C.P.I. DE COVA TEREร A BAIONA .Nยบ14 Curso 2012-2013 http:centros.edu.xunta.es/cpicovaterrena
SUMARIO INFANTIL • •
Cicloxénesis explosiva. Que ven o pasamos en infantil.
• • • •
Cumpleanos de Flora e Alberto. Debaixo do mar. Talleres 1º ciclo. Coñecemos a nosa contorna.
• • • • • • • •
Elías e a variña máxica. Lucía e o lápis máxico. Entrevista muller traballadora. Cova-arte Van Gogh. Taller cociña. Taller de refugallo. As nosas cantigas. Taller matemáticas. O cálculo a través do xogo.
• • • • •
Visitamos a Coruña. Acollemos a 6º de Belesar. London. Que é un libro para mín. Sopa de letras.
• • • • • •
Haikus "Ameixeira". Haikus "para Rosalía". Convivencia. Lemas día do libro. Triángulo de Sierpinski. Romeo e Julieta.
PRIMARIA 1º CICLO
2º CICLO
3º CICLO
ESO
ACTIVIDADES • • • • • • •
Apalpador. Día do libro. Concurso Literario Dolores Agrelo. O día da paz. Entroido. Concurso Menú das cartas. Mar de mulleres e simulacro.
Os restos do temporal (cicloxénexe explosiva) que pasou por Baiona o fin de semana, deixounos unhas imáxenes curiosas. O "Gong" é o nome deste temporal, tirou árbores, provocou desprendimentos de terra, arrastrou barcos ata a praia e no noso cole caiu unha granizada que deixou o patio de infantil como si estivésemos en Canadá. Ao mellor dentro de pouco temos que vir con esquís a clase...qué divertido!
Qué ben o pasamos este curso os nenos-as de infantíl!!
Antes do nadal fixemos unha chocolatada. Uhmmm!!! Qué rícoooo!!!
E lembrades o entroido? Qué Guapos estábamos vestidos de Bob Esponxa!!
Non todo son festas... Traballamos moito...fixádevos qué ben o fan os nosos futuros periodistas... Éstas son as novas do cole...
As novas da prensa habitual tamĂŠn tiveron cabida no noso xornal durante a semana da prensa.
E os contos...? EncĂĄntannos...Tivemos varios contacontos.
Taller e conto de PIRATAS:
O d铆a do libro Jose agasallounos cunha sesi贸n de contos... moi doce.
Moooi doce!!
E por suposto, cómo disfrutamos con Susa Herrera!!
Qué atentos! E qué ben o pasamos.
CUMPLEANOS DE FLORA E ALBERTO O pasado mércores, 3 de outubro de 2012, os/as nenos/as de 2º de primaria acudiron de novo ao horto para facerlle unha visita aos seus amigos FLORA E ALBERTO. Comprobaron que se atopaban en moi bo estado e incluso poideron ver os froitos que deron. • FLORA 18 MAZÁS. • ALBERTO 6 LANDRAS. Ainda que non o temos moi claro, despois dalgunhas investigacións, consideramos que Flora trátase dunha MAZAIRA (goldem premium) e Alberto dun CARBALLO (quercus robur). Tamén comprobamos que son árbores de folla caduca. Pero non poidemos ver as súas flores...teremos que esperar a primaveira.
O Primeiro ciclo de Primaria segue debaixo do mar. Xa completamos o mural que comezáramos o ano pasado: O noso mar. Nel aparecen mamíferos mariños, peixes, corales, algas e como non: as medusas. Queremos dedicarlle este mural a todos aqueles homes e mulleres que traballan no mar. Con él tamén celebramos o día internacional da Cooperación na Esfera da Auga... tema central das actividades do colexio neste curso 2012/2013.
Este curso, no mes de febreiro, comezamos a traballar un día a semana organizados en talleres. Tódolos xoves, durante dúas horas estivemos estudando matemáticas e lingua dunha forma diferente. Fomos moi ordenados e cada un sabía a que clase tiña que ir e cales eran os compañeiros que lle tocaban, que divertido estar con nenos e nenas doutras clases! Tamén nos gustou moito estar con profes diferentes e poucos nenos na clase, así ningún quedou atrás nas explicacións e entre todos nos axudámos para traballar. Os talleres nos que participamos foron:
CONSTRUIMOS XOGOS DE MESA XOGANDO COAS CORES MATEXOGA COSTURA XOGOS POPULARES XOGAMOS CO QUE CREAMOS
Xa estamos desexando que comece o novo curso para volver a traballar desta forma diferente e divertida… Cales serán os talleres do próximo ano? Os nenos e nenas do primeiro ciclo de primaria.
COÑECEMOS A NOSA CONTORNA O medio que nos rodea é moi importante para todos. É onde vivimos, xogamos, crecemos... e por eso é fundamental coñecelo, coidalo e respetalo. DESCUBRIMOS A NOSA VILA
É a vila de Baiona, un pobo costeiro con multitude de monumentos e recunchos con encanto que quedan reflexados neste rueiro que fixemos todos os nenos e nenas de primeiro e onde atopamos información sobre puntos importantes como a Virxe da Rocha, a Colexiata, a carabela “La pinta”...
OS ALIMENTOS SAUDABLES
Alimentarnos ben é moi importante para crecer fortes e sans. Para iso fixemos esta pirámide dos alimentos que nos ensina a comer mellor e nas proporcións axeitadas. Tamén traballamos platos de outros paises como China, México ou Francia, pero como a comida da casa NINGUNHA!
CLASIFICAMOS OS ANIMAIS Os animais poden ser:
Encántannos os animais e por iso quixemos saber máis sobre eles. Hai moitos tipos fixándonos no que comen, como é o seu corpo, onde viven ou como se reproducen. Por iso fixemos esta sinxela clasificación con debuxos moi divertidos.
COÑECEMOS AS PLANTAS
As plantas tamén son seres vivos: nacen, crecen, reprodúcense e morren. Hai diferentes tipos e divídense en varias partes. Nuns folios blancos espuxemos cada un destos aspectos e colocámolos nun sitios visible para todos para lembrar todo o aprendido sobre as plantas.
O CICLO DA AUGA
Sabes en que consiste o ciclo da auga? Os nen@s de primeiro sabémolo e así fixemos uns debuxos sobre el. Tamén creamos un libro que nos axuda a aforrar auga e unha roda que nos axuda a entender mellor a circulación da auga polo planeta.
CONTO
ELÍAS E A VARIÑA MÁXICA Érase unha vez un neno que se chamaba Elías. Elías axudaba moito a súa nai. Un día a súa nai díxolle se lle podía axudar a ordenar o faiado. O neno díxolle que si e os dous o ordenaron. Pero Elías vira un vello cofre. Abriuno e dentro había unha variña máxica e colleuna. A variña tiña o poder de . . . voar! Pero un día, xogando con ela, rompeuselle e Elías deuse conta de que era mellor ser normal que ser diferente aos demáis e non ter unha variña máxica. FIN Lara 3º A de E. Primaria
CONTO LUCÍA E O LAPIS MÁXICO Había unha vez unha nena chamada Lucía. A Lucía non lle gustaba estudiar. Un día pola noite, unha fada díxolle: - Lucía, por que non che gusta estudiar?, e Lucía respondeulle: - Porque é aburrida a cor do lapis. Entón a fada deulle a Lucía un lapis especial e, a mañá seguinte, no cole, a nena probou o lapis e . . . escribiulle dunha cor! Despois, escribiu outra vez e . . . pintoulle doutra cor! E desde ese día, a Lucía encántalle estudiar. FIN Ruoqi 3º A de E. Primaria
ENTREVISTA As nenas e os nenos de 3º de E. PRIMARIA fixemos varias entrevistas a mulleres traballadoras co motivo do DÍA DA MULLER que se celebrou o 8 de marzo, e entre todas eliximos esta que lle fixemos a unha SEÑORA LIMPADORA, porque ten que ver co tema deste curso do noso colexio, o ANO INTERNACIONAL DA COOPERACIÓN NA ESFERA DA AUGA. A señora chámase Adrila. Ten trinta e oito anos. Vive en Baiona, está casada e ten un fillo. PERIODISTA: Gustache este traballo? SEÑORA LIMPADORA: Si. P.: A que idade comezaches a traballar? S. L.: Traballo desde os dezasete anos. P.: En que consiste o teu traballo? S. L.: En limpar e pasar o ferro. P.: Gustariache seguir nese traballo? S. L.: A verdade é que non, gustaríame
ser perruqueira.
