Love tri@ngle - hoofdstuk 6-10 by Chicklit.nl

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 43

Hoofdstuk 6

Een paar uur later

Luna, wij kennen elkaar al een hele tijd. We zijn altijd vrienden geweest, maar om eerlijk te zijn voel ik meer voor je. Ik vind je ontzettend leuk, Luna.

Hoe zou ze reageren? Zou hij een kans maken? Misschien is ze stiekem ook wel verliefd op hem. Misschien wil ze wel dat hij de eerste stap zet. Misschien. Mario leest het briefje nog eens over. Voor de spiegel van de toiletten leert hij het uit zijn hoofd. Het is kort maar krachtig: woorden die gevoelens uitdrukken, een verborgen liefde, hij kan het niet langer uithouden. Zijn handen zweten. Hij heeft rodere wangen dan anders. Het ademhalen kost hem moeite en zijn benen houden niet meer op met beven. Eindelijk gaat hij haar zeggen wat hij voelt. Eindelijk. Mario zuigt zo veel mogelijk lucht in zijn longen, zucht diep, en beent weg. Hij heeft zijn voorhoofd net met koud water natgemaakt. Vastberaden loopt hij door. Hij moet wel. Nu mag hij niet twijfelen, dit is het belangrijkste moment van zijn leven. Ja, dat is het echt. Hij gaat de gang in. Aan de andere kant is zijn klas. In de verte, helemaal aan het einde, ziet hij Luna tussen de andere leerlingen. Wat is ze mooi. Vandaag heeft ze haar haar gestraight, en dat staat haar net zo goed als haar eigen krullen. Ze is supermooi.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 44

Met elke stap die Mario zet gaan er heel veel gevoelens door hem heen. Hij is zo zenuwachtig. Met elke stap komt Luna dichterbij. Hij kan de honingkleur van haar ogen al onderscheiden, en haar rode lippen, het kleine kuiltje in haar kin. Ja, hij is nu zekerder van zijn zaak dan ooit. Hij gaat haar zijn liefde voor haar opbiechten. Maar een oorverdovend geluid is hem voor. De bel kondigt het begin van het laatste lesuur aan. Mario’s plan wordt wreed verstoord door die stomme bel. Maar Luna is de klas nog niet binnengegaan. Hij kan het haar nog steeds zeggen. Nu is het moment. Hij moet het haar vertellen. ‘Luna, kan ik je even spreken?’ vraagt hij als hij voor haar staat. Zijn hele lichaam trilt. Hij gaat in het diepe springen. Het zweet staat in zijn handen. Ze kijkt hem aan en begroet hem met een brede glimlach. ‘Luna, ik hou van jou.’ De tijd staat stil, een eeuwigdurend ogenblik. Hij durft haar bijna niet in haar ogen te kijken. Zijn knieën knikken. Wat nu? Stilte. Angst. Maar Luna geeft geen antwoord. Ze blijft hem glimlachend aankijken. Een hele rij leerlingen loopt langs hen heen de klas in. ‘Luna, ik...’ Ze brengt haar handen naar haar hoofd. Oortjes. ‘Sorry, Mario, wat zei je? Ken je dit nummer trouwens?’ Luna geeft een van de oortjes aan Mario, het andere blijft ergens in de lucht hangen. Een zoete stem. Het is de stem van Katia, de zangeres die de laatste tijd zo vaak op tv komt. ‘Ilusionas mi corazón’. Een hand, die uit het niets tevoorschijn komt, pakt het andere oortje en stopt het in zijn oor. Ook de wiskundeleraar luistert naar het nummer van Katia. ‘Niet slecht, Luna García. Maar ik heb toch liever het nachtelijk gejank van mijn hond.’ De wiskundeleraar geeft het oortje terug aan Luna. ‘Naar binnen allebei. De scheikundedocent heeft het op

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 45

het laatste moment af laten weten. Een wijs man. Nu kunnen jullie dus nog een uur van mijn aanwezigheid genieten. Wat een geluksvogels: een dubbele portie afgeleiden vandaag. Jullie mogen niet klagen!’ Luna zucht en gaat grommend de klas in. Mario blijft achter met zijn intenties, met zijn gevoelens, met de woorden die in de lucht zijn blijven hangen. Hij zucht diep, droogt zijn handen af aan zijn broek en gaat ook de klas in. Iedereen gaat op zijn plek zitten. Nog een wiskundeles en dan zijn ze verlost van school. Dit is de laatste les van de week. ‘Ik kan niet meer,’ zegt Diana zacht. ‘Ik wil weg. Ik wil weekend.’ ‘Ik ben ook op. Ik wil...’ begint Luna. ‘Jij wil naar je engeltje,’ grapt Cris. Luna zucht. Ja, dus. Ze heeft de hele ochtend aan hem zitten denken. Ze heeft zo’n zin om hem te zien. Maar ze hebben niks concreets afgesproken. Dat ze elkaar nog zouden spreken. Ze hebben nog geen plannen voor het weekend gemaakt. Gisteren hebben ze eindelijk telefoonnummers uitgewisseld. De stukjes van de puzzel waar ze twee maanden geleden aan zijn begonnen, vallen nu een voor een op hun plaats. De wiskundeles brengen ze ongeïnteresseerd door, wachtend op het verlossende geluid van de bel. De saaie, monotone uitleg van de leraar is voor iedereen slaapverwekkend. De Fruittella’s lijken lusteloos. De een speelt met haar lokken, de ander kauwt op een pen... Ze kletsen niet eens. Alle leerlingen willen maar één ding: dat dit uur zo snel mogelijk voorbij is. Vanaf de andere kant van de klas blijft Mario Luna zijdelings aankijken, zo onopvallend mogelijk. Een onophoudelijk en verstikkend ik-zie-ik-zie... Stomme oortjes. Stomme muziek. Nu weet Luna nog niet dat hij haar leuk vindt. Is dat het lot? Nee, stom toeval natuurlijk. Als deze ondraaglijke les is afgelopen gaat hij met haar praten. Eigenlijk durft hij niet meer, maar hij heeft nog net genoeg moed over om op haar af te stappen.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 46

‘Zoals jullie weten staat er voor volgende week een belangrijk proefwerk op het programma. Ik weet zeker dat jullie tussen de biertjes door aan mij denken en dat jullie de stof zorgvuldig doornemen. Ik raad jullie aan de oefeningen te maken op bladzijde 54 en –’ Er wordt geklopt. De wiskundeleraar loopt geïrriteerd naar de deur. Wie waagt het zijn les te verstoren? Als hij ziet wie er voor hem staat, valt zijn mond open. En dat gebeurt niet vaak. Ondertussen wordt de klas rumoerig. ‘Het is goed, kom maar binnen, maar wel een beetje vlug,’ horen ze de leraar zeggen. Ze zien verbaasd dat een kleine, beetje slonzige jongen met een pet op de klas binnenkomt. Hij heeft een indrukwekkende bos bloemen in zijn handen. Rode rozen. ‘Zij is het.’ De docent wijst naar Luna. ‘Luna, wil je die bloemen even in ontvangst nemen? Je had best kunnen waarschuwen dat je jarig bent, dan hadden we een feestje kunnen bouwen.’ Maar ik ben helemaal niet jarig, denkt Luna. Ze trekt wit weg en wordt dan knalrood. Ze loopt naar de bezorger, onder luid gejoel van de Fruittella’s en de rest van de klas. De hele klas, op één na. De bezorger overhandigt Luna de bos. De bloemen zijn prachtig, knalrood en aan een van de stelen is met blauw lint een kaartje bevestigd. De wiskundeleraar werkt de bezorger naar buiten. ‘Luna, je kunt gaan zitten. En zorg er alsjeblieft voor dat dit soort verrassingen voortaan gewoon thuis worden bezorgd.’ Luna forceert een glimlach. Ze kan het niet geloven. Langzaam loopt ze terug naar haar tafel. Alle ogen zijn op haar gericht. Miriam heeft een lege stoel aangeschoven zodat Luna de rozen erop kan leggen. ‘Snel, lees het kaartje, ik ben echt enorm nieuwsgierig!’ De ongeduldige blikken van haar vriendinnen negerend, leest Luna het kaartje eerst voor zichzelf en dan pas hardop.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 47

De rozen die nog miﬆen om de bos compleet te maken. Bedankt voor de betoverende avond.

