อิ น ทรี ย สัง วร ๔๑
ตัณหา คือ เครื่องนําไปสูภพใหม อันเปนเหตุเกิดทุกข ภิ กษุทั้งหลาย ! ถา บุคคลยอ มคิด ถึง สิ่ง ใดอยู (เจเตติ) ย อ มดํา ริ ถึง สิ่ง ใดอยู (ปกปฺเปติ) และยอมมีใ จฝง ลงไป ในสิ่งใดอยู (อนุเสติ) (อารมฺมณเมต โหติ วิฺ าณสฺส ิติยา) สิ่ง นั้น ยอมเปน อารมณ เ พื่อการตั้ง อยูแหงวิ ญ ญาณ (อารมฺ มเณ สติ ปติฏา วิ ฺ าณสฺส โหติ) เมื่ ออารมณ มีอยู, ความตั้งขึ้นเฉพาะแหง วิ ญญาณยอมมี (ตสฺ มึ ปติฏิ เต วิฺาเณ วิ รูเฬฺห นติ โหติ) เมื่อวิญญาณนั้น ตั้งขึ้นเฉพาะ เจริญงอกงามแลว, ยอมมีการนอมไป (นติยา สติ อาคติคติ โหติ) เมื่ อมีก ารนอมไป, ยอมมีการไปการมา (อาคติคติ ยา สติ จุตูปปาโต โหติ) เมื่ อมีการไปการมา, ยอมมีก ารเคลื่อนการบังเกิด