the n e u ro n stimulating zine
[τεύχος 022] - [260212] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]
shoot me free
i am the cover...
. β ρ ες τ η ν σ ω σ τ ή σ ελ ίδ α [issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
.03
το ημερολόγ ιο ενός τρελού [comzeradd] .04 2012 σταμάτα να ψ υχαναγκάζεσα ι κοινωνικά δυ σκοίλιε! [δ. ρο .06 παλιό βολάς] ανέκδοτο απ ό τα χρόνια του κομμουνι σμού [σλάβο .07 η ζωή ι ζίζεκ] συμβαίνει ΤΩ ΡΑ! [διομήδη ς μεσημβρινό ς] .08 η μετα νάστευση απ ό το «εγώ» στ ο «εμείς» [χαρ ά βογαζιανού .10 μετανά ] στες [μαρία κα τσοπούλου] .11 το καλό προφίλ [ζέτα] .12 μαθαίν οντας να είμ αι εγώ [γκρεγ κ ίγκαν] .14 συνέντ ευξη: violet lo uise [μαλίνα] .16 παρουσ ίαση βιβλίου: οι ειδήσεις τω ν 11 [seitana kos] .18 ο θίασ ος του θόδω ρου αγγελόπο υλου [bapho met] .24 ποιήμα τα και χίμαιρ ες - βίκυ δερμ άνη [ν.γ. λυκο μήτρος] .26 χειμερ ινή ισημερία [νίκος σουβατ ζής] .27 η πόλη μου [μαρίνα αποστόλου] .28 δεκαετ ίες [μ.]
.30
they try to ch eer me up by saying... [suf focate for fuck .31 ηλεκτρ sake] ικές ανεμώνε ς [σελήνη] .32 the last dance [γλωσσ ού] .34 η πένα με τη χρυσή μύτη [γιάννης φαρσάρης] .36 good friends with bad habits [α ντώνης κωνσ ταντάρας]
i am page 02
the neuron stimulating zine
το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Δυο φίλοι συναντιούνται τυχαία στον δρόμο μετά από πολλά χρονιά... - "Τι κάνεις;", ρωτάει ο πρώτος - "Δουλεύω στο λογιστήριο μιας μεγάλης εταιρείας. Εσύ;", απαντά ο δεύτερος. - "Εγώ δυστυχώς είμαι άνεργος εδώ και 1-2 μήνες", συμπληρώνει ξανά ο πρώτος. Τι εκνευριστικός διάλογος! Οι περισσότερες δουλειές (ευτυχώς όχι όλες) έχουν επιλεχθεί από ανάγκη απ’ τους ανθρώπους που τις κάνουν. Γιατί λοιπόν να τους προσδιορίζουν; Γιατί η επαγγελματική ιδιότητα να είναι η συνήθης απάντηση στο ερώτημα "τι κάνεις"; Οι περισσότεροι άνθρωποι (θέλω να ελπίζω πως είμαστε οι περισσότεροι) σίγουρα θαυμάζουμε κάποιους ανθρώπους που προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους σε κάτι κοινωφελές, σίγουρα παρακολουθούμε τις δράσεις κάποιας ομάδας ή οργάνωσης και χαιρόμαστε που υπάρχουν και παράγουν αυτό το έργο. Γιατί παραμένουμε θεατές;
Πίστεψε με το πρώτο βήμα είναι το πιο δύσκολο. Μόλις το κάνεις όλα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο απλά. Ακόμα και το πρωινό σου (όπως θα ‘λεγε κι ο φίλος tyler) θα έχει πιο ωραία γεύση. Μόλις συνειδητοποιήσεις τον αντίκτυπο που θα έχουν οι πράξεις σου, μόλις καταλάβεις πόσο εύκολο είναι να γίνεις και ‘συ ένας μικρός ήρωας σαν κι αυτούς που πιθανόν θαυμάζεις τότε όλα θα γίνουν πιο απλά. Για σένα και για τους άλλους.
"αλίμονο στο λαό που έχει ανάγκη από ήρωες" b. brech
i am the un-editorial page
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Οι περισσότερες δουλειές (ευτυχώς όχι όλες) έχουν επιλεγεί ως μέσο βιοπορισμού. Ως μέσο οικονομικής ανεξαρτησίας ώστε να μπορούμε στη συνέχεια να κάνουμε όλα αυτά που αγαπάμε και επιθυμούμε. Γιατί δεν τα κάνουμε λοιπόν; Γιατί σταματάμε στο μέσο και δεν προχωράμε στο σκοπό; Γιατί η κατανάλωση μοιάζει σα να έγινε ο σκοπός για τόσο πολλούς ανθρώπους; Τι μας εμποδίζει απ’ το να κάνουμε αυτό το πρώτο βήμα και να συνεισφέρουμε με όποιο τρόπο επιθυμούμε; Να γίνουμε κι εμείς συμμέτοχοι σ' αυτό που θαυμάζουμε.
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
2012
σταμάτα να ψυχαναγκάζεσαι κοινωνικά δυσκοίλιε! [δημήτρης ροβολάς]
Νομίζω είναι αμερικανική συνήθεια να βάζεις στόχους όταν αλλάζει η χρονιά. Ως τώρα, εκείνα τα παλιά καλά χρόνια όπου υπήρχε ο θεσμός του ρεβεγιόν, ο οποίος είναι πατροπαράδοτος και εγχώριος κατά τους εθνικούς τηλεπλασιέ, οι άνθρωποι καλωσόριζαν το νέο έτος με χαρτοπαιξία, μεθύσι, ναρκωτικά και διονυσιακά όργια... λιπόθυμοι σε μια τουαλέτα αφού είχαν προσκυνήσει μια δυο φορές τον πορσελένιο θεό, παραδομένοι δε σε μια ελπιδοφόρα και θαυματουργή κατάντια. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο στόχος της "νέας χρονιάς" ήταν άπλα "Δεν θα ξαναπιώ πότε μου". Είναι λοιπόν άξιο απορίας πως από αυτές τις αθώες εποχές περάσαμε στο ΝΑ ΒΡΩ ΔΟΥΛΕΙΑ - ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΠΟΙΟΣ - ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ - ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΛΕΦΤΑ - ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΝΑ ΦΑΩ - ΓΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Αυτό το status quo της μιζέριας και της χαμηλής αυτοεκτίμησης είναι ωστόσο διφορούμενο, πολλοί προφήτες βλέπουν το τέλος του καπιταλισμού. Άλλοι λένε άπλα ότι κρίση είναι θα περάσει... κάααααποια στιγμή. Υπάρχει η λογική της ηττοπάθειας και η λογική του ξαναρχίζουμε από την αρχή όσο κάτω και αν βρισκόμαστε. Η κοινωνία είναι χωρισμένη στα δύο, οι μισοί έχουν εξελιχθεί σε meta-emo και βροντοφωνάζουν ΚΑΜΜΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ, πότε στα όρια της βουλιμίας και πότε του αλκοολισμού, και οι υπόλοιποι απλά πληρώνουν τα σπασμένα των παραπάνω βλαμμένων. Καμιά φορά όταν σταματάω λίγο για να δω τι συμβαίνει βλέπω φοιτητές να διαβάζουν μανιωδώς, εργαζόμενους να τρέχουν μην τους απολύσουν και τους υπόλοιπους να τρέχουν γενικότερα. Ξαφνικά και απροσδιόριστα όλοι θέλουμε να γίνουμε κάποιοι γιατί αν δεν τα καταφέρουμε τώρα δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ. Γρήγορα να ερωτευθούμε γιατί οι Γερμανοί είναι ξανθοί και θα μας φάνε τις γυναίκες, γρήγορα να πάρουμε πτυχίο γιατί τα κολέγια είναι προ των πυλών, γρήγορα να βρούμε δουλειά και ας μην πληρωθούμε πότε. Όλοι ΕΝ ΔΥΟ ΤΡΙΑ φύγαμε... για να βάλουμε τη ζωή μας στα καλούπια i am page 04
the neuron stimulating zine
ΥΓ. Αυτή δεν είναι μια ετοιματζίδικη λύση. Απαιτεί να 'σαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Κάτι που μέσα στον αγώνα σου για αυτοπροβολή έχεις ξεχάσει. Αν όμως εξακολουθείς να 'σαι δύσκολος πάνω στην αποτελεσματικότητα της παραπάνω μεθόδου, αν πότε με γνωρίσεις see my fuckin smile. Οι Χίμαιρες ζητάνε συγνώμη από τους ψυχολόγους και τους συμβούλους επαγγελματικού προσανατολισμού αλλά ως τώρα έχετε κάνει απαίσια δουλειά. i am page 05
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
που τόσοι προβληματισμένοι φιλόσοφοι μόχθησαν με τόνους αντιψυχωτικά να μας βγάλουν ανά τους αιώνες. Απλά για να μην νιώθουμε άχρηστοι. Για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε επιτέλους Βάρος. Ξεχάσαμε το πιο βασικό από όλα... Η ζωή είναι για να τη ζεις. Μ’ ένα καπρίτσιο του καπιταλισμού και των ανοργασμικών που κρύβονται από πίσω του,τα "πρέπει" μας υποσκέλισαν τα "θέλω" μας. Κάποιος λαουτζίκος θα πει έξυπνα και καμαρωτά από τα κατάλοιπα που του άφησαν κατηχητικό, σχολείο και οικογένεια, ότι άμα δεν έχεις λεφτά έχεις μόνο "πρέπει". Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν τα λεφτά ήταν το μέσο, όχι ο σκοπός. Παλιά αναρωτιόμουν τι ήθελε να γίνει ο εκάστοτε καλοπερασάκιας και πόσο προσπαθούσε γι 'αυτό. Τώρα αναρωτιέμαι αν κανείς θα 'θελε άπλα να γίνει κάτι. Σου 'χω λοιπόν homework αγαπημένε μου αναγνώστη στα όρια της κατάθλιψης και του παροξυσμού. Να ένα μίνι ερωτηματολόγιο για το σπίτι: • Αν έπρεπε να δουλέψεις ένα οχτάωρο τη μέρα εφ' όρου ζωής για να συντηρηθείς και είχες την ευκαιρία να διαλέξεις ένα επάγγελμα ποιο θα ήταν αυτό; • Αν απαιτούνταν να δώσεις πόνο, να το σπουδάσεις ή να λιώσεις με τις ώρες για να μελετήσεις αυτό που θες να γίνεις ή ακόμα να βγάλεις και λεφτά για να κάνεις τα παραπάνω θα το έκανες; • Έχεις το θάρρος να το κυνηγήσεις ακόμα και αν έπρεπε να αλλάξεις εντελώς τη ζωή σου; • Έχεις τη διαύγεια και τη γαϊδουρίσια υπομονή να βάλεις σε μια σειρά τη διαδικασία για να το καταφέρεις με μικρά μικρά βηματάκια; Αν δεν έχεις απάντηση στη πρώτη ερώτηση τότε πραγματικά ΒΡΕΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΑ Σ' ΑΡΕΣΕΙ ΗΛΙΘΙΕ. Δεκτές και οι απαντήσεις οι οποίες δεν έχουν να κάνουν αμιγώς με όρους εργασίας - πληρωμής. Λύσε λοιπόν τα παραπάνω και σου εγγυώμαι ότι ο στόχος της νέας χρονιάς θα 'ναι είτε να αδυνατίσεις, είτε να κάνεις σεξ με δίδυμες -ους.