Een eensluidend ‘Ooo’ klinkt uit de opengevallen monden van haar vriendinnen. ‘Wat een lieve jongen!’ zegt Cris zachtjes. Ze is waarschijnlijk de meest romantische van de Fruittella’s. ‘Ik schaam me dood.’ Luna houdt haar handen voor haar gezicht. ‘Ik vermoord hem.’ Maar daar meent ze niets van. Ze heeft het gevoel dat ze onwijs veel geluk heeft. Dit laat zien hoe Angel is: een man vol verrassingen. Iemand die zijn hele leven rozen mee zal brengen, op een originele manier. Luna voelt zich heel speciaal. Aan de andere kant van de klas zit iemand die totaal niet gelukkig is. Mario heeft het niet meer. Heeft ze een vriend? Sinds wanneer? Waarom heeft niemand hem iets verteld? Misschien hebben haar ouders die bloemen gestuurd. Of een verre oom. Of misschien een vriendin... Hij wil niet geloven dat Luna van iemand anders is. Zíjn Luna. De laatste minuten van de les lijken voor zowel Luna als Mario een eeuwigheid te duren. Zij wil zo snel mogelijk weg van haar klasgenoten. Zelfs de wiskundeleraar maakte grappen over haar bos rozen. Ze wil naar huis en... Maar wat moet ze haar ouders vertellen? Gisteren was ze veel te laat en vandaag komt ze met bloemen thuis. Dat valt te veel op. Ze wil niet dat haar ouders erachter komen dat ze iets met Angel heeft. Nu nog niet. Er zit niets anders op dan te liegen of de bloemen te verstoppen. Ook Mario wil vluchten. Hij wil eigenlijk niet weten waar de rozen vandaan komen. Voor hem zijn het doornen die zijn hart doorboren. Hoewel hij zich groot probeert te houden, prikt het achter zijn ogen. Het idee om alles op te biechten is helemaal verdwenen. Het is zo verwarrend. Hij krijgt steeds meer zin om te huilen. Hij kan het bijna niet inhouden.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 48

De bel die de vrijheid aankondigt gaat precies op tijd. Luna rent als eerste de klas uit, nog mooier met haar bos rode rozen. Mario zit roerloos op zijn plaats en ziet hoe de liefde van zijn leven ervandoor gaat. Er rolt iets nats over zijn wang. Vlug houdt hij een boek omhoog om zijn betraande gezicht te verbergen. Zijn lippen zijn droog en zijn ogen rood. Een paar klasgenoten roepen ‘tot volgende week’, maar Mario antwoordt niet. Hij blijft verstopt achter het boek, niet wetend of er voor hem nog wel een volgende week is, omdat hij niet meer wil leven. Maar niets is zeker. Hij haalt diep adem en probeert rustig te worden. In zijn hoofd niets anders dan rode rozen. Hij zucht, sluit zijn ogen, laat nog een traan en trekt een grimas. Hij is alleen, er is niemand meer in de klas. Langzaam loopt hij naar de deur. Luna rent door de gang. Ze moet wel het meest benijdenswaardige meisje van de hele school zijn. Iedereen die haar passeert kijkt haar nieuwsgierig aan, glimlacht dan en maakt een of andere opmerking. Ze schaamt zich dood. Eindelijk, daar is de uitgang. Ze weet nog niet wat ze met de rozen zal doen, eerst moet ze nog een stuk met de bus. Oef! Zonder op of om te kijken loopt ze de trappen af, de straat op. De geur van rozen komt haar neus binnen en ze voelt zich ineens helemaal blij. Ze moet denken aan gisteravond, toen die lange knappe jongen de trap op kwam rennen en ze beiden op de grond belandden. Ze denkt aan de wandeling, hand in hand, de fontein, de catwalk... De eerste kus. En nu de rozen. Mijn god, het is net een droom. Zo meteen knijpt iemand in haar arm en dan wordt ze wakker. Dit kan gewoon niet waar zijn. De mensen kijken naar haar, naar de bloemen. Zo’n knap meisje met zo’n bos rozen, dat ziet er mooi uit. Ze heeft het gevoel dat ze wordt bekeken en dat gevoel wordt steeds sterker. Nog sterker. En het klopt ook. Iemand met een grijns van oor tot oor houdt zijn ogen strak op haar gericht. Iemand die Luna een bos rozen heeft gegeven. 48

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 49

Eindelijk kijkt ze op en ziet ze hem. Angel! Luna weet niet wat ze met haar emoties aanmoet. Ze is nog nooit zo blij geweest om iemand te zien. Voor ze het beseft rent ze als een bezetene op hem af en stort zich in de armen van haar vriend. Ja, Angel is echt haar vriend. De bos valt op de grond en hun lippen komen samen. Zij hangend aan hem met haar benen om zijn middel en haar armen om zijn nek. En ze blijft hem maar kussen, zoals ze alleen hem heeft gekust. ‘Ik hou van je,’ fluistert ze in zijn oor. ‘Ik ook van jou, Luna.’ De kus die volgt is lang, intens, hartstochtelijk. Ten slotte gaat ze weer met beide voeten op de grond staan en ze omhelzen elkaar. Haar gezicht op zijn borst, haar handen op zijn rug. Glimlachend kijken de Fruittella’s toe vanaf de trap van de school. ‘Wat is de liefde toch mooi,’ zegt Miriam ontroerd. ‘Ja, die jongen heeft echt een lekker kontje,’ voegt Diana eraan toe. Cris geeft haar een stoot met haar elleboog. Wanneer ze zien dat het stel zich uit de omhelzing losmaakt, gaan ze er nieuwsgierig op af. Ze willen die vriend van Luna wel eens beter leren kennen. ‘Moet je ons niet voorstellen?’ vraagt Diana, de brutaalste van de drie. Luna kijkt van Angel naar haar vriendinnen. Nerveus pulkt de jongen aan zijn haar. Voor hem staan de verschrikkelijke Fruittella’s over wie hij al zo veel gehoord heeft. ‘Liefies, dit is Angel, Angel, dit zijn –’ ‘Wacht, laat me raden,’ valt de jonge journalist haar in de rede. ‘Jij bent Miriam.’ Hij wijst inderdaad naar de oudste van de Fruittella’s. ‘Jij Cris.’ Alweer goed. ‘Dan kun jij niemand anders dan Diana zijn. Klopt dat?’ Diana fluit, Cris klapt in haar handen en Miriam knikt. Luna geeft hem nog een zoen als hoofdprijs.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 50

‘Helemaal goed, mogen wij hem nu ook een prijs uitreiken?’ vraagt Diana met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Blijf staan jij, ik ken je,’ grapt Luna, en ze gaat met gespreide armen voor Angel staan om hem uit handen van haar vriendinnen te houden. ‘Dat van die bloemen was echt geweldig,’ zegt Miriam. ‘Geweldig? Ik kon wel door de grond zakken. Bloemen in de klas laten bezorgen!’ roept Luna, die net doet of ze kwaad is. ‘Je hebt gelijk, de volgende keer stuur ik ze naar je huis zodat je ouders ze het eerst zien.’ ‘Neeeee!’ De Fruittella’s lachen terwijl Luna en Angel elkaar opnieuw omhelzen. ‘Wil je met me lunchen? Ik heb vanmiddag vrij.’ ‘Tuurlijk wil ik dat... maar ik denk niet dat mijn ouders dat goedvinden. En waar moet ik de rozen laten?’ ‘Ik neem de rozen wel mee,’ zegt Diana en ze pakt de bos van de grond. ‘Bel je ouders en zeg dat je bij mij thuis komt eten en dat we daarna samen gaan leren.’ ‘Als ik zeg dat ik bij jou thuis ga leren, geloven ze me helemaal nooit.’ ‘Je hebt gelijk.’ Diana steekt haar tong uit naar Luna. ‘Je kunt beter zeggen dat je bij Cris huiswerk gaat maken.’ Cris glimlacht en knikt ten teken dat het oké is. Luna belt haar ouders. Haar moeder neemt de telefoon op. In eerste instantie wil ze haar dochter geen toestemming geven, maar deze zeurt net zolang aan haar hoofd tot het wel mag. Het gesprek eindigt met een ‘Ik beloof dat ik hard zal leren en vroeg thuis zal zijn.’ ‘Gelukt! We kunnen gaan... Waar wil je heen?’ De Fruittella’s nemen afscheid en gaan weg. Hand in hand verdwijnen Luna en Angel uit het zicht.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 51

Het is vrijdagmiddag. De bleke maartse zon speelt met de takken van de bomen, die hun schaduwen over de stad werpen. Maar de zon schijnt niet voor iedereen. De zon verblindt Marioâ&#x20AC;&#x2122;s rode ogen. Vanaf de trap was hij getuige van een deel van het tafereel van het verliefde paar. Hij zit doodstil, zijn armen over zijn buik gevouwen. Denken kan hij bijna niet meer en huilen ook niet. Hij is een bevroren standbeeld, met een hart van ijs. Dit kan niet waar zijn. Hij weigert te geloven dat hij het echt gezien heeft. Maar wie houdt hij nu eigenlijk voor de gek? Het is logisch dat een meisje als Luna een vriend heeft. Langzaam staat hij op en gaat de trap af, zijn handen in zijn zakken. Hij loopt langs een steen en met zijn rechtervoet schopt hij die zo hard als hij kan tegen een muur. De steen stuitert weg en Mario ziet niet waar hij terechtkomt. Het ijs verandert in woede, de woede in tranen en de tranen in een huilbui. Onder de bleke maartse zon verdwijnt ook Mario uit beeld, vloekend en huilend om zijn ellendige bestaan.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 52

Hoofdstuk 7

Ongeveer dezelfde tijd dat Luna en Angel samen gaan lunchen, op een andere plek in de stad ...In elk leven duiken mensen op, overal vandaan, die een stempel drukken op je bestaan. Het is een spel van het lot. Dat brengt mensen op je pad die soms op magische wijze invloed op je kunnen uitoefenen. Je raakt zo verstrikt in hun net dat ze je hele wezen kunnen veranderen door hun essentie, wat deze ook moge zijn...

