PO OBIEDZIE olej na płótnie, 150x130 cm, 2012
ANTONI WALERYCH Urodził się 9 marca 1952 roku w Poznaniu. Tam też studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych: na Wydziale Rzeźby – u prof. Magdaleny Więcek-Wnukowej, oraz Drobne Formy Rzeźbiarskie u prof. Józefa Kopczyńskiego. Dyplom uzyskał w 1978 roku. Uprawia twórczość w dziedzinie rzeźby, malarstwa i rysunku, opartą w dużej mierze na inspiracjach muzycznych. Mieszka i tworzy w Poznaniu. WA Ż N I E J S Z E W Y S TAW Y Z B I O R O W E :
2010 - Wystawa malarstwa i rzeźby, Muzeum Ziemi Średzkiej 2004 - Coup de foudre !” L’Automne des Fransis Bar-le-Duc, „Dwór w Koszutach”, Koszuty Dwór, Polska Francja 2009 - ANDANTE, Galeria Miejska BWA Arsenał, Stary Rynek, 2004 - XIV Międzynarodowe Biennale Rzeźby, Centrum Poznań, Polska Kultury ZAMEK, Poznań, Polska 2008 - Gemaelde und Skulpturen, Landgericht Hannover, 2000 - Rzeźba w Palmiarni II (Sculpture in the palm house II), Niemcy Poznań, Polska 2008 - Porsche Open 2008, Poznan, Polska 2000 - Katalog, Centrum Biznesu, Poznań, Polska 2006 - Hans Grohe, Tarnowo Podgórne, Polska 2000 - Korespondencja (Korrespondenc), BWA Poznań, Polska 2006 - Centrum Kultury i Sztuki ‚Wieża Cisnień’, Konin, 2000 - ZDOBYWCA GRAND PRIX XII Międzynarodowe Biennale Polska Rzeźby, BWA Poznań, Polska 2005 - Bergen, Holandia 1999 - Korespondencja (Korrespondenz), Galeria KUBUS, 2002 - Centrum Kongresowe, Beverwijk, Holandia Hannover, Niemcy 2002 - Wierinigen, Holandia 1997 - 10 Wielkopolskie Plenery Odlewnicze, Galeria i Scena 2001 - Galeria Miejska w Mosinie, Polska Anny Kareńskiej, Poznań, Polska 2000 - BWA Poznań, Polska 1996 - Impresje Muzyczne 1996, Gallery Polonez, Poznań, 1999 - BWA Bydgoszcz, Polska Polska 1999 - Galeria Sztuki Współczesnej „Profil”, Poznań, 1995 - Wielkopolska Galeria Sztuki Współczesnej „Profil”, Polska Poznań, Polska 1998 - Breda, Holandia 1995 - Salon Rzeźby zima-wiosna, Galeria ZAR, Warszawa, 1998 - Leiden, Holandia Polska 1997 - Groningen, Holandia 1994 - Zimowy Salon Rzeźby, Galeria ZAR, Warszawa, Polska 1997 - Alkmaar, Holandia 1991 - VIII Biennale Małych Form Rzeźbiarskich, BWA Poznań, 1997 - PBI S.A., Poznań, Polska Polska 1996 - Galeria Sztuki Współczesnej „Profil”, Poznań, Polska 1995 - Galeria Sztuki Współczesnej „Profil”, Poznań, Polska WA Ż N I E J S Z E W Y S TAW Y I N DY W I D U A L N E : 1995 - Galeria Miejska Millstat, Austria 2011 - Wystawa malarstwa i rzeźby Antoniego Walerycha 1994 - Medisch Centrum Alkmaar, Holandia ESSPRESSIVO CON PASSIONE, 1994 - BWA Gniezno, Polska Biuro Wystaw Artystycznych w Sieradzu 1993 - Galeria Sztuki Współczesnej „Profil”, Poznań, Polska 2011 - Wystawa malarstwa i rzeźby, 1992 - BWA Poznań, Polska Dom Zakonny oo. Jezuitów, Jastrzębia Góra, Polska 1990 - BWA Konin, Polska
BALETNICZKA olej na płótnie, 80x40 cm, 2012
Malarstwo, rzeźba, rysunek – wszystkie, w tych trzech technikach wykonane, prace Antoniego Walerycha cechuje ta sama spójność, jednorodność i syntetyczny charakter zdecydowanych, kanciastych gestów. We wszystkich zauważa się te same rytmy i tę samą, określoną parametrami proporcji, przestrzeń funkcjonowania zawartych w nich form. Charakterystyczne, długie i mocno kreślone linie ołówkowych rysunków odpowiadają dokładnie zdecydowanym pociągnięciom pędzla w kompozycjach malarskich i ostrym krawędziom spawanych ze stali szlachetnej przestrzennych elementów rzeźb. Te same – i nie te same, ponieważ każda z użytych przez niego materii wnosi w obszar dzieła zarówno własne cechy fizyczne, jak i szczególny, jej tylko przynależny sposób oddziaływania. Konsekwencja rozważania tych samych motywów w tych trzech technikach każe doszukiwać się szczególnego znaczenia w dialogu artysty z materią plastyczną. Wydaje