ αυτό το δωμάτιο με τα σιδερένια κάγκελα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να με μαχαιρώσω στην καρδιά μ’ αυτό το μαχαίρι. Δεν θα πεθάνω, όχι. Με διαβεβαίωσε πως μ’ αυτό τον τρόπο θα ξεφύγω από τον επίγειο κόσμο και θα μεταφερθώ στον κόσμο των ονείρων. Νά ‘τος, στέκεται εκεί στη γωνία. Μου γνέφει να τον ακολουθήσω. Περίμενε φίλε μου, σε λίγο θα βρίσκομαι μαζί σου... i am page 25
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Μετά από κάποιες εβδομάδες, έφτασα στην τελευταία τελετή μύησης. Έπρεπε να σκοτώσω ένα μωρό και να το φέρω στο κέντρο του λαβυρίνθου. Εκεί, θα καθαγιαζόταν το αίμα κι ύστερα θα το έπινα. Επιτέλους, θα μπορούσα να έχω πρόσβαση στον κόσμο των ονείρων. Βρήκα λοιπόν ένα μωρό μιας οικογένειας που είχε περίπου δέκα παιδιά, αν θυμάμαι καλά. Δεν θα τους πείραζε αν δανειζόμουν το ένα.
χο [γιώργος μαναδής] Το παιδί βομβαρδίστηκε. Η ευτυχία γεννήθηκε. Μόνο το δέρμα σου θα σου πρόσφερε ζέστη.
Με τις κίτρινες πιτζάμες είναι που κλέβανε πετρέλαιο και αλκοόλ. Όλα καλύπτονταν από τον ήχο των φύλλων που ράστιζαν.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Στη μικρή γειτονιά του πάρκου πάρκου.
Με τη σχεδόν τεράστια κρεμασμένη εμετική σημαία. Σε εκείνο το σπίτι των φασιστών, των υπέρβαρων απέναντι. Στιγμές επιζητεί αυτή τη ζέστα της καύτρας στο δέρμα του.Το κάψιμο.
Αυτός θέλει αυτή. Και έχει ψυχολογικά προβλήματα.
Σου γράφω στο πίσω μέρος πλαστικών τέλειων postcards πλάι σε τουαλέτες μπαρ suis-je in LOVE? LOVE?. Χάθηκα σε μια βόλτα σε αυτό που θα έλεγες προάστια ξεπεσμένης πόλης. Βασικά θυμάμαι μια ιστορία για ένα πουλί πουλί που είχε χωθεί στο μπουρί μιας σόμπας. Χτυπιόταν ώρες. Η έξοδός του ήτ αν εμφανής από την αναστάτωση που δημιούργησε στο μπάνιο.
i am page 26
the neuron stimulating zine
να πως είναι η ψυχική μου κατάσταση [κ.κ. (το ε να λείπει)]
-”Μάλιστα”, αναφωνώ! Μάλιστα! Ώστε πρέπει να γίνω ατακαδόρισσα... χμμμ δεν είναι και τόσο δύσκολο Προυστ... όπως, ας πούμε χιχιχι Προυστ-ουστ αυτό δεν είναι ατάκα; χι χιχιχιχι (γέλιο αυτάρεσκο σε κονσέρβα)
i am page 27
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Αφού στηρίζομαι πάλι στα πόδια μου σήμερα μετά την πούντα (δηλαδή για να ακριβολογούμε, όσο μπορεί να στηρίζεται ο αδέξιος στα πόδια του που δε σκαμπάζει γρι από ισορροπία) είπα να προσφέρω ένα καφεδάκι στο φίλο μου Προυστ ... Με τα πολλά, ο σοφός αυτός τον Προυστ ανήρ μου ψιθύρισε στο πεταχτό τ’ αυτί το εξής: “Βρε κορίτσι μου δεν τα είπαμε και τις προάλλες ότι αυτός που λέει λόγια τρυφερά είναι ανεξαιρέτως και μόνο αρλούμπες; Διότι κοίταξε να δεις, αγάπη και μπουρδολογία πάνε πλάι-πλάι στο θέατρο του παραλόγου... στις σχέσεις χρυσό μου αυτός που ξε-χωρίζει είναι αυτός που έχει την ατάκα στο κακογραμμένο σενάριο μιας ζωής...”
διαΣταύρωση ΧωΡίς φανάρια [δημήτρης ξυδερός]
αυτόπτες Υπάλληλοι, διέταξαν Περίοικο, «ΣΧΕΔΟΝ ΦΙΛΗΣΥΧΟ», μάλλον καλής Οικογενείας, να αποχαυνωθεί Χαρμόσυνα
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
- για μια Σίτιση πιο Βελτιωμένη. - για μια Είδηση κάπως, πιο Βελτιωμένη. Εν συνεχεία, τον στήσανε στην Διασταύρωση και του ζήτησαν να Πορευτεί... να Αποκαθηλωθεί, Χωρίς Φανάρια Αλήθεια, Αλήθεια σας λέω... [Μεταξύ Μας,] αν και απεργούν οι Άγγελοι, έχω φυλάξει
τα καρφιά...
[Από τη συλλογή «διαΣταύρωση ΧωΡίς φανάρια». Εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ 2011]
i am page 28
the neuron stimulating zine
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
i am the homo sapiens page 29
κενό[
το κενό [γιώτα φλώρου]
κενό
κενό
κενό
]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Ανοίγεις τα μάτια και προσπαθείς να ανασυντάξεις τα κομμάτια σου. Η μηχανή, τόσο τέλεια φτιαγμένη, τόσο καλοκουρδισμένη, αρχίζει να μπαίνει σε λειτουργία. Σώμα και πνεύμα, κορμί και ψυχή. Το παρελθόν σου, το μακρινό και το πιο κοντινό, το παρόν σου, οι σκέψεις για το μέλλον σου. Ο εαυτός σου. Αυτό που είσαι.
Και κάπου εκεί, στη μέση του κορμιού σου, του φθαρτού, του σάρκινου, του φτιαγμένου εξ’ ολοκλήρου από σάρκα και οστά, ένα κενό. Αόρατο στο γυμνό μάτι, εντελώς απαρατήρητο από τους άλλους. Όχι, όμως, από εσένα. Εσύ μπορείς να το φτιάξεις όπως θέλεις με τη φαντασία σου. Να μοιάζει με γκρεμό, με μια άβυσσο με απύθμενο βάθος. Εσύ μπορείς να το ονομάσεις όπως θες, αλλά να μη βρίσκεις πρωτότυπες λέξεις για να το περιγράψεις. Μόνο ότι «νιώθεις σαν να σου ξερίζωσαν βίαια ένα κομμάτι από μέσα σου», μόνο ότι «σου πήραν ένα από τα ζωτικά σου όργανα και ας είναι όλα στη θέση τους». Δεν μπορείς να το κρύψεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Κάθεσαι, στέκεσαι, σκέφτεσαι, κινείσαι, προσποιείσαι, ζεις, προσποιείσαι ότι ζεις. Και αυτό πάντα εκεί. Δικό σου, μέρος σου. Το αφήνεις να σε κυριεύει τις στιγμές που νιώθεις αδύναμος. Γίνεται η δύναμή σου τις στιγμές που πρέπει να προχωρήσεις ένα βήμα παρακάτω. Θέλεις να κλάψεις μέχρι να στεγνώσουν οι πηγές των δακρύων σου, μέχρι να στεγνώσει το νερό της ύπαρξής σου, θέλεις να φωνάξεις μέχρι να ακουστείς στην άλλη άκρη αυτού του κόσμου, να τρέξεις όσα χιλιόμετρα δεν έτρεξες στη ζωή σου μέχρι τώρα, να ρωτήσεις εκατομμύρια ανθρώπους «γιατί;» χίλιες φορές. Και ύστερα, να κλειστείς μόνος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να δώσεις μόνος την απάντηση. Ξέρεις ότι εσύ φταις. Γιατί πίστεψες στο «πάντοτε», στο αιώνιο. Στην αφθαρσία, στην αθανασία. Τι όμορφες λέξεις! Πόσο ωραία ηχούν. Πίστεψες ότι όσοι ήταν εκεί πριν από εσένα, ζεστά χέρια που σε ανέθρεψαν, ζεστές αγκαλιές που σε μεγάλωσαν και σε έφεραν εδώ που είσαι σήμερα θα ήταν μαζί σου για πάντα. Δεν θα γίνονταν ποτέ μια ανάμνηση, μια φωτογραφία σε κορνίζα, ο μαρμάρινος σταυρός του δικού σου «μαρτυρίου». Πίστευες ότι είσαι αρκετά μεγάλη και ώριμη για να αντιμετωπίσεις την απώλεια, μα είσαι αρκετά μικρή όταν αυτή ορθώνεται απειλητικά μπροστά σου.
δίχως
Τώρα, λοιπόν, πρέπει να μάθεις να ζεις «δίχως». Χωρίς. Δίχως γνώριμες φιγούρες, δίχως γνώριμες φωνές, δίχως γνώριμα αγγίγματα, γνώμες και συμβουλές, δίχως τους γνώριμους ήχους που μέχρι πριν από λίγο ήταν μέρος της καθημερινότητάς σου. Άνθρωπος μισός. Να περιπλανάσαι σε κρύα δωμάτια, να ψάχνεις να γεμίσεις με λίγες πολύτιμες αχτίδες νοήματος τις μαύρες μέρες που δεν λένε να περάσουν για να μην πέσεις στην κατάθλιψη της ματαιότητας της ύπαρξης γιατί τότε χάθηκες. [ ] Πλέον, έχεις μάθει. Με τον πιο δύσκολο, με τον πιο άχαρο τρόπο. Δεν έχεις [ ] ψευδαισθήσεις. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου να στέκεται από πάνω τους. Να τους
κοιτά από ψηλά για όσο ακόμα χτυπά το δικό σου καλοκουρδισμένο ρολόι και να
[ ] αναρωτιέται πόσα κενά να χωρέσει ένα σώμα. Πόσα κενά ακόμα… i am page 30
the neuron stimulating zine
ένα zine γεμάτο κρυφά μηνύματα
i am the hidden page 31
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
chimeres.gr/hidden/filsdezine
αν είχες μια ευκαιρία να κάνεις το δικό σου φανζίν; να γράψεις / ζωγραφίσεις / κολλήσεις / συνθέσεις τις ιδέες σου σε ένα κομμάτι χαρτί και μετά να το μοιραστείς με το κόσμο; οι Χίμαιρες σου ζητούν να αδράξεις την στιγμή! . αφαίρεσε το επόμενο 4σέλιδο
όνομα του φανζίν
στοιχεια επικοινωνίας
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
. φτιάξε το δικό σου μίνι τεύχος
. φωτοτύπισέ το, σκάναρέ το, μοίρασέ το όπως εσύ νομίζεις και ας θες στείλε μας και ένα αντίγραφο στο mail@chimeres.gr ή απλά στείλ’ το στο fanzines.gr
κάνε την αρχή και μοίρασε αυτό που θες να πεις! i am page 32
the neuron stimulating zine
ένας γαλαξίας χαοτικός που αναδιπλώνεται, γύρω από πλανήτες γεμάτους ζωή ένας πλανήτης που μεταμορφώνεται καθημερινά, απ’ τους ακούραστους ωκεανούς του ένας ωκεανός αέναα κινούμενος, που ξεσπάει πάνω σε απρόσμενες νησίδες μια ραδιοφωνική νησίδα γεμάτη ελευθερία, από εκπομπές έτοιμες να εκραγούν ένας ραδιοφωνικός σταθμός γεμάτος χίμαιρες...
