BDW 1398 PAGINA 17 - DONDERDAG 17 OKTOBER 2013
BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be Ecodictatuurdag Deze ochtend zijn m’n kinderen, vol enthousiasme, op scoutsweekend vertrokken. Vier luxe-autocars stonden klaar voor de rit vanuit Sint-Lambrechts-Woluwe naar Maredsous. De sfeer was op zich aangenaam, maar toch voelde ik me er niet goed bij en werd ik zeer gespannen tijdens het wachten op het uitwuifmoment. En nu vraagt u zich natuurlijk af waarom. Wel, die autocars stonden daar al een tijd toen we aankwamen en dit met ronkende motoren. We bevonden ons in een enorme stinkende maar onzichtbare wolk van fijn stof en alle andere toxische stoffen die door de dieselmotoren worden uitgestoten. En ik had het gevoel dat ik de enige was die daar aanstoot aan nam. Als we nu de vergelijking maken met de woorden van Ann Brusseel op Twitter: niemand belet u om niet deel te nemen aan de activiteiten die op een autoloze zondag georganiseerd worden. Niemand belet u om niet te genieten van de rust en de stilte op die dag in de hoofdstad. U mag zelfs de hele stad doorkruisen met de auto, alleen moet u dat dan met een taxi doen. Maar als het om de gezondheid van de kinderen gaat als ze met een autocar op uitstap gaan, heb ik geen keuze. Ik moet de dictatuur van een buschauffeur die het vertikt van z’n motor uit te zetten als hij geparkeerd staat, wel ondergaan. We gaan de motor van de bus uiteraard niet vervangen door een trapas met pedalen en een ketting. Maar als die bussen aan de kant van de weg staan en de bagage wordt ingeladen, hoeven die motoren toch niet te draaien? Als je je te voet of met de fiets door de stad verplaatst, krijg je meermaals per dag te maken met vervuiling die ons opgedrongen wordt en geen nut heeft. De uitlaatgassen inademen als je door een rustige straat fietst omdat iemand aan de kant van de straat zit te bellen met de motor aan, is enorm irritant. En toch beslist die chauffeur dat wij, fietsers of voetgangers, die toxische stoffen moeten inademen. Als we dan toch het woord dictatuur gebruiken, denk ik eerder aan deze nutteloze vervuiling dan aan diegenen die u vragen om één dag per jaar niet met een stinkende auto te rijden. Edwin Hacken, Sint-Lambrechts-Woluwe
Prijs culturele evenementen Graag reageer ik op de brief van Lieve Vanderick (BDW 1395, p.15), die enkele details uit het oog lijkt te verliezen. De Bozar moet zoals alle instellingen ‘rendabel’ zijn. Een voorbeeld: op donderdag 26 september waren wel logetickets op voorhand te koop aan 20 euro, maar niet voor het gesloten tweede balkon, dat klopt. Er waren veel te weinig toeschouwers aanwezig en er werd beslist om de loges ook te sluiten voor de toeschouwers, maar de logeticketshouders mochten op het parket zitten voor dezelfde prijs. Spijtig genoeg bleven zelfs in dit geval vele plaatsen ongebruikt en dit voor het Filharmonisch Orkest van Luik met een heel mooi programma, met onder andere de Derde Symfonie van Beethoven en la Caravane du Caïre. Anderzijds bestaan er voldoende Nederlandstalige dienstencentra (LDC), waar iedereen welkom is, waar cultuurmogelijkheden bestaan zoals goedkopere tickets voor Bozar, de Munt, Conservatorium, en andere plaatsen. Wij hopen u binnen de volgende weken in een van onze LDC’s te zien voor meer informatie.
sierechten meer te innen ten laste van de langstlevende partner. Voor een modaal koppel van bijvoorbeeld 70 jaar, samen eigenaar van een pand van 500.000 euro (zelfs in Brussel een kast van een huis), zonder spaarcenten, met één of meerdere kinderen, betaalt de langstlevende echtgenoot thans nog geen 2.000 euro en niet 20.000 euro zoals uw artikel laat uitschijnen. De langstlevende echtgenoot erft immers slechts het vruchtgebruik (de naakte eigendom gaat naar de kinderen van de overledene) en de waarde van dit vruchtgebruik hangt af van de leeftijd van de langstlevende. Voor iemand van 70 jaar bedraagt die waarde 24 procent. De belastbare grondslag bedraagt derhalve 24 procent van 250.000 euro (de helft van het pand, de andere helft is reeds eigendom van die langstlevende) of 60.000 euro en de erfenisrechten bedragen amper 1.600 euro. De erfenisrechten lopen slechts hoog op indien de overledene alléén eigenaar was van het pand van 500.000 euro en geen kinderen heeft. Toch niet het meest voorkomende geval! De langstlevende echtgenoot, alléén erfgenaam, betaalt dan inderdaad nagenoeg 85.000 euro aan erfenisrechten. Paul Clément, Laken