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
“Ας φτιάξουμε ένα κώδικα. Αν τα γράμματα μου είναι με μπλε μελάνι αυτό θα σημαίνει ότι θα γράφω την αλήθεια. Αν είναι με κόκκινο μελάνι τότε όλα θα είναι ψέματα”. Ύστερα από ένα μήνα, οι φίλοι του λαμβάνουν το πρώτο γράμμα και είναι με μπλε μελάνι. Γράφει: “Όλα εδώ είναι υπέροχα, υπάρχει καλό φαγητό, τα σινεμά δείχνουν ωραίες ταινίες, τα διαμερίσματα είναι ευρύχωρα και πολυτελή. Το μόνο που μας λείπει είναι το κόκκινο μελάνι”.
i am page 06
παλιό ανέκδοτο από τα χρόνια του κομμουνισμού [σλάβοι ζίζεκ]
Στέλνουν έναν τύπο από την Ανατολική Γερμανία στη Σιβηρία. Ξέρει ότι τα γράμματα του θα περνούν από λογοκρισία γι’ αυτό και λέει στους φίλους του:
the neuron stimulating zine
η ζωή συμβαίνει ΤΩΡΑ! [διομήδης μεσημβρινός]
♫ youtube.com/DiomidisMesimvrinos Αν διψάς πολύ για κάτι, η ζωή συμβαίνει τώρα! Το δικό σου μονοπάτι ψάξε μέσα στην πληθώρα κι ο καιρός θα σ’ ανταμείψει...
Του ονείρου το αφιόνι σε πλανά και σ’ αρματώνει κάποτ’ όλα θα’ ναι σκόνη, τι τα θες; Λίγο η τύχη να συνδράμει και κανείς δεν πάει χαράμι είμαστε όλοι εν δυνάμει Νικητές! Τον λαό αν έχει μνήμη τον φοβούνται οι Μεγάλοι δίχως μόρφωση είσαι αγρίμι και τα χρόνια σου σπατάλη θεατής με άδειο βλέμμα... Δεν θα βρεις δικαιοσύνη όμως μην τα παρατήσεις. Όταν κάποιος επιμείνει φανερώνονται οι λύσεις. Αν δεχτείς πυρά, πολέμα...
i am page 07
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Κι αν η εποχή είναι στείρα και σε κυβερνούν θηρία Κάποιοι ανέτρεψαν τη μοίρα κι από σκάρτη αφετηρία. Βάλε μπρος και διώξ’ τη θλίψη.
η μετανάστευση από το «εγώ» στο «εμείς» [χαρά βογαζιανού]
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
Πατρίδα μου είναι το Εγώ μου. Το Εγώ είναι μία ιδιαίτερη χώρα που παλιότερα νόμιζα πως γνώριζα έως και την τελευταία σπιθαμή της. Κατόπιν όμως κάποιων επαναλαμβανόμενων -κατά κύριο λόγο ευχάριστων- ενδείξεων κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το Εγώ μένει ίδιο σε γενικές γραμμές. Ωστόσο, κάποιοι εξωγενείς κυρίως παράγοντες μπορούν να αλλάξουν έστω και στο ελάχιστο κάποια τοπία του, με αποτέλεσμα σε κάποιες περιοχές να απαιτείται η επαναπραγματοποίηση μίας πιο λεπτομερούς χαρτογράφησης. Το Εγώ αποτελείται από διάφορους γεωλογικούς και τοπογραφικούς σχηματισμούς, οι οποίοι κάποιες φορές χαρακτηρίζονται και ως ετερόκλητοι μεταξύ τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ωκεανός που αγκαλιάζει αυτή την χώρα, σε κάποιες τοποθεσίες γίνεται τυρκουάζ και ερωτοτροπεί με την υπέροχη πλατινένια άμμο και σε κάποιες άλλες γίνεται μαύρος και δέρνει τα βράχια με το κυμάτινο μαστίγιό του. Και εκεί που μπορεί να τρέχω σε ένα καταπράσινο οροπέδιο το Εγώ μπορεί να μου επιφυλάσσει ένα απόκρημνο βάραθρο του οποίου το τέλος γνωρίζουν μόνο τα όρνεα που πετάνε μέσα σε αυτό. Στο Εγώ οι τέσσερις εποχές δε διαδέχονται αρμονικά η μία την άλλη και με σταθερή διάρκεια. Έτσι, ενώ ο Ήλιος του Εγώ μπορεί να χαϊδεύει με τις ακτίνες του τις πλαγιές των βουνών του, τις ακτές και τις θάλασσες του, ξαφνικά αυτές οι πλαγιές, οι ακτές και οι θάλασσες να χάνονται μέσα στην ομίχλη του χιονιά. Από το Εγώ εκτελούνται καθημερινά φθηνές πτήσεις από και προς τα Ηνωμένα Φιλικά Εμιράτα, όπου σε κάθε ένα από αυτά διαμένει και ένας φίλος. Συνεπώς, με τον απαιτούμενο σεβασμό στην κουλτούρα κάθε Εμιράτου, μπορεί κάποιος να επισκεφτεί αυτό το Εμιράτο ή και να φιλοξενηθεί για κάποιες ημέρες σε αυτό, ενώ μπορεί να παράσχει κάποιες φορές και τον ίδιο τύπο φιλοξενίας στο Εγώ, διατηρώντας έτσι ιδιαίτερες επαφές με το λαό του και χτίζοντας μια σχέση διακρατικής αλληλεγγύης. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι εκλείπουν και τα διπλωματικά επεισόδια. Απλά έπειτα από όλα αυτά, αν και φιλικό, το Εγώ ατσάλωσε τα όρια του και εξοπλίστηκε με αμυντικά μέσα τελευταίας τεχνολογίας. Ξέχασα όμως το πιο σημαντικό… μοναδικός κυβερνήτης του Εγώ είμαι εγώ! Σε κάποια από τις επισκέψεις μου στα Ηνωμένα Φιλικά Εμιράτα γνώρισα και εσένα από την χώρα του Εσύ. Έπειτα δρομολογήθηκαν στο αεροδρόμιο της πατρίδας μου καθημερινές πτήσεις από και προς την πατρίδα σου, η οποία δε διέφερε και πολύ από το Εγώ. Το Εσύ αποτελούνταν από τα ίδια μορφολογικά και γεωλογικά στοιχεία και χαρακτηριστικά με το Εγώ, απλά στα σημεία που δεν ήταν ίδια, το Εγώ συμπλήρωνε το Εσύ. Το Εσύ βοηθούσε επίσης το Εγώ. Όταν δηλαδή το χιόνι πάγωνε στους δρόμους και τα βουνά του Εγώ, το Εσύ έβρισκε τον Ήλιο και τον έστελνε στο Εγώ να λιώσει το χιόνι. Ομοίως και όταν το Εσύ έπασχε i am page 08
the neuron stimulating zine
από ξηρασία, το Εγώ έστελνε όλα του τα σύννεφα να βρέξουν και να ποτίσουν τις άλλοτε καταπράσινες εκτάσεις του Εσύ, για να ξαναγίνουν όπως ήταν. Και αφού δεν χρειαζόταν κανείς μας διαπιστευτήρια ή διαβατήριο για να πάει από το Εγώ στο Εσύ και από το Εσύ στο Εγώ μου πρότεινες να μεταναστεύσουμε… μου μίλησες για μία χώρα όπου οι εποχές θα διαδέχονται η μία την άλλη στην σωστή σειρά και με τη σωστή διάρκεια. Μία χώρα όπου τα ομορφότερα δέντρα του Εγώ θα φύτρωναν στα ομορφότερα τοπία του Εσύ. Μία χώρα όπου οι άγριοι δράκοι του Εσύ θα έβρισκαν την θέση τους στις τρομακτικές σπηλιές του Εγώ, φυλώντας τες να μη μπει τίποτα μέσα σε αυτές και να μη βγει τίποτα απ’ έξω. Σε ρώτησα πως λέγεται αυτή η χώρα και μου απάντησες «Εμείς». Το είχα ξανακούσει αυτό το όνομα όταν -παιδιά ακόμη- μας μάθαιναν για τη χαμένη Ατλαντίδα. Μας είχαν πει ότι όποιος βρει τη χαμένη Ατλαντίδα ή τη χώρα του Εμείς είναι πολύ τυχερός άνθρωπος.