Alex zit op een houten bank in een bijna verlaten straat, geflankeerd door geraniums en hemelbomen. Hij glimlacht niet, hij kijkt serieus, terwijl hij voor de zoveelste keer de eerste alinea leest in het dunne schriftje dat hij in zijn hand houdt. Ondertussen neemt hij met lichte tegenzin een hap van een broodje kip met sla. Hij heeft het al een keer of tweehonderd verbeterd, en nog altijd is hij niet tevreden. Maar nu kan hij niet meer terug. Deze blaadjes moeten zijn droom waarmaken. Als de saxofoon zijn uitlaatklep is, dan is schrijven zijn passie, de roeping van een jonge man, tweeĂŤntwintig jaar oud, die zich een weg probeert te banen in een ingewikkelde wereld: de wereld van de literatuur. Kan hij het wel? Heeft hij wel genoeg talent? Hij weet het gewoon niet. Er zijn maar weinig mensen die de paginaâ&#x20AC;&#x2122;s hebben ge-

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 53

lezen die hij op zijn laptop heeft opgeslagen: gedichten, verhalen, essays, beschouwingen... Maar het is nog spannender geworden: hij wil een roman schrijven. De personages heeft hij al in grote lijnen uitgedacht. Julian, een journalist die zijn brood zou willen verdienen als schrijver, is de hoofdpersoon. Hij lijkt zelf een beetje op Julian, maar de andere personages heeft hij verzonnen. Dan is er nog het veertienjarige meisje voor wie hij nog geen naam heeft kunnen verzinnen. Hij moet snel beslissen, want ze is belangrijk voor het verhaal. Misschien heet ze wel... Alex denkt weer aan het meisje dat hij de vorige dag in het café heeft ontmoet. Ook zij heeft nog geen naam. Hij kan maar beter niet meer aan haar denken. Ze heeft hem vast uitgelachen. Ze heeft hem niet eens toegevoegd... Waarom kan hij haar niet uit zijn hoofd zetten? De laatste hap van zijn broodje spoelt hij weg met een slok water. Hij pakt een zakdoek en weer moet hij aan het meisje van gisteren denken. Hij ziet haar nog voor zich, haar gezicht onder de tafel op het moment dat hij haar de tissue aanbiedt. Hoe kun je nou iemand missen die je helemaal niet kent? Hij kijkt hoe laat het is. Hij heeft nog even tijd voor de les begint. Ze hebben vandaag eerder afgesproken dan anders. Agustín Mendizábal zou hem een grote gunst verlenen. Dus leest hij het eerste stuk van Achter de muur nog eens door: de eerste veertien bladzijden van wat zijn eerste roman moet worden. Diezelfde dag, ongeveer dezelfde tijd, ergens anders in de stad Paco geeft zijn vrouw een kus op haar wang. Hij komt net terug van een vermoeiende ochtend op zijn werk. Vanmiddag moet hij nog terug, maar daar wil hij nu niet aan denken, nu wil hij rustig lunchen met zijn vrouw en dochters en daarna gaat hij een siësta houden.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 54

Erica komt uit het niets tevoorschijn en springt in haar vaders armen. ‘Kom, we gaan de tafel dekken, prinsesje.’ Vader en dochter zetten vier borden op tafel, en vier glazen, een mand met brood, vier servetten... ‘Jullie hoeven maar voor drie personen te dekken. Luna komt niet.’ Paco kijkt Mercedes verbaasd aan. ‘Hoezo komt Luna niet eten? Ze heeft straf! Waar is ze dan?’ ‘Ze belde en zei dat ze naar Cris zou gaan. Later zouden ze samen huiswerk maken. Ik heb nog gezegd dat het niet mocht, maar ze zeurde zo aan mijn hoofd dat ik me uiteindelijk gewonnen heb gegeven.’ ‘Huiswerk maken? Op vrijdagmiddag?’ ‘Ik weet het, maar wat had ik dan moeten doen?’ ‘Gewoon, nee zeggen, haar eraan herinneren dat ze straf heeft en dat ze daarom naar huis moet komen.’ ‘Ze heeft me overgehaald, het spijt me.’ Paco zucht en neemt plaats aan tafel. De kleine Erica volgt zijn voorbeeld en gaat naast hem zitten. De laatste die aan tafel komt is Mercedes. Tijdens het eten wordt nauwelijks gesproken, elk woord is er een te veel, of juist andersom, er zijn te veel woorden nodig om deze moeilijke kwestie op te lossen. Het meisje verbreekt de stilte. ‘Pap, wat is segs hebben?’ Haar vader weet niet wat hij hoort en kijkt met grote ogen naar zijn vrouw. ‘Wat zeg je?’ ‘Nou, dat, wat betekent segs hebben?’ ‘Seks hebben?’ ‘Ja, dat, seks hebben.’ Haar ouders kijken elkaar weer aan. Ze weten niet hoe ze het Erica moeten uitleggen. Is ze niet een beetje te jong voor dit soort vragen?

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 55

‘Liefje, waar heb je dat gehoord?’ vraagt Mercedes, die haar kalmte probeert te bewaren. ‘Nou...’ Het meisje prikt met haar vork in een kroketje waar ze geen trek in heeft. ‘Ik hoorde het Luna een keer zeggen. Wat is het?’ Paco en Mercedes voelen tegelijkertijd een koude rilling over hun rug lopen. Huiswerk maken met Cris? Vrijdagmiddag? Dat late thuiskomen van gisteren? Ze slaken allebei een zucht. Wat moeten ze nu doen? ‘Dat klinkt niet goed,’ zegt Erica ten slotte. Ze staat op van tafel en rent naar de keuken om een toetje te pakken. En dat terwijl haar bord nog niet leeg is.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 56

Hoofdstuk 8

Diezelfde middag in maart Angel en Luna slenteren door de straten. Hand in hand, samenzweerderige blikken, glimlachjes. Het is nog maar zo kort geleden dat ze elkaar in levenden lijve hebben ontmoet, nog geen 24 uur, maar ze hebben het gevoel dat ze elkaar al een leven lang kennen. Ze hebben net een pizza gedeeld in een leuk Italiaans restaurantje. Nu gaan ze een café binnen, waar hij een cappuccino bestelt en zij een ijsje, chocolade- en vanillesmaak. Ze zitten tegenover elkaar. Af en toe komen hun handen samen. Ze vraagt of hij van haar ijs wil proeven, en als het lepeltje vlak bij zijn gezicht is smeert ze zijn neus onder. Het is een grappig gezicht om iemand als Angel met een neus vol ijs te zien. Maar Luna staat snel op en met een servet veegt ze haar kwajongensstreek weer weg. Dan een kus op zijn mond. Zoet. ‘Wie had dat twee maanden geleden kunnen bedenken,’ zegt Angel. Hij kijkt hoe zijn meisje weer aan de andere kant van de tafel gaat zitten. Het is twee maanden geleden dat iemand met de gebruikersnaam ‘Lennon’ en iemand met de gebruikersnaam ‘Minnie16’ een heftige discussie voerden op een muziekforum. Waarover het ging weten ze geen van beiden nog. De discussie eindigde in een hoop lol. En na twee dagen chatten ze verder op msn. Ze voelden elkaar goed aan en zo begonnen ze een vreemde relatie. Ja, ze vonden el-

