“dat per gebeurtenis aan schade en bereddingskosten tezamen volgens artikel 283 van het Wetboek van Koophandel niet meer wordt vergoed dan het verzekerde bedrag onder de desbetreffende rubriek”. SRA heeft als onderaannemer in opdracht van Redec BV systeemplafonds geleverd en gemonteerd in een kantoorgebouw in aanbouw. In 2002 is tot drie keer toe in verschillende ruimtes het plafond bezweken. Na het bezwijken van nog een plafond heeft SRA aan TNO opdracht gegeven de schade te onderzoeken. Hierna zijn extra maatregelen genomen: SRA heeft alle ophangpunten van de systeemplafonds verstevigd door bijplaatsing van een extra beugel. In de loop van de periode waarin de maatregelen genomen zijn, heeft verzekeraar aan SRA medegedeeld dat de kosten van de genomen maatregel niet voor vergoeding in aanmerking komen, maar dat de werkzaamheden wel moeten worden voortgezet.[5] SRA vordert in rechte de vergoeding van kosten van de maatregel, omdat deze op grond van het bepaalde in art. 283 WvK voor vergoeding onder de polis in aanmerking zou komen. De rechtbank is van mening dat de kosten als bereddingskosten vergoed moeten worden: Een en ander brengt volgens de rechtbank mee dat het aanbrengen van die beugels moet worden beschouwd als de meest geëigende maatregel om het onmiddellijk dreigende gevaar af te wenden. De omstandigheid dat de getroffen maatregel tevens als verbetering zou zijn aan te merken doet aan de verplichting tot vergoeding van die kosten niet af. In hoger beroep bestrijden de grieven IV t/m VI het oordeel dat de getroffen maatregel de meest geëigende was om onmiddellijk dreigend gevaar af te wenden, zodat de kosten daarvan als bereddingskosten geheel voor vergoeding in aanmerking komen, ook als die maatregel als verbetering zou zijn aan te merken.[6] Het hof concludeert dat kan worden vastgesteld dat SRA de maatregel in kwestie, die een definitieve oplossing bood voor het probleem van de onbetrouwbare verankeringen, ook zonder het bestaan van een bereddingsplicht had moeten treffen, omdat zij daartoe verplicht was jegens haar opdrachtgeefster Redec. De strekking van de wettelijke regeling inzake de bereddingskosten leidt in dit geval dan ook niet dwingend tot het oordeel dat de kosten van de maatregel door Delta Lloyd moeten worden vergoed. Het risico waar het om gaat — zo vervolgt het hof — is niet het feit dat een deel van de door SRA aangebrachte plafondverankeringen onbetrouwbaar bleek te zijn. Dat was geen verzekerd risico. Het eigenlijke risico met het oog waarop de maatregel zou moeten zijn genomen is de beschadiging van systeemplafonds door het feitelijk bezwijken van de verankering daarvan. Vastgesteld moet worden of de verwezenlijking van dat laatste risico ten tijde van het treffen van de maatregel ophanden, dat wil zeggen onmiddellijk dreigend was. Ongeveer vijf maanden na de laatste werkzaamheden van SRA is in een periode van drie maanden driemaal een systeemplafond naar beneden gevallen. Tussen het tweede en het derde incident is slechts een week verstreken. Het hof stelt vast dat, gelet op het eerdere verloop, de verwachting niet gerechtvaardigd was dat iedere week een plafond naar beneden zou vallen. SRA kon er echter wel van uitgaan dat het gebeuren zich binnen enkele weken zou herhalen. De kans op het bezwijken van verankeringen kon volgens de ingeschakelde deskundige worden verminderd door water in de plafonds af te tappen en aldus een gewichtsvermindering van ongeveer 5% te bewerkstelligen. Deze maatregel zou slechts enkele uren werk vergen en zou zonder bezwaar kunnen worden uitgevoerd omdat het kantoorgebouw nog niet in gebruik was. Het hof concludeert dat de maatregel (het aanbrengen van de beugels) te vergaand is en dat de eenvoudigere maatregel (aftappen van water) afdoende zou zijn om dreigend gevaar te keren: “3.12 Anders gezegd, het aanbrengen van extra beugels voldeed als beredderingsmaatregel wel aan het vereiste van subsidiariteit, omdat er geen goedkopere maatregel beschikbaar was die het zelfde effect had, maar niet aan het vereiste van proportionaliteit, omdat de kosten ervan in geen enkele verhouding stonden tot de omvang van de verzekerde schade die ten tijde van het treffen van de maatregel
39