CdG nº 02

Page 1

siempre van

a favor

caldodegallina

de la corriente Un consomé contundente

para una sociedad

líquida

noviembre con tipografía de Anna Vives

¡Búscanos en las redes!

Los peces muertos


caldodegallina Edita depasxuventude.org Equipo editorial Javier García Marita González Javier Porro Fernando Tomé Redactora jefe Olalla Rodríguez Equipo de redacción Javier Aguado Pablo Aguado Bea Mosquera Almudena Otero Cristina Otero Javier Pérez Andrea Rollings Lidia Santiago Fernando Tomé

Director de arte Fernando Tomé Colaboradores Manuel Cachaldora Javier Millán Ricardo Sanjurjo Corrección de estilo Almudena Otero María Pérez Fotografía Miguel Castaño Ana María Correa Ilustración Fernando Tomé Depósito legal C 1059-2012

caldodegallina N

os hemos enterado de que te gusta el comic y de que tienes una cámara profesional porque eres un apasionado de la fotografía y también sabemos que tienes vocación de periodista, y de escritor, y de poeta, y de... Pues quiero decirte que estás de enhorabuena ya que en esta revista tus trabajos e ideas pueden tener cabida.

¡Atrévete a salir del huevo!

Si quieres participar esporádicamente o más habitualmente escríbenos, te acogeremos con las alas abiertas:

caldodegallinasantiago@gmail.com También puedes ver más CdG en nuestro blog:

caldodegallina-santiago.blogspot.com

Imprime Tórculo CaldodeGallina Aptdo. de correos 37 15704 Santiago dC

Esta publicación es gratuita… mientras podamos Si quieres colaborar:

Novagalicia Banco

2080 0379 11 3000027283

¡Te esperamos con las manos abiertas y los bolsillos vacíos!


Los peces muertos siempre van a favor de la corriente

L

o sé. Lo sé. Te has despertado esta mañana y mientras te sacabas las legañas pensabas que para qué narices te vas a levantar, si total todo lo que hagas va a servir de nada. Para qué te vas a dejar los cuernos estudiando, para acabar en la cola del paro; para qué vas a siquiera ponerte a soñar con proyectos si total nadie va a confiar en ti; para qué vas a dejarte la voz protestando si al final todo da igual… Total… Para todo eso a lo mejor es mejor quedarse dormido y no salir de la cama. Para eso casi es mejor ponerse panza arriba y dejarse llevar por la corriente. Como los peces muertos que viajan mecidos por la corriente hasta las costas. O hasta que se los lleva un pajarraco. Si al final el resultado va a ser el mismo, para qué esforzarse, ¿no? Pero claro, sabes perfectamente que existe otra posibilidad. Sabes perfectamente que en la parte alta del río están las aguas más cristalinas. Que merece la pena ser un poco salmón y nadar contra corriente, para llegar al lugar donde todo se ve más claro. Vale, sí, nadar a contracorriente cansa. Nadar a contracorriente exige un sacrificio. ¿Pero qué es eso cuando se puede ganar todo? Sí, sí. Todo. Porque ¡ah, caraca!, cada día sale el sol. Y eso significa que cada día trae una esperanza nueva. Una esperanza nueva para ti y para mí. Siempre, claro, que le pongas un poco de optimismo, otro poco de ilusión y un bastante de esfuerzo. Y, sobre todo, que te atrevas a nadar contracorriente. A lo mejor aún no te has sacado la legaña del ojo. A lo mejor aún estás dormido… o quizás ya seas un pez muerto. Pero siempre hay esperanza. ¡Despierta! ¡Ha salido el sol! ¡Es hora de nadar! Ricardo Sanjurjo

Fotografía: Ana María Correa

01


Voluntad

C

uando uno participa en asociaciones de distinto ámbito se da cuenta de que muchas veces se parecen a la película de los Monty Python “La Vida de Brian”, en la que un grupo de personas hablan y hablan de cosas para realizar pero al final o no se hace nada, o lo que se decide queda en la teoría. En los grupos de pastoral no somos excepción. Ahí me encontraba, en una reunión teorizando sobre distintos temas cuando una chica con voz grave y expresión de mala leche dice “a la Iglesia en estos momentos se le tiene que ver al lado de los 5 millones de parados, a la Iglesia se le tiene que ver ayudando en las familias donde no entra un euro, ahí es donde la iglesia de JESÚS tiene que estar, y demostrar que de verdad está con los que sufren ”...