P.: Onde traballas? S. L.: En Nigrán. P.: Canto diñeiro che pagan? S. L.: Iso é moi persoal. P.: Que días vas limpar? S. L.: De luns a venres. P.: A que hora vas traballar? S. L.: Ás nove da mañá. P.: A que hora acabas? S. L.: Á unha e media da tarde. P.: Só traballas pola semana? S. L.: Si. P.: Que parte do teu traballo che gusta máis? S. L.: Limpar a casa. Moitas grazas pola entrevista e ata pronto!
Inés, Elías e Manuel E. 3º A de E. PRIMARIA.
COVA ARTE:
VICENT VAN GOGH Este ano, grazas aos talleres, coñecimos a un dos pintores máis emblemáticos do século XIX e, seguramente , da historia da pintura. Vicent Van Gogh naceu nun pobo campesiño holandés o 30 de marzo de 1853. Foi un neno solitario que, en vez de xogar, prefería ler e contemplar a natureza. Chamábanlle “ o tolo do pelo vermello” pois non entendían a súa forma de pintar e, moito menos, de vivir. Aos 27 anos decidiu ser pintor e, aínda que comezou pintando a xente do seu pobo, trasladouse a París e entrou en contacto cos impresionistas. En Arlés (sur de Francia) tivo o sono de vivir con outros artistas e Paul Gauguin trasládase a vivir con él a famosa “Casa Amarela”. Nun día en que ambos discuten Van Gogh perde os nervos e córtase unha orella. Debido aos seus trastornos é ingresado varias veces nun hospital para enfermos mentais en Saint Rémy. O doutor Gatchet, médico namorado da súa pintura, coidará de él os últimos anos da súa vida e será o único que lle merque un cadro. Sentíuse sempre só e incomprendido e pegouse un tiro nun campo amarelo (a súa cor preferida) un 29 de xullo de 1890. Tiña 37 anos. “ Autorretratos”
Sabías que…? - Era tan pobre que non tiña cartos nin para mercar as pipas que fumaba. -Cando lle gustaba un cadro o pintaba moitas veces (“O cuarto”, “Xirasois”…) - Gustáballe a cor amárela pois para él representaba o sol de Arlés - Aínda que pintou moitísimos cadros só vendeu UN.
“Noite estrelada” (Pintouna dende o Hospital de Saint Rémy)
“A ponte de Langlois”
“Xirasois” ( “Natureza morta”)
“ O cuarto “ (Na Casa Amarela. Repitiuno dúas veces máis)
“Natureza morta con lirios”
“Que sería de la vida, si no tuviéramos el valor de intentar algo nuevo” VICENT
Este curso, igual que o pasado, tivo de novo o XOVES como … o mellor día da semana! Ao remate da primeira clase cada un de nós marchaba para unha das 7 aulas onde tiñamos os talleres. Polo camiño xuntabamonos cos compañeiros das outras aulas do ciclo e ibamos en grupos cara ao mesmo taller intentando adiviñar que faríamos nel. Como cambiabamos de taller cada semana aprendemos cousas distintas en cada un deles, pero sempre dun mesmo xeito : divertido e motivador. Na cociña tiñámonos que organizar para preparar entre todos unha pequena “festa” cada xoves. Utilizando ingredientes saudables elaborabamos algo salgado e algo doce ( Salty & Sweet). As nosas receitas foron: “ Paté de atún con noces”, “brochetas de carne e polo con verduras “, “ salteado de verduras” e “tortillas con recheo”. Como somos uns larpeiros , para os postres empregamos chocolate. Así fixemos “ pinchos de froita con chocolate” e “ bombóns con cereais”. Para que as “festas” fosen un éxito tiñamos que coidar a presentación da comida ( aprendemos a “empratar”), preparar ben a mesa con todo o necesario , cumprir as normas de hixiene e comportamento , … e, por suposto, ao rematar, deixar todo limpo e recollido. Esta convivencia, en pequenos equipos formados con compañeir@s das catro aulas do ciclo, deixounos momentos inolvidables , algúns dos cales puideron ser fotografados. Pouco a pouco estarán tódalas fotos e receitas no blog do cole : “Cova Cociña” . Para este artigo seleccionamos algunhas … que nós chamamos… , esperando que reflictan o bo ambiente de aula que se consegue traballando deste xeito.
Como dís que se abre o ovo, Roberto?
Estos chicos …
Hai que espachuchar?
Silvia, estás segura de que canto máis levantemos os cóbados mellor nos vai saír a tortilla? Uff!
Menos mal que estamos as dúas comprobando que non vaian as cascas no paté !
Que estará buscando? Unha chave para abrir a tarrina de queixo?
Mi…maaaaaaaaaaaaa! Que medo me dan co sal!
Con estas comidas tan ricas que facemos…e ti rillando un anaco de pan!
nnn
TALLER DE REFUGALLO: XOGAMOS CO QUE NOS CREAMOS Este ano, no taller de refugallo elaboramos dous novos xoguetes con materiais que nun principio, iban a ir para o lixo.
Antes da elaboración visitamos varias páxinas web, como por exemplo: https://www.facebook.com/ReciclagemJardinagemEDecoracao?hc_location=stream onde aprendimos, que moitas das cousas que normalmente tiramos poden ter unha segunda oportunidade. Este ano, elaboramos os seguintes xoguetes: CARTÓN-OVO Materiais: Cartons dunha docena de ovos, fío, cinta aislante, aironfix, rotuladores, papel aluminio.
Elaboración: 1.- Cortamos a tapa do cartón dos ovos. 2.- Reforzamos os bordes dos cartóns con cinta aislante. 3.- Decoramos o cartón e rotulamos a puntuación en cada buraco segundo o grado de dificulatde. 4.- Atar un fio resistente nun extremo do cartón e no outro extremo facemos unha pelotiña con papel aluminio e apretamos ben.
TAPA-YO Materiais: Tapas de botes de conserva, varillas de plástico dos zapatos, corda, aironfix, pegamento, cartón. Elaboración: 1.- Facemos un buraco no medio das tapas. 2.- Cortamos as varillas a 2 Cms de lonxitude e atamos un extremo da corda no centro da varilla. 3.- Insertamos as tapas en cada extremo da varilla e pegamos as tapas á varilla con pegamento. 4.- Recortamos uns círculos de cartón do mesmo tamaño que as tapas, decorámolos e colocámolos na parte de fora das tapas. 5.- Realizamos unha lazada no extremo da corda para poder introducir el dedo.
Ademáis, nalgúns grupos, que traballaron máis rápido, deulles tempo a fabricar os seguintes xoguetes para o baúl dos xogos do cole, con algúns deles xa xogamos nos xogos cooperativos do día da paz:
AROS VOLADORES Materiais: Botellas de plástico, area, cinta aislante, aironfix, rotuladores permanetes.
Elaboración: 1.- Marcamos dous círculos concéntricos sobre os cartóns. O diámetro interior ten que ter maior tamaño que o da botella. 2.- Cortámos os cartóns e decorámolos con cinta aislante e aironfix. 3.- Decoramos as botellas e recheamolas con area.
A GUSILDE Materiais: Envases de plástico de yogur, cordón, pegamento, aironfix e cinta aislante, cartóns.
Elaboración: 1.- Marcamos dous círculos concéntricos sobre o cartón. O diámetro interior ten que ter maior tamaño que o da botella. 2.- Cortámos os cartóns e decorámolos con cinta aislante e aironfix. 3.- Decoramos os envases de yogur, facémoslles un buraco na base e ensartámolos no cordón todos no mesmo sentido. Ao final, atamos o cordón ao aro de cartón que elaboramos ao principio.
