ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Το μεσημέρι, κάτω από το λιοπύρι, η θάλασσα μόλις που λικνίζεται, εξαντλημένη. Σαν ξαναπέφτει πάνω στον ίδιο της τον όγκο, κάνει τη σιωπή να σφυρίζει. Μια ώρα ψήσιμο και το χλωμό νερό, Τεράστια μάζα υπερθερμασμένης λαμαρίνας, τσιτσιρίζει. Τσιτσιρίζει, καπνίζει, τέλος καίγεται. Σε μια στιγμή θα αναποδογυρίσει για να χαρίσει στον ήλιο το υγρό του πρόσωπο, κρυμμένο ακόμα κάτω απ’ τα κύματα και τα σκοτάδια.
Ολημερίς, η πλώρη ξετρυπώνει σμήνη ιπτάμενων ψαριών, μικρά σιδερένια πουλιά διωγμένα απ’ τους θαλάσσιους θάμνους τους.
*
(
Η θάλασσα μεσ’ στα χέρια μας)
και άλλα… Αλμπέρ Καμύ, το καλοκαίρι δοκίμιο που συγκεντρώνει κείμενα γραμμένα μεταξύ του 1939 και του 1953
Ένα παιδί φωνάζει τ' όνομά μου
μέσα στη νύχτα
μια κοπέλα αγρυπνάει πλάι στα ερείπια
πλάι στα σπίτια που γκρέμισα
όμως ένας ήλιος
όμως ένα ολόχρυσο φεγγάρι
χιλιάδες πουλιά
και χιλιάδες ψάρια
αναστηθήκαν
κι είναι δικά μου
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΟΥΜΑΝΙΔΗΣ – 4
Μια ελεγεία φωτεινή.
Μου γράφεις φίλε μου, κι εγώ, από μακριά, την ίδια στιγμή, ακούω: τον θόρυβο του μολυβιού, τους χτύπους της καρδιάς σου, τη μουσική των λέξεων επάνω στο χαρτί.
(Το ποίημά σου, πριν γεννηθεί, είναι κιόλας μαζί μου.)
Συλλογή: ΕΟΡΔΑΙΑ ΓΗ
Ενότητα: ΕΝ ΑΡΧΗ …
ΖΑΓΚΛΑΡΑ ΜΑΡΙΑ – Τοπογραφία της νοσταλγίας (αποσπάσματα)
(Κάποιος με χαιρέτησε στον δρόμο. Σου έμοιαζε, μα δεν. Όμως μπορεί και να ήσουν. Μπερδεύομαι
πια. Φίλα με, είπα. Προσπαθώ να θυμηθώ από που σε ξέχασα.)
Ασφυξία.
Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή
Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι
Ανόητη
Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;
Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις – πονάω ***
[…]
Στα μαλλιά της τώρα πουλιά
το σπίτι δεν έχει παράθυρα κι η καρέκλα της βουλιάζει σιγά
σιγά στο μωσαϊκό. Κινούμενη άμμος ο χρόνος καταπίνει
μνήμες και βήματα. Απ’ το ταβάνι πέφτουν σοβάδες και στις
γωνίες φυτρώνουν αυτά τα μικρά κίτρινα ανθάκια που κανείς
δε ξέρει πώς τα λένε, γιατί ποτέ κανείς δε στάθηκε να τα
βαφτίσει. Θα τα πω Αθηνές. Έτσι έλεγαν κι εκείνη. Νομίζω.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
[…]
Δεν κλαίω που δεν ήσουν δικός μου, Οδυσσέα, κλαίω
που τόσες Ιθάκες και δε βρήκα κάποιον
να γυρίσει για μένα
γράφουμε, μα κάποιοι δεν είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό
που γίνονται οι ποιητές·
κάποιοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό που γίνονται τα
ποιήματα – κατάλαβες;
Κι εκείνη η λεβάντα, η λυγαριά, οι καλαμιές με
φούντα το λουλούδι, νεφέλες κι ανάμεσα οι σταγόνες
τ’ ουρανού. Δυόσμος σε κόρφους, σε λυγμούς· τα χείλη, αλάτι, καν κοκκινοπιπεριάς πιπέρι, το πικροράδικο, η πικρορόκα. Καίγομαι-καίγομαι, πικραίνομαι, και πώς να
την γλυκάνω την στιγμή· να ψάξω αγιόκλημα σε σκαλωτά φιλήματα να με φιλέψουν.
[…]
συλλογή: Παραμύθια ανεβάζω (1) Λατινική ονομασία της αρχαιας ελληνικής πόλης Λαοδικεία ή Πάραλος, Λαττάκεια, αραβικά Αλ-Λαδίκια, Συρία * πρώτη δημοσίευση «Εμβόλιμον» τχ 91-92/2020. Αφιέρωμα.
Οι πρώτοι στίχοι από το διπλό ποίημα του Σ. Σ. Σ. που φέρνει τον αναγνώστη από τις Πρέσπες στην Λαττάκεια μεσοστεκόμενος σε Λήμνο, Κόρινθο, ανοίγει το πανί του
Μυρτώου ως τοΛιβυκόκι απόκει ανοικτάσταδυτικάτης Κρήτης,Φαλάσαρνα, ευθεία
πίσω στην Αμμόχωστο για ν’ ακουμπήσει στη φλογισμένη Λαττάκεια. :
«Οι ρίζες φταίνε και τα μάγματα. Τρεις ήπειροι, ώς να διψάει ο κάτω κόσμος· […]»
οι αρχικοί στίχοι του Β΄ μέρους
τι είναι το ροΐ;
το ροΐ είναι δοχείο σε σχήμα κώνου ή κυλινδρικό με μακρύ στόμιο στο πλάι ή εμπρός
και χρησιμεύει για να ρίχνουμε λάδι στο φαγητό
στα παιδικά μου χρόνια το άκουγα σαν ρογί κι έτσι καταχωρήθηκε στη μνήμη
εδώ, το ροΐ έρχεται να παίξει το θέμα, ή τίτλο, ενός δελταρίου λογοτεχνικών κειμένων
που η ίδια έχω κατά καιρούς, ή και στο μέλλον θα…, πληκτρίσει από βιβλία στο facebook χάριν ενός τύπου επικοινωνίας που μπορεί και να είναι απεύθυνση στον έναν, εκείνον που στέκεται ενίοτε η αιτία σκέψεων, συναισθημάτων, η ανάγκη να μιλήσω
χαλαρά και… σταγόνα τη σταγόνα… όπως το ρογί (ασημίνα λαμπράκου, 2022)
