Aniversario de Astérix

Page 1

L’ANNIVERSAIRE D’ASTÉRIX ET OBÉLIX Le livre d’Or

Octubre 1959. Déjà un demi-siècle! Comme le temps passe! Je me souviens de ma naissance comme si elle abatí eu lieu avant-hier. Mes deux géniteurs avaient choisi de me faire maître dans les pages d’une nouvelle reveu, “Pilote”, revue maternelle qui verra maître également bien d’autres héros qui rempliront ses pages. C’est ainsi que nous avons gambadé joyeusement au travers de nos multiples aventures pendant dix-huit années merveilleuses jusqu’au jour où… l’un de nos deuxpères, René Goscinny, le grand René nous a quittés prématurément pour rejoindre les jardins merveilleux du Paradis Gaulois... A partir de cet instant, aux dires de certaines, nous étions censés, moi, Obélix et les autres, devoir le rejoindre dans son éternité, cést certain. Mais après la traversée d’une bien triste et punible période, notre second père, celui qui avec son crayon nous abatí donné de forme, a pris le parti de continuer seul à nous faire vivre dans d’autres aventures. C’est toi lecteur qui, para ton intervention et tes encouragements, lui a permis de croire à ce pari dangereux. Il fallait y croire car, encore et toujours pour certaines âmes charitables, ce serait tâche perdeu car l’un sans l’autre il ne pouvait y avoir d’espoir. Or le pari ast gagné et le success de nos aventures ne s’est jamais démenti. C’est ainsi que nous avons appris que les imbeciles possèdent cette immense vertu de toujours croire à ce qu’ils pensent, ce qu’ils dissent et ce qu’ils écrivent… Astérix


Dans ta voix Astérix, résonne le timbre de la mienne. dans mes veines coule ton encre, dans les tiennes coule mong sang. Et nos voix conjuguées évoquent ensemble aujourd’hui une vie, la tienne. Toi, tu es né de l’amitié qui unissait mon père à Albert Uderzo. Une amitié parfaite où l’un est ce que l’autre n’est pas. Et réciproquement! A la source de cette amitié-là, sont nés à leer tuor un village et ses habitants, vuelques dizaines de sangliers, un Jules César et ses légions parfois désabusés par une improbable resístanse. Son nés surtout beaucoup de sourires et autant de vous rires. Sont nées aussi quelques vocations. De cette amitié-là sont mortes beaucoup de réticences à la lecture. Mais en commun nous avons une dette, Astérix. L’un de tes créateurs est mort un matin de novembre 1977. Mon père. Tu aurais pu t’eteindre. T’éteindre sans t’effacer de la mémoire de tes lecteurs. Mais tu en serias resté là. Un peu comme moi j’en serais restée là, figée à neuf ans. Oui mais nous n’étions pas seuls. Toi il te restait un créateur et moi, il me restait l’espoir qu’il te fasse vivre. Que tu continues envers et contre le sort qu’un génie en peine de mal ou en mal de peine nous abatí jeté. Comme un mot d’enfant lancé sur l’air d’une comptine, orpheline tuote neuve j’ai prié: “Si Astéix survit, alors je jure d’être persuadée que la mort est une mauvaise farce, mais une farce. Que l’imaginationt permet ce que la réalité interdit.” Et tu as vécu. Et moi aussi. Grâce à la volonté de cet Orphée qui a refusé ce que le destin lui abatí imposé. Mais toi, Astérix, plus malin que lui, tu ne t’es pas retourné. Tu as regardé devant. Et devant il y abatí la vie. Tu avais compris l’essentiel, l’histoire debatí continuer. Un anniversaire c’est la promesse faite à soi-même que l’on fera honneur à cette année qui se pésente. Un anniversaire c’est un serment offert à ceux qu’on aime pour leer confirmer ce qu’ils savent déjà et parfois feignent d’ignorer: l’importance qu’ils tiennent dans notre vie. Un anniversaire c’est enfin le bilan qui s’impose des quatre saisons écoulées. De la neige aux bourgeons, ai-je été digne de toi, de vous? Alors Astérix, permets-moi au nom de ce père qui nous


a façonnés l’un et l’autre d’être certaine que grâce au talent d’Albert tu sauras te montrer digne de ce jubilé, qu’avec ce livre dont tu es le centre et le chemin de ronde, tu diras à tes lecteurs que leer fidélité est à la mesure de ta constante, et qu’enfin s’il fallait d’un mot résumer les saisons passés, je parlerais simplement d’avenir. Anne Goiscinny