i am page 09
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Κάθομαι στο παράθυρό μου ατενίζοντας τα βουνά και τις θάλασσες του Εγώ. Αφού στο Εμείς θα βρω ότι έβρισκα και στο Εγώ γιατί να νοιώθω έτσι; Μήπως γιατί είχα μάθει η φουρτούνα να ακολουθεί τη νηνεμία και το χιόνι τον ήλιο; Ή μήπως γιατί είχα συνηθίσει ο εαυτός μου να απαρτίζει ένα ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο του οποίου δεν ήταν λίγες οι φορές όπου οι αποφάσεις για το Εγώ ήταν σκληρές και ολοκληρωτικές; Προσπαθώ να θυμηθώ που έχω τις βαλίτσες μου. Σηκώνομαι, ανοίγω την πόρτα της ντουλάπας, κατεβάζω τις βαλίτσες και αρχίζω να τις γεμίζω, προσπαθώντας να καταλάβω τι καιρό θα έχει τώρα στο Εμείς για να ξέρω τι να φορέσω στο ταξίδι…
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
μετανάστες [μαρία κατσοπούλου]
Τί είναι οι δρόμοι που αφήνουμε πίσω μας; Μυστικοί τόποι λατρείας σε υπόγεια Η Ελπίδα Αλυσοδεμένη αδελφή της Χάρης Πλήθος στόματα φλυαρούν γι’ αυτήν σε ξένο χώμα Η μπουγάδα στη μέση του δωματίου Ένας στους δέκα την απλώνει κάθε βδομάδα Μπάσταρδα παιδιά προαγωγών Πάλι στο δρόμο Στα σκουπίδια Για χαλασμένα λαμπατέρ Στον Άγιο Παντελεήμονα Σκοτεινοί διάδρομοι Γεμάτοι βρώμα Γεμάτοι δυσωδία από μουχλιασμένα φαγητά με κάρυ Αψηφώντας το έρεβος στις ανθρώπινες χωματερές Πού πάνε οι μετανάστες όταν πεθαίνουν i am page 10
the neuron stimulating zine
το καλό προφίλ [ζέτα]
Το καλό σου προφίλ είναι το δεξί. Να βγαίνεις έτσι στις φωτογραφίες. Να σε γνωρίζουν, να σε ζουν και να σε θυμούνται όπως σε αποθανατίζει εκείνη την στιγμή ο φακός. Όμορφο. Μην ξεχνάς σε παρακαλώ, το δεξί σου προφίλ είναι τα πάντα.
Ξερίζωσε το μισό σου πρόσωπο. Άφησε την ομορφιά σου να απλωθεί παντού. Μόνο τότε θα μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια
i am page 11
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Κάψε το αριστερό. Μην το δει ποτέ κανείς. Άσε να το ξεχάσω κι εγώ. Μην τους δείχνεις την ασχήμια που είδα.
μαθαίνοντας να είμαι εγώ [γκρεγκ ίγκαν] Ήμουν έξι χρονών, όταν οι γονείς μου μου είπαν πως μέσα στο κεφάλι μου υπήρχε ένα μαύρο πετράδι που μάθαινε να είναι εγώ. Μικροσκοπικές αράχνες είχαν υφάνει στο μυαλό μου ένα λεπτό δίχτυ, ώστε ο δάσκαλος του πετραδιού να μπορεί να ακούει το ψιθύρισα των σκέψεων μου. Ταυτόχρονα το ίδιο το πετράδι αφουγκραζόταν τις αισθήσεις μου και διάβαζε τα χημικά μηνύματα που κυκλοφορούσαν στο αίμα μου. Έβλεπε λοιπόν, άκουγε και οσμιζόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έβλεπα, άκουγα και οσμιζόμουν εγώ, ενώ ο δάσκαλος του πετραδιού κατέγραφε όλες τις σκέψεις που έκανε αυτό και τις συνέκρινε με τις δικές μου. Κάθε φορά που οι σκέψεις του πετραδιού ήταν λαθεμένες, ο δάσκαλος – όντας πολύ πιο γρήγορος από τη σκέψη – αναδομούσε κάπως το πετράδι και στην προσπάθειά του να το κάνει να σκέφτεται σωστά, το άλλαζε πότε κατά τον ένα και πότε κατά τον άλλο τρόπο. Γιατί; Μα για να μπορεί το πετράδι να φέρεται όπως εγώ, όταν εγώ δε θα μπορούσα να είμαι πια εγώ. Σκεφτόμουν τότε πως, εφόσον η ακοή προξενούσε σε μένα μια ευχάριστη ζαλάδα, την ίδια ζαλάδα θα 'πρεπε να νιώθει και το πετράδι. Αλλά, αν το πετράδι δεν ήξερε πως ήταν το πετράδι, δε θα 'πρεπε ν' απορεί που αισθανόταν; Η απάντηση ήταν απλή. Το πετράδι όντως δεν ήξερε πως ήταν πετράδι και απορούσε πράγματι που αισθανόταν. Απορούσε ακόμα (πράγμα που το ήξερα, επειδή απορούσα κι εγώ) αν αυτό ήταν όντως εγώ ή αν μάθαινε απλώς να είναι εγώ. Στα δώδεκα μου όμως, όντας αλαζόνας όπως όλα τα παιδιά σ' αυτή την ηλικία, τις σκέψεις αυτές τις έβρισκα μωρουδίσματα και τις κορόιδευα. Άλλωστε τέτοιο πετράδι i am page 12
είχαν όλοι, εκτός από κάποιους οπαδούς μιας σκοτεινής θρησκευτικής αίρεσης, και το να το συζητώ μου φαινόταν αφόρητη επίδειξη. Το πετράδι ήταν πετράδι, μια πραγματικότητα δηλαδή τόσο χειροπιαστή και κοινότοπη όσο και τα περιττώματα. Οι φίλοι μου κι εγώ λέγαμε γι' αυτό βρόμικα αστεία, σαν εκείνα που λέγαμε για το σεξ και παριστάναμε πως το θέμα αυτό δε μας απασχολούσε καθόλου. Ωστόσο, δεν ήμαστε τόσο αδιάφοροι όσο δείχναμε. Μια μέρα που σεριανούσαμε άσκοπα στο πάρκο ένας από την παρέα μας, που τ' όνομά του δεν το έχω συγκρατήσει, αλλά που τον ίδιο τον θυμάμαι πάντα ως κάποιον υπερβολικά, αλλά εις βάρος του έξυπνο, μας ρώτησε όλους έναν έναν με τη σειρά. Τι είστε; Αληθινοί άνθρωποι ή το πετράδι σας; Όλοι σπεύσαμε να του απαντήσουμε αγανακτισμένοι: Αληθινοί άνθρωποι. Ακούγοντας τις δηλώσεις μας ξέσπασε σε γέλια. Ε! Λοιπόν! Εγώ δεν είμαι αληθινός άνθρωπος αλλά το πετράδι. Φάτε λοιπόν τα σκατά μου, μια κι όλοι κάποια μέρα θα χαθείτε στον υπόνομο του σύμπαντος. Εκτός βέβαια από μένα, που θα ζήσω για πάντα. Χυθήκαμε πάνω του και τον δείραμε, μέχρι που μάτωσε. i am the unfortunate page 13
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
sounds like: ηλεκτρονική συναισθηματική ποπ latest project: cardinals & lovers the forest characteristics: live επεξεργασία φωνής & πιάνου εικόνα: performance & παρουσία video info: myspace.com/violetlouise
συνέντευξη: violet louise [μαλίνα] H Λουίζα πιστεύει σε βιολετί μέρες που θα ‘ρθούν. Καμιά φορά θέλει να είναι Καρδηνάλιος, η φωνή του Θεού επί της γης, αλλά τώρα τελευταία διανύει κατάσταση Lover. Μεταξύ μας πιστεύω οτι είναι πολύ ρομαντική... για Καρδηνάλιος.