się, że pozwala on artyście precyzyjniej określić zamierzony przekaz i wymowę dzieł. Przekaz, który jest swoistym „przekładem” wiodących w jego sztuce inspiracji muzycznych, na wizualny język form plastycznych. Odniesienia do muzyki pojawiają się w obszarze sztuki Antoniego Walerycha w dwojaki formalnie sposób: figuratywny – w których pojawia się mniej lub bardziej czytelny zarys czy kształt sylwetki ludzkiej, najczęściej kobiecego aktu, i – analogicznie do natury samej muzyki – czysto abstrakcyjny. W obu przekaz oparty jest na dążeniu do klasycznej, starogreckiego rodowodu, harmonii - harmonii linii, kształtów, stonowanych barw - i relacji z przestrzenią. W pracach przedstawiających, poza aktami, pojawiają się stylizowane pojedyncze sylwetki muzykujących postaci, głównie skrzypków i wiolonczelistów. Schemat wywiedziony z charakterystycznego dla nich układu ciała w czasie gry – ze zgiętymi w łokciach i uniesionymi rękami trzymającymi instrument i ukośnie ułożony smyczek - pojawia się także w prawie zupełnie abstrakcyjnej serii prac ikonograficznie nawiązujących – często tylko w tytułach - do motywu Piety. Z rozmachem malowane obrazy mają do minimum zredukowaną materię malarską. Specyficzny, szkicowy sposób budowania ich powierzchni powoduje wrażenie przestrzenności a każda smuga farby, mocno roztartej na powierzchni płótna „wybrzmiewa” osobno, jak obudowany ciszą akord. Artysta nie scala po malarsku powierzchni obrazów, raczej po rzeźbiarsku ją konstruuje, zestawiając wektory śladów pociągnięcia pędzla w odpowiednim porządku względem siebie. Jakkolwiek raczej monochromatyczne, jedne w ciepłej inne w chłodnej, błękitno – szarej tonacji, kompozycje rytmizowane są akcentami mocnych barw, głównie czerwieni, które wzmagają napięcie emocjonalne i nasycają treść wzmożoną ekspresją. Pozbawione możliwości działania kolorem, rzeźby nadrabiają dynamizmem kanciastych i ostrych blaszanych kształtów, chropawą fakturą niezatartych zgrubień spawów i swoistą drapieżnością. Jedne przypominają wykreślony w przestrzeni precyzyjny rysunek złożony z cienkich linearnych kształtów, tak jak „Skrzypek” czy „Wiolonczelista”. Pomimo wyrafinowania i subtelności mają dekoracyjny, a nawet nieco manieryczny, przerysowany, charakter. Inne – jak znakomita „Pieta” – działają mocą materiału i zdecydowaną ingerencją ostrych krawędzi w materię powietrza. Tną je – i rozcinają, wyznaczają kierunki, organizują przestrzeń wokół siebie. Wypolerowane fragmenty odbijają światło, części matowe lub struktury wypukłych blizn spawów wchłaniają je, powierzchnia metalu, jak lustro, „wyłapuje” każdy ruch i kolor sąsiadujących z nimi i mijających je obiektów. Pomimo widocznych śladów walki artysty z trudną materią metalu, zapisu żmudnego scalania fragmentów stalowej blachy, rzeźby Antoniego Walerycha, podobnie jak obrazy i rysunki, sprawiają wrażenie niewymuszenie lekkich. Ich przemyślana konstrukcja nie zakłóca charakterystycznego dla tego artysty wrażenia spontaniczności i świeżości emocjonalnego gestu. Aby znów użyć muzycznych analogii – gestu niemal dyrygenckiego, wyznaczającego w przestrzeni kierunki i porządkującego ją zrytmizowanym ruchem. Dominującego w jego sztuce, wysoce indywidualnego, określajacego nie tylko artystyczny charakter dzieł - także i wysoce oryginalną, twórczą osobowość tego znakomitego artysty.
Stanisława Zacharko
CON PASSIONE olej na płótnie, 150x130 cm, 2012
KONCERT olej na płótnie, 120x120 cm, 2011
PIETA stal szlachetna, 110x130x40 cm 2011
SKRZYPEK stal szlachetna, 265x80x98 cm, 2011
WIECZÓR olej na płótnie,120x50 cm 2011
CZERŃ SŁONIOWA olej na płótnie, 80x40 cm 2012
ołówek, tusz na płótnie 29x20 cm 2012
ołówek, tusz na płótnie 39x29 cm 2012
PIETA olej na płótnie, 90x80 cm 2011