พุทธวจน อินทรีย สังวร

๖๘ ตามดู ไมตามไป ภิกษุทั้ง หลาย ! ในกาลใดแล ความเปนไปภายในของสัตวท้ังหกชนิดเหลานั้น มี แ ตความเมื่อยลา แล ว ในกาลนั้น มัน ทั้งหลายก็จ ะพึง เข าไป ยื น เจ า นั่ง เจา นอนเจา อยูขางเสาเขื่อ นหรือ เสาหลักนั้นเอง ข อ นี้ ฉันใด ภิกษุทั้ง หลาย ! ภิ ก ษุใดไดอ บรมทํา ใหมากในกายคตาสติแลว ตา ก็จ ะไม ฉุดเอาภิก ษุนั้น ไปหารูปที่นา พอใจ รู ป ที่ไ มนาพอใจ ก็ไ มเปน สิ่ง ที่เ ธอรูสึกอึดอัดขยะแขยง หู ก็จ ะไมฉุดเอาภิก ษุนั้นไปหาเสี ย งที่นา ฟง เสี ยงที่ไ มนา ฟง ก็ ไ มเปน สิ่ง ที่เธอรูสึกอึดอัดขยะแขยง จมู ก ก็จ ะไมฉุด เอาภิก ษุ นั้นไปหากลิ่น ที่นา สูด ดม กลิ่น ที่ ไ ม นา สูดดม ก็ ไ มเปน สิ่งที่เ ธอรูสึกอึดอัดขยะแขยง ลิ้ น ก็จ ะไมฉุดเอาภิก ษุนั้นไปหารสที่ชอบใจ รสที่ไ ม ชอบใจ ก็ไ มเปน สิ่ง ที่เธอรูสึกอึดอัดขยะแขยง กาย ก็ จ ะไมฉุด เอาภิก ษุนั้น ไปหาสัมผัสที่ยั่ว ยวนใจ สัมผัสที่ ไ ม ยั่ว ยวนใจก็ไ มเปน สิ่ง ที่เธอรูสึกอึดอัดขยะแขยง และใจ ก็จะไมฉุ ดเอาภิก ษุนั้นไปหาธรรมารมณที่ถูก ใจ