HIROSHI SAKURAZAKA Na skraju jutra ALL YOU NEED IS KILL Osoby Kiriya Keiji Rekrut, dopiero co przeszedł szkolenie wojskowe. Wpadł w pętlę czasu, przeżywa wielokrotnie ten sam dzień zaciekłej bitwy. Jin Yonabaru Starszy kolega Kiriyi. Straszny gaduła. Ma zwyczaj informowania przyjaciół, jak skończy się kryminał, który właśnie zaczęli czytać. Shasta Raylle Osobisty inżynier Rity. Okularnica z warkoczem. Kolekcjonerka jajek niespodzianek.
Rita Vrataski Nazywana też Stalową Suką. Należy do elitarnego amerykańskiego Oddziału Specjalnego. Bartolome Ferrell Sierżant w oddziale Kiriyi. Żołnierz uzależniony od treningu fizycznego. Rachel Kisaragi Piękna kucharka i dietetyczka, zatrudniona w stołówce numer dwa. Marzenie każdego żołnierza.
Rozdział 1 Rekrut Kiriya
1 Dziesiąta minuta walki. Strach zalewa pole bitwy. Sami to sobie wyobraźcie. Stalowa Śmierć szaleje dookoła. Dalekie wystrzały brzmią nisko i ochryple. Od ich suchego szczęku wywraca się w żołądku. Pociski, które wystrzelono blisko, wydają dźwięk czysty i wysoki. Właśnie taki, wrzynający się w czaszkę świst słyszę obok. Wrzeciono wkręca się w ziemię, wznosząc kłęby kurzu. Tę ulotną zasłonę dziurawi kolejny pocisk. Jeśli choć jeden z tysięcy tych nie większych od palca kawałków metalu, które smolą niebo, przeszyje twoje ciało - nie żyjesz. Człowiek ruszał się, śmiał, opowiadał dowcipy i nagle, w jednej chwili, zamienia się w kupę stygnącego mięsa. Śmierć przychodzi szybko, w mgnieniu oka. I nie zna litości. Ci, którym uda się umrzeć natychmiast, to i tak szczęściarze. Większość leży w kałużach własnej krwi z roztrzaskanymi kośćmi i wnętrznościami na wierzchu. Dławiąc się błotem, czekają w samotności na Śmierć, która wkrótce zajdzie ich od tyłu i zaciśnie swe lodowate dłonie na ich szyjach. Niebo - jeśli istnieje - na pewno jest zimne i ciemne. Będę tam sam jak palec. Jestem przerażony. Naciskam spust. Lufa migocze czerwonym ogniem. Posyłam serię, żeby odgonić Śmierć. Bum, bum, bum - karabin uderza w pierś mocniej, niż bije moje serce. Dusza żołnierza nie znajduje się w jego ciele, lecz w broni, którą trzyma w rękach. Wraz z migotaniem lufy karabinu mój strach zamienia się w gniew. Za pieprzone dowództwo, które obiecywało wsparcie z powietrza! Za pieprzony sztab, który wymyślił ten gówniany plan! Za artylerię, która postanowiła oszczędzać amunicję podczas osłony lewego skrzydła! I za tego trupa obok mnie! No i przede wszystkim to dla was, cholerni wrogowie, za to, że chcecie odebrać mi życie! puszczam wam jeszcze jedną stalową serię.
Wszystko, co się rusza, jest wrogiem. Zdychajcie! Przestańcie się ruszać. Przez zaciśnięte zęby z moich ust wymyka się groźny pomruk. Dwudziestomilimetrowe naboje, wyrzucane z prędkością czterystu pięćdziesięciu strzałów na minutę, zaraz się skończą. A co tam! Po co mi naboje, kiedy będę trupem? Wymieniam magazynek. Ładuję broń! Partner, który powinien mnie ubezpieczać, już nie żyje. Moje przekleństwa krążą zatem w eterze bez celu. Naciskam spust. Yonabaru dostał pierwszym wrzecionem, które w tej bitwie wystrzelili wrogowie. Wirujący pocisk przebił go na wylot jak szaszłyk. Z wystającej po drugiej stronie końcówki wrzeciona wyciekła gęsta czerwona maź - krew wymieszana z olejem. A skafander tańczył makabryczny taniec jeszcze dziesięć sekund. Nie było po co wołać sanitariusza. Dziura w piersi miała dwa centymetry średnicy i prześwitywała na wylot. Pocisk nadpalił skafander. Gdzieniegdzie tlił się jeszcze pomarańczowy płomień. Nie minęła nawet minuta od rozpoczęcia walki! Wprawdzie bez przerwy się przechwalał i pouczał innych, nigdy też nie wytrzymał, żeby nie zdradzić zakończenia książki, którą akurat czytałeś, ale nie zasługiwał na śmierć. Moja 17. Kompania liczyła stu czterdziestu sześciu żołnierzy i wchodziła w skład 12. Regimentu 301. Dywizji Piechoty Zbrojnej. Mieliśmy wzmocnić obronę północnego skrawka wyspy Kotoiushi. Przetransportowano nas tam helikopterem. Na wyspie ukryliśmy się na tyłach lewego skrzydła sił wroga i naszym zadaniem było wyłapanie i zniszczenie zbiegów. Taki był plan. W rzeczywistości Yonabaru zginął, zanim w ogóle zaczęliśmy walczyć. Zupełnie niespodziewanie. Może nawet nie męczył się tak bardzo? Kiedy ochłonąłem z szoku po tym, co się stało, razem z całym plutonem znaleźliśmy się w centrum ognia. Strzelali w naszą stronę i wrogowie, i nasi. Zewsząd słychać było krzyki umierających, pojękiwania rannych i przekleństwa. Kurwa, kurwa, kurwa! Cholera! Dowódca naszego oddziału też zginął od razu. Najwyższy rangą sierżant zaraz potem. Wkrótce ucichł warkot wspierającego nas śmigłowca. Przestały działać nadajniki, cały pluton znajdował się w rozsypce. Przeżyłem tylko dlatego, że padłem na twarz, gdy dostał Yonabaru.
Inni dzielnie walczyli, a ja leżałem ukryty pod szczątkami skafandra kumpla i drżałem z przerażenia. Nasze kombinezony robi się z wyjątkowej, giętkiej płyty pancernej, cudu japońskiej techniki w dziedzinie tworzyw sztucznych. Okrywają szczelnie całe ciało żołnierza. Wprawdzie pociski wroga przebijają materiał, ale może dwóch warstw nie przebiją? Powinienem nie patrzeć w stronę nieprzyjaciół i poczekać. W końcu przecież sobie pójdą. Właśnie! - pocieszałem się, ale tak naprawdę umierałem ze strachu. Jestem świeżo upieczonym rekrutem, zaraz po szkole. Potrafię wprawdzie strzelać z karabinu i posługiwać się kafarem, ale nie mam pojęcia, jak zrobić z tego użytek. Każdy umie strzelać. Wystarczy nacisnąć spust i kula sama leci. Bum! Ale kiedy strzelać, żeby trafić wroga, i gdzie celować, żeby przebić się przez oblężenie - tej rzeczywistej umiejętności walki zdecydowanie mi brakuje. Obok mojej głowy znów przeleciało wrzeciono wroga. Czuję w ustach smak krwi. Smak żelaza. To dowód, że jeszcze żyję. Moje dłonie ślizgają się w rękawicach. Czuję wibracje skafandra - to znak, że baterie są niemal zużyte. Zapach oleju. Z zewnątrz, przez ledwo już działające filtry, dochodzi do mnie specyficzna woń, jaką wydają trupy wroga. Jest cierpka, jak zapach roztartych liści. Od jakiegoś czasu nie czuję nic poniżej pasa. Nie boli mnie rana, choć powinna. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Podobno cierpienie jest oznaką życia. Dobrze jednak, że nie muszę się przejmować moczem, który pewnie chlupocze mi w butach. Nie mam już więcej granatów termobarycznych, a dwudziestek do karabinu zostało mi trzydzieści sześć. Po pięciu sekundach magazynek będzie pusty. Przed bitwą każdy żołnierz dostał po trzy przenośne wyrzutnie rakietowe, ale zgubiłem swoje, zanim zdążyłem wystrzelić chociaż jedną rakietę. Umieszczona na czubku głowy kamera wspomagająca mój wzrok jest poważnie uszkodzona, a lewy rękaw skafandra naddarty. Zdolność operacyjną kombinezonu oceniam na najwyżej czterdzieści procent. Jedynie kafar na lewym ramieniu jakimś cudem wydaje się sprawny. Kafary służą do walki wręcz, eksplozja ładunku wybuchowego powoduje wyrzucenie kołka wykonanego z węgliku wolframu. Można z nich strzelać tylko wtedy, gdy wróg znajduje się w zasięgu ręki. Każdy ładunek jest wielkości męskiej pięści i poza przednią płytą czołgu nic nie oprze się jego uderzeniu. Kołek przebije każdy materiał, jeśli trafi prostopadle w obiekt. Magazyn kafara zawiera dwadzieścia ładunków. Kiedy to po raz pierwszy usłyszałem, nie mogłem uwierzyć, że ktokolwiek zdoła użyć tej broni tyle razy, znalazłszy się w pobliżu wroga. A jednak się myliłem. Mam już tylko cztery ładunki.
Na szesnaście strzałów spudłowałem piętnaście. A może szesnaście. Obraz na popsutym wyświetlaczu HUD jest zniekształcony. Rozciągnięte kształty oznaczają brak danych, martwe punkty w polu widzenia. Wróg może się tam czaić, a ja nie będę o tym wiedział.
Podobno kiedy człowiek przyzwyczai się do skafandra, to niepotrzebna mu kamera. Wie, co się dzieje dookoła, bez patrzenia w ekran. Wzrok nie jest najważniejszy na polu bitwy. Równie znaczące są drgania przenoszone przez ceramiczno-metalowe warstwy kombinezonu, twardość spustu, to, co wyczuwasz pod stopami. Doświadczeni żołnierze, którzy przeżyli wiele bitew, mają dokładny obraz sytuacji, gdy tylko rzucą okiem na dane wyświetlane na rozmaitych licznikach. Ale nie ja. Taki żółtodziób jak ja nie ma o tym pojęcia. Oddychać, muszę oddychać. Czuję smród własnego potu i chciałbym wytrzeć nos. Patrzę na zegar z boku ekranu. Sześćdziesiąt jeden minut od rozpoczęcia walki. Co? Wydaje mi się, że jestem tu od trzech miesięcy. Wykręcam stopy na zewnątrz. Zaciskam pięść w rękawicy, żeby zmęczone palce nie nacisnęły spustu zbyt mocno. Lufa wtedy podskakuje i można spudłować. Widzę jakiś cień. HUD nie pokazuje wroga, ale to może być usterka. Strzelam. Kłęby kurzu unoszą się z ziemi tam, gdzie trafiły moje kule. Ciekawe: pociski wroga lecą prosto na mnie, nawet te wystrzelone z dużej odległości, a moje zakręcają, jakby tor ich lotu zmieniała jakaś ponadnaturalna siła. Mówili nam na kursie, że to się zdarza. Mam nadzieję, że wrogowie przynajmniej usłyszeli moje strzały. Byłoby niesprawiedliwe, gdybym tylko ja bał się śmierci. Ale nie wiadomo. Moi wrogowie nie są ludźmi, nie wiem, czy słyszą świst kul i czy odczuwają strach. Wrogowie Zjednoczonej Armii Obrony Ziemi są cyborgami.
Ludzkość nazywa ich Mimami. Zresztą, jak zwał, tak zwał. Niech giną! Skończyły mi się naboje. Widzę sylwetkę Mima przez tuman kurzu. Jest niższy od człowieka. Sięga mniej więcej do ramienia żołnierzowi ubranemu w skafander. Jest okrągły jak balon. Ma cztery krótkie odnóża i ogon. Mówimy, że przypomina zdechłą, napęczniałą żabę. Mimy są mniejsze od ludzi, więc trudniej w nie trafić. Poza tym są bardzo ciężkie. Jak dębowe beczki do leżakowania bourbona wypełnione mokrym piaskiem. Pod tym względem człowiek, który jak wszystkie inne ssaki składa się w siedemdziesięciu procentach z wody, nigdy im nie dorówna. Jednym ruchem ciężkiego odnóża Mim rozerwie cię na kawałki. Ze specjalnych otworów w ciele potwór wyrzuca wrzeciona. Mają one siłę rażenia równą czterdziestomilimetrowym pociskom.
Do walki z Mimami ludzkość wymyśliła nowoczesną zbroję - automatyczny skafander, który nie tylko chroni ciało, lecz także wzmacnia siłę mięśni. Zakuty w egzopancerz człowiek niesie kilka rodzajów broni. Wygląda trochę jak jeż, gotowy jednocześnie do obrony i do ataku. Patrząc na Mima, nie czujesz organicznego strachu, tak jak przed niedźwiedziem albo tygrysem, jeśli zajrzą ci w oczy. Mim nie szczeka, nie warczy ani nie robi groźnej miny. Nie macha skrzydłami, żeby cię wystraszyć. Mim po prostu metodycznie zabija ludzi. Podczas spotkania z nim czujesz się jak kotek, którego zaraz rozjedzie ciężarówka. Wielka opona toczy się wprost na ciebie. Nie masz szans, żeby uciec, i nie wiesz, dlaczego cię to spotyka. Już nie mam naboi. Mamo, umieram. Na tej zasranej wojnie. Bez przyjaciół, rodziny, dziewczyny. Umieram na tej dalekiej wyspie. W cierpieniu, strachu i we własnych fekaliach. Nie mogąc nawet strzelić do wroga, który przyjdzie mnie zabić. Wraz z nabojami straciłem wszelką nadzieję. Idzie. Czuję zimny oddech na karku. Widzę Śmierć na moim ekranie. Coś takiego!
Jest cała czerwona. Trzyma w rękach wielką, dwumetrową kosę. Może bardziej niż kosę ten przedmiot przypomina topór. Krocząc wśród szarych wrogów i przyjaciół, Śmierć rozsiewa dookoła czerwone metaliczne blaski. Zbliża się szybciej niż Mim. Podnosi swoją szkarłatną nogę i kopie mnie z całej siły. Słyszę skrzypienie mojej zbroi. Nie mogę złapać tchu. Świat wywraca się do góry nogami. Mniej więcej połowa kontrolek zaczyna świecić na czerwono. Krew, którą wymiotuję, zalewa resztę ekranu. Kafar sam strzela na moim ramieniu. Przeleciałem jakieś dziesięć metrów. Ryję ziemię skafandrem i ląduję na brzuchu. Śmierć robi zamach toporem. Słychać odgłos podobny do tego, który wydaje metalowe ostrze uderzające o kamień. Dookoła lecą strzępy skóry Mima. Zabiła go jednym uderzeniem! Rozcięła go na dwoje. Części jego ciała drżą jeszcze, a z wnętrza wysypuje się szary piasek. A więc taka jest Śmierć! Ludzie wymyślają nowoczesne rodzaje broni, żeby choć zranić Mima, a ona pozbawia go życia jednym uderzeniem zwykłego topora. Obraca się w moją stronę. Na zakrwawionym wyświetlaczu wśród wielu czerwonych lampek dostrzegam jeden zielony punkt. Oznacza przyjaciela. -...łam...eś? Słyszę kobiecy głos. Trzaski zakłócają odbiór. Nie mogę się podnieść. Nie stać już na to ani mnie, ani mojego skafandra. Resztką sił obracam się na plecy. Jeśli się dobrze przyjrzeć, Śmierć ubrana jest podobnie do mnie. Jej kombinezon różni się od mojego tylko tym, że na naramienniku, zamiast „JP”, widnieją inicjały „U.S.”, nie ma doczepionego kafara i nie jest pomalowany na maskujący kolor pochlapanego kawą piasku, ale na czerwono.
To nie Śmierć. Słyszałem o niej. Nazywają ją Stalową Suką.
To słynna na całym świecie dziewczyna, która podobno zabiła połowę Mimów na tej wojnie. Przerzucają ją na różne fronty wraz z amerykańskim Oddziałem Specjalnym, do którego należy. Szkarłatny skafander z toporem w rękach podchodzi bliżej i kładzie rękę na moim ramieniu. Włącza przycisk komunikacji bezpośredniej. - Mam do ciebie jedno pytanie. Teraz słyszę ją wyraźnie. Ma wysoki głos, który zupełnie nie pasuje ani do dwumetrowego topora, ani do tego, co dziewczyna przed chwilą nim zrobiła. - Podobno w restauracji w Japonii po obiedzie dostaje się zieloną herbatę za darmo. To prawda? Wiatr spycha w naszą stronę piasek, który wysypał się z ciała Mima. W oddali słychać huk wystrzałów. To jest bitwa... Zginął Yonabaru, dowódca oraz wszyscy moi kumple. Z nieba lecą pociski. Leżę w błocie wymieszanym z krwią, mój kombinezon wypełniają odchody. A ona pyta o herbatę... - Czytałam o tym. Ale czasami w książkach piszą straszne bzdury. Dlatego chciałam się upewnić. Powiedziała to takim tonem, jakby spotkała znajomego na spacerze w parku. Dziewczyno, ludzie tu umierają, ty kopiesz mnie, jakbyś chciała zabić, a teraz będziesz mnie wypytywać o japońskie zwyczaje? Opamiętaj się! Chciałem na nią krzyknąć, ale żaden dźwięk nie wydobył się z mojego gardła. - Czasami autorzy książek piszą o czymś, czego nigdy w życiu nie widzieli. Wyobraź sobie, jakie bzdury mogą napisać o wojnie. Swoją drogą, spróbuj przełknąć ślinę. Puść karabin, i tak nie masz naboi. Oddychaj. Zastosowałem się do jej poleceń. Zajęło chwilę, zanim krew z głowy spłynęła w kierunku szyi. Niespodziewanie słowa dziewczyny bardzo mnie uspokoiły. Poczułem znowu ból brzucha, o którym wcześniej zapomniałem. Niekontrolowane drgania mięśni przekładały się na ruchy skafandra. Zaczynał się taniec, który widziałem w wykonaniu Yonabaru. - Boli?
- Zgadnij. Wreszcie udało mi się wydobyć słaby głos. Szkarłatny kombinezon klęka nade mną i uważnie przygląda się mojej ranie. Pytam pierwszy. - Jak sytuacja na froncie? - 301. Dywizja rozgromiona. Główne siły zepchnięte nad samo morze. Przegrupowują się. - A twój oddział? - O nich nie trzeba się martwić. - A... co ze mną? - Pocisk zatrzymał się na plecach. Jesteś częściowo zwęglony. - Bardzo źle? - Bardzo. - Cholera. Spojrzałem w niebo. - W taki piękny dzień... - Tak, niebo macie tu wspaniałe. - Podoba ci się? - Taki błękit można zobaczyć tylko w kraju, który jest otoczony morzem. - Umrę? - Tak. Z moich oczu popłynęły łzy. Na szczęście nie można dojrzeć twarzy człowieka ubranego w kombinezon. Nie chciałem, żeby zobaczyła mnie w tej chwili.
Czerwony skafander unosi moją głowę. - Jak się nazywasz? Możesz mówić? Nie pytam o stopień i tak dalej. - Keiji Kiriya. - Ja jestem Rita Vrataski. Zostanę tu z tobą do końca. Ucieszyłem się, ale zawsze miałem problem z wyrażaniem uczuć, więc powiedziałem: - Lepiej idź. Ciebie też mogą tutaj zabić. - Nie. Zaczekam. Mam w tym interes. Wezmę twoją baterię, kiedy umrzesz. - Super... - Dlatego nie krępuj się. Zrelaksuj się i spokojnie odejdź. W tym momencie ktoś nawiązuje łączność z dziewczyną. Męski głos. Słyszę wszystko, ponieważ jestem połączony z Ritą. - Główny Hodowca do Katastrofy! Pies Katastrofa, odezwij się! Od... - Słyszę cię - Rita odpowiada krótko. - Serwer Alfa i okolice pod kontrolą. Przewidywany czas utrzymania pozycji trzynaście minut. Wysyłam pizzę. - Potwierdzam. Rozłączam się. Bez odbioru. Dziewczyna w czerwonym kombinezonie wstaje, zrywając łączność. Również ze mną. Za jej plecami rozlega się ogłuszający huk wybuchu. Czuję drżenie ziemi całym ciałem. Zdalnie sterowana bomba, która spadła z nieba, przebija się przez podłoże i eksploduje w litej skale. Piaszczysta warstwa wybrzusza się jak przypalony naleśnik, pęka i w niebo wylatują zwały ciemnej, gęstej jak syrop mazi. Ziemia ugina się pode mną, a na mój pancerz spadają grudy błota. W półmroku świeci tylko topór Rity. Dym i kurz powoli opadają. Moim oczom ukazuje się ogromny krater, z którego wychodzą jakieś postacie. Czerwone punkty. To wrogowie. Mnóstwo czerwonych punktów, jeden na drugim.
Rita kiwa głową. Rusza przed siebie.
Tnie, tnie, przewraca się, tnie. Za każdym zamachem topora płaty kolczastej skóry Mimów wirują w powietrzu. Piasek, który wysypuje się z ich wnętrza, tworzy coraz większe ruchome wydmy. Rita rozcina ciała wrogów z taką łatwością, jakby zatapiała nóż w maśle. Zatacza przy tym koło, w którego centrum znajduję się ja. Próbuje mnie ochronić. Pomimo że oboje przeszliśmy te same ćwiczenia, ja leżę w błocie jak mechaniczna zabawka, w której wyczerpała się bateria, a Rita walczy za mnie, wymachując toporem. Nikt mnie nie zmuszał, sam się zgłosiłem na tę pieprzoną wojnę, a teraz do niczego się nie nadaję. Co gorsza, narażam na niebezpieczeństwo żołnierza, który zamiast mnie tu zostawić, odpędza wrogów. Nagle doznaję olśnienia: kafar! Nie mogę tak po prostu umrzeć, mając w zapasie trzy niewykorzystane ładunki do kafara. Klękam. Opieram ręce na kolanie. Wstaję. Z krzykiem na ustach, jak opętany, ruszam w stronę wrogów. Szkarłatny kombinezon odwraca się w moją stronę. W słuchawkach rozlegają się jakieś trzaski. Nie rozumiem, co mówi do mnie Rita. W tłumie cyborgów jeden wygląda inaczej. Chociaż trudno powiedzieć, czym się różni od pozostałych. Taki sam spuchnięty odwłok jak reszta. A jednak czuję, że to właśnie jego muszę zabić. Być może na pograniczu śmierci wyostrzone zmysły są w stanie znaleźć tego właściwego. Doskakuję. Uderza mnie ogonem. Czuję się lżejszy. Mim odciął mi rękę. Dobrze, że prawą, kafar mam na lewym ramieniu. Naciskam spust. Ostrze ześlizguje się po ciele wroga. Muszę uważać, konieczny jest kąt prosty. Jeszcze raz!
Widzę dziurę w kolczastej skórze.
Jeszcze raz! Tracę przytomność.
2 Obok mojej poduszki leży tania książka w miękkiej oprawie. Jej bohaterem jest amerykański detektyw, który uważa się za znawcę Orientu. Mój palec wskazujący tkwi między kartkami, tam, gdzie skończyłem czytać - gdy wszystkie osoby związane ze sprawą spotykają się w japońskiej restauracji w Nowym Jorku. Klient bohatera jest Włochem i po zjedzeniu obiadu zamawia espresso, na co detektyw poucza go, że w japońskiej restauracji zieloną herbatę po posiłku dostanie gratis. Potem wymądrza się, że zielona herbata najbardziej pasuje do sosu sojowego, i wyjaśnia, dlaczego w Indiach pije się herbatę z mlekiem i ostrymi przyprawami. Zebrał wszystkich zainteresowanych rozwikłaniem zagadki i znalezieniem przestępcy, a tymczasem, zamiast przejść do rzeczy, rozwodzi się w nieskończoność na inne tematy.
Przetarłem oczy. Przez koszulę dotknąłem własnego brzucha. Wyczułem wyrzeźbione ćwiczeniami mięśnie; nie było ich tam jeszcze sześć miesięcy temu. Nie znalazłem rany. Spopielonych wnętrzności również. Prawa ręka? Na swoim miejscu, przyrośnięta do mojego ramienia. Odetchnąłem z ulgą. A więc zasnąłem, czytając tę książkę. To dlatego przyśnił mi się ten koszmar. Powinienem był się domyślić, że to sen, kiedy ta szurnięta dempa[*] Rita zaczęła nawiązywać w rozmowie do książki. Żołnierze z Oddziału Specjalnego Amerykańskiej Armii Obrony Ziemi, którzy przemierzyli Pacyfik, żeby wspomóc nas na japońskim froncie, nie czytaliby bestsellerów. Nie mieli na to czasu. W wolnych chwilach woleli pucować swoje kombinezony. Niezbyt miły początek dnia. To dzisiaj pierwszy raz miałem stanąć do walki. Nie mogło mi się przyśnić, że awansowałem choćby o jeden stopień? Nade mną, na wąskiej pryczy, brzęczało radio, w którym wysiadły basy. Jakiś bardzo stary rock. Budząca się do życia baza powoli wypełniała się szumem rozmów, które dobiegały ze wszystkich kierunków, oraz napiętym do granic możliwości piskliwym głosem radiowej prezenterki czytającej prognozę pogody. Każde słowo wrzynało się w czaszkę. Tak jak poprzedniego dnia, również i dzisiaj nad archipelagiem miała być przepiękna pogoda. Ostrzegano przed nadmiernym promieniowaniem ultrafioletowym po południu i odradzano opalanie. Budynek koszar był prostą konstrukcją skleconą z ognioodpornych płyt. Jedną z takich ścian zdobił plakat przedstawiający białą dziewczynę w stroju bikini, opaloną na oliwkowy kolor. Ktoś wydarł piękności twarz i przykleił w tym miejscu wyciętą z wojskowej gazety głowę premiera. Dziewczyna uśmiechała się z innego miejsca, zastępowała bowiem twarz prezentującego swoje mięśnie macho na sąsiednim plakacie. Nikt nie wiedział jednak, gdzie podziała się głowa tego
nieszczęśnika. Przeciągnąłem się. Leżałem na dolnej pryczy jednego z wielu łóżek ustawionych wzdłuż ściany. Prycze ze stalowych rurek miały przetrwać w najcięższych warunkach, nikt więc nie zwracał uwagi, że trzeszczały niemiłosiernie przy każdym ruchu. - Keiji, podpisz to. Yonabaru wychylił głowę z górnego piętra łóżka. To ten mężczyzna zginął podczas walki jako pierwszy. No cóż, słyszałem, że gdy się widzi czyjąś śmierć we śnie, to znaczy, że ten człowiek będzie długo żył. Jin Yonabaru zaciągnął się do piechoty trzy lata wcześniej niż ja. Był więc o trzy lata ćwiczeń bardziej umięśniony i mniej otłuszczony ode mnie. W normalnym społeczeństwie frywolny lekkoduch o łagodnym charakterze, teraz - nieustraszony twardziel... No, w każdym razie żołnierz pełną gębą.
- Co to jest? - Przyznanie się do winy. Już ci tłumaczyłem. - Wczoraj podpisałem. - Tak? Dziwne... Rozległ się szelest przewracanych kartek. - Nie ma. Naprawdę nie ma. Podpisz drugi raz, nic się nie stanie. - Na pewno? Nie będę mieć kłopotów? - No coś ty! Użyje się tego papieru tylko wtedy, gdy wrócisz z bitwy w worku. Jakie możesz mieć wówczas kłopoty? Gdybyś mógł umrzeć drugi albo trzeci raz, no to inna sprawa... My, żołnierze ZAOZ, na linii frontu mieliśmy jedną tradycję. Aby rozładować emocje, na dzień przed planowanym atakiem wykradaliśmy z magazynu kilka butelek alkoholu. Dla wielu była to ostatnia okazja, żeby się napić. Po śmierci trudno byłoby im to zrobić. Następnego dnia czekała nas walka na śmierć i życie. Zastrzyk dopingujący z rana rozkładał resztki aldehydu octowego we krwi. W razie wpadki groziła nam komisja dyscyplinarna, a w najgorszym wypadku - sąd wojskowy, ale kradzież mogła wyjść na jaw dopiero po sprawdzeniu stanu magazynu, a więc najwcześniej po powrocie do bazy. Ponieważ zawsze podczas bitwy ktoś ginął, to na niego zrzucaliśmy winę. Poległego na polu chwały żołnierza zwykle nie osądza się zbyt surowo. Taki był nasz plan. Dlatego każdy z nas na osobnej kartce podpisywał się pod tekstem, że z własnej woli ukradł tego a tego dnia alkohol z magazynu.
Okradany magazyn też o wszystkim wiedział, żeby więc strata nie była zbyt wielka, zostawiano na widoku kilka butelek niedrogiego trunku. Dziwiło mnie, dlaczego w takim razie oficjalnie nie postawią nam drinka, ale powiedziano mi, że to długa tradycja i nie trzeba niczego zmieniać. - Jakoś nie mam pietra. Wziąłem od Yonabaru kartkę.
- Za wcześnie, chłopie, gdybyś teraz zaczął, tobyś się wykończył. - Ale przecież po południu włączam kombinezon. - Zwariowałeś? Będziesz tak w nim siedział? - Jeśli nie dzisiaj, to kiedy go ubiorę? - Człowieku, przecież wyruszamy jutro. Obróciłem się tak nagle, że spadłem z łóżka. Yonabaru wymienił porozumiewawcze spojrzenia z żołnierzem na sąsiedniej pryczy, zajętym przeglądaniem pisma pornograficznego, po czym spojrzał na mnie badawczo. - Coś słabo wyglądasz... - Odłożyli atak? - Niczego nie odłożyli. Od początku atak zaplanowany był na jutro. Dziś o dziewiętnastej zero zero tajne ćwiczenia. Dziś balanga, a jutro do piekła. Wszystko zgodnie z planem. Zaraz... Kradzionym alkoholem upijaliśmy się wczoraj. Ponieważ to miała być moja pierwsza walka, nie byłem w nastroju do zabawy. Wymknąłem się jak najwcześniej i czytałem kryminał, leżąc na pryczy. Yonabaru wrócił późno, musiał się długo żegnać z jakąś koleżanką. Ledwo trzymał się na nogach. Musiałem pomóc mu wdrapać się na piętro pryczy. Wszystko to doskonale pamiętałem. A może... A może to też mi się przyśniło? Wziąłem do ręki kryminał, który leżał na łóżku. Myślałem, że będę czytać w wolnym czasie, ale tak nas tu musztrowali, że nie miałem okazji. Książka przeleżała te wszystkie miesiące na dnie mojej torby. Jak na ironię, dopiero dzień przed atakiem znalazłem trochę czasu na lekturę. Przewróciłem kilka kartek.
Hm... Czytałem to! Amerykański detektyw, podający się za znawcę Wschodu, rozprawia na temat zalet zielonej herbaty. Dokładnie tak, jak zapamiętałem. Jeśli więc to był dzień przed bitwą, a ja nie miałem czasu czytać książki wcześniej, to jakim cudem, do cholery, wiedziałem, o czym była? Wszystko to nie miało sensu. - Wiesz? Ty się tak nie przejmuj jutrzejszą bitwą. To nic wielkiego. - Tak myślisz? - Jasne. Uważaj tylko, żeby nie strzelać w plecy naszym. I wróć do bazy cały. Tyle masz do zrobienia. Resztę zostaw innym. - Hmm... - mruknąłem niewyraźnie. - Jeśli się będziesz przejmować, to ci się mózg przegrzeje od fal radiowych z kosmosu, zanim zginiesz z ręki wroga. Yonabaru złożył dłoń w kształt, który przypominał pistolet, i palcami, które zastępowały lufę, dotknął skroni. Mój poprzednik zwariował i odesłali go na tyły. Podobno odbierał przekaz z kosmosu mówiący, że ludzkość czeka zagłada. Jakoś nikomu nie było to na rękę, żeby żołnierz piechoty zbrojnej ZAOZ powtarzał takie rzeczy. A tego rodzaju przypadki się zdarzały. Traciliśmy ludzi w głupi sposób. Może nie aż tylu, ilu na froncie, ale jednak. Ta wojna była zabójcza w równym stopniu dla ciała, jak i dla ducha. Ledwo znalazłem się w pobliżu frontu, a już miałem halucynacje. Możliwe, że i z moim mózgiem zaczynało być coś nie tak, a cały ten sen to światełko ostrzegawcze. - Chociaż... prawdę mówiąc, to raczej żołnierzom, którym nie miesza się w głowie na tej wojnie, brakuje kilku śrubek. Takie jest moje zdanie. Yonabaru pokiwał głową z przekonaniem. - Ej, nie strasz mnie, ja jestem nowy. - Popatrz na starego Ferrella. Żeby przeżyć, trzeba się wyrzec wielu wartości. Człowiek wrażliwy, jak ja, nie ma tu czego szukać, niestety. - Sierżant jest dobrym człowiekiem.
- Nie o to mi chodzi. Dobry czy zły, wszystko jedno. On ma serce z wolframu, a mięśnie na karku rozrośnięte tak, że wypierają mózg. O to mi chodzi. - Przesadziłeś. - Tak? Więc może powiesz, że Szurnięta Rita też jest normalnym człowiekiem, tak jak my? - No nie, tego nie powiem... Jak zwykle zaczęliśmy obmawiać Ritę: a to, a tamto, gdy do baraku wszedł sierżant. Sierżant Bartolome Ferrell dowodził naszym oddziałem. Przeżył wiele lat, walcząc na tej wojnie najdłużej z nas wszystkich, co czyniło go dowódcą z prawdziwego zdarzenia. Gdyby jego charakter rozłożyć na części pierwsze, w siedemdziesięciu procentach byłby to troskliwy ojciec, w dwudziestu - sadystyczny trener, a pozostałe dziesięć procent stanowiła, jak mówili, utwardzona stal. Sierżant obrzucił nas surowym wzrokiem, a potem spojrzał na Yonabaru, który wciąż ściskał w ręce plik naszych oświadczeń przyznania się do winy, i zmarszczył czoło. - To ty zakradłeś się do magazynu. - Ja, a co? - odparł Yonabaru niewzruszony. Choć do tej pory każdy robił, co chciał, w różnych częściach baraku, w tym momencie wszyscy rozpierzchli się po kątach z prędkością karaluchów, które zobaczyły środek do dezynsekcji, i zaszyli się we własnych łóżkach. Po minie sierżanta poznaliśmy, że miał dla nas złe wieści.
- Czyżby... strażnicy mieli jakiś problem? - spytałem Ferrella, którego marsowe czoło przybrało wyraz groźniejszy niż zwykle. Tak, to też było w moim śnie. Pech chciał, że kiedy Yonabaru kradł butelki z alkoholem, a strażnicy przymykali na to oczy, przeprowadzono kontrolę, bo gdzieś indziej zauważono włamanie. Cała sprawa wyszła więc na jaw od razu, a nie po bitwie, jak planowaliśmy. - A ty skąd o tym wiesz? - A, tak jakoś... przyszło mi do głowy. - Co? - syknął w moim kierunku Yonabaru. - Jakiejś dupie wołowej powinęła się noga. To nie ma z wami nic wspólnego, ale o dziewiątej zbiórka całego plutonu na placu ćwiczeń numer jeden, trzeci stopień ekwipunku. Przykro mi. Powtórzyć marudom, których tutaj nie ma.
- Co? To jakiś żart? Jutro atak. To ma być trening fizyczny? - Yonabaru, to rozkaz, powtórz! - O dziewiątej na placu ćwiczeń numer jeden zbiórka w trzecim stopniu ekwipunku... Ale, panie sierżancie, to tradycja, to jak gruzińskie porwanie panny młodej. Dlaczego nagle komuś się nie podoba? - Musisz wiedzieć, tak? Ferrell przewrócił oczami. Przełknąłem ślinę. - Muszę. Przecież to jakiś absurd! - To się dowiedz sam. - No nie... Panie sierżancie, tak się nie robi. Ferrell zbliżył się do Yonabaru o trzy kroki regulaminowej długości. - Może chociaż jakaś wskazówka? - spytał Yonabaru zaczepnym głosem, ale schowany za stalową ramą łóżka i plikiem naszych świadectw. - Sam major, z pełnym szacunkiem, miał w dupie system ochrony w naszej bazie. Ani kapitan, ani tym bardziej ja nie mamy wpływu na to, co się dzieje. Dlatego i wy siedźcie cicho. - Ładne będziemy mieć wspomnienia... - Żeby coś takiego... I to na dzień przed atakiem? Tylko idiota mógłby to wymyślić. Po przegranej bitwie o Okinawę półtora roku temu i paśmie porażek, które ta bitwa zapoczątkowała, armia japońska obrała sobie za cel odbicie z rąk wroga wyspy Kotoiushi w archipelagu ciągnącym się na wschód od półwyspu Boso, w głąb Pacyfiku. Do Tokio z Kotoiushi było niedaleko, gdyby więc przeciwnik umocnił swoje pozycje na wyspie, metropolia byłaby poważnie zagrożona. Wprawdzie rodzina cesarska i wszystkie państwowe urzędy przeniosły się do Nagano, ale Tokio wciąż stanowiło centrum gospodarcze kraju. Sztab Generalny zdawał sobie sprawę z tego, że od powodzenia tej akcji zależało bezpieczeństwo państwa, toteż oprócz dwudziestu pięciu tysięcy żołnierzy piechoty zbrojnej do bazy na Linii Kwiatów na półwyspie Boso zjechało wielu nadgorliwych generałów. Nawet Oddział Specjalny armii amerykańskiej, który nie wziął udziału w bitwie o Okinawę, tym razem nie odmówił wsparcia. Wprawdzie jankesów wcale nie wzruszyłby fakt, że Japonia zamieniła się w pustynię, ale nie byłoby im na rękę, gdyby w gruzach legł przemysł wytwarzający nowoczesne zbroje z najtwardszego
i zarazem najlżejszego materiału na świecie. Siedemdziesiąt procent części produkowano w Chinach, ale ponieważ pancerz wspomagany był majstersztykiem łączącym osiągnięcia ludzkości z wielu dziedzin, potrzebował tego szlifu, który nazywa się Made in Japan. To był powód, dla którego Amerykanie stacjonowali w naszej bazie. Obecność obcych spowodowała wzmocnienie ochrony. Nasiliły się kontrole i choć niewielkie niezgodności w stanie wyposażenia nikomu wcześniej nie wadziły, tym razem wiadomość o kradzieży dotarła do uszu niewtajemniczonego generała. I stąd cała afera. - Co za pech! Wiadomo chociaż, kto sypnął? - Nikt z naszych. Oddział tej Stalowej Suki to tygrysy. Pilnują ich jak oka w głowie. - Aha... - Yonabaru westchnął przeciągle. Po czym, chwyciwszy się za brzuch, zaczął jęczeć: - Oj, jak mnie boli! To chyba wyrostek! Nie, to na pewno tężec! Niedawno skaleczyłem się podczas ćwiczeń. Co teraz będzie! - Chyba nie wyzdrowiejesz do wieczora. Musisz dużo pić. Ale do jutra ma ci przejść, słyszysz?
- Uuu... ooo... Ależ to boli! - Kiriya, pamiętaj, żeby mu dać wody. - Wody? Aha... Tak jest! Nie zwracając więcej uwagi na Yonabaru, który nadal skręcał się w symulowanym bólu, sierżant Ferrell opuścił barak. - Uuu... ooo... Nadęty stary piernik! Widziałeś go? Nie ma za grosz poczucia humoru. Za nic w świecie nie chciałbym w przyszłości stać się takim bufonem. Mam rację, prawda? - Co? Tak, jasne. - Co za cholerny dzień! Niech to szlag! Wszystko rozgrywało się dalej tak, jak pamiętałem. Przez najbliższe długie trzy godziny 17. Kompania odbywała ćwiczenia. Wykończeni ciężkim fizycznym treningiem musieliśmy jeszcze wysłuchać półgodzinnego kazania, które wygłosił jeden z tych przyozdobionych błyszczącymi orderami generałów. Użył dokładnie tego samego siarczystego wyrażenia, mówiąc, że następnym razem ubierze się w skafander i rękawicami, które wielokrotnie wspomagały siłę palców, wyrwie nam wszystkie włosy z dupy. Wprawdzie w moim śnie nie uczestniczyłem w rozmowie sierżanta z Yonabaru, ale cała reszta zgadzała się co do joty.
Czyżby to naprawdę był tylko sen?
3 Niektóre ćwiczenia nazywa się fachowo ćwiczeniami izometrycznymi. Jedno z nich polega na utrzymywaniu wyprostowanego ciała w pozycji jak przy robieniu pompek. Wydaje się to proste, ale, wbrew pozorom, jest cholernie trudne. Nie dość, że mięśnie ramion i brzucha cierpną, to jeszcze zatraca się poczucie czasu. Możesz liczyć barany przeskakujące ponad płotem w twojej głowie, ale gdy doliczysz do tysiąca, niczego bardziej nie będziesz pragnął, niż zrobić zwykłą pompkę. Ręce to nie patyki. Ścięgna i mięśnie potrzebują ruchu. Och, jak przyjemnie byłoby zgiąć i wyprostować ręce! Do diabła! Lepiej nie myśleć o przyjemnościach. Najlepiej myśleć, że twoje ręce zamieniły się w patyki, sztywne, nieczułe kłody. Ogólnie rzecz biorąc, żołnierzowi w kombinezonie mięśnie nie są potrzebne. Czy będzie miał siłę ścisku dłoni trzydzieści, czy siedemdziesiąt kilogramów, kiedy założy egzopancerz, ściśnie dowolny przedmiot z siłą nawet trzystu siedemdziesięciu kilogramów. Tak naprawdę potrzebne są nie mięśnie, lecz zdolność utrzymywania ich w bezruchu. Stąd ćwiczenia izometryczne. Robimy też tak zwane krzesełka. Niektórzy twierdzą, że tymi ćwiczeniami zastąpiono kary cielesne, popularne w dawnych Siłach Samoobrony, takie jak bicie pięścią lub otwartą dłonią w twarz. Osobiście nie wierzę, żeby zwyczaje panujące w formacji, która została wcielona do Armii Obrony jeszcze przed moim urodzeniem, przetrwały w piechocie zbrojnej. Niemniej człowiekowi, który wymyślił ćwiczenia izometryczne, życzyłem rychłej śmierci. - Dziewięć-ośm! - DZIEWIĘĆ-OŚM! - Dziewięć-dziewięć! - DZIEWIĘĆ-DZIEWIĘĆ! Zwróceni twarzą do ziemi zdesperowanym głosem wykrzykiwaliśmy kolejne liczby w ślad za chorążym. Pot spływał nam do oczu. - Oo-siemset! - OO-SIEMSET! - Ood-pierdolsię!
W ostrym słońcu nasze cienie wyraźnie rysowały się na ziemi. Ponad placem ćwiczeń na tle niewiarygodnie czystego nieba łopotała flaga. Słony wiatr pokrywał nasze ciała morskim szlamem. Stu czterdziestu sześciu żołnierzy 17. Kompanii Piechoty trwało w izometrycznym bezruchu pośrodku gigantycznego placu treningowego. Trzech dowódców stało odpowiednio każdy przed swoim plutonem. Kapitan z cierpkim wyrazem twarzy obserwował nas ukryty w cieniu namiotu. Obok niego siedział jakiś major ze Sztabu Generalnego. Tego drania, który nas w to wpakował, oczywiście nie było. Wielki generał siedział zapewne w klimatyzowanym pomieszczeniu i popijał zieloną herbatę. Dupek! Generałowie zdawali się ulepieni z innej, lepszej gliny. Znajdowali się znacznie wyżej niż ja, Yonabaru, wyżej niż sierżant Ferrell, wyżej niż dowódca plutonu, dowódca całego naszego batalionu, wyżej nawet niż dowódca pułku, choć on i komendant bazy byli bogami na naszej Linii Kwiatów. Istoty na tej wysokości traciły dla nas rzeczywisty wymiar. Generałowie nie kradli alkoholu. Kładli się wcześnie spać i wstawali o świcie. Przed snem zawsze myli zęby i nigdy nie zapominali się ogolić. Nawet w przeddzień walki na śmierć i życie nie tracili spokoju. Narysowali sobie plan bitwy, siedząc w Nagano, a teraz, będąc w bazie, wynajdują problemy. Odczepcie się, my tu mamy swoje zasady! Jeśli któregoś zobaczę na linii frontu, to palec niechcący obsunie mi się na spust. Poślę mu taką kulkę, że natychmiast „zginie na polu chwały”. Gdyby ktoś zajrzał do mojego mózgu, za same myśli nie wywinąłbym się od kary śmierci. Nasze tortury były widowiskiem nie tylko dla oficerów. Najbardziej cieszyli się żołnierze z 4. Kompanii. Nie byliśmy zbytnio zaprzyjaźnieni. Ostatnio pokonaliśmy ich w meczu rugby o trzydzieści punktów. Ale przecież tę wódkę ukradliśmy też dla nich. Pięknie się odwdzięczają za nasze poświęcenie! Nie kiwnę palcem, jeśli jutro podczas bitwy zobaczę któregoś w tarapatach. Z bezpiecznej odległości obserwowali nas również żołnierze z amerykańskiego Oddziału Specjalnego oraz towarzyszący im dziennikarz, który zachowywał się jak idiota. Jankesi chyba nie znali ćwiczeń izometrycznych, bo od czasu do czasu wskazywali któregoś z nas swoimi grubymi palcami i wybuchali śmiechem. Morska bryza niosła ich donośne głosy w naszym kierunku. Stali tak daleko, a mimo to robili straszny hałas. Szyby popękałyby w oknach, gdyby w pobliżu były jakieś okna. O, któryś wyciągnął aparat fotograficzny! Chyba nie zrobi nam zdjęcia? Co za drań! Ty też zginiesz „na polu chwały”, obiecuję ci! Moje ciało zżerały zmęczenie i ból. Znużenie opanowało mózg. Nudziłem się. Chociaż poprzednio to był tylko sen, przechodziłem ten trening już po raz drugi. Ile można? Uczono nas, żeby podczas najgorszego cierpienia odwrócić uwagę od tego, co nas boli, i zająć myśli czymś przyjemnym. Tylko czym? Zacząłem się rozglądać, na tyle na ile pozwalała na to moja pozycja, za czymś przyjemnym. Dziennikarz z przepustką na piersi robił zdjęcia jak popadło. Mężczyzna był dobrze zbudowany. Nawet na tle mięśniaków z Oddziału Specjalnego nie prezentował się dużo gorzej. A już na pewno
nadawał się na wojnę bardziej niż ja. Amerykańscy żołnierze przypominali mi trochę sierżanta Ferrella. Twardziele z typu tych, którzy z bólem i cierpieniem znają się jak łyse konie, a gdy śmierć zagląda im w oczy, potrafią kpić: „Tu jesteś, tak długo na ciebie czekałem”. Mnie, rekrutowi po szkole, było do nich jak stąd do Księżyca.
