De bloementuin In de bloementuin van ’t leven ga ik in verwond’ring voort. ’t Is een lust om naar te kijken, zo’n door God gezegend oord. Ik zie zoveel mensenzielen met een ongekende tooi. Wat zijn liefdevolle harten door hun bloesem wondermooi! Iemand schenkt trots hoon en laster d’ ander groots vergiffenis, een gekwelde geeft blijmoedig van Gods kracht getuigenis, een stervende die vertrouwend al haar hoop op Jezus zet. Harten dragen soms de rijkdom van het kleurrijkste boeket. In de bloementuin van ’t leven tref ik rust en schoonheid aan van de harten die gelouterd in hun volheid opengaan. ’t Is het rozenperk van stillen dat op aarde welig bloeit en in de beproefde zielen als een hof van Eden groeit.
God leidt ons! God is het die ons leidt! Wat zullen wij nog vrezen? Hij kan toch elke kwaal in onze ziel genezen? Is het dat zorg ons drukt, geen enk’le ster wil blinken, Hij is het die weer hoop diep in ons hart laat klinken. Probeer maar positief het leven te aanschouwen en met een blij gemoed op al Zijn kracht te bouwen. Hij schenkt gewis weer rust, waardoor we uitzicht krijgen. Hij laat ons moede hart ver boven pijn uitstijgen. Waar Hij ons begeleidt, zal duisternis verdwijnen en zien we welgemoed de zon der liefde schijnen. Hij maakt wat krom is recht, geeft licht na donk’re dagen en zal ons als Zijn kind met beide armen dragen.
Leef niet vooruit! Leef niet zo ver vooruit met al wat kan gebeuren. Het is als bonken op nog afgesloten deuren. Leef nu, op deze dag en niet in het verleden. Ontsluit maar welgemoed de vensters van het heden. Leef niet zo ver vooruit. Het is niet te voorspellen. Geen sterveling kan ons wat straks gebeurt vertellen en gist’ren is voorbij, toen is alreeds ’t verleden. Richt maar je blik op nú door vensters van het heden. Leef niet zo ver vooruit. Je weet nooit wat zal komen. Maar ga ook niet voorbij aan blijde toekomstdromen. Houd de herinnering aan ’t wonderschoon verleden, maar open deze dag de vensters van het heden!
Ik zoek U, Vader! Ik zoek U, Vader, overal! Waar bent U toch te vinden? Hoort U dan niet de zachte stem van mij, Uw teerbeminde? Ik dwaal in dalen van de nacht, waar ’t kil is en zo duister, maar hoe ik ook mijn ogen wend, ik zie niets van Uw luister. Men zegt dat U er altijd bent op bergen en in dalen, maar waarom kunt U mij dan niet eens feestelijk onthalen? Al is het slechts een warm gevoel, dat U aan mij wilt geven, een hand, een liefdevol gebaar, waardoor ik weer kan leven. Ik zoek U, Vader, overal! Of moet ik meer van binnen die ene deur wijd opendoen en daar met U beginnen? Eens knielen in mijn eigen hart en U dan zo ontmoeten, zodat ik stil, mijn God, heel stil Uw vrede kan begroeten!