i am page 37
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
...ένα άπειρο σύμπαν οριοθετημένο, απ’ τους αναδυόμενους γαλαξίες του
οδός λογικής [χαρά βογαζιανού]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Κάθομαι στο μπαλκόνι της υπερυψωμένης μονοκατοικίας μου με προτεταμένο το πρόσωπο προς τον ήλιο και χαμογελάω με κλειστά τα μάτια ενώ νοιώθω τις αχτίνες του να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο. Σκέφτομαι πως μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι στην ίδια κλιματική ζώνη με μας που μπορεί να μην τους αρέσει ο ήλιος και αυτό να το θεωρούσαν χάσιμο χρόνου. Το μόνο που θα μπορούσα να πω για αυτούς είναι πως είναι τρελοί. Σκέφτομαι πως θα πρέπει να σταματήσω να τους χαρακτηρίζω όλους τρελούς και πως πλησιάζω στην κατάχρηση του πιστοποιημένου τίτλου μου ως ψυχικά υγιή. Εξ άλλου η τρέλα δεν είναι μία εκούσια κατάσταση αλλά μία ασθένεια. Αλλά ας αφήσω την παραφιλολογία και ας επιστρέψω στο θέμα της πιστοποίησης μου ως ψυχικά υγιούς όντος… Όλα άρχισαν - και ουσιαστικά τελείωσαν - όταν χρειάστηκα να αποκτήσω ένα πιστοποιητικό υγείας για επαγγελματική χρήση. Ανάμεσα στις ζητηθείσες ιατρικές γνωματεύσεις ήταν και αυτή του ψυχιάτρου. Είχα ακούσει περίπου πως υπογράφονταν αυτές οι γνωματεύσεις. Ο γιατρός σου κάνει κάποιες ερωτήσεις για την οικογενειακή, προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική κατάστασή σου και εσύ πρέπει να πεις ότι όλα είναι καλά. Αηδιασμένος με αυτό τον τρόπο απόδοσης πιστοποιητικών και θεωρώντας πως για αυτό πάμε κατά διαόλου αποφάσισα ότι θα έκανα τη διαφορά και θα απαντούσα ευθέως και με ειλικρίνεια σε κάθε ερώτηση που θα μου απηύθυνε ο γιατρός. Αισθανόμουν ότι για να χρειάζεται ψυχιατρική γνωμάτευση για τη δουλειά μου χρειαζόταν για κάποιον λόγο. Και εφόσον υπήρχε κάποιος λόγος, εάν κρινόμουν ψυχιατρικά ακατάλληλος για την συγκεκριμένη δουλειά τότε δεν θα έπρεπε να αναλάβω τα καθήκοντά μου. Συμβιβασμένος με την ιδέα ότι ίσως και να έχω κάποιο κουσούρι αλλά ιντριγκαρισμένος για το ραντεβού μου χτύπησα την πόρτα του ψυχιάτρου και όταν άκουσα το «περάστε» μπήκα μέσα. - Καλημέρα σας, έχω κλείσει ραντεβού για τις 10. Ονομάζομαι Ρασιοναλίδης. - Α, περάστε! Δώστε μου τα χαρτιά σας. Καθίστε, καθίστε. Του δίνω το βιβλιάριο και τα παραπεμπτικά για το ιατρικό πιστοποιητικό. Του εξηγώ και την επαγγελματική αρμοδιότητα για την οποία το θέλω και αρχίζει να γράφει τα στοιχεία μου σε ένα χαρτί. Προσπαθώ να διαβάσω τον τίτλο του χαρτιού και βλέπω ότι γράφει «πιστοποιητικό ψυχικής υγείας». Δε με ρωτάει τίποτα προσωπικό παρά μόνο επιβεβαιώνει ότι μένω στην ίδια διεύθυνση με αυτή που είναι γραμμένη στο βιβλιάριο. Μένω λίγο σαστισμένος καθώς αισθάνομαι ότι γίνομαι και εγώ ένα δοντάκι στο γρανάζι του συστήματος όπου όλα χαρακτηρίζονται νορμάλ και τίποτα δεν πάει πραγματικά καλά. Παίρνω το θάρρος και ρωτάω: «Συγγνώμη, δεν θα με εξετάσετε;». Ο γιατρός με κοιτάζει επίσης σαστισμένος με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης και επιβεβαίωσης: «Μα ο άνθρωπος που είναι καλά φαίνεται! Δεν υπάρχει λόγος να σας εξετάσω!». Ενώ του απαντάω ότι προφανώς αυτός ξέρει καλύτερα και τον ευχαριστώ καθώς μου δίνει πίσω τα χαρτιά μου, εμπλουτίζοντας τα με το πιστοποιητικό ψυχικής υγείας.
i am page 38
the neuron stimulating zine
Μακρηγόρησα πάλι… εδώ θα σας αφήσω όμως γιατί πρέπει να μπω στο σπίτι να κάνω κάποιες δουλίτσες. Έχω αφήσει κάτι πτώματα ατεμάχιστα και απέταχτα για αρκετό καιρό και έχουν μαζευτεί υπερβολικά πολλές μύγες. Καταλαβαίνετε… πώς είπατε; Πώς κατέληξαν τα πτώματα σπίτι μου; Α… ξέχασα να σας πω. Πάντα εκτός σπιτιού ακούω μουσική και θεωρώ αφάνταστα εκνευριστικό να πρέπει να βγάζω τα ακουστικά μου και να χάνω δευτερόλεπτα μουσικής ακρόασης για να ακούσω και να λύσω την απορία του κάθε χαμένου στην στάση του λεωφορείου το βράδυ. Δεν ξέρουν ότι είναι αγένεια να ρωτάνε άνθρωπο με ακουστικά στα αυτιά; Μην αγχώνεστε… θα το καλλιεργήσω και αυτό σιγά- σιγά. Αν και νομίζω ότι αρμόδιος είναι ο νευρολόγος και όχι ο ψυχίατρος. Είμαι λίγο ευέξαπτος σε κάποια πράγματα…τι να κάνω;
i am page 39
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Φεύγοντας απορημένος από το ιατρείο σκεφτόμουν πως ίσως τελικά ο γιατρός να είχε κάποιο δίκιο. Ναι μεν οι φίλοι μου πάντα με αποκαλούσαν και συνεχίζουν να με αποκαλούν «τρελοκομείο» αλλά από την άλλη σπανίως επιδιδόμουν σε ψυχαναγκαστικές πράξεις. Ήμουν πάντα κύριος του εαυτού μου και προσπαθούσα πάντα να είμαι ανεξάρτητος χωρίς η ανεξαρτησία μου να επιβαρύνει τους άλλους αλλά και χωρίς να επιβαρύνει εμένα. Θα μπορούσα να πω ότι τα έχω βρει με την εικόνα του εαυτού μου και επίσης έχω αποδεχτεί κάποιες αδυναμίες μου τις οποίες λατρεύω να χρησιμοποιώ για να αυτοσαρκάζομαι. Υποθέτω ότι η φυσιογνωμία μου φαίνεται αρκετά προσιτή μάλιστα αν κρίνω από το γεγονός ότι στην στάση του λεωφορείου επιλέγουν να ρωτήσουν εμένα ανάμεσα σε αρκετό κόσμο αν γνωρίζω ποιο λεωφορείο πρέπει να πάρουν για τον προορισμό τους. Ωστόσο επιλέγω προσεκτικά τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι και δε διστάζω να πω την αλήθεια όπου και όταν χρειάζεται… ούτε καν σε μένα. Έχω καταφέρει να κάνω ξεκάθαρα τα θέλω μου πρώτα απέναντί μου και έπειτα στον περίγυρό μου, όπως έχω καταφέρει να κάνω ξεκάθαρο και το τι μπορώ να προσφέρω ως άνθρωπος και μέχρι ποιο όριο. Εάν κάνω λάθος δεν το αφήνω αφιλτράριστο μέσα μου και ζητάω συγγνώμη, ενώ προσπαθώ να μην υποπέσω πάλι σε παρόμοιο ατόπημα όχι καταπιεζόμενος αλλά εξελισσόμενος καθώς προσπαθώ να ζυγίζω και να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις πιο σφαιρικά. Προσπαθώ να βρω και να θρέψω τα θετικά μου χαρακτηριστικά χωρίς να καταπιάνομαι εμμονοληπτικά μαζί τους και χωρίς να τα επιδεικνύω τριγύρω μου (εκτός ίσως από τη δεινότητα μου στο να λύνω ταχύτατα τα πιο δύσκολα σταυρόλεξα). Αυτό που δέχομαι ότι δε μπορώ να τιθασεύσω επαρκώς είναι το εργασιακό άγχος μου, μπορώ όμως να κατεβάσω τον αγχοφόρο διακόπτη όταν είμαι με μια καλή παρέα ή διακοπές. Όλα αυτά υποθέτω ότι συνθέτουν έναν επαρκώς ψυχικά υγιή άνθρωπο.
spider girl [δέσποινα χαραλαμπίδη] Στο σπίτι μας δεν έρχεται κανείς. Δεν έχουμε καλέσει κανέναν ποτέ. Για το γεγονός αυτό, ντρεπόμουν φοβερά όταν ήμουν στο σχολείο. Όλες οι φίλες μου με είχαν καλέσει επανειλημμένα στο σπίτι τους, αλλά εγώ δεν είχα ποτέ ανταποδώσει αυτές τις προσκλήσεις δημιουργώντας έναν ιστό μυστηρίου γύρω από το άτομό μου. Και όχι άδικα...
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Δεν είναι αυτό που αποκαλεί κανείς ένα φυσιολογικό σπίτι, ένα σπίτι σαν όλα τ’ άλλα που έβλεπα στις επανειλημμένες επισκέψεις μου. Ούτε και η οικογένεια μου είναι φυσιολογική, αλλά αυτό μπορούμε και το κρύβουμε καλά. Στον έξω κόσμο και οι τέσσερις- εγώ , ο πατέρας, η μητέρα και ο μεγάλος μου αδερφός- είμαστε απόλυτα φυσιολογικοί. Η μόνη περίεργη συμπεριφορά μας προς τους τρίτους είναι που δεν καλούμε κανένα στο σπίτι. Τώρα πια έχω αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. Τελείωσα και το σχολείο και τα πράγματα είναι πιο εύκολα για όλους μας. Αλλά ακόμα και τώρα κανένας δεν έχει έρθει ποτέ στο σπίτι μας. Το σπίτι μας είναι στον πρώτο όροφο μιας διπλοκατοικίας, έχει μια μεγάλη αυλή στην όποια έπαιζα ατελείωτες ώρες με τον αδερφό μου. Σκαρφιζόμασταν απίθανα παιχνίδια με οτιδήποτε βρίσκαμε στον κήπο- ζουζούνια που γινόντουσαν μπαλάκια, φύλλα από γεράνια που έβαζα στα νύχια μου για μανό, κουτσό στις τετράγωνες πλάκες του διαδρόμου μπροστά από την είσοδο. Στο ισόγειο μένει η οικογένεια Γουόλτονς, ένα γερασμένο ζευγάρι χωρίς παιδιά- ούτε καν αυτοί δεν έχουν δει ποτέ το σπίτι μας- αφήνουν τα κοινόχρηστα πάντα διακριτικά κάτω από την πόρτα. Φαντάζομαι ότι έχουν καταλάβει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, αλλά δεν νομίζω ότι κατάλαβαν ποτέ τι ακριβώς. Τον πρώτο καιρό που είχαμε μετακομίσει σ’ αυτό το σπίτι έπιασα με τα μάτια μου την κυρία Γουόλτονς να προσπαθεί να κρυφοκοιτάξει κάποιες φορές από την μισάνοιχτη πόρτα όταν τύχαινε να φέρει τα κοινόχρηστα και κάποιος από εμάς έμπαινε ή έβγαινε εκείνη την ώρα, αλλά πάντα ανοίγαμε την πόρτα τόσο λίγο - ίσα μια χαραμάδα να μπορούμε να περνάμε- που ήταν αδύνατον για αυτήν ή για τον οποιονδήποτε να δει το εσωτερικό του σπιτιού. Με τα χρόνια έπαψαν εντελώς οι τυχαίες συναντήσεις και απλώς μας άφηνε τα κοινόχρηστα κάτω από την πόρτα. Διακριτικοί άνθρωποι, ευτυχώς. Ανοίγω για άλλη μια φορά την πόρτα και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Στην είσοδο υπάρχει αυτό το μικροσκοπικό χωλ που ίσα-ίσα χωράει ένας άνθρωπος να φορέσει ή να βγάλει ένα πανωφόρι. Εκεί γίνεται αυτό i am page 40
the neuron stimulating zine
που γίνεται πάντα. Μεταμορφώνομαι σε αράχνη- όπως και ο αδερφός μου και ο πατέρας και η μητέρα. Δεν είμαστε τίποτα φοβεροί τύποι με υπερφυσικές ικανότητες που να μπορούμε να πετάνε πάνω από κτίρια σώζοντας ανήμπορες γριούλες. Αλλά και από την άλλη, δεν το λες και φυσιολογικό όταν ζεις ανάποδα. Όλα μας τα έπιπλα είναι βιδωμένα στο ταβάνι. Η τηλεόραση, ο καναπές απέναντί της , όλα είναι στο ταβάνι. Ο πατέρας είναι καλός τεχνίτης και έχει στρώσει όλα τα ταβάνια με πλακάκια. Στο σπίτι μας γίνεται συζήτηση για το τι χρώμα θα βάψουμε το πάτωμα... Στα δωμάτια μας υπάρχουν κρεμαστά κρεβάτια πάνω στα όποια αναπαυόμαστε, όταν δεν πλέκουμε ιστούς.