TALLERES Como xa sabedes, este curso no noso colexio, celebramos o ANO INTERNACIONAL DA COOPERACIÓN NA ESFERA DA AUGA e aproveitamos para facer algúns traballos sobre este tema. O 2º CICLO de E. PRIMARIA tivo, todos os xoves ao longo dos dous primeiros trimestres deste curso 2.012/2.013, diferentes TALLERES, onde pintamos, cociñamos, experimentamos, cantamos, xogamos, reciclamos . . . No taller dedicado AS NOSAS CANTIGAS aprendimos cancións tradicionais galegas e unha delas, “A RIANXEIRA” ten moita relación coa AUGA DO MAR. Por iso, se queredes aprendela, imosvos a escribir a letra, a ver se a podemos cantar todos xuntos: Ondiñas veñen, ondiñas veñen, ondiñas veñen e van. Non te embarques rianxeira que te vas a marear.
A Virxe de Guadalupe cando vai para Rianxo, BIS a barquiña que a leva era de pau de laranxo. BIS Ondiñas veñen . . .
A Virxe de Guadalupe cando vai pola ribeira, BIS descalciña pola area, parece unha rianxeira. BIS
A Virxe de Guadalupe quen a puxo moreniña BIS foi un raíño de sol que entrou pola ventaniña BIS
Ondiñas veñen . . . Ondiñas veñen . . .
Con este taller, e a través do xogo da “ESCOBA”, o que se pretendía era: * Potenciar o cálculo mental no noso alumnado. * Coñecer unha serie de normas e regras establecidas partindo dun xogo. * Desenvolver e potenciar actitudes positivas fronte novos compañeiros. REGRAS BÁSICAS DO XOGO DA ESCOBA 1ª O xogo da escoba basase en facer bazas de cartas que sumen 15 puntos. Tendo en conta que o valor de cada carta é o que ten, agás as figuras que valen 8,9,10 (sota, cabalo e rei respectivamente). 2ª Tralo sorteo para ver quen dá repártense tres cartas para cada xogador e póñense 4 cartas boca arriba sobre o tapete. 3ª Cada xogador cunha das cartas da man intenta sumar 15 con esta e as que están sobre a mesa. 4ª Si o facelo recóllense todalas cartas do tapete, faise escoba. 5ª Reconto de puntos: o o o o o
Un punto por escoba. Un punto o que ten "máis cartas". Un punto o que ten "máis ouros" . Un punto o que ten mellor "Setenta". (é o que ten máis setes). Un punto o que ten o "7 de ouros" (tamén chamado “velo").
O día 26 de Febreiro as 9:00 da mañá, os nenos/as de 6º e de 5º saímos do campo do Aral, cara A Coruña. Foi unha excursión de todo o día. A primeira parada fixémola en Sabarís, para recoller ós nosos compañeiros do centro de Belesar.
Despois de dúas horas aproximadamente, paramos nunha estación de servizo para descansar e tomar a merenda de media mañá. Moitos compañeiros nosos compraron chaveiros de recordo, aínda que algúns gardaron o diñeiro para facer a súa compra no acuario.
Todo sobre o acuario Nada máis chegar A Coruña dirixímonos ó acuario. Na entrada separáronnos por cursos, primeiro entraron os de 5º e de seguido nós, os de 6º. Visitamos distintas salas do acuario, guiados por Lorena, unha moza que traballa alí. Coñecemos diversas especies de animais mariños e plantas mariñas. Pasamos polo recinto das focas, pero como chovía non puidemos quedarnos moito tempo.
Despois fomos a sala Nautilus onde nos chamou a atención o tiburón Gastón, xunto cos demais peixes. Gastón é un tiburón touro de 3 m de longo e 100 kg de peso, ten aproximadamente 17 anos.
Algún dos nenos que foron a excursión levaron cartos, e entraron na tenda do acuario onde se podía mercar: colares, bonecos … E todo isto só pola mañá.
O museo Domus De seguido fomos o museo Domus.
Nel deixáronos unha hora libres, para visitar todas as partes do museo. Algunhas delas son: -Unha escultura dunha muller embarazada, que estaba ao entrar no museo, que se lle tocabas a barriga notábas as patadiñas que daría un bebe de verdade. Ó lado da escultura atópase unha sala, na que se vía unha pantalla onde se representaba unha etapa dun parto natural. -Máis aló atopábase o home máis alto do mundo, tamén tiñan moitos xogos, e maquinas para ver o peso de cada un, a forza de cada un, a flexibilidade ... Arriba atopábase a escultura de 6 metros dun corazón humano que estaba
atravesado por un corredor, polo que ao pasar, vías o interior e escoitabas o que fai un de verdade.
Unha das cousas que mas nos gustou foi unha habitación dividida en dúas partes, na que aparecían unhas siamesas do século XIX, e na outra unha parede branca, na que ao poñerse diante, facíanche unha foto, saias da parede e vías a túa sombra. A comida tomámola nunha sala do Domus, como eramos moitos, fomos por quendas, primeiro comeron os de 5º, as 14:00 do medio día, e as 15:00 comemos os de 6º.
Ao acabar de comer, esperamos nunha cola, para ver unha película en 3D. O seu título era “O último arrecife”. A película dicíanos que os arrecifes son as casas dos peixes, e que por culpa do lixo que nós tiramos ao mar empezaron a facerse escasos, e por iso e moi importante coidalos. Parecía que os peixes andaban pola sala entre nós.
Volta a casa De volta ás nosas casas, volvemos parar noutra área de servizo, onde tomamos a merenda e descansamos antes de subir de novo ao autobús para facer unha longa viaxe cara a Baiona. Cando chegamos todos fomos cos nosos pais para contarlle o día marabilloso que disfrutamos na Coruña. Estabamos moi ledos, aínda que moi cansos Ana, Carolina, Claudia e Laura. 6º Primaria.
Acollemos aos de 6º de Belesar O venres, día 5 de abril, os nenos e nenas de 6º do CEIP de Belesar viñeron ao noso colexio para coñecelo e pasar unha mañá de convivencia cos que imos ser os seus compañeiros no vindeiro curso en 1º de ESO. Tivemos o primeiro contacto no salón de actos. Alí uns compañeiros do noso cole explicáronlle que era a mediación. De seguido xogamos a “Atrapa un bombón” que é un xogo como “Atrapa un millón”, pero con bombóns en lugar de diñeiro. Foi moi divertido e pasamos un rato moi agradable
Despois, divididos en dous grupos, visitamos algúns lugares do colexio: O laboratorio, a aula de Tecnoloxía, aula de Informática, Música... A continuación, no patio, compartimos xogos populares: a chave, a rá, tres en raia humano, buxainas...
Por ultimo, aínda nos agardaba unha sorpresa, o noso cole convidounos a unha rica merenda na cafeteria, con pizas, tortillas, empanadas, biscoito... Antes de que voltasen ao seu colexio, quixémoslle explicar como traballamos nas nosas aulas Abalar. Foi unha mañá marabillosa de convivencia.
Diego Durán Marcote 6ºA
LONDON Un día os de 4º da ESO estaban na biblioteca vendo un documental sobre os monumentos máis importantes de Londres, e decidiron ir de excursión de Fin de Curso a Londres, para aprender Inglés e visitar os monumentos máis importantes da cidade. Lentiña ese día estaba cotilleando polos corredores, bueno ,como fai sempre e enterouse da nova, seguro que pensades que llo foi dicir a todo o colexio pero non, gardou o segredo. Por fín xa chegara o día da excursión. A mestra de Inglés estaba facendo a maleta e Lentiña,como non tiña pasaporte nin diñeiro meteuse na maleta, que contenta estaba a tartaruga!. Estaban todos no avión e houbo interferencias.Lentiña mareouse e botou a pota na maleta da mestra de Inglés. Chegaron ao hotel e se souberas o cheiro da maleta! Tivo que lavala 5 veces para que se fora o cheiro. A mestra botoulle unha reprimenda... que non vexas!