Η εικόνα παλιότερα δεν με ενδιέφερε καθόλου. Μπορούσα να βγω με τα ρούχα του σπιτιού μου. Ήμουν υπέρ της απλότητας και πίστευα πως, αν η μουσική σου είναι καλή και εσύ είσαι καλός στο performing, η εικόνα δεν έχει καμία σημασία. Μέσα μου ακόμα το πιστεύω. απλά συνειδητοποιώ ότι τελικά η εικόνα αν την χρησιμοποιήσεις σωστά, όχι για να εντυπωσιάσεις, αλλά λειτουργικά σε σχέση με αυτό που θέλεις να πεις -είτε με τα τραγούδια σου, είτε με την δουλειά σου- εν τέλει έχει πολύ μεγάλη σημασία. Μακάρι να μπορέσεις να βρεις ανθρώπους με γνώσεις να σε βοηθήσουν γιατί ο καθένας είναι καλός σ’ ένα πράγμα, άντε το πολύ δύο. Βέβαια η εποχή μας ενδείκνυται για το multitasking έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, μόνο οι multitasking άνθρωποι έχουν πιθανότητες επιβίωσης. Η εξειδίκευση πλέον έχει πεθάνει, ότι μπορώ να κάνω ας το κάνω για την επιβίωση. Όταν αποφάσισα να κάνω κάτι εγώ μόνη μου πέταξα τοn παλιό μου υπολογιστή, πήρα έναν καινούριο, εγκατέστησα προγράμματα με τα παιδιά από το στούντιο, έκανα μαθήματα, δούλεψα ώρες επί ωρών i am page 14
the neuron stimulating zine
για να καταλάβω τι γίνεται. Πλέον έχω μάθει να λειτουργώ. Την παράστασή μου την έστησα μέσα από αυτό μόνη μου, μουσικά και ηχητικά. Είναι ένας άλλος κόσμος ο οποίος σε φάση σχεδιασμού διευκολύνει πάρα πολύ. Βέβαια απαιτεί πολύ δουλειά και πολύ συγχρονισμό, απαιτεί και ψυχραιμία πάνω στην σκηνή. Για μένα, πάνω απ' όλα, τα πράγματα είναι έρευνα. Να βρεις μία φόρμουλα και να κολλήσεις εκεί για πάντα είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει ακόμα και αν γίνει κάτι πολύ καλό. Θέλω κάθε φορά να μπαίνει ένα λιθαράκι και να ανακαλύπτω κάτι καινούριο.
Νομίζω πως δύσκολα θα έφευγα από την Ελλάδα. Θυσιάζεις κάποια άλλα πράγματα, παρόλη την κρίση, παρόλα αυτά που περνάμε θεωρώ ότι έχει κάποια θετικά η χώρα μας που όπου και να πας δεν θα τα βρεις: τον ήλιο, τη διάθεση των ανθρώπων… Ξέρω πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερα αλλά προς το παρόν, μου δημιουργεί η χώρα μου μια ευεξία και μία χαρά. Για μένα ο χώρος που μένεις είναι πολύ σημαντικό να σου δημιουργεί μια ηρεμία και να σε βοηθά να συγκεντρωθείς σε πράγματα. i am the violet page 15
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Η μουσική, η τέχνη γενικότερα, θα έπρεπε να προσφέρεται ή δωρεάν ή σε μια πολύ χαμηλή τιμή. Το να προσπαθείς να βιοποριστείς μέσα από την τέχνη σου είναι και καλό και κακό. Έχει σημασία τι σε ενδιαφέρει: η δημιουργία και το καλλιτεχνικό κομμάτι ή να βιοπορίζεσαι; Θέλεις να λες ότι είσαι σε μια μεγάλη παραγωγή απλά για να βγάλεις χρήματα ή να κάνεις πράγματα με το ρίσκο να μην βγάλεις τόσα πολλά κάνοντας κάποια άλλη δουλειά που δημιουργικά και καλλιτεχνικά σε ενδιαφέρει πολύ; Είναι δίλημμα ζωής αυτό.
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
παρουσίαση βιβλίου: οι ειδήσεις των 11 [seitanakos (aka πτωχός γιώργος)] Παρουσιαστής: Κυρίες και Κύριοι καλησπέρα σας. Είναι οι ειδήσεις των 11 από τον τηλεοπτικό σταθμό KLAX-TV από το Λος Άντζελες. Είμαστε εδώ για άλλη μια μέρα μαζί με τους οικολόγους τρομοκράτες που έχουν κάνει κατάληψη στο σταθμό και απειλούν ότι θα σκοτώσουν τους ομήρους, δηλαδή εμάς, εάν η κυβέρνηση δεν ικανοποιήσει τα αιτήματα τους. Ας ξεκινήσουμε με κάποιες ερωτήσεις το πρόγραμμά μας και σήμερα στους τρομοκράτες... Κύριοι τρομοκράτες, είστε κάποια άτομα που απειλείτε να ανατινάξετε το τηλεοπτικό σταθμό στον αέρα με μία βόμβα πλουτωνίου, το βρίσκετε οικολογικό αυτό; Τρομοκράτης Α: Να σας πω... Παρουσιαστής: Σιωπή, τώρα μιλάω εγώ, ανάγωγε! Είστε ιδεαλιστές, επαγγελματίες τρομοκράτες, κορόιδα, απλοί απελπισμένοι άνθρωποι, ή μήπως απλώς τρελοί; Γιατί διαλέξατε αυτό το σταθμό για να κάνετε τα αιτήματά σας γνωστά (και εμάς πολύ πλούσιους και γνωστούς αφού έχουμε την αποκλειστικότητα του αιώνα, κορόιδα); Τι έχετε να πείτε για τη CIA και το FBI καθώς και για τις διαπραγματεύσεις; Τρομοκράτης Α: Εεε, να σας πω... Παρουσιαστής: Σκασμός! Τώρα μιλάει η Τηλεόραση. Τώρα είστε μέρος της βραδινής διασκέδασης όλων των Αμερικανικών νοικοκυριών, τι έχετε να πείτε για αυτό; Σας αρέσει ο Βραζιλιάνικος καφές; Πραγματικά νομίζετε ότι θα ικανοποιηθούν τα αιτήματά σας (είστε τόσο ηλίθιοι τελικά); Αυτά και άλλα πολλά αμέσως μετά από το πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα. Κυρίες και Κύριοι μείνετε μαζί μας. Οι ειδήσεις των 11 είναι καταπληκτικής δράσης βιβλίο που καθηλώνει. Με αίσθηση χιούμορ και συναρπαστική πλοκή δεν ήθελα να αφήσω κάτω το βιβλίο μέχρι να το τελειώσω. i am page 16
the neuron stimulating zine
Ο Norman Spinrad με αυτό το έργο τέχνης με γοήτευσε. Ποιος είναι τελικά τρομοκράτης; Ποιος δημιουργεί τις ειδήσεις; Ποιος δημιουργεί την ιστορία; Δρα η CIA μέσα στην Αμερική; Πόσα απίδια μπάζει ο σάκος; (άσχετο). Αυτές και άλλες ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους σε αυτό το βιβλίο. Ο Norman Spinrad έχει χαρακτηριστεί ως ο μεγάλος ανανεωτής της επιστημονικής φαντασίας και αυτό φαίνεται σε αυτό το βιβλίο, που καταφέρνει και ισορροπεί μεταξύ περιπέτειας και φαρσοκωμωδίας. Τίτλος: Οι ειδήσεις των 11 Συγγραφέας: Norman Spinrad Είδος: Επιστημονική φαντασία Εκδόσεις: Παρά Πέντε
Υ.Γ.: Ρε παιδιά κάντε λίγο καλύτερη δουλειά εκεί στην εκδοτική εταιρία. Βάλτε λίγη κόλλα στη ράχη του βιβλίου ή έστω λίγο σάλιο... [issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
i am page 17
i am page 18
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
(1975) του θόδωρου αγγελόπουλου
[baphomet]
“Ήταν καλοκαίρι του 1964. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Γαλλία και επέστρεψα στην Ελλάδα για να δω τους δικούς μου. Το λεωφορείο από το αεροδρόμιο με άφησε στο Σύνταγμα. Κατευθύνθηκε με το σάκο στον ώμο προς το σπίτι μου. Έπεσα πάνω σε μια φοιτητική διαδήλωση. Η αστυνομία είχε πέσει πάνω στα παιδιά και τα έδερνε. Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτά που συνέβαιναν, έτσι συνέχισα το δρόμο μου. Ε, έφαγα ξύλο. Μου σπάσανε τα γυαλιά. Γύρισα στο σπίτι μου πολύ αναστατωμένος. Ένιωσα σαν να βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα δίλημμα “σ’ ενδιαφέρει αυτός ο τόπος ή όχι;” Είχα πει στη φίλη μου την Τώνια Μαρκετάκη που μου είχε προτείνει να κάνω κριτική κινηματογράφου στην εφημερίδα “Αλλαγή” ότι είχα έρθει στην Ελλάδα για να φύγω. Την άλλη μέρα την τηλεφώνησα και της είπα ότι θα μείνω. Κι έμεινα. Για να καταλάβω. Έκανα τις πρώτες μου ταινίες (“Αναπαράσταση”, “Μέρες του ’36” και “Θίασος”) για να καταλάβω την Ελλάδα...”