Δεν έχω πρόβλημα που είμαι από πνευμόνια βιβλία και μπορώ να κρεμαστώ από το ταβάνι χωρίς να αυτοκτονήσω.
αράχνη. Τρώω έντομα, αναπνέω
Αυτό που με ενοχλεί είναι που δεν μπορώ να καλέσω μια φίλη στο σπίτι. Σε λίγο καιρό θα μετακομίσω στο δικό μου σπιτικό. Ήδη έχω βρει μια δουλειά με ικανοποιητικά λεφτά που θα μου επιτρέψει να νοικιάσω ένα σπίτι μόνη μου. Στο σπίτι μου θα έχω όλα τα πράγματα στο πάτωμα και τα φωτιστικά στο ταβάνι. Θα είναι ένα σπίτι ανοικτό για όλους. Ίσως μια μέρα καλέσω και την κυρία Γουόλτονς, να πιούμε ένα τσάι παρέα. i am page 41
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Είμαστε ενωμένη οικογένεια - με την κυριολεξία της λέξης. Καθόμαστε όλοι μαζί μέσα στον ίδιο ιστό και λέμε ιστορίες, κυρίως ο πατέρας και η μητέρα, εγώ με τον αδερφό μου λίγο βαριόμαστε γι’ αυτό όταν ήμασταν μικροί προτι μούσαμε να παίζουμε στον κήπο σαν άνθρωποι, παρά να αραχνιά ζουμε με τους γονείς μας.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
η συνεκδοχή της νέας υόρκης [baphomet]
«“Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, είναι μία από εκείνες τις σπάνιες ταινίες που ασχολούνται με το θάνατο, τις βασανιστικές ασθένειες, τα λιπαρά υγρά του σώματος, την απελπισία, την ερωτική απογοήτευση, το κακό σεξ, θέματα που είναι ενδιαφέροντα. Πιστεύω ότι η ταινία είναι αστεία. Έχει να κάνει με πολλά σοβαρά συναισθήματα, αλλά είναι αστεία με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Το κοινό δε χρειάζεται να ανησυχεί για το “τί θέλει να πει ο σκηνοθέτης με το σπίτι που καίγεται;” Και τί έγινε; Είναι απλά ένα σπίτι στο οποίο μένει κάποιος και τώρα καίγεται. Μπορείς να το πας και παραπέρα. Ελπίζω η ταινία να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα και ο κάθε θεατής να μπορέσει να εκλάβει διαφορετικά κάποια πράγματα, ανάλογα με το χαρακτήρα του.» - Τσάρλι Κάουφμαν Η ψυχική κατάσταση, είναι η θεματική ενότητα, του 25ου τεύχος μας και για τον σκοπό αυτό, επιλέξαμε μία αγαπημένη ταινία από το 2008. Ο λόγος βέβαια για τη “Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”. Ο θεατρικός σκηνοθέτης Κέιντεν Κόταρντ (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) πρόκειται να ανεβάσει ένα νέο έργο. Ωστόσο, η μεσοαστική συμβατική ζωή του και η δουλειά του στο τοπικό περιφερειακό θέατρο του Σνέκταντι, στη Νέα Υόρκη, δεν τον ικανοποιούν. Η σύζυγός του Αντέλ (Κάθριν Κίνερ) τον έχει παρατήσει προκειμένου να ακολουθήσει καριέρα ζωγράφου
στο Βερολίνο και έχει πάρει μαζί της τη μικρή τους κόρη Όλιβ (Σάντι Γκόλντσταϊν). Η θεραπεύτριά του, Μαντλίν Γκρέιβις (Χόουπ Ντέιβις), ασχολείται περισσότερο με το best-seller της, παρά με το να τον συμβουλεύει. Και η πρόσφατη σχέση του με την γοητευτική Χέιζελ (Σαμάνθα Μόρτον) δε φαίνεται να έχει μέλλον. Αυτό είναι εκ πρώτης όψεως, το σενάριο της ταινίας μας και ίσως αρχικά να ξενίζει, στο τί σχέση μπορεί να έχει με την ψυχική κατάσταση. Κι όμως... Αρκεί να πούμε, ότι το σενάριο γράφει ο Τσάρλι Κάουφμαν, ένας δημιουργός που τα σενάρια του πάντα έκρυβαν πολυεπίπεδα νοήματα. Χαρακτηριστικά, αναφέρω: “Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς” (1999), “Adaptation” (2002) και βέβαια, στο αγαπημένο “Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού” (2004). “Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης” (2008), είναι η πιο πρόσφατη ταινία, που έχει υπογράψει σεναριακά ο χαρισματικός Τσάρλι Κάουφμαν και μάλιστα, η πρώτη όπου περνάει και πίσω από την κάμερα, στον ρόλο του σκηνοθέτη. Πάμε όμως να ρίξουμε μια πιο αναλυτική ματιά, στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον και πρωτότυπο σενάριο της ταινίας μας. Ο θεατρικός σκηνοθέτης Κέιντεν Κόταρντ (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν), ιδιαίτερα ανήσυχος για τα χρόνια που περνούν, αποφασίζει να αλλάξει πορεία. Συγκεντρώνει λοιπόν σε μία αποθήκη
i am page 42
the neuron stimulating zine
στη Νέα Υόρκη, μία ομάδα ηθοποιών, ελπίζοντας να μπορέσει να ανεβάσει ένα έργο, που θα το χαρακτηρίζει ο «ωμός» ρεαλισμός. Οι σκηνοθετικές του κατευθύνσεις, ωθούν τους ηθοποιούς να ξαναζήσουν την καθημερινότητά τους μέσα στην αποθήκη όπου δουλεύουν, δημιουργώντας έτσι μία αναπαράσταση της ζωής τους στην πόλη. Παρόλα αυτά, καθώς η ζωή της πόλης παίρνει σάρκα και οστά μέσα στην αποθήκη, η προσωπική ζωή του Κέιντεν φαίνεται να βγαίνει εκτός τροχιάς. Παράλληλα, κάπου στο Βερολίνο, η κόρη του μεγαλώνει υπό την επίβλεψη της Μαρίας (Τζένιφερ Τζέισον Λί) και της φίλης της Αντέλ, που για τον πρωταγωνιστή μας, δε φαντάζει κι ως η ιδανικότερη για αυτόν το ρόλο.
Τα χρόνια περνούν γρήγορα, ο Κέιντεν «βυθίζεται» όλο και περισσότερο στο έργο του. Καθώς σπρώχνει στα άκρα τις σχέσεις του, τόσο τις προσωπικές, όσο και τις επαγγελματικές, μία νέα αλλαγή έρχεται στη ζωή του με την Μίλισεντ Γουίμς (Νταιάν Γουίστ), μία διακεκριμένη θεατρική ηθοποιό, που μπορεί ή έστω ελπίζει, να αλλάξει τα δεδομένα... Για τον όντως, παράξενο τίτλο της ταινίας, που παρεμπιπτόντως δεν αναφέρεται πουθενά και ποτέ, καθ’ όλη τη διάρκεια της, ο δημιουργός της, Τσάρλι Κάουφμαν, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Θεωρώ ιδιαίτερα ευχάριστη και συναρπαστική εμπειρία το να ανακαλύπτεις πράγματα από μόνος σου και νομίζω πως ειδικά το κοινό έχει αυτή την ευκαιρία. Όταν κάνεις ένα συσχετισμό, τότε αυτή η γνώση σου ανήκει πλέον, είναι μόνο δική σου και αυτό είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό. Οπότε, οι θεατές μπορούν να ψάξουν στο λεξικό το τί σημαίνει συνεκδοχή, αν θέλουν. Και αν το κάνουν, τότε ίσως σκεφτούν κάποια σημεία της ταινίας, στα οποία να αναφέρεται αυτή η λέξη
i am page 43
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Ταυτόχρονα, τα ζωντανά συναισθήματα που εξακολουθεί να τρέφει τόσο για την Αντέλ, όσο και για την Χέιζελ, διαλύουν αναπόφευκτα το νέο του γάμο με την ηθοποιό Κλερ (Μισέλ Γουίλιαμς). Ο Σάμι (Τομ Νούναν) και η Τάμι (Έμιλι Γουότσον), οι ηθοποιοί που έχουν αναλάβει να ενσαρκώσουν τον Κέιντεν και την Χέιζελ στο θεατρικό έργο, κάνουν ιδιαίτερα δύσκολο για τον Κέιντεν να αποκαταστήσει τη σχέση του με την πραγματική Χέιζελ. Το μπερδεμένο κουβάρι των αληθινών
και των θεατρικών σχέσεων θολώνει τη γραμμή ανάμεσα στον κόσμο του έργου και σε αυτόν της πραγματικής ζωής του Κέιντεν.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
και αν αυτό τους κάνει να κατανοήσουν καλύτερα ή με άλλο τρόπο την ταινία, τότε αυτό είναι καταπληκτικό.» Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του Κάουφμαν, που μεταξύ άλλων, συναντάμε και σε άλλες δημιουργίες του, είναι η ανάμιξη στοιχείων παιδικής φαντασίας με βαθιά, “ενήλικα” συναισθήματα. Η ταινία, μπορεί να μη βασίζεται σε ένα όνειρο, αλλά σίγουρα έχει μία ονειρώδη λογική. Εντυπωσιακό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς, ότι η κινητήριος δύναμη για να ξεκινήσει να γράφει το σενάριο της ταινίας, ο Τσάρλι Κάουφμαν, ήταν η επιθυμία του να γράψει μία ταινία τρόμου, την οποία θα σκηνοθετούσε ο Σπάικ Τζονζ. Αποτέλεσμα, αυτής της υπέροχης συνεργασίας, ήταν τελικά το να δημιουργηθούν δύο διαφορετικές ταινίες, το “Synecdoche, New York” του Τσάρλι Κάουφμαν και το “Where The Wild Things Are” του Σπάικ Τζονζ! Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε ένα Hollywood, όπου πολλοί παραπονιούνται και δικαίως, ότι δε γράφονται πλέον καλοί γυναικείοι ρόλοι, το σενάριο του Κάουφμαν εμπεριέχει τουλάχιστον οκτώ συναρπαστικούς γυναικείους χαρακτήρες. Παρακολουθούμε τις
«μετενσαρκώσεις» τους, αλλά και τις αλλαγές που αυτοί υφίστανται στη διάρκεια πολλών δεκαετιών. Οι ιστορίες αυτών των γυναικών, που πλαισιώνουν την ερωτική, συναισθηματική και καλλιτεχνική ζωή του Κέιντεν, τράβηξαν το ενδιαφέρον ορισμένων από τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς, όπως της Σαμάνθα Μόρτον, της Κάθριν Κίνερ, της Μισέλ Γουίλιαμς, της Ντιάν Γουίστ, της Τζένιφερ Τζέισον Λι, της Χόουπ Ντέιβις και βέβαια, της υπέροχης Έμιλι Γουότσον (Δαμάζοντας τα Κύματα). Η σχέση του Κέιντεν με την Αντέλ αποτυπώνει τη θλίψη δύο ανθρώπων, που κανείς από τους δύο δε μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου. Η έλλειψη σεβασμού και αναγνώρισης της Αντέλ στη δουλειά του είναι ίσως το πιο σημαντικό κίνητρο για να ξεκινήσει ο Κέιντεν το φιλόδοξο έργο του. Οι συνεδρίες του με την - όχι και τόσο ευσυνείδητη επαγγελματία - θεραπεύτριά του Μαντλίν Γκρέιβις (Χόουπ Ντέιβις) δε βοηθούν ιδιαίτερα τη σχέση του ζευγαριού και τελικά η Αντέλ φεύγει για το Βερολίνο με την 4χρονη κόρη τους Όλιβ (Σάντι Γκόλντσταϊν) μαζί με την κολλητή της, Μαρία (Τζένιφερ Τζέισον Λι). Αφού φύγει η Αντέλ, ο Κέιντεν ξεκινά σχέση με την Χέιζελ (Σαμάνθα Μόρτον), μία απλή, αλλά γεμάτη διάθεση για ζωή γυναίκα που τον θαυμάζει και στη συνέχεια με την Κλαιρ Κιν (Μισέλ Γουίλιαμς), μία πανέμορφη νεαρή ηθοποιό που είναι συνεπαρμένη με την καλλιτεχνική φυσιογνωμία του Κέιντεν, την οποία τελικά παντρεύεται και με την οποία αποκτά μία δεύτερη κόρη. Αλλά ο Κέιντεν δε θα μπορέσει ποτέ να επικοινωνήσει πραγματικά με καμία από τις δύο, επειδή το μυαλό του είναι ακόμα κολλημένο στο παρελθόν. Δε μπορεί να είναι με την Χέιζελ επειδή σκέφτεται την Αντέλ. Δε μπορεί να είναι με την Κλερ
i am page 44
the neuron stimulating zine
επειδή σκέφτεται την Χέιζελ. Και καθώς δε μπορεί να είναι με την Χέιζελ, βρίσκει παρηγοριά στην Τάμι (Έμιλι Γουότσον), την ηθοποιό που παίζει την Χέιζελ στο έργο του. Μπερδευτήκατε; Ελπίζω όχι, διότι αυτό είναι απλά η αρχή... Προς το τέλος, στην ιστορία μπαίνει η αινιγματική Μίλισεντ Γουίμς (Νταιάν Γουίστ), η βετεράνος ηθοποιός που παίζει την καθαρίστρια στο θεατρικό έργο, Έλεν Μπάσκομπ (που μπορεί να υπάρχει, αλλά μπορεί και όχι), μέχρι που αναλαμβάνει το ρόλο του Κέιντεν, ως διευθύντρια, όταν εκείνος έχει πλέον στερέψει από ιδέες.