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 57

kaar leuk. Ze chatten elke dag. Urenlang. Toch wisselden ze geen foto’s uit, en ook geen telefoonnummers. Dat wilde Angel zo. Luna had daar geen problemen mee. Ze had wel eens haar twijfels, maar ze keek elke dag uit naar die chatgesprekken met hem. Ze vond die journalist steeds leuker. Elke keer als ze aan het oranje lichtje op haar computer zag dat hij online was, kreeg ze een raar gevoel vanbinnen. Hoe kun je nou iemand leuk vinden als je niet eens weet hoe hij eruitziet? ‘Ik ben gek op je, weet je dat?’ Luna bloost. Ze is al gewend om dat zinnetje op msn te lezen, maar niet om het uit zijn mond te horen. Alles is zo onwerkelijk. Haar ogen glimmen. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven.’ ‘Nou, het is echt.’ ‘Het lijkt er wel op. Of misschien zijn we aan het dromen en wordt een van ons tweeën zo wakker. Dan verdwijnt de ander in het niets.’ ‘Dat ijs op mijn neus leek anders echt,’ grapt Angel. Ze lacht. Ze vindt hem helemaal geweldig. Hij weet zo goed de juiste dingen op het juiste moment te zeggen. Eerder, toen ze nog onzichtbaar waren, maar ook nu hij voor haar zit. Angel is gewoon superleuk. ‘Ik ben zo gelukkig, ik kan wel gillen.’ Hij kijkt naar haar. Ze is perfect: slim, grappig, lief... Ze hebben niet eens over het leeftijdsverschil nagedacht. Voor anderen zou het misschien een probleem zijn, een relatie tussen een scholier van zestien en een journalist van tweeëntwintig jaar. Maar zij hebben zich er geen moment druk om gemaakt. Ook hij heeft zin om te gillen. ‘Kom, laten we gaan. Ik wil je iets laten zien...’ ‘Is het ver?’ ‘Nee, het is hier vlakbij.’ Ze rekenen af en gaan zoenend het café uit. Na een kwartier lopen komen ze bij een groot gebouw met een glazen deur. Op een bord leest Luna ‘Huize Relax’.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 58

‘Dit is toch geen...’ Angel kijkt haar geamuseerd aan en lacht omdat hij snapt wat Luna bedoelt. ‘Nee, liefje. Het is een ander soort relaxen dan waar jij aan denkt.’ Luna zucht en hand in hand lopen ze Huize Relax binnen. Het lijkt een beetje op een hotel. Er ligt een witte loper die naar een soort balie leidt. Daar zit een zongebruind meisje in witte werkkleding. Ze noteert iets op kaartjes. Luna kijkt wat rond. Het valt haar op dat bijna alles om haar heen wit, zwart of een combinatie van die twee kleuren is. Aan weerszijden van de hal staan twee kleine fonteintjes. Het enige wat je kunt horen, is het geluid van stromend water. Uit het niets komt een kleine man in een wit uniform tevoorschijn. Hij komt op hen af. Zijn ongekamde haren zijn enigszins wit en een grijze baard bedekt een deel van zijn gezicht. ‘Hallo Angel, wat een verrassing. Dat is lang geleden.’ Het mannetje begroet hem uitbundig en hartelijk. ‘Goeiemiddag, Cornelio. Ik ben blij u weer eens te zien. U ziet er nog even jong uit als altijd,’ antwoordt Angel hem met een glimlach. Ze schudden elkaar de hand. ‘En dit is Luna, een goede vriendin van me.’ Ook Luna steekt haar hand uit naar de man, die haar glimlachend van top tot teen bekijkt. Goede vriendin? Ja, misschien zijn ze inderdaad goede vrienden... Angel en Cornelio wisselen nieuwtjes uit, dingen die de afgelopen tijd zijn gebeurd. Ze kennen elkaar al lang, van Angels middelbare school. De man was daar leraar. Ze kletsen een paar minuten voor Cornelio zegt: ‘Nou, Angel, ik neem aan dat je niet alleen bent gekomen om deze oude leraar op te zoeken.’ ‘Dat klopt. We zouden graag even een kurkzaal binnengaan, en we willen twee pasjes voor de B, de verwarmde. Luna’s mond valt open. ‘Kurkzaal’? ‘B, de verwarmde’? Waar is ze in hemelsnaam terechtgekomen?

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 59

‘Komt voor elkaar. Manuela zal jullie zo noteren.’ Hij wijst naar de vrouw bij de balie. ‘Nou, ik ben blij je weer eens te zien, vriend. En om jou te ontmoeten. Ik hoop dat jullie ervan zullen genieten.’ Cornelio geeft zijn voormalige leerling een knipoog en schudt hen nogmaals de hand. Dan loopt hij een smalle gang in en verdwijnt uit het zicht. Angel gaat naar Manuela toe en legt uit wat hij wil. Ze geeft hem een sleutel met een nummer eraan en twee pasjes. ‘Kom, het is aan het einde van deze gang.’ Angel wijst en legt zijn hand op Luna’s schouder. ‘Je hebt me wel heel nieuwsgierig gemaakt. Ik begrijp nog steeds niet waar we zijn.’ ‘Je zult het zo zien.’ Samen lopen ze door tot ze bij een zwarte deur komen. Angel belt aan en even later verschijnt er een man van middelbare leeftijd. Hij draagt een witte jas, net als het meisje bij de balie. Angel houdt de sleutel omhoog en ze worden binnengelaten. Luna en Angel komen in een enorme ronde salon. Alles is er zwart-wit. Er zijn minstens tien dichte deuren van wel tien genummerde kamers die allemaal op de salon uitkomen. Ze heeft nog nooit zoiets gezien. ‘Dat is de uwe, nummer 7,’ zegt de man. Angel bedankt hem en neemt Luna mee naar de deur van kamer 7. Luna aarzelt. Waar zijn ze? Waarom gaan ze die kamer binnen? Wat wil Angel van haar? In twee seconden spoken er wel duizenden-een gedachten door haar hoofd. Zou hij hier, in dit vreemde hotel, met haar naar bed willen? Ze hebben het wel over seks gehad in hun eindeloze chatsessies, maar ze hebben nooit iets gepland. Nou ja, zij is er wel eens over begonnen, maar nooit ‘officieel’. Ze zou het fijn vinden als hij de eerste was. Maar nu? Luna begint zenuwachtig te worden en als Angel de deur heeft opengemaakt blijft ze stokstijf staan. Ze kan geen stap verzetten. ‘Gaat het wel?’ vraagt Angel, die doorkrijgt dat er iets aan de hand is. 59

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 60

‘Nou, ik...’ ‘Wat is er? Is het eten niet goed gevallen?’ ‘Nee... dat is het niet,’ stamelt Luna. Ze kijkt naar de grond. Hoe moet ze hem vertellen dat ze het wel met hem wil doen, maar dat het nu niet het juiste moment is? ‘Weet je, ik... ik ben er misschien nog niet klaar voor... Ik weet niet zeker of... hier...’ Angel kijkt haar aan en begint door te krijgen wat er is. Ze is nerveus, ze stottert... ‘Geen zorgen, liefje, ik heb condooms meegebracht,’ zegt hij met een brede grijns. Luna heeft het gevoel dat er een elektrische schok door haar heen gaat. Condooms! ‘Maar... ik... Het is niet dat ik het niet met jou wil doen... maar het is meer dat...’ Ze weet niet wat ze moet zeggen. Onzekerheid. Normaal gesproken is ze niet op haar mondje gevallen. Angst. Normaal gesproken is ze nergens bang voor. Spanning. Normaal gesproken heeft ze alles onder controle. Ze is een meisje van zestien jaar, bijna zeventien, ze heeft meer dan genoeg voorlichting gehad. Jong, maar wijs. Maar nu voelt ze zich het kleinste meisje van de wereld. De situatie overdondert haar. ‘Alles zal goed komen, kom nou maar.’ Met knikkende knieën stapt ze aan Angels hand kamer 7 binnen. Het interieur is niet zoals ze had verwacht. De kamer is vrijwel leeg. En het bed dan? Hij zal toch niet willen dat ze het op de grond doen? Of op die zwarte fauteuil? Hij lijkt wel comfortabel, maar voor een eerste keer... Wat Luna het meest opvalt is de stilte. Geen gewone stilte: ze kan haar eigen gedachten bijna horen. ‘Het is heel... leuk...’ is het enige wat ze weet uit te brengen. Dan kan Angel zijn lachen niet meer inhouden. Hij schatert het uit. ‘Liefje, ik heb je hier niet mee naartoe genomen om te doen wat jij nu denkt. Je hebt me net verteld dat je zin hebt om te gillen, toch?’