Γεννημένος το 1935 στην Αθήνα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος φοιτά στη Νομική εγκαταλείποντας όμως τη σχολή πριν αποφοιτήσει. Το 1961 βρίσκεται στο Παρίσι, όπου και παρακολουθεί στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας, φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας. Τον κερδίζει όμως ο κινηματογράφος και διακόπτει τις σπουδές του για χάρη της Σχολής IDHEC και το Musée de l' Homme. Στην Ελλάδα επιστρέφει το 1964 και εργάζεται ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον στενό του φίλο, Βασίλη Ραφαηλίδη. Η καριέρα του ως σκηνοθέτη ξεκινά με τη μικρού μήκους ταινία, «Εκπομπή» το 1968, ενώ δύο χρόνια αργότερα έρχεται η πρώτη του μεγάλου μήκους δημιουργία, η αριστουργηματική «Αναπαράσταση». Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, σκηνοθετεί το πρώτο μέρος της Τριλογίας της Ιστορίας, τις «Μέρες του `36» (1972). Μετά από τρία χρόνια, και γυρίσματα στα κρυφά λόγω της απειλής της λογοκρισίας, ο Αγγελόπουλος επιστρέφει με την πιο φιλόδοξη και ίσως την σπουδαιότερη ταινία της καριέρας του: «Ο Θίασος» (1975). Η ταινία, είναι ουσιαστικά μια ιστορική καταγραφή, φωτογραφίζοντας μια διαφορετική Ελλάδα, μέσα από έναν θίασο που γίνεται μάρτυρας της δραματικής εξέλιξης της Ιστορίας αλλά και της αναβίωσης του μύθου των Ατρειδών. Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952, ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση του βουκολικού δράματος του i am page 19
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Θόδωρος Αγγελόπουλος
Περεσιάδη, Γκόλφω η βοσκοπούλα. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται τόσο η πολιτική ιστορία της Ελλάδας όσο και η ιδιωτική των μελών του θιάσου, που είναι ταυτόχρονα και μέλη της ίδιας οικογένειας. Οι δύο αυτές συνιστώσες, πλέκονται αξεδιάλυτα.
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
Στο ένα σκέλος, παρακολουθούμε όλη τη νεότερη ιστορία της Ελλάδος, μέσα από τη ματιά του Σκηνοθέτη, αποδομημένη και χτισμένη από την αρχή, έτσι όπως δυστυχώς, δεν τη διδαχθήκαμε, ποτέ... Από τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Μεταξά, την έναρξη του πολέμου, την ιταλική εισβολή, τη γερμανική κατοχή, την Απελευθέρωση, την άφιξη των συμμάχων (Άγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια), την καταπίεση των «αριστερών» αγωνιστών και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, μέχρι τις εκλογές του 1952 όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της Δεξιάς. Παράλληλα γινόμαστε κοινωνοί στις τραγικές περιπέτειες της οικογένειας του Ορέστη, της αδελφής του, του πατέρα του, της μητέρας του και του εραστή της, που παραπέμπουν στον κεντρικό πυρήνα του μύθου των Ατρειδών. Ο πατέρας εκτελείται από τους Γερμανούς, μετά την προδοτική καταγγελία του εραστή της μητέρας, κι ο Ορέστης, αντάρτης της Αριστεράς, με τη συνεργασία της αδελφής, θα σκοτώσει επί σκηνής τη μητέρα του και τον εραστή της, για να έρθει και η δική του εκτέλεση κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν τη γενική καταστολή του ανταρτικού κατά τον Εμφύλιο. Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι η μεγάλη αδελφή, εκείνη που, κατά το σχήμα του μύθου, θα ήταν η Ηλέκτρα. Η Ηλέκτρα, θα είναι και η μόνη της οικογένειας που, μετά τα δεκατρία χρόνια Ιστορίας τα οποία πραγματεύεται η ταινία, μένει ως το τέλος και φροντίζει τον μικρό Ορέστη, το γιο της μικρής αδελφής που έχει παντρευτεί έναν Αμερικανό αξιωματικό. Η χρονολογική πορεία της ταινίας, περίπλοκη και πολύπλοκη, κτίζεται με διαρκείς χρονικούς ελιγμούς και συνεχείς εναλλαγές εποχών. Η ταινία αρχίζει το 1952 και τελειώνει το 1939, μ’ ένα πανομοιότυπο πλάνο.
i am page 20
the neuron stimulating zine
“Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία, αλλά δε μπορώ να κάνω το ταξίδι σας. Είμαι επισκέπτης. Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά.. Κι έπειτα, δε μου ανήκει. Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει ''δικό μου είναι". Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία. Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε. Ότι δεν έχω, καν, όνομα. Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο. Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάζω. Ξεχάστε με στη θάλασσα. Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία.”
Ανέκδοτο ποίημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο το 1982.
Η ταινία που γυρίστηκε υπό αντίξοες συνθήκες και προβλήθηκε το 1975, ουσιαστικά άνοιξε τις πύλες του τότε Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου στην Ευρώπη. Γνώρισε ενθουσιώδης κριτικές, από τον διεθνή κυρίως Τύπο και συγκέντρωσε περισσότερα από 15 βραβεία και διακρίσεις, δείγμα της μεγάλης της αποδοχής. Επιτρέψτε μου, να αναφέρω κάποια από τα βραβεία της ταινίας: Επτά βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (α’ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, α’ γυναικείου ρόλου, α’ ανδρικού ρόλου και βραβείο κοινού). Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ των Καννών και Interfilm Award στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου. Η σύλληψη και το σενάριο είναι επινόησης και γραφής του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μαζί με τον στενό του συνεργάτη Πέτρο Μάρκαρη. Προκειμένου να εξασφαλίσει άδεια για τα γυρίσματα, υποβάλλει ψεύτικο σενάριο στον Ζουρνατζή, τον αρμόδιο υπουργό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη το φθινόπωρο του 1973, λέγοντας ότι η ταινία είχε ως θέμα, τον μύθο των Ατρειδών. Η Χούντα πέφτει, η ταινία ολοκληρώνεται αλλά και πάλι η αιώνια διχόνοια των Ελλήνων, κάνει i am page 21
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Ο Θίασος είναι μία μακράς πνοής κινηματογραφική τοιχογραφία, η οποία απλώνεται από τις τελευταίες μέρες της Δικτατορίας του Μεταξά έως τον πρώτο καιρό της τυπικής αποκατάστασης της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και την άνοδο της δεξιάς παράταξης στην εξουσία το 1952. Μέσα από την περιπλάνηση ενός περιοδεύοντος θιάσου, η ιστορία της Ελλάδας περιπλέκεται με τις ιστορίες των ηθοποιών.
την επανεμφάνιση της. Μόνο ως συγκλονιστικά, μπορώ να περιγράψω, τα όσα λέει ο ίδιος ο παραγωγός της ταινίας, ο Γιώργος Παπαλιός, φίλος και συνεργάτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου:
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
«Η είδηση ότι η ταινία ήταν κάτι μεγάλο φτάνει στις Κάννες, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή, με το επιχείρημα ότι η ιδεολογία του "Θιάσου" ήταν μονόπλευρη και αριστερή, αρνείται να υποβάλει την ταινία ως κρατική εκπροσώπηση στο Φεστιβάλ. Έτσι προβλήθηκε στο "Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών" με αποτέλεσμα να προκαλέσει πανζουρλισμό. Με πιο κορυφαία και συγκινητική στιγμή όταν ο Γερμανός σκηνοθέτης Werner Herzog σηκώθηκε, ανέβηκε στη σκηνή και φίλησε τα παπούτσια του Αγγελόπουλου. Χαμός!» Στον "Θίασο" παρουσιάζονται όλα εκείνα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν τον ιδιαίτερο Κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Οι αργοί ρυθμοί, η χειρουργική ακρίβεια των πλάνων, το υπομονετικό ξετύλιγμα των ιστοριών του, συστατικά ενός έργου, που μας παρουσίαζε μια άλλη Ελλάδα, αληθινή μακριά από καρτ ποστάλ, ηλιόλουστες παραλίες και αρχαιολογικούς θησαυρούς. Ήταν μια γκρίζα Ελλάδα, ματωμένη από τον Εμφύλιο, με συννεφιασμένους ουρανούς, εγκαταλειμμένα χωριά και τους ατελείωτους ερειπωμένους δρόμους της φτωχικής επαρχίας. Μια Ελλάδα που ποδοπατήθηκε στην Κατοχή, που αναγκάστηκε σε μαζική μετανάστευση, που επέστρεψε απογοητευμένη, για να διαπιστώσει ότι είναι πιο μπερδεμένη όσο ποτέ. Ίσως για όλους αυτούς τους λόγους, το Σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ειλικρινές και χωρίς φτιασίδια, αγαπήθηκε περισσότερο στο εξωτερικό, παρά στο εσωτερικό. Ίσως γι' αυτό ο "Θίασος" σήμερα, βρίσκεται δικαίως στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν από καταβολής της 7ης Τέχνης... "Να μιλήσω στην επόμενη ταινία μου πιο απλά. Αλλά η απλότητα είναι κατάκτηση, όχι επιλογή. Ο Σεφέρης έλεγε "Θα 'θελα να μιλήσω πιο απλά, να μου δοθεί αυτή η χάρη". Όσοι συνεχίζουμε να κάνουμε κινηματογράφο είναι, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν είναι πια επάγγελμα αλλά τρόπος αναπνοής" Θόδωρος Αγγελόπουλος i am page 22
the neuron stimulating zine
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
i am page 23
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
ποιήματα και χίμαιρες [ν.γ. λυκομήτρος] ~ the-sound-of-loss.blogspot.com
Βίκυ Δερμάνη Εισαγωγικό Σημείωμα Η στήλη «Ποιήματα και Χίμαιρες» θα επικεντρώνεται στη Νέα Ελληνική Ποίηση. Στόχος της είναι να ιχνηλατήσει ενδιαφέρουσες νέες φωνές, σε συνεργασία με τους ίδιους τους δημιουργούς, αλλά πάντα με βάση το προσωπικό (και άρα υποκειμενικό) αισθητήριο του γράφοντα. Το modus operandi είναι να παράγονται λακωνικά κριτικά σημειώματα και να αφιερώνεται περισσότερος χώρος στο ποιητικό έργο καθαυτό. Η σειρά των παρουσιάσεων ξεκινά με την ποιήτρια Βίκυ Δερμάνη. Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα Η Βίκυ Δερμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα με τα δυο παιδιά της. Από τα εφηβικά της χρόνια και στη διάρκεια της ζωής της γνώρισε και αγάπησε πολύ τη λογοτεχνία. Την αισθητική και την ποιητική της έκφραση διαμόρφωσαν εκτός των άλλων και η μαγική πόλη της Αθήνας των δεκαετιών 196070, ο μυθικός κόσμος του Θεάτρου που είχε την τύχη από παιδί να γνωρίσει, καθώς και η τραγική Σύλβια Πλαθ, ο αποκαλυπτικός Τάσος Λειβαδίτης και ο μοναδικός Νίκος Γκάτσος. Εδώ και αρκετά χρόνια γράφει ποιήματα προσπαθώντας να διατηρεί μέτρο και συνέπεια στο έργο της, όσο και στη σχέση με το αναγνωστικό της κοινό. Εργογραφία Πάνε Χρόνια που σαν Αγρίμι, Εκδόσεις ΑΩ, 2009. Λέξεις Βρύα της Ψυχής, Εκδόσεις ΑΩ, 2010. Κριτικό Σημείωμα Πρόκειται για μια αυθεντική γυναικεία φωνή που έρχεται να προστεθεί σε ένα σημαντικό αριθμό ποιητριών που πρωταγωνιστούν στην ελληνική ποίηση της τελευταίας δεκαετίας. Η ποίησή της χαρακτηρίζεται από έναν σπάνιο γλωσσικό πλούτο, καθώς και από μια πληθώρα εικονοπλαστικών στίχων που τυλίγουν τον αναγνώστη στο κουβάρι του ποιητικού λόγου της. Ο έρωτας, σε όλες του τις εκφάνσεις, μαζί με τη μοναξιά και το πέρασμα του χρόνου, αποτελούν τα βασικά υλικά της γραφής της. Τα δύο βιβλία της συνδέει μια λεπτή νοηματική γραμμή που δημιουργεί την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα ενιαίο δημιούργημα τεμαχισμένο σε κομμάτια. Το σημαντικότερο προσόν της είναι ότι διαθέτει μια ιδιαίτερη ποιητική φωνή που της δίνει ένα ξεχωριστό στίγμα.