Σταδιακά, όλο αυτό το εγχείρημα τον κάνει να σκεφτεί και τη δική του ζωή και έτσι αποφασίζει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, βάζοντας την Κλερ να παίξει τον εαυτό της και έναν άλλο ηθοποιό να παίξει το χαρακτήρα του Κέιντεν... Άσχετα με το πόσο αλλόκοτο είναι το στιλ της ταινίας και το πόσο περίπλοκη γίνεται η ιστορία, οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, φαίνονται υπέροχα και ρεαλιστικά. Ασφαλώς, η αληθοφάνεια της ταινίας, αλλά και το σημείο αναφοράς της είναι η εκπληκτική ερμηνεία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ίσως του κορυφαίου Αμερικανού ηθοποιού της γενιάς του, ο οποίος εδώ,
“Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, είναι μία ταινία αστείρευτη, που κυριολεκτικά σε προκαλεί να την καταλάβεις με την πρώτη φορά που θα τη δεις. Κάτι τέτοιο, θεωρώ πως είναι πρακτικά αδύνατο. Είναι γεμάτη με αστεία και αναφορές, που δε μπορείς να τα “πιάσεις” από την πρώτη φορά που θα την παρακολουθήσεις. Κι όπως η δυναμική ενός θεατρικού έργου, είναι ζωντανή και εξαρτάται από την αλληλεπίδραση των ηθοποιών με το κοινό, έτσι και με τη “Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, κάθε θέασή της, αποτελεί μία μοναδική εμπειρία, που σου αποκαλύπτει καινούρια μυστικά και νοήματα. «Προσπαθώ να κάνω ταινίες που να σου επιτρέπουν να ανακαλύπτεις νέα πράγματα κάθε φορά που θα τις βλέπεις. Και στόχος μου είναι να κάνω το κοινό να νιώσει ότι πρόκειται για κάτι ζωντανό. Η ταινία “Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, μπορεί να θεωρηθεί κολοσσιαία, όπως η αποθήκη του Κέιντεν ή μικρή όπως η ντουλάπα στο διαμέρισμα της Αντέλ, μεταφυσικός λαβύρινθος ή συναισθηματικά απλή, ένα ευφυολόγημα του μεγέθους του Empire State Building, μία τεράστια αφύσικη παρονομασία, ένα υπαρξιακό ανέκδοτο με ανούσιο τέλος ή ακόμα ένα ποίημα, ή όλα αυτά μαζί ή τίποτα από αυτά ή απλά διασκεδαστική και τίποτε άλλο...» - Τσάρλι Κάουφμαν i am page 45
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Ο Κέιντεν ξεκινά το θεατρικό του project νοικιάζοντας μία τεράστια αποθήκη, σε ένα terminal αεροδρομίου στη Νέα Υόρκη. Εκεί συγκεντρώνει μία μεγάλη ομάδα ηθοποιών και αρχίζει να κατασκευάζει σκηνικά τα οποία αναπαριστούν δρόμους της Νέας Υόρκης, στο πραγματικό τους μέγεθος. Μη γνωρίζοντας πού θα οδηγήσει αυτό, αρχικά μοιράζει στους ηθοποιούς σημειώσεις που τους περιγράφουν το τί υποτίθεται ότι τους συνέβη εκείνη την ημέρα, ελπίζοντας ότι κάτι βαθύ και αληθινό θα βγει από τις καθημερινές μάχες που δίνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.
ενσαρκώνει μοναδικά τον Κέιντεν.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
ntiantianti antian tiantianti antiant ntiantiantiantian το επόμενο τεύχος antiantianti anti του fanzine χίμαιρες ntiantiantiantian είναι ntianti antia ntian αποκλειστικά αφιερωμένο antiantiantianti σε ntiantiantiantian αντιφασιστικά/αντιρατσιστικό ntiantiantianti an μηνύματα ntiantiantiantian και a εσύntiant την anti στείλε anti συμμετοχή σου ntiantianti antian έως την 1η Μαϊου tiantiantiantiant ntiantiantianti an mail@chimeres.gr antiantiantianti ή περιοδικό χίμαιρες ntiantianti antian τ.θ. 42080 tiantiantiantiant 12101 ntianti τ.κ. antiantian antiantiantianti nti antiantiantian i am the page 46
the neuron stimulating zine
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
nti na nna nnnti nti nia nti nia n-
i am page 47
υπερίων & η πρώτη του υπερίωνα του Dan Simmons [seitanakos aka πτωχός γιώργος]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Δύο βιβλία που περιγράφονται πάρα πολύ εύκολα και με τρεις λέξεις: ΖΗΤΩ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Ναι είναι επιστημονική φαντασία, ναι είναι δυο βιβλία και είναι ένα έπος. Είναι από τα πρώτα βιβλία του Dan Simons και μας προδιαθέτουν πολύ ευχάριστα για τα επόμενα έργα του.
Βρισκόμασ τε στον 29ο αιώνα και όπως συμβαίνει σε τέτοια βιβλία η γη έχει καταστραφεί και οι άνθρωπ οι έχουν κατακτήσει όλους τους εν δυνάμει βιώσιμους πλανήτες. Ανά μεσα σε αυτούς τους πλανήτες είνα ι και ο Υπερίωνας. Αυτός δεν είναι σαν όλους τους άλλους πλανήτες, έχει κάτι το μυσ τήριο, αρχαίο και τρομακτικό. Ένα ον που αψηφά το χώρο και το χρόνο και απαιτεί ανθρώπινες θυσίες για να εξευμενισ τεί κάθε φορά που ανοίγου ν οι Χρονοτύμβοι (πατρίδα του προανα φερθέντος πλάσματος, που αποκαλ είται από όλους Αρπακτικό). Το πιο συν αρπαστικό είναι ότι στους Χρονοτ ύμβους ο χρόνος κυλάει ανάποδα. Οι θυσιαζό μενοι είναι επτά τελείως διαφορετικ οί άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα κοιν ό μεταξύ τους.
Ταυτόχρονα μια δύναμη (οι Εκτοπισμ άγνωστη ένοι) είναι έτοιμη κα ι σε θέση επίθεσης αν θρωπότητας και κατά της αποφασισμένη να αλ λάξει μια για πάντα του αν θρώπου. Οι υπ την εξέλιξη ερυπολογισ τές που από καιρό είναι αυτο από τους αν θρώπου νομημένοι ς στον Τεχνοπυρήνα αποφασίζουν να δη μία Υπέρτατη Νοημ μι ου ργήσουν οσύνη, κάτι σαν μί α χειροποίητη θεότ μηχανές. Μία γυνα ητα για τις ίκα στην ανώτατη ιεραρχία των αν θρ κλώνος από έναν με ώπων και ένας σαιωνικό ποιητή (δ εν θα σας πω ποιον) δέσουν το σκηνικό έρχονται να . Μέσα σε μία στιγμ ή οι Χρονοτύμβοι Αρπακτικό ελευθερώ αν οίγουν, το νεται, οι Εκτοπισμέν οι ξεκινούν τις εχθρ ο Τεχνοπυρήνας σταμ οπραξίες και ατά να προσφέρει τη βοήθειά του στους αν Όλα τα δεδομένα αλ θρώπους. λάζουν και η ζωή όπ ως είναι μέχρι εκείν καταστρέφεται. η τη στιγμή Στο πρώτο βιβλίο οι μελλοθάνατοι ταξιδεύουν για τη κοιλάδα όπου εδρεύουν οι Χρονοτύμβοι και μας λένε (όλοι;) τις προσωπικές τους ιστορίες για το πώς το Αρπακτικό τους κάλεσε τον καθένα τους ξεχωριστά. Στο δεύτερο βιβλίο εμφανίζεται ο ποιητής και προσπαθεί να βρει γιατί υπάρχει, πως επηρεάζει τους Χρονοτύμβους και τον Τεχνοπυρήνα. Το αρπακτικό κάνει την επίθεσή του και ο κόσμος καταρρέει γύρω από όλους τους ανθρώπους. i am page 48
the neuron stimulating zine
τους ίες, μία νέα εποχή θα ανατείλει για Αφού καταλαγιάσουν οι εχθροπραξ ου ρώπ α και φόβο. Η μοναξιά του ανθ ανθρώπους γεμάτη άγνωστα θαύματ να τα άλη, ο κάθε πλανήτης θα πρέπει θα είναι για πρώτη φορά τόσο μεγ ούς ονικ γειτ ς του συνεργαστεί με όλους βγάλει πέρα μόνος του και να , του λία ια γίνεται γνωστή σε άλλα δυο βιβ πλανήτες, φιλικούς ή μη. Η συνέχε είως διαφορετικό άρθρο. αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο και τελ Ο Dan Simons βάζει μαζί αρχαία τέρατα, τεχνητή νοημοσύνη και επιστημονικά κατορθώματα, τα βράζει όλα μαζί και μας σερβίρει αυτά τα δύο αριστουργήματα. Μία διασκεδαστική ιστορία για να περάσει ευχάριστα η ώρα και να ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές και άλλους τόπους. Ελπίζω να σας αρέσει. Καλή ανάγνωση και καλό ταξίδι...