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 61

‘Ja.’ ‘Nou, dat is wat je hier gaat doen, gillen.’ ‘Wat bedoel je? Ik snap er niks van.’ ‘Dit is een “gilkamer”. Ook wel “kurkzaal” genoemd. Hij is geisoleerd zodat het geluid de ruimte niet in of uit kan.’ Nu begrijpt ze waarom er zo’n doodse stilte heerst. ‘Bedoel je dat deze kamers ervoor gemaakt zijn om mensen te laten gillen en alles eruit te gooien?’ ‘Precies. Het is een idee van Cornelio. Er zijn dagen dat de stress je te veel wordt en je zin hebt om als een gek te gaan gillen. Maar dat kun je op straat echt niet maken.’ Dat is waar. Angel heeft gelijk, als je het midden op straat op een gillen zet, denken de mensen dat je gek bent, of ze worden doodsbang voor je. En ja, ze heeft zin om te gillen. Van geluk. En van opluchting. Ze wil de spanning eruit gooien. Ze had zo-even echt het gevoel dat ze alle controle kwijt was. Toch voelt ze zich ook belachelijk. Hoe kon ze denken dat Angel haar ergens naartoe zou brengen om met haar naar bed te gaan? Hij wist dat het haar eerste keer zou zijn. ‘Dus... ik kan nu gillen?’ ‘Ja, wacht heel even...’ Angel geeft haar een kus op haar voorhoofd en loopt naar de andere kant van de kamer. ‘Mag ik?’ ‘Ja, gil maar.’ Hij stopt zijn vingers in zijn oren. Luna haalt diep adem, sluit haar ogen, balt haar handen tot vuisten en schreeuwt zo hard als ze kan. Terwijl ze gilt denkt ze helemaal nergens aan, ze gooit gewoon alles eruit. Het is een schreeuw van blijdschap, van geluk, van hartstocht, van zenuwen, van verwachtingen. Angel kijkt naar haar. Hij weet precies hoe ze zich voelt. Hij heeft het ook een paar keer gedaan. Ze bevrijdt zich van alles wat ze binnen heeft gehouden. Pure adrenaline. Vijftien seconden later, na zeven keer gillen, keert de rust in de

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 62

kamer terug. Luna hijgt van al die krachtinspanning. Het lijkt wel of ze haar eigen stem nog hoort nagalmen in haar hoofd. Ze voelt zich goed. Lichter zelfs, alsof ze een kilo minder weegt. ‘Dat was echt geweldig. Wat een gevoel!’ Angel gaat naar haar toe en slaat zijn armen van achteren om haar heen en zoent haar. ‘Kom, we moeten nog naar het tweede deel van de therapie.’ ‘Ga jij niet gillen?’ ‘Naar jou kijken is meer dan genoeg.’ Ze verlaten de kurkzaal, leveren de sleutel in en zeggen de man met de witte jas gedag. ‘Ik neem aan dat je geen bikini onder je kleren draagt?’ vraagt Angel onder het lopen. ‘Tuurlijk wel, dat draagt toch iedere scholier?’ grapt Luna. ‘Waarom wil je dat weten? Ben je nieuwsgierig naar mijn lingerie, of gaan we zwemmen?’ ‘Allebei,’ antwoordt hij lachend. ‘Nou, dat eerste kun je wel vergeten!’ ‘Ik weet zeker dat je iets anders dacht toen je daarnet zo stond te stotteren.’ Luna geeft hem een stomp op zijn schouder, maar niet hard. ‘Eikel...’ Al grappend komen ze bij de plek die Angel eerder ‘B, de verwarmde’ heeft genoemd. Ze staan voor een glazen deur met daarachter een enorm zwembad. Er is niemand in het water. Bij de ingang zit een dikke vrouw. Ze gaat helemaal op in een kruiswoordpuzzel. Wanneer ze hen opmerkt, legt ze het puzzelboekje weg en kijkt hen met een vriendelijke glimlach aan. ‘Welkom. Mag ik uw pasjes, alstublieft?’ Angel geeft haar de twee kaartjes die hij bij de balie heeft gekregen. De vrouw haalt ze langs een apparaat en stopt ze weg in een kaartenbak. ‘Hebt u zwemkleding meegebracht?’

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 63

‘Nee, zelfs geen handdoeken,’ antwoordt hij vlug. De uitdrukking op het gezicht van de vrouw blijft vriendelijk. Ze noteert iets in een map en hijst zich op uit haar stoel. Dan opent ze de glazen deur. ‘Volgt u mij, alstublieft.’ Luna en Angel lopen achter de vrouw van de kruiswoordpuzzels aan naar binnen. Het zwembad neemt bijna de hele ruimte in beslag. Luna ontdekt dat het niet zomaar een zwembad is. Ze ziet hoe kleine golfjes vanuit het midden naar de kant rollen. Alleen het kijken ernaar maakt haar al rustig. Een meisje met blonde krullen komt op hen af. ‘Silvia, wil jij twee handdoeken en een zwembroek voor meneer halen?’ vraagt de vrouw wanneer het meisje bij hen is aangekomen. En tegen Luna: ‘Kom maar met mij mee.’ Ze verdwijnen achter een deur aan de andere kant van de ruimte. Angel kijkt ze na. Hij is alleen met het geluid van de kabbelende golven. Silvia komt terug met een zeeblauwe zwembroek en twee witte handdoeken. ‘Ik denk dat deze wel zal passen. Daar is de kleedkamer voor de mannen.’ Ze wijst naar de deur naast die waar Luna en de dikke vrouw achter zijn verdwenen. Angel bedankt Silvia en gaat de herenkleedkamer binnen. Eerst trekt hij zijn jasje en T-shirt uit. Zijn gladde, goed verzorgde bovenlijf en zijn platte buik worden zichtbaar. Dan de rest. Hij kleed zich helemaal uit. Hij is nog best bruin. Hij trekt de blauwe zwembroek aan en bekijkt zichzelf in spiegel. De zwembroek reikt bijna tot zijn knieën. Om te controleren of het elastiek strak genoeg is doet hij een paar rek- en strekoefeningen. Ja, hij zit lekker. Hij bergt zijn kleding op in een kluisje en komt weer naar buiten. Luna is er nog niet en zonder haar wil hij het water niet in. Terwijl hij op haar wacht denkt hij aan de magische uren die hij met het meisje heeft doorgebracht. Het is nog geen 24 uur geleden dat ze elkaar voor het eerst zagen, en toch heeft hij het gevoel dat ze al een eeuwigheid samen zijn... Hij denkt dat er een bepaalde che-

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 64

mie tussen hen is ontstaan tijdens de uren die ze chattend achter de computer hebben doorgebracht. Ze konden elkaar niet zien of horen en toch was er om een of andere onverklaarbare reden een klik. Ze hadden elkaar dingen geschreven die ze nog nooit aan iemand hadden verteld. Zou Luna de vrouw van zijn leven zijn? Angel schrikt op uit zijn gedachten. Daar is ze. Blootsvoets loopt ze op hem af. Ze draagt haar haren in een hoge paardenstaart en heeft een brede glimlach op haar gezicht. De zwarte bikini die ze aanheeft staat haar erg goed. Angel kan zijn ogen niet van haar afhouden. Hij slikt en probeert zich een houding te geven. ‘Ze gaf me ook een badmuts zodat mijn haar droog zou blijven, maar die doe ik liever niet op. Ik haat het als er iets strak om mijn hoofd zit,’ zegt ze wanneer ze voor hem staat. Dan merkt Luna dat hij haar bekijkt zoals hij nog niet eerder heeft gedaan. Ze bloost er zelfs een beetje van. ‘Waar kijk je naar?’ ‘Naar jou. Je bent te mooi om waar te zijn.’ Ze glimlacht zenuwachtig en wordt nog iets roder. ‘Dank je. Jij ook, trouwens.’ Hun blikken houden elkaar nog even vast. Ze hebben al gezoend, gestreeld, geknuffeld, maar dit is de eerste keer dat ze een ander soort vuur voelen. ‘Kom je mee?’ vraagt Angel ten slotte. ‘Tuurlijk.’ Hand in hand gaan ze het zwembad in. Het water is warm. De golfjes kriebelen aan hun benen. Het water, de golven, het samenzijn. Ze zwemmen naar de overkant en gaan naast elkaar op een trap zitten. Hun gestrekte benen raken elkaar aan. Nog nooit hebben ze zo dicht bij elkaar gezeten als nu, in die warme zee van rust, met op de achtergrond het geluid van de kabbelende golven. ‘Dit is zó perfect,’ zegt Luna, die haar hoofd op Angels schouder heeft gelegd.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 65

‘Ja, dat komt door de zouten die ze in het water doen. Elke golf die tegen je huid aan komt, opent je poriën en dringt binnen op een manier dat je er helemaal relaxed van wordt.’ ‘Ik bedoelde hier met jou zijn...’ ‘Ah. Nou, ik mag ook niet klagen,’ antwoordt hij. Omhelzing. Huid tegen huid. ‘Kom je hier vaak? Het lijkt erop dat je je hier helemaal thuis voelt.’ ‘Toen ik studeerde kwam ik hier af en toe om te relaxen. Cornelio is een oude vriend van me.’ ‘En heb je alle meisjes met wie je verkering had hier mee naartoe genomen?’ ‘Verkering...? Dus wij hebben verkering...’ Angel streelt haar gezicht. Dan pas realiseert Luna zich wat ze er heeft uitgeflapt. Ze had er niet bij nagedacht. Hebben ze verkering? ‘Ja.’ Pardoes laat ze zich met haar hele lichaam onder water glijden. Angel volgt haar voorbeeld en zwemt haar achterna. Luna en Angel verdwijnen onder water om elkaars lippen te zoeken in die zee van rust en vrede. Maar om redenen die we nooit zullen begrijpen is het in de liefde niet alleen maar rust en vrede.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 66