Επί του πιεστηρίου: Η νέα ποιητική συλλογή της Βίκυς Δερμάνη με τίτλο «Με μία Φλόγα όπως Πάντα» θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2012 από τις Εκδόσεις ΑΩ. Περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο http://lyhnoskeomenos.blogspot.com/. i am page 24
the neuron stimulating zine
Από τη συλλογή Πάνε Χρόνια που σαν Αγρίμι
Δείγματα Γραφής
ΤΟΥ ΕΥΟΣΜΟΥ ΠΟΘΟΥ* το στεφάνι φορώ, στα ερείπια της άλωσης χορεύω. Σαλεύει ο Πόνος στην άφεγγη ζωή. Απλώνει λυγμούς και άνθη επιτάφια. Σ’ οξειδωμένα καρφιά, γδαρμένα σφάγια, τα μέλη μου σαπίζουν. Σκιές… Σιωπές… Όπου σ’ αγγίζω αναβλύζει απουσία…
Από τη συλλογή Λέξεις Βρύα της Ψυχής ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ Εκεί θα με βρεις κάποια βράδια σε ένα σχοινί τεντωμένο να σμίγω με των λύκων τις αγέλες να ρίχνω δυο φτερά αποδημίας στην πλάτη μου να κυλά ένα ποτάμι στην ραχοκοκαλιά μου να κολυμπούν στις παλάμες μου χιλιάδες ψάρια να φωλιάζουν στην ανάσα μου πουλιά μπλε απαστράπτοντα εκεί θα με βρεις κάποια βράδια σε μια μέθη αποσιωπητικών να φιλώ άπληστα τα στήθη της μάνας μου να λύνω τους κάβους μου στο γαλάζιο της φόρεμα να ταξιδεύω στην μεγάλη της φλέβα να καταπίνω λαίμαργα τα αρμυρά της χάδια να ξεχειλίζουν οι ρίζες μου από κρουνούς αγάπης εγώ και τα βράδια που ξέχασα… i am page 25
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
*τα κεφαλαία υπονοούν και τον τίτλο του ποιήματος
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
χειμερινή ισημερία [νίκος σουβατζής]
Ο κόσμος μας έγινε σκιά κάτω από μαύρο ουρανό Μείναμε να νοσταλγούμε αιώνια το καλοκαίρι και τη φωτιά που 'καιγε κάποτε στα μάτια μας Χαμογελάμε μόνο για να θυμόμαστε πως κάποτε είχαμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε Τις άγρυπνες νύχτες μας κοιτάμε κάθε τόσο απ' το παράθυρο αν ξημέρωσε και περιμένουμε να λάμψει ξανά εκείνος ο ήλιος που τον λέγαμε δικό μας
i am page 26
the neuron stimulating zine
η πόλη μου [μαρίνα αποστόλου] 21-08-2011 Εδώ, σ’ αυτό το ζοφερό μεταίχμιο Είμαι έτοιμη να πω το ύστατο χαίρε στην πόλη που με γέννησε και με έφτασε τριάντα χρόνων γυναίκα Εδώ σ’ αυτή την καμπή της προσωπικής μου ιστορίας και μιας κοινωνίας φλέγουσας απ’ τον αυτο-εμπρησμό της είμαι έτοιμη να κόψω τη ζωή μου στα δύο που, ξέρω, τίποτα φοβερό δεν έχει μα είναι για μένα το πιο οικείο μου τοπίο Ξέρω, με εμπάθεια δεν πρέπει να μιλώ για όσους έφτασαν μετά από μένα μα… πόσο πονάει αυτό το χαίρε στην πόλη μου κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει ως πότε θα με ταλανίζει η απόσταση Εδώ, σ’ αυτό το αγριεμένο σύνορο αφήνω πίσω μου όλους όσους έχουν δικλείδες ασφαλείας Ο χώρος αυτός θα ανήκει σε λίγο καιρό μόνο σε προνομιούχους και σε υπηρέτες Σε τσιφλικάδες και σε δούλους Κι εγώ κάπου άλλου, θα ατενίζω από μακριά την πόλη που αγάπησα και θα στερούμαι Νιώθω ήδη τη νοσταλγία...
i am page 27
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
αποχωριζόμενη τη γλυκιά μου γειτονιά
δεκαετίες [μ.]
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
Ήρθε πρώτα η συνειδητοποίηση για το τέλος μιας ακόμα δεκαετίας ή ο απολογισμός; Πλησιάζοντας τα τριάντα τα flash back χτυπάνε ανελέητα και γυρνάνε στο όταν είσαι λίγο μικρός αλλά και λίγο μεγάλος. Όταν δεν ξέρεις πόσο ανώριμος είσαι και πόσο ώριμος δείχνεις. Όταν δεν έχεις τελική αντίληψη του εαυτού σου και χάνεις πολλά από τα συμπεράσματα που θα έβγαζε η αυτοκριτική. Είναι ο απολογισμός της αληθινής αγάπης, γιατί κάπου εκεί -στα ξοδέματαυπήρχε και αυτή. Κι όταν συνειδητοποιείς με ποιον ήταν, καταλαβαίνεις πως δεν έχει αξία ούτε η κουλτούρα, ούτε η ομορφιά, ούτε ο τρόπος ζωής του άλλου, παρά μόνο η αληθινή σύνδεση που πραγματοποιείται μέσα από την συνεύρεση των κορμιών. Μην μπερδεύεσαι, δεν μιλάω για σεξ - αν και κάπως έτσι πάντα ξεκινάει. Η μνήμη έρχεται πάντα αντίστροφα. Μετράς πρόσωπα, καταστάσεις και ξεθάβεις αυτό που τελικά σε άλλαξε. Εκεί, στην δεκαετία, η ανάμνησή σου με έσωσε. Μέσα σε διάσπαρτα διαστήματα δύο χρόνων κατάφερε να μου επιστρέψει την ευαισθησία που από άμυνα πάσχιζα να χάσω και με τις ειλικρινείς κουβέντες έδωσε απαντήσεις στα γιατί του νεανικού πόνου. Κι ας μην το κατάλαβα αμέσως. Πρέπει να μιλάς, δεν πρέπει να υποθέτεις. Πρέπει να πιστεύεις όταν βλέπεις πως ο άλλος σε κοιτά στα μάτια και χαμογελά. Ρώτα ακόμα και αν εισπράξεις αποστροφή, άπλωσε το χέρι ή δώσε μια αγκαλιά. Πόσα θα σώζονταν έτσι απλά; Και πόσα όμως δεν θα μαθαίνονταν ποτέ γιατί ο πόνος είναι δάσκαλος και στα είκοσι η ζωή μεγάλη. Κι ας θες να τελειώσει κάπου εκεί… Νομίζω πια θα με θυμάσαι (αν συμβαίνει κι αυτό) και θα λες πως δεν σ’ αγάπησα. Σε χώρισα χωρίς κανένα έλεος και με τον πιο σκληρό και απότομο τρόπο - ακόμα έτσι ξεκολλάω τα τσιρότα. Μα ο απολογισμός μου, 10 χρόνια, μετά λέει πως ήσουν η μόνη αληθινή αγάπη, αυτή που έρχεται από την ανθρώπινη τριβή και από την αίσθηση που αφήνει η παρουσία του άλλου και όχι η απουσία. Άφησε όταν φτάσει το τέλος του κύκλου και κράτησε όταν η σκιά του i am page 28
the neuron stimulating zine
επιστρέψει. Μάθε να τελειώνεις αυτό που πεθαίνει. Κατανόησε γιατί και ρώτα, όχι όταν έχει παγώσει και οι εικόνες παραμορφώνονται. Ρώτα όταν οι ανάσες ακόμα καίνε και η αλήθεια μοιάζει να μην είναι σημαντική. Η αλήθεια του ασήμαντου λεπτού, η απάντηση του πραγματικού γιατί. 10 χρόνια μετά θα ξέρεις.