O ANIVERSARIO DE ASTÉRIX E OBÉLIX O libro de ouro

Outubro 1959. Medio século xa! Como pasa o tempo! Lembro cando nacín coma se fose onte. Os meus dous proxenitores acordaron traerme ao mundo nas páxinas dunha revista nova, “Pilote”, revista maternal que vería aparecer igualmente outros moitos heroes que encheron as súas páxinas. E así choutamos alegremente en múltiples aventuras durante dezaoito marabillosos anos até o día que... un dos nosos pais, René Goscinny, o gran René, nos deixou prematuramente para alcanzar os marabillosos xardíns do Paraíso Galo... A partir de entón, no dicir de moita xente, suponse que Obélix, eu e os demais deberíamos marchar para reunirnos con el na eternidade, certamente. Mais, logo de atravesar un ben triste e penoso período, o noso segundo pai, o que co seu lapis nos dera forma, tomou a decisión de continuar el só a facernos vivir noutras aventuras. Es ti, lector, quen coa túa intervención e os teus apoios, lle fixo creer nesta perigosa aposta. Cumpría ter fe porque, agora e sempre para certas almas caritativas, isto sería traballo perdido, pois estando un sen o outro non podía haber esperanza. Ora, a aposta foi gañada e o éxito das nosas aventuras endexamais desmentido. E daquela aprendemos que os imbéciles posúen a inmensa virtude de crer sempre no que pensan, no que din, no que escriben... Astérix


Na túa voz, Astérix, resoa o timbre da miña. Polas miñas veas corre a túa tinta, polas túas corre o meu sangue. E as nosas voces conxugadas evocan hoxe unha vida, a túa. Ti naciches da amizade que unía a meu pai e a Albert Uderzo. Unha amizade perfecta na que un é o que o outro non é. E reciprocamente. No manancial desta amizade naceron á súa vez unha aldea e os seus habitantes, unhas ducias de xabarís, un Xulio César e as súas lexións ás veces desenganaos por unha improbable resistencia. Naceron sobre todo moitos sorrisos e outras tantas gargalladas. Tamén naceron algunhas vocacións. Grazas a esa amizade morreron moitas resistencias á lectura. Pero temos unha débeda en común, Astérix. Un dos teus creadores finou unha mañá de novembro de 1977. Meu pai. Ti poderíaste apagar. Apagarte sen te borrar da memoria dos teus lectores. Pero ficarías alí. Un pouco como ficaría eu, estantía nos nove anos. Si, mais non estabamos sós. A ti quedábache un creador, e a min quedábame a esperanza de que el te fixese vivir. Que ti continuases maila o feitizo que un espírito apesarado pola dor ou dorido polo pesar nos botara. Como palabra de neno lanzada ao vento en cántiga de botar as sortes, orfiña nova, preguei: “Se Astérix sobrevive, daquela xuro estar persuadida de que a morte é unha broma pesada, pero unha broma. Que a imaxinación permite o que a realidade prohibe.” E ti viviches. Eu tamén. Grazas á vontade deste Orfeo que rexeitou o que o destino lle impuxera. Mais ti, Astérix, máis astuto ca el, non deches volta. Miraches para diante. E diante estaba a vida. Comprendiches o esencial, que a historia debe continuar. Un aniversario é a promesa feita a un mesmo de que ha facer honor ao ano que se presenta. Un aniversario é un xuramento ofrecido aos que se aman para lles confirmar o que eles saben xa e por veces finxen ignorar: a importancia que teñen na nosa vida. Un aniversario, finalmente, é o balance obrigado das catro estacións andadas. Da neve aos gromos, fun digna de ti, de vós? Así que, Astérix, permíteme en nome do meu pai que nos deu forma a unha e mais


o outro estar certa de que grazas ao talento de Albert ti haste saber mostrar digno destas vodas de ouro, que con este libro do que ti es o centro e o camiño de ronda haslles dicir aos teus lectores que a súa fidelidade é parella á túa constancia, e que, en fin, só compre resumir cunha palabra as estacións pasadas, eu falaría simplemente de porvir. Anne Goscinny