Hoofdstuk 9

Diezelfde middag Onbeantwoorde liefde gaat hand in hand met eenzaamheid. Mario wil alleen zijn. Meteen nadat hij uit school kwam, heeft hij zich in zijn kamer opgesloten. Hij heeft niets gegeten, veinzend dat hij buikpijn heeft, maar in werkelijkheid heeft hij pijn in zijn hart. Hij is maar naar bed gegaan. Hoe hij moet liggen weet hij niet, elke houding is ongemakkelijk. En slapen lukt ook al niet. Onmogelijk. Hoelang zal dit nog doorgaan? Duurt liefdesverdriet net zo lang als de tijd dat je verliefd was? Als dat zo is, kan hij zijn borst wel natmaken. Wat kan het lot toch wreed zijn! Juist op de dag dat hij besluit Luna te vertellen dat hij haar leuk vindt, komt hij erachter dat ze verkering heeft... Eerst die rode rozen. Daarna stond ze te zoenen met die knappe lange jongen die zo goed bij haar paste. Maar het is logisch dat een meisje als zij een vriend heeft. Het zou raar zijn als het niet zo was, of als ze iets zou hebben met iemand zoals hij. Ja, nu voelt hij zich stommer dan ooit. Hij is niks waard. Hij heeft niemand. Misschien omdat hij de enige die hij echt leuk vindt nooit zal kunnen krijgen. Zijn ogen beginnen opnieuw te prikken. Hij heeft al een tijdje niet gehuild, maar nu kan hij het niet tegenhouden. In één seconde staan zijn ogen vol tranen. ‘Je bent een sukkel,’ zegt hij hardop. Hij gaat zijn bed uit, op zoek naar een zakdoek.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 67

Het pakje ligt naast zijn computer. Muziek? Ja. Hij wil iets horen wat hem kan troosten. Eerder heeft hij het geprobeerd met Maná, maar het middel was erger geweest dan de kwaal. Alle liedjes deden hem aan háár denken, elk woord, elk akkoord. Uiteindelijk heeft hij de muziek maar uitgezet. Hij hoopt dat dit snel voorbijgaat. Dezelfde band leuk vinden als het meisje dat net je hart heeft gebroken... Dan kun je niet eens je lievelingsmuziek meer draaien. Hij zoekt in zijn muziekbestanden. Engelstalige nummers. ‘Beautiful’ van Christina Aguilera. Play. Every day is so wonderful and suddenly, it’s hard to breathe. Now and then, I get insecure... Mario gaat weer op zijn bed liggen, op zijn zij, met zijn hoofd in zijn handen. Liefde doet pijn. Er wordt op de deur geklopt en vlug veegt Mario zijn tranen weg. Als donkere vlekken blijven ze in de mouwen van zijn T-shirt zitten. Met tegenzin gaat hij rechtop in bed zitten. ‘Binnen.’ Zijn zus komt zijn kamer in. Ze draagt een superkort minirokje, laarzen tot haar knieën en een bloesje met een veel te laag decolleté. ‘Ik ga even naar buiten...’ Miriam ziet dat de ogen van haar broer rood zijn. En dan ook nog dat liedje... ‘Gaat het wel goed met je? Je ogen zijn rood, heb je gehuild?’ ‘Nee, ik ben net wakker.’ ‘Ja hoor,’ zegt ze, niet echt overtuigd. ‘Je kunt het me altijd vertellen als er iets is, hè.’ ‘Er is niks, maak je geen zorgen.’ Zwijgend kijken ze elkaar aan. Dan zegt zij: ‘Oké, ik zal niet aandringen. Ik ga weg met m’n vriendinnen...’ Een ogenblik lang denkt Miriam na. Ze wil iets zeggen om hem op te beuren. ‘Weet je dat een van hen beweert dat je superknap bent?’

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 68

Een van haar vriendinnen? Luna? ‘Wie zegt dat?’ Hij probeert kalm te blijven, al is hij ontzettend nieuwsgierig. ‘Diana. Die zegt dat je er echt niet slecht uitziet.’ Teleurstelling. ‘Diana vindt zelfs Bugs Bunny knap.’ Miriam lacht. Eigenlijk heeft hij wel gelijk. ‘Nou, broertje, ik ga ervandoor. O ja, hoe gaat het met wiskunde? Volgens mij ben je een van de weinigen die het snapt.’ ‘Jullie doen er gewoon niks aan.’ Miriam moet alweer lachen. ‘Dat zou best kunnen. Je helpt me later wel even, hè? Nou, ik ga, ze wachten op me. En luister naar iets vrolijkers, man, het is vrijdagmiddag! Als ik weg ben ga je zeker weer je geliefde afgeleidensommen oplossen. Soms is het net of je verliefd bent op wiskunde...’ Met een kus in de lucht neemt Miriam afscheid. Ze doet de deur dicht. Wat is zijn zus toch grappig. Afgeleiden? Wiskunde? Wie geeft daar nou iets om op de rotste dag van zijn leven? ‘Wiskunde is kut. Alles is kut.’ Maar even later heeft Mario spijt dat hij zijn geliefde wiskunde heeft uitgescholden.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 69

Hoofdstuk 10

Diezelfde dag in maart. Het is al donker Met gekruiste benen zit Luna in een leunstoel in de huiskamer. Ze grijnst, ondanks het ‘We moeten praten’ toen ze thuiskwam. Krijgt ze weer een preek? Wat maakt het ook uit! Ze is gelukkig. Ze heeft een geweldige middag gehad. Zo geweldig dat ze wilde dat het nooit meer op zou houden. Nog altijd proeft ze de afscheidszoen op haar lippen. Een paar minuten eerder Luna: ‘Onwijs bedankt, ook voor gisteren. Het was zo perfect.’ Angel: ‘Zonder jou had het nooit perfect kunnen zijn.’ Luna, zuchtend: ‘Ik moet gaan. Je hoeft me niet thuis te brengen.’ Angel: ‘Dat wil ik juist wel doen.’ Luna: ‘Nee, echt niet, straks zien mijn ouders je. Ze hebben alles door.’ Angel: ‘Oké.’ Luna: ‘Spreek ik je vanavond?’ Angel denkt even na. Hij herinnert zich de fotosessie met Katia. Zal hij het haar vertellen? Beter van niet. Hij belt haar wel als hij klaar is. ‘Tuurlijk. Ik bel je later.’ Luna: ‘Oké, ik ga.’ Ze nemen afscheid met een lange kus en gaan dan allebei een andere kant op.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 70

Haar ouders komen de huiskamer binnen, zuchtend, alsof ze zich afvragen hoe ze hun dochter het beste kunnen aanspreken. Paco gaat rechts van zijn dochter zitten, Mercedes links. Ze gaan haar van twee kanten aanvallen. Klaar voor de start... af! ‘Luna, we begrijpen dat je geen klein meisje meer bent,’ begint haar moeder, ‘al is dat voor ons nog zo moeilijk te bevatten.’ Luna weet nog niet waar ze naartoe wil, maar die openingszin bevalt haar niets. Dit lijkt niet op een gewone ruzie. ‘Wat je moeder zeggen wil, is dat je bijna zeventien bent, en op die leeftijd kun je grote fouten maken,’ voegt haar vader eraan toe. ‘Op jullie leeftijd kun je ook fouten maken, toch?’ antwoordt Luna. ‘Ja, ja natuurlijk, liefje,’ zegt Mercedes snel. ‘We maken allemaal fouten, maar sommige fouten kun je vermijden. Ik bedoel, het is belangrijk –’ ‘...dat je voorzorgsmaatregelen neemt,’ valt Paco zijn vrouw in de rede. Voorzorgsmaatregelen? Ah, voorzorgsmaatregelen! Luna begint te begrijpen welke kant het gesprek op gaat. ‘Precies, voorzorgsmaatregelen. Alhoewel je sommige dingen beter niet kunt doen als je er nog niet helemaal klaar voor bent,’ vervolgt Mercedes. ‘Dus als ik niet zeker weet of ik een voldoende zal halen voor het wiskundeproefwerk van vrijdag, dan kan ik het beter helemaal niet maken?’ zegt Luna met een grijns. Haar ouders kijken elkaar aan. Die zit! ‘Kijk, Luna, je weet dat je ons alles kunt vertellen. Als je ergens mee zit zijn je vader en ik er om je te helpen.’ ‘Ik vertel jullie heus alles,’ liegt ze. ‘Nou, ik weet zeker dat er dingen zijn die je voor ons verzwijgt. En dat is normaal. Jij hebt ook je eigen leven...’ ‘...maar het zou fijn zijn als je ons de belangrijkste dingen wel vertelt,’ vult haar vader aan.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 71