Despois desta discusión foron a visitar o Big Ben, o Ollo de Londres e moitos monumentos máis. Logo foron ao Corte Inglés, compraron de todo e gastaron todo o diñeiro polo que non houbo maneira de volver senón nadando e así foi.Chegaron a Baiona cruzando o Océano Atlántico e cun montón de picaduras de augamares. Miriam Rouco Pais, Lucía Rodal Sánchez e Gustavo López Leyenda 6ºB
5º B
O s má i s l i d o s
A p r e d i z a x e
D i v e r s i ó n
F a n t a s í a
i l u s i ó n s
D i v e r s i ó n I n f o r ma c i ó n a mi go No v o smu n d o s A v e n t u r a
I n f o r ma c i ó n
Busca na sopa de letras 10 palabras relacionadas co mar P C U N C H A S R E E U E U N C E O V L I
N R V S E A L T C
X T B O N I
L L U A
E L A M A R L E T N M A R I
Ă‘ E I
R O G
C S C O E T C A P R L E O H J B A P X E K H E A P O S A B X S I
O L A S O J O O
Queda ameixeira. Xeada espera espído pesadelo albo marzal
Estrada verde de cores alfombrada chuvia de flores
A doce ameixa vermello húmido sabor azucrado froito
Peite do vento amarelo laranxa manto de follas
Queda ameixeira regalo dos sentidos buscada sombra.
2ª premiada no concurso de haikus Iria Novás Gándara 4ºA ESO
Seudónimo → Camaleón
Haikus para Rosalía
“Veterán”
A neve branca cae na tersa pel; ledicia pura. Estas Xoaniñas cobren de cor vermella; os verdes campos.
Raios de estío enigmática estampa; desexo intenso. Caen os froitos sensación de outros tempos; fogar unido. Leito de morte non vexo a miña vida; voltarei ao mundo. 3º premio do concurso de haikus Jose Manuel Pájaro Gónzalez de 4ºB ESO
Marcadores de Convivencia Este curso, seguimos adiante co equipo de convivencia no cole. Levamos a cabo varias campañas, colaboramos na organización e o bo funcionamento de varias actividades, e, por suposto, seguimos con oso cometido de solucionar os nosos conflictos dun xeito dialogado e sen violencia.
Na parede ao lado de secretaría temos un gráfico onde se recollen o número de casos resoltos no lugar da palabra e de mediación ao longo do curso.
Experiencias: 1º) Son mediadora deste centro desde hai 2 anos e participei en varios casos que puideron solucionarse. Góstame moito a experiencia e tamén cando temos as xuntanzas. A campaña deste trimestre é moi divertida, encántame. Ven e apúntate, xa verás que ben o vas pasar. Mediadora de 6º Primaria 2º) Eu non tiven ningún caso de mediación , pero aínda así gostáronme moito algunhas das actividades e campañas que fixemos. Mediador de 6º Primaria 3) Penso que o mellor da mediación é axudar á xente que ten problemas cos seus compañeiros. Tamén as reunións que temos, e por suposto, a chocolatada.
4)
Mediadora de 6º Primaria 4º) Eu non participei en ningún caso de mediación e paseino moi ben nas clases de formación para ser mediadora. Unha das cousas nas que máis me divertín foi na campaña “ Apúntate ao bo trato” colocando os carteis e repartindo pegatinas. Pero o mellor de todo foi a chocolatada!. Mediador de 6º Primaria.
5) Nun principio comencei a ser mediadora porque mo recomendaran para axudarme na miña timidez e coller confianza nas miñas relacións cos compañeiros/as. Despois fun acostumbrándome cada vez máis e sentíndome máis cómoda. A idea da mediación paréceme moi boa porque hai moitas persoas que non son capaces de resolver o seus conflitos por eles mesmos e necesitan un pouco de axuda; con este proxecto poden chegar a reconciliarse e ter unha boa relación. E a min axudoume a confiar máis en min e a sentirme mellor cando falo cos demais. Mediadora 4º ESO.
Opinión: Creo que o programa de Mediación é algo positivo para o centro, pois dáselle a posibilidade ao alumnado de resolver os seus problemas falando. Alumno 4º ESO.
Como entramos no Servizo de Mediación?
Para entrar a formar parte deste equipo hai que apuntarse ao principio de curso e recibir unha formación axeitada.
Dúas opcións para a resolución de conflitos: O Lugar da
palabra e a Mediación
-
O Lugar da Palabra serve para resolver as diferencias de opinión ou pequenos problemas que poidan xurdir.
-
O servizo de Mediación afronta problemas de convivencia máis serios e require a axuda máis específica de mediadores, para chegar a unha resolución do conflito favorable para as dúas partes.
Como funcionamos?
-
O lugar da palabra: temos dous espazos no centro (a un lado e a outro do pasillo) onde aqueles rapaces/as que teñan algún pequeño problema poden solucionarlo dialogando, chegan a un acordo e que queda reflectido nun rexistro
-
A mediación: Cando o problema é máis grave, solicítase o servizo de mediación, entón, cada parte escolle un mediador/a (temos unha lista dos mediadores de primaria e secundaria ao lado de secretaría), e logo terán algunhas entrevistas cos mediadores explicando cada un a súa visión do problema. Cando se consegue chegar a un acordo favorable para as dúas partes, queda rexistrado nun documento, que se arquiva e ao cabo dunha semana realízase un seguimento para ver se o conflito quedou resolto de verdade. Na parede ao lado de secretaría temos un gráfico onde se recollen o número de casos resoltos no lugar da palabra e de mediación ao longo do curso.
Campañas de sensibilización:
Ademáis da resolución de conflitos, os membros do equipo de mediación traballamos e elaboramos algunhas campañas de sensibilización ao longo do curso para que a nosa convivencia no centro sexa máis agradable.
A
última
campaña que fixemos neste curso chamouse: “Apúntate ao bo trato, todo irá mellor”, e consistía en fomentar a amabilidade entre os membros da comunidade educativa, xa que, sendo amables e cunha actitude máis positiva, seguro que somos máis felices e as cousas funcionan mellor. Como símbolo desta campaña, durante algúns días repartimos entre todos os cursos do colexio unhas pegatinas en forma de sorriso para que todos/as o poidamos pegar onde queiramos e telo sempre presente.
-
Campaña solidaria: Comparte unha parte da túa parte
Colaboramos asimesmo na campaña solidaria realizada no centro de recollida de alimentos para a ONG Axuda ao mundo necesitado que foi un auténtico éxito.
- Día da Paz
Participamos na xornada de novas e vellas formas de xogo levadas a cabo no colexio en colaboración co profesorado, que convertiu o patio nun espazo de encontro e convivencia, onde os grupos eran heteroxéneos e a aventura estaba garantizada por tódolos recunchos.
A CHOCOLATADA
Non f altou este curso tampouco a chocolatada nunha das xuntanzas de formación. Tamén obsequiamos aos futuros alumnos/as do colexio de Belesar cos emoticonos , esta vez “degustados” en forma de doce.
Contamos contigo!
LEMAS PARA O DÍA DO LIBRO O alumnado da ESO fixo estes lemas para animarnos a ler: O teu libro, o teu mundo. Toma un libro nas mans e comenza a soñar. Unha folla, unha mirada; un libro, un sorriso. Ler é soñar e vivir. Se les cada día, reforzas a túa alegría. Leer un cuento para el cerebro es alimento. O libro e a lectura, un mundo de aventura. Lendo o teu cerebro vai crecendo. Abre a túa mente: sofre, sinte, le e divírtete. Si no te gusta leer, persona inculta no quieras ser. Ler, a gusto de todos! Ama o que les le o que amas. Le e a túa imaxinación voará.
TRIÁNGULO DE SIERPINSKI
Os alumnos de 3º ESO do CPI Covaterreña estudando o tema de sucesións e progresións decidiron realizar a sucesión do triángulo de sierpinski con latas de refresco. Para a súa construción primeiro fixeron unha campaña de recollida de latas que levaba como título "DÁ A LATA, NON A TIRES". Os alumnos tiñan un colector nun dos corredores para que todo o colexio axudase á súa recolección porque necesitaban máis de 1500 latas. Unha vez que tiñamos as latas, pasamos a pegar con silicona os triángulos de nove latas que formaban o primeiro elemento do triángulo. Para pegar todos estes elementos utilizamos un molde que nos fixo Víctor o conserge. Tras varios días de pagar latas, pasamos a expoñer o noso traballo nunha das paredes exteriores do colexio. Para pegar a nosa sucesión Víctor preparou a parede con cemento- cola e agora todos poden gozar dos cinco elementos da sucesión do triángulo de sierpinski. Unha vez que xa tiñamos pegado o quinto elemento decidimos realizar o sexto no patio do colexio pero debido ao seu grande tamaño (8,40metros de alto) non o puidemos deixar exposto como os anteriores. Con este exercicio puidemos ver a aplicación das fórmulas das progresións xeométricas dun modo máis lúdico.