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Τίτλος: Υπερίων Συγγραφέας: Dan Simmons Είδος: Επιστημονική Φαντασία Εκδόσεις: Anubis ISBN: 978-960-306-629-3
Τίτλος: η πτώση του Υπερίωνα Συγγραφέας: Dan Simmons Είδος: Επιστημονική Φαντασία Εκδόσεις: Anubis ISBN: 978-960-306-723-8 i am page 49
η ποίηση του Larry Cool
http://the-sound-of-loss.blogspot.com
ποιήματα και χίμαιρες [ν.γ. λυκομήτρος]
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα Ο Larry δεν είναι πρόσωπο. Είναι το καθολικό, ενιαίο και αδιαίρετο όργιο της ζωής και του θανάτου. Με τη γέννησή του, το σώμα του απλώθηκε ακαριαία και σχημάτισε το μέγα σώμα του κόσμου. Με το θάνατό του θα καταπιεί σαν μαύρη τρύπα, αστέρια και πλανήτες. Στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου του μαίνονται μεγαλοφυείς, τροπικές καταιγίδες, ενώ στους κροταφικούς βρίσκονται εν εξελίξει ακατανόμαστες ακολασίες. Το σώμα του είναι κούφιο, και μέσα του βρέχει διαρκώς· ενίοτε χιονίζει κιόλας. Ο Larry τη νύχτα, είναι το τεράστιο αυτί πάνω από την πόλη που εισακούει τα «αχ, αχ, αγάπη μου!» των εραστών και τα «μωρό μου δεν αντέχω άλλο, αααχ!» που υψώνονται ως δέηση στον ουρανό. Οι τρίχες τού Larry απλώνονται προς πάσαν κατεύθυνσιν και εις μήκος αρκετών χιλιομέτρων· δι’ αυτών συλλαμβάνει τα πάντα και αντιλαμβάνεται το παραμικρόν. Ο Larry είναι ομίχλη που διαποτίζει τ’ ανθρώπινα σώματα με επιθυμίες και φόβους. Ο Larry είναι πνοή που τα διαπερνά παρασύροντας στη λήθη τις αναμνήσεις τους. Ο Larry δεν είναι πρόσωπο· είναι προσωπείο. Κριτικό Σημείωμα Ο Larry Cool αποτελεί μια σπάνια περίπτωση ποιητή και συγγραφέα. Αν θέλαμε να τον κατατάξουμε σε κάποιο λογοτεχνικό είδος, αυτό θα ήταν η post-apocalyptic literature ή, όπως αρέσκεται να το αποκαλεί ο ίδιος, «λογοτεχνία για μετά την καταστροφή». Αντλώντας έμπνευση από τους Υπερρεαλιστές αλλά και τον Alfred de Musset ή ακόμα και τον Marquis de Sade και προσαρμόζοντας αυτά τα στοιχεία στο προσωπικό του ύφος, ο Larry Cool παρουσιάζει μια ποιητική γραφή που χαρακτηρίζεται από τις δυνατές, αξιομνημόνευτες εικόνες και το ανατρεπτικό περιεχόμενο. Ο ήχος μιας επερχόμενης Επανάστασης αντηχεί σε κάθε στίχο του ποιητή και σε συνδυασμό με τις σκηνές λαγνείας, δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που ολοκληρώνεται με μία απρόβλεπτη πινελιά: τη χρήση του πολυτονικού συστήματος και τη λόγια γλώσσα. Μέσα από όλο αυτό το λογοτεχνικό παιχνίδι αναδύεται δεσπόζουσα η καλλιτεχνική προσωπικότητα του Larry Cool που δεν αφήνει περιθώρια για μεσοβέζικες αντιδράσεις: ή θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις.
Trivia: Κανείς δεν έχει δει ποτέ το πρόσωπο του Larry Cool. Επικοινωνούμε μαζί του μόνο με ηλεκτρονικά μηνύματα. Μπορεί κανείς να ακούσει μονάχα τη φωνή του να διαβάζει αποσπάσματα από τα έργα του σε videos που έχει αναρτήσει στο YouTube. Τα ποιήματά του αναρτώνται στο ιστολόγιο http://www.larrycoolwriter.blogspot.com/. i am page 50
the neuron stimulating zine
Μπόρα ξεσπᾶ Μέσα ἀπ’ τὶς σταγόνες ποὺ σκᾶνε στὸ πεζοδρόμιο Πετάγονται λιλιπούτειοι ἀστυφύλακες Πανικόβλητοι τρέχουν νὰ σωθοῦν Τὸ κορίτσι μου τοὺς πατᾶ γελῶντας.
Θὰ γίνουμε ὁ παράδεισος Ἀνθρώπινα σώματα, Κραυγάζουν τὶς νύκτες καινούργιους κόσμους Λάβα ἀνέρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς Περνᾶ ἀπ’ τὰ τρυπημένα τους πέλματα Κι ἐξακοντίζεται ἀπ’ τὰ στόματα. Αἰωροῦνται πελώριες γυναῖκες Ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω εἶναι μέδουσες Οἱ πλόκαμοί τους σύρονται, Ἐπάνω στὶς στέγες καὶ τοὺς θόλους τῆς μητρόπολης. Τὸ σῶμα μου ταξιδεύει στὸ διάστημα Εἶμαι ὁ σπόρος ποὺ φυτρώνει μέσα του Ἀπὸ τὶς κνῆμες βγαίνουν ρίζες Ἀπὸ τὰ μάτια, κλαδιὰ μὲ φυλλώματα Ἀπ’ τὰ δάκτυλα μῆλα Γύρω του σχηματίζεται, Ἕνας μικρὸς τόπος μὲ ἀραιὸ χῶμα Κι ἕνας κῆπος Ὅποιος ἔχει γευθεῖ τὸν καρπό μου, γνωρίζει. i am page 51
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Τὸ κορίτσι μου κοιμᾶται στὴν ἀγκαλιά μου Αἴφνης, ἐκρήγνυται μὲ μιὰν ἐκτυφλωτικὴ λάμψη Ἔκπληκτος κοιτάζω τὸ αἷμα της στὰ χέρια μου Τὰ κρούσματα πληθύνονται Παντοῦ στὴν πόλη ἀνατινάσσονται σώματα Κατεδαφίζουν τὸν παλιό, ἑτοιμόρροπο κόσμο.
*Για να διαβάσετε τις απίστευτες ιστορίες πίσω από την έκδοση των έργων του Larry Cool, στείλτε ηλεκτρονικό μήνυμα στη διεύθυνση d a m o c l e a n s w o r d o f t i m e @ g m a i l . c o m και θα λάβετε το σχετικό αρχείο.
Τὸ κορίτσι μου εἰσβάλλει στὸ κοινοβούλιο Ἀνεβαίνει στὸ βῆμα, πετᾶ τὸ σουτιὲν Πρωθυπουργὸς καὶ ὑπουργοὶ μένουν ἐνεοί· καὶ τότε, Ἀπ’ τὰ ὡραῖα στήθη δυὸ κάννες τοὺς πολυβολοῦν.
Δείγματα Γραφής Εργογραφία# . Αστρικές Συνουσίες, Εκδόσεις Modern Times, 2000 . Τον «Κανένα» θα τον Φάω Τελευταίο, Εκδόσεις Τυφλόμυγα, 2006 . Fortune Cookies (Συλλογικό έργο - συμμετοχή με τη νουβέλα «Ο Άνθρωπος με το Μουνί στο Μέτωπο»), Εκδόσεις Αμόνι, 2007 . Άγγελοι Καρφώνονται με το Κεφάλι στην Άσφαλτο, Αυτοέκδοση (http://bit.ly/UCsRqN), 2011
Ὁ θυμὸς τῶν σωμάτων Τὸ κορίτσι ποὺ ἀγαπῶ, Ἀλείφει μὲ ἄχνη ὑδραργύρου τὸ αἰδοῖο της -ἀπόψε τὴν ἔχει καλέσει κάποιος τραπεζίτηςΤυφλὸς ἀπὸ λαγνεία γλείφει τὸ δηλητήριο Πεθαίνει μὲ σπασμούς, Σφίγγοντάς του τὸ κεφάλι ἀνάμεσα στοὺς μηρούς της.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
χωρίς Τ [πνόη] Βαδίζω ανάμεσα στις σκέψεις μου, άλλοτε είμαι σταθερή, άλλοτε παραπατάω. Τρέχω. Βρίσκω μια λακκούβα. Γελάω δυνατά τσαλαβουτώντας στα βρώμικα νερά της, τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα. Τρελάθηκα για να υποστηρίξω τη γαμημένη μου λογική. Θα ξαπλώσω πάνω στις ισορροπημένα ανισόρροπες σκέψεις μου. Ήθελα να είμαι καλή, ήθελα να είμαι όμορφη, ήθελα να είμαι τέλεια. Έγινα. Μα για να το κάνω σκότωσα εμένα. Είναι πολύ εύκολο να πεθάνεις. Η γέννηση είναι δύσκολη.
i am the breathless page 52
the neuron stimulating zine
η ερωτική εξομολόγηση ενός Like [γιώργος ιατρίδης] Θά ‘θελα τόσο πολύ να σε γνωρίσω, να μάθω πού (δεν) δουλεύεις, πού μένεις και πόσο χρονών είσαι. Να μάθω για ‘σένα κάθε λεπτομέρεια, τι μουσική ακούς, ποια άρθρα διαβάζεις και ποιες ταινίες σου αρέσουν. Ακόμα, τις σειρές που βλέπεις στην TV και βέβαια, τους αγαπημένους σου αθλητές.
Θά ‘θελα όμως, τόσο πολύ να σε άγγιζα να μετάγγιζα το βλέμμα σου και με κάποιο τρόπο να το έκανα ύλη και αμέσως να το φυλάκιζα, σε μια γωνία, κάπου στο “σπίτι μου”. Θυμάσαι που σε σκούντηξα νοερά και εσύ μου χάρισες το μοναδικό σου βλέμμα; Τότε το προφίλ σου ήταν το πιο όμορφο προφίλ που είχα δει. Μου αρκούσε να το κοιτάζω με τις ώρες, μου αρκούσε να κοιτάζω, το απαλό σου, κάτασπρο δέρμα και να μυρίζω τα αρώματα που σου αφήσανε οι άλλοι. Τέλος, αφού και εσύ με βλέπεις μες τα μάτια, άλλες φορές φορώντας μόνο το μαγιό και άλλες φορές με πέδιλα του σκι, θά ‘θελα να ξέρεις πως για την πάρτη σου, αφιερώνω κάθε σταγόνα από ιδρώτα που κυλάει αργά, μέσα στο μπάνιο. am page i ami page 40 53
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Θά ‘θελα τόσο πολύ να σε γνωρίσω, να μάθω τους πρώην σου, αλλά και τους νυν σου. Θα γίνω σίγουρα καλύτερος μόνο από τις καταστάσεις σου.
αποχρώσεις [σ.κ.] Κάποια στιγμή νιώθεις πως παύεις να υπάρχεις. Μέρες ολόκληρες διαγράφονται από τη μνήμη σου. Κι ας ήταν μόλις χθες...