‘Zo is dat. Bijvoorbeeld...’ Luna is bang voor het voorbeeld dat haar moeder nu gaat geven. ‘...als je een vriendje krijgt. Dat is wel belangrijk, toch?’ Bingo! Ze wist wel dat dat het voorbeeld zou worden. ‘Ligt eraan hoe je het bekijkt. Maar het lijkt me inderdaad wel belangrijk.’ ‘Dat is het zeker,’ beaamt haar vader. ‘En alles wat daarbij komt kijken ook.’ Alles wat daarbij komt kijken. Dat is ook een mooie manier om te zeggen ‘seks met iemand hebben,’ denkt Luna. ‘Maar jullie hadden het alleen over een voorbeeld, toch?’ ‘Ja, ja natuurlijk... Dat is een voorbeeld van een van de dingen waar je het gerust met ons over kunt hebben. Over verkering en, zoals je vader het zo mooi zei, alles wat daarbij komt kijken.’ Ze zwijgen een poosje. Het is Luna die uiteindelijk de stilte doorbreekt. ‘Pap, mam, maak je geen zorgen. Als ik met een jongen naar bed ga zal ik de voorzorgsmaatregelen nemen waar jullie het net over hadden.’ Langzaam staat Luna op uit haar stoel, geeft haar vader en moeder een zoen en gaat de trap op naar haar kamer. Paco en Mercedes staren haar na. Ze zien haar echt nog als een klein meisje, daar is niets aan te doen. Als ik met een jongen naar bed ga zal ik de voorzorgsmaatregelen nemen waar jullie het net over hadden. Wat een manier om een gesprek te beëindigen. Ze blijven verstijfd achter. Dan zegt Mercedes: ‘Zie je wel, het is echt beter om over dit soort dingen te praten...’ Paco kijkt zijn vrouw aan en forceert een glimlach. ‘Ja, ik voel me nu een stuk rustiger...’ Hij legt zijn hand op zijn voorhoofd. ‘Ik ga een aspirientje halen.’ ‘Neem er voor mij ook een mee, alsjeblieft.’

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 72

Apotheken kunnen genoeg omzet draaien met de verkoop van pijnstillers aan ouders die plotseling inzien dat hun kind groot wordt... en alles wat daarbij komt kijken. Die avond in maart, ergens anders in de stad Ze parkeren de auto vlak bij de plek waar ze met Katia hebben afgesproken. Hector en Angel stappen uit. Het is bijna halfnegen en pikkedonker. Hector heeft een grote koffer met fotografeerspullen bij zich en Angel draagt de lampen. ‘Denk je dat het lang gaat duren?’ vraagt Angel. Hij voelt zich niet helemaal op zijn gemak met de situatie. ‘Nou, ik hoop het niet. Ik moet een foto hebben voor de voorpagina en nog drie voor bij het interview. Maar je weet het nooit van tevoren.’ Ze komen bij een parkje waar Katia en haar manager hen al staan op te wachten. Ze staan te praten met twee meisjes die door Hector zijn gevraagd om te helpen met de kleding en make-up van de zangeres. Katia is de eerste die doorheeft dat de fotograaf en de journalist zijn aangekomen en ze loopt op ze af om ze te begroeten. ‘Goedenavond,’ zegt ze glimlachend, om ze daarna allebei twee zoenen op de wang te geven. ‘Dit keer waren wij er het eerst.’ ‘Eén-één,’ antwoordt Angel, terwijl hij het meisje nieuwsgierig bekijkt. Hij probeert de glimlach op zijn gezicht niet eens te verbergen. Katia is nu net zo gekleed als tijdens haar optredens. Ze draagt een blauw met roze wijde jurk tot op haar knieën, een felgekleurde panty, dansschoenen en matchende fluwelen handschoenen. ‘Zie ik er zo goed uit?’ ‘Ja, ik vind het wel mooi,’ zegt Hector. ‘Je moet je trouwens wel een paar keer verkleden tijdens de sessie, om de reportage wat levendiger te maken. Is dat oké?’ ‘Ik vind het best.’

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 73

Angel en Hector begroeten de andere drie. Het is een rustig park. Dat moet ook wel, op een drukke plek zou het binnen de kortste keren vol staan met nieuwsgierige mensen. Katia heeft er in korte tijd een grote schare fans bij gekregen. ‘Zullen we beginnen?’ vraagt Hector, die als achtergrond voor de eerste foto’s een grote oude eik heeft uitgekozen. Katia gaat op de wortels van de boom zitten. De fotograaf geeft haar aanwijzingen en vraagt haar verschillende poses aan te nemen: ‘Kin omhoog. Glimlachen. Zo ja. Klik. Kijk eens naar links. Goed zo. Klik. Benen beetje uit elkaar. Niet zo ver. Zo ja. Klik. Nu even staan. Kijk recht in de camera. Klik.’ Angel zit op een van de bankjes in het park. Niets van de sessie ontgaat hem. Oplettend observeert hij elke beweging, elke gezichtsuitdrukking van de zangeres. Echt, dat meisje heeft iets. Ze is niet alleen mooi, ze straalt ook iets magisch uit. Haar superlichte ogen zijn betoverend. Hij weet niet wat hij daar te zoeken heeft, zoals hij al gedacht had voegt hij niets toe. Maar om een of andere vreemde reden is hij toch blij dat hij erbij is. De minuten gaan voorbij. De fotosessie gaat door. Verschillende plekken. Andere kleding. Klik. Een beetje make-up, een ander kapsel. Het parkje is een kleine oase in de drukke stad. Een korte pauze voor de laatste foto’s worden genomen. Katia loopt op Angel af en gaat naast hem zitten. ‘Oef, ik ben uitgeput. Je zou het niet zeggen, maar dit is zo vermoeiend. Ik zou nooit model kunnen worden.’ ‘Je doet het onwijs goed. Alsof je je hele leven niets anders hebt gedaan.’ ‘Nou, het hoort nu eenmaal bij mijn werk, maar ik vind er niks aan,’ zegt ze zuchtend. ‘Elk werk heeft een vervelende kant.’ ‘Ik voel me een beetje belachelijk als ik die poses moet aannemen en gezichten moet trekken. Toen hij zei dat ik mijn benen een

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 74

beetje uit elkaar moest doen... ik dacht dat ik stuk ging. Ik weet niet hoe ik mijn lachen heb kunnen inhouden.’ Angel grinnikt. Katia kijkt hem aan. Ze vindt hem knap. Echt. En als hij lacht... ‘Angel...’ ‘Ja?’ ‘Niks. Bedankt dat je bent gekomen.’ ‘Maar ik doe helemaal niets... Ik kijk alleen maar.’ ‘Nou, ik ben blij dat je er bent. Zoals ik al zei is dit niet mijn ding.’ Hector kondigt aan dat de pauze voorbij is. ‘Ga maar snel, nog maar een paar foto’s.’ ‘Ik kom eraan!’ Katia glimlacht, buigt zich voorover en geeft hem een zoen op zijn mond, dit tot grote verrassing van Angel, die niet eens tijd heeft om te reageren. Dan staat ze op om te poseren voor de laatste foto’s. Angel zit als versteend. Wat was dat nou? Waarom gaf Katia hem een kus? Het was vast een vergissing. Er zijn zo veel mensen die elkaar op die manier kussen. Het was gewoon een aardig bedoelde zoen. De sessie gaat voort. Katia poseert op een schommel. Zachtjes gaat ze van voor naar achter. Klik. Met losse haren die bij elke beweging een beetje meer in de war raken. Hector legt alles vast met zijn camera. Hij vraagt haar te glimlachen. Klik. Even naar rechts kijken, een beetje melancholischer. Klik. Dan ziet Katia Angel. Hij lijkt afwezig. Wat zou er in zijn hoofd omgaan? ‘Katia, stop eens met schommelen,’ zegt de fotograaf. ‘Zo ja. Hou je rechterhand bij je mond. Zo ja, heel goed. Doe alsof je ergens naar kijkt. Naar je vriend, bijvoorbeeld.’ Vriend? Ze heeft helemaal geen vriend. Maar ze weet wel iemand... ‘Heel goed. Nu een twijfelende blik: ogen halfdicht, hoofd een beetje naar rechts. Zo ja. Prachtig. Nu glimlachen. Perfect...’ Klik. ‘Zo, dit was de laatste.’