ROMEO Y JULIETA
"Estes días, dezaioto alumnos e alumnas de 4º de E.S.O. están a gravar a obra Romeo and Juliet' 12, baseada na obra de Shakespeare Romeo and Juliet. Levan dende xaneiro ensaiando nos recreos dos venres. A pesares de que hai que estudiar e memorizalo texto, están a pasalo moi ben. O día 21 de xuño é o estreno e estades invitados. Esperamos que vos agrade".
Apalpador e Papa Noel 2012 Un ano máis o noso Apalpador e Papa Noel coincidiron na súa longa viaxe. Debe ser que o noso cole lles gusta moito porque ano tras ano, non se esquecen desta cita. Un a pé desde o Courel e outro en reno desde o Polo Norte chegaron ao centro para repartir unhas ricas peperetadas.
DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO
Xa celebramos o gran día de LEntiña!!!! Este ano saímos ao patio e compartimos o noso libro preferido cos demais nenos e nenas do colexio. Tamén fomos entregando o pase para o LIBERESPAZO, no que recollemos a selección dos 10 libros máis lidos do colexio. Que ambientazo había no patio!!! Tiñamos unha praia, un mundo de cores no parque infantil e unha zona de acampada para os máis pequenos. E como sempre endulzamos as lecturas cunha PIRULETA. Ata o próximo ano, Un bico.
Relatos premiados no concurso literario Dolores Agrelo PRIMARIA 1. O vendedor de globos 2. Paz 3. O sono de Malik 1º e 2º ESO 1. Terra de Ninguén 2. O Secreto de Emily 3. *** No hubo participantes suficientes *** 3º E 4º ESO 1. Vaia par de elementos 2. Antón 3. Esperando o imposible
VAIA PAR DE ELEMENTOS José Manuel Pájaro González Fitaba ao mar, pensativo, coma se algo o estivese alterando moito. Pronunciou aquelas palabras de vagar, coma se tivese remordementos. "Levo moitos anos neste país, e o único que vin é a xente comendo, e comendo, e só parando cando os interrompen." É ben certo que había un tempo dende que isto o estaba a incomodar. "Este país alcatrea, o cheiro das xentes que habitan nel, só preocupadas por si mesmas, faría enfermar ata ás pedras." "Outros tempos eran mellores, a xente disfrutaba coas
súas
vidas,
sen guerras, con quietude, posuían todo o
necesario para unha vida feliz, e agora teñen a dor inserida nos seus corpos, e nas súas mentes." Esta historia, que conta cómo un desenlace fatal se convertiría finalmente, nunha paz clara, narra o testemuño dun país atacado polo propio incivismo das xentes que nel habitan, a historia comeza co naufraxio dun barco no que viaxaban un par de centos de homes dun país ao límite do mar coñecido. Unhas
accións
irresponsables
acabarían
por ser moi custosas... e todo comezou así. O líder do grupo que naufragou chámase Terra, un home forte cun tono de pel colorado, de grande estatura, ten o pelo curto por diante e longo pola caluga ata os ombreiros, o nariz chato, os ollos verdes e as mans cheas de marcas provocadas polos traballos ao longo da súa vida. Polo seu aspecto, chamou a atención rapidamente ao chegar ao noso país, e a xente comezou a queixarse da presenza deste náufrago, que no fixera mal ningún, pero a
xente é reticente, o que provocou que esta vítima do
mar tivese a entrada na cidade
prohibida, e quedaron
así exiliados no embarcadoiro él e os demáis homes. Pasaron os días, e, debido a esta situación insostible, o líder Terra decidiu que tiña que facer algo, para evitar esta inxustiza cara él mesmo e cara os seus homes, que só querían voltar coas súas familias, ao seu fogar, pero non querían provocarlles ás persoas que neste lugar habitan ningún mal.
Cara a tardiña do día seguinte, os mariñeiros falaban de vagar, co son do mar batendo contra as rochas, e buscaban unha solución ao seu problema... -Teriamos que falar con alguén que nos amañe o barco, ou nos faga un novo, ainda que teñamos que traballar para él en troco, e... Terra interrompeu ao mariñeriro que estaba a falar. -Non é moi fiable iso que dis, tendo en conta que ninguén quere saber nada de nós, non creo que haxa ninguén disposto a isto. De súpeto, todos viraron a cabeza, ao ver como un home se achegaba a eles. Un home de face gastada, coma se non houbese durmido en moito tempo, tembloroso e coas roupas desgastadas, que facía xestos aos mariñeiros.
Terra advertiu a súa presenza e levantouse, endereitou o seu chapeu, e acercouse ao home, que amosouse máis tranquilo. -Gustaríame falar cun home que se fai chamar Terra. -Pois paréceme que atopaches buscando, amigo, son eu.
o
que
estabas
-Este manifesto é para vostede, mándao o ministro da cidade. O maifesto contiña unha mensaxe que dicía así: Señor Terra: Escríbolle para informalo de que se a súa estancia nos molles non remata nun prazo
máximo de tres días,
teremos que proceder a expulsalos polos métedos que foran necesarios, para evitar isto pregámoslle que vostede e os seus homes marchen molestar a ninguén.
o antes
posible sen Un saúdo.
-Están pensando en expulsarnos pola forza da cidade se non nos vamos. -Iso é odioso, non entendo a razón pola que nós estamos a molestar aquí, se non nos metemos con ninguén, e eles saben que non podemos marchar. -Esperaremos os tres días de prazo que nos dan no manifesto, e entón, cando o ministro ese apareza por aquí, imos falar con él en persoa, que entenda a nosa situación, temos que conseguir un barco para volver aos nosos fogares. Pasaron os tres días, algúns dos mariñeiros que estaban a carón de Terra tremían polo que podía pasar se non marchaban de alí, e non tiñan tempo. Na mañá do mesmo día os preto de douscentos náufragos acomodábanse en filas ás costas
do seu lider, quen
estaba algo máis preto da entrada aos molles esperando a chegada do ministro e das forzas que de seguro mandaría para botalos fóra da cidade. O ministro era un home de baixa estatura, vestido con roupas elegantes, cun chapeu vermello, cunha camisa branca e cuns pantalóns de seda brancos que cubrían as súas pernas curtas, que acababan nuns pés pequenos. Terra contemplaba ao ministro e non podía crer o que estaba a ver, pois detrás del, máis de cen homes armados, en filas, camiñaban cara él.
-Eu son o ministro, chámome Auga, seica non recibiu o meu manifesto? -Recibín, si. -Non entendo porque seguen vostedes aquí, non deben de entender que máis de douscentos homes ocupando os molles dificultan as labores das xentes da cidade que precisan do uso constante del. -Entenda que non temos barco para voltar coas nosas familias,
señor ministro, precisariamos que nos axudase
para marchar. -O método interesa,
que
só
utilicen
quero
para
marchar
non
me
que abandonen a cidade o antes
posible para recuperar a normalidade, ou se non nos veremos obrigados a botalos pola forza. -Esta cidade era antes digna das alabanzas das persoas, era un claro exemplo de xenerosidade, de humanidade, de respeto... e xa non sei que pensar. O ministro Auga, quen xa estaba farto de que Terra falase do que estaba ben e do que no, fixo un xesto aos seus homes, e todos eles desfixeron as filas e comezaron a cargar contra os mariñeiros, que estaban indefensos. Decidiron non resistirse para non facer mal a ninguén e marcharon antes de provocar unha situación de agresividade innecesaria. Dentro
do
resentidos,
grupo que
dos
mariñeiros
había
algúns
querían facerlle pagar ao ministro Auga
por isto, e comezaron a argallar un plan.
