Udźwiękowienie mogłoby być lepsze. O ile piosenka otwierająca jest swego rodzaju hipnotyzująca i słucha jej się przyjemnie, o tyle wewnątrz serialu brak muzyki, która by się wyróżniała. Podobnie jak MLP ‘n Friends w każdym dziesięciominutowym łuku musi się znaleźć jedna piosenka śpiewana. Co także powoduje, że bardzo często ich jakość bywa niska. Aktorstwo głosowe pasuje do przyjętej konwencji, ale podobnie jak to jest z postaciami, jest bardzo przeciętne, co niekoniecznie musi być dobre. Czasem po prostu brakuje pewnego zróżnicowania w głosach. Według mnie największym problemem MLPT jest nienaturalna słodycz akcji. Z drugiej strony brakuje jednak trochę, żeby akcję móc nazwać infantylną. Bardzo często dostajemy trochę dramaturgii wewnątrz odcinka, którą trzeba naprawić przed jego końcem. Często są to rozwiązania „słodko nierealne”, żeby nie powiedzieć głupie. Można by to jednak zaliczyć do przyjętej konwencji. Z drugiej strony akcja potrafi zaskoczyć przemyślanymi rozwiązaniami niektórych
sytuacji. Inną istotną cechą akcji jest jeszcze to, że niekiedy zostaje doprowadzona do granic absurdu. Cokolwiek może pójść źle, idzie źle. Przykładowo: lecimy balonem, tracimy instrukcję obsługi, ptak przebija balon, pogrzewacz powietrza przestaje działać, spadamy do wody pełnej rekinów. Ważne do odnotowania jest to, że każdy łuk fabularny zajmuje jeden dziesięciominutowy odcinek. Oczywiście tworzy to pewnego rodzaju ograniczenia, ale w porównaniu do MLP ‘n Friends nie ma pośpiechu. Pomimo tego, że tam łuki fabularne mogły się ciągnąć przez nawet kilka odcinków. Bardzo miłym urozmaiceniem fabularnym jest duża ilość bardzo drobnych odniesień do poprzednich odcinków. Jest to ten typ odniesień, który dodaje smaczku, jeżeli oglądasz odcinki w kolejności, ale nie powoduje zmieszania „skąd się to wzięło”, jeżeli sięgniesz po losowy odcinek.
Publicystyka
Animacja prezentuje się lepiej od tego, co prezentowało MLP ‘n Friends (dwie pierwsze serie pierwszej generacji). Jednak miejscami można dostrzec zgrzyty, czy błędy animacji. Postaci w piosence otwierającej, oraz w rzutach z niektórych profilów wyglądają dziwne, ale później rzadziej widzimy te „dziwne profile” i nie kłują tak oczu.
Kolejnym ważnym do odnotowania faktem jest to, że zrezygnowano z agresywnej reklamy. Właściwie przez całą serię, poza jednym przypadkiem nie pojawia się nic, co mógłbym nazwać agresywną reklamą. Mnie osobiście to bardzo ucieszyło. Podsumowując. My Little Pony Tales jest cięższe do ocenienia od My Little Pony z lat 1984–1986, ponieważ o ile sprawy techniczne uległy poprawie, o tyle styl bardzo mocno się różni od poprzedniczki, oraz jest wiele cech, które jednych będą irytowały, a innym mogą się spodobać. Czy warto obejrzeć? Jeżeli macie ochotę na coś słodkiego, co niekoniecznie zepsuje wam zęby, nie boicie się bardzo „ludzkich” kucyków to możecie spróbować. Ostateczną ocenę pozostawiam wam.
32