Laurent Louis Tot mijn verbazing en bezorgdheid las ik in Opmerkelijk (BDW 1396, p.2) dat onafhankelijk kamerlid Laurent Louis het etiket extreemrechts krijgt opgekleefd. Zelf ben ik lid van een partij die niemand ooit zou verdenken van extreemrechtse sympathieën. Sinds enige tijd lees en beluister ik de politieke stellingnames van de heer Louis, en daarbij voel ik vooral respect en bewondering. Zijn visie lijkt me allesbehalve extreemrechts. Wel heeft hij tamelijk gedurfde standpunten en soms tegendraadse visies, denkt hij echt ‘out of the box’ en is zijn stijl wellicht wat polemischer dan nodig. Veel waardering voelde ik onlangs voor zijn grondige en gefundeerde kritiek op de Belgische steun aan de Franse interventie in Mali (deze interventie kreeg internationaal veel aandacht, je vindt ze op zijn website terug). Zijn stellingnames lijken me doorgaans goed doordacht en in ieder geval op feitenkennis gebaseerd. Het doet me pijn aan het hart te zien hoe een groot deel van de gevestigde politieke klasse én media vaak een spottende of ontwijkende houding aannemen als de heer Louis in de Kamer het woord neemt. Villa Politica zapt weg naar de commentator van dienst, en die zegt dan iets als “ach, daar hebben we weer de hofnar van het parlement.” In plaats van eens echt te luisteren naar wat hij te zeggen heeft, zich af te vragen of hij misschien een punt heeft, en hem even terzijde te nemen voor een gesprek. Ik droom van een democratie die haar meest tegendraadse politici en opiniemakers koestert. De visies van de heer Louis zijn duidelijk niet enkel gebaseerd op de feiten zoals de klassieke media die beschrijven, maar ook op ‘alternatieve’ (internet)bronnen zoals Info Libre, Agoravox, Argusoog en vele andere. Beste mediamensen, burgers en politici uit ons zo ruimdenkende en op de wereld betrokken Brussel: doorploeg eens wat grondiger dit soort kritische informatie, laat etiketten als ‘extreemrechts’ even aan de kant en luister met open geest naar mensen en hun opinies, vooral als ze ongewoon klinken. De democratie zal er alleen rijker van worden. Rob Daneels, Vorst
Leopold Vodak, Brussel
Verdriettaks Het artikel over de verdriettaks (BDW 1396, p.3) geeft een iets vertekend beeld over de beslissing van het Brusselse Parlement om, vanaf 1 januari 2014, geen succes-
Rechtzetting In het artikel Net daar is nood het hoogst (BDW 1397, p.15) schreven we dat Saliha Raiss voorzitter is van SP.A Molenbeek. Dat klopt niet: zij is ondervoorzitter van de afdeling. Onze excuses.
SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.
BDWOPINIE Werk, werk, werk door Danny Vileyn 1. Eén Waals kind op vier is arm en in Brussel is de toestand nog erger. 2. De Brusselse armoedegraad is zelfs hoger dan die van de armste Europese landen. 3. Gezinnen waar niemand werk heeft, lopen bij zwangerschap meer risico op een doodgeboren kind. Het zijn drie zinnen uit Metro en brusselnieuws.be van dinsdag 15 oktober 2013. Gelukkig is de toestand te velde hoogstwaarschijnlijk minder erg dan de cijfers laten vermoeden. Wie regelmatig door Brussel wandelt heeft niet de indruk van in een derde wereldstad rond te lopen. Anderzijds, ook achter nette gevels kan veel miserie schuilen. De vaststellingen blijven hoe dan ook verbijsteren. De toestand in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is er op vier jaar tijd ook nog eens op achteruitgegaan. In 2009 had één op de vier Brusselaars een inkomen onder de armoedegrens, vandaag is dat één op drie. Lang heette het dat de crisis in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest minder hard had toegeslagen dan in de rest van het land. Dus toch niet, al zijn de oorzaken voor de armoede heel uiteenlopend. Volgens Gregory Cremmerye van het Netwerk tegen Armoede ligt het probleem vooral bij de huurprijzen. Dat geloven wij niet. De oorzaak ligt bij het gezinsinkomen. Eén vijfde van de Brusselaars tussen 18 en 64 jaar leeft van een vervangingsinkomen, werkloosheidsuitkering of leefloon. Wie een behoorlijk inkomen heeft, kan de huurprijzen in Brussel wel aan. De vastgoedprijzen zijn hier nog altijd niet die van New York, Londen of Parijs. Meer sociale woningen zijn niet meer dan een tijdelijke oplossing. Een baan en een sociaal vangnet bij onvrijwillige werkloosheid of ziekte zijn veel belangrijker, de vraag naar sociale woningen is zo groot dat de overheid die toch nooit kan inwilligen. Met de zesde staatshervorming krijgt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest meer bevoegdheden inzake wonen, fiscaliteit en werk. Nog voor de verkiezingen moet de discussie losbarsten over de invulling van de bevoegdheden. Een van de vele mogelijke keuzes die zal moeten gemaakt worden, is die tussen een uitgebreid stelsel van huurtoelages en het in stand houden van een systeem van dienstencheques. Dat klinkt op het eerste zicht vreemd maar dat soort pijnlijke keuzes staat ons te wachten. Huurtoelages zijn een soort noodhulp (die zeer nuttig kan zijn), maar zonder het systeem de hemel in te prijzen: dienstencheques bieden laaggeschoolde vrouwen een baan aan in het wit circuit en halen hen uit de beslotenheid van de huiskamer. Vaak zijn ze ook de enige kostwinner. En een voorbeeld voor de kinderen. Hierover onder andere zou het debat over armoedebestrijding op korte termijn moeten gaan.
WAUTER MANNAERT