Terra non podía saber que, os seus amigos, os seus camaradas, aos que tanto quere e respeta, estaban preto de facer algo que desgustaría moito ás persoas que deixaron soas nos seus fogares, que os están a esperar. Os mariñeiros planearon asasinar ao ministro Auga, e o farían pola noite do día seguinte, sen que se poidese decatar. Ó dia seguinte, os mariñeiros procuraban dun lugar preto da residencia do ministro para
durmir sen que Terra
sospeitase, ata que atoparon un lugar onde descansar, ata que chegase a noite. Cando a noite chegou, os mariñeiros marcharon sen provocar balbordo, xa que non querían que se despertase o seu capitán. Marcharon cara á cidade, pola ponte do Oeste, que estaba menos vixiada. Cando chegaron á porta do ministro, un dos mariñeiros que quedara na base alertou aos seus compañeiros que Terra espertara e que estaba preguntando polo paradoiro dos demáis. Xa non tiñan moito tempo para vingarse. Debían ser cando menos trinta mariñeiros os que estaban na entrada da residencia do ministro cando deron as doce no reloxo. Entraron na casa e comezaron a golpear os mobles, a rachar as ventás, a romper as prantas, a esnaquizar as fotos,
o
que
provocou
medo,
contemplou
como
que os
Auga espertase, mariñeiros
e
con
cegados
pola
vinganza o arrastraban fóra da habitación, e comezaban a golpealo.
Terra escoitou o balbordo e rapidamente foi á cidade, esperando que poidese evitar que os seus homes cometesen o maior erro das súas vidas. Cando chegou, puido ver como o ministro tremía mentres tiña nas tempas o canón da arma de fogo dun mariñeiro, nese intre Terra quitou a arma e salvou ao ministro pero recibiu un disparo ao mesmo tempo. Os mariñeiros xa non estaban cegos de vinganza. Provocaron todo o contrario, e Terra pronunciou, agonizante: -Era necesario isto...? Porqué ten que morrer alguén para conseguir a paz? Os mariñeiros choraban mentres o seu capitán morría no chan. Auga comprendeu o sacrificio e comezou a pensar. -Son unha persoa non merecedora do sacrificio dunha persoa tan nobre como era Terra, un home decidido, recto e puro, que buscaba a resolución dos seus problemas da maneira máis pacífica. Quero que a súa decisión sexa lembrada por sempre, aos
mariñeiros
procedentes
de
outros
lugares
concederémoslles o barco que precisan para voltar aos seus fogares, e cada un deses barcos levará escrito isto: Paz e vida con como a Terra e a Auga: sempre van da man. Quedan libres os mariñeiros responsables do ataque, pois a libertade é algo que agora, grazas a Terra, son capaz de respetar. Que este día sexa lembrado sempre coma o Día dos dous elementos.
Só
algúns
dos
náufragos
quedaron
no
país,
algúns
buscaban axudar para expiar a súa mala acción, outros non querían ver ás súas familias despois do que fixeron... -Aprenderemos dos nosos erros, e faremos que a familia de Terra coñeza esta historia, coñecerán que morreu coma un heroe da xustiza nun mundo desigual. Que a vinganza nunca separe a Paz da vida. E aquí estamos agora, tres anos despois do acontecido, mentras lembro a historia mirando ao mar, sentíndome aínda algo culpable da súa morte, que eu era quen de evitar, só tiña que darlles un barco e iso nunca ocorrería. Pensabamos que a xente lembraría isto e tentaría por ser máis comprensiva, máis honesta, máis xenerosa, pero non foi así por completo. Eu ei de pasar o tempo que me quede lembrando o que pasou nestas Terras mudas, testemuñas dun pasado escuro e lúgubre, que agora disfrutan de tempos de paz. Queimei o manifesto que enviara tempo atrás, só me enchía de malos recordos, e mandei cartas ás familias dos mariñeiros. Caseime e agora teño un fillo moi novo, ao que chamei Terra. É a miña maneira de mostrarlle o meu agradecemento por abrirme os ollos.
O VENDEDOR DE GLOBOS Andrea Pintos Chamorro
Unha vez había unha gran festa no pobo . Toda a xente deixara os seus traballos e ocupacións de cada día para reunirse na praza principal, onde estaban os xogos e os postos . Os nenos eran quenes gozaban con aqueles festexos populares. Viñera de lexos todo un circo, con pallasos , equilibristas, animais amaestrados e domadores que lles facian probas e cabriolas. Tamén se achegaran ata o pobo toda clase de vendedores, que ofrecían golosinas, alimentos e xoguetes para que os rapaces gastaran ali os pesos que os seus pais ou padriños lles regalaron polo seu aniversario, ou pagándolles traballos extras. Entre tódalas persoas había un vendedor de globos. Tiñaos de tódalas cores e formas. Había algúns que se distinguían polo seu tamaño. Outros eran bonitos porque imitaban a algún animal coñecido, ou extraño. Grandes, pequenos, chamativos ou raros, tódolos globos eran orixinais e ningún se parecía a outro. Sen embargo, eran poucas as personas que se achegaban a mirarlos, e menos aínda os que pedían para comprar algúns. Pero tratábase de un gran vendedor. Por iso, nun momento en que toda a xente estaba ocupada en curiosear e deterse, fixo algo extraño. Tomou un de sus mellores globos e soltoúno . Como estaba cheo de gas moi liviano, o globo comenzou a elevarse rápidamente e pronto estivo arriba de todo o que había na praza . O ceo estaba clariño, e o sol radiante da maña iluminaba aquel globo que trepaba e trepaba, rumbo ao ceo, empurrado lentamente polo vento dirección o nordeste daquela hora. O primeiro pícaro gritou: -¡Mira mamá un globo! Inmediatamente foron máis os que o viron e sinalaron a os rapaces e a xente que tiña mais preto . Entón o vendedor xa soltara un novo globo doutra cor e tamaño moito máis grande. Esto fixo que prácticamente todo o mundo deixaria de mirar o que estaba facendo, se pusera a contemplar aquel sencillo e magnífico espectáculo de ver como un globo perseguía ao outro en su subida ao ceo . Para completar a cosa, o vendedor soltóu dous globos con los mellores cores que tiña, pero atados xuntos. Con esto consiguió que unha tropílla de nenos pequenos o rodeara, e pidiera a gritos que seu pai e a súa nai lle comprara un globo como aquelos que estaban subindo e subindo. Ao acabar os seus mellores globos, consiguió que a xente lle valorara todos os que aínda lle quedaban, e que eran moitos. Porque realmente tiña globos de todas as formas, tamaños e cores.
En pouco tempo xa eran moitisimos os nenos que se paseaban con eles, e había algúns que imitando o que vira, había deixado que o seu trepara en libertad polo aire habia alí cerca un neno negro, que con dous lagrimóns nos ollos, miraba con tristeza todo aquelo. Parecía como si unha grande pena se houbera apoderado dél. O vendedor, que era un bó home, se deu conta delo e chamándolle ofreceulle un globo. O pequeno moveu a cabeza negativamente, e rechazou a collelo -Regálocho , pequeno-lle dixo o home con cariño, insistíndolle para que o tomara. Pero o neno negro, de pelo curto e rizado, con dous grandes ollos tristes, fixo novamente un ademán negativo rechazando o que se lle estaba ofrecendo. Extrañado o bo home lle preguntou ao pequeno que era entonces o que o entristecía. E o negrito lle contestou en forma de pregunta: -Señor, si vostede solta ese globo negro que ten ahí ¿Será que sube tan alto como os outros globos de cores? Logo o vendedor entendeu . Tomou un fermoso globo negro, que ninguén había mercado, e desatándo entregoúllo ao pequeno, mentras lle decía:-Fai ti mismo a proba. E desatandollo verás como tamén o globo sube igual que cos demáis. Con ansiedad e esperanza, o negriño soltóuno , e a sua lle dice foi inmensa ao ver que tamén o seu subía velozmente , o mesmo que habían feito os demás globos. Púxose a bailar, palmotear, rírse de pura ledicia . O vendedor, mirándoo aos ollos acariciándolle a súa cabeciña enrulada, e díxolle con cariño:-Mira pequeno, o que fai subir os globos no é a forma ni a cor, senón o que ten dentro.