Είναι ταξικό το θέμα. Τόσο καιρό παίρναν την δόξα ελιτιστές, κουλτουριάρηδες και επαναστάτες. Καλοπερασάκηδες που για λίγο επέτρεπαν ακροατές και εγώ κάπως έτσι. Κι όμως την αλλαγή την έφερε στην ζωή ένας απλός άνθρωπος, που ήθελε απλά πράγματα μαζί με σένα, τον μπερδεμένο. Πώς να χωρέσεις στα απλά πράγματα; Πώς να κάνει ο άλλος την αλλαγή χωρίς εσένα; Να είσαι εκεί. Όταν το απλό θαύμα της ζωής επιτελείται να είσαι εκεί. Να έχεις συνείδηση και να ξελαμπικάρεις. Να αυτοχαστουκίζεσαι αν χρειαστεί. Να τολμάς και να μην παύεις να πιστεύεις. Να α και να το λες και να ρωτάς ζητώντας να σε ρωτούν. Δεν υπάρχουν σιωπηλές απαντήσεις και ποτέ δεν σταματούν να υπάρχουν ερωτήσεις. Τριάντα χρόνια χωρίς ερωτήσεις, με λάθος συμπεράσματα, μηδενικές ανασκοπήσεις και μία συνειδητοποίηση. Αν… η ζωή θα ήταν αλλιώς. i am the last of the second decade
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Γιατί έγιναν τα λάθη, γιατί σε πόνεσα, γιατί με πόνεσες και γιατί αγαπηθήκαμε. Είναι σίγουρο πως σε έκανα καλύτερο άνθρωπο, είναι σίγουρο πως με γύρισες πάλι στην ζωή τραβώντας με απ’ την στροφή που κόντευα να φύγω. Κόπιασες περισσότερο από μένα και τώρα πια είναι ξεκάθαρο. Όσοι άλλοι χτίσαν πάνω μου μετά δεν θα μπορούσαν χωρίς εσένα, τον αφανή εργάτη της μονοκατοικίας του Μενιδίου.
they try to cheer me up by saying I did once live a functioning life [suffocate for fuck sake]
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
Yeah, well, the ups and downs were insane, it could vary within an hour. Just like that it could change. I think most of the time I thought it must be very hard for you, since your state of mind could change so fast, like in every change you would... yeah, that it was just an amazing capability out of this world to turn like that somehow. I go in and out of the hospital. The fall and winter just disappears. Spring comes again, and summer, then fall. I manage to get to the phone one night and I call a night-open bakery, order cinnamon buns for the whole ward. At home, in the ward, at mom's place. Nothing works. I haven't payed my bills in months. A nurse takes me to the welfare authorities. Installment plants, cause of 'special circumstances". They try to cheer me up by saying I did once live a functioning life. It is like they're talking about someone else. I have a family now, soon to be my second child. I am the one they should always be able to trust. I know what it is like to have a parent that suddenly changes. I know what that does to you, how you always have to on your toes. How you always have to analyze each situation and be prepared for disaster to hit. But what if you, yourself, are that disaster? January 1st, 2001, my last day at Katarinahuset. I started therapy. A friend moves in with me. I got a contact at the hospital a while a back; someone I report back to and just talk to. I don't really have those ups and downs anymore; mostly just downs. I live at home and I am afraid of going out. I go jogging with my contact at the hopital once a week in the Hellas area, he picks me up with his car. Sometimes he brings his dog. I've started employment training, a measure to get me back to normal life, as a tutor in a school for a few hours a day. A year goes by, but I still see my contact weekly. We have coffee or go jogging. I study part-time at the university. I get a scholarship and go to Gotland to write, but I mostly just take long walks and go to the local pool. Karle-Ove calls me, he says he is moving to Stockholm for a while. Asks me if we can meet when I get back. It makes me happy; I spend the rest of the day thinking about him.
i am page 30
the neuron stimulating zine
ηλεκτρικές ανεμώνες ► [σελήνη] ♪♫ Ηλεκτρικές ανεμώνες σε κοιλάδα από ουίσκι ‘Ένα σπάνιο είδος πουλιών από πάνω πετά Φτερά με χρώματα που θυμίζουν δύνη Σαν όπιο που σπάνια βρίσκεις να πιεις
Καρδιά από μπλε χαρτί καμωμένη Σαν καράβι μικρό σε ρυάκι που τρέχει Χτυπάει στις πέτρες, στην όχθη Μα διαρκώς τα σωθικά σου τρυπά Κι η μεγάλη στιγμή ο χρόνος που πέφτει Σε παγίδα φρικτή σαν ο ήλιος θα δύει Σε κορμί ιδρωμένο από πάθος θεό Σε κρεβάτι στ’ όνομα σου ορκισμένο. Ξυλοκόπος το πάθος σε ορίζει παντού Τη ματιά, την αφή σου, τη γεύση Που όσο κι αν ψάξεις, δε βρίσκεις αλλού Σε αισθήσεις νεράιδες με πέπλα χρυσού
i am page 31
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Δρόμοι αχανείς στρωμένοι με χλόη Σταγόνες δροσιάς τροπικής υγρασίας Φεγγάρια στολίζουν το ουράνιο σεντόνι Και χορεύουν στων χεριών τη βουλή
the last dance [γλωσσού]
Το φως της λάμπας τρεμοπαίζει. Μια φιγούρα αρχίζει και διακρίνεται αχνά. Είναι στο κέντρο ενός δωματίου κουλουριασμένη... Το είδωλο της αντικατοπτρίζεται στους καθρέφτινους τοίχους.
Το φως ανάβει. Οι νότες χορεύουν στον αέρα, και ξαφνικά το σώμα... που έμοιαζε άψυχο παίρνει ζωή...
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
Στην αρχή μια απαλή κίνηση των χεριών... αέρινη...!
Και ξαφνικά ο ρυθμός σα να καταλαμβάνει το κορμί της! Η έκφραση του προσώπου αλλάζει... μια ένταση βγαίνει από μέσα της και εκπέμπει πάθος. Οι μύες σφίγγονται, το σώμα σφίγγεται... το πρόσωπο δείχνει αγωνία...
Η ήχος δυναμώνει... Στροβιλίζεται μέσα στο δωμάτιο... Αιωρείται μεταξύ Γης και Ουρανού... Κρεσέντο.
Λυγίζει, ορθώνεται, κάμπτει και εκτείνει... περιστρέφεται. Το δέρμα της γυαλίζει από τις σταγόνες του ιδρώτα της. Κάθε κίνηση της και μια φυγή, μια στιγμή, μια ανάσα βεβιασμένη, αγωνιώδης. Κάθε νότα, ένα χτύπημα μαστιγίου στις αισθήσεις της...
Μέχρι που δεν μπορεί να σταματήσει! Η κίνηση είναι συνυφασμένη με τη ζωή της... χορεύει για τη ζωή της... χορεύει για τη ζωή της, μέσα από τη ζωή της... Δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας... δεν είναι άνθρωπος πια... είναι μια νεράιδα, ένα πλάσμα απόκοσμο, άυλο, άπιαστο, ένα συνονθύλευμα άκρων... αλλά βασικά τίποτα άλλο παρά αυτή και ο ρυθμός... μόνο αυτή και το συναίσθημα της...
Η μουσική τελειώνει... οι τελευταίες συγχορδίες χαϊδεύουν το χώρο. Η απελπισία την γεμίζει...! Δε πρόλαβε...! Δεν "άδειασε"...! Τινάζεται στον αέρα... πέφτει... πέφτει... κουλουριάζεται στο πάτωμα... κρύβει το δακρυσμένο της πρόσωπο... καθώς η μελωδία σβήνει... αφήνοντας την πάλι μόνη, στο κέντρο του δωματίου...! Ένα σώμα χωρίς ψυχή, μια καρδιά χωρίς ρυθμό... i am page 32
the neuron stimulating zine
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
i am page 33
η πένα με τη χρυσή μύτη [γιάννης φαρσάρης]
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
Η χειμωνιάτικη μέρα ανηφόριζε ηλιόλουστη με το λάβαρο «Αλκυονίδα» να κυματίζει περήφανο. Οι άνθρωποι σαν αντίστροφα σαλιγκάρια άρχισαν να σέρνονται στους δρόμους με αργό βήμα. Τα λιγοστά παγκάκια της άσχημης πόλης ξεχείλισαν από νωθρά κορμιά με πρόσωπα που έλαμπαν από αδιόρατες μικροσκοπικές στάλες ιδρώτα.