Wśród tych stuprocentowych mężczyzn pewien dysonans stanowiła jedna jedyna dziewczyna. Stała samotnie, nieco z dala od reszty. Była drobna i niewielkiego wzrostu. Patrząc jednocześnie na nią i na rosłych jak dęby żołnierzy z Oddziału Specjalnego, trudno mi było ocenić odległość, jaka nas dzieliła. Ania z Zielonego Wzgórza idzie na wojnę. Taki tytuł przyszedł mi do głowy. Montgomery mocno odbiło i napisała alternatywną wersję biografii o Ani szwendającej się z karabinem maszynowym po frontach pierwszej wojny światowej. Coś takiego. Kolor włosów dziewczyny podobny był do starej rdzy. Czasami rude włosy przywodzą na myśl ogień albo krew, ale w jej przypadku nie był to taki agresywny odcień. Gdyby nie piaskowa koszula, mógłbym pomyśleć, że dziewczyna przyszła z jakąś szkolną wycieczką w okolice bazy, zgubiła się i niechcący trafiła do nas. Wyglądała jak średniowieczna księżniczka otoczona zgrają nieokrzesanych parobków - dryblasów, którym ledwo sięgała do piersi. Nagle coś mnie olśniło. To Rita? No jasne, to musi być ona! Nie było innego powodu, dla którego dziewczyna tak niepasująca do obrazu żołnierza kombinezonowego znajdowałaby się wśród Amerykanów. Kobiety służące w piechocie przypominały raczej gorylice albo przynajmniej mieszankę goryla z człowiekiem. Inne, drobniejsze, w ogóle się do tego nie nadawały. Rita Vrataski była najsławniejszym żołnierzem na świecie. Zanim jeszcze zaciągnąłem się do Zjednoczonej Armii Obrony Ziemi, gorące wiadomości w Internecie, te w górnej ramce, niemal codziennie zdobiły tytuły w rodzaju: Genialny komandos kobieta!, Nowa Walkiria! i tak dalej. Hollywood kręcił nawet o niej film, ale niestety nie zdążyłem go zobaczyć. Podaje się, że około połowa Mimów zabitych na tej wojnie zginęła w walkach, w których uczestniczył Oddział Specjalny Rity. W trzy lata zabito tyle Mimów, ile w ciągu poprzednich dwudziestu. Dla Zjednoczonej Armii, ponoszącej porażkę za porażką, ta dziewczyna była kimś w rodzaju zbawcy.
Tak w każdym razie o niej mówili... Nie wierzyliśmy w to do końca. Uważaliśmy, że cała ta Rita to taki sam chwyt propagandowy jak nowa broń, nowa technika - wszystko, co wymyślano, aby podtrzymać nasze morale. Żebyśmy choć trochę przesunęli linię frontu na korzyść ludzkości. Sześćdziesiąt procent armii stanowili mężczyźni. Jeśli chodzi o piechotę zbrojną, w której śmiertelność była najwyższa, było ich tam aż osiemdziesiąt pięć procent. Czy po dwudziestu latach nierównej walki z wrogiem dla tych, u których mózg był raczej drugorzędnym organem względem umięśnionego ciała, zbawca powinien być mężczyzną? Oczywiście, że nie. Gdybym był szefem Sztabu Generalnego, też postawiłbym na kobietę. I rzeczywiście: tam, gdzie pojawiał się Oddział Specjalny, morale żołnierzy znacznie się polepszało i na frontach, gdzie siły ludzkości stały nad przepaścią, sytuacja zaczynała się poprawiać. Po wyzwoleniu Ameryki Północnej oddziały ZAOZ wyparły wroga z Europy i Afryki Północnej, a teraz, ponieważ ten zbliżył się do wybrzeży Honsiu, nadrzędnym celem stała się obrona Japonii.
Amerykańscy żołnierze nazywali ją „Stalową Suką” albo „Królową Suką”. My po cichu mówiliśmy o niej „Szurnięta Dempa Rita”. Rita Vrataski do walki ubierała jaskrawoczerwony kombinezon. Nikt przy zdrowych zmysłach by tego nie zrobił. Śmiała się w nos specjalistom spędzającym bezsenne noce na ulepszaniu farby pochłaniającej fale radiowe, którą pokryte były nasze skafandry, tak byśmy stali się niewidzialni dla wroga, i kazała malować swój kombinezon na czerwono. To nie była zwykła metaliczna farba, lecz farba fosforyzująca, toteż Rita świeciła na czerwono nawet w ciemności. Niektórzy opowiadali, że Rita maluje skafander krwią zabitych ze swojego oddziału. Na polu walki ściągała na siebie uwagę i kule wroga. Mówiono, że z tego powodu giną inni. Ale dla propagandy i własnej sławy nie żałowała życia towarzyszy. Zdarzało się, że kiedy miała migrenę, strzelała i do wrogów, i do przyjaciół. Ale z najgorszego piekła zawsze wychodziła cało, bez najmniejszego draśnięcia. Po bazie krążyło dużo podobnych historyjek. Powtarzanie ich i dodawanie coraz mniej wiarygodnych detali było naszym ulubionym zajęciem. Mimo że Rita Vrataski była takim samym żołnierzem piechoty jak my i musiała przebywać na terenie naszej bazy, nigdy jej nie widziałem. Może dlatego, że traktowano ją zupełnie inaczej, urządzono wszystko tak, by nie rzucała się w oczy i nie wzbudzała zawiści? Nie mogłem oderwać wzroku od jej krótko obciętych, mierzwionych wiatrem włosów. Różnie ją opisywano, ale w rzeczywistości rysy jej twarzy były regularne i chyba zaliczała się do pięknych kobiet. Miała delikatny nos, szpiczasty podbródek i, jak na żołnierza piechoty, zadziwiająco wąską szyję i jasną karnację. Co jeszcze rzuciło mi się w oczy, to jej bardzo mały biust. Jak na białą kobietę - po prostu decha. Oczywiście to nie miało żadnego znaczenia.
Swoją drogą ten, który nazwał Ritę suką, chyba powinien się leczyć. Z którejkolwiek strony by na nią spojrzeć, dziewczyna bardziej przypominała szczeniaka niż sukę. No, może tak mi się wydawało. W otoczeniu samych dorosłych dobermanów jedno szczenię wygląda jeszcze bardziej niewinnie i słodko... Ale bym się zdziwił, gdyby w moim dzisiejszym śnie z czerwonego kombinezonu wyskoczyła ta drobna dziewczyna! W mojej wyobraźni Rita Vrataski była wysoką, nieco chłodną kobietą, właścicielką wspaniałego ciała, która dumnie rozsiewa aurę swoich niezwykłych zdolności. A tu takie chucherko! Zaśmiałem się pod nosem. W tym momencie spotkaliśmy się wzrokiem. „A cóż to za szczaw gapi się na mnie?” Mniej więcej w taki sposób na mnie patrzyła. Ja natomiast odpowiadałem jej wzrokiem zamarzniętej żaby. Ruszyła w moją stronę. Była coraz bliżej. Szła jak olbrzymia rozjuszona bestia. Powoli, wielkimi, ciężkimi krokami. A jednocześnie, ponieważ była mała, przypominało to raczej dreptanie. Wyglądało to w sumie bardzo dziwnie. Ona szła, a ja nie mogłem się ruszyć. Nie wygłupiaj się, Rita. Nie podchodź do mnie. Idź sobie gdzie indziej. No proszę cię! Idź! Nie reagowała na te zaklęcia, szła nadal w moją stronę swoim dziwnym krokiem. No pięknie. Na dodatek ramiona zaczęły mi drżeć ze zmęczenia. Nagle dziewczyna zrobiła zwrot. Moje błagania chyba zostały wysłuchane, bo tuż przy mnie zmieniła kierunek o dziewięćdziesiąt stopni i ruszyła w stronę namiotu dowództwa. Zasalutowała zgodnie z regulaminem. Nie zrobiła tego w sposób lekceważący, ale też nie wysiliła się za bardzo. Stuknięcia obcasami nikt by nie usłyszał. Tak mogła salutować tylko Stalowa Suka. Major spojrzał na nią z niedowierzaniem. Rita miała stopień starszego sierżanta. W hierarchii wojskowej pomiędzy majorem a starszym sierżantem różnica jest taka jak między trzydaniowym obiadem w eleganckiej restauracji a szybkim lunchem w barze. Gdyby do tego porównania dodać jeszcze mnie, świeżego rekruta, byłbym jakimś fast foodem z podwójną porcją frytek. Tylko że Rita należała do amerykańskiego oddziału, była też najważniejszym filarem strategii
jutrzejszej bitwy, no i najważniejszym żołnierzem w całej Zjednoczonej Armii. Trudno byłoby rozstrzygnąć, kto miał większą władzę. Rita stała jakiś czas w milczeniu. W końcu major pierwszy otworzył usta. - Czego chcesz? - Czy mogę wziąć udział w ćwiczeniach? Ten sam wysoki głos, który usłyszałem we śnie. Prawidłowa intonacja w nowym języku burst, który był uproszczonym angielskim. - Przed tobą ważna akcja... - Przed nimi też. Mój oddział nigdy nie odbywał takich ćwiczeń. Chciałabym wziąć w nich udział, ponieważ wspólne doświadczenia są niezbędne dla dobrej współpracy podczas jutrzejszej walki. Zdawało mi się, że major jęknął. Trzymający się w pewnej odległości amerykańscy żołnierze zaczęli gwizdać i pomrukiwać aprobująco. - Panie majorze, dla powodzenia jutrzejszej akcji proszę o pozwolenie na udział w ćwiczeniach! - Hm... cóż... Pozwalam. - Dziękuję, panie majorze! Rita zasalutowała szybko, obróciła się na pięcie i weszła między rzędy wpatrujących się w ziemię mężczyzn. Zajęła miejsce obok mnie. Zaczęła ćwiczyć. Mimo całego napięcia, które wisiało w powietrzu, czułem ciepło bijące od jej prężnego ciała. Jak kamień trwam w bezruchu. Rita nie porusza się również. Słońce z bezchmurnego nieba zsyła na nas żar i przypieka skórę. Kropla potu spływa z mojej pachy i spada na ziemię. Dziewczyna też zaczyna się pocić. Cholera! Zdaje mi się, że jestem indykiem w piekarniku, takim na święta Bożego Narodzenia. Wargi dziewczyny poruszają się nieznacznie. Mówi do mnie tak cicho, że tylko ja mogę to usłyszeć.
- Czy mam coś na twarzy? - Co? - Więc czemu się na mnie gapiłeś? - Ja?... Nie... - Myślałam, że mam na czole jakiś czerwony punkt, może od celownika laserowego. Nie jestem przyzwyczajona do takiego bezczelnego wzroku. - Przepraszam... Gapiłem się bez powodu. - Aha. - Kiriya! Ty durniu! Trzymaj pozycję! - ryczy dowódca plutonu. Pospiesznie prostuję ramiona. Rita Vrataski kontynuuje ćwiczenie z miną wyrażającą całkowity brak zainteresowania moją osobą: „O nie, nigdy z tobą nie rozmawiałam, nie przyszłoby mi to do głowy”. Ćwiczenia skończyły się po niecałej godzinie. Major, któremu przeszła złość, wrócił do swojego mieszkania w bazie, zapomniawszy nawet o kazaniu. Żołnierze 17. Kompanii Piechoty sensownie spędzili popołudnie ostatniego dnia przed bitwą. A więc nie wszystko się zgadzało. W moim śnie Rita nie zauważyła mojego wzroku i nie wzięła udziału w ćwiczeniach. A może... oczywiście to mogły być tylko moje fantazje... Rita zrobiła to specjalnie, żeby osłabić gniew dowództwa? Do diabła, zmieniła decyzję generała w sprawie ćwiczeń karnych! W tak zhierarchizowanym świecie, jakim jest wojsko, to niemały wyczyn. Chyba rzeczywiście musiała być Boginią Wojny. Oczywiście możliwe, że po prostu przegrzało jej się w głowie - była w końcu Szurniętą Dempą - i postanowiła przekonać się na własnej skórze, czym są ćwiczenia izometryczne.
Tak czy inaczej, odniosłem wrażenie, że Rita nie jest taka zła, jak o niej mówili.
4 - Ale wczoraj było bosko! - Tak? - Mówię ci, ona taka mała, a ile ma wigoru! I jaka wysportowana! Podskakiwała jak sprężyna. - Ciszej, może cię usłyszeć. - No to co? Przecież ją chwalę. Naprawdę, dziewczyna zna się na rzeczy! Yonabaru dla lepszego zobrazowania umiejętności dziewczyny zaczął poruszać biodrami do przodu i do tyłu. Ruch ten wykonywany w automatycznym kombinezonie wyglądał wyjątkowo śmiesznie. Inna sprawa, że tym niepozornym ruchem zrobionym w naszej nowoczesnej zbroi można było burzyć domy. Leżeliśmy ubrani w nasze kombinezony gdzieś na północnym krańcu wyspy Kotoiushi. Czekaliśmy na sygnał do walki. Skafandry wciąż w stanie uśpienia. Zasłaniał nas podłużny ekran wysokości około pięćdziesięciu centymetrów, na którym, po przeciwnej stronie, wyświetlał się krajobraz za nami. Najnowszy wynalazek w dziedzinie kamuflażu. Urządzenie sprawiało, że byliśmy dla wroga niewidoczni. Gwoli uściślenia: pole bitwy było tak przeorane wybuchami bomb, że krajobraz za nami i przed nami wyglądał mniej więcej podobnie. Mimy gnieździły się w głębokich podziemnych grotach połączonych z dnem oceanu. Przed bitwą na lądzie bombardowaliśmy ich gniazda zdalnie sterowanymi pociskami, które najpierw wbijały się głęboko pod ziemię, a dopiero potem wybuchały. Im więcej, tym lepiej, chociaż każda eksplozja kosztowała armię więcej, niż zarobiłbym przez całe życie. Często jednak wrogowie opuszczali groty na czas ataku z powietrza. Podejrzewano nawet, że w jakiś sposób plany bojowe dostają się w ich ręce. Jednym słowem, mimo że ludzkość miała niepodważalną przewagę w powietrzu, ostatecznie i tak najważniejsze operacje trzeba było przeprowadzić na ziemi, wypalając kolejno każdą ich norę. Ponieważ mieliśmy działać z zaskoczenia, nie byliśmy wyposażeni w działa wielkokalibrowe, które po złożeniu mają rozmiar samochodu. Całe nasze uzbrojenie stanowiły karabiny dwudziestki, granatniki termobaryczne, kafary i rakiety, po trzy sztuki na żołnierza. Byłem połączony kablem komunikacji z Yonabaru, a Yonabaru z Ferrellem, który kierował częścią oddziału. Od sierżanta odchodziły przewody do kilku innych żołnierzy. Z dowódcą Ferrell porozumiewał się za pomocą specjalnego kodu. Spojrzałem na wyświetlacz. Dwadzieścia osiem stopni Celsjusza. Ciśnienie - tysiąc czternaście hektopaskali. Już niedługo główne siły rozpoczną atak.
Po wczorajszych karnych ćwiczeniach, które szczęśliwie udało się skrócić do godziny, bawiłem się z wszystkimi do późnej nocy, wbrew temu, co wydarzyło się we śnie. Chyba dlatego, że nie chciało mi się czytać tej książki jeszcze raz. Natomiast ten fragment snu z Yonabaru - który po odwiedzinach w żeńskiej części koszar ledwo trzymał się na nogach i nie mógł samodzielnie wdrapać się na górną pryczę - powtórzył się co do joty. Dziewczyna mojego partnera też służyła w piechocie. Tylko oddziały specjalne były mieszane, toteż prawdopodobieństwo, że Yonabaru spotka ją na polu bitwy, wydawało się niewielkie.
- Nie byłoby wam smutno, gdyby któreś z was zginęło? Oczywiście mam nadzieję, że tak się nie stanie. Ale gdyby? - spytałem. - Oj, no jasne. Byłoby nam cholernie smutno. - No to po co to robicie? - Niebo to nie Szwajcaria. Nie założysz tam sobie konta, żeby mieć jak znalazł. Dlatego wszystko, co masz zrobić w życiu, zrób przed bitwą. To jest podstawowa żołnierska zasada. - No tak, ale... - Nie pękaj, stary! Dlatego właśnie zawsze ci powtarzam: znajdź sobie dziewczynę. - Nie pękam. - Może Szurnięta Rita? Widziałem, że rozmawialiście podczas ćwiczeń. - Oj, przestań. - To istny ogień. Takie małe rozgrzewają się w łóżku najbardziej. - Nie bądź wulgarny. - Czy można być wulgarnym albo kulturalnym, mówiąc o seksie? Czy to zwykły żołnierz, czy jego ekscelencja generał, tak samo chcą się dostać między kobiece uda. Tak nas stworzyła matka natura. - Yonabaru, zamknij się wreszcie. - Sierżant też przeciwko mnie? Czuję się zraniony. Ktoś tak wrażliwy jak ja musi trochę pożartować w stresującej sytuacji. Pozostali też tak myślą, prawda? - Ja się zgadzam, ale częściowo.
- Nie przyjmuję pustych głosów. - Okej, no to się zgadzam. - Mnie jest wszystko jedno, od dawna mam włączony filtr na twoje żarty. - Ja myślę, że świntuszenie Yonabaru to jeden problem, ale przede wszystkim trzeba coś zrobić z tym delikatnym Kiriyą. - Sierżancie, czy mogę zresetować kombinezon? Żeby mi się nie zaciął podczas walki? - Papierosa, ludzie, dajcie mi papierosa! - Podobno rzuciłeś palenie? - Cicho bądźcie! Nie dajecie mi spać. Każdy dorzucił swoje trzy grosze i połączeni kablami żołnierze rozgadali się na całego. Słysząc to, sierżant Ferrell tylko wzruszał ramionami. W silnym stresie trzeba myśleć o przyjemnościach. To prawda. Uczyli nas tego na kursie. A ponieważ duża część zgromadzonych tutaj mężczyzn niewiele różniła się od zwierząt, ich myśli w takich chwilach skupiały się na seksie. Nie o to chodzi, że czułem się od nich lepszy, po prostu obraz dziewczyny, o której mógłbym myśleć w takiej chwili, rozmazywał się w mojej pamięci. Nie wiedziałem, co się działo z tamtą bibliotekarką. Wyszła za mąż ponad pół roku temu, więc możliwe, że była już w widocznej ciąży. Nie, nie zaciągnąłem się do wojska zaraz po liceum z powodu nieszczęśliwej miłości. Raczej nie... Chyba chciałem odnaleźć sens istnienia na tym parszywym świecie, rzucając na szalę wojny własne życie. W ogóle byłem zielony w wielu sprawach. Teraz też jestem zielony, ale, powiedzmy, w morskim odcieniu zieleni, natomiast wtedy - zupełny szczypiorek. Niestety, okazało się, że z punktu widzenia ekonomii moje życie nie jest warte nawet jednego pocisku rakietowego, a z innych punktów też, jak dotąd, nie znalazłem odpowiedzi. - A tak w ogóle, nie powinniśmy się ukryć w okopach? - Głupi jesteś. Nie byłoby zaskoczenia. Widziałyby, że kopiemy. - Wydaje mi się, że cały ten cudowny ekran jest do luftu. Przecież ich oczy mogą mieć zupełnie inną wrażliwość niż nasze. Helikopterów na Okinawie też miały nie zobaczyć, a zestrzeliły je jak kaczki.
- Dobra, kiedy spotkam Mima, to go spytam, czy widział nas przez ekran. - Okop to okop, to najlepszy wynalazek ludzkości. Dajcie mi łopatę. - Dostaniecie łopaty, kiedy wrócimy do bazy. Obiecuję. - Myślałem, że kopanie rowów to zajęcie dla jeńców... - Yonabaru, czasem myślę, że jeśli ktoś skonstruuje zamek, żeby ci zamknąć usta, to chyba oddam mu całą moją przyszłą emeryturę... Do diabła! Zaczęło się! Uważajcie! Nie pogubcie jaj! Ostatni okrzyk Ferrella. Świst nadlatujących pocisków. Wybuch bomby po stronie Mimów wstrząsa ziemią. Skupiam uwagę na Yonabaru. Wprawdzie to był tylko sen, nie sprawdzał się w stu procentach, o czym przekonałem się podczas ćwiczeń. Czułbym się jednak fatalnie, gdyby okazał się proroczy w przypadku śmierci mojego kompana. Wrzeciono, z tego, co pamiętam, nadleciało lekko z prawej strony. Przebiło zasłaniający nas ekran i trafiło prosto w Yonabaru nie później niż minutę od rozpoczęcia walki. Napinam mięśnie, żeby w każdej chwili móc doskoczyć i pchnąć kumpla, chroniąc go przed śmiercią. Moje ręce drżą. Swędzą mnie plecy. Uwiera mnie przełącznik pod pachą wewnątrz skafandra. Prędzej, niech to już się stanie. Skoro ma się stać. Ostatecznie Yonabaru nie zginął. Od pierwszego pocisku zginąłem ja. Wrzeciono przeznaczone dla Yonabaru dziwnym trafem zabiło właśnie mnie. Nie byłem w stanie się uchylić. Nigdy nie zapomnę uczucia, gdy widzę ten zasrany pocisk lecący w moją stronę i nie mogę się ruszyć nawet o milimetr.
5 Obok mojej poduszki leży tania książka w miękkiej oprawie. Jej bohaterem jest amerykański detektyw, który uważa się za znawcę Orientu. Mój palec wskazujący tkwi między kartkami książki, tam, gdzie skończyłem czytać - gdy wszystkie osoby związane ze sprawą spotykają się w japońskiej restauracji w Nowym Jorku. Rozglądam się ostrożnie dookoła, nie zmieniając pozycji. Ten sam barak co zawsze. Piękność w bikini z twarzą premiera na ścianie. Radio z popsutymi basami brzęczy na górnej pryczy. Rockowa piosenka sprzed trzech pokoleń. Piosenkarz przekonuje, że nie trzeba być smutnym, gdy dziewczyna odeszła. Prezenterka głosem postaci z mangi czyta prognozę pogody. Dla pewności odczekałem do tego momentu, zanim podniosłem się z łóżka. Usiadłem. Z całej siły uszczypnąłem się w rękę. Skóra zaczerwieniła się i poczułem piekący ból. Cholera, boli! Do oczu napłynęły mi łzy. - Keiji, podpisz to. - Yonabaru zwiesza głowę z górnej pryczy. -... - Hej, co z tobą? Śpisz w środku? - Nie,
skądże...
Podpis?
Tak,
oczywiście. Yonabaru schował głowę. - Mogę cię o coś zapytać? - O co? Wystarczy, że się podpiszesz, nic więcej tam nie pisz. Karykatury dowódcy plutonu też nie rysuj na odwrocie. - Nie miałem zamiaru. - Tak? Ja narysowałem za pierwszym razem.
- Nie ma obawy, daleko mi do ciebie. Chciałem zapytać... czy atak zaplanowany jest na jutro? - No jasne, z nieba spadłeś? - I tobie nie powtarza się wczorajszy dzień kilka razy? - Obudź się wreszcie, Kiriya! Jak ma się powtarzać? Po wczoraj jest dzisiaj, po dzisiaj będzie jutro. Gdyby czas nie posuwał się do przodu, nie byłoby walentynek ani świąt Bożego Narodzenia. Piekło, nie uważasz? - Masz rację... - Ale wiesz co? Nie przejmuj się tak tym atakiem. Najlepiej w ogóle o nim nie myśl. - Postaram się. - Jeśli się będziesz przejmować, to ci się mózg przegrzeje od fal radiowych z kosmosu, zanim zdążysz zginąć z ręki wroga. Bezmyślnie wpatrywałem się w stalową ramę łóżka. Kiedy byłem dzieckiem, wojna między ludzkością a Mimami już trwała, toteż często bawiliśmy się z chłopakami w wojnę z Obcymi. Strzelaliśmy plastikowymi kulami z zabawkowych karabinów. Uderzenie taką kulą nie było bardzo bolesne. Nawet z małej odległości dawało się wytrzymać.
Specjalizowałem się w roli bohatera, który ginie w bitwie. Umyślnie biegłem w stronę dzieciaków, które odgrywały role Obcych. One puszczały do mnie serie plastikowych kulek, a ja podrygiwałem w biegu, udając, że zostałem trafiony, i w końcu przewracałem się teatralnie. Byłem w tym naprawdę dobry. Podniecona moim czynem armia Ziemian rzucała się do ataku. Poświęcenie i szacunek - te wartości ratowały Ziemię i wszystko kończyło się happy endem. Po ogłoszeniu zwycięstwa naszej planety nawet źli z przeciwnej drużyny zamieniali się z powrotem w ludzi i razem świętowaliśmy wygraną. Nie było lepszej zabawy. Mogłem udawać umierającego bohatera, bo to była tylko dziecięca zabawa. W dorosłym życiu, a w takie właśnie wkraczałem, ta rola w ogóle mi nie odpowiadała. Nie, absolutnie, Keiji Kiriya nie chce być bohaterem. Nawet we śnie. Zdarzają się koszmary, z których nie można się obudzić. Myślisz, że się ocknąłeś, ale to tylko dalszy ciąg snu. Po paru próbach zaczynasz zdawać sobie sprawę, że kręcisz się w kółko, i przychodzi frustracja. Może właśnie to mi się przydarzyło? Nie mogłem obudzić się z koszmaru. Spróbowałem rozważyć taką opcję. W takim razie albo to, co miałem teraz przed oczami - poranek w przeddzień bitwy -
rozegrało się już dwa razy, albo w rzeczywistości spałem teraz na stalowym łóżku i śniły mi się koszmary. Jeśli to sen, nie było w tym nic dziwnego. Ta sama sytuacja mogła się powtarzać dowolnie wiele razy, bo wszystko działo się tylko w moim mózgu. Nie, to idiotyczne. Kopnąłem materac. Tym razem uważałem, żeby nie zadać sobie zbyt wielkiego bólu. Czyżby ten czarny, zbliżający się do mnie punkt, który widziałem jak na zwolnionym filmie, a który okazał się wrzecionem i przeszył mój skafander na wylot, to też był tylko sen? I krew, która trysnęła z moich ust, i niesione przez nią strzępy płuc? Wiecie, jak umiera człowiek z przedziurawioną piersią? Dusi się. Topi się nie w wodzie, lecz w powietrzu. Z całej siły wciąga powietrze do płuc, ale tlen nie dostaje się do krwi, bo powietrze ulatuje przez otwór. Inni dookoła ciebie oddychają, nieświadomi twojego bólu, a ty giniesz na ich oczach z braku tlenu. Nie miałem o tym pojęcia, zanim sam nie umarłem w taki sposób. Nikt mi o tym wcześniej nie powiedział. Uczucia beznadziei w takiej sytuacji też nie umiałbym sobie wyobrazić. To musiało się wydarzyć naprawdę. Możliwe, że będę się budzić z krzykiem na wspomnienie tego, co przeżyłem. To nie był sen. Wprawdzie nie mogłem o tym z nikim porozmawiać, bo nikt by mi nie uwierzył, ale myśląc o swoich doświadczeniach, nabierałem pewności, że moja śmierć była rzeczywista. Ból całego ciała, jak przy porażeniu prądem, uczucie ciężkości, jakbym był workiem z piaskiem, strach miażdżący serce - tego wszystkiego nie wymyśliłbym na potrzeby snu. W takim razie pozostawała inna opcja: z jakiegoś powodu po raz drugi „poległem na polu chwały”. Nie przeszkadzało mi, że znów rozmawiałem z Yonabaru o tym samym. Wiedziałem, o co on zapyta i co ja mu odpowiem. Mogłem to powtarzać kilkadziesiąt, nawet kilkaset razy. Nasze życie w wojsku było tak monotonne, że te same rozmowy nikogo tu nie dziwiły. Ale umierać jeszcze raz? To już zupełnie inna sprawa. Logicznie myśląc, jeśli tu zostanę, to jutro znowu zginę. Wszystko jedno, czy przed Yonabaru, czy po nim. Nie przeżyję tej bitwy, nie mam szans. Nie mogę tu zostać. Muszę uciec. Wszystko jedno dokąd, byle daleko od bazy. Nawet Budda traci cierpliwość za trzecim razem - mówi japońskie przysłowie. Nie wierzyłem specjalnie ani w Buddę, ani w innego boga, ale nie miałem zamiaru czekać na trzeci raz. Jeśli będę się gapił w stalowe pręty pryczy nade mną, to znów czeka mnie powrót do bazy w worku. Jeśli nie
chcę zginąć, muszę działać. Najpierw rób, potem myśl. Tego też uczyli mnie na kursie. Jeśli czas kręci się w kółko, to za parę minut do baraku wejdzie sierżant Ferrell. Za pierwszym razem o tej porze siedziałem właśnie na kiblu, za drugim - gawędziłem z Yonabaru. Potem czekały nas te pieprzone ćwiczenia. Zaraz, zaraz... Pomyślmy! Podczas ćwiczeń na placu zgromadzi się cała 17. Kompania Piechoty. Nawet ci, którzy nie mieli ze sprawą kradzieży nic wspólnego, też przyjdą, żeby sobie popatrzeć. Czy to nie najlepsza okazja, żeby uciec? O takiej szansie nawet nie marzyłem. Biorąc pod uwagę zmęczenie po ćwiczeniach, to jedynie ucieczka w tym momencie miała jakiś sens. Mógłbym się na przykład skaleczyć. Rannego żołnierza nie wezmą na karny trening. Obrażenie musi wyglądać na tyle poważnie, żeby zwolnili mnie z ćwiczeń, a jednocześnie nie może mi utrudniać ruchu. Uczyli nas, że nawet płytkie rany głowy bardzo krwawią. Oto, do czego mogą się przydać zajęcia z pierwszej pomocy. Gdyby to Mim zadał mi cios w głowę, prawdopodobnie oderwałby mi ją w całości, niszcząc skafander, toteż wątpiłem w przydatność wiedzy z zakresu ratownictwa. Jedno jest pewne: muszę działać szybko. Do diabła! Tyle jest czasu, kiedy musimy go marnować, a gdy wreszcie pojawia się coś sensownego do zrobienia, wtedy czas kurczy się i nie mamy go wcale. Rusz się! Ten zakuty łeb, sierżant, zaraz tu będzie! - Co się tak wiercisz, Kiriya? - zapytał Yonabaru beztrosko. - Muszę wyjść, zaraz wracam! - Zaraz? Czekaj! Najpierw podpisz! Wyskoczyłem przed rząd pryczy, nie tracąc czasu na wiązanie sznurówek. Przed ścianą ze zdjęciem opalonej modelki zrobiłem zwrot o dziewięćdziesiąt stopni. Pod moimi butami zachrzęścił żwirek wysypany na betonową podłogę. Minąłem kolesia, który jak zwykle przeglądał czasopismo pornograficzne, i szybko ruszyłem w stronę wyjścia. Nie miałem jeszcze żadnego konkretnego planu. W tym momencie przede wszystkim musiałem uniknąć przypadkowego spotkania z sierżantem. Powinienem się zaszyć w ustronnym miejscu, w jakiś sposób zranić się w głowę, po czym, zakrwawiony, wrócić do baraku, celując mniej więcej w koniec rozmowy Ferrella z Yonabaru. Jak na plan sklecony naprędce w ciągu kilku sekund mogłem być z niego dumny. Cholera! Powinienem zabrać z sobą nóż szturmowy, który trzymałem pod poduszką. Wprawdzie nikt by się nie odważył ugodzić takim nożem Mima, ale przydawał się, żeby otworzyć konserwę, pogrzebać w ziemi, przeciąć jakiś materiał albo przyciąć trawę, toteż mieliśmy
go na wyposażeniu. Wiele razy skaleczyłem się nim na szkoleniu. Tym nożem z łatwością rozciąłbym sobie czoło. Niby przypadkiem...
Wybiegłem z baraku i obrałem kierunek przeciwny do siedziby dowództwa. Nie zwalniając, chciałem skręcić za róg budynku. Niestety, z przeciwnej strony ktoś nadchodził. Kobieta pchała wózek pełen ziemniaków. Czarne włosy przykryte białą trójkątną chustką. Ciemna, zdrowa karnacja, duże piersi, wąska talia. Przedstawicielki płci żeńskiej można było, moim zdaniem, podzielić na trzy kategorie: piękne, niedorobione i te, dla których jedyną szansą było wojsko - podobne do gorylic przykłady uwstecznienia w ewolucji. Ta kobieta należała niewątpliwie do pierwszego rodzaju. Mucha nie siada. Nazywała się, jeśli dobrze pamiętam, Rachel Kisaragi i pracowała w stołówce numer dwa w naszej bazie. Po dwudziestu latach wojny większość niebojowych stanowisk w wojsku przejęli pracownicy cywilni. To się bardziej opłacało. Nawet tutaj, na linii frontu, gdzie tylko było to możliwe, żołnierzy obsługiwali cywile. Ostatnio parlament debatował nad możliwością przekazania transportu wojskowego sektorowi prywatnemu. Słyszało się też żarty, że i żołnierzy powinni zastąpić cywile z prywatnych firm. A może to nie były żarty? Rachel była kimś pomiędzy kucharką a dietetyczką. Kojarzyłem ją, bo Yonabaru biegał za nią, zanim poznał swoją obecną dziewczynę. Podobno dostał prztyczka w nos. Powiedziała mu, że nie zadaje się z playboyami. Ta historia przemknęła mi przez głowę, zanim wyrżnąłem w wózek. Starając się zachować równowagę, nadepnąłem na jeden z ziemniaków, które spadły na ziemię pod wpływem zderzenia, i usiadłem. Ponieważ wciąż trzymałem rękami wózek, przechyliłem go i jego zawartość posypała mi się na głowę. Ziemniaki spadały lawiną, stopniowo rozkwaszając mi twarz. Czułem się jak bokser w eliminacjach do pucharu świata. Ostateczny nokaut nastąpił, gdy sam metalowy wózek uderzył mnie w skroń. Hałas, jaki przy tym powstał, był ogromny. Nie dużo mniejszy niż wybuch granatu termobarycznego. Przez moment nie mogłem oddychać. - Żyjesz? Jęknąłem. Rachel nie okazywała wielkiego współczucia. - Jakoś. - Przepraszam. Kiedy pcham ten wózek, to nie widzę, co jest przed nim.
- To moja wina. Nie powinienem wyskakiwać zza rogu. - A... to ty? Chyba cię znam. Rachel przyjrzała mi się swoimi zielonymi oczami. Przywołałem słaby uśmiech na obolałą twarz. - Same ze mną kłopoty... - No tak, ty jesteś ten nowy z Siedemnastej? - Tak. To ja. Pochyliłem głowę w przepraszającym geście, wciąż siedząc zakopany w ziemniakach. Rachel rozejrzała się dookoła. Trzymając ręce na biodrach, oceniała straty. Smutek wykrzywił jej piękne brwi. - Hm... Ale się rozsypały! - No... - Nie ich wina. Są przecież okrągłe. - Przepraszam. - Ale bałagan! Jak ja to posprzątam? -... - Chyba że mi pomożesz? Wtedy pójdzie szybciej. - Tak. To znaczy nie. - To co w końcu? Tak czy nie? Biust Rachel zafalował tuż przed moimi oczami. Nie miałem czasu. Każda minuta była droga. Jeśli nie ucieknę teraz, jutro będzie już po mnie. Nie mogę tracić czasu na zbieranie ziemniaków razem z Rachel. Tej kobiecie trudno było jednak odmówić. Odkąd ją poznałem, tak właśnie czułem. Dlatego tak długo grzebałem się w ziemniakach, udając, że nie mogę się ruszyć. Nabrałem głęboko powietrza, żeby jeszcze na moment odłożyć decyzję. I wtedy rozległ się odgłos znajomych, prężnych kroków.
- Co tu robisz? To Ferrell. Wyłonił się zza rogu. Spojrzał na ziemniaki rozsypane równo na całej szerokości alejki. Zadał to pytanie swoim zwykłym głosem, ale dla mnie był to głos Cerbera, który przyłapał mnie na ucieczce z piekła.
- To moja wina, ja to zrobiłam. - To ty, Kiriya, prawda? - Tak jest! Podniosłem się szybko. Trochę kręciło mi się w głowie. Ferrell spojrzał na mnie wytrzeszczonymi oczami. - O co chodzi? - Jesteś ranny, pokaż. Sierżant podszedł bliżej i obmacał dłońmi moją twarz. Rana znajdowała się na krawędzi czoła, tam, gdzie zaczynają się włosy. Grymas bólu wykrzywił mi twarz. Grube palce sierżanta otworzyły ranę. Coś ciepłego popłynęło poprzez czoło, wzdłuż nosa, przeskoczyło usta i z brody skapnęło na ziemię. Krew biła z rany jak ze źródła. Na betonie zaczęły się pojawiać piękne jasnoczerwone wzory, przypominające kwiaty. Poczułem zapach żelaza. Rachel przełknęła ślinę. - Hm. To rana cięta, łatwo się zagoi. Jak to zrobiłeś? - To ja! To ja przewróciłam na niego ten wózek. Przepraszam. - Czy to prawda, Kiriya? - Nie, to stało się przeze mnie. - No dobra. Rana nie jest poważna. Nie musisz się przejmować. Ferrell klepnął mnie przyjacielsko w tył głowy. Pod wpływem wstrząsu krew spłynęła na moją koszulę. Sierżant nie wydał mi żadnego polecenia, stałem więc nieruchomo w tej samej pozycji. On
natomiast wrócił do feralnego rogu i krzyknął tubalnie, aż cykada uczepiona ściany budynku oderwała się i spadła na ziemię: - Yonabaru! Chodź tu! Szybko! - Już, już. Potrzebnych jest paru żołnierzy do prac porządkowych? Już się robi. O, Rachel! Dzień dobry! Panie sierżancie, piękna dziś pogoda! O, co ja widzę? Taka piękna pogoda, że aż ziemniaki obrodziły na tym betonie? - Przestań się wygłupiać. Weź paru ludzi i pozbierajcie to. - Ja? Czemu ja? - No bo on... Sam widzisz, jak wygląda. - Fiu... Jak zawodowy zapaśnik! Czyli to ty, Kiriya, rozsypałeś to wszystko? A ja mam za ciebie sprzątać. W taki przyjemny poranek? - Och! Więc nie chcesz mi pomóc, Yonabaru? - Ależ skąd! Oczywiście, że chcę. Dla ciebie, Rachel, posprzątam wszystko. Ziemniaki? Mogą być nawet dynie. Wszystko. Bez względu na to, że szkodę wyrządził ktoś inny. - Zamkniesz się wreszcie, Yonabaru? Co za ludzie! Czy w tym oddziale nie ma nikogo poważnego? Każdy myśli tylko o pierdołach. - Panie sierżancie, to niesprawiedliwe. Ma pan przed sobą najpracowitszego żołnierza w całej kompanii. - Dobra. Kiriya, a ty co tu tak stoisz? Marsz do punktu pierwszej pomocy. Nie weźmiesz udziału w dzisiejszych ćwiczeniach karnych. - Ćwiczeniach karnych? Za co? - Wczoraj wieczorem w magazynie jakaś dupa wołowa dała ciała. Nie twoja wina, ale o dziewiątej zero zero zbiórka wszystkich na placu ćwiczeń numer jeden w trzecim stopniu ekwipunku. To rozkaz z góry. - Chwila moment! Jak to ćwiczenia? Przecież jutro atak. - Kapralu, powtórz! - Zbiórka w trzecim stopniu ekwipunku na placu ćwiczeń numer jeden... Ale, panie sierżancie, przecież to tradycja, jak gruzińskie porwanie narzeczonej, dlaczego nagle komuś się nie spodobało? - Musisz wiedzieć?
Słyszałem już tę rozmowę, więc bez żalu oddaliłem się i pobiegłem do izby chorych.
6 Sprawdzający mój identyfikator wartownik zmarszczył brwi. Stałem na bramie między bazą wojskową na Linii Kwiatów a światem zewnętrznym. Przez amerykański Oddział Specjalny w bazie istniały dwa systemy ochrony. Mimo że japoński był odpowiedzialny za całą bazę, ze względu na układ sił w armii nie mógł on kontrolować Amerykanów. Ochrona amerykańska natomiast, choć była do tego upoważniona, nie interesowała się zbytnio japońską częścią bazy. Bez zgody przełożonego żołnierz o tak niskiej randze jak Keiji Kiriya nie mógł opuścić bazy. Natomiast każdy posiadacz identyfikatora wydanego przez amerykańskie służby wchodził i wychodził w dowolnym momencie. Jeśli więc strażnik jest Amerykaninem, to może nie wiedzieć, który z japońskich identyfikatorów upoważnia do wyjścia, a który nie kombinowałem. Niewykluczone, że otworzy mi bramę, w ogóle nie sprawdziwszy mojej tożsamości. W sumie jego zadaniem było pilnować, żeby nikt obcy nie zbliżał się do tygrysów z Oddziału Specjalnego. Dezercja jakiegoś świeżo upieczonego japońskiego żołnierza w ogóle mogła go nie interesować. Wyraz twarzy wartownika mówił: „Pierwszy raz widzę taką kartę”. Czytnik ID, którym się posługiwał, jedynie rejestrował dane osób, które opuszczały bazę. Spokojnie. Nie zmienialiby systemu na dzień przed rozstrzygającą bitwą. Napiąłem mięśnie brzucha. Strażnik zaczął porównywać moją twarz z niezbyt wyraźnym zdjęciem na karcie. Rana na czole piecze jak cholera. Ten rzeźnik, lekarz z izby chorych, założył mi trzy szwy bez znieczulenia. Palący ból od czoła promieniuje na całe moje ciało. Czuję przeskakiwanie kości w stawach. Jestem nieuzbrojony. Szkoda, że nie wziąłem tego noża spod poduszki. Mógłbym założyć mu nelsona i... O czym ja myślę. Wysyłając na tamten świat wartownika, na pewno nie ułatwiłbym sobie ucieczki. Uspokój się. Wyprostuj plecy. Jeśli się do ciebie uśmiechnie, to też wyszczerz zęby. Mężczyzna miał znudzoną minę, kiedy naciskał guzik otwierający bramę. Zgrzyt zawiasów i droga na wolność stanęła przede mną otworem. Obejrzałem się ostrożnie za siebie, gdy przechodziłem pod żółtym szlabanem. W oddali ujrzałem plac ćwiczeń. Słony wiatr od morza, smagający żołnierzy na placu, docierał też tutaj. Ludzie maleńcy jak ziarna pszenicy robili jeszcze mniejsze przysiady. To moi kumple z 17. Kompanii, z którymi dotąd jadłem, spałem i przygotowywałem się do walki. Przełknąłem narastającą falę sentymentów. Szedłem nie za szybko, czując na sobie powiew
lepkiego wiatru. Dopóki jesteś w zasięgu wzroku wartownika, dopóty idź, nie biegnij. Zakręt. Puszczam się biegiem. Od tej chwili biegłem i biegłem, na złamanie karku. Od bazy na Linii Kwiatów do Tateyamy, najbliższego miasteczka z dzielnicą czerwonych latarni, było piętnaście kilometrów. Nawet okrężną drogą nie dalej niż dwadzieścia kilometrów. Tam się przebiorę i zaopatrzę we wszystko, co mi potrzebne. Nie mogę się poruszać pociągiem czy głównymi drogami, ale jeśli uda mi się dotrzeć do miasta Chiba, to już mnie nie znajdą. Ani policja, ani wojsko nie zapuszczają się do podziemnych slumsów wielkich aglomeracji. Do wieczornego apelu o osiemnastej trzydzieści, kiedy moja dezercja wyjdzie na jaw, zostało jakieś osiem godzin. Nie wiedziałem, czy wyślą za mną samoloty, czy może helikopter, w każdym razie pod wieczór chciałem już być na terenie zamieszkanym. W porównaniu do sześćdziesięciokilometrowego marszu w pełnym ekwipunku, jaki w ramach ćwiczeń odbyliśmy raz pod górą Fuji, przebiegnięcie półwyspu Boso w pół dnia nie wydawało mi się niemożliwe. Sił dodawała mi też myśl, że jutro, zamiast zginąć na początku bitwy, będę już daleko stąd. Słońce zalewało ziemię oślepiającym światłem. W cieniu hałdy czteroramiennych betonowych bloków, zapobiegających wypłukiwaniu wybrzeża przez fale, dostrzegłem działa automatyczne przykryte białą folią. Pięćdziesiątkisiódemki. Straż graniczna rozstawiła je wzdłuż wybrzeża mniej więcej co sto metrów, na wypadek gdyby Mimy rozpoczęły inwazję na główną wyspę Japonii. Był to przestarzały model, a płyty platformy pokrywała rdza. Kiedy byłem mały, te automatyczne działa wydawały mi się niezawodne. Ich nowoczesny kształt i ołowiany kolor napawały mnie wiarą w zwycięstwo. Teraz, kiedy sam wziąłem udział w wojnie, zrozumiałem, że za pomocą tej broni nie można było powstrzymać Mimów. Poustawiali te stare graty - działko tu, działko tam - i spróbuj trafić z tego złomu we wroga! Co za dziecinada. Mimo to ktoś raz na tydzień robił obchód i sprawdzał stan armat. Strata czasu i pieniędzy. Nie zdziwię się, jeśli przez takie marnotrawstwo przegramy tę wojnę. Ogarnęły mnie ponure myśli. Kiedy postanowiłem wstąpić do wojska, rodzice doradzali mi Obronę Wybrzeża. Twierdzili, że w ten sposób będę mógł spełnić swój patriotyczny obowiązek, nie idąc na front. Z tym, że ja tak naprawdę nie chciałem chronić ludzi przed Mimami. Bohaterów naoglądałem się w kinie. Nie, jakkolwiek by szukać, nie było we mnie heroizmu, chęci poświęcenia dla ludzkości ani innych wzniosłych uczuć. Była we mnie jakaś niecierpliwość, wręcz złość człowieka, który pomimo wielu prób nie umie uszczknąć nic z mądrości, nie umie dopasować puzzli, które go zasypują i w
których tonie. Nie potrafiłem zwrócić na siebie uwagi tamtej bibliotekarki, byłem beznadziejny, więc wymyśliłem sobie, że wojsko i wojna zmienią mnie i stanę się innym człowiekiem. Być może trochę marzyłem o tym, żeby dokonać czegoś wielkiego podczas bitwy, tak by zasłużyć na miano prawdziwego mężczyzny. Nie zależało mi na sławie, ale chciałem, żeby kilku moich nielicznych kolegów powiedziało: „No, chłopie, pokazałeś klasę”. A tymczasem rezultat był opłakany. Po półrocznym treningu nie miałem pojęcia o prawdziwej walce. Jedyne, co zyskałem, to mięśnie. Mój brzuch można było spokojnie nazwać kaloryferem. Natomiast „pod sufitem” nic się nie zmieniło. Nie umiałem czarować dziewczyn. Świat wydawał mi się tak samo zasrany jak przedtem. Mamo, tato, przepraszam. Przepraszam, że tak dużo czasu zajęło mi zrozumienie podstawowych rzeczy. I to, o ironio, podczas dezercji z wojska. Pośród piaszczystych wydm nie było żywego ducha. Ewakuacja ludności z półwyspu musiała przebiegać bardzo sprawnie. Po jakiejś godzinie postanowiłem odpocząć. Usiadłem na jednym z betonowych bloków. Musiałem przebiec około ośmiu kilometrów. To znaczy, że przebyłem już połowę drogi do Tateyamy.