A paz en todo o Mundo
A PAZ
Candela Gil Pereira Un día desperteime,ducheime,lavenme os dentes e decidin poñer nas noticias.Quedeime alucinada,observei que todas as noticias eran boas,non podía ser,era imposible,non estaba acostumada a que nas noticias non se falara de mortes,asasinatos,pelexas...: -Non había loitas entre os países:en Siria non se mataban a os nenos na cola do pan,xudeos e palestinos comportábanse coma irmáns,non aparecían noticias sobre a discriminación pola raza,orixen,sexo...non existian armas,todas foron esnaquizadas en todo o mundo,a xente púñase da acordo para axudarse uns a outros,acabouse a fame no mundo. -Os avións de guerra cruzaban o ceo e xa ninguén lles tiña medo,non tiraban bombas nin gases si non flores. Todo gustoume tanto que o grabei en video. Pero o bó durou pouco,pasados uns anos voltou a ser todo igual,as xentes non se tiñan respeto uns a outros,nin respeto a vida,as loitas comenzaron de novo e iso disgustoume moito.Non sabía que facer,xa que ..todos os gobernantes non eran capaces de frenar todo isto. Non crian que se solucionara.O peor era que os nenos éramos os máis desfavorecidos,crecíamos rodeados de dor,loitas,morte,sangue e bombas:.....sin infancia... Todo era horrible...daba mágoa de que xeito se estaba a construir un mundo no que vivir as vindeiras xeracións.Semellaba que a ninguén lle importaba o mais minimo as consecuencias que todo isto traia ...agás os nenos,os mais miudos,os que se supuña que non entendiamos nada,que non eramos conscientes da realidade,que non podiamos arranxar nada xa que nada tiñamos...so esperanza e ganas de facer que todo fora doutro xeito... Estabamos desprotexidos,tristes,sós...Os maiores adicábanse a pelexar e non nos prestaban atención a os mais pequenos.Moitos nenos medraban rodeados de miseria e fame mentras os paises gastaban o diñeiro en armas,outros eran asasinados por bombas dun avión cando agardaban na cola do pan,polo simple feito de que os adultos do seu país e os do país do lado non eran amigos... Había que tomar unha decisión e arranxar todo o que os maiores esnaquizaban sen control,sin sentido,sin pensar..
De súpeto ocurriusenos o xeito de facerlles entender,e non nos supuxo moita complicación,¡¡¡que carai...era ben doado!!!,e puxemos mans a obra: -Secuestramos unha canle de televisión armados todos nos de chuches e bonecos...e seguidamente emitimos en directo so para os pequenos.Lanzamos unha mensaxe,clara,sen disfraces,ao gran:tiñamos que ensinarlles os adultos que non eramos felices,que non disfrutábamos da vida pola sua culpa,que isto tiña que rematar. Quedamos en ter unha xuntanza cada neno de cada país ou pobo,aldea,cidade nas suas prazas e rúas,ficando calados,sin sorrir durante días e días... Loxicamente os adultos creron que non aguantaríamos,pero nos estabamos dispostos a darlles unha gran lección,estabamos fartos...Así decidiron xuntarse,sentarse,e calarse...todo o tempo que fixera falla. A partir dese intre non se escoitou en ningures nin unha soa carcallada,berros de ledicia,nin choros de bebés polas suas nais...todo era silencio... Os parques estaban baleiros,as bicis tiradas,pelotas abandoadas,colexios sin un so neno,mágoa por cada ricón... Os dias comezaron a facerse eternos o día daba paso a noite e a ninguén semellaba impotarlle,o sol case que non quentaba,estaba triste,a noite non tiña estrelas,xa que estas negábanse a sair,xa que somente os mais cativos eran capaces de valorar a sua beleza,de contemplalas durante longas horas pedindo desexos e argallando aventuras,de saber o bonito que era a vida,o mundo,o que nos rodea... As flores perderon as suas cores,o campo xa non cheiraba a campo,as leiras non tiñan quen as percorrera con berros e grandes sorrisos...e o mundo comezou a morrer... E os adultos comezaron a plantexarse moitas cousas,as sensacions que recibian non lles gustaban... Os cativos agardaron como heroes,sen moverse,case que sen alento,pouco a pouco,dándolle tempo os mais grandes a reflexionar... Daquela o mundo foi consciente de que sen cativos non hai gargalladas,xogos,carreiras,ledicia...a felicidade non teria sitio ,todo
seria oscuro como unha longa noita ,e sen felicidade non hai NADA...non hai vida. Os gobernantes reuníronse e decidíron darnos un mundo millor,sen violencia,sen loitas,sen fame... Firmaron un pacto para que todo funcionara e para que gobernara
porque sen PAZ non hai mundo....
O sono de Malik Noemí Carneiro Martínez Malik era un neno que vivía en Libia. Tiña sete anos e o seu sono era ter un xoguete, non lle importaba o que fora, el só quería un xoguete. Malik non sabía o que eran os xoguetes, pero un día, mentres traballaba de basureiro, encontrou unha revista que estaba nun idioma que el non coñecía, por que non sabía nin ler, nin escribir, pero encantoulle todas as imaxes que aparecían nela, entón recolleuna do contenedor e levouna a súa casa. Preguntoulle a súa nai se sabía que era aquelo. A súa nai díxolle que iso chamábanse xoguetes. Normalmente el non xogaba, porque estaba sempre traballando, pero sempre que tiña un rato libre xogaba cun pau.
Pero Malik non sabía que o seu sono íase facer realidade, ía ter un xoguete. Malik preguntoulle a súa nai, Sarah: – ¿Podo ir a praia? – Preguntoulle Malik –. – Ben, deixoute ir. Pero ten moito coidado – Respondeulle Sarah –. Malik foi a praia, a xogar que era un aventureiro, saltando sobre as rochas, co seu pau. Malik mirou o ceo e viu un avión. De súpeto oíu un forte ruído, como se fora unha bomba, cando o fume dispandiuse proviña dun lugar cerca da súa casa. Malik, asustado, colleu o pau e correu a toda presa cara a súa casa, para ver se a súa nai estaba ben. Malik, de lonxe, mirou un montón de escombros preto da súa casa. Foi ver detrás da casa que estaba en escombros, pero a casa que estaba detrás non era a súa. Foi ver se era a de diante, pero tampouco. Malik imaxinouse o peor. Pero para estar máis seguro que a súa casa era a de os escombros foi ver a casa da dereita, que era a única que coñecía a parte da súa. Malik estaba destrozado por que a casa de escombros era a súa. A súa nai estaba morta. Pero Malik aunque tiña moi corta idade. Decidiu que para vengarse da morte da súa nai, el ía ser militar. E xa tiña todo planeado: Os primeiros días ía seguir sendo basureiro e cando gañase suficente diñeiro, como para comprar unha arma, ía ser militar. E tamén como non tiña un sitio para vivir íase facer unha casiña cos escombros que quedaron da súa casa. O primeiro día gañou tres dinares; que é a moeda de Libia. E con ese diñeiro comprouse unha caixiña de cen parafusos, e aún sobroulle un dinar, que gastouno nunha barra de pan. Construíu tres paredes da súa pequena casiña. Xa soamente faltáballe unha parede e o teito. Durante a noite Malik soñou coa súa nai. O segundo día Malik despertouse pronto, para ir traballar.
Ese día Malik gaña outros tres dinares. E con ese diñeiro comprouse unha caixiña de cincuenta parafusos, e aún sobroulle dous dinares, que gastou un nunha barra de pan e o outro aorrouno para comprar a arma. Construíu a última parede e o teito da súa pequena casiña. O terceiro día Malik encontra entre o lixo algo brilloso, emocionado, escarba e escarba e, de súpeto, encontrou unha bicicleta ou iso parecia, xa que precisaba varios arranxos. Levouna a súa casa, limpiouna, arregloulle o manillar . . . soamente faltaballe as rodas. Con o diñeiro gastou dous dinares nas dúas rodas e con o outro comprouse outra barra de pan. Malik puxolle as rodas a súa bicicleta pero o inflador costaba tres dinares e soamente quedaballe un dinar aforrado. E recordou que o señor Hasan, que viviá na dereita da súa casa, tiña un inflador. Nervioso, chamou a porta. – Señor Hasan, poderíame prestar un inflador?, por favor – Preguntoulle Malik a Hasan. – Pois claro. Pasa, pasa – Respondeulle Malik –. Hasan era un señor de avanzada idade. Hasan contoulle a Malik que non sabía nada del, facía moitos días que non saía da súa casa por medo as bombas. – Queres un vaso de leite? – Preguntoulle Hasan –. – Non, gracias – Respondeulle –.
