พุทธวจน อินทรีย สังวร

อิ น ทรี ย สัง วร ๒๕

มิคชาละ ! ภิกษุผูประกอบพรอมแลว ดวยการผูกจิตติดกับอารมณดวยอํานาจแหงความเพลิน

นั่ น แล เราเรียกวา “ผูมี การอยูอยา งมีเ พื่อนสอง” (ในกรณีแ หง เสียงทั้งหลายอันจะพึงไดยิน ดีดว ยหู, กลิ่ น ทั้ งหลายอัน จะพึงดมดว ยจมูก, รสทั้ งหลายอันจะพึง ลิ้มดว ยลิ้น, โผฏฐัพ พะทั้งหลายอั นจะพึ ง สัมผัสดว ยผิวกาย, และธรรมารมณทั้งหลายอันจะพึงรูแจงดวยใจ, ก็ทรงตรัสอยางเดียวกัน). มิ คชาละ ! ภิกษุผูมี ก ารอยูดวยอาการอยา งนี้ แมจะสองเสพเสนาสนะอันเปนปาและปาชัฏ ซึ่งเงียบสงัด มีเสียงรบกวนนอย มีเสียงกึกกองครึกโครมนอย ปราศจากลมจากผิวกายคน เปนที่ทําการลับของมนุษย เป น ที่ สมควรแกการหลีกเรน เชน นี้แ ลว ก็ตาม ถึงกระนั้น ภิกษุนั้นเราก็ยังคงเรียกวา ผูมีการอยูอยางมีเพื่อนสองอยูนั่นเอง.