EL ANIVERSARIO DE ASTÉRIX Y OBÉLIX El libro de oro

Octubre de 1959. ¡Medio siglo ya! ¡Cómo pasa el tiempo! Me acuerdo de cuando nací como si hubiera sido ayer. Mis dos progenitores habían decidido hacerme nacer en las páginas de una nueva revista, “Pilote”, revista maternal que dará a luz igualmente a muchos otros héroes que llenarán sus páginas. Fue así como brincamos alegremente a través de nuestras múltiples aventuras durante dieciocho maravillosos años, hasta el día en que ... uno de nuestros padres, René Goscinny, el gran René, nos dejó prematuramente para alcanzar los maravillosos jardines del Paraíso Galo... A partir de ese instante, según dicen algunos, se supone que Obélix, yo y los demás, tendríamos que habernos marchado para reunirnos con él en la eternidad, no había duda. Pero después de haber atravesado un tristísimo y penoso período, nuestro segundo padre, el que con su lápiz nos había dado forma, tomó la decisión de continuar él solo dándonos vida en otras aventuras. Eres tú, lector, quien, gracias a tu intervención y a tus ánimos, le has permitido creer en esa peligrosa apuesta. Había que tener fe, pues ciertas almas caritativas pensaban, entonces, ahora y siempre, que el uno no tenía sentido sin el otro. Ahora bien, la apuesta está ganada y el éxito de nuestras aventuras jamás se ha puesto en duda. Así es como hemos aprendido que los simples poseen la inmensa virtud de creer siempre en lo que piensan, en lo que dicen, en lo que escriben... Astérix


En tu voz, Astérix, resuena el timbre de la mía. Por mis venas corre tu tinta, por las tuyas corre mi sangre. Y nuestras voces unidas evocan hoy una vida, la tuya. Tú has nacido de la amistad que unía a mi padre y a Albert Uderzo. Una amistad perfecta en la que uno es lo que no es el otro. ¡Y a la inversa! Fruto de esa amistad nacieron a su vez una aldea y sus habitantes, algunas decenas de jabalíes, un Julio César y sus legiones a veces desilusionadas por una improbable resistencia. Nacieron sobre todo muchas sonrisas y otras tantas carcajadas. También nacieron algunas vocaciones. Gracias a esa amistad han muerto muchas reticencias a la lectura. Pero tenemos una deuda en común, Astérix. Uno de tus creadores se murió una mañana de noviembre de 1977. Mi padre. Tú habrías podido apagarte. Apagarte sin borrarte de la memoria de tus lectores. Pero te habrías quedado allí. Un poco como yo me habría quedado allí, paralizada en los nueve años. Sí, pero no estábamos solos. A ti te quedaba un creador y a mí me quedaba la esperanza de que él te hiciera vivir. Que continuases contra viento y marea a pesar del dolor y la pena que nos producía la desaparición de un genio. Como una palabra de niño lanzada al aire en una canción infantil, huérfana muy joven, rogué: “Si Astérix sobrevive, entonces juro que me convenceré de que la muerte es una broma pesada, pero al fin y al cabo, una broma. Que la imaginación permite lo que la realidad prohibe”. Y tú has vivido. Yo también. Gracias a la voluntad de este Orfeo que ha rechazado lo que el destino le había impuesto. pero tú, Astérix, más listo que el personaje mitológico, no te has vuelto. Has mirado hacia delante. Y delante estaba la vida. Habías comprendido lo esencial, que la historia debe continuar. Un aniversario es la promesa que uno se hace a sí mismo de que se hará honor a ese año que se presenta. Un a niversario es un juramento que se ofrece a los que uno ama para confirmarles lo que ya saben y a veces fingen ignorar: la importancia que tienen en nuestra vida. Un aniversario es, en definitiva, el balance que se impone de las cuatro estaciones transcurridas. Desde la nieve a


los primero brotes, ¿he sido digna de ti, de vosotros? Así que, Astérix, permíteme en nombre de este padre que nos ha dado forma a ambos estar segura de que gracias al talento de Albert, tú sabrás mostrarte digno de estas bodas de oro, que con este libro del que eres el centro y el camino de ronda, les dirás a tus lectores que su fidelidad está a la altura de tu constancia, y que, en fin, si hubiera que resumir con una palabra las estaciones pasadas, yo hablaría simplemente de futuro. Anne Goscinny


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.