Malik deuse conta de que Hasan non tiña nada para comer soamente leite. E el tiña un dinar aforrado que era para a súa arma, pero pensou que o deixaría para máis adiante porque os dous tiñan o estomago baleiro. – ¡Xa volvo! – Díxolle a Hasan metres corria cara a porta –. Comprou unhas patacas e uns trozos de polo.
Deullo todo iso a Hasan, para que fixera un guiso. – ¿Queres vivir con migo? – Preguntoulle –. – Encantaríame – Respondeulle –. Malik e Hasan comeron o guiso. Metres estaban comendo Malik díxolle a Hasan: – Eu estaba aforrando para mercar un arma . . . – Díxolle Malik –. – Pois mellor que mercases o polo e as patacas porque se todos pensaran na venganza, as guerras non acabarían xamáis – Contestoulle Hasan antes de que Malik acabara de falar –. Ese día foi, un deses días que son especiais. Que podes gastar máis que outros días. Un día Malik e Hasan foron dar un paseo. Cando chegaron a súa casa, ían comer, pero de súpeto chamaron a porta. Os dous foron a porta con medo, Hasan abriuna. Malik preguntoulle cando viu o home: – Hasan ¿que é este home? –. – Verás Malik . . . este é o teu pai – Contestoulle Hasan –. Hasan coñeceu a Jen, o pai de Malik, fai moitos anos. Malik xa non se acordaba do seu pai, todos crían que tiña morto na guerra. Jen explicoulle a Malik que viña para levalos a el e a súa nai a Exipto onde vivían Jen e a avoa de Malik. – ¿Queres vir a vivir conmigo e a túa avoa? – Preguntoulle Jen a Malik –. Malik tiñalle xa moito cariño a Hasan, e non o quería deixar só. Entón decidirón que se Hasan quería, podería ir con eles. Hasan aceptou ir con eles.
Cando íanse para Exipto, Malik ía na súa bicicleta e Hasan e Jen ían camiñando.
Cando chegaron a Exipto, Malik tiña moitas ganas de coñecer a súa avoa, Sannai. Malik cando viu a Sannai foille correndo a dar un bico, pero a súa avoa, antes de que Malik podéralle dar o bico, abrazouno fortemente, de tal maneira que Malik quedou sen forzas para poderlle dar o bico. Cando por fin a súa avoa soltouno, Malik poido respirar. Sannai alargou a mán e colleu, dun estante, un paquete e entregoullo a Malik. O que máis chamoulle a atención foi que o envoltorio era dunha cor celeste con bonecos ó redor. Abriuno con moito coidado para non romper o envoltorio, por que gustáballe moito, e descubriu uns lápices de cores e unha libreta. O primer debuxo que fixo, foi a súa casa con a súa nai, que tanto quería, o seu pai, que apenas o coñecía pero xa o quería moito ó igual ca súa avoa e ó seu carón Hasan, que nada máis coñecela namorouse dela, e como non, tamén estaba Malik. Malik pedíulle ó seu pai que lle ensinara a escribir e a leer. A primeira palabra que ensinoulle foi paz, a palabra máis bonita do mundo. Malik ó facerse maior, recorreu o mundo con os seus debuxos sobre as guerras. E tamén coñeceu a unha muller fermosa ca que casou e tivo tres fillos, e luchou para que todos eles estudiasen e non tiveran que pasar polo que el pasou, unha guerra que fixo que coñecera a maldade e a bondade das persoas. FIN Pd: Sempre habrá guerras, por que hai paises que gañan diñeiro vendendolles armas ha ún bando e a outro. Dedicado a todos os nenos que sofren nas guerras.
A xornada de celebración da efeméride do día da paz, foi todo un éxito. Houbo un programa moi completo de actividades. Desde a interpretación da canción "Me gustaría enseñar al mundo a cantar " polo alumnado do coro e conxunto instrumental, que en educación infantil foi presentada ante as familias, pois os cativos tamén cantaron enriba do escenario . O cineforum realizado en secundaria coa película "Invictus". E a xornada de novas e vellas formas de xogo levadas a cabo polo grupo de mediadores do noso centro en colaboración co profesorado, que convertiu o patio nun espazo de encontro e convivencia, onde os grupos eran heteroxéneos e a aventura estaba garantizada por tódolos recunchos.
Un ano máis tivemos o inmenso pracer de celebrar con toda a comunidade educativa o desfile de entroido do CPI COVATERREÑA. A pesar do frío, a choiva, o vento e a neve foi un día estupendo. Compartimos bailes e disfraces, bromas e risas entre todos. O tema deste curso, xirou entorno ao: ANO INTERNACIONAL DA COOPERACIÓN NA ESFERA DA AUGA Foi a Asambles Xeral das Nacións Unidas a que no ano 2010 declarou o 2013 como un ano no que os esforzos de todos vaian encaminados a protexer este ben tan preciado que é a AUGA. Todo un sono, unha utopía feita realidade, na que podamos lograr polo medio de pequenos xestos cambiar a conciencia das persoas e facer do noso planeta un mundo máis sostible Nós nesta a nosa comunidade, que é o colexio, intentamos por tódolos medios aforrar consumo eléctrico, gasto de auga e aproveitar ao máximo os materiais de refugallo. Deste xeito intentamos concienciar aos cativo na cultura ecolóxica e de coidado do planeta. Aquí tedes algunhas fotos das comparsas deste ano: INFANTIL: 1º CICLO DE PRIMARIA: 2º CICLO DE PRIMARIA: 3º CICLO DE PRIMARIA: SECUNDARIA: CHOQUEIROS.
BOB ESPONXA MEDUSAS CANTANDO BAJO LA LLUVIA VIVIMOS DO MAR GRUMETES, CABEZUDOS,
FARRAPEIROS E
GAÑADORES DO CONCURSO"MENÚ das cartas" O xurado, formado por alumnado de 3º da ESO e profesorado do centro, decidiu conceder catro premios oficiais, un por cada nivel participante e dúas mencións especiais. Estas últimas a pesar de non cumprir totalmente coas bases do concurso foron recoñecidas pola súa calidade. Poidemos disfrutar de tódolos traballos na exposición que se celebrou a primeiros de febreiro na Biblioteca do centro. Despois trasladouse ao Parador de Baiona, onde permaneceu ata xaneiro. Noraboa a todos os participantes e un especial agradecemento aos locais hosteleiros de Baiona pola súa colaboración. GAÑADORES: 2º PRIMARIA - LA COCINA ENCANTADA Lucía Cabral Fernández, Xela Mariño González, Joaquín Quintas Abia (3º). 3º PRIMARIA - CARAMUXOS Noa Barra Pombal, Sabela Cedeira Vázquez, Paula Lijó González. 4º PRIMARIA - JIM María Carneiro Claro, Jimena Gil Pereira, Itxasne Larzabal Planes. 5º PRIMARIA - TIRINTINYAM Candela Gil Pereira, Alejandra Míguez Pena, Pablo Pérez Blach. MENCIÓNS ESPECIAIS LA FORTALEZA, Nerea Barreiro De la Concepción. MONTE BOI, Sara Aldegunde Carneiro.
UN MAR DE MULLERES Chegou ao noso cole unha exposición na que se destacan mulleres traballadoras da nosa bisbarra. Todas elas teñen traballos relacionados co mar, dende percebeiras ata patronas de pesca, todos traballos duros. A exposición “Un mar de mulleres”, é un proxecto divulgativo que visibiliza a situación da muller no ámbito laboral do mar nas nosas costas. A mostra foi cedida polo Grupo de Acción Costeir 7 Ría de Vigo A Guarda que xestiona axudas do fondo Europeo de Pesca. Con esta exposición queremos celebrar un día tan importante para todos e todas: O DÍA INTERNACINAL DA MULLER TRABALLADORA.
CHARLA SOBRE SEGURIDADE VIAL O alumnado de 3º e 4º da ESO recibiu unha charla da garda civil de tráfico sobre seguridade vial.
MAIO 2013