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Η ρουτίνα μας ισοπεδώνει. Τα πρόσωπα στο λεωφορείο αδιάφορα. Για σένα θα είμαι μια κοπέλα που χαζεύει απ’ το παράθυρο, όπως άλλοι τόσοι. Σε λίγα δευτερόλεπτα ήδη θα με έχεις ξεχάσει. Κι όμως θα είχα τόσα να σου πω... Κι αν σε καταλάβαινα, κι αν με καταλάβαινες... τότε θα πετούσα απ’ τη χαρά μου, θα ήμουν ευτυχισμένη! Και εκεί, σ’ ένα απόμερο ζεστό μαγαζάκι, θα μιλούσαμε για ώρες, για πράγματα όμορφα, για πράγματα ασήμαντα. Και η ψυχή μας θα ηρεμούσε και άρα όλα γύρω μας θα ηρεμούσαν - ο κόσμος θα ήταν λιγότερο τραχύς. Ίσως η παρέα μεγάλωνε. Ίσως ερχόταν μαζί μας εκείνη η κοπέλα που περίμενε κάποτε δίπλα μου στο κυλικείο και εκείνος ο τύπος που έτυχε να κάθεται στο παγκάκι που κάθισα για λίγο κι εγώ να ξεκουραστώ. Και άλλοι πολλοί θα μπορούσαν να είναι εκεί! Θα γελούσαμε και μιλώντας, θα κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια με ειλικρίνεια, γιατί θα καταλαβαίναμε πόσο πολύ μοιάζουμε. Τότε πια θα είχα πάψει να σε φοβάμαι και στο δικό σου βλέμμα θα είχε σβήσει η καχυποψία. Θα είχαμε, τελικά, πάψει να φοβόμαστε τα φαντάσματα των εαυτών μας που πληγώνουν. Κι αν ποτέ δε βλεπόμασταν ξανά θα σε κρατούσα σα μικρό θησαυρό στην καρδιά μου... κι ας σε έσβηνε ο χρόνος απ’ τη μνήμη. Θα μου γεννούσες την ελπίδα και αυτό θα με είχε καθορίσει. Το πιο πιθανό είναι πως δε θα συναντηθούμε με αυτόν τον τρόπο ποτέ... Η ελπίδα όμως, είναι τόσο ελεύθερη και ανεξάρτητη! Της αρκεί ένα ζεστό σου βλέμμα, μια γλυκιά σου κουβέντα, μια χειρονομία κατανόησης. Όλα φευγαλέα, βγαλμένα όμως απ’ την ψυχή, δοσμένα με ειλικρίνεια. Και θα είναι ίδια η σπίθα σαν να σε ήξερα από καιρό, και τα λέγαμε.. Αν μόνο αφήναμε τα τείχη να πέσουν.. Ίσως κάποτε “συναντηθούμε”, με τον δικό μας τρόπο. Μέχρι τότε θα είμαι εκείνη που καθημερινά βλέπεις γύρω σου. Θα είμαι μια κοπέλα που χαζεύει απ’ το παράθυρο... i am page 54
the neuron stimulating zine
Αποσπασθέν εκ δανικού χειρογράφου και μεταφρασθέν κατά τη νέαν μέθοδον. Ευρεθέν δε εις υπόγειον ενταύθα και χρονολογηθέν οπόταν. [γιάννης τέλιος] Νομίζω πως έχω γράψει όλα τα μεγάλα μου κείμενα, και δεν μου απομένει πια τίποτε. Και αυτή δεν είναι μία καθόλου καθησυχαστική διαπίστωση, μολονότι μπορεί να επισημάνει κανείς ότι το μεγάλο βάρος έφυγε και απομένει εκείνη η ανάλαφρη εποχή της επιλεκτικής συγκομιδής. Ασφαλώς, δεν προτίθεμαι να ανασκευάσω αυτά τα τόσο γελοία επιχειρήματα, αφενός επειδή έχουν αυτόν τον βαρύγδουπο τόνο που όσο πιο αχώνευτος είναι, τόσο πιο ανυποψίαστες είναι οι λέξεις που τονίζει˙ και αφετέρου. Και μιλάω, ναι, με την ίδια αυθεντία, ίσως και με μεγαλύτερη˙ μη νομίζετε πως δεν το ξέρω αυτό ή πως το κάνω επίτηδες - όχι, καμία απολύτως λογοτεχνική ή ρητορική (ας ήταν) αρετή δεν συντονίζει αυτές τις αράδες.
Και πράγματι δεν παραιτούμαι - αν αυτό το λέει αγώνα κανείς. Ίσως, να είναι κανένας από εκείνους του καρπούς της επιλεκτικής συγκομιδής. Εκείνης της γελοίας συγκομιδής που δεν αξίζει τίποτε, αν βέβαια υπάρχει. Αλλά, αν υπάρχει, δεν αξίζει ίσως να δρέψει κανείς τους καρπούς της; Και μήπως δεν είναι αυτή μία από εκείνες τις ώρες που πρέπει να αποφασίσω τι είδους καρποί καρπίζουν; Και θα τελείωνα εδώ και τώρα αυτή την άθλια αδολεσχία, αν γράφοντας, δεν μου κατέβαινε στο μυαλό να συζεύξω αυτό με εκείνο. Κι αν δεν αποκαλύπτω ποιο είναι το ‘αυτό’ και ποιο το ‘εκείνο’, είναι γιατί μόνον έτσι μπορούν ‘αυτό’ κι ‘εκείνο’ να ενωθούν σε μία αναλογία, η αναγνώριση της οποίας θα δώσει σε εσάς την ευχαρίστηση εκείνης της παλιάς νοητικής αγάπης, και σε μένα την εποχή της ράθυμης συγκομιδής - που ήταν επιλεκτική και όχι ράθυμη. Και καθώς αδυνατείτε να κάνετε την αναλογία ‘ετούτου΄ με ‘εκείνο’ αποδεικνύεται ότι ετούτος ο καιρός πόρρω απέχει εκείνου για τον οποίο μιλούσε η αρχή, αν ποτέ υπήρξε ένας τέτοιος καιρός, και δεν ήταν μια απλή πρόφαση για να συντάξω αυτά τα σκόρπια λόγια. Εν υπογείω ευχέτης, Ιππότης Σαμουήλ i am page 55
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Θα μπορούσα, ευσταλής και σεβάσμιος, εγώ, με έναν φαιδρό αυτοσαρκασμό, όπως εκείνον που έδειχνα όταν σημείωνα αυτές τις αράδες για να θυμάμαι ποιος ήμουν, θα μπορούσα να μην παραιτηθώ παρά τις ήττες, με μια όρεξη για νέες μάχες σε άλλα κεφάλια, και ήττες που μόνο νέες διαθέσεις μπορούν να φέρουν, σε μένα που άμα ξεχάσω ποιος είμαι ίσως απαλλαγώ από αυτό το μαρτύριο που η ιπποτική μου στολή σφραγίζει στο γλωσσικό δαίδαλο αυτού του υπογείου.
γιατί έπρεπε να πηδήξει (ο John Doe) [μαλίνα] http://www.imdb.com/title/tt0033891/
"Meet John Doe" είναι μία από αυτές τις ασπρόμαυρες ξεχασμένες ταινίες, που λίγοι την είδαν και εξακολουθούν να ζουν και λίγοι θα την αναζητήσουν για να την δουν τώρα πια. Κι όμως αξίζει να προβάλλεται ξανά και ξανά και να μεταφέρει το μήνυμα που οδήγησε στην δημιουργία της, βοηθώντας τον κόσμο να καταλάβει τις καταστάσεις που βιώνει μέσα από την μαγεία της αναπαράστασης.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Ειδοποίηση: Παρακάτω η εγγραφή περιέχει spoiler και αυτό γιατί αμφισβητώ ευθέως το φινάλε του έργου. Επίσης παρακαλείστε να την διαβάσετε ξανά αφού δείτε την ταινία. Ο John Doe λοιπόν είναι μία φιγούρα που εφευρέθηκε για να πουλήσει περισσότερα φύλλα μιας εφημερίδας αλλά μετά απέκτησε πρόσωπο (έστω και με απάτη), δημιούργησε ένα κίνημα, γιγαντώθηκε, υποκινήθηκε από έναν επιχειρηματία - wannabe πολιτικό και τελικά καταπνίχθηκε, καταρχήν γιατί ο επιχειρηματίας δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, κατά δεύτερον γιατί ο John Doe σάστισε και δεν μίλησε όταν έπρεπε, φοβήθηκε το λιντσάρισμα και φοβήθηκε αυτό που ο ίδιος ήταν προτού αποκτήσει νόημα η ζωή του. Στην τελευταία σκηνή ο John Doe κατανοεί
i am page 56
the neuron stimulating zine
ότι τόσο σκατά που έκανε την κατάσταση -διαλύοντας το μόνο κίνημα που θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα και την ίδια την ανθρωπιά- δεν μένει παρά να αυτοκτονήσει πραγματοποιώντας την απειλή που είχε ανακινήσει τον κόσμο αρχικά. Εκεί ο επιχειρηματίας, η γκομενίτσα και κάποιοι από τους "followers" καταφέρνουν να τον αποτρέψουν, πείθοντάς τον ότι το μήνυμά του μπορεί να περάσει και χωρίς αυτόν να πεθάνει, ένα μήνυμα που έχει χιλιοτσαλαπατηθεί από την απάτη, την αποκάλυψη και την απογοήτευση.