Personalmente me impactó, porque tenía mucha razón, aun siendo cierto que Cáritas está gestionando la crisis con valentía y humildad (le está salvando el culo a muchas entidades públicas), también es verdad que a veces lo que se ve es el “cristiano de salón y homilía dominical”. Y de este modo cuando llega a la parroquia el ofrecimiento de una empresa privada para proporcionar 40 menús diarios de lunes a viernes gratis, la idea se recoge, se prepara y se actúa. Ponemos un local de la iglesia, ponemos la infraestructura de Cáritas de Riveira y ponemos voluntarios de la parroquia al servicio, no de 40 personas que tengan hambre, sino de familias que están con pocos o ningún ingreso y el dinero de la comida se lo ahorran para poder afrontar otros pagos de primera necesidad. Una empresa deja el catering a la 13.00, dos voluntarios lo preparan todo desde las 13.00 hasta las 15.00 (se turnan cada 8 días), y por último la gente que viene a comer. Empezamos con 20 comensales y estamos ahora con 40, y lo más importante: tenemos sobre 10 niños y 4 adolescentes comiendo todos los días. Ahí es donde ves a esa niña que acaba de salir del cole cogiendo su bandeja y ayudándole a su madre con la suya. Y ves que esa madre se acerca a mi compañera diciendo que no puede poner el euro (le pedimos que pongan un euro por familia y lo recaudado se dona para los que limpian el local que se turnan entre los que comen), y mi compañera la consuela diciendo que no pasa nada, la madre rompe a llorar y nos dice -es que nunca pensé verme en esta situación, he trabajado toda la vida y ahora no hay manera, me da vergüenza tener que venir”, mi compañera le vuelve a ofrecer unas palabras de aliento y cariño de manera que entienda que eso no es problema, la hija que ya estaba sentada comiendo ve a la madre y supongo que intuye porque llora, entonces se levanta, se acerca a ella, la coge por el brazo, y le dice -mami vente a comer…. ¿Por qué lloras? no ves que estaba en el baño, venga vamos, no puedes ponerte así cada vez que desaparezco de tu vista- y la madre mientras se limpia las lágrimas -que sustos me metes hija-. Y entonces uno sale pensando que todo el sacrificio valió la pena igual que el comedor para la gente que está pasando dificultades económicas, por desgracia muchas en estos tiempos tan complicados. Dar gracias a DIOS, gracias a los colaboradores, gracias a nuestros párrocos y a todos aquellos que aplican en su vida que “lo importante no es ser servido, sino servir”.

Javier Millán

02


Onde non chegas ti,

hai unha melodía

agardándote G

ustaríame neste número de CaldodeGallina facer unha achega de distintos momentos musicais vividos nos últimos meses, unha grande peza musical de sentimento, de transmisión, de solidariedade e de emocións. Os Xogos Olímpicos son un deses acontementos que fan que o mundo se pare cada catro anos. Despois dos Xogos, como se dunha festa se tratase, vén a festiña pequena á que moitas veces non lle facemos caso e que non é a menos importante, os Xogos Paralímpicos. Quería determe na cerimonia de clausura na actuación de Coldplay coa British Paraorchestra, o tema Strawberry Swing; sobran palabras...A música envólveo todo, sempre se pode con todo...sexa cal sexa a túa febleza. Dez da mañá dun día mis en Valencia, Pascual e Amparo están no centro de día, hoxe un pouco máis nerviosos, estrean o espectáculo de Cancións populares no Palau de la Música de Valencia, o seu coro La veus de la memòria. “..para eles ir ao ensaio cada día, ter musicoterapia con Salva axúdalles a lembrar, a reencontrarse”. A música, as cancións están apegadas ás lembranzas, nesta enfermidade do alzhéimer, na que perdemos todo, a Música permanece. Non deixedes de velo: La veus de la memòria, Documentos TV. Acaban de estar pola nosa terra Vetusta Morla, xente moza con xeitos novos de produción, con moito que dicir e moito que aportar. Vénse de publicar o concerto que fixeron en Lorca en favor do conservatorio Narciso Yepes de Murcia. Rock e orquestra sinfónica, un terremoto de enerxía con humanidade e cooperación para tratar de devolver un pouco de normalidade a Lorca. A música envólvenos e fainos capaces de soñar cun mundo distinto, un mundo onde todo e posible. Non deixes de soñar cada día, hai unha melodía agardándote. Até a próxima. Bea Mosquera Ilustración: Fernando Tomé

03


A

d

n n

a

a

i

Anna Vives e

h

ad u

e

q

e

e a

r

a

a

04

k

u


a

k

“Fichar” a

r ea

Anna

es fichar

ilusión

ñ

aa A

m

g

nna Vives es una joven con síndrome de Down que ha desarrollado una tipografía basada en su propia letra, que se distribuye gratis por Internet, en su página

www.annavives.net

Además, los beneficios ofrecidos por las empresas que quieran dar uso comercial a la tipografía serán destinados a fines sociales. La historia de Anna es bien sencilla, y a la vez ilusionante, en todos los campos. Tras una mala experiencia laboral en un supermercado, Anna tenía mucha ilusión en hacer algo, en moverse, en trabajar. En la empresa de su padre se dio cuenta de que su letra podía tener potencial, y en un año de trabajo, ha dado a luz el proyecto, que ya entusiasma a varias entidades. Entre las entidades interesadas en utilizar la tipografía, estaría el FC Barcelona, de quien la misma Anna es fan; equipo que podría usar el estilo de letra en el estadio, comunicaciones, vestuarios… y en las camisetas, si es que la empresa que las gestiona estuviese de acuerdo. El de Anna es un gran ejemplo en un momento de crisis y dificultad. Pablo Aguado Ilustración: Fernando Tomé

