Nederland sprintland Helsinki, juni 2012. Twee 20-jarige finalisten (Jamile Samuel en Dafne Schippers) op de 200 meter bij de vrouwen. Goud voor Churandy Martina op dezelfde afstand, zilver voor Patrick van Luijk. Een dag later nog meer medailles. Wat een weelde. Is Nederland ineens een sprintland geworden? 'We zijn op de EK in ieder geval een estafetteland geworden,' zegt Henk Kraaijenhof, voorheen trainer van wereldtoppers als Merlene Ottey en Nelli Cooman. 'Twee nationale records bij de estafette. Dat is goed, absoluut. Top. Maar kijk je naar de individuele tijden, dan zijn we nog niet echt een sprintland. Want eerlijk is eerlijk, Churandy Martina zou met zijn 20,49 seconden tien jaar geleden op de EK in M端nchen zesde zijn geworden.'
Lang geleden was Nederland een sprintland. Oranje grossierde oranje sprintmedailles. Chris Berger (1934) en Tinus Osendarp (1938) wonnen de sprintdubbel op de EK. Na de oorlog was Fanny Blankers-Koen ongenaakbaar, met vier keer goud op de Spelen van 1948. Twee jaar later op de EK deed ze het weer. In die tijd kende Nederland ook sterke estafetteploegen. Daarna stokte de medailleoogst op de sprint, afgezien van wat oplevingen. Zoals de estafetteploeg (vrouwen) die tijdens de Spelen van Mexico 1968 zelfs
24 uur in het bezit van het wereldrecord (43,49) was, om in de finale als vierde te finishen in 43,44. En Nelli Cooman was natuurlijk een wereldtopper op de 60 meter (indoor), met twee wereldtitels en zes Europese titels. In 1986 verbeterde ze bovendien het wereldrecord op de 60 meter tot 7,00 seconden.
Onzichtbaar
Sindsdien was de Nederlandse sprint internationaal onzichtbaar. Totdat in 2003 de estafetteploeg (mannen) op de WK van Parijs brons grepen. 'Dat was een voorbeeld,' zegt Peter Verlooy, technisch directeur bij de Atletiekunie. 'Vier persoonlijkheden met een grote drive. Ze lieten zien dat vier 'gewone' sprinters met vloeiende wissels in de estafette mee konden met de wereldtop. De kans op succes is klein, maar die kans is er wel.' Twee jaar eerder had de Atletiekunie ingezet op de sprint door in de estafette te investeren. Als doel en als middel. Verlooy: 'Talenten, coaches en faciliteiten bij elkaar, neuzen dezelfde kant op, niet van de wijs laten brengen bij teleurstellingen en volhouden. Doe een stevige inspanning en je krijgt succes. We zijn vanaf de EK van 2002 in M端nchen vrijwel steeds met estafetteploegen op grote toernooien aanwezig geweest. Dat kun je niet los zien van het beleid.' Wigert Thunnissen, bondscoach sprint, heeft het uitgezocht: 'Tussen 1992 en 2001 zijn we drie keer met een estafetteteam op de grote toernooien geweest,
4
juli 2012