Θα μου πεις και η αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα τι ήταν;... Μακάρι να ήταν ακριβώς αυτό. Ο συμβολισμός που περιμέναμε για να γίνουμε καλύτεροι. Μακάρι να μας είχε βάλει όλους να δούμε αυτήν την ταινία προτού καταλήξει στην διαμαρτυρία του. Μακάρι να μας είχε φυτέψει την ιδέα πριν πεθάνει γι’ αυτήν. Και για όσους υποστήριξαν πως είναι μαζί με τον συνταγματάρχη... Σοβαρευτείτε. Δεν ζούμε έτσι. Η απόδειξη είναι ότι έχετε μία στέγη, έχετε ζεστό φαγητό, έχετε λεφτά να πληρώσετε ένα καφέ και πάω στοίχημα ότι δεν μπορείτε και δεν θέλετε να ζήσετε σαν τον συνταγματάρχη. Είμαστε όλοι αιχμάλωτοι της ζωής μας, των ανθρώπων, των χρημάτων, των αναγκών. Ας το αποδεχτούμε αντί να ελπίζουμε σε Ουτοπίες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που ζούμε καλύτερο γιατί το να μην έχουμε ανάγκη τίποτα δεν γίνεται. Το να στερηθούμε για την χαρά του διπλά μας όμως είναι εφικτό. Ο John Doe έπρεπε να πηδήξει. Τουλάχιστον στην ταινία, εκεί που η δραματοποίηση είναι αληθινή χωρίς να είναι. Εκεί που ο γδούπος στο χιονισμένο κράσπεδο θα έκανε αντίλαλο μέσα μας χωρίς να χυθεί πραγματικό αίμα. Δεν ξέρω ποιος κινηματογραφικός επιχειρηματίας επέβαλε το happy end, αλλά τελικά κατάφερε να αποδυναμώσει το μήνυμα. Μπράβο του. i am page 57
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Ταπεινή μου άποψη όμως είναι ότι το μήνυμα δεν μπορεί να ζήσει έτσι. Αν δεν χυθεί αίμα, αν δεν βρεθεί ένα σύμβολο που να μην μπορεί να αποκαθηλωθεί - να μην μπορεί να αμφισβητηθεί, οι άνθρωποι θα ξεχνάνε. Θα υπάρχουν πάντα αυτοί που θα υποστηρίζουν ότι στο τέλος δεν έκανε την θυσία άρα δεν άξιζε και ήταν ψεύτης - εαυτούλης. Θα είναι πολύ λίγοι αυτοί που τον είδαν έτοιμο να πηδήξει, που πίστεψαν ότι είχε δίκιο, που θέλουν πραγματικά να συνεχίσουν το έργο του. Και αυτοί οι λίγοι δεν θα μπορούν να το μεταφέρουν όπως πρέπει ή θα κουραστούν ή απλά δεν θα είναι αρκετοί. Χωρίς την στήριξη των ΜΜΕ (όπως δλδ. έγινε και στην αρχή η γιγάντωση του κινήματος), κανείς δεν θα μάθει για το τι έγινε σε εκείνη την ταράτσα. Κανείς δεν θα τον θυμάται παρά ως απάτη. Ενώ αν έπεφτε; Δεν είναι η θυσία του αυτή που θα φέρει εξώφυλλα; Αυτή που θα κάνει τα ΜΜΕ στον βωμό των φύλλων (και άρα των εσόδων) να μεταφέρουν το μήνυμα; Δεν είναι ένας θάνατος αρκετός να ανταγωνιστεί τα κεφάλαια του κάθε επιχειρηματία;
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
δάκρυ [νετρόνιο] Άλλη μια φορά ακολούθησε τη σκοτεινή διαδρομή της μνήμης Θέλοντας να την αποφύγει έτρεξε προς το μέρος της ελπίζοντας πως αυτή η τακτική θα αποδώσει Εκείνη βλέπεις είχε εκλεκτή παρέα Συνοδοιπόροι της, εκ δεξιών ο πόνος κορδώνονταν Ο φόβος πλάτες του έκανε γιατί γούσταρε τη φίλη της τη θλίψη Μα η γυναικοπαρέα ήταν μεγάλη Βλέπεις λίγο πιο πίσω η μοναξιά μουρμούριζε, όντας τόσο όμορφη λιγοστούς εραστές να έχει εξερευνήσει Κάπου μες την παρέα, η νύχτα με τη σιωπή αντάλλασσαν ένα διακριτικό φλερτ με μια αχνή ένταση Η στιγμή όπως πάντα χαρούμενη απογοήτευε την υπόλοιπη παρέα Η ονειροπόληση από την άλλη τσακώνονταν με την πραγματικότητα Και σαν να μην φτάναν όλα αυτά η σελήνη φλέρταρε συνεχώς τον ήλιο έχοντας τον όμως μόνιμα προφίλ Έτσι λοιπόν στην αρχική του απόφαση έμεινε ελπίζοντας πως θα τον αγνοούσε ασχολούμενη με την παρέα της Μα δεν είδε το παιδί, που βόλτα είχαν βγάλει... Έτρεξε, με την αστάθεια των βημάτων που τα παιδιά διακρίνει, προς το μέρος του Νομίζοντας πως θα πέσει το πήρε στην αγκαλιά του Μα εκείνο θέλησε αυτοστιγμεί με την παρέα να φύγει... Την επόμενη τον επισκέφθηκε η μνήμη, Αναρωτούμενη: ΓΙΑΤΙ ΠΗΡΕΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟ ΔΑΚΡΥ; Της έκλεισε το μάτι αποχαιρετώντας τη Και κάλεσε τη σιωπή Θέλοντας απλά κάποιον να ακούσει
i am page 58
the neuron stimulating zine
χαμογέλα [chupa chap]
Παλιά ήταν πιο ωραία. Χωρίς δουλειά, κόβοντας βόλτες στο διαμέρισμα και στη βεράντα, να περάσει η ώρα. Στον υπολογιστή για ώρες από ανία. Περπατώντας όσο περισσότερο μπορούσες, για να καθυστερήσεις να φτάσεις στον προορισμό σου και να περάσει η ώρα. Άλφα για πρωινό και Φιξ για βραδινό. Άνοιγμα του ψυγείου για νερό να φτιάξεις καφέ, το πρωί και αντ’ αυτού μπουκάλι μπύρας. Το τηλέφωνο να χτυπάει για δουλειά που δεν σε ευχαριστεί και να μην το σηκώνεις γιατί σκέφτεσαι ότι δεν θα αντέξεις. Δουλεύεις εθελοντικά χωρίς όρεξη λόγω της κατάστασης σου ενώ κάνεις κάτι που σ’ αρέσει. Για αυτό σου λέω χαμογέλα και κάνε κάθε μέρα κάτι που σ’ αρέσει. Για σένα ή για κάποιον άλλο.
i am page 59
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Στην κατάσταση του να ντρέπεσαι που νιώθεις καλά. Να το λες και να σε κοιτάνε με μισό μάτι. Να το λες και να σε λένε χαζοχαρούμενο, ονειροπόλο (που πλέον είναι κακό) και τρελό. Να χαμογελάς και να τρομάζουν. Να ρωτάς τον φίλο σου τι έχει και να είναι παράξενο. Να αράζεις με φίλους να πιεις μία ρακί και ψήσεις πανσέτες στο τζάκι και είναι πολυτέλεια χωρίς να έχει σημασία ότι δουλεύατε δωδεκάωρο για λεφτά που θα έρθουν κάποτε. Να ξημερώνει η πρώτη μέρα του χρόνου, σε ένα καφενείο με κρασί και δύο ανθρώπους να μιλάς και να βλέπετε το πρώτο ξημέρωμα. Να νιώθεις ότι κάτι όμορφο ξεκινάει.
ρίψασπις νους [εροέσσα] Με τόσες κοινωνικές αναταραχές και εσωτερικές πυρπολήσεις, θα έπρεπε κανονικά να έχω υψηλά επίπεδα στο αίμα μου από διάφορα είδη αγχολυτικών ή αντικαταθλιπτικών ουσιών. Με τόσα άσχημα γεγονότα στη ζωή μου, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια άλλα δυστυχώς δεν κόβονται, θα έπρεπε να ουρλιάζω όλη μέρα σαν τη δαιμονισμένη. Με τόση μοναξιά μέσα στο συνωστισμό μου, θα έπρεπε να ’χα βγει στους δρόμους και να σε ψάχνω απελπισμένα, ω, έτερο μου παλτό, ω έτερή μου ρύση.
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Ακουμπώ το κεφάλι μου στον ανακουφιστικό τοίχο της κουζίνας και κοιτώ απλανώς το δειλό άνθος της γλάστρας που μου είχε κάνει δώρο η μητέρα μου όταν μετακόμισα στο κέντρο της πόλης. Το ότι δεν έχω κάνει τίποτα λάθος είναι η απαρχή των σκέψεών μου. Δεν υπάρχει τίποτα εσφαλμένο στην τυχαιοποίηση των γεγονότων, στις συμπτώσεις που εναρμονίζονται με τις στιγμές και δημιουργούν το παρελθόν και το παρόν. Τα γεγονότα δεν έπονται πάντα επιλογών, έπονται και συγκυριών. Θεωρώντας λοιπόν τις πράξεις μου πέραν για πέραν σωστές υπό το προσωπικό μου μικροσκόπιο, κατηγορώ τις συγκυρίες. Δυστυχώς, δεν μπορώ να τις ελέγξω ούτε να τις αλλάξω, οπότε στέκω παθητική απέναντι τους. Αν... Δε γνωρίζω αν η αλλαγή του ρου θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα ώστε να γκρινιάζω λιγότερο. Δεν ξέρω αν η έλλειψη σου από τη ζωή μου ή η εμφάνιση σου σε κάποια άλλη χρονική στιγμή θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δε γνωρίζω αν ζούσα σαν τα ξωτικά του Τόλκιν, σε απελπισμένα γαλήνια τοπία για εκατοντάδες έτη, αν θα ήμουν ευτυχισμένη. Τέλος, δεν ξέρω αν η ετικέτα «όλα πάντα καλά» είναι το νόημα της ζωής. Πάντως, ό,τι και να είχε συμβεί, εγώ δε θα ευθυνόμουν. Όταν γεννήθηκα μετά από μια τυχαία συνάντηση ενός σπερματοζωαρίου με ένα ωάριο, πλούσια σε DNA που χάνεται στα βάθη της γενετικής μνήμης των προγόνων μου, είχα συγκεκριμένες προδιαγραφές για το πώς θα έμοιαζα και πώς θα αντιλαμβανόμουν τον κόσμο. Όσο κι αν προσπαθήσατε όλοι εσείς, Μάνα, Σχολείο, Κοινωνία, Άντρες της ζωής μου, πατήσατε απλώς βελονιές στον καμβά του γεννήματός μου. Παρ’ όλο που μου κεντάτε τις εμπειρίες και τον τρόπο συμπεριφοράς μου, ουδέποτε προσδιορίζετε το πεδίο δράσης σας, δηλαδή το είναι μου. Με ρωτάτε πολλές φορές πώς μπορώ και αντέχω τόση πίκρα· σάς απαντώ: είναι το σκαρί μου. Με ρωτάτε πολλές φορές γιατί δε χάνομαι στη μισαλλοδοξία και στην κούραση της καθημερινότητας· σας απαντώ: γιατί όλα αυτά δεν είμαι εγώ, όπως δεν είμαι το πάθος, η ευτυχία, ο έρωτας… Είμαι το αφανές αντικείμενο στη ροή του σύμπαντος, απεξαρτημένη από τις ανθρώπινες κοσμοθεωρίες. Όπως και να αποφασίζουμε να ζούμε, η Γη θα γυρίζει, το νερό θα αποτελείται από υδρογόνο και οξυγόνο, η ενέργεια δε θα χάνεται αλλά θα αλλάζει μορφή και οι άνθρωποι, ως άλλα έμβια όντα, θα επιδιώκουν την επιβίωση με τον πολλαπλασιασμό τους. Τρέχοντας τη ζωή μου πάνω σε γεγονότα και καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθύνομαι, πετώ την ασπίδα μου και αποχωρώ από το χώρο της μάχης περήφανα. Ας τη χαίρεται κάποιος άλλος, δε με νοιάζει, εγώ θα φτιάχνω καθημερινά άλλη διαφορετική από την προηγούμενη. Δε θα παρασυρθώ από τα ρέματα της προκατάληψης, παρά θα παραθέσω το γυμνό ατελές σώμα μου στις κοινωνικές βολές. Δε θα παθιαστώ από το ανθρώπινα ελκυστικό, το ανθρώπινα τρωτό, το ανθρώπινα αναγκαίο· νοιώθω ελεύθερη, απαλλάσσοντας το κορμί μου από το βάρος των όπλων. Δέχομαι συνεχώς πυρά, το ξέρω, μα είμαι αληθινή κι αυτό με νοιάζει. Ούτε πάνω ούτε κάτω, ούτε μπρος ούτε πίσω. i am page 60
the neuron stimulating zine
Καμία επιλογή, καμία ασπίδα στα χέρια μου, καμία ευθύνη. Απλώς, ζω και έτσι απλά κάποτε θα πάψω να γράφω.