Ένας πιτσιρικάς -που μόλις ακ ροπατούσε με δισταγμό τη δεκαετία των είκοσι- στάθηκε να κάνει ένα νωχελικό τσιγάρο χαζεύοντας το πολύχρωμο γυναικ ομάνι. Το τσαλακωμένο ντοσιέ, το ξενυχτισμένο βλέμμα και το ατημέλητο ντύσιμο πρόδιδαν από μακριά τη φοιτητική του ιδι ότητα. Ακριβώς δίπλα του στο παγκάκι ήρθε και κάθισε βαρια νασαίνοντας μια ηλικιωμένη γριά με ξέχειλες τσάντες ζαρζαβ ατικών στα χέρια και γυαλιά πεταλούδας στη μύτη. Αυτομάτω ς κοιτάχτηκαν με ξινισμένα μούτρα -εκείνη ενοχλήθηκε από την οσμή του καπνού, εκείνος αναγούλιασε με τη μυρωδιά του κρεμμυδιού- και τραβήχτηκαν μακριά, αφήνοντας μια κενή θέσ η ανάμεσά τους. Ένας πενηντάρης καλοντυμένος κύριος, μ’ ένα πανάκριβο κινητό κολλημένο στο αυτί, δεν άργησε να καθίσει ανάμεσά τους. Μιλούσε φωναχτά τραβώντας τα βλέμματα πάνω του, μέχρι που έκλεισε το τηλέφωνο αναστενάζοντας. Ο πιτσιρικάς περιεργάστηκε την ακριβοντυμένη φιγούρα του, το μεστό, γεμάτο αυτοπεποίθηση βλέμμα του και το μπρελόκ με τα κλειδιά που έπαιζε νευρικά στα δάχτυλά του. Ο μεσήλικας κοίταξε το ρολόι του κι έβγαλε από τον χαρτοφύλακα μια δικογραφία να μελετήσει. Ο φοιτητής ασυναίσθητα ανασηκώθηκε και έβγαλε από το ντοσιέ ένα πάκο σημειώσεις με τίτλο «Αστικό Δίκαιο ΙΙ – Εμπράγματο Δίκαιο» στο εξώφυλλο. Την ώρα που η γιαγιά σηκώθηκε αγκομαχώντας από το παγκάκι, τα βλέμματα του φοιτητή νομικής και του πετυχημένου δικηγόρου συναντήθηκαν. Το σίγουρο παρόν και i am page 34
the neuron stimulating zine
το αβέβαιο μέλλον συγκρούστηκαν. Το ξεβαμμένο τζιν κάτι ψιθύρισε ντροπαλά στο πανάκριβο κοστούμι. Τα επώνυμα μοκασίνια χαμογέλασαν υπεροπτικά στις κόκκινες ελβιέλες.
Ο δικηγόρος διάβασε τον τίτλο των σημειώσεων του φοιτητή και η ματιά του θόλωσε ταξιδεύοντας πίσω στα χρόνια της αθωότητας. Ο φοιτητής συγκεντρώθηκε στην πανάκριβη πένα με τη χρυσή μύτη και του απηύθυνε το λόγο με θαυμασμό:
Ένας κοντοκουρεμένος μαύρος με κατάλευκη οδοντοστοιχία διέκοψε τη συνομιλία τους, επιδεικνύοντας την πραμάτεια του: «Σακίρα, Ρέμος, Βανδή, δύο ευρώ». Ο δικηγόρος κεράστηκε μόνος του ένα τσιγάρο από το πακέτο του φοιτητή, το άναψε με αργές κινήσεις και φύσηξε ψηλά τον καπνό με σκουριασμένο ύφος. Χάρισε ένα κολλαριστό δεκάευρο στον μαύρο πλανόδιο, έκρυψε την ακριβή πένα με τη χρυσή μύτη στη φούχτα του φοιτητή και χτυπώντας τον εγκάρδια στην πλάτη, πήρε το δρόμο για τα δικαστήρια. Λίγο πριν περάσει την είσοδο δεν παρέλειψε να ισιώσει τη γραβάτα του… i am page 35
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
- Σας ζηλεύω! με ζηλεύεις. - Δεν υπάρχει κανένας λόγος να - Μα έχετε τα πάντα! . - Στην ηλικία σου δεν είχα τίποτα - Τίποτα; τακτήσω τα πάντα. - Τίποτα. Είχα όμως όνειρα να κα - Τα καταφέρατε μια χαρά! . - Δεν κατάφερα απολύτως τίποτα τε τα πάντα! - Μα δεν καταλαβαίνω, αφού έχε τήσω τα πάντα, - Στην προσπάθειά μου να κατακ έχασα τα όνειρά μου…
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
obviously you had a bad day i am page 36
the neuron stimulating zine
good friends with bad habits [αντώνης κωνσταντάρας] I have a couple of friends who have a reaallyyyyyyyy bad habit! Their thing is that they always remember to say something while someone else is talking. It doesn’t have to be something connected to the conversation, NO! Aaaaanything works for them! I am trying to imagine a skype / msn Chat conversation with one of them. It would be something like that:
These people have two super powers: The first one, a high pitched and really loud voice, this weapon allows them to sound louder than a Bon Jovi stadium tour concert. (It’s true, it happened once!) Their second super power is the inability to follow a conversation. This is a tricky one cause sometimes it makes them look dump and innocent but it can kill you. Really. It doesn’t matter if you are talking about your break up after a 4 year long relationship while crying and puking , they will still interrupt you to talk about their thing. The worst case is when she (or he) has a problem with something. If you go out with him/ her at that period of time, you’ll have to forget any other kind of talk. It will be all about why Mike told her/him to stop laughing at him e.t.c. In that case, stay out of their way. Stay home and talk to your teddy bear. Anyway, I still love them even though sometimes I want to put a stuffed animal in their mouth. Especially a bunny rabbit because with its ears will tinkle their lungs. i am page 37
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
Lon3ly @p@rtm3nt cut: hey hello :) High pitched voice girl: HELLOOOOOO Lon3ly @p@rtm3nt cut: I was thin... High pitched voice girl: YESTERDAY I THOUGHT ABOUT SCUBA DIVING Lon3ly @p@rtm3nt cut: Oh nice! High pitched voice girl: YES, MY FRIEND TOBY HAS A NEW JOB! Lon3ly @p@rtm3nt cut: Wh... High pitched voice girl: I LIKE CHOCOLATE Lon3ly @p@rtm3nt cut: Reall... High pitched voice girl: 1,2,3,4,5,6,7 I HAVE NOTHING GOOD TO SAY I JUST LOOOVE INTERUPTING PEOPLE!!! Lon3ly @p@rtm3nt cut: I am eating I’ll be back in 5 minutes
[issue 022] - [260212] - [chimeres.gr]
S.O.P.A. (σώπα!) P.I.P.A. (αντικαπνιστικό) A.C.T.A. (άκoυ τα! λαρισιώτικο)
what you think about your rights?
chimeres.gr/hidden/acta
*πάνω από 25.000 άστεγοι στην Αθήνα & τόσα δημόσια κτίρια άδεια!
i am page 38
στείλε μας: ιδέες, σκέψεις όλα όσα σο , feedback, το 1ο Φεστιβυ άφησε και γίνε μέροάλ των Χιμαιρών ς του επόμεν ου
the neuron st imulation zine
homet] . [com
zeradd] . [μαλίνα]
artwork:
θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε κάνε εκπομπ ένα demo και ή στο webra dio ή στείλε το κείμ για να συμμε ενό σου τέχεις στο επόμενο τεύχ ος του fanzine chim eres αποστολή σ το
mail@chimeres
.gr
. [μαλίνα] esign.blogsp ot.com]
. [zmizeni ho
εξώφυλλο:
ηράκλειο: αγγελισμού κύθηρα: . αραχτοπωλε ίο γιάννενα: . θυμωμένο πορτραίτο . berlin διανομή ch imeres.gr/zin βόλος: e/map/ . feluca αθήνα: . αλφειός . λε φλώρινα: θεσσαλονίκ μόνι . solaris η: . εν φλωροίν . metropolis . ελεύθερος οι bookstore τύπος . tilt . εναλλακτικό . λωτός . σπ χαλκίδα: βιβλιοπωλείο ίρτο . mag aret tattoo st . πρωτοπορί ory α . ναυτίλος πάτρα: . nosotros . αθ αγία άννα: . cinema ca ήναιο . vinyl fe . μικρό cafe . vinylio . χάρτες πάρος: . floral . le ca fe de l’ art . cafe cozy nore subrac
a (1926) josef capek] expressionism / linocut
. βραζιλιάνα . παγκάκι . βοτανικός κή πος . hackerspac e.gr
λάρισα: . las ramblas . τα κανάρια
. κατάληψη ευ
χέρι με χέρι
copyleft: . [διανέμεται
με την άδεια “creative co mmons: attribution-no ncommercialsharealike” πο την ελεύθερη υ επιτρέπει διανομή με πα ρόμοια άδεια στην πηγή, για και αναφορά μη-εμπορικού ς σκοπούς]
i am the antepenultimate page 39
επικοινωνία: . ["περιοδικό χίμαιρες" τ.θ . 42080, τ.κ. 12 . [mail@chim 101] eres.gr]
. [konstantisd
[issue 022]- [260212] - [chimeres.gr]
[ideas; artic les; viruses; pa inkillers; senses ; stupidity; m ad ness; intervie ws; little gree n people; mad writers; mad der readers; brai n pollution; sc ience; music ; movies; ph ilo so phy; irony; hu mor; disclosu re; mind games ; feedback; communicat ion; creativ ity; contradictio n; destruct io n; pleasure; se lf torture; m at h equations; co mics; quantu m determinatio ns; questioni ng answers; an swering qu es tions; experim ents; prophe cies; phycoa nalysis prac tice; non-lobotom ized brains;] συντακτική ομ άδα: . [bap
the neuron stimulating zine
i am the under-cover...