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 75

Angel zit nog altijd op het bankje na te denken over wat er net gebeurde. Hij ziet hoe Katia met haar losse roze haren van de schommel af komt. Hoe is het toch mogelijk dat die kleur haar zo goed staat? Ze ziet er jong uit, je zou niet zeggen dat ze twintig is. En dan die ogen... Hector heeft vast en zeker foto’s weten te maken waarop die opvallende ogen eruit springen. Katia is ongetwijfeld onweerstaanbaar voor iedere man. Nu de sessie voorbij is, komen ze allemaal bij de fotograaf staan. Angel probeert elk oogcontact met de zangeres te vermijden, maar uiteindelijk zwicht hij. Als ze doorheeft dat hij naar haar gluurt glimlacht ze naar hem. ‘Het ging geweldig,’ zegt Hector. ‘Ik weet zeker dat het een fantastische reportage wordt.’ ‘Vast en zeker,’ zegt Mauricio tevreden. ‘De nacht versterkt Katia’s schoonheid,’ gaat de fotograaf verder. Ja, ook Angel gelooft dat er een paar geweldige foto’s bij zullen zitten voor zijn interview. Die lichte ogen, het licht, het donker van de nacht... nacht... O ja... Luna! Hij moet haar bellen. Hij kijkt op zijn horloge. Het is nog niet eens zo laat. ‘Sorry, ik moet even bellen,’ zegt Angel en hij loopt weg van het groepje, dat nog druk staat te praten. Katia is de enige die niet deelneemt aan het gesprek. Haar ogen volgen Angel die vlug is weggelopen, op zoek naar een rustige plek. Als hij denkt dat ze hem niet meer kunnen horen, haalt hij zijn mobieltje uit zijn zak. Dat staat uit. Angel probeert het aan te zetten, maar dat lukt niet, de batterij is leeg. Weer kijkt hij op zijn horloge. Het maakt niet uit, het is echt nog niet zo laat. Hij moet toch nog naar de redactie om wat dossiers op te halen. Dan belt hij haar daar wel. Hij loopt weer terug. Het lijkt erop dat de anderen tijdens zijn afwezigheid plannen hebben gemaakt voor vanavond. ‘Angel, wij gaan ergens wat drinken, ga je mee?’ vraagt Hector. ‘Ik kan niet. Ik moet nog wat ophalen bij de redactie en ik wil morgen vroeg op.’ 75

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 76

‘Maar morgen is het zaterdag... Kom nou, man, ga mee! Alleen een glaasje om te vieren dat het zo goed ging.’ ‘Nee, echt niet. Ik moet naar kantoor om wat papieren op te halen en het is al laat.’ ‘Ik kan ook niet,’ komt Katia tussenbeide. ‘Ik ben uitgeput. En ik moet ook vroeg op.’ ‘Kom op, doe niet zo flauw, één glaasje maar,’ dringt Mauricio aan. Hij kan zijn ogen niet afhouden van een van de stylistes die hebben geholpen bij de fotosessie. ‘Gaan jullie maar. Ik breng Angel wel even naar de redactie, ik kom er toch praktisch langs.’ Angel is verrast door het voorstel van de zangeres. ‘Dank je, Katia, maar dat hoeft echt niet, hoor. Ik pak de metro en...’ ‘Het is zo’n kleine moeite. Het dichtstbijzijnde metrostation is veel te ver. Ik breng je. Dat is wel het minste wat ik voor je kan doen nu je helemaal voor mij hierheen bent gekomen.’ ‘Oké dan... als jullie niet mee willen moeten jullie het zelf weten. Wij gaan wat drinken,’ zegt Katia’s manager. Hij is al een stapje verder gegaan en heeft een arm om de schouder van de visagiste gelegd. Ze nemen afscheid. De twee meisjes, Hector en Mauricio gaan de ene kant op, Katia en Angel de andere. Samen wandelen ze naar de roze Audi, die onopvallend in een donker straatje geparkeerd staat. Ze zwijgen allebei. Angel moet nog altijd aan de kus denken. Hoe moet hij die opvatten? Was het een lief gebaar, of zat er meer achter? Hij voelt zich zelfs een beetje schuldig. Heeft hij het aan zichzelf te wijten? De sterren verlichten de hemel. De maan laat zich zien, en de avond loopt op zijn einde. Al is voor Katia en Angel de avond nog maar net begonnen.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 77

Dezelfde tijd, aan de andere kant van de stad Op haar bed ligt ze te wachten op zijn telefoontje. Al zeker een halfuur. Waarom heeft hij haar nog niet gebeld? Luna wil zo graag zijn stem horen. Haar verlangen is zo sterk dat ze het niet langer kan uithouden en ze besluit hem te bellen. Ze zoekt zijn nummer op en ze toetst het in. Teleurstelling: zijn telefoon staat uit. Dat is zo’n tegenslag dat ze bijna moet huilen. Maar waarom? Ze hebben net twee geweldige dagen achter de rug... De twee mooiste dagen van haar leven. ‘Wat doe ik nou dom...!’ Maar ze kan hem niet uit haar gedachten bannen. Wat zou Angel op dit moment aan het doen zijn? Ze moet tot rust komen. Alles gaat goed. Het enige wat ze nodig heeft is wat afleiding. Dat zegt haar moeder ook vaak tegen haar, dat ze zich niet in één ding moet vastbijten, het leven bestaat uit zo veel verschillende dingen. Hij belt haar heus wel. Ze zet haar computer aan om muziek te luisteren. Een goede manier om de tijd te verdrijven. Ze kiest ‘Apologize’, van One Republic. Een prachtig nummer dat ze pasgeleden ontdekt heeft. Maar de muziek alleen is niet genoeg om haar af te leiden. Ze heeft nog iets nodig. Ze weet het al: Het spijt me dat ik je mijn liefje noem. Dat zou wel eens een goede remedie kunnen zijn, zich verliezen in de wereld van Niki en haar avonturen met de veel oudere reclameman. Wat een liefdesgeschiedenis... Op een zekere manier identificeert ze zich met de hoofdpersoon. Zij beleeft op dit moment iets soortgelijks. Ze pakt het boek en opent het waar ze was gebleven. Die boekenlegger... Dan moet ze weer denken aan die jongen in de Starbucks. Met alles wat ze de afgelopen 24 uur heeft meegemaakt, was ze hem bijna vergeten. Wat was hij knap, met die mooie glimlach van hem. Ze gaat naar de laatste bladzijde van het boek en leest nog een keer het e-mailadres van de onbekende: alexescritor@hotmail.com, Alex schrijver. 77

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 78

Ze is nieuwsgierig. Waarom ook niet? Luna gaat weer achter haar computer zitten, opent msn en voegt het adres van de jongen uit de Starbucks toe aan haar contacten. Zou hij online zijn? Luna weet niet waarom, maar ze voelt het een beetje kriebelen vanbinnen. Er gaan een paar minuten voorbij. Het ziet er niet naar uit dat de jongen achter zijn computer zit. Ze wordt ongeduldig, maar dan kondigt msn aan dat een van haar contacten zich net heeft aangemeld. Het is Mario. Verbaasd leest Luna zijn nieuwe msn-naam: ‘Leven is kut. Liefde is kut. Wiskunde is kut.’ Ook zijn avatar is veranderd, nu staat er een plaatje van een zwarte roos. Arme jongen, denkt Luna. Zou hij gedumpt zijn door een meisje? En hij is zo lief. Sommigen weten niet wat ze verliezen... Ze wil hem iets schrijven, maar weet niet hoe ze moet beginnen. Het belangrijkste is dat hij zich wat beter voelt en beseft dat er meer is in het leven. Dat meisje zoekt het maar uit. Maar juist op dat moment meldt een nieuw contact zich aan op msn. Alexescritor is online. Op datzelfde moment, elders in de stad Ze is online. Zou ze het hebben gelezen? Mario weet niet wat hij moet doen. Zal hij haar schrijven? Moet hij wachten tot zij hem een bericht stuurt? Hij wil haar zo graag vertellen dat hij zich rot voelt, dat zijn hart gebroken is. Maar dan zou hij haar alles moeten opbiechten; zij is de oorzaak van zijn liefdesverdriet. Het is gewoon een marteling. In zijn hoofd ziet hij niets anders dan het beeld van Luna, zoenend met die jongen voor de school. En als hij daaraan denkt, wil hij niet verder leven. Het is net als in dat nummer van Mecano, dat in zijn hoofd opkomt, ‘Cruz de navajas’, kruis van messen. Daarin ziet de hoofdpersoon, die toevallig ook Mario heet, zijn meisje met iemand anders zoenen op straat. Zal hij haar schrijven? En als ze op dit moment met hém aan

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 79

het chatten is? Of, nog erger, als ze samen op haar kamer zitten? Bij deze laatste gedachte stort Mario helemaal in. Hij heeft nergens meer zin in. En zonder er verder bij na te denken zet hij zijn computer uit en keert terug naar de duisternis van zijn kamer.