Moja szara koszula zrobiła się czarna - była mokra od potu. Gaza przylepiona do czoła zaczęła się odrywać. Przyjemna morska bryza chłodziła moją szyję. Zupełnie co innego niż ten piekielny wiatr w bazie. W ogóle gdyby nie te działa, można by pomyśleć, że to plaża w jakimś kurorcie. Pięćdziesiątkisiódemki w tym krajobrazie wyglądały jak pomieszanie mangi z rzeczywistością. Za betonowym klocem, na którym siedziałem, zauważyłem ślady po sztucznych ogniach. Kilka plastikowych rurek wetkniętych w piasek służyło do podtrzymania rakiety. Tylko wariat podszedłby tak blisko do frontowej bazy, żeby pobawić się sztucznymi ogniami. To na pewno ci stuknięci szpiedzy. Dają znaki wrogowi, informując go o stanie naszych przygotowań. Co za idioci. Część ludzi uważa, że Mimy są inteligentne, i próbuje nawiązać z nimi kontakt. Każdy może myśleć, co chce. W końcu mamy demokrację. Z powodu globalnego ocieplenia podczas przypływu ta część plaży znajduje się pod wodą. A więc za kilka godzin te zasrane rurki odpłyną w siną dal i nikt się o nich nie dowie. Przeklęci szpiedzy. Kopnąłem z całej siły jedną z nadtopionych rurek. - O, pon wojskowy? Obróciłem się, słysząc nagle czyjś głos. Od dawna nikt do mnie nie mówił w ojczystym języku. Pogrążony w myślach nie zauważyłem, że jacyś ludzie zbliżyli się do mnie od tyłu. Na wale ochronnym stały dwie osoby.
Starzec i dziewczynka. Starzec miał tak zdrową i opaloną skórę, że nie zdziwiłbym się, gdyby mnie zagadnął: „Piękna pogoda, w sam raz na kąpiel w morzu, nieprawdaż?”, i trzymał w lewej ręce trzy włócznie, zupełnie jak jakiś bohater tradycyjnej japońskiej bajki. Dziewczynka, ściskająca jego prawą dłoń, mogła chodzić do szkoły podstawowej. Chowając się za nogami starca, mała bezczelnie gapiła się na mnie spod wielkiego słomkowego kapelusza. Miała jasną karnację i przy tak opalonym mężczyźnie wyglądała, jakby promienie ultrafioletowe w ogóle nie imały się jej skóry. - Nie znom cie? - Jestem z Linii Kwiatów. Co za debil ze mnie!
- Ho! - A co wy tu, dziadku, robicie? - A gdziech bym łowił ryby, na polu? Wszytkie pojechały do Tokio. Tylko my zostoli. - Tych z Obrony Wybrzeża też nie ma? - Jok sie ludzie dowiedzieli, jakieście wciry dostoli na Okinawie, tak ich wszytkich wywioło. Szkodo, bo to morskie zabstwo ich by piersych zezorło. „Morskie zabstwo” to na pewno Mimy w tutejszej gwarze. Cywile nigdy nie widzą prawdziwych Mimów. Czasami morze wyrzuca na brzeg zabitego wroga albo jakiś rybak złowi go w sieci. Zdarza się, że ruchome piaski zaniosą gdzieś pustą skorupę, która zostaje po zabiciu Mima. Dlatego często zwykli ludzie myślą, że Mim to coś w rodzaju żaby, która zrzuca skórę. Wprawdzie rozumiałem może siedemdziesiąt procent z tego, co mówił starzec, ale dotarło do mnie, że Służba Obrony Wybrzeża wycofała się z tych okolic. No i że porażka na Okinawie była poważniejsza, niż nam ją przedstawiano. Obecna sytuacja musiała być bardzo zła, skoro zrezygnowano z chronienia Linii Uchibo, a tych z granicy przerzucono do obrony większych miast i regionów przemysłowych. Starzec potakiwał tylko głową, gdy zadawałem kolejne pytania. Dziewczynka patrzyła na niego z niedowierzaniem swoimi wielkimi oczami. Wyglądało na to, że mężczyzna pokładał wielkie nadzieje w Zjednoczonej Armii Obrony zgrupowanej na Linii Kwiatów. Co prawda nie miałem walczyć akurat dla niego, ale poczułem się winny. - A papierosa ni mocie? Ci z Obrony mieli, a tera nigdzie ni mo. - Niestety, nie palę.
- O kruca! Starzec przeniósł wzrok na morze. W piechocie kombinezonowej prawie nikt nie palił. Pewnie dlatego, że w skafandrze nie dało się tego robić, a podczas bitwy ciągnęło do papierosa najbardziej. Staliśmy w milczeniu. Wolałem nie mówić za wiele. Nie mogłem pozwolić, żeby mężczyzna się domyślił, że jestem dezerterem. Gdyby mnie złapali, czekałaby mnie kara śmierci. Uciec przed Mimami i dać się rozstrzelać swoim? To nie miało sensu. Dziewczynka pociągnęła starca za rękę. - Ona słobo jest. Gdyby chłopok był, toby rybokiem zostoł. Ale ocy mo dobre. - Tak? - No. Tam! Zobocyła to i ciąga mnie z domu. Widzis? Zabstwo to cy co? Starzec wyciągnął rękę. Skupiłem wzrok na miejscu, które wskazywały jego sękate jak gałąź palce. Tam, gdzie zaczynało się otwarte morze, woda miała zielony kolor. Nie była to przejrzysta, szmaragdowa zieleń, jaką widuje się w ciepłych krajach, lecz mniej intensywny kolor, jakby rozbił się tam tankowiec wypełniony lodami o smaku zielonej herbaty. A to, co błyszczało między falami, to zdechłe ryby wyniesione na powierzchnię wody. Znałem tę zieleń. Pokazywano nam ją na kursie. Mimy, jak dżdżownice, jedzą ziemię. Gleba, przechodząc przez ich układ pokarmowy, zamienia się w trującą substancję, szkodliwą dla wszystkich żywych organizmów na naszej planecie. Zatrute odchodami Mimów tereny zamieniają się w pustynie, a morza przybierają mdły, seledynowy kolor.
- Zokwit plonktonu mo inny kolor, nie? Piuuun! Wysoki, wrzynający się w mózg dźwięk, który znam z pola bitwy. Głowa starca, z wciąż przymrużonymi, patrzącymi w dal oczami, zakreśla łuk i spada na ziemię. Z szyi i rozciętej brody tryska krew, zabarwiając słomkowy kapelusz dziewczynki na czerwono.
Ona sama niczego jeszcze nie zauważyła. Wrzeciono wyrzucane jest z prędkością tysiąca dwustu metrów na sekundę. Głowa starca szybowała już w powietrzu, kiedy usłyszeliśmy dźwięk. Dziewczynka powoli podnosi twarz.
Drugi strzał. Tym razem bezlitosny pocisk rozcina ciało dziecka. Wielkie czarne oczy nie zobaczyły śmierci dziadka. Drobne ciało jest przecięte na pół. Podmuch towarzyszący wystrzałom sprawia, że stojący bez głowy starzec zaczyna tracić równowagę. Górna połowa ciała tonie w głębokiej czerwieni. Zakrwawiony kapelusz porywa wiatr. Stoję skulony, nie mogąc się poruszyć. Napompowana, wielka, zdechła żaba stoi w wodzie, tam, gdzie fale zaczynają się pienić. Ta plaża znajduje się daleko przed linią ostatecznej obrony. Nie słyszałem, żeby jakaś łódź patrolowa została zatopiona. Nasza baza również miała się dobrze. To niemożliwe, żeby Mimy dotarły aż tutaj. A tymczasem były tu i właśnie zabiły dwoje niewinnych ludzi. Na oczach dezertera z piechoty tragiczną śmiercią zginął rybak, który tak w nią wierzył, i jego wnuczka. Byłem nieuzbrojony. Tak nóż, jak i karabin, no i cały mój skafander zostały daleko, w bazie na Linii Kwiatów. Kolegów, którzy mogliby mi pomóc, porzuciłem godzinę temu. Do najbliższej pięćdziesiątkisiódemki było trzydzieści metrów. Biegiem to tylko chwila. Wiedziałem, jak posługiwać się działem. Większy problem stanowił biały pokrowiec. Zdejmowanie go zajmie zbyt dużo czasu. Wkładam identyfikator do czytnika w drzwiach platformy, wciskam kod, zakładam trzydziestokilogramowy pas z amunicją. Muszę zwolnić blokadę, żeby móc obracać wieżyczką. Siadam na miejscu celowniczego. Kręcę. Strzelaj! Cholera, strzelaj! Gdzie popadnie! Wiem, ile siły ma Mim. Jest kilka razy cięższy od człowieka ubranego w kombinezon z całym wyposażeniem. Budową ciała przypomina nieco rozgwiazdę. Tuż pod skórą ma ruchomy szkielet, który służy mu jako naturalny pancerz. Żeby go przebić, potrzebny jest przynajmniej kaliber pięćdziesiąt. Dla cyborgów nie ma znaczenia, czy jesteś uzbrojony, czy nie. Bez mrugnięcia okiem zabijają ludność cywilną - wszystkich, których napotkają na swojej drodze, zupełnie jak walec tratujący mrowisko. - No nie! Pierwsze wrzeciono przebiło mi udo. Drugie zrobiło pokaźną dziurę w moich plecach. Trzeciego nie udało mi się zapamiętać, bo wymiotowałem własnymi wnętrznościami. Straciłem przytomność.
7 Obok mojej poduszki leży tania książka w miękkiej oprawie. Yonabaru na górnej pryczy przelicza oświadczenia. - Keiji, podpisz. - Yonabaru, ty masz pistolet, prawda? - Mam. - Pokaż na chwilę. - A ty od kiedy interesujesz się pistoletami? - Nie interesuję się. No, pokaż. Zwisająca z łóżka nade mną ręka chowa się na chwilę, po czym wyłania się znowu, trzymając ciężki czarny przedmiot. - Jest naładowany, nie kieruj w moją stronę. - Aha, oczywiście. - Kiedy zostaniesz kapralem, to pozwolą ci spać z zabawkami. Oczywiście na Mima to tyle co pistolet na groch. Na bitwę bierzesz tylko karabin dwudziestkę, no i trzy rakiety. Banan na drugie śniadanie się nie liczy. No jak, podpisałeś już? -... Włożyłem chłodną lufę do ust. W magazynku znajdowała się dziewięciomilimetrowa kula. Nacisnąłem spust.
8 Obok mojej poduszki leży tania książka w miękkiej oprawie. Wzdycham. - Keiji, podpisz. Yonabaru zwiesza głowę z górnej pryczy, zaglądając na moje łóżko. - Zrobione! - Wyluzuj, Keiji. Nie dotrwasz do bitwy, jeśli będziesz taki spięty. - Nie jestem spięty. - Nie przejmuj się. Każdy tak ma na początku. To jakbyś był pierwszy raz z jakąś dziewczyną. Na samą myśl o niej możesz stracić kontrolę. Dotykasz jej i po zabawie. - Chyba nie w twoim przypadku, Yonabaru? - Uwierz mi. Mam doświadczenie. - No a co, gdyby ten pierwszy raz nigdy nie miał się skończyć? Tak teoretycznie? - Co ty pleciesz, Keiji? - Myślisz, że już jesteś blisko mety, a musisz wracać na początek. Na twarzy Yonabaru spoglądającego na mnie z górnego łóżka odmalowało się zamyślenie. - Mówisz o pieprzeniu czy o walce? - Nie pytam o pieprzenie. - Okej. Gdybym miał jeszcze raz walczyć na Okinawie, to nie, dziękuję bardzo. Ledwo uszedłem z życiem. Ciekawe, co by zrobił, gdyby nie uszedł z życiem i musiał tam wracać raz za razem. Człowiek tym różni się od zwierząt, że sam sobie podciera tyłek. O własnym życiu decydujemy sami, a sytuacja, w jakiej się znajdujemy, wpływa na nasze decyzje w niewielkim stopniu.
Oczywiście nie każdy może osiągnąć w życiu to samo. Zakres możliwości różni się zależnie od człowieka. Jeden ma same asy, a drugi ciągle dostaje złe karty. Jeszcze inny nagle dostrzega, że znalazł się w ślepej uliczce. Ale każdy przebywa tę drogę na własnych nogach. Nawet na szubienicę jeden wejdzie dumnie, a inny będzie się wyrywał, przytrzymają go i zginie upokorzony. Tymczasem ja nie miałem wyboru. Nie mogłem uciec od bitwy. Nawet gdyby świat kończył się w okolicach Tateyamy jakimś wielkim wodospadem, ja nigdy się o tym nie dowiem. Krążę tylko między bazą a polem bitwy, zabijany codziennie jak jakiś robak. Powiew wiatru i budzę się żywy. I znowu umieram. Do kolejnego okrążenia nie mogę zabrać niczego z poprzedniej pętli. Niczego poza samotnością, niedającym się wyrazić strachem i pamięcią o zaciśniętym na spuście palcu. A niech to! Wyjąłem spod poduszki niezmywalny pisak i napisałem „5” na wierzchu lewej dłoni. Ta mała cyfra to był początek mojej prawdziwej walki. Dobra, skoro tak, to jeszcze zobaczymy, kto wygra. Następnym razem dam z siebie wszystko. Uniknę pocisku wroga, choćby o milimetr, i zabiję Mima, każdego jednym strzałem. Taka drobna dziewczyna jak Rita Vrataski nauczyła się walczyć, więc i ja mogę. Mam na to nieograniczoną ilość czasu. Mogę próbować aż do skutku. Tylko tyle mogę zrobić. Przynajmniej urozmaicę sobie monotonię codzienności. Jedynie w ten sposób mogę się przeciwstawić zasranemu porządkowi świata. Rozdział 2 Sierżant Ferrell
1 „Dobry kot to ten, który łowi myszy” - powiedział kiedyś chiński władca. O ile Walkiria Rita Vrataski była kocim medalistą, o tyle ja, który podczas bitwy nie przydawałem się do niczego, przypominałem bezdomnego kota, dobrego jedynie na pokrycie pudła rezonansowego w shamisenie. Wszyscy dbają o to, żeby futerko Rity lśniło, lecz żaden z panów oficerów nie spojrzy nawet na moją skudloną sierść. Cholerny trening trwał dzisiaj bite trzy godziny. I oczywiście nie zabrakło tych gównianych ćwiczeń izometrycznych. Tak bardzo byłem zajęty własnymi myślami, że nie zwracałem uwagi na to, co działo się dookoła. Amerykanie z Oddziału Specjalnego znudzili się po trzydziestu minutach i wrócili do swojej części bazy. Nie gapiłem się na Ritę, więc nie przyszło jej do głowy, żeby wziąć udział w ćwiczeniach. Bez niej trening odbył się w całości. Jeśli się nad tym dobrze zastanowić, to być może sytuacja na placu była dowodem na to, że moje zachowanie miało wpływ na rozwój wypadków. Kiedy gapię się na Ritę, ona zaczyna ćwiczyć razem z nami i trening kończy się znacznie szybciej. Coś zupełnie nieistotnego nagle wywołuje i równie nagle kończy znaczące wydarzenia w naszym życiu. Jeżeli moje przypuszczenia się potwierdzą, to okaże się, że nie jestem całkowicie bezwolny. A zatem mam jakieś szanse, aby zmienić wynik beznadziejnej jutrzejszej bitwy. Może to jedna dziesiąta procenta, może jedna setna, ale jest. Jeśli nauczę się walczyć, mogę zmienić przyszłość. Kiedy uda mi się pokonać wszystkie przeszkody i przeżyć, wtedy wreszcie zobaczę, co będzie pojutrze! Postanowiłem, że następnym razem podczas ćwiczeń znów będę patrzeć na Ritę. Wprawdzie głupio tak czarować wzrokiem tę Bogu ducha winną dziewczynę, ale nie mam innego wyjścia. Zamiast marnować czas na wzmacnianie mięśni, które i tak nie przetrwają do następnej bitwy, powinienem wykorzystać te godziny na poznanie prawdziwej techniki walki. Żołnierze, przeklinając pod nosem, zaczęli schodzić z zalanego słońcem placu ćwiczeń. Podszedłem do sierżanta Ferrella, który właśnie wiązał sznurowadło. Przemyślałem to sobie dokładnie i stwierdziłem, że od niego nauczę się najwięcej, jeśli chodzi o technikę walki. Nie tylko przeżył najdłużej z całego naszego oddziału; słyszałem też, że był wykładowcą na kursach dla żołnierzy. Sterczące do góry włosy sierżanta przycięte były równo, tworząc płaski czub. Nad tą
kwadratową głową unosiła się para. Mimo że odbył razem z nami trzygodzinne ćwiczenia, wyglądał tak, jakby mógł zaraz stanąć do zawodów w trójboju i wygrać. U podstawy grubej jak udo szyi Ferrella widniała mała blizna. Zanim zaczęto konstruować nasze kombinezony, żołnierzom wszczepiano chipy, które przyspieszały działanie systemu nerwowego, przez co zwiększały zdolność reakcji. Teraz już się tego nie robi ze względu na małą wydajność. Blizna wyglądała jednak jak medal za przeżycie dwudziestu lat na wojnie. - Zrobiły ci się odciski? Sierżant spytał, nie podnosząc głowy. Brazylijski akcent sprawiał, że język burst w jego ustach brzmiał śpiewnie. - Nie... - To może masz dreszcze? - Nie boję się jutrzejszej bitwy, jeśli sierżant to ma na myśli. Nie powiem, że zupełnie się nie boję, ale wykręcanie się od niej nic nie da. - No, jak na smarkacza prosto po kursie to niezła odpowiedź. - Sierżant będzie kontynuował trening, prawda? - Zgadza się, a co? - Czy moglibyśmy poćwiczyć razem? - Żart raczej mało śmieszny. - Zabijanie nie jest śmieszne. - Nie ma potrzeby, żebyś się gotował w kombinezonie na dzień przed bitwą. Jutro możesz zginąć. Idź na dziewczyny, jeśli koniecznie chcesz się spocić. Poczerwieniałem. Ferrell nadal wiązał sznurowadło. - Koniec dyskusji. Odmaszerować. - Dlaczego sierżant tak nie zrobi? Mężczyzna podniósł swoją spaloną słońcem twarz. Jego spojrzenie przeszyło mnie na wylot jak seria z karabinu maszynowego. Z nieba lał się coraz większy żar.
- Chcesz powiedzieć, że jestem ciotą, która woli się pocić w tym śmierdzącym kombinezonie niż między udami kobiety? O to ci chodzi? - Nie! Nic podobnego! - No dobra, siadaj. Ferrell podrapał się w głowę i tą samą ręką klepnął ziemię. Usiadłem obok niego. Między nami przemykał wiatr. - Walczyłem wtedy na Ishigaki - zaczął. - Będzie dziesięć lat temu. Kombinezony były wtedy bardzo prymitywne. Uwierały. Zwłaszcza w okolicach krocza. Skóra schodziła z nas płatami. Strupy, których nabawiliśmy się podczas ćwiczeń, zdzieraliśmy niechcący w czasie bitwy. To tak bolało, że niektórzy wstawali, kiedy trzeba było się czołgać. Krzyczałem: „Padnij!”, ale nie słuchali. Dla wroga to żywe tarcze celownicze. Wielu zginęło w taki sposób. Skafandry, których teraz używamy, są bardzo precyzyjnie wykonane. Ale tu jest Japonia, państwo, w którym żywność jest droższa niż nowoczesna technologia. Żołnierze w wielu krajach wyposażeni są jedynie w maski przeciwgazowe i jakieś przestarzałe rakietnice. I nikt nie widzi w tym problemu. Walczą oczywiście bez wsparcia artylerii i lotnictwa. Nawet jeśli uda im się wygrać jakąś bitwę, to potem padają jak muchy, bo ich płuca zaatakowały nanoroboty wysłane przez Mimy podczas bitwy. W ten sposób tereny zamieszkane stopniowo zamieniają się w pustynie. Kiedy na jej polu nie rosły już nawet chwasty, rodzina Ferrella postanowiła wyemigrować na Daleki Wschód, na tę wyspę twierdzę bronioną przez technikę. Prawo do emigracji przysługiwało w pierwszej kolejności tym, którzy mieli krewnych w Zjednoczonej Armii, i dlatego Ferrell trafił do japońskiego wojska. Wielu emigrantów z tej samej przyczyny zasilało szeregi piechoty kombinezonowej wysyłanej na front. - Znasz słowo kirioboeru? - Co takiego? - „Wprawiać się w zabijaniu”. Tego słowa używali samuraje. - Nie wiedziałem. - Bokuden Tsukahara, Ittosai Ito, Musashi Miyamoto - to słynni samuraje sprzed pięciuset lat. - Musashi? Czytałem o nim w komiksie. - Nie słyszałeś o Bokudenie? Młodzi naprawdę mają pusto w głowie.
Ferrell prychnął niezadowolony. Pochodził z Brazylii, a znał historię Japonii lepiej niż ja, rodowity Japończyk. Zrobiło mi się wstyd. - Walka dla samuraja to była praca. Wojownik, tak jak my. Jak myślisz, ilu ludzi zabił każdy z nich? - Hm... Żyli pięćset lat temu, a jeszcze się o nich pamięta. No to pewnie nie dziesięciu ani nie dwudziestu... - Nie. Nie ma dokładnych danych, ale lekko licząc, od trzystu do pięciuset. Nie używając pistoletów ani granatów. Tylko za pomocą samurajskich mieczy. To niezły wynik. Dostaliby medale. - Jak to możliwe? - Łatwo policzyć. Jeśli wysyłali kogoś na tamten świat choćby raz na tydzień, to w ciągu dziesięciu lat wychodzi pięciuset. Dlatego nazywano ich mistrzami miecza. - Nie bardzo rozumiem... Czy to tak jak w grze komputerowej? Im więcej zabili wrogów, tym stawali się mocniejsi? - Mniej więcej. Z tą różnicą, że przeciwnik to nie strach na wróble. Ma taki sam miecz i tak samo chce przeżyć. Takiemu wrogowi trzeba podciąć gardło. Wykorzystać moment nieuwagi, wciągnąć w zasadzkę, a czasem uciekać, podwinąwszy ogon. - Rozumiem. - Czego nie wolno robić? Jak rozciąć łeb przeciwnikowi, nie narażając własnego życia? Żeby się tego nauczyć, jest tylko jeden sposób. Zabijać. Możesz ćwiczyć sztukę walki na treningu, ale nie masz żadnych szans, jeśli staniesz oko w oko z wrogiem, który nauczył się walczyć, bo chciał przeżyć. Pięćset trupów, jeden za drugim. To uczyniło ich mistrzami. - Kirioboeru? - Właśnie. - To po co w ogóle nas szkolicie? - Dobre pytanie. Jak na świeżego rekruta to za bystry jesteś. - Proszę nie żartować. - Prawdę mówiąc, żeby walczyć z Mimami, potrzebne są czołgi i helikoptery. Ale helikoptery są drogie. Szkolenie pilotów też niemało kosztuje. Japonia to same góry i rzeki, więc czołgami wiele się
nie zdziała. Ludzi natomiast tutaj pod dostatkiem. Powsadzać ich w skafandry i wysłać na wojnę to najłatwiejsze rozwiązanie. - Aha. - Na kursie uczą was podstawowych zasad. Takich, byście nie zginęli w pierwszej chwili. Przypomina to trochę szkołę dla piskląt, którym się wbija do głowy, żeby nie przechodziły przez ulicę na czerwonym świetle. „Kiedy leci pocisk, pochyl głowę”. I tak dalej. Dzięki temu ci, którzy mają więcej szczęścia, przeżywają, a ci, którzy mają go mniej giną. Jeśli tym pierwszym uda się dożyć do następnej bitwy, uczą się czegoś podczas prawdziwej walki i stają się żołnierzami. Ferrell zawiesił głos. - Z czego się tak cieszysz? - Ja? - No ty. Ten uśmiech. Jutro bitwa, a ty taki radosny? Nie brakuje ci paru śrubek w głowie? Rzeczywiście. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale uśmiechałem się do własnych myśli. No tak, Kiriya Keiji był tym mającym mniej szczęścia rekrutem. Za pierwszym razem, kiedy Szurnięta Rita próbowała go ratować, płakał ze strachu i z bezsilności, leżąc w błocie ze spalonymi wnętrznościami. Za drugim razem - to samo. Za trzecim, gdy próbował uciec, też nie było lepiej. Ani razu nie udało mi się przeżyć! Ale... Właśnie. Nie wiedziałem dlaczego, ale los dawał mi ciągle kolejną szansę. Jakby mówił: „Próbuj! Jeszcze raz. Próbuj do skutku! W końcu może przeżyjesz o własnych siłach”. Jeśli znów nie zacznę myśleć o ucieczce, mogę ćwiczyć i walczyć na przemian co drugi dzień. Skoro prawdziwa walka jest najlepszą szkołą, to w zasadzie dobrze się składa. Mogę się „wprawiać w zabijaniu”, ile dusza zapragnie. Wychodzi na to, że w ciągu jednego dnia jestem w stanie osiągnąć tyle samo, ile mistrzowie miecza po dziesięciu latach. Rozmyślania przerwał mi Ferrell, wstając. Otrzepał spodnie z ziemi swoją ogromną dłonią.
- Jednym słowem, nie ma sensu, żebyś ze mną ćwiczył. Jeden raz przed bitwą to za mało. Kiedy zrozumiesz, to poszukaj jakiejś dziewczyny do innych ćwiczeń. - Ja też myślę, że to bez sensu, ale... Sierżant odwrócił wzrok. Muszę się pospieszyć. - Załóżmy, że przeżyję jutrzejszą bitwę. Wtedy wyślą mnie na następną. Prawda? Jeśli przeżyję następną, no to znowu. Za każdym razem czegoś się nauczę, a jeśli jeszcze pomiędzy bitwami przećwiczę z sierżantem różne sytuacje, to utrwalę sobie umiejętności, które zdobędę, walcząc, no i prawdopodobieństwo, że znów przeżyję, wzrośnie. Mam rację? Sierżancie? - No... Możliwe. - Co w tym złego, jeśli zacznę zaraz? - Wygadany z ciebie kurczak. - Przepraszam. - Prawdę mówiąc, myślałem, że jesteś inny. Chyba intuicja zaczyna mnie zawodzić. - Inny? To znaczy jaki? - Do wojska trafiają trzy typy ludzi. Pierwszy - zabijaka, nie czuje, że żyje, jeśli śmierć nie zagląda mu w oczy. Drugi - ląduje w armii, bo nie ma innej pracy. Przychodzi za chlebem. No i trzeci typ - to ludzie, którym powinęła się noga, spadli z mostu i trafili na wojnę. - Domyślam się, że sierżant zakwalifikował mnie do tych ostatnich. - Zgadza się. Tak myślałem. - A pan? Ferrell wzruszył ramionami. - Za piętnaście minut. Pierwszy stopień ekwipunku. Tu, w tym samym miejscu. - Mam ubrać skafander? - A jak kombinezonowy może ćwiczyć bez niego? Nie bój się, nie będę strzelał ostrą amunicją. No idź. Przebierz się.
- Tak jest, panie sierżancie! Zasalutowałem pełen wdzięczności. Ludzkie ciało jest niezwykłą maszyną. Jednocześnie słucha dwóch sprzecznych rozkazów: „Użyj siły” i „Powstrzymaj siłę”. Aby z powodu zbyt silnego uderzenia człowiek sam nie rozerwał się na kawałki, zawsze kontroluje swój ruch i nie wykorzystuje wszystkich zasobów siły. System operacyjny robi to za nas automatycznie. Inne maszyny, na przykład samochód, tego nie potrafią. Jeśli skierujemy auto na ścianę i dociśniemy pedał gazu do dechy, to mimo zgniecenia pojazdu silnik będzie pracował nadal, aż się zupełnie popsuje. Często w sztukach walki wydajemy głośny okrzyk w momencie uderzenia, jeśli chcemy użyć siły bliskiej granicy naszych możliwości. Okrzyk oznaczający: „Użyj siły” zagłusza naturalny rozkaz wydawany przez nasz mózg: „Powstrzymaj siłę”. Powtarzając takie ćwiczenia, możemy przesunąć granice użycia siły, jakie nieświadomie dyktuje nam mózg. Inaczej mówiąc, możemy nauczyć się korzystać z własnej siły w takim stopniu, jaki grozi nam uszkodzeniem ciała. Skafander, dokładnie okrywający całe ciało żołnierza, jest wyposażony w urządzenie, które, podobnie jak ludzki mózg, kontroluje użycie siły, zapobiegając autodestrukcji. Trzysta siedemdziesiąt kilogramów siły w ręce to wystarczająco dużo, żeby złamać karabin, nie mówiąc o kościach kolegów. Aby nie dochodziło do takich wypadków, skafander automatycznie ogranicza lub nawet wyłącza wspomaganie ludzkiej siły. To urządzenie nazywa się autobalanserem. Autobalanser ma jedną wadę: opóźnia ruch człowieka ubranego w skafander. Opóźnienie jest tak minimalne, że nikt go nie zauważa. Ale podczas bitwy ten ułamek sekundy może przesądzić o życiu lub śmierci. Nawet jeśli prawdopodobieństwo jest jak jeden do trzydziestu tysięcy - to znaczy jeden żołnierz z dziesięciotysięcznej armii zginie z powodu tego opóźnienia w ciągu trzech bitew - nikt nie chce być tym pechowcem. Aby nie tracić czasu na zabawę z autobalanserem, kiedy Mimy są już na karku, weterani tacy jak Ferrell wyłączają to urządzenie zaraz na początku bitwy. O tym nie wspominali na kursie. Zacząłem ćwiczenia z sierżantem od nauki chodzenia w skafandrze z wyłączonym autobalanserem. Muszę się poruszać, nie myśląc o tym. Za siódmym razem udało mi się biec po linii prostej.
2 Na drodze wiodącej do amerykańskiej części bazy stało dwóch strażników. Wielcy jak dęby, uzbrojeni w karabiny maszynowe. Mięśnie pokrywały ich ciała jak pancerz. Nie musieli nic mówić, by wzbudzić respekt u każdego, kto szedł tą drogą. Nauczeni, żeby słuchać rozkazów wyłącznie bezpośrednich przełożonych, nie opuszczali swego stanowiska, nawet gdy padał deszcz. Nie opuściliby go, nawet gdyby padały bomby. Obserwując ich kątem oka, mógłbym dojść do prowadzącej na wolność bramy głównej, przez którą kiedyś opuściłem bazę. Ucieczka wydawała mi się teraz prosta. Z moimi obecnymi umiejętnościami dałbym sobie radę. Umknąłbym atakującym Mimom i dotarłbym do Chiby. Ale miałem już inny cel. Dziesiąta dwadzieścia dziewięć. Zatrzymuję się w miejscu, które jest już poza polem widzenia czworga oczu. Długość mojego kroku wynosi osiemdziesiąt centymetrów. Stoję piętnaście kroków od wartowników. Nad nami przelatuje mewa. Słychać daleki szum morza, jak zawsze w bazie. Mój cień jest bardzo krótki, ledwo odstaje od moich nóg. W pobliżu nikogo nie ma. Strażnicy stoją nieruchomo. Nadjeżdża ciężarówka z paliwem, wioząca niższego rangą amerykańskiego oficera. Wartownicy salutują. Teraz powinienem zacząć iść. Raz, dwa, trzy... Ciężarówka zbliża się do rozwidlenia dróg. Przed maskę wyskakuje nagle sprzątaczka z mopem w rękach. Samochód hamuje z piskiem. Strażnicy odwracają głowy. Przebiegam obok nich. Czuję gorąco, jakie bije od żelaznych mięśni. Mają tyle siły, że jednym szarpnięciem wyciągnęliby ze mnie kręgosłup przez dupę. Mimo to kusi mnie, żeby się im postawić.
Hej, wydaje się wam, że ten mały azjatycki rekrut odleci w kosmos, kiedy na niego dmuchniecie? No to możemy się przekonać. Byłem ciekaw, czy umiejętności, które do tej pory zdobyłem, przydałyby się, żeby pokonać innych ludzi, na przykład tych białych osiłków. Walka z nimi byłaby dla mnie miarodajnym testem. Wartownik z prawej się odwraca. Spokojnie. Idź, nie zmieniając tempa. Wiem, wiem. Spojrzał najpierw w prawo, teraz obróci się w lewo. Ale w momencie, gdy będzie zwrócony w moją stronę, zasłoni mnie głowa drugiego strażnika. Kiedy znów się obejrzy, Kiriya Keiji stanie się niewidzialny, dokładnie wtopi się w tło. - Nie zauważyłeś czegoś? Teraz? - Cicho. Kapitan na nas patrzy. Jest w złym humorze. - Cholera. Byłem w amerykańskiej części bazy. Po wielu próbach doszedłem do wniosku, że potrzebuję broni, którą japońska armia nie dysponowała. Karabin maszynowy dwadzieścia milimetrów nie był idealny. W zasadzie decyzja o używaniu tego kalibru przez piechotę to wynik kompromisu. Przekalkulowano ilość amunicji, jaką żołnierz mógł dźwigać, liczbę możliwych trafień, biorąc pod uwagę szybkość ruchów Mima, oraz dopuszczalną siłę odrzutu i ustalono: dwudziestka. Dawniej stosowano jeszcze mniejszy kaliber, ale prawdę mówiąc, dopiero pięćdziesiątką skutecznie można przebić skorupę cyborga. Ustawieni w wachlarz żołnierze piechoty zasypywali wroga strzałami z karabinu. To opóźniało ruch Mimów, dzięki czemu stawały się one łatwiejszym celem dla artylerii i czołgów. Takie były podstawowe założenia taktyczne Zjednoczonej Armii. Niestety, w praktyce pomoc najczęściej nie pojawiała się wcale, piechota musiała więc walczyć do końca sama. Do ostatecznej obrony weterani zostawiali sobie kafar, przymocowany do lewego ramienia. Tą bronią można było zrobić dziurę wielkości pięści w odwłoku Mima. Rakiety również miały dużą moc, ale zdarzało się, że któraś nie wypaliła albo w najbardziej nieodpowiednim momencie okazywało się, że właśnie się skończyły. Ja również, gdy już przyzwyczaiłem się do walki,
polegałem głównie na kafarze
i jego pięćdziesięciosiedmiomilimetrowych pociskach.
Niestety, i ta broń miała swoje wady. Kafar był naładowany dwudziestoma nabojami i nie można go było załadować ponownie. Dwadzieścia i koniec, kropka. Mogłeś płakać albo tupać nogami, więcej Mimów z tej broni nie dało się zabić. Bez nabojów kafarem można było co najwyżej przebić pierś jakiegoś martwego wampira. Ludziom, którzy projektowali skafandry, po prostu nie przyszło do głowy, że ktoś przeżyje dwadzieścia pojedynków, bo kafara używało się z bliskiej odległości. Cholerny świat. Znów umierałem. Już nie dlatego, że byłem zielony, lecz z braku amunicji. Koniec. Nie mam się czym bronić. Żeby wydostać się z tej ślepej uliczki, potrzebowałem czegoś innego - niezużywającej się broni służącej do walki wręcz. Widziałem taką broń. Tylko raz. Podczas mojej pierwszej bitwy. Miała ją ta Walkiria, Rita Vrataski, ubrana w szkarłatny skafander: ogromny topór wojenny, którym wymachiwała nad głowami wrogów. Należałoby raczej powiedzieć: wielki drąg z ostrzem w kształcie topora w całości wykonany z węgliku wolframu. W tej broni nie skończy się amunicja. Nawet jeśli topór się wygnie, nadal można nim walczyć. Siła rażenia? Wystarczająca. To była idealna broń do walki z Mimami w bliskiej odległości. Niestety, oficjalnie Kiriya Keiji był niedoświadczonym rekrutem stającym pierwszy raz do walki. Gdy próbowałem przekonywać: „Wiecie co, ten kafar jest beznadziejny, dajcie mi coś lepszego”, nikt nie traktował tego poważnie. Yonabaru zaczął się śmiać, a sierżant trzepnął mnie w głowę. Poszedłem z tym nawet do dowódcy plutonu, ale on zlekceważył mnie całkowicie. Udał, że nie słyszy. Wobec tego postanowiłem zaopatrzyć się w topór sam. To była jedyna broń, która dawała mi szansę na przeżycie. Poszedłem w kierunku baraku, gdzie mieścił się naprawiający kombinezony dział techniczny, który zawsze towarzyszy Oddziałowi Specjalnemu. Po pięciu minutach od chwili, gdy przekroczyłem granicę amerykańskiej części bazy, zauważyłem kogoś z ekipy technicznej, trzymającego w ręce klucz francuski. Dokładniej mówiąc, była to kobieta. Dookoła unosił się zapach smaru wymieszany z wonią oceanu. Nie było słychać męskiego gwaru, który wypełniał inne części bazy.
W półmroku, w głębi baraku, drzemały rzędy różnego rodzaju stalowej broni, która służyła ludzkości. Kobieta, która ściskała w dłoni klucz francuski, nazywała się Shasta Raylle. Była inżynierem, cywilem wypożyczonym przez armię od prywatnej firmy. Jej uposażenie równało się uposażeniu dowódcy kompanii, czyli w wojsku miałaby stopień porucznika. Stała więc dużo wyżej ode mnie. Z tego, co udało mi się sprawdzić wcześniej, miała sto pięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu i ważyła trzydzieści siedem kilogramów. Sześć dioptrii i w lewym, i w prawym oku. Ulubiona potrawa torcik owocowy. W jej żyłach płynęła indiańska krew, toteż czarne włosy miała zaczesane gładko do tyłu i splecione w warkocz. Jeśli Ritę porównać do żbika, to Shasta mogłaby być najwyżej zającem, który wypełni brzuch jakiegoś drapieżnika. Zamiast brudzić się smarami gdzieś na froncie, powinna raczej chrupać słodkie sucharki, oglądając amerykańską komedię w przytulnym i bezpiecznym domu. Odezwałem się najłagodniej, jak umiałem. - Dzień dobry. - A! Aaa! Wystraszyłem ją.
Okulary z grubymi szkłami, które miała na nosie, spadły na betonową podłogę. Chaotycznymi, pospiesznymi ruchami zaczęła macać posadzkę. Nie znajdzie ich w ten sposób... Powinna odłożyć klucz i szukać obiema rękami myślę. Sądząc po jej zachowaniu, trudno byłoby zgadnąć, że jest prymuską, która skończyła MIT z wyróżnieniem i przez swoją pracę badawczą trafiła do resortu obrony. Podobno brała udział w projektowaniu skafandra. Jednym słowem, jako wybitnej specjalistce armia powierzyła jej opiekę nad szkarłatnym kombinezonem Rity i innymi skarbami. Podniosłem okulary Shasty. Wyglądały jak połączone z sobą dwie lupy. - Proszę. - Nie wiem, kim jesteś, ale dziękuję. - Nie ma za co. Shasta przyjrzała mi się, założywszy okulary. Przez szkła jej oczy wydały się ogromne. - Swoją drogą, kim jesteś?
- Keiji Kiriya. - Miło mi. Ja jestem Shasta Raylle. Specjalnie pominąłem stopień wojskowy i nazwę oddziału. Shasta pochyliła głowę. - Ale nie o to mi chodzi. Pytam, bo do tego baraku nie wolno wchodzić bez specjalnej przepustki. Wygląda normalnie, ale trzymamy tu rzeczy, które są objęte tajemnicą wojskową. - Wiem o tym. - Tak? To dobrze. - Przyszedłem, bo mam sprawę do ciebie. - Do mnie? Wiesz, strasznie cię przepraszam, ale wydaje mi się to nieodpowiednie. Nie o to chodzi, że cię nie lubię, ale mam dużo roboty. Muszę to skończyć. - Nie ma jeszcze południa. - Zamierzam pracować nad tym do wieczora. - Ale... - Wiem. Wygląda to tak, jakbym zakładała i zdejmowała tę samą część tam i z powrotem, i rzeczywiście tak robię, ale naprawdę jestem zajęta. Bardzo zajęta. Shasta z przekonaniem potrząsała warkoczem. Zdaje się, że źle odczytała moje intencje. Muszę ją ściągnąć na ziemię, inaczej to się może dziwnie skończyć. - Okej. Podobno w tym skafandrze popsuła się pamięć zewnętrzna? - Tak. Skąd wiesz? - Oboje wiemy, że pamięci zewnętrznej prawie nikt nie używa podczas walki. Ale ponieważ niestandardowe układy sterownicze do pamięci są chronione tajemnicą wojskową, żeby je pobrać z magazynu, trzeba wypełnić tonę formularzy. Cholerna biurokracja. Na dodatek ten łysy magazynier! Nigdy się nie odczepi. Tyle razy mówiłaś mu, że ci się nie podoba, a on ciągle swoje. Co za człowiek! No i co robić? Już nawet myślałaś, żeby ukraść ten chip z japońskiego kombinezonu...
- Co to, to nie! Nigdy o tym nie myślałam.
- Na pewno? - No, może przez chwilę myślałam. Ale tylko przez chwilę i niczego takiego nigdy bym nie zrobiła. A w ogóle skąd ty to wszystko wiesz? Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Wyjąłem z kieszeni silikonowy chip zapakowany w plastikowy woreczek.
- W każdym razie tak się składa, że posiadam taki chip. - Daj mi! - Dlaczego? Podniosłem rękę, w której trzymałem woreczek. Shasta zaczęła podskakiwać, lecz przy swoim wzroście nie miała szans dosięgnąć mojej dłoni. Woń smaru, którym przesiąknięte było jej ubranie, podrażniła moje nozdrza. - Nie
bądź
taki,
daj! Hop, hop. - Namęczyłem się, żeby to zdobyć. - Proszę cię, daj! Hop. - Mogę ci dać, ale pod jednym warunkiem. - Ja... jakim? Shasta przełknęła ślinę. Przycisnęła do piersi wielki klucz francuski. Narzędzie zagłębiło się w wypukłościach jej ciała przykrytych roboczym kombinezonem. Narażona na ciągłe docinki i niedwuznaczne propozycje ze strony tych dzikusów z Oddziału Specjalnego kobieta najwyraźniej wyrobiła w sobie syndrom ofiary. Trudno się jednak dziwić żołnierzom, skoro Shasta reagowała na wszystko w taki sposób. Ręką, którą trzymałem silikonowy chip, wskazałem ogromny topór wojenny wetknięty w stojak w głębi baraku. Nie mogąc podążyć spojrzeniem dokładnie za moim palcem, kobieta wytężała wzrok, wiercąc się i przekrzywiając głowę. - Ten chciałbym pożyczyć.
- Jeśli mi się wzrok nie pogorszył, to jest topór wojenny Rity Vrataski. - Zgadza się. - Ty też jesteś z piechoty? - Tak, z japońskiej części. - Przepraszam, naprawdę nie chcę cię urazić, ale zrobisz sobie krzywdę, jeśli będziesz próbował naśladować Ritę. - Nie pożyczysz? - Mogę ci go dać, jeśli jest ci potrzebny. To tylko kawałek metalu. Mamy dużo zapasowych. Kiedy Rita sobie taki zażyczyła, pierwszy wycięłam dla niej ze skrzydła nieużywanego bombowca. - Więc czemu nie chcesz mi go dać? - Zginiesz... - Bez niego też zginę. - Koniecznie musisz go mieć? - Tak. Koniecznie. Shasta się zamyśliła. Bawiła się kluczem, jakby chciała wykręcić metalowy przedmiot jak ścierkę, a jej wzrok powędrował na podłogę. Pasmo włosów, które wysunęło się z warkocza, przykleiło się do jej spoconego i ubrudzonego smarem czoła. W końcu się odezwała: - To było w Afryce Północnej. Najlepszy żołnierz z najlepszego oddziału, jaki tam mieli, przyszedł do mnie z tą samą prośbą. Jego też ostrzegałam. Ale nie mogłam go powstrzymać, bo to była sprawa prestiżu tamtej armii, skomplikowana sytuacja. - Zginął? - Nie, nawet przeżył, ale nie mógł już walczyć. Do tej pory żałuję, że nie odmówiłam. - To nie twoja wina. - Nie został zraniony przez Mimy. Wiesz, co to siła bezwładności? - Skończyłem liceum.