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
*Η έμπνευση για το κείμενο ανήκει στον αρχαίο ποιητή Αρχέλαο, γιο δούλας. i am page 61
η πειρατε
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
ία σκοτώ νει την μουσι κή;
[selini] i am page 62
keep me walking but never shut
the neuron stimulating zine
keep me walking but never shut
keep me walking but never shut
keep me walking but never shut
keep me walking but never shut keep me walking but never shut
keep me walking but never shut
Ανήμερα Χριστουγέννων βράδυ, με τη διάθεση να σέρνεται σαν ερπετό. Πριν λίγο αποφάσισα ότι δε θα βγω για ποτό με παλιούς κολλητούς. Κουλουριάστηκα στον καναπέ κι έβαλα τον σταθμό μου στο jango. Σπαρίλα κι εκεί. Ο Morrissey πάλι μες τη γκρίνια και στο άσχετο ο Brendan Perry να ρωτά “Can you tell me where the hours go, where time flows” μέσα απ’ το άλμπουμ Eye of the Hunter. Και αρχίζω να σκέφτομαι για τους κυνηγούς, τις ρίζες του ανθρώπου, το χειμερινό ηλιοστάσιο και τη γιορτή του που μεταπήδησε στα Χριστούγεννα, τα σπήλαια του Λασκώ που μάλλον δε θα δω ιδίοις όμμασι και τη λατρεία του Ήλιου στην παλαιολιθική εποχή. Το μυαλό μου τρέχει απ’ τον ένα συνειρμό στον άλλο και το σώμα μου μένει αραχτό σ’ έναν καναπέ που δε θα μείνει ίχνος του στην ιστορία, σε μια γωνιά της Αθήνας στο τέλος του 2012. Σε μια γωνιά μιας πόλης που δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν παίζει πάλι σε κάποια γωνιά της να ζούσε μια γυναίκα που θ’ άραζε για λίγο κοντά στην εστία του σπιτιού τέτοιες μέρες και θ΄ άφηνε τη σκέψη της να ταξιδέψει στο πώς έρχεται το φως στη γη στη μέση του χειμώνα και ξαναφεύγει στη μέση του καλοκαιριού, καθε φορά. Στο jango αλλάζει κομμάτι, μπαίνει ένας ωραίος τύπος απ’ την Αυστραλία, ο Shinjuku Thief και η σκέψη ξεκολλάει, απ’ τα σπήλαια έρχεται και ο Nick Cave και με στέλνει μια και καλή πίσω στα μαξιλάρια του καναπέ ενώ το σύμπαν στέλνει μετά τον P. Murphy να μου λέει “keep me walking but never shut”... Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε στο χρόνο, στη στατικότητα του τώρα, στον ψυχαναγκασμό της χαράς που σημαίνουν τα Χριστούγεννα; Στη μοναδικότητα του μικρόκοσμού μας; Στην υγιή λειτουργία του μυαλού μας, που φτιάχνει μεταφορές και παραβολές για το τώρα αλλά αδυνατεί να συνδέσει τους κρίκους μιας βιωματικής μνήμης; Πολλές σκέψεις μαζί για ένα βράδυ Χριστουγέννων. Πάω να βάλω ένα ποτάκι και ν’ ακούσω κι άλλη μουσική. i am page 63
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
keep me walking but never shut keep me walking but never shut
το ερπετό που κάποτε μπορεί να ήταν κυνηγός [φαίη φραγκισκάτου]
μιλώντας με φαντάσματα [aeriko] http://24hourpeople.blogspot.com
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
Σάββατο μεσημέρι, μέσα Ιουνίου. Δεν είναι το πιο ευχάριστο ταξίδι στο τρένο για πέντε ώρες. Λονδίνο – Εδιμβούργο. Ας είναι καλά η τεχνολογία, γουίφι και πρίζα για το laptop. Συνομιλία με φίλους και δήθεν φίλους, ταινία και μουσική για να περάσει η ώρα, μπύρες και πατατάκια το απαραίτητο συνοδευτικό. Λίγες ώρες που είχαν μείνει κενές αυτές τις μέρες, ταξίδι αστραπή να μιλήσω με τις μνήμες μου. Πρώτη στάση βγαίνοντας από το Waverley και ανεβαίνοντας την Cockburn St στα αριστερά το «The Toddle In», το πιο γλυκό μυστικό, ένα μαγαζάκι μόνο γλυκά και ζαχαρωτά στα κλασσικά μεγάλα βάζα. Catherine Wheels και Chocolate Mini Eggs για τις ενδιάμεσες στάσεις, οι απαραίτητες αγορές. Για καφέ στο Southern Cross Cafe μετά την δεύτερη στάση στο Avalanche και στο FOPP μικρές θαυματουργές αγορές. Arab Strap, Teenage Fanclub, Belle & Sebastian και Crowded House, μουσικές για την επιστροφή. To Four Seasons In A Day των τελευταίων πρέπει να έχει γραφτεί για αυτό το μέρος. Συνάντηση με τον Neil. Νέα στα γρήγορα, δουλειά, ταξίδια, μουσικές, σχέσεις και αποστάσεις. Σε μια από τις ομορφότερες βραδιές της ζωής του, να παίξει μουσική στο Finnegan’s Wake, η κοπέλα του για βόλτα με έναν φίλο της και το “θα περάσω” του αφήνει ένα εξόγκωμα στο μέτωπο. Συμφωνήσαμε γρήγορα ότι μας θύμισε το «Our Mutual Friend» των Divine Comedy. Περπάτημα και καφέ στο Black Medicine ανεβαίνοντας την South Bridge. Με την ευχή στα ξαφνικά να πετύχω κάποιον. Dougie, Ceci, Holly και ο Ash εκεί στην βόλτα ή στο ρεπό τους. Δυστυχώς αν και τέτοια συνάντηση θα ήθελε pint να ρέουν αρκούμαστε σε μεγάλες κούπες καφέ. Στην κουβέντα του… πού είμαστε και πού είμαι, τι κάνουμε και τι κάνω (αλήθεια δεν ξέρω), αναφέρω την συζήτηση με τον Neil, το συμπέρασμα τους είναι ότι πρέπει να ακούς τον εαυτό σου (σε σχέση με ότι αν βλέπεις ότι κάτι θα πάει σκατά, λήξε το και μην σκέφτεσαι τι θα ακούς από τους άλλους) και ο Ash μου λέει κάτι του Burroughs “I don’t care if people hate my guts; I assume most of them do. The important question is whether they are in a position to do anything about it.” Τελειώνοντας τον καφέ, βόλτα με τον Θάνο για λίγο περπάτημα. Nicolson Sq, Chapel St και μπροστά από το πανέμορφο τζαμί και απέναντι το Appleton Tower (μέρος για να ξεχάσουν οι κομπιουτεράδες και δεύτερο σπίτι τους), George Sq, στο νοσοκομείο και η μεγάλη κατηφόρα για τα Meadows και άραγμα στο γρασίδι. Συζήτηση για τις δουλειές, άγχος με το να έχεις τον κάθε βαρεμένο που θέλει να παίξει στοίχημα -και θα το παίξει- στα σκυλιά τελευταία στιγμή ώστε να βγει οριακά εκπρόθεσμο και αν χάσει να ζητήσει να το ακυρώσεις, αν κερδίσει να θέλει τα λεφτά που κέρδισε. Σε οποιαδήποτε περίπτωση να βρίζει να φύγεις από την χώρα. Κουβέντες για άλογα και σκυλιά που πέρα από τους Βρετανό-θρεμμένους μάλλον δεν έχουν καμία σχέση. Απόφαση για αλλαγή αντικειμένου για να αρχίσει να αναπνέει και πάλι. Η i am page 64
the neuron stimulating zine
μπάντα με τα πνευστά που έκανε πρόβα και τα παιδιά να παίζουν cricket, το όμορφο soundtrack σε πολύωρη συζήτηση. Διακοπές, έρωτες, ο θεραπευτικός συνδυασμός των δύο και πως αλλάζεις αναθερμαίνοντας έναν παλιό ή έχοντας έναν καινούργιο.
mixtape: http://ge.tt/3padgoU?c . Το Avalance μετακόμισε από την Cockburn St στην Grassmarket δύο χρόνια πριν, λόγω κρίσης το κατάστημα έκλεισε στις 6 Ιαν. 13. . Το FOPP άνοιξε δεύτερο κατάστημα στην καινούρια πόλη, επίσης λόγω κρίσης πουλήθηκε στα HMV και το κατάστημα στην Cockburn έκλεισε πριν τρία χρόνια. . Neil είναι στην πραγματικότητα το όνομα του τραγουδιστή των Divine Comedy (Neil Hannon) αλλά και των Crowded House (Neil Finn). . Το Black Medicine υπάρχει, οι Dou gie, Ceci, Holly και ο Ash δουλεύουν εκεί αλλά δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ. . Το Bar Ce Lona υπήρχε μέχρι το 1999, έκτοτε έχει κάνει ανακαίνιση και έχει αλλάξει όνομα δύο φορές. . To Celestial Café δεν υπάρχει, αλλά είναι ο τίτλος από βιβλίο του Stuart Murdoch, τραγουδιστή των Belle & Sebastian. . Όλα τα συγκροτήματα στη συλλογή είναι από Σκωτία εκτός από τους Crowded House και τους Walkabouts.
i am page 65
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
Τελευταία βόλτα με Ναταλία στο Arthur Seat, ο ήλιος ακόμα είναι ψηλά. Τεράστιοι καφέδες σε θερμός από το Bar Ce Lona και βόλτα προς τα ανατολικά να ανεβούμε το βουνό, μία ώρα περπάτημα χωρίς κουβέντες. Καφές και τα γλυκά από το Toddle In να μας συνοδεύουν. Η θέα όλης της πόλης, από το αεροδρόμιο και τις γέφυρες μέχρι την θάλασσα είναι μαγευτική. Ζευγάρια και μεγάλες παρέες μας έχουν ακολουθήσει να δουν το ηλιοβασίλεμα. Σε λίγη ώρα πίσω μας και στον ορίζοντα θα φαίνεται πάλι να χαράζει. Συζήτηση για την αγαπημένη μας περιοχή, Stockbridge, τις συναντήσεις μετά την δουλεία και τα μαθήματα παρέα με 2-3 μπουκάλια Pinot Grigio στο Maison Bleue κάθε φορά. Μια τέλεια χαλαρωτική μέθοδο. Όχι για όλους όμως. Είναι παράξενο το συναίσθημα της ζήλειας. Σε κάνει να ξεπερνάς τα όρια και από την μία να κάνεις ακριβώς αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν, από την άλλη να μην κάνεις αυτά που θέλεις να σου κάνουν. Στις χειρότερες περιπτώσεις να κάνεις πράγματα από φόβο μην σου κάνουν το ίδιο, να προλάβεις… Με σχέδια για διακοπές στην Ελλάδα, η κατάβαση προς το hostel, ύπνος, ξεκούραση, τελευταίος πρωινός καφές από το Celestial Café και με το τρένο των 8 για επιστροφή στο Λονδίνο και το βράδυ πίσω Ελλάδα.
*http://www.10.creativecommons.org
[issue 025] - [270113] - [chimeres.gr]
cc mixtape
chimeres mixtape
chimeres hangover session #004
download it free! +artwork
chimeres.gr/session/004
i am page 66(6)
the neuron stimulating zine
the neuron stimulation zine
[ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;] συντακτική ομάδα: . [ελπίδα πολιτσόγλου] . [μικέλα φερούση] . [baphomet] . [comzeradd] . [travis bickle]
διανομή
chimeres.gr/zine/map/
αθήνα: . αλφειός . λεμόνι . solaris . ελεύθερος τύπος . tilt . εναλλακτικό βιβλιοπωλείο . ναυτίλος . nosotros . αθήναιο . vinyl . φαρφουλάς . μικρό cafe . χάρτες . βραζιλιάνα . παγκάκι . βοτανικός κήπος . floral . λαμπηδόνα . hackerspace.gr . τέχνης βήματα . λάσπη . αγροτικόν θεσσαλονίκη: . metropolis bookstore . λωτός . σπίρτο . φρειδερίκο αγάπη μου . hemingway . la doze . πρωτοπορία
εξώφυλλο/οπισθόφυλλο: . [“why so hideous?”, rapidograph on schoeller] . [sofia papadopoulou, 2012] . http://cala5101985.wix.com/calartistic
γιάννενα: . θυμωμένο πορτραίτο . berlin . φίλοιστρον
επικοινωνία: . ["περιοδικό χίμαιρες" τ.θ. 42080, τ.κ. 12101] . [mail@chimeres.gr]
θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του
♪♫
λάρισα: . las ramblas . τα κανάρια . mosh pit . κουρμπέτι . στέκι paratodos . στέκι ιατρικής πάτρα: . cinema cafe ηράκλειο: . κατάληψη ευαγγελισμού . ορτακιά
fanzine chimeres
βόλος: . feluca . ποδηλάτισσα
copyleft:
φλώρινα: . εν φλωροίνοι
. [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μηεμπορικούς σκοπούς]
θήβα: . the bar χέρι με χέρι
i am the antepenultimate page 67
χαλκίδα: . magaret tattoo story πάρος: . cafe cozy κύθηρα: . αραχτοπωλείο αγία άννα: . vinylio κιάτο: . musica es σέρρες: . sofa λευκωσία: . οκτάνα . το 586
[issue 025]- [270113] - [chimeres.gr]
artwork: . [famous woman walking incognito] . [konstantisdesign.blogspot.com]
i am the under-cover...