a 05


Pascua Xoven a

de Arousa

Ás portas dos 40 anos

D

irían os cronistas que... “Andaba o ano 1973 cando os mozos que conviviron nos claustros do abandonado Mosteiro da Armenteira fixeron a primeira andada de Pascua Xove en Arousa”. Os anos non pasan en balde e aqueles claustros que serviron de berce hoxe teñen outra vez vida, coma este encontro de mozos que hoxe en día se achegan no mes de abril dende moitos lugares de Galicia a compartir a festa, a reflexión e a oración en tempo da Pascua cristiá. A Pascua Xoven xa é moito máis ca unha fin de semana no recinto do colexio Filipense de Vilagarcía. É toda unha experiencia eclesial para moitos mozos que buscan unha vivencia persoal e comunitaria da súa fe. A súa andaina, que se viu empapada das maneiras e as linguaxes dos tempos que lle toca vivir, acumula a riqueza que van deixando os que por ela pasaron e pasan, sendo así un proxecto que recolle a ilusión de moitos mozos e mozas para ser fermento de azos e futuro nas parroquias e na Igrexa de Galicia. Deste xeito os mozos que se achegan á experiencia da Pascua son protagonistas dunha fórmula privilexiada de participación festiva na que a música relixiosa xuvenil xoga un papel fundamental para converter en ledo encontro a iniciación a un longo camiño de compromiso co Evanxeo de Xesús.

06


Por iso, ás portas do 2013 en que “esta mociña” cumprirá 40 anos, queremos agradecer e cantar con Maná: “Bendito el lugar y el motivo de estar ahí, bendito Dios por encontrarnos en el camino y de quitarme esta soledad de mi destino”. Agora que xa veñen os fillos dos Pascueiros, outras décadas, é bo momento para lembrar o ben e o compromiso que aquí se coidou e cultivou en tantas xeracións. Por aquí pasaron miles e miles de mozos, e non esaxeramos. Sería imposible e arriscado citalos a todos. Por iso dende este foro queremos dar un: • grazas aos músicos que nos moven e nos fan cantar e bailar ao ritmo de melodías tan diversas e creativas; neste ano contamos con Migueli. • grazas aos curas que nos acompañaron dende os inicios e en tantos anos e circunstancias variadas, a don Jaime, o fundador desta dinámica xuvenil, a José Aldao, Pepe Manteiga e tantos outros. • grazas á Delegación de Pastoral Xuvenil e aos bispos de Compostela- nestas catro décadas, pola súa cercanía e complicidade. • grazas aos responsables e animadores dos moitos grupos pascueiros, porque son a alma mater da Pascua. • grazas ás mulleres de Fontecarmoa-Xunqueira, que ano tras ano levan o necesario servizo do “Bar-Restaurante”. • grazas ás Irmás Filipensas, porque coa súa hospitalidade nos fan sentir en casa amiga. En definitiva, grazas a todos e cada un dos pascueiros que fixeron posible chegar a esta 40 edición. Contamos convosco para esta edición tan emotiva e histórica. Aquí seguen as portas abertas na Xunqueira de Vilagarcía para que nos visites e nos poidas seguir en:

www.axunqueira.com Manuel Cachaldora Fotografía: Miguel Castaño+Pascua Xoven

07


Historias de la huerta

08

continuarรก...


Fotografía: Miguel Castaño

JMJ

Rìo 2013 ¿Tienes plan para este verano? ¡ío, ío, ío nos vamos a Río!


¿CAÍDA LIBRE?

N

o pude verlo en directo. Pero luego me recreé en las imágenes de un Felix Baumgartner bajando en caída libre desde la estrastosfera. Me impresionó. Me pareció una de esas aventuras típicas de esos momentos estelares de la humanidad, en los que el hombre avanza para alcanzar los proyectos que ha ideado. Pero más me impresionó cuando leí que el deportista aventurero solo había tenido un único pensamiento antes de lanzarse desde la cápsula: había pensado en Dios. Cuentan las crónicas que Baumgartner dijo: “cuando yo estaba de pie en la cima del mundo, tan humilde, tú no piensas en batir récords. Yo pensaba en volver con vida. No quieres morir frente a tus padres y toda esa gente… Yo pensé: ‘por favor, Dios, no me abandones’“. Por eso a mí me parece que más que caer libremente hasta una superficie que todos conocemos, Felix Baumgartner se ha elevado hacia un horizonte que es más grande que cualquiera de nosotros. ¡Vaya tío! J. Aguado

caldodegallina

De cada diez personas que nos leen, cinco son la mitad


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.