- Ten topór waży dwieście kilogramów. W skafandrze masz trzysta siedemdziesiąt kilogramów siły w ręce, spokojnie więc możesz unieść topór, ale jeśli się nim zamachniesz, siła inercji będzie tak duża, że jeden nieodpowiedni ruch, a złamiesz sobie kręgosłup. Skręcisz go o trzysta sześćdziesiąt stopni. Wiedziałem, o czym mówiła. I właśnie o to mi chodziło. Liczyłem na siłę inercji. Odpowiednio ciężkie ostrze, nawet najprymitywniejsze, przyłożone do skorupy Mima z właściwym przyspieszeniem przetnie go na pół. - Rita to co innego. - Wiem. - Naprawdę jest inna. W ogóle nie używa autobalansera. Nie o to chodzi, że go wyłącza - w ogóle go wyrzuciła. Na coś takiego nie poważył się żaden zawadiaka z mojego oddziału. Wyróżnia się wśród nich, choć oni wszyscy są „specjalni”. - Ja też od dawna nie używam autobalansera. Rzeczywiście, powinienem go wymontować. To dobry pomysł. Kombinezon będzie trochę lżejszy. - Ty też myślisz, że jesteś „specjalny”? - Nie. Nigdy nie dorównam Ricie, choćbym stanął na głowie. - Kiedy spotkałam ją pierwszy raz, powiedziała coś, czego nie mogę zapomnieć. Stwierdziła, że jest szczęśliwa, bo żyje w czasie wojny. Czy ty też mógłbyś tak powiedzieć? Shasta przyjrzała mi się przez swoje grube soczewki. Miała bardzo skupiony wyraz twarzy. Odpowiedziałem milczeniem, nie odwracając wzroku od jej wielkich czarnych źrenic. - A... ale ona nie jest straszna. Naprawdę! - Wiem. Ludzie opowiadają o niej różne rzeczy, ale ona wcale nie jest zimna i wyrachowana. Shasta odetchnęła z ulgą. - Czemu tak się uczepiłeś tego topora? - Nie uczepiłem się. Po prostu szukam czegoś lepszego od kafara. Może być oszczep albo kordelas, wszystko jedno. Byleby można było nim zabić więcej niż dwadzieścia Mimów w walce wręcz. - Wiesz...
Shasta się zawahała. Jej dłonie, wciąż ułożone na kluczu francuskim, rozluźniły uścisk. - Wiesz... Ty też jesteś dziwny. - Tak? - Kiedy robiłam pierwszy topór dla Rity, ona też powiedziała coś takiego. - Pochlebiasz mi, porównując mnie do niej. - Ale posługiwanie się toporem to trudna sztuka. - Mam dużo czasu, żeby się nauczyć. - Myślałam, że w piechocie są tylko dwa rodzaje ludzi. Jedni, choć nic nie umieją, myślą, że podczas bitwy dorównają Ricie. Inni, którzy ją widzieli w akcji, przyznają, że są bezsilni. Ale kogoś takiego jak ty, kto widzi różnicę, a mimo to próbuje dorównać Ricie, jeszcze nie spotkałam. To prawda: im dłużej walczyłem, tym większy respekt czułem wobec umiejętności Rity. Kiedy pierwszy raz wciągnąłem ją w te cholerne ćwiczenia na placu, patrząc bezczelnie w jej stronę, nie do końca zdawałem sobie sprawę, z kim mam do czynienia. Byłem świeżym rekrutem i tylko dlatego pozwoliłem sobie na takie zachowanie. Teraz wiedziałem doskonale, jak daleko było mi do niej. Gdyby nie to, że miałem nieskończenie dużo czasu, na pewno nie próbowałbym jej doścignąć. Tym razem Shasta podskoczyła naprawdę wysoko i wyrwała mi chip z ręki. - Poczekaj chwilę, wymienię szybko tę pamięć i zaraz wypełnię papiery. Będziesz miał topór na własność. - Dziękuję. - A... Jeszcze chciałam cię o coś zapytać. - Pytaj. - Co oznacza numer na twojej lewej dłoni? Zdaje się „47”? Zamurowało mnie. Co by tu wymyślić? Dlaczego żołnierz piechoty pisze numer na wierzchu dłoni? - Chyba spytałam o coś niewłaściwego... - Nie, to coś w rodzaju odliczania dni w kalendarzu.
- Na ręce? To musi być ważna data. Jeszcze czterdzieści siedem dni do powrotu do domu? Czy to urodziny narzeczonej? - To raczej data śmierci... Shasta zamilkła. W ten sposób wszedłem w posiadanie topora.
3 6:00 pobudka. 6:03 nie rozmawiać z Yonabaru. 6:10 ukraść chip z magazynu. 6:30 śniadanie. 7:30 ćwiczenia podstawowych ruchów. 9:00 przemyśleć cele treningu podczas pieprzonych ćwiczeń karnych. 10:30 iść po topór do Shasty. 11:30 obiad. 13:00 trening, naprawa błędów z bitwy poprzedniego dnia (kombinezon). 15:00 symulacja walki, trening z Ferrellem (kombinezon). 17:45 kolacja. 18:30 apel. 19:00 wziąć udział w imprezie Yonabaru. 20:00 sprawdzić stan kombinezonu. 22:00 iść spać. 01:12 wepchnąć Yonabaru na pryczę. Tak mniej więcej wyglądał pierwszy z moich dwóch dni. Poza treningami wszystko odbywało się tak samo. Po jakimś czasie rutyna sprawiła, że zdarzało mi się ziewać, gdy przechodziłem obok amerykańskich wartowników. Zaczynałem się martwić, że prędzej zostanę profesjonalnym złodziejem niż żołnierzem. Tylko po co kraść, skoro za dwa dni świat znów się resetował i zostawałem z niczym? Te wszystkie drobne wydarzenia życia codziennego powtarzały się niezmienione za każdym razem. Pod warunkiem, że sam nie zrobiłem czegoś nowego. No i jak w teatrze ten pieprzony świat
co dwa dni wystawiał tę samą sztukę pod tytułem Atak. 11:36 jestem w stołówce numer dwa. Kucharka w tym samym momencie nalewa mi tyle samo zupy cebulowej do tego samego talerza. Tym samym cudem unikam pochlapania zupą, odsuwając rękę. Przedzieram się przez tłum hałaśliwych kolegów i siadam w tym samym miejscu. Trzy rzędy przede mną siedzi Rita Vrataski. Jest odwrócona do mnie plecami i je swoją porcję. Nie przychodzę na obiad o tej porze, żeby ją zobaczyć. Tak jakoś wyszło. Kiedy się codziennie je obiad, patrząc na kogoś z tyłu, to nie musi być ku temu żadnej przyczyny. To jest coś naturalnego. Prawdę mówiąc, Rita jako starszy sierżant nie powinna się stołować w stołówce numer dwa. Jedzenie było dobre, ale miejsce raczej nie mogło satysfakcjonować naszej kapryśnej królowej, mieszkającej osobno w ośrodku dla oficerów. Podobno Amerykanie sprowadzili kucharza dla swojego oddziału. Tym bardziej dziwiła obecność Rity w stołówce. Na dodatek sprawiała wrażenie, jakby właśnie połknęła mysz albo coś takiego. Wielki wąż w kobiecym ciele. Dlatego też, mimo że Bogini Wojny jadła razem z nami, nikt z nią nie rozmawiał i krzesła wokół niej zawsze były puste. Rita jadła jak dziecko. Oblizywała kąciki ust ubrudzone zupą. Rysowała coś na talerzu. Nieprzyzwyczajona do posługiwania się pałeczkami dziewczyna o 11:43 zaczyna jeść fasolkę. Ziarenko wyskakuje spomiędzy pałeczek, odbija się od talerza, potem jeszcze dwa razy od stołu i obracając się, leci w kierunku betonowej podłogi. Rita błyskawicznie wyciąga lewą rękę, łapie fasolkę i wrzuca ją do ust. Zajmuje jej to zaledwie dwie dziesiąte sekundy. Gdyby żyła na Dzikim Zachodzie w czasach pionierskich, strzelałaby szybciej niż Billy Kid. A gdyby była samurajem, to zablokowałaby każdy ruch miecza Kojiro Sasakiego. Stalowa Suka była Stalową Suką nawet podczas obiadu. Dzisiaj też zamierza zjeść marynowaną śliwkę umeboshi. Myśli, że to jakiś owoc ozdabiający danie. Naciska śliwkę dwa, trzy razy pałeczkami, po czym wsadza ją do ust w całości. Połyka. Ach, stało się! Rita zgina się wpół, jakby dostała w brzuch z pięćdziesiątkisiódemki. Jej plecy drżą. Rude jak rdza włosy stają dęba. Mimo to nie wypluwa śliwki. Dziewczyna ma zacięcie.
Połknęła umeboshi, oczywiście razem z pestką. Popija wodą, jakby chciała ugasić pożar.
Musiała mieć przynajmniej dwadzieścia dwa lata, ale wyglądała znacznie młodziej, wręcz dziecinnie. W szarym wojskowym mundurze nie było jej specjalnie do twarzy, ale gdyby ubrała się jak normalna dziewczyna, na pewno miałaby dużo wdzięku. O takich mniej więcej sprawach myślałem, jedząc posiłek. Swoją drogą, obiad był paskudny. W ogóle nie czułem smaku. - Te, koleś, nie smakuje ci? - usłyszałem nad głową. Nie odkładając pałeczek, podniosłem powoli wzrok. Ujrzałem tępą twarz dwumetrowego dryblasa. Włosy zaczesane do góry i obcięte na płaski czub. Patrząc na rysy jego twarzy, chciałoby się powiedzieć, że w żyłach tego osobnika oprócz ludzkiej krążyła krew dinozaura. Jego przodkiem był chyba welociraptor. Tak, na pewno. Resztki sił opadły ze mnie, gdy ujrzałem tatuaż na jego ramieniu. Wilk w koronie. Taki mieli ci z 4. Kompanii, którzy przegrali z nami w rugby. Byliśmy w złych stosunkach. Kontynuowałem poprzednią czynność - automatyczne przenoszenie zawartości mojego talerza do
ust. Podobne do dwóch stonóg brwi uniosły się wysoko. - Pytam, czy ci nie smakuje. - Oczywiście smakuje, jak zawsze. - To czemu masz minę, jakbyś gryzł szczotkę do czyszczenia kibla? W sumie niewielu żołnierzy siedziało przy stołach w wielkiej stołówce numer dwa. Z kuchni dochodził słodki zapach. Smażone krewetki na aluminiowych talerzach błyszczały w sztucznym świetle jarzeniówek. Gdybym miał odpowiedzieć na pytanie, czy jedzenie w armii jest dobre, na pewno powiedziałbym, że tak. Wojsko to miejsce, gdzie robi się trzy rzeczy: śpi, je i walczy. Jeśli więc jedzenie jest niedobre, morale żołnierzy szybko spada. Yonabaru twierdził, że w bazie na Linii Kwiatów karmią nas lepiej niż gdzieś indziej. Jeśli dobrze pamiętam, za pierwszym razem ten dzisiejszy obiad wydał mi się bardzo smaczny. Chociaż mogę nie pamiętać, bo to było jakieś pięć miesięcy temu, gdyby liczyć czas tak, jak się to robi normalnie. Po jakimś miesiącu zacząłem dodawać przypraw. Używałem ich bez umiaru i łączyłem w najróżniejsze kombinacje, żeby tylko poczuć w ustach coś innego. Ale to też było już dawno temu.
Nawet gdyby to była pięciogwiazdkowa restauracja, po osiemdziesięciu dniach to samo danie smakowałoby ci jak własna ręka. Patrzyłem już na jedzenie tylko jako na źródło potrzebnej energii. - Przepraszam, jeśli moja mina popsuła ci humor. - Uważaj, koleś, na to, co mówisz. Więc myślisz, że to ja cię zaczepiam, tak? - Spieszę się. Zgarniam do ust resztę dania, która została na talerzu. Dłoń wielkości rękawicy baseballowej uderza w stół. Uratowana przed chwilą koszula nasiąka jednak zupą cebulową. Nie przejmuję się. Nawet najgorsza plama zniknie do jutra bez prania. - A cóż to? Panowie dżentelmeni z Siedemnastej nie chcą rozmawiać z chamami z Czwartej?! - ryknął. A niech to! Rozdrażniłem go. Miałem zły humor w tej „rundzie”, bo poprzedniego dnia przeze mnie zginął Ferrell. Nie minęło sześć godzin, odkąd upadł na ziemię, a z jego ust wyciekła krew. Oczywiście ja też „poległem na polu chwały”, ale to detal. Ferrell zginął chwilę wcześniej, osłaniając mnie, żółtodzioba. Nie dawało mi to spokoju od rana. Jak zwykle patrzyłem na Ritę, próbując odwrócić myśli od śmierci sierżanta. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale fatalny nastrój musiał się odbić na mojej twarzy. Do tego stopnia wyglądałem inaczej niż zwykle, że spowodowało to nowy rozwój wypadków. Wstałem, zbierając ze stołu talerze. Olbrzym zagrodził mi drogę swoim ciałem. Wokół nas zaczęli się gromadzić żądni bijatyki żołnierze. 11:48. Jeśli dam się w to wciągnąć, spóźnię się na trening. Wprawdzie mam nieskończenie dużo czasu, ale to nie znaczy, że mogę go marnować. Strata jednej godziny oznaczała, że będę słabszy o godzinę ćwiczeń jutro i na pewno odbije się to na rezultacie. - Chyba nie chcesz uciec, mięczaku? Jego głos niesie się po całej sali. Rita Vrataski odwraca się i przygląda mi się z zaciekawieniem. Wygląda na to, że nigdy dotąd nie zauważyła, iż rekrut, który gapił się na nią podczas ćwiczeń, je obiad w tej samej stołówce. Jeżeli teraz na nią popatrzę, to niewykluczone, że przyjdzie mi na ratunek, tak jak to zrobiła na placu treningowym i podczas mojej pierwszej bitwy. Ma słabość do ludzi, którzy potrzebują pomocy. Patrząc na to w ten sposób, trudno uniknąć stwierdzenia, że Rita była szlachetna.
Ale co ona może zrobić? Zacznie rozmawiać o zielonej herbacie z tym półdinozaurem, który tak pali się do bójki, że aż dymi mu się z czaszki? Uśmiechnąłem się do własnych myśli. - Z czego się śmiejesz, cwaniaku? - Nieważne. To nie ma związku z tobą. Keiji Kiriya, który stał teraz naprzeciw osiłka z 4. Kompanii, nie był już tym rekrutem bez zielonego pojęcia o wojnie, co na początku. Wydawał się taki na zewnątrz, ale wewnątrz był weteranem, który miał doświadczenie z siedemdziesięciu dziewięciu bitew. Dam sobie radę, Rita. Nie dość, że cię wciągnąłem w koszmarne ćwiczenia na placu, to jeszcze podstępem wykradłem jeden z twoich toporów. Nie mam sumienia psuć ci teraz obiadu. - Żarty sobie ze mnie robisz? - Przepraszam, ale nie mam czasu na zabawę. - Ty palancie, nie masz jaj! W ogóle masz coś między nogami? Chyba puste piłeczki pingpongowe. - Nie zaglądałem, więc nie wiem. - Ty dupku! - Przestańcie, chłopaki! To nie dźwięczny, wysoki głos Rity przerwał naszą kłótnię. Pomoc nadeszła z innej, nieoczekiwanej strony. Obejrzałem się. Obok mojego stolika stała dziewczyna o ciemnej skórze. Sześćdziesiąt procent mojego pola widzenia zajmował przykryty fartuchem biust. Trzymając dużą, parującą jeszcze krewetkę w długich kucharskich pałeczkach, dziewczyna w fartuchu stanęła pomiędzy nami. To była Rachel Kisaragi. - Przestańcie się kłócić. Tu jest stołówka, nie miejsce na bójki. - Ja tylko uczę tego smarkacza, jak ma się zachować wśród ludzi. - Dobra, wystarczy już. - Rachel, skarbie, przecież to ty powiedziałaś, że jeszcze nigdy nie widziałaś, żeby ktoś jadł twoje danie z takim obrzydzeniem.
- No, to prawda, powiedziałam, ale... Rachel spojrzała na mnie ukradkiem. Musiała mnie kojarzyć jako kolegę największego podrywacza w bazie, który się do niej przyczepił. Dlatego nie obraziła się wtedy, gdy przewróciłem jej wózek z ziemniakami. Ale być może chciała mnie ośmieszyć, żeby odreagować złość, którą czuła do Yonabaru, i stąd to całe zamieszanie. Nie zamierzałem jej oskarżać. W gruncie rzeczy sam byłem sobie winny. Wyglądało jednak na to, że Rachel miała duże powodzenie, z czego do tej pory nie zdawałem sobie sprawy. Myślałem, że powodem zaczepki była rywalizacja między naszymi oddziałami, a okazało się, że olbrzym chciał zwrócić na siebie uwagę tej dziewczyny. To ona więc królowała w sercach żołnierzy tej pustynnej bazy. - Przesadziłam trochę. Daj mu spokój. Rachel stała przodem do osiłka, a za swoimi plecami dawała mi znaki. Machała dłońmi w geście: „Sio, uciekaj, teraz!”. - Masz tu krewetkę, usmażyłam specjalnie dla ciebie... - Idź do diabła z tą krewetką. On mi się nie podoba. - Proszę cię, przestań... - A co powiesz na to? Mężczyzna wyprostował swoją umięśnioną rękę ponad ramieniem dziewczyny, usiłując uderzyć mnie pięścią. Odsuwam się automatycznie. Prawa stopa skręt w prawo, lewa stopa - w lewo. Nisko na nogach. Najlepsza postawa żołnierza piechoty kombinezonowej. Odpieram ataki olbrzyma lewą ręką i piersią, natomiast prawą rękę z tacą trzymam wyprostowaną w górze, tak by nie rozbić talerzy. Utrzymuję środek ciężkości ciała. Rachel upuszcza krewetkę. Łapię ją za ogon tuż nad podłogą.
Olbrzym traci równowagę. Drepcze kilka kroków i żeby nie upaść, wywraca stolik, przy którym siedzi inny żołnierz. Pełne talerze lądują na podłodze. Korzystając z wolnej chwili, opuszczam rękę z tacą, kładę na niej krewetkę i podaję Rachel. - Spadło pani. Gapie zaczynają klaskać. Skóra na szyi olbrzyma robi się czerwona.
- O ty! Jak cię dorwę...! Rzucił się na mnie ze zdwojoną siłą. Co za typ! Mam ułamek sekundy, żeby przemyśleć taktykę - czy powinienem się bronić, czy atakować, czy może raczej podwinąć ogon i uciec? Prawy prosty olbrzyma, bądź co bądź przeszkolonego żołnierza piechoty, miał porażającą siłę, ale w porównaniu do tego, co potrafi Mim, zdawało mi się, że oglądam zwolniony film. Poza tym celem mężczyzny było zadać mi ból, a nie pozbawić mnie życia, a to duża różnica. Włożył w to uderzenie zbyt dużo siły, kiedy więc jego pięść trafiła w próżnię, olbrzym znów stracił równowagę. Teraz mogłem cię znokautować. Po niecelnym prostym mężczyzna koncentruje się, poprawia pozycję, zaczyna pracować nogami jak bokser. - Nie uciekaj, smarkaczu. Atakuj! Co, mało ci jeszcze? Nie zrozumiałeś, że między nami jest przepaść głęboka jak Rów Mariański? Nie masz dosyć? Co mam z tobą zrobić? Lewy sierpowy. Odsuwam się pół kroku do tyłu. Następne uderzenie. Odsuwam się znowu. Druga szansa na nokaut. Trzecia. Czwarta. Za dużo tych szans, nie chce mi się liczyć. W ciągu minuty mógłbym załatwić tego gościa przynajmniej dziesięć razy. Ale wysyłanie żołnierzy własnej armii do izby chorych to nie moje zadanie. Do mnie należy wysłanie do piekła jak największej liczby Mimów. Mam nadzieję, że to osobne piekło. Za każdym chybionym uderzeniem olbrzyma otaczający nas tłumek wydawał okrzyki. - Co robisz? Nawet go nie musnąłeś! - Ty, chudy, nie uciekaj! - Wal go! Teraz! Mocniej! - Niech ktoś stanie przy drzwiach i nie wpuszcza żadnego kapusia.
- Dziesięć dolarów na dużego. - Dwadzieścia na chudego. - Uważajcie, moja krewetka! Im gorętszy doping, tym więcej siły olbrzym wkładał w swoje ciosy i tym mniejsza była ich precyzja. Rozciągaj każdą sekundę - mawiał Ferrell. Na początku tego nie rozumiałem. Sekunda to sekunda. Czasu nie da się rozciągnąć ani skrócić - myślałem. Ale wkrótce pojąłem, o co mu chodzi. Wprawdzie czasu nie da się rozciągnąć, ale można go dzielić na coraz mniejsze cząstki w nieskończoność. Jeśli naciśnie się odpowiedni przełącznik w mózgu, można oglądać rzeczywistość jak pojedyncze klatki filmu. Na podstawie pierwszej klatki trzeba przewidzieć, co się stanie za dziesięć klatek, i podjąć działanie, które przyniesie jak największą korzyść. Wszystko to odbywa się na poziomie podświadomości. Nie ma wielkiego pożytku z żołnierza, który nie umie rozciągać czasu. Z łatwością unikałem ciosów, ale to też nie prowadziło do niczego dobrego. Specjalnie przesunąłem godzinę obiadu, żeby odbyć trening. Niedługo do stołówki przyjdą moi koledzy z 17. Kompanii. Muszę zakończyć przedstawienie, zanim to się stanie. Przemyślałem sytuację bardzo dokładnie i doszedłem do wniosku, że najlepiej zrobię, jeśli po prostu pozwolę przeciwnikowi zwyciężyć. Popełniłem jednak błąd, nie biorąc pod uwagę interwencji Rachel, która jeszcze raz spróbowała powstrzymać olbrzyma. Jego prawa pięść zmieniła nieznacznie tor i zamiast uderzyć mnie lekko w policzek, jak to planowałem, wyrżnęła mnie prosto w brodę. Ból przetoczył się gorącą falą od zębów po zatoki. Talerze spadły z tacy i rozsypały się dookoła. W ostatnim momencie dostrzegłem, że Rita opuszcza stołówkę. Muszę zapamiętać ten ból, żeby więcej nie popełnić podobnego błędu. Tracę przytomność. Odpływam w niebyt, jakbym pogrążał się w błocie. Otwieram oczy. Leżę na prowizorycznym łóżku zrobionym z metalowych krzeseł. Na twarzy mam mokrą damską chusteczkę. Czuję lekki cytrusowy zapach. - Obudziłeś się? Znajduję się w kuchni. Gigantyczny pochłaniacz z hukiem wyciąga z pomieszczenia parę wodną. Pod nim, w wielkim jak starożytna urna garnku, gotuje się jakiś oliwkowy płyn.
Na ścianie wisi menu na następny tydzień. Odręczne pismo, ponad tekstem twarz mężczyzny wydarta z plakatu. Śnieżnobiałe zęby wyszczerzone w uśmiechu. Ach, to ten model ze zdjęcia w męskich koszarach! To tutaj cieszył oczy kucharek. Rachel obiera ziemniaki i wrzuca je do ogromnego kosza. To te same ziemniaki, które podczas mojej trzeciej rundy posypały mi się na głowę. Zrobione z nich purée jadłem już siedemdziesiąt dziewięć razy. Nie widzę w kuchni nikogo poza Rachel. Wygląda na to, że ona sama gotuje to wszystko. Jest naprawdę dobrą kucharką i stara się dla nas jak może. Siadam. Kilka razy otwieram i zamykam usta, sprawdzając, czy nie zwichnąłem szczęki, bo przez przypadek cios olbrzyma był naprawdę celny. - Przepraszam. On nie jest taki zły - powiedziała Rachel. - Wiem. - Jesteś dojrzały jak na swój wiek. - Chciałem tylko uniknąć rozróby. - Wzruszyłem ramionami. Ta napięta atmosfera w bazie na dzień przed atakiem! Mężczyzna próbuje się popisać przed piękną kobietą, jaką bez wątpienia jest Rachel. Do tego moja nieszczęśliwa mina. Gdyby jednego z tych elementów zabrakło, nie doszłoby do bijatyki. Jednym słowem, byłem temu winny. Dziewczyna się roześmiała. - A ty co, pacyfista? To się tu rzadko widuje... - Wystarczy mi, że walczę podczas bitwy. - Dlatego mu podarowałeś? - Podarowałem? Co masz na myśli? - Przecież jesteś od niego dużo lepszy. Widziałam. Tylko nie chciałeś mu oddać. Jak na kobietę Rachel była wysoka. Podniosłem głowę, żeby się jej dokładnie przyjrzeć. Nasza baza powstała trzy lata temu. Jeśli nawet ta dziewczyna zatrudniła się tutaj zaraz po uzyskaniu licencji dietetyka, to i tak była co najmniej cztery lata starsza ode mnie. Nie wyglądała jednak na tyle. Młodości dodawały jej nie kosmetyki, lecz ciemna karnacja, dynamiczne ruchy i energia, jaka promieniowała z jej naturalnego, zdrowego uśmiechu.
Pod tym względem trochę przypominała mi tamtą bibliotekarkę. To dla jej uśmiechu spędziłem najgorętsze dni lata, pomagając wietrzyć książki w szkolnej bibliotece. - Życie człowieka zapisuje się w kamieniu. Jaki miałoby sens, gdyby zapisywać je na papierze z możliwością ciągłych poprawek? - odezwałem się. - Mówisz dziwne rzeczy... - Tak myślisz? - Masz dziewczynę? - Nie. - Na jutro zaplanowany jest atak, prawda? - Tak. - Mam dzisiaj wolny wieczór. Zielone źrenice popatrzyły na mnie znacząco. - Nie zrozum mnie źle. - Rachel się speszyła. - Ja nie mówię takich rzeczy każdemu. Wiem. Przecież to ona dała kosza Yonabaru. Tak porządną dziewczynę trudno znaleźć w tych czasach. Yonabaru narzekał na nią przez tydzień. Oczywiście tylko dlatego, że popsuła mu statystykę zaliczonych dziewczyn. - Która godzina? - spytałem. - Prawie trzecia. Trzy godziny przeleżałeś tu bez przytomności. O 15:00 powinienem zacząć trening z Ferrellem. Zamknięty w lochach czasu miałem mnóstwo rzeczy do zrobienia i nie mogłem zdążyć. Musiałem poprawić ruch, przez który sierżant poniósł śmierć podczas wczorajszej bitwy. I on, i dowódca plutonu zginęli, ochraniając mnie, bo chciałem zagrać bohatera. Do wewnętrznej strony skafandra Ferrella przyklejone było zniszczone, przypalone na rogach zdjęcie. Sierżant z rodziną. Otoczony licznym rodzeństwem, uśmiechnięty, opalony mężczyzna w ostrym brazylijskim słońcu. Keiji Kiriya, jesteś zwykłym człowiekiem, nie wyróżniasz się żadnym specjalnym talentem. Jedne rzeczy potrafisz zrobić, a innych nie. Jeśli się uprzesz, poprzez wizualizację i trening po wielu nieudanych próbach w czasie bitwy możesz osiągnąć kilka z tych rzeczy, których nie umiesz zrobić teraz. Zastanów się, czego chcesz. Jedno wiedziałem na pewno: nie mogę pozwolić, żeby ludzie,
którym tyle zawdzięczam, umierali przez moje głupie błędy. Gdybym miał tylko jedno życie, być może zdecydowałbym się spędzić ten ostatni wieczór przed bitwą razem z Rachel. Ale...
- Przepraszam cię, nie mogę. Może ktoś inny? Nie czekając na odpowiedź, popędziłem w stronę placu treningowego, gdzie czekał na mnie spocony, żądny wysiłku sierżant. - Palant! Pieprz się! - dobiegł mnie krzyk Rachel.
4 Runda dziewięćdziesiąta dziewiąta. Keiji Kiriya zabity w piętnastej minucie bitwy.
5 Runda numer sto. Z powodu błędów Yonabaru wróg przedarł się przez linię frontu. - Wiesz, Keiji, ten detektyw... Niedługo... Mam ochotę na... Powiedziawszy to, Yonabaru umarł. Ja poległem na polu chwały w pięćdziesiątej siódmej minucie bitwy.
6 Sto dwudziesta trzecia runda. Strasznie boli mnie głowa. Te migreny zaczęły się mniej więcej od pięćdziesiątego razu. Powód nieznany. Lekarstwa, które dostałem od lekarza, w ogóle nie działają. Bardziej niż bitwą przejmuję się bólem głowy. Czy to mi już nigdy nie przejdzie? Będę załamany. Ginę w sześćdziesiątej pierwszej minucie walki.
7 Runda sto pięćdziesiąta czwarta. W osiemdziesiątej minucie od rozpoczęcia walki zostałem ranny i straciłem przytomność. Nie umarłem, ale też nie udało mi się wydostać z pętli czasu. Nic na to nie poradzę. Trudno.
8 Runda sto pięćdziesiąta ósma. Wreszcie nauczyłem się posługiwać toporem z węgliku wolframu w takim stopniu, że nieznacznym ruchem dłoni potrafię rozbić skorupę Mima tak, iż lecą z niej strzępy. Do walki z tymi niezniszczalnymi potworami ludzkość wynalazła nowe rodzaje broni: podziemne bomby i kafary, które są w stanie wystrzelić pocisk z szybkością tysiąca pięciuset metrów na sekundę. Podobno powstały też ręczne granatniki przeciwpancerne wykorzystujące efekt Munroe’a. Ale wszystkie te rodzaje broni miały jedną wadę: prędzej czy później kończyła się w nich amunicja. Poza tym zacinały się i psuły. Rita Vrataski, nazywana Boginią Wojny, pierwsza wróciła do prymitywnej, dawno zapomnianej broni. Topór był rewelacyjny. Siłowniki mojego kombinezonu plus inercja dawały niesłychaną moc. Nawet jeśli trzon się trochę wygiął lub ostrze wyszczerbiło, topór nadal nadawał się do obrony. Nie bez znaczenia jest też fakt, że topór nie był bardzo ostry. Na polu bitwy podczas walki wręcz dużo większą rolę odgrywa mocne uderzenie niż głębokie cięcie. Japoński miecz katana jest tak ostry, że wchodzi głęboko w ciało i trudno go potem wyciągnąć. Może to dobre w wypadku jednego przeciwnika, ale podobno przed bitwą z wieloma wrogami samuraje tępili miecze na kamieniach. Topór Rity był naprawdę dobrze zaprojektowaną bronią. Leżymy ubrani w nasze kombinezony gdzieś na północnym krańcu wyspy Kotoiushi. Czekamy gotowi do walki. Skafandry w stanie uśpienia. Za pięć minut dowódca da nam sygnał. Już o tym pewnie wspominałem, ale w ciągu tych ostatnich chwil napięcie sięga zenitu. Wcale się nie dziwię, że Yonabaru opowiada świństwa, a i reszta gada od rzeczy. Ferrell, nawykły do takich sytuacji, puszcza wszystko mimo uszu. - Dlatego właśnie zawsze ci powtarzam: znajdź sobie dziewczynę. Ale teraz, skoro już ubrałeś kombinezon, to za późno. - Tak myślisz? - A może Szurnięta Rita? Widziałem, że rozmawialiście podczas ćwiczeń. Pasujecie do siebie. - Może. - Ale jesteś oziębły! - Tak myślisz?
- Człowieku! Brakuje ci świeżości! Mnie za pierwszym razem serce waliło. - Jak przed egzaminem? - O czym ty mówisz? - Nie zdawałeś egzaminów w szkole? - Zdawałem, ale to było strasznie dawno temu. - Prawda. -... - Masz rację. - Co? Jeszcze nic nie powiedziałem... Głos Yonabaru dobiegał do mnie z daleka. Mimo że w wojsku byłem od niedawna, wydawało mi się, że walczę w tym samym miejscu już setki lat. W rzeczywistości pół roku temu byłem jeszcze licealistą. Kompletnie nie interesowała mnie ta krwawa wojna, żyłem sobie spokojnie, otoczony rodziną i przyjaciółmi. Nawet nie przychodziło mi do głowy, że mógłbym się znaleźć na froncie. - Od wczoraj jesteś jakiś dziwny. - Naprawdę? - Uważaj, żeby ci głowy nie przegrzało. Dwóch pod rząd z naszego oddziału to by było za dużo... A poza tym co to za żelastwo przyniosłeś z sobą? Po co ci ono? Czy to jakiś symbol albo gadżet? - Topora używa się do cięcia. - Cięcia? Czego? - Zwykle wroga... - Do walki wręcz masz kafar. Siekierę zostaw drwalom. Do naszej rozmowy wtrącił się sierżant. - Nie wiem, gdzie się tego nauczył, ale on rzeczywiście potrafi walczyć toporem.
Kiriya, tylko nie przesadzaj. Walka wręcz to ostateczność. Nie podchodź do nich sam. Chyba że cię dopadną. Strzelamy, przede wszystkim strzelamy. Pamiętaj. - Tak jest. - Teraz ty, Yonabaru. - Tak? - Ty po prostu rób to, co zawsze. - E? Sierżancie! Pochwalił pan Kiriyę, a ja? Jestem taki wrażliwy. Potrzebuję słów uznania, to mnie podniesie na duchu. - Jeśli mam pochwalić ciebie, to już wolę pochwalić lufę mojego karabinu. - To jest dyskryminacja! - Yonabaru, czasami myślę, że jeśli ktoś skonstruuje zamek, żeby ci zamknąć usta, to chyba oddam mu całą moją przyszłą emeryturę... Do diabła! Zaczęło się! Uważajcie! Nie pogubcie jaj! Bitwa rozpoczęta. Wyskakuję, ciągnąc za sobą kabel komunikacji. Radar pracuje na najwyższych obrotach. Jest, widzę go. Strzelam. Padam na ziemię. Obok mojej głowy przelatuje wrzeciono. - Kto to był? Nie wychodź! Chcesz zginąć? Udaję skruchę, ale nie przejmuję się słowami dowódcy. Gdybym słuchał wszystkich rozkazów oficera po akademii, nie wystarczyłoby mi nieskończoności, żeby z tej bitwy wyjść z życiem. Pora na grad pocisków, które lecą, wydając przeraźliwy dźwięk. Strzepuję piasek z hełmu. Rzucam okiem na Ferrella. Kiwa głową. On jeden zauważył, że mój pierwszy ogień uchronił nas przed atakiem z zaskoczenia.
Intuicja mówiła mu, że może polegać na tym niepozornym rekrucie, który po raz pierwszy stawał dziś do walki. Zaufanie mi w takiej sytuacji graniczyło z lekkomyślnością, ale stary wyga się nie wahał. Dzięki intuicji przeżył dwadzieścia lat na wojnie. Patrząc na to z drugiej strony, również Ferrell był jedynym człowiekiem, na którym ja mogłem polegać. Żaden inny, nawet funkcyjny żołnierz nie wziął udziału w bitwie więcej niż dwa, trzy razy. Inaczej mówiąc, nie mieli doświadczenia w kwestii, co zrobić, żeby nie zostać zabitym. Nie wiedzą, co to poruszać się na krawędzi życia i śmierci. Nie wiedzą, że właśnie na tej linii, gęsto usianej trupami, jest najbezpieczniej. Niewyobrażalny strach, którego doświadczyłem, umierając, i okrucieństwo śmierci - one pokazywały mi, jak przeżyć. Tylko w taki sposób można było walczyć z Mimami. Nie wiem, jak się walczy z innymi wrogami. I prawdę mówiąc, nie obchodzi mnie to. Moimi wrogami są te przeklęte potwory. Tylko one mnie interesują. Strach nigdy mnie nie opuszcza. Za każdym razem boję się jak cholera. Drżę ze strachu. Kiedy wyczuwam obecność Mima, który jest poza zasięgiem mojego wzroku, wtedy włos jeży mi się na głowie. Trzeba nauczyć się korzystać ze strachu. Kto to powiedział? Ferrell? Dowódca plutonu? Może to był jakiś wykładowca na kursie. Kiedy więc ogarniał mnie śmiertelny strach, drżałem, ale jednocześnie czułem się bezpieczny. Ludzie, którym z nadmiernego stresu adrenalina uderza do głowy i przestają się bać, nie mają szans, żeby przeżyć. Strach jest jak zła kobieta, od której nie umiemy się uwolnić. Trzeba się przyzwyczaić.
Żołnierze 17. Kompanii 3. Batalionu 12. Regimentu 301. Dywizji Piechoty Zbrojnej byli mięsem armatnim. Gdy nasze siły w głównym uderzeniu miały przewagę, wówczas zbiegające z pola bitwy Mimy zalewały nas z różnych kierunków. Jeśli przegrywaliśmy, byliśmy przez nie otoczeni. W obu wypadkach szanse na przeżycie mieliśmy niewielkie. Wiedział o tym dowódca, wiedział sierżant Ferrell. W zasadzie cała nasza kompania składała się z niedobitków z Okinawy, gdzie piechotę potraktowano podobnie. Śmierć stu czterdziestu sześciu żołnierzy, bo z tylu złożona była nasza kompania, na tle dwudziestu pięciu tysięcy kombinezonowych, którzy brali udział w tej bitwie, to kropla w morzu. Nikomu w kwaterze głównej nie sprawiało to różnicy. Byliśmy kozłami ofiarnymi. Podczas bitwy mieliśmy albo przesrane, albo bardzo przesrane, albo tak przesrane, że już nic nie dało się zrobić. Nie było sensu rozpaczać. Zawsze ten sam harmider, ten sam skafander, Mimy, umierający kumple, ból mięśni zmuszanych do nadludzkiego wysiłku. Moje mięśnie się nie rozwijały, lecz system operacyjny, który nimi kierował, zmienił się diametralnie. Z wystraszonego rekruta rzuconego w wir wojny stałem się weteranem - to ja byłem panem sytuacji podczas bitwy. Nie cierpiałem już z powodu niekończącej się walki. Byłem jak maszyna. Zamiast oleju krążyła we mnie krew, system nerwowy zastępował przewody z prądem.
Walcząca maszyna nie myśli, nie zna łez. Z gorzkim uśmiechem na ustach przewiduje sytuacje, planuje kolejne posunięcia. Zabijając jednego wroga, już szuka oczami następnego. Nie jest szczęśliwa, ale też nie cierpi. Robiłem swoje, nie odczuwając głębokich emocji. Doszedłem już do takiego stanu, że nawet gdybym musiał walczyć w nieskończoność, pogodziłbym się z losem. Strzelić. Biec. Rozstawić szeroko nogi. Jedna stopa, druga stopa. Wrzeciono przeszywa powietrze w miejscu, gdzie jeszcze jedną dziesiątą sekundy temu znajdowało się moje ciało. Wkręca się w ziemię. Huk eksplozji. Piach wzbija się w powietrze, tworząc gęstą zasłonę. Dobrze się składa. Mimy nie widzą przez piasek. Ja widzę. Tu jesteście! Jeden, dwa, trzy. Zabijam trzy Mimy poprzez tę szaroburą kurtynę. Kopnięciem odsuwam jednego z naszych, ratując mu życie. Jak kelner, który mając zajęte ręce, otwiera sobie drzwi nogą. W lewej ręce trzymam karabin, w prawej topór. Całe szczęście, że Bóg dał człowiekowi dwie ręce i dwie nogi. Gdybym miał tylko trzy kończyny, nie mógłbym pomóc temu żołnierzowi. Kimkolwiek by był. Jednoczesny zamach toporem. Rozpruwam ciało jeszcze jednego Mima. Podbiegam do żołnierza, który pod wpływem mojego kopnięcia przeleciał kilka metrów i upadł na ziemię. Dostrzegam znak wilka w koronie na jego zbroi. A więc jest z 4. Kompanii. Skoro oni tu są, to połączyliśmy się z głównymi siłami, a to z kolei oznaczało, że niedługo front zostanie przerwany. Opancerzone ramiona żołnierza lekko drżą. Mężczyzna jest w szoku. Albo dlatego, że śmierć zajrzała mu w oczy, albo z powodu mojego kopnięcia. W każdym razie wygląda na otumanionego. Jeśli zostawię go w takim stanie, za trzy minuty będzie trupem. Dotykam jego ramienia, szukając przełącznika komunikacji bezpośredniej. - To ile z nami przegraliście w ostatnim meczu? Nie odpowiada. - W tym meczu z Siedemnastą? - Co? Zachrypnięty głos. Słowa grzęzną mu w gardle. - W rugby, nie pamiętasz? Niektórzy mówili, że to przejdzie do historii, musieliśmy więc was ograć na dziesięć albo dwadzieścia punktów. W każdym razie dużo. To nie mój pomysł, żeby tak cię tu zagadywać, ale skoro to wymyślono w wojsku, to jakby własność publiczna. Mam nadzieję, że tego nie opatentowała. Wiesz, o kim mówię?
- Chłopie, co ty bredzisz? - A więc już okej? To nie był świeży rekrut, doszedł do siebie znacznie szybciej niż kiedyś ja. Klepnąłem go w plecy. - Masz to w prezencie, dla...? - Starszy kapral Kogoro Murata. - Jestem Keiji Kiriya. - Co za pozer, nie lubię takich typów. - Wzajemnie. Życzę powodzenia. Stuknęliśmy się lekko pięściami, robiąc żółwika, i rozstaliśmy się. Rozglądam się. Biegnę. Naciskam spust. Mimo fizycznego cierpienia mój umysł pracuje z niezwykłą jasnością. Przyjmuje potrzebne informacje i odrzuca zbędne, jak automat na taśmie produkcyjnej, który sortuje jabłka. Dzisiaj też ujrzałem Ritę Vrataski. Zwykle pojawiała się wraz z hukiem detonacji podziemnych bomb. Zdalnie sterowane ładunki były zrzucane z samolotu lecącego na dużej wysokości, gdzie nie docierały pociski Mimów. Bomby spadały na ziemię w dwadzieścia sekund i trafiały w miejsce wskazane przez Boginię Wojny. Szybkie i precyzyjne, miały też potężną moc - rozrywały na strzępy wszystko dookoła, co żywe i co martwe. Mimy, które wypełzały z krateru po takim wybuchu, stawały się łupem Rity i jej niezawodnego topora. Pomimo całego napięcia, jakie towarzyszyło bitwie, widok szkarłatnego skafandra zawsze mnie uspokajał. Nie bez przyczyny - wraz z pojawieniem się Stalowej Suki odzyskiwaliśmy siły i stracone pozycje. Rita była doskonałym wojownikiem. Żołnierzem nad żołnierze. Perfekcyjnym produktem amerykańskiej Armii Obrony. Ale, co ważniejsze, zdawało się, że jest nie z tego świata, że naprawdę jest boginią.
Żołnierze walczyli, obserwując czerwony kombinezon kątem oka i myśląc o Ricie. Być może niektórzy zakochiwali się w niej w obliczu śmierci, jak to się zdarza ludziom zawieszonym nad przepaścią. W każdym razie przezwisko „Stalowa Suka” musiało zrodzić się w głowach tych awanturników właśnie w takiej chwili. A może tak mi się wydawało, bo sam zaczynałem czuć do Rity coś głębszego? No i dobrze. Co to komu przeszkadza? Zamknięty w pułapce czasu nigdy nie doświadczę miłości. Jeśli nawet w ciągu jednego dnia zakiełkowałoby w nas jakieś uczucie, na drugi dzień ona nic by nie pamiętała. Czas, który spędzilibyśmy razem, i tak zostałby nam odebrany. Rita uratowała mnie, kiedy byłem jeszcze słaby. Zagadując na temat zielonej herbaty, pasujący do sytuacji jak pięść do nosa, uspokoiła mnie. Powiedziała, że zostanie ze mną do śmierci. Czyż istniało lepsze rozwiązanie, niż zakochać się potajemnie w tej, tak czy inaczej, niedostępnej bogini? Rozmyślam na takie tematy, ale mój system operacyjny nadal pracuje na pełnych obrotach. Wykręcam ciało. Zapieram się nogami w ziemię. Nie zastanawiam się nad kolejnym ruchem. Wszystko odbywa się automatycznie. Wyćwiczyłem to na treningach. Gdybym się teraz zastanawiał, Śmierć już stałaby przy mnie z kosą. Walczę nadal. Siedemdziesiąta druga minuta od rozpoczęcia bitwy. Tanaka, Maie, Ube i Nijo nie żyją. Czterech zabitych. Siedmiu rannych. Zero zaginionych. Nijo zawiesił na ścianie plakat z dziewczyną w bikini. Małomówny Maie był z głębi Chin. Dwóch pozostałych nie znałem. Przyglądam się zabitym i zapisuję ten obraz głęboko w sercu. Chcę zapamiętać wyraz cierpienia na ich twarzach. Wszystko za parę godzin zniknie, ale dla mnie to wspomnienie będzie jak kolec wbity w serce. Zmotywuje mnie do jeszcze większego wysiłku podczas kolejnej bitwy. Oddział jako całość daje sobie nieźle radę. Słyszę warkot nadlatujących helikopterów. A więc nie zestrzelili ich i możemy liczyć na wsparcie. Jeszcze nigdy nie było tak dobrze. Dowódca plutonu dawno już przestał krytykować nieposłusznego, lecz walczącego jak szatan rekruta. Ferrell od czasu do czasu asekuruje mnie, strzelając. W celności nie ma sobie równych. I wtedy widzę go. Jego. Tego samego Mima, który wciągnął mnie w tę cholerną pętlę czasu. Zabiłem go wtedy, za pierwszym razem, trzema strzałami z kafara po tym, jak Rita mnie uratowała. Nie wiem, jak to się stało, że go rozpoznałem. Niczym nie różnił się od innych Mimów,
wyglądał identycznie - jak spuchnięta, zdechła żaba. I chociaż od tamtej chwili przeżyłem sto pięćdziesiąt siedem powtórek, to jednak nie zapomniałem tego pierwszego Mima, którego zabiłem. Muszę to zrobić jeszcze raz! Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jeśli to zrobię, to będzie jakaś granica, dojdę do punktu, w którym coś się zmieni. Prawdopodobnie nadal będę codziennie powtarzał ten sam schemat, a jednak coś będzie inaczej. Czekaj no tam! Zaraz cię zabiję. Wiem, muszę wreszcie otworzyć następny rozdział. Właśnie, to wszystko trwa już prawie rok, a ja nie posunąłem się w lekturze tamtej książki. Poświęciłem jej tak ważny dla mnie wieczór, skończyłem czytać w miejscu, w którym detektyw zamierzał wyjaśnić całą sprawę, i chociaż minął blisko rok, nie dowiedziałem się, co stało się dalej. Zbyt byłem zajęty ćwiczeniami. Muszę to zmienić. Nabrałem ochoty, żeby skończyć tę książkę. Zabiję go i wejdę na inny poziom. To będzie ostatni rozdział. Podnoszę topór. Bez wahania zbliżam się do wroga. Słyszę trzaski w słuchawkach. Czyjś głos. To ona. W tym momencie Bogini Wojny, Szurnięta Dempa Rita Vrataski, ostatnia nadzieja ludzkości mówi do mnie: - Który to już twój raz? Rozdział 3 Stalowa Suka
1 Ostre słońce rysowało na ziemi wyraźne cienie. Niebo było tak przejrzyste, że dobry snajper mógłby cię trafić z niezłej wysokości. Na tle tego czystego nieba łopotała flaga naszej armii. Południowa bryza przynosiła nieco wilgoci znad Pacyfiku. Morskie powietrze miało dziwny zapach, po wciągnięciu go nosem głęboko w gardle i na języku pozostawał dziwny smak. Rita Vrataski wykrzywiła swoje rude brwi, próbując zgadnąć, co to takiego. Nie był to odór Mimów. Chyba ma coś wspólnego z zapachem tego słynnego wietnamskiego sosu rybnego nu?c m?m - pomyślała. Gdyby nie wojna, Daleki Wschód byłby naprawdę przyjemnym miejscem. Trudna do obrony linia wybrzeża oferowała fantastyczne zachody słońca, a powietrze i woda były czyste i zdrowe. Skoro podobało się w tym miejscu Ricie, która wiedziała o świecie mniej więcej jedną dziesiątą tego, co wie przeciętnie wykształcony człowiek, to co dopiero innym? Przyjeżdżający tutaj dawniej wczasowicze nie mogli wyjść z zachwytu nad pięknem krajobrazu. Choć trochę narzekali na wilgoć... Pogodna noc to idealne warunki do ataku. Naładowane bombami zdalnie sterowane samoloty niedługo wystartują w kierunku wyspy i zamienią ją w martwy skrawek lądu, usiany kraterami jak Księżyc. Ludzkie osiedla, przepiękne rafy koralowe, flora i fauna - wszystko to zniknie razem z kosmitami. Taki los. - Piękny mamy dzień, starszy sierżancie Vrataski. -... - Co za światło! Przy takiej pogodzie doskonale wychodzą zdjęcia samolotów. Mężczyzna z analogowym aparatem fotograficznym miał szyję grubszą niż przeciętny żołnierz piechoty. Stojąca obok niego Rita fuknęła lekceważąco. - Artysta fotograf, tak? - Nie doceniasz mnie. Jestem jedynym reporterem akredytowanym na japoński front. Pokazywanie światu prawdziwego oblicza wojny to ważne zadanie. Jestem dumny, że powierzono je właśnie mnie. - Ale wygadany! Nigdy nie zapominasz języka w gębie? A może masz ich kilka? - Kilka języków? Nie, Bóg stworzył mnie z jednym, jak większość Amerykanów.
Podobno Kreteńczycy i Rosjanie mają po dwa. - Tak? A w Japonii mają boga, który wyrywa kłamcom języki. Lepiej więc uważaj. To okropnie
boli. - Och! Boję się! Oboje stoją w kącie smaganego wiatrem placu treningowego. Pośrodku tego ogromnego placu żołnierze 17. Kompanii Piechoty Kombinezonowej właśnie zastygli w bezruchu w dość nietypowej pozie, jakby mieli robić pompki. Rita nigdy nie widziała takich ćwiczeń. Nieco dalej stoją inni Amerykanie i drwią z potomków samurajów, pokazując ich sobie grubymi, owłosionymi rękami. Przez trzydzieści godzin przed atakiem żołnierze mają zakaz zbliżania się do Bogini Wojny. To niepisane prawo. W tym czasie Rita może rozmawiać tylko z krótkowzroczną Indianką inżynierem i z obecnym tu Ralphem Murdochem. - Więc oni w ogóle nie ruszają ramionami? - spytała dziewczyna. - Tak, na tym polega to ćwiczenie. - Mówiłeś, że to gimnastyka samurajska, mnie to bardziej przypomina jogę... - Może... Ostatecznie Indie i Japonia nie leżą daleko od siebie. - Dziewięć-ośm! - DZIEWIĘĆ-OŚM! - Dziewięć-dziewięć! - DZIEWIĘĆ-DZIEWIĘĆ! Żołnierze liczyli za chorążym. Wzrok utkwili w ziemi jak ten zażenowany fryzjer, który odkrył, że król ma ośle uszy. Głos, a raczej ryk stu czterdziestu sześciu żołnierzy odbijał się echem w głowie Rity. Ból. Znowu ta cholerna migrena. Gorsza niż zwykle. - Znów głowa? - Nie twój interes. - To dziwne. Badało cię już tylu lekarzy, powiedziałbym: cały oddział, i żaden nie umie wyleczyć głupiej migreny?
- Też się dziwię. Może tobie, jako reporterowi, coś powiedzą? - Strasznie się pilnują. Tyle razy prosiłem o wywiad, ale ciągle mi odmawiają. Murdoch zaczął pstrykać zdjęcia. Po co mu zdjęcia tego dziwnego treningu? Może zamierza je sprzedać do jakiejś plotkarskiej bulwarówki. - No wiesz? Takie zdjęcia? To poniżej pasa. - Zdjęcia to zdjęcia. Nie ma zdjęć etycznych i nieetycznych. Jeśli mamusia grzecznych dzieci zobaczy trupa w Internecie, to sprawa trafi do sądu. A to samo zdjęcie zamieszczone w „Timesie” zdobędzie Pulitzera. - Świetna wymówka. - Tak uważasz? - A kto się wczoraj włamał do centrum danych? To przez ciebie ci biedni chłopcy odbywają karę. Nadal twierdzisz, że te zdjęcia są w dobrym guście? - Oj, oj! Nie zostawiasz na mnie suchej nitki! Szczęk opadającej migawki lekko przyspiesza, zagłuszając rozmowę. - Tu, na Wschodzie, nie przywiązują takiej wagi do zabezpieczania danych. Nie tak jak w Centrum. Nie wiem, czego szukałeś w tej frontowej bazie na wybrzeżu, ale nie powinieneś sprawiać kłopotu innym. - Uważasz, że mnie przejrzałaś? - I tak cię ocenzurują, kiedy wyjdziesz z tym swoim „wielkim tematem”. - Rząd niech decyduje, w co powinniśmy wierzyć. Ale przedtem chcę zobaczyć na własne oczy, co rzeczywiście jest prawdą. Nawet jeśli nie będę mógł tego opublikować. - Trochę to egoistyczne. - Wszyscy dziennikarze są egoistami. Każdy chce znaleźć dobry temat. Swoją drogą, znasz kogoś, kto ma sny? - Nie interesuje mnie ta sekta. Oni są stuknięci. - Ale wiesz, że pojawili się dokładnie w tym samym czasie, kiedy ty wypłynęłaś na szerokie wody, wtedy na Florydzie?
Receptorzy to grupa pacyfistów, która uaktywniła się podczas tej wojny. Od kiedy na dnie oceanów zagnieździły się Mimy, środowisko morskie zmieniło się tak bardzo, że wszystkie ruchy działające w obronie delfinów, wielorybów czy czegoś tam jeszcze nie miały już racji bytu. Receptorzy zapełnili tę lukę. Głosili, że Mimy są inteligentne, i zamiast walczyć, ludzkość powinna nawiązać z nimi kontakt. Ewoluowały jako rodzaj broni, mogą więc też rozwinąć swoje zdolności do komunikacji. Trzeba tylko cierpliwie ponawiać próby. Ruch wchłonął również pokaźną liczbę ludzi zmęczonych wojną, którzy przestali wierzyć w zwycięstwo ludzkości, i w ten sposób w ciągu ostatnich trzech lat znacznie przybyło mu zwolenników. - Rozmawiałem z kilkoma, zanim przyjechałem do Japonii. - Coś takiego! To się napracowałeś. - Oni wszyscy śnią ten sam sen. O tym, że ludzkość przegrywa z Mimami. Ci sami ludzie w tym samym czasie mają ten sam sen. Uważają, że to przekaz. Komunikat od kosmitów. O tym wszyscy wiedzą, ale jest jeszcze coś... Murdoch oblizał wargi. Za mały w stosunku do masy ciała język wił się w kąciku jego ust jak jakiś mięczak. - Według moich badań, Receptorzy śnią swoje sny o przegranej dokładnie dzień przed atakiem naszego Oddziału Specjalnego. Poza tym ich liczba zwiększyła się dramatycznie w ciągu ostatnich kilku lat. Nie mówi się o tym oficjalnie, ale i w wojsku jest ich sporo. - Naprawdę wierzysz w to, co mówią ci szaleńcy? Ta sekta gotowa jest rozmawiać ze wszystkimi dziwnymi stworzeniami, które żyją na dnie morza. - Toczą się naukowe debaty na temat tego, czy Mimy są inteligentne. Może więc ich przekaz też ma jakiś sens. - Nie! Nie można na siłę doszukiwać się sensu w jakimś bełkocie. To jakby szukać logiki w poczynaniach rządu. - Spójrzmy na to od strony biologii. Istnieje zależność między szczeblem ewolucyjnym a zapotrzebowaniem na energię. Organizmy jednokomórkowe zużywają znacznie mniej energii niż zwierzęta zmiennocieplne, a te dużo mniej od zwierząt stałocieplnych. W sumie od jednokomórkowych do stałocieplnych konsumpcja energii wzrasta dziesięciokrotnie. Człowiek, biorąc pod uwagę jego zachowania społeczne, zużywa jej dziesięć razy więcej niż zwierzęta stałocieplne. Zapotrzebowanie Mima jest takie samo jak człowieka - dziesięć razy większe niż organizmów stałocieplnych. - Ciekawa teoria. Próbowałeś ją ogłosić?
- Ty też podobno miewasz sny? - Miewam, jak każdy. Sny to sny. Rita nie wierzyła w sny. Czasami śniły jej się koszmary. Ale najgorszy nawet koszmar nie dorównywał pętli czasu, w której była uwięziona. - Swoją drogą, jutro atak. Czy ci Receptorzy, których badasz, otrzymali przekaz? - Tak, oczywiście. Dziś rano dzwoniłem do Los Angeles. Trzech na trzech miało sen. - No to teraz wiem na pewno, że to wszystko bujda. - Dlaczego? - Bo dziś jest pierwszy raz dziś. - Znowu zaczynasz? Dziś jest zawsze tylko raz. Nie może być dwa razy. - Nie rozumiesz. No i dobrze, szczęściarz z ciebie. Murdoch wzruszył teatralnie swoimi wielkimi ramionami. Rita przeniosła wzrok na zlanych potem nieszczęśników, którzy ćwiczyli na placu. Żołnierzom piechoty kombinezonowej niepotrzebna jest wielka siła. Nie zdolność do gwałtownego wysiłku, lecz wytrzymałość - to liczy się u nich bardziej. Aby wyćwiczyć tę cechę, w amerykańskim Oddziale Specjalnym stosowano znaną z kung-fu pozycję Ma Bu, czyli „chińskiego jeźdźca”. Polega ona na tym, że stoi się w szerokim rozkroku na ugiętych nogach. Ćwiczenie wzmacnia kolana i rozwija umiejętność zachowania równowagi. W tych nieruchomych pompkach, zwanych też treningiem samurajów, Rita nie widziała żadnych korzyści. Ćwiczenie mogło być wyłącznie rodzajem kary - myślała. Żołnierze, stłoczeni na placu tak, że trudno było znaleźć wolne miejsce, trwali w bezruchu w niewygodnej pozycji. Prawdopodobnie był to dla nich jeden z najgorszych momentów w życiu. Mimo to Rita odczuwała zazdrość. Tak bardzo chciała czuć to samo co inni. Już tak długo nie było jej to dane! Wszystko jedno co, nawet takie upokorzenie, o którym chciałoby się jak najszybciej zapomnieć, jak to się mówi - spuścić z wodą w kiblu. Gorący wiatr mierzwi jej rude włosy. Za długa jak na krótką fryzurę grzywka łaskocze ją w czoło. Tego wszystkiego jeszcze nie było. Dzisiaj jest pierwszy raz. W jej głowie nie ma żadnych
wspomnień. Ani japońskich żołnierzy, ani drwiących z nich kolegów z oddziału. Wszystko zostało dokładnie wymazane. W zasadzie mogła się w to nie mieszać. Ale trochę było jej żal ludzi zmuszonych do ćwiczeń w taką pogodę. Mokre od potu ubrania słońce przyklejało im do skóry. Czuła się nieco winna, bo to za nią Murdoch przyjechał do bazy. Jeżeli to możliwe, chciała skrócić ten trening, który rzeczywiście mógł się nazywać samurajskim, bo rozwijał jedynie wytrzymałość na cierpienie. Nawet jeśli był to z jej strony zwykły sentymentalizm. Rita rozejrzała się po placu. Zobaczyła utkwiony w niej wzrok jednego z żołnierzy. W tym spojrzeniu były wszystkie zaklęcia świata. Rita widywała podziw, szacunek i strach we wzroku innych ludzi, ale ten mężczyzna patrzył na nią dokładnie tak - jak to się mówi - jakby mu ojca na weselu zabiła siekierą. Gdyby wzrokiem można było przesyłać energię cieplną, w trzy sekundy upiekłaby się jak bożonarodzeniowy indyk. W przeszłości tylko raz spotkała mężczyznę, który patrzył jej prosto w oczy. Arthur Hendricks - tak nazywał się właściciel tych niebieskich, nieznających strachu oczu. To ona, Rita, zabiła go i pochowała. Ciemna ziemia skryła na zawsze jego oczy. Sądząc po muskulaturze, żołnierz wyglądał na rekruta lub kogoś o bardzo krótkim stażu w wojsku. Nie dało się go porównać do Hendricksa. Tamten był porucznikiem, Amerykaninem, dowódcą Oddziału Specjalnego. Kolor oczu też inny. Mimo to Rita Vrataski poczuła sympatię do azjatyckiego chłopaka.
2 Ciekawe, jak wyglądałby świat, gdyby wynaleziono urządzenie, za pomocą którego dałoby się ocenić ludzkie możliwości - czasami zastanawiała się Rita. Skoro są geny determinujące wzrost człowieka lub kształt jego nosa, to dlaczego nie miałoby być genów odpowiedzialnych za talent? Jesteśmy spadkobiercami cech, które przekazali nam nasi rodzice i dziadkowie, a oni otrzymali je w ten sam sposób od swoich rodziców i dziadków. Gdyby dało się to wszystko wymierzyć i policzyć, uzyskalibyśmy ocenę ludzkiego potencjału. Maszynowy werdykt byłby dokładny i bezstronny jak wynik, który otrzymujemy, stając na wadze. A co by było, gdyby człowiek, który ma talent w dziedzinie astronomii, postanowił zostać pisarzem? Albo gdyby potencjalny wyśmienity piekarz uparł się zostać inżynierem? Talent i to, co chcemy robić w życiu, to dwie różne rzeczy. I w sumie nie wiadomo, która droga da nam więcej szczęścia. W dzieciństwie dziewczynka miała talent jedynie do rzucania podkową i udawania płaczu. Nikt by się nie spodziewał, że jej DNA skrywało potencjał genialnego wojownika. Do piętnastego roku życia, kiedy to zginęli jej rodzice, była zwykłą dziewczyną, która nienawidziła swoich marchewkowych włosów. Nie wyróżniała się w sporcie, w gimnazjum uczyła się przeciętnie. Nawet fakt, że nie lubiła papryki i selera, upodabniał ją do innych dzieci. Tylko udawanie płaczu wychodziło jej naprawdę dobrze. Wprawdzie matki nie dało się przechytrzyć, ale inni ludzie nabierali się w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach. Rude włosy odziedziczone po babce sprawiały, że rzucała się w oczy, ale tak naprawdę była zwykłym, jednym z dwustu czterdziestu milionów amerykańskich dzieci. Rodzina dziewczynki mieszkała w małym, spokojnym Pittsfield na wschodnim brzegu Missisipi. To nie Pittsfield na Florydzie ani w Massachusetts, to Pittsfield w Illinois. Wprawdzie ojciec pochodził z rodziny znanych zawodników jujitsu, ale nigdy nie uprawiał sportu ani nie był w akademii wojskowej. Wybrał spokojne życie na wsi i zajmował się hodowlą świń. Poza tym, że młodzi chłopcy zaciągali się do wojska, w wiosce w zasadzie można było zapomnieć o wojnie ludzkości z nieznanym wrogiem. Dziewczynce nie przeszkadzało, że liczba mieszkańców nie przekraczała czterech tysięcy. Wprawdzie kwiki świń nie dawały jej spać z rana, ale otwarta przestrzeń i czyste powietrze rekompensowały tę niewygodę. Lubiła zaszywać się w sekretnym miejscu i szukać czterolistnej koniczyny. Emerytowany handlowiec prowadził tam sklep z tak zwanym mydłem i powidłem. Naprawdę miał w tym sklepiku wszystko: od artykułów spożywczych, przez chemię
gospodarczą po srebrne krzyżyki, które, jak sądzono, chroniły przed Mimami. Starzec miał nawet kawę - produkt, którego nigdzie już nie można było kupić. Z powodu wojny pola uprawne w krajach rozwijających się zamieniły się w pustynie, toteż ze sklepów znikły artykuły luksusowe, takie jak kawa, herbata, papierosy. Produkowano ich sztuczne ekwiwalenty, za pomocą chemii podrabiając smak oryginałów. Farmerzy w całym kraju, a więc i na wsi, w której mieszkała Rita, skupiali się na podstawowych uprawach i wieprzowinie, by zaspokoić potrzeby wygłodniałego narodu i armii. W pierwszej kolejności Mimy zaatakowały najbiedniejsze rejony świata - ubogie kraje Afryki, Ameryki Południowej i Azji Południowo-Wschodniej. Państwa, których nie stać było na obronę, pierwsze padły ofiarą postępującej dewastacji ziemi. Na kurczących się obszarach rolniczych zamiast kawy, herbaty, tytoniu i przypraw ludzie zaczęli uprawiać coś, czym mogli się najeść fasolę, pataty. Kraje rozwinięte powstrzymały inwazję na swoje tereny, ale pewne towary, które dawniej były konsumowane w ogromnych ilościach, zniknęły z rynku. Ojciec Rity, który wychował się w dużym mieście w czasach dobrobytu, lubił kawę do tego stopnia, że należałoby to nazwać uzależnieniem. Nie pił, nie palił, ale na kawę, która stawała się coraz droższa, wydawał majątek. Brał dziewczynkę za rękę i w tajemnicy przed matką szli do sklepiku, żeby kupić trochę ziaren. Rita dobrze pamiętała te wyprawy. Starzec miał brązową skórę i bujną białą brodę. Trzymał między zębami rurkę połączoną z wielkim szklanym słojem. Otaczały go tajemnicze przedmioty, które przybyły z nie wiadomo jakich krajów. Maleńkie srebrne figurki zwierząt. Lalki o nieprzyjemnych twarzach. Totem przedstawiający jakieś zwierzę albo ptaka. W sklepiku starca zapach tytoniu z fajki wodnej mieszał się z aromatem przypraw i mocną wonią ziaren naturalnej kawy. - Ta jest z Chile. Ta z Malawi w Afryce. A ta przebyła długą drogę z Wietnamu do Europy, podróżowała Jedwabnym Szlakiem - wyjaśniał starzec, podczas gdy Rita wskazywała palcem ziarna, które dla niej wyglądały identycznie. - Ta z Tanzanii była bardzo dobra. Masz jeszcze? - Sprzedałem ci wszystko. Już wypiłeś? - Oj, jakbym słyszał moją żonę. Lubiłem ją najbardziej. - A co powiesz na tę? Jest naprawdę mocna. Zebrana na Hawajach, kona, bardzo dobra jakość. Nawet w Waszyngtonie takiej nie znajdziesz. A jaki zapach! Powąchaj! Kiedy staruszek się uśmiechał, twarz zmarszczyła mu się jeszcze bardziej. Ojciec skrzyżował ręce na piersi i westchnął. Sam proces kupowania kawy sprawiał mu przyjemność. Rita stanęła na palcach, żeby zajrzeć na ladę. Była od niej nieco niższa.
Dziewczynka włączyła się do rozmowy dorosłych. - Mówili w telewizji, że Hawaje upadły. - Patrzcie, jaka mądra! Ta twoja panna. - Proszę mnie nie obrażać. Dorośli oglądają w telewizji tylko futbol. A dzieci oglądają wiadomości. - No, to już nie wiem, co powiedzieć... Twarz starca zmarszczyła się jeszcze bardziej. - W każdym razie to już ostatnia kona, jaką mam. I ostatnia kona, jaką zebrano na Ziemi. Więcej już nie będzie. - Jak pan ją zdobył? - To tajemnica, panienko. Kremowobrązowe ziarna dumnie wypełniały lniany worek. Być może były bardziej okrągłe niż te w pozostałych workach? To wszystko, nie różniły się niczym innym. Rita wzięła do ręki jedno ziarenko. Nieprażone, świeże ziarno kawy było chłodne. Słyszała od ojca, że na wyspie otoczonej oceanem, jak Hawaje, niebo jest bardzo niebieskie. A więc ta kona rosła pod szafirowym niebem, kąpiąc się w promieniach hawajskiego słońca! Dziewczynka lubiła niebo nad Pittsfieldem, które było koloru niebieskiej farbki dobrze rozcieńczonej wodą, ale chciała kiedyś zobaczyć takie słońce i takie niebo, jakie widziało to ziarenko. - Panienka też lubi kawę? - Przykro mi, ale nie lubię. W ogóle nie jest słodka! Czekolada jest o wiele lepsza. - A to szkoda. - Ale zgodzę się, że ładnie pachnie. Wśród zapachów, które pan tu trzyma, daję jej pierwsze miejsce. - O! Bardzo dobrze się zapowiadasz. Może przejmiesz po mnie ten interes? - Nie mieszaj jej w głowie - obruszył się ojciec, który do tej pory w milczeniu przyglądał się kawie. - Mam tylko jedną córkę. Jeśli mi ją zabierzesz, kto zajmie się moją farmą? - Może dziewczyna znajdzie jakiegoś zdolnego, młodego człowieka na twoje miejsce?
- Mogę się zastanowić. - No nie... - Czemu nie? Niech sama wybierze. Żyjemy w wolnym kraju. - Tatusiu, ja bym chciała spróbować w życiu wielu rzeczy. Chyba tylko nie chciałabym zostać żołnierzem. - Nie lubisz wojska, panienko? Armia Obrony nie jest taka zła. - To nie chłopak. Nie zapominaj, że mam córkę, a nie syna. - Każde dziecko, które skończy osiemnaście lat, ma prawo wstąpić do wojska i bronić nas i naszej ziemi. Nie wiesz o tym? - Ale dziewczyna? Dziewczyny się nie nadają. - Nie martw się, tatusiu, nie wstąpię do wojska. - Możesz nam wyjaśnić dlaczego? - Mimy są niejadalne. Pani w szkole i ksiądz w kościele - wszyscy mówią, że nie wolno zabijać zwierząt, których nie chcemy zjeść. - Ta dziewczyna zrobi karierę. - Nie chcę was zawieść, ale zostanę zwykłym człowiekiem. Mężczyźni spojrzeli po sobie i parsknęli śmiechem. Rita nie rozumiała, dlaczego dorośli się śmieją. Mimy wtargnęły do wioski cztery lata później. To była wyjątkowo mroźna i śnieżna zima. Odśnieżanie niewiele dawało, więc życie było niemal sparaliżowane. Później Rita miała się dowiedzieć, że Mimy często najpierw wysyłają zwiadowców. Mały, zdecydowany na śmierć oddział wypuszcza się jak najdalej w głąb terytorium zajmowanego przez ludzi i wraca, przynosząc informacje. Trzy Mimy przedarły się przez linię obrony i wtargnęły na ląd, posuwając się w górę rzeki Missisipi. Mówi się, że gdyby nikt z mieszkańców nie zauważył zwiadowców, Mimy, odnotowawszy, że w Pittsfieldzie są tylko świnie i pola uprawne, prawdopodobnie poszłyby dalej...
Wystrzał z broni myśliwskiej nocnego patrolu wywołał masakrę. Oddział Straży Stanowej z powodu zasypanych śniegiem dróg nie mógł się dostać na miejsce. Przewiezienie żołnierzy z Armii Obrony helikopterami zajęło trzy godziny, a do tego czasu spaliła się połowa wioski i zginęło tysiąc pięciuset ludzi, czyli ponad jedna trzecia mieszkańców. Spotkania z Mimami nie przeżyli ani szeryf, ani ksiądz ani stary sklepikarz. Mężczyźni, którzy wybrali hodowlę świń, bo nie chcieli umierać na wojnie, zginęli, walcząc do upadłego w obronie swoich rodzin. Broń myśliwska nie nadawała się do tego, żeby zabić Mima. Próbowano uderzenia rozpędzonym samochodem, ale w tym wypadku to pojazd rozlatywał się na kawałki. Wrzeciona wyrzucane przez Mimy przechodziły przez drewniane ściany domostw jak przez masło. W końcu rozwścieczeni mieszkańcy złapali stwory gołymi rękami. Dwa zabili, kierując jednego przeciw drugiemu w momencie, gdy oba Mimy zamierzały strzelić. Trzeciemu udało się uciec. Dziewczynka, siedząc na śniegu, wtulona w ciężko ranną matkę, oglądała walkę i śmierć ojca. Dym buchał z tańczących płomieni, podrzucając iskry. Niebo nad miasteczkiem miało czerwonobrunatny kolor. Schowana pod stygnącym ciałem matki Rita rozmyślała. Matka, która była głęboko wierząca, powtarzała jej często, że jeśli dziewczyna nie przestanie udawać płaczu, to Bóg ześle na nią karę i nie wpuści jej do nieba. „A co, jeśli oszukam w ten sposób Mima, który nie jest z tego świata?” - żartowała Rita, drażniąc matkę jeszcze bardziej. Jeśli Bóg stworzył i ludzi, i Mimy, to znaczy, że w niebie nadal toczy się wojna. Czy matka i ojciec poszli do takiego miejsca? Przygarnęła ją daleka rodzina. Nie na długo. Rita ukradła paszport trzy lata starszej od siebie dziewczyny, córki uchodźców, która mieszkała w sąsiednim, odrapanym mieszkaniu, i tego samego dnia stawiła się w punkcie poborowym dla ochotników. Znużenie długą wojną odczuwało się w całym kraju. Armia Obrony potrzebowała ciągle nowych żołnierzy do walki na froncie. Jeżeli ochotnik w jakiś rażący sposób nie złamał prawa, nie odrzucano podań. Dziewczyna nie spełniała warunków przyjęcia, bo była za młoda, ale dyżurny oficer spojrzał tylko na datę urodzenia w skradzionym paszporcie i przybił pieczątkę: „Przyjęto”. Każdy ochotnik dostawał jeszcze z urzędu „ostatni dzień na wolności”, tak aby osobnicy, którzy myślą wolniej niż inni, mogli się wycofać. Rita Vrataski, jak od tej pory nazywano dziewczynę, spędziła ten dzień na ławce w poczekalni punktu poborowego.
Miała tylko jedno życzenie. Wykopać z tej planety wszystkie cholerne Mimy, co do jednego! Czuła, że może tego dokonać, bo w jej żyłach płynęła krew ojca.
3 Spójrzmy w gwiazdy. W stronę konstelacji Raka. W prawych szczypcach rak trzyma gwiazdę. W zasadzie niewidoczną gołym okiem. Można ją zobaczyć tylko przez teleskop, pod warunkiem że jest wielki jak stodoła. Poruszając się z prędkością światła (dzięki której, jak wiemy, w ciągu sekundy okrążylibyśmy naszą planetę siedem razy), dotarlibyśmy do tej gwiazdy po czterdziestu latach. Wysyłane z Ziemi fale radiowe nie docierają tam z powodu dyfuzji. Właśnie o tej gwieździe mogłaby być bajka, którą teraz opowiem. Na planecie krążącej wokół tej gwiazdy żyją istoty rozumne. Jest ich znacznie więcej i są bardziej inteligentne niż organizmy zamieszkujące Ziemię. Na potrzeby mojej bajki nazwę je ludźmi.
Pewnego dnia jeden z ludzi wymyśla bombę terraformiczną. Postanawia przyczepić ją do rakiety kosmicznej. Rakieta będzie lżejsza niż pojazdy, którymi podróżują ludzie, i z zawrotną prędkością poleci w kierunku innej planety. Dotarłszy do celu, rozbije się. W wyniku wybuchu bomby terraformicznej na planecie rozprzestrzenią się nanoroboty, których zadaniem jest zmiana środowiska naturalnego na odpowiadające ludziom. W rzeczywistości jest to proces o wiele bardziej skomplikowany, ale w dużym skrócie sprowadza się właśnie do tego. Potem w kierunku planety spokojnie wyruszy statek kosmiczny z ludźmi. Dotrze na miejsce, gdy nanoroboty ukończą swoje zadanie. Oto, co mówi jeden z ludzkich naukowców: Chcecie zniszczyć środowisko tej planety, nawet jej nie zbadawszy? To będzie niepowetowana strata. Rozumiem, że ludzkość musi się przeprowadzić, i wiem, że potrzebujemy odpowiedniego środowiska, ale czy możemy dla własnej korzyści odbierać tamtym istotom ziemię? A tak odpowiada na zarzuty wynalazca: Nasza ludzka cywilizacja zbudowana jest na niepowetowanych stratach. Aby powiększyć swoje terytorium, człowiek złożył w ofierze wiele istnień. Wycinanie lasów, zmiana linii brzegowych, tamy, eksploatacja zasobów naturalnych, kopalnie. Na skutek ludzkiej działalności wymarł niejeden gatunek. Skoro zniszczyliśmy własną planetę, dlaczego mielibyśmy oszczędzić cudzą?
Na planecie mogą żyć istoty inteligentne. Jej uzdatnianie powinno się odbywać pod nadzorem ludzi! Ale, oczywiście, nikt się do tego postulatu nie ustosunkował.
Postanowiono jednak z powodu przeludnienia poszukać układu słonecznego, dokąd można by było przenieść część mieszkańców. Dobrze, żeby nie znajdował się za daleko, żeby słońce nie było gwiazdą binarną ani rozbłyskową. Najlepsza byłaby gwiazda klasy G. Na orbicie planeta z wodą w stanie ciekłym. Do tych warunków pasowała gwiazda, którą ludzkość nazywa Słońcem. Ludziom żyjącym w innym zakątku Drogi Mlecznej nie przyszło do głowy, że planetę tę mogą zamieszkiwać istoty podobne do nich. Nie mieli też możliwości nawiązania z nimi kontaktu. To w końcu ponad czterdzieści lat podróży, poruszając się z prędkością światła. W ten sposób rakieta wystrzelona z odległej galaktyki dotarła w pobliże Ziemi. Nie było w niej jednak prawdziwych kosmitów. Nie było w niej nawet broni. To, co się w niej znajdowało, przypominało maszynę do robót ziemnych. Oczywiście pojawienie się na orbicie Ziemi sztucznego obiektu z kosmosu wywołało ogromne zainteresowanie. Ale mimo wielu prób nawiązania kontaktu maszyneria nie odpowiadała. W końcu ogłoszono oficjalnie, że to rodzaj meteorytu. Statek rozpadł się wtedy na osiem części. Cztery z nich zatonęły w morzu, trzy spadły na ląd, a jedna pozostała na orbicie. Części, które spadły na Amerykę Północną i Australię, przejęła NASA. Odłamek, który trafił w Azję, po przepychankach między Rosją a Chinami w końcu przywłaszczyły sobie Chiny. O kawałek pozostający na niebie i wydający się statkiem macierzystym toczyła się walka między wieloma krajami, aż w końcu położono jej kres, rozbijając „meteoryt” w gwiezdny pył zdalnie sterowanym pociskiem rakietowym. Maszyny, które spadły na dno oceanów, zbyt głęboko, żeby je wyciągnąć, rozpoczęły wykonywanie swojego zadania. Pracowały powoli, lecz systematycznie. Automat wykrył w swoim sąsiedztwie rozgwiazdy. Nanoroboty weszły przez twardą skorupę do wnętrza organizmów, zaczęły życie w symbiozie i rozmnożyły się na wielką skalę. Organizmy żywiły się glebą, która po przetrawieniu i wydaleniu stawała się śmiertelną trucizną. Śmiertelną dla życia na Ziemi, przyjazną dla istot z tamtej planety. Zatrute tereny zmieniały się w pustynie, zatrute morza przybierały mdły seledynowy kolor. Na początku myślano, że to jakieś dziwne zwierzę, zmutowane wskutek wycieku substancji chemicznej z tankowca. Pojawiły się też teorie o prehistorycznym organizmie, który wydostał się na powierzchnię kuli ziemskiej w wyniku ruchu płyt tektonicznych. Niektórzy naukowcy twierdzili, że to rodzaj salamandry. Wkrótce organizmy zaczęły masowo wychodzić na ląd i nie dbając o interesy Ziemian, kontynuowały przetwarzanie środowiska. Na początku stworzenia nie posiadały żadnej broni i poruszały się dość ślamazarnie.
Mężczyzna uzbrojony w jakąkolwiek broń mógł bez problemu zabić ten prototyp Mima. Ale jak karaluchy uodparniają się na środki dezynsekcyjne, tak pozaziemskie maszyny ewoluowały, dostosowując się do warunków. Doszły do wniosku, że zanim przystąpią do głównego zadania uzdatniania środowiska, muszą zniszczyć obiekty, które im w tym przeszkadzają. Na całym świecie rozgorzała walka. Replikanty nazwano Mimami.
4 Rita dostała się do Oddziału Specjalnego Piechoty Zbrojnej Zjednoczonej Armii Obrony po tym, jak otrzymała Medal Thora. Medal ten dostawali żołnierze piechoty, którym udało się zabić ponad dziesięć Mimów podczas jednej walki. Oficer, który przypinał do piersi Rity medal w kształcie młota, atrybutu nordyckiego boga burzy i piorunów, pochwalił ją, mówiąc, że niewielu żołnierzy stać na dwucyfrowy wynik. Po raz pierwszy w historii wojny ktoś otrzymał ten medal po swojej drugiej walce. Byli tacy, którzy nie dowierzali. - Jak to możliwe, żeby zdobyć tyle umiejętności w tak krótkim czasie? pytali. Rita odpowiadała pytaniem: - Czy myślicie, że młoda żona, która nie umie jeszcze gotować, jest bezpieczna w kuchni? Prawie wszyscy odpowiadali, że nie. Palnik zapala się jednym ruchem dłoni. Pod zlewem często przechowuje się łatwopalne materiały. Lawina garnków z górnej półki grozi ciężkimi obrażeniami ciała. A dobrym nożem kuchennym można pociąć człowieka na kawałki. Ale w rzeczywistości nikt nie uważa, że praca w kuchni jest aż tak niebezpieczna. Bo nie jest. Każdy wie, czego w tym miejscu nie należy robić. Nie wolno dolewać oliwy do ognia i nie zaleca się przykładania noża do tętnicy. - Wojna jest tym samym co kuchnia - mówiła Rita. Mimy są przewidywalne. Jak świnie, które hodowaliśmy w Pittsfieldzie. Człowiek koncentruje się na tym, żeby zabić konkretnego Mima. One nie. Dla nich celem jest grupa ludzi. Działają tak jak miotła, wynaleziona po to, by zmieść wiele śmieci jednocześnie. Jeśli znajdziesz sposób, żeby przemknąć między włosiem miotły, jesteś bezpieczny. Tych, którzy przeżyją, Mimy ponownie będą próbowały zabić, ale znów jakby za pomocą miotły. Nie schylą się tylko po ciebie. Dlatego walcząc z nimi, nie można uciekać. Przeciwnie: trzeba biec w ich kierunku, poruszać się na granicy śmierci. To cała tajemnica, jak przeżyć w walce z Mimami. Pan też mógłby spróbować. To zwykle wystarczało, żeby pozbyć się dociekliwego reportera. Rita, która właśnie skończyła szesnaście lat, miała prawdziwy talent do walki. Sama cieszyłaby
się znacznie bardziej, gdyby umiała upiec tartę z mięsem. Ale cóż, los czasem jest złośliwy. Albo Bóg się zorientował, że Rita spała na stojąco podczas mszy, na które prowadzili ją rodzice. Panowała opinia, że ludzie przyjmowani do Oddziału Specjalnego mają kłopoty z subordynacją. Słyszało się też gorsze rzeczy - że to skazani na śmierć groźni przestępcy, którym darowano życie w zamian za służbę w armii. Inaczej mówiąc, że byli to ludzie pozbawieni skrupułów, którzy bez mrugnięcia okiem strzeliliby z dwudziestki wszystko jedno czy do Mima, czy do człowieka. I takich ludzi potrzebowała wciąż dziesiątkowana na froncie armia. Rita przekonała się jednak szybko, że był to po prostu oddział starych wyg. Gdyby zebrać wszystkie medale, które ci ludzie dostali za męstwo w walce, i przetopić, można by zrobić sztangę do podnoszenia ciężarów, jakiej używają na olimpiadzie. Oddział twardzieli, którzy ze śmiercią byli na ty i żartowali ze wszystkiego. Oczywiście posługiwali się tak niecenzuralnym językiem, że trudno byłoby ich zacytować. Wbrew obiegowej opinii byli to w gruncie rzeczy dobrzy ludzie, Rita więc wkrótce polubiła towarzystwo swoich nowych kolegów. Oddziałem dowodził wtedy porucznik Arthur Hendricks. Miał jasne, lśniące włosy, niebieskie oczy i piękną, delikatną żonę. Kobieta była tak krucha, że mocno zbudowany mężczyzna bał się ją uścisnąć. Zawsze przed najmniejszą nawet potyczką porucznik dzwonił do żony, co stało się tematem żartów. W odróżnieniu od swoich podwładnych, którzy bez względu na płeć klęli tak, że zakonnica umarłaby przy nich na zawał, Hendricks nigdy nie używał wulgaryzmów. Traktował Ritę jak młodszą siostrę, co na początku trochę ją denerwowało, ale wkrótce zaczęło jej sprawiać przyjemność. W pętli czasu Rita znalazła się nieco ponad pół roku po przeniesieniu do Oddziału Specjalnego. Bitwa, podczas której zdobyła sławę Bogini Wojny, była również bardzo ważna dla Zjednoczonej Armii Obrony Ziemi. Zbliżały się wybory, prezydent walczył o kolejną kadencję, potrzebny był mu jakiś spektakularny sukces. Ściągnięto wszystkie czołgi, wszystkie helikoptery, nawet stare, byle mogły latać. Zebrano sto tysięcy piechurów i wysłano ich na Florydę z przykazaniem odbicia półwyspu z rąk wroga. Była to bardzo lekkomyślna decyzja. Spośród walk, w których uczestniczyła Rita, ta była najcięższa i najbardziej niebezpieczna. Wprawdzie Oddział Specjalny nie znał strachu, ale jeden oddział nie mógł wygrać bitwy. A sytuacja rozwijała się tragicznie. Kombinezony dawały piechocie nadludzką siłę, zamieniały żołnierzy w supermanów. To jak z Niemcem, asem lotnictwa, który podczas drugiej wojny światowej, mniej więcej sto lat temu, wysadził w powietrze pięćset czołgów. Mimo to Niemcy przegrały wojnę. Taki musiał być rezultat bitwy zaplanowanej na siłę i wbrew rozsądkowi przez kwaterę główną. Ziemia na polu tej bitwy usłana była trupami. Od razu w trumnach - bo tak na Florydzie nazywano kombinezony.
Rita Vrataski z trudem, ale wciąż balansowała na cienkiej jak struna w fortepianie granicy życia i śmierci. Złamała i zgubiła gdzieś kafar, zostało jej niewiele amunicji. Trzymała karabin maszynowy tak mocno, jakby był przyspawany do jej dłoni. Powstrzymując torsje, wyjęła baterię z kombinezonu poległego żołnierza. Karabin dociskała do piersi. - Ale pechowy mamy dzień - usłyszała. To Hendricks. Usiadł obok niej w zagłębieniu ziemi i spojrzał w niebo. Tuż obok nich z wysokim, czystym dźwiękiem przeleciało wrzeciono. W górę wzbijał się gęsty czarny dym. Ten widok od razu przywołał wspomnienie łuny nad Pittsfieldem, które tak głęboko zapadło jej w pamięć. Nie mogła odpowiedzieć. Miała sucho w gardle i nie mogła nawet przełknąć śliny. - Słyszałem tę historię od matki. Podobno w głębi Chin żyje lud, który pije herbatę wymieszaną z krwią zwierząt. -... - To lud koczowniczy. Wszyscy spędzają życie na koniach. Mężczyźni, kobiety, nawet dzieci. Ponieważ są tak mobilni, podobno w średniowieczu przemieszczali się po całej Azji i dotarli nawet do Europy. Oczywiście Europie wcale się to nie podobało. Lud podbija kraj za krajem i zbliża się do jej centrum. Na dodatek ci ludzie piją krew. Podobno wiara w wampiry zakorzeniła się w Europie Wschodniej właśnie z powodu tego ludu. - Poruczniku... - Mam przestać opowiadać brednie? - Już się lepiej czuję. Przepraszam, tak mnie wzięło... i to podczas bitwy. - Nie gadaj głupstw. Każdy musi się kiedyś odpowietrzyć. Zwłaszcza taki maratończyk jak ty. Ale nie martw się, już niedługo gorący prysznic. Masz to u mnie jak w banku. Powiedziawszy to, dowódca poszedł w kierunku innego żołnierza. Rita znów zaczęła walczyć. I wtedy go zobaczyła. Tego „innego” wroga. Nie potrafiła powiedzieć, czym się różnił od pozostałych. Zwykły Mim. Napęczniały wodą żabi
trup. A jednak było w nim coś innego. Być może tak długo już przebywała w aurze śmierci, że jej zmysły były wyczulone na najmniejszą różnicę. Tak niewielką, że świadomie nie umiałaby jej określić. W momencie gdy zabiła tego Mima, czas zaczął się powtarzać. Wśród cyborgów, które współdziałają z sobą jak sieć, znajduje się jeden główny. Nie różni się od innych wyglądem. Nikt poza Ritą nie umiałby go znaleźć. Tak jak nikt, kto nie zajmuje się hodowlą świń, nie odróżni tych zwierząt od siebie. Podczas niezliczonych pojedynków z Mimami Rita jakoś naturalnie nauczyła się tego jednego rozpoznawać. Jeśli chcesz schować drzewo, zawieź je do lasu. Oficera ukryj wśród szeregowców. Główny Mim zawsze jest otoczony innymi Mimami. Nazwijmy go dla uproszczenia Serwerem.
Jeśli Serwer zostaje zabity, sieć wysyła pewien sygnał. Jak wyjaśnił jej to później pewien naukowiec, Mimy wykorzystują do tego cząsteczki zwane tachyonami, które poruszają się szybciej od prędkości światła. Niewiele z tego zrozumiała, w każdym razie w wypadku śmierci Serwera Mimy wysyłają sygnał w przeszłość, tak aby ostrzec same siebie przed niebezpieczeństwem. Zagrożenie objawia im się w formie przywidzenia. Ostrzeżone w ten sposób Mimy podejmują działania zapobiegające danej sytuacji. Istoty myślące na tamtej planecie długo pracowały nad tym wynalazkiem. Projekt uzdatniania środowiska Ziemi miał jednak trwać wiele lat, toteż automatyczny system zabezpieczeń na wypadek nieprzewidzianych sytuacji był niezbędny. Ale nie tylko Mimy mogły zobaczyć przyszłość. Jeśli w chwili śmierci Serwera w jego polu elektrycznym znalazł się człowiek, on również odbierał fluidy przeznaczone dla sieci Mimów. Za pomocą tachyonów wysyłanych do przeszłości wraz z Mimami był powiadamiany o tym, co się stanie. U człowieka to ostrzegające przywidzenie przybiera jednak bardzo realną postać. Może dlatego, że ludzki mózg ma mniejszą objętość. Wszystko, co widzi, pamięta i przeżywa, jest intensywniejsze. Żeby naprawdę pokonać Mimy, trzeba najpierw zniszczyć sieć, która robi backup, a potem zabić Serwera. Inaczej nieważne, ile razy będzie się próbowało, one zawsze będą przygotowane, zawsze znajdą sposób, żeby przetrwać. Kolejność powinna być taka: 1 - zniszczyć antenę; 2 - zabić wszystkie Mimy, które tworzą sieć do backupu; 3 - po upewnieniu się, że wysłanie sygnału do przeszłości jest niemożliwe, zabić Serwera.
To trzy niezbędne warunki, które trzeba spełnić, żeby wydostać się z pętli czasu i przejść do przyszłości. Rita potrzebowała dwustu jedenastu okrążeń, aby dojść do tego wniosku. Nikt nie wierzył w to, co mówiła. Żołnierze to ludzie, którzy twardo stąpają po ziemi. Nikt nie chciał nawet słuchać o pętli czasu. Kiedy Rita wreszcie przedostała się do przyszłości, w której nie było powtórek, dowiedziała się, że podczas bitwy zginął Arthur Hendricks. Był wśród dwudziestu ośmiu tysięcy zabitych. Przestudiowała historię wojny, przewertowała wszystkie materiały dotyczące Mimów, poprosiła jakiegoś kolegę, żeby zrobił jej topór. Po dwudniowej walce udało jej się wreszcie wyrwać z pętli i wszystko po to, żeby zobaczyć przy nazwisku przyjaciela: „Poległ na polu chwały”?
W końcu Rita zrozumiała: taka właśnie jest wojna. Podczas wojny zawsze giną ludzie. Potrafiła już kontrolować pętlę czasu, mogła więc od tej pory ratować, kogo chciała. Ale zamiast tej osoby zawsze zginie ktoś inny. On też będzie miał ojca, matkę, przyjaciół, może rodzeństwo, może żonę i dzieci. Gdyby mogła powtórzyć pętlę jeszcze raz, być może uratowałaby Hendricksa. Ale ktoś zginąłby zamiast niego. Jeśli nie pogodzi się z faktem, że nie uratuje wszystkich, nigdy nie wróci do normalnego życia. Śmierć jest wkalkulowana w straty. Każdy poległy to tylko składowa pewnej z góry zaplanowanej liczby. Nie ma znaczenia, co dany żołnierz czuje, czy ma problemy, czy jest kochany, czy się boi. Stosunek tych, którzy przeżyją, do tych, którzy zginą, jest określony i ta proporcja to prawdziwe imię bezwzględnej bogini - Śmierci. Hendricks, jak zwykle, zadzwonił do domu przed bitwą. Dowiedział się, że został ojcem, i bardzo się ucieszył. Narzekał, że zdjęcie syna, które przyczepił do wewnętrznej strony kombinezonu, nie wydrukowało się najlepiej. Tak naprawdę chciał wziąć urlop i pojechać do domu, ale nie pozwoliło mu na to poczucie obowiązku. Rita pamiętała każde słowo tej ostatniej rozmowy telefonicznej Hendricksa. Słyszała ją przecież ponad dwieście razy. Po zwycięskiej bitwie Rita znów otrzymała medal. Był to Medal Walkirii za specjalne zasługi. Przyznawano go żołnierzom, którzy podczas jednej walki zabili ponad sto Mimów. Jak się później dowiedziała, medal został utworzony specjalnie dla niej. To oczywiste, bo któż inny poza Ritą Vrataski mógłby czegoś takiego dokonać. - Jesteś chwałą Ameryki, demonie. Zapracowałaś na ten medal - pochwalił ją prezydent podczas dekorowania jej munduru złotą Walkirią. Za tym medalem stała śmierć wielu braci.
Rita nie uroniła ani jednej łzy. Demon wojny nigdy nie płacze.
5 Walczyła na wielu frontach w Ameryce Północnej. Zaczęto nazywać ją Stalową Suką i powtarzano sobie to imię ze strachem. Powołano specjalną, ściśle tajną komisję do spraw pętli czasu. Mężczyźni w białych fartuchach po wielu badaniach i testach stwierdzili, że pętla mogła mieć wpływ na działanie mózgu Rity i to jest prawdopodobnie przyczyną jej migren. Wielkie mi odkrycie! - pomyślała dziewczyna. Zresztą jeśli dzięki temu uda się wytępić Mimy, to niech mi kosmiczne fale nawet rozłupią głowę. Prezydent zagwarantował Ricie całkowitą niezależność na polu bitwy. Miała przez to coraz mniejszy kontakt z kolegami z oddziału. Medal, którego nie była w stanie nosić, schowała w wynajętym sejfie w Nowym Jorku.
6 Rita walczy na frontach europejskich.
7 Afryka Północna. Ucieszyła się, kiedy usłyszała, że następnym razem wyślą ją na wyspę na Dalekim Wschodzie. Miała już dosyć oglądania biało - i czarnoskórych trupów. Japończycy jedzą surowe ryby, ale krew chyba mają czerwoną? Ciekawe, czy już po pierwszej bitwie będzie miała dosyć także żółtego koloru?
8 Słyszała kiedyś, że w Japonii łowi się ryby za pomocą kormorana. Ptak jest na uwięzi. Rybak zawiązuje mu na szyi sznurek i zmusza do wypluwania ryb, których kormoran nie może połknąć. Rita uważała, że jej związek z armią był podobny do związku kormorana z rybakiem. Służyła w wojsku, bo to był jej zawód. Zabijała Mimy i wracała do bazy. W zamian za dobry połów armia zapewniała jej wygodne i bezproblemowe życie. Był to uczciwy związek, polegający na braniu i dawaniu. Nie bardzo jej się podobało, że zrobiono z niej boginię, zbawicielkę Ziemi, ale trudno. Zdawała sobie sprawę, że w czasach, kiedy ludzkość traciła nadzieję, ktoś musiał się poświęcić i zagrać rolę bohatera. Czuła się jak klaun, ale żołnierze jej potrzebowali.
Japonia stała w obliczu poważnego zagrożenia. Mimy w każdej chwili mogły przerwać linię ostatecznej obrony. Jeśli bitwa o Kotoiushi okaże się porażką, wróg wtargnie do przybrzeżnych rejonów przemysłowych na głównej wyspie. A tam znajdują się fabryki materiału, który dzięki najnowszej technice walcowania jest niezwykle lekki i wytrzymały, dlatego wykorzystuje się go do produkcji kombinezonów. Mówi się, że bez niego ta nowoczesna zbroja straci trzydzieści procent swoich walorów. A to byłby duży cios dla Zjednoczonej Armii Obrony. Jeśli ktoś nie zakłóci transmisji sygnału do przeszłości, ta wojna nigdy się nie skończy. Można wygrać z Mimami bitwę. Zebrać wystarczającą liczbę żołnierzy i sprzęt i po prostu pokonać je w walce. Ale wówczas Mimy po kilku pętlach zrozumieją, że bitwa jest dla nich nie do wygrania, postarają się więc przegrać, ponosząc jak najmniejsze straty, i zaszyją się w morskich głębinach. Tam opracują nowe metody, nabiorą sił i wrócą. Zaatakują wtedy ze zdwojoną siłą. Wojna z Mimami przypomina trochę grę z dzieckiem, które nie umie się poddać. Będzie próbowało tyle razy, aż wygra. Mimy nie przyjmują do wiadomości przegranej. Dlatego terytorium ludzkości kurczy się powoli, lecz systematycznie. Pętla czasu, którą wykorzystują Mimy na poprawienie swoich błędów, trwa około trzydziestu godzin. Rita starała się wychodzić z pętli za drugim razem. Za pierwszym oceniała straty, za następnym wygrywała. Nie miało znaczenia, jaka była strategia i kto zginął. Postanowiła, że nigdy nie będzie robić powtórek. Oddawała Śmierci prawo do wybierania ofiar. Na trzydzieści godzin przed bitwą zamykała się w swoim pokoju pod pretekstem, że musi się skupić. Jako Bogini Wojny miała własny apartament, do którego nikomu nie wolno było wchodzić.
Koledzy Rity z Oddziału Specjalnego szanowali jej prawo do trzydziestogodzinnej samotności przed bitwą. Jako zwykli żołnierze nie byli wtajemniczeni w sprawę pętli, ale czuli, że dziewczyna naprawdę nie chce z nikim rozmawiać w tym czasie. Rita robiła to dla ich własnego dobra, ale sama czuła się przez to jeszcze bardziej opuszczona. Patrzyła na ocean z okna swojego apartamentu na wieży. Był to najwyższy budynek w okolicy, nie licząc anteny radiowej. Co to za pomysł, żeby umieścić oficerów w tak rzucającym się w oczy i łatwym do zdobycia obiekcie! Gdyby Mimy rozpoczęły inwazję z Pacyfiku, pierwszym, co by zaatakowały, byłby właśnie ten przeszklony budynek w kształcie latarni morskiej. No tak, ten kraj nigdy nie doświadczył wojny lądowej na własnym terytorium... Dlatego popełnia tyle błędów. W porównaniu do innych części świata tu było jeszcze bardzo spokojnie. Gdyby Japonia leżała dalej od kontynentu, jako samotna wyspa oddalona od reszty świata, już dawno stałaby się pustynią. I przeciwnie: gdyby znajdowała się bliżej Azji, nie uniknęłaby wcześniejszego ataku, bo byłaby „po drodze” podczas inwazji na Chiny. Jednym słowem, ten kraj miał więcej szczęścia niż rozumu.
Ośrodek przeznaczony dla oficerów był zbyt przestronny, przez co wydawał się pusty. Widok z pokoju Rity mógł z powodzeniem być widokiem z okna ekskluzywnego hotelu. Jak okiem sięgnąć - ocean. Ciężkie stalowe łóżko w tym pokoju wyglądało trochę śmiesznie. Rita nacisnęła przełącznik. Ciekły kryształ przesłonił szkło pancerne, z którego były zrobione szyby. Wybrała sobie ten pokój, który w założeniu był pokojem gościnnym dla oficerów, ponieważ uznała, że tutaj nikt z jej oddziału nie będzie chciał jej odwiedzać. Miała rację. Żaden z tych doświadczonych żołnierzy instynktownie nie chciał przebywać w tym budynku dłużej niż minutę. Ona sama ledwo w nim wytrzymywała. Jakiś japoński specjalista przekonywał ją, że w szkło wplecione są włókna węglowe, czy coś w tym rodzaju, więc szyba jest tak mocna, że wytrzyma nawet atak Mimów. Skoro to taki świetny materiał, dlaczego nie używa się go na froncie? - zadrwiła wtedy w myślach. W każdym razie cel był osiągnięty. Nie musiała nikogo oglądać. Nie musiała patrzeć w oczy kolegom, o których wiedziała, że zginą. Delikatne puknięcie wyrwało ją z zamyślenia. Szklane drzwi również przestały być przezroczyste. - Nie przyjmuję gości na trzydzieści godzin przed atakiem - powiedziała Rita niechętnym tonem.
-...
Ktoś nerwowo poruszył się za drzwiami. Wyczuwało się w tym ruchu rodzaj napięcia, jakiego doświadcza małe zwierzątko w szponach drapieżnika lub dziewczynka złapana w ciemnym zaułku przez seryjnego mordercę. A niech to! To Shasta. Rita naciska przełącznik jeszcze raz. Za drzwiami ukazuje się drobna Indianka. Porucznik Shasta Raylle była starsza od Rity wiekiem i stopniem wojskowym, ale oczywiście Bogini Wojny nie musiała chylić czoła przed nikim. Tym bardziej przed Shastą, która sama odzywała się bardzo grzecznie do każdego, nawet najmłodszego stopniem żołnierza. Rita lubiła ją za to. Bang! Stuknąwszy czołem w szybę, Shasta aż przykucnęła z bólu. Ponieważ drzwi nagle zrobiły się przejrzyste, pomyślała zapewne, że się otworzyły. Dłoń, w której ściskała jakiś dziwny przedmiot, przyłożyła do czoła. Drżała na całym ciele, jak cykada tuż przed śmiercią. I podobno to jest wybitny inżynier! Nie do wiary. Może geniusze są właśnie tacy? O Ricie też na pierwszy rzut oka nikt nie powiedziałby, że jest genialnym żołnierzem piechoty. To kwestia skupienia myśli. Tak jak Rita bez przerwy myślała o walce, tak pewnie Shasta była zbyt zajęta przedmiotem, który trzymała w dłoni, by zwracać uwagę na to, co się dzieje dookoła. Rita otworzyła drzwi do połowy. Shasta podniosła się, poprawiając okulary. - Najmocniej przepraszam, ale muszę ci coś pokazać. To bardzo ważne. Mówiąc to, Shasta jeszcze raz uderza czołem w drzwi. Tym razem w krawędź. Bang! - Auć! Niech to diabli! Shasta znów musi przysiąść. - Poruczniku, proszę przychodzić o każdej porze. Pani może. Kombinezon to dla mnie bardzo ważna sprawa. Shasta prostuje się z wysiłkiem. Ma łzy w oczach. - Proszę nie mówić do mnie „pani”. Jestem Shasta. - Ależ poruczniku! - Shasta! Proszę traktować mnie jak wszystkich.
- Okej. Shasta. - Dziękuję. - Więc co chciałaś mi pokazać? - A, właśnie. Proszę spojrzeć. Znalazłam coś fantastycznego! Shasta otworzyła zaciśniętą pięść. Rita dokładnie przyjrzała się dziwnemu przedmiotowi, który leżał na środku małej dłoni. Miał wielkość naboju dziewiątki, skomplikowany kształt i był pomalowany na czerwono. Niektórzy żołnierze oznaczają naboje farbą, żeby nie pomylić wielkości, ale robią tylko kropkę na czubku, nie malują ich w całości. Wzięła przedmiot do ręki. Z bliska dostrzegła, że była to figurka człowieka. - Niezwykle misterna, prawda? Ktoś w bazie mi powiedział, że jest taka w Tateyamie, więc pojechałam. Zabrałam wszystkie pieniądze, żeby ją wygrać. - Wygrać? - To jest jajko niespodzianka. Wrzuca się monetę i maszyna wyrzuca jedną z figurek. Trzeba mieć szczęście, żeby wyrzuciła właściwą. - To chyba zabawka dla dzieci? - Niezupełnie. To cenna kolekcja. Rzadkie okazy kosztują ponad sto dolarów. - Sto dolarów za coś takiego? - No... Rita pokiwała z uznaniem głową. Przyjrzała się figurce w lepszym białym świetle jarzeniówki, która znajdowała się głębiej w pokoju. Był to maleńki żołnierz piechoty ubrany w kombinezon. Z uwagi na kolor nie było wątpliwości - figurka przedstawiała Ritę. - Świetna forma. Jakie płetwy! A podobno kształt kombinezonu jest tajemnicą wojskową! - Figurki robią zawodowcy. Potrafią wyrzeźbić cuda. Zwłaszcza te japońskie są perfekcyjnie wykonane. Na aukcji kosztują czasem fortunę.
- Ludzie marnują talent, robiąc niepotrzebne rzeczy. Rita obróciła figurkę do góry nogami. Na stopach żołnierza widniał napis Made in China. - To Chiny jeszcze mogą sobie pozwolić na produkcję zabawek? A podobno nie nadążają z produkcją chipów do kombinezonów. - Tam nie zabraknie ludzi do pracy. Pamiętasz tego senatora, którego zmuszono do rezygnacji po tym, jak powiedział, że gdyby w Chinach zginęło tylu ludzi, ile w ogóle mieszka w Ameryce, to i tak zostałby jeszcze jakiś miliard? Rzeczywiście, na południowym froncie giną podobno miliony, ale ludzi ciągle nie brakuje. - Trudno sobie wyobrazić, że żyjemy na tej samej planecie. - My też, chociaż trwa wojna, produkujemy głupie filmy. To prawda - pomyślała Rita. - Na dodatek Zjednoczona Armia istnieje właśnie po to, żeby bronić ludzkości, której głównym zajęciem jest produkcja niepotrzebnych rzeczy. Przelewamy więc krew w imię jajka niespodzianki. To w sumie piękne - pomyślała Rita. Zwłaszcza że sama nie potrafiła robić nic niepotrzebnego. Umiała tylko zabijać Mimy. - Mam jeszcze wiele takich. Shasta wyjęła z dużej kieszeni na piersi garść figurek. - A co to za żaba? Wygląda jak jakiś duch. Czy takie żyją w Amazonce? - To Mim! - Mówiłaś, że to rzeźbią profesjonaliści. Ten wcale nie jest podobny do Mima. - Jest taki sam jak Mimy, które pokazują na filmach. Co do fałdki. - Aha. A to? - To ty. Bez kombinezonu. Figurka Rity Vrataski bez kombinezonu przedstawiała wysoką dziewczynę o pełnych piersiach. Na dodatek była blondynką. Nie dało się dopatrzeć jakiegokolwiek podobieństwa. Miała okazję rozmawiać z gwiazdą, której powierzono w filmie jej rolę. Ponieważ Rita sama nie wyglądała jak żołnierz piechoty, nie mogła za to krytykować aktorki, ale dziewczyna na pewno była zanadto czarująca. Nie nadawała się na wojnę.
Rita przyłożyła figurkę Mima do jasnowłosej Stalowej Suki i zaczęła je porównywać. No tak, teraz Mim wydawał się bardziej podobny do oryginału. - Dasz mi tę? - spytała, pokazując czerwoną Ritę. - Serio? - Myślałam, że jedna mniej nie sprawi ci różnicy... Wyraz twarzy Shasty był naprawdę interesujący. Podobny był do miny kota zepchniętego przez właściciela z ulubionego miejsca na łóżku albo do miny pięcioletniego dziecka, które ze wszystkich sił próbuje powstrzymać łzy, bo ukochana babcia prosi, żeby ją poczęstowało czekoladą z orzechami, a to już jest ostatni kawałek. Gdyby sfotografować Shastę w tym momencie i opublikować jej zdjęcie z dopiskiem, że to najlepsza absolwentka MIT, liczba kandydatów na tę uczelnię spadłaby o połowę. Dobra, już nie chcę - pomyślała Rita. Ludzie, którym przychodzi do głowy studiować w atmosferze takiej rywalizacji, mogą być wybuchowi, i to w najbardziej nieoczekiwanych sytuacjach.
- Żartowałam. Przepraszam. - To ja przepraszam. To jest naprawdę rzadki okaz. Szczerze mówiąc, długo nie mogłam na niego trafić. Opróżniłam chyba całą maszynę. - Nie, to ja nie powinnam była prosić. Przecież wydajesz na to wszystkie oszczędności... - To prawda. Ale wiesz co? Dam ci tę. To w sumie też jest rzadki okaz. - A to kto? - To osobisty technik Rity, inaczej mówiąc: ja. Taka jak na filmie. Shasta roześmiała się, trochę zawstydzona. Figurka przedstawiała typową kobietę inżyniera. Jak z obrazka: chuda, piegowata, ze zbyt ostrymi rysami twarzy. Perfekcjonistka, która nigdy nie przeoczy brakującej śrubki czy nakrętki. Wyobrażenie jeszcze bardziej nietrafione niż pozostałe postacie. Zwłaszcza jeśli się wie, ile razy prawdziwa pani inżynier potyka się na prostej drodze. Shasta zadarła głowę, żeby zajrzeć w oczy Ricie. - Nie podoba ci się? - Zupełnie niepodobna!
- Twoja też! Kobiety uśmiechnęły się do siebie. - Dobra, wezmę ją, na szczęście. Shasta rozłożyła swoją kolekcję i pewnie długo by opowiadała o każdej figurce, gdyby do pokoju na wieży nie zawitał jeszcze jeden gość. O nim nie kręcili filmów, to raczej on je kręcił. Reporter z grubą szyją i aparatem z prawdziwym, celuloidowym filmem. - Dzień dobry paniom. Rita uniosła jedną rudą brew w grymasie: „Nie zapraszałam cię tu, Murdoch”. Shasta, widząc nagłą zmianę na twarzy dziewczyny i wielkie ciało tego dziwnego mężczyzny, przez chwilę wahała się, co ma zrobić. W końcu schowała się za plecami Rity. - Jak się tu dostałeś? - W przepustce mam napisane: „Personel osobisty Rity Vrataski”. Kto mnie powstrzyma? - Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Nie jesteś niczyim personelem. A teraz możesz już iść. Rita nie przepadała za tym mężczyzną, on nie brał udziału w walce. Co prawda mogła z nim, a także z Shastą bezpiecznie rozmawiać, bo nigdy nie będzie musiała patrzeć na ich śmierć, ale ponieważ bała się rozmawiać z innymi żołnierzami, a oni byli dla niej jak bracia, tym bardziej denerwował ją ten człowiek, któremu nie groziło niebezpieczeństwo. - Skoro już tu przyszedłem, to powiem ci po co. Coś ciekawego dzieje się w bazie. Pomyślałem, że zechcesz zobaczyć. - Jeśli to takie ciekawe, to napisz o tym do „New York Timesa”. Pewnie się ucieszą. - Chodź. Spodoba ci się. - Jeszcze nigdy nie spodobało mi się nic, co tak zachwalasz. - Japończycy odbywają ćwiczenia karne. Za tę wczorajszą aferę. - Idź już. Źle się czuję przed jutrzejszym atakiem. - No coś ty? Nie pójdziesz popatrzeć? Podobno to będzie ten słynny trening samurajski.
Chcielibyśmy, żeby Bogini Wojny rzuciła na to okiem i wyraziła swoją opinię. - Murdoch, czy ty się urodziłeś bez serca? Zostało w brzuchu matki podczas aborcji? - Co za gorzkie słowa! Nie spodziewałem się, że potrafisz coś takiego powiedzieć. Murdoch obruszył się teatralnie. - Powiedziałabym ci to drugi raz, ale mi się nie chce. - Na dodatek mówisz bez sensu. - Dokładnie tak jak ty. - No, trudno. Nie mam serca, więc pójdę do piekła. Kiedy zrobiłem zdjęcie temu płaczącemu dziecku w Indonezji, które uciekało przed Mimami, powiedzieli mi to samo. - Do piekła lepiej nie idź. Już widzę, jak robisz zdjęcie Szatanowi i po znajomości wkręcasz się do nieba. - Nie wiem, czy to szyderstwo, czy pochwała. Bogini Wojny uśmiechnęła się. Tego uśmiechu nikt jeszcze nie widział. Pojawiał się na jej osłoniętej hełmem twarzy tylko w najgorszych chwilach podczas walki. - Nie idź do piekła, bo ja się tam wybieram. Nie chcę cię w nim widzieć.
9 Ostatecznie Rita poszła obejrzeć karny trening. Shasta nie. Dziewczynie towarzyszył więc tylko dziennikarz, którego nie umiała polubić. Koledzy z oddziału zachowywali dystans. Wtedy właśnie poczuła utkwiony w sobie wzrok. W oczach żołnierza były wszystkie zaklęcia świata. Rita widywała podziw, szacunek i strach we wzroku innych ludzi, ale ten mężczyzna patrzył na nią dokładnie tak - jak to się mówi - jakby mu ojca na weselu zabiła siekierą. Gdyby wzrokiem można było przesyłać energię cieplną, w trzy sekundy upiekłaby się jak bożonarodzeniowy indyk. Rita Vrataski poczuła sympatię do tego azjatyckiego żołnierza. Zaczęła iść w jego stronę. Jest coraz bliżej. Noga za nogą. Idzie krokiem, który idealnie sprawdza się na polu bitwy, gdy ubrana jest w skafander. Wydaje się, że stąpa lekko, bez najmniejszego tupania. Aby w pełni wykorzystać wszystkie funkcje skafandra, trzeba się poruszać, tak równomiernie przesuwając ciężar ciała, jak gdyby chodziło się po jajkach, których nie można rozdeptać. Mężczyzna nadal patrzy jej w oczy. Tuż przed nim Rita zmienia kierunek marszu o dziewięćdziesiąt stopni i idzie w stronę namiotu dowództwa. Salutuje zgodnie z regulaminem. Major patrzy na nią z niedowierzaniem. Rita ma stopień starszego sierżanta, ale należy do armii amerykańskiej, więc trudno powiedzieć, kto jest ważniejszy i o ile. Dziewczyna pamięta tego mężczyznę. Podczas absurdalnej ceremonii przyjęcia amerykańskiego oddziału do bazy major chodził krok w krok za generałem, który pierwszy przyszedł uścisnąć Ricie rękę. Jak to się często zdarza u wojskowych, którzy awansują, chociaż nigdy nie byli na froncie, i ten był typem lizusa i pyszałka. Rita stoi jakiś czas w milczeniu. W końcu major pierwszy otworzył usta. - Czego chcesz? - Czy mogę wziąć udział w ćwiczeniach?
- Przed tobą ważna akcja... - Przed nimi też. Mój oddział nigdy nie przechodził takich ćwiczeń. Chciałabym wziąć w nich udział, ponieważ wspólne doświadczenia są niezbędne dla dobrej współpracy podczas jutrzejszej walki. Zdawało mi się, że major jęknął. Na moment zajrzał dziewczynie w oczy, lecz ona patrzyła na niego z taką siła, że natychmiast odwrócił wzrok. Trzymający się w pewnej odległości amerykańscy żołnierze zaczęli gwizdać i pomrukiwać aprobująco. - Panie majorze, dla powodzenia jutrzejszej akcji proszę o pozwolenie na udział w ćwiczeniach! - Hm... cóż... Pozwalam. - Dziękuję, panie majorze! Zajęła miejsce obok żołnierza, który hipnotyzował ją wzrokiem, i zaczęła ćwiczyć. Mimo całego napięcia wiszącego w powietrzu czuła ciepło bijące od ciała mężczyzny, który jak na żołnierza nie był zbyt umięśniony. Sąsiad się nie rusza. Ona też zastyga w bezruchu. Słońce z bezchmurnego nieba zsyła na nich żar i przypieka skórę. Rita mówi do żołnierza głosem tak cichym, że tylko on może ją usłyszeć. - Czy mam coś na twarzy? - Nie, skądże. Ma trochę dziwny akcent, ale Rita bez trudu rozumie jego język burst. Żołnierzy w Afryce Północnej, tam, gdzie poza wojskiem posługiwano się francuskim, w ogóle nie mogła zrozumieć. Uproszczony angielski powstał, aby ułatwić żołnierzom z różnych krajów komunikację w Zjednoczonej Armii. Miał bardzo ograniczone słownictwo i był pozbawiony wyjątków. Wprawdzie wykreślono ze słownika wszystkie wulgarne wyrazy, ale część żołnierzy nadal używała słowa na „f” we wszystkich możliwych odmianach. - Więc czemu się tak na mnie gapiłeś? - Ja?... To prawda, patrzyłem, ale...
- Masz do mnie jakąś sprawę? - Tak, ale nie w tej pozycji... - Dobra, pogadamy później. - Kiriya! Ty durniu! Nie ruszaj się! - ryczy dowódca plutonu. Rita kontynuuje ćwiczenie z miną: „Nigdy w życiu nie rozmawiałam z tym żołnierzem”. Ćwiczenia izometryczne są cięższe, niż się jej wydawało, kiedy patrzyła z boku. Krople potu spływają ze skroni na policzki, z szyi na piersi i niemiłosiernie łaskoczą. To też trzeba wytrzymać. Dyskomfort podobny jest do tego, który odczuwa żołnierz zamknięty w skafandrze. To ćwiczenie naprawdę rozwija samurajskie cechy. Jeśli nie możesz wytrzymać cierpienia, otwórz umysł na inne sprawy. Rita spróbowała oderwać myśli od bólu mięśni w ramionach i piersi. Zdaje się, że choć trochę popsuła zabawę temu majorowi. Ludziom takim jak on, którzy nigdy osobiście nie walczą na froncie, wydaje się, że ten plac ćwiczeń to wojna. Wiedzą, jak smakuje morskie powietrze w bazie, ale nie znają smaku krwi, kurzu i dymu z płonącego metalu. Rita czuła ten smak nawet teraz. Nie było w bazie drugiego żołnierza, któremu byłoby wszystko jedno, czy to dzień bitwy, czy dzień przed nią. Czasami marzyła o tym, żeby spotkać człowieka, który będzie ją rozumiał. Wyobrażała sobie, że on znajdzie słowa, które przerwą otaczający ją mur. Teoretycznie było to możliwe. Ktoś, podobnie jak ona, musiałby zabić Serwera i wpaść w pętlę czasu. Wprawdzie nigdy nie byliby w tej samej pętli, ale doświadczaliby podobnej samotności.
Mogłaby mu doradzić, co zrobić, żeby wydostać się z pętli. Zdobyła tę wiedzę, ocierając się o śmierć dwieście jedenaście razy. Wspólnie doświadczana samotność nie doskwierałaby już tak bardzo. Poza tym żołnierz ten musiałby, tak jak ona, być świetnym wojownikiem. Niestety. Zdawała sobie sprawę, że to tylko marzenia. Technika pozwalająca na powrót do przeszłości była szczytowym osiągnięciem kosmitów. Dzięki niej mogli podbijać Wszechświat. To, że Rita znalazła się w polu działania tachyonów podczas bitwy na Florydzie, być może dało ludzkości szansę na ocalenie, ale to musiał być niewiarygodny przypadek. Im dłużej walczyła, tym większym stawała się bohaterem i tym bardziej czuła się samotna. Wprawdzie wydostała się z pętli, ale jej dni wydawały się równie jałowe i podobne do siebie jak wtedy, gdy była uwięziona w czasie. Chciała, żeby wreszcie skończyła się wojna i żeby ludzkość wygrała. Myślała tylko o tym. Każdy zabity Mim przybliżał ją do chwili, gdy już nie będzie sama, toteż nie szczędziła sił podczas walki.
Lubiła pole bitwy. Tutaj nie musiała myśleć. Nie czuła smutku, nie wspominała szczęśliwych chwil. Wszystko znikało, kiedy ubierała swój szkarłatny skafander. Dymiące pole bitwy - to był jej prawdziwy dom. Ćwiczenia skończyły się po godzinie. Major, któremu minęła złość, pospiesznie wrócił do swojej kwatery. Mężczyzna obok podniósł się z ziemi w tym samym momencie co ona. Nie był zbyt wysoki jak na żołnierza piechoty. Wydawał się młody, ale nosił mundur w taki sposób, jakby robił to od lat. To dziwne, bo ubranie było całkiem nowe. Uśmiechał się tajemniczym, azjatyckim uśmiechem, przez co nie umiała określić jego wieku. Na wierzchu lewej dłoni dostrzegła pospiesznie zapisaną liczbę „159”. Nie wiedziała, o co chodzi, ale i to wydawało jej się dziwne. Kiedy jeszcze skafander nie był wyposażony w taki czytnik, żołnierze zapisywali grupę krwi na kawałku papieru i przyklejali tę informację wewnątrz buta. Ale nie słyszała o nikim, kto pisałby podobne rzeczy na ręce. - Chciałeś mi coś powiedzieć. - Tak. - To mów szybko, bo po pierwsze jestem niecierpliwa, a po drugie jutro atak, więc mam dużo rzeczy do zrobienia. Powiedział. Powiedział jedno krótkie zdanie w taki sposób, jakby nauczył się go na pamięć. - To prawda, zielona herbata po obiedzie w japońskiej restauracji jest za darmo. Stalowa Suka, Królowa Wojny, dziewiętnastoletnia Rita Vrataski rozpłakała się wbrew swojej woli na oczach innych. Rozdział 4 Killer Cage
1 - Kurwa, zaczęło się! Nie pogubić jaj! Moja sto pięćdziesiąta dziewiąta bitwa. Jak zwykle poderwałem się i wybiegłem za zasłaniający nas ekran, nie odłączywszy nawet przewodów do komunikacji. Radar pracuje na najwyższych obrotach. Jest! Strzelam. Padam na ziemię. Obok mojej głowy przelatuje wrzeciono. - Kto to był? Nie wychodź! Chcesz zginąć? - wrzeszczy dowódca, jak zwykle. Pora na grad pocisków, które nadlatują z przeraźliwym dźwiękiem. Strzepuję piasek z hełmu. Rzucam okiem na Ferrella. Kiwa głową. Dzisiaj skończy się wreszcie ta bitwa. Kto dziś zginie, zginie naprawdę. Czy to będzie Ferrell, czy Yonabaru - nie będzie drugiej szansy. Do tej pory bałem się śmierci, teraz ogarnął mnie inny rodzaj strachu. Jak nigdy bałem się przyszłości. Tak bardzo, że najchętniej wyrzuciłbym ten topór i karabin i schowałbym się, jak dziecko, pod kołdrą. Ale... Tym, czego się bałem, był prawdziwy świat. Gorzki grymas wykrzywił mi twarz. W prawdziwym świecie nie ma powtórek. Wszyscy zmagają się z tym strachem. Wróg tylko raz odbiera życie. Z tego, co powiedziała mi Rita, wynikało, że w rzeczywistości nie doświadczyłem powrotu w czasie. Wprawdzie uczestniczyłem w stu pięćdziesięciu ośmiu bitwach, ale to nie byłem realny ja. I to cierpienie, i radość, i smutek, i mocz, którego nie powstrzymałem, to wszystko istniało, ale tylko tak, jak istnieją rzeczy w naszej pamięci.
Prawdziwe doświadczenie i pamięć o prawdziwym doświadczeniu to dla człowieka dokładnie to samo - powiedziała Rita. Brzmiało to filozoficznie i nie za bardzo rozumiałem. Czytałem w dzieciństwie komiks o podróży w czasie. Bohater zmieniał przeszłość, a ja się zastanawiałem, czy wobec tego on się w ogóle urodzi, ale tego w komiksie jakoś nie wyjaśnili. Według Rity to, co wydawało mi się rzeczywistością, było snem Mimów. Udało mi się ten sen podejrzeć, ponieważ zabiłem Mima zwanego Serwerem. To było wtedy, gdy uratowała mnie Rita. Potem, od drugiego razu, to ona zabijała Serwera, ale ja ciągle byłem podłączony do sieci, nadal więc znajdowałem się w pętli zamiast niej. Mimy robią powtórki w czasie po to, by zmienić przyszłość na własną korzyść. To dlatego za drugim razem zamiast Yonabaru zginąłem ja, Mimy specjalnie celowały we mnie. Nieprzypadkowo też znalazły mnie na wybrzeżu, kiedy próbowałem uciec z bazy. Cały czas na mnie polowały. Gdyby nie Rita, nie uszedłbym z życiem. Bitwa trwa. Dzisiaj też panuje totalny chaos. Żeby wrzeciona nie podziurawiły mnie jak sito, wskakuję do krateru po bombie, gdzie ukrywa się część mojego oddziału. Od rozpoczęcia bitwy przesunęliśmy się o jakieś sto metrów w stronę wybrzeża. Ogromny lej zrobiła zdalnie sterowana bomba do podziemnej detonacji, zrzucona tutaj jeszcze w nocy. Pocisk trafia w ziemię przed moimi stopami, rozpryskując piasek. - Zupełnie jak na Okinawie - mówi Ferrell, opierając plecy o ścianę ziemi. - Takie samo piekło? - Otoczyli nas, tak jak teraz. I skończyła się amunicja. - Może lepiej nie wywoływać wilka z lasu? - Ale... Ferrell wychyla się za ekran, strzela i chowa się z powrotem. -...coś mi mówiło, że to jeszcze nie koniec. Intuicja. - Niemożliwe! Sierżant i dobre przeczucia! To święto, chyba nas piorun trafi. Yonabaru strzela i wraca za ekran. - Yonabaru, nie spuszczaj młodego z oka. Gotowy jeszcze wybiec i zatańczyć twista przed
wrogiem. - Nie umiem tańczyć twista. - Wiemy, nie tańcz. - A może pożyczysz mi twoją zaczarowaną siekierkę? - Nie próbuj, Yonabaru, skręcisz sobie kark. - To dyskryminacja! - Uwaga, są, kierunek druga! - To chyba jakaś wycieczka? - Co za idiota zrzuca te bomby? Przecież my tu jesteśmy. Do cholery, nie wiedzą o tym? - Ma ktoś papierosa? - Zamknijcie się! Strzelać! Strzelać! Wychylamy się ponad ekran i celujemy w grupę Mimów, która idzie w naszym kierunku. Strzelamy. Kule przeszywają powietrze ze świstem. Mimy nie zwalniają kroku. Mocniej zaciskam dłonie na toporze. Nagle wybucha bomba, która uprzednio wbiła się głęboko w skałę. Horda Mimów zapada się pod ziemię. Poprzez deszcz błota widzę szkarłatny skafander. Rita wymachuje toporem. Tnie na lewo i prawo. Nic wokół czerwonej postaci nie ma prawa się ruszać. Poprzez trzaski słyszę w słuchawkach głos. - Przepraszam za spóźnienie. Rita wchodzi pomiędzy nasze szare sylwetki, rozsiewając czerwone blaski. Podnoszę lekko rękę w geście powitania. - Nie szkodzi, ja też dopiero przyszedłem. - Patrzcie, to Stalowa Suka!
Ze zdumienia Yonabaru zapomina, żeby schować się za ekran. Mógłby sobie darować tę „sukę” w jej obecności - myślę, ale ze względu na okoliczności nie zwracam mu uwagi. Żałuję tylko, że przez hełm nie mogę zobaczyć jego głupiej miny. Rita zwraca się do Ferrella. - Ty dowodzisz? Połącz się. - Połączony, możesz mówić. - Nazywam się Rita Vrataski. Sprawa jest do dowódcy 3. Plutonu. 17. Kompania, 3. Batalion, 12. Regiment, 301. Dywizja Piechoty Zbrojnej. Chcę pożyczyć Keiji Kiriyę. Mogę?
Nie wspomniała o swoim stopniu i oddziale. W tym zhierarchizowanym społeczeństwie, w którym jeśli przełożony stwierdzi, że wrona jest koloru khaki, to wrona jest koloru khaki, tylko Bogini Wojny była zwolniona z tego obowiązku. Po prostu Rita Vrataski. Kiedy umierałem, moją głowę również trzymała po prostu Rita Vrataski, a nie starszy sierżant z amerykańskiego Oddziału Specjalnego. Tym razem nieco drżącym głosem odezwał się dowódca plutonu: - Na pewno jego? Może kogoś bardziej doświadczonego? - Mogę czy nie? - Oczywiście. Sierżancie? Co pan na to? Na znak zgody sierżant wzruszył ramionami. - Przepraszam, sierżancie. - Tylko nie tańcz twista w pobliżu naszego plutonu. - Tańczyć twista to jakieś hasło? - Nie, to figura retoryczna. - Keiji, o co tu chodzi? - Wyjaśnię ci później, Yonabaru. - Kierunek dwunasta, dostawa za chwilę. - Już idę.
- Keiji, kup mi papierosy, jeśli będą po drodze. Rita zachichotała, słysząc żart Nijo. - Podoba mi się twój oddział. Jesteś gotowy? - Oszczędź go, Rita. - O to proście wroga, nie mnie. Z nowego krateru wyłaniają się dziesiątki Mimów. Dwoje żołnierzy w skafandrach zanurza się w ich tłumie. Biec, uchylić się, strzelić. Wymienić magazynek. Znów biec, oddychać. Kolejna precyzyjna bomba trafia w podziemne gniazdo Mimów. Najpierw w niebo unosi się dym, chwilę później ziemia z piaskiem, jeszcze moment i lecą szczątki zabitych Mimów. Zagłębiamy się w lej, rozcinamy Mimy na pół, od głowy, przez odwłok po odnóża, z lewej i z prawej, i znów z lewej... Wprawdzie walczę od wielu dni, ale daleko mi do rutyny w zabijaniu. Za każdym razem błąd, na przykład ustawienie topora pod złym kątem, grozi śmiercią. Jeśli zginiesz, pozostałe przy życiu Mimy za chwilę osaczą twojego partnera. Zginiesz ty i twój partner. Wróg przełamie front, zginie jeszcze więcej żołnierzy. Taki rezultat przyniesie odchylenie topora o kilka centymetrów. Otacza nas chmara Mimów. Cały ekran migocze białymi punktami. Żeby zabić ciężkiego jak worek z piaskiem Mima, żeby przebić jego skorupę, potrzebny jest albo kaliber pięćdziesiąt, albo dziesięciu żołnierzy piechoty, którzy ustawieni w kształcie wachlarza i ukryci za ekranem strzelają z dwudziestek aż do wyczerpania amunicji. Dopiero taka taktyka zapewnia ludzkości równe siły w walce z cyborgami. Ale Rita się nie poddaje. Wygląda to tak, jakby waliła toporem na oślep, ale każdy ruch jest dobrze przemyślany. Dookoła rozpryskują się płaty twardej skóry. Noga do przodu, zamach toporem, strzępy skóry, krok, zamach, strzępy... Nigdy dotąd nie doświadczyłem czegoś podobnego na polu bitwy, ale pomimo przelatujących obok mnie pocisków i wrogów na wyciągnięcie ręki czułem się dziwnie bezpieczny. Miałem partnera, który osłaniał moje tyły. Wystarczyło tylko tyle, by lęk przestał dokuczać. Zamiast kurczyć się ze strachu, czułem na plecach ciepło Rity. Wprawdzie
doświadczałem obecności Śmierci obok mnie, ale miałem partnerkę, której mogłem w pełni zaufać. Ponieważ to od niej nauczyłem się, jak przeżyć z pomocą topora, znałem dobrze wszystkie jej przyzwyczajenia. Wiedziałem, którą nogę wystawi pierwszą i w jakiej kolejności będzie zabijać podchodzące do niej Mimy. W którym momencie podniesie topór, a kiedy zacznie biec. Wszystko to jest zapisane w moim systemie operacyjnym. Rita planuje każdy ruch tak, by unikając niebezpieczeństwa, zadawać wrogom jak największe straty. I chociaż przebyliśmy inną drogę, teraz walczymy jak bliźniaki. Podchodzą do niej jednocześnie cztery Mimy. Nawet dla Rity to już nie zabawa. Pod wpływem zbyt dużej inercji topora ciało dziewczyny dryfuje niebezpiecznie w lewo. Wolną ręką przytrzymuję partnerkę. Rita przez moment nie wie, o co chodzi, ale szybko orientuje się, jaki był powód mojej interwencji. Ona naprawdę jest geniuszem, jeśli chodzi o walkę. Po pięciu minutach nauczyła się nowej techniki - walki w tandemie. Kiedy zrozumiała, że w razie niebezpieczeństwa popchnę ją w odpowiednim kierunku, czy to ręką, czy to nogą, przestała robić uniki. Bez mrugnięcia okiem czekała na moją pomoc. Zyskiwała w ten sposób na czasie i atakowała z większą częstotliwością. Stanowiliśmy bardzo zgraną parę. Obserwując się nawzajem kątem oka, koncentrowaliśmy się na zabijaniu. Nie musieliśmy oglądać się za siebie i rozumieliśmy się bez słów. Wiedziałem doskonale, co Rita zamierza zrobić w następnym posunięciu, czytałem to z jej ruchów. A ona wiedziała, co zrobię ja. O ile kosmici rozwinęli technikę powrotu do przeszłości, o tyle ludzkość rozwinęła wiele innych umiejętności. Mieliśmy inżynierów konstruujących skafandry, mieliśmy wybitnych strategów i logistyków, mieliśmy genialnych wojowników. Ludzkość posiadła umiejętność dostosowywania się do warunków i uczenia się na błędach. Kosmici poszli za daleko. Technika powrotu do przeszłości w celu naprawienia błędu pozbawiła ich wielu innych zdolności. Zgodnie z nawykiem Rity poruszaliśmy się torem przypominającym prawoskrętną spiralę w głąb krateru Mimów. Ten tor odzwierciedlał trochę nasze zmagania ze śmiercią. Sto pięćdziesiąt osiem razy poległem w tej bitwie, ale byłem coraz głębiej, po drodze mijałem własne zmasakrowane zwłoki. Rita, Bogini Wojny, odbyła tę drogę jeszcze więcej razy, była znacznie głębiej.
Czterdzieści dwie minuty od rozpoczęcia bitwy. Zauważyłem go. Jest! To przez niego jestem uwięziony w czasie. To Serwer, z którym byłem połączony. Przez niego umierałem tyle razy, dławiąc się krwią, oglądając własne wnętrzności. Przez niego walczyłem w nieskończoność w tej cholernej bitwie i dzięki niemu poznałem Ritę Vrataski.
- Mamy go. Ale to ty musisz go zabić. - Wiem. - Pamiętasz kolejność? Najpierw niszczysz antenę Serwera, potem Mimy, które robią backup, wszystkie, co do jednego. Dopiero wtedy możesz go zabić. - I to już koniec? - Nie żartuj! To początek. Wtedy zacznie się prawdziwa bitwa, ta bez powtórek. I nie przestaniemy walczyć, dopóki nie zabijemy wszystkich. - Aha. No tak. Ta wojna była wojną na całkowite wyniszczenie. Nie wystarczało zabić trzydzieści procent napastników, trzeba ich było wybić co do jednego. W przeciwnym wypadku, nawet bez Serwera, Mimy nie przestawały walczyć. Niszcząc Serwera, mogliśmy uwolnić siebie i mój oddział z pętli czasu, ale do zwycięstwa w bitwie nie wystarczało dwoje żołnierzy. Wielu musiało jeszcze zginąć. Być może zginę ja, być może Rita. Może Yonabaru, Ferrell, dowódca plutonu, inni koledzy, a nawet te pyszałki z 4. Kompanii. I tym razem śmierci nie będzie można odwrócić. „Zabijanie Serwera przypomina otwieranie konserwy” - mówi Rita. Trzeba tylko mieć odpowiedni otwieracz. Taki otwieracz, jak do tej pory, miała tylko ona. Ale ludzie od zarania dziejów lubili zabijać. Zabijanie uczyniło z nich panów Ziemi. I oto pojawił się drugi wojownik z otwieraczem - Keiji Kiriya. Teraz występują w duecie. Idealny zestaw dwóch otwieraczy! Jakbym słyszał głos z telezakupów. I tak nie można nas kupić osobno, więc trochę naciągamy klientów. Jesteśmy nierozłączni. Oboje doświadczyliśmy pętli czasu, oboje przeżyliśmy koszmar niekończącej się bitwy, a teraz walczymy ramię w ramię, ochraniając się nawzajem. Zniszczyłem antenę. - Załatwione! - Teraz backup! Podnoszę topór i wykręcam ciało... Budzę się na mojej pryczy. Z całej siły kopię nogą w ścianę.
Zapisuję liczbę „160” na wierzchu dłoni.
2 Strasznie głupio było mi wypowiedzieć te słowa, wiedząc, że Rita rozpłacze się jak dziecko. Na dodatek w obecności innych żołnierzy. Gdyby jeszcze Jin Yonabaru znalazł się gdzieś w pobliżu, to nie wiem, czy udałoby mi się to zrobić. Poprzednim razem odezwałem się idiotycznie, jak James Bond, może teraz wymyślę coś lepszego? Ale jak w jednym krótkim zdaniu tak, by nie straciła cierpliwości, dać jej do zrozumienia, że ja też jestem w pętli? Powiedzieć wprost? Cholera, nic nie przychodzi mi do głowy. Nigdy nie byłem zbyt błyskotliwy. Poza tym moje myśli zaprzątało pytanie, dlaczego nie udało mi się przerwać pętli podczas wczorajszej bitwy. Zrobiłem wszystko dokładnie tak, jak doradziła Rita, a tymczasem trwał dzień przed bitwą po raz sto sześćdziesiąty. Z jak zwykle bezchmurnego nieba ponad placem ćwiczeń numer jeden słońce zsyłało na nas żar i bezlitośnie przypiekało skórę. Była dziesiąta rano. Właśnie skończył się ten przeklęty trening. W odrobinie cienia, jaki na betonową nawierzchnię rzucały nasze ciała, widać było jeszcze ciemniejsze plamy. To miejsca, na które spłynął z nas pot. Przede mną stoi Rita Vrataski. Nie zna mnie. Rdzawe włosy, jasna karnacja. Jak na żołnierza Rita wcale nie jest opalona. Ciemnobrązowe oczy patrzące prosto w moją stronę. - Masz do mnie jakąś sprawę? Nie mam już więcej czasu. Nie wymyśliłem lepszego zdania. Powinienem był porozmawiać z nią na osobności przed treningiem. Trudno, stało się, wypowiadam to samo zdanie. To o zielonej herbacie. Wydawało mi się, że zabrzmiało ono naturalniej i łagodniej niż za pierwszym razem. Nawet byłem z siebie zadowolony. Może się nie rozpłacze? Kurczę, nie udało się!
Po policzkach Stalowej Suki spływały łzy. Płynęły w stronę ostrego podbródka, a stamtąd skapywały na ziemię. Wyciągnąłem dłoń, żeby je łapać. Moja dłoń była wciąż gorąca od ćwiczeń, mimo to słone krople parzyły mnie, jakby to były kule wystrzelone z karabinu. Serce waliło mi jak młotem. Czułem się jak gimnazjalista pierwszy raz w życiu wyznający miłość. Rita uczepiła się poły mojej koszuli. Ściskała palce tak mocno, że pobladły z braku krwi. Na polu bitwy dokładnie wiedziałem, co zrobi, natomiast w normalnym życiu - nie miałem zielonego pojęcia. Mój system operacyjny, tak niezawodny w walce z Mimami, teraz okazał się bezużyteczny. Stałem jak kołek i zamiast wymyślić coś mądrego, zastanawiałem się nad głupstwami w rodzaju, czy poły mojej koszuli też były mokre od potu.
Postanowiłem nie ruszać się aż do momentu, gdy Rita odzyska spokój. Tylko tyle potrafił Keiji Kiriya w sto sześćdziesiątej pętli. Gdybym przerobił tę sytuację jeszcze dziesięć razy, być może objąłbym ją ramieniem. I zrobiłbym to w zupełnie naturalny sposób. Kto wie? Ale wówczas nie byłoby już tej emocji. Zamiast przeżywać spotkanie z jedyną osobą, która mnie rozumie, odgrywałbym tylko rolę. W takim razie wolałem już tak stać. Nagle zobaczyłem przed sobą Yonabaru, który gapił się na nas jak na małpy w zoo. Albo na niedźwiedzie, które zaczęły tańczyć walca. Niesłychane - zapomniał języka w gębie. Ferrell też nas na pewno widział, ale z grzeczności udał, że patrzy w inną stronę. Pozostali żołnierze przybrali pozy bądź to bliższe Yonabaru, bądź Ferrellowi, w każdym razie gdzieś pomiędzy nimi. Cholera! Sam czułem się jak tańczący niedźwiedź. Nie gapcie się! Koniec przedstawienia! Nie kupiliście biletów... Czy to wtedy, gdy pojawia się napięcie, trzeba sobie wyobrażać, że publiczność jest goła? Nie, to w chwilach, kiedy trema odbiera nam głos. Na kursie uczyli nas, że najlepiej przypomnieć sobie jakiś szczęśliwy moment z naszego życia. Ale przecież to jest właśnie mój szczęśliwy moment! O nim będę myśleć podczas bitwy. A teraz o czym? Dlaczego to wszystko musi być takie skomplikowane? Niech mi to ktoś wyjaśni. Boże, nigdy cię o nic nie proszę, ale teraz mógłbyś mi pomóc.
Ścisnąłem dłoń Rity. Spojrzała na mnie zagubiona. - Jestem Keiji Kiriya. - Rita... Vrataski. - Miło mi poznać, w każdym razie. - Z czego się śmiejesz? - Chyba jestem szczęśliwy. - Wariat. Na twarzy Rity zobaczyłem odprężenie. Odrobinę, ale to już coś. - Zmykamy stąd. Kierunek druga. Jesteś gotowa? Rzuciliśmy się biegiem, zostawiając na placu kolegów z rozdziawionymi ze zdziwienia ustami. Nagrzane powietrze, które pociągnęliśmy za sobą, za metalową siatką ogrodzenia zderzyło się z chłodnym, słonym wiatrem od morza. Biegliśmy dalej. Po lewej stronie mieliśmy linię wybrzeża. Za stalowymi zasiekami, które i tak nie spełniłyby swojej funkcji, kołysał się kobaltowy ocean. Kolor morskich otchłani nie zdradzał obecności Mimów.
Łódź patrolowa, która poruszała się na horyzoncie w tym samym kierunku co my, zostawiała za sobą biały ślad, odgradzając nim wodę od nieba. Tubalne głosy mężczyzn ucichły wreszcie i słyszałem już tylko bicie własnego serca i przyspieszony oddech Rity. Zatrzymałem się nagle i stanąłem nieruchomo, jak przedtem na placu. Rita nie wyhamowała i uderzyła we mnie z całej siły. I znów błąd systemu operacyjnego! Moje nogi przechodzą do przodu parę kroków. Rita próbuje utrzymać równowagę, więc jej nogi idą za moimi. Nadeptuje mi na stopę. Obejmujemy się, usiłując zapobiec upadkowi. Zupełny faul. Wszystkie siły pchają mnie w kierunku ziemi. Poza tym ten zapach! Kombinezon zabezpiecza mnie przed wszystkimi substancjami, które unoszą się w powietrzu. Teraz jestem bezbronny. Poddaję się działaniu zapachu ciała Rity. - Przepraszam cię, ale... Rita odezwała się pierwsza. - Nie... To moja wina. Ja się zatrzymałem. - Ale... - Naprawdę moja, skończmy już ten temat. - Ale nie o to mi chodzi! Czy mógłbyś już puścić moją dłoń? - Przepraszam! Na przegubie Rity pozostał czerwony ślad. - Naprawdę przepraszam. Po ostatniej bitwie, kiedy walczyliśmy w duecie, zdawało mi się, że znamy się dziesięć lat. Natomiast dla niej Keiji Kiriya to zupełnie obcy człowiek, którego poznała przed chwilą. Jestem dla niej postacią w szarym kombinezonie walczącą w innym wymiarze czasu. Tylko ja pamiętam, jak dobrze walczy się we dwójkę, kiedy jedno ochrania drugie. Tylko ja pamiętam, jak mocny sygnał potrafiliśmy przekazać sobie wzrokiem. Tylko ja czuję dla niej podziw. Jeszcze przed wstąpieniem do wojska oglądałem film o mężczyźnie, którego dziewczyna w wyniku wypadku cierpiała na zanik pamięci. Czas jak wiatr unosił wszystkie miłe wspomnienia z jej
pamięci, a on nie mógł nic zrobić. Czułem się podobnie. - Hm... - Nie wiedziałem, co powiedzieć. - Czyli dzięki twojej pomysłowości udało nam się stamtąd uciec? - No tak. W zasadzie tak... - Dobrze. A gdzie właściwie jesteśmy? Rita rozejrzała się dookoła. Byliśmy na dość dużym otwartym terenie, z jednej strony otoczonym zasiekami, a z pozostałych trzech - metalową siatką. Powierzchnia około jednego hektara pokryta betonem. Gdzieniegdzie ze szczelin wyrastała trawa. Wiatr, znacznie silniejszy niż na placu ćwiczeń numer jeden, niósł zapach przybrzeżnych skał. - To plac ćwiczeń numer trzy. Ale wymyśliłem! Brawa dla mojej mózgownicy! Zabrać Ritę z jednego placu treningowego na drugi... Chyba za długo przebywałem z Ferrellem. Udzieliła mi się jego choroba. - Tak tu pusto i ponuro! - Przepraszam. - Nie ma za co. Lubię takie miejsca. - To dość rzadkie upodobanie... - Upodobanie? Miejsce, w którym się wychowałam, też było puste i ponure. Ale nie było oceanu. - Aha. - Niebo jest bardzo niebieskie tam, gdzie ląd otoczony jest wodą. - Lubisz niebo? - Nie wiem. Lubię jego kolor. - To dlaczego twój kombinezon jest czerwony?
Na chwilę zapadło milczenie.
- Niebo nad Pittsfieldem miało dużo mniej intensywny kolor. Jakby zamoczyć pędzel w farbce, potem opłukać go w wodzie i dopiero malować. Jakby woda, która wyparowała z lądu, zabrała cały błękit z nieba... Przyglądałem się Ricie. Nie odrywała ode mnie swoich brązowych oczu. - Zapomnij, co teraz powiedziałam. - Dlaczego? - To nie pasuje do Rity Vrataski. - Nic podobnego! - Właśnie że tak. - Nieprawda. To są słowa, których można słuchać w nieskończoność. Rita szerzej otworzyła oczy. Na moment na jej łagodną twarz wrócił zacięty wyraz, pasujący do Stalowej Suki na polu bitwy. - Co powiedziałeś? - Że to są słowa, których mógłbym słuchać w nieskończoność. Nie wiadomo dlaczego Rita się uspokoiła. Zaczęła się nawet bawić kosmykiem rudych włosów. W źrenicach, które widziałem teraz pomiędzy jej palcami, zauważyłem dziwne blaski. To była twarz dziewczynki, która postanowiła przyznać się matce do kłamstwa i poczuła ulgę. - Co się stało? - spytałem. - Nic. - Nie zamierzałem cię ośmieszyć. Cały czas chciałem ci powiedzieć, ale nie wiedziałem, jak to zrobić. - Aha. Powiedziałeś to już we wcześniejszej pętli, tak? Ale tylko ty to pamiętasz? - Tak, przepraszam. - Nie gniewam się. Nie musisz przepraszać. - Więc o co chodzi?
- Powiedz, jaki masz plan. - Sytuacja jest skomplikowana. Wielu rzeczy nie rozumiem. Musisz mi jeszcze raz wytłumaczyć, jak wydostać się z pętli. - Pytam, co ty zamierzasz zrobić. - Żartujesz? - Jestem śmiertelnie poważna. - Chcesz wiedzieć, jaki jest mój dokładny plan? - Pierwszy raz pytam kogoś, jaki ma plan na przyszłość. To nawet przyjemne. - Nie dla mnie. - Ale dla mnie. Do tej pory to ja musiałam się wysilać. Teraz twoja kolej. - Hm... Chcesz, żeby ci powiedzieć? - Nie drocz się ze mną, Keiji! - No dobra, jest jeszcze wcześnie, ale idziemy do stołówki. Polubisz coś z kuchni japońskiej. Poszliśmy w stronę baraku numer dwa na lunch, który jadłem już sto pięćdziesiąt dziewięć razy.
W stołówce było głośno. W jednym kącie odbywały się zawody - kto zrobi więcej pompek w ciągu trzech minut. W innym konkurs na wytrzymałość żołądka - kto wypije więcej płynu, który wyglądał na mieszaninę soku pomarańczowego i musztardy. Jeszcze gdzie indziej żołnierze śpiewali folkową piosenkę z mangi do wtóru banjo, modnego jakieś siedemdziesiąt lat temu. Początkowo piosenka miała wymowę antywojenną i zapewne stworzyli ją członkowie tego stukniętego Ruchu Receptorów, ale ludzie, którzy zaciągali się do wojska, nie przejmowali się takimi szczegółami. Łatwa, wpadająca w ucho melodia wystarczała im w zupełności. Przerobili ją na coś takiego: „Wstępujcie do armii, do armii, do armii...”. Ciekawe: musiałem mieć przed oczami te same sceny sto pięćdziesiąt dziewięć razy, ale nigdy ich nie zauważyłem. Skupiałem myśli na bitwie następnego dnia i na moich przygotowaniach. Stołówka wydawała mi się szara i cicha. Byłem tu tylko po to, żeby posłać pozbawione wszelkiego smaku potrawy do mojego żołądka. Nawet jeśli wygramy jutrzejszą bitwę, nie wszyscy pojawią się w stołówce następnego dnia. Wiedział o tym każdy. Ten lunch to była dla nas wigilia przed świętami, podczas których będziemy
świętymi mikołajami rozdającymi kule i własne życie. Ostatni dzień, trzeba go spędzić jak najprzyjemniej. Rita usiadła naprzeciwko mnie i zabrała się do jedzenia. Sto sześćdziesiąty raz przyjrzała się umeboshi. Oczywiście nie ostrzegłem jej. - Co to jest? - Nazywa się umeboshi. To śliwka, wysuszona na słońcu i zamarynowana. - Jaki ma smak? - Smaku potraw, tak jak smaku wojny, nie da się opowiedzieć. Trzeba poczuć samemu. Dźgnęła śliwkę kilka razy pałeczkami, po czym włożyła ją do ust. Skuliła się i zadrżała, jakby dostała w brzuch od boksera wagi superciężkiej. - Dobre? Nie podnosząc głowy, Rita porusza ustami. Jej biała szyja również drży. Wypluwa coś. Pięknie ogryziona pestka ląduje na tacy. Rita wyciera usta. Ma przyspieszony oddech. - W... wcale nie kwaśna! - Rzeczywiście. Tu jedzą ludzie z różnych krajów, więc nie podaje się tych naprawdę kwaśnych śliwek. Podnoszę do ust umeboshi z własnego talerza. Gryzę wolno, udając, że delektuję się smakiem. W rzeczywistości śliwka jest bardzo kwaśna, jej smak wykręca mi język. - Moja też nie! - Oblizuję usta. Rita wstaje. Ma skupiony wyraz twarzy. Zostawia mnie przy stoliku i omijając tłoczących się w przejściu żołnierzy, idzie tym swoim dziwnym, drobnym, lecz posuwistym krokiem w kierunku okienka, gdzie wydaje się posiłki. Przy okienku stoi ten goryl z 4. Kompanii, który z łatwością dotknąłby sufitu, gdyby wyciągnął
rękę, i rozmawia z naszą seksbombą o pięknej cerze. Ten sam, który kilkadziesiąt pętli wcześniej nieomal przestawił mi szczękę. Najwyraźniej on i Rachel rozmawiali o nas, bo zamilkli, gdy Rita pojawiła się obok. Dziewczyna odezwała się swoim wysokim głosem: - Jestem Rita Vrataski. Dajcie mi więcej tych umecośtam, tych suszonych pod niebem śliwek. - Masz na myśli umeboshi? - Właśnie. - Tyle wystarczy? Rachel przełożyła na mały spodeczek kilka śliwek z plastikowego wiaderka. - Tak, może być. To wiaderko. - Jesteś pewna? To jest umeboshi. Japanese pickles, okej? - Nie mogę dostać tego pojemnika? - Możesz, ale... - Dziękuję za współpracę. Rita wzięła wiaderko i wróciła do stolika. Postawiła zdobycz na jego środku. Pojemnik miał ze trzydzieści centymetrów średnicy. Gdyby wpadł do niego mały kot, pewnie by się utopił. Mniej więcej do połowy wiaderko było wypełnione przygniecionymi do siebie intensywnie czerwonymi, marynowanymi śliwkami. W takich pojemnikach przechowywano umeboshi, które miały trafić na stoły dwóch tysięcy żołnierzy. Od samego patrzenia miało się ślinotok. Rita odrywa jeden owoc od innych i wrzuca go do ust. Gryzie, połyka. Wypluwa pestkę. - Ta też niekwaśna. W kącikach jej oczu błyszczą łzy. Przesuwa wiaderko w moją stronę. Wygląda na to, że teraz moja kolej... Wybieram jak najmniejszą śliwkę. Wsadzam do ust. Zjadam. Odkładam pestkę.
- Dziwne, moja też... A więc podniosłem rękawicę. Rita zanurza w wiaderku pałeczki, ich końcówki trzęsą się nieznacznie. Dwa razy śliwka wpada z powrotem do pojemnika, więc dziewczyna nabija ją w końcu na pałeczki i tak przenosi do ust. Kwaśny różowy sok skapuje po drewnie na tacę. Wokół nas już zgromadzili się gapie. Liczą na dobrą zabawę. Początkowo mężczyźni obserwują nas w milczeniu, ale w miarę jak kupka pestek rośnie, puszczają im nerwy. Pot występuje nam na twarze, jak krople rosy kondensujące się na puszce piwa otwieranej podczas upału, a góra pestek jest już naprawdę duża. Za każdym razem, kiedy jedno z nas podnosi śliwkę do ust, dookoła rozlegają się okrzyki. Wśród żołnierzy widzę też olbrzyma z 4. Kompanii. Niepodobny do siebie - jego radosna twarz wydaje mi się sympatyczna. Rachel stoi nieco z boku, wygląda na trochę zmartwioną, ale się uśmiecha. Na co czekasz? Bierz następną! Teraz już musisz zjeść! Keiji, chyba nie przegrasz z dziewczyną? Co ty gadasz? Nie ma mowy, na pewno wygra! No, połykaj! Niech ktoś pilnuje drzwi. Nie wpuszczać kapusiów! Dziesięć dolarów na chłopaka! Dwadzieścia na dziewczynę! Gdzie jest moja krewetka! Ktoś mi ukradł krewetkę! Otaczały nas beztroska radość i ciepło. Kiedy nie miałem szans na wyjście z pętli, ani nie odczuwałem więzi, ani nie czerpałem z życia żadnej przyjemności. Dopiero teraz, gdy dzisiaj mogło się już nigdy nie powtórzyć, drobne sprawy wydały mi się takie ważne. Nigdy nie czułem się szczęśliwszy. W rezultacie zjedliśmy wszystkie śliwki z wiaderka służącego do masowego żywienia. Ostatni owoc przypadł Ricie. Zaproponowałem remis, ale się nie zgodziła. Stwierdziła, że ponieważ jej była pierwsza i ostatnia śliwka, zjadła o jedną więcej i zwycięstwo należy do niej. Ale skoro się upieram, to poprosi o następne wiaderko. Oznajmiła to z szerokim uśmiechem. Nie byłem pewny, czy naprawdę jest w stanie zjeść więcej, czy może pomieszało jej się w głowie od nadmiaru śliwek. W każdym razie ten uśmiech nie wróżył nic dobrego. Goryl z Czwartej, nie czekając długo, przyniósł z kuchni drugie wiaderko szatańsko czerwonych owoców. W tym momencie poczułem się tak, jakby moje nogi od stóp do bioder były wypchane kwaśnym miąższem śliwek. Poddałem się. Potem rozmawialiśmy z Ritą o różnych sprawach. Opowiedziałem jej o Yonabaru, któremu nigdy nie zamykały się usta, i o sierżancie Ferrellu, ogarniętym gorączką ćwiczeń, o naszej rywalizacji z 4. Kompanią. Rita uśmiechała się słodko, co nie pasowało do Stalowej Suki, ale z tym
uśmiechem było jej do twarzy. Powiedziała mi wszystko, czego nie zdążyła poprzednim razem, na temat wyjścia z pętli. Jej palce miały zapach smaru, marynowanych śliwek i kawy. Za sto sześćdziesiątym razem mój związek z Ritą gwałtownie się pogłębił. Tego wieczoru starszy kapral Yonabaru nie wdrapał się na swoją pryczę. Następnego ranka obudził się na podłodze.
3 Będąc w pętli, nie odpoczywałem we śnie. Podczas bitwy albo ginąłem z rąk Mima, albo traciłem przytomność. Potem była pustka. Odzyskiwałem świadomość w zupełnie innym miejscu. Palec, którym do tej pory naciskałem spust, nagle znajdował się pomiędzy kartkami książki, jedną trzecią od jej zakończenia. Leżałem na stalowym łóżku i słuchałem prognozy pogody, która leciała w radiu. Prezenterka czytała swoim piskliwym głosem: „Dziś nad całym archipelagiem będzie ładna pogoda. Po południu promieniowanie ultrafioletowe przekroczy dozwolone normy. Nie zaleca się w tym czasie opalania”. Każde słowo wrzyna mi się w mózg. Na „dziś nad całym” biorę do ręki pisak, na „archipelagiem” zapisuję liczbę na wierzchu lewej dłoni. W momencie, gdy prezenterka ostrzega przed promieniowaniem ultrafioletowym, już jestem poza łóżkiem, gotowy pójść do magazynu. Tak to wygląda pierwszego dnia pętli. W nocy przed bitwą mój sen to przedłużenie ćwiczeń. Z jakiegoś powodu zmęczenie nie odkłada się w mojej pamięci. Pozostają w niej wydarzenia i zdobyte umiejętności. Przewracając się z boku na bok, powtarzam sobie w głowie zadania, które w ciągu dnia przerobiłem z Ferrellem. Zapisuję ten program na twardym dysku mojego mózgu. Tak żeby następnym razem nie popełnić tych samych błędów, żeby zabić Mimy, których poprzednio nie udało mi się zabić, uratować kolegów, których nie udało mi się uratować. Tak sam siebie torturuję we śnie. W chwili przebudzenia jestem gotowy do walki. Najpierw, jeszcze leżąc, robię przegląd własnego ciała. Jak pilot, który przed startem włącza po kolei wszystkie guziki w kokpicie, tak ja kolejno sprawdzam pracę moich mięśni. Nie lekceważę działania nawet małego palca. Za chwilę ubiorę się w kombinezon, dzięki któremu siła ścisku w tym palcu będzie wynosić trzysta siedemdziesiąt kilogramów. Siadam. Obracam się o dziewięćdziesiąt stopni. Wstaję z łóżka, otwierając oczy. Cholera, co jest? Widok, jaki mam przed oczami, różni się od tego, który oglądałem zawsze. Nie widzę głowy premiera doczepionej do ciała dziewczyny w bikini. Kiedy zorientowałem się, gdzie jestem, było już za późno. Stanąłem na taborecie, którego przy moim łóżku nie powinno być, i przewróciłem się na wyłożoną kafelkami podłogę. Promienie słońca wpadały przez pancerną szybę, oświetlając nazbyt obszerny pokój. Otaczało mnie sztucznie czyste, przefiltrowane powietrze. Przez grube ściany i szyby nie dochodziły żadne dźwięki z gwarnej o tej porze bazy.
Byłem w ekskluzywnym ośrodku dla oficerów. W odróżnieniu od szaroburych koszarów pokój Rity był gustownie umeblowany. Zanim dziewczyna kazała wstawić swoje łóżko, odbywały się tu konferencje lub przyjmowano wysokich rangą oficerów. Na tle oceanu i nocnych świateł Linii Uchibo podawano im wyszukane potrawy lokalnej kuchni. Nie każdy jednak chciałby się budzić w takim miejscu. Tak wysoko mogą mieszkać tylko kozice albo pustelnicy, którzy nie chcą zbyt często widywać innych ludzi. Podobno Yonabaru przyprowadzał dziewczyny na wyższe piętra ośrodka, gdzie nawet oficerom nie chciało się zaglądać.
Z tego miejsca widać było wyraźnie zakrzywienie horyzontu. Linia Uchibo o poranku zasnuta była mgłą. Bliżej brzegu wysokie fale łamały się i rozmywały w pianie. Dalej, gdzieś poza horyzontem, znajdowała się wyspa, na której Mimy zrobiły sobie gniazdo. Przez moment wydawało mi się, że dostrzegam seledynową plamę. Wytężyłem wzrok. Nie, to tylko fala. - Spałeś jak zabity. Słyszę głos Rity.
- Ale to przyjemne! - mówię, podnosząc głowę z posadzki. - Co? - Spanie. Nie robiłem tego od roku. - Mówisz czasem dziwne rzeczy. - Ale ty mnie rozumiesz? - Jasne. - Kiwnęła dłonią. Tego ranka Bogini Wojny wydawała się spokojniejsza niż wczoraj. W jej zwykle surowych oczach widziałem ciepłe blaski. Jak na rozgrzewkę, bo było jeszcze chłodno. W promieniach słońca rude włosy wyglądały jak pomarańczowa, świetlista aureola. Patrzyła na mnie z pewnym politowaniem, ale biła od niej taka łagodność, jak od buddyjskiego mnicha, który właśnie doznał olśnienia. W pokoju zrobiło się nagle tak jasno, że musiałem zmrużyć oczy. Jakbym patrzył w słońce. - Swoją drogą, co to za zapach? W czyste powietrze z filtra wmieszała się dziwna woń. Nie była przykra, ale też nie należała do
tych, które od razu nazwiemy ładnymi. Aromat był mętny, jakby jakiś proszek unosił się w powietrzu. Trochę przypominał woń czegoś do jedzenia, ale był zbyt mocny. A jak na perfumy za bardzo kojarzył się z jedzeniem. Mówiąc krótko, był nieokreślony. - Poczułeś? Dopiero otworzyłam worek. Masz dobry nos. - Jestem wyczulony. Uczyli nas na kursie, żeby uważać na nieznane wonie, bo mogą oznaczać awarię filtra w kombinezonie. Wprawdzie to jeszcze nie bitwa, ale... - Nie słyszałam, żeby ktoś pomylił smród broni chemicznej z aromatem jedzenia. To ładny zapach, prawda? - Ładny? Trochę ponury. - Gbur, sam jesteś ponury. A właśnie chciałam ci zaparzyć kawę. Rita była urażona. - To więc jest zapach kawy? - Tak. - Nie próbujesz się zrewanżować za wczorajsze śliwki? - Nie. To najprawdziwsza kawa. Taki zapach mają prażone ziarna kawowca, prawdziwej, żywej rośliny. Nigdy nie piłeś naturalnej kawy? - Codziennie piję, ale substytut. - Kiedy ją zaparzę, to dopiero będzie zapach! Nawet nie wiedziałem, że gdzieś na świecie jest jeszcze prawdziwa kawa. To znaczy domyślałem się, że pewne jej ilości gdzieś się przechowuje, ale nie sądziłem, że ktokolwiek ją jeszcze pije. To, co obecnie nazywa się kawą, to ziarna innej rośliny z dodatkiem sztucznie wyprodukowanego smaku. Ekwiwalent nie ma tak intensywnej woni jak ta, która wypełniła pokój, gdy Rita otworzyła worek. Ten zapach drażnił nie tylko mój nos, ale również gardło i cały górny układ oddechowy. Prawdopodobnie sztuczną kawę można by wzbogacić, dodając więcej zapachu, ale substytut kawy, który znałem, i to, co właśnie poczułem w gardle, miało się tak do siebie, jak kaliber dziewiątka do siły rażenia dwudziestki. - Mówiłam ci, że zanim przyjechałam tutaj, wysłano mnie na jakiś czas do Afryki Północnej. Dostałam tę kawę w podzięce od wioski, którą udało się uratować.
- Niesamowite. - Czasami dobrze być Królową Wojny. Na szklanym stoliku stał ręczny młynek do kawy. Nie miałem wątpliwości, bo widziałem taki w sklepie z antykami. Sprzedawano go jako przedmiot do dekoracji wnętrz. Obok leżał ceramiczny lejek. W środku dostrzegłem kawałek brązowo zabarwionego materiału. Wyglądało na to, że zmieloną kawę kładło się na ten materiał. Rita postawiła na stole również przenośną kuchenkę gazową, jakiej żołnierze używali w terenie, i toporną, wojskową patelnię. Przezroczysty płyn bulgocze na patelni. Dwa kubki jeden wyszczerbiony, drugi zupełnie nowy. Do tego zamykany plastikowy worek wypełniony ciemnobrązowymi ziarnami. Najwyraźniej Rita nie miała zbyt wielu rzeczy osobistych. Pod stolikiem leżał obszerny lniany worek, kształtem przypominający bokserską gruszkę treningową. I to wszystko. W tym wielkim pokoju nie zauważyłem żadnych innych przedmiotów, które mogłyby należeć do Rity. Nawet lniany worek, po wyjęciu z niego przyborów do parzenia kawy, wyglądał na prawie pusty. Zwykle żołnierze, których jednym rozkazem wysyłano w różne części świata, nie posiadali wielu rzeczy, ale minimalizm Rity robił wrażenie. Poza tym fakt, że woziła z sobą antyczny młynek do kawy, już świadczył o jej odmienności. - Możesz zaczekać w łóżku. - Wolę patrzeć. To ciekawe. - Dobrze, to teraz zmielę kawę. Zaczęła kręcić korbką. Słychać odgłos skrobania, stolik trzęsie się pod wpływem drgań młynka. Rude włosy dziewczyny podskakują radośnie. - Kiedy skończy się wojna, zaparzę ci najlepszą zieloną herbatę na świecie. - Słyszałam, że Chiny są ojczyzną herbaty. - Może Chiny są ojczyzną, ale Japonia jest jej prawdziwym domem. Tylko od dawna jej nie eksportujemy. - I w restauracji dostanę herbatę za darmo? - Tak. - Po wojnie, mówisz?
W głosie Rity zabrzmiał smutek. - Nie martw się. Wojna na pewno się skończy. My tu od tego jesteśmy. - Masz rację, dzięki tobie na pewno wygramy. Dziewczyna przesypała proszek z młynka na materiał w lejku. - Zmieloną kawę najpierw trzeba nasączyć parą. - Naprawdę? - Tak. Sama nie wiem dlaczego, ale smak jest wtedy zupełnie inny. O niebo lepszy. Powiedział mi to pewien starzec dawno temu. Zwilżyła kawę odrobiną nieco ostudzonego wrzątku. W miejscach, gdzie krople wsiąkły w proszek, ukazała się biała piana. Gorzko-kwaśno-słodki aromat buchnął z lejka i otoczył stolik. - Nadal twierdzisz, że ten zapach jest ponury? - Nie, jest bardzo apetyczny. Rita lała wrzątek na kawę w taki sposób, że strumień wody kreślił koła. Stalowe kubki po chwili wypełniły się płynem. W tym momencie poprzez grube ściany i pancerne okna dobiegł nas przeszywający dźwięk. Zadrżała wykafelkowana podłoga. Nie było cienia wątpliwości - to strzały. Dziwne, ale nie usłyszałem dźwięku rozbijania szyby. Zamiast tego od okna dobiegł tępy odgłos, jakby uderzenia pięścią w książkę telefoniczną leżącą na podłodze. Pancerna szyba pokrywa się pajęczyną pęknięć, które nabrzmiewają granatowymi łzami ciekłego kryształu. W środku pajęczyny tkwi wrzeciono - pocisk, którego używają tylko Mimy. Podnosimy wzrok i spoglądamy na siebie. Przy pierwszym wstrząsie oboje automatycznie przywarliśmy do podłogi. Dopiero teraz rozległy się syreny alarmowe. Trzy smugi dymu wznosiły się za oknem. Morze zmieniło kolor. Intensywna mleczna zieleń. - Atak? Jak to możliwe? Mój głos drżał. Ciało pewnie też. W żadnej ze stu pięćdziesięciu dziewięciu pętli, których doświadczyłem, nie było takiego
scenariusza. Zawsze bitwa odbywała się na wyspie Kotoiushi. I rozpoczynała się atakiem Zjednoczonej Armii. Drugie i trzecie uderzenie wrzeciona w szybę. Całe okno razem z framugą przesuwa się w głąb pokoju. Na szczęście klinuje się gdzieś i nie wpada do środka. Szyba pokryta jest siatką pęknięć. W maleńkich kawałkach szkła migocze słońce. Rita wstaje z podłogi i ostrożnie odkłada patelnię na kuchenkę. Wprawnym ruchem wyłącza gaz.
- Nie spodziewałam się, że ta szyba jest taka mocna. Myślałam, że to przechwałki. - Musimy odeprzeć atak... Nie, najpierw powinniśmy powiadomić innych, zaraz... Kombinezon! - Najpierw musisz się uspokoić. - Ale dlaczego?! Skąd one się wzięły? - Nie zapominaj, że pętla czasu to ich wynalazek. Nie tylko ty możesz przewidzieć przyszłość. Mimy również. - To przeze mnie. Dlatego, że spieprzyłem robotę poprzednim razem... - Uspokój się. Są tutaj, bo doszły do wniosku, że inaczej nie wygrają. - Ale jak to możliwe, przecież wyspa jest tak daleko! - Woda to ich naturalne środowisko. Do Illinois też dotarły, płynąc w górę rzeki. To kawał drogi. Musiały zniszczyć sieć ostrzegawczą. - Masz rację. - Tymi błędami niech się zajmą stratedzy. Twoim zadaniem jest walczyć. Zamiast na Kotoiushi będziemy walczyć tutaj. Rita podała mi rękę. Wstałem, podciągając się na jej dłoni. U podstawy palców miała odciski. To od operowania dłonią w rękawicy kombinezonu. Ponieważ przed chwilą trzymała rozgrzaną patelnię, jej ręka była cieplejsza od mojej. Odczucie fizycznego ciepła rozproszyło mój strach i napięcie. - Zadaniem żołnierza jest zabić każdego Mima, którego ma przed oczami. Jasne? - Jasne. - Najpierw idziemy do amerykańskiego magazynu. Tam ja zakładam skafander.
Bierzemy broń dla dwojga. Osłaniam cię i idziemy po twój skafander do japońskiej części bazy.
- Tak jest! - Potem szukamy Serwera i rozprawiamy się z nim. Tym razem ostatecznie uwalniasz się z pętli i załatwiasz wszystkie Mimy z sieci. Przestałem drżeć. Na twarz Rity wrócił uśmiech Stalowej Suki. - Chyba nie wypijemy tej porannej kawy. - Spróbujmy to załatwić szybko. Wrócimy, zanim wystygnie. - Rozzuchwaliłeś się. - Przepraszam. - Rzeczywiście, odgrzewana kawa nie jest najlepsza. A ta naturalna po trzech dniach zarasta pleśnią. Kiedyś mi się to zdarzyło. W Afryce. Ale wtedy żałowałam! - Smakowała ci? - Nie wygłupiaj się! - Wypiłaś czy nie? Jeśli nie wypiłaś, to skąd wiesz, jak smakuje? - Spleśniałej nie można pić. Strujesz się. Idziemy! Zostawiliśmy świeżo zaparzoną kawę na stoliku i ruszyliśmy w kierunku wyjścia. Po drugiej stronie drzwi ujrzeliśmy niewielką postać. Uderzając głową w szybę, usiłowała dostać się do środka. Czarny warkocz podskakiwał na jej plecach. Shasta Raylle, spadkobierczyni genów północnoamerykańskich Indian. - Wrogowie są tutaj! - krzyknęła ostatkiem tchu. Czoło miała przewiązane białą bandaną w taki sposób, że przypominała indiańskiego wodza w opasce. Na dodatek pomalowała czymś policzki w białe i czerwone pasy. Rita cofnęła się o krok, żeby przyjrzeć się tej najlepszej absolwentce renomowanej uczelni. - Czy zaatakowało nas jakieś wrogie plemię? - Skądże! To Mimy!
- Aha, więc to jest po prostu twój strój wojenny? - Jaki strój, źle wyglądam? - Wiesz, nie zamierzam krytykować czyichś tradycji ani religii, ale wydaje mi się, że to było dobre na wojnę dwieście lat temu. - O rany! Mam to na sobie od wczoraj! Twoi koledzy z oddziału namówili mnie, żeby tak się przebrać na wczorajszą imprezę. Zawsze coś wymyślą, kiedy ciebie nie ma w pobliżu. Shasta nie miała lekkiego życia. - No dobrze, a po co przyszłaś? - Właśnie! Chciałam ci powiedzieć, że twój topór jest w mojej pracowni, nie w samym magazynie. - Rozumiem, dzięki. - Uważaj na siebie, Rita. - A ty, Shasta? Co zamierzasz zrobić? - W walce raczej się nie przydam. Postanowiłam gdzieś się schować. - Zostań tutaj. Pociski wroga nie przechodzą ani przez ściany, ani przez szyby w oknach. To miejsce jest bezpieczniejsze, niż myślałam. - Naprawdę? Mogę? - Jasne. Mam tylko jedną prośbę. - Tak? Co takiego? - Nie wpuszczaj tu nikogo. Dopóki nie wróci tu ten żołnierz. Dopiero teraz Shasta zauważyła, że stałem obok Rity. Przyjrzała mi się przez okulary, które zjechały jej na czubek nosa. W tej pętli nie mieliśmy okazji się poznać. - Hm... A jak się nazywasz? - Keiji Kiriya. Miło mi. - Shasta, obiecaj mi, że nie wpuścisz tutaj nawet prezydenta, dobrze?
- Obiecuję. - Liczę na ciebie. I... jeszcze jedno. - Co takiego? - Dziękuję za talizman. Będzie mi ciebie przypominać. Niestety, jestem za głupi i niczego się wtedy nie domyśliłem. A mogłem, Rita za bardzo się wzruszyła. Pobiegliśmy w stronę magazynu.
4 Do magazynu był kawałek drogi. Zanim tam dotarliśmy, żołnierze z amerykańskiego Oddziału Specjalnego zdążyli się już w nim zabarykadować. Rita przebrała się w skafander w dwie minuty. Biegiem z hangaru do pracowni Shasty - minuta czterdzieści pięć sekund. Do magazynu 17. Kompanii, wliczając czas na zabicie po drodze dwóch Mimów - sześć minut piętnaście sekund. W sumie od wyjścia z ośrodka dla oficerów minęło dwanaście minut i trzydzieści sekund. Baza pogrążona była w chaosie. Coś paliło się w kilku miejscach. Drogi zagradzały przewrócone pojazdy pancerne. Widoczność ograniczał dym, który szczelnie wypełnił przestrzeń między barakami. Trajkotanie bezużytecznych w walce z Mimami lekkich karabinów przerywał czasami huk wystrzału z rakietnicy, od którego przewracało się w żołądku. Helikopter, który wreszcie do nas przysłano, natychmiast został ostrzelany przez Mimy. Wrzeciona musiały uszkodzić wirnik, bo maszyna spadła na ziemię spiralnym torem.
Jedni biegli na północ, inni na południe. Totalna dezorganizacja. Nikt nie wiedział, gdzie jest bezpieczniej. Brak jakiegokolwiek dowodzenia. To był ostatni, trzeci stopień w skali przesrania sytuacji. Nie zauważyłem żadnych martwych ciał Mimów. Nie widziałem też żołnierzy przebranych w skafandry, a przecież było nas tu dziesięć tysięcy. Dostrzegłem tylko kilka ludzkich trupów. I rannych, ale rany były tak poważne, że to właściwie już byli „polegli na polu chwały”. Jakieś trzydzieści metrów przed hangarem zobaczyłem ciało martwego mężczyzny. Leżał na brzuchu. Z wielkiej rany w torsie, która przechodziła na plecy, wydostawało się coś, co przypominało mielone mięso. Żołnierz zaciskał palce obu dłoni na piśmie pornograficznym. Ze zdjęcia, przysypanego już nieco piaskiem, uśmiechała się blondynka topless. Gdzieś już widziałem ten bujny biust. Tak, to musiał być ten chłopak z sąsiedniej pryczy. Widziałem to zdjęcie podczas rozmów z Yonabaru. Nazywał się Nijo. - A więc oglądał świerszczyk aż do śmierci. - Keiji... - Wiem, wiem. Dziś nie ma powtórek. Kto zginie dzisiaj, zginie na zawsze. - Nie mamy czasu. Pospiesz się.
- Już idę. Cholera, to nie bitwa, to rzeź! Drzwi do hangaru były otwarte na oścież. Ktoś wyważył zamek metalowym drągiem. Rita odstawiła na ziemię jeden z toporów, które niosła w rękach, i z haka na biodrach zdjęła dodatkowy karabin dwudziestkę przeznaczony dla mnie. - Masz pięć minut. - Wystarczą mi trzy. Pobiegłem w głąb magazynu.
Był to podłużny, prostokątny budynek. Na ścianach po obu stronach korytarza wisiały kombinezony. Każdy oddział miał swoje odgrodzone pomieszczenie, toteż w jednym takim segmencie na jednej ścianie wisiało około dwudziestu pięciu nowoczesnych zbroi. Powietrze w hangarze było wilgotne i stęchłe. Chyba z powodu zbyt niskiego napięcia wpuszczone w ściany lampy mrugały nieregularnie. Prawie wszystkie skafandry wisiały na swoich miejscach. W tym momencie w nozdrza uderzył mnie zapach krwi. Na środku pomieszczenia zauważyłem wielką, ciemnoczerwoną kałużę. Krew zdążyła już zmienić kolor i wsiąknąć w betonową posadzkę. Dosłownie małe jeziorko, w którym mogłoby się pluskać jakieś dziecko. Od kałuży w kierunku drzwi po przeciwnej stronie korytarza ciągnęły się dwa krwawe ślady, jakby pociągnięte pędzlem. Najwyraźniej ktoś został ranny, a ktoś inny wyciągnął go na zewnątrz. Zrobił to w pojedynkę, bez użycia żadnego sprzętu, po prostu chwyciwszy poszkodowanego pod ręce. To były ślady bezwładnych nóg. Jeśli ta krew wypłynęła z jednego człowieka, to i tak nie miał szans na przeżycie. W magazynie nie było żywego ducha. Ani człowieka, ani Mima. Tylko ja. Kilka skafandrów leżało w nieładzie na podłodze. Przypominały skorupy zrzucone przez jakieś człekokształtne potwory. Do kombinezonu wchodzi się przez szczelinę na plecach, która się potem dokładnie zamyka. Najłatwiej wyobrazić to sobie na przykładzie stroju Myszki Miki czy innej chodzącej maskotki. Ponieważ skafander skonstruowany jest tak, by zwielokrotnić siłę ludzkich mięśni, zawsze robiony jest na wymiar. Nie da się walczyć w pożyczonym kombinezonie. Albo nie można się wtedy ruszyć, albo łamie się własne kości. Wie o tym każdy żołnierz po kursie. Mimo to ktoś był tak zdeterminowany, że próbował założyć cudzy kombinezon. Świadczyły o
tym te zrzucone z haków pancerze. To jest właśnie różnica między japońskim a amerykańskim wojskiem. Dokładnie ją widać, kiedy zaczyna się piekło - pomyślałem. Westchnąłem. Uruchomiłem własny kombinezon. Z trzydziestu siedmiu funkcji, które obowiązkowo należało skontrolować, sprawdziłem tylko jedenaście. Zacząłem się rozbierać. Wówczas zauważyłem cień przy drzwiach, do których prowadziły czerwone ślady. Rita pilnowała przeciwległego wyjścia. Przez moje ciało przebiegł silny dreszcz. Dwadzieścia metrów dzieliło mnie od wroga. Mim pokonywał taki dystans w ciągu jednej sekundy. Jego wrzeciono znacznie szybciej. Nie mogłem zabić wroga gołymi rękami. Czy mogłem uciec? Tak, to było możliwe. Wprawdzie Mim poruszał się szybciej niż człowiek, ale za to łatwo było przewidzieć, co zrobi. Mogłem zwabić go na ścianę. Pozwolić, żeby się z nią zderzył. Zyskać w ten sposób kilka sekund i pobiec w stronę Rity. Tyle powinno mi się udać. Prawa stopa - skręt zgodnie z ruchem wskazówek zegara, lewa - przeciwnie. Nisko na nogach. Mój mózg musiał pracować dłuższą chwilę, zanim uświadomiłem sobie, że mam przed sobą nie wroga, lecz kogoś, kogo znam, i to dobrze. Yonabaru. Z usmarowanymi krwią dolną połową ciała i czołem wyglądał jak awangardowy malarz mający upodobanie do czerwonej farby. Uśmiechnął się do mnie słabo, na tyle, na ile pozwoliło mu nerwowe napięcie. - Keiji. Dobrze, że jesteś. Gdzie się podziewałeś? - Też się cieszę, że jesteś cały. Program „ucieczka” zatrzymany. Wyjmuję ze skafandra wewnętrzną, cienką warstwę, którą zakłada się na nagie ciało. Rozbieram się pospiesznie, rozrzucając dookoła części garderoby. - Keiji, co ty robisz? - Jak to co? Nie widać? Przebieram się w skafander. - Nie wygłupiaj się, po co? Nie mamy na to czasu. - A co innego mamy do roboty? - Różne rzeczy. Na przykład możemy się wycofać na z góry upatrzone pozycje.
Wiejemy, stary! - Amerykanie walczą. My też powinniśmy do nich dołączyć. - Człowieku, oni są z innej gliny. Nic tu po nas. Pospiesz się, bo będzie za późno. - A kto będzie walczył, jeśli my uciekniemy? - Odwaliło ci? - Tak nas przecież uczyli. - Człowieku, tej bazy już nie ma! - Jest. Dopóki ja tu jestem. I Rita. Założyłem wewnętrzną warstwę kombinezonu. Teraz wystarczyło wsunąć nogi i skafander zamknie się nade mną automatycznie. Yonabaru położył mi rękę na ramieniu. Materiał pofałdował się w tym miejscu. Zmarszczyłem brwi. - Przestań gadać głupstwa. Ta bitwa cię nie potrzebuje. Nie wiem, co tobą kieruje, honor, poczucie obowiązku - obojętne. Ale powiem ci jedno. Nasza śmierć do niczego się nie przyda. Jesteśmy zwykłymi ludźmi. Nie to co Ferrell, nie to co Amerykanie. - To nie bitwa mnie potrzebuje, to ja potrzebuję jej. Strąciłem dłoń Yonabaru z mojego ramienia. - Keiji, ty chyba zwariowałeś... - Nie, tylko się dostosowałem. No i czekała na mnie Rita Vrataski. Otoczona gęstym dymem. Wszedłem do skafandra. Świat nagle się zmienił. Usłyszałem cichy pomruk silników. Zobaczyłem twarz Yonabaru na ekranie. Minęły cztery minuty, odkąd wszedłem do magazynu.
- Rób, co chcesz. Ale nie mów, że cię nie ostrzegłem. Zbyłem milczeniem te ostatnie słowa Yonabaru. Jak na rzucane w gniewie zdanie powiedział je zbyt słabym głosem. Pobiegłem w stronę wyjścia. Oprócz mnie i Rity w bazie zaczęli się pojawiać inni żołnierze w skafandrach. Na ekranie HUD
przedstawiała ich specjalna ikona. Poruszali się w małych grupkach, po dwie, trzy osoby. Kryli się za ścianami budynków i wrakami samochodów, wystawiali głowy, żeby oddać serię z karabinu, po czym chowali się z powrotem. Atak na bazę był genialnym posunięciem Mimów. Jesteśmy w rozsypce. Mimo że część żołnierzy założyła kombinezony, nie walczymy jak wojsko. To tylko zdezorientowany, choć uzbrojony tłum. Powinniśmy ustawić się w wachlarz, atakować większą grupą. W walce jeden na jeden, czy nawet dwa na jeden, nie mamy szans. Liczba ikon reprezentujących naszych raz się zwiększała, raz malała. Ikony oznaczające Amerykanów utrzymywały się na tym samym poziomie. Nie malała również liczba białych punktów, czyli wrogów. W słuchawkach rozlegały się przede wszystkim trzaski, poza tym przekleństwa. Mniej więcej tak: kurwa! kurwa! kurwa! Nie słychać było natomiast żadnych rozkazów. Jeśli tak dalej pójdzie, może się szybko okazać, że Yonabaru miał rację. - Co robimy? - Uspokój się. Zabij kilka Mimów. - No dobra, ale... - No to chodź. Pokażę ci. Rita Vrataski uczyniła ze swojego skafandra sztandar. Biegliśmy od jednej samotnie walczącej grupki żołnierzy do drugiej i nie pytając o zgodę, prowadziliśmy ich w jedno miejsce. Powtórzyliśmy to wiele razy. Jak długo jeszcze? Aż do ostatniego Mima. Stalowa Suka poruszała się po Linii Kwiatów zupełnie nieskrępowana. Niosła dobrą nowinę zarówno oficerom, jak i zwykłym żołnierzom. To była pierwsza bitwa, podczas której Rita walczyła ramię w ramię z Japończykami, ale wszędzie, gdzie pokazał się jej czerwony kombinezon, rosła wola walki, żołnierze odzyskiwali wiarę we własne siły. Po liczbie wystrzałów można się było domyślić, w którym miejscu bazy przebywała Rita. Szkarłatny kombinezon był niezwyciężony. Towarzyszył mu szary skafander Keiji Kiriyi. Nie tak dobry jak Rity, ale nie przegrywał. Witajcie, wrogowie ludzkości! Pokażemy wam drogę do piekła. Niszczyliśmy, zabijaliśmy, deptaliśmy po trupach. Odbieraliśmy amunicję i proch.
Tańczyliśmy naszego śmiertelnego twista. Rozwalaliśmy ściany toporami, jeśli stanęły nam na drodze. Wysadziliśmy w powietrze magazyn paliw wraz z pokaźną grupą Mimów w środku. Podcięliśmy i przewróciliśmy antenę radiową. Jej żelazna konstrukcja służyła teraz za barykadę. Rita Vrataski i jej wierny rycerz siali pogrom wśród wrogów. Obok palącego się pojazdu zauważyliśmy leżącego człowieka i Mima. Spojrzałem na Ritę. Odczytałem jej intencje. To ja miałem zabić cyborga. Rozciąłem go toporem i wszedłem pomiędzy niego a mężczyznę, tak aby lotny piasek, który wysypywał się spod skóry Mima, nie dostał się do płuc człowieka. To bardzo niebezpieczne. Rita rozglądała się, oceniając sytuację. Dym z palącego się samochodu utrudniał jej to zadanie. Jakieś dziesięć metrów dalej leżała przewrócona przez nas wieża. Za nią bylibyśmy bezpieczni. Na horyzoncie roiło się od białych punktów. Noga mężczyzny tkwiła pod przewróconym samochodem. Na jego szyi, znacznie grubszej niż moja, wisiał staromodny aparat. To ten amerykański dziennikarz, którego Rita przyprowadziła na plac treningowy podczas tych cholernych ćwiczeń. To on robił nam bezczelnie zdjęcia, jakbyśmy byli małpami w zoo. - O, co za spotkanie! Co tu robisz? Rita bacznie przygląda się nodze reportera. Mężczyzna wygina ubrudzone sadzą usta w cynicznym uśmiechu. - Starszy sierżancie Vrataski, to było świetne ujęcie. Jeśli zdjęcie wyszło, Pulitzera mam w kieszeni. Tylko ten wybuch był niepotrzebny. - No to nie wiem, czy masz szczęście, czy pecha. - Spotykam w piekle Boginię Wojny. To chyba nie najgorzej! - Twoja noga jest przygnieciona płytą pancerną. Nie dam rady wyciągnąć jej i nie uszkodzić cię przy okazji. Mamy za mało czasu. - Jakaś inna opcja? - Możesz tu zostać i porobić trochę zdjęć Mimom. Będą coraz bliżej. Albo odetnę ci nogę i zaniosę cię do szpitala. Wybieraj. - Rita, litości! - One tu zaraz będą. Masz minutę na zastanowienie. - Mogę cię o coś zapytać?
- Słucham. - Myślisz, że jeśli przeżyję, zrobię jeszcze jakieś dobre zdjęcia? - Zrobisz. Obiecuję. Rita opuściła topór. Po dwóch godzinach walki siły japońskie połączyły się z amerykańskimi. Kiedy słońce zaczęło świecić wysoko nad naszymi głowami, uformowaliśmy coś w rodzaju frontu. Walka była zacięta, ale się nie poddawaliśmy. Wciąż żyliśmy i broniliśmy bazy, która zamieniła się w pole bitwy.
5 Linia frontu biegła mniej więcej pośrodku bazy. Wybrzuszała się półkoliście w stronę oceanu. Centralny punkt tego łuku atakowany był najmocniej, toteż bronili go Amerykanie. Osłonili się workami z piaskiem oraz gruzem i obrzucali wrogów gradem pocisków i wyzwisk. Patrząc z tego miejsca, gdzie walczyli Amerykanie, w stronę niewidocznej wyspy, miało się przed oczami plac ćwiczeń numer trzy. To w tym miejscu Mimy wdarły się na ląd. Biorąc pod uwagę, że ich inteligencja nie przewyższała inteligencji maszyn rolniczych, ich Serwer, słabe ogniwo, musiał znajdować się właśnie tam, otoczony najliczniejszą i najmocniejszą hordą pobratymców. Ani pociski rakietowe wrzynające się głęboko w skałę, ani tysiące mniejszych bomb czy wypalająca teren broń termobaryczna albo ładunki o mocy zbliżonej do broni jądrowej wszystkie te militarne wynalazki nie dawały ludzkości szans w walce z Mimami zaopatrzonymi w bombę czasu, która pozwalała na poprawianie niezadowalającego rezultatu aż do skutku. Tę bombę trzeba było rozbroić w inny, bardziej precyzyjny sposób. Szkarłatny skafander i mój, w kolorze kurzu, posuwały się w głąb kłębowiska Mimów, przylegając do siebie plecami i wymachując toporami. Systematycznie zbliżaliśmy się do ich oczka w głowie - Serwera. Najpierw zniszczyć antenę, potem backup, tak by nie wysłały sygnału do przeszłości. Wydawało mi się, że niczego nie pomyliłem w sto pięćdziesiątej dziewiątej pętli. Tym bardziej nie wierzyłem w błąd Rity. A jednak nie udało nam się przerwać pętli. Wprawdzie dzięki temu w sto sześćdziesiątej pętli moje sprawy z Ritą posunęły się tak daleko, ale cena była bardzo wysoka. Bitwa w bazie przyniosła tysiące ofiar, nie tylko wśród żołnierzy. Rita wyglądała jednak tak, jakby miała jakiś plan. Przeżyła o wiele więcej pętli i bitew ode mnie. Wprawdzie czułem się jak weteran, ale przy niej wciąż byłem żółtodziobem. Dotarliśmy wreszcie do placu ćwiczeń numer trzy. Zasieki, które odgradzały plac od wybrzeża, zostały wyrwane z ziemi razem z kotwami. Siatka od strony bazy też oczywiście była rozdarta. Beton na placu pod wpływem ciężaru Mimów popękał, w jednych miejscach się zapadł, a w innych wybrzuszył. Chylące się ku zachodowi słońce rysowało na tych wertepach skomplikowane cienie. Wiatr od morza wiał z taką samą siłą jak wczoraj, ale w kombinezonie nie było czuć jego zapachu. Całkowicie pochłaniają go filtry. Zauważamy go natychmiast i jednocześnie. Może wysyła jakieś fale, które Rita i ja potrafimy odebrać?
- Pamiętasz kolejność? - Najpierw niszczę antenę Serwera, ty załatwiasz backup. Dobijam Serwera, a potem zabijamy wszystkie Mimy, co do jednego. - Nie będzie żadnych posiłków, nie mamy łączności. - Nic nowego jak dla mnie. - No to idziemy. Wchodzimy na plac. Całą jego powierzchnię, czyli około hektara, wypełniają Mimy. Topory świszczą nad naszymi głowami. Posuwamy się do przodu. Jest. Cztery krótkie odnóża i ogon. Jakkolwiek by patrzeć - spuchnięty żabi trup stojący na tylnych łapach. Taki sam jak jego krajanie. Ale ani ja, ani Rita nie mamy wątpliwości, że to on. Wrogowie zjadają naszą planetę. Ich trujące odchody zamieniają żyzną ziemię w pustynne piaski. Woda staje się seledynowym ściekiem. Obca inteligencja potrafi pokonać odległość między naszymi planetami, potrafi też pokonać czas. Chcą nam odebrać wszystko: drzewa, kwiaty, zwierzęta, nasze własne życie, po to by rozplenić się w tym zniszczonym środowisku. Nie możemy przegrać! Tym razem zabiję Serwera. Inaczej ta cholerna wojna nigdy się skończy!
Mój wojenny topór z całą siłą inercji spada na antenę wroga. - Zrobione! W tym momencie czuję za sobą chłód. Wróg musi się czaić za moimi plecami. Moje ciało reaguje automatycznie, bez udziału myśli. Na polu bitwy nie kieruję się świadomością. Wszystkie funkcje sterowania mięśniami przejmuje mój precyzyjny podświadomy system operacyjny. Beton pod moimi stopami rozpada się na dwa równe kawałki. W powietrze wznosi się tuman kurzu. Unoszę prawą stopę wysoko, jak w rock and rollu. Nie widzę wroga, jest poza zasięgiem mojego wzroku. Nie mam czasu, żeby użyć topora. Macham rękami i nogami, aby zachować równowagę. W moim systemie program „obrona” działa znacznie szybciej niż program „strach”. Dreszcz na plecach czuję z pewnym opóźnieniem. Jest
jednak tak silny, że gdyby ten sygnał przechodził na pancerne płyty na moich łopatkach, zapewne wzniósłbym się w powietrze. Nie odwracając się, wbijam drąg topora w przestrzeń za plecami. Jeśli zrobić to umiejętnie, korzystając z siły trzystu siedemdziesięciu kilogramów w rękach, rezultat będzie podobny do tego przy użyciu kafara. Tylko przednia płyta czołgu wytrzyma takie uderzenie. Pudło... Drąg ześlizguje się z wroga. Cholera! Niewidoczny cień atakuje. Nie mam czasu, żeby się uchylić. Uderzenie zatrzymuje mi powietrze w płucach. Jeszcze jedno. Lecę. Przewracam się. Padam na ziemię i koziołkuję. Zatrzymuję się wreszcie i podnoszę na jednej ręce. W drugiej wciąż trzymam topór. Widzę szkarłatną sylwetkę z podniesioną nogą. Kopie mnie z całej siły. To Rita! Czyżby zauważyła wroga i usiłowała mnie odsunąć? Czy może stanąłem jej na drodze i przeszkadzam? Nie rozumiem, dlaczego to robi, ale to na pewno ona kopnęła mnie przed momentem. - Co jest? Szybuję pod wpływem kolejnego kopnięcia. Powietrze przecina błysk topora. Rita jest śmiertelnie poważna. Mój zaprawiony w stu sześćdziesięciu bitwach system sam podejmuje walkę. Pierwszy cios jest chybiony. Ostrze topora Rity rozmija się z moim ciałem o parę milimetrów. Drugi odpieram metalowym drągiem. Do tego jeszcze Mim, pozbywam się go kopnięciem. Kiedy Rita opuszcza topór po raz trzeci, odskakuję i udaje mi się odsunąć na bezpieczną odległość. Biorę głęboki oddech. Dopiero teraz uświadamiam sobie, że walczę przeciwko Ricie. - Co robisz? Bogini Wojny, Rita Vrataski, z podniesionym toporem idzie powoli w moim kierunku. Zatrzymała się. Poprzez trzaski słyszę jej wysoki, tak niepasujący do scenerii głos.
- A jak myślisz? - Przestań! Chcesz mnie zabić? - Ludzie odbierają sygnał Mimów we śnie. Nasz mózg to antena odbiorcza. Będąc w pętli, ludzki mózg pełni funkcje ich anteny. Stąd te bóle głowy. Wiesz, o czym mówię. - No i co z tego? - To dlatego znów jesteśmy w pętli, mimo że zniszczyliśmy backup. Dopóki istnieje antena w twoim mózgu, nie wydostanę się z pętli. - Rita, co ty mówisz... - I na odwrót. Dopóki ja tu jestem, ty nie wydostaniesz się z pętli. Nie bardzo to wszystko rozumiałem. A więc młody, nieopierzony żołnierz zostaje wciągnięty w pętlę czasu. Widzi Boginię Wojny, która od lat walczy na różnych frontach, i postanawia być jak ona. Umiera nie wiadomo ile razy, ale dzięki Walkirii odradza się na nowo i w końcu nabywa takich umiejętności i doświadczenia, że może walczyć razem z nią. Uśmiechają się do siebie, jedzą razem lunch, rozmawiają ze sobą o wszystkim. I teraz, po przejściu długiej i krwawej drogi, ten pieprzony świat zamierza ich rozdzielić?
Sto sześćdziesiąt pętli, które uczyniły ze mnie nieugiętego wojownika, zamiast dać mi życie, daje śmierć? - Ktoś musi przerwać pętlę, żeby ludzkość wygrała wojnę. - Rita, poczekaj... - Musimy tylko ustalić, kto to będzie. Rita Vrataski czy Keiji Kiriya? Dziewczyna atakuje. Odrzucam karabin. To nie będzie walka, podczas której można sobie spokojnie pociągnąć za spust. Mam przed sobą Stalową Sukę. Chwytam topór w obie ręce. Z placu ćwiczeń numer trzy biegniemy na plac numer jeden. Depczemy po resztkach namiotu, w którym odpoczywał major w czasie karnego treningu. Przemykamy wzdłuż zwęglonych koszar 17. Kompanii. W okolicach hangaru następuje starcie. Szczęk ocierających się o siebie ostrzy. Robię unik i znów biegniemy. Walczący żołnierze w kombinezonach zatrzymują się na nasz widok. Nie można zobaczyć ich twarzy, bo ukryte są w hełmach, ale na pewno maluje się na nich zdziwienie.
Kto by się nie dziwił? Sam nie mogę uwierzyć, że walczę przeciwko Ricie. To odruch. Instynkt samozachowawczy wzmocniony rutyną ćwiczeń. Kiedy jesteśmy w okolicy twierdzy Oddziału Specjalnego, na ekranie zapala mi się zielona lampka. Ktoś nawiązuje łączność z Ritą. Słyszę rozmowę, bo jesteśmy na tym samym kanale. - Główny Hodowca do Katastrofy! Pies Katastrofa, odezwij się! Męski głos. Ruchy Rity stają się nieco wolniejsze. Wykorzystuję to, żeby oddalić się o parę metrów. - Odzyskujemy przewagę. Widzimy, że masz kłopoty. Potrzebna ci pomoc? - Nie wtrącać się. Odpowiada krótko.
- Jakieś inne życzenia? - Nie dopuszczajcie do nas Japończyków. Jeśli mi któryś wejdzie w drogę, to nie ręczę za siebie. - Oczywiście. Trzymaj się. Główny Hodowca bez odbioru. Łączność przerwana. - To wszystko? Rita! Do jasnej cholery! - krzyczę. Cisza. Nie mam więcej czasu na rozmowę. Koncentruję się na kolejnych unikach. Nie jestem zupełnie pewny, czy Rita chce mnie zabić, czy tylko wypróbować. Ponieważ jednak podczas walki nie jestem w stanie rozmyślać o czymkolwiek, prawdopodobnie więc i ona o niczym teraz nie myśli. Zachowuje się jak maszyna do zabijania i to, że ta maszyna próbuje zabić mnie, jest pewne. Po prawej stronie widzę bramę prowadzącą z japońskiej do amerykańskiej części bazy. To ta sama brama, której pilnowali dwaj potężni wartownicy, a ja przemykałem obok nich niezauważony, żeby wejść w posiadanie topora. Tutaj też powstała mała forteca broniona przez Oddział Specjalny.
Rita nie zwraca uwagi na otoczenie. Ja jednak nie chciałbym, żeby do naszej walki dołączył ktoś sprzymierzony. Wolę oddalić się od
Amerykanów. Jakieś sto metrów stąd jest stołówka numer dwa. A raczej to, co z niej zostało. Nakierowuję Ritę w tamtą stronę. Ściany są podziurawione przez wrzeciona, ale budynek jakimś cudem stoi. Odległość od barykady wydaje się wystarczająca. Rzucam się biegiem do tylnych drzwi stołówki i wchodzę do środka. Wewnątrz panuje półmrok. Przeciwległe, główne wejście jest zastawione przewróconymi na bok stolikami. Butelki z sosem warzywnym i sojowym, które zwykle stały na stołach, leżą porozrzucane po betonowej podłodze. Nie widać nikogo, ani żywego, ani umarłego. Ile to razy zjadłem tu posiłek wpatrzony w plecy Rity Vrataski? Tutaj też biłem się z gorylem z Czwartej. No i tu rywalizowaliśmy z Ritą o to, kto zje więcej marynowanych śliwek. A teraz z toporami w rękach walczymy na śmierć i życie. Przez dziury w zachodniej ścianie do pomieszczenia wpadają pomarańczowe promienie. Spoglądam na zegar na moim ekranie. Niemożliwe! Od rozpoczęcia walki minęło osiem godzin. Jest dobrze po południu. Powinienem już słaniać się na nogach. Moje ciało nie czuje zmęczenia, ale bateria kombinezonu wkrótce się wyczerpie. Nigdy dotąd nie walczyłem tak długo. Czerwony kombinezon wślizguje się do stołówki. Blokuję uderzenie Rity z boku. Mój kombinezon trzeszczy w szwach. Gdyby to było pionowe uderzenie, skafander rozleciałby się na kawałki pod wpływem ruchu siłowników. Znów ogarnia mnie strach. Rita jest genialnym wojownikiem. To znaczy, bardzo szybko uczy się odgadywać intencje przeciwnika. Na pewno czyta moje jak z książki. Podczas walki człowiek porusza się niemal podświadomie. Inaczej mówiąc, nie mam zbyt wielu możliwości, żeby wyprowadzić ją w pole. W którąkolwiek stronę się obracam, Rita już tam jest i wymierza kolejny cios. Dostałem. Na szczęście tylko uchwytem topora. Zrobiłem pół kroku do przodu, wychodząc z łukowatego toru ostrza. Jestem dumny z własnej intuicji. Pancerny naramiennik odrywa się od kombinezonu i spada na ziemię. Na ekranie zapala się czerwony alarm. Tym razem kopniak. Nie usunąłem się. Lecę jak długi. Z betonowej podłogi, o którą szoruje mój skafander, sypią się iskry. Obracam się w locie i uderzam w ścianę pod ladą. Spada na mnie deszcz pałeczek.
Rita już szykuje się do kolejnego ciosu. Nie mam za dużo czasu, żeby się pozbierać.
Głowa, szyja, pierś, brzuch, prawa ręka, lewa ręka, prawa noga, lewa noga... Mam wszystko na miejscu. Mogę walczyć. Wypuszczam z rąk topór. Zaczepiam palce o brzeg kontuaru i za pomocą siły trzystu siedemdziesięciu kilogramów w rękach, odbijając się od podłogi, koziołkuję na drugą stronę okienka. Rita burzy kontuar jednym uderzeniem topora. Dookoła sypią się gips i wióry. Wstaję. Jestem w kuchni. Widzę ogromny stalowy zlew i jeszcze większą gazową kuchenkę. Pod ścianą stoją garnek, w którym można by ugotować prosię, i patelnia. Obok góra plastikowych talerzy, tak wysoka, że trudno to sobie wyobrazić. Na stole smutno leżą tace ze śniadaniem, którego nikt już nie zje. Nie przejmując się tym, że strącam jedzenie na podłogę, wycofuję się w głąb kuchni. Rzucam w podążającą za mną Ritę garnkiem. Trafiam, ale nie daje to żadnego rezultatu. Dziewczyna nie przestaje pracować toporem. Na ziemię leci połowa wyposażenia. Rita podcina żelbetonowe filary, na których opiera się strop kuchni.
Nie mogę się już dalej cofać. Za plecami mam ścianę. Padam na podłogę dokładnie w momencie, gdy topór zamierza rozpłatać mnie na pół na wysokości brzucha. Zamiast mnie rozcina twarz modela ze zdjęcia na ścianie. Rzucam się pod nogi Rity. Dziewczyna musi podskoczyć, żeby nie stracić równowagi. Nie zatrzymuję się, toczę się po podłodze dalej, w stronę zburzonego kontuaru. Tam zostawiłem mój topór. Jeśli ktoś podnosi broń, którą wcześniej wyrzucił, to może oznaczać tylko jedno postanowił walczyć na serio. Nie bierze się do ręki broni, jeśli nie chce się jej użyć. Nie mogę wciąż tylko uciekać. Moim przeciwnikiem jest Rita, to nie przelewki. Poza tym skafander po tych wszystkich starciach ledwo wykonuje już swoje zadanie. Nadszedł czas, żeby podjąć decyzję. Jest coś, o czym muszę pamiętać. To było już dawno temu, ale obiecałem sobie, że nigdy o tym nie zapomnę. Na mojej lewej dłoni, ukrytej teraz w rękawicy, widnieje liczba „160” zapisana niezmywalnym pisakiem. Kiedy to było tylko „5”, przyrzekłem sobie, że z każdej pętli wyniosę dla siebie naukę, która pozwoli mi być coraz lepszym wojownikiem. Nikomu nie wyjawiłem mojej tajemnicy. Ani Ricie, ani Yonabaru, ani Ferrellowi, z którym ćwiczyłem codziennie po parę godzin. Ten numer dodawał mi otuchy, nie bałem się śmierci. Nie przeszkadzało mi również, że zginę z rąk Rity. W końcu to tylko dzięki niej jeszcze żyłem. Cóż więcej mogę dla niej zrobić? Ale...
Jeśli teraz się poddam, to wszystkie cholerne pętle, w których rozlewałem krew, rozrzucałem wnętrzności, goniłem po usianej kraterami wyspie, trzymając własną odciętą rękę, znikną jak dym unoszący się z lufy po wystrzale. Wszystkich sto pięćdziesiąt dziewięć bitew nie będzie miało żadnego sensu. Owszem, pogodzę się z tym, jeśli w ostatniej walce dam z siebie wszystko. Ale nie mogę się tak po prostu poddać. Rita myśli tak samo. Na pewno. Znamy się na wylot. Tylko my dwoje doświadczyliśmy życia w pętli. Ja przeszedłem to tutaj i na wyspie, ona - w Ameryce. Tylko my wiemy, czym jest prawdziwa determinacja. Jeśli wygram, Rita zginie. Nikt mi jej nie zastąpi. I na odwrót: zwycięstwo Rity pozbawi ją jedynego przyjaciela. Jakkolwiek by kombinować, ta sytuacja nie ma dobrego rozwiązania. Któreś z nas musi zginąć i Rita ma rację - nie ma sensu dyskutować. Lepiej walczyć. Ostatecznie tylko walka wyłoni lepszego. W takim razie... Podnoszę topór. Biegnę na środek stołówki i obracam się w stronę Rity. Zupełnie przypadkowo jest to to samo miejsce, w którym wczoraj zjedliśmy na spółkę wiaderko umeboshi. Jeden dzień, a wydaje mi się, że to było bardzo dawno. Wtedy też Ricie należało się zwycięstwo. Chyba po prostu urodziła się, żeby wygrywać. Szkarłatny kombinezon zatrzymuje się i zaczyna zbliżać się do mnie małymi krokami. Staje. Mniej więcej na odległość topora. Czeka. Poza budynkiem stołówki trwa bitwa między ludzkością a Mimami. Ciszę, która panuje w baraku, burzą odgłosy walki dochodzące z zewnątrz. Dalekie eksplozje brzmią jak uderzenia w bęben, świst karabinowych pocisków podobny jest do wysokich dźwięków fletu. Na to nałożą się cymbały, kiedy zderzą się ostrza naszej broni z węgliku wolframu. Krzyżujemy topory. W grożącej zawaleniem stołówce nikt nas nie dopinguje tak jak wczoraj. Publiczność stanowią stos stołów i porozrzucane krzesła. To one słuchają muzyki, która jest zapowiedzią śmierci, i obserwują nasz ostatni taniec. Zgodnie z przyzwyczajeniem Rity przemieszczamy się po stołówce prawoskrętnym ruchem. Na betonowej podłodze widać wyraźnie nasz spiralny ślad. Ubrani w cuda techniki stąpamy z gracją, według najnowszych zasad ergonomii walki, lecz nasza broń to wynalazek prymitywnych plemion
sprzed tysięcy lat. Ostrza toporów są już bardzo wyszczerbione. Kombinezony porysowane i, co najgorsze, poziom baterii jest bliski zeru. Moje mięśnie też poruszają się już tylko siłą woli. Ogromny wybuch wstrząsa stołówką. Oboje podskakujemy, reagując na wstrząs. Teraz. Wiem, że teraz nastąpi rozstrzygający moment. Nie myślałem o tym, co zrobię. Myśli się podczas ćwiczeń. Moje ciało samo podejmuje decyzje zgodnie z doświadczeniem nabytym w ciągu stu pięćdziesięciu dziewięciu bitew. Rita odchyla topór do tyłu, będzie uderzać z góry. Odpieram atak. Dwa ogromne ostrza spotykają się w górze, po czym, z mniejszą siłą, spadają na nasze kombinezony. Jest jedna mała różnica między mną a Ritą. Jeśli chodzi o walkę, ona nauczyła się wszystkiego sama. Ja urosłem w siłę, biorąc z niej przykład. Wiedziałem więc dokładnie, w którym momencie opuści topór, gdzie i kiedy postawi następny krok. To było na trwałe zapisane w moim systemie operacyjnym. Nie musiałem zgadywać. Po prostu znałem jej kolejny ruch. To dlatego jej topór tylko drasnął mój kombinezon, a skafander Rity był rozcięty. Dziewczyna stoi z wielką dziurą w szkarłatnej zbroi. - Rita! Topór drży w jej rękach. Kombinezon odbiera drżenie dłoni jako sygnał i wzmacnia jego siłę, toteż węglikowy uchwyt trzęsie się z taką częstotliwością i amplitudą, że słychać cichy furkot. Z otworu w zbroi wypływa czerwona maź - mieszanina krwi i oleju. Znam ten widok. Zalewa mnie fala strachu. Rita sięga dłonią do ramienia. Włącza komunikację. Nie słyszę żadnych trzasków. - Wygrałeś. Keiji Kiriya, jesteś lepszy. Czerwony skafander zaczyna chwiać się na nogach. Podtrzymuję go, żeby nie upadł. Głos dziewczyny jest bardzo słaby. - Nie mów tak! Proszę...
- Wiedziałam o tym od dawna. Wiedziałam, że ta walka się kiedyś skończy, odkąd zaczęłam odczuwać te ich fale. - Ale, Rita... - Więc to ty wychodzisz z pętli. Kaszle. Słyszę w słuchawkach lekkie bulgotanie. Dopiero teraz wszystko zrozumiałem. Już wczoraj Rita zdecydowała, że umrze. A ja nic nie wiedziałem. Rozumiałem to zupełnie inaczej. Zmarnowałem wczorajszy dzień. Mogłem próbować ją uratować. - Przepraszam. Nie wiedziałem... - Nie przepraszaj. Wygrałeś. - Wygrałem? To nie ma znaczenia. Możemy to powtórzyć. Co prawda czas nie posunie się do przodu, ale będziemy razem. Na zawsze. Znacznie dłużej niż trwa ludzkie życie. Nie szkodzi, że ciągle będzie wojna. Nam to nie zrobi różnicy. Może nas atakować tysiąc, dziesięć tysięcy Mimów. Rita Vrataski i Keiji Kiriya dadzą im radę! - To samo? Każdego dnia? Za każdym razem na nowo będziesz mnie poznawać... - Nie szkodzi. Szkarłatny kombinezon kręci głową. - Nie mamy wyboru. Musisz wyjść z tej pętli, zanim twój mózg zacznie pracować tak jak mój. - Nie możesz się poświęcać. - Keiji Kiriya, dobrze cię znam. Nie pozwolisz narazić ludzkości na niebezpieczeństwo z powodu własnych chwilowych emocji. - Rita... Skafander traci siły, wiotczeje w moich rękach. - Kocham cię, Rita. Dlatego... Dlatego zostanę tu z tobą do końca. - Dziękuję. To miło z twojej strony. Nie widzę zakrytej hełmem twarzy.
To dobrze. Gdybym zobaczył jej łzy, nie dotrzymałbym obietnicy i powtarzalibyśmy ten dzień bez końca. W promieniach zachodzącego słońca kombinezon Rity zdawał się jarzyć czerwonym światłem.
- To była długa walka. Już słońce zachodzi. - Tak. Niebo ma piękny kolor. - Romantyczny jesteś! Po głosie czułem, że Rita się uśmiecha. - Nie lubię czerwonego nieba.
To były jej ostatnie słowa.
6 Słońce raziło mnie w oczy. Rita Vrataski nie żyła. Zabiłem Serwera i wszystkie Mimy z jego sieci. A potem trafiłem do karceru. Za brak subordynacji, przez co podobno naraziłem kolegów na niebezpieczeństwo. Brak subordynacji? Podczas całej bitwy nie usłyszałem ani pół rozkazu, ani nawet „kurwa” z ust moich przełożonych, a oni mi tu o niesubordynacji? No, ale dobra. Musieli coś wymyślić, bo nie wiedzieli, kogo ukarać za stratę Rity Vrataski. Po trzech dniach pobytu w karcerze sąd wojskowy uniewinnił mnie. Nie dość tego: dostałem nawet order. - Dobrze się spisałeś - powiedział wąsaty generał z taką miną, jakby właśnie pogryzł i połknął pełną garść much. To ten sam generał, który załatwił nam ćwiczenia karne w nieistniejącym już świecie. „Wsadź sobie ten medal do dupy, to ci wąsy lepiej urosną” miałem na końcu języka, ale się powstrzymałem. Rita zginęła przeze mnie. Nie mogę wyładowywać mojego żalu na innych. Był to Medal Walkirii, za waleczność, przyznawany żołnierzom, którzy zabili ponad sto Mimów podczas jednej bitwy, i do tej pory dostała go tylko jedna osoba. Większego wyróżnienia już nie było, chyba że order dostawało się pośmiertnie - tak jak Rita. Swoją drogą, liczba Mimów, które wysłałem do piekła podczas tej bitwy, była oszałamiająca. Nie pamiętam dokładnie, co się działo po tym, jak zabiłem Serwera i zniszczyłem sieć, ale podobno połowa Mimów, które zaatakowały Linię Kwiatów, zginęła z mojej ręki. Bazę postanowiono odbudować w szybkim tempie, ale pracy było dość dużo. Połowa budynków leżała w gruzach, samo uporządkowanie terenu nie było takie proste. Koszary 17. Kompanii spłonęły, nigdy więc się nie dowiem, jak się skończyła tamta książka. Po wyjściu z karceru nie wiedziałem, dokąd iść. - Patrzcie, mamy nowego bohatera! Ładnie tak kopać swoich? Znałem ten głos. Kiedy się odwróciłem, świat przesłoniła mi mocno zaciśnięta pięść. Moja lewa noga zaczęła się przesuwać. Zauważyłem to, ale nie kontrolowałem ruchu myślami. Mogłem co najwyżej wyłączyć program „obrona”. Jeśli tego nie zrobię, jak robot wykonam ruchy utrwalone w moim systemie sto sześćdziesiąt razy.
Mój środek ciężkości przesunie się za nogą w lewo, podbiję ramieniem pięść napastnika, po czym stawiając prawą nogę, złapię go za łokieć i jednocześnie wbiję mu swój w żebra. Pogruchoczę mu kości. Może lepszy już siniak na mojej twarzy. Pięść dosięga celu. Boli! Nieźle mi przywalił. Przewracam się na ziemię. Może zrezygnuję z wojska i zatrudnię się jako chłopak do bicia? - Nie bądź taki pewny siebie. Widzisz, co może cię spotkać? - Zostaw go! - mówi inny głos. Yonabaru! Jakaś dziewczyna w wojskowej bluzie usiłuje odciągnąć najeżonego żołnierza, który nadal chce mnie bić. Domyślam się, że to przyjaciółka Yonabaru. Lewą rękę ma unieruchomioną na temblaku. Biała trójkątna chusta, wyróżniając się na tle szarego munduru, mówi o poświęceniu i bólu dziewczyny. Cieszę się, że oboje przeżyli. We wzroku dziewczyny dostrzegam coś, czego nigdy dotąd nie widziałem. Taki strach, jakby patrzyła na lwa spuszczonego z łańcucha albo znalazła się w jednej klatce z niedźwiedziem. - Jaki napuszony! Niedobrze się robi. - Daj mu lepiej spokój. - Dobra, idziemy. Kiedy podnoszę się z ziemi, Yonabaru i jego dziewczyny już nie ma. Powoli otrzepuję się z kurzu. Ból szczęki nie jest zbyt dotkliwy. W każdym razie daleko mu do bólu i pustki w moim sercu po stracie Rity. - Dobry cios. Tym razem to Ferrell. Wygląda tak samo jak zawsze. Może jedna zmarszczka więcej na jego marsowym czole.
- Sierżant patrzył? - Przepraszam, że nie interweniowałem. - Nie szkodzi. - Jestem trochę nieswój. Przyjaciel zginął podczas bitwy. - Widziałem ciało Nijo. - Dziesięciu zginęło z naszego oddziału. Podobno trzy tysiące w całej bazie. Ale jeszcze liczą. A w stołówce numer dwa znaleźli tę piękną dziewczynę. Wiesz, którą... - Tak...? - Nie twoja wina. Czasami nie można nic zrobić. -... - Tak. A swoją drogą, dziewczynę Yonabaru też kopnąłeś. - Też? - Tak. Okazało się, że szalejący w bitwie Keiji Kiriya rozdawał kopniaki na prawo i lewo. Oberwał ode mnie również Ferrell. Yonabaru ma do mnie żal o to, że złamałem rękę jego przyjaciółce. Nie dziwię się. Dobrze, że na tym się skończyło. Wstrząs podczas uderzenia nogą w kombinezonie może spowodować poważne obrażenia wewnętrzne. Gniew Yonabaru wynika z jego troski o życie dziewczyny. Bardzo dobrze, niech trochę pomyśli. Niech przypomni sobie ten strach podczas następnej bitwy - to mu da większą motywację do przeżycia. Yonabaru wprawdzie skreślił mnie z listy przyjaciół, ale ja wciąż go lubiłem. - Przepraszam, sierżancie. - Za co? Ferrell się nie gniewał. Raczej wyglądał na wdzięcznego. - Gdzie ty, Keiji, nauczyłeś się tak walczyć?
- Od pana, sierżancie. - Nie żartuj! W całej japońskiej armii nie ma człowieka, który mógłby cię tego nauczyć. Bartolome Ferrell przeżył wiele bitew i widział niejednego genialnego wojownika. Domyślił się, że kopniakiem uratowałem mu życie. Wiedział też, że nigdy nie dorówna temu smarkaczowi, a na polu bitwy nie liczy się stopień wojskowy, lecz prawdziwa siła. Nie żartowałem. To rzeczywiście Ferrell nauczył mnie podstaw walki, ale nie próbowałem mu tego tłumaczyć. - Swoją drogą, szukała cię ta malutka od Amerykanów. Malutka? Mogło mu chodzić tylko o jedną osobę - Shastę Raylle. Ostatni raz widziałem ją w ośrodku dla oficerów. Ale w tej pętli to był pierwszy raz, bo przecież nie wybrałem się do niej po topór. Znała mnie zatem przelotnie. - A gdzie teraz stacjonuje nasza kompania? I gdzie jest magazyn? Chciałbym zobaczyć kombinezon. - Ledwo wyszedłeś z karceru i już chcesz zobaczyć kombinezon. No tak, jesteś prawdziwym żołnierzem! - E, tam... - Twój skafander wzięli Amerykanie. Ta mała była z nimi. - Dlaczego? Co chcą z nim zrobić? - Wygląda na to, że to nie ze skafandrem, ale z tobą chcą coś zrobić. Słyszałem, że przenoszą cię do Oddziału Specjalnego. - Naprawdę?! - Chyba zastąpisz Stalową Sukę. Wcale się nie zdziwię. Sierżant poklepał mnie po ramieniu i rozstaliśmy się. Poszedłem szukać Shasty i kombinezonu. Nie było widać ani drogi, ani budynków koszar wszystkie spaliły się doszczętnie. Nie dało się odgadnąć, gdzie kończy się japońska, a gdzie zaczyna amerykańska część bazy. Oczywiście nie było już tych dwóch osiłków, którzy dawniej pilnowali bramy. Znalazłem mój skafander w pracowni Shasty. Ona też tam była. Na piersi kombinezonu ktoś wyrysował słowa: „Killer Cage”.
O rany! To chyba moje przezwisko. Brzmiało fatalnie. Jakbym po trupach kolegów zdobywał medale. Chociaż „Stalowa Suka” też nie miało dobrych konotacji. Dość szybko mnie ochrzcili. Ale żeby mi to napisać na kombinezonie? No cóż, świat pełen jest uczynnych ludzi. Shasta nie miała szczęśliwej miny. - Pilnowałam go! Naprawdę! Oddaliłam się tylko na chwilę i proszę... Wyglądało na to, że pilnowanie kombinezonu przed złośliwymi kolegami należało do jej obowiązków. Pewnie i ze skafandrem Rity miała podobne problemy. - Nie martw się, to nawet dowcipne. Rzeczywiście, „Kiriya Keiji” dla Amerykanów brzmiało jak „Killer Cage”. - Podobno mnie szukałaś? - Tak, chciałam ci przekazać klucze do apartamentu na wieży. - Mnie? - Tak, Rita prosiła, żeby nikogo poza tobą tam nie wpuszczać. Musiałam trochę pokombinować, żeby wszyscy trzymali się z daleka. Proszę. Wziąłem klucze z ręki Shasty. - Nie zwracaj uwagi na to, co zobaczysz przy wejściu. - Okej. Dzięki. - Nic więcej nie mogłam zrobić. - Możesz mi coś wyjaśnić, Shasto? - Co takiego? - Dlaczego Rita kazała pomalować skafander na czerwono? Z tego, co wiem, to nie był jej ulubiony kolor. - Mówiła, że chce się wyróżniać. Nie wydawało mi się to mądre. Przecież w ten sposób zwracała na siebie uwagę wrogów. - Aha. No, to nie jest zły pomysł. Też powinienem się wyróżniać.
- Mam przyprawić rogi do hełmu? Skrzywiłem się. Malutka Shasta skurczyła się ze strachu jeszcze bardziej. - Ża... żartowałam. Nie gniewaj się... - Shasto, nie przejmuj się, czasami robię głupią minę. Dzięki za klucze. Pójdę tam. - Keiji? - Co? - Ja też chcę cię o coś zapytać... - Pytaj. - Czy wy z Ritą znaliście się wcześniej? Na mojej twarzy znów pojawia się gorzki uśmiech. Tym razem Shasta wytrzymuje napięcie. - Przepraszam, zapytałam o coś, o co nie powinnam pytać. - Nie przepraszaj. Rzeczywiście, to może się wydawać dziwne, ale... - Ale? - Poznaliśmy się dzień przed bitwą. - No tak. Prawda. Przecież Rita dopiero tu przyjechała. Plotę jakieś głupstwa. Poszedłem do ośrodka dla oficerów i pchnąłem drzwi do pustego apartamentu.
Wejście zagrodzone było taśmą z napisem: „UWAGA! TEREN SKAŻONY BIOLOGICZNIE”. Na rozsypanym dookoła piasku widać było ślady zaschniętego płynu. A więc to o tym mówiła Shasta. Nieźle to wymyśliła. Faktycznie, w pierwszej kolejności zajęto się odkażaniem terenu, na którym rozegrała się bitwa. Tutaj mogło być jeszcze niebezpiecznie. Shasta naprawdę była inteligentna. Wszedłem do środka. W stęchłym powietrzu nie było już zapachu Rity. Lniany worek leżał na podłodze, a młynek do kawy i przenośna kuchenka stały na stole dokładnie tak jak w chwili, gdy zaczął się atak. Tylko tych parę przedmiotów świadczyło o krótkim pobycie Rity w tym miejscu.
Resztę rzeczy stanowiły przydziałowe ubrania, środki czystości i tak dalej. Zestaw do parzenia kawy to naprawdę była jej jedyna własność. Oczywiście nie znalazłem nigdzie listu pożegnalnego. Rita nie była sentymentalna. Kubki stojące na szklanym stoliku były wypełnione czarnym płynem. Kawa, której nie zdążyliśmy razem wypić. Podszedłem bliżej i wziąłem jeden z nich do ręki. Płyn był mętny i chłodny. Ręce mi drżały, przez co jego powierzchnia pokryła się kolistymi zmarszczkami. A więc Rita w taki właśnie sposób zmagała się z samotnością. Teraz rozumiałem. W tej grze byłaś tylko pionkiem. Fałszywym bohaterem na potrzeby propagandy. Teraz zastąpił cię nowy pionek. Od losu dostaliśmy tę cholerną, cuchnącą krwią i dymem pogorzelisk wojnę. Ale ty nie narzekałaś na świat. Dlatego ja też się nie poddam. Postanowione. Wygram. Choćbym miał walczyć z setkami Mimów w ledwo działającym kombinezonie i samym tylko toporem. Przeżyłem tyle jatek, ile nie przeżył żaden z tych doświadczonych żołnierzy. Wiem, kiedy nacisnąć spust, żeby nie zginąć. Wiem, jaki ruch grozi śmiercią. Moje ciało zna to na pamięć. Mógłbym zamknąć oczy, a wrzeciona wroga i tak nie musnęłyby mojego skafandra. Dopóki ja tu jestem, dopóty ludzkość nie przegra wojny. Obiecuję ci to. Będę walczył, aż wygramy, nawet jeśli to potrwa kilkadziesiąt lat. Tylko ciebie nie będzie, Rito. Chociaż to właśnie ciebie najbardziej chciałbym ocalić. Utkwiłem nabiegłe łzami oczy w niebie, widocznym przez popękaną szybę w oknie. Nie będę płakał ani za tobą, ani za żadnym innym przyjacielem, którego jeszcze stracę. Na pewno jeszcze wielu nie uda mi się uratować. Zapłaczę, dopiero kiedy skończy się ta wojna. Przez popękaną szybę zauważyłem na niebie jedną małą chmurkę. Na pewno zaraz rozpłynie się w błękicie. Taki kolor należałoby nazwać wszechogarniającą otchłanią niebios. Głęboki, intensywny błękit, w którym gubiło się wszystko, jakby wpadało w studnię. Nienawidziłaś samotności, a mimo to wolałaś mieszkać tutaj, w wieży, żeby nie patrzeć na przyjaciół, którzy zginą. Choć po tylu bojach nauczyłaś się nie pokazywać swojej prawdziwej
twarzy, widziałem w twoich oczach łagodność i współczucie. Uwierz, nie chciałem, żebyś umarła. Czerwień to twój kolor, niech tak zostanie. Pomaluję mój kombinezon na niebiesko. Na kolor, który tak lubiłaś. Powiedziałaś mi o tym podczas naszego pierwszego spotkania, pamiętasz? To będzie tak orzeźwiający błękit, że wróg zobaczy mnie w tłumie nawet miliona żołnierzy. Podniosłem do ust kubek z kawą. Zaparzyła ją dla mnie dziewczyna, która ledwo mnie znała. Poczułem wielki smutek i lekki zapach kawy. Mimo niebieskich grudek pleśni, które ukazały się na powierzchni, wypiłem gorzki płyn do dna. Posłowie Zawsze lubiłem gry komputerowe. Grałem, będąc jeszcze zupełnym smarkaczem. W paru z nich doszedłem do prawdziwej perfekcji. Nigdy jednak nie przeżywałem głęboko zwycięstwa. Nawet jeśli pokonałem wszystkie przeszkody na najtrudniejszym poziomie. Nie śmiałem się, nie płakałem, nie dostawałem wypieków, nie skakałem z radości. Cicha i zimna satysfakcja ścinała mi krew w żyłach. Jakbym stał z boku i obserwował samego siebie. Spokojnie, bez emocji. Tyle czasu poświęciłem na to zwycięstwo! Należy mi się jak psu buda - myślałem. Zblazowany uśmiech nie schodził z mojej twarzy. Dziwny grymas, znany tylko weteranom gier komputerowych. Na ekranie pojawiała się postać mądrego starca i powtarzała tę samą formułkę: „Zwyciężyłeś! Jesteś bohaterem. W twoich żyłach płynie krew mistrzów. Zawsze w ciebie wierzyłem”. Co za brednie. Litości! Nie urodziłem się mistrzem. Nie jestem żadnym bohaterem. Co więcej, jestem z tego dumny. Do wszystkiego doszedłem własną pracą. Zwycięstwo okupiłem zdartą skórą i odciskami na palcach. To nie przypadek, nie szczęście, nie czary-mary. Po prostu grałem tyle razy, że w końcu musiałem zwyciężyć. Niech mi więc nikt nie mówi, że jestem bohaterem. O takich właśnie sprawach myślałem, pisząc tę powieść. Chciałbym serdecznie podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do powstania książki. Jest wprawdzie smutna, ludzie giną w niej jak muchy, ale wydaje mi się, że ma na swój sposób szczęśliwy wydźwięk. Szczególnie dziękuję yoshitoshiemu ABe za ilustracje, które wspaniale ożywiają świat powieści, oraz Miyukiemu Matsumoto, redaktorowi naczelnemu, który dwoił się i troił, żeby
umożliwić ukazanie się tej książki. Dziękuję również Takeshiemu Yamazaki, edytorowi, za doskonałą kompozycję, oraz Junowi Masudo i jego wojskowym kompanom za sprawdzenie w tekście wszystkich szczegółów militarnych. Wdzięczny jestem również Kambayashiemu Chohei za wiele cennych uwag. Ach! Byłbym zapomniał. Dziękuję wam, grzeczne dzieci, za wszystkie mroczne fluidy emitowane w moim kierunku z całego kraju. Hiroshi Sakurazaka Od ilustratora Dostałem zamówienie na ilustracje do tej książki pod koniec roku, myślałem więc, że nie dam rady zająć się nimi jak należy. Tymczasem świat powieści pochłonął mnie na półtora miesiąca. Postacie wydawały się proste do wyobrażenia, ale szczegóły rzeczywistości, w której żyły, okazały się bardzo trudne do pokazania. Żałuję, że nie narysowałem Mima... A ten rozgadany chłopak na pierwszym planie czarno-białej ilustracji rekruta Kiriyi to Yonabaru. Tak dla ścisłości. yoshitoshi ABe Przypisy [*] Dempa - typ bohatera mangi, którego ekscentryczność graniczy z chorobą psychiczną. Charakter dempy określa się absurdalnym wyrażeniem „psychoelektryczny” (przyp. tłum.).
Document Outline Osoby Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Posłowie Przypisy
Table of Contents Osoby Